ความคิดเห็นที่ 1 “เป็นไง ใช้ได้ไหม?” แมนนี่ถอยฉากออกมา เพื่อให้คนตรงหน้ากระจกได้มองตัวเองชัดๆ เพียงขวัญจ้องมองหญิงสาวแสนสวยที่สะท้อนมาด้วยความตะลึงงัน ตอนนี้ใบหน้ารูปไข่ของเธอถูกแต่งแต้มไปด้วยสีสันของเครื่องสำอาง ผมเผ้าก็ดูเรียบไม่ชี้ยุ่ง แถมยังถูกจัดให้เข้าทรงรับกับใบหน้าของเธออีกต่างหาก เพียงขวัญเอานิ้วถูสีชมพูบนแก้มตัวเอง ไม่แน่ใจว่านี่มันเป็นสีแก้มจริงๆ ของเธอหรือสีเครื่องสำอางกันแน่ “อย่าถูแรงๆ อย่างนั้นสิ เดี๋ยวก็หลุดออกหมดหรอก” แมนนี่เอาแปรงปัดแก้มแตะบลัชออนสีชมพู แล้วปัดซ้ำ คนถูกดุหันมาส่งยิ้มแหยๆ ให้ แล้วหันซ้ายหันขวาดูหน้าตัวเองให้ชัดๆ อีกที แมนนี่นี่มีฝีมือดีจริงๆ ขนาดคนขี้เหร่อย่างเธอยังแต่งให้สวยเช้งขนาดนี้ได้ ซ้ำยังดูเป็นธรรมชาติเสียด้วย “เธอเก่งจังเลย แต่งหน้าเก่งอย่างกับมืออาชีพแน่ะ” เพียงขวัญชมเปาะ “ก็ฉันไปเรียนมานี่” แมนนี่เก็บอุปกรณ์แต่งหน้าลงกระเป๋า “แล้วทำไมไม่ไปเป็นเมคอัพอาร์ตติสเสียเลยล่ะ ไม่สิ ฉันว่าเธอเปิดร้านเสริมสวยแบบครบวงจรเลยดีกว่า ทั้งแต่งหน้าทำผมนวดตัวแล้วก็สปาด้วย” เพียงขวัญเสนอความคิด นอกจากแมนนี่จะแต่งหน้าเก่งแล้ว ยังดูแลผิวพรรณเก่งด้วย ครีมตัวไหนบำรุงอะไรรู้ไปหมด ดูได้จากเครื่องประทินโฉมที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งของเธอนั่นไง มีครีมบำรุงผิวมากมายซึ่งเป็นของแมนนี่ทั้งหมด พอถามว่าแต่ละกระปุกนั่นใช้ทาอะไร แมนนี่ก็อธิบายได้อย่างเชี่ยวชาญ แต่เพียงขวัญฟังแล้วมึนตึ้บ เพราะจำไม่ได้ว่าอันไหนทาก่อนทาหลัง บางตัวทาก่อนล้างหน้า บางตัวก็ทาหลังล้างหน้า แล้วยังมีครีมบำรุงผิวหลังอาบน้ำ ก่อนนอน ทาใต้ตา เซรั่มบำรุงผมก็มี โอ๊ย...สารพัด สำหรับเธอแล้วแค่ทาแป้งเค้กบางๆ ก่อนไปทำงานก็นับว่าหรูแล้ว ส่วนก่อนนอนก็ล้างหน้านอนเลย ไม่เคยบำรุงอะไรสักอย่าง เพราะอย่างนี้เธอเลยคิดว่าความรู้ความสามารถที่เรียกได้ว่าเข้าขั้นเซียนของเพื่อนสาว น่าจะต่อยอดกลายเป็นอาชีพได้ไม่ยาก “ก็เคยคิดเหมือนกัน แต่ต้องหาตังค์ก่อน” เมื่อคำถามถูกจบด้วยคำตอบเรื่องทุน เพียงขวัญก็เลยเงียบไม่ถามอะไรอีก นั่นน่ะสิ ถ้าไม่มีทุนก็คงเปิดอะไรไม่ได้ทั้งนั้น “ว่าแต่ขมเถอะ นึกยังไงถึงได้ลุกขึ้นมาแต่งตัวสวยแบบนี้ มีงานอะไรรึเปล่า” แมนนี่ถามกลับบ้าง ตื่นแต่เช้ามาขอให้เธอแต่งหน้าให้ก็ว่าน่าแปลกแล้ว นี่ยังลุกมาสวมกระโปรงอีก พอโดนถามดักคอแบบนี้เพียงขวัญก็เงียบ แล้วได้แต่ยิ้มเขินๆ ใบหน้าร้อนผ่าว เมื่อนึกย้อนกลับไปว่าตัวเองลุกขึ้นมาแต่งองค์ทรงเครื่องรื้อกระโปรงตัวเก่า (และมีตัวเดียว) มาสวมเพื่อการใด “ก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอก” เพียงขวัญตอบเสียงงึมงำ พลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วก็ร้องลั่น “เฮ้ย! ได้เวลาไปทำงานแล้ว เร็วๆ เข้าแมนนี่” เธอหันมาควักมือเร่งเพื่อนสาวยิกๆ เพราะทั้งสองมักจะออกไปทำงานพร้อมกันเสมอ เนื่องจากบริษัทอยู่ห่างกันเพียงแค่ 5 ช่วงตึก แมนนี่พยักหน้ารับ แล้วรีบกุลีกุจอหันไปคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองพาดบ่า ก่อนจะก้าวขาฉับๆ ด้วยความว่องไว โครม!!! เสียงดังสนันหวั่นไหว ทำให้แมนนี่สะดุ้งตกใจ หันหลังกลับไปมองก็เห็นเพียงขวัญหกล้มชนกับเก้าอี้ เพราะไม่เคยชินกับการสวมใส่กระโปรง พอก้าวขากว้างไปหน่อย ก็เลยสะดุดขาตัวเอง แมนนี่รีบตรงเข้าไปจะช่วยพยุง แต่คนหกล้มรีบชูสองนิ้ว ยิ้มกว้าง “ไม่เป็นไรๆ สบายมาก สู้ตายอยู่แล้ว” แมนนี่อมยิ้มและแอบส่ายหน้าในความกระโดกกระเดกของเพื่อน ชักเป็นห่วงเพียงขวัญขึ้นมาแล้วสิ วันนี้จะไปทำงานได้โดยปลอดภัยหรือเปล่านี่ จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 16:11:10

ความคิดเห็นที่ 2 “เก้าวิธีประหยัดไฟ ใครไม่ทำตัดโบนัส เฮ้ย...” อู๊ดร้องอุทานเมื่ออ่านถึงประโยคหลัง รีบดึงกระดาษที่ติดอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดูชัดๆ อีกที ตาไม่ฝาด เขียนถูกทุกคำ ตัดโบนัส แถมลงชื่อว่าคมคิดด้วย มาตรการประหยัดไฟของเจ้านายมาแล้ว! “โห! พี่คิดเอาจริงแฮะ” เจ๋งที่เดินมาพร้อมกับธนัชดึงข้อความบนโต๊ะตัวเองขึ้นมาดูบ้าง เหมือนกับธนัชที่กำลังกวาดตาอ่านตัวหนังสือ “ปิดไฟและแอร์ทุกเที่ยง ใครจะทำงานตอนเที่ยงต้องทนร้อนเอา, เปิดหน้าต่างกับมูลี่รับแสงจากธรรมชาติแทนการเปิดไฟ โดนแดดเสียบ้างรับวิตามิน , ทำงานดึกไม่ว่ากัน แต่ต้องใช้ไฟเท่าที่ต้องการและคุ้มค่า เฮ้ย! ข้อหลังนี้ไม่เคลียร์ว่ะ” ธนัชร้องบอกอย่างสงสัย “ก็คงหมายถึงนั่งตรงไหน ก็เปิดไฟแค่ตรงนั้นมั้ง อย่าเปิดสว่างโร่ทั้งชั้น” เจ๋งอธิบาย “อู้หู! แม่เจ้าโว้ย อะไรกันเนี่ย!!!” อู๊ดเจ้าเดิมอุทานขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงดังลั่นปานฟ้าถล่มทลายยิ่งกว่า ทำเอาทุกคน โดยเฉพาะธนัชถึงกับปวดหู “เป็นอะไรอีกวะไอ้อู๊...” ชื่อของเพื่อนสนิทกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อสองตาพลันเห็นเจ้าของร่างบางเดินเข้ามาในแผนกด้วยชุดเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีชมพูอ่อน กระโปรงสั้นยาวแค่เข่า รองเท้าส้นสูง แถมผมหวีเรียบ แต่งหน้า ปัดแก้ม... “มองอะไร?” เพียงขวัญร้องถามทุกคน ก่อนจะส่งสายตาจิกกัดไปยังสอง หน่อที่มองเธอยังกับตัวประหลาด “แกเป็นอะไรไปเนี่ย กินยาลืมเขย่าขวดหรือไง ทำไมแต่งตัวอย่างนี้” อู๊ดถาม พร้อมกับยกมือขยี้ตาซ้ำหลายๆ ครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไป “เรื่องของฉันน่า” เพียงขวัญบอกปัด ขณะเดินไปนั่งประจำที่ แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าหน้าก็ชักจะร้อนๆ ประหม่าอายๆ แล้วเหมือนกัน เพราะไม่คิดว่าเพื่อนร่วมงานจะอึ้งกันขนาดนี้ ก็ทุกคนเล่นมองเธอกันตาค้างไล่มาตั้งแต่ลุงยามยันแผนกอาร์ต บัญชี บุคคล แม้แต่กุกกุ๊กก็ยังงงๆ “แต่งตัวสวยๆ อย่างนี้แสดงว่ามีความรักแหง๋ๆ” อู๊ดสันนิษฐาน ทุกคนพยักหน้ารับเห็นด้วย เพราะแต่งตัวสวยผิดหูผิดตาอย่างนี้มันผิดปกติมาก เพียงขวัญนิ่งไม่ตอบ ไม่ใช่ว่าจะยอมรับหรือรำคาญ แต่เพราะเธอกำลังเจ็บ... ‘โอ๊ยยยย รองเท้ากัดอีกแล้ว!’ เพียงขวัญก้มหน้ามองรองเท้าส้นสูงสองนิ้วที่เธอขุดจากใต้เตียงเอามาใส่ นี่เป็นเหตุจำเป็น เพราะผู้หญิงถ้าอยากจะสวยสง่าต้องใส่ส้นสูง และเธอก็มีคู่นี้คู่เดียวเสียด้วย ไม่ได้ใส่นานๆ คิดว่าจะสมานฉันท์กันแล้วเชียว ที่ไหนได้ กัดเสียไม่มีดี อย่างกับโกรธแค้นเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ส้นเท้าของเธอเป็นรอยแดงๆ ผิวหนังถลอกเสียแล้ว นิ้วโป้งกับนิ้วก้อยก็เจ็บด้วย “ว่าไงล่ะ ใช่ไหมๆๆ ไม่งั้นไม่แต่งตัวอย่างนี้เด็ดขาด” อู๊ดยังคงถามเซ้าซี้ไม่เลิก “จะคิดยังไงก็เรื่องแกเหอะ แต่ใช่ไม่ใช่มันก็เรื่องของฉัน” เพียงขวัญเลยแหวใส่ ชักจะเริ่มรำคาญขึ้นมาจริงๆ เสียแล้ว คนเขากำลังวุ่นวายกับการรื้อหาปลาสเตอร์ยาในลิ้นชักมาติดส้นเท้าแท้ๆ ยังจะมาตื๊อถามกันอยู่ได้ เดี๋ยวก็เอาส้นเท้ายันให้เสียเลยนี่ “โอ๊ะโอ อารมณ์เสียซะแล้ว ไม่ถามก็ได้” อู๊ดเอ่ยแซว แล้วหันหลังเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน นั่งมองเพื่อนในมาดใหม่อย่างขำๆ แบบนี้ก็ดูแปลกตาดี แต่สำหรับเขาแล้ว เขาชินกับมาดเดิมๆ ของเธอมากกว่า เพียงขวัญหาปลาสเตอร์ไม่เจอ ไม่แน่ใจว่าหายหรือใช้ไปแล้ว เธอตัดสินใจจะเดินไปหากุกกุ๊ก เผื่อว่าเลขาฯ จะมีติดโต๊ะ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นธนัชกำลังจ้องมองมาด้วยสีหน้าและแววตาแปลกๆ จนเธอไม่แน่ใจว่ามองอย่างนั้นมันเป็นแง่ดีหรือร้าย แต่เธอคิดว่าคนเป็นศัตรูกันคงไม่มองเธอในแง่ดีหรอก ต้องมองในแง่ร้ายแน่ๆ “ผีเข้าหรือไง?” ‘นั่นไง...แง่ร้ายจริงๆ ด้วย’ “ถ้ามันขัดลูกกะตานัก ก็ไม่ต้องมอง” เพียงขวัญสวนกลับ แล้วเดินกระแทกส้นเท้าออกจากฝ่ายไปหากุกกุ๊ก เธอไม่ชอบหมอนี่เลย ทำไมถึงได้ชอบพูดจากระแหนะกระแหนเธอตลอด ถึงเธอจะดูเพี้ยนที่ลุกขึ้นมาแต่งตัวสวย(?) แบบนี้ แต่บอกว่าผีเข้านี่มันไม่มากไปหน่อยรึไง ถ้าผีจะเข้า ก็ต้องระดับผีนางงามจักรวาลเลยนั่นแหละ จะบอกให้... เพียงขวัญเดินกระเผลกไปหากุกกุ๊ก พลางสอดส่ายสายตามองหาคนที่ทำให้เธอต้องลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเอง วันนี้เออีไม่อยู่เลยสักคน จะว่าไปมันก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าแคนดี้กับพายอยู่ รับรองว่าจะต้องนำทีมมาแขวะเธอแน่ๆ เค้กอยู่แค่คนเดียวก็เลยไม่กล้าแหยม ได้แต่มองเธอห่างๆ และกดโทรศัพท์ยิกๆ คงรายงานหัวหน้าแก๊ง แต่เธอไม่สนใจและไม่กลัวด้วย เธอต้องการแค่ให้เตวิชรู้ว่า...โชคดีของเขาคือเธอนี่ไง แล้วเพียงขวัญก็ได้แต่เซ็ง เมื่อรู้จากกุกกุ๊กว่า เออีทั้งหมดบอกคมคิดไว้แล้วว่าจะไปพบลูกค้า จะกลับเข้าบริษัทหรือไม่จะดูเวลาก่อน ถ้าคุยติดพันก็อาจจะไม่เข้าบริษัท เมื่อเป้าหมายไม่อยู่ แผนที่วางไว้ว่าเตวิชจะต้องตกตะลึงที่เห็นเธอแต่งตัวสวย มันก็เปล่าประโยชน์ แต่เธอยังมีหวัง คิดว่าเย็นนี้เตวิชจะต้องกลับเข้าบริษัทแน่ๆ วันทั้งวันผ่านไปอย่างเอื่อยเฉื่อยล่าช้า เพียงขวัญนั่งทำงานไปก็เบื่อไป อึดอัดกับชุดที่ใส่ แล้วยังรู้สึกว่าบริษัทมีบรรยากาศแปลกๆ ปกติอากาศที่เคยเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ วันนี้กลับรู้สึกอุ่นขึ้นจนเกือบจะเรียกว่าร้อนเลยก็ได้ สงสัยจะเพราะกระดาษใบนี้...เพียงขวัญหยิบเก้าวิธีประหยัดไฟของเจ้านายมาอ่านดู พนักงานคงกลัวจะโดนตัดโบนัส ถึงได้ปฏิบัติตามกันอย่างเคร่งครัด หน้าต่างด้านที่มีมูลี่ถูกเปิดให้แสงแดดเข้ามา ไฟที่เคยเปิดสว่างโร่ก็เปิดหนึ่งดวงเว้นหนึ่งดวง ตรงระเบียงที่มีประตูเลื่อนบานใหญ่เคยปิดอยู่เสมอในเวลาทำงาน วันนี้ก็เปิดออกเพื่อรับลม ที่นั่งของเธออยู่ติดหน้าต่าง แต่แดดไม่ส่องเท่าไหร่ ก็เลยเปิดมูลี่ไว้อยู่เสมอ เย็นวันนี้มีเมฆครึ้มๆ มา แดดก็ไม่ค่อยมีด้วย เธอมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งเห็นรถยนต์สีบลอนซ์เงินเลี้ยวเข้ามาจอด หัวใจอันแห้งเหี่ยวสุดเซ็งของเธอกลับกระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที ‘เตวิชกลับมาแล้ว!!!’ เพียงขวัญรู้สึกคึกคักขึ้นมาทันใด ก้มลงสำรวจเสื้อผ้าตัวเองว่ายังดูดีเหมือนเมื่อเช้าอยู่ไหม จากนั้นก็ทำเป็นถือแฟ้มออกมาหนึ่งแฟ้มรีบวิ่งออกจากฝ่ายไป “เฮ้ย!” เพียงขวัญร้องออกมาเบาๆ เมื่อมีร่างของใครบางคนเดินเลี้ยวเข้ามาพอดี เธอรีบเบรกจนตัวโก่งอย่างกะทันหัน รองเท้าส้นสูงก็เลยพลิกเข้าให้... ‘คนสวยกำลังจะล้มเป็นช้างตกมันแล้ว’ แต่เอ๊ะ! ตัวเธอยังลอยอยู่เลยนี่นา แถมยังอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนอีกต่างหาก... “ระวังหน่อยเซ่” เสียงเอ็ดดังขึ้นข้างหูไม่ดังนัก เป็นธนัชนั่นเองที่เดินมาตัดหน้า และก็เป็นเขาอีกนั่นแหละที่ใช้ทั้งสองมือฉุดรั้งดึงแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ไม่ให้ล้มลงไปเสียก่อน เพียงขวัญได้สติ พยายามจะยันตัวเองให้ยืนตรง แต่ก็ทำได้ลำบาก เขาเลยช่วยจับให้เธอยืนตรงๆ เมื่อทรงกายได้เรียบร้อยแล้ว เธอก็สะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุม “จะรีบไปไหน?” “ก็จะไปทำงานน่ะสิ ถอยไป” เพียงขวัญตอบห้วนๆ พร้อมกับตวัดมือเป็นเชิงบอกให้เขาหลีกไป เพราะทางเดินระหว่างโต๊ะมันแคบมากจนเดินผ่านได้แค่ทีละคน แถมตอนนี้เจ้าตัวก็ยังยืนขวางทางเป็นไอ้เข้ขวางคลองอีกต่างหาก ธนัชนิ่วหน้าด้วยความสงสัย เมื่อสังเกตเห็นแฟ้มที่หล่อนถืออยู่มันมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีเอกสารอะไรสำคัญเลยสักใบ มิหนำซ้ำเจ้าหล่อนยังเอาแต่เหลือบมองไปทางแผนกเออีอยู่นั่นแหละ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่างานที่อีกฝ่ายพูดถึงมันคืออะไร “จะไปหาเตล่ะสิ” หน้าของเพียงขวัญถอดสีไปนิดหนึ่งเมื่อธนัชรู้ทัน แต่แล้วเธอก็ชักสีหน้าใส่ทันควัน “แล้วมันเรื่องอะไรของนายล่ะ” “เอ้อ จริงสิ ไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันนี่นะ รู้สึกว่าเตจะขับรถกลับเข้าบริษัทแล้วด้วย งั้นก็รีบเชิญไปโชว์ตัวให้เตดูได้เลยว่าวันนี้เธอสวยขนาดไหน” ธนัชหลีกทาง ผายมือให้แบบประชดๆ เพียงขวัญเดินกระแทกเท้าชนธนัชไปนิดหนึ่งอย่างจงใจ นอกจากจะประชดกันแล้ว ยังรู้ทันด้วยว่าเธอแต่งตัวสวยเพราะอะไร และจะรีบไปหาใคร ราวกับว่าเขาจับสังเกตเธอตลอดเวลา อ๋อ...ใช่สิ คนโรคจิตชอบหาเรื่องอย่างหมอนั่นก็ต้องคอยจับผิดเธออยู่แล้ว จะได้มากัด มาแขวะ มาพูดจาประชดให้สะใจอย่างนี้ไงล่ะ คิดหรือว่าเธอจะกลัว ไม่มีทางซะหรอก คนอย่างไอ้ขมสู้คนเฟ้ย! สองขาที่เดินจำอ้าว อยู่ดีๆ ก็หยุดชะงักลงเสียดื้อๆ ทีแรกเพียงขวัญก็จะไปหาเตวิชที่ฝ่ายเออีเลยนั่นแหละ แต่พอมาคิดดูอีกที การจะวิ่งแล่นไปหาเขาถึงที่มันจะดูไม่งาม ดังนั้นเธอน่าจะเดินไปคุยกับกุกกุ๊กก่อนดีกว่า ตรงนั้นใกล้ฝ่ายเออี รับรองว่าต้องเจอกันแน่ เอ้อ...ไม่เอา ไปที่ลิฟต์ดีกว่า ทำเป็นจะลงลิฟต์ พอลิฟต์เปิดก็ได้เจอกัน แบบนี้สิเข้าท่ากว่า ดูเหมือนเป็นความบังเอิญที่คล้ายๆ กับบุพเพยังไงยังงั้น เมื่อได้แผนเด็ดแล้ว เพียงขวัญก็เดินเลี้ยวออกจากออฟฟิศไปที่ลิฟต์และกดปุ่มลง บังเอิญไปเจอกับกุกกุ๊กที่เดินขึ้นบันไดมาจากชั้นสี่พอดี “พี่ขม” กุกกุ๊กเดินปราดเข้ามาหาอย่างตื่นเต้น “เมื่อตอนเที่ยงกุ๊กเจอพี่แมนนี่ด้วยแหละ เขามาติดต่องานแถวบริษัทเรา กุ๊กคุยกับพี่เขานิดหน่อย เพิ่งรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่กับพี่ขม” เลขาฯ สาวนั้นสนิทสนมกับแมนนี่เป็นอย่างดี เพราะเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน แถมยังเอกเหมือนกันอีกด้วย “บังเอิญน่ะ บังเอิญมากๆ เลย” เพียงขวัญตอบแบบกว้างๆ ไม่ลงรายละเอียด เพราะมันเริ่มต้นเล่ายากเหลือเกินและคงไม่จำเป็นต้องเล่าด้วย “แล้วพี่ขมไม่รู้สึกแปลกๆ บ้างเหรอคะ” กุกกุ๊กเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “ทำไมล่ะ” “แหม ถึงพี่เขาจะเป็นกระเทยแปลงเพศไปแล้ว แต่เขาก็เคยเป็นผู้ชายมาก่อนนะคะ” “ต๊าย!!! ฉันหูฝาดหรือเปล่าเนี่ยพาย ฉันได้ยินว่าทอมแถวนี้อยู่กับกะเทยล่ะ” เพียงขวัญกับกุกกุ๊กหันหน้าไปตามเสียงแปร๋นๆ อันแสนคุ้นหู ไม่รู้ตัวเลยว่าแคนดี้กับพายโผล่มาจากมุมไหนและไม่รู้ด้วยว่าทั้งคู่มายืนแอบฟังอยู่ กุกกุ๊กทำหน้าตาเลิ่กลั่ก เมื่อสงครามน้ำลายระหว่างอาร์ตไดฯ กับเออีกำลังจะเริ่มขึ้นอีกแล้ว แถมมีจุดเริ่มต้นจากคำพูดของเธอเสียด้วยสิ “โลกเราคงตีลังกากลับหัวไปเสียแล้วเนอะพาย อยู่ดีๆ ทอมลุกมาแต่งตัวเป็นผู้หญิง ไม่รู้ว่ากะเทยที่อยู่ด้วยกันจะลุกมาแต่งตัวเป็นผู้ชายหรือเปล่า” แคนดี้ยังไม่เลิกจิก ทำเอาเพียงขวัญชักจะคันมือคันไม้ขึ้นมาตงิดๆ “นั่นสิคะพี่” พายรับคำเป็นลูกคู่ แถมยังลอยหน้าลอยตาไม่แพ้กัน “พูดให้มันดีๆ นะ” เพียงขวัญจ้องหน้าแคนดี้เขม็ง “อ้าว! นี่ฉันก็พูดดีๆ แล้วนะ แถมพูดถูกเสียด้วยใช่ไหมล่ะ” ยังไม่ทันที่เพียงขวัญจะได้ตอบโต้อะไร ประตูลิฟต์ก็เปิดออก แล้วคนที่ปรากฏตัวก็คือคนที่เธอรอคอยอยู่ทั้งวันนั่นเอง เตวิชเห็นสาวๆ ของบริษัทมายืนออกันอยู่ถึงสี่คนก็ยิ้มจางๆ ให้ทุกคน สีหน้าดูเหนื่อย คิ้วค่อนข้างยุ่งเหมือนกำลังกลุ้มใจ เพียงขวัญหันไปยิ้มหวานส่งให้เมื่อเขามองมายังเธอ ในใจก็นึกตื่นเต้นที่สุดว่าเขาจะพูดกับเธอว่ายังไงบ้าง จะชมว่าสวยหรือน่ารักหรือเปล่าหนอ... ทว่า...เตวิชมองเธอแค่แวบเดียวก็ละสายตาไปทางแคนดี้ต่อ “พี่แคนดี้ครับ ผมมีปัญหาเรื่องงานอยากปรึกษาครับ” เตวิชเดินตรงไปหาแคนดี้และพาย จากนั้นคนฝ่ายเดียวกันทั้งสามคนก็เดินเข้าสำนักงานไป ทิ้งให้เพียงขวัญยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความผิดหวัง โดยไม่ได้กล่าวทักทายอะไรกันเลยสักคำ “พี่ขม กุ๊กขอโทษนะคะที่ถามแบบนั้น พี่แคนดี้ก็เลยได้ยินหมดเลย” กุกกุ๊กพูดเสียงอ่อย “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ” เพียงขวัญโบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่ให้คิดมาก เธอคะยั้นคะยอให้สาวรุ่นน้องเข้าออฟฟิคไปก่อน ส่วนตัวเองก็สงบสติอารมณ์อยู่ตรงนี้สักครู่ กุกกุ๊กพยักหน้ารับแบบซึมๆ แล้วรีบเดินกลับเข้าสำนักงานไป เพียงขวัญหันมองไปภายในสำนักงาน มองจากตรงนี้เธอไม่เห็นใครเลยสักคน และก็ไม่มีใครสนใจเธอด้วย แม้แต่คนที่เธอรอตั้งแต่เช้าก็ดูจะไม่กระตือรือร้นกับสิ่งที่เธอทำเพื่อเขาเลยสักนิด นึกถึงสายตาของเตวิชที่มองเธอแล้วมันช่างน่าน้อยใจนัก เธอแน่ใจว่าเขาต้องเห็นเธอเป็นคนแรก เพราะเธอหันหน้าไปทางเขาก่อนใครเพื่อน แต่เธอไม่สวยสะดุดตาชวนให้เขาเอ่ยทักทายเลยหรืออย่างไร... สองตาก้มมองตัวเองในชุดกระโปรง ชุดที่อุตส่าห์ฝืนใจสวมใส่ รองเท้าที่ยอมถูกมันกัดเพื่อให้ตัวเองดูดี ลงทุนตื่นแต่เช้ามาแต่งหน้าทำผม นี่เธอคิดอะไรอยู่ถึงต้องมาแต่งตัวแบบนี้ เพื่อให้ผู้ชายคนหนึ่งที่เธอปลื้มได้เห็น แล้วสุดท้ายมันได้อะไร ถึงเขาจะเห็น แต่ก็แค่มองผ่านๆ ไม่ถาม ไม่ทัก ไม่สนใจ ไม่กระตือรือร้นอันใดกับเธอเลยสักนิด แถมยังเดินผ่านหน้ากันไปด้วยท่าทีเฉยเมยอีกต่างหาก นี่เป็นเธอจริงๆ หรือที่ทำเรื่องเพี้ยนๆ แบบนี้ เธอแต่งตัวอย่างนี้ให้มันได้ประโยชน์อะไร? จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 16:11:31

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ยาวกว่าตอนอื่นๆ นิดหน่อยนะคะ^^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ให้กิฟท์+ให้กำลังใจตลอดๆ นะคะ _/|\_ แนะนำและติชมได้เต็มที่เลยค่ะ^^ จากคุณ : inmost เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 16:12:48

ความคิดเห็นที่ 4 ท้อซะแล้วอะ.. ก็เตเขาชอบแมนนี่มากกว่านี่หน่า จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 10:32:16

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 20:05:19

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมรู้สึกจบเร็วจัง สนุกดีคะ แต่ดูนางเอกนี่ฟุ้งซ่านมากๆ เลย จากคุณ : dot_face เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 15:12:07