Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
กฎข้อที่หนึ่ง (short short story 9) ติดต่อทีมงาน

เขาลืมตาขึ้นช้าๆ ในความมืด อากาศที่หายใจทั้งหยาบทั้งแห้ง แสบเข้าไปจนถึงข้างในปอด ‘เกิดอะไรขึ้น’ ความทรงจำค่อยๆ หวนคืนกลับมา เสียงเตือน แรงสั่นสะเทือน แล้วทุกอย่างก็พังคลืนลงมา มันเป็นแผ่นดินไหวรุนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเจอ

‘แต่อย่างน้อย ฉันก็ยังไม่ตาย’

เขาลองขยับตัวแต่ไม่เป็นผล ครึ่งซ้ายของร่างกายขยับได้ แต่ครึ่งขวากลับไม่ยอมเคลื่อนตาม สายตาของเขาเริ่มชินกับความมืด ซึ่งจริงๆ แล้วไม่ได้มืดสนิท มีไฟฉุกเฉินที่ยังคงทำงานอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เขายกศีรษะขึ้นดูร่างกายซีกขวาของตนเอง ก่อนพบกับ แขน ขา ที่เหมือนกับไม่ใช่ของเขา บิดเบี้ยวหักงออยู่ใต้ซากคอนกรีตสูง และร่างของเขาติดอยู่กับพวกมัน

เขาไม่ได้เจ็บปวด ในแง่หนึ่งมันก็ดี แต่ก็หมายความว่า เขาคงไม่อาจใช้ แขน ขา ข้างขวานี้ได้อีกตลอดกาล แต่ที่แย่จริงๆ คือ เขาคงไม่ต้องกังวลกับเรื่องนั้นนานนัก เพราะอีกไม่ช้าเขาคงต้องตายแน่นอน

“สวัสดี นอนเล่นสบายไหมพวก”

เสียงทักทายอารมณ์ดีดังขึ้นพร้อมกับเงาร่างที่เคลื่อนใกล้เข้ามา ‘หน่วยกู้ภัยที่ไหนกันถึงใช้คำพูดแบบนี้’ แม้จะไม่พอใจ แต่ความหวังของเขาก็ก่อกำเนิดขึ้น และมันทำให้ความวิตกเรื่อง แขน ขา ของเขามีมากขึ้นด้วยเช่นกัน
เงาเคลื่อนใกล้เข้ามา มันไม่ใช่หน่วยกู้ภัย ไม่ใช่แม้แต่มนุษย์ มันเป็นหุ่นยนต์ตัวหนึ่ง

“สวัสดี ผมโซอิเป็นนักแสดงตลก”

“...ไป...ตาย...ซะ”

กฎข้อสองของมันไม่กระดิกเลยสักนิด ในขณะที่กฎข้อหนึ่งกระพริบวูบวาบส่งสัญญาณโปรสิตรอนไปทั่วทั้งสมองเทียมราวกับกำลังอยู่ในคลับที่เต้นรำกันอย่างบ้าคลั่ง มันเริ่มการตรวจสอบสัญญาณชีพ ประเมินสภาพแวดล้อม จนได้ข้อสรุป

“วิธีการเดียวที่จะช่วยคุณได้คือต้องตัด แขน ขา ข้างขวาออก แล้วนำร่างส่วนที่เหลือไปส่งหน่วยพยาบาลให้เร็วที่สุด น่าเสียดาย ถ้าคุณโดนทับมากกว่านี้อีกสักหน่อย ตอนที่พวกเขาซ่อมคุณเสร็จ พวกเขาอาจได้ถกเถียงกันว่า จะเรียกคุณเป็นมนุษย์อย่างเดิม หรือเป็น...ตู้เย็นจะดีกว่า”

“...ไปตามคนอื่นมาช่วยฉัน”

กฎข้อสองกระพริบวูบ ก่อนกฎข้อหนึ่งจะเข้าแทนที่

“ถ้าทำอย่างนั้น คุณจะมีโอกาสปิดสวิทย์ได้มากกว่า ผมต้องช่วยคุณเดี๋ยวนี้ ถึงแม้คุณจะไม่เซ็นเช็คเปล่าให้ผมก่อนก็ตามที...ว่าแต่คุณมีเช็คเก่าๆ สักใบติดตัวอยู่บ้างไหม”

มันเคลื่อนตัวไปทางด้านขวาของเขา ก่อนเริ่มลงมือใช้บางส่วนจากเสื้อผ้าของเขาเองรัดที่ต้นแขน และต้นขา ก่อนบิดจนแน่นด้วยแรงเหนือมนุษย์ เขาส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ และกฎข้อหนึ่งกระพริบด้วยจังหวะที่เปลี่ยนไป กระแสโปรสิตรอนในสมองเทียมเกิดการติดขัดเล็กน้อย

“สบายใจได้ ผมเคยทำแบบนี้มาก่อน ผมเคยเป็น...พ่อครัว”

มันเลือกหาสิ้นส่วนโลหะในตัวที่มีความคมมากที่สุด เพื่อนำมาใช้แทนมีด

“ไม่นะ แกทำไม่ได้ แกจะทำร้ายฉัน...ฉันจะตาย แกทำแบบนี้ไม่ได้ มันผิดกฎสามข้อ”

กฎข้อสอง กฎข้อหนึ่ง กระพริบในรูปแบบต่อต้าน กระแสโปรสิตรอนยิ่งติดขัดกว่าเดิม

“ไม่...ผมกำลังจะช่วยคุณ ช่วยให้คุณได้จ่ายภาษีอีกในปีหน้า...แม้ว่าคุณอาจไม่ชอบก็ตาม”

กฎข้อหนึ่งกลับเข้าควบคุมอีกครั้ง ชีวิตของมนุษย์คนนี้มีความสำคัญมากที่สุด การตัดแขน ขา ของเขา การทำร้ายเขา เป็นความจำเป็นเพื่อคงไว้ซึ่งความสำคัญสูงสุดของกฎข้อหนึ่ง เพื่อรักษาชีวิตมนุษย์เอาไว้

มีดชั่วคราวเริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้เป้าหมาย กฎข้อหนึ่งกระพริบจนทำให้สมองเทียมของมันเกือบจะเรืองแสงออกมา กระแสโปรสิตรอนติดขัดเป็นช่วง ทำให้การเคลื่อนไหวของมันไม่มั่นคง

“...เราต้องสละอวัยวะเพื่อรักษาชีวิต สละชีวิตเพื่อรักษาไว้ซึ่ง...ความโง่ของตนเอง”

มันพูด มือกดมีดจำเป็นลงไปบนแขน เขาส่งเสียงกรีดร้อง มันไม่ได้เจ็บปวด เพราะเขาแทบจะไม่รู้สึกอยู่แล้ว แต่การนอนมองส่วนใดส่วนหนึ่งในร่างกายของตนเองกำลังถูกตัด ทำให้เขาต้องอ้าปากปลดปล่อยความกลัวให้พุ่งออกมา

กฎข้อหนึ่งสว่างถึงขีดสุด สมองเทียมร้อนจัด ส่วนหนึ่งของมันหยุดทำงานไปชั่วครู่ ก่อนที่กระแสโปรสิตรอนจะไหลได้อีกครั้ง

“...เสร็จไปหนึ่ง โชคดี ที่มนุษย์มีแขน ขา แค่อย่างละสองข้าง ไม่อย่างนั้นคงเปลืองผ้าเวลา ตัด ชุด แย่ เลย”

มันหันไปจัดการกับขา ซึ่งต้องเสียเวลามากกว่าแขน เนื่องจากขนาดของกระดูก และมันต้องหยุดการเคลื่อนไหวเป็นระยะๆ เมื่อกฎข้อหนึ่งสว่างวาบ และสมองเทียมอีกหลายส่วนถูกทำลายไป

“…แกทำแบบนี้ได้ยังไง แกไม่มีกฎสามข้อหรือไงกัน”

“หุ่นยนต์ตลกได้รับการยกเว้นจากกฎสามข้อ...ผม ล้อ เล่น สมองโปรสิตรอนิกของผมเสียหายจากการกระทำนี้พอสมควร แต่ไม่ต้องห่วง การช่วยชีวิตคุณมีความสำคัญสูงสุด ถึงแม้คุณจะไม่เซ็นเช็คเปล่า...อ้อ อัน นี้ ผม เล่น ไป แล้ว”

การพูด และเคลื่อนไหวของมันดูติดขัดอย่างเห็นได้ชัด กระแสโปรสิตรอนไหลเวียนอย่างสับสน กฎข้อหนึ่งยังคงสว่างวูบวาบ ส่งเสริม และหักล้างกันเองในเวลาเดียวกัน สิ่งที่ทำให้มันยังคงเคลื่อนไหวอยู่ได้ คือ มนุษย์คนที่มันแบกอยู่นี้ยังไม่ตาย และมันต้องช่วยเขาให้ได้

“คุณปลอดภัยแล้ว”

หน่วยกู้ภัยรับร่างของเขามาจากหุ่นยนต์ตลก และมันหยุดนิ่งในทันที โปรสิตรอนลัดวงจร สมองเทียมของมันถูกแผดเผาทำลายจนหมดสิ้น มันปิดสวิทย์ มันตายในที่สุด

“เกิดอะไรขึ้นกับมัน”

เขาถามหนึ่งในหน่วยกู้ภัย

“มันหยุดทำงานไปแล้ว ผมเคยเจอด้วยตัวเองมาครั้งหนึ่ง เวลาที่พวกมันต้องทำอะไรที่มีความขัดแย้งกับกฎบ้าๆ พวกนั้น มันฝืนวงจรของตัวเอง บางตัวทำได้ บางตัวทำไม่สำเร็จ แต่ทุกตัวจะพบจุดจบเดียวกัน มันจะพังในตอนสุดท้าย ไม่ว่าคุณจะรอด หรือตายก็ตาม...อย่าเสียใจไปเลย มันเป็นกฎของพวกมัน”

ผมเสียน้ำตา ให้กับหุ่นยนต์ตลกที่ไม่สามารถทำให้ผมหัวเราะได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

จากคุณ : zoi
เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 08:14:17

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com