เจ้าชายแห่งรัตติกาล บัลลังก์ที่ว่างเปล่า บทที่ 1

เจ้าชายแห่งรัตติกาล  ตอน บัลลังก์ที่ว่างเปล่า
                                  บทที่ 1 อยากจะหนีไปจากโลกนี้  
          ถ้าคนเรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้แล้วไม่มีความสุขกับชีวิตที่เป็นอยู่เราควรจะทำเช่นไร? ฟังดูแล้วมันช่างเป็นคำถามที่แสนธรรมดา  แต่ตอบไม่ง่ายเลยจริงไหมครับ  อันที่จริงชีวิตที่ผ่านมาของทุกคนย่อมมีทั้งความสุขและความทุกข์ระคนกันไป  ไม่มีชีวิตใครในโลกนี้ที่จะมีสุขหรือทุกข์เพียงอย่างเดียว  หากแต่ว่าอย่างไหนจะอยู่กับเรามากกว่ากัน  สำหรับคนที่มีความสุขมากกว่าความทุกข์นั้นนับว่าโชคดีมาก  เพราะยังมีชีวิตใครอีกหลายคนบนใบโลกนี้ที่ต้องเผชิญต่อความทุกข์ยากไม่ว่าทางกายหรือทางจิตใจ  แต่สำหรับชีวิตคนอื่น ๆ  แม้ว่าจะมีความเศร้าโศกเสียใจเข้ามาบ้าง  แต่เขาก็คงไม่ต้องคิดหนีจากโลกใบนี้เพราะอย่างน้อยมันก็คงพอทานทนได้  เนื่องจากพวกเขาอาจมีบางสิ่งที่คอยชดเชยความรู้สึกในสิ่งที่ขาดหาย ทว่ายังมีชีวิตของคน ๆ หนึ่งซึ่งทั้งชีวิตต้องอยู่ในมุมมืด  ราวกับเขาคนนั้นไม่เคยมีตัวตนในสายตาผู้อื่นแล้วเขาจะทานทนชีวิตที่สร้างให้เขาเป็นเพียงส่วนเกินเช่นนี้ได้อย่างไร  ซ้ำร้ายหากคนผู้นั้นเป็นเพียงเด็กชายวัยสิบสองปี
ลำนำชีวิตของ เบนจมิน
“เฮ้! เบน  ตื่นได้แล้ว!  นายออกไปซื้อของได้แล้ว  ฉันกับอามอนชักจะหิวแล้ว” เสียงเอวินญาติผู้พี่ของเบนจมินตะโกนเรียกมาแต่ไกล
           เบนจมินเด็กน้อยอายุสิบสองกำลังนอนอยู่บนที่นอนเก่าคร่ำคร่า  เรียกได้ว่าพอให้มีที่ซุกหัวในบ้านของแซมมวลกับเอมีลี่  สมิธวอลล์ทั้งคู่เป็นลุงกับป้าของเด็กน้อย   แต่บุคคลทั้งสองเลี้ยงดูเบนจมินไม่ต่างจากคนรับใช้ที่ไร้ค่าจ้างในบ้านหลังนี้   หากคิดในเชิงบวกก็นับได้ว่าโชคชะตาพัดพาให้เด็กกำพร้าคนหนึ่งได้มีที่พักพิง  ซึ่งก็ถือว่าเป็นเรื่องโชคดีอย่างน้อยสักเรื่องหนึ่งกระมัง  ในช่วงหลังสงครามเช่นนี้คงไม่มีใครอยากแบ่งปันที่อยู่อาศัยและอาหารให้กับคนอื่นหรอกถึงแม้จะเป็นญาติก็ตามที  อันที่จริงลุงของเขา  แซมมวล สมิธวอลล์เป็นคนที่เงียบขรึม  ไม่สนใจอะไรนอกจากการซ่อมนาฬิกา  ใช่แล้วเขาเป็นช่างซ่อมนาฬิกาที่วัน  ๆ เอาแต่ง่วนอยู่กับแว่นขยายที่สวมอยู่บนศีรษะกับอุปกรณ์เล็ก ๆ และนาฬิกาเก่า ๆ มากมาย  ด้วยบุคลิกลักษณะที่เฉยเมยต่อสิ่งรอบข้าง  แซมมวลเป็นคนสูงวัยที่ไม่ค่อยจะแสดงอารมณ์สักเท่าไหร่  ด้วยใบหน้าค่อนข้างกลม ผมสีเทาดวงตาแหลมคมแฝงไปด้วยความชำนาญ(ในเรื่องการซ่อมนาฬิกา)  รูปร่างท้วมแต่ไม่ถึงกับอ้วน  เขาเป็นคนที่ไม่ใส่ใจในการแต่งตัวเท่าไหร่ผิดกับภรรยาของเขา-เอมิลี่  สมิธวอลล์ที่ใส่ใจกับเรื่องเสื้อผ้าและการแต่งตัวอย่างยิ่ง  เธอพิถีพิถันกับเรื่องนี้มาก  ทำให้เธอยังคงดูดีถึงเธอจะเป็นเพียงแม่บ้านสูงวัยก็ตามที  โดยปกตินอกจากเรื่องนี้แล้วเธอไม่เคยใส่ใจสิ่งอื่นใด นอกจากเอวินและอามอนลูกชายที่แสนจะน่าภูมิใจทั้งสองของเธอ(สำหรับเธอผู้เป็นแม่เท่านั้น) หากไม่มีใครเล่าถึงเธอผู้นี้และถ้ามีใครเห็นเคยเธอบนถนนในเมือง  คงไม่มีใครเชื่อเป็นแน่ว่าเธอเป็นเพียงภรรยาของช่างซ่อมนาฬิกาคนหนึ่ง  ด้วยลักษณะภายนอกที่เหมือนสตรีจากสังคมชั้นสูง  ประกอบกับการชอบแต่งตัวทำให้เธอดูดีอยู่ตลอดเวลา  ด้วยรูปร่างที่สูงเพรียวแม้จะอายุมากแล้ว   ใบหน้าเรียวสมส่วน  ริมฝีปากบางเหมาะกับวาจาที่ชอบใช้ถากถางทำร้ายจิตใจผู้อื่น  ดวงตาคมกริบที่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง  หากย้อนหลังไปสมัยที่เธอยังสาว ๆ เธอจัดได้ว่าเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งทีเดียว
“ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้”  เบนจมินตอบพร้อมเงินที่อยู่ในมือของเขา  มีธนบัตรสองสามใบกับเหรียญจำนวนหนึ่งที่เย็นยะเยียบ
             ความรู้สึกเย็นจากกำมือบาดลึกถึงหัวใจ ในบ้านที่เด็กคนหนึ่งรู้สึกว่าต้องเป็นภาระ ไม่สิ! คำว่า “ภาระ” มันอาจฟังดูดีเกินไป  น่าจะเป็นส่วนเกินซะมากกว่า-เบนจมินได้แต่คิดอยู่ในใจ  บางครั้งอาหารกับที่อยู่อาศัยมันอาจเพียงพอสำหรับช่วยให้สัตว์ชนิดอื่น ๆ บนโลกใบนี้มีชีวิตรอด  แต่สำหรับชีวิตมนุษย์คนหนึ่งบางครั้งอาจต้องการความใส่ใจและความรักเพื่อความสุขในการดำรงชีวิตในแง่ของจิตใจ

จากคุณ	: geesug
เขียนเมื่อ	: 16 มี.ค. 55 20:43:16