[b]เขาบังคับให้ผมเป็นขอทาน[/b]{แตกประเด็นจาก W11825359}
|
 |
เย็นวันนั้น ผมตัดสินใจว่า ผมจะไปเดินเล่นที่ถนนคนเดิน แต่กว่าที่รถตู้จะมารับผมออกจากโรงแรมหรูห้าดาวได้ก็ค่ำแล้ว มันทำให้ผมหงุดหงิดเล็กน้อย
หากการที่คนนับหมื่น ที่แห่แหนกันมาเดินบนถนนคนเดินยามคืนค่ำอากาศสบายๆนี้ ทำให้ใจผมร้อนระอุขึ้นมา ก่อนที่การฝืนตัว ไม่ให้ไหลไปไหลมา เพราะโดนเบียดซ้ายกระแทกขวาดันหน้าดันหลังตลอดเวลา ทำให้ตัวผมผ่าวจนเหงื่อเริ่มไหลเลอะใบหน้า และซอกแขน แม้จะหยิบหมวกผ้าใบเท่สีน้ำเงินใบเก่ามาโบกพัดตลอดเวลา ก็ไม่ทำให้ความร้อนในตัวผมลดลง
ผมเกลียดคน!!
เพราะคนมากๆมันทำให้อากาศร้อน มันทำให้ผมเหงื่อไหล มันทำให้ผมดูซกมก
โชคดีเหลือเกิน ที่มุมหนึ่งของถนนสายคนเดินนั้น มีโต๊ะวางเครื่องดนตรีขาย และมีขลุ่ยไม้ชิงชัน ฝืมือดีวางให้เลือกมากมาย
ผมชอบขลุ่ยนะ ชอบมากๆด้วย
เคยหัดทำเองด้วยซ้ำ
ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ผมเดินออกจากร้านขายเครื่องดนตรี พร้อมขลุ่ยเลาที่ดีที่สุด ในราคาลดสามสิบเปอร์เซนต์ และเม็ดเหงื่อโป้งๆ ที่โชกเต็มเสื้อผ้าและใบหน้า
แต่ผมไม่แคร์หรอกนะ คนเรายอมทำในสิ่งที่ไม่ค่อยชอบได้ เพื่อให้ได้สิ่งที่เรารักและลุ่มหลง ที่สำคัญ ราคาที่ลดลงสามสิบเปอร์เซนต์นั้น มันมีราคามากเกินกว่าเหงื่อครึ่งลิตรที่หลั่งไหลท่วมหน้าตาใบหูผมเผ้าเสื้อผ้า
ผมค่อยๆเดินอย่างมีความสุข มือกำขลุ่ยในถุงผ้าหลวมๆ ใจระริกๆอยากกลับโรงแรมไปทดลองเสียง
หากเดินออกไปได้ไม่ถึงร้อยเมตร ร้านขายเครื่องประดับทำมือ ที่มีประกาศใบโตว่า รายได้สมทบทำบุญสร้างวัด กระชากใจและเท้าสองข้างของผมให้วนเข้าหา
ผมต้องมีอะไรไปฝากสุดที่รักของผม ที่ชอบทำบุญเหลือหลาย
บิงโก! นึกแล้วไม่ผิด เมื่อแม่ค้าหยิบลูกประคำ ที่ทำจากหินสีมาให้ผมดู
เมื่อมีของอย่างนี้มันเท่ากับยิงนกโป้งเดียวร่วงทั้งฝูง
ผมเสียเวลาต่อรองนิดหน่อย อย่างสนุกสนานกับคนซื้อที่รู้พอๆกับผมว่า ผมต่อราคาไม่จริงจังหรอก
หลายคนอาจจะไม่รู้ว่า เวลาเราจะทำบุญหนะ ต้องมีมารมาผจญ
มารหัวสีทองๆ ตาสีฟ้าๆ พูดภาษาไทยไม่ได้ และมารยาทไม่ดี คว้าสร้อยที่ผมกำลังวางลงในกระบะ เพื่อให้แม่ค้าหยิบใส่ถุง เอาไปดู
แรงกระชากอย่างไม่เกรงใจ ทำให้สายร้อยหินสี ขาดเป็นสอง หินสีนับร้อยร่วงหล่นพรูลงบนกระบะ
มารหัวทอง หน้าเสีย ก่อนส่งภาษาล้งเล้งๆ แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ผมตาค้าง
แม่ค้าหัวเราะเบาๆ ก่อนส่งภาษาเหนือหวานๆ ปลอบประโลมผม ว่า "เธอจะบรรจงทำให้ใหม่ เสียเวลาไม่เกินสามสิบนาที จะไปเดินเล่นก่อนก็ได้ หรือ หากไม่รังเกียจ จะนั่งพักรอบนม้านั่งเล็กๆ ในมุมค่อนข้างมืด ข้างๆ โต๊ะขายเครื่องประดับของเธอ"
ผมร้อน ผมเหนื่อย ผมอารมณ์เสีย
เหงื่อมันไหลท่วมศรีษะ หน้า ใบหู เนื้อตัว
ผมหมดอารมณ์เดินแล้ว ขอนั่งพักครับ
ตอบพลาง หยิบหมวกสีน้ำเงินตุ่นๆ มาพัดวีตัวเองเพื่อบรรเทาร้อนพลาง
นั่งรอได้ห้านาที เสียงบทสวดมนต์เบาๆ ที่ดังจากแม่ค้าขณะกำหนดสมาธิ ร้อยลูกประคำเข้าเส้นด้ายท่ามกลางแสงไฟอ่อนจาง ทำให้ผมเริ่มใจเย็นลง และคิดหาอะไรง่ายๆทำ เพื่อผ่านเวลารอสามสิบนาทีนี้อย่างสงบ
ผมวางหมวก หยิบขลุ่ยออกมา ตั้งกายตรง ค่อยๆปล่อยหนังตาบนให้โรยตัวทับเปลือกตาล่างอย่างเป็นธรรมชาต เพื่อปิดกั้นการรับรู้อันจะผ่านจักษุวิญญาณเข้ารบกวนสมาธิ จากนั้นค่อยๆกำหนดผ่อนคลายกล้ามเนื้อ กำหนดบังคับสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ สามสี่คาบ ก่อนค่อยๆผ่อน เพื่อให้ใจสงบ และลมหายใจสงบ ก่อนปล่อยให้ลมหายใจเข้าออก ตามธรรมชาติ เพื่อทดลองทดสอบเสียงขลุ่ยเลาใหม่ ฝีมือช่างสิบหมู่แห่งอาณาจักรล้านนา
ดนตรีไทยเดิมนั้น รากฐานส่วนหนึ่งมาจากการฝึกสมาธิในพระพุทธศาสนา
ผู้เล่นดนตรีไทยเดิม กายต้องสงบ จิตต้องนิ่ง ลมหายใจต้องสม่ำเสมอ
โดยเฉพาะผู้ฝึกดนตรีไทยเดิม ที่เป็นเครื่องเป่า
หายใจเข้า ต้องรู้ว่าหายใจเข้า
หายใจออก ต้องรู้ว่าหายใจออก
หายใจเข้าสั้น ต้องรู้ว่าหายใจเข้าสั้น
หายใจออกสั้น ต้องรู้ว่าหายใจออกสั้น
หายใจเข้ายาว ต้องรู้ว่าหายใจเข้ายาว
หายใจออกยาว ต้องรู้ว่าหายใจออกยาว
พื้่นฐานแห่งอาณาปานสตินี้ เป็นพื้นฐานแห่งผู้ฝึกดนตรีไทยเดิม สายเครื่องเป่า
ผมค่อยๆปิดตา ผ่อนคลายความเกร็ง กำหนดลมหายใจเข้าออก ผ่านขลุ่ยฝีมือช่างสิบหมู่เลาที่อยู่ในมือ จนนิ่ง และสม่ำเสมอ สมาธิจดจ่ออยู่กับนิ้วทั้งสิบและโน้ตดนตรี ที่ครูถ่ายทอดมา บรรเลงเพลงต่างๆ เพื่อให้เสียงแห่งสมาธิเป็นเกราะปิดกั้นความร้อน ความสับสนวุ่นวาย อารมณ์ร้อยแปดของคนนับพันหมื่น ที่เดินผ่านไปผ่านมา และปิดกั้นโสตวิญญาณผมออกจากสรรพเสียงพูดคุย ร้องตะโกน ต่อรองราคาสินค้า โหวกเหวกโวยวาย
ลาวดวงเดือนสามชั้น ไม่ออกลูกหมด ใช้เวลาบรรเลงสิบสี่นาที สามสิบเอ็ดวินาที
การเปลี่ยนลมหายใจอย่างประคองสมาธิสามคาบ ใช้เวลาหนึ่งนาทีถ้วนถี่
ลาวดวงดอกไม้สองชั้น บรรเลงเดี่้ยว ไม่ย้อนลูกเล่น ใช้เวลาหกนาทีสิบสี่วินาที
เปลี่ยนลมหายใจอีกสามคาบครั้งที่สอง ใช้เวลาหนึ่งนาทีถ้วนเหมือนเดิม
ระบำเทพบันเทิง เร่งจังหวะค่อนข้างเร็ว เพื่ออวยพรให้เทพยดาที่คอยปกปักษ์อยู่ตามศาสนสถานวัดวาอารามสองข้าง ใช้เวลาสั้นๆ ห้านาทีสี่สิบเก้าวินาที
ยี่สิบแปดนาทีสามสิบสี่วินาทในสมาธิแห่งเสียงเพลง ทำให้ผมเยือกเย็นเช่นเดิม จึงสามารถใช้เวลาน้อยกว่าสี่นาที ในการถอนลมหายใจและภวังค์จิตออกจากสมาธิ ลดขลุ่ยลงวางตัก กำหนดรู้ทุกขเวทนาแห่งเหน็บชาที่เกิดจากการนั่งนิ่งท่าเดียวเป็นเวลานานเกินเหตุ
แล้วผมเปิดตาขึ้น
เพื่อสมาธิทั้งมวลที่กำหนดไว้เกือบสามสิบนาที
จะแตกซ่านสนิท เพราะกิริยาหัวเราะ
เบื้องหน้าผม
หมวกที่ผมวางไว้
เต็มเปี่ยมไปด้วยเหรียญเงิน และธนบัตร
เหรียญห้าบาท เหรียญสิบบาท แบ้งก์ห้าสิบ แบ้งร้อย ธนบัตรสิบดอลล่าห์ ธนบัตรพันเยน
เต็ม
จนล้นออกมานอกหมวก
| จากคุณ |
:
แมวเหมียวพุงป่อง   
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 มี.ค. 55 18:02:59
|
|
|
| 
)
ใกล้ๆตัว ..
