ความคิดเห็นที่ 1 เกือบดึกที่บรรยากาศของงานเริ่มซาผู้คนต่างเริ่มทยอยกลับ บางคนต่างก็เดินมาร่ำลาเจ้าของงานด้วยรอยยิ้มไม่เว้นแม้กระทั่งรายหนึ่งที่เดินมาลากำนันเพิ่มศักดิ์แต่สายตานั้นจับจ้องตรงไปหากลิ่นแก้วที่ยืนอยู่ใกล้ๆ บิดาและรักษ์ไทเองก็ยืนไม่ห่างตรงนั้นด้วย “แหม สองคนนี่เหมาะกันอย่างกับกิ่งทองใบหยกเลยนะ” คำชมที่มาพร้อมรอยยิ้มและแววตาที่ทอดมองกลิ่นแก้วและรักษ์ไท ทำเอาคนทั้งคู่มีอาการเหรอหราขึ้นมา ทันใด “เห็นสองหนุ่มสาวยืนข้างๆ กันในงานฉลองแบบนี้ แล้วทำให้ฉันนึกถึงอะไร พ่อกำนันรู้มั้ย” “นึกถึงอะไร แม่จันทร์?” กำนันเพิ่มศักดิ์ถามกลับแขกที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า “ก็นึกว่านี่เป็นงานแต่งงานน่ะสิ..” สิ้นเสียงคำพูดของแม่จันทร์แม่ค้ารายใหญ่ที่เช่าแฝงในตลาดของแก ทำเอากำนันเพิ่มศักดิ์หัวเราะร่า  แต่ทว่าสองหนุ่มสาวที่ถูกแซวกลับมีสีหน้ากระอั่กกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูกขึ้นมาทีเดียว “อย่าโกรธเลยป้านะ ป้าแค่แซวเล่นๆ อยากเห็นหน้าเข้มๆ พ่อรักษ์อายบ้างน่ะ” อ้าวอยากเห็นรักษ์ไทอาย แล้วลากเธอเข้าไปข้องเกี่ยวด้วยทำไม! กลิ่นแก้วครุ่นคิดขึ้นมาอย่างฉุนเฉียวภายใต้ใบหน้าฉีกยิ้มที่ทำเสมือนว่ายิ้มให้เป็นเรื่องขบขันดั่งที่สีหน้าป้าจันทร์และบิดาของเธอกำลังหัวเราะร่วนอยู่ตรงหน้านี่  กลิ่นแก้วค่อยๆ เบือนไปทางชายหนุ่มอีกคน แล้วแยกเขี้ยวใส่เขาเสียเลย ! พอแขกเริ่มทยอยกลับกันแล้ว รักษ์ไทจึงหันมาลากำนันเพิ่มศักดิ์บ้าง  “งั้นผมลากลับก่อนล่ะครับลุงกำนัน” “เอ่อ ขับรถขับระวังตัวนะ ทางเข้าไร่ยิ่งเปลี่ยวๆ อยู่”   กำนันเพิ่มศักดิ์รับไหว้พร้อมกำซับรักษ์ไท”ด้วยความเป็นห่วงและเอ็นดู รักษ์ไทเองก็รับคำอวยพรนั้นด้วยรอยยิ้ม และยามสายตาเหลือบเห็นหญิงสาวยืนเชิดหน้าบึ้งๆ อยู่ข้างผู้เป็นพ่อ  รักษ์ไทก็ไม่เข้าใจเช่นกันที่อยากจะแกล้งให้เธอฉุนก่อนกลับเป็นของแถม เมื่อจังหวะที่มีกำนันเพิ่มศักดิ์ต้องเบือนหน้าไปอีกทางเพื่อคุยกับแขกอีกคนที่เดินมาร่ำลาแก รักษ์ไทจึงยื่นหน้าเข้าไปบอกกับหญิงสาวเบาๆ ทันที  “คืนนี้ ถ้าอารมณ์ดีกว่านี้อย่าลืมฝันถึงผมบ้างนะครับ” “หน้าด้าน!” พอเธอได้ยินดังนั้น เธอก็หันมาถลึงตาดุกัดฟันต่อว่าเขากลับทันที  “ขนาดฉันว่าอะไรคุณตั้งมากมาย  คุณก็ยัง…!” ดูท่าทางกลิ่นแก้วในเวลานี้ เธอคงโกรธจัดจนไม่สามารถสรรหาคำพูดใดๆ มาต่อว่าเขาออกไปแน่ๆ และนั่นแหละที่ทำให้รักษ์ไทรู้สึกพอใจ หนุ่มเจ้าของไร่ผักปลอดสารพิษเพียงอมยิ้ม ไม่รู้สึกรู้สากับคำต่อว่าของกลิ่นแก้ว จากนั้นก็เดินเลี่ยงไปดึงตัวนุชิตที่อยู่ในอาการกรึ่มๆ เมาๆ ที่นั่งฉลองกับจุกและพวกเพื่อนอีกโต๊ะให้กลับพร้อมกัน โดยมีสายตาแห่งความไม่พอใจของกลิ่นแก้วมองตามตลอด ยามเช้า ณ ไร่เพียงดินของรักษ์ไท ชายหนุ่มเจ้าของไร่กำลังกางหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งที่กำลังตีข่าวความขัดแย้งทางการเมืองที่ดุเดือด  หนังสือพิมพ์ได้โหมความขัดแย้งที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางยุติลงได้ง่ายดายเลย  ชายหนุ่มอ่านไปเพียงนิดแล้วก็ให้รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับข่าวทางการเมืองจึงตัดสินใจพับหนังสือพิมพ์ลง  แต่แล้วสายตาของตนก็เห็นกรอบเล็กๆ ที่รายงานข่าวคนดังในสังคมขึ้นมา   เนื่องจากเพียงเห็นคร่าวเขาก็รู้สึกได้ว่า ข่าวนี้มีแรงดึงดูดอะไรสักอย่างที่ให้เขาต้องอ่านมันอย่างไตร่ตรองอีกรอบ “ข่าวแซ่บ ข่าวซ่าวันนี้   มีเรื่องจะเมาธ์ วันก่อนเจ๊ไปจิบกาแฟ ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่งกับเพื่อนไฮโซของเจ๊  แล้วดั๊นไปเจอ ‘คุณ ดร. …’ คนที่เคยเป็นถึงเลขาฯ ของท่านนายกรัฐมนตรี  ออกมาจากลิฟท์ของห้องพักในโรงแรมชื่อดังกับชายหนุ่มตาหวานรูปหล่อลูกครึ่งไทยอังกฤษ    อุ๊บส์  งานนี้ไม่รู้ว่า ‘คุณหญิงแม่’ ท่านจะว่าอย่างไร  ได้ข่าวจากวงในมาว่า ท่านทั้งห่วง และหวงลูกชายของตนเองชนิดที่ชะนีหน้าไหนอย่าได้กล้ำกลาย   แต่คุณหญิงแม่ขา หวงไป คอยไล่ชะนีไปก็เท่านั้น   เพราะคุณหญิงแม่ไม่ได้ ระแวดระวังสัตว์อีกประเภทคือ  ‘เก้ง’   อุ๊ยๆๆ  … พอดีกว่า เจ๊เล่าไปทิ้งท้ายแค่ให้มันแซ่บ ให้ซ่าแค่นี้พอแล้วค๊า  เดี๋ยวคุณหญิงแม่จะซ้ำใจไปกว่านี้!! ” รักษ์ไทมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา  เนื้อหาของข่าวชวนให้คิดถึงคนที่เป็นข่าวในตอนนี้ ซึ่งอย่างไรเสียมันก็ตรงกับพี่ชายต่างมารดาของตน  ชายหนุ่มครุ่นคิด ขนาดเขายังรู้สึกเครียดถึงขนาดนี้ แล้วทางมารดาแต่ในนามผู้เหย่อยิ่งในเกียรติยศของวงตระกูลของเขาเล่า  …จะเป็นไปได้ถึงขนาดไหน . “ตาใหญ่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาแต่เช้าตรู่ทำให้ ดร.นิธิดล ที่กำลังแต่งตัวเตรียมพร้อมสำหรับการออกไปทำงาน ต้องเหลียวไปทางประตูที่ที่เป็นที่มาของเสียง แล้วย่นคิ้วเข้มทั้งคู่มอง มารดาของตนมาเคาะประตูห้องเรียกแต่เช้าทำไม  ผิดวิสัยนัก  ปรกติถ้ามีอะไรท่านมักจะให้คนมาตามตนไปพบท่านเสียเองมากกว่า ไม่ปล่อยให้ความสงสัยอยู่นาน ดร. หนุ่มผู้มีอนาคตไกล จึงเยื้องเท้าแล้วเดินไปเปิดประตู  พบผู้เป็นมารดา ที่กำลังมีสีหน้าร้อนรนจนจับได้อยู่ตรงหน้า   “มีอะไรหรือเปล่าครับคุณแม่” เสียงผู้เป็นลูกชายเอ่ยเรียบๆ เพ่งมองสีหน้าผู้เป็นมารดา บอกได้คำเดียวว่า ผิดปรกติ  แล้วมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันเล่า  ที่ทำให้มารดาของตนต้องออกอาการราวกับโมโห ฉุนเฉียวใครมา “ดูนี่! ตาใหญ่ ดูซะ!” คุณหญิงเก็จมณีไม่ตอบบุตรชายคนโต แค่ยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งมาให้ ด้วยแรงอารมณ์  ดร.นิธิดลเองนั้นรับหนังสือพิมพ์ที่มารดายื่นให้มาดู ก็นึกแปลกใจอีกว่า หนังสือพิมพ์หัวสีเจ้านี้มารดาของตนไม่นิยมอ่านแล้วท่านไปหาเอาจากที่ไหนมา “แปลกใจล่ะสิ  แม่ให้เด็กที่บ้านมันไปซื้อมาให้โดยเฉพาะเลย” ดร. นิธิดลเหลียวกลับมามองมารดาของตนที่กำลังปิดประตูห้อง แล้วเดินตามเขามาติดๆ กัน “เพราะเพื่อนของแม่บอกว่ามีข่าวของลูกอยู่ในนี้ ต้องไปหามาอ่านให้ได้ จะได้รู้ว่ามันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับลูกของแม่” “จะแปลกใจทำไมครับ ผมก็มีข่าวลงหนังสือพิมพ์ออกบ่อย”   ดร.นิธิดล เอ่ยขึ้นจะหัวเราะก็ไม่หัวเราะ แน่นอนอยู่แล้วว่าสำหรับเขามักจะมีข่าวลงหนังสือพิมพ์บ่อยๆ ยิ่งอยู่ในฐานะของเลขาฯ ท่านนายกรัฐมนตรี  การมีข่าวลงตามสื่อต่างๆ จึงถือว่าเป็นเรื่องที่ปรกติมากกว่า “เหรอ  งั้นลูกก็ช่วยดูหน้าที่แม่เปิดเอาไว้  แล้วกวาดสายตาอ่านให้ถ้วนถี่ละ จะได้เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงได้ไม่พอใจอยู่อย่างนี้” ผู้เป็นชายทำตามคำสั่งของแม่  กวาดสายตาหาต้นตอของข่าวที่ได้ทำให้มารดาของตนท่านโมโหโกรธาอยู่อย่างนี้   และเพียงได้เจอต้นตอของข่าวที่ว่า  สีหน้าที่ดูปรกติของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นเคร่งขรึมและดูเครียดขึ้นตามลำดับอีกด้วย “บอกแม่ มาซิ ว่าคนในข่าว คือลูกใช่มั้ย” ดร.นิธิดลเงียบลง ก่อนจะหันไปตอบมารดาด้วยสีหน้าขรึมๆ “ไม่หรอกครับแม่” “แต่แม่และคนอื่นๆ ต่างก็คิดว่าเป็นลูก” “โธ่ แม่ครับเชื่ออะไรกับข่าวในหนังสือพิมพ์เจ้านี้ เขาเขียนข่าวเชียร์ฝ่ายไหนอยู่คุณแม่ก็ทราบ แบบนี้ก็ทำไปเพื่อดิสเครดิตผมก็เท่านั้น” ดร.นิธิดลอธิบาย “แน่ใจนะ?” “ครับ” คุณหญิงเก็จมณีคล้ายจะวางใจได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมดคราวนี้ตนลองหันมาถามลูกชายคนโตใหม่อย่างตรงไปตรงมา “แม่หมายถึงว่า ลูกแน่ใจ ว่าตัวเองไม่ได้มีรสนิยมอย่างนั้นจริงๆ “ หญิงเก็จมณีถามแล้วก็จับจ้องลูกชายอย่างคาดคั้น คล้ายกับจะเห็นความถมิงทึงในแววตาของลูกคนโต แต่มันก็เป็นเพียงชั่วครู่ แววตาเช่นนั้นค่อยๆ จางหายไป ดร. นิธิดลยื่นหนังสือพิมพ์ฉบับนี้คืนให้มารดาช้า ๆ แล้วตอบว่า “ครับ ผมไม่ได้มีรสนิยมอย่างนั้น” คุณหญิงเก็จมณีค่อยโล่งอกขึ้น ก่อนจะออกจากห้องนอนบุตรชายคนโตไป ก็ไม่วายสำทับคนเป็นลูกเสียงเข้ม เด็ดขาด “ก็ดี  อย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นมาในวงษ์ตระกูลเราอีก   แค่เรื่องไอ้รักษ์ที่คุณพ่อของลูกก่อขึ้นมา ก็เป็นจุดด้างพร้อยให้กับตระกูลเราไม่จบไม่สิ้น อยู่แล้ว” แล้วคุณหญิงก็เดินกลับออกจากห้องช้าๆ พลางปิดตูเสียงดัง ทิ้งให้คนเป็นลูกนั้นมีแววตาหมองหม่น ความรู้สึกในใจนั้นไม่ต้องพูดถึง  เพราะมันกำลังอัดอั้นสุดจะบรรยาย ... . “แม่โมโหอะไรมาเหรอครับ?” นิธิภูมิเอ่ยขึ้น ยามที่เห็นมารดาของตนได้เดินลงจากชั้นบนลงมาอย่างหงุดหงิด ในมือของท่านข้างหนึ่งได้กำหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งเองไว้แน่นเสียด้วย “ก็ข่าวบ้าๆ นี่น่ะสิ!” คุณหญิงว่าพลางตบหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นลงบนโต๊ะอาหาร ตรงหน้าของลูกชายอีกคนของตนพอดี   ลูกชายคนเล็กจึงได้หยิบมาดูต่ออย่างสนอกสนใจทีเดียว  “ข่าวไหนล่ะครับแม่?” “ก็ข่าวตรงกรอบเล็กๆ นั่นไง ดูดีๆ สิตาเล็ก” ลูกชายคนเล็กกวาดสายตามอง ตามคำบอกกล่าวของมารดาพ่อเห็นแล้วจึงอ่าน แล้วสักครู่ก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “อย่าบอกนะครับว่าแม่เชื่อข่าวนี้ ว่าเป็นพี่ใหญ่” “ก็ข่าวเค้าระบุออกมาชัดเจนตั้งขนาดนี้ ขนาดเพื่อนแม่อ่านยังรู้เลยว่าเป็นตาใหญ่” “เหลวไหลนะครับแม่  คนเขียนข่าว มันอยากเขียนยังไงมันก็เขียน ขอแค่ได้ขายข่าว อีกอย่างผมไม่เชื่อหรอก ว่าพี่ใหญ่จะเป็นอย่างที่ข่าวว่า” “แม่ก็ไม่เชื่อ” คุณหญิงสำทับ แววตาขุ่น ลูกชายคนเล็กเห็นแววตาทั้งคู่ของมารดา นึกอยากจะลองหยอกท่านขึ้นมา จึงค่อยๆ ลองถามต่อ “แล้วถ้าพี่ใหญ่เป็นอย่างข่าวที่ลงจริงๆ ล่ะ” “ไม่ได้!  อย่ามาเกิดเรื่องไม่ดีไม่งามอะไรขึ้นมาในวงษ์ตระกูลนี้อีก ตาใหญ่จะต้องไม่เป็นอย่างนั้น หน้าที่การงานของพี่ชายลูกกำลังไปได้ดี อนาคตอาจจะเป็นได้มากกว่า  เลขาฯ ท่านนายกด้วยซ้ำ” ลูกชายคนเล็ก เปิดดูหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นไปเรื่อยๆ  อย่างไม่อินังขังขอบกับคำว่ากล่าวของมารดา แต่แล้วต้องแอบส่ายหน้าเล็กๆ  เมื่อผู้เป็นมารดาได้วกกลับมาว่าเขาอีกจนได้ “แกก็เหมือนกันนั่นแหละตาเล็ก อย่าทำเรื่องไม่งามอะไรอีกเชียว เรื่องผู้หญิงก็เพราๆ หน่อย แม่ขี้เกียจตอบคำถามเพื่อนแม่คนอื่นๆ  จะแย่อยู่แล้ว”   “นี่มันไร่อีลูกคนใช้ ใช่มัยครับแม่” นิธิภูมิเอ่ยขึ้น พลางขยับหนังสือพิมพ์หน้าหนึ่งไปให้มารดาดู  เป็นคอลัมน์เกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงเกษตรชีวภาพ “ไหน?” คุณหญิงเก็จมณีทอดสายตามองไปยังตรงนิ้วชี้ของผู้เป็นลูก ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงยืนยัน “ใช่แล้ว” “หึๆ คราวนี้ไร่ของมันได้ลงหนังสือพิมพ์อีกด้วย   อารมณ์เสียแต่เช้า” นิธิภูมิว่าแล้วก็พับหนังสือพิมพ์นั้นลงอย่างหัวเสีย  “ ผมจะไปเยี่ยมมันบ้าง เอาของไปฝากมันดีกว่า” คำพูดของลูกชายทำให้คุณหญิงเก็จมณีที่กำลังหยิบกาแฟที่เด็กในบ้านเพิ่งนำมาเสิร์ฟ ชะงัก เบนสายตาจับใบหน้าของลูกคนเล็ก ไม่วายตักเตือนด้วยความเป็นกังวล   “แกอย่าไปทำอะไรให้มันแผลงมาก เดี๋ยวจะมีเรื่องมีราวใหญ่โตกันอีก” “ครับแม่ ผมแค่จะเอาของฝากจากใจไปให้มันแทนความห่วงใยและความคิดถึง  ก็เท่านั้นเอง” นิธิภูมิเอ่ย แล้วหยิบกาแฟถ้วยตรงหน้ามาดื่มตาบ้าง แววตาคู่ นั้นกำลังฉายแววกำลังฉายแววสนุกและสาแก่ใจสลับกันอยู่ จนผู้เป็นมารดาต้องส่ายหน้าให้อย่างอ่อนอกอ่อนใจ   (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 15:11:12

ความคิดเห็นที่ 2 . “พี่รักษ์ๆ ” นุชิตวิ่งหน้าตื่นๆ ขึ้นมาที่บ้านพัก รักษ์ไทเลิกคิ้วเข้มๆ ขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะถามกลับด้วยความสนใจเอาการ   “อะไรชิต?” “เอ่อ....” “มีอะไรก็พูดมาสิ” “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับพี่ แค่เอ่อ พี่จุกฝากผมมาบอกพี่เรื่องลุงกำนันฝากชวนพี่รักษ์ให้ไปทานอาหารเย็นด้วยกันที่บ้านของลุงกำนันเย็นนี้” นุชิตรายงานยิ้มๆ   “เย็นนี้เชียวหรือ?” รักษ์ไททวนเสียงสูง   พลางเหล่สายตามองสีหน้ายิ้มๆ ของนุชิตอีกที นึกให้สงสัยในลักษณะอาการของชายหนุ่มขึ้นมา   “เอะ มีอะไรหรือเปล่า นอกจากจะมาชวนพี่ไปทานข้าวเย็นที่บ้านลุงกำนัน” “ก็…” นุชิตหยุดพูดไปนิด พร้อมกับเอ่ยต่อขึ้นมาอีกครั้ง  “ก็ตอนเช้านี้ที่บ้านลุงกำนันเกิดเรื่องขึ้นครับ”   “เรื่องอะไรอีก” “พี่กลิ่นแก้ว” “หืม?” รักษ์ไทจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างสนใจมากขึ้น “เห็นพี่จุกเล่าว่า  ตอนเช้าพี่กลิ่นโวยวายพ่อกำนันเรื่องเมื่อคืนที่งานวันเกิด หาว่าลุงกำนันไม่ไว้หน้า ผู้ชายที่ชื่อธาวินบ้าง  จงใจแกล้งพี่กลิ่นแก้วบ้าง” “และนั่นสาเหตุทั้งหมด คงเกิดมาจากพี่ล่ะสินะ”  รักษ์ไทเดาต่ออย่างตรงเผง  ทำเอานุชิตแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบ “ครับ” “แล้วอย่างนี้ ชิตคิดว่าพี่ควรไปทานข้าวเย็นที่บ้านลุงกำนันมั้ยล่ะ  ดีไม่ดีเธอจะได้ตะเพิดพี่ออกจากบ้านปะไร   ขนาดเมื่อคืนแขกเหรื่อเต็มงาน เธอยังสามารถแยกเขี้ยวใส่พี่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกัน   นี่ที่บ้านนั้นตอนนี้ก็มีแต่เฉพาะพ่อและแม่ของเธอเท่านั้น เธอควรจะเกรงใจพ่อกับแม่เธอโดยไม่ตะบึงตะบอนใส่พี่หรือ” นุชิตตอบเสียงดัง “ควรสิพี่รักษ์ ควรไปมาก  เพราะลุงกำนันอุตสาห์ฝากให้พี่จุกมาชวน  ไม่ไปก็เสียมารยาทแย่  อีกอย่าง…” “อะไร?” นุชิต จ้องหน้าคุณรักษ์ของตนยิ้มๆ มากๆ เข้ารักษ์ไทเลยหงุดหงิด “มีอะไรอีก?” นุชิตรับคำพลางทอดสายตามองร่างสูงของรักษ์ไท ที่กำลังหยิบหมวกใบเก่งขึ้นมาสวมเข้ากับศีรษะได้รูป เตรียมพร้อมสำหรับการเข้าไปตรวจงานที่ไร่...ตนรู้สึกว่าคุณรักษ์ของตนเริ่มจะสนใจพี่กลิ่นแล้ว  ก็เมื่อคืนตนเห็น  หลังจากคุณรักษ์กลับจากงานวันเกิดลุงกำนันมา คุณรักษ์เอาแต่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ตรงระเบียงบ้าน แถมในมือก็มีดอกแก้วดอกหนึ่งติดมือมาอีกด้วย  แล้วท่าทางที่ตนแอบเห็นคุณรักษ์เมื่อคืนที่แล้ว จะให้ตนตีความหมายไปทางไหนล่ะ ถ้าไม่ใช่ว่า คุณรักษ์ของตนก็ชอบพี่กลิ่นแก้วอยู่เหมือนกันนั่นแหละน่า นุชิตนึกยิ้มๆ...  “มีอะไรอีกชิต” เสียงทุ้มเพิ่มน้ำหนักเสียงให้เข้มขึ้น อาการเพ้อฝันของชายหนุ่มตรงหน้า เริ่มทำให้รักษ์ไทรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ “ก็  หรือว่าพี่รักษ์ไม่อยากไปเห็นหน้าพี่กลิ่นอีกเหรอครับ” “เจ้านุชิต!” เสียงที่ดังพร้อมกับเท้าข้างหนึ่งของรักษ์ไทที่แกว่งหวือออกมาทำให้นุชิตที่คาดเอาไว้แต่แรกแล้ว สามารถหลบหลีกได้อย่างว่องไว  ถ้าทำให้คุณรักษ์ถึงขั้นอยากเตะตนได้ แสดงว่า สิ่งที่ตนพูดมันต้องไปจี้โดนจุดอะไรสักอย่างในใจของคุณรักษ์เข้าให้แล้ว นุชิตรีบวิ่งหนีให้ไว เหลียวกลับมาดูด้านหลังบ้าง ยังเห็นคุณรักษ์ของตนหน้าถมิงทึง  แล้วชายหนุ่มจึงได้หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ลับหลังชายหนุ่มไปแล้ว สีหน้าถมืงทึงนั้นก็ค่อยๆ คลายออกมาเป็นราบเรียบ แล้วกลายมาเป็นยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้าเบาๆ ในที่สุด ยิ่งคบกับพี่จุกหลานชายลุงกำนัน   นุชิตก็ยิ่งมีนิสัยทะเล้นเข้าไปทุกวันแล้วสิน่า . รักษ์ไททอดสายตามองดูเรือนไทยหลังใหญ่ที่ดูงดงามสมฐานะของผู้อาศัย ที่ด้วยสายตานิ่งๆ  เวลานี้เขาเห็นหญิงสาวร่างบอบบางคนหนึ่งกำลังเดินง่วนพร้อมทั้งชี้นั่น กะเกณฑ์ให้คนงานชายสองสามคนช่วยตกแต่งเปลี่ยนกระถางต้นไม้ของบ้าน ผมยาวสลวยที่ถูกดัดหยักศกถูกรวบเอาไว้อย่างรวบๆ ละเป็นปอยตรงสองแก้มที่ดูแดงขึ้นมาเล็กน้อยจากการทำงานอยู่ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าว  ถึงแม้ว่าเวลานี้จะเป็นเวลายามเย็นแก่ๆ แล้วก็เถอะ  ...สายตานิ่งๆ คู่ทั้งคู่มีแววไหวด้วยความนึกชม   ท่าทางของเธอก็ดูเอาใจใส่ในงานดีเหลือเกินนี่  แล้วด้วยความที่เธอง่วนอยู่กับการทำงานอย่างนี้จะทำให้เธอละทิฐิมามะที่จะแย่งที่ดินผืนนั้นจากเขาหรือยังนะ  รักษ์ไท ตั้งคำถามกับตัวเองรู้สึกครึ้มอกครึ้มใจขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เมื่อก่อนหน้านั้นที่เขาจะมายืนอยู่ตรงนี้  ตัวเขาเองเหมือนมีอาการลังเลว่าจะมาบ้านนี้ตามคำเชิญของเจ้าของบ้านหรือไม่  แปลกที่ใจหนึ่งมันอยากมา แต่อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากมา และเขามาพบว่า ใจที่อยากมานั้นมีพลังบางอย่างที่สามารถฉุดให้เขามาอยู่ที่นี่ให้ได้มากกว่า… นี่สิ ที่แปลกอย่างที่เขาก็ไม่เข้าใจตนเองเหมือนกัน . กลิ่นแก้ว หมุนตัวจากกระถางต้นไม้ชนิดหนึ่ง  และพลอยชะงักกึก ค่อยๆ ลดฝ่ามือเรียวงามที่ใช้บังแสงแดดอ่อนๆ ไม่ให้มันแย่งตาลง พลางส่งสายตามองฝ่าเปลวแดดยามเย็น  เห็นร่างสูงที่ยืนตรงนั้นและเขากำลังมองดูเธอเช่นกันอย่าง นิ่ง เนิ่นนาน กระทั่งแก้มทั้งสองข้างของเธอเริ่มรู้สึกได้ถึงความร้อนผะผ่าวขึ้น ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ที่พุ่มดอกแก้วตรงด้านหลังเธอนี่   ยิ่งทำให้ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบขึ้นมา  เมื่อได้สติกลิ่นแก้วก็รีบรู้สึกชักสีหน้าตึงให้กับเขาไป  แล้วกระแทกเท้าเข้าไปถามเขาอย่างพาลๆ “มาทำไมที่นี่ไม่ทราบ!” กลิ่นแก้วเชิดหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยแล้วถามพาลๆ ในอารมณ์พาล ทำให้เธอลืมไปกระมังว่าที่เขามายืนอยู่นี่ ก็มาตามคำเชิญของบิดามารดาของเธอ ที่อยากจะให้เขามาร่วมโต๊ะในอาหารมื้อเย็นด้วยกัน นั่นเอง   “ก็คุณพ่อของคุณ เชิญผมมานี่ จะให้ผมทำไงดีล่ะ” ยอกย้อน ผู้ชายคนนี้ยอกย้อนคนอื่นแล้วยังตีหน้าอารมณ์ดีอยู่ได้! กลิ่นแก้วกัดฟันขบคิด  และพลอยให้นึกถึงเรื่องทำเรื่องยุ่งๆ ในเช้านี้ เรื่องที่เธอทะเลาะกับบิดา และเรื่องที่บิดาหล่อนเกลียดธาวิน  ก็เป็นเขานั่นแหละ ที่ทำให้เกิดขึ้น “สะใจล่ะสิ ที่ทำให้ฉันและพ่อกำนันต้องทะเลาะกันอีกจนได้เมื่อเช้านี้” รักษ์ไทดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านกับข้อกล่าวหาที่กลิ่นแก้วว่าเขามาเสียแล้ว เขารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ยามอยู่ในอาการพาล เธอก็สามารถงัดทุกเรื่องขึ้นมาโยนโครมให้เขารับผิดได้ทั้งนั้นแหละ แววตาของชายหนุ่มมีอาการเบิกกว้างขึ้นอีกนิด เมื่อหญิงสาวที่ยืนเชิดหน้าตรงหน้า ก้าวมาประชิดตัว พร้อมกับก่นต่อว่าเขามาอีก “อย่าคิดว่าตัวเองเจ๋งแต่ฝ่ายเดียวก็แล้วกัน!” “อ้าว! กลิ่น” เสียงเรียกชื่อของกลิ่นแก้วที่ดังขึ้นมายามนี้ ทำให้เจ้าของชื่อต้องยอมละสายตาจากใบหน้าคมคายที่มีแววกวนประสาท ไป คนที่เรียกเป็นเพื่อนของเธอนั่นเอง  ตอนนี้งามตากำลังเดินตรงมาทางเธอและชายหนุ่มคนนี้ ในมือข้างหนึ่งได้ถือกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กมาด้วย “ ขอมานอนกับแกหน่อยนะ  อยากเปลี่ยนบรรยากาศ” กลิ่นแก้วพยักหน้า งามตาก้าวมาแทรก แล้วมองใบหน้าของเพื่อนสาวและชายหนุ่มอีกคนสลับกันไปมา   “นี่ๆ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า  อ้อ สวัสดีค่ะคุณรักษ์” งามตามองดูเพื่อนด้วยสีหน้าเป็นกังวล เพราะเห็นกลิ่นแก้วมองรักษ์ไทด้วยสายตาคุกคามเหลือเกิน  ฉะนั้นการปรากฏตัวของงามตา จึงเหมือนกับมีกรรมการเข้ามาห้ามศึกย่อมๆ ที่กำลังก่อให้เกิดบรรยากาศคุกรุ่นอยู่ในยามนี้ . กลิ่นแก้วยอมเบือนสายตามองไปที่งามตานิดๆ จากนั้นหันมาจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยืนหน้าตายตรงหน้า ก่อนจะหมุนตัวแล้วกระแทกเท้าเดินกลับเข้าไปบงการคนที่กำลังจัดสวนเหมือนเดิม  ทำให้งามต้องส่ายหน้ามองตามหลังเพื่อนก่อนจะหันมาขอโทษขอโพยรักษ์ไทแทนเพื่อนรัก “คุณรักษ์ งามต้องขอโทษแทน...” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ถือสา” รักษ์ไทเอ่ยขึ้นมาก่อน ด้วยสีหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ “นั่นน่ะสิคะ ใครถือสา คง...” งามตากะจะพูดต่อด้วยความสนุก แต่ทว่าเสียงของใครบางคนก็ดังลั่นมาทางด้านหลัง “คงอะไรงาม!” เฮือก!  งามตาสะดุ้ง ดีเหลือเกินที่ตัวเองไม่ได้หลุดพูดอะไรออกมา “มาช่วยฉันดูสวนดีกว่ามั้ย!  ยืนอยู่เฉยๆ ทำไม! คืนนี้นอนนอกบ้านเลยนะ!” กลิ่นแก้วออกอาการพาลแต่งามตาก็ไม่ถือสา ยังส่งเสียงกลับไปตอบอย่างอารมณ์ดี  “จ้า” ว่าแล้วงามตาจึงค่อยๆ เบือนสายตาส่งอมยิ้มให้กับรักษ์ไทในอาการรับรู้เหมือนกันว่า กลิ่นแก้วออกอาการพาลแม้กระทั่งไม่อยากให้งามตาอยู่คุยกับหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินนัก “งั้นงาม เข้าไปช่วยแม่คนนั้นก่อนนะคะ  อ้อ เย็นนี้หวังว่าคุณรักษ์จะทนอารมณ์พาลของใครบางคน จนได้อยู่ทานข้าว ไปด้วยกันนะคะ” ว่าแล้วก็ขยิบตาให้พลาง  แล้วก็ถอยหลังเข้าไปช่วยเพื่อนรักทำงานอดิเรก   “ครับ”  รักษ์ไทรับคำด้วยรอยยิ้มน้อยๆ  รักษ์ไทก็ได้แต่อมยิ้มมองตาร่างของงามตาที่เดินไปหาเพื่อนของตัวเอง  แล้วอดนึกถึงกริยาในด้านลบของหญิงสาวอีกคนที่มีต่อเขาไม่ได้ว่า เธอ โกรธ เกลียดอะไรเขานักหนากันนะ? (จบตอนที่ 11) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 15:14:30

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่12 รักษ์ไทยังนึกไม่ออกว่า มีเหตุผลใดที่เร่งให้เขามาถึงบ้านกำนันเพิ่มศักดิ์เร็วกว่าเวลานัดจริงๆ อีกมาก รักษ์ไทนึกอย่างขำๆ ขณะสาวเท้าขึ้นบันไดบ้านหลังดังกว่า  เนื่องจากเขามาถึงก่อนเวลานัดมากมาย  ระหว่างนี้ลุงกำนันเพิ่มศักดิ์และพี่จุกยังพากันออกไปทำธุระข้างนอกยังไม่กลับ   เห็นแม่เพ็ญระตรีกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมทำอาหารมื้อเย็น  รักษ์ไทจึงอาสาช่วยอย่างคุ้นเคยเพราะตนเองก็มาทานข้าวเย็นที่นี่บ่อยๆ และคอยเป็นลูกมือให้แม่เพ็ญระตีบ่อยๆ เหมือนกัน ถือว่าหาอะไรทำฆ่าเวลาไปในตัวด้วย จากนั้นไม่นานดูเหมือนสมาชิกที่บ้านนี้จะตามมาสมทบกันจนครบ เริ่มตั้งแต่ลุงกำนันและพี่จุกที่พอมาถึงก็ขอแยกย้ายไปอาบน้ำอาบท่า จากนั้นงามตาและหญิงสาวอีกคนเดินขึ้นบนเรือนมาสมทบบ้าง  งามตาเป็นฝ่ายขอแยกตัวไปอาบน้ำอาบท่าก่อน   ส่วนกลิ่นแก้ว ด้วยรู้ว่ามารดาคงกำลังทำอาหารเย็นอยู่ในห้องครัว เลยปลีกตัวมาชะโงกหน้าถามผู้เป็นแม่ว่ามีอะไรที่ให้ตนช่วยบ้าง  แต่แทนที่จะเห็นมารดาอยู่เพียงลำพังในห้องครัว  กลิ่นแก้วถึงกลับออกอาการเซ็งเพราะดันเห็นผู้ชายตัวโตที่มีผ้ากันเปื้อนคาดครึ่งตัวอยู่กับมารดาตัวเองด้วย  เขาเงยหน้าขึ้นมาพอดีขณะที่เธอส่งเสียงใสถามผู้เป็นแม่ “แม่คะ แม่มีอะไรให้กลิ่นช่วยมั้ย” “อ้าว!”  เธออุทาน ก่อนจะรีบหนีสายตาคมๆ ที่มองหน้าเธอกลับทันที “ มาแล้วเหรอ  มาช่วยแม่สิ” “งั้นกลิ่นไปอาบน้ำก่อนค่ะแม่ ร้อน เหนียวตัวไปหมด” กลิ่นแก้วจึงหาทางหลบเลี่ยง   ซึ่งมารดาก็เห็นสภาพเหงื่อโทรมกายของลูกสาว จึงเข้าใจ   “ไปอาบน้ำเสร็จก็มาช่วยแม่ด้วยก็แล้วกัน พ่อรักษ์เป็นแขกจะได้ไปพัก  แม่เกรงใจเขา” กลิ่นแก้วส่งสายตาขวางๆ ไปทางคนที่มารดาเหมายถึง ก่อนจะตวัดสายตากลับแล้วเดินออกไป  ส่วน รักษ์ไทก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อ แต่แปลก….ที่ภายในใจเขาเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้น เ พียงเพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า จะมีหญิงสาวคนเมื่อครู่ มาอยู่ใกล้ๆ กันตรงนี้ . ยามที่กลิ่นแก้วอาบน้ำเรียบร้อย  เนื้อตัวหญิงสาวสะอาดสะอ้านกว่าในตอนแรก เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะพิศชมเนื้อตัวเธอเลยนะ  แต่จู่ๆ ก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาอย่างน่าประหลาด  นั่นคงเป็นเพราะกลิ่นแป้ง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากเนื้อตัวหญิงสาว กระมัง ยามที่เธอก้าวเดินผ่านเขา เข้ามาช่วยมารดาทำกับข้าวตามคำสั่งก่อนหน้าของแม่  แต่ตลอดเวลาเขาก็ทราบได้ดีเองว่า  หญิงสาวเต็มใจจะอยู่ในห้องครัวร่วมกันกับเขาหรือไม่  เพราะหญิงสาวเหมือนจงใจทำกริยากระแทกกระทั้น จนเธอต้องโดนมารดาดุ ซึ่งรักษ์ไทก็ลอบยิ้มอย่างนึก…  สม   ใครใช้ให้เธออยากทำตัวเหมือนเด็กๆ  ให้ผู้เป็นแม่ดุทำไมเล่า   “กลิ่นเบาๆ มือหน่อยสิลูกเดี๋ยวข้าวของได้แตกคามือกันพอดี  เอาอย่างนี้เลยถ้าไม่อยากทำก็ไปอยู่ด้านนอกก็ไป  แม่ได้พ่อรักษ์มาช่วยก็พอแล้ว” “ก็ได้ค่ะ” แต่กลิ่นแก้วก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาที่โดนมารดาดุ  เธอออกจะถือว่าโล่งอกเสียด้วยซ้ำ ที่จะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้  เธอรู้ว่ามารดาบิดา  หรือคนทั้งบ้านนี้อยากจะให้เธอและเขาได้อยู่ใกล้ชิดกันนัก   กลิ่นแก้วตวัดสายตามองใบหน้าเขาแวบๆ  ด้วยอาการเมิน   รักษ์ไทจึงแกล้งทำเหมือนไม่เห็นเสีย จะได้สิ้นเรื่อง “ค่ะแม่”  รับคำแล้ว เธอจึงรีบเลี่ยงออกไปด้านนอก     แต่คนที่ทำเป็นนิ่งเงียบ จู่ๆ ก็ให้รู้สึกแสนเสียดายอยู่ลึกๆ  ที่อีกคนไม่ได้อยู่ในห้องนี้ด้วยกันนานกว่าที่จะเป็น   แต่เขาก็ต้องรีบปัดความรู้สึกนั้นให้ผ่านไปโดยไว  เมื่อพบว่า…  เขามีสิทธิ์อันใด ที่ต้องคิดเช่นนั้นเล่า… . พอกลิ่นแก้วเดินออกจากห้องครัวจึงคิดจะไปสมทบกับบิดาและพี่จุกของตัวเองที่อยู่ในห้องนั่งเล่นที่สาวเท้าไม่กี่ก้าวก็ถึง   ตอนนี้ดูเหมือนว่าที่ตรงนั้นจะมีงามตาออกมาสมทบอยู่ด้วย  เป็นสามคนพอดี  ท่าทางคนทั้งสามดูสนอกสนใจกับเจ้าอุปกรณ์ไฮเทคที่ทันสมัยอีกชนิดหนึ่งอยู่  ถ้าจะให้เรียกอย่างที่คนอื่นโดยทั่วไปเรียก ต้องเรียกว่า  ไอแพด   เอะ  แล้วที่บิดาเธอและพี่จุกหายออกไปทั้งบ่ายอย่าบอกว่าทั้งสองคนออกไปซื้อเจ้ากระดานชนวนยุค 2012 นี่มาเล่นใช้กัน “พ่อเล่นเจ้าเครื่องนี้ เป็นเมื่อไหร่คะ” กลิ่นแก้วเอ่ยถามขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ ปรกติผู้สูงอายุกับเรื่องไฮเทคนี่เป็นเรื่องสวนทางกันมาก  บิดาเธอเล่นของพวกนี้เป็น ได้อย่างไร “อ้าว แปลกใจหรือไง” กำนันเพิ่มศักดิ์ถาม แบบที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องกระดานชนวนยุคใหม่เลย   “ค่ะ”   “นานแล้ว” “แล้วใครสอน เอะ หรือว่าเป็นพี่จุก” กลิ่นแก้วเดา แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะพี่จุกเองนั้นค่อนข้างจะซื่อๆ ทึ่มๆ  ไม่ทันกับเรื่องพวกนี้หรอก “เปล่า” บิดาตอบในขณะที่สายตาไม่ละจากกระดานชนวนไฮเทคนั้น ดูเหมือนว่าท่านกำลังจะเปิดอ่านข่าวอะไรสักอย่างในเว็บหนึ่ง กลิ่นแก้วชะโงกหน้าเข้าไปสมทบดูจึงได้รู้ว่า   อ้อกำลังเปิดดูข่าวเกี่ยวกับการเพาะเลี้ยงดอกกล้วยไม้   แน่อยู่แล้วเพราะว่าบิดาเธอ โปรดปรานการเลี้ยงดอกกล้วยไม้สวยๆ นัก “หรือว่า” กลิ่นแก้วพยายามเดาต่อ แต่สุดท้ายบิดาเธอก็ยอมละสายตาจากแผ่นบางๆ เพื่อตอบคำถาม “พ่อรักษ์สอนพ่อเองนั่นแหละ สอนตั้งแต่ใช้เปิดยังไง  มันสามารถทำอะไรบ้าง เป็นไงทันสมัยมั้ย พ่อรักษ์ก็เอาเวลาที่มาทานข้าวเย็นอย่างนี้แหละถือโอกาสสอนพ่อให้ใช้มันเป็น  วันนี้สบโอกาสดีเลยไปซื้อมันมาไว้ ตามคำแนะนำของพ่อรักษ์เค้า” พอบิดาเธอยอมเงยหน้าจากเจ้าเครื่องไอแพดขึ้นขึ้นมาตอบ  กลิ่นแก้วจึงรู้ได้อย่างทันทีเลยว่า ที่ตรงนี้ไม่มีที่ว่างให้เธออีกแล้ว “เดี๋ยวพ่อจะให้หนูงามช่วยสมาชิกเฟสบุ้คให้ พ่อจะได้เอาไปเป็นเพื่อนกับเฟสบุ้คของพ่อรักษ์ เค้าด้วยน่ะ อิๆๆๆ” กลิ่นแก้วถอนหายใจออกพรืด  ให้ได้อย่างนี้สิ   … ตอนนี้ในห้องครัวก็มีพ่อรักษ์ ตรงนี้ก็ยังมีเรื่องของพ่อรักษ์   รู้สึกว่าทั้งบ้านนี้คงมีแต่เรื่องพ่อรักษ์ๆๆๆ  แล้วกระมัง  กลิ่นแก้วคิดอย่างงอนๆ แล้วหนีไปอยู่อีกมุม พร้อมเปิดทีวีขึ้นมาดูคนเดียวด้วยสีหน้าค่อนข้างบึ้ง   และนั่นทำให้งามตา กำนันและจุกต่างส่งยิ้มให้กันอย่างชอบอกชอบใจ (มีต่อ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 15:17:06

ความคิดเห็นที่ 4 . ไหนแม่บอกว่าจะแสดงฝีมือให้กับทุกคนในบ้านทานอาหารอย่างไร  แต่ทำไมตอนนี้บทบาทพ่อครัวใหญ่จึงตกไปอยู่ที่หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินคนนี้แทนได้ล่ะ!? กลิ่นแก้วขบคิดอย่างฉุนๆ ก่อนจะละสายตาจากภาพ ‘พ่อครัวใหญ่’  ถึงแม้ท่าทางของพ่อครัวใหญ่จะทำทุกอย่างในครัวตั้งแต่ล้างผักยันไปถึงปรุงเองกับมือด้วยความคล่องแคล่วโดยแม่และงามตาที่ตามเข้าไปสบทบทีหลังเป็นลูกมืออีกคน   ไม่เพียงเท่านั้นเพื่อนเธอยังส่งเชียร์เขาอย่างดังอย่างออกนอกหน้าให้กลิ่นแก้วได้ยินแว่วๆ อีกด้วย   นั่นแหละที่เพิ่มได้ความหมั่นไส้ที่กลิ่นแก้วจะมีให้กับพ่อครัวคนนี้ไปอีกเท่าตัว  ! “โห เมนูนี้ งามเพิ่งเห็นนะคะเนี่ย” งามตาส่งเสียงอุทานด้วยความตื่นตาดูเหมือนจะจงใจใช้น้ำเสียงดังๆ นี้ให้ลอยไปเข้าหูหญิงสาวที่นั่งคอแข็งอยู่ไม่ห่างด้วย  งามตาเห็นอาหารที่รักษ์ไทปรุง ซึ่งมันก็มาจากผักปลอดสารพิษจากไร่ของเขานั่นเอง แต่ทว่าการนำมาดัดแปลงเป็นเมนูใหม่ๆ นั่นเองที่ทำให้งามตาทึ่ง   “ครับเมนูใหม่” รักษ์ไทบอกขณะตักเมนูที่ตนปรุงใหม่ๆ ใส่จาน ก่อนจะอธิบายที่มาที่ไปให้กับงามตาได้เข้าใจอีกนิด  “คือพอดีผมมีเวบไซต์ของไร่ผักปลอดสารพิษน่ะครับ ตรงส่วนของเวบไซต์ก็เหมือนกันที่อื่นๆ คือจะมีการบอกถึงที่มาที่ไปของไร่ผักเรา รวมถึงการเผยแพร่วัตถุประสงค์ การสมัครสมาชิก และรวมไปถึงการสั่งซื้อผลผลิตจากไร่ของเรา นอกจากนั้นก็จะมีมุมเวบบอร์ดที่ให้สมาชิกมีการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดห็นเกี่ยวผลผลิตของเราด้วยส่วนหนึ่ง” “นั่นน่ะ ถือว่าเป็นความหลักแหลมของพ่อรักษ์เค้าอีกด้วยนะหนูงาม” แม่ของเธอเสริม “คะ?”   “แม่ได้ยินเพื่อนของแม่เขาชมมาให้ฟังว่า พ่อรักษ์น่ะเค้ายังมีไอเดียใหม่ๆ เสมอ ในส่วนของเวบบอร์ดที่ให้สมาชิกได้พูดคุยเรื่องเปลี่ยนความคิดเห็นกันแล้ว พ่อรักษ์เค้ายังจัดกิจกรรมให้สมาชิกคอยคิดค้นและเสนอเมนูผักใหม่ๆ เข้ามา โดยให้สมาชิกด้วยกันเองโหวตเลือกเมนูเหล่านั้นให้เป็นเมนูประจำสัปดาห์  ถ้าอาหารของใครได้เป็นเมนูติดดาวประจำสัปดาห์ก็จะได้กระเช้าผักปลอดสารเป็นของรางวัลสำหรับทานฟรีหนึ่งสัปดาห์  และเมื่อครบหนึ่งเดือน ก็จะมีการนำเมนูติดดาวประจำสัปดาห์มาโหวตคัดเลือกให้เป็นเมนูติดดาวประจำเดือน ก็เหมือนเดิมที่ใครได้เป็นเมนูติดดาวประจำเดือน จะได้รับของรางวัลเป็นผักและผลไม้ปลอดสารพิษให้ไปรับประทานฟรีๆ อีกเดือนหนึ่ง” “โหน่าสนุกและคึกคักดีจังเลยนะคะ คุณรักษ์” งามตาหันไปชมพ่อครัวใหญ่ต่อด้วยสายตาที่มีแต่ความทึ่ง “ครับ ผมมีความคิดว่าถ้าเราจัดกิจกรรมแบบนี้จะเป็นการช่วยกระตุ้นให้คนหันมาสนใจบริโภคผักปลอดสารพิษ เป็นการเสริมสร้างความสัมพันธ์อันดีระหว่างสมาชิก และอีกนัยหนึ่ง จะช่วยทำให้สมาชิกมีความหลากหลายในการบริโภคผักด้วย จะได้ไม่ดูจำเจกับเมนูเดิมๆ น่ะครับ” หลังจากรักษ์ไทอธิบายเพิ่มไปในส่วนของเขาอีกนิด งามตาที่ทำหน้าที่เป็นลูกมือที่ดี เป็นผู้ฟังที่ดีรู้สึกทึ่ง จนอดไม่ได้ที่จะชมหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดิน “แหมวิธีที่คุณรักษ์ทำ นี่เขาเรียกว่าแยบยลเลยนะคะคุณรักษ์ นอกจากจะดึงลูกค้าให้อยู่กับเราได้อยู่หมัดด้วยกิจกรรมและการแบ่งปันเมนูใหม่ๆ คนก็จะไม่เบื่อในการทานผัก ของที่ไร่ก็ยังขายได้อีกเรื่อยๆ อิๆๆ  คุณรักษ์นี่หน้าตาก็ดี  มีความสามารถ มองการณ์ไกล แถมทำกับข้าวเก่งอีกด้วย อย่างนี้ผู้หญิงคนไหนได้เป็นสามี คงโชคดีมากๆ เลยนะเนี่ย” งามตาพูดพร้อมจ้องไปทางเพื่อนสาวที่นั่งหน้าหงิกดูโทรทัศน์ตรงหน้า งามตารู้ว่าทุกคำพูดที่พูดกันเมื่อครู่เข้าหูกลิ่นแก้วหมดแหละ เพียงแต่หญิงสาวทำเป็นไม่สนใจ ไม่ได้ยินแค่นั้น “หนังไม่สนุกหรือกลิ่น ทำไมทำหน้าหงิกอย่างนั้นล่ะ” งามตาแกล้งส่งเสียงตะโกนออกมาแหย่เพื่อน โดยมีเสียงของมารดาบังเกิดเกล้าของตัวเองเอ่ยตามสมทบอีกหนึ่งเสียง “สงสัยกลิ่นแก้วคงจะหิว  พ่อรักษ์ก็รีบๆ ทำกับข้าวสิ” แม่เพ็ญระตีอมยิ้มกับงามตา ส่วน คนที่ถูกเร่งก็  พยายามเก็บสายตาอันวิบวับตัวเองให้ดี เพื่อไม่ให้ทั้งงามตาและมารดาของหญิงสาวเห็น   ทั้งนี้เขารู้สึกแปลกใจตัวเองเหลือเกินว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอารมณ์ดี ยามเห็นหญิงสาวตรงหน้ามีอาการคล้ายคนงอน ก็ไม่รู้… . ในช่วงเวลาทานอาหารก็มาถึง ทุกคนที่คอยจะชวนกันคุยอยู่ตลอด และสิ่งที่ทุกคนคอยจะทำเหมือนกันคือ ทุกคนคอยแต่จะส่งสายตามองภาพของการทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยของหญิงสาวคนหนึ่งมากกว่า กลิ่นแก้วแสร้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ยามรู้สึกว่ามีสายตาของแต่ละคนลอบมองเธอเป็นระยะๆ  กลิ่นแก้วบอกกับตัวเองในใจว่า  การที่เธอทานได้มากไม่ได้หมายความว่าฝีมือการทำกับข้าวของ ‘พ่อครัวใหญ่’ จะอร่อยถูกปากมากมายหรอกนะ แต่เพราะเธอหิวมากๆ ต่างหาก นี่ต้องโทษหนุ่มเจ้าของไร่เธอรู้ว่าเขาประวิงเวลานานๆ เพื่อให้เธอหิวมากๆ แล้วเธอจะกินกับข้าวฝีมือเขาจนหมด เพราะเขาอีกนั่นแหละ ชิ! ขณะที่กลิ่นแก้วทานข้าวของตัวเองเงียบๆ รักษ์ไทที่นั่งตรงกันข้ามก็แอบส่งสายตามองลอดช้อนที่ตักกับข้าวขึ้นมาเป็นระยะๆ เขานึกอยากจะให้มีเครื่องอ่านภาษาผ่านสายตาคนจริงๆ อยากจะรู้นักว่าหญิงสาวที่ตักข้าวเข้าปากคำ พร้อมทำท่าค้อนๆ เขา  กำลังจะหลอกด่าเขาอยู่ในใจอย่างไร เมื่อเวลาผ่านไป กลิ่นแก้วรู้สึกอิ่ม เธอก็รวบช้อนและส้อม งามตาจึงเงยถามเพื่อนยิ้มๆ “อร่อยมั้ยกลิ่น?” กลิ่นแก้วคว้าแก้วน้ำข้างมือมากลั้วคอ ก่อนจะตอบสั้นๆ “งั้นๆ” แต่คำตอบสั้นๆ ของเธอกลับทำเอาทุกคนลอบยิ้มให้กันและกันไปมา เพราะทุกคนมองออกว่ากลิ่นแก้วก็แกล้งตอบเพื่อให้จี้ใจหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินเล่นมากกว่าหาได้ตรงกับใจของหญิงสาวไม่  เพราะแท้จริงแล้วภาพของการทานข้าวได้มากกว่าปรกติของกลิ่นแก้ว มันฟ้องอยู่ทนโท่ว่าหญิงสาวรู้สึกเอร็ดอร่อยในมือฝีมือของรักษ์ไทอยู่ไม่น้อยเลย หลังจากอาหารค่ำผ่านพ้นไปบนเรือนใหญ่ยังคงมีเสียงพูดคุยสลับกับเสียงหัวเราะที่ดังแทรกขึ้นมาเป็นระลอกๆ ให้ลอยตามสายลมเย็นๆ ยามค่ำคืน คอยทำให้กลิ่นแก้วต้องเบือนหน้าไปทางเสียงนั้นแล้วต้องหายใจอย่างหงุดหงิด   ตั้งแต่ทานข้าวเรียบร้อย หญิงสาวก็ปลีกตัวออกจากกลุ่มลงมาอยู่ด้านล่าง อ้างว่าร้อน อยากลงมารับลม แต่แท้จริงแล้วหญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจกับความพยายามของทุกคนที่ พยายามจับคู่เธอกับพ่อหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินคนนั้นอยู่     กลิ่นแก้วเบือนหน้าจากเรือนไทยหลังใหญ่ แล้วหันกลับมาดูสวนสวยที่ตนเองเพิ่งขอพ่อกำนันจัดใหม่ตามแบบที่อยากจะทำเอาไว้ใช้นั่งจิบกาแฟ หรือพักผ่อนในยามว่าง  มวลพรรณไม้บางชนิดเธอก็นำมาปลูกใหม่ บางอย่างก็สลับสับเปลี่ยนตำแหน่งก็พอ แต่อย่างหนึ่งที่ไม่เปลี่ยนและไม่คิดจะโยกย้ายนั้นคือ   พุ่มดอกแก้วที่เป็นแถวแนวตรงไปเกือบจะล้อมตัวเรือนทั้งหมดเอาไว้  แม้กระทั่งตรงห้องนอนของเธอบิดายังนำไปปลูกตามแนวห้องนอนเอาไว้ ซึ่งกลิ่นแก้วรู้สึกชอบเพราะตอนนี้ มันกำลังออกดอกสีขาวสะพรั่งส่งกลิ่นหอมอยู่ในยามนี้   ดอกไม้ที่มีชื่อพ้องกับชื่อเธอ ‘กลิ่นแก้ว’ เห็นต้นดอกแก้วตรงนี้แล้วพลอยให้นึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นขึ้นมาอีก  อารมณ์เธอชักขุ่นมัวขึ้นมาอีก ระรอก  เจ้าของไร่ที่จงใจแหย่เธอให้อยู่ไม่สุขด้วยดอกแก้วนี่ไง และขณะที่กลิ่นแก้วยืนเตร่อยู่ตรงนั้น  เจ้าตัวก็หารู้ไม่ว่า  มีใครบางที่กำลังนั่งอยู่บนชานเรือนคอยแต่จะส่งสายตามองลงมาที่เบื้องล่างที่เธอยื่นอยู่บ่อยครั้ง อากาศกลางคืนเย็นสบายด้วยสายลมพัดโบก  คงเป็นเพราะต้นไม้ที่บิดาเธอนำมาปลูกโดยรอบกำลังทำหน้าที่เป็นเสมือนเครื่องปรับอากาศขนาดใหญ่อยู่  กลิ่นแก้วยื่นมือไปยังพรรณไม้ที่มีชื่อสัมพันธ์กับชื่อเธอ  ค่อยๆ เด็ดดอกสีขาวที่มีกลิ่นหอมละมุน  มันขึ้นมาหมุนมันเล่นไปมาอย่างไม่รู้ว่าจะหาอะไรทำได้ดีกว่านี้อีกแล้ว   ขณะนั้นเอง รักษ์ไทจึงคิดอยากจะกลับไร่ เพราะตนได้ใช้เวลานานแล้ว มันก็สมควรแก่เวลาที่จะให้เจ้าบ้านจะได้พักผ่อน  อีกอย่าง หลังจากอาหารเย็นกำนันเพิ่มศักดิ์ได้นำไวน์ชั้นเลิศที่ตนสะสมมาเปิด แล้วส่งให้จุกและตัวเขาดื่มเป็นเพื่อน มากๆ เข้าๆ เลยรู้สึกกรึ่มๆ  เขาคิดว่าจึงขอพอดีกว่า     ว่าแล้วรักษ์ไทจึงได้เอ่ยลาคนทั้งหมดแล้วลงจากบ้าน  ก่อนจะกลับเขาก็ยังอุตสาห์เหลียวมองหาหญิงสาวคนหนึ่งอีกครั้ง   พบว่าเธอยังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหนไกล  ชายหนุ่มเลยแกล้งเดินเฉียดไปทางเธอเล็กน้อย เพราะอย่างไร รถที่เขาจอดก็จอดอยู่ทางนั้นเหมือนกัน   กลิ่นแก้วกำลังยืนกอดอกเงยหน้ามองฟ้ามองดาวอยู่ จู่ๆ ก็รู้เหมือนว่าข้างๆ ตัวมีใครบางคนเข้ามายืนอยู่ด้วย โดยที่เธอไม่ทันได้เหลียวกลับไปมอง เสียงทุ้มเสียงหนึ่ง ก็กระซิบถามขึ้นมาเบาๆ “เป็นไงบ้าง กับข้าวฝีมือผม อร่อยมั้ยครับ?” กลิ่นแก้วคอแข็งขึ้นมาทันทีก่อนจะขยับตัวออกห่างแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงที่ใบหน้าคมคายกำลังมีรอยยิ้มกริ่มระบายเอาไว้อยู่ หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นๆ  จะบอกว่าไม่อร่อยเธอก็ทานไปเยอะด้วยสิ  เลยทำให้ผู้ชายคนนี้มามองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มพราวอยู่นี่ “ฉันฝืนทานเข้าไปหรอก เพื่อไม่อยากให้พ่อกับแม่รู้สึกไม่ดี ไหนๆ  ท่านทั้งสองอยากให้ฉันทานข้าวได้มากๆ เพราะเห็นบ่นว่า ฉันดูผอมลง” กลิ่นแก้วแก้ตัวหน้าตาย   แต่กลับทำให้ผู้ชายคนนี้ยิ้มมากเข้าไปอีก แทบจะหลุดเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีออกมาด้วยซ้ำ “คุณนี่มันคนไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆ นะ!” เธอเริ่มต่อว่าเขากลับมาด้วยความเหลือทน  แต่รักษ์ไทก็ยังคงความเป็นคนไม่รู้สึกอะไรได้อยู่  โดยการขยับตัวเข้ามาใกล้หญิงสาวอีกก้าว เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แล้วถามหญิงสาวขึ้นเบาๆ “จะให้ผมรู้สึกอะไรดีล่ะ” กลิ่นแก้วเริ่มค้อนเขาหน้าคว่ำ   หมดปัญญาหาคำไหนมาทำให้เขาออกอาการไม่พอใจอย่างที่ตัวเองต้องการ  จังหวะนั้นงามตาก็เดินลงมาจากบ้าน คงมาตามหาเธอนั่นเอง กลิ่นแก้วจึงรีบขยับตัวเข้าไปหาคนไม่รู้สึกรู้สาคนนี้  ก่อนจะหยัดตัวขึ้นแล้วส่งคำพูดกระแทกไปที่หูเขาอย่างจัง “กลับบ้านดึกๆ รับรองจะต้องมีคนมาดักตีหัวคุณแตกแน่!” จากกลิ่นแก้ว แล้วสะบัดตัวรีบเดินไปหางามตาทันที   ในขณะรักษ์ไทยักไหล่ขึ้นไม่นำพาต่อการแช่งชักของเธอ . “เมื่อกี้แกบอกอะไรคุณรักษ์” งามตาเอ่ยถามคนข้างๆ ตัว หลังจากชวนกลิ่นแก้วเดินกลับขึ้นบ้านตามคำสั่งของแม่เพ็ญระตี  เพราะยิ่งตรงสวนจะมียุงเยอะ บางทีอาจจะมีพวกงูเงี้ยวด้วย กลิ่นแก้วเบือนสายตากลับมาทางเพื่อนแล้วบอกด้วยอาการสีหน้าเรียบๆ  “ฉันขอให้มีคนดักตีหัวเขาแตก เลือดอาบหน้าซิบๆ” กลิ่นแก้วบอกสีหน้าเรียบ แต่ทว่าคนที่รอฟังคำตอบอย่างงามตากลับสะดุ้งเฮือก เบิกดวงตาโตๆ มองไปทางเพื่อน “เฮ๊ย!  กลิ่นแกพูดแรงไปรึเปล่า” กลิ่นแก้วเอาแต่เงียบ วางท่านิ่งเฉย งามตาจึงถามอีก “ถ้าคุณรักษ์เจออย่างที่แกแช่งจริงๆ แกจะทำยังไง?” กลิ่นแก้วยักไหล่พูดหน้าตาเฉยอีก “ก็ดีสิ จะได้หายทำท่าทางน่าหมั่นไส้ลงซะมั่ง” งามตาได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับเพื่อนคนนี้ ....หมดอารมณ์ที่จะเอ่ยชวนกลิ่นแก้วพูดอะไรอีกเลย นับจากนาทีนี้จนถึงห้องนอน   . (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 15:22:09

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 13 รักษ์ไทกลับมาที่ไร่ทางเข้าไร่ค่อนข้างเปลี่ยว เพราะไร่ของเขาอยู่นอกตัวเมืองมาสิบกว่ากิโลเมตร วันนี้เขากลับมาช้ากว่าปรกติ   เนื่องจากการไปทานข้าวเย็นที่บ้านกำนันเพิ่มศักดิ์ตามคำเชิญชวนของเจ้าของบ้าน   หลังจากนั้นก็เป็นการพูดคุยที่สนุกสนานอันยาวนาน  จนเวลามันยืดเยื้อมาถึงตอนนี้ นึกถึงหญิงสาวคนนั้น  คนที่เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านที่เขาเพิ่งผละออกมาทีไร  รักษ์ไทเป็นต้องอดอมยิ้มกริ่มไปด้วยความรื่นรมย์   นี่เขาคงไม่ได้มีนิสัยที่คอยแต่จะกระแซะยั่วโมโหเธอเล่นๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ  เหมือนอย่างเช่นผู้ชายคนหนึ่งจะทำต่อหญิงสาวคนหนึ่งที่ตนพึงพอใจหรอกนะ ... มันอาจจะเป็นเพราะยามที่เขาได้อยู่ใกล้ๆ กับกลิ่นแก้วมันก็มีพลังดึงดูดอย่างที่ทำให้เขาอยากจะก่อกวนให้เธอหงุดหงิดหรือส่งค้อนอันโตๆ มาให้เขาเห็นประจำ ไม่เข้าใจ  พลังดึงดูดบางอย่าง ... มันคงจะดีไม่น้อยหากพลังดึงดูดบางอย่างที่เขาว่า มันจะไม่แผลงฤทธิ์ให้หัวใจเขาอยู่ไม่สุขมากกว่าไปนี้ จู่ๆ ใบหน้าของชายหนุ่มก็ขรึมลงเสียอย่างนั้น  เขาเองก็ไม่อยากให้หัวใจมันเต้นเกินไปกว่านี้  หากเป็นอย่างนั้นจริงๆ คนที่จะลำบากที่สุดก็คือ ตัวเขาเอง เตือนตัวเองอยู่บ่อยๆ สิรักษ์ไท ผู้หญิงคนนั้นเธอมีคนที่ชอบพออยู่แล้ว รักษ์ไทเริ่มถอนหายใจออกอีกครั้งอย่างยืดยาวและพอดึงความคิดออกมาจากเรื่องของกลิ่นแก้ว เขาก็พบว่าตอนนี้เขาขับรถใกล้ถึงไร่ของเขาทุกที หากเลี้ยวเล็กลงเส้นทางเล็กๆ ตรงหน้าแล้วก็จะเข้าสู่อาณาบริเวณของไร่เพียงดินของเขาแล้ว เส้นทางที่นำเข้าไปในไร่เป็นเส้นทางลูกรังที่ค่อนข้างเปลี่ยวพอสมควรมองฝ่าความมืดออกไปทั้งสองข้างทางจะพบแต่พงหญ้าเพราะมันเป็นส่วนของไร่ นาไร่ ของชาวบ้านคนอื่นๆ อีกด้วย ขณะที่ขับรถไปด้วยความเร็วพอประมาณ แววตาของชายหนุ่มจำเบิกขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อพบว่ามีวัตถุบางอย่างกำลังขวางทางอยู่ข้างหน้า   และหากได้เพ่งสายตามองไปดูให้ดีๆ ก็คลับคล้ายคลับคลาเหลือเกินว่าวัตถุชิ้นใหญ่นั้น ก็คือมอเตอร์ไซต์นั่นเอง ! และเมื่อได้เคลื่อนรถเข้าไปใกล้ ก็เกิดความคลับคล้ายขึ้นมาในมอตอร์ไซต์คันดังกล่าวอีกด้วยว่า มันดันไปเหมือนกับมอเตอร์ไซต์ของนุชิตอีกด้วย หรือว่าจะเป็นนุชิต!   คำๆ หนึ่งโพล่งขึ้นมาในหัวของรักษ์ไท  เขาสังหรณ์ใจไม่ดีว่ารถที่ล้มอยู่ตรงหน้า จะเป็นนุชิต เพราะนุชิตเป็นคนที่ขี่มอไซต์เร็วเกินไป ทั้งๆ ที่เขาพร่ำสอนสั่งว่าให้นุชิตระมัดระวังในเรื่องนี้ด้วย รักษ์ไทใจไม่ดีนึกเป็นห่วงในตัวชายหนุ่มเหลือเกิน ว่าแล้วชายหนุ่มจึงจอดรถเอาไว้ข้างทางเล็กน้อยก่อนจะหุนหันออกจากรถไปโดยไม่ทันได้ตรึกตรองถึงภัยอันตรายอย่างอื่นเลย พอหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินลงจากรถไปเพื่อตรวจสองดูสภาพรถมอเตอร์ไซต์คันตรงหน้าโดยอาศัยแสงไฟจากรถยนต์ของเขาในการมองเห็น รักษ์ไทเหลียวมองรอบๆ บริเวณ เผื่อจะเจอร่องรอยของการเกิดอุบัติเหตุ แต่ทว่าเขามองสำรวจอย่างไรก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลย เขาจึงนึกฉุกใจบางอย่าง ครั้นพอจะหันหลังกลับไปทางที่รถยนต์ตัวเองจอด ก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น เขาเห็นท่อนไม้ขนาดใหญ่ท่อนหนึ่งแล่นลิ่วเข้ามาที่ใบหน้าด้วยความเร็ว และก่อนที่ชายหนุ่มจะได้หลบหลีกหรือปัดป้อง ท่อนไม้ท่อนนั้นก็ฟาดเข้ามาที่ศีรษะเขาอย่างจัง ชายหนุ่มถึงกลับทรุดฮวบไปนอนกับพื้น  และก่อนที่สติของเขาจะดับวูบเขาได้ยินเสียงสนทนาประโยคจากคนทั้งคู่อีกด้วยว่า “เฮ๊ย! พอแล้วไม่ต้องซ้ำ  คุณผู้หญิงบอกว่าเอาแค่สั่งสอนก็พอ” เท่านั้นคนทั้งสองก็โยนท่อนไม้ขนาดเท่ากำมือลงข้างทาง ก่อนจะเดินไปดึงมอเตอร์ไซต์คันดังกล่าวขึ้นมาสตาร์ทและขับออกไปด้วยความรวดเร็ว โดยมีสายตาของคนที่มีสติลางเลือนมองตามไปตลอด และคนที่มีสติอย่างลางเลือน ก็หลับตาลง ปิดการรับรู้ทุกอย่าง  อย่างรวดเร็ว… . กลิ่นแก้วถอนหายใจออกมาด้วยความฉุนกึก ยามเมื่อเห็นแผ่นหลังของคนตรงหน้านั้น ไม่ยอมหยุดเคลื่อนที่ เขาเอาแต่เดินๆๆ และนำทางเธอไปที่แห่งไหนก็ไม่รู้ ดูไม่คุ้นตาสักนิด รอบๆ ตัวก็มีแต่หมอกและควันบางอย่างขาวโพลนไปหมด “นี่ คุณรักษ์!” ว่าแล้วเธอจะจึงเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของแผ่นหลังตรงหน้า ด้วยความหงุดหงิด   “อย่ามาล้อเล่นนะ ฉันไม่มีเวลาที่จะเล่นตามหา ตามไล่จับกับคุณหรอกนะ” “มีอะไรก็พูดมาตรงๆ ดีกว่า คุณรักษ์ไท!” เสียงตะโกนนั้นปนเสียงหอบ อันบ่งบอกว่ากลิ่นแก้วเริ่มเหนื่อยล้ากับการเดินตามหลังของเขามาในที่ ที่ไกลแสนไกลที่นี่ กลิ่นแก้วตะโกนตามหลัง และเมื่อพบว่าเสียงตะโกนของตัวเองไม่ได้ผล กลิ่นแก้วจึงตัดสินใสก้าวให้เร็วขึ้น พอจวนตัวเขาเข้าหน่อย เธอก็ตวัดมือไปจับหลังเขาเอาไว้ หมายเพื่อจะดึงตัวเขาให้หันกลับมาคุยกับเธอดีๆ ไม่ใช่จะให้เธอมาเดินตามแต่อย่างเดียว และพอเธอกระชากตัวเขากลับมาได้ วินาทีแรกที่สายตาจับจ้องใบหน้าอันราบเรียบสนิทของเขาได้ กลิ่นแก้วถึงกลับเปล่งคุณอุทานลั่น “ว้ายย!” เพราะใบหน้าที่ราบเรียบอันมีสายตาแห่งความเย็นชาของเขา มันก็กำลังอาบโชกไปด้วยเลือดสีแดงฉาน! กลิ่นแก้วตวัดมือเพื่อปิดกลั้นเสียงกรีดร้อง อีกครั้ง “คุณมันคนใจร้าย!” เขากล่าวหาเธอกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น จากนั้นก็ใช้แขนข้างหนึ่งของเขาปัดมือเธอออกจากบ่า พร้อมทำท่าจะคุกคามเธอกลับมาอีกด้วย “ผมจะจัดการคุณ!!” “กรี๊ดด!!!” เฮือก! ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงผุดลุกพรวดขึ้นมาในยามดึก เวลานี้ทั้งสายตาและสติกำลังบอกเธอว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในห้องนอนของตัวเองไม่ได้เป็นสถานที่ใด  หรือสถานที่หนึ่งที่เธอไม่คุ้นตาอันเต็มไปด้วยหมอกและควันขาวโพลนเหมือนเมื่อครู่เสียหน่อย แล้วผู้ชายคนนั้นเล่า? รักษ์ไท ทำไมเธอถึงฝันไม่ดี ทำไมใบหน้าของเขามันถึงอาบไปด้วยเลือดสีแดง! กลิ่นครุ่นคิดด้วยสีหน้าไม่สู้ดี รู้สึกว่าร่างทั้งร่างของตัวเองยังคงสั่นเทาอยู่กับฝันร้ายเมื่อครู่อยู่เลย และพอนึกไปนึกมาเธอก็นึกไปถึงเหตุการณ์ในตอนหัวค่ำ ก่อนที่เขาจะผละไปจากบ้านของเธอ  เธอได้แช่งชักผู้ชายคนนั้นเอาไว้  ว่าขอให้เขาถูกดักตีหัวนั่นเอง “โธ่ .... “ กลิ่นแก้วรำพึงรำพันเบาๆ  คงเป็นเพราะตัวเองได้เก็บเรื่องนี้ไปคิดก่อนนอนนั่นเอง ถึงทำให้เธอเก็บเอาไปฝันร้าย ฝันอย่างเป็นตุเป็นตะอีกด้วย กลิ่นแก้วหันหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงขึ้นมาดู เป็นเวลาเกือบตีสอง ป่านนี้เขาคงกลับถึงบ้านและคงนอนหลับสบายไปแล้วกระมัง  คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาหรอก กลิ่นแก้วพยายามเตือนตัวเองแบบนี้ก่อนจะวางนาฬิกาปลุกเรือนเดิมไว้ที่เดิม แล้วพลิกตัวล้มนอนอีกครั้ง  แต่แล้วเธอก็พบว่า ไม่ว่าจะพยายามข่มตานอนเช่นไรก็นอนไม่หลับ  ภาพของหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินที่มีเลือดอาบใบหน้ายังติดตาเธอไปจนเกือบเช้า...  ถึงตอนนี้กลิ่นแก้วจึงจะสามารถนอนหลับอย่างได้สนิท... . แต่เช้าตรู่ ณ สาธารณะแห่งหนึ่งของต่างจังหวัดอากาศในยามเช้ากำลังเย็นสบายพอที่จะให้ใครหลายๆ คนตื่นแต่เช้าเพื่อมาออกกำลังกายหรือสูดอากาศบริสุทธิ์  หนึ่งในนั้นก็มีจุกและกำนันเพิ่มศักดิ์รวมอยู่ด้วย “แหม ได้มาออกกำลังกายในตอนเช้าๆ พร้อมกับทักทายผู้คนนี่มันดีจริงๆ นะพ่อ” จุกกล่าวขณะพาพ่อกำนันของตนออกมาวิ่งอยู่ที่สวนสาธารณะที่กำนันเพิ่มศักดิ์เป็นคนบริจาคทุนส่วนหนึ่งสร้างเอาไว้ให้คนแถวตลาดได้ใช้สูดอากาศและออกกำลังกาย “จริงว่ะ  พอวิ่งเหนื่อยมากๆ มันก็รู้สึกผ่อนคลาย สบายใจ จากนั้นก็ไม่มีเวลาไปคิดถึงเรืองอื่นให้กลุ้มอีกด้วยว่ะ ไอ้จุก” จุกหันไปทางคนที่กำลังขยับแข้งขยับขาใกล้ๆ ตัวแล้วยิ้ม  ‘เรื่องอื่น’ ที่พ่อกำนันบ่น คงหมายถึงเรื่องของกลิ่นแก้วนั่นเองและผู้ชายที่ชื่อธาวินนั่นเอง  และอีกเรื่องก็เป็นเรื่องที่ลุงกำนันพยายามจะจับคู่กลิ่นแก้วให้หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินด้วย  อย่างหลังนี่แหละที่ทำให้แกกลุ้มมาก คอยแต่พร่ำบ่นกับตนบ่อยๆ ว่าจะทำอย่างไรที่จะให้หนุ่มสาวสองคนรักชอบพอกันจนนำไปสู่การวิวาห์ด้วยในที่สุด   “กลุ้มที่จับน้องกลิ่นให้แต่งงานกับพ่อรักษ์เค้าไม่ได้เหรอจ๊ะพ่อกำนันเอง” กำนันเพิ่มศักดิ์เบือนสายตาไปมองหลานชายที่พูดยิ้มๆ  แหมเจ้าหลานคนนี้มันรู้ใจตัวเองไปหมดเลย ขนาดบ่นๆ แค่นี้มันยังมองออกว่าตัวเองกำลังคิดถึงเรื่องใดอยู่ “เดี๋ยวเรากลับไปถึงบ้านก็ไปช่วยกันจับน้องกลิ่นมัด แล้วส่งไปเข้าหอที่ไร่พ่อรักษ์ดีหรือไม่จ๊ะ พ่อกำนันจ๋า” จุกแกล้งเอี้ยวตัวกลับไปถามด้วยใบหน้าที่ปนด้วยรอยยิ้มทะเล้น และจุกก็ได้เสียงตะคอกดังๆ กลับมาเพื่อปฏิเสธ “เจ้าหลานบ้า ทำไมต้องไปทำถึงขั้นนั้นวะ ไอ้นี่ เดี๋ยวๆ !!” เท่านั้นแหละจุกจึงหัวเราะคิกๆ ขึ้นมา และก่อนที่จะโดนพ่อกำนันหันมาเตะก้นเข้า จุกก็รีบเปลี่ยนเรื่อง  เพื่อเอาตัวรอดทันใด “งั้นพ่อกำนันรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวจุกจะรีบข้ามถนนไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋ในตลาด จะเอาไปฝากแม่เพ็ญด้วย แม่เพ็ญสั่งไว้ตั้งสามถุงแน่ะ” “เออ รีบไปรีบมานะเอ็ง!” กำนันเพิ่มศักดิ์กำซับขณะที่ยังออกกำลังแข้งกำลังขา พอรับคำแล้วจุกจึงรีบแล้ววิ่งเร็วๆ  ข้ามถนนไปยังฝั่งของตลาดสดเพิ่มศักดิ์เพื่อซื้อน้ำเต้าหู้กลับไปทานต่อที่บ้าน เมื่อจุกหายลับเข้าไปในตลาดสดแล้ว  ตรงนี้จึงเหลือเพียงแค่กำนันอยู่ลำพัง  แกจึงหันมาเปลี่ยนอริยาบถโดยการวิ่งเหยาะๆ ไปมาอยู่ใต้ต้นจามจุรีต้นใหญ่  ขณะนั้นเอง ตาแสงคนในวัยเดียวที่ชอบมาออกกำลังกายที่นี่ประจำก็ปั่นจักรยานเข้ามาทักแก “อ้าวพ่อกำนัน  ไม่รีบไปโรงพยาบาลเหรอ!” “โรงพยาบาล?” กำนันเพิ่มศักดิ์พึมพำทวนคำพูดนั้นเบาๆ จากนั้นจึงเงยใบหน้าอันเต็มไปด้วยความสงสัยขึ้นไปถามตาแสง “ ข้าจะไปทำไมวะไอ้แสง ข้าไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วยซะหน่อย  อีกอย่างลูกข้า เมียข้า หรือหลานชายข้ามันก็อยู่สุขสบายดีนี่” ได้ยินดังนั้น ตาแสงจึงพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจบ้าง“เอ้า ! นี่พ่อกำนันยังไม่ทราบเรื่องอีกเหรอ” “เรื่องอะไร!” “ก็เรื่องที่พ่อรักษ์เค้าถูกคนดักตีหัวอยู่ตรงทางที่จะเข้าไปในไร่เขาน่ะ   เมื่อคืนที่ผ่านมานี้เอง” “พ่อรักษ์ของข้านี่นะ!?” ตาแสงรีบสำทับ  “ใช่ ก็พ่อรักษ์ไง  ตอนนี้กำลังนอนอยู่โรงพยาบาลอาการหนักไม่เบาเลยล่ะ  ดีนะที่มีคนงานในไร่ไปเจอก่อน  ไม่งั้นพ่อรักษ์คงเลือดไหลหมดตัวแน่ๆ” ยิ่งตาแสงเล่าถึงรายละเอียดของเรื่องให้กำนันพิ่มศักดิ์ฟังเท่าไหร่ กำนันเพิ่มศักดิ์สิ่งยืนสั่นอยู่กับที่ด้วยอาการใจคอไม่ดี  เหมือนคนทำอะไรไม่ถูก จนกระทั่งตาแสงต้องเอ่ยเร่งเพื่อเตือนสติให้   “อ้าว! รีบไปโรงพยาบาลสิ  ไม่ห่วงพ่อรักษ์ของเอ็งเร๊อะ” ที่ตาแสงกล้าพูดเช่นนี้ เพราะตนหรือคนอื่นๆ ต่างก็รู้กันทั่วว่ากำนันเพิ่มศักดิ์เอ็นดูหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดินไปไม่น้อยไปกว่าลูกแท้ๆ ของแกเลย “จริงด้วย! ข้าจะไปเยี่ยมพ่อรักษ์ ขอบใจเอ็งนะตาแสงที่แวะมาบอก ไม่งั้นข้าต้องตกข่าวใหญ่แน่ๆ”   “เออ!  ข้าก็นึกแปลกใจว่าเกิดเรื่องกับพ่อรักษ์ขนาดนี้แต่เหมือนเอ็งไม่รู้สึกอะไรเลย  ข้าก็เลยลองปั่นจักรยานเข้ามาบอกให้  เอาเป็นว่าข้าไปก่อนนะ” กำนันเพิ่มศักดิ์พยักหน้ารับทราบ ตาแสงปั่นจักรยานไปแล้ว แกนึกขึ้นได้ว่าสิ่งแรกที่ต้องทำคือ ต้องรีบข้ามถนน ไปบอกให้ไอ้จุกรีบพาแกไปโรงพยาบาลที่รักษ์ไทนอนรักษาพยาบาลให้เร็วที่สุด และเร็วเท่าใจคิดแกก็รีบวิ่งไปหาจุกที่อยู่อีกฝากของถนน   ในช่วงเวลานั้นเอง รถจักรยานยนต์คันหนึ่งที่ติดเครื่องเอาไว้พร้อมแล้ว ได้ทอดสายตาผ่านหมวกกันน็อคสีดำไปยังผู้อาวุโสที่ทำท่าละล้าละลังเพราะกำลังจะข้ามถนนตรงหน้า   ... มันบิดคันเร่ง ปล่อยเบรกแล้วก็พุ่งใส่เป้าหมายอย่างไม่คิดจะหลบ หรือลดความเร็วลง! กำนันเพิ่มศักดิ์ที่กำลังมัวแต่ก้าวอาดๆ อยู่เมื่อได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่มันแหลมปรี้ดน่าหนวกหู แกก็สะบัดหน้าหันไปต้นทางเสียง และยามที่เห็นวัตถุขนาดวัวตัวหนึ่งพุ่งมาด้วยความเร็ว ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง ไม่ทันจะได้หลับหลีกมันก็พุ่งเข้ามาเฉี่ยวที่ร่างของตนอย่างจัง จนแกเสียจังหวะ ตัวหมุนไปตามแรงที่กระแทกเข้ามา สองมือลอยเคว้งขึ้นกลางอากาศ ของที่ถือในมือต่างก็หลุดออก ปลิวว่อนไปกลางอากาศ  จากนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องระงมของผู้ที่เห็นเหตุการณ์นั้น เอี้ยดด! โครม! “ลุงกำนัน!.. เฮ้ย ช่วยด้วย ลุงกำนันถูกรถมอไซต์ชน!!” จบตอนที่13 . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 15 มี.ค. 55 15:25:50

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณ คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับกิ๊ฟท์กระทู้ก่อนหน้าและกระทู้นี้ค่ะ ห้าสิบป่าย  เด็กสาวไม่รอดธาวินแล้วค่ะ เอ่ อ่านต่อไปอาจจะสงสารธาวินแทนก็ไ้ด้นะคะ อิๆ คุณ: scottie  อนาคตตายอย่างเขียค่ะ ธาวินดับจริงๆ ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 16 มี.ค. 55 19:29:25

ความคิดเห็นที่ 7 เล่นแรงนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 15:18:15

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ นี่คุณสก๊อตตี้คงคิดว่าจะเป็นฝีมือของกลิ่นแก้วจริงๆ หรือคะ ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 21:50:38