ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ พฤษภาคม 2550 “ไก่ย่างตายแล้ว ไก่ย่างตายแล้ว มันจะถูกไม้เสียบ มันจะถูกไม้เสียบ...” เพลงไก่ย่างแบบต้นฉบับค่อนข้างล้าสมัยถูกนำกลับมาร้อง เล่น เต้นกันทุกปี เมื่อถึง ‘วันรับน้อง’ งานสำคัญประจำปีการศึกษาใหม่ที่หลายคนต่างตั้งตารอ ไม่ว่าจะเป็นพี่บัณฑิตที่จบการศึกษาไปนานแล้ว นิสิตปัจจุบัน หรือแม้กระทั่ง คณาจารย์ ต่างร่วมครื้นเครงไปกับสีสัน นันทนาการและเสียงโห่ร้องของ เหล่าปัญญาชนทั้งหลาย ขณะที่เพื่อนๆ จากหลากหลายคณะสนุกสนานเพลิดเพลินกับการดูพี่เลี้ยงประจำ กลุ่มเต้นเป็นไก่ วรมณกลับนั่งหาววอด ก่อนจะตัดสินใจกระซิบบางอย่างกับ เพื่อนสาวสุดซี้ที่นั่งอยู่ข้างกาย ไม่ทันที่อีกฝ่ายจะได้ทักท้วงอะไร ร่างบางลุกออกจากพื้นสนามหญ้า กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทรุดตัวลงที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ กันยาวีร์จึงรีบตามไป เพราะเห็นว่ารุ่นพี่คนหนึ่งกำลังมองตัวปัญหาตาไม่กะพริบ และเขาเตรียมเดินไปทักทายวรมณ คนแยกตัวออกมาจากกลุ่มทีหลัง ถึงช้าไปเพียงก้าวเดียว ในวินาทีที่เสียงทักดังขึ้น “เหน็บกินเหรอครับน้อง” ‘น้อง’ มองตอบแวบหนึ่ง ก่อนจะส่ายศีรษะ “เปล่าค่ะพี่ หนูต้องอยู่จนจบงานเลยรึเปล่าคะ กลับบ้านก่อนได้มั้ย” “โธ่เหมียว! อย่าเพิ่งกลับสิ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ฉันยังสนุกอยู่เลย” กันยาวีร์ตรงเข้าเกาะแขนวรมณ พลางโอดครวญ “พี่คะ ช่วยหาเหตุผลดีๆ ให้เหมียวอยู่ต่อทีเถอะค่ะ โยยังไม่อยากกลับเลย” ‘พี่’ ยกมุมปากขึ้นนิดหนึ่งคล้ายจะยิ้ม นัยน์ตาคมพราวระยับน่ามอง จนกันยาวีร์จ้องเขาอย่างเผลอไผล หลุดออกจากภวังค์อีกที เมื่อวรมณเอ่ยอย่างเบื่อหน่าย “แกจะอยู่ต่อก็ได้ ฉันจะทิ้งรถไว้ให้ แล้วจะกลับแท็กซี่เอง” “พี่ยังไม่ได้บอกเลยว่า น้องๆ กลับได้” “แต่นี่มันเป็นกิจกรรมที่ต้องทำโดยสมัครใจนะคะ งั้นแสดงว่าหนูกลับได้ ฝากโยโย่ด้วยก็แล้วกันค่ะ” ไม่รอให้ใครคัดค้าน วรมณผุดลุกขึ้นทันที พร้อมหันไปบอกกันยาวีร์ “มีอะไรก็โทรมาแล้วกันนะ ฉันกลับล่ะ” คล้อยหลังเพื่อนผู้เป็นเสมือนญาติ กันยาวีร์จึงเอ่ยขอโทษรุ่นพี่หนุ่ม ไม่ลืมแก้ตัวแทนวรมณ “พี่อย่าไปถือสาเหมียวเลยนะคะ เหมียวน่ะนิสัยดี ดีสุดๆเลยด้วยค่ะ แค่เอาแต่ใจตัวเอง ชอบพูดอะไรตรงๆ แล้วก็โผงผางไปหน่อย” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่น่าจะได้เจอกันอีกอยู่แล้ว” เขาบอกยิ้มๆ ไม่ถือโทษโกรธเคืองวรมณอย่างจริงใจ “พี่เรียนจบเมื่อปีการศึกษาที่ผ่านมานี่เอง” “โอ้โห! โยนึกว่าพี่จะขึ้นปีสอง” นิสิตหมาดๆ ตกตะลึง มองป้ายชื่อเขา พร้อมกล่าวอย่างเป็นมิตร “ถึงพี่จะจบไปแล้ว ยังไงก็ยินดีที่ได้เจอนะคะพี่โฮม”  จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:14:39

ความคิดเห็นที่ 2 ตุลาคม 2554 กันยาวีร์นั่งแทบไม่ติดเบาะบุนวมหนาค่อนข้างนิ่มภายในโรงภาพยนตร์โอ่โถง อันขึ้นชื่อว่ายอดเยี่ยมทุกมิติเป็นอันดับหนึ่งของประเทศไทย หนำซ้ำไม่ได้รู้สึก ถึงแรงดึงดูดให้ร่างบางเอนกายพิงพนักเพื่อความสบายเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวนั่งตัวตรง เพ่งหน้าจอสีเหลี่ยมผืนผ้าขนาดมหึมาชนิดตาไม่กะพริบ “เอ้า! เอากระเป๋าของนายคืนไป” เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังลั่น ออกจะดังไปเสียด้วยซ้ำสำหรับคนที่กำลังนั่งลุ้นจนตัวโก่ง ถังใส่ป๊อปคอร์นในมือ หล่นไปอยู่แทบเท้า กระจัดกระจายไปตามพรมจนเลอะเทอะไปหมด หากคนทำไม่สนใจแม้แต่จะเหลือบตามอง ไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของสรรพสิ่งรอบกาย... สิ้นประโยค กระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่นักจึงบินข้ามศีรษะของหญิงสาวที่นั่งอยู่ ไปหาเจ้าของซึ่งยังจับต้นชนปลายไม่ถูกอยู่อีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะ “เร็วเข้าสิ อยากเสียใจไปจนตายรึไง” ร่างบางที่นั่งนิ่งอยู่นานชักทนไม่ไหว เร่งเพื่อนยิกๆ เขาคว้ากระเป๋าที่หล่นตุ้บมาตรงหน้า พึมพำขอบคุณ พลางขมวดคิ้วนิ่วหน้า ค้นหาโทรศัพท์เคลื่อนที่อยู่เป็นนาทีกว่าจะเจอ แล้วจึงกดหมายเลขที่จำได้ขึ้นใจ มือใหญ่กับนิ้วเรียวค่อนข้างจะสั่นเทา เมื่อตระหนักได้ว่าเขาจะใจเย็น กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นไม่ได้ กระเป๋าก็หาเจอแล้ว โทรศัพท์ก็ได้มาแล้ว ไม่มีอะไรที่จะต้องรีรออีก... ระว่างที่เสียงเพลงรอสายกำลังดัง ร่างสูงก็ผุดลุก เดินเร็วๆ ไปที่รถยนต์ส่วนตัว ซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล หันมาโบกมือให้เพื่อนที่คอยลุ้นอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม ก่อนจะเข้าไป นั่งประจำที่คนขับ รีบร้อนออกจากรั้วมหาวิทยาลัยทันที เขาจะช้ากว่านี้ไม่ได้ แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว! จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:18:04

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพยนตร์ที่เพิ่งจบลงยังคงตรึงความประทับใจราวกับมีมนต์สะกด จะด้วยฉากรักระหว่างพระเอกกับนางเอกที่หวานซึ้งหรืออย่างไร วรมณไม่อาจทราบแน่ รู้แต่เพียงว่าคนข้างกายไม่ขยับเขยื้อน เคลื่อนที่ไปไหนนานแล้ว จะมีก็แต่เพียงลมหายใจที่ดังผิดปกติ เพราะเจ้าตัวสูดน้ำมูก กับมือเรียวบางที่ยกขึ้นปาดน้ำตาป้อยๆ ซึ่งคอยบอกว่าเพื่อนสนิทสาวยังไม่ได้กลายเป็นร่างไร้วิญญาณ กันยาวีร์สะอื้นอยู่อีกนานจนกระทั่งเพลงประกอบภาพยนตร์จบลง แสงไฟสว่างจ้าเผยให้เห็นว่าเหลือเพียงวรมณและเธออยู่ใน ห้องฉายขนาดโอ่โถงเพียงลำพัง หญิงสาวรู้สึกได้ถึงแรงเขย่า จากมือของอีกฝ่าย หากไม่ได้ยินเสียงใดเลยนอกจาก... ‘ผมจะรักคุณตลอดไป’ ‘ตลอดไปของคุณ อาจจะสิ้นสุดแค่เพียงวันพรุ่งนี้เท่านั้น’ เสียงคัดค้านนั่นทำให้กันยาวีร์ส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย หล่อนถูกเขาบอกรักแท้ๆ กล้าดีอย่างไรถึงได้สร้างข้อกังขา บ้าบอนั่นขึ้นมา หากเป็นเธอ เธอจะเชื่อคำพูดของชายหนุ่ม หมดหัวใจ ว่าเขาจะรัก...ตลอดไป ‘หากพรุ่งนี้ผมจะต้องตายไป ตลอดไปของผมคงหยุดได้เพียง พรุ่งนี้อย่างที่คุณว่าจริงๆ’ และเขาไม่ได้ทำให้กันยาวีร์ผิดหวัง เลยแม้แต่น้อย วรมณแทบจะถอนหายใจออกมาให้ดังลั่น เมื่อกันยาวีร์เริ่มขยับตัว ร่างบางหมดความอดทนเมื่อเห็นว่าคนนัยน์ตาแดงก่ำ ขอบตาบวมช้ำ กำลังจะเริ่มเป่าปี่เพื่อบรรเลงเพลงสะอื้นไห้อีกรอบ เธอรีบลุกขึ้นพร้อม กับฉุดกันยาวีร์ออกจากที่นั่งบุนวมอันแสนสบาย ไม่สนใจว่าเพื่อนจะ เต็มใจเดินตามออกมาหรือไม่ สิ่งที่ต้องทำอย่างเดียวคือพากันยาวีร์ กลับบ้านให้เร็วที่สุด ก่อนที่เธอจะประสาทเสียไปมากกว่านี้! “ฉันว่าแกควรจะหยุดร้องไห้ได้แล้วนะ” วรมณโพล่งออกมาขณะที่พา กันยาวีร์ลงบันไดเลื่อน “ดูดิ่ คนมองกันเต็มหมด ไม่น่าตามใจแกเลย คิดไว้แล้วเชียวว่าแกจะต้องร้องไห้” “ก็คนมันซึ้ง” กันยาวีร์แก้ตัวอุบอิบ เริ่มอายที่ใครต่อใครต่างมอง หน้าเธอเหมือนเห็นตัวประหลาดตาปวมเป่งหลุดออกมาจากโรงภาพยนตร์ “เออสิยะ! คนมันซึ้ง หนังมันไม่ได้ซึ้งเลย ฉันดูแล้วเฉยๆ มาก แกน่ะเว่อร์ไป รู้ตัวรึเปล่า” “คนที่เล่นเป็นพระเอก เล่นเก่งมากเลย ดูแล้วฉันเคลิ้มออก แกไม่รู้สึกบ้างเลยเหรอว่าเขาหล่อเพอร์เฟ็กต์มาก” วรมณปรายตามองเพื่อนสนิทสาวด้วยความหมั่นไส้แกมระอา ไม่รู้จะหงุดหงิดหรือขำดีที่อีกฝ่ายหายเป็นปลิดทิ้งจากอาการ ‘ซึ้ง’ ขนานหนักได้อย่างรวดเร็วราวกับใครมาดึงปลั๊กออก เปลี่ยนเรื่องมา เข้าประเด็นเกี่ยวกับ ‘ผู้ชาย’ ได้ไวจนน่าเขกศีรษะทุยสวยได้รูป เข้าให้สักที “ฉันรู้สึกว่าเขาหล่อ แต่ไม่เพอร์เฟ็กต์” “นั่นแหละแก เขาล้อหล่อเนาะ” กันยาวีร์พยักหน้าหงึกหงัก ไม่ได้สนใจเลยว่าวรมณจะขมวดคิ้วนิ่วหน้าอย่างไร “ฉันจะต้องไป สืบซะแล้วว่าเขาชื่อเสียงเรียงนามอะไร อยากรู้จริงๆ ว่าเป็นใครมา จากไหน” “จะเป็นใครมาจากไหนได้ล่ะ ก็ต้องเป็นดาราน้องใหม่ๆ เด็กๆ อายุยังไม่ถึงยี่สิบดี ที่คนกำลังฮิตๆ กันอยู่ตอนนี้แหละ หนีไม่พ้นหรอก เดี๋ยวนี้เด็กยังเรียนไม่จบกันเลย เล่นหนังเล่นละครเป็นพระเอกนางเอก เยอะแยะไป” “ไม่ใช่หรอก” กันยาวีร์คัดค้านด้วยท่าทีมั่นอกมั่นใจ “ฉันว่าเขาไม่เด็ก ขนาดนั้นหรอก” ยังเดินไม่ทันถึงประตูที่เชื่อมกับลานจอดรถ วรมณจึงชวนกันยาวีร์รับ ประทานอาหารก่อนกลับบ้าน จะได้ไม่ต้องไปควานหาอะไรในตู้เย็นมา ประทังความหิวช่วงดึก หากเมื่อถึงหน้าร้านราเม็งสุดโปรดของทั้งคู่ วรมณก็ได้ยินกันยาวีร์ส่งเสียงกรีดร้องอยู่ในอก บีบแขนเธอแน่นจนต้อง พลอยหันไปมองว่าอีกฝ่ายวางสายตาจับจ้องอยู่ที่ใครหรืออะไร จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:22:06

ความคิดเห็นที่ 4 ภาพที่วรมณเห็นคือชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง หุ่นดีแบบคนที่มุ่งมั่น ออกกำลังกายสม่ำเสมอทั่วไปพึงจะมี เธอค่อนข้างแน่ใจว่าเขา น่าจะว่ายน้ำเป็นด้วยไหล่ที่ผายกว้าง กล้ามเนื้อตึงแน่น ผิวขาวจัด และผมสีน้ำตาลเปลือกไม้ที่ถูกจัดแต่งทรงอย่างเหมาะเจาะลงตัว แค่มองจากด้านหลัง วรมณยังเดาได้ว่าเขาน่าจะดูดีในระดับหนึ่ง แต่... “เราไม่รู้จักเขานี่ เขาทำไมเหรอ” “เขาไม่ทำไมหรอก รอเขาหันมาสิ” กันยาวีร์ไม่ปกปิด น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจนั้นเลย มือเธอเย็นและเริ่มมีเหงื่อเปียกชุ่ม หัวใจเต้นแรงแม้จะยืนห่างจากเขาเป็นเมตร เธอจะไม่มีวันลืมคนๆนี้ ต่อให้เธอเห็นแค่เงาของเขา กันยาวีร์ก็ยังจำชายหนุ่มได้ราวกับ รู้จักกันมาเนิ่นนาน ปริศนาถูกไขออกในระยะเวลาไม่กี่วินาทีถัดมา หากวรมณรู้สึก ปานกับว่ารออยู่เกือบชั่วโมง ชายหนุ่มซึ่งตกเป็นเป้าสนทนา หันมาช้าๆ เขากำลังคุยเล่นยิ้มแย้มอยู่กับผู้หญิงที่สวยมากข้างๆกาย ริมฝีปากบางสีสดกำลังขยับระหว่างที่วรมณลอบสำรวจจมูกโด่งเป็นสัน แนวสันกรามได้รูปกับผิวขาวเนียนละเอียดราวสตรี เครื่องหน้าของเขา เหมาะเจาะไร้ที่ติ สมบูรณ์แบบจนน่าหลงไหลเมื่อผนวกดวงตาคมกริบคู่นั้น มันเป็นสีดำวาวเหมือนนิลเม็ดงามที่ระยิบระยับต้องแสงไฟ ดูน่าเกรงขาม เมื่อด้านบนพาดไว้ด้วยคิ้วเข้มจัด วรมณหันไปมองกันยาวีร์ แทบจะกลอกตาแล้วถอนหายใจออกมาแรงๆ “ผู้ชายคนนี้ใช่มั้ยที่ทำให้แกร้องไห้ในโรงหนัง ไม่ใช่ความซึ้งอะไรนั่นหรอก!” เมื่อเพื่อนสนิทสาวหมดอารมณ์จะละเลียดอาหารเย็น กันยาวีร์จึงจำต้อง ตามกลับบ้าน ไม่วายบ่นไปตลอดทาง “แกน่ะใจร้าย เขาเป็นรักแรก ของฉันเชียวนะ” “แกก็พูดอย่างนี้ทุกที” วรมณชักหมดความอดทน “หนังจบแล้ว คนดูไม่จบด้วย อย่างนี้ต้องโทษใครดี” “ทำไมแกไม่คิดบ้างว่าคราวนี้ฉันพูดจริง แล้วทำไมแกไม่คิดบ้าง ว่าคราวนี้น่ะมันน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ อยู่ดีๆ เราสองคนก็เดินออก จากโรงหนังมา กำลังจะกินข้าว แล้วก็ดันเจอพระเอกของเรื่องเนี่ยนะ” “โอ๊ย! แกนะแก” คนฟังร้องลั่น ค้อนปะหลับปะเหลือกอยู่ กับกระจกรถและการจราจรที่ติดขัดบนท้องถนน ไม่อยากหัน มาหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่กันยาวีร์เลยสักนิด แต่คราวนี้อีกฝ่าย เป็นเอามากจนเธอปวดหัว “เขาแค่เล่นเป็นพระเอกหนัง จริงๆ แล้วเขาก็คือคนธรรมดาอย่างเราๆ นี่แหละ เขาจะมา เดินห้าง กินข้าวบ้างไม่ได้เหรอ แล้วเห็นมั้ย แกเห็นสาวสวยๆ ที่เดินฉอเลาะอยู่กับเขามั้ย นั่นอาจจะเป็นแฟนเขาก็ได้” “แกนี่ยังไงกันนะ ขัดอยู่เรื่อยเชียว ฉันจะฝันหวานๆ นิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ได้” “รู้สึกว่าคราวนี้มันจะมากไปจริงๆ ถ้านับเวลาตั้งแต่เราออกจาก โรงหนังกันมา จนถึงตอนนี้ มันปาเข้าไปเป็นชั่วโมงแล้วนะที่ แกนั่งพร่ำพรรณาถึงเขา ถึงความซึ้ง ถึงสารพัดสิ่งที่มันยังเกี่ยวพัน โยงใยไปถึงหนังเรื่องนั้นน่ะ” “เดี๋ยวฉันกลับบ้าน ฉันจะเข้าไปหาข้อมูลเขา ทีนี้ล่ะเราจะได้รู้กัน สักทีว่าเขาเป็นใคร” “ที่ฉันพูดไปเนี่ยแกไม่ได้ฟังเลยใช่มั้ย” วรมณอยากจะจอดรถ นั่งคุยกับกันยาวีร์ให้เป็นเรื่องเป็นราวไปเสียเลย แต่ผลสุดท้าย ทุกอย่างจะเหมือนน้ำซึมบ่อทราย เธอจึงตัดสินใจเหยียบคันเร่ง ให้หนักขึ้น พารถไปถึงที่หมายให้เร็วที่สุด “ฉันฟังแกทุกประโยคนั่นล่ะ ไม่ได้เอามือปิดหูไว้ซะหน่อย” “แน่ล่ะ มันถึงเข้าหูนึง แล้วทะลุออกไปทางอีกหูนึงไง” จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:25:28

ความคิดเห็นที่ 5 ร่างบางระหงกำลังง่วนอยู่หน้าเตาภายในห้องครัวขนาดใหญ่ มีแม่บ้านสูงวัยพร้อมเด็กรับใช้คอยอยู่ดูแลอำนวยความสะดวก แม้จะดึกมากแล้ว หญิงสาวตัดสินใจทำอาหารง่ายๆ เพื่อ ประหยัดเวลา ไม่นานนักไข่เจียวหมูสับกับยอดคะน้าผัด น้ำมันหอยจึงส่งกลิ่นหอมไปทั่วห้องอาหารซึ่งอยู่ติดกัน วรมณจึงหันไปสั่งให้เด็กรับใช้ให้โทรศัพท์ภายในบ้าน เพื่อตามตัวกันยาวีร์ออกมาจากห้อง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่า เพื่อนสนิทหายไปทำอะไรอยู่ กันยาวีร์วิ่งตึงตังลงมาจากบันได ในมือมีกระดาษขนาดมาตรฐาน ที่เพิ่งโดนความร้อนจากเครื่องพิมพ์มาหมาดๆ เมื่อทรุดกายลงนั่ง หญิงสาวยังคงไม่สนใจข้าวหอมมะลิหุงสุกหอมกรุ่นที่อยู่ในจานตรงหน้า กลับอ่านข้อความที่อยู่ในกระดาษด้วยน้ำเสียงภูมิใจหนักหนา “เขาชื่อธนัชย์ นามสกุลพิพิศวัชระดิลก ชื่อเล่นชื่อฮาร์ท” กันยาวีร์เว้นช่วงเพื่อทำสีหน้าเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะพึมพำ “ชื่อก็เพราะ นามสกุลก็เพราะ ชื่อเล่นยังเพราะอีก แปลว่าหัวใจซะด้วย เก๋ที่สุดเลย” “เขาเปลี่ยนชื่อ เปลี่ยนนามสกุล ตอนเข้าวงการบันเทิงรึเปล่าล่ะ” วรมณตักอาหารเข้าปากไป ถามไปเรื่อยอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก “เปล่าย่ะ เขามีพี่น้องคนนึง ชื่อเล่นชื่อโฮม ชื่อจริงชื่อธนิสร์ ข่าวแว่วๆ บอกว่าคนนี้แหละเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้ แต่ฉันค้นๆ ดูแล้วก็ไม่เห็นมีรูปเขาออกสื่อ เลยไม่ได้สนใจ สนพี่ฮาร์ทดีกว่า คนอะไรล้อหล่อ” คนฟังพยักหน้าหงึกหงัก เชื่อหมดใจว่าไม่เกินสัปดาห์ถัดไป กันยาวีร์จะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่มีสิ่งใดน่าประหลาดใจ หากพรุ่งนี้จะมีชายหนุ่มอีกคนเข้ามาในชีวิต แล้วกันยาวีร์จะชื่นชม ปลาบปลื้มในความหล่อเหลาของเขาจนเก็บไปฝันหวาน ทว่าไม่ยาวนานนักหรอก...อีกหน่อยเทพบุตรเหล่านั้นจะถูก ส่งกลับสวรรค์ไปอย่างง่ายดายเหมือนตอนมา ทิ้งไว้เพียงร่องรอยความสุขจางๆ ของกันยาวีร์ “แล้วไงต่อล่ะ เขาอายุสิบแปดหรือสิบเก้า” “ใครบอกแกว่าเขาอายุเท่านั้น” “แล้วมันใช่มั้ยล่ะ” วรมณยักไหล่ แอบดีใจที่ตนทายถูก “อายุน้อยขนาดนั้น แกอย่าไปชอบเลย เสียเวลา ไปหาคนอื่นมองดีกว่า” “เขาอายุยี่สิบหกแล้วย่ะ! แล้วเขาก็ยังโสดสนิท ในข่าวบอกว่าเขายังไม่มีแฟนหรือว่าคบหาใครเป็นพิเศษด้วยนะ” แม้จะตกใจไม่น้อยกับอายุที่มากกว่าเธอคาดเดา อึ้งอยู่ครู่กับ ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเด็กจนผู้หญิงอย่างเธอยังอดอิจฉาไม่ได้ เมื่อเห็นว่ากันยาวีร์เงียบไปคล้ายลำพองใจเต็มประดา วรมณจึงจำต้องเอ่ยคัดค้านเพื่อดึงเพื่อนสนิทไว้ ไม่ให้พลั้งเผลอไปไกลกว่าที่เป็น “แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ถูกใจใคร ไม่ได้คุยกับใคร หรือไม่ได้ดูๆ ใครอยู่” “พรุ่งนี้ฉันจะไปหาพี่วิปปิ้ง” กันยาวีร์หมายมั่น วางกระดาษ ลงที่เก้าอี้ว่างข้างตัวพลางลงมือตักไข่เจียวหมูสับมาใส่จานข้าว “ฉันจะไปของานเขาทำ” “แกจะบ้าเหรอ ไหนเราตกลงกันแล้วไง ว่าจะเรียนต่อ ถ้าจะสมัครงาน ทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก จะได้สมัครตั้งแต่ ยังไม่ปิดเทอม เพื่อนๆ คนอื่นๆ มีทางไปกันหมดแล้ว มีฉันกับแกนี่แหละที่ยังว่างอยู่ ดูสิ เพราะรอแกคนเดียวนั่นแหละ รู้งี้ฉันสมัครเรียนต่อไปตั้งนานแล้ว ปล่อยให้แกเคว้งคว้าง ย่ำกรวดย่ำทรายไปวันๆ คนเดียวยังจะดีกว่า” “อะไรอ่ะ แกจะทิ้งฉันเหรอ” “ใครทิ้งใครไม่ทราบ นี่เราเรียนจบกันมาหลายเดือนแล้วนะ ไอ้ความเอาแน่เอานอนไม่ได้ของแกมันทำให้ฉันปวดหัวรู้มั้ย นี่ถ้าฉันไม่คิดการณ์ไกล เอาเงินเก็บที่สะสมมา บวกกับเงิน ที่ไม่เจ๊งหุ้น ไปลงทุนซื้อคอนโดมิเนียมไว้ให้เช่า ป่านนี้เราก็ ไม่มีเงินจ่ายค่าน้ำค่าไฟบ้านหลังนี้แล้ว” “พูดอย่างกับตัวเองไส้แห้ง แกได้เงินเดือนจากพี่ชายแกทุกเดือนๆ ฉันช่วยค่าน้ำค่าไฟแกด้วยนะ พ่อแม่ฉันก็ยังไม่ตัดหางปล่อยวัด ยังโอนเงินเข้าบุญชีให้อยู่ย่ะ!” กันยาวีร์ค้อนขวับ “พ่อแม่แกเป็น เจ้าของคอนโดมิเนียมที่แกซื้อทั้งหลัง มีอย่างที่ไหน ลูกสาวต้อง เอาเงินเก็บไปซื้อห้องไว้ให้คนอื่นเช่า จะว่าไปแกก็ปัญญาอ่อนนะเนี่ย” “อย่างน้อยฉันก็อยากรับผิดชอบตัวเองหลังเรียนจบด้วยการจ่ายค่า น้ำค่าไฟบ้านหลังนี้บ้าง แกคิดจะงอมืองอเท้า ของเงินที่บ้านใช้ไป ทั้งชีวิตหรือไง” “บอกแล้วไงว่าพรุ่งนี้จะไปของานพี่วิปปิ้งทำ แกนี่นะ บ่นเยอะจริงๆ” “แล้วโครงการเรียนต่อที่เราจะไปสมัครกันล่ะ แกอย่าบอกนะว่าไม่เอาแล้ว เมื่อวานก่อนพวกเรายังเพิ่งดีใจกันอยู่เลยที่อาจารย์เขียนจดหมายรับรอง ให้อย่างดี แกลืมไปแล้วหรือไง แล้วไอ้ที่เราไปดูหนังกันวันนี้ก็เพื่อจะ ฉลองที่เอกสารทุกอย่างพร้อม เราจะยื่นให้มหาวิทยาลัยกันแล้ว แกจำได้บ้างป่ะเนี่ย” “จำได้สิ แกยื่นไปก่อนเลย ขอฉันทำงานก่อน แล้วจะยื่นตามไป แกเรียนไปก่อนเทอมนึง ฉันจะเข้าไปเรียนอีกเทอมนึงหลังจากนั้น” “ไอ้...” วรมณไม่รู้ว่าด่าว่าอย่างไร เธอมองเพื่อนด้วยสายตาตัดพ้อ หน้างอง้ำ “แกรู้ตัวรึเปล่าพูดอะไรออกมาเนี่ย ไหนบอกจะเรียนพร้อมกันไง ฉันอุตส่าห์ไม่ไปทำงานที่เครือดอนโดฯของพ่อ ปฏิเสธการบริหารเครือ ร้านอาหารของแม่ ก็เพื่อแกเลยนะ แล้วแกมาหักหลังฉันแบบนี้ได้ไง” “ฉันไม่ได้หักหลังแกนะ แค่เปลี่ยนใจกลางอากาศเอง ไม่เอาน่า ยังไงฉันก็อยู่บ้านเดียวกับแก ไม่ไปไหนแน่นอน เราได้เจอกันทุกวัน แล้วพ่อแม่แกก็ไม่ได้ลำบาก คอนโดฯพวกนั้นพี่ชายแกก็ดูแลอยู่ไม่ใช่เหรอ ส่วนร้านอาหารของแม่แก น้าอิ๋วของแกก็จัดการให้ไม่ขาดตกบกพร่อง มีกี่สิบสาขา น้าอิ๋วคนเก่งก็ดูแลทั่วถึงทุกสาขานี่นา” จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:33:12

ความคิดเห็นที่ 6 วรมณรวบช้อนส้อม อิ่มขึ้นมาดื้อๆ “หวังว่าแกจะมีเหตุผลที่ดี สำหรับเรื่องนี้ และคราวนี้ฉันจะไม่เอาอนาคตของฉันไปเอี่ยวด้วยอีกแล้ว อย่ามาหาว่าใจดำไม่ได้นะ” “แกโกรธเหรอ” กันยาวีร์เสียงอ่อน หน้าซีด มองเพื่อนสนิทที่สุด ในชีวิตตาปริบๆ “แกโกรธจริงๆ ด้วย” “เป็นแก เจอแบบนี้ไม่โกรธเหรอ เราคุยกันดิบดี เตรียมการพร้อม ทุกอย่าง พ่อแม่ฉันอยากให้ทำงานก่อน ฉันก็ค้านหัวชนฝาว่าฉันจะ เรียนต่อก่อน ไหงกลับมาเป็นงี้ล่ะ จริงอยู่พ่อแม่แกตามใจ ให้ลูกสาวคนเดียวไว้ให้ตัดสินใจเรื่องสำคัญๆ ในชีวิตเองได้ทุกอย่าง แต่แกจะมาเปลี่ยนแปลงอะไรตามอำเภอใจปุบปับแบบนี้ โดยมีฉันเกี่ยว ข้องด้วย มันน่ายกย่องที่ไหน แล้วมันก็น่าโมโหมากเลยรู้มั้ย” “แต่ฉันไม่มีใครแล้ว ฉันมีแกคนเดียว พ่อกับแม่ก็โทรศัพท์มาแค่วัน ละครั้งเอง ฉันมีอะไรฉันก็ต้องบอกแกก่อน” “เฮ้ย! คนละเรื่องป่ะเนี่ย” วรมณถลึงตาใส่อีกฝ่าย รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนตน นิสัยเช่นนี้ แก้อย่างไรก็ไม่หาย แล้วยังจะการพูดจาเหมือนไม่ได้ฟังที่ เธอเพิ่งเอ่ยไปอีก แต่จนแล้วจนรอด วรมณยังอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ สักที ในเมื่อกันยาวีร์แก้นิสัยเสียๆ ไม่หาย เธอคงจะต้องยอม อารมณ์เสียๆ กลับไปเช่นกัน! “ก็ฉันเพิ่งตัดสินใจ แล้วก็เพิ่งบอกแกเลย” “งั้นก็ทางใครทางมัน ฉันจะเดินหน้าสมัครเรียนต่อของฉัน แกก็ไปของานพี่วิปปิ้งทำก็แล้วกัน ตามใจแก” “แกโกรธเหรอ” “โกรธสิ โกรธมากด้วย คราวนี้แกทำให้ฉันเสียใจแล้วก็ผิดหวัง มากเลยรู้มั้ย มันเหมือนเราล่องเรือไปด้วยกัน แล้วอยู่ดีๆ แกก็เกิดอยากจะลงที่เกาะใดเกาะหนึ่ง พอแกบอกฉันปุ๊บ แกก็กระโดดลงทะเลว่ายน้ำไปเกาะนั้นเลย ทิ้งให้ฉันอยู่บนเรือ ต้องล่องเรือต่อไปคนเดียว เห็นภาพมั้ยล่ะ” “ชัดเจนแจ่มแจ้ง” กันยาวีร์บอกเสียงเบา รู้สึกผิดจนหัวใจถูก บีบรัดไปหมด สีหน้าของวรมณบ่งบอกว่าหมายความดังที่เอ่ย มาทุกคำพูด “งั้นฉันเรียนต่อกับแกก็ได้ ไม่ไปของานพี่วิปปิ้ง ทำแล้ว” วรมณถอนหายใจยาว มองหน้ากันยาวีร์ เอ่ยถามด้วยความสงสัย “แล้วพี่วิปปิ้งทำงานอะไร เขาจบกฎหมายไม่ใช่เหรอ ตรงกับสาย ที่พวกเราเรียนที่ไหน ฉันจบวิทยาศาสตร์ แกจบวิศวกรรม คนละเรื่องกันไปหมด” “เขาเป็นผู้ช่วยผู้กำกับ” กันยาวีร์อ้อมแอ้มตอบ “ฉันเพิ่งสืบมา เมื่อกี๊ตอนที่หาข้อมูลของพี่ฮาร์ท ฉันเห็นชื่อพี่วิปปิ้งพอดี ค้นเบอร์ในมือถือแล้วก็เจอด้วย เลยว่าจะโทรหาเขาพรุ่งนี้” สิ้นประโยค วรมณค่อยเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง ปิดเปลือกตาลงเริ่มต้นนับเลขในใจเพื่อข่มโทสะ เอ่ยผ่านริมฝีปาก อิ่มสวยออกมาเบาจนแทบไม่ได้ยิน หากกันยาวีร์จับใจความได้ชัดเจน “โกรธจนควันออกหู มันหน้าตาแบบนี้เอง” “แกโกรธจริงจังมากด้วย” “ถูกต้องที่สุดเลย! แกยังสติดีอยู่รึเปล่าเนี่ย แกอยากไปทำงาน กับพี่วิปปิ้ง เพราะแกคิดว่าแกจะได้เจอพี่ฮงพี่ฮาร์ทอะไรของแก นั่นน่ะเหรอ” “ฉันยังสติดีอยู่นะ แล้วฉันก็รู้สึกว่าโอกาสที่จะเป็นไปได้น่ะมีสูงมากด้วย” “เด็กปัญญาอ่อนยังคิดได้มากกว่าแกเลยมั้ง” “แรงไปนะแก” “แรงพอกันกับแกนั่นแหละ อะไรกันเนี่ย ผู้ชายคนนั้นเขามีดีอะไรนักหนา ทำไมแกถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย แล้วอีกอย่างนะ ผู้จัดละคร ผู้กำกับหนัง มีตั้งหลายบริษัทไม่ใช่เหรอ แกรู้ได้ไงว่าพี่ฮาร์ทอะไรของแกเนี่ย เขาจะ กำลังรับงานจ๊อบเดียวกับที่พี่วิปปิ้งเป็นผู้ช่วยผู้กำกับอยู่พอดี” “เพราะฉันเชื่อในพรหมลิขิต แล้วฉันก็เชื่อในรักแรกพบด้วย” “ฉันขอให้เขาเลว นิสัยไม่ดี เป็นเสือผู้หญิง เป็นอะไรทุกอย่างในโลก ที่แกไม่ชอบ!” “ฉันเอาอนาคตตัวเองมาเสี่ยงขนาดนี้ ฉันว่าฉันต้องทำให้เขา หันมาสนใจฉันได้สำเร็จแน่ๆ แกว่ามั้ยอ่ะ” “โอ๊ย! นี่แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ยเนี่ย” วรมณผุดลุก มองนัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มเคลิ้มฝันด้วยอารมณ์ คุกรุ่นในใจ ทรวงอกสะท้อนขึ้นลงเนื่องจากการหอบหายใจถี่จัด เพราะเคืองขุ่นคนตรงหน้า ทุกอณูของร่างกายกันยาวีร์คงมีแต่ธนัชย์ จะพูดจะปรามอะไรไปตอนนี้ ก็ไม่ต่างจากตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ เสียแรงเปล่าประโยชน์ กันยาวีร์มองตามเพื่อนสนิทสาวเดินหายออกไปจากห้องอาหาร ดวงตาหม่นแสงลงเล็กน้อยก่อนจะเป็นประกายแวววาวขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่เคยพลาด...ไม่เคยเลยสักที คราวนี้นิมิตพวกนั้นกลับมาสู่ ตัวเธอเป็นหนที่สามนับตั้งแต่หญิงสาวลืมตาดูโลก! ครั้งแรกสุดเมื่อเธออายุได้เพียงเจ็ดขวบ เด็กหญิงคิดว่าภาพที่เธอ เห็นบิดามารดาสร้างหมู่บ้านจัดสรรอันหรูหราสวยงามนั้นเป็นเพียง ความฝันจากการคลุกคลีอยู่กับนิตยสารแต่งบ้านกว่าสิบฉบับทุกๆเดือน ทั้งสามเที่ยวเดินชื่นชมกันอยู่นานครึ่งค่อนวัน เธอในวัยเยาว์ยังได้สวม ชุดว่ายน้ำ ลงไปเล่นน้ำกับมารดาในสระของสโมสรที่สร้างขึ้นใจกลาง หมู่บ้าน สิ้นสุดวันด้วยการไปฉลองกันที่ภัตตาคารริมแม่น้ำ ซึ่งขึ้นชื่อ ว่าอาหารและบริการยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศไทย เพียงไม่ถึงปีหลังจากนิมิตเกิดกับเธอ เด็กหญิงจึงได้รู้ว่ามันไม่ต่างอะไร จากการเห็นอนาคตล่วงหน้า ทุกฉากทุกตอนเกิดขึ้นแบบเดียวกันไม่มี ผิดเพี้ยนราวกับเธอกำหนดมาแล้วว่ามันจะต้องเป็นอย่างไร กันยาวีร์ ปล่อยให้วันอันชื่นมื่นนั้นดำเนินไปตามที่ควรจะต้องเป็น และแน่นอนว่า เธอเห็นมาก่อนแล้วทุกรายละเอียด! ครั้งถัดมาเมื่อกันยาวีร์กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่ห้า เธอเดินผ่านถนน หน้าห้างสรรสินค้าแห่งหนึ่งและเห็นมารดาถูกรถชนต่อหน้าต่อตา เธอไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะทุกอย่างรวดเร็วมาก กันยาวีร์ ได้แต่ภาวนาขอให้มันไม่เป็นจริง กว่าสามปีที่เธอเฝ้าระวังไม่ให้มารดา ไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนั้น จนมั่นใจแล้วว่าไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นแน่ เธอจึงเลิกห้ามปราม และในวันที่กันยาวีร์กับมารดาไปที่ห้างสรรพสินค้า แห่งนั้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้ไปมาเนิ่นนาน เหตุการณ์เลวร้ายที่ สุดในชีวิตของหญิงสาวจึงเกิดขึ้น... มารดาของเธอกำลังเก็บธนบัตรลงกระเป๋าระหว่างยืนรอบิดามารับอยู่ ที่ริมทางเท้า ทว่าธนบัตรกลับหลุดมือปลิวออกไปที่ถนน ด้วยความ รีบร้อนวิ่งไปเก็บ จึงไม่ทันได้คิดว่าอาจจะมีรถแล่นมา กันยาวีร์อ้าปากร้องเรียกมารดา แต่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าไม่มี เสียงใดเล็ดลอดออกมานอกจากเสียงสะอื้น กับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม หากมารดาต้องเป็นอัมพาตหรือเสียชีวิตไป เธอจะไม่มีวันให้อภัยตนเอง อย่างเด็ดขาด ทั้งที่เธอเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า แต่กลับปกป้องผู้หญิง ที่เธอรักและบูชายิ่งกว่าชีวิตจากอุบัติเหตุไม่ได้ น่าอดสูยิ่งนัก! โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ไม่ไกล แพทย์ช่วยชีวิตไว้ได้ทันท่วงที มารดาจึง ปลอดภัยและกลับมาเป็นปกติในที่สุด ครั้งสำคัญนี้ กันยาวีร์จึงมั่นใจหนักหนาว่านิมิตแห่งอนาคตที่เธอ เห็นจะเป็นจริงขึ้นมาในวันใดวันหนึ่ง แต่ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดีไม่ใช่หรือ... จากคุณ : ZeeZaa (zjoyz) เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:44:14

ความคิดเห็นที่ 7 “ข่าวมันเก่าแล้วหนู พี่ไม่ได้เป็นแล้วผู้ช่วยผู้กำกับน่ะ” มณิภาบอกยิ้มๆ ยิ่งยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อเห็นสีหน้าที่ต่างกันไป ของสองสาว ฝ่ายหนึ่งดูหงอยลงไปถนัด แต่อีกฝ่ายกลับโล่งใจ เสียเหลือเกิน กันยาวีร์ก้มลงมองมือที่ประสานกันอยู่บนโต๊ะอย่างเศร้าสร้อย ยังไม่ทันเริ่ม อุปสรรคกลับดูเหมือนจะใหญ่กว่าเสียแล้ว เล่นเอาใจฝ่อท้อแท้อยู่ไม่น้อย หากความหวังของเธอคงยังไม่ สลายหายไปจนหมด เพราะสาวใหญ่ร่างท้วมสุดแสนใจดีตรงหน้า เอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด “แต่พี่ว่าพี่พอจะรู้จักคนในบ้าง อาจจะหาเส้นสายให้ได้ ถ้าน้อง โยโย่อยากทำงานในกองถ่ายจริงๆ ว่าแต่ อยากทำตำแหน่งอะไร ล่ะจ๊ะ” ‘น้องโยโย่’ ยิ้มฝืดๆ ถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “มันมี ตำแหน่งอะไรบ้างเหรอคะพี่วิปปิ้ง” วรมณกลอกตาไปมา ไม่ปกปิดความไม่พอใจในสีหน้า หันรีหัน ขวางไปคว้าเมนูมาเปิด ก่อนจะโบกมือเรียกบริกรมาสั่งอาหาร “น้ำแตงโมปั่นที่นึง พี่วิปปิ้งจะรับน้ำอะไรเพิ่มมั้ยคะ” ท้าย ประโยคเธอถามมณิภาอย่างมีน้ำใจ ละกันยาวีร์ไว้โดยจงใจไม่มอง หน้าเพื่อนสนิท “ไม่ดีกว่าจ้ะ น้ำเปล่าก็พอแล้วของพี่ เดี๋ยวจะอ้วนไปกว่านี้ น้องๆ สั่งอาหารกันเลยสิ พี่ชักจะหิวแล้วเหมือนกัน” “งั้นเหมียวสั่งเลยนะคะ” เมื่อมณิภาพยักหน้า วรมณจึงหันไปหาบริกรอีกครั้ง “สลัดกรรเชียงปู ต้มยำกุ้งน้ำข้น ผัดเปรี้ยวหวานมันฝรั่ง หอยลายผัดฉ่า แล้วก็ ปลากระพงทอดน้ำปลา ข้าวเปล่าหนึ่งโถ เท่านี้ก่อนแล้วกันค่ะ” คล้อยหลังบริกร กันยาวีร์จึงบ่น “สั่งคนเดียว ไม่เห็นถามกันบ้างเลย ว่าอยากกินอะไรรึเปล่า” “ต้องถามด้วยเหรอ” วรมณยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ค้อนอีกฝ่ายขวับๆ “นึกว่าเดี๋ยวนี้ต้องทำอะไรต่อมิอะไรคนเดียวแล้วไง เพราะคนบางคน ดันทิ้งกันไปโดยไม่บอกล่วงหน้า มานั่งตรงนี้เป็นเพื่อนด้วย ก็ดีเท่าไหร่แล้วย่ะ!” “มีเรื่องอะไรกันจ๊ะน้องๆ” มณิภาเห็นท่าไม่ดี วรมณดูท่าทางเอาเรื่อง ในขณะที่กันยาวีร์หน้าแดงสลับซีดจนเธอกลัวว่าจะเป็นลมล้มพับไป “ก็ตอนแรก โยกับเหมียวตั้งใจว่าจะเรียนต่อกันค่ะพี่วิปปิ้ง แต่โยเพิ่งเปลี่ยนใจเมื่อคืน ว่าจะทำงาน เหมียวเค้าก็เลย...” “อย่างนี้นี่เอง” สาวสูงวัยกว่าถึงบางอ้อ “ที่กระบึงกระบอนกันอยู่ ก็เพราะเรื่องนี้น่ะหรือจ๊ะ” “เหมียวเบื่อโยแล้วค่ะพี่วิปปิ้ง ทิ้งเพื่อน! จะไปตามหาผู้ชาย แล้วไอ้ที่มาของานพี่วิปปิ้งทำเนี่ย ก็เพราะว่าจะไปตามหา พี่ฮงพี่ฮาร์ทอะไรของโยนั่นล่ะค่ะ บอกพี่วิปปิ้งไปสิ ว่าแกไม่ บริสุทธิ์ใจ มีเหตุผลไร้สาระๆ ที่คิดเป็นตุเป็นตะเรื่องพรหมลิขิต ติ๊งต๊องอะไรนั่นน่ะ” กันยาวีร์หน้าเสีย หากวรมณกลับเสมองไปทางอื่น ปล่อยให้ มณิภาหัวเราะเสียงดังจนโต๊ะข้างๆ หันมา ใช้เวลาครู่ใหญ่กว่า จะเงียบลงได้ แล้วจึงหันไปหากันยาวีร์ เอ่ยอย่างเอ็นดู “ยังมีสาวน้อยที่วิ่งตามหาความรักหลงเหลืออยู่อีกเหรอจ๊ะยุคนี้” “แต่โยเชื่อแบบนั้นจริงๆ นะคะพี่วิปปิ้ง พี่วิปปิ้งบอกว่าพอมี เส้นสายเหรอคะ พอจะช่วยติดต่อให้ได้รึเปล่า โยทำได้ทุกอย่างค่ะ เป็นเบ๊ประจำกองถ่ายก็ได้ค่ะ ที่ต้องคอยเสิร์ฟน้ำน่ะค่ะ” “ภาควิชาคงดีใจตายล่ะ นิสิตจบใหม่หมาดๆ ไปวิ่งเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำ อยู่ในกองถ่าย อ้อ! อย่าลืมบอกใครด้วยนะว่าจบเกียรตินิยมอันดับ หนึ่งมา เดี๋ยวคนไม่รู้ จะใช้งานแกไม่ถูกกับสายที่เรียน” “แกนี่น่าจะไปรับจ้างใช้วาจาเชือดเฉือนคนนะ ฉันว่าคงได้เงินเยอะ น่าดู” กันยาวีร์ค้อนขวับ ทำปากยื่นใส่วรมณจนมณิภาหัวเราะขึ้นมา อีกรอบ “น้องๆ สองคนนี่หยอกกันแบบนี้เป็นประจำเลยรึเปล่าจ๊ะ” กันยาวีร์หน้าง้ำหน้างอใส่วรมณฉาดใหญ่ ก่อนจะหันไปพยายาม ยิ้มให้มณิภา “พี่วิปปิ้งช่วยโยได้ใช่รึเปล่าคะ” “เป็นว่าพี่จะลองดูนะ ไม่รับปาก เพราะว่าผู้จัด ผู้กำกับแต่ละคนน่ะ ก็มีคนที่คอยช่วยเหลือทำงานให้อยู่ประจำอยู่แล้ว เดี๋ยวจะลองดูให้ ว่าจะพอเพิ่มไปอีกสักคนได้รึเปล่า” “ต้องเป็นกองถ่ายละคร หรือว่ากองถ่ายหนังที่คุณธนัชย์รับแสดงด้วย นะคะ ไม่อย่างนั้นใครบางคนอาจจะลงแดงตาย ไปอยู่ผิดที่ผิดทาง ไม่เจอคนที่อยากเจอ ทำไม่กี่วันหรอกค่ะ แจ้นออกมาแน่ ทีนี้ล่ะ พี่วิปปิ้งเสียเครดิตหมด เด็กฝากทำขายหน้า” “พี่มาเจอโจทย์ยากเหรอจ๊ะเนี่ย” มณิภายังคงอารมณ์ดี ครื้นเครงกับ ฝีปากของวรมณ เพลิดเพลินกับอากัปกิริยาที่เปลี่ยนแปลงทุกวินาที ของกันยาวีร์ ที่น่าขบขันที่สุดคงหนีไม่พ้นช่วงที่เธอทำหน้าเหมือน จะร้องไห้ น่ารักน่าแกล้งไม่หยอก มิน่าล่ะ! วรมณถึงพูดจาไม่ถนอม น้ำใจกันยาวีร์ได้โดยไม่สะทกสะท้าน เพราะทั้งคู่คงรู้จักกันทะลุปรุโปร่ง “ไม่ได้เจอกันนานมาก คราวนี้น้องๆ เปลี่ยนไปจากที่เคยเป็นนิสิตจริงๆ นะ” “ต้องยกความดีความชอบให้โยล่ะค่ะ รายนี้จำคนเก่ง ขนาดว่าอยู่ที่ มหาวิทยาลัย พวกเรากับพี่วิปปิ้งเจอกันแค่ปีละไม่กี่ครั้งตอนทำ กิจกรรมรับน้องใหม่ โยยังจำพี่ได้แม่นเลย” “ใครบ้างที่จะเป็นพวกไม่สนใจใยดีโลกเหมือนแกล่ะ” กันยาวีร์ได้ทีตอกกลับบ้าง “เพื่อนใจร้าย!” “ถ้าฉันใจร้ายจริงๆ แกได้มาเจอพี่วิปปิ้งคนเดียวแล้วย่ะ” “พอแล้วจ้ะๆ” มณิภาเห็นทีว่าจะเลยเถิด กอปรกับบริกร นำอาหารมาที่โต๊ะพอดิบพอดี สงครามน้ำลายระหว่างวรมณ และกันยาวีร์จึงสงบลงชั่วคราว “เหมียวขอตัวเข้าห้องน้ำแป๊บนึงนะคะ พี่วิปปิ้งกับโยทาน กันก่อนได้เลย เดี๋ยวมาค่ะ” บริกรตักข้าวใส่จานให้กับมณิภาและกันยาวีร์ เว้นของวรมณ ไว้เพื่อรอให้เธอกลับมาที่โต๊ะ หากเริ่มรับประทานกันไปได้ ไม่ถึงนาที ทั้งคู่ก็ต้องรีบลุกจากที่ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังโต๊ะที่ อยู่ไม่ไกลนัก เพราะเห็นว่าวรมณกำลังจ้องบุรุษที่นั่งอยู่อย่าง พร้อมจะเข้าขย้ำกินเลือดกินเนื้อเขาแทนอาหาร! จบบทนำและบทที่ 1 ค่ะ พบกันในบทที่ 2 นะคะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 13 มี.ค. 55 23:52:18

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านตอนต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 10:31:43

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 20:42:07

ความคิดเห็นที่ 10 มาเจิืมเรื่องใหม่ของน้องจอยจ้า :D จากคุณ : waidhaya เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 02:43:32

ความคิดเห็นที่ 11 จอยไหนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 01:49:11

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณนักอ่านทุกๆท่านค่ะ บทที่ 2 มาแล้วนะคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11848098/W11848098.html จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 15:12:17