ความคิดเห็นที่ 1 2. ผมกลับมาที่บ้านหลังนั้นอีกครั้งในตอนสายของวันรุ่งขึ้น ไม่มีตำรวจอยู่ในบ้าน ผู้มาเปิดประตูคงเป็นคนรับใช้ ท่าทางยังมีความตื่นเต้นแกมโศกเศร้ากับเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ไม่น้อย “ผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจครับ อยากเข้ามาดูอะไรนิดหน่อย” ผมพูดพร้อมกับแสดงบัตรประจำตัวให้ดู “แต่ว่าตำรวจมาดูไปหมดแล้วนี่คะ” หญิงรับใช้อายุประมาณห้าสิบเศษสงสัย “คือเราคิดว่ายังสอบปากคำบางอย่างขาดตกบกพร่องไปน่ะครับ ก็เลยอยากจะมาถามอีกครั้งเพื่อให้การสอบสวนสมบูรณ์ขึ้น” “ทำไมถึงไม่แต่งเครื่องแบบ ?” “วันนี้เป็นวันหยุดของผม” ใช่สิ ... ผมลืมสนิทว่ากำลังอยู่ในชุดนอกเครื่องแบบ “แต่งานของตำรวจไม่มีวันหยุดนะครับ” แม้จะสงสัยอยู่อีกเล็กน้อย แต่คนรับใช้ก็เปิดให้ผมเข้าไปในบ้านโดยดี “ตอนที่เกิดเหตุ ผู้ตายอยู่บ้านคนเดียวหรือเปล่าครับ ?” “เปล่า ส่วนมากคุณท่านอยู่ที่เรือนหลังใหญ่ชั้นบนคนเดียวเป็นประจำอยู่แล้ว” หญิงชราตอบ “ชั้นสอง ห้องริมสุด คุณนงคราญ น้องสาวคุณท่านอยู่ เธอไปๆมาๆดูแลคุณท่าน ไม่ได้อยู่ประจำ บ้านเธออยู่แถวๆรามอินทราโน่น เลยไปก็เป็นห้องของคุณแบงค์...” “เขาเป็นใคร ?” “ลูกเลี้ยงคุณท่าน คุณท่านขอมาเลี้ยงตั้งแต่ยังแบเบาะ” “ตอนนี้อยู่ที่ไหน ?” “อยู่บ้านเพื่อนๆเธอนั่นแหละ” น้ำเสียงหญิงรับใช้สลดลง “แล้วคุณนายล่ะ ?” ผมถาม “ท่านยังไม่ได้แต่งงาน คุณไม่รู้หรือ ?” “ขอโทษ ผมลืมไป” ผมแก้ตัวที่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร้อ “อย่างนั้นใครเป็นคนรับมรดกของผู้ตาย ? ” ผมถามกลบเกลื่อน “ยังไม่มีใครรู้ว่าพินัยกรรมอยู่ที่ไหน แต่เชื่อว่าคุณท่านน่าจะยกให้ลูกเลี้ยงท่านทั้งหมด” “แล้วป้าพักที่ไหน ? ” ผมเปลี่ยนเรื่องถาม “อยู่ที่เรือนหลังเล็ก” “อย่างนั้นก็เหลือแต่ป้าอยู่กับผู้ต้องสงสัยในบ้านหลังนี้อีกสองคน” “ใช่” “ผู้ตายเคยทะเลาะอะไรกับใครหรือเปล่า ?” “คุณท่านรักคุณนงคราญยังกะอะไรดี ส่วนคุณแบงค์...” หญิงชราเว้นระยะการพูดนิดหนึ่ง ก่อนจะถอนใจอย่างปลงๆ “คุณท่านไม่ชอบให้เธอออกไปแข่งมอเตอร์ไซค์กลางค่ำกลางคืน เคยมีปากเสียงกันหลายหนหลายครั้ง จนในที่สุดคุณท่านทนไม่ไหว ใช้ค้อนปอนด์กระหน่ำทุบซะหารูปเดิมไม่ได้ ถังน้ำมันแตก เครื่องยนต์บี้แบนหมด คุณแบงค์ร้องไห้โฮ เธอรักมอเตอร์ไซค์คันนั้นยังกับลูก ” “เหตุเกิดนานหรือยัง ?” “ก่อนคุณท่านเสียสามวัน คุณแบงค์เธอหนีออกจากบ้าน บอกว่าจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกคุณท่านก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่นึกเลย...ว่าคุณท่านจะคิดสั้น” เสียงหญิงรับใช้แผ่วเบาจนคล้ายกระซิบ “ท่านไปสบายแล้วล่ะครับ” ผมปลอบ “ให้ผมดูที่เกิดเหตุอีกครั้งจะได้หรือเปล่า ?” “ไม่รู้ซินะ ตำรวจเอากระดาษมาปิดประตูไว้ ถ้าเปิดออกกระดาษก็ขาด” “ไม่เป็นไรครับ ผมจะเซ็นกำกับใหม่อีกครั้ง ผมเป็นตำรวจเหมือนกัน” คนรับใช้พาผมขึ้นบันไดไปยังห้องเกิดเหตุที่ชั้นสามทันที ที่ประตูห้องมีกระดาษแผ่นหนึ่งติดเอาไว้ ผมมองดูลายเซ็นบนกระดาษก็ยิ้ม เป็นสารวัตรสอบสวนรุ่นพี่ผมเอง ผมเอากุญแจรถกรีดกระดาษให้ขาดออกแล้วเอื้อมมือไปหมุนลูกบิดเปิดประตู ผมกวาดสายตาไปตามพื้นไม้ลงแชลเล็คเป็นเงาแล้วถอนใจเฮือก โชคดีที่ไม่มีคราบเลือดอย่างที่ผมจินตนาการ แม้กระนั้นขนก็ยังลุกซู่เมื่อคิดว่าเคยมีร่างชายคนหนึ่งห้อยต่องแต่งกับขื่อแลบลิ้นจุกปาก แสงจากกระจกฝ้าลายไทยแบบโบราณส่องให้เห็นโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทำด้วยไม้มะค่าลายสวยตั้งเด่นกลางห้อง มันเป็นชนิดที่ต้องสั่งทำโดยเฉพาะ หนังสือศิลปะและสารคดีวางเรียงเป็นระเบียบ มุมห้องมีเครื่องปรับอากาศแบบตั้งพื้น ที่ผนังมีภาพชุดดอกไม้สีหวานติดประดับสี่ภาพ มีดอกสายหยุด พุทธชาด ชวนชม และราชาวดี สะท้อนลักษณะธรรมชาตินิยมของเจ้าของบ้าน เข้ากับบรรยากาศหน้าต่างกระจกที่มองออกไปเห็นต้นยี่โถดอกขาวกองามดัดเป็นซุ้ม ดอกของมันขาวสะอาดดังหิมะ “เวลาที่เกิดเหตุป้าได้ยินหรือเห็นอะไรผิดสังเกตบ้างหรือเปล่า ?” ผมถาม “ไม่มีเลยค่ะ” หญิงชราส่ายหน้าประกอบคำพูด “ตอนเช้า ฉันจะขึ้นไปทำความสะอาดเหมือนทุกวัน ท่านก็...” ผมเงยหน้ามองไปยังขื่อที่อยู่สูงจากพื้นประมาณสองเมตร แล้วลดสายตามายังโต๊ะทำงานกลางห้อง ผมกระตุกหัวคิ้วเข้าหากันขณะคิด มันตรงกับขื่อพอดี! “คุณท่านไม่น่าจะคิดสั้นเลย” ผมยิ้มแล้วตอบปนหัวเราะ “ความจริงก็เป็นอย่างนั้นเสียด้วย” * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:00:57

ความคิดเห็นที่ 2 3. ประตูห้องถูกเคาะ สารวัตรปราบปรามและสิบตำรวจรวมสองนายเปิดประตูเข้ามาข้างใน คิดว่าคงจะมาจดรายละเอียดเพิ่มเติมเพื่อสรุปสำนวน สารวัตรจะสงสัยเหมือนผมไหมนะว่า บางทีการตายของเจ้าของบ้านอาจไม่ใช่การฆ่าตัวตาย การตายครั้งนี้น่าจะมีเงื่อนงำ ! “อ้าว...หมวด สวัสดีครับ วันนี้วันหยุดหมวดนี่ มีอะไรน่าสงสัยหรือ ?” สารวัตรเอ่ยทักผมก่อน “เปล่าครับเปล่า เพียงอยากตรวจสอบให้ชัดเจน” “หรือว่าผู้หมวดพบเงื่อนงำอะไรบางอย่างที่บ่งชี้ว่า ผู้ตายถูกทำฆาตกรรมอำพราง ? ” เขาถามเบาๆ “เอ้อ...คือ...ผมยังไม่อยากสรุปอย่างนั้นหรอก เพียงแต่ดูไว้ทุกแนวทาง” “มีอะไรที่ทำให้คุณสงสัยว่าการตายของเจ้าของบ้านจะเป็นเรื่องการทำฆาตกรรมครับ ?” สารวัตรจ้องหน้าผมนิ่งนาน ผมเล่าช้าๆถึงข้อสังเกตของผม “ถึงแม้ผู้ตายจะมีอาการของโรคหัวใจ แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้ต้องฆ่าตัวตาย นอกจากนี้ยังมีเรื่องผลประโยชน์ตามพินัยกรรมเข้ามาเกี่ยวข้อง บางทีผู้ตายอาจถูกใครฆ่าแล้วจัดฉากว่าแขวนคอตายก็ได้” “อืมม..นี่ผมก็มาดูสถานที่เกิดเหตุอีกครั้ง เผื่อจะได้ร่องรอยที่แตกต่างไปบ้าง แต่ถึงบัดนี้ผมก็ยังพบหลักฐานเพียงว่าเขาฆ่าตัวตาย เพราะที่ข้อมือของผู้ตายมีรอยมีดกรีดไม่ลึกมาก แสดงว่าเขาพยายามฆ่าตัวตายด้วยการตัดชีพจรแต่ไม่สำเร็จ จึงผูกคอตายในเวลาต่อมา” “สารวัตรครับดูนี่...” ผมชี้ไปยังโต๊ะไม้มะค่าที่กลางห้อง “รอยครูดบนพื้นไม้แสดงว่าโต๊ะทำงานตัวนี้ถูกลากมาจากมุมห้องฝั่งโน้น เพราะขื่อที่แขวนสูงจากพื้นเกือบสองเมตร ระดับแขวนอยู่สูงมาก ผู้ตายจึงต้องปีนอะไรขึ้นไปผูกเชือก ผมลองขยับโต๊ะดูแล้วมันหนักเกินกว่าที่คนอายุหกสิบจะออกแรงลากมาได้ นอกเสียจากว่า...” “จะถูกฆาตกรรม ? ” สารวัตรเลิกคิ้วสูง “สารวัตรครับ แผลกรีดชีพจรของผู้ตายมีเลือดแห้งกรังติดอยู่หรือเปล่าครับ ? ” สารวัตรทำท่าครุ่นคิด “เอ... ไม่มีนะ ขอบแผลเรียบธรรมดา คุณถามทำไมหรือ ? ” “สารวัตร...นั่นแหละหลักฐานการฆาตกรรม ไม่มีเลือดไหล บาดแผลแข็งและด้าน เป็นอย่างนั้นใช่ไหม ? ” สารวัตรปราบปรามพยักหน้าทำท่าตกใจ “คุณรู้ได้อย่างไร ? ” ผมเอามือจุ๊ปาก “ฟังผมก่อน เห็นได้ชัดว่ามีคนฆ่าเขาแล้วจึงอำพรางโดยการเอาขึ้นแขวนให้ดูคล้ายแขวนคอตาย จากนั้นจึงใช้มีดกรีดที่ข้อมือ เพื่อให้ดูประหนึ่งว่า ผู้ตายพยายามฆ่าตัวตายด้วยวิธีอื่นก่อนแล้ว โดยฆาตกรไม่รู้ว่าบาดแผลก่อนตายกับหลังตายมีลักษณะแตกต่างกัน แต่ผู้ชำนาญสามารถแยกแยะได้ แล้วผลการชันสูตรพลิกศพเป็นอย่างไรบ้างครับ ? ” “เอ่อ....อ่า...” เขาเหมือนติดอ่างไปแล้ว “ผมสรุปไปว่าแขวนคอตายเลยไม่ได้ชันสูตรอะไรมาก เพราะไม่มีสิ่งใดบ่งชี้ว่าผู้ตายถูกฆาตกรรม ผมบอกให้ญาติมารับศพไปจัดการตามประเพณีแล้ว” “ไม่ได้นะ สารวัตรต้องอายัดศพไว้ก่อน และสั่งให้มีการผ่าศพพิสูจน์โดยละเอียด ผมขอแนะนำให้ผ่าดูเส้นเลือดคอมมอนแคโรติคที่คอ เพราะมันจะเป็นตัวชี้ว่าผู้ตายเสียชีวิตจากการแขวนคอตาย หรือตายเพราะสาเหตุอื่น ถ้าแขวนคอตายจริง เส้นเลือดคอมมอนแคโรติคจะมีรอยแตก” “คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ? ” สารวัตรพูดเหมือนคราง ผมยิ้ม ไม่ตอบ * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:02:02

ความคิดเห็นที่ 3 4. เย็นวันนั้นสารวัตรปราบปรามโทร.มาบอกผมว่าไม่มีรอยแตกของเส้นเลือดแคโรติคจริงและยังพบกระดูกไฮออยด์หัก อันเป็นผลจากการเค้นคออย่างแรง เมื่อแพทย์ผ่าตรวจดูเนื้อเยื่อที่คอก็พบพิรุธอีกอย่างหนึ่ง เพราะเหนือและใต้รอยรัดกลับมีรอยช้ำเป็นปื้นอยู่คนละตำแหน่งกับรอยรัด แสดงว่าผู้ตายถูกบีบคอตายแล้วอำพรางโดยการเอาศพขึ้นแขวน สารวัตรปราบปรามขอพบผมตอนค่ำที่บ้านเพื่อปรึกษาเรื่องคดี ผมสรุปภาพคดีนี้คร่าวๆ “มีคนใกล้ชิดพยายามเค้นคอผู้ตายจนสลบคามือด้วยจุดประสงค์บางอย่าง หลังจากนั้นจึงเอาเชือกแขวนกับขื่อยกศพขึ้นแขวนและเพื่ออำพรางคดีจึงใช้มีดกรีดที่ข้อมืออีกที แล้วจึงหลบหนีออกจากบ้านไป นั่นเป็นกรณีที่หนึ่ง ส่วนกรณีที่สอง คือมีคนร้ายงัดแงะเข้าไปในบ้าน หรือปีนเข้าไปทางหน้าต่าง เพื่อชิงทรัพย์ แล้ว...” “ไม่ใช่หรอกครับ กรณีนี้เป็นไปไม่ได้ ผมตรวจดูแล้วไม่มีรอยงัดแงะ ไม่มีรอยเท้าที่ผนัง ทรัพย์สินอยู่ครบ แม้แต่สร้อยคอทองคำที่คอก็ยังอยู่ ที่สำคัญไม่มีร่องรอยการต่อสู้หรือเศษผิวหนังติดในเล็บคนตาย” “นั่นแสดงว่าฆาตกรเป็นคนที่ผู้ตายไว้วางใจ จึงไม่ขัดขืนตอนที่ถูกบีบคอ เพราะไม่คิดว่าฆาตกรจะฆ่า” “แล้วคุณคิดว่าใครคือฆาตกร ? ” ผมนั่งนิ่งครุ่นคิด “ถ้านับลำดับขั้นตามกฎหมาย ทรัพย์สินทั้งหมดของผู้ตายจะตกเป็นของทายาทโดยธรรม คือหากมีลูกก็จะได้กับลูกเป็นอันดับแรก แต่ถ้าไม่มีลูก ทรัพย์ทั้งหมดก็จะตกเป็นของบิดามารดา หากบิดามารดาถึงแก่กรรมแล้ว ทรัพย์ย่อมเป็นของพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกันภายใต้บังคับแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1629 ดังนั้น หากผู้ตายไม่เขียนพินัยกรรมทิ้งเอาไว้ คุณนงคราญ น้องสาวแท้ๆของผู้ตายย่อมได้ทรัพย์สินทั้งหมดอย่างแน่นอน เป็นไปได้ไหมว่าคุณนงคราญวางแผนฆ่าผู้ตายเพื่อหวังมรดก” “แล้วลูกเลี้ยงผู้ตายล่ะ” สารวัตรพยายามที่จะหาข้อโต้แย้ง “ผู้ตายไม่ได้รับรองนายแบงค์ให้เป็นบุตรบุญธรรมอย่างถูกต้องตามกฎหมาย นั่นแสดงว่า นายแบงค์จะไม่มีสิทธิ์ในกองมรดกเลย เว้นเสียแต่จะมีพินัยกรรมระบุไว้อย่างชัดเจน” “ถ้าอย่างนั้นนายแบงค์จะฆ่าผู้ตายไปทำไมกัน เพราะถึงอย่างไรถ้าไม่มีพินัยกรรมเขาก็ไม่มีสิทธิ์ในทรัพย์สินของผู้ตายอยู่แล้ว ? ” “นายแบงค์อาจเจ็บแค้นที่ผู้ตายทำลายมอเตอร์ไซค์คันโปรด จึงหนีออกจากบ้านเพื่อวางแผนฆาตกรรมแล้วกลับมาก่อเหตุก็เป็นได้ แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่อยากให้สารวัตรมองข้ามคุณนงคราญไป เพราะคืนที่เกิดเหตุเธอเองก็พักอยู่ที่บ้านผู้ตายด้วย” “ผมจะเร่งให้กองพิสูจน์หลักฐานตรวจสอบลายนิ้วมือโดยด่วน” “สิ่งที่สารวัตรน่าจะเก็บตรวจสอบลายนิ้วมือคือมีดที่ใช้เชือดข้อมือผู้ตาย ปกติมีดทำครัวมักถูกล้างทุกวันก่อนใช้งาน ดังนั้นจึงไม่มีรอยนิ้วมือเปื้อนปนมากมายเหมือนของใช้ทั่วไป หลังเชือดข้อมือผู้ตายฆาตกรคงไม่ได้คิดล้างมีดก่อนหลบหนี” “คุณรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง ? ” สารวัตรถามย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง ผมยิ้มแล้วหันไปหยิบหนังสือแปลแนวฆาตกรรมของอกาทาคริสตี้ที่หัวเตียงส่งให้ * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:02:55

ความคิดเห็นที่ 4 5. ผลจากการชี้แนะของผมทำให้นางนงคราญน้องสาวแท้ๆของผู้ตายถูกจับดำเนินคดีข้อหาฆ่าคนตายในเวลาต่อมา เธอยอมรับทุกข้อกล่าวหาเนื่องจากทางตำรวจพบหลักฐานสำคัญหลายชิ้นที่มัดตัวฆาตกรอยู่หมัด โดยเฉพาะลายนิ้วมือบนด้ามมีด หลักฐานสำคัญส่วนใหญ่ล้วนได้จากคำแนะนำอันชาญฉลาดของผู้หมวดหน้าใหม่อย่างผม นางนงคราญถูกนำตัวเข้าห้องขังเพื่อรอคำสั่งศาลพิพากษา เธอรับสารภาพว่าสาเหตุที่วางแผนฆ่าพี่ชายตนเอง เนื่องจากผู้ตายแอบทำพินัยกรรมแบบเอกสารลับตามมาตรา 1160 โดยแบ่งทรัพย์สินออกเป็นสามส่วนเท่าๆกันให้เธอ ลูกเลี้ยง และมอบให้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เช้าวันที่เกิดเหตุ ผู้ตายเอาพินัยกรรมฉบับนั้นออกมาให้เธออ่านด้วยความไว้วางใจ เธออ่านข้อความในพินัยกรรมซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบอย่างไม่เชื่อตาตนเอง นงคราญไม่ได้ต้องการทรัพย์สินเพียงแค่หนึ่งในสาม แต่เธอต้องการทั้งหมด! เธอฉลาดพอที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ในใจภายใต้สีหน้ายิ้มแย้ม เรียบเฉย แล้ววางแผนฆ่าอย่างรอบคอบและแยบยล เมื่อไม่มีพินัยกรรมก็ไม่มีใครรู้เห็น คนตายย่อมพูดไม่ได้! ตีสองครึ่งคืนนั้น เธอค่อยๆย่องขึ้นไปที่ห้องผู้ตาย หมุนลูกบิดอย่างเบามือที่สุด พี่ชายเธอกำลังนอนหลับสนิท อากาศในห้องถูกควบคุมไว้ที่อุณหภูมิไม่เกินยี่สิบสามองศา แสงจันทร์สลัวๆสาดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามา สายตาเธอเหม่อลอยมองตรงไปยังร่างที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง เธออุตส่าห์ดูแลเขามาตั้งหลายสิบปี นี่หรือคือสิ่งที่เธอได้รับ น้องสาวแท้ๆได้รับส่วนแบ่งมรดกเท่ากับไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ขอมาเลี้ยง พี่เธอไม่ยุติธรรม เห็นขี้ดีกว่าไส้ชัดๆ ! ด้วยความคับแค้นใจ นงคราญตรงเข้าไปบีบคอพี่ชายตนเองสุดแรง จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาขาดอากาศหายใจเสียชีวิตแล้ว จึงจับมาอำพรางโดยวิธีแขวนคอ แล้วเอามีดปอกผลไม้กรีดที่ข้อมือให้เหมือนกับว่าพี่ชายของเธอพยายามฆ่าตัวตายมาก่อน ร้อยเวรพิมพ์บันทึกคำให้การของนางนงคราญอย่างละเอียด คดีนี้รอเพียงผลพิสูจน์ทางนิติวิทยาศาสตร์อีกเล็กน้อย ก็จะสรุปสำนวนส่งฟ้อง เรื่องเงินๆทองๆไม่เข้าใครออกใครจริงๆ * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:03:35

ความคิดเห็นที่ 5 เสียงโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียงปลุกผมขึ้นมาจากนิทรารมณ์ ผมรีบหันไปคว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมากรอกเสียงพูดลงไป “ร้อยตำรวจโทจักรกฤษณ์พูด” “หมวดครับ” เสียงจากอีกปลายสายหนึ่งร้อนรน “เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ” “เรื่องอะไร” ผมเหลือบตามองนาฬิกาพบว่าตีห้ากว่าแล้ว ผมเผลอตัวหลับไปโดยที่ไม่ได้ปิดไฟหัวเตียง “คดีฆาตกรรมแขวนคอครับ เอ่อ....” “ระบุเวลาตายที่แน่นอนได้แล้วหรือ ? ” “เอ่อ...เรื่องนี้มีปัญหาสักนิด เพราะศพอยู่ในห้องนอนซึ่งเปิดแอร์เย็นจัด การประมาณเวลาจากอุณหภูมิศพจึงทำไม่ได้ แต่แพทย์สันนิษฐานว่าตายอย่างน้อย 8 ชั่วโมง โดยดูจากไรกอร์ มอร์ทิส ครับ” “เฮ้ย” ผมอุทานเสียงดังเกือบเป็นตะโกน “นั่นก็แปลว่าตายก่อนเที่ยงคืนน่ะสิ แต่จำเลยบอกว่าทำการฆาตกรรมตอนตีสองนี่” “หมวดคงไม่เชื่อนะครับว่า...เอ่อ...” “พูดออกมาเร็ว!” ผมโมโหจนตวาด “ที่...ที่นางนงคราญฆาตกรรมน่ะ เป็นศพอยู่แล้วครับ” * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:04:10

ความคิดเห็นที่ 6 7. “คุณตำรวจกลับมาที่นี่อีกทำไม ? ” หญิงรับใช้ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าประตูเรือนหลังเล็กของนาง “ผมมาหาหลักฐานเผื่อจะได้เบาะแสเพิ่มเติม” “เรื่องของคุณท่านจบไปแล้ว” นางทำท่าจะปิดประตู แต่ผมเอามือดันขวางไว้เสียก่อน “ขอโทษเถอะครับ” ผมรีบออกตัว “ความจริงผมไม่อยากรบกวนคุณป้าหรอก แต่หลังจากชันสูตรแล้วพบว่าผู้ตายอาจหัวใจวายเสียชีวิตก่อนที่คุณนงคราญจะลงมือฆาตกรรม” หญิงรับใช้ลังเลนิดหนึ่งก่อนถาม “แล้วจะมีประโยชน์อะไร ฉันไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องนี้ขึ้นมาอีก” แววตาของหญิงรับใช้แสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนผมเองชักสงสาร “ขอร้องละครับ ขอผมเข้าไปในบ้าน” อีกครั้งหนึ่งที่หญิงรับใช้ลังเล แต่แล้วก็ตัดสินใจและตัดใจ เมื่อเดินเข้าไปภายใน ผมพบกับบรรยากาศบ้านที่ค่อนข้างอับชื้น หน้าต่างเปิดออกเพียงบานเดียวแล้วยังมีม่านค่อนข้างหนากั้นแสงเอาไว้เสียอีก ความสลัวทำให้เกิดความเศร้าซึมและกดดันอย่างประหลาด “เชิญนั่ง” ผมนั่งลงบนเก้าอี้ชุดรับแขกหวายราคาถูกและค่อนข้างจะเก่าตัวหนึ่ง “คุณน่าจะพบความจริงให้เร็วกว่านี้” หญิงรับใช้เสียงสั่นเครือด้วยความรันทด “มันเกี่ยวข้องกับการทำงานอย่างหละหลวมของเจ้าหน้าที่ตำรวจ” ผมมองอย่างสำรวจไปรอบห้อง ที่ผนังด้านหนึ่งมีรูปถ่ายสีซีดๆขนาดสิบนิ้วคูณสิบสองนิ้วแขวนอยู่ กรอบไม้อย่างที่หาได้ตามร้านตัดกระจกทั่วไป เด็กชายที่อยู่ในรูปสวมหมวกหน้าตาน่ารักในชุดหมีสีฟ้าอ่อน “นั่นรูปใครครับ ? ” “รูปลูกชายของฉัน แกเป็นคนน่ารัก ใครๆก็อยากขอไปเลี้ยง” หญิงชราท่าทางเงียบสงบที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผมประเมินแล้วก็ต้องยอมรับว่าอ่านคนที่มีลักษณะอย่างนี้ได้ยากเต็มที บางครั้งดูคล้ายกับคนแก่ใจบุญชอบฟังเทศน์ฟังธรรม แต่บางครั้งคล้ายเป็นคนลึกลับซ่อนความผิดอะไรบางอย่างเอาไว้ เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรเท่านั้น หญิงชราเดินเข้าไปในครัวพร้อมกับยกกาน้ำชาดินเผาพร้อมถ้วยกระเบื้องเคลือบใบหนึ่งออกมา “ดื่มน้ำสมุนไพรนี่สิ หมวด” นางรินน้ำสีเขียวน้ำตาลลงในถ้วย กลิ่นสมุนไพรเหม็นเขียวกระจายทั่วห้อง “น้ำชาชงจากดอกยี่โถ เจ้าของตำรับบอกว่าช่วยบำรุงหัวใจชั้นหนึ่งเชียว” ผมกลั้นหายใจดื่มน้ำสมุนไพรตามมารยาท จนหมด “อีกสักถ้วยมั้ย หมวด ? ” ผมรู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างรุนแรงจากสารพิษคาร์ดิแอคไกลโคไซด์ในยางกิ่งยี่โถสีขาว ซึ่งเป็นที่รู้กันในหมู่นักเภสัชพฤกษศาสตร์ว่ามีสารกระตุ้นหัวใจแรงที่สุด ร่างของผมงองุ้ม ตาเหลือกค้าง ขุมขนบนร่างของผมลุกซู่ โดยมีหญิงรับใช้มองดูอยู่ตรงข้ามด้วยอาการสงบ “คุณท่านต้องรับผิดชอบที่ทำให้ลูกชั้นหนีเตลิดออกจากบ้าน” หญิงชราเสียงเครียด ก่อนหัวใจจะหยุดเต้นในท่าบีบตัว ผมรู้แล้วว่า ใครคือฆาตกรตัวจริง! * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 22:05:05

ความคิดเห็นที่ 7 จบยังคะ แหม... เหมือนหมวดน่าจะรู้ตัวคนร้ายเลยอะ ไม่น่าตายก่อนเลย แหะ แหะ อินไปหน่อยยย จากคุณ : Badgirl_no.1 เขียนเมื่อ : 14 มี.ค. 55 23:03:15

ความคิดเห็นที่ 8 สนุกครับ เอาอีกๆๆ ตอนหักมุมกรณีฆาตกรรมศพทำได้ดีมาก นอกเหนือการคาดคิด แต่มาสะดุดเบาลงในฉากสุดท้าย เพราะไม่หักมุมแทบไม่ต้องทายอะไรเลย เดาทางล่วงหน้าได้อีกต่างหาก รออ่านเรื่องต่อไปครับ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 06:58:00

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นว่าฆาตรกรตัวจริงจะโดนจับป่าว ผู้หมวดมาโดนฆาตรกรรมซ่ะก่อน T-T จากคุณ : KidzAmaN เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 08:41:52

ความคิดเห็นที่ 10 สนุกดีครับ ขออีกๆ จากคุณ : ขอให้ได้กับวนกร เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 16:36:49

ความคิดเห็นที่ 11 ชอบค่ะ อยากให้เขียนแนวนี้อีก อ่านล้วคิดถึงแนวของสรจักรเลยค่ะ :) จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 03:15:58

ความคิดเห็นที่ 12 นั่นไง สังหรณ์ของเราไม่ผิดจริงๆนะ เราว่าแล้วเชียว แต่ตอนแรกที่อ่านถึงจับตัวนงคราญไปน่ะ เราก็ยังแย้งๆอยู่ นึกว่าจะจบแล้ว เห็นมั้ยล่ะ ว่ามันไม่จบ แล้วสุดท้าย ฆาตกรก็ลอยนวลต่อไปรึเปล่า จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 11:47:03

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่เข้าใจตอนจบ เพราะว่าหมวดน่าจะรู้แล้ว ไปกินอีกทำไม ปกติภาษาไทยไม่ใช้ passive voice ค่ะ นาฬิกาถูกยกขึ้นมาก ประตูถูกเคาะ อ่านแล้วสะดุด จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:26:59

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณทุกความเห็นนะคะ ดีใจจังได้รับการต้อนรับอบอุ่น เล่าให้น้องคนเขียนฟังเขาบอกทึ่งมากที่คนอ่านที่นี่จริงจังกับการ comment กันขนาดนี้ จากคุณ : ดับตะวัน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 22:50:24

ความคิดเห็นที่ 15 อ้าว หมวด ก็รู้อยู่แล้วว่ายี่โถมีพิษแล้วยังจะกินเข้าไปอีก ตกม้าตายตอนจบซะงั้นเลย มีจุดสังเกตนิดนึงนะคะ ตำรวจที่ทำหน้าที่สอบสวน เข้าหาพยานหลักฐานในที่เกิดเหตุ เป็นตำรวจที่มีตำแหน่งเป็น พนักงานสอบสวน สารวัตรที่เข้าไปน่าจะเป็นสารวัตรสอบสวน ไม่ใช่สารวัตรปราบปราบ เพราะงานปราบปราม คือ การจับกุมผู้กระทำความผิดเป็นหลัก ตามธรรมเนียมแล้ว คนรับแจ้งเหตุก็คือร้อยเวร และควรจะเข้าไปก่อนที่สารวัตรจะมาด้วย ไม่ใช้ให้สารวัตรไปรอก่อน แล้วตัวเองค่อยตามเข้าไปในที่เกิดเหตุ แบบนั้นอาจซวยได้ ^^" ป.ล. คนอ่านที่นี่อาจจะคอมเม้นต์น้อย แต่ส่วนใหญ่จะอ่านอย่างจริงจังค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 23:33:41

ความคิดเห็นที่ 16 สนุกมากๆค่ะ ตอนแรกนึกว่าเรื่องจบแล้วที่ไหนได้ -*- มีหญิงชราสุดโหดอยู่เบื้องหลังนี่เอง จากคุณ : DESTINYee เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:33:33