ความคิดเห็นที่ 1 “คุณเดินชนโต๊ะ แล้วทำนาฬิกาผมตก” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยเรียบๆ ช้าชัด พลางส่งสายตามองลงไปยังนาฬิกาที่พื้น ไม่ห่างนักมีบริกรหนุ่มยืนนิ่ง เป็นพยานรู้เห็นเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ “ฉันขอโทษคุณแล้วไงคะ กำลังจะก้มเก็บนาฬิกามาคืนคุณ แต่คุณบอก เองว่าไม่ต้อง ฉันก็จะเดินกลับไปที่โต๊ะ คุณก็ห้ามอีก ตกลงจะเอายังไง กันแน่” วรมณเถียงกลับ หันไปส่งสายตาบอกกับกันยาวีร์และมณิภาว่า ‘ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย’ หากผู้มาให้กำลังใจคนหนึ่ง ไม่ได้สนเลย สักนิดว่าอะไรจะดำเนินต่อไป เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าคือนักแสดงหนุ่มซึ่ง กำลังมีชื่อเสียงอยู่ในปัจจุบัน เขาเป็นเจ้าของนาฬิกาที่เพื่อนสนิทเธอ ทำตก และเขากำลังหัวเสียอย่างหนักทีเดียว แต่กันยาวีร์ก็ยังเห็น ความหล่อเหลาปานเทพบุตรที่ฉายออกมาดึงดูดหัวใจเธอให้เต้นกระหน่ำ อยู่ในอก เมื่อวานเธอก็พบเขา วันนี้ก็ยังมาเจอกันอีก...อย่างนี้จะไม่ให้เรียก พรหมลิขิตอย่างไรได้! บรรดาผู้ที่มารับประทานอาหารเริ่มให้ความสนใจกรณีพิพาทที่เกิดขึ้น บ้างจำได้ว่าชายหนุ่มที่นั่งเงยหน้ามองหญิงสาวตัวเล็กแบบบางซึ่ง ยืนค้ำหัวเขาอยู่นั้น คือนักแสดงที่เพิ่งมีผลงานภาพยนตร์ไปหมาดๆ บางคนใคร่รู้เพียงเพราะอยากทราบมูลค่าของนาฬิกาที่เพิ่งหล่นกระทบ พื้นเมื่อครู่ “คนนี้น่ะหรือจ๊ะน้องโยโย่” มณิภากระซิบถามกันยาวีร์ เมื่ออีกฝ่าย พยักหน้า เธอจึงใจจดใจจ่อ รอคำตอบจากเขา “คุณกับผมต้องเอามันไปซ่อม” เขาก้มลงหยิบนาฬิกาขึ้นมา หน้าปัดแตกระแหงจากแรงกระแทก จึงทำให้มองไม่เห็นว่าด้านใน มีสภาพเป็นเช่นใด “นาฬิกาอะไรของคุณ ตกแค่นี้ก็แตก” ถึงรู้แก่ใจว่าไม่ควรพูด หากวรมณกลับพลั้งปากไปแล้วเรียบร้อย และได้รับรอยยิ้มเย็นเยียบ จากชายหนุ่มกลับมาทันควัน “คุณเป็นคนทำมันตก คุณมีความผิด ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะอยู่เงียบๆ” คำพูดของเขาทำให้วรมณหน้าตึง หลายคนที่คอยฟังอยู่เริ่ม ส่งเสียงวิพากวิจารณ์ไปต่างๆ นานา “เอานามบัตรคุณมาก็แล้วกันค่ะ ฉันจะเอาไปซ่อมให้ แล้วคุณค่อยมา เอาคืนหลังจากซ่อมเสร็จแล้ว” “ไม่ได้หรอกครับ” เขากำลังจะเอ่ยต่อ หากมีอีกเสียงหนึ่งขัดขึ้นเสียก่อน “เอาอย่างงี้ดีมั้ยคะ โยเป็นคนกลางให้ เดี๋ยวโยเอาไปซ่อมให้เอง แล้วโยจะเรียกเก็บเงินที่เหมียว แล้วจะเอาไปคืนคุณให้เอง ขอนาฬิกา นามบัตร แล้วก็เบอร์มือถือด้วยค่ะ” “ผมอยากให้คนที่ทำผิด รับผิดชอบในสิ่งที่ทำลงไป ไม่ใช่ให้ คนอื่นมาออกรับแทน ในฐานะคนกลาง เพื่อน หรืออะไรก็ช่าง” กันยาวีร์ซึมซาบกับคำว่า ‘คนอื่น’ เป็นพิเศษ หากหญิงสาวไม่ได้ ยอมแพ้ ยื่นข้อเสนอถัดไปในทันที “งั้นคุณฮาร์ท โย แล้วก็เหมียว เอานาฬิกานี่ไปซ่อมพร้อมกัน ไปเลยค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย” “คุณเรียกผมว่าอะไรนะครับ” เขานิ่วหน้า พยายามนึกว่าเคยพบ กันยาวีร์ที่ไหนมาก่อนหรือไม่ หากอึดใจเดียวจึงนึกขึ้นได้ ภาพยนตร์คงเข้าฉายอย่างเป็นทางการตั้งแต่ก่อนที่เขาจะกลับมา ถึงประเทศไทย หลายวันที่ผ่านมา ไม่ว่าจะไปที่ใด คนถึงได้ขยัน มองมาที่เขากันนัก! “ตกลงว่ายังไงคะ เราจะเอานาฬิกาไปซ่อมกันเลยรึเปล่า” กันยาวีร์ เร่งยิกๆ ส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจชนิดหวานหยดมาให้อย่างออกนอกหน้า วรมณเม้มปากแน่น จ้องผู้เสียหายอย่างไม่เกรงใจ “ฉันว่าเอาไปส่ง ที่ร้านซ่อมแป๊บเดียวก็หมดเรื่องแล้ว เร็วเข้าเถอะค่ะ คุณจะเอายังไง ก็ว่ามา ฉันหิวข้าว” ชายหนุ่มระบายยิ้มตอบกันยาวีร์ ก่อนจะสบตาวรมณนิ่งนาน เอ่ยสรุป ในที่สุด “เชิญคุณไปทานข้าวตามสบายเถอะครับ เสร็จแล้วมาที่โต๊ะนี้ ผมจะนั่งรอ แล้วเราค่อยไปร้านซ่อมนาฬิกาพร้อมกัน” แน่นอนว่าวรมณหันหลังกลับโต๊ะไปคนแรก ทิ้งให้กันยาวีร์เอ่ยขอโทษ ขอโพยแทนเพื่อนที่ทำนาฬิกาเขาตก โดยมีมณิภายืนยิ้มอยู่ข้างๆ กว่าจะเดินกลับกันมา วรมณแทบจะอิ่มข้าวไปเสียก่อน อาหารเลิศรส ผ่านลิ้นลงไปราวกับกลืนข้าวเปล่า แทบไม่รู้ถึงความกลมกล่อมหรือแม้ กระทั่งเผ็ดร้อนเท่าไหร่เลย ในใจอบอวลไปด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านหงุดหงิด “ซวยจริงๆ เจอกันเข้าไปได้สองวันติด มารชีวิตชัดๆ” “ทำไมไปว่าเขาแบบนั้นล่ะจ๊ะน้องเหมียว” “จริงมั้ยล่ะคะพี่วิปปิ้ง วันแรกที่เจอคือเมื่อวาน เหมียวก็โดนเพื่อนทิ้ง ชิ่งไม่เรียนต่อด้วยกันซะงั้น” กันยาวีร์หลบสายตาพิฆาตของวรมณ พยายามเมินไปทางอื่นเมื่อได้ ยินเสียงใสๆ เอ่ยต่อ “วันนี้ก็เจออีก เหมียวดันเดินไปชนโต๊ะเขาพอดี แล้วคนบ้าอะไร ถอดนาฬิกาวางไว้บนโต๊ะตอนกินข้าว ไม่เรียกซวยแล้ว เรียกอะไรดีคะพี่” “แล้วทำไมไม่เดินให้ระวังๆ ล่ะ เขาก็อยู่ของเขาดีๆ แกไปชนเองแท้ๆเลย ฉันว่าแบบนี้น่ะ คนที่ซวยน่าจะเป็นพี่ฮาร์ทมากกว่า นาฬิกาเขาดูท่าทาง แพงด้วย เสร็จแน่แกเอ๊ย!” “ช่างเป็นไร! พ่อแม่ฉันรวย กะอีแค่ค่าซ่อมนาฬิกาแค่เนี้ย มันจะซัก เท่าไหร่กันเชียว อย่างมากก็คงไม่เกินหกหลักหรอก ยังไงก็ยังมีปัญญา จ่ายแล้วกัน แกเงียบไปเลยนะโยโย่ ตอนนี้ปรอทฉันจะแตกอยู่แล้ว ขอร้องว่าอย่ามายั่วโมโห” “ไม่ได้ยั่วโมโหย่ะ! แต่คราวนี้แกผิดจริงๆ ถามใครก็ได้ ทำของเขาหล่น ยังไงก็ผิดเห็นๆ” เดือดร้อนมณิภาต้องขัดจังหวะอีกคำรบ เพราะเห็นท่าว่าคงจะเถียงกันไป แบบไม่มีวันจบสิ้นแน่นอน หลังเรียกบริกรมาเก็บเงิน ทุกคนจึงเดินมาที่โต๊ะของชายหนุ่ม ร่างสูงหยัดกายขึ้นช้าๆ เอ่ยถามพลางเดินนำไปที่ประตูกระจกใส มองออกไปเห็นแดดจ้าในยามใกล้บ่าย “จะเอารถไปคนละคัน หรือว่าจะนั่งรถผมไป” กันยาวีร์กำลังจะอ้าปากตอบ หากวรมณไวกว่ามาก “ฉันจะขับตามคุณไป คุณขับนำไปก็แล้วกันค่ะ” “งั้นพี่ขอตัวก่อนเลยนะคะ ถ้ามีอะไรคืบหน้า พี่จะติดต่อไปนะจ๊ะโยโย่” มณิภารับไหว้รุ่นน้องสาว แล้วจึงยิ้มให้กับชายหนุ่มเป็นเชิงบอกลา ก่อนจะเปิดประตูร้านและเดินตรงไปที่รถ หันมาโบกมือไหวๆ ทีหนึ่ง ในใจนึกภาวนาให้วันนี้ผ่านไปด้วยดีสำหรับวรมณ เพราะนาฬิกาเรือนที่ตกพื้นไปนั้น... “ผมซ่อมไม่ได้ครับ” ชายสูงวัยซึ่งอายุน่าจะไล่เลี่ยกับบิดาของวรมณและ กันยาวีร์เอ่ยอย่างถ่อมตน ขนาดว่าร้านซ่อมนาฬิกาแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลาง กรุงเทพมหานคร บนถนนสายธุรกิจ เป็นร้านใหญ่ที่มีลูกค้าแวะเวียนไป มาไม่ขาด ยังไม่รับซ่อม! หลังจากที่นำมาพินิจอยู่นานหลายนาที มือคร้ามแดดซึ่งดูบอบบางจึงส่ง นาฬิกาที่ถืออยู่คืนให้แก่เจ้าของ ส่ายหน้าอีกครั้งเป็นเชิงสำทับ “จนปัญญาจริงๆ ครับ ถ้าจะซ่อมก็ต้องส่งไปที่บริษัทที่นำเข้ามา หรือส่งไปซ่อมที่สวิสเซอร์แลนด์เลยจะดีกว่า แต่ผมแนะนำอย่างหลังครับ” “นาฬิกาอะไรกันคะ ทำไมคุณลุงซ่อมไม่ได้” วรมณขมวดคิ้วจนมัน แทบจะมาผูกเป็นปมอยู่รอมร่อ ปวดหัวจี๊ดขึ้นมาอย่างสุดจะฝืน “ก็แค่มันตกแตก” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:43:17

ความคิดเห็นที่ 2 “ไม่แค่หรอกครับ” เขาบอกพร้อมหัวเราะ “คุณๆ เอามาซ่อม กันเองแท้ๆ ไม่รู้เหรอครับว่าเรือนนี้น่ะมันเป็นรุ่นที่ผลิตมาจำกัด มีแค่ยี่สิบเรือน ราคาเกือบสิบห้าล้านบาท ผมไม่กล้าซ่อมหรอกครับ ได้ไม่คุ้มเสีย” “สิบห้าล้าน!” คราวนี้สองเพื่อนซี้สาวอุทานขึ้นมาพร้อมกันโดย ไม่ต้องมีใครบอกให้สามัคคี “ผมทราบดีครับ แต่เกรงว่าคนที่ทำมันตก เพิ่งจะเข้าใจเมื่อกี๊ ว่าทำไมผมถึงต้องซีเรียสนัก” “ถ้าจะให้ผมประมาณค่าซ่อมให้ ผมว่าน่าจะอยู่ราวๆ ไม่เกิน สามล้านบาท แต่คงจะต้องเสียเวลาส่งไปซ่อมนานหน่อย กว่าจะทำให้มันเหมือนเดิมได้ เป็นรุ่นสะสมที่ออกมานานแล้วด้วย คุณรสนิยมดีมากนะครับ” คนรสนิยมดียิ้มบางๆ พลางค้อมศีรษะรับ แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ ไม่อยู่เมื่อเห็นวรมณหน้าซีดเผือด โดยมีกันยาวีร์คอยโอบไหล่ เพื่อนไม่ห่าง ครุ่นคิดถึงจำนวนเงินที่จะต้องเสียเพื่อรับผิดชอบ ค่าซ่อมนาฬิกาให้ชายหนุ่ม เธอยังแทบจะลมใส่ไปด้วยอีกคน! “ขอบคุณมากนะครับที่เสียเวลา ผมขอตัวก่อน” ว่าแล้วเขาจึง หันมาที่วรมณ รอยยิ้มพึงใจประดับอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาอย่าง ไม่ปิดบัง “ข้างๆ นี่มีร้านกาแฟอยู่ เราไปนั่งคุยกันที่นั่นดีกว่า ว่าตกลงจะทำยังไงกับนาฬิกาเรือนนี้ดี” ร่างสูงโปร่งเดินนำวรมณและกันยาวีร์เข้าไปในร้านที่หอมกรุ่น ไปด้วยกลิ่นกาแฟ ตกแต่งราวกับเนรมิตดิสนีย์แลนด์ขนาดย่อม มาเป็นบรรยากาศ สร้างความประทับใจให้กับผู้มาเยือน หากไม่มีใครสนใจจะดื่มด่ำกับความน่าตื่นตานี้ สองสาวเดินไป ทรุดลงนั่งที่โซฟาหนังเทียมสีชมพูตัวใหญ่อย่างหมดเรี่ยวแรง ปล่อยให้ชายหนุ่มเดินไปที่เค้าท์เตอร์แต่เพียงผู้เดียว ไม่นานนักเขาจึงกลับมาพร้อมโกโก้เย็นสองแก้วบนถาด จัดวาง ลงตรงหน้าวรมณกับกันยาวีร์คนละแก้ว พลางนั่งรอคาเฟ่ลาเต้ร้อน ของตนอย่างใจเย็น “คุณใส่นาฬิกาเรือนละสิบห้าล้านไปไหนมาไหนตลอดเลยเหรอคะ” กันยาวีร์เอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัย เหลือบตาลงเห็นเครื่องดื่มของตน จึงพึมพำขอบคุณ “วันนี้ผมต้องไปงานตอนเย็น ผมเลยใส่ออกมา ที่ถอดไว้ก็เพราะ กำลังจะทานข้าว แล้วกับข้าวมันร้อน มีควัน ไม่อยากให้นาฬิกา เป็นไอเลยวางไว้ ไม่ได้คิดว่าจะมีอุบัติเหตุ” “เอ่อ...” กันยาวีร์ไม่รู้จะชวนเขาคุยอะไรต่อ รู้สึกเขินอายอย่าง ไม่มีสาเหตุเพียงเพราะเขาสนทนาอย่างสุภาพ สบตาตรงๆ และยิ้ม ให้เธอแบบเป็นมิตร “ผมจะส่งนาฬิกาไปซ่อมที่สวิสเซอร์แลนด์ตามที่ช่างแนะนำ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ค่อยคุยกันตอนผมได้นาฬิกาคืน” “ป่านนั้นฉันคงหนีไปไกลแล้วล่ะค่ะ” วรมณประชดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ลืมดูดวงไปเลยว่าปีนี้ปีชงรึเปล่า” “แกนะแก แขวะคุณฮาร์ทเขาอยู่ได้ ทำของเขาเสียแท้ๆ” “เลิกเข้าข้างเขาซะทีน่า” คนทำของเสียหน้างอง้ำ “ฉันรู้แล้วว่า ฉันผิด ไม่ได้คิดจะหนีจริงๆ ซะหน่อย” “บังเอิญว่าผมไม่ใช่คนมองโลกในแง่ดีนัก” เจ้าของนาฬิกาเอ่ย ด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ยังไงผมคงต้องให้ทนายมาทำสัญญา...” “คงไม่ต้องลำบากถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ยังไงฉันก็จะไม่หนีไปไหน” เสียงเล็กใสขัดขึ้นพร้อมยืนยันหนักแน่น “คุณจะเอาชื่อ ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ฉันไปก็ได้ค่ะ รับรองตามเจอแน่ๆ” “คุณทำงานที่ไหนล่ะ” วรมณนิ่งไป จึงเป็นกันยาวีร์ที่ช่วยตอบแทนให้ “เราเพิ่งเรียนจบค่ะ ยังไม่มีงานทำ ตอนแรกว่าจะเรียนต่อกันค่ะ แต่ตอนนี้เหมียวคง จะเรียนต่อคนเดียว ส่วนโยจะทำงานค่ะ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:46:23

ความคิดเห็นที่ 3 คนจะเรียนต่อหันไปหากันยาวีร์ เอ่ยราวกับไม่มีชายหนุ่มนั่งฟังอยู่ด้วย “ขืนเป็นแบบนี้ ฉันก็คงไม่เรียนต่อจนกว่าจะหาเงินมาเป็นค่าซ่อม นาฬิกานั่นได้ พังหมดอนาคต เมื่อวานก็พัง วันนี้ก็พัง” “ผมมีข้อเสนอให้คุณ เพื่อให้ง่ายต่อชีวิตคุณมากขึ้น การหางานทำ ตอนนี้มันคงไม่ง่ายนัก ยิ่งจะหาเงินจำนวนมากในระยะเวลาอันสั้นยิ่ง ไม่ง่ายใหญ่ ผมจะเสนองานให้คุณทำ” “งานอะไรเหรอคะ” เป็นเสียงกันยาวีร์ที่ถามอย่างกระตือรือร้น ผิดกับวรมณซึ่งยังคงเงียบ นัยน์ตาที่เคยเป็นประกายเจิดจ้า หม่นแสงลงจนน่าสงสาร “พอดีผมเพิ่งซื้อบ้านใหม่ ยังไม่มีแม่บ้าน ถ้าคุณไม่เกี่ยงงาน จะมาเป็นคนดูแลบ้านให้ผม ผมก็ยินดี” “นี่คุณจะให้ฉันไปเป็นคนใช้บ้านคุณเนี่ยนะ มากไปหน่อยแล้วมั้งคะ ถึงฉันจะทำนาฬิกาคุณแตก แต่ก็ไม่ขัดสนขนาดจะต้องไปทำงานงกๆ แบบนั้น อย่างนี้สู้ฉันไปเรียนต่อ แล้วขอยืมเงินพ่อแม่มาจ่ายให้คุณ ไปก่อนไม่ดีกว่าเหรอ” “อ้อ! ลูกแหง่” คนฟังสรุปง่ายๆ แสร้งทำทีผิดหวังเสียเต็มประดา วรมณพยายามข่มใจไม่เข้าขย้ำหน้าหล่อๆ ของชายหนุ่ม เถียงกลับ อย่างไม่เหลือเค้าคนที่เพิ่งรู้สึกผิดมาหมาดๆ “ฉันไม่ใช่ลูกแหง่ แต่งานที่คุณเสนอน่ะมันเกินไป” “ผมเสนออะไรเกินไป ตอนเช้าคุณก็ขับรถไปบ้านผม เอาเสื้อผ้า ไปใส่เครื่อง ทำอาหารให้คนในบ้านทาน ดูดฝุ่น ทำความสะอาด ล้างจาน ตกเย็นคุณก็ทำอาหารเตรียมไว้ ผมบอกให้กลับบ้านคุณ ก็กลับ ผมไม่ได้ให้คุณนั่งขูดมะพร้าวคั้นกะทิ แล้วก็แกงเขียวหวาน เหมือนทาสในเรือนเบี้ยสมัยก่อนสักหน่อย ไหนคุณบอกมาสิครับ ว่ามันเกินไปตรงไหน” กันยาวีร์ลอบยิ้มชื่นชมชายหนุ่มอยู่ในใจ นานทีปีหนจะเจอคนที่ ‘ฉะ’ กับวรมณได้อย่างสมน้ำสมเนื้อ ไม่มีใครยอมใคร ไม่มีผู้ใด เพี่ยงพล้ำหรือลดละไปก่อน สนุกกว่าเวลาที่เธอจำต้องเถียงกับ วรมณเองไม่รู้กี่เท่า! “ฉันไม่ได้ร่ำเรียนมาเพื่อเป็นแม่บ้านเงินเดือนไม่ถึงหมื่น ถ้าฉันไป หางานทำเอง น่าจะหาเงินได้มากกว่านั้น” “ผมยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าจะให้เงินคุณเท่าไหร่” “นั่นสิแก คุณฮาร์ทเขายังไม่ได้บอกเลยว่าจะจ่ายให้แกเท่าไหร่ เป็นดาราน่ะรวยจะตายไป เขาอาจจะให้แกสตาร์ทที่สองสามหมื่น ก็ได้ จริงมั้ยคะคุณฮาร์ท” “คุณน่ารักจริงๆ เลยนะครับ มองโลกในแง่ดี ทำไมนิสัยแบบนี้ไม่ ติดไปที่เพื่อนคุณบ้าง” คนน่ารักยิ้มหวานหยด ขณะที่คนไม่มีนิสัยมองโลกในแง่ดีมองเขา ตาขวาง ขมุบขมิบปากสาปแช่งชายหนุ่มอย่างเหลืออด ก่อนจะ กระชากเสียงถาม “คุณจะจ้างเท่าไหร่คุณก็ว่ามาสิคะ แล้วฉันจะ พิจารณาดู” “ผมจะจ้างคุณปีนึง แล้วหนี้เราเป็นอันจบกัน” “ปีนึง!” กันยาวีร์ร้องลั่น “หมายความว่าคุณจะจ้างเหมียว เดือนละสองแสนห้าเหรอคะ ถ้าค่าซ่อมสามล้าน ก็เท่ากับเหมียว ได้เงินเดือน เดือนละสองแสนห้าเลยนะคะ” “ครับ ไม่ว่าค่าซ่อมจะกี่ล้าน คุณเหมียวจะทำงานให้ผมเป็นระยะ เวลาหนึ่งปี แต่ผมมีข้อแม้” “นั่นไงล่ะ” วรมณค้อนขวับ นึกโทษชะตาฟ้าดินเป็นรอบที่เท่าไรไม่ อาจนับได้ “ซวยซ้ำซ้อน” “แค่หน่อยเดียวเองคุณ อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปเลย” เขาบอกยิ้มๆ โปรยเสน่ห์เผื่อไปทางกันยาวีร์จนเห็นแก้มขาวเนียนซับสีเลือด แล้วจึงเอ่ยต่อ “ผมสั่งอะไร คุณต้องทำ เรียกเมื่อไหร่ คุณต้องมา ทันที และผมรับรองต่อหน้าเพื่อนคุณตรงนี้เลยว่า จะไม่สั่งอะไรที่ เกินความสามารถคุณอย่างแน่นอน” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:48:47

ความคิดเห็นที่ 4 “ง่ายจะตายไปแก คุณฮาร์ทใจดี๊ใจดี เขาไม่เอาเรื่อง แถมยังให้งาน แกทำเงินเดือนสูงปรี๊ดด้วยนะ ฉันล่ะอยากจะเป็นคนทำนาฬิกานั่นตก เองจริงๆ” แต่เมื่อนึกได้ว่าชายหนุ่มยังนั่งอยู่ด้วย กันยาวีร์จึงรีบเงียบ ยกมือเรียวเล็กขึ้นแตะริมฝีปากด้วยความอับอาย พึมพำบอกเสียงเบา “ขอโทษค่ะ โยคิดดังไปหน่อย” วรมณถอนใจยาว ในเมื่อมาถึงขั้นนี้ หญิงสาวไม่เห็นว่าอะไรจะดี ไปกว่าการยอมรับข้อเสนอที่เขาหยิบยื่นให้ หากเป็นยามปกติ เธอกับกันยาวีร์คงดีใจจนเนื้อเต้น รีบแล่นไปฉลองกันที่ร้าน อาหารบรรยากาศดีๆ สักแห่ง รวมถึงไม่ลืมที่จะโทรไปเล่า ให้บิดามารดา พี่ชายและน้องชายฟัง ทว่าคราวนี้ วรมณไม่มี แม้แต่กะจิตกะใจจะยกมุมปากขึ้นยิ้ม เธอจึงทำได้เพียงพยัก หน้ายอมรับผลจากการกระทำที่ตนก่อ “ตกลงค่ะ ฉันจะทำงานที่บ้านคุณ” “ดีครับ งั้นตกลงตามนี้ ผมจะจดที่อยู่ไว้ให้คุณ คุณจะเริ่ม งานประมาณต้นเดือนหน้าได้รึเปล่า” เขาหยิบใบเสร็จรับเงิน ที่ได้จากการซื้อเครื่องดื่มมาพลิกด้านหลัง หยิบปากกาที่ เค้าท์เตอร์มาเขียนรายละเอียดพิกัดสถานที่ให้วรมณ “ไม่น่ามีปัญหาอะไรค่ะ ฉันมีเวลาทำใจอีกตั้งเกือบเดือน” “ใช้เวลาทำใจได้ตามสบายครับ” เขาว่ากลั้วหัวเราะ พูดจบชายหนุ่มจึงยื่นกระดาษให้เธอ “เบอร์มือถือผมอยู่ ในนั้น คุณไปถึงแล้วโทรหาผม ไม่มีคนยืนยัน คุณจะขึ้น ข้างบนไม่ได้” วรมณรับมาอ่านคร่าวๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว เงยหน้าถามเขา ด้วยความอยากรู้จริงจัง “ฉันคิดว่าคุณจะอยู่คฤหาสน์ บนเนื้อที่หลายไร่ซะอีก” “ที่แบบนั้นไม่สะดวกต่อการทำงานของเราสองพี่น้องครับ” ทำตอบเรียบๆ กับการยักไหล่ไม่ใส่ใจ เรียกรอยยิ้มปลื้มปริ่ม จากกันยาวีร์ได้เป็นอย่างดี “ถ้าหมดธุระแล้ว...” วรมณยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค กลับถูกเขาขัดขึ้นกลางคัน “เดี๋ยวครับ ผมลืมบอกคุณไป วันเริ่มงานคุณเตรียมเรซูเม่ กับสำเนาบัตรประชาชนให้ผมด้วยนะ ผมอยากรู้ว่าใครกำลัง ทำงานให้ผมอยู่ ไม่ใช่รู้แค่ชื่อเล่นอย่างเดียว ขอบคุณครับ” “คุณฮาร์ทจะเอาเบอร์เหมียวหรือเบอร์โยไว้มั้ยคะ จะได้ มั่นใจว่าเหมียวไม่เบี้ยว” “โยโย่!” วรมณถลึงตาใส่เพื่อน “ฉันไม่เบี้ยวหรอกน่า” “ผมลืมไปสนิทเลยครับ ขอบคุณคุณโยมากที่เตือน”   วรมณส่งเสียงไม่พอใจในลำคอ ก่อนจะรีบบอกหมายเลข โทรศัพท์ให้เขาไปอย่างกระแทกกระทั้นเต็มที ยังไม่วายบ่น กับกันยาวีร์ ว่าถึงอย่างไรเธอก็ไม่มีทางผิดคำพูดเด็ดขาด เพราะมัวแต่ร่ายยาว เลยไม่ทันสังเกตเห็นนัยน์ตาคมจัดพราว ระยับของคนที่กำลังขบขันในใจ พอเสร็จการเจรจาธุระเรียบร้อย ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันออกจากร้าน กว่าจะกึ่งลากกึ่งจูงกันยาวีร์มาถึงรถได้ วรมณแทบจะยกมือ ขึ้นปาดเหงื่อ ไม่รู้ว่าเพื่อนซี้จะอาลัยอาวรณ์อะไรเขานักหนา ต่อไปเธอจะต้องไปทำงานให้ชายหนุ่ม ไม่วันใดวันหนึ่งกันยาวีร์ ต้องได้พบกับเขาอีกแน่นอน ไม่เห็นจะต้องทำตาละห้อย เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากเลยสักนิด! “ไม่ตามไปอยู่บ้านเขาซะเลยล่ะยะ” วรมณจำได้ว่านั่นเป็น ประโยคสุดท้ายที่เธอเอ่ยกับกันยาวีร์ หนำซ้ำอีกฝ่ายยังไม่ สนใจจะฟัง เพราะตกอยู่ในภวังค์ลุ่มหลงคนเดียวต่อไป... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:51:59

ความคิดเห็นที่ 5 สระว่ายน้ำขนาดมาตรฐานซึ่งสร้างอยู่ในตัวบ้านทางปีกตะวันตก ถูกจับจองตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้า วรมณเปิดเครื่องเสียง ภายในห้องขนาดมหึมานั้น เลือกเอาแผ่นเพลงบรรเลงวงออเคสตร้าที่ ตนโปรดปรานใส่เข้าไป รอจนกระทั่งเพลงแรกดังกระหึ่มด้วยลำโพง ที่ติดอยู่ตามมุมเพดาน แล้วเธอได้ฮัมในลำคอตามจังหวะจนพอใจ จึงค่อยกระโดดลงสระ ระหว่างที่แม่บ้านนำชาเขียวออแกร์นิคชงร้อนๆ มาวางไว้ให้พร้อมกับขนมครัวซองค์ที่เพิ่งออกจากเตา กันยาวีร์ยังคงอยู่ในชุดนอน เดินงัวเงียผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาพร้อมกับ เสื้อคลุมซึ่งพาดอยู่บนบ่า ร่างบางทรุดกายลงนั่งที่เก้าอี้อัลลอยด์ ยกชาขึ้นมาจิบพลางยิ้มละไม อาการอ่อนเพลียเริ่มหายไปทีละนิด “นั่นมันของฉัน” วรมณว่ายมาเกาะขอบสระ โวยวายปนหอบ “เอามาดื่มบ้าง” “เดี๋ยวไปบอกให้ป้าแก้วเอามาให้ใหม่ ว่าแต่แกเถอะ จะว่ายน้ำก็ ไม่ปลุกกันบ้างเลย” “สะดุ้งตื่นมาตอนหกโมงเช้า แล้วนอนไม่หลับ เครียดๆ เลยมา ออกกำลังกาย” สีหน้าวรมณหม่นลง กันยาวีร์จึงลุกจากที่นั่ง ถือถ้วยชาที่ตนกำลังดื่มมายื่นให้เพื่อน “เรื่องนาฬิกานั่นน่ะเหรอ ไม่เห็นต้องเครียดเลย เราสองคนได้ รู้จักดาราดัง แถมยังได้เบอร์กับที่อยู่เขามาอีก แล้วเดือนหน้า แกก็จะต้องไปบ้านเขาทุกวัน โอ๊ย...คิดแล้วฉันอยากเป็นแก ชะมัดเลย นี่ๆ แกอย่าลืมเป็นแม่สื่อให้ฉันนะ รับรองว่าถ้าแกช่วย ฉันกับเขาต้องสนิทสนมกันแน่นอน” “แกไม่คิดบ้างเหรอว่ามันเป็นความซวยบรมของฉันเนี่ย เอ๊ะ...หรือฉันจะโทรไปหาพ่อกับแม่ แล้วขอเงินมาจ่ายค่า ซ่อมนาฬิกาดี จะได้หมดเรื่องหมดราวไป ปีนึงเชียวนะแก ปีนึงกับการที่ต้องมาติดแหง็ก เรียนต่อก็ไม่ได้ ทำงานเก็บ เงินก็ไม่ได้” “แกโทรศัพท์ไปขอเงินพ่อแม่มาเล่นหุ้นสิ ทีนี้ก็จะได้ใกล้ชิด คนหล่อด้วย หาเงินได้ด้วยไง” “แล้วไอ้เมื่อก่อนที่เล่น แล้วฉันเจ๊งไปล่ะ พ่อแม่คงจะให้หรอก” วรมณยกชาขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด น้ำอุ่นๆ ผ่านลำคอลงท้อง ให้ความรู้สึกดีอย่างประหลาด เสร็จแล้วจึงส่งคืนให้กันยาวีร์ “หรือจะขอยืมพี่สิงโตก่อนดี เขาน่าจะเข้าใจเรื่องนี้ที่สุด แล้วเขาก็ใจดีด้วย” “อย่างพี่สิงน่ะ ไม่เรียกใจดีแล้วแก” กันยาวีร์หรี่ตา ทำหน้า เบื่อหน่าย “เขาเป็นประเภทพ่อบุญทุ่ม กลัวน้องไม่รัก ไอ้สระน้ำนี่เขาก็สร้างให้ไม่ใช่เหรอ ตอนแกร้องอยากได้สระว่ายน้ำ ในบ้าน ส่วนรถแกเขาก็ซื้อให้ ฉันเห็นแกอยากได้อะไร เขาก็ประเคนให้แกตลอด” “แกอิจฉาฉันเหรอไง” วรมณค้อนขวับๆ “เดี๋ยวเถอะฉันจะฟ้องพี่สิง ว่าแกนินทาเขา” “ตอนนี้ฉันเจอพี่ฮาร์ทแล้ว ฉันไม่อิจฉาแกหรอกย่ะ พี่ฮาร์ท เขาเพอร์เฟ็กต์กว่าพี่ชายแกไม่รู้กี่เท่า” “แน่ล่ะย่ะ พี่ชายฉันเขาแต่งงานแล้ว รู้มั้ยผลสำรวจจากนิตยสาร อะไรไม่รู้ออกมาว่า ผู้ชายต่อให้ดีเลิศประเสริฐศรีแค่ไหน ผู้หญิงจะเห็นว่าเขามีเสน่ห์ลดลงเสมอเมื่อแต่งงานมีครอบครัวแล้ว” “แต่พี่ฮาร์ทยังไม่ได้แต่งแน่ๆ” “แกรู้ได้ไง ในบ้านเขาอาจจะมีภรรยาซ่อนไว้” “ไม่คุยกับแกแล้ว เครียดไปคนเดียวเลย อย่ามาทำให้ เช้านี้ของฉันต้องหม่นหมองไปด้วย” กันยาวีร์หน้าบึ้ง เบ้ปากใส่วรมณ ลุกเดินไปหยิบครัวซองค์ เนยสด นั่งทานต่อหน้าเพื่อนคล้ายจะยั่ว สักพักวรมณจึงเห็น นัยน์ตารีเรียวคู่หวานเปลี่ยนเป็นเคลิ้มฝัน แก้มขาวเนียนเปลี่ยน เป็นสีชมพูระเรื่อ ท่าทางมีความสุขจนคนมองนึกอยากตีน้ำ ให้กระเด็นไปโดนเสียจริงๆ เพราะถ้าได้ยินเสียงหวีดร้องเอา เรื่องจากกันยาวีร์ วรมณคงได้หัวเราะเต็มเสียงนานๆ น่าจะ ผ่อนคลายไม่ใช่น้อย จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 13:58:37

ความคิดเห็นที่ 6 หากจินตนาการ ยังคงอยู่ได้แค่ในสมอง วรมณยิ้มบางๆ เมื่อเห็นกันยาวีร์ทำท่าเขินอายอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจกับนิสัยส่วนตัวของเพื่อนซี้ ยินดีที่อีกฝ่ายมักประสบความสำเร็จเสมอ...ในการเข้า ฌาณไปเพิ้อฝันถึงบุรุษที่ตนชื่นชอบ ไม่เว้นแม้จะกำลัง สนทนาอย่างออกรสกับเธอก็ตาม! กันยาวีร์ออกจากภวังค์ ตะโกนบอกวรมณว่าจะไปหยิบกระดาษ จดหมายเลขโทรศัพท์หนุ่มหล่อที่ขโมยหัวใจเธอมาบันทึกไว้ ในเครื่อง หากคนที่ว่ายน้ำไปมาอยู่คงไม่ได้ยิน เพราะยังคง ออกกำลังกายต่อโดยไม่สนใจว่ากระเป๋าสะพาย Chanel ใบสวยของตนจะถูกรื้อค้นแบบไม่ปรานีปราศรัย ได้ดั่งใจเสร็จสรรพ กันยาวีร์ค่อยเก็บข้าวของส่วนตัวของวรมณ กลับลงไปตามเดิม ประคองโทรศัพท์เคลื่อนที่ในมือราวกับไข่ในหิน พินิจหมายเลขสวยเรียงกันพร้อมท่องจำให้ขึ้นใจราวกับเขากลายเป็น คนพิเศษไปแล้วเรียบร้อย เจ้าของเรือนร่างงามระหงสมส่วนเดินไปมาในห้องอาหารทั้งยังอยู่ ในชุดว่ายน้ำ ระหว่างที่กันยาวีร์เดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มประจบประแจง “ขอบใจนะที่ให้เบอร์พี่ฮาร์ทกับฉัน” “เฮ้ย!” วรมณหันขวับ มือที่กำลังจะดึงประตูตู้เย็นให้เปิดออก ชะงักค้าง “แกไปเอามาตอนไหน” “เมื่อกี๊ไง ฉันบอกแกแล้วนะ ตอนแกกำลังดำผุดดำว่ายอยู่ใน น้ำนั่นน่ะ” กันยาวีร์ทรุดกายลงนั่ง เด็กรับใช้จึงนำข้าวต้มทะเล กลิ่นหอมควันฉุยมาวางให้เธอตรงหน้า หญิงสาวก้มลงสูดกลิ่น เครื่องเทศกับพริกไทย อุทานอย่างรื่นรมย์ “ตั้งแต่ฉันมาอยู่กับแก ชีวิตมันช่างดีจริงๆ” “แหงล่ะย่ะ!” กำลังจะเอ่ยต่อ หากแม่บ้านยื่นผ้าขนหนูผืนใหญ่ มาให้เธอเสียก่อน วรมณจึงพึมพำขอบคุณ รับมาเช็ดศีรษะ ปล่อยให้อีกฝ่ายทำหน้าที่รินนมสดในตู้เย็น ยกมาให้ถึงที่โต๊ะ ขณะที่เธอนั่งลงตรงข้ามกันยาวีร์ “พ่อแม่ฉันก็เหมือนพ่อแม่แก พ่อแม่แกก็เหมือนพ่อแม่ฉัน ถึงฉันอยากจะไล่ตะเพิดแกออก จากบ้านนี้ขนาดไหน ฉันก็ต้องหักห้ามใจไว้” “แกรักฉัน” กันยาวีร์ยักคิ้วหลิ่วตา “แต่แกอ่ะเป็นโรคจิตรู้เปล่า ตอนเด็กๆ คงได้รับความรักจากครอบครัวมากเกินไปจนโตมา เลยกลายเป็นคนที่ไม่เพ้อไม่ฝัน แน่สิ...แกไม่ต้องเพ้อต้องฝัน เพราะแกมีทุกอย่าง มีจนล้น” คนโรคจิตทำตาปริบๆ แทบสำลักนมสดที่เพิ่งดื่มเพราะไม่รู้ว่า ถูกชมหรือถูกด่า “แล้วแกไม่มีหรือไง น่าอิจฉาจะตาย ใครๆ ก็อยากเป็นลูกคนเดียว แถมพ่อแม่ยังเป็นเศรษฐีที่ดิน เป็นเจ้า ของหมู่บ้านจัดสรร แล้วก็รวยล้นฟ้าอีกต่างหาก แกนั่นแหละโรคจิต” “ไม่เอาอ่ะ ฉันอยากมีพี่ชายกับน้องชายล้อมหน้าล้อมหลัง อย่างแกมากกว่า” “แกอยากอยู่ใกล้ๆ ผู้ชายก็บอกมาเถอะ” วรมณถากถางด้วย น้ำเสียงเอือมระอา หากกันยาวีร์ยังคงยิ้มกว้างจนตาหยี “ไม่ได้อยากมีเพื่อนเล่นอะไรหรอก” “จะว่าไปก็ใช่นะ ตั้งแต่ฉันย้ายมาอยู่กับแต่ตอนขึ้นปีหนึ่ง หลังจากที่พ่อแม่กับน้องชายแกจะย้ายไปอยู่ที่อเมริกากัน ฉันก็เหี่ยวแห้งมาตลอด ถึงจะสวยจะรวยขนาดไหน เดินกับ แกตลอดเวลา ผู้ชายก็ไม่เข้ามาจีบ แกชอบทำหน้ารู้ทันใส่ คนพวกนั้น ฉันเลยต้องเหงาเลย” วรมณพยักหน้ายิ้มๆ นั่งฟังกันยาวีร์ชมตัวเองไป เล็มขนม ครัวซองค์ในจานไปเพลินๆ ก่อนจะยักไหล่ เอ่ยด้วยท่าทาง มั่นใจ “ก็คนพวกนั้นไม่มีชั้นเชิงเอง ช่วยไม่ได้ ดีแล้วไง แกจะได้ไม่ต้องเสียเวลา” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:01:53

ความคิดเห็นที่ 7 “แล้วอย่างพี่ฮาร์ทอ่ะ เขามีชั้นเชิงรึเปล่า แต่ฉันชอบเขามากเลยนะ คนนี้แกห้ามกีดกัน แล้วก็ต้องเป็นแม่สื่อให้ฉันด้วย” กันยาวีร์กำชับ หนักแน่น ส่งสายตาจริงจังมองวรมณที่ขยับตัวไปมา อีกอาการหนึ่ง ที่อีกฝ่ายแสดงออกว่าเริ่มไม่พอใจหรือหงุดหงิด “แต่เขาทำให้ฉันซวย ฉันว่าฉันต้องชงแน่ๆ ถ้าแกมีเขาไว้ใกล้ๆ ฉันก็จะพลอยซวยไปด้วย นี่แกคิดดูนะ เจอกันไม่กี่ชั่วโมง ฉันต้องกลาย ไปเป็นคนใช้เขา ถ้าไม่ทำ...ก็ต้องหาเงินเป็นล้านๆ มาจ่ายค่าซ่อม นาฬิกาบ้าบอนั่นน่ะ กราฟชีวิตดิ่งลงเหวมาก พูดเรื่องนี้ทีไร ของขึ้นทุกที!” กันยาวีร์ขมวดคิ้วคิดตามที่เพื่อนพูด ก่อนจะสรุปเหมือนไม่ได้ใส่ใจวรมณ ซึ่งกำลังอัดอั้นตันใจ “แกน่ะซุ่มซ่าม เดินไม่ระวังไปชนโต๊ะเขา กรรมใดใครก่อ กรรมนั้นติดจรวดคืนสนอง อ้อ! แกไม่เคยได้ยินหรอก พอดีฉันคิดเอง” เด็กรับใช้กำลังจะวางชามข้าวต้มทะเลลงตรงหน้าวรมณ หากถูกยั้งไว้ ก่อน “เอาไปทานเลย ฉันไม่กงไม่กินมันแล้ววันนี้ จะออกไปทำสปา อ้อ! แกไม่ต้องไปนะ ฉันไม่ชวน” แทนที่จะตัดพ้อต่อว่า ผู้ที่ไม่ถูกชวนกลับหัวเราะเสียงใสดังลั่นห้องอาหาร ท่ามกลางความงงงวยของเด็กรับใช้ที่ไม่รู้จะมองใครดี ระหว่างลูกสาว เจ้าของบ้านซึ่งตั้งอยู่บนเนื้อที่กว้างขวางสไตล์โมเดิร์นหลังนี้ ที่แม้จะ ทำหน้าบูดบึ้ง เครื่องหน้าเหมาะเจาะลงตัวเสมือนถูกบรรจงปั้นแต่งยัง คงงดงามและมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ขนาดเป็นหญิงแท้ยังแอบชื่นชมอยู่ บ่อยครั้ง... หรือเพื่อนสุดซี้ที่แม้จะชอบทำท่าทางเคลิบเคลิ้มไม่สนใจใครต่อใคร หากเวลายิ้มแย้ม ใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มยิ่งดูหวานขึ้นเป็นทวีคูณ นัยน์ตา แวววาวสุกใสแฝงไปด้วยความซุกซนอยู่เป็นนิจ ถึงแม้จะมีเชื้อสายจีน กว่าครึ่ง หากความคมขำยังเผยให้เห็นอยู่บ้าง เรียกว่าต่างฝ่ายต่าง ดึงดูดให้มองจนเพลินตาไม่แพ้กันเลยทีเดียว! ภายในห้องขนาดไม่ใหญ่นัก ตกแต่งอย่างหรูหราแบบล้านนาผสม ผสานกลิ่นอายวัฒนธรรมกรีกโบราณ วรมณกำลังนอนคว่ำให้พนักงาน นวดไหล่อยู่บนเตียงกลางห้อง ร่างบางหากกลมกลึงสมส่วนเปลือย เปล่าอยู่ใต้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดที่คลุมขึ้นมาถึงแค่เอวคอดกิ่ว ได้ยิน เสียงโหวกเหวกด้านนอกขณะกำลังผ่อนคลายกับน้ำมันหอมระเหยกลิ่น ลาเวนเดอร์ และนึกพอใจกับน้ำหนักมือซึ่งคงที่ไม่เปลี่ยนแปลงของ พนักงานประจำตัวที่คอยปรนนิบัติเธอทุกครั้งเมื่อมารับบริการ “เดี๋ยวค่ะคุณ อย่าเพิ่งเข้าไปค่ะ เข้าไม่ได้นะคะ” ผู้จัดการร้านสาวรีบวิ่งตามทางเดินแคบๆ เพื่อมาขวางทางประตูที่กำลังจะถูกเปิดออก ละล่ำละลักบอกพลางหอบหายใจ “คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ ข้างในมีลูกค้าอยู่ค่ะ เชิญรอด้านนอกนะคะ ดิฉันจะแนะนำแพ็กเกจสปาให้ค่ะ” “ฉันไม่ได้มาทำสปาค่ะ” อีกฝ่ายตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม ดวงตารีเล็กเจือ ความหวานสวยเป็นประกาย ตื่นเต้นจนรอไม่ได้แม้แต่นาทีเดียวที่จะพบกับ วรมณ “ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ถ้าลูกค้าข้างในห้องโวยวาย ฉันจะซื้อแพ็กเกจ ใหญ่สุดของร้านให้เลยค่ะ” ยังไม่ทันขาดคำ คนตัวเล็กกว่าอาศัยทีเผลอ เอื้อมมือเปิดประตูดันผู้จัดการ คนเก่งเข้าไปในห้องด้วยเสียเลย! พร้อมกับหันไปปิดประตูทันทีในขณะที่ อีกฝ่ายกำลังตกตะลึงกับการกระทำอันอุกอาจนั้น... ลูกค้าบนเตียงยังคงหลับตาพริ้ม ชิงเอ่ยก่อนที่จะมีใครถามอะไร “ไปซื้อ แพ็กเกจใหญ่สุดของร้านมาให้ฉันเลย แกนี่นะ หอบเรื่องอะไรมาล่ะ ถึงรอไม่ได้” พนักงานซึ่งกำลังนวดให้วรมณชะงักมือ ทำอะไรไม่ถูกอยู่หลายวินาทีจน คนบนเตียงต้องรีบบอก “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่นวดต่อไปเถอะ คนนี้น่ะ เพื่อนเหมียวเองค่ะ โยน่ะรู้ดีว่าเหมียวเข้าห้องนี้ประจำ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:54:36

ความคิดเห็นที่ 8 “ต้องขอโทษด้วยนะคะคุณผู้จัดการ” กันยาวีร์ว่าพลางเข้าไป ลูบหลังลูบไหล่ ปลอบให้หายตกใจ “คือเรื่องนี้มันสำคัญเท่าชีวิตเลยค่ะ แล้วฉันก็โทรมาแล้ว แต่เหมียวไม่ยอมรับสาย ก็เลยต้องมาหาด้วยตัวเองค่ะ” “ต้องให้ดิฉันออกไปรอข้างนอกไหมคะ คุณๆ จะได้คุยธุระ” พนักงานที่ กำลังนวดให้วรมณเอ่ยถามอย่างสุภาพ ขณะที่ผู้จัดการเดินหน้าซีดคอตก ออกไปจากห้อง หลังจากได้รับคำยืนยันจากวรมณ ว่ากันยาวีร์เป็นเพื่อน เธอจริงๆ   “ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่ใช่ความลับอะไร” กันยาวีร์บอกยิ้มๆ ก้าวไปยืนข้าง เตียง เอ่ยด้วยน้ำเสียงดีอกดีใจ “พี่วิปปิ้งครีมสุดสวยของฉันโทรกลับมา แล้วนะแก บอกว่าฉันได้งานแล้ว ละครเพิ่งฟิตติ้งเสร็จไป กำลังจะเปิด กล้องพอดี แล้วที่น่าฉลองที่สุด ก็คือพี่ฮาร์ทเขาเล่นเป็นพระเอกเรื่องนี้ กรี๊ดมั้ยล่ะ” คนฟังเปิดเปลือกตาขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าลงทีหนึ่งกับหมอน “แล้วแกได้ทำหน้าที่อะไรอ่ะ ตำแหน่งอะไร” “ฉันได้เป็นตั้งผู้ช่วยฝ่ายเสื้อผ้าเชียวนะ รับรองว่า คอสตูมเรื่องนี้ชนะเลิศ” “แกขนเสื้อผ้าแกไปกองถ่ายสิ” วรมณหัวเราะเบาๆ ขบขันไม่น้อยกับหน้าที่ซึ่งกันยาวีร์ได้รับมอบหมาย “รับรองไม่ต้องวิ่งวุ่นหาเสื้อผ้าให้เมื่อย จะเอาคอเล็กชั่นไหน แบบไหน รันเวย์ประเทศไหน ถ้าสวยถูกใจล่ะก็...แกซื้อหมด แล้วอย่าลืมคอยตามระวังด้วยนะ เพราะแค่เสื้อตัวเดียว ก็ราคาเท่ากับเงินเดือนที่แกกำลังจะได้ทั้งเดือน” “แกอ่ะ ประชดประชันกันอยู่ได้ ของฉันคนเดียวที่ไหน ซื้อมาแบ่งกันใส่” “ต้องเอาฉันไปเอี่ยวด้วยทุกเรื่องสินะ” คนประชดยังคงหัวเราะ ต่อไป “แล้วแกจะเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ” “นี่แหละที่ตื่นเต้นที่สุด ฉันจะรอให้ถึงวันอังคารหน้าไม่ไหวแล้ว” “ไม่ไหวก็ต้องไหว นอกจากแกจะไปหมุนโลกให้เร็วขึ้น ทีนี้ล่ะ วันอังคารมาไวแน่ๆ” กันยาวีร์กอดกระเป๋าสะพาย Hermes แบบล่าสุดราวกับ กำลังอุ้มตุ๊กตา ซุกหน้าลงพร้อมกับทำท่าเอียงอาย “แกรู้เปล่าว่าผู้กำกับเขาจะไปถ่ายฉากแรกกันที่ต่างจังหวัด แล้วฉันจะได้ไปด้วย ฉันจะได้ไปต่างจังหวัดกับพี่ฮาร์ท” ในเมื่อพยายามกวนประสาทกันยาวีร์ไม่ได้ผล วรมณจึงจำต้องฟังเพื่อนอย่างเงียบๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายเล่าต่อ “เราจะไปเพชรบุรีกัน แล้วก็จะไปเกาะช้างกันด้วย เสร็จแล้ว ค่อยไปเก็บบรรยากาศชนบทต่อที่พิจิตร แค่คิดฉันก็อยากไป จะแย่อยู่แล้ว มันต้องสนุกแน่ๆ เลยล่ะ แกว่ามั้ย” “ถ่ายติดกันไม่มีพักเลยเหรอ” “เห็นพี่วิปปิ้งบอกว่า ยังไม่ทันเริ่มถ่ายซีนแรก ทางช่องก็กำหนดวันออนแอร์มาแล้วอ่ะ เลยต้องรีบหน่อย เผื่อจะไม่ทัน พักนี้อากาศยิ่งแปรปรวนอยู่ด้วย ฝนจะมา หนาวจะไป ไหนจะน้ำท่วมอีก จะท่วมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เลยต้องเร่ง ว่ากันว่าผู้กำกับกลัวพิจิตรน้ำจะท่วมอีกระรอกน่ะ ทิวทัศน์และ ไร่นาที่นั่นสวยมาก ต้องรีบเก็บภาพ”     “แต่ถ้าถ่ายติดกัน ต้องใช้คนมากแบบต่อเนื่อง ทั้งตากล้อง ทั้งทีมงาน ไหนจะพวกไฟอีก ไหนจะอาหารการกินอีก ฉันว่างานนี้ไม่หมูแน่ๆ เลยนะแก” “ไม่เห็นต้องกังวลเลยแก นั่นมันหน้าที่ของฝ่ายธุรกิจกองถ่าย กับผู้จัดการกองถ่าย ส่วนฝ่ายคอสตูมอย่างฉัน มีหน้าที่ดูพี่ฮาร์ท ถอดเสื้อโชว์กล้ามในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า” “อย่าบอกนะ ว่าแกเตรียมจ่างผู้รับเหมา ก่ออิฐ ฉาบปูน ทำห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไว้ที่เพชรบุรี เกาะช้าง แล้วก็พิจิตร เรียบร้อยแล้ว ไม่งั้นมันคงมีหรอก ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหรูๆ แบบที่แกใฝ่ฝันน่ะ ถ่ายละครกลางธรรมชาตินะ บ้านเรายัง ไม่มีรถเคลื่อนที่สำหรับกินนอน แต่งหน้าทำผม เปลี่ยนชุด เอาไว้ให้นักแสดงหรอก” “ปากแกนี่มันทำด้วยอะไรนะ ถึงได้ขยันแย้งขยันเถียงจริงๆ แถมยังชอบประชดด้วย กระแนะกระแหนอีก” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 14:58:39

ความคิดเห็นที่ 9 “แถมแกยังไม่ค่อยอยากจะฟัง” วรมณแทบจะลุกขึ้นมาหัวเราะ ทว่าลงท้ายด้วยการนอนอยู่เฉยๆ พร้อมยักคิ้ว “แต่คราวนี้ดีหน่อย แกตั้งใจฟังด้วย ไม่ทำหูทวนลม” “ตกลงว่าฉันจะไปวันอังคารหน้านะ คงต้องออกจากบ้านเช้าสุดๆ เขานัดขึ้นรถตู้ตอนตีห้าแน่ะ เดี๋ยวแกไปส่งฉันก่อน แล้วค่อยกลับ ไปนอนต่อที่บ้านแล้วกันนะ” “ไหงงั้นล่ะ ฉันยังไม่ได้อาสาเลยนะ” วรมณร้องประท้วง หากประโยคถัดมากลับเปลี่ยนเรื่องกะทันหันราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ “มิน่าล่ะ หน้าที่ทาสของฉันมันถึงต้องเริ่มเดือนหน้า เพราะว่า เจ้าของบ้านต้องไปถ่ายละครที่ต่างจังหวัดนี่เอง แกไม่อยู่แบบนี้ หรือฉันจะโทรไปชวนพี่สิง บินไปหาพ่อแม่กับไอ้แสบที่อเมริกาดี จะได้ไม่ต้องอยู่บ้านคนเดียว” “ก็ดีนะ แกจะได้ไม่ต้องใช้เงินด้วย อยู่นี่พวกเราสุขสบายเกินไป” “อะไรของแก ทำเหมือนพวกสมองแปรปรวน แกทำอย่างกับว่า ฉันจะต้องไปตกระกำลำบากถ้าไปเยี่ยมพ่อแม่กับน้องชายตัวเอง ที่อเมิรกางั้นแหละ ถึงฉันจะไม่ใช่คนดีมากมาย แต่ฉันก็ไม่อกตัญญู ขนาดกินอยู่สุขสบายในขณะที่พ่อแม่ลำบากหรอกย่ะ แล้วถ้าแกจำไม่ได้ ฉันก็จะเตือนความจำแกให้ว่า พ่อกับแม่ฉันสบายดี อ้วนท้วนสมบูรณ์ดีอยู่ ดูจากรูปถ่ายที่ไอ้แสบมันโพสต์ไว้ล่าสุด ไม่มีอะไรน่าห่วง” “ก็ฉันกำลังจะไปลำบาก” กันยาวีร์ว่าเสียงค่อย ทำปากยื่น ตาปรอยๆ ให้ดูน่าสงสาร “ฉันจะหดหู่มากเลยรู้มั้ย ถ้าจินตนาการ ว่าแกกำลังอยู่กรุงเทพ แล้วได้ไปช้อปปิ้ง ดูหนัง เที่ยวเตร่ ทำสปา อ่านหนังสือ เข้ายิมส์ กินอาหารอร่อยๆ” “นี่แกรักฉันมากเลยสินะ!” คนที่กำลังจะได้อยู่กรุงเทพกัดฟันกรอด ความสุนทรีย์ในการนวดผ่อนคลายเริ่มหายไป “แกเลือกของแกเอง แท้ๆ อีกอย่างพอแกกลับมา ฉันก็จะต้องเริ่มงานทาสของฉัน นั่นฉันไม่ได้เลือกด้วยนะ” “ค่อยดีหน่อย อย่างน้อยเราสองคนก็ต้องเผชิญชะตากรรมที่ ต่างกันออกไป” กันยาวีร์ยิ้มแย้มแจ่มใส ในขณะที่วรมณค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง เพิ่งนึกได้ในวินาทีนั้นเองว่ามีพนักงานอีกคนอยู่ในห้อง จึงเลี่ยง ที่จะไม่ถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะตัดสินใจได้ ทันทีว่ากันยาวีร์เป็นบุคคลที่เธอไม่ควรถือสาที่สุดในปฐพี เพราะจะเสียแรงเปล่า! “แกหมดธุระก็กลับไปได้แล้ว ฉันจะทำสปาของฉันต่อ มาเป็นมารขัดความสุขอยู่ได้” มารขัดความสุขเดินร้องเพลงออกไปจากห้องไม่นาน วรมณจึงค่อยระบายยิ้มเกลื่อนหน้า คิดหาวิธีการแก้เผ็ดเพื่อน สนิทอยู่ในใจ... จบบทที่ 2 ค่ะ พบกันในบทที่ 3 นะคะ อาจจะมีคำผิดหลงมาบ้าง(หรือไม่บ้าง)นะคะ เพราะว่าระบบตรวจคำผิดไม่ช่วยกันเลยค่ะ บางทีตาลาย ฮา... ถ้าสะดุดคำผิด ต้องขออภัยด้วยนะคะ ยังไงจะตรวจทานดีๆ ก่อนนำมาลงค่ะ ฝากติดตามบทต่อไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะ คุณห้าสิบป่าย ขอบคุณมากค่ะ คุณ :::อาราเร่::: ขอบคุณก๊าบ พี่ waidhaya ฮี่ๆ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ฝากติชมด้วยนะคะพี่ คุณ scottie อิอิ ฝากติดตามนะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 15:08:18

ความคิดเห็นที่ 10 รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 15:38:03

ความคิดเห็นที่ 11 นาฬิกา 15 ล้าน มันไม่น่าจะต้องกลัวขึ้นฝ้านะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 16:41:40

ความคิดเห็นที่ 12 ช่างเป็นชีวิตที่วุ่นวายมากกกกกก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 18 มี.ค. 55 21:24:54

ความคิดเห็นที่ 13 จำนามปากกาได้ เลยแวะเข้ามาอ่านค่ะ ดูเหมือนฮาร์ทจะคิดอะไรอยู่ ว่าแต่ นิมิตที่โยเห็นคืออะไรคะ รอตอนต่อไป จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 21:26:35

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 3-5 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11881035/W11881035.html จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:34:38