ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) กลิ่นหอมของอาหารหลากชนิดลอยเข้าจมูกของแสงตะวันทันทีเมื่อเจ้าตัวเปิดประตูของห้องครัวเข้าไป ป้าจันกำลังตักซุปที่เพิ่งเดือดลงถ้วย ป้าอุ่นกำลังผัดผักบุ้งไฟแดงด้วยไฟที่ท่วมกระทะ ส่วนแม่ครัวอีกหนึ่งคนกำลังอ่านออเดอร์อาหารที่เพิ่งได้รับมาเมื่อครู่ “มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ” ชายหนุ่มถามรวมๆ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มช่วยเหลือ “ดีเลยจ้ะพ่อแสง ช่วยยกซุปถ้วยนี้ไปวางในช่องหน่อยจ้ะ ระวังร้อนด้วยนะ” ป้าจันบอกและเตือนเขาก่อนยื่นถ้วยซุปใบใหญ่ให้ ชายหนุ่มรับไปอย่างไม่เกี่ยงงอน “ผักบุ้งจานนี้ด้วยนะจ๊ะ” ป้าอุ่นหันหน้ามาบอก ชายหนุ่มก็เดินกลับมายกจานผัดผักไปวางในช่องส่งอาหารอย่างว่าง่าย หลายต่อหลายครั้งที่แสงตะวันมักเข้ามาช่วยงานในครัว เพียงเพื่อต้องการจะคุยกับเจ้าของร้านสาว แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการเป็นคนโปรดของแม่ครัวรุ่นใหญ่แทน ซึ่งเขาก็พอใจและยินดี เพราะนั่นหมายถึงการเข้าออกห้องครัวได้อย่างสะดวกและสนิทใจมากขึ้น “น้องพิมมีอะไรให้พี่ช่วยมั้ยครับ” แสงตะวันหันไปถามแม่ครัวสาวของร้าน หลังจากยกอาหารทั้งสองจานไปวางในช่องเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนหันไปเตรียมอุปกรณ์เพื่อทำอาหารตามรายการ “มีอะไรบ้างครับ ให้พี่ช่วยจัดให้มั้ย” เขายังขันอาสาก่อนเดินเข้าไปใกล้ เพื่อดูรายการอาหารต่างๆ เลขบนกระดาษออเดอร์นั้นคือหมายเลขโต๊ะของแขกพิเศษหน้าเวที รายการอาหารหกอย่างสำหรับคนแปดคนประกอบด้วย ปลากะพงนึ่งบ๊วย โป๊ะแตกทะเล ผัดฉ่าทะเล แกงส้มชะอมทอด ผัดผักสามสหาย และต้มจืดเต้าหู้สาหร่าย “ให้พี่ช่วยเตรียมเครื่องมั้ยครับ” เขาถามหลังจากไล่อ่านรายการอาหารนั่นแล้ว หญิงสาวส่ายหน้าอีกครั้ง อาหารหกอย่างดูเยอะก็จริง แต่สำหรับเวลาในการทำนั้นไม่นานอย่างที่คิด เพราะเครื่องปรุงทุกอย่างได้ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว “มาช่วยป้าก็ได้จ้ะ ยกนี่ไปวางหน่อย” ป้าอุ่นกวักมือเรียกพร้อมวางปลาเก๋านึ่งมะนาวลงบนโต๊ะกลาง หลังจากหมดปลาเก๋าตัวนั้นแล้ว ป้าอุ่นก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อย ตามด้วยป้าจันซึ่งทำอาหารอย่างสุดท้ายเสร็จพอดี “ที่นี้ก็เหลือแต่น้องพิม มีอะไรให้ป้าช่วยไหมจ๊ะ” ป้าอุ่นถาม หญิงสาวหันมาส่งยิ้มหวานให้ก่อนตอบ “ไม่เป็นไรค่ะป้า โต๊ะนี้พิมขอทำเองค่ะ” “แขกพิเศษ คนพิเศษ” ป้าอุ่นพูดลอยๆ ด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ “แสดงฝีมือได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ ป้าขอตัวไปห้องน้ำหน่อย” ป้าจันพูดก่อนลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องครัว “งั้นป้าขอไปบ้างดีกว่า รู้สึกว่าหมดของน้องพิมโต๊ะนี้ก็ไม่มีรายการอาหารแล้วใช่ไหม” “คิดว่าคงไม่มีแล้วค่ะ ต่อไปคงจะหนักที่ขนมหวานกับผลไม้” หญิงสาวตอบ ป้าอุ่นพยักหน้าก่อนเดินออกจากห้องครัวตามเพื่อนไป “ให้พี่ยกโปะแตกกับแกงส้มไปเลยมั้ยครับ” เขาขันอาสาอีกครั้งเมื่อเธอวางถ้วยโปะแตกลงบนโต๊ะคู่กับแกงส้มชะอมทอดที่เพิ่งตักออกมาก่อนหน้านั้น หญิงสาวหันรีหันขวางอยู่ครู่ ก่อนพยักหน้าให้เขาอย่างจนใจเพราะในครัวนี้ไม่มีใครอื่นอีกเลย และเธอก็ต้องไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับรายการอาหารถัดไปด้วย “ใกล้เวลาแสดงแล้ว พี่แสงไปเตรียมตัวเถอะค่ะ เดี๋ยวเสื้อจะมีแต่กลิ่นอาหาร” แม่ครัวสาวแสดงความหวังดี “ไม่เป็นไรหรอกครับ ออกไปโดนลมหน่อยนึง เดี๋ยวกลิ่นก็หายไปหมดแล้ว” พริมาทำหน้างอใส่บล็อกโคลี่ หน่อไม้ฝรั่ง และกุ้งในจานเมื่อไม่สามารถทำให้เขาออกจากห้องครัวไปได้ ก่อนยิ้มอย่างนึกอะไรขึ้นได้ เธอวางจานผักรวมลง เปลี่ยนเป็นหยิบจานเปลและเดินไปเปิดตู้ใส่ของสดเพื่อเลือก กุ้ง หอย ปู ปลาหมึกออกมา ความตั้งใจแรกเธอจะผัดผักสามสหายก่อน แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจแล้ว..ผัดฉ่าทะเลน่าทำกว่าเป็นไหนๆ หลายต่อหลายครั้งที่แสงตะวันเข้ามาช่วยในครัว ทำให้เธอได้รู้ว่าเขาไม่ชอบทานอาหารเผ็ดและจะขอตัวออกไปทุกครั้งเมื่อรู้ว่าแม่ครัวจะผัดเผ็ดหรือผัดพริก “น้องพิมไม่ผัดผักก่อนหรือครับ” เขาถามด้วยความแปลกใจ เพราะทุกครั้งถ้ามีรายการผัดผักและผัดเครื่องแกง หญิงสาวจะเลือกทำรายการผัดผักก่อนแล้วถึงจะไปทำอาหารเผ็ด แต่นี้ เธอกำลังทำสวนทางกันอยู่ “พิมขอทำผัดฉ่าก่อนค่ะ เมื่อกี้วดีบอกว่าให้ทำผัดฉ่าออกไปก่อน เขาชอบทานค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนลงมือตั้งกระทะเพื่อเตรียมทำผัดฉ่าทะเลสูตรเด็ด ความเผ็ดร้อนของเครื่องเทศไม่ว่าจะเป็นโหระพา พริกไทยอ่อน กระชาย ตะไคร้ ข่า ขิง พริกสด เรียกได้ว่ายกขบวนสมุนไพรมาทั้งกองทัพเลยทีเดียว ทำเอาแสงตะวันถึงกับถอยร่นไปยืนตั้งหลักยังมุมสุดของห้อง “ฮัดเช่ย!!” ชายหนุ่มรีบยกแขนขึ้นปิดปากและจมูกเมื่อกลิ่นสารพัดสมุนไพรอันร้อนแรงปะทะเข้าจมูก “แค่กๆๆๆ...ฮัดเช่ย!!” เสียงไอและจามของแสงตะวันยังดังมาอย่างต่อเนื่อง พริมากะพริบตาถี่ๆ เพื่อไม่ให้กลิ่นของเครื่องปรุงนานาชนิดเข้าตาและโบกมือเร็วๆ ไล่ควันที่ฟุ้งกระจายอยู่ตรงหน้า “ฮัดเช่ย!!” เสียงจามดังมาอีก พร้อมน้ำที่เริ่มคลอเบ้าตาอยู่หน่อยๆ เพราะกลิ่นอันเผ็ดร้อนนั้นเริ่มสำแดงเดช เขาขยี้ตาด้วยความคันและแสบ ผัดฉ่าทะเลหน้าตาน่าทานลงไปนอนอวดอยู่บนจานเรียบร้อยแล้ว แต่คนที่ยังไม่เรียบร้อยเห็นจะเป็นชายหนุ่มที่อยู่ในห้องครัว เพราะเขายังไม่หยุดจาม แขนข้างหนึ่งพาดขึ้นปิดปากและจมูกไว้ “ท่าทางจะเผ็ดมากนะครับ” เขาถามเสียงอู้อี้ก่อนค่อยๆ ลดแขนลง “ผัดฉ่าเป็นเมนูเด็ดของร้านค่ะ ขึ้นชื่อด้วยความเผ็ดและร้อน” หญิงสาวบอกด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ ไม่รู้ว่าเพราะได้นำเสนอรายการเด็ดของร้านหรือเพราะเห็นเขาจามจนน้ำหูน้ำตาไหลแบบนี้ หญิงสาวเดินถือจานไปวางในช่องส่งอาหารก่อนเดินกลับมาจัดการกับเมนูต่อไป แต่เสียงฟึดๆ ที่ดังมาจากด้านหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง ภาพที่เห็นทำเอาหญิงสาวอดขำระคนสมน้ำหน้าไม่ได้ เพราะแสงตะวันกำลังใช้แขนเสื้อเช็ดขอบตาตัวเองอยู่ ผลจากการไอและจามเมื่อครู่ทำให้เกิดอาการฟึดฟัดขึ้น ก่อนอาการขำของเธอจะหายไปเมื่อเห็นใบหน้าของเขาชัดๆ หญิงสาวเบิกตาด้วยความตกใจ ดวงตาคมเข้มของเขาแดงก่ำและทั่วทั้งใบหน้าคมสันก็แดงเรื่อโดยเฉพาะตรงจมูก ชายหนุ่มใช้นิ้วขยี้ตาตัวเองแรงๆ ซ้ำอีกครั้งเพราะทั้งคันและแสบ “พี่แสงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามน้ำเสียงออกจะตกใจ เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบกลิ่นเผ็ด แต่ไม่คิดว่าเขาจะแพ้กลิ่นเผ็ดถึงขนาดนี้ “สงสัยกลิ่นมันคงเข้าตาพี่น่ะครับ พี่รู้สึกแสบจังเลย” เขาบอกก่อนค่อยๆ คลำทางไปยังเก้าอี้ตัวที่วางอยู่ใกล้ๆ แต่มือที่กำลังขยี้ดวงตาอยู่นั้นทำให้เขามองไม่เห็นทางเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มอาศัยความเคยชินและความรู้สึกที่ว่า เก้าอี้น่าจะอยู่ตรงนั้น ทำให้เขาค่อยๆ ก้าวไปทีละก้าวก่อนจะสะดุดขาเก้าอี้จนหน้าเกือบคะมำ “ระวังค่ะ” พริมาส่งเสียงเตือนอย่างตกใจเมื่อเห็นเขาสะดุดขาเก้าอี้พลาสติก หญิงสาวรีบก้าวยาวๆ ตรงเข้าช่วยพยุงทันที เธอเข้าถึงตัวเขาทันเวลา แต่ไม่สามารถช่วยพยุงให้เขายืนอยู่ได้ เพราะร่างสูงใหญ่ของแสงตะวันโถมไปข้างหน้าพอสมควรแล้วตอนที่เธอก้าวเข้ามาช่วย ผลก็คือร่างบอบบางของเธอถูกผลักให้ลงไปนอนกับพื้นโดยมีชายหนุ่มใบหน้าคมสันคร่อมอยู่ด้านบน แสงตะวันเบิกดวงตาแดงก่ำของเขาอย่างตกใจเมื่อพริมาเข้ามาขวาง ชายหนุ่มโอบเอวประคองเธอ ก่อนจะเลื่อนฝ่ามือหนาใหญ่ไปรองรับศีรษะเพื่อไม่ให้สัมผัสกับพื้นห้องครัวตรงๆ แต่สิ่งที่เธอสัมผัสตรงๆ ก็คือจมูกโด่งของเขาที่กดลงบนแก้มเนียนของเธออย่างถนัดถนี่ที่สุด โดยที่เจ้าของจมูกนั้นไม่ได้ตั้งใจสักนิดเดียว “น้องพิม!!” แสงตะวันอุทานอย่างตกใจเป็นคำรบสองก่อนขยับตัวออกจากร่างของเธอ ใบหน้าของพริมาแดงระเรื่อ ดวงตาสวยหวานทั้งสองยังเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตกใจที่ต้องล้มไปกองกับพื้นและตกใจเมื่อตัวเองถูกหอมแก้มโดยไม่รู้ตัว “คือ...พี่ขอโทษ คือ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ” ชายหนุ่มละล่ำละลักพูด “พิมซุ่มซ่ามเองค่ะ” หญิงสาวกล่าวโทษตัวเอง ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายและความตกใจผสานกัน “น้องพิมไม่น่ามาช่วยพี่เลย น่าจะให้พี่ล้มไปเองคนเดียวจะดีกว่า เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ” “ไม่ค่ะ พิมไม่เป็นอะไร” เสียงเปิดประตูห้องครัวดังขึ้นพร้อมป้าจันกับป้าอุ่นก้าวเข้ามา ทั้งสองมองหน้าชายหญิงที่อยู่ในห้องด้วยความแปลกใจ เพราะใบหน้าของพริมามีแววกระอักกระอ่วนใจอยู่ไม่น้อย ส่วนชายหนุ่มใบหน้าคมก็มีแววตื่นๆ และทุกข์ร้อน “คือ...พิมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ เหลือผัดผัก ปลานึ่งกับต้มจืดยังไม่เสร็จ ฝากป้าอุ่นกับป้าจันด้วยนะคะ” หญิงสาวรีบพูดและรีบเดินออกจากครัวก่อนที่แม่ครัวรุ่นใหญ่จะอ้าปากถาม “ใกล้จะได้เวลาแสดงแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” แสงตะวันรีบลาบ้างและเดินออกจากครัวไปอย่างรวดเร็ว “เราพลาดอะไรไปหรือเปล่า” ป้าอุ่นหันไปถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงสงสัย ป้าจันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนตอบ “พลาดผัดฉ่าทะเลสูตรเด็ดยังไงล่ะ ดูสิ กลิ่นยังอยู่อยู่เลย” จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 18:00:59

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) ตอนที่ 11 ภายในห้องน้ำหญิง เจ้าของร้านสาวกำลังยืนอยู่หน้ากระจก มือข้างหนึ่งแตะแก้มข้างที่ถูกจมูกของแสงตะวันสัมผัสเมื่อครู่ไว้ สายตาของเธอมองตัวเองในกระจกนิ่ง ใบหน้ายังแดงระเรื่ออยู่และหัวใจก็ยังเต้นแรงอยู่เช่นกัน หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอาการตื่นเต้น และอาการใจสั่นไหวๆ ที่เกิดขึ้น ใช่!! เธอกำลังใจสั่นกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ มันไม่ใช่ความโกรธหรือความไม่พอใจที่เธอถูกฉวยโอกาส เพราะรู้ว่าแสงตะวันไม่ได้ตั้งใจที่จะล้มทับเธอ สีหน้าของเขาออกจะตกใจด้วยซ้ำเมื่อเห็นเธอถลาเข้าไปรับร่างเขา ถ้าจะโกรธก็ต้องโกรธตัวเองที่เป็นห่วงเขา หญิงสาวยอมรับกับตัวเองว่ารู้สึกตกใจไม่น้อยตอนที่เห็นเขากำลังจะล้ม จนลืมนึกไปว่าเธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ เท่านั้น ไม่อาจช่วยพยุงผู้ชายตัวโตอย่างเขาไว้ได้ และอยากจะขอบคุณเขาด้วยซ้ำที่อุตส่าห์ใช้ฝ่ามือรองรับศีรษะเธอไว้ไม่ให้กระแทกกับพื้นห้องครัว ดวงตาหวานซึ้งมองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง ใบหน้าที่เพิ่งคลายสีกลับมาแดงระเรื่ออีกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่จมูกของเขาแตะสัมผัสแก้มเนียนใส ตอนนั้นใบหน้าของทั้งสองใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของกันและกัน และเธอยังรู้สึกสั่นสะท้านเมื่อได้สบเข้ากับดวงตาคมเข้มคู่นั้น มันมีทั้งความรู้สึกหวาดกลัวและโหยหาระคนกัน เสียงขลุ่ยกังวานหวานดังแว่วมาถึงในห้องน้ำ หญิงสาวสะบัดหน้าไล่ความมึนงงและคำตอบที่ไม่สามารถตอบตัวเองได้ว่าเพราะอะไรเธอถึงมีความรู้สึกแบบนี้ ก่อนเดินออกจากห้องน้ำเพื่อออกไปดูแลความเรียบร้อยต่างๆ . . . ชานด้านนอกของร้าน ลูกค้าที่เข้ามาจับจองโต๊ะจนเต็มกำลังเพลิดเพลินกับเสียงขลุ่ยอันไพเราะ หน้าต่างและประตูของร้านด้านในถูกเปิดออก เพื่อให้เสียงดนตรีนั้นดังเข้าไปด้านในให้มากที่สุด มีลูกค้าอีกเป็นจำนวนมากที่ต้องการจองโต๊ะด้านนอกแต่ไม่สามารถทำได้ ทำให้ต้องเข้ามานั่งฟังเสียงขลุ่ยจากด้านในของร้านแทน เสียงขลุ่ยอันไพเราะได้สะกดทุกสายตาให้จับจ้องหยุดนิ่งอยู่ที่นักดนตรีบนเวที หลายคนหลับตาเพื่อที่จะซึมซับเสียงแผ่วหวานนั้นให้มากขึ้น สีหน้าของผู้ที่นั่งฟังดูมีความสุข ยกเว้นเพียงคนเดียวมีไม่มีความรู้สึกดังกล่าวเลย รุจิโรจน์!! ชายหนุ่มนั่งฟังด้วยความรู้สึกที่อยากจะลุกไปเสียให้พ้นๆ นับครั้งไม่ถ้วน ยิ่งได้เห็นสีหน้าของคนที่อยู่บนเวทีด้วยแล้ว ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยิ่งทวีคูณ เพราะผู้ชายคนนี้ในอดีตทำให้ความรักระหว่าง ‘ปู่แสง’ กับ ‘ย่าพิมพ์’ ต้องจบลง รุจิโรจน์คิดด้วยความรู้สึกเกลียดชัง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งไปยังชายหนุ่มบนเวที ที่ตอนนี้กำลังมีความสุขกับการเป่าเครื่องดนตรีชิ้นโปรด แขกหลายโต๊ะหันไปพูดคุยกันระหว่างที่กำลังนั่งฟัง วันนี้เสียงขลุ่ยที่บรรเลงอยู่นั้น ทั้งเพราะและหวานฟังดูสดใสกว่าทุกๆ วัน เหมือนคนเล่นกำลังมีความสุข ต่างไปจากทุกครั้งที่เสียงขลุ่ยจะเป็นแบบเบาๆ และติดเศร้าเล็กน้อย “เฮ้อ เมื่อไหร่จะจบเสียทีนะ” รุจิโรจน์เปรยลอยๆ ด้วยน้ำเสียงขึ้น คุณทับทองลืมตาขึ้นพร้อมมองหลานชายคนโปรดด้วยสายตาตำหนิ “ใช้หัวใจฟังสิโรจน์ เสียงขลุ่ยเพราะๆ แบบนี้ปู่ไม่ได้ฟังมานานแล้ว นับตั้งแต่...” “คุณปู่ลืมไปแล้วหรือครับว่ามันเป็นคนทำให้ปู่แสงกับย่าพิมพ์ต้องจากไป” หลานชายพูดเสียงเครียด “ครั้งหนึ่งปู่แสงยอมแพ้ต่อโชคชะตาและยอมสูญเสียความรักไป แต่ครั้งนี้ผมไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นอีกเป็นอันขาดครับ ผมจะทำความรักที่ผิดหวังในอดีตให้สมหวังให้ได้” ใบหน้าอ่อนโยนที่ปรากฏให้เห็นอยู่เป็นนิจตอนนี้เปลี่ยนเป็นขึงขังและแข็งกร้าวยามที่พูด จนผู้เป็นปู่ตกใจ สีหน้าท่าทางและน้ำเสียงที่พูดอย่างจริงจังนั้น ช่างเหมือนเหลือเกิน...เหมือนจนเขาอดนึกถึงบุคคลในอดีตไม่ได้ เดช!! คุณทับทองสะบัดใบหน้าเล็กน้อย เพื่อไล่ภาพและความคิดที่อยู่ในสมองออกไป ก่อนพูดอย่างให้กำลังใจหลานรัก “ปู่เชื่อว่าโรจน์ต้องทำได้” “กลับกันดีกว่ามั้ยครับคุณปู่ นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณปู่จะได้พักผ่อนด้วย” หลานชายหาโอกาสเอ่ยชวนเมื่อเสียงขลุ่ยหยุดลงชั่วคราว “การแสดงยังไม่จบเลยนะคะพี่โรจน์” ปภาวดีพูดแทรกขึ้น “แต่นี่มันดึกแล้วนะวดี คุณตาต้องพักผ่อน” รุจิโรจน์หันไปเอ็ดน้องสาว ปภาวดีหน้าหงอไปทันทีเพราะน้ำเสียงและแววตาของคนพูดนั้นดุดันเหมือนไม่พอใจ “นั่งอีกสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกโรจน์” คุณทับทองหาทางออกให้เมื่อเห็นสีหน้าของหลานสาว “แต่...” ชายหนุ่มพูดขัด แต่ถูกผู้เป็นปู่ยกมือห้ามไว้ ในขณะที่เสียงขลุ่ยดังขึ้นอีกครั้งทำให้เขาต้องหยุด เพราะรู้ดีว่าไม่ควรขัดจังหวะการฟังดนตรีของคุณทับทอง ชายหนุ่มยอมทนนั่งฟังต่ออีกสองเพลง การแสดงก็จบลงพร้อมเสียงปรบมือที่ดังเกรียวขึ้น แสงตะวันพูดขอบคุณและกล่าวเชิญชวนเหมือนเช่นทุกครั้งพอเป็นพิธีก่อนเดินลงจากเทวี ภานุกรยกมือขึ้นเรียกบริกรแต่รุจิโรจน์รั้งไว้ “ไม่เป็นไรครับพี่นุ เดี๋ยวผมจัดการเอง” เขาพูดพลางเดินขยับตัวลุก “คุณปู่กับคุณพ่อคุณแม่เดินไปก่อนได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมตามไป” พูดจบก็เดินเข้าไปด้านในของร้าน ทุกคนที่นั่งอยู่เริ่มขยับตัวเพื่อออกจากโต๊ะ โดยปภาวดีเดินเข้าไปพยุงคุณทับทอง . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 18:02:52

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) (อ้าว... ลืมเปลี่ยนสี ว่าจะทำให้แตกต่างเสียหน่อย) หน้าห้องน้ำซึ่งอยู่ด้านหลังของร้าน พริมาที่กำลังก้าวออกจากห้องน้ำชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่กำลังจะเดินสวนไปยังห้องน้ำชาย ชายหนุ่มคนนั้นก็ชะงักเช่นกัน ก่อนจะเปิดยิ้มกว้าง “น้องพิม” แสงตะวันทัก บนแขนของเขามีเสื้อเชิ้ตสีอ่อนและกางเกงสีเข้มพาดอยู่ ซึ่งเขากำลังจะเดินไปเปลี่ยนยังห้องน้ำชายที่อยู่ถัดไป “พี่อยากจะขอโทษน้องพิม เรื่องในห้องครัว” “ไม่เป็นไรค่ะ พิมซุ่มซ่ามเอง ไม่ใช่ความผิดของพี่แสง” หญิงสาวพูดแทรกก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค “ความจริงน้องพิมไม่น่าเข้าไปช่วยพี่เลย น่าจะให้พี่ล้มไปคนเดียวมากกว่า” แสงตะวันยังคงพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิตัวเอง “พี่แสงจะล้มไปต่อหน้าต่อตาพิม จะให้พิมยืนดูเฉยๆ โดยที่ไม่ช่วยหรือคะ ความจริงก็เป็นความผิดของพิมด้วยที่ไม่บอกพี่แสงก่อนว่าพิมจะผัดอาหารเผ็ดๆ พิมไม่คิดว่าพี่แสงจะแพ้กลิ่นเผ็ดถึงขนาดนี้ คิดว่าไม่กินอาหารเผ็ดอย่างเดียวซะอีก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงขอโทษและตำหนิตัวเองเช่นกัน “พี่ดีใจที่น้องพิมรู้ว่าพี่ไม่ทานเผ็ด” ชายหนุ่มพูดด้วยรอยยิ้มอย่างดีใจ อย่างน้อยๆ พริมาก็รู้ว่าเขาชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร หญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่...นี่เธอใส่ใจเขาขนาดนี้เชียวหรือ “ก็...พิมเป็นแม่ครัวนี่คะ” เธอหาข้ออ้างพร้อมหลบตาวูบ เมื่อฝ่ายนั้นเอาแต่จ้องเธอยิ้มๆ หัวใจของพริมาเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุอีกครั้ง เธอรู้สึกกลัวสายตาคู่นั้นเหลือเกินจนไม่อยากจะมองสบด้วย แต่ก็มีความรู้สึกอีกอย่างหนึ่งที่แทรกเอามา อุ่นใจเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดและได้พูดคุย หญิงสาวตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้มีความรู้สึกที่แปลกแยกเช่นนี้ “พิมขอเข้าไปดูร้านก่อนนะคะ” ในที่สุดเธอก็เป็นฝ่ายพูดขอตัว ชายหนุ่มพยักหน้าพร้อมผายมือให้ก่อนจะยืนส่งด้วยสายตาจนหญิงสาวเดินลับไป เขาจึงเลี่ยงไปยังห้องน้ำชายเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า บริเวณกระถางต้นไม้ประดับทางเดินไปยังห้องน้ำ จุริโรจน์มองใบหน้ายิ้มแย้มของแสงตะวันด้วยดวงตาแข็งกร้าวไม่พอใจ เขาเดินมาห้องน้ำระหว่างที่รอเช็กบิล และได้ยินถ้วยคำการพูดจาระหว่างคนทั้งสองโดยตลอด ความหงุดหงิดเกิดขึ้นเมื่อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่พริมาเข้าไปช่วยแสงตะวัน และความหงุดหงิดนั้นก็เพิ่มมากขึ้นเมื่อรู้ว่า พริมาจำได้ว่าแสงตะวันไม่กินเผ็ด สิ่งนั้นแสดงถึงความใส่ใจ ซึ่งทำให้เขาเกิดความไม่สบายใจอยู่ลึกๆ “น้องพิมกับฉันเกิดมาเพื่อคู่กัน และไม่มีใครจะมาพรากได้ แม้แต่แกก็เถอะ” ชายหนุ่มคำรามออกมาด้วยแววตาดุดัน เขาเชื่ออย่างหมดหัวใจเรื่องที่คุณทับทองเล่าให้ฟัง และก็เชื่อในสัญชาติญาณของตัวเองด้วย เขารู้สึกเกลียดนักดนตรีคนนั้นเหลือเกิน และเขาก็รู้สาเหตุแล้วว่าเกิดจากอะไร คงเป็นความเกลียดชังที่ติดมาจากชาติที่แล้ว เขาเชื่อเช่นนั้น คิดวกวนด้วยใจที่ร้อนรุ่ม จนในที่สุดรุจิโรจน์ก็ก้าวตามไปในห้องน้ำชาย และยืนรออยู่หน้ากระจก จนประตูบานหนึ่งเปิดออกพร้อมด้วยชายร่างสูงใบหน้าเข้มก้าวออกมา บนแขนมีเสื้อผ่าอกสีน้ำเงินและกางเกงขาก๊วยพาดอยู่ รุจิโรจน์มองชายหนุ่มใบหน้าคมผ่านกระจกบานกว้างที่ติดอยู่ตลอดแนวผนังด้วยความเกลียดชัง ความรู้สึกทั้งมวลส่งผ่านสายตาอย่างไม่ปิดบังซ่อนเร้น เช่นเดียวกับแสงตะวันที่เพิ่งก้าวออกจากห้องน้ำ นัยน์ตาคมของเขาแข็งกร้าวและดุดันมากกว่ายามปกติ “เสียงขลุ่ย ฮึ่ม!!” รุจิโรจน์พูดด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกพร้อมสายตาที่บ่งบอกถึงความดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด “คุณไม่น่าทำน้ำเสียงแบบนี้ ถ้าคุณปู่ของคุณมาได้ยิน ท่านอาจไม่พอใจ” นักดนตรีหนุ่มพยายามพูดข่มเสียงอย่างระงับอารมณ์และความพลุ่งพล่านที่เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ รุจิโรจน์หัวเราะออกมาหยันๆ “ฉันเป็นหลานรักของคุณปู่ ไม่มีอะไรที่ท่านจะไม่พอใจฉัน” “แต่คุณทับทองคงไม่พอใจถ้ารู้ว่าคุณดูถูกขลุ่ย เครื่องดนตรีที่ท่านรัก” “ฉันไม่ได้ดูถูกขลุ่ย แต่...” ชายหนุ่มหยุดพร้อมมองแสงตะวันตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเป็นอย่างมาก “คุณไม่ควรมองผมด้วยสายตาแบบนั้น” แสงตะวันบอกด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มไว้อย่างเต็มที่ “ฉันรู้ว่าแกต้องการอะไรถึงได้มาเป่าขลุ่ยที่ร้านน้องพิม” รุจิโรจน์พูดเสียงเครียด สรรพนามที่ใช้เรียกผู้ที่คุยด้วยเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ “แกต้องการตีสนิทกับน้องพิมเพื่อหวังผลประโยชน์ ฉันขอบอกไว้ก่อนนะว่าไม่มีทาง” “ผมจะเข้ามาเพื่อหวังอะไรคงไม่จำเป็นต้องบอกคุณ เพราะคุณพัฒน์กับน้องพิมยินดีให้ผมมาเล่นดนตรีที่ร้านนี้” “น้องพิมน่ะเหรอยินดีให้แกมาเล่น พูดอะไรเกินจริงไปหรือเปล่า” รุจิโรจน์หัวเราะเบาๆ “น้องพิมเขาชอบเสียงขลุ่ยก็จริง แต่อย่าเหมารวมว่าเขาจะชอบคน ฉันรู้ว่าถ้าน้องพิมเลือกได้ เขาคงไม่ให้แกมาที่ร้านของเขาหรอก” “แต่ก็น่าแปลกนะครับที่น้องพิมเขาต้อนรับผมเป็นอย่างดี แถมยังเอาใจใส่ผมดีซะด้วย” แสงตะวันตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ รุจิโรจน์หันขวับมามองด้วยดวงตาที่ลุกโพลง และด้วยความโกรธเกลียดที่เกิดขึ้น ทำให้เขาโถมตัวเข้าประชิดแสงตะวันพร้อมคว้าคอไว้ “เกิดอะไรขึ้นในห้องครัว น้องพิมรับแกไม่ให้ล้มแล้วเกิดอะไร” ถามด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน แสงตะวันตาลุกโพลงด้วยความไม่พอใจก่อนคว้าคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้เช่นกัน “เกิดอะไรมันเป็นเรื่องระหว่างผมกับน้องพิมที่ไม่จำเป็นต้องบอกให้ใครรู้” แสงตะวันตอบเสียงเบาด้วยสีหน้ายิ้มๆ มีชัย “เพราะมันเกิดขึ้นจากความห่วงและความใส่ใจที่น้องพิมมีให้ผม” รุจิโรจน์ขย้ำคอเสื้อของอีกฝ่ายไว้แน่น ตาต่อตาจ้องประสานอย่างไม่มีใครหลบ ความเกลียด ชัง เคียดแค้นถูกส่งถึงกันโดยที่ต่างคนต่างก็รู้และเข้าใจดี เสียงฝีเท้าที่ดังอยู่ด้านนอกห้องน้ำ ทำให้รุจิโรจน์ต้องปล่อยมือจากคอเสื้อเชิ้ตของแสงตะวัน ดนตรีหนุ่มก็เช่นกัน เขาปล่อยมือที่ขย้ำคอเสื้ออีกฝ่ายออก “ถึงแกจะใกล้ชิดน้องพิมขนาดไหนก็ไม่มีประโยชน์หรอก เพราะคนที่เกิดมาเพื่อคู่กัน ถึงจะมีอุปสรรคแค่ไหน ผลสุดท้ายก็ต้องคู่กันอยู่ดี และฉันก็จะไม่มีวันให้เกิดเรื่องเหมือนในอดีต คนที่สมหวังต้องเป็นฉัน” พูดจบก็ผละออกจากห้องน้ำไป “ความใกล้ชิด ความเข้าใจและความรู้สึกดีๆ ต่อกันต่างหากที่จะทำให้คนรักกันได้” แสงตะวันพูดตามหลังก่อนมีสีหน้าไม่สบายใจ เพราะความรู้สึกเหล่านั้น พริมายังไม่เคยมีให้กับเขาเลย แล้วเขากับหญิงสาวคนนั้นจะรักกันได้อย่างไร “สักวันพี่จะทำให้น้องพิมเกิดความรู้สึกแบบนั้นให้ได้” ชายหนุ่มให้คำมั่นกับตัวเองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ......................................................................... คุณลูนาติก : ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ คุณscottie : เฉลยเร็วเน้อ ^^" เรื่องมันไม่ซับซ้อนอ่ะคะ คุณSetakan  : ขอบคุณมากค่ะ คุณ จะรักใครก้อใจฉัน : ลุ้นๆ กันค่ะว่าแรงขอจากชาติก่อนจะมีผลอะไรกับจิตใจของพิมหรือเปล่า ^^ . . . แก้ไขเมื่อ 11 มี.ค. 55 18:09:40 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 18:08:30

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อค่า ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 22:49:39

ความคิดเห็นที่ 5 สัญชาตญาณจากอดีต ช่างแรงกล้านัก จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:20:49

ความคิดเห็นที่ 6 ชายหนุ่มนั่งฟังด้วยความรู้สึกที่อยากจะลุกไปเสียให้พ้นๆ นับครั้งไม่ถ้วน ยิ่งได้เห็นสีหน้าของคนที่อยู่บนเวทีด้วยแล้ว ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยิ่งทวีคูณ เพราะผู้ชายคนนี้ในอดีตทำให้ความรักระหว่าง ‘ปู่แสง’ กับ ‘ย่าพิมพ์’ ต้องจบลง                            ^                           ^                               ^ ถ้าชายหนุ่มที่นั่งฟังเสียงขลุ่ยคนนี้ รู้ว่าตัวเองเป็นคนที่ทำให้ความรักระหว่าง ‘ปู่แสง’ กับ ‘ย่าพิมพ์’ ต้องจบลง แล้วจะทำหน้ายังไง เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:13:40