ความคิดเห็นที่ 1 ดวงใจในวันวาร บทที่ 1 - เรื่องสั้น ...เราไม่เคยเจอกันเลย นับตั้งแต่ฉันเลิกกับเขา แม้จะคาดคะเนเอาไว้ล่วงหน้าแล้วว่าเรื่องต้องจบในทำนองนี้ แต่เมื่อถึงเวลาก็อดไม่ได้ที่จะใจหาย อย่างน้อยเราสามคนก็เคยอยู่บ้านหลังเดียวกัน... ในสภาวะความรักที่แปลกประหลาด เธอชื่อหยดน้ำ อายุน้อยกว่าฉันหนึ่งปี เธอมีรูปร่างสูงเพรียวและใบหน้าเฉี่ยว ทำให้ให้ภาพของเธอเป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองสูง ขณะที่ฉันเป็นคนตัวเล็กๆผอมๆ ไม่มีอะไรให้สะดุดตา ด้วยเหตุนี้ เราทั้งสองจึงแตกต่างกันมาก แต่บางอย่างก็คล้ายกันจนน่าปวดหัว เรารักผู้ชายคนเดียวกัน... นายหิน หิน เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์อย่างประหลาด เขาไม่ใช่คนขาวจั๊วะและหล่อสมบูรณ์แบบจนจืดชืด แต่เขามีผิวเข้มตามฉบับคนเชื้อชาติไทยแท้ๆ ร่างหนาและสูงทำให้เขาดูดีกับเสื้อผ้าทุกชุดที่ใส่ หน้าคมสันกับดวงตาที่มีประกายลึกลับชวนให้เคลิบเคลิ้ม หินมีรูปร่างหน้าตาที่ดีเป็นทุน บวกด้วยอุปนิสัยอ่อนโยนและแข็งกร้าวบางเวลา จึงดึงดูดให้ผู้หญิงหลายๆคนเข้ามาในชีวิต มีแต่มากขึ้น... ไม่เห็นว่าจะน้อยลงสักที... ฉันแย่งเขามาจากผู้หญิงอีกคน และต่อมาอีกสองเดือน หยดน้ำก็เข้ามาเพื่อจะแย่งเขาไปจากฉันอีกต่อหนึ่ง... ในตอนนั้น ใจฉันเดือดปุดๆ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเพียงแค่ว่า เขาก็ไม่ต่างไปจากไม้ที่นักกีฬาวิ่งผลัดต้องส่งต่อๆกันไป... ไม่ได้มีดีอะไรสักหน่อย ดังนั้น พอเลิกรากัน ฉันจึงไม่เคยหวนคิดถึงเขาเลย ผิดกับหยดน้ำ เธอคือคนที่ฉันคิดถึงเสมอ วันแรกที่หินพาหยดน้ำเข้า บ้าน ฉันเพิ่งตื่นนอนและจ้องมองทั้งคู่อย่างงัวเงีย เขาพูดกับฉันไม่กี่คำ แนะนำให้ฉันรู้จักกับเธอ ซึ่งจะมาเป็นแฟนของเขาอีกคน และจะอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ จากนั้นเขาก็จากไป ทิ้งให้ฉันเผชิญหน้ากับหยดน้ำ ซึ่งส่งสายตาถือดีมาทางฉัน “เราควรคุยกันว่าใครอยู่ในตำแหน่งอะไร” หยดน้ำเลิกคิ้วพูด ซึ่งฉันไม่ชอบท่าทางแบบนี้ ฉันเหวี่ยงมือฟาดหน้าเธอ! “อย่ามาปีนเกลียว” ฉันบอกแล้วกลับเข้าห้องนอน กระแทกประตูใส่หน้างงๆของเธอ วันวารผ่านไป ฉันเลิกกับเขามาสามปีแล้ว และไม่ได้เจอกับเธออีกเลย จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:27:18

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงโทรศัพท์กรีดร้อง ฉันรีบวิ่งออกจากห้องครัวเพื่อมารับโทรศัพท์ที่ตั้งตรงโต๊ะหน้าห้องนอน “สวัสดีค่ะ ปรายพูดค่ะ” อีกฝ่ายไม่ได้ตอบอะไร ฉันได้ยินแค่เสียงถอนใจหนักๆ “คุณคะ มีธุระอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามย้ำ และก็อย่างเดิม ฝ่ายนั้นไม่มีทีท่าอะไรกลับมา ทำให้ฉันรำคาญ ถึงจะโทรผิดก็ควรขอโทษสักคำ ไม่ใช่เอาแต่นิ่งเงียบแบบนี้... ไร้มารยาท! “ถ้าไม่พูดฉันจะวางแล้วนะ” สิ้นคำ ฉันก็จะวางหูโทรศัพท์ในทันที แต่เสียงๆหนึ่งที่เปล่งออกมาทำให้ต้องชะงักนิ่ง “ฉันเอง...” น้ำเสียงคุ้นหูและลีลาการพูด ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นอย่างนี้ “หยดน้ำเหรอ” ฉันถามกลับไป “อื่อ...” “มีอะไรรึเปล่า” “ก็...” หยดน้ำพูดแบบล่องลอย ทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังไม่สบายใจ “ฉันไปหาเธอที่บ้านได้ไหม” “ก็มาสิ รู้จักบ้านฉันนะ” หยดน้ำตอบรับ “ค่ะ... แล้วเจอกัน” “แล้วเจอกัน” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:28:48

ความคิดเห็นที่ 3 ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับหยดน้ำค่อนข้างแปลก ต่าง คนต่างก็ทุ่มสุดตัวเพื่อจะแย่งเขามาครอบครอง ไม่ใช่เพราะความพิศวาส หากแต่เหมือนกำลังเล่นเกม พอใครชนะ อีกคนก็เฉยๆ ไม่ได้เดือดร้อน บางที อยู่กันสามคนอย่างนั้นก็มีเรื่องสนุกกว่าอยู่กันสองคน หยดน้ำเป็นคนช่างสังเกต หูตาไว จับพิรุธได้เก่ง แต่เธอไม่ค่อยสู้รบปรบมือกับใคร ส่วนฉัน คนที่ไม่ค่อยใส่ใจใครมักจะปากว่ามือถึง ดังนั้น พอหยดน้ำจับได้ว่ามีคนเข้ามาเกาะแกะกับหิน เธอก็จะมาบอกฉันว่าให้ไปจัดการผู้หญิงคนนั้น ซึ่งฉันก็นึกเพี้ยน สามัคคีปรองดองกับเธอ ออกไปปกป้องสิทธิ์ของเรา ทั้งฉันและหยดน้ำจึงแทบจะกลายเป็นคนๆเดียวกัน จะมีญาติพี่น้องหรือเพื่อนอีกกี่คู่เชียว ที่มีโอกาสรับรู้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งอย่างที่ฉันมี หยดน้ำชอบไปนั่งตรงระเบียงหลังบ้าน นั่งนิ่งๆ เหม่อมองดวงตะวันที่ค่อยๆเลื่อนลับเหลี่ยมภูเขา เธออาจมีความในใจมากมาย หรือไม่ก็เป็นพวกศิลปินที่มีโลกส่วนตัวสูง “ทำไมชอบดูพระอาทิตย์ตกดินนัก” ฉันเคยถามเธออย่างนี้ และเธอก็ตอบว่า “มันเหงาๆดี... ฉันชอบ” แดดสีเข้มอาบไล้ใบหน้าและผิวกายของเธอ ภายใต้เสื้อกล้ามตัวบางและกางเกงขาสั้น ผู้หญิงคนนี้ดูน่าทะนุถนอม บอบบาง “ลองชวนหินไปขึ้นภูไหม เราจะได้ดูพระอาทิตย์ตกและขึ้นด้วยกันสามคน” ฉันชวน อะไรไม่รู้ดลใจให้ฉันถามไปแบบนั้น “ทำไมถึงต้องสามคน สองคนไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงเธอลอยๆ แต่ฉันหงุดหงิด “หมายความว่าไง” “ไม่มีอะไรหรอก” หยดน้ำตอบรวนๆ “ก็แค่สงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมความรักของเราถึงเป็นความรักของคนสามคนไปได้ ต่างจากคู่อื่นๆมากนะ” เป็นครั้งแรกที่ฉันกุมมือเธอไว้ คำถามที่เธอถามนั้น ฉันก็เคยครุ่นคิดในใจเพียงลำพัง ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ และทำไมถึงต้องเป็นฉัน ...แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่มีคำตอบ “บางที อาจเป็นกำหนดจากคนบนนู้น” เธอว่าพลางแหงนมองไปยังก้อนเมฆที่ล่องลอยอยู่เบื้องบน ขอบสีทองตัดเด่นกลางท้องฟ้าที่เริ่มมืด “ก็คงเป็นอย่างนั้น” ฉันเออออไปด้วย และจากนั้น หยดน้ำก็หันกลับมาเพ่งพินิจใบหน้าของฉัน “เธอไม่ใช่คนสวย” หยดน้ำว่า แต่ฉันไม่โกรธหรอก เพราะยอมรับได้นานแล้ว “แต่ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมพี่หินถึงยอมคบเธอ” “ทำไมล่ะ” ฉันถาม มันเป็นประเด็นที่น่าสนใจดีเหมือนกัน “เพราะความรู้สึกบางอย่างเวลาอยู่ใกล้เธอน่ะสิ ยิ่งอยู่ด้วยนานๆ จะทำให้ไม่อาจตัดใจจากไปได้” ฉันหัวเราะร่าให้กับคำตอบ แต่หยดน้ำทำหน้าจริงจัง “แต่ มันไม่ใช่เรื่องดีเลยนะ” เธอบอก “เพราะความรู้สึกแบบนี้มันน่ากลัวเกินไป พี่หินอาจคิดว่าถ้าถลำลึกเกินกว่านี้ เขาจะไม่เหลือใจไว้รักตัวเองและใครอื่นอีก เขาก็จะตีตัวออกห่างจากเธอเรื่อยๆ” ฉันยิ้มทั้งที่ฉิว “เหมือนกันแหละ เพราะเขาอาจไม่เลือกใครเลยก็ได้” บท สนทนาในวันนั้นจบลงตรงที่เรานินทาผู้ชาย ที่เราต่างคิดว่ารักอย่างสุดใจ... และการทำนายของฉันก็แม่นยำ ราวกับมีตาวิเศษที่จะเห็นอนาคตในกาลต่อมา จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:31:40

ความคิดเห็นที่ 4 หยดน้ำมาถึงในช่วงเวลาบ่ายกว่าๆ... แดดร้อนเปรี้ยง แต่หยดน้ำกลับใส่เสื้อผ้า แบบเปิดเผยเนียนเนื้ออย่างไม่เกรงกลัว ราวกับจะท้าทายดวงตะวันให้ส่องแสงมาแรงกว่านี้อีก หยดน้ำสวยได้แม้แต่ในเวลากลางวัน ขณะที่ฉันดูดีเฉพาะช่วงกลางคืนที่มองอะไรไม่ชัดเจน “เข้ามาก่อนสิ” ฉันบอกหลังเปิดประตูรับ พอเข้ามาถึง หยดน้ำก็กวาดสายตาไปรอบบ้านของฉันอย่างถี่ถ้วน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่กังวลว่าเธอจะติอะไร เพราะฉันเพิ่งทำความสะอาดบ้านเมื่อช่วงเช้า “เธอน่ะ อยู่สบายเกินไปแล้วนะ” หยดน้ำพูด จะเป็นเชิงต่อว่าหรือเหยียดเยาะก็ไม่ใช่ ดูเหมือนพูดลอยๆมากกว่า “ไม่เจอกันตั้งนาน นึกว่าตายซะแล้ว” ฉันพูด แล้วก้าวฉับๆแซงไปนั่งที่โต๊ะรับแขก หยดน้ำเพียงแต่ตามมานั่งข้างๆด้วยกิริยาแช่มช้า ผิดจากตัวตนของเธอเมื่อครั้งในอดีต “ถ้าตายๆไปเลยก็ดีนะ” ประโยคนี้ทำให้ฉันสามารถยืนยันสังหรณ์ของตัวเองได้ว่า เธอกำลังมีปัญหาจริงๆ “เป็นอะไรไปล่ะ” ฉันถาม แอบรู้สึกผิดพลาดเล็กน้อย ที่เผลอใช้น้ำเสียงอ่อนโยนเข้า “เปล่าหรอก... นี่! เธอได้ข่าวของพี่หินบ้างไหม” ฉันสงสัยเล็กน้อยว่าหยดน้ำจะมาไม้ไหน แต่ก็เฉยเสีย ตอบเรียบๆเพียงแค่ว่า “ไม่รู้... มีอะไรล่ะ” “เขามาขอคืนดีกับฉัน” คำ ตอบของหยดน้ำทำให้ฉันนิ่งไฟพักใหญ่ๆเลยทีเดียว เรื่องราวในอดีตที่ลืมเลือนไปบ้าง กลับผุดมาราวกับเห็ดบนขอนไม้ในฤดูฝน... เงียบๆ แต่เผลอเดี๋ยวเดียวก็มากมายเต็มไปหมด “จะให้ฉันอิจฉาเหรอไง เสียใจด้วยนะ ฉันไม่เคยคิดจะกลับไปหาผู้ชายคนนั้น หมาที่คิดมีเจ้าของหลายคน ฉันไม่ชอบ...” “แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็เคยแย่งเขามา และก็ยื้ออยู่กันสามคนเรา จำไม่ได้หรือไง” ฉันนิ่วหน้า เคร่งเครียดเพราะถูกย้อน “แต่มันไม่สำคัญหรอก เรื่องที่แม่อยากให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่แม่เลือกให้ก็ไม่สำคัญ” เธอบอก “แล้ว... ยังไง” “เรื่องของเรื่องก็คือ... ฉันไม่อยากแต่งงาน และก็ไม่อยากคบกับพี่หิน แต่ตอนนี้ฉันสับสน และ... เธอเข้าใจฉันรึเปล่า” ฉันส่ายหน้า ไม่อาจเข้าใจได้อยู่ดีว่าหยดน้ำต้องการสื่ออะไรกันแน่ ...เธอมาหาฉันทำไม หยดน้ำเห็นฉันนิ่งไป เธอเลยพูดโพล่งขึ้นมา “นี่! บอกฉันหน่อยสิ ว่าฉันต้องทำไงดี” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:33:51

ความคิดเห็นที่ 5 หินหายหน้าไปจากพวกเราบ่อยขึ้น และแต่ละครั้งก็ไปแบบนานๆ เราจึงไม่ได้ขึ้นภูเพื่อดูพระอาทิตย์ตามที่วางแผน แต่เปลี่ยนเป็นฉันพาหยดน้ำไปนั่งกินอาหารที่ร้านริมแม่น้ำ มองดูแสงแดดตกต้องกระทบผิวน้ำที่กระเพื่อมไหว จนเห็นเป็นแสงระยิบระยับเนืองนองไปทั่วโค้งคุ้ง “สวยจัง” หยดน้ำอุทานขณะนั่งที่โต๊ะอาหาร ตรงนี้อยู่ติดกับราวไม้ที่กั้นไว้เป็นแนวยาวไปตามระเบียง สายน้ำอยู่ข้างล่างพื้นนี้เอง และมันก็กำลังไหลเอื่อยๆไปยังปลายทางไกลลิบลับ “งั้นๆแหละ” ฉันขัดคอ และหันมาจัดการ กับอาหารตรงหน้าซึ่งเป็นอาหารจำพวกผักทั้งสิ้น “อีกหน่อย เราคงไม่ได้เจอกันแล้ว” หยดน้ำพูดแทรกเข้ามา ทำให้ฉันกลืนข้าวแทบไม่ลง ยิ่งคิดตาม ฉันก็ยิ่งหดหู่... เป็นความคิดที่ร้ายกาจอะไรอย่างนี้ “ฉันรู้สึกเสียใจที่จะไม่ได้เจอเธอ มากกว่าเสียใจที่จะต้องเลิกกับพี่หิน” หยดน้ำยังคงรำพึงรำพัน ขณะที่ฉันก้มหน้าตักอาหารเข้าปากโดยไม่กล้าสบตาเธอ “ถ้าเธอเป็นผู้ชายก็ดีสิ” หยดน้ำว่า “ฉันอยากเป็นแฟนเธอมากกว่าเป็นแฟนพี่หิน” “ล้อเล่นรึเปล่า... แล้วเรื่องอะไรจะให้ฉันเป็นผู้ชาย ไม่เอาหรอก” หยดน้ำอมยิ้มแล้วหัวเราะหึๆในคอ “นั่นสิ! เป็นปรายแบบนี้ดีกว่าตั้งเยอะ” ฉันกับหยดน้ำกินมื้อเย็นกันอย่างเงียบๆ จนฟ้ามืดสนิท เรา ก็ท่องราตรีด้วยการซื้อของกระจุกกระจิก ก่อนจะกลับเข้าบ้านที่ปราศจากเงาของหิน เราอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และเข้านอนบนเตียงเดียวกัน ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ปล่อยให้ระย้าดาวที่พราวพริบบนฟากฟ้าทอแสงกล่อม... ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า นั่นเป็นคืนที่ฉันมีความสุขที่สุด แต่ความสุขนั้นไม่อาจอยู่ได้นาน... รุ่งเช้า ฉันพบว่าห้องว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของหยดน้ำ ไม่ว่าจะเป็นของใช้ส่วนตัวหรือตัวเธอเอง หยดน้ำอันตรธานหายไปหรือ... ใจฉันแป้ว หดหู่จนไม่อาจหยัดยืน และขณะที่ทรุดนั่งกับพื้น กระจกตรงหน้าก็ส่องสะท้อนร่างกายของฉัน บนแก้มของฉันมีรอยลิปสติกติดแน่น ...เป็นลิปสติกของหยดน้ำ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:36:40

ความคิดเห็นที่ 6 “แม่ด่าที่ฉันนอนกับพี่หิน พอฉันบอกว่าไม่เห็นต้องคิดอะไรมาก แม่ก็ตบฉันเลย ทีเดียวแต่แดงไปสองสามวัน ตอนนั้นฉันโมโหนะ คิดแต่ว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร แต่... ตอนนี้ก็พอเข้าใจขึ้นบ้างแล้ว” หยดน้ำเล่าเรื่องในวันที่เธอกลับบ้านให้ฉันฟัง ฉันได้แต่ถอนหายใจ เพราะความคิดของฉันในตอนนั้น ก็คงไม่ต่างกันนัก ถ้าเขาขอนอนด้วย ฉันก็จะยอมเพื่อเหนี่ยวรั้งเขาไว้ มารู้เมื่อสายว่าไม่มีประโยชน์ “แล้วจะทำยังไงต่อ จะแต่งงานหรือว่ากลับไปคบกับพี่หิน จะได้เป็นข้ออ้างไม่ต้องแต่ง” ฉันถามกลับประเด็นเดิม หยดน้ำโคลงศีรษะช้าๆ “ไม่หรอก ไม่เอาทั้งสองอย่างแหละ ฉันจะหนีไปอยู่ที่อื่น ถ้า... ไม่มีทางเลือกจริงๆนะ บางทีฉันอาจตายไปเสียก็ได้” ฉันเบ้ปากให้กับความคิดของเธอ “ชีวิตไร้ค่าดีเนาะ” “คง งั้นแหละ แต่อย่างน้อยๆ ฉันว่าก็คุ้มนะกับการเกิดมาครั้งนี้” หยดน้ำพูดจ้อยๆ ฉันได้แต่นิ่งฟัง “ฉันอาจคิดไปเองก็ได้ ว่าอดีตยังตามหลอกหลอนฉันอยู่ ความสัมพันธ์แบบเราสามคนมันทำให้ฉันประสาทจริงๆ” อาจเป็นเหตุนี้เองล่ะมั้งที่ทำให้เธอมาหาฉัน เพราะเรื่องราวเมื่อวันเก่าๆเหล่านั้นยังคอยตามติดดั่งเงา ที่ไม่จะไปไหนก็ไม่อาจสลัดทิ้ง “บอกหน่อยได้ไหม ว่าในตอนนั้นพวกเรารู้สึกอย่างไรกันแน่... เธอรู้สึกยังไงกันแน่” หยด น้ำถามขณะที่ฉันงงงัน... ความรู้สึกในครั้งนั้น... ถ้าได้รู้ความจริงกันเสียที ความทุกข์ทรมาน ที่ดิ้นขลุกขลักในใจของหยดน้ำและฉันอาจถูกปลดปล่อย ความจริงออกจะน่ากลัวไปนิดในบางเรื่อง... พอฉันไม่ตอบ หยดน้ำก็ได้แต่ถอนใจหนักๆ แล้วลุกยืนขึ้น ขอตัวกลับบ้าน “ขอบคุณนะ” หยดน้ำพูดสั้นๆ และก้าวไปยังประตู ฉัน เดินตามหลังเธอไปทั้งที่ไปทั้งที่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วจู่ๆ หยดน้ำก็หยุดกึกแล้วหันหลังกลับมายังฉัน เธอสูดลมหายใจเจ้าลึกก่อนผ่อนระบายยาวๆ ท่ามกลางความเงียบที่อัดแน่น “จูบฉันที... ได้ไหม” คำถามของหยดน้ำ ราวกับทำให้อากาศรอบข้างหนาวเย็นลงกะทันหัน ฉันรู้สึกหนาวเย็นจนชาไปทั้งตัว เวลาเดียวกันนี้เอง เธอก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ในช่วงเวลาที่ริมฝีปากแตะกัน เปลือกตาของฉันปิดลง ความรู้สึกประหลาดนั้นวิ่งพล่านไปทั่วกาย หัวใจดั่งจะละลายและหลอมรวมเข้ากับคนตรงหน้าจนเป็นหนึ่งเดียว ...นี่หรือคือความสัมพันธ์นั้น สิ่งที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันสามคน... ฉันลืมตาขึ้นเมื่อริมฝีปากถูกถอนออกไป ตระหนักถึงความอึงอลในบรรยากาศสงบเงียบ “กลับก่อนนะ... โชคดี และลาก่อน” หยด น้ำส่งรอยยิ้มหวานละมุนละไมให้ฉัน ก่อนเดินจากไป ชีวิตของเธอจะเป็นอย่างไรต่อไปนะ ในเมื่อเธอปลดความรู้สึกที่ต่างคนต่างพันธนาการออกไปจนสิ้นแล้ว และฉันเองล่ะ จะเดินทางอย่างไรในถนนชีวิตที่ทอดยาว ฉันดึงประตูปิดอย่างเงียบเชียบ... นี่อาจเป็นการดีที่สุดสำหรับเวลานี้... ********* จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:39:41

ความคิดเห็นที่ 7 ดวงใจในวันวาร บทที่ 2 – อดีต ความรู้สึกบางอย่างบอกว่า เธอมีบางสิ่ง ซึ่งฉันได้ค้นหาจากคนทั้งหลายแต่ไม่เคยพบ บางสิ่งที่ฉันกลัวเกรงที่จะแสดงมันออกมา และเฝ้าฝันว่า สักวันหนึ่ง ฉันจะกล้าเผยมันออกมาได้ หากกระนั้น ความฝัน ก็ยังเป็นเพียงฝัน ฉันวางหนังสือรวมเรื่องสั้นลงบนโต๊ะหินอ่อน เมื่ออ่านจบถึงบทสุดท้าย หนังสือเล่มนี้เก่าพอสมควร สีกระดาษจากที่เคยขาวก็เริ่มซีดเหลือง หากกระนั้น ตัวละครอย่างหยดน้ำ หิน และตัวเอก ในเรื่องสั้นดวงใจในวันวารยังคงทำให้ฉันคิดถึงพวกเขาเสมอ ในสายธารเวลาที่ผ่านมา ตัวละครทั้งสาม เป็นเพียงภาพที่ผู้เขียนรังสรรค์ขึ้นไว้เท่านั้น เป็นเรื่องสมมุติที่แปลกตาและไม่คิดว่าจะมีจริงบนโลกใบนี้ หากกระนั้น เมื่อกระแสแห่งเวลาพัดพาฉันให้ล่องไหล ฉันก็พบว่า ภาพที่ฉันเคยเห็นเป็นภาพวาดขาวดำ กลับเริ่มมีสีสันชัดเจนขึ้น จนอาจกลายเป็นภาพสามมิติ น่าประหลาดเหลือเกิน ที่ฉันจะนึกถึงเรื่องราวเหล่านั้นขึ้นอีกครั้ง เมื่อฉันหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่าน และฉัน ก็หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านบ่อยเสียด้วย ปัจจุบัน ฉันอายุยี่สิบหกแล้ว ตลอดเส้นทางชีวิตที่ผ่านมา มีเรื่องราวมากมายเหลือเกินที่ฉันได้เรียนรู้ ซึ่งบางเรื่องฉันก็สามารถทำความเข้าใจได้ บางเรื่องฉันก็กำลังศึกษา ส่วนบางเรื่องก็สอบตก หนึ่งในเรื่องที่ฉันสอบตก คือเหตุการณ์ราวๆ ห้าปีก่อน เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉัน กับคนรัก และกับใครสักคนที่ฉันเองก็จดจำได้เพียงเลาๆ ฉันเหลือบมองหนังสือรวมเรื่องสั้นที่อยู่บนโต๊ะหินอ่อนอีกครั้ง แสงแดดอ่อนยามเช้าโลมไล้ภาพปกอย่างแผ่วเบา ขณะที่ห้วงคำนึงของฉันไหลย้อนไปยังอดีต จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:47:02

ความคิดเห็นที่ 8 “จะไปไหนน่ะจิน” เสียงใสๆ ที่เรียกมาจากด้านหลัง ทำให้ฉันหยุดท่ามกลางแดดสีส้มที่ส่องลงมาจากฟากฟ้ายามเย็น ตรงลานจอดรถหน้าอาคารเรียนซึ่งเงียบเหงา เพราะมีรถของนักศึกษาและอาจารย์อยู่เพียงไม่กี่คัน ภายใต้อาคารเก่าแก่ที่เสมือนจะฝังตัว เข้าไปกับแมกไม้ที่รกครึ้ม บริเวณหน้าประตูทางเข้า ธำรงค์ยืนเอามือล้วงกระเป๋า สายตาคมของเขามองมายังฉันนิ่ง ฉันจึงยิ้มให้เขาเล็กน้อยแล้วตอบ “จะกลับบ้านเอาข้าวไปให้แรบบิท” ฉันหมายถึงแมวสามสีที่ฉันเลี้ยง ชายหนุ่มเดินออกมาจากใต้ร่มเงา ท่ามกลางแสงสว่างที่สาดลงมา ภาพเขาก็เด่นชัดขึ้น ผมยุ่งๆ ของเขานั้นดำสนิท เสริมรับกับความเข้มของโครงหน้าและกรามที่เป็นเหลี่ยมสัน ไรเขียวของหนวดเคราล้อมเต็มคางและใต้จมูก แต่ริมฝีปากเขานี่สิที่มีสีแดงชัดเจน เหมือนกับว่าแต่งแต้มด้วยสีทั้งที่ไม่มีได้สัมผัสกับอะไร เขาเป็นคนหุ่นดี ค่อนไปทางหนา แบบนักกีฬาว่ายน้ำ ชกมวย ทำนองนั้น เมื่อเขามายืนใกล้ฉัน ก็จะเห็นว่าเขาเป็นคนสูงมาก สูงกว่าฉันสักหนึ่งฝ่ามือได้ ทั้งที่เวลาฉันเข้าแถวตอนเรียนมัธยมที่ต้อง เรียงตามลำดับไหล่ ฉันก็อยู่บริเวณหัวแถวแล้วแท้ๆ แต่ก็นั่นแหละ ตอนเรียนเขาอาจอยู่ตำแหน่งหัวแถวเลยก็ได้ “ก็ไหนบอกว่า เมื่อเช้าเธอเทให้มันแล้วนี่” เขาถาม “อื้อ... แต่ว่าไม่ได้ให้เยอะนี่นา เดี๋ยวมันกินหมดก็ท้องแตกตายพอดี” ฉันตอบ “เฮ้อ จะบ้ารึเปล่า แมวที่ไหนมันจะกินจนท้องแตกล่ะ เคยเลี้ยงแมวไหมเนี่ย” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธ ก็จริงนี่นา ฉันเพิ่งรับอุปการะเจ้าแรบบิทประมาณเดือนเดียวเอง มันหลงมา ติดอยู่ที่ระเบียงห้องฉันในวันฝันตก พอฉันให้ข้าวมันกินเท่านั้นแหละ มันก็ไม่ยอมไปไหนเลย “นั่นไง ไม่เคย คราวหลังก็เทให้เผื่อให้มันเลย จะได้ไม่เสียเวลาเทียวไปเทียวกลับ” “งั้นอาหารก็ไม่อร่อยน่ะสิ เย็นหมด” ธำรงค์ทำหน้าเซ็งๆ แต่ฉันอุบหัวเราะ ที่จริงฉันแค่อยากยั่วเขาเล่นเท่านั้นแหละ ก็บางที การที่เราดื้อบ้าง ไม่ยอมทำตามคำสั่งบ้าง มันก็ทำให้เราดูเป็นตัวของตัวเองดี “เธอให้อาหารเม็ดมันนะ ไม่ใช่ปลาทูทอด” “นั่นแหละ ก็ถ้าเกิดทิ้งอาหารเม็ดไว้นาน แรบบิทเคี้ยวแล้วไม่กรุบๆ มันก็ไม่อยากกินน่ะสิ คนเราเวลาจะกินอะไรยังต้องพิถีพิถันเลย แรบบิทก็เหมือนคนน่ะแหละ ก็ต้องเอาใจใส่” หน้าคมเข้มของเขาส่ายไปมาช้าๆ อย่างเหนื่อยหน่ายที่จะต่อล้อต่อเถียงกับฉัน ฉันเลยยิ้มแล้วเผยความลับให้เขารู้ “ไม่ได้หาแรบบิทอย่างเดียวหรอกค่ะ คุณผู้ชาย พอดีจะมีรูมเมทมาพักด้วยวันนี้ เลยต้องรีบกลับไปทำความรู้จักก่อน” “อ้าว ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยล่ะ” เขาถามอย่างงงๆ “ก็ถูกแล้ว ฉันไม่ได้บอก นายจะรู้ได้ไง” ธำรงค์ยกมือขึ้นกุมขมับ แล้วโบกมือข้างที่เหลือเป็นเชิงไล่ “เอาๆ กลับก็กลับ เดี๋ยววันนี้ไปกินข้าวคนเดียวก็ได้ เธอนี่นะ นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่คิดถึงฉันเลย ไม่เห็นความสำคัญของกันสินะ” “โอ๋...” ฉันเข้าไปเกาะแขนเขา พยายามสบตาเป็นเชิงเล่น “โกรธจริงหรือว่างอน ถ้างอนจะง้อนะ แต่ถ้าโกรธจริงจะหนี” “งอน” เขาตอบขึงขัง “งั้นง้อนะจ๊ะ... ดีๆ กันเนาะ” เขาจ้องฉันเขม็งครู่หนึ่ง ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เอ้าๆ กลับเหอะ เดี๋ยวเพื่อนคนใหม่ของเธอจะรอนาน” “อื้อ แล้วคืนนี้จะโทรหานะ” “ครับ” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:51:37

ความคิดเห็นที่ 9 ตะวันตกดินไปแล้ว กว่าฉันจะกลับถึงบ้านพักขนาดเล็กที่ฉันเช่าอยู่ ท้องฟ้ากลายเป็นสีครามมืดๆ ที่ฟากฟ้าเริ่มมีดวงจันทร์ปรากฏให้เห็นรางๆ สายลมพัดยอดไม้ไหวเบาๆ ใบแก่บางใบปลิดขั้วร่วงปลิวลงสู่พื้น ฉันประกาศหาเพื่อนร่วมเช่าบ้านผ่านทางอินเตอร์เน็ต เมื่อช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา อันที่จริง ฉันไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทองในการจ่ายค่าเช่า หรือเหงาอะไรทั้งสิ้น เพียงแต่ว่าฉันดูละคร และเห็นข่าวประกาศหารูมเมทแบบนี้จากต่างประเทศมาบ้าง ฉันลองคิดดูว่า จะเป็นยังไงกับการต้องใช้ชีวิต ร่วมกับคนที่เราไม่เคยรู้จัก แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก เลยทดลองทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะกล้าทำ   แต่นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับ มีคนสนใจข้อเสนอของฉัน! ทันทีที่มาถึงหน้าบ้าน ฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ยืนรอฉันอยู่หน้าห้อง ความสูงของเธอน้อยกว่าฉันหน่อย และด้วยความผอม ทำให้เธอดูตัวเล็กบอบบาง ใบหน้ารูปหัวใจถูกล้อมกรอบด้วยเส้นผมดกหนา ย้อมสีน้ำตาลแดงดูสะสวย ทว่า เธอไม่ยิ้ม ใบหน้านิ่งสนิท เหมือนไร้ความรู้สึกและมนุษยสัมพันธ์ เธอมาพร้อมกระเป๋าใบใหญ่สองสามใบ และบอกชื่อแก่ฉันว่า ณมนต์ “ชื่อเพราะจังค่ะ ไม่รู้แปลว่าอะไร” “ไม่รู้เหมือนกัน” เธอตอบ ดูเหมือนความพยายามในการชวนเธอคุยในขั้นต้นจะล้มเหลว แต่ฉันก็ไม่ได้เครียดอะไรนัก คิดว่าอาจด้วยความประหม่าเขินอาย หรือเธออาจจะยังทำตัวไม่ถูก ฉันช่วยณมนต์ยกกระเป๋า แล้วเปิดประตูเข้าไปในบ้าน พอไฟในถูกเปิด เจ้าแรบบิทก็ร้องเหมียวๆ แล้วเข้ามาคลอเคลีย “เป็นไงแรบบิท หิวไหมเอ่ย เดี๋ยวจีจี้หาข้าวให้กินนะ” ฉันพูดกับสัตว์เลี้ยงของฉันเสียงอ่อนหวาน แล้วหันกลับไปทางเพื่อนร่วมบ้านผู้มาใหม่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย ฉันจึงบอก “ฉันเลี้ยงแมวด้วยน่ะค่ะ ไว้เป็นเพื่อน คุณไม่แพ้ขนหรือกลัวแมวใช่ไหมคะ” เธอตอบฉันด้วยการยักไหล่อย่างเสียไม่ได้ทีหนึ่ง ก่อนลากกระเป๋าเดินทางใบโตผ่านฉันเข้าไป ฉันชักรู้สึกแย่แล้วสิ ที่จะต้องมีเพื่อนร่วมบ้านไร้มนุษยสัมพันธ์แบบนี้ “ห้องฉันล่ะ” เธอถาม ด้วยความที่คิดอะไรเพลินไปหน่อย ฉันเลยไม่ได้รีบตอบคำถามของเธอ แต่เมื่ออีกฝ่ายสะกิดด้วยสายตาเย็นชา ฉันจึงรีบตอบ “มีสองห้องค่ะ ชั้นบนห้องนึง ชั้นล่างห้องนึง ฉันอยู่ชั้น...” “ฉันขออยู่ชั้นบนแล้วกัน อยากได้ความเป็นส่วนตัว” ณมนต์ตัดบท ฉันอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีคนไร้มารยาทแบบนี้ ชั้นบนน่ะ ห้องนอนฉันเลยนะ ไม่ถามกันสักคำ ให้มันได้อย่างนี้สิ “มีปัญหาอะไรเหรอ” คนช่างสงสัยหันมาถามหน้าตึงๆ จนฉันเสียวสันหลังว่า เพื่อนร่วมบ้านของฉันคนนี้เป็นฆาตกรหลบหนีรึเปล่า “เปล่าๆ” ฉันรีบตอบ “คือ ปกติฉันนอนห้องชั้นบน ก็เลยไม่สะดวก” เสียงอ่อยๆ ของฉันคงทำให้เธอหันมามองฉันเต็มๆ ตา เธอเดินเข้ามาหาฉัน แล้วบอกฉันด้วยคำพูด ที่ทำให้ฉันอยากกรี๊ดขึ้นมาทันใด “งั้นก็ เก็บของ แล้วย้ายมานอนข้างล่างซะ!” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:56:27

ความคิดเห็นที่ 10 “จินดาภรณ์พูดค่ะ” ฉันกรอกเสียงไปตามสายโทรศัพท์ พร้อมกับหยิบหนังสือเรื่องสั้นบนโต๊ะหินอ่อนขึ้น แล้วอพยพย้ายถิ่นฐานจากการชมทิวทัศน์นอกบ้าน มานั่งภายในห้องนั่งเล่นแทน “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าคุณพอจะว่างรึเปล่าคะ ดิฉันอยากปรึกษาเรื่องงานเขียนภาพสักหน่อย” “ปกติฉันไม่ทำงานวันหยุดค่ะ” “แต่ เรื่องนี้ด่วนมากเลยนะคะ ถ้ายังไงก็...” “มันเป็นกฏค่ะ” ฉันตัดบท “กฏหรือคะ” “ค่ะ กฏที่ต้องพักทุกๆ วันหยุด คุณเองก็ควรพักนะคะ” ฉันปฏิเสธไปตรงๆ จนอีกฝ่ายหนึ่งอึ้งชั่วขณะ ทำให้ฉันนึกภาพผู้หญิงที่ทำหน้าเหวอขึ้นมาในใจทันที ก่อนที่ภาพดังกล่าวจะถูกรบกวนด้วยเสียงของอีกฝ่าย “ค่ะ ปกติดิฉันก็พัก แต่เมื่อสักครู่ดิฉันได้ทราบข่าวจากลูกน้อง ว่ามีลูกค้าเอาภาพมาขายที่สตูดิโอ บอกว่าเป็นรูปวาดของมายา ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อได้ไหม เลยอยากเชิญ ให้คุณจินดาภรณ์มาตรวจรายละเอียดให้หน่อย” แล้วก็กลับเป็นฉันเองที่ต้องนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ มายา คือจิตรกรหญิงที่มีชื่อเสียงมาก ช่วงพุทธศักราชสองพันสี่ร้อยปลายๆ ผู้ที่ได้ชื่อว่าสามารถเนรมิตภาพวาดให้กลายเป็นของที่จับต้องได้ ใครก็ตามที่ได้ดูภาพวาดของมายา ต่างต้องมนต์สะกด “ปกติงานของมายาดูไม่ยากเท่าไหร่นี่คะ งานมีเอกลักษณ์ชัดเจน คนลอกยาก คุณน่าจะพอดูออก” “ปกติดิฉันก็ดูออกค่ะ แต่ไม่ใช่กับภาพนี้ ที่เป็นภาพคู่รัก” เธอหยุดคำพูดไว้ตรงนั้น เหมือนจะรอดักเหยื่อ และก็เป็นจริงดั่งที่เธอคาดคะเน ฉันเองก็เนื้อเต้นทันทีที่ได้ยิน “คุณว่ายังไงนะ” ฉันฮุบเหยื่อทันที “มันเป็นภาพวาดคู่รักค่ะ แปลกไหมคะ ที่มายาจะวาดภาพแบบนี้” เธอเน้นอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอย่างผู้มีชัย “ถ้าหากว่าคุณจินดาภรณ์ไม่ว่าง ก็ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันจะหาคนอื่นมาช่วยตรวจสอบแทนก็ได้ สวัสดีค่ะ” “อย่าเพิ่ง!” “คะ” “คุณชื่ออะไรนะ” ฉันรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ “ปิ่นค่ะ... ปิ่นดารา” ความรักของฉันไม่ได้ถูกเผยแพร่ไปยัง “ใคร... แบบไหน...” หากแต่ มันจะถูกส่งมอบให้กับ “ดวงใจ... แบบไหน...” มากกว่า ********* จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 11:59:41

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านค่ะ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 12:22:09

ความคิดเห็นที่ 12 ^____^  ขอบคุณจ้า... จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 12:53:15

ความคิดเห็นที่ 13 อ่านเพลินดีครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 13:28:23

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณคุณห้าสิบป่ายจ้า ^___________^ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 14:26:22

ความคิดเห็นที่ 15 ลองเข้ามาอ่านเล่นๆดู พออ่านอารัมภบท รู้สึกว่า..เอ๊ะ...เกรินนำน่าสนใจ ลองอ่านดูดีกว่า...เลยลองอ่านดูจนจบ^^..... ถ้าไม่มีบทอารัมภบท สงสัยคงไม่ได้อ่านนะเรา^^ (เป็นนิยายแนว ญญ เรื่องแรกที่อ่านในชีวิต) และพบว่าคุณ กานต์กัลรวีส์ มีวิธีการเขียน เล่าเรื่อง ดำเนินเรื่อง น่าสนใจดีครับ มีรูปแบบไม่ค่อยเหมือนใตรเท่าไร เนื้อหาก็ชวนให้ติดตามดูว่าสาวทั้งสองจะทำอย่างไรต่อไป มี งงๆ อยู่บ้างซึ่งคงเป็นเพราะยังไม่ชินกับวิธีการเขียน แต่ไม่เป็นปัญหาอะไร ^__^........ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 17 มี.ค. 55 17:12:09

ความคิดเห็นที่ 16 ขอบคุณคุณ GTW จ้า สำหรับคอมเม้นท์ สาเหตุที่งง อาจเพราะคนเขียน มีภาวะสับสนทางสมองเอง ฮ่าๆๆ ยอมรับผิดทุกประการ ^___________^ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 11:11:25