ความคิดเห็นที่ 1 ผมมองดูรอบๆ บริเวณภายในบ้าน   ข้าวของที่เคยมีอยู่มากมาย บัดนี้ เหลือเพียง สิ่งจำเป็นเท่านั้น   ส่วนหนึ่งเธอขนไป  อีกส่วน หายไปกับน้ำท่วมใหญ่ที่ผ่านมา คราบน้ำสูงระดับเอวภายในบ้าน เป็นความทรงจำที่แสนขมขื่น   เราทะเลาะกันครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ละครั้งก็ หนักบ้าง เบาบ้าง ต่างกันไป ล่าสุด เราตกลงเรื่อง เงินกันไม่ได้ เพราะเป็นเงินที่เราทำมาหาได้มาด้วยกัน พอดีมี ข้อความเข้าโทรศัพท์ จาก กิ๊กคนหนึ่งในเฟสบุค หญิงสาวผู้ซึ่งผมไม่เคยพบหน้า ได้ยินเพียงเสียงผ่านทางโทรศัพท์ และข้อความใน เฟสบุค ผมไม่คิดว่าจะจริงจังอะไร และไม่คิดจะไปพบหาอะไร เนื่องจากเข้าใจใน กรอบจำกัดของตัวเอง  ไม่ว่าจะเรื่องที่ตัวเองมีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้ว และแถมยัง เพื่อนในโลกออนไลน์เราก็ไม่อาจรู้ด้วยว่า รูปที่เอามาลง เป็นตัวจริงหรือเปล่า และนั่นก็เป็นข้ออ้างที่เธอจะใช้ถล่มผม  และถล่มต่อเนื่องมา ผมก็ตอบโต้ด้วยอดีตที่โสมมของเธอ  (ซึ่งมานึกย้อนหลังแล้ว ผมก็ช่าง:-)เสียนี่กระไร  ในยาม โทสะจริงเข้าครอบงำ) ผมทำไปด้วยความโมโห คลุ้มคลั่ง  เราทะเลาะกันรุนแรงต่อหน้าลูก ถึงขนาดที่ว่า เธอหยิบมีดมาไล่แทงผม  ในขณะที่ผมอุ้มลูกไว้ในมือ เราสองคนทะเลาะกันเหมือนคนบ้า  ลูกสาวตัวน้อย เอาแต่ร้องไห้ ใต้ผ้าห่ม เธอหยิบแย่งโทรศัพท์ผมไป และวิ่งออกไปข้างนอก  ไปคุยกับกิ๊กที่มีตัวตนในโลกออนไลน์ของผม   ผมอยากจะบอกเธอว่า ทำไปเถอะ กิ๊กที่ว่าไม่มีอิทธิพลอะไรกับผมอยู่แล้ว แต่รู้เป้าหมายของเธอ เธอเพียงต้องการทำให้ผม เจ็บ และตั้งแต่นั้น สถานะในเฟสบุคก็ เปลี่ยนไป ผมปิดเฟสบุคของตัวเอง เธอ ยึดเงินของเราไปหมด ผมหอบลูก มาอยู่บ้านที่คลองสี่ เธออยู่ที่ คอนโด เราแยกกันอยู่ ลูกจำต้องไปโรงเรียน จึงไปอยู่ที่คอนโดกับเธอในวันธรรมดา ส่วนเสาร์อาทิตย์ ผมก็จะรับมาอยู่กับผม เรื่องราวก็ประมาณนี้ แต่ที่น่าเจ็บปวดที่สุดคือ ผมหมดตัวแล้ว นั่นคือสิ่งเลวร้ายที่สุดที่เกิดขึ้นกับผม   จริงๆ เป็นเรื่องเล็กน้อย ที่ต้องการเอาชนะกัน  แต่ความโลภของคน ให้นึกถึงความเลวร้ายของเธอ จะทำให้ผมทำใจได้เร็วขึ้น ถามว่า  เจ็บปวดใหม่ ก็บอกเลยว่า  มาก   อยากให้เธอกลับมาอยู่เป็นครอบครัวเหมือนเดิมไหม ตอบได้โดยไม่ต้องคิดว่า  อยาก แต่คงเป็นไปไม่ได้ จากคุณ : private_execution เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 00:12:03

ความคิดเห็นที่ 2 ความรู้สึกส่วนตัวของคนอ่าน ไม่ว่าอะไรคืออะไรก็ตาม แต่ผมรู้เพียงว่า เพื่อนของผมในเรื่องนี้พูดไม่ถูก ผมในเรื่องนี้ก็คิดไม่ถูกในเรื่องหนึ่ง ----- อ้างอิงจาก .. ไม่ต้องห่วงลูกหรอก มันโตพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว เพื่อนผมก็พูดถูก ผมคงไม่ต้องห่วงเรื่องลูก  ที่ห่วงก็คือ หัวใจตัวเอง   เด็ก 7 ชวบนะครับ โตพอจะรู้อะไรมากพอแล้วหรือ   หลายคนเป็นผู้ใหญ่แล้วยังรู้อะไรไม่มากพอเลย ผม ในเรื่องนี้ ห่วงหัวใจตนเอง มากกว่า จะห่วงหัวใจคนอื่น โดยเฉพาะลูก....... T_T จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 00:29:55

ความคิดเห็นที่ 3 ชีวิตคงเป็นไปตามทางของมัน สิ่งที่เราได้ทำได้ ก็ ทำสิ่งที่ดีที่สุด เพื่อลูก คิดถึงหนังเรื่อง The Pursuit of Happiness นะครับ ที่พระเอก ตกงาน และ ครอบครัวแตกแยก พระเอกเลือกที่จะ เอาลูกชายวัย 5 ขวบไว้แล้วปล่อยให้เธอ ไป พระเอกแร้นแค้น ชนิดไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีข้าวกิน แต่ก็พยายามจนประสบความสำเร็จ เป็นเจ้าของ บริษัทเงินทุนหลายแห่ง แต่ความสัมพันธ์ พ่อ ลูก ไม่ค่อยดีนัก จากคุณ : private_execution เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 01:18:25

ความคิดเห็นที่ 4 ทะเลาะกัน   ด้านหนึ่ง  เป็นวิถีทางสู่ การรู้จักกัน มากขึ้น แต่ จะยอมรับ ตัวตนที่แตกต่างจากการค้นพบ ด้วยวิถีการทะเลาะ ได้แค่ไหน  ก็อีกเรื่องหนึ่ง คนเรา  บ่อยครั้ง  เจ็บโดยคำพูดบาดใจ  ไปนานแสนนาน และบ่อยครั้ง   ที่รับได้ยากต่อ ตัวตนจากการกระทำ ที่ถูกตีความว่า เลว/ร้าย  ก็เยอะ ขอบเขตของความอดทน ขึ้นอยู่กับต้นทุน ความเชื่อมั่นต่อกันก่อนหน้า ชีวิตคู่ แต่ชีวิตคู่  อาจเจือจาง  ถ้าไม่มีใจให้กันแล้ว ต้องไม่ลืมว่า  ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ และ ชีวิตทั้งหลาย  จะอย่างไร  ก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่นั่นเอง จากคุณ : dicky5 เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 09:22:44

ความคิดเห็นที่ 5 ชีวิตคือการดำเนินต่อไปข้างหน้า บางครั้งก็เหมือนกับการวาดรูปที่ไม่มียางลบและกระดาษแผ่นใหม่ เมื่อเราลงมือขีดลวดลายลงไปแล้วแต่มันไม่ได้อย่างใจ ก็ขึ้นอยู่กับว่าเราจะแก้ไขปัญหานั้นอย่างไรกัน บางคนเลือกที่จะบรรจงขีดลายเส้นต่อๆไปเพื่อให้กลายเป็นรูปภาพที่วิจิตรโดยเก็บซ่อนความไม่สมบูรณ์นั้นไว้เพียงในใจ บางคนก็เลือกที่จะละเลงสีให้เละเทะเพื่อปกปิดมันไว้ และบางคนก็เลือกฉีกกระดาษแผ่นนั้นทิ้งไปโดยไม่สนใจว่าทุกสิ่งจะสูญสลายไปหมดสิ้น จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 14:51:17