PANTIP.COM : W11843114 ทะเลดอกไม้ไฟ [ตอนที่ 17] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 17

เนเนสต์ออกมาจากโรงพยาบาลในเช้าวันหนึ่งโดยมีรถยนต์ของคาจาร์พร้อมคนขับรถมารับ หญิงสาวรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่สุดท้ายก็ไม่ได้พบทั้งบิดาและพี่ชายบุญธรรมอยู่ดี ขณะที่รถยนต์กำลังเคลื่อนที่ไปตามท้องถนนเธอก็รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบางอย่างจากบรรยากาศรอบตัว การจราจรติดขัดอย่างที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักในเมืองไซเบิ้ล ผู้คนเดินสวนกันขงักไขว่หนาตา ปะปนกับบรรดาเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบซึ่งคอยดูแลความสงบเรียบร้อย

“เกิดอะไรขึ้นนะ ทำไมวันนี้บรรยากาศแปลกๆ”

หญิงสาวเปรยขึ้นลอยๆ หากชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่ขับรถก็ได้ยินและหันมาตอบ

“มีการจราจลย่อมๆตั้งแต่กลางดึกของเมื่อคืนแล้วครับคุณเนเนสต์ อยู่ดีๆ ก็มีประชาชนรวมกลุ่มกันออกมาเดินประขบวนไม่พอใจการกระทำของท่านคาจาร์ ประชาชนกลุ่มนั้นเชื่อว่าท่านอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ก่อความไม่สงบ ทีนี้ พวกที่สนับสนุนท่านคาจาร์ก็คือพวกๆเรากันเองนี่แหละ ก็ออกมาเดินขบวนเรียกร้องให้ทางฝ่ายรัฐบาลปล่อยตัวคุณเดยัน พวกเราไม่เชื่อว่าท่านคาจาร์กับคุณเดยันจะมีส่วนรู้เห็นกับเรื่องนี้เลยจริงๆ ครับ”

“อะไรนะ หมายความว่าไง พี่เดยันถูกรัฐบาลจับกุมตัวงั้นเหรอ”

หญิงสาวถามพลางหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรหาผู้เป็นบิดาทันที ราวกับต้องการฟังคำตอบจากเขามากกว่าใครทั้งหมด

“เนเนสต์ลูก การเดินทางเรียบร้อยใช่รึเปล่า”

น้ำเสียงจากปลายสายฟังดูเครียดจัดจนคนฟังสัมผัสได้

“พ่อคะ เกิดอะไรชึ้นกับพ่อกับพี่เดยัน ทำไมไม่เห็นมีใครบอกอะไรลูกเลย ตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน ลูกจะไปหาพ่อเดี๋ยวนี้”

“พ่อกำลังยุ่งมาก และการเดินทางในเมืองเราตอนนี้ก็ไม่เป็นใจเอาซะเลย เราคุยกันทางโทรศัพท์ได้มั้ย ขอให้ลูกถามในสิ่งที่สงสัยแล้วพ่อจะอธิบายให้ฟังทุกอย่าง”

“ทำไมพี่เดยันถึงถูกจับกุมตัว พ่อกับพี่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ที่งานเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟจริงๆเหรอคะ ลูกไม่อยากเชื่อข่าวหรือคำพูดอะไรของใครทั้งนั้น ลูกอยากฟังจากพ่อคนเดียว”

หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ในขณะที่รอบตัว การจราจรก็เคลื่อนตัวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า

“ฟังนะ เนเนสต์ พี่ชายของลูกหายตัวไปตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง แล้วพ่อก็ถูกเจ้าชายฟารินอสให้คนมารับไปเข้าเฝ้าเป็นการส่วนพระองค์ในพระราชวัง พระองค์และพวกของพระองค์ ได้กักตัวเดยันไว้ โดยให้เหตุผลว่า เขาประดิษฐ์ดอกไม้ไฟและระเบิดได้ด้วยตัวเอง ซึ่งเข้าข่ายน่าสงสัยมาตั้งแต่เหตุการณ์ขู่วางระเบิดงานประมูลแล้ว ลูกน่าจะจำได้ เจ้าชายรับสั่งว่า จะดำเนินการทางกฏหมายกับเดยันจนถึงที่สุด”

“อะไรกันคะ เหตุผลแค่นี้ก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยได้ง่ายๆเลยเหรอ ไม่ยุติธรรมเลย เป็นการกลบเกลื่อนความผิดและหาแพะน่ะสิไม่ว่า เราจะช่วยพี่เดยันออกมาได้มั้ยคะพ่อ”

“พ่อกำลังพยายามอยู่ แต่ตอนนี้ สถานการณ์ของพวกเราเป็นรองฝ่ายโน้นเหลือเกิน พ่อเพิ่งรู้ว่า มีคนของพวกเขาแทรกซึมรวมอยู่กับพวกเราเพื่อเก็บรายละเอียดความเคลื่อนไหวมานาน โดยไม่มีใครระแคะระคายสักคน เป็นเพราะพ่อประมาทเองด้วยล่ะ นึกไม่ถึงว่า เจ้าชายรัชทายาทจะมีที่ปรึกษาลับๆ ที่พ่อไม่เคย ดันหลงกลตัวหลอกอย่างมาร์ลิคมาตลอด แล้วเจ้านี่ก็ไม่ได้ดูมีความน่าเกรงขามใดๆเลย ลูกก็เห็น”

เสียงของคาจาร์ฟังดูเจ็บแค้นอย่างเก็บซ่อนไว้ไม่อยู่

“พ่อหมายถึงใครเหรอคะ ใครคือที่ปรึกษาลับๆของเจ้าชาย”

“ก็เจ้าชายอาร์กฟายังไงล่ะ ทรงร้ายกาจนัก ปล่อยข่าวว่ากลับรัฐทางตะวันออกกลางไปนานแล้ว ที่ไหนได้ ทรงส่งพวกหน่วยสืบสวนที่เก่งเรื่องการแกะรอยกับสะกดรอย ติดตามเดยันตลอด เขาถึงได้พลาดท่าจนได้ ทำแบบนี้มันลอบกัดชัดๆ เนเนสต์พ่อต้องวางสายแล้ว มีสายเรียกซ้อนเรื่องสำคัญมากที่รออยู่ แล้วพ่อจะโทรหาอีกนะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยลูก”

เนเนสต์ยังไม่ทันได้ตอบหรือกล่าวลาสักคำ สายจากคาจาร์ก็ตัดไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาววางโทรศัพท์มือถือลงข้างตัว แววตาดูครุ่นคิดกับสิ่งที่เพิ่งได้ฟังจากผู้เป็นพ่อ และรู้สึกเป็นห่วงพี่ชายจนอยากบุกไปที่พระราชวังเดี๋ยวนี้เลย แต่ก็รู้ดีว่าคงไม่มีประโยน์ เพราะเมื่อลองคิดทบทวนดูใหม่อีกครั้ง ก็ต้องยอมรับว่า เดยันทำตัวน่าสงสัยมานานแล้ว แล้วไหนจะบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่เธอกับมีมี่เคยแอบฟังด้วยกันอีกล่ะ พอนึกถึงมีมี่แล้วก็อดคิดถึงใครอีกคนด้วยไม่ได้ ป่านนี้ทั้งสองคนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ หญิงสาวได้แต่วิงวอนพระผู้เป็นเจ้า ให้มีมี่กับธรณ์ปลอดภัยและได้พบกันในเร็ววันนี้

เวลาเดียวกันในบ้านพักส่วนตัวที่ไร่องุ่นในเมืองฮัลลาสของคาจาร์ หลังจากจบบทสนทนากับลูกสาวบุญธรรมเขาก็เปลี่ยนมารับสายเรียกซ้อนที่กำลังรอคอยพอดี

“ท่านครับ เราได้เบาะแสล่าสุดของเจ้าหญิงเมเนลย่าแล้ว มีข้อมูลการเดินทางทางอากาศของเธอจากเมืองไทยมาที่เกาะออสเตคินเมื่อสามเดือนก่อนครับ”

คาจาร์ตกใจกับข้อมูลที่ได้รับจนเกือบทำโทรศัพท์มือถือหลุดมือ

“แล้วมีรายละเอียดอะไรมากกว่านี้อีกมั้ย”

“ก็เหมือนเดิมครับ ไม่ใช่มีแต่พวกเราที่ตามหาตัวเธอ มีคนพยายามตามหาเธอเพื่อทำการสังหารให้จบชีวิตตามมารดาไปให้ได้ และผมคิดว่าผู้อยู่เบื้องหลังคำสั่งนี้ น่าจะเป็นคนเดียวกับที่สั่งให้ตามเก็บอดีตพระชายาแคทรีน่า”

“เลวสิ้นดี ไอ้พวกนรก ตามหาเมเนลย่าให้พบโดยเร็วที่สุด แล้วถ้ามีอะไรคืบหน้าให้รีบโทรรายงานฉันโดยตรง ขอบใจมาก”

คาจาร์กดวางสายโทรศัพท์ด้วยมือที่สั่นเทาด้วยความเคียดแค้น หลังจากต้องสูญเสียหญิงสาวที่รักที่สุดในชีวิตไปเพราะคำสั่งให้ตามฆ่าเอาชีวิตแม้จะระเห็จออกจากประเทศนี้ไปไกลแสนไกลแล้ว เขาก็ทำทุกอย่างเพื่อที่จะปกป้องคุ้มครองอีกชีวิตในสายเลือดที่มีความสำคัญไม่แพ้กัน หลายๆครั้งที่ได้ยินข่าวคราวต่างๆของเธอแล้วก็ให้เจ็บปวดร้าวรานที่สุดในชีวิตที่ตนเองไม่สามารถทำหน้าที่พ่อที่ดีได้ ตั้งแต่อายุ 15 ที่เธอต้องพรากจากมารดา และได้รับการอุปการะเลี้ยงดูโดยผู้มีอิทธิพลแห่งเกาะฮ่องกงคนหนึ่ง ที่ฝึกสอนศิลปะป้องกันตัวและการต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดหลากหลายวิธิให้กับเธอ โดยที่เขาไม่มีโอกาสทำอะไรเพื่อลูกสาวคนนี้เลย

ขอให้พ่อได้เจอหน้าลูกสักครั้งในชีวิตเถอะเมเนลย่า แม้ว่าพ่อคนนี้ จะขี้ขลาด ไม่เอาไหน ไม่สมควรเป็นพ่อของลูกเลยก็ตาม

…

ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่เพียงเมืองไซเบิ้ลที่เกิดเหตุการณ์จราจลจากการขัดแย้งทางความคิดอยู่ในขณะนี้ เสียงเอะอะโวยวายและเสียงคล้ายมีการทะเลาะวิวาทซึ่งดังมาจากมุมหนึ่งของโรงอาหารสำหรับคนงานในไร่องุ่นบนเชิงเขาเมืองฮัลลาสแห่งหนึ่ง ก็มีสาเหตุมาจากกรณีของคาจาร์เช่นกัน

“เฮ้ยๆ พอๆ แยกกันได้แล้ว จะต่อยกันให้ตาย คาจาร์มันก็ไม่มารับรู้หรอก ว่าแกยอมเจ็บตัวเพื่อปกป้องมันขนาดนี้”

เสียงหัวหน้าคนงานตวาดดังก้องไปทั่ว มีมี่กับธรณ์ที่แยกตัวมานั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งในโรงอาหารแบบเป็นอาคารเปิดโล่ง มุงหลังคาด้วยใบไม้แห้งที่นิยมใช้สร้างโรงเรือนเก็บของในไร่ หันมามองสบตากันโดยไม่พูดอะไร

“เอ้า นี่ ถ้าพวกแกอยากได้รางวัลเป็นเงินจากคาจาร์นะ เลิกต่อยกันแล้วมาดูนี่ดีกว่า เมื่อเช้าฉันไปตลาดแล้วเจอแผ่นใบปลิวพวกนี้มา ใครตามหาวิศวกรคนไทยคนนี้เจอแล้วโทรแจ้งเบอร์นี้จะมีรางวัลให้อย่างงาม”

ความสนใจของบรรดาคนงานทั้งชายและหญิงที่ร่วมมุงดูเหตุการณ์ทะเลาะวิวาทเมื่อครู่ เปลี่ยนไปให้ความสนใจกับเรื่องใหม่ที่มีรางวัลเป็นเงินตอบแทนและพูดคุยกันอย่างจริงจัง

“นี่เราต้องหนีกันอีกแล้วเหรอ ท่าทางคาจาร์จะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆแน่”

มีมี่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักใจ ในขณะที่ธรณ์ก็ไม่กล้าออกความเห็นอะไร เพราะเขายังอยู่ในบทบาทคนใบ้ ทั้งที่มีคำถามอะไรในใจมากมาย หญิงสาวมองใบหน้าที่เริ่มจะรกด้วยหนวดเคราของชายหนุ่มแล้วก็ถอนใจยาว เธอเพิ่งอ่านหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อเช้าตอนระหว่างช่วงพักย่อย และก็พอจะเข้าใจได้ว่า ที่คาจาร์ต้องการตามล่าตัวหนุ่มต่างชาติให้ได้ก่อนฝ่ายของเจ้าชายฟารินอส นั่นก็เพราะ เวลานี้เดยันอยู่ในการควบคุมตัวของฝ่ายรัฐบาล ถ้าคาจาร์ได้ตัวธรณ์ไป การต่อรองต่างๆ ย่อมเป็นประโยชน์ต่อฝ่ายเขาอย่างแน่นอน เสียงตีกลองเป็นสัญญาณบอกเวลาเริ่มงานรอบบ่ายดังขึ้น เมื่อนาฬิกาบอกเวลาบ่ายโมง หญิงสาวพยักหน้าเป็นเชิงบอกให้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินตามไปในไร่องุ่นกับคนงานอื่นๆ ตามปกติ ระหว่างทางก็คิดหาวิธีหนีไปจากที่นี่ไปด้วย

“เฮ้ นาย เจ้าคนใบ้”

เสียงห้าวของชายคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับคว้าไหล่ของธรณ์ให้หันไปเผชิญหน้า มีมี่หันไปมองตามอย่างตกใจ กับกิริยาของอีกฝ่าย

“มีอะไรกันเหรอจ๊ะ”

“กาตูร์ ให้มาเรียก บอกว่าต้องการพบตัวหน่อย แค่เจ้าใบ้คนเดียวนะ เธอไม่เกี่ยว”

‘กาตูร์’ ที่ชายหนุ่มคนนั้นอ้างถึง เป็นคำพื้นเมืองที่ใช้เรียกผู้เป็นเจ้าของไร่ สวน หรือเจ้านายผู้ปกครองดูแลคนงานทั้งหมด มีมี่รีบมายืนขวางระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคนทันที

“กาตูร์จะเรียกเขาไปทำไม ก็ฉันเคยบอกแล้วว่าเขาเป็นใบ้ พูดไม่ได้ ถ้าจะไปฉันขอไปด้วย ฉันไม่ยอมปล่อยให้เขาไปคนเดียวหรอก”

หญิงสาวบอกพลางเกี่ยวแขนข้างหนึ่งเข้ากับแขนของชายหนุ่มข้างหลังเอาไว้ แม้จะฟังคำพูดที่มีมี่กับผู้ชายคนนี้คุยกันไม่รู้เรื่อง หากธรณ์ก็พอจะเข้าใจความหมายที่แสดงออกทางภาษากายของหญิงสาว เขาหันไปมองและเอื้อมมืออีกข้างมากุมมือเธอไว้

“โอ๊ย รักกันจริง รักกันจัง ห่างกันซักห้านาทีไม่ได้เลยรึไงวะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าไอ้ใบ้นี่มันมีดีอะไร เอ้า ถ้าอยากมาก็ตามมา โดนกาตูร์ด่าฉันไม่รู้ด้วย”

มีมี่หน้าร้อนวูบกับบางประโยคของชายคนนั้น หญิงสาวหันไปกระซิบบอกชายหนุ่มเบาๆ

“เดินตามเขาไป ช้าๆนะ”

ระหว่างทางจากไร่องุ่นมาที่อาคารส่วนต้อนรับของไร่ ต้องเดินขึ้นเนินเขาสูงชันขึ้นมาเป็นระยะทางราวๆห้าร้อยเมตร ชายคนที่มาตามเดินนำหน้าไปไกลพอสมควร และทุกครั้งที่หันมามองก็จะต้องตะโกนเร่งให้เร็วๆด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทุกครั้ง

“ถ้าฉันนับถึงสามเมื่อไหร่ เราจะวิ่งหนีไปทางขวามือกันทันทีเลยนะ ไม่ต้องถามอะไรมาก เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟังทีหลัง”

ธรณ์ได้ยินคำบอกชวนให้งุนงงของหญิงสาวแล้วก็หันไปมองรอบตัว ทางขวามือมีแนวหลักเขตแดนของพื้นที่ที่เป็นไร่องุ่นแห่งนี้ กับสวนอะไรสักอย่างที่น่าจะมีเจ้าของเช่นกัน ส่วนทางซ้ายมือมีบ้านพักทำด้วยไม้ทั้งหลังตั้งอยู่เรียงราย โดยมีโรงบ่มองุ่นอยู่ทางด้านหลัง และทันทีที่ได้ยินเสียงนับเลขสามเขาก็ทำตามที่หญิงสาวบอกด้วยกันวิ่งหนีไปทางขวามือพร้อมๆกับเธอ

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 00:52:49

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 17 ต่อ)

“เฮ้ย กล้าหนีเหรอวะ มีคนหนีออกจากไร่ ตามไปเร็วทุกคน”

เสียงตะโกนดังไล่หลังตามมา แต่ธรณ์กับมีมี่ก็ยังจับมือกันวิ่งหนีเข้าไปในสวนผลไม้ชนิดหนึ่งที่อยู่ติดกันอย่างไม่คิดชีวิต รู้สึกได้ถึงเสียงฝีเท้าและเสียงตะโกนที่ดังไล่หลังมา ไม่ไกล ทว่า ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ เสียงปืน

เปรี้ยง !!

มีมี่ตกใจจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้น และพาเอาร่างใหญ่โตของธรณ์ล้มตามลงไปบนพื้นดินที่คั่นระหว่างแถวของผลไม้ในสวน ต่างฝ่ายต่างหอบหายใจด้วยความเหนื่อยจนพูดอะไรไม่ออก

“พวกมันใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว ถ้าไม่ไปต่อ เราอาจจะหนีไม่พ้น”

ชายหนุ่มพูดปนหอบหายใจอย่างยากลำบาก

“นอนคว่ำหน้าไว้ ห้ามขยับเขยื้อนเด็ดขาด เชื่อฉัน”

หญิงสาวออกคำสั่งอีกครั้ง และธรณ์ก็ยอมทำตามแต่โดยดี แม้ไม่แน่ใจเลยว่า วิธีนี้จะได้ผล กระทั่ง มีเสียงปืนอีกนัดดังขึ้น จากทิศทางตรงกันข้าม ตามมาด้วยเสียงดุดันของใครสักคน

“พวกแกยกโขยงมาทำอะไรในไร่ของฉัน ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากโดนลูกปืน”

“เรามาตามหาคนงาน มีคนงานในไร่วิ่งหนีเข้ามาในนี้”

“ไม่ต้องมาลูกไม้ หัดเปลี่ยนเหตุผลใหม่ๆซะบ้าง ฉันไม่เชื่อพวกแกหรอก ไอ้พวกขี้โกง โกงเอาที่ของฉันไปจนหมดแล้วยังมาก่อกวนอีก”

จบเสียงพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว ก็ตามด้วยเสียงปืนดังติดกันอีกหลายนัด ก่อนจะเงียบไปในที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว หากคนสองคนที่นอนก้มหน้านิ่งอยู่กับพื้นดินกลับรู้สึกว่ามันช่างยาวนานนับชั่วโมง กว่าช่วงเวลาอันแสนทรมานนี้จะผ่านพ้นไป ธรณ์เป็นฝ่ายพลิกตัวนอนหงายก่อน และเมื่อมองเห็นแถวของต้นไม้ที่เรียงรายได้ชัดเจน ก็ได้คำตอบทันทีว่า ที่นี่เป็นไร่มะกอกนั่นเอง

“มีคนตามหาตัวผมใช่มั้ย พวกเขาอยากได้ตัวผมไปทำไม”

มีมี่ลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิพลางปัดเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเศษดินและใบไม้ไปด้วย

“คุณคงถูกตั้งค่าหัวราคาแพลงเลยล่ะ ดูเหมือนคาจาร์อยากได้ตัวคุณก่อนฝ่ายของเจ้าชายฟารินอสจะตามหาคุณเจอ เพราะตอนนี้เดยันถูกทางการควบคัวตัวไว้ ในฐานะผู้ต้องสงสัยว่าอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ไม่สงบตั้งแต่ครั้งแรกที่งานประมูลแล้ว สถานการณ์ที่เมืองๆไซเบิ้ลค่อนข้างวุ่นวายพอสมควร เพราะฝ่ายที่สนับสนุนคาจาร์กับฝ่ายที่เชื่อว่าเขาเป็นคนทำเรื่องนี้จริงๆ ออกมาเดินขบวนตามท้องถนนและเกือบจะมีการปะทะกัน”

“ผมอยากติดต่อกับมาร์ลิคได้จัง เราน่าจะหาทางออกไปจากที่นี่แล้วกลับไปไซเบิ้ลกัน”

ธรณ์พูดด้วยน้ำเสียงหนักใจ เขาลุกขึ้นมานั่งเคียงข้างหญิงสาวพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนผ้าคลุมศีรษะให้กับเธอ มีมี่รู้สึกได้ถึงกิริยานุ่มนวลของอีกฝ่าย และเมื่อหันไปมองสบตาก็ต้องรีบหลบตาด้วยความรู้สึกเหมือนทำตัวไม่ถูกกับสายตาอ่อนโยนลึกซึ้งของเขา ขนาดหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ยังมีกะจิตกะใจมาส่งสายตาหวานเชื่อมอีก ผู้ชายเป็นแบบนี้กันทุกคนเลยหรือเปล่านะ

“ฉันคิดเอาไว้แล้ว ว่าเราจะเดินทางต่อไปยังไง ไม่ให้มีคนสงสัย”

หญิงสาวพูดพลางปลดผ้าคลุมหน้าของเธอออกมาถือไว้ในมือ

“คุณต้องใช้ผ้านี้คลุมหน้า เหมือนที่ฉันเคยทำ คลุมให้เห็นแต่ลูกตาข้างเดียว ไม่ให้มีใครเห็นหน้าหรือจำได้ เพื่อความปลอดภัยในการเดินทาง ฉันจะบอกใครต่อใครว่าคุณถูกกรีดหน้าเป็นทางยาวจนมีแผลเป็นอัปลักษณ์เลยต้องเอาผ้ามาปิดไว้ อ้อ แล้วก็อย่าลืมว่าคุณต้องเป็นใบ้เหมือนเดิม ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น”

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับผ้าคลุมผืนสีดำมาถือไว้ในมือและเงยหน้ามองสบตาคนให้

“คุณเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาดจนน่าทึ่งมากนะ มีมี่ ถ้าไม่ได้คุณ ผมคงโดนจับตัวส่งไปให้คาจาร์ตั้งนานแล้ว”

ไม่เพียงคำพูดที่ทำให้หญิงสาวต้องใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินจัด แต่เป็นภาพที่ชายหนุ่มก้มหน้าลงมาสูดดมกลิ่นหอมจากผ้าคลุมต่างหาก ที่ทำเอาเจ้าของผ้าใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

“อย่ามัวแต่ชมกันเองอยู่เลย คุณรีบคลุมผ้าเถอะ จะได้ออกเดินทางเร็วๆ”

มีมี่บอกพลางดึงผ้าคลุมศีรษะของตนเองลงมาปกคลุมใบหน้า

“แต่ผมว่า เราควรออกเดินทางตอนพลบค่ำจะดีกว่านะครับ ความมืดน่าจะมีประโยขน์กับเรามากกว่าความสว่าง”

เมื่อคิดพิจารณาชั่งน้ำหนักระหว่างข้อดีข้อเสียกับความคิดเห็นของชายหนุ่มแล้ว หญิงสาวก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เอาอย่างนั้นก็ได้ เราจะรอจนกว่าจะพลบค่ำแล้วค่อยออกเดินทาง”

ธรณ์ยิ้มอย่างยินดี ที่เธอยอมรับฟังความคิดเห็นของเขา

“ขอบคุณที่ยอมเชื่อผม แสดงว่าผมก็ยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง ไม่ได้เป็นภาระของคุณอย่างเดียวสินะ”

“ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นภาระ”

มีมี่ตอบกลับทันควัน แล้วก็เงียบไปอีกครั้ง เหมือนไม่รู้จะพูดอะไรดี ธรณ์มองผ้าคลุมที่ถือไว้สลับกับเงยหน้ามองหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะถามทำลายความเงียบขึ้นมา

“นี่ใช่มั้ย สาเหตุที่คุณเตือนผมให้กลับเมืองไทยไปตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่ แถมยังคอยตามมาเตือนที่เมืองไซเบิ้ลอีก”
“ฉันทำไปก็เพราะความหวังดี”

ธรณ์อมยิ้มนิดๆ ในความคิดกำลังทบทวนถึงเหตุการณ์ในแต่ละครั้งที่ได้พบกับเธอ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ จากที่เคยคิดว่าเธอเหมือนพวกแม่มดหมอผีที่ไม่น่าเข้าใกล้ มาวันนี้ความรู้สึกนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปหมดแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อค่ำคืนที่เพิ่งผ่านพ้นมา มันทำให้เขาได้รู้ว่า ในความเก่งกล้า ไม่เกรงกลัวต่อใครหรือสิ่งใดของเธอนั้น ยังมีตัวตนอีกมุมหนึ่งที่เขาได้ค้นพบนั่นก็คือหญิงสาวผู้อ่อนเดียงสา ซึ่งไม่ประสีประสาเรื่องความรักเอาซะเลย ปฏิกิริยาทุกสิ่งทุกอย่างที่แสดงออก ดูน่ารักน่าเอ็นดู น่าทนุถนอมยิ่งนัก

“ผมเชื่อแล้วครับ ว่าคุณหวังดีกับผมจริงๆ แต่ถ้าเลือกได้ หรือให้ย้อนเวลากลับไปตอนนั้น ผมก็คงตัดสินใจอยู่ที่นี่อยู่ดี”

หญิงสาวได้ยินแล้วก็หันไปมองตอบด้วยสายตามีคำถาม

“ทำไมน่ะเหรอครับ ก็เพราะว่าถ้าผมเลือกที่จะกลับเมืองไทยไปตั้งแต่วันนั้นเพราะกลัวตาย ผมคงไม่มีโอกาสได้พบ ได้รู้จักคุณ และได้มาอยู่ตรงนี้กับคุณ มีมี่”

ธรณ์สบตากับหญิงสาวด้วยสายตามีความหมายลึกซึ้งในทุกๆถ้อยคำที่บอก มีมี่ยังคงนิ่ง เหมือนพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ

“ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวตนที่แท้จริงของคุณเป็นใคร มาจากไหน แต่ผมไม่สนใจหรอก ไม่อยากถาม ไม่อยากหาคำตอบด้วย ขอแค่มีคุณอยู่ใกล้ๆผม แค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว”

“ขนาดยังไม่รู้ว่าจะมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้รึเปล่า คุณยังจะมีอารมณ์มาพูดอะไรแบบนี้อีกนะ”

หญิงสาวบ่นพึมพำอย่างไม่จริงจังนัก ซึ่งชายหนุ่มรู้ดีว่า เป็นเพราะเธอเขินจัดจนต้องหาวิธีกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่องมากกว่า

“มีคุณอยู่ด้วย พรุ่งนี้ตายก็คุ้ม แต่ว่า ก่อนตายผมขอกอดคุณไว้แบบนี้ได้มั้ย”

กว่าจะรับรู้ถึงความหมายในถ้อยคำของชายหนุ่ม มีมี่ก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาในเวลาเพียงแค่พริบตา

“คุณนี่มันเป็นผู้ชายที่ชอบฉวยโอกาสจริงๆเลยนะ”

ยิ่งบ่นก็ดูเหมือนอ้อมแขนจะยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น

“ก็คุณเป็นคนพูดเองว่า เราจะมีชีวิตรอดถึงพรุ่งนี้รึเปล่าไม่รู้ แล้วทำไมเราไม่ใช้เวลาที่เรามีชีวิตอยู่ให้คุ้มค่าที่สุดล่ะครับ ผมกล้าพูดได้เลยว่าผมไม่ได้เป็นพวกชอบฉวยโอกาสกับผู้หญิง ความรู้สึกของผมที่เกิดกับคุณ มันไม่ใช่แค่วันนี้ เวลานี้ หรือตอนนี้ แต่ผมอยากจะอยู่กับคุณแบบนี้ตลอดไป”

มีมี่รู้สึกราวกับว่า ประโยคสุดท้ายที่เขาพูดดังก้องสะท้อนอยู่ในหัวใจ ลมหายใจอุ่นๆและริมฝีปากอุ่นชื้นของชายหนุ่มคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากริมขมับระเรื่อยมาตามใบหน้าร้อนจัดเหมือนมีควันพวยพุ่งออกมา ชายหนุ่มจะรู้หรือไม่ว่า เขาทำให้เธอหวั่นไหวกับทุกคำพูดและทุกสัมผัสของเขาเพียงใด ความรู้สึกอบอุ่นปลอดภัยในอ้อมกอดของใครสักคน ในที่สุดเธอก็ได้พบเจอเป็นครั้งแรกในชีวิตของวัยสาว และคงไม่ผิดใช่มั้ยถ้าเธอจะรู้สึกว่า สิ่งนี้คือ…ความรัก

เมื่อตะวันลับของฟ้า ร่างของสองหนุ่มสาวก็จับจูงมือกันเดินเลาะตามแถวของต้นมะกอกจนมาถึงสุดเขตแดนของไร่ที่ติดกับถนนลูกรังเล็กๆ ซึ่งน่าจะเป็นทางเชื่อมออกไปยังถนนใหญ่ได้

“แล้วเราจะไปทางซ้ายหรือทางขวากันดีล่ะครับ”

“ไปทางซ้ายมือเถอะค่ะ ฉันรู้สึกว่าทางโน้นมีแสงสว่างมากกว่าไปทางขวา”

“ตกลงครับ ผมเชื่อคุณอยู่แล้ว”

ทั้งสองหันมามองสบตาให้กำลังใจกันและกันครู่หนึ่งก่อนจะเดินไปตามถนนที่สองข้างทางมีเพียงความมืดมิดกับเงาของต้นไม้หนาทึบที่ไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าปลายทางข้างหน้าจะเจอกับอะไร

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

จบตอนที่ 17

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 00:53:26