ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๒๔          เมื่อพิธีกรประกาศชื่อของ ภัทร สิราวรกาญจน์ ให้ขึ้นมารับรางวัลสุดยอดหนุ่มมากความสามารถแห่งปี ที่บนเวทีนั้น สิตา ที่นั่งพักรอที่จะขึ้นไปร้องเพลงในช่วงต่อไปกับพี่ๆนักร้องหญิงในวงดนตรีของณัฐ ถึงกับสำลักน้ำที่ตนกำลังดื่มอยู่        ยิ่งพี่ๆนักร้องหญิงในวงคนอื่นๆเอ่ยปากชื่นชมในความหล่อ ความสมาร์ท ของภัทรอย่างไม่ขาดปากมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ จนถึงขนาดอยากจะขึ้นไปใช้ไมโครโฟนบนเวที โพนทะนาเรื่องความเจ้าชู้ของภัทรในทุกคนในงานตาสว่างกันเสียรู้แล้วรู้รอดไป       หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า สิราวรกาญจน์ ที่ปรากฏกายอย่างสง่างามในชุดราตรียาวสีม่วงเม็ดมะปรางปักเลื่อมสีทองระยิบไปทั้งตัว อย่างเหมาะเจาะกับร่างอวบอิ่มอรชรของหล่อน มอบรางวัลให้แก่หลานชายของตน ก่อนที่จะกระซิบเอ่ยแสดงความยินดีกับภัทร แล้วจะปล่อยให้สื่อมวลชนถ่ายรูปไปอย่างเต็มที่        เมื่อถูกเชิญจากพิธีกรในงานให้กล่าวแสดงความรู้สึกต่อรางวัลที่ได้รับในคืนนี้ ภัทรจึงเดินไปที่ไมโครโฟนตรงกลางเวที เขาก้มมองรางวัลในมือด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ก่อนที่จะค่อยๆเอ่ยความรู้สึกภายในใจออกมาอย่างช้าๆว่า       “ขอบคุณทุกท่านและนิตยสารฉบับนี้ที่มอบรางวัล สุดยอดหนุ่มมากความสามารถแห่งปี ให้กับผม ถึงแม้ว่ารางวัลนี้จะไม่ใช่รางวัลแรกสำหรับผม แต่ผมก็รู้สึกยินดีที่ได้รับเกียรตินี้ไม่ต่างกับครั้งแรกที่ได้รางวัล คืนนี้ผมขออนุญาตขอบคุณ ครอบครัว ‘สิราวรกาญจน์’ ท่านปู่ ท่านย่า คุณหญิงป้า และคุณพ่อ คุณแม่ ที่ทำให้ผมมายืนที่ตรงนี้ได้ ผมขอยกความภาคภูมิทั้งหมดที่ได้รับในคืนนี้ ให้กับทุกๆท่านที่กล่าวมาครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ”       เสียงปรบมือจากแขกผู้มีเกียรติดังตอบรับคำขอบคุณของภัทรจนดังลั่นฮอลล์ แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปกระพริบสาดแสงอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะดับลง ภัทรจึงค่อยๆโค้งคำนับแล้วถอยเข้าไปหลังเวทีอีกข้างหนึ่ง        และเมื่อคุณหญิงรัดเกล้าเดินแยกจากภัทรมาลงเวที ด้านที่สิตายืนสแตนด์บายเพื่อจะรอขึ้นไปร้องเพลงต่อ ทันทีที่ หญิงสาวทำความเคารพคุณหญิงรัดเกล้าก็หันมาจับมือ แล้วเอ่ยอย่างถูกอกถูกใจว่า                 “สวัสดีหนูสิตา คืนนี้ยังร้องใจได้ถูกใจพี่เหมือนเดิมนะ อ้อ! คุณรพีฝากมาบอกว่าขอเพลงเต้นรำชุดใหญ่นะจ๊ะ เธอรอออกลีลาที่หน้าฟลอร์เต็มที่แล้ว หวังว่าคงได้พบกันอีกนะคะ”          สิตาได้แต่ยิ้มน้อยๆรับแทนคำขอบคุณในคำชมที่หม่อมราชวงศ์รัดเกล้ามีให้ ก่อนที่หล่อนจะขอตัวขึ้นเวทีเพื่อไปทำหน้าที่ของหล่อนในช่วงสุดท้าย ซึ่งนั่นก็คือช่วงเวลาของเพลงเต้นรำ ทันที่ที่เพลงเต้นรำยอดนิยมอย่าง I will survive ดังขึ้นจากเสียงอันทรงพลังของสิตาแล้ว คุณรพีที่รอคอยอยู่ที่ฟลอร์ด้านหน้าเวที ก็รีบออกมาวาดลวดลายอดีตดาวลีลาศแห่งวงสังคมพร้อมๆกับเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันอีกหลายคน โดยมีคุณหญิงรัดเกล้ายืนปรบมือให้จังหวะอยู่ไม่ไกลนัก         แปลกแต่จริง คืนนี้ สิตากลับรู้สึกอินไปกับเนื้อเพลงที่กำลังร้องอยู่ จนอดใส่อารมณ์ร่วมไปในการร้องเพลงไม่ได้ ราวกับหล่อนต้องการร้องเพลงนี้ สื่อไปถึงชายหนุ่มในชุดสูทสีน้ำตาลที่ยังคงวนเวียนอยู่ในงานเลี้ยงคืนนี้                 หลังจากที่ช่วงเวลาที่หล่อนต้องรับผิดชอบจบลง เมื่อพี่ๆนักร้องคนอื่นๆในวงมารับช่วงต่อไปแล้ว สิตาก็รีบเดินลงจากเวทีทันที หมายจะรีบไปเก็บข้าวของแล้วออกไปจากงานนี้ทันที โดยหญิงสาวไม่ต้องการที่จะพบกับภัทร ที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่ในงานหรือกลับไปแล้วก็ตาม       ขณะที่กำลังเก็บของอยู่นั้น หญิงสาวในชุดดำของบริษัทออร์แกไนเซอร์ก็เดินเข้ามาส่งกระดาษโน้ตให้กับหล่อน ภายในนั้นมีลายมือคุ้นตา มีใจความว่า                         ‘อย่าเพิ่งรีบกลับสิ อากาศคืนนี้ดีออก คุณมีเรื่องอะไรจะคุยด้วย ไปรอเจอคุณที่โอเพ่นบาร์ด้านนอกนะ แต่ตอนนี้ขอเต้นให้หายอยากก่อน แล้วพบกัน / คุณรพี’       ดังนั้นสิตาจึงวางข้าวของที่เก็บเรียบร้อยแล้วไว้ในห้องพักนักดนตรีตามเดิม ก่อนหยิบผ้าคลุมไหล่ติดตัวมาเพื่อห่มกันลมเท่านั้น                   บริเวณโอเพ่นบาร์ของยอดตึกสูงชั้นหกสิบที่เปิดให้เฉพาะแขกที่ได้รับเชิญมาร่วมงานในคืนนี้ ออกมาดื่มด่ำกับบรรยากาศของกรุงเทพในยามค่ำคืน ภาพของตึกรามบ้านช่องที่เปิดไปวิบวับ อยู่ด้านล่าง สวยงามราวกับมีใครมามาแต้มสีต่างๆกันให้กับพื้นดินในค่ำคืนที่มืดมน รถยนต์ที่เปิดไฟสว่างวิ่งสวนกันไปมาตามท้องถนนที่ตัดกันดูมีชีวิตชีวา อีกทั้งยังเห็นโค้งน้ำของแม่น้ำเจ้าพระยาที่พาดยาวไปจนสุดลูกหูลูกตา                 สิตา ในชุดราตรียาวคอวีสีม่วงเข้มปักเลื่อมเป็นลายดอก ด้วยคริสตัลเม็ดเล็กๆ ส่งแสงสะท้อนไฟ ยามเคลื่อนไหวอย่างน่าดู        ลมเย็นบนยอดตึกที่พัดมากระทบผิว แม้ว่าจะเป็นลมในฤดูร้อนก็ตาม แต่หญิงสาวก็ยังรู้สึกสะท้านกายอยู่ดี ผ้าคลุมไหล่สีเงินแบบโปร่งที่พันทบอยู่หลวมๆก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก หล่อนจึงสั่งค็อกเทลมาดื่มให้ร่างกายอบอุ่นสักหนึ่งแก้ว ไม่นานนักบริกรก็นำเครื่องดื่มมาบริการให้ด้วยเสียงห้าวที่แสนจะคุ้นเคย          “เครื่องดื่มที่คุณผู้หญิงสั่งไว้ได้แล้วครับ” เมื่อหญิงสาวหันไปตามเจ้าของเสียงนั้นก็พบว่าเป็นภัทรที่ถือเครื่องดื่มของตนมายื่นให้ แต่หล่อนยังคงทำเป็นไม่สนใจชายหนุ่มตรงหน้า ก่อนที่จะมองหาบริกรคนอื่นเพื่อทวงถามเครื่องดื่มของตน           ภัทรเห็นสิตายังคงทำคอแข็งไม่ใส่ใจเขาอยู่นั่นเอง ชายหนุ่มจึงรีบไปประชิดตัวสิตา โดยตั้งใจยืนตรงหน้าของหญิงสาว ก่อนที่จะยื่นแก้วเครื่องดื่มของหล่อนให้อีกครั้งพร้อมกับสำทับว่า        “ไม่ต้องมองหาพนักงานหรอกคุณ นี่เครื่องดื่มของคุณ ผมไปตัดหน้าเขามาเสิร์ฟให้คุณเองล่ะครับ  นี่ใจคอ คุณจะไม่ดื่มแสดงความยินดีให้กับรางวัลของผมในคืนนี้หน่อยเหรอ ถ้าไม่ ผมจะถือว่าคุณรังเกียจผมนะครับ”        สิตา ไม่รู้ว่าจะทำคอแข็งอยู่ได้นานต่อไปอีกเท่าไหร่ ในเมื่อเจ้าของรางวัลที่อ้างถึง ตั้งใจทำเสียงออดอ้อน แถมยังทำตาวับวาวอย่างมีเลศนัย จนหล่อนเองก็รู้สึกว่าใจตนเองจะอ่อนยวบลงไปมากกว่าที่ตั้งใจไว้ ว่าแล้วหล่อนก็จึงตัดสินใจรับแก้วเครื่องดื่มจากภัทรมาจิบพอเป็นพิธี ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงที่ยังหนักแน่นอยู่บ้างว่า            “ถ้างั้น ขอแสดงความยินดี ขอขอบคุณ และขอเชิญไปได้แล้วค่ะ เพราะคนที่ดิฉันรออยู่ไม่ใช่คุณหรอกนะคะ”         “อย่าบอกนะครับว่าคุณก็มารอคุณรพี เพราะผมก็ถูกคุณรพีนัดให้มาพบที่นี่เหมือนกัน?” ภัทรโวยขึ้นอย่างเอะใจในความบังเอิญ         ทั้งคู่พากันมองหน้ากันอย่างสงสัย ก่อนจะเหลียวมองไปรอบกายตนอย่างงุนงง แต่แล้วความรู้สึกหนึ่งก็เกิดขึ้น ราวกับว่าตนเองถูกจับจ้องจากใครบางคนจากที่สูง ก่อนที่ทั้งคู่จะเงยหน้าขึ้นไปที่ห้องกระจกด้านบนที่จัดงานเลี้ยง        จนทั้งสองได้คำตอบ เมื่อเห็นคุณรพีและหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้ายืนยิ้มเก๋มองลงมายังพวกเขาพร้อมกับยกแก้วไวน์ให้เป็นเชิงยินดี แล้วทั้งสองก็พากันจูงมือหายไปกับฝูงชนในงานตามเดิม         สิตาและภัทรหันมาหัวเราะให้กันอย่างคนเสียท่าให้กับคุณรพี เมื่อแอลกอฮอล์ออกฤทธิ์ ความรื่นรมย์ก็เข้ามาแทนที่ความหมางเมินที่เคยมีอยู่         เสียงเพลงจังหวะเบาๆดังลอยมาจากบู๊ธดีเจ สิตาฮัมตามอย่างอารมณ์ดี หล่อนรู้สึกปลอดโปร่งในใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเป็นด้วยบรรยากาศอันสวยงามน่าประทับใจของกรุงเทพในยามราตรี หรือเพราะมีคนอีกคนที่มาอยู่เคียงข้างกันแน่         ภัทรยืนพิงที่เท้าแขนมองเหม่อออกไปไกลสุดสายตา ก่อนที่จะเอ่ยความในใจออกมาว่า        “ผมดีใจจริงๆ ที่ได้พบคุณอีกในคืนนี้”                 สิตา ที่อยู่ในโหมดอารมณ์ดีเกินกว่าที่จะโวยวาย แต่ยังอดเหน็บชายหนุ่มข้างกายไม่ได้ว่า         “พูดหยั่งกะไม่ได้เจอหน้ากันมาเป็นสิบปี เราก็เจอกันทุกวันที่ไทยทัศน์ไม่ใช่เหรอคะ”         ภัทรยังคงมองไปไกลโดยที่ไม่หันมามองสิตาที่ยืนอยู่ข้างๆกายตน เพราะเขากลัวใจตัวเอง กลัวว่าจะไม่กล้าเอ่ยในสิ่งที่คิดออกไป แต่ก็พยายามเรียบเรียงความในใจออกมาให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้        “ผมหมายถึง...แค่คุณกับผมอย่างนี้น่ะครับ” พูดจบประโยคนั้น เขาก็ตัดสินใจหันมามองหญิงสาวข้างกายด้วยความหมายที่ลึกซึ้งจากก้นบึ้งของหัวใจ ผ่านนัยน์ตาสีเหล็กคู่คมกล้า                 สิตาแก้เก้อด้วยการดื่มค็อกเทลในมือจนหมดแก้ว ภัทรเองก็เช่นกัน เขากระดกไวน์แดงในแก้วในมือเขาจนหมดก่อนที่จะส่งสัญญาณให้บริกรเข้ามาเติมไวน์ในแก้วอีกครั้ง พร้อมๆกับเครื่องดื่มแก้วใหม่ของสิตาที่สับเปลี่ยนอย่างรู้ใจเช่นกัน                   ภัทรมองภาพสิตาที่ยืนโยกเบาๆไปตามจังหวะของเพลงที่เปิด หญิงสาวฮัมตามเพลงไปอย่างมีความสุข หากคืนนี้ทั้งท้องฟ้ามีดาวกระจ่างอยู่เต็มท้องฟ้า แต่เขาก็จะขอเลือกมองดาวสว่างใสจากดวงตากลมโตคู่นี้ของสิตาเพียงเท่านั้น          “คืนนี้คุณสวยมากนะครับ คุณรู้ตัวไหม? สิตา” จู่ๆภัทรก็อยากบอกหล่อนด้วยประโยคนี้ ประโยคที่เขาไม่เคยกล้าเอ่ยกับใครมาก่อน นอกจากผู้หญิงคนนี้ คนเดียวเท่านั้น!          ‘อีตาเชฟภัทรน่าจะเมาซะแล้วสิ นึกเฮี้ยนอะไรมาชมว่าเราสวย?’ สิตานึกในใจ แต่จู่ๆหล่อนก็อดตอบกลับไปตามที่ใจคิดไม่ได้เช่นกันว่า “คุณเองก็หล่อมากนะคะ คืนนี้”                 ‘สงสัยเราก็คงจะเมาแหงๆ อยู่ดีๆไปชมตานี่หล่อ’ สิตานึกขันตัวเองในใจเช่นกัน         “ถ้าบนนี้ มีเพียงเราแค่สองคน ผมจะขอคุณเต้นรำ เราจะเต้นรำกันไปอย่างนี้ทั้งคืนเลย” ภัทรพูดด้วยอารมณ์ที่อยู่ในภวังค์แห่งความรักอีกครั้ง       แม้ว่าความรื่นรมย์ที่มีจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จะพอมีอยู่บ้าง แต่ทันทีที่ภัทรพูดจี้ใจดำ        จากความรู้สึกที่หล่อนเก็บงำมานาน ยิ่งทำให้หล่อนจี๊ด มันปรี๊ดขึ้นมาจนอยากจะดึงคอเสื้อของภัทรมาชกหน้าแรงๆ ซ้ำไปซ้ำมา ให้หายแค้นเสียที แต่ที่หล่อนทำได้ก็เพียงแค่กัดฟัดพูดเบาๆออกไปว่า          “ดิฉันคงจะไม่ใช่คู่เต้นรำที่ดีของคุณหรอก เพราะดิฉันซบไม่เก่ง ไม่เหมือนใครบางคน!”                เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ภัทรก็ยังคงไม่เข้าใจในตอนแรก แต่พอนึกเรื่องปะติดปะต่ออะไรขึ้นมาได้ ชายหนุ่มก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไม่สนใจว่าคนรอบข้างจะมองตนเองอย่างไรแล้วพูดว่า        “พิโธ่! นึกว่าอะไร อย่าบอกนะครับ ว่าที่คุณมึนตึงกับผมที่ผ่านมาก็เพราะเรื่องนี้นี่เอง...” ภัทรยังคงหัวเราะเสียงดังอยู่ จนเมื่อเขาเห็นว่าสิตา ไม่ได้มีส่วนร่วมในอารมณ์ขันนี้เลย ชายหนุ่มจึงหันมาบอกด้วยเสียงจริงจังว่า        “ถ้าผมเล่าความจริงให้คุณฟัง แล้วคุณจะคิดว่าผมแก้ตัวรึเปล่าล่ะครับ?”        สิตาไม่ตอบอะไร นอกจากยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ แล้วแสร้งมองเมินไปชมภาพวิวทิวทัศน์อันแสนไกล แต่ในใจหล่อนก็รอฟังอยู่อย่างตั้งใจ ว่าจะภัทรจะว่าอย่างไรบ้าง         “คืนนั้น วิทนี่ย์เธอขอเต้นรำกับผมเป็นครั้งสุดท้าย เพราะเราตกลงกันอย่างนี้ คุณคงไม่อยากรู้ในรายละเอียดนั้นหรอก แต่เอาเป็นว่าคำตอบที่ผมให้เธอนั่นก็คือเราคงไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก ผมเคยเจ็บมามากพอแล้ว เมื่อผมพบกับคนที่ทำให้ผมหายเจ็บได้ด้วยตัวเองแล้ว ผมคงจะไม่บ้าพอที่จะกลับไปเจ็บปวดอย่างเดิมอีก คุณเข้าใจใช่ไหม?”        ภัทร กุมมือสิตาไว้เบาๆ ก่อนที่จะดึงมือเรียวบางของหญิงสาวมากุมไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของตนแล้วบอกว่า         “คุณคงรู้ใช่ไหม...ว่าคนที่ทำให้ผมหายเจ็บ และกลับมาเป็นคนเดิมได้อีกครั้ง...คือใคร?”             สิตารู้สึกว่าใบหน้าของหล่อนร้อนวูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ใจเต้นไม่เป็นส่ำอย่างที่เคย ถ้าขืนยังเต้นเร็วอยู่อย่างนี้หล่อนคงหัวใจวายไปเลยแน่ๆ ขาแข้งที่เคยทรงตัวมั่นคงบนส้นสูงคู่เก่งอ่อนเปลี้ยราวกับเหน็บกิน นี่เป็นเพราะฤทธิ์เหล้าหรือว่า...          จะเป็นแสงคมกล้าจากนัยน์ตาคู่นี้ที่จ้องมองหล่อนมาอย่างวิบวับ ทำไมมันช่างชวนให้หล่อนมองตอบเข้าไปเพื่อค้นหาความหมายที่แท้จริงของมันจริงนะ ยิ่งมองก็ยิ่งไม่เบื่อ ทั้งๆที่ใจเต้นแรง แต่หล่อนกลับรู้สึกเป็นสุขเสียเหลือเกิน         ดูเหมือนสรรพสำเนียงรอบข้างเงียบหายไปจากโสตประสาทของทั้งภัทรและสิตา ทุกสิ่งรอบกายดูเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหวไปเสียสิ้น ทั้งโลกมีเพียงเสียงหัวใจของคนสองคนที่แลกเปลี่ยนกันฟัง ราวกับเป็นท่วงทำนองดนตรีอันแสนไพเราะ ที่ฟังแล้วฟังอีกได้ไม่มีเบื่อ         “อ่ะแฮ่ม!” เสียงกระแอมดังขึ้นขัดจังหวะของทั้งภัทรและสิตา หญิงสาวดึงมือคืนจากที่ภัทรนำไปวางไว้ที่หน้าอกซ้ายนานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ มาอย่างเก้อเขิน ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้เจ้าของเสียงกระแอมนั้นอย่างอายๆ         “โทษที ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะหนุ่มสาวหรอกนะ แต่คุณณัฐหัวหน้าวงของเราน่ะ สิตา ตามหาเราใหญ่เลย งานเลิกแล้วนะ พี่ๆในวงเขารอหนูอยู่ที่ห้องพักนักดนตรี คุณก็เลยต้องมาตามอ่ะนะ อย่าว่าบาปคนแก่เลย พ่อคุณ แม่คุณที่มาขัดจังหวะสำคัญของพวกเธอนะ ฮิฮิ” คุณรพีออกตัวอย่างยิ้มๆ ก่อนที่จะรีบเดินจากไปอีกครั้ง          ก่อนที่สิตาจะรีบเดินจากไป ภัทรก็ดึงร่างผอมบางในชุดราตรียาวของหญิงสาวเข้ามาในกอดอีกครั้ง เขายกโทรศัพท์คู่ใจแล้วเปลี่ยนเป็นกล้องเพื่อถ่ายรูปคู่ของทั้งสองเป็นที่ระลึก              โดยมีฉากหลังเป็นกรุงเทพยามราตรี ราวกับจะให้แสงไฟด้านล่างทั้งหลายเป็นพยานในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและสิตาในค่ำคืนนี้ ก่อนที่หญิงสาวจะจากไป ภัทรเอ่ยหน้าตายว่า            “รูปนี่จะให้ผมเก็บไว้คนเดียวคงจะไม่ดี เราน่าจะมีเก็บไว้เป็นที่ระลึกทั้งคู่นะครับ แต่ว่า...ผมจะส่งให้คุณได้ยังไงกันล่ะครับ”          สิตาหัวเราะดังอย่างรู้ทันในเจตนาของภัทร ก่อนจะเอ่ยแซวว่า        “ไม่อยากจะเชื่อว่า นี่คือมุกขอเบอร์สาวของสุดยอดหนุ่มมากความสามารถแห่งปี เชยระเบิด ที่พูดสอนทำอาหารล่ะก็ พูดได้เป็นฉากๆไม่มีติดขัด”        ว่าแล้วสิตาก็หยิบเครื่องโทรศัพท์ในมือภัทรไปเพื่อกดบันทึกเบอร์โทรของหล่อน แล้วจึงคืนให้ชายหนุ่มตามเดิม เมื่อเดินจากมาไกลได้พอสมควรหญิงสาวจึงหันกลับไปมองภัทรยืนล้วงกระเป๋าจ้องมองหล่อนอยู่เช่นกัน         ทันทีที่เขาเห็นหล่อน เขาก็ยกมือมือสองข้างมาไว้ที่กลางศรีษะ เป็นรูปหัวใจ ก่อนที่จะทำสัญลักษณ์มือเป็นรูปโทรศัพท์พร้อมกับรอยยิ้มแบบที่หล่อนไม่เคยเห็นภัทรทำมาก่อน สิตาจึงนึกสนุกด้วยการส่งจูบลอยลมไปให้ภัทร ที่ยืนหน้าแดงด้วยไม่คิดว่าหล่อนจะกล้าเล่นกับเขาเช่นกัน        ก่อนที่หล่อนจะรีบจากไปสมทบกับทุกคนในวงที่รอหล่อนอยู่ ราวกับซินเดอเรลล่าที่วิ่งหนีเจ้าชายไปพร้อมกับทิ้งความประทับใจเอาไว้ให้เขาอย่างไม่รู้ลืม          รักษภูมิ เดินเข้ามาฝึกงานในครัวหวานอย่างอารมณ์ดี ช่วงนี้นอกจากการเรียนทำอาหารในไทยทัศน์จะมาได้กว่าครึ่งทางแล้ว คนข้างตัวที่เขาเคยเป็นกังวลแทนหล่อน ว่าจะเข้มแข็งพอที่จะอดทนร่ำเรียนในการทำอาหารที่แสนจะโหดหินนี้ ไปได้นานแค่ไหน กลับทำให้เขาประหลาดใจอย่างที่หาสาเหตุไม่ได้เช่นกัน        เพราะช่วงหลังๆมานี่ สิตาที่เริ่มยุ่งกับการวางแผนงานในการออกอัลบั้มในช่วงสุดท้าย ไหนจะการเข้าประชุมกับฝ่ายบริหาร ทีมเพลง หรือการวางแผนทางการตลาดเช่นการสร้างภาพลักษณ์ รวมไปถึงการเตรียมตัวถ่ายปกอัลบั้มและการถ่ายมิวสิควีดีโออีกด้วย          สิตาดูอารมณ์ดีผิดปกติที่เคยเป็น แถมยังมีลับลมคมในกับเขา มีหลายๆครั้งที่มีโทรศัพท์จากปลายสายที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าใครโทรเข้ามา หญิงสาวจะต้องกระดี๊กระด๊าขอปลีกตัวไปจากเขา        ทั้งๆที่แต่ก่อนเจ้าตัวนั่นเองที่เกาะติดเขาแจราวกับตุ๊กแก แม้ว่าจะตั้งใจจะสอบถามเอาความจริงแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีโอกาสเสียที        “ทำไมวันนี้ พี่รักมาฝึกงานคนเดียวล่ะ สิตาไม่มาด้วยเหรอ?” คำถามลักษณะนี้ถูกตั้งขึ้นมามากมายจากสาวๆในครัวหวานที่ปกติจะเห็นเขาทั้งสองคนมาพร้อมกันนั่นเอง         แม้ว่าจะไม่มีสิตา แต่รักษภูมิก็ตั้งใจฝึกงานอย่างขยันขันแข็ง หน้าที่ที่รับผิดชอบก็ตามเดิม เพราะยิ่งทำก็ยิ่งเกิดความชำนาญ ดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่มีความรู้สึกเบื่อหน่ายต่องานตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย          หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้ว รักษภูมิจึงนั่งเขียนใบสั่งอาหารสำหรับการทำอาหารในชั้นเรียน สำหรับวันพรุ่งนี้ที่เขาเองจะต้องขึ้นเป็นหัวหน้ากลุ่ม อย่างตั้งใจในห้องแคนทีน          ระหว่างที่รอสิตา ที่กำลังรีบเดินทางมาจากบริษัททำเพลง เพื่อมากินอาหารในกลางวันในแคนทีนกับเขา ซึ่งหล่อนเองแสนจะโปรดปรานแม้ว่ามันแค่อาหารธรรมดาเท่านั่นเอง            ‘อาหารในแคนทีนน่ะ อร่อยจะตายไป แดง คิดดูสิ เราจะมีโอกาสได้กินอาหารในโรงอาหารนี้ไปได้อีกกี่วันเชียว ถ้าเรียนจบไปแล้ว เราก็เป็นคนนอก ถึงเวลานั้นมีตังค์ก็มากินไม่ได้ ที่พูดนี่ สิตาไม่ได้งกหรอกนะ แต่ยังไงๆสิตาก็ขอกินให้คุ้มค่าเทอมก่อนล่ะแดงเอ๋ย หุหุหุ...’          นี่ล่ะคือสิตา เหตุผลง่ายๆสำหรับหล่อนมีมาให้เขาต้องจนมุมเสมอๆ แต่อย่างว่าล่ะ ยังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมก่อนอยู่แล้วนี่นา! รักษภูมิทำความเข้าใจกับตัวเอง          รักษภูมิเหลือบมองนาฬิกาบนข้างฝา ก็เห็นว่ายังพอมีเวลาอยู่บ้าง ก่อนที่สิตาและเพื่อนๆจะมาสมทบกัน เพื่อเข้าชั้นเรียนพร้อมๆกัน เขาจึงรีบเอาใบสั่งของไปวางไว้ที่โต๊ะของเลขาของภัทรในห้องทำงาน เพื่อที่ตอนเย็นจะได้ฝึกแกะสลักกับเพื่อนๆโดยไม่ต้องกังวล         ภาพของชายหนุ่มในชุดกุ๊กสีขาวสะอาดตานั่งคุยโทรศัพท์มือถือ อยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยอิริยาบถที่สบายๆ ต่างจากตอนที่เป็นอาจารย์ในห้องเรียน ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาประทับใจในความเข้มแข็งของภัทรไปอีกแบบ           แต่ภาพที่รักษภูมิเห็นในห้องตรงหน้านั้น ทำให้หัวใจของรักษภูมิเต้นระส่ำ เขารู้สึกว่าตอนนี้ตนเองไม่อาจควบคุมร่างกายได้ตามที่ใจต้องการ นอกจากปล่อยให้สายตาทำหน้าซึมซับภาพตรงหน้าให้มากที่สุด ทั้งๆที่จริงแล้วเขาควรจะเคาะประตูบอกภัทรเพื่ออนุญาตเข้าห้อง แต่จนแล้วจนรอดเขาเองก็ทำได้แค่ยืนนิ่งแล้วจ้องมอง มองรอยยิ้มที่ทำให้บรรยากาศอันแสนน่าเบื่อในครัวนี้ ดูสดใสแจ่มกระจ่างกว่าที่เคยเป็น           ไม่นานนักภัทรก็รู้สึกตัวว่ามีคนจ้องมองตนเองอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นรักษภูมิ ชายหนุ่มจึงยิ้มให้เขาอย่างเป็นกันเอง          ใช่สิ! มันเป็นรอยยิ้มอย่างคนกันเองที่ภัทรไม่เคยแสดงกับเขามาก่อน          จากนั้น ภัทรจึงพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เข้าห้องมาได้ ก่อนที่จะหันไปคุยกับทางปลายสายต่อ แต่เมื่อรักษภูมิเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของเขา ก็พบว่าการสนทนาได้เสร็จสิ้นลงไปแล้ว          แต่รอยยิ้มแห่งความสุขที่ทำให้ตาสีเหล็กที่น่ามองของชายหนุ่มยังคงเป็นประกาย ริมฝีปากแดงฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงกัน ใบหน้าคมคายชวนมองดูมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกในยามนี้         “เชิญตามสบายนะ คุณรัก” ภัทร ทักทาย รักษภูมิที่ยังยืนเก้อเขินอยู่ที่โต๊ะของเลขาของเขาอยู่          “ผมมารบกวนเวลาส่วนตัวของเชฟ รึเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามออกไปด้วยมารยาทมากกว่าจะเป็นดังความหมายที่กล่าวออกไปเลย         “ไม่เลยครับ เสร็จธุระพอดีครับ” ภัทรตอบไปตามปกติ ก่อนที่จะเริ่มลงมือทำงานในกองเอกสารตรงหน้า         แม้ว่ารักษภูมิพยายามถ่วงเวลา ทำโน่นทำนี่ให้ได้อยู่ใกล้ชิดภัทร ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่มันก็เต็มไปด้วยความอึดอัดใจมากกว่า เพราะภัทรไม่ได้ให้ความสนใจในตัวของเขาเลย ชายหนุ่มตั้งสมาธิอยู่กับงานเอกสารตรงหน้าจนลืมไปเสียด้วยซ้ำว่ามีรักษภูมิอยู่ในห้องอีกคนหนึ่ง         ก่อนที่รักษภูมิจะตัดสินใจออกมาจากห้องทำงานของภัทร เขาก็ได้ตั้งคำถามขึ้นมา หลังจากที่ได้ยินภัทรไอเป็นระยะๆ ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในห้องได้สักพักหนึ่งแล้วว่า         “ทำไมเชฟถึงได้ไอบ่อยจังครับ ไม่สบายรึเปล่าครับ ?” รักษภูมิถามด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง เพราะช่วงเวลานี้ก็เข้าต้นเดือนพฤษภาคม ฝนเริ่มตกลงมาบ้างพอสมควร อาจจะทำให้ภัทรเจ็บป่วยได้        “ช่วงหลังๆนี้ ผมก็รู้สึกไอบ่อยๆ โดยไม่รู้ตัว แต่ไม่มีไข้นะครับ เห็นทีจะต้องหายาแก้ไอมาจิบบ้างซะแล้ว” ภัทรตอบอย่างเป็นกันเอง เพราะรับรู้ได้ถึงน้ำใจของอีกฝ่าย         “จากอาการที่ได้ยินเสียงไอแล้วนะครับ ผมก็เคยเป็น สิตาก็เคยเป็น พอช่วงเปลี่ยนฤดู บางทีเราทำอาหารหรืออยู่ในห้องแอร์นานเกินไป แล้วออกไปรับความชื้นจากละอองฝน หรือจากพื้นดิน ก็อาจจะทำให้ปอดมีปัญหาได้นะครับ” รักษภูมิ แสดงความคิดเห็นจากประสบการณ์ออกไป         “เอ่อ...คงไม่ได้หมายความว่า จะต้องให้ผมกินน้ำอัลม่อนบำรุงปอดแบบคืนนั้นอีกนะครับ คงไม่ไหวจริงๆ” ภัทรรีบแย้งเสียงหลง ประสบการณ์ที่เขาถูกสิตาหลอกให้กินน้ำอัลม่อนรสชาติแปลกประหลาดยังคงประทับอยู่ในความทรงจำ         “ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่ยังไม่ลืมที่สิตา เขาแกล้งในคืนนั้นอีกเหรอครับเนี่ย ไม่ใช่หรอกครับ คือผมจะบอกว่าพอดีแม่ครัวที่บ้านมีสูตรต้มซุปสมุนไพรจีนเพื่อบำรุงปอดนี่ละครับ ได้ผลชะงัดนัก กินทีเดียวหายไอเลย ถ้าไม่รังเกียจผมจะให้เขาต้มมาให้เชฟทานนะครับ อย่างน้อยก็กันเอาไว้ก่อน จะได้ไม่ป่วยไปจริงๆ” รักษภูมิ รีบบอกจุดประสงค์ของเขาด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง         “ผมไม่รังเกียจหรอกครับ จำได้ว่าสมัยเด็กๆก็เคยมีคนต้มซุปให้ทานเหมือนกัน แต่มันก็นานมากจนลืมไปแล้ว... ขอบคุณ คุณรักมากนะครับ ที่เป็นห่วงผม”        ภัทร ขอบคุณรักษภูมิด้วยใจจริงเช่นกัน แต่คราวนี้แววตาของเขาเปลี่ยนไปเป็นเศร้า เมื่อยามพูดถึงเรื่องราวในอดีต มันดูเศร้าเสียจนเขาเองอยากจะเข้าไปปลอบใจ แต่ก็ทำได้เพียงแค่มองอย่างให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ก่อนที่จะตัดใจเดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงท้วงมาจากด้านหลังว่า         “เอ่อ...คุณรักครับ ถ้าคุณไม่สะดวก ให้สิตา เอามาให้ผมก็ได้นะครับ” ภัทรพูดเขินๆตามหลัง         ด้วยอารามดีใจที่ได้ทำอะไรให้กับคนที่ตนแอบปลื้มอยู่ จึงทำให้รักษภูมิ ไม่ทันเอะใจในสรรพนามที่ภัทรใช้เรียกสิตาอย่างเป็นกันเอง จึงตอบออกไปอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่า          “โอ๊ย... อย่าให้แม่นั่นเข้ามายุ่งเกี่ยวเลยครับ ดีไม่ดี จะทำหกอยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน พอดีอดกิน รายนั้นซุ่มซ่ามเป็นที่หนึ่งเลยทีเดียวครับ”          รักษภูมิตอบภัทรถึงพฤติกรรมของสิตาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกห้องทำงานอย่างอารมณ์ดี จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 01:57:36

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๒๕        รักษภูมิรอให้ปลายสายมารับโทรศัพท์อยู่นานพอควร กว่าจะมีคนมารับโทรศัพท์ของตน เสียงเล็กๆของเด็กจากปลายสายที่รับสายนั้น จำเสียงของเขาได้อย่างคุ้นเคย ก่อนจะเอ่ยทักทายเขาด้วยความดีใจ        “ฮัลโหล นั่นพี่แดงเหรอคับ นี่แพะเองคับ แพะดีใจจังที่พี่รักโทรมาหาแพะ แพะคิดถึงพี่รักทุกวันเลยนะค้าบบบ” เสียงออดอ้อนของเด็กชายวัยห้าขวบ ทำให้รักษภูมิอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเจ้าของเสียงนั้น        “พี่แดงก็คิดถึงแพะเหมือนกันนะครับ เป็นยังไงป๊ากับม้าสบายดีไหม...” หลังจากที่รักษภูมิ พูดคุยกับเด็กชายแพะมาพอสมควร ผู้ชายที่เขาหมายจะคุยด้วยก็มารับสายต่อว่า      “สวัสดี แดง เป็นยังไงเจ้าแพะ มันกวนใจอะไรเรารึเปล่า เห็นมันบ่นคิดถึงเราทุกวันเลย ว่างก็แวะมาเที่ยวเล่นอีกนะ พาสิตามาหาพี่ด้วย ว่าแต่ว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าล่ะ”        “เอ่อ...พี่พงศ์ครับ คือผมอยากจะโทรมาถามสูตรซุปสมุนไพรบำรุงปอดของพี่น่ะครับ ที่พี่เคยสอนให้ไปมันแบบธรรมดาใช่ไหมครับ แต่พี่พงศ์เคยบอกว่า ถ้าสำหรับคนทำครัวที่ต้องการบำรุงปอดเป็นพิเศษต้องเพิ่มอะไรอีกสองสามอย่างนะครับ” รักษภูมิ รีบเข้าประเด็น       “แล้วใครล่ะที่อยากจะกินซุปนี้?” เฮียพงศ์ถามด้วยความอยากรู้ แต่ยังคงใช้น้ำเสียงที่ฟังเป็นปกติที่สุด        “ก็เชฟภัทรล่ะฮะ แดงเห็นแกไอ ก็เลยอาสาจะต้มซุปไปให้กิน นี่ก็ไปโม้สรรพคุณไว้เยอะเลยทีเดียว เลยต้องโทรมาถามเฮียพงศ์อย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่งฮะ” รักษภูมิตอบอย่างพาซื่อ เพราะเขารู้ว่าเฮียพงศ์ก็คงจะรู้จักภัทรมาจากคำบอกเล่าของตนมาบ้าง         “ส่วนผสมและวิธีทำมันมีอย่างนี้นะ ......” เฮียพงศ์อธิบายและบอกเคล็ดลับของการต้มน้ำซุปสมุนไพรอย่างละเอียด จนรักษภูมิที่ฟังอยู่ทางปลายสายถึงกับออกปากมาว่า         “โห...เฮียพงศ์อธิบายมาละเอียดซะจนแดง มั่นใจว่าจะทำไม่พลาดแน่นอนเลยฮะ”          หลังจากพูดคุยซักถามอีกไม่นาน รักษภูมิก็วางสายไป แต่นายพงศ์ยังคงนั่งที่โต๊ะตัวเดิม ตาเหม่อมองไปที่ท้องทะเลสีครามที่มีคลื่นขุ่นจากทรายและเลนในหน้าพายุฝน ความรู้สึกภายในของเขาก็ถูกคลื่นแห่งความรู้สึกผิดสาดซัดอยู่เช่นกัน         แต่เดิมนายพงศ์หรือเพ้ง เป็นคนจีนไหหลำ อาศัยอยู่ที่มาเก๊าพร้อมกับครอบครัว อันได้แก่พ่อ แม่ พี่ชายคนโต และพี่ชายคนรองก็คือนายคง หรือเคี้ยงนั่นเอง ทั้งครอบครัวมีอาชีพเป็นชาวประมง        จนเมื่อเขาอายุได้ ๑๐ ขวบ ในค่ำคืนหนึ่งของช่วงพายุฤดูร้อน พ่อ แม่ และพี่ชายคนโตที่ออกเรือไป ประสบอุบัติเหตุและไม่ได้กลับเข้าฝั่งมาหาเขาอีกเลย         เคี้ยงที่ตอนนั้นอายุได้ ๒๒ ปี ด้วยความเสียใจจากการจากไปของคนในครอบครัว เมื่อคิดไตร่ตรองดูแล้วว่า หากว่าเขาจะต้องออกทะเล ไปทำอาชีพประมงเหมือนกับพ่อแม่และพี่ชาย อาจไม่มีโอกาสได้กลับมาอีก เช่นคนอื่นๆในครอบครัว และคงจะไม่มีใครที่จะดูแลเพ้งได้ต่อไป ตามที่พ่อและแม่เคยหวังไว้ให้เพ้งเป็นหน้าเป็นตาของวงศ์ตระกูล        ด้วยความรักและเป็นห่วงในตัวน้องชายเพียงคนเดียว เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนอาชีพจากการเป็นชาวประมงที่ทำมานาน ไปสมัครเป็นคนทำอาหารในคาสิโนแทน อย่างน้อยก็ก็ยังพอมีรายได้ส่งเสียอาเพ้งให้ได้เรียนต่อไปตามที่พ่อและแม่ของตนปรารถนาไว้        อาจจะเป็นเพราะโชคชะตาลิขิต ให้ชายหนุ่มต้องเลือกเส้นทางการเป็นพ่อครัว แทนการเป็นชาวประมง จึงทำให้เคี้ยงก้าวหน้าในอาชีพพ่อครัว รวดเร็วกว่าพ่อครัวทุกคนในมาเก๊า จากผู้ช่วยพ่อครัวธรรมดา กลายเป็นกุ๊ก และเขาก็สามารถไต่เต้าด้วยความสามารถจนกลายเป็นกุ๊กใหญ่ของคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดของมาเก๊าได้ ในระยะเวลาที่รวดเร็ว       ไม่นาน เขาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นเชฟของห้องอาหารจีนของโรงแรมในเครือของคาสิโน ซึ่งขณะนั้นเพ้งก็มีก็มีอายุได้ ๑๘ ปีพอดี เขาเรียนจบไฮสกูลที่ฮ่องกงเป็นที่เรียบร้อย ความหวังที่จะเข้าศึกษาต่อในระดับมหาวิทยาลัยที่เคี้ยงหวังให้เขาเป็นนั้น เป็นอันสลายลงเมื่อชายหนุ่มให้เหตุผลในวันหนึ่งกับเคี้ยงว่า          “เฮีย อั๊ว ไม่อยากเรียนต่อแล้ว เรียนไปก็เท่านั้น หัวอั๊วไม่ดีเอาเสียเลย ถึงเรียนมหาวิทยาลัยก็คงไม่รอดหรอก ให้อั๊วไปหางานทำเถอะ จบไฮสกูลแล้ว คงได้งานทำดีๆกะเขามั่งหรอก”        เคี้ยงได้ยินเหตุผลของชายหนุ่มในตอนแรก ก็รู้สึกเสียใจและผิดหวัง แต่เมื่อเขาไตร่ตรองตามความจริงแล้ว สิ่งที่เพ้งบอกแก่เขานั้น ไม่ได้เกินเลยความเป็นจริงที่เกิดขึ้นเลย          กว่าที่เขาจะเคี่ยวเข็ญให้เพ้งเรียนมาสูงถึงระดับนี้ได้นั้น ดูจะยากเย็นกว่าการไต่เต้าจากเด็กผู้ช่วยมาเป็นเชฟเสียอีก เขาจึงได้แต่ทำใจและทำได้แค่จุดธูปบอกกับพ่อและแม่บนสวรรค์ว่าเขาทำหน้าที่ของพี่ชายได้อย่างดีที่สุดแล้ว ต่อไปนั้นชีวิตของอาเพ้งจะเป็นอย่างไร ขอให้แล้วแต่ตัวเขาเอง      แม้ว่าจะจบการศึกษามาสูงพอสมควร หากเพ้งจะเลือกทำงานเป็นเสมียนหรือเลขาก็ย่อมทำได้ แต่ชายหนุ่มกลับเลือกเดินในเส้นทางของคนกลางคืน โดยเขาเลือกจะไปเป็นคนคุมบาร์ ด้วยเหตุผลเพียงว่า        ‘งานนี้ได้อยู่กับสาวๆ ได้ดื่ม ได้เฮฮา จะหางานไหนที่มันสบายและมีความสุขเท่านี้ไม่มีหรอก ให้อั๊วไปเป็นพนักงานบริษัทต็อกต๋อย อั๊วไม่ไปทำให้โง่หรอกเฮียเคี้ยง!’ เมื่อเลือกที่จะเดินทางสายนี้แล้ว เคี้ยงก็ทำใจว่าเพ้งคงจะต้องเกิดปัญหาขึ้นมาจนได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง     แต่มันก็มาถึงตัวเขาเร็วกว่าที่คาดไว้มาก!     คืนหนึ่งขณะที่เขากำลังพักผ่อน หลังจากที่เลิกงานจากห้องอาหารแล้ว ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบรุ่งเช้า เพ้งกลับบ้านมาด้วยสภาพเนื้อตัวสกปรกยับเยิน เสื้อเชิร์ตสีขาวเปรอะไปด้วยเลือดและคราบของเครื่องดื่มมึนเมา จนไม่เหลือเค้าของความสะอาดหลงเหลืออยู่ สภาพของเขาดูตื่นตระหนกหวาดกลัว อีกทั้งยังคอยหวาดระแวงอย่างไม่มีสาเหตุอีกด้วย       “เฮีย ช่วยอั๊วด้วย อั๊วมีเรื่องกับไอ้พวกนักเลงคุมคาสิโน มันรุมซ้อมอั๊ว อั๊วเลยแทงมัน ไม่รู้ว่ามันจะตายรึเปล่า!”        ด้วยความเป็นห่วงในตัวของน้องชาย เคี้ยงจึงรีบออกไปขอความช่วยเหลือจาก มิสเตอร์เดวิด นายใหญ่ของพวกที่มีเรื่องกับเพ้งนั่นเอง ทั้งเกาะมาเก๊า ไม่มีใคร ไม่รู้จักมิสเตอร์เดวิด ที่เป็นผู้มีอิทธิพลมากมาย ทั้งบ่อนทั้งบาร์ ล้วนแล้วแต่ต้องพึ่งพาความช่วยเหลือของเขาทั้งสิ้น        กว่าจะสืบสาวหาความจริงได้ ก็ล่วงเข้าไปบ่ายของอีกวันแล้ว เมื่อคนของมิสเตอร์เดวิดมารายงานถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่บาร์เมื่อคืนว่า         “อาเพ้ง มันไปหวงเด็กนั่งดริ๊งค์ที่มันชอบอยู่ครับ แต่เด็กมันไม่เล่นด้วย เพราะคนทำงานที่เดียวกันมันยุ่งเกี่ยวกันไม่ได้อยู่แล้ว คนของเราก็มาเที่ยวตามปกติ เด็กมันก็ทำงานของมันไปตามปกติ แต่พอ อาเพ้งเมาแล้วก็ไปอาละวาดไล่ท้าตี ท้าต่อย พวกนั้นทนไม่ไหวก็สั่งสอนไป แต่โชคดีพวกนั้นไม่เป็นอะไรมาก แค่โดนแทง แต่อาเพ้งนี่ ก็ไม่ใช่ย่อย ซัดคนหกเจ็ดคนหมอบไปเลยทีเดียว”         เคี้ยงบอกแก่มิสเตอร์เดวิดว่า ไม่ว่าจะต้องทำอย่างไร เขาก็ต้องช่วยให้น้องชายเพียงคนเดียวของเขารอดมาจากฝ่ายนั้นให้ได้        ด้วยความเมตตาต่อเคี้ยง ในฐานะของพี่ชาย ที่แม้ว่าน้องชายตนเองจะทำผิด แต่ก็ยังกล้ามารับความผิดแทน และความเป็นลูกผู้ชายที่ตรงไปตรงมา มิสเตอร์เดวิดจึงอาสาจะจัดการเรื่องให้เงียบไป แต่ต้องแลกกับข้อแม้ที่ยากแก่การทำตามถึง ๒ ข้อ!         “อั๊วจะช่วยให้เรื่องนี้มันเงียบไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ลื้อจะต้องรับปากอั๊วสองข้อ ถ้าลื้อทำตามได้ อั๊วรับรองว่าเรื่องเมื่อคืนนี้จะจบภายในวันนี้...” มิสเตอร์เดวิด หยุดสูบซิการ์แล้วพ่นควัน ก่อนที่จะบอกเงื่อนไขนั้นออกมาอย่างช้าๆว่า         “หนึ่ง ลื้อจะต้องพาตัวไอ้เพ้งออกไปจากมาเก๊า ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จะไปกบดานที่ไหนก็ได้สักพักหนึ่ง เพราะอั๊วก็ไม่แน่ใจว่า ถ้าพวกนั้นมันยังเห็นไอ้เพ้งลวยนวลไปมา อย่างนี้ล่ะก้อ อั๊วไม่รับรองความปลอดภัยให้มันได้อีกแล้ว”        ข้อนี้เคี้ยงก็คิดอยู่ในใจอยู่เหมือนกัน แต่ยังคิดไม่ตกว่าจะหนีไปกบดานที่ไหนดี อาจจะเป็นเสิ่นเจิ้นหรือคุนหมิงดี เขาจึงรับปากมิสเตอร์เดวิดอย่างแข็งขันทันที แม้ว่าในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมเรื่องมันจึงจบได้ง่ายดายนัก อาจจะมีอะไรมากไปกว่านี้ก็เป็นได้       “ส่วนข้อที่สอง ลื้อห้ามมายุ่งวุ่นวายกับไดอาน่าอีก อย่าคิดว่าเรื่องนี้อั๊วจะไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนี้นะ แต่เห็นว่ามันจะต้องมีสักวันที่ลื้อจะต้องมาหาอั๊ว และมันก็มาถึงจนได้ วันที่ลื้อจะซมซานมาหาอั๊วอย่างไร้สภาพแบบนี้!”         มิสเตอร์เดวิด มองมาที่เขาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะให้สัญญาณแก่คนของเขา ให้พาหญิงสาวรูปร่างผอมบาง ในชุดเสื้อกระโปรงแบบหรูหราด้วยแบรนด์ดัง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาแบบสาวชาวจีน ปากนิดจมูกหน่อยที่เคยน่ารักยามแย้มยิ้ม ที่บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยรอยน้ำตา หญิงสาวสะบัดตัวขัดขืนการควบคุมตัว ส่งเสียงอ้อนวอนมิสเตอร์เดวิดผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ใหญ่บนแท่นที่ยกสูงเพื่อให้มองเห็นเด่นชัด         “ปา อย่าทำอย่างนี้กับเราเลยนะจ๊ะ อั๊วของร้อง เราสองคนรักกันจริงๆ เฮียเคี้ยงเป็นคนดีจริงๆนะจ๊ะ”        เคี้ยง มองไปยังคนรัก ที่กำลังร้องไห้อ้อนวอนขอความเห็นใจมิสเตอร์เดวิดผู้เป็นบิดา อย่างน่าสงสาร สลับกับมองไปที่ชายชราร่างใหญ่กำยำที่นั่งเฉยมองมาที่เขาอย่างเคร่งขรึม พร้อมกับรอคอยคำตอบในข้อเสนอที่ยากแก่การตัดสินใจยิ่งนัก        ชายหนุ่มกัดกรามแน่น จนเห็นเป็นสันนูน เขาค่อยๆเปิดปาก แล้วเอ่ยช้าๆอย่างให้คำมั่นแก่มิสเตอร์เดวิดว่า       “ผมยินดีทำตามข้อเสนอของท่านครับ ต่อไปผมกับคุณหนูไดอาน่า เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว!”         เคี้ยงออกจากคฤหาสน์ของมิสเตอร์เดวิดมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว หัวใจเขาแหลกสลายไปตั้งแต่ตัดใจเอ่ยรับข้อเสนอที่มีให้ไปแล้ว        เพราะเมื่อเขาพูดจบ เขาได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างฟูมฟายของไดอาน่า ที่ยังคงดังก้องอยู่ในจิตใจของเขาจนเดี๋ยวนี้ เมื่อบุตรสาวคนเดียวของมิสเตอร์เดวิดถูกลากออกไปขังที่ห้องตามเดิมแล้ว มิสเตอร์เดวิดก็หันมาเอ่ยรับรองว่าจะจัดการเรื่องให้เรียบร้อยภายในวันนี้ ก่อนที่จะปล่อยตัวเขาออกมาเพื่อทำตามข้อเสนอที่ให้ไปแล้วนั่นเอง       เมื่อกลับมาถึงห้องพัก เขาออกคำสั่งให้เพ้งที่นอนซมปิดไฟเงียบรีบเก็บข้าวของโดยเร็วที่สุด แม้ว่าจะรู้สึกมืดมนหนทาง แต่ความรับผิดชอบในฐานะของความเป็นพี่มีมากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งปวง เขาค่อยๆเปิดดูจดหมายที่เพื่อนๆที่เคยทำงานในครัวด้วยกันส่งมาให้จากต่างประเทศอย่างช้าๆ มีที่ไหนบ้างที่เขาจะสามารถไปอาศัยอยู่ได้สักระยะหนึ่งหรือบางทีอาจจะตลอดไปเลยก็เป็นไปได้        ที่ไหนที่จะปลอดภัย ผู้คนมีน้ำใจต้อนรับคนมาจากต่างแดนอย่างเขา  มีโอกาสให้คนทำครัวอย่างเขาได้เติบโตอีกครั้ง...        เคี้ยงค่อยๆไล่อ่านปลายทางที่ส่งจดหมายมาให้เขาอย่างช้าๆและใจเย็นที่สุด เขาไม่อยากรีบร้อนจนทำให้การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่แสนสำคัญครั้งนี้พลาดไป ขอให้อาป๊า อาม้า และตั่วเฮียบนสวรรค์ช่วยดลให้เขาตัดสินใจได้อย่างถูกต้องด้วยเถิด!            สิงคโปร์... มาเลเซีย... ไต้หวัน... อินโดนีเซีย... ฟิลิปปินส์... อังกฤษ... เมืองไทย.... ออสเตรเลีย....เมืองไทย.... อเมริกา.... เมืองไทย.... เมืองไทย        ใช่! เมืองไทย เขาเคยอ่านจดหมายของเพื่อนหลายคนที่ส่งเล่าข่าวคราวให้ฟัง ว่าคนไทยใจดี รักสงบ และมีน้ำใจต่อคนจีนอย่างพวกเขา ยังไกลเกินกว่าที่พวกของมิสเตอร์เดวิดจะมาวุ่นวายกับเขาและอาเพ้งอีกด้วย        เพ้งยกกระเป๋าใบย่อมมาวางที่ข้างๆโต๊ะที่เขานั่งดูจดหมายอยู่ ชายหนุ่มเอ่ยปากถามอย่างกังวลใจในอนาคตที่จะมาถึงอันใกล้นี้ว่า        “แล้วเราจะหนีไปอยู่ที่ไหนกันดีล่ะเฮีย อั๊วกลัวไปหมดแล้ว” เคี้ยงหันมายิ้มกว้างอย่างมั่นใจ เหมือนกับคราวที่เขาตัดสินใจจะเป็นผู้นำครอบครัวต่อจากทุกคนที่จากไปเพราะพายุในทะเลแล้ว         เขาตอบให้เพ้งฟังอย่างชัดถ้อยชัดคำ ราวกับคำปลอบโยนที่ดีที่สุดที่พี่ชายพึงมีให้น้องชายแม้ว่าเขาจะทำผิดพลาดไปแล้วก็ตาม          “เราจะไป...เมืองไทย! ใช่แล้ว เพ้ง ต่อไป เมืองไทย จะเป็นบ้านของเรา!”          การเริ่มต้นชีวิตใหม่ของสองพี่น้อง ที่หนีร้อนมาพึ่งใบบุญของเมืองไทย เป็นไปด้วยความราบรื่น แม้ว่าจะผ่านไปเป็นปีแล้วก็ตาม เคี้ยงตัดสินใจสมัครเป็นกุ๊กในครัวฝรั่งเพื่อเรียนรู้การทำอาหารแบบใหม่ๆ แทนที่จะไปรับตำแหน่งผู้ช่วยเชฟของห้องอาหารจีน ตามที่เพื่อนของเขาเสนอให้เมื่อตอนมาถึงใหม่ๆ ส่วนเพ้ง ก็ถูกฝากฝังไปทำงานในครัวอาหารไทย เพื่อให้นำความรู้มาปรับใช้อีกทางด้วย         แม้ว่าค่าครองชีพของเมืองไทยจะไม่สูงเทียบเท่าที่มาเก๊า แต่ทั้งสองก็ยังใช้ชีวิตอย่างประหยัดและสมถะ พยายามเก็บหอมรอมริบผสมกับทุนเก่าที่พอมีติดตัวมาบ้าง ด้วยหวังว่าวันหนึ่งสองพี่น้องอาจจะมีร้านอาหารเล็กๆเป็นของตัวเอง บางทีพวกเขาอาจจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ และคงไม่ต้องกลับไปลำบากที่มาเก๊าอีกครั้ง         ในค่ำคืนของฤดูฝน ที่มีฝนตกลงมาสม่ำเสมอ อากาศภายนอกระเบียงของบ้านเช่า ที่เคี้ยงกำลังนั่งคิดอะไรเล่นอยู่นั้น เย็นชื้นจนผู้ชายอย่างเขาอดสะท้านเนื้อตัวไม่ได้ ในมือของเขากำกล่องไม้สีน้ำตาลเข้มมีลักษณะยาวและบาง แม้ว่าร่างกายจะปรับตัวให้คุ้นเคยกับที่อยู่ใหม่ได้บ้างแล้ว แต่ในใจกลับรู้สึกแห้งแล้งห่อเหี่ยวอย่างบอกไม่ถูก เสมือนคนที่ไร้หัวใจ         ใช่! หัวใจของเขาอยู่ห่างไกลจากร่างกายมากนัก หัวใจที่มีอยู่เพียงดวงเดียวเท่านั้น!         ชายหนุ่มบรรจงเปิดกล่องดูของภายในอย่างอาวรณ์ ตะเกียบหยกสีเขียวใส วางอยู่ภายในกล่องอย่างสวยงาม เขาค่อยๆลูบตะเกียบคู่นั้นอย่างแผ่วเบา  ปล่อยใจคิดถึงคนที่อยู่แสนไกล และชาตินี้อาจจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีก        ความรักของเขากับไดอาน่า เริ่มก่อตัวขึ้นเมื่อ ๒ ปีก่อน หญิงสาวเป็นนักเรียนไฮสกูลเดียวกับเพ้ง อยู่ชั้นปีเดียวกันแต่คนละห้อง เพราะในช่วงเวลาชั้นปีสุดท้าย เพ้ง ได้ก่อเรื่องวิวาทกับนักเรียนคนอื่นๆ รวมถึงขาดเรียนบ่อยครั้ง จนคุณครูประจำชั้น ต้องเชิญตัวเขาไปพบ ในฐานะของผู้ปกครอง        เขายังจำวันนั้นได้ดี วันที่มีอากาศร้อนอบอ้าว แสงแดดแรงจ้า เมื่อเขาแยกจากคุณครูประจำชั้นของเพ้งที่ห้องพักครูบนตึกแล้ว ระหว่างที่เดินลงบันไดมา จะมองเห็นสนามกีฬากว้างผ่านกระจกใส มีนักเรียนหลายคนกำลังแบ่งกลุ่มเล่นกีฬากันอยู่          จนเมื่อเขาออกจากตึกเรียนนั้นมา ซึ่งจำเป็นต้องเดินผ่านด้านข้างของสนามกีฬา ระหว่างที่เขารีบเดินเพื่อที่จะต้องไปเข้าทำงานในกะบ่ายต่อนั้น ก็มีลูกวอลเล่ย์บอลลอยมากระแทกไหล่เขาอย่างแรง จนเขาเกือบเซไปเลยทีเดียว ก่อนที่จะหันไปมองหาเจ้าของลูกบอลใบนั้น หมายจะต่อว่าในความสะเพร่าสักหน่อย แต่กลับมีเสียงแหลมใสดังขึ้นว่า       “ขอโทษค่ะ คุณเจ็บมากไหมคะ?”        ยังไม่ทันที่จะตอบอะไรออกไป เมื่อมองเห็นเจ้าของเสียงนั่นอย่างเต็มตา เคี้ยงตกตะลึงในความน่ารักของหล่อนเข้าเสียแล้ว        ใบหน้ารูปไข่เรียวสวย ดวงตาเรียวเล็กที่มีชั้นตาน้อยๆส่องแสงเป็นประกายแวววับราวกับเพชรน้ำงามสีใส จมูกยาวแหลมเล็กรับกับริมฝีปากแดงบางเฉียบ แก้มทั้งสองข้างเป็นสีชมพูอมส้มราวกับสีของลูกท้อยามต้องแดดใกล้จะสุก ด้วยการเล่นกีฬาบวกอากาศภายนอกที่ร้อนอบอ้าว เหงื่อซึมอยู่รอบหน้าผากกลมมนที่มีไรผมละเรี่ยยาวจนถึงข้างแก้ม        "ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ไม่เจ็บเลยครับ” เคี้ยงตอบออกไปอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ รู้แต่เพียงว่าเขาไม่อาจละสายตาไปจากเทพธิดาตัวน้อยตรงหน้าได้เลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว        สาวน้อยรู้สึกเขินอายเมื่อมีชายหนุ่มหน้าคมสันจ้องมองตนอย่างไม่วางตาเช่นนี้ ใบหน้าที่แดงมาแต่เดิม บัดนี้กลับยิ่งแดงก่ำไปมากกว่าเดิม  ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในชั่ววินาทีของทั้งคู่ มันรู้สึกได้ราวกับว่าช่วงเวลานี้นั้นมันช่างแสนนานอย่างบอกไม่ถูก จนเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเรียกมา ไดอาน่าจึงพยักหน้าให้เคี้ยง แล้วยิ้มให้อย่างสดใส ก่อนที่จะวิ่งกลับไปสมทบกับเพื่อนๆคนอื่นในสนามตามเดิม         แต่นั้นมาก็ดูเหมือนบุพเพจะขีดให้ทั้งสองได้พบกันมากขึ้น ไดอาน่าและพี่เลี้ยงบังเอิญไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหารในโรงแรมที่เคี้ยงเป็นเชฟอยู่ เขาจึงได้มีโอกาสออกมาต้อนรับ และได้พูดคุยกับเด็กสาวอยู่บ่อยครั้งโดยไม่มีใครสังเกตได้         ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้พัฒนาขึ้นไปมาก จากเชฟกับลูกค้า ก็กลายมาเป็นคู่เดต จนในที่สุดทั้งสองก็ตัดสินใจคบกันเป็นแฟนอย่างลับๆ แม้ว่าจะมีช่องว่างระหว่างอายุของเคี้ยงที่ต่างจากไดอาน่าถึง ๑๐ ปี แต่ด้วยความรักและความจริงใจของทั้งคู่ ทำให้ปัญหาที่เคยคิดว่าควรจะมีก็หมดไป ในที่สุดทั้งสองก็วางแผนอนาคตว่าจะแต่งงานกันหลังจากที่ไดอาน่าจบไฮสกูลแล้ว แต่แล้วทุกอย่างก็ต้องหยุดไว้แค่นั้น เมื่อเรื่องของทั้งสองรู้ถึงหูของมิสเตอร์เดวิดนั่นเอง      เสียงกริ่งดังแว่วมาพักหนึ่งแล้ว แต่ด้วยเสียงของฝนที่ตกลงมาอย่างสม่ำเสมอ ทำให้เคี้ยงที่กำลังอยู่ในภวังค์แห่งความเศร้า ไม่ได้สนใจกับเสียงนั้นเท่าใดนัก เขาคิดว่าบางทีอาจจะเป็นเสียงกริ่งของข้างบ้านก็เป็นได้ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาและเพ้งอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ อีกทั้งคืนนี้เพ้งก็เข้ากะดึกกว่าจะกลับมาบ้านก็คงจะรุ่งเช้า เขาจึงตัดใจจากความเศร้าที่จมอยู่แล้วเข้าห้องนอนเพื่อเตรียมตัวไปทำงานในวันพรุ่งนี้      เสียงของฝนที่ตกกระทบกับหลังคาภายนอกยังคงดังต่อเนื่องอย่างสม่ำเสมอ อากาศเย็นสบายทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่น อยากจะข่มตานอนต่อไป แต่จู่ๆเขาก็ตื่นขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นดู ก็พบว่าเป็นเวลาตีสี่กว่าๆเท่านั้น ทั้งๆที่เขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตีห้าครึ่ง       เคี้ยงดึงผ้าห่มมาคลุมให้ร่างกายอบอุ่นอีกครั้ง ก่อนจะนึกได้ว่าฝนคงจะไม่หยุดตกง่ายๆ เพราะฝนตกตั้งแต่ตอนเย็นเมื่อวานนี้ จนถึงเดี๋ยวนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะหยุด เพ้งที่ไปทำงานคงไม่ได้พกร่มไปด้วย จากหน้าปากซอยก็ไกลพอควรหากเดินตากฝนเข้ามา กว่าจะกลับมาถึงบ้านอาเพ้งคงจะเปียกโชกไปเสียก่อน        เมื่อเคี้ยง ล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มหยิบร่มอีกคันมาวางไว้ที่ตะกร้าของรถจักรยาน เพื่อจะนำไปฝากอาโกคนขายปาท่องโก๋ที่หน้าปากซอย ซึ่งคุ้นเคยกันดี ให้กับอาเพ้งเมื่อเขาเลิกงานกลับมาในตอนเช้า เมื่อเคี้ยงจูงรถจักรยานมาใกล้ที่หน้าประตู เขาได้ยินเสียงครางเบาๆ แข่งกับเสียงของสายฝน        “ฮือ...ฮือ...ฮือ...หนาวววว...”       ชายหนุ่มตะโกนสวนออกไปอย่างสงสัยว่า         “นั่นใครน่ะ อั๊วถามว่าใครมายืนอยู่หน้าบ้าน?”        ไม่มีเสียงพูดตอบกลับมา มีแต่เสียงทุบประตูเหล็กทึบของบ้านเบาๆ เคี้ยงจึงจอดจักรยานไว้หน้าประตูใหญ่ แล้วค่อยๆย่องมาไขกุญแจที่ประตูเล็กเพื่อเปิดออกแทน        ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจระคนกับห่วงใยที่มองเห็นว่าหล่อนเป็นใคร เพราะตรงหน้าเขาคือ หญิงสาวร่างโปร่งบาง ยืนกอดอกตัวสั่นท้านไปทั้งตัวเพราะอากาศที่เย็นชื้น เสื้อเชิ้ร์ตและกางเกงยีนส์เปียกโชกไปด้วยน้ำฝน ข้างกายมีกระเป๋าใบย่อมตั้งอยู่ ซึ่งก็เปียกโชกไม่แพ้กับเจ้าของเช่นกัน ใบหน้าขาวซีดจนไม่เหลือเค้าของความสดใสที่เจ้าตัวเคยมีอยู่ หล่อนยิ้มกว้างให้เขาอย่างดีใจ ปากสีซีดพยายามขยับเพื่อเปล่งเสียงสลับกับเสียงของฟันที่กระทบกันเพราะความหนาวอย่างควบคุมไม่ได้ว่า        “หนูดีใจ...ที่...หา...เฮียจน...เจอ หนู...คิดถึง...เฮีย...มากกก...” ไดอาน่าพูดยังไม่ทันจบประโยค หญิงสาวก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นอย่างสิ้นสติ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 02:05:28

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html      นับตั้งแต่กระทู้นี้ เรื่องราวของ นิยายเรื่อง หัวใจก้นครัว จะเริ่มเข้มข้นขึ้นไปเรื่อยๆนะครับ ฝากเอาใจช่วยและเป็นกำลังใจให้ทุกตัวละครในเรื่องนี้ด้วย มีคำถามหรือรู้สึกอย่างไร บอกกล่าวกันได้ครับ ยินดีรับฟังเสมอครับ ขอบคุณ คุณ ใยไหมกะใบม่อน  คุณ NUAOFFYHUB คุณ mementototem คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give  ที่มีให้อย่างสม่ำเสมอครับ     ไม่ได้เข้ามาดูที่กระทู้หลายวัน จึงเพิ่งพบว่า มีเพื่อนนักอ่านท่านใหม่ๆที่มาให้ Give เพื่อเป็นกำลังใจให้กับผม ซึ่งทำให้ผมทั้งประหลาดใจและดีใจ เป็นอย่างมาก นับว่าเป็นแรงผลักดันที่ดีให้ตั้งใจขัดเกลานิยายเรื่องนี้ได้มากขึ้นเลยครับ อันได้แก่ คุณ น้ำตาพระรอง คุณ FullBlosSOm คุณ กุหลาบมอญ และ คุณ รุ้งปลายฟ้า ต้องขอขอบคุณมากและขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ คุณ ใยไหมกะใบม่อน ขอบคุณที่อ่าน และคอยเอาใจช่วยความรักของ สิตากับภัทร มาลุ้นว่าจะเป็นอย่างไรต่อไปบ้างครับ คุณ NUAOFFYHUB ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ดี และขอให้คุณพบเจอแต่สิ่งๆดีๆเช่นกันครับ  คุณเป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่ทำให้ผมอยากจะนำนิยายเรื่องนี้มาขัดเกลาใหม่ให้ดีขึ้นครับ คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณครับ ผมจะพยายามแทรกข้อคิดหรือเกร็ดเล็กเกร็ดน้อย เพื่อผู้อ่าน ดีใจ ที่คุณสามารถสัมผัสความตั้งใจนี้ได้ครับ ความคิดเห็นของคุณมีส่วนต่อความเป็นไปของนิยายเรื่องนี้ครับ คุณ เด็กสรรพสน ผมนึกถึงคุณเสมอ และตื่นเต้นที่เห็นว่าคุณเด็กสรรพสน ยังคอยตามอ่านเพื่อเป็นกำลังใจแก่นักเขียนหน้าใหม่เช่นผม ผมยังไม่ส่งรวมเล่มครับ เพราะตั้งใจจริงๆที่จะนำ เสียงสะท้อนจากเพื่อนนักอ่านมาปรับปรุงเรื่องนี้ให้ดีขึ้น ขอบคุณที่ชอบครับ หวังว่าตอนใหม่ที่ลงไป พอจะช่วยยกโทษให้กับภัทรได้บ้างนะครับ    และขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่ติดตามแต่ไม่ได้แสดงตัวครับ ^__^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 02:28:41

ความคิดเห็นที่ 4 เดี๋ยวมาตามอ่านนะคะ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 08:50:17

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วจะสงสัยใครดี เปียโน  ดีใจ เฮียเพ้ง วิทนีย์ หรือรักษ์ภูมิ เยอะอ่ะ  ............ รออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 12:07:31

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 08:15:20

ความคิดเห็นที่ 7 ว้าววว คุณภัทร หวานก็เป็นแฮะ ^^ แต่จีบกันดื้อๆอย่างนี้เลย อ่านแล้วลุ้น ว่าใครปองร้าย คุณภัทร กันแน่น้าาา รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค้าาา จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:46:37