ความคิดเห็นที่ 1 2/2 เสียงขลุกขลักยามเช้าปลุกลลิลดาให้ลุกจากที่นอน เธอยิ้มแห้งให้แก่แม่เฒ่าชราซึ่งกำลังนั่งทอผ้า ตนคงหลับลึกและหลับสบายไปหน่อยหลังมีอาการคล้ายจะเป็นหวัดเมื่อคืน ไร้เงาเด็กสาวที่คอยตามติดใกล้ชิดเธอ มีเพียงพี่ชายของเขากำลังเช็ดทำความสะอาดอุปกรณ์รูปทรงเหมือนกลอง เมื่อลงแรงตรงหนังขึงตึงนั้นก็เกิดเสียงก้องกังวาน เธอมั่นใจว่าเสียงนั้นเองที่ปลุกเธอ เมื่อคืนเธอทั้งง่วงและเพลียจนหลับไปง่ายดายโดยไม่ทันกังวลว่าตนอยู่แปลกที่แปลกทาง ที่สำคัญยังมีชายแปลกหน้านอนร่วมห้องเดียวกัน กระทั่งตื่นมาพบสายตาของเขาคอยจับจ้องมายังตนจึงได้รู้สึกประหม่า ยิ่งเมื่อใบหน้านั้นละม้ายนักแสดงขวัญใจของเธอ เธอเพิ่งสังเกตเดี๋ยวนี้เองว่าพี่ชายของติลมาห่างไกลจากคำว่าเด็กหนุ่ม เขาเป็นผู้ชายเต็มตัวทีเดียวที่จะทำให้ใจสตรีสั่นไหวได้ หญิงสาวควานหากิ๊บหนีบผม ก่อนกระถดตัวลงจากเตียงไปหาแม่เฒ่าเพื่อกลบเกลื่อนความเก้อกระดาก “อรุณสวัสดิ์ค่ะ อัมมา” หญิงชราพอรับรู้ความหมาย แกชูผ้าซึ่งทอค้างไว้ให้ดูพร้อมกับเอ่ยภาษาพื้นเมืองยืดยาว “คาชาล เธอจะช่วยฉันได้ไหมจ๊ะ” สองยายหลานมีทีท่าตกใจ โดยเฉพาะชายหนุ่มซึ่งแก้มร้อนซู่ขึ้นมา ไม่มีใครบอกเธอหรือไร...ทั้งวิคเตอร์และติลมา...ว่าชายหญิงชาวทิชกูห้ามพูดจากันจนกว่าตะวันตกดิน และชายหญิงที่สามารถพูดจากันได้ต้องมีสายเลือดเดียวกันเท่านั้น หรือไม่ก็เป็นผู้ซึ่งตกลงปลงใจกันในคืน ‘ก็องโกลัน’ ประเพณีดั้งเดิมนี้มีเพื่อป้องกันคำครหาจากชนในเผ่า และยังทำให้ทั้งสองฝ่ายใช้เวลากับกิจการงานของแต่ละคนอย่างเต็มที่ หากประเพณีซึ่งมีมายาวนานกำลังสั่นคลอนด้วยการเปิดรับนักท่องเที่ยวจากต่างถิ่นซึ่งไม่รู้ขนบประเพณีนี้ “คุณไม่ควรพูดกับผมกลางวันแสกๆ อย่างนี้” เขาเอ่ยลอดไรฟันราวกับกลัวว่าเสียงนั้นจะรอดถึงหูบรรพชน “อ้าว ทำไมล่ะจ๊ะ” “มันเป็นประเพณีของพวกเรา” “แต่ตอนฉันมาทุกคนก็ต้อนรับพวกเราดี” “แต่ไม่มีใครพูดอะไร ไม่ใช่หรือ” ท่าทางเคร่งเครียดของเขาลบเลือนภาพหนุ่มขี้อายเมื่อคืนเสียสนิท แม้จะประหลาดใจกับประเพณีพิลึกพิลั่นนี้ หากลลิลดาก็เคารพวัฒนธรรมแต่ละท้องถิ่น เออหนอ ยังมีอีกหลายเรื่องทีเดียวที่เธอต้องเรียนรู้จากติลมา ............... “อ้อ ติลมามาพอดี” เธอลุกไปหาเด็กสาวที่หอบหิ้วตะกร้าใส่แผ่นแป้งปิ้งไฟร้อนๆ เข้ามา เจ้าหล่อนผายมือเชิญเธอนั่งยังโต๊ะกินข้าวกลางกระโจม ขณะที่หลานชายก็ประคองยายมานั่งด้วยกัน ท่าทางพินอบพิเทาของเขาแลดูน่ารักในสายตาเธอ อาหารเช้าวันนี้คือแผ่นแป้งปิ้งไฟกับนมข้นค่อนข้างเปรี้ยวรสชาติเหมือนโยเกิร์ต ลลิลดาไม่หิวนักจึงบิแผ่นแป้งกินรองท้องเล็กน้อย เธอยังมีคำถามคาใจกับติลมา “ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่าชายหญิงที่นี่ห้ามพูดกันตอนกลางวัน อย่างนั้นหรือ ติลมา” “ค่ะ โอ้ หนูลืมบอกมิสเสียสนิทเลย” ดวงตาเรียวเบิกโตอย่างนึกขึ้นได้ “แล้วถ้าฉันพูดไปแล้วล่ะ จะเป็นอะไรไหม” “ไม่ ไม่หรอกค่ะ ก็มิสเป็นนักท่องเที่ยวนี่คะ แต่ชาวทิชกูเชื่อกันว่าผู้ชายหรือผู้หญิงที่ทำอย่างนั้นเป็นคนไม่ดี“ ติลมาอธิบายตะกุกตะกัก “ว่าแต่มิสพูดกับใครหรือคะ“ หญิงสาวเผลอสบดวงตาคมกล้าวูบหนึ่ง มีแววตำหนิเธอสำทับคำบอกเล่าของน้องเขา “พี่หรือ คาชาล” น้องสาวถามเสียงหลง ครั้นเห็นใบหน้าพี่ชายซับสีเรื่อจึงหลุดหัวเราะกิ๊กออกมา “ไม่เป็นไรหรอกค่ะมิส หนูผิดเองที่ลืมบอก แล้วพี่ก็คงไม่นำเรื่องนี้ไปบอกใคร จริงไหม พี่คาชาล” “ต่อไปฉันจะระวังจ้ะ แต่เมื่อกี้อัมมาพูดกับฉัน ฉันเลยขอความช่วยเหลือจากพี่เธอ” ติลมาถามผู้เป็นยายซ้ำ แกเดินไปหยิบผ้าทอมาพันรอบเอวแขกสาว ก่อนเอ่ยบางอย่างด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ “อัมมาทำให้มิสค่ะ บอกว่าเอาไว้ใส่คืน ‘ก็องโกลัน’ “ “อะไรคือ ‘ก็องโกลัน’ เหรอจ๊ะ” “คืนพระจันทร์เต็มดวงค่ะ คืนพรุ่งนี้แล้วที่เราจะมีงาน... เอ่อ พี่ ช่วยแปลแทนข้าทีซี” คาชาลแทบสำลักอาหารเช้าเมื่อน้องสาวโยนภาระให้ดื้อๆ เขาไม่ตกหลุมพรางตอบน้องสาว นอกจากใช้สายตาตำหนิ “ไม่เป็นไรหรอก คาชาล เจ้าอย่ายึดติดนักเลย” แม่เฒ่าชี้แนะ “แต่มันผิดประเพณี เมื่อเธอมาอยู่กับพวกเราก็ควรเรียนรู้วิถีชีวิตของพวกเรา” หลานชายหลุดโต้แย้ง “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็กำลังทำผิดที่พูดกับข้า คาชาลเอ๋ย การยึดถือจารีตประเพณีก็ดีอยู่หรอก แต่การให้ความช่วยเหลืออย่างบริสุทธิ์ใจนั้นประเสริฐที่สุดแล้วสำหรับชาวทิชกู” ชายหนุ่มประคองมือสองข้างของผู้เป็นยายหงายขึ้นจุมพิตยังปลายนิ้ว อันเป็นการปฏิบัติอย่างให้เกียรติสูงสุดแก่เพศตรงข้าม ลลิลดามองอากัปกิริยาอ่อนน้อมนั้นด้วยความชื่นชมลึกซึ้ง เธอไม่รู้หรอกว่าพวกเขาพูดอะไรกัน แต่การกระทำเมื่อครู่บ่งบอกถึงความรัก ความเคารพที่ฝ่ายหนึ่งมีต่ออีกฝ่ายชัดเจน ราวกับเป็นภาษาสากลที่ไม่ต้องการคำอธิบาย “เอาซี แปลแทนข้าที” ติลมาคะยั้นคะยอพี่ชาย คาชาลเสหลบดวงตาสุกสกาวซึ่งจับจ้องมายังตน พลางเอ่ยเรียบเรื่อย “ ‘ก็องโกลัน’ เป็นงานบูชาเทพีจันทราทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ‘ก็องโก’ คือเสียงกลอง ‘ลัน’ แปลว่าพระจันทร์ ชาวทิชกูทุกคนจะมารวมตัวกันหน้ากองไฟเพื่อร้องรำสรรเสริญเทพีจันทรา” หญิงสาวฟังเพลิน นึกสนุกไปกับงานที่เขาพูดถึง ช่างเป็นโชคดีของเธอเหลือเกินที่มีโอกาสได้อยู่ร่วมงานสำคัญ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้าใจเป็นอันดีและไม่ไถ่ถามอะไรต่อ ชายหนุ่มจึงขอตัวจากทุกคน เขาถือกลองออกไปด้วยซึ่งก็คงนำไปซ้อมกับกลุ่มเพื่อนด้วยกัน ความกระตือรือร้นของชาวทิชกูต่องานคืนวันมะรืนนี้ส่งผลให้นักท่องเที่ยวสาวพลอยตื่นเต้นเช่นเดียวกัน ............... วิถีชีวิตของสตรีชาวทิชกูยังล้าหลังอยู่มากในความคิดเห็นของลลิลดา พวกเธอเหล่านั้นมีหน้าที่หุงหาอาหาร ดูแลกระโจมที่พักอาศัย ทอเสื้อผ้า และเลี้ยงดูลูกๆ ขณะที่ฝ่ายชายนั้นมีหน้าที่ดูแลฝูงสัตว์เลี้ยงเพียงอย่างเดียว ติลมาพาเธอแวะเยี่ยมเยียนยังกระโจมต่างๆ ส่วนมากอาศัยอยู่เป็นครอบครัวใหญ่ โดยฝ่ายชายต้องแต่งงานเข้าครอบครัวฝ่ายหญิง และสตรีผู้มีอายุมากที่สุดมีอำนาจสิทธิ์ขาดในครอบครัวนั้นทุกประการ ชายชาวทิชกูจึงถูกกฎเกณฑ์ของสังคมบังคับกลายๆ ให้มีภรรยาได้เพียงคนเดียว อันเป็นวิธีอันแยบยลนักในความคิดเธอ ชาวทิชกูบางคนนั้นสื่อสารภาษาอังกฤษได้ดีจากนโยบายเตรียมพร้อมต้อนรับนักท่องเที่ยวของรัฐบาล หากสูงวัยขึ้นมาหน่อยอาจพูดได้ทั้งภาษาจีนและรัสเซียตามท้องถิ่นที่พวกเขาเคยรอนแรมแลกเปลี่ยนสินค้า หญิงสาวรับฟังประสบการณ์ต่างๆ และไม่ลืมหยิบลูกอมซึ่งเธอพกติดตัวมาด้วยแบ่งปันแก่เด็กๆ ก่อนกลับ ก่อนที่ตนจะได้รับอ้อมกอดน้อยๆ แทนคำขอบคุณ ข้อสังเกตอย่างหนึ่งถึงจำนวนเด็กผู้ชายน้อยนิดของที่นี่ ได้รับคำตอบจากสตรีลูกดกคนหนึ่งว่าเด็กชายเมื่อเริ่มเดินได้จะถูกเลี้ยงดูหรือคอยช่วยงานผู้เป็นพ่อตลอดช่วงเวลากลางวัน พวกเขาจะถูกเชือกแขวนโยงให้คุ้นชินกับการนั่งบนหลังม้า วิ่งเล่นกับฝูงแกะฝูงแพะ ได้ฟังเท่านี้ลลิลดาก็นึกต่อต้านประเพณีพรากแม่พรากลูกนี้เหลือเกิน หากแม่ได้รับรู้รับฟังจะว่าอย่างไรนะ แม่ที่หลงกินน้ำใต้ศอกนายทหารตระกูลดังอย่างพ่อด้วยความไม่รู้ว่าท่านมีภรรยาอยู่แล้ว ครั้นเรื่องทราบถึงหูแม่สามี แม่จึงต้องอุ้มท้องลูกสาวคนเดียวหนีจากย่าซึ่งไม่ยอมรับในตัวแม่และเธอ โดยที่พ่อไม่อาจทัดทานความต้องการของทั้งมารดาและภรรยา และเพื่อหลีกหนีจากพ่อซึ่งหวังได้ตัวบุตรสาว แม่จึงตัดสินใจพาเธอไปอยู่กับเพื่อนเก่ายังต่างแดนหลังคลอด วิชาชีพพยาบาลของแม่เป็นที่ต้องการของผู้คนที่นั่น กระทั่งท่านได้พบรักใหม่กับนายแพทย์คนหนึ่ง ลลิลดาเชื่อว่าตนได้รับความเข้มแข็งมาจากผู้เป็นมารดา เธอจึงยืนหยัดได้จวบจนทุกวันนี้ แม่ผู้ไม่เคยยอมให้ใครมาพรากลูกตัวเองไป แม้แต่พ่อแท้ๆ ของเธอ ยิ่งเติบโตผ่านโลกมานานเท่าใด เธอยิ่งตระหนักถึงภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ของ ‘แม่’ รวมทั้งหน้าที่เดียวกันของสตรีในอีกซีกโลกหนึ่ง หญิงสาวนึกถึงประสบการณ์ชีวิตใหม่เอี่ยมนี้ เธอคงได้ถ่ายทอดไปถึงมารดา ................ วิคเตอร์มาพร้อมกับคณะทัวร์กลุ่มใหม่ในวันที่สามของการใช้ชีวิตร่วมกับชาวทิชกูของลลิลดา แต่ทุกคนดูจะใจจดใจจ่อกับงานที่กำลังจะมีขึ้นคืนนี้เสียมากกว่า หญิงสาวจำต้องผละจากการทดลองสวมชุดประจำเผ่าอย่างสนุกสนาน เพื่อฝากจดหมายถึงพี่ชายกับไกด์หนุ่ม ติลมายิ้มปลาบปลื้มลับหลังกับผู้เป็นยาย เมื่อหวนนึกถึงร่างระหงภายใต้ชุดของเธอซึ่งสวมใส่ได้พอดี ยิ่งเมื่อรัดเอวด้วยผ้าทอฝีมือแม่เฒ่าแล้ว เผยให้เห็นรูปร่างกลมกลึงสง่างาม คืนนี้ มิสของเธอต้องสวยที่สุดในงานเป็นแน่ ใบหน้าผิวพรรณของมิสแตกต่างจากชาวตะวันตกทั่วไปอย่างที่ตนเคยพบเจอ มิสบอกว่าเธอเป็นคนไทย...ประเทศไทยที่มิสว่าอยู่ใต้ลงไปจากประเทศจีน ด้วยเหตุนี้มิสจึงมีส่วนละม้ายคล้ายพวกเรามากกว่าชาวตะวันตก “อยากให้มิสขอพี่คาชาลเต้นรำจัง อัมมา” เด็กสาวเปรยกับยายอย่างคนช่างฝัน แม่เฒ่าหัวเราะในลำคอ สุดแท้แต่มนตราแห่งเทพีจันทราจะดลบันดาล “พี่คงอึ้งไปเลยตอนเห็นมิสในชุดพวกเรา ข้าเฝ้าภาวนาให้มิสอยู่กับพวกเราที่นี่ตลอดไป” “ติลมาเอ๋ย ทุกคนต่างมีวิถีชีวิตของตัวเองทั้งนั้น” “อัมมา ท่านล่วงรู้ดวงชะตาผู้คนมากมาย ช่วยบอกหลานผู้โง่เขลาหน่อยเถิดว่าคำอธิษฐานของข้าจะมีวันเป็นจริงไหม” “แสงจันทร์ย่อมเคียงคู่แสงตะวันเท่านั้น” “ใครเล่าคือแสงตะวันของมิส” หญิงชราสั่นศีรษะ เธอแพร่งพรายความลับของท้องฟ้าไม่ได้ นอกจากเฝ้ามองความเป็นไปของผู้คนใต้แผ่นฟ้าผืนนี้ “ข้าบอกเจ้าทุกอย่างแล้ว จงตรองดูให้ดีเถิด หลานข้า” ติลมามีสีหน้าสลดลง เธอไม่เคยเข้าใจคำปริศนาของยายเลย ตรงกันข้ามกับเพื่อนร่วมเผ่าที่นับถือยายของเธอ แม่เฒ่ามองตามหลานสาวกำพร้าที่ลุกออกไปพลางทอดถอนใจ ติลมานั้นไร้เดียงสา มองโลกในแง่ดีและง่ายดายเกินไป ‘แสงจันทร์ย่อมเคียงคู่แสงตะวันเท่านั้น’ เธอได้ให้คำตอบทั้งหมดไว้ในประโยคนั้นแล้ว ที่ใดมีรัก มีความอบอุ่นมอบให้แล้วไซร้ จันทราย่อมเคียงคู่ ณ ที่แห่งนั้น ประดุจดวงจันทร์ที่ส่องสว่างด้วยความรักจากเทพพระอาทิตย์ ............... ภาพหญิงสาวในชุดพื้นเมืองสีขาวหม่น รัดเอวด้วยผ้าทอสีขาวผืนใหม่ สะท้อนจากกระจกเงา ลลิลดารู้สึกเหมือนตัวเองสวมใส่ชุดยูกาตะ ต่างแต่ว่าชุดของชาวทิชกูนั้นสั้นกว่าและมีกางเกงผ้าขายาวอยู่ข้างใน เธอผลักฉากกั้นออกหลังแต่งตัวเรียบร้อย พลางหมุนตัวให้แม่เฒ่าและติลมาชื่นชมผลงาน เด็กสาวลุกไปกอดนักท่องเที่ยวต่างชาติที่บัดนี้กลายเป็นชาวทิชกูเต็มตัวด้วยความยินดี “ผมของมิส” เจ้าหล่อนชี้ยังผมยาวซึ่งถักเปียไว้ของลลิลดา สื่อความหมายว่าให้ปล่อยสยายเหมือนของตนเอง หญิงสาวปฏิบัติตามอย่างสนุกสนาน ไหนๆ ก็มาเพื่อเรียนรู้วัฒนธรรมของพวกเขาแล้ว วันนี้จึงถือเป็นประสบการณ์พิเศษของเธอ เรือนผมดกดำเป็นลอนอ่อนๆ สยายเต็มแผ่นหลัง ขับความหวานละมุนให้แก่ใบหน้าสวยเก๋ ติลมาตะลึงมองอย่างชื่นชม จนผู้เป็นยายลุกไปหยิบหมวกขนสัตว์มาเสียเอง ลลิลดาค้อมตัวให้แม่เฒ่าสวมให้ หมวกสีขาวแลดูนุ่มฟู มีพู่ห้อยลงมาสองข้างแก้ม อันเป็นเครื่องประดับในงานสำคัญ ก่อนแกจะรวบร่างระหงไปสวมกอดบ้าง สตรีต่างวัยทั้งสามคนผลัดกันช่วยแต่งตัว เรียบร้อยดีแล้วก็ได้เวลาออกไปรวมตัวกับทุกคนยังลานรอบกองไฟ เสียงเป่ากระเพาะสัตว์ของฝ่ายชายดังหวูดเหมือนเสียงสัญญาณเชิญชวน ชาวทิชกูทุกคนมีสีหน้าแช่มชื่น ราวกับงานที่พวกเขากรำมาตลอดประสบความสำเร็จก็คราวนี้ ลลิลดาพลันนึกได้ว่าตนลืมกล้อง เธอพยายามบอกติลมาหากเด็กสาวกลับรั้งเธอนั่งลงยังครึ่งวงกลมฝั่งสตรี แม่บ้านหลายคนจดจำเธอได้ต่างดึงเธอไปกอดพร้อมกับชื่นชม ความโกลาหลเล็กๆ นั้นเรียกสายตาชายหนุ่มจากฝั่งตรงข้ามให้หันมอง แสงไฟจากกองฟืนส่องให้เห็นดวงหน้างดงามกระจ่างชัดดั่งจันทร์เพ็ญ คาชาลรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปยังคืนวันที่ตนนอนมองพระจันทร์ กระหายใคร่รู้ความลับซึ่งสืบทอดมากับตำนาน ‘เทพพระอาทิตย์’ และ ‘เทพีจันทรา’ ตั้งแต่ครั้งบรรพชน จนไม่อาจถอนสายตา จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:27:32

ความคิดเห็นที่ 2 พี่ปุ้ย - ร้ายไม่เบาค่ะคนนี้ หุๆ เป็นคนหัวโบราณพอสมควร แต่ต้องดูไปยาวๆค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ พี่ไก่ - เดี๋ยวมีพัฒนาการค่ะพี่ ตอนนี้ยังเป็นธรรมชาติๆตามสภาพแวดล้อมในชีวิตเขา ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:37:19

ความคิดเห็นที่ 3 เง้อ ตัดตอนจบซะงั้น จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 20:19:50

ความคิดเห็นที่ 4 ท่าทางคาซาลจะต้องโดนลลิลดาขอเต้นรำแน่ๆเลย ..เอ..แล้วจะมีความหมายอะไรแอบอยู่ไหมน้า (สงสัยไปก่อนล่ะ) จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:54:47

ความคิดเห็นที่ 5 ลงชื่อไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาอ่าน ๒ บทรวดเลย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 07:39:45