โลกนี้จะเป็นไปตามที่ผมต้องการ(1/4)
|
 |
ถ้าใครมีความฝันอยากมีเวทย์มนตร์เหมือนเหล่าพ่อมดแม่มดในนวนิยายชื่อดังล่ะก็ จงขอบคุณผมซะ เพราะผมจะทำให้ความฝันของพวกคุณเป็นจริงเดี๋ยวนี้!
ไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ แต่ผมมีรีโมตที่สามารถเปลี่ยนโลกนี้ทั้งใบให้เป็นไปตามที่ผมจินตนาการไว้ได้อย่างง่ายดาย
ผมจะนำคุณไปสู่โลกที่คุณอยากให้เป็น ณ บัดนี้
..........
ครืนนนนน...
เสียงแผ่นดินเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ผมรับรู้ได้ถึงการเปลี่ยนแปลงรอบตัวผม ผู้คนพลุกพล่านที่เดินอยู่ตามท้องถนนเปลี่ยนไป ผู้คนเหล่านั้นดูสงบเยือกเย็น รถจักรยานยนต์ที่แล่นอยู่กลับลอยสูงขึ้น ภาพที่ผมเห็นในขณะนี้คือจานบินขนาดมหึมาหลายต่อหลายลำกำลังบินว่อนอยู่เต็มฟ้า ผมนึกอยากลองขี่เล่นบ้าง แต่ติดที่ผมมันจน ไม่มีปัญญาจะซื้อจานบินมาขี่เหมือนเพื่อนร่วมโลกคนอื่นๆ
ตอนนี้ผมเดินด้วยเท้าไปเรื่อยๆอย่างขมักเขม้น...
"ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้ามันว่ะ เจ้าคนไม่มีสตางค์ รีบเดินกลับบ้านไปทำงานหาเงินมาใช้ซะ เดี๋ยวจะอดตายไปก่อนที่จะได้ขี่จานบินสักครั้งในชีวิตนะเพื่อน กร๊ากๆๆ"
"ใช่แล้วๆ รีบๆเดินไปซะ อีกไม่กี่กิโลก็คงถึง ส่วนพวกเราจะไปขี่จานบินเล่นรอนะ ฮ่าๆๆ"
ไอ้เอกกับไอ้สมอีกแล้วสินะ เฮ้อ! ผมล่ะเบื่อหน่ายกับสันดานของมันเต็มทน ไม่ว่าจะอยู่โลกไหนก็ไม่เปลี่ยนไปเลย วันๆมันจ้องแต่หาเรื่องล้อเลียนผมอยู่ตลอด ไม่รู้ผมไปทำอะไรให้มันนักหนา
ผมรีบเร่งเดินกลับบ้านให้เร็วที่สุด งานเป็นกองยังรอผมอยู่ที่บ้าน ผมทำงานอย่างหามรุ่งหามค่ำเช่นนี้มาเป็นเวลาสิบปีแล้ว แต่เงินเก็บทั้งหมดในกระปุกออมสินกลับมีเพียง 3000บาทเท่านั้น
นึกแล้วก็อิจฉาพวกมหาเศรษฐีที่มีเงินเป็นพันล้านเหลือเกิน พวกเขาต่างใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย อยากได้อะไรแค่ชี้นิ้วสิ่งนั้นก็จะมาหาถึงที่ เฮ้อ! อยากให้โลกนี้เป็นโลกที่คนจนใช้ชีวิตได้สบายบ้างจัง
ใช่แล้ว!! ผมมีรีโมตที่สามารถเปลี่ยนโลกนี้ทั้งใบให้เป็นไปตามที่ผมจินตนาการไว้ได้อย่างง่ายดาย จากนี้ไปผมจะพาคุณไปสู่โลกที่คนจนจะสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายดูบ้าง ใครพร้อมจะไปกับผมบ้าง คุณไม่พร้อมก็ช่าง แต่ผมจะพาคุณไปล่ะ นับ 1 2 3 เพี้ยง!
..............
อ้าว? ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย รีโมตเสียหรือเปล่า ก็ไม่นี่ ลองอีกครั้งละกัน
โอมเพี้ยง! ตายล่ะ รีโมตถ่านหมด
ต้องรีบไปซื้อถ่าน เงินอยู่ไหน เงิน เงิน เงิน
เจอแล้ว จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ถ่านจ๋า รอผมก่อน
"พี่ครับ ซื้อถ่าน2ก้อนครับ" ผมเดินด้วยเท้ามาจนถึงร้านขายของชำหน้าปากซอย ร้านนี้ดูไม่เปลี่ยนไปเลย โลกแห่งความจริงกับโลกนี้เหมือนกันทุกประการ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น
"ราคา2ก้อนก็ 8000บาทครับ" เจ้าของร้านยื่นถ่าน2ก้อนให้ พร้อมกับแบมือขอเงิน ผมถึงกับตาโต
"โห ได้ไงครับ ทำไมเวอร์ขนาดนี้ ปกติเขาขายกับแค่ 10บาทเองนะครับ" ผมเถียง
"อย่ามาตลก พูดเหมือนไม่รู้ว่าถ่านหนึ่งก้อนกว่าจะผลิตขึ้นมาได้ต้องใช้วัตถุดิบอะไรบ้าง ตั้งแต่เชื้อเพลิงดีเซล เศษเหล็กหลายกิโล ไปจนถึงก๊าซไนโตรเจนเหลวหลายลิตรเชียวล่ะ ไหนจะต้องจ้างวิศวะไฟฟ้ามาร่ายคาถาให้อีก ไม่มีเงินก็ไม่ต้องซื้อ" เจ้าของร้านทำท่าจะเก็บถ่านกลับคืนไป ผมรีบคว้ามือไว้
"เดี๋ยวสิพี่ เอางี้ ขอผมยืมใช้นิดนึงก็ยังดี ผมใช้ครั้งเดียว แล้วผมจะรีบเอามาคืนพี่ให้เร็วที่สุด อย่างนี้ได้ไหมครับ" ผมร้องขอสุดชีวิต
"จะบ้าหรือไง ของซื้อของขายโว้ย! ไม่มีเงินก็กลับบ้านไปซะไป" เจ้าของร้านปัดมือทิ้งอย่างไม่มีเยื่อไย โธ่! แล้วผมจะหาเงินที่ไหนมาล่ะเนี่ย
ไม่น่าเลยเรา อยู่โลกเดิมก็ดีอยู่แล้ว ไม่น่าหาเรื่องวุ่นวายเปลี่ยนมาโลกนี้เลย กลับบ้านก็ไม่ได้ ปกติอยู่โลกโน้นก็ยิ่งไม่ค่อยมีสตางค์อยู่แล้ว ยิ่งมาโลกนี้ ข้าวของยิ่งแพงเป็นทวีคูณ ผมคงไม่ต้องอยู่อย่างนี้ตลอดไปทั้งชีวิตหรอกนะ...
"โวยวายอะไรอยู่คนเดียว ไม่มีเงินหรือจ๊ะ หนุ่มน้อย" ใครคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ผมหันไปตามต้นเสียงนั้น
หญิงสาวท่าทางน่ารักคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาผม พร้อมสบสายตาให้ จังหวะนั้นหัวใจผมเต้นระรัวจับจังหวะไม่ได้
"เฮ่อ ก็คงอย่างนั้นมั้งครับ"
"ดูๆไปก็หล่อดีนะ ชื่ออะไรล่ะ" ผมเขินจนหน้าแดง มือไม้เก้ๆกังๆไปหมด เธอช่างน่ารักซะจริงๆ
"ชื่อสร้างสรรค์ครับ" ผมตอบพลางหลบสายตา เห็นเธออมยิ้มให้เล็กน้อย รอยยิ้มนั้นช่างเบิกบานและสดใส จนผมอายที่จะมองใบหน้านั้น
เป็นครั้งแรกที่ผมเกิดความรู้สึกเช่นนี้ นี่หรือเปล่า ที่เขาพูดกันว่า รักแรกพบ
"ถ้าไม่มีเงิน ฉันให้ยืมก็ได้นะ" เธอยื่นข้อเสนอ
"เอ่อ.. ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ" ผมตอบอย่างละอาย
"ฉันให้ยืม แต่มีข้อแม้ คุณต้องไปเป็นคู่ดินเนอร์กับฉันเป็นเวลาหนึ่งวัน"
"คะ คู่ดินเนอร์เหรอ" ผมตอบเสียงสั่น
"ตกลงนะคะ" เธอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ชั่วพริบตาที่ผมสบตากับเธอ ใจผมเหมือนจะละลาย ช่างน่ารักอะไรแบบนี้
"ตกลงเลยครับ"
| จากคุณ |
:
นักเล่นหมากฮอส  
|
| เขียนเมื่อ |
:
12 มี.ค. 55 13:23:33
|
|
|
| 
