ความคิดเห็นที่ 1 1 รถกระบะของประสิทธิ์แล่นมาด้วยความเร็วระดับปานกลาง เขากำลังขับรถไปด้วย คุยโทรศัพท์ไปด้วย พลางส่องกระจกหลังมองสัปปะรดที่บรรจุอยู่เต็มกระบะหลังไปด้วย ในหัวใจกำลังสูบฉีดเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆ และหุ่นเพรียวๆ ผิวขาวๆ ของหญิงผู้อยู่ปลายสายซึ่งเป็นเจ้าของกิจการผลไม้ดองในตลาดอำเภอเมืองจังหวัดนครปฐมอันเป็นจุดหมายการส่งของของเขาในคืนนี้ “จ้า เดี๋ยวตัวเองมารอเค้าที่หน้าร้านนะ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว ช่วงนี้เค้าขับรถตอนดึกๆ ไม่รู้เป็นอะไร ขับไปชอบเรออยู่เรื่อย เรอเยอะด้วยนะ อ๊ะ เรอทัก เก๊าะรักเธอไง กิ๊วว์” ประสิทธ์พูดเสียงอ่อนเสียงหวานขัดกับหน้าตาที่ไว้หนวดไว้เครา  มองแล้วให้ความรู้สึกเหมือนโจรมากกว่าสุจริตชน เสียงจากปลายสายออดอ้อนเรียกรอยยิ้มให้ผุดขึ้นเต็มหน้าของประสิทธิ์ รอยยิ้มของเขาเหมือนดอกไม้ที่บานกลางดงเถาวัลย์ ถึงแม้จะรกครึ้ม แต่รอยยิ้มก็คือรอยยิ้ม ดอกไม้ก็คือดอกไม้ ประดับอยู่ที่ไหน ย่อมสร้างความสวยงามให้บรรยากาศโดยรอบเสมอ รถกระบะที่บรรทุกสัปปะรดของชายหนุ่มแล่นฉิวต่อไป ประสิทธิ์คุยกับน้องอิ๋งอิ๋งอีกครู่หนึ่งก็วางสายเพราะรถแล่นเข้าสู่ถนนสายเปลี่ยวที่ขึ้นชื่อเรื่องการดักปล้นมากที่สุดในรอบสองเดือนนี้  แต่ชายหนุ่มก็ไม่กังวล เขาขับรถไปกลับราชบุรี – นครปฐม และ นครปฐม – ราชบุรีจนชินแล้ว เพียงแค่เหยียบคันเร่งให้มิด ไม่ต้องสนใจว่าข้างทางจะมีอะไร ใช้เวลาอยู่บนถนนเส้นนี้ให้น้อยที่สุด แล้วทุกคนก็จะปลอดภัย ประสิทธ์เคยคิดว่า พวกที่ถูกปล้นชิงรถและทรัพย์สินก็เพราะคนพวกนั้นใจดีเกินไป เดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันมาหลายรูปแบบ ไม่กี่เดือนก่อนเพิ่งมีข่าวโจษจันไปทั่วราชบุรีว่าดาราดังคนหนึ่งขับรถออกจากกองถ่ายละครที่สวนผึ้งเพื่อเดินทางกลับกรุงเทพตอนตีสอง(เวลาใกล้เคียงกับที่ประสิทธ์ขับอยู่ในตอนนี้) และระหว่างทาง พบเห็นวัยรุ่นชายคนหนึ่งนอนอยู่กลางถนนโดยมีรถมอเตอร์ไซค์ล้มอยู่ด้านข้าง คาดเดาว่าคงประสบอุบัติเหตุ แต่พอดาราดังจอดรถจะเปิดประตูลงไปช่วย เคราะห์ดีที่เหลือบมองกระจกส่องหลังและเห็นวัยรุ่นชายโผล่พรวดออกมาจากป่าหญ้าข้างทางอีกฝูงใหญ่ เขาจึงไหวตัวทัน เหยียบคันเร่งพารถอ้อมร่างที่นอนขวางถนนซึ่งลุกขึ้นยืนและขว้างหินก้อนหนึ่งไล่หลังรถของเขาเป็นการระบายอารมณ์ที่เหยื่อไม่ยอมหลงกลและสามารถหนีรอดไปได้ ประสิทธิ์ชื่นชมดาราดังคนนั้นมากทีเดียวที่มีสติมั่นคง สามารถหนีรอดมาได้อย่างหวุดหวิดและทำให้ผู้ใช้ถนนสายนี้ระมัดระวังในการให้ความช่วยเหลือคนอื่นๆ มากขึ้นในยามวิกาล ประสิทธ์คิดว่าเขาไม่มีวันตกเป็นเหยื่อไอ้พวกโจรที่คอยดักปล้นรถชาวบ้านกลุ่มนั้นแน่ๆ เพราะตั้งแต่ขันอาสารับหน้าที่ขับรถนำสัปปะรดมาส่งให้ร้านน้องอิ๋งอิ๋งแทนบิดา ประสิทธิ์ก็ไม่เคยพบเจอเหตุการณ์อย่างในคำกล่าวขานเลยสักครั้งเดียว ชายหนุ่มเดาว่า พวกโจรคงไม่กล้าเล่นงานเขาเพราะเขาหน้าดุ ตัวโต และที่สำคัญ ในรถคันนี้มีปืนลูกโม่ของพ่ออยู่หนึ่งกระบอก ต่อให้ต้องเจอการดักปล้นจริงๆ ประสิทธิ์ก็เชื่อว่าเขาสามารถเอาตัวรอดได้ พลัน ขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น  แสงไฟหน้ารถก็ส่องกระทบบางสิ่งบางอย่างที่นอนกองอยู่ริมทาง ประสิทธ์เหลือบมองขณะชะลอความเร็ว เมื่อรถแล่นไปถึง ชายหนุ่มจึงพบว่ามันเป็นร่างของวัยรุ่นชายคนหนึ่งที่นอนแน่นิ่ง เสื้อผ้าของเขาเปื้อนเปรอะด้วยคราบเลือดเปียกโชก ประสิทธิ์รู้สึกเสียววูบ นี่เขาเจอกับไอ้พวกโจรนั่นแล้วใช่ไหม? กดเท้าบนคันเร่ง ประสิทธิ์พารถแล่นจากมาโดยไม่แวะลงไปดู ประสิทธิ์คิดว่าเขาทำถูกแล้ว พวกนั้นมันมิจฉาชีพ มันอาชญากร มันเป็นคนเลว ขยะสังคม กากเดนมนุษย์...มันเป็นเพียงอุบายล่อเหยื่อ เขาไม่ควรหลวมตัวเข้าไปติดกับดัก แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ? รถกระบะของประสิทธิ์แล่นต่อมาได้ประมาณห้าร้อยเมตร เขาก็ขยับเท้าแตะเบรก รถหยุดกึก พร้อมกับที่ความคิดอีกซีกหนึ่งในจิตใจของชายหนุ่มโต้เถียงขึ้นว่า ไอ้พวกโจรมันจะวางอุบายนอนขวางถนนไม่ใช่หรือ? แล้วข้างๆ ตัวก็ต้องมีรถมอเตอร์ไซค์ล้มอยู่เหมือนคนประสบอุบัติเหตุ แต่เมื่อกี้ คนที่นอนอยู่ข้างทางไม่มีอะไรอยู่ข้างกายเลยนอกจากกองเลือด จะเกิดอะไรขึ้นหากคนๆ นั้นเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่โดนพวกโจรปล้นรถทำร้ายร่างกายปล่อยทิ้งไว้ข้างทาง? เสียเลือดเยอะขนาดนั้น อาจถูกยิงหรือถูกแทงก็ได้ ขืนปล่อยทิ้งไว้ไม่ตายก็ไม่ใช่มนุษย์แล้ว ประสิทธิ์เหลียวซ้ายแลขวา ไม่มีรถคันอื่นอีกบนถนน เขาถอนหายใจ เอื้อมมือออกไปเปิดช่องเก็บของหน้ารถ หยิบไฟฉาย ปืนลูกโม่และกล่องกระสุนออกมา ประสิทธิ์จัดการใส่ลูกกระสุนอย่างเงอะๆ งะๆ เพราะไม่ค่อยได้จับปืนเสียเท่าไหร่  เขาใช้เวลาหลายนาทีทีเดียวกว่าจะบรรจุกระสุนทั้งหกนัดเสร็จ เขาขับรถถอยหลังกลับมายังจุดที่ชายวัยรุ่นนอนจมกองเลือดอยู่ข้างทาง ประสิทธ์ไม่ลืมที่จะส่องกระจกมองหลังว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญโผล่ออกมาจากดงหญ้าหรือเปล่า เมื่อพบว่าไม่มี เขาก็เปิดประตูลงจากรถ ถือไฟฉายกระบอกเล็กๆ ในมือซ้าย ใช้มือขวายัดปืนเสียบเข้ากับเข็มขัดกางเกง โชว์ประกายด้ามเงินวับตัดความมืดคล้ายต้องการข่มขู่ใครก็ตามที่กำลังแอบดูว่าเขาผู้นี้มีปืนติดตัว อย่าคิดมายุ่มย่ามเด็ดขาด ประสิทธิ์ติดเครื่องรถและเปิดประตูทิ้งเอาไว้เพื่อความสะดวกเวลามีเหตุฉุกเฉินจะได้กระโจนขึ้นรถทันท่วงที เขาก้าวเท้ามายังบริเวณที่คนเจ็บนอนอยู่  กลิ่นเลือดคลุ้งตีจมูก ประสิทธ์ยกหลังมือปิดจมูกตัวเองขณะส่องไฟฉายใส่ร่างคนเจ็บแล้วย่อกายลง เอื้อมอีกมืออังรูจมูกของคนเจ็บ พบว่าคนเจ็บยังหายใจอยู่ “เฮ่ น้องชาย รู้สึกตัวหรือเปล่า?” ประสิทธิ์เรียก จะเขย่าตัวคนเจ็บก็ไม่กล้า กลัวจะทำให้กระดูกกระเดี้ยวของคนเจ็บหักหรือมีอาการทรุดลง จึงทำได้แค่ใช้ไฟฉายส่องไปที่ใบหน้าอันมีคราบเลือดไหลเป็นทางของคนเจ็บเท่านั้น เมื่อไม่เห็นคนเจ็บมีปฏิกิริยาตอบสนอง ประสิทธ์ก็ชำเลืองมองไปรอบกาย ทำท่าจะลุกขึ้นยืน คิดจะโทรศัพท์แจ้งตำรวจ พลัน เสียงคนเจ็บก็ครางขึ้นเบาๆ ประสิทธิ์รีบหันมามอง เขาโน้มตัวลงไป เห็นคนเจ็บปรือตาขึ้น ประสิทธิ์รีบฉายไฟไปที่ใบหน้าของคนเจ็บ เห็นคนเจ็บหยีตาแล้วเบือนหน้าหนี คิดว่าคงแสบตา ประสิทธิ์จึงกดแสงไฟฉายส่องพื้นและกล่าวถาม “น้อง เป็นอะไรมากมั้ย รู้สึกยังไงบ้าง?” เมื่อแสงไฟฉายไม่แยงตา คนเจ็บก็หันหน้ากลับมา ส่งเสียงครวญครางเบาๆ “...เจ็บ...” “เออ ใช่ คงเจ็บอยู่หรอก ใจเย็นๆ นะ พอขยับตัวไหวรึเปล่า พี่จะพาไปโรงพยาบาล” ประสิทธิ์ถาม “ไม่ไหว...พวกมันรุมแทงผม...ผม...” แล้วคนเจ็บก็ครางต่อ “ผม...ลุก...ไม่ขึ้น” “เอาล่ะ โอเค ใจเย็นๆ” ประสิทธิ์ไม่รู้ว่าเขากำลังบอกคนเจ็บหรือกำลังบอกตัวเองอยู่กันแน่ “พี่จะอุ้มน้องขึ้นจากพื้นนะ กว่าจะโทรหาตำรวจ กว่าที่หน่วยกู้ภัยจะมา น้องอาจจะเจ็บหนักกว่านี้ พี่จะพาไปส่งโรงพยาบาล ทนเจ็บหน่อย ไหวใช่มั้ย?” ประสิทธิ์เห็นเงาหน้าของคนเจ็บพยักหน้าตอบรับก็ขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด วางไฟฉายลงบนพื้น สอดมือเข้าไปใต้ศีรษะของคนเจ็บ คิดจะโอบศีรษะให้ลุกนั่งแล้วค่อยพยุงร่างลุกขึ้นยืน ทันใดนั้น กำปั้นของคนเจ็บก็พุ่งขึ้นเสยปลายคางของประสิทธิ์เต็มแรง จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:10:37

ความคิดเห็นที่ 2 2 อ๋องม้วนกายลุกขึ้นเมื่อร่างของพลเมืองดีหมุนคว้างลงไปตามแรงหมัด เขาพุ่งตามร่างนั้นแล้วแย่งปืนที่เหน็บอยู่กับเอวมาได้ก่อนที่อีกฝ่ายจะทันตั้งสติขัดขืน เด็กหนุ่มถือปืนลุกขึ้นยืน ในขณะที่เพื่อนร่วมแก๊งคนอื่นๆ กรูออกมาจากข้างทางและล้อมกรอบพลเมืองดีเจ้าของรถกระบะเอาไว้ ในมือของแต่ละคนล้วนมีอาวุธครบชุดทั้งมีด ขวาน ไม่เว้นแม้กระทั่งเคียวเกี่ยวข้าวที่ขโมยมาจากชาวบ้านแถวนั้น “แม่เจ้าโว้ย พกปืนซะด้วย” เสียงของแม็คดังขึ้น เขาเป็นหัวหน้าแก๊งของอ๋องที่อ๋องนับถือในความเป็นนักเลง หนุ่มผู้มีผิวเข้มศีรษะเกรียนทั่วกายพราวไปด้วยรอยสักคว้าปืนในมือของอ๋องไปสำรวจดู ทันใดนั้น พลเมืองดีก็ตั้งสติได้ คำรามลั่นพร้อมกับยันกายลุกขึ้นยืน เขามีร่างกายที่สูงใหญ่กว่าพวกของอ๋องทุกคนที่ยืนล้อมอยู่ “นี่มันอะไรกัน ถอยไปนะโว้ย อย่า - !” เสียงของพลเมืองดีขาดหายไปกลางคันเมื่อก๊อดบรรจงตวัดไม้หน้าสามตอกติดตะปูที่ปลายหวดใส่ศีรษะของพลเมืองดีอย่างจัง พลเมืองดียกแขนป้อง ตะปูเหล็กขึ้นสนิมจึงฝังลงในเนื้อแขนแทนหัวคิ้ว เลือดสดๆ พุ่งกระฉูดเป็นสาย พลเมืองดีกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ร่างทรุดลงก้นจ้ำเบ้าบนพื้น “ไอ้เหยดเชี่ย เมิงมาทำกรูทำไม กรู – ”   “ปากดีนะเมิง” ป๊อกว่า แล้วตวัดคมเคียวฟันใส่ใบหน้าของพลเมืองดี ปลายเคียวเกี่ยวทะลุแก้ม เลือดอีกสายพุ่งกระฉูดออกจากแก้มส่วนนั้นที่ฉีกขาด พลเมืองดีร่างใหญ่ล้มลงไปดิ้นพราดๆ บนพื้นด้วยความทรมาน ไม่สามารถสบถด่าอะไรได้อีกนอกจากร้องโหยหวนเหมือนสัตว์ที่ใกล้ตาย “เล่นม่างดีมั้ย?” โชคหันมาถามก๊อดกับป๊อก และสามคนนั้นก็หันมาทางแม็คที่ยืนถือปืนอยู่ด้านหลัง แม็คยิ้มมุมปาก พยักหน้าน้อยๆ แล้วการรุมสหบาทาก็เริ่มขึ้นในวินาทีนั้น อ๋องยืนอยู่ข้างแม็ค เฝ้ามองก๊อดผู้ถือไม้  ป๊อกผู้ถือเคียวและโชคผู้ถือขวาน ทั้งกระทืบ ทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งหวด ทั้งฟัน ทั้งจาม ใส่พลเมืองดีผู้ขับรถส่งสัปปะรด และตอนนี้มีสภาพไม่ต่างสัปปะรดที่ถูกเฉาะโดยไม่ได้ปลอกเปลือก การปรุงยำดำเนินไปประมาณหนึ่งนาที แม็คก็ส่งเสียงสั่งเบาๆ “พอ” ลูกน้องทั้งสามคนชะงักมือชะงักเท้าทันทีเหมือนมีรีโมทควบคุมการทำงานอยู่อย่างไรอย่างนั้น แม็คสาวเท้าก้าวเข้าไป อ๋องเดินตามหลัง ก๊อด ป๊อกและโชคถอยฉากออกมา เผยให้เห็นร่างที่เต็มไปด้วยเลือดและแผลเหวอะหวะชวนอาเจียน “ตายหรือยัง?” แม็คหันไปถามก๊อด ก๊อดตอบ “ยังเลยพี่แม็ค” “พี่แม็คจะเอาไงต่อ?” ปีอกแทรกขึ้น ท่าทางยังมันส์มือไม่หาย เคียวในมือมีเลือดไหลหยดติ๋งๆ แม็คหันกลับมาที่ร่างบนพื้น เขาโน้มตัวลง พินิจใบหน้าที่เป็นริ้วมีดและริ้วเคียวของพลเมืองดีซึ่งยังไม่ตายและยังมีสติ พลเมืองดีปรือตาที่หรี่ลงใกล้ปิด ทำท่าจะขยับแขนแต่แขนไม่เคลื่อนไหวเพราะโชคจามขวานใส่จนไหล่เกือบขาดหลุดออกจากลำตัวทั้งสองข้าง ใต้แสงจันทร์สีนวล แม็คเห็นกระดูกไหล่ขาวโพลนและไขมันเยิ้มๆ ปนเลือดไหลพลั่กออกจากบาดแผลล้อประกายแสงดาวบนฟ้า แม็คหัวเราะในลำคอ เห็นปากของพลเมืองดีอ้ากว้างคล้ายจะพูดอะไรบางอย่าง หัวหน้าแก๊งก็ยืดตัวขึ้น หันมาพยักพเยิดเรียกอ๋องซึ่งอายุน้อยที่สุดในแก๊ง อ๋องขยับเท้าเข้าไปหยุดยืนด้านข้าง เด็กหนุ่มรู้สึกอยากอาบน้ำ เขาเหม็นเลือดหมูที่นำมาเทราดตัวเพื่อหลอกไอ้โง่ที่ขับรถผ่านให้เข้าใจว่าเขาบาดเจ็บเหลือเกิน  อ๋องไม่เคยทำหน้าที่นี้มาก่อน ที่ผ่านมาเขาจะเป็นเพียงคนดูต้นทางเท่านั้น นี่คืองานแรกที่อ๋องได้มีส่วนร่วมกับแผนการปล้นรถอย่างจริงจัง เขารู้สึกว่ามันตื่นเต้นดีไม่น้อย เด็กหนุ่มหันมองแม็ค ลูกพี่ใหญ่ยื่นปืนมาให้ “กรูคิดว่าถึงเวลาที่เมิงควรจะต้องพัฒนาฝีมือไปอีกขั้นแล้ว ไอ้อ๋อง” อ๋องเบิกตาโต ปืนถูกยัดใส่ในมือ เขาจ้องมองลูกพี่ แล้วเหลือบมองใบหน้าของพลเมืองดี อ๋องเห็นความหวาดกลัว ความวิงวอน ความพรั่นพรึงอยู่ในนั้น “ไอ้ชิดหาย อย่ามองตามันสิวะ สอนกี่ครั้งว่าเวลาฆ่าคนอย่ามองตา ประเดี๋ยวเมิงก็หลอนตายโหย” มันคือเสียงของก๊อด ผู้เป็นพี่เลี้ยงฝึกหัดอ๋องในการลงมือขั้นตอนต่างๆ ในการปล้นและฆ่า “ขอโทษ ผมตื่นเต้น” อ๋องตอบ เบือนหน้าออกจากใบหน้าของพลเมืองดี แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดซึ่งถือเป็นความผิดพลาดอย่างแรกในคืนนี้ของเขา  แทนที่เขาจะได้รับออกซิเจนบริสุทธิ์เข้าปอด กลับนำกลิ่นเหม็นคาวของทั้งเลือดหมูและเลือดคนเข้าไปเต็มรูจมูก อ๋องรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมที่ทำอย่างนั้น “อย่าปอดแหก คิดซะว่าเหมือนตอนที่เมิงซ้อมยิงต้นกล้วย มันจะยากแค่วินาทีที่เมิงจะเหนี่ยวไกเท่านั้นล่ะ” ก๊อดกำชับต่อ โชคโวยวายขึ้น “มัวยืนแอ็คอยู่นั่นแหล่ะ ไอ้เชี่ยอ๋อง รีบๆ ยิงม่างเหอะจะได้รีบๆ ไป อ้อยอิ่งนานเดี๋ยวพ่อเมิงก็ผ่านมาหรอก” อ๋องหลับตา รู้สึกใจเต้นตุบๆ เขากำด้ามปืนแน่นในมือขวา ใช้นิ้วโป้งง้างนก สอดนิ้วชี้เข้าโกร่งไก ลดปลายกระบอกเล็งไปที่หน้าอกของพลเมืองดีที่นอนสั่นสะท้านครวญครางน่าเวทนา อ๋องจะยิงอยู่แล้ว หัวหน้าแก๊งก็พูดขึ้น “ไม่ใช่ตรงนั้น อ๋อง เมิงต้องยิงที่หน้ามัน ไม่ใช่หน้าอก” อ๋องเย็นวาบไปทั่วกาย เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นบนขมับ เขาเลื่อนปลายปืนไปที่ใบหน้าของพลเมืองดี นั่นทำให้อ๋องเผลอมองเข้าไปในดวงตาอันเต็มไปด้วยความพรั่นพรึงคู่นั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ นั่นคือความผิดพลาดครั้งที่สองของอ๋องในคืนนี้ และความผิดพลาดนี้ ไม่เปิดโอกาสให้เขาแก้ตัวอีกเลย จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:11:39

ความคิดเห็นที่ 3 3 รถบ้านของผมจอดอยู่ที่ชายทะเลบางแสนมาได้พักใหญ่ วันหยุดพักร้อนของผมใกล้จะหมดลงแล้ว คิดๆ ไปก็เสียดาย แต่อีกใจก็รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้กลับไปทำงานอีกครั้ง ผมว่านะครับ หากเราทำงานมาได้ซักระยะแล้วเกิดรู้สึกเบื่อ การลาหยุดพักผ่อนเพื่อไปเที่ยว ไปเปิดหูเปิดตา ไปทำในสิ่งที่อยากทำ มันช่วยได้มากจริงๆ แต่ถ้าคุณเป็นพนักงานออฟฟิศ ผมเข้าใจครับ มันก็คงลำบากหน่อยเพราะจะลาตามใจชอบไม่ได้ โชคดีที่ผมไม่ได้เป็นลูกน้องใคร ผมเป็นนายตัวเอง ผมจึงอยากจะหยุดวันไหนก็ได้ที่ต้องการ ทว่าก็หนีสัจธรรมแห่งการกิน อยู่และใช้จ่ายไม่พ้น หากผมไม่ทำงาน แน่นอนครับ ผมคงไม่มีอะไรจะกิน ผมเป็นคนไม่มีบ้านอยู่เป็นหลักแหล่ง อาศัยรถบ้านคันนี้เป็นบ้านเคลื่อนที่หางานไปเรื่อยๆ ค่ำที่ไหน ผมนอนที่นั่น สายงานของผมเป็นที่ต้องการมากในขณะนี้ แม้มันจะเป็นสิ่งที่ผิดกฎมณเฑียรบาลก็ตาม แต่ก็เริ่มมีหลายๆ คนหันมาจับงานด้านนี้อย่างเป็นล่ำเป็นสัน เปิดเป็นบริษัทมีลูกน้องเป็นสิบเป็นร้อยก็มี ส่วนผมมันแค่ไอ้กิ๊กก๊อกคนหนึ่งครับ ไม่มีเงินถุงเงินถังอะไรหรอก ผมเปิดสำนักงานเคลื่อนที่ (ซึ่งก็คือรถบ้านคันนี้) ในนามว่า Demon Cleaner - รับปัดกวาดทำความสะอาดความแค้นปิศาจเพื่อปิศาจ ดวงวิญญาณไหนที่ตายโหงเช่นถูกฆาตกรรม แต่ตำรวจจับฆาตกรไม่ได้ ถูกรถชน แต่ตำรวจจับคนขับตีนผีไม่ได้  หากวิญญาณผู้ตายยังคับแค้นใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร  ผมจะอาสารับแก้แค้นให้ชนิดตาต่อตา ฟันต่อฟัน ผมจะตามไปฆ่าผู้ที่กระทำผิด แล้วให้พวกเขาไปเคลียร์กันต่อในนรก หลายคนอาจจะสงสัยว่า ผมทำอย่างนั้นได้ค่าจ้างตอบแทนเป็นอะไรใช่ไหมครับ? ก่อนอื่น ผมต้องบอกให้ทุกคนที่อ่านอยู่ตรงนี้เข้าใจเสียก่อนว่า ผมไม่ใช่มนุษย์นะครับ ผมมีสถานะเป็นภูต คือไม่ใช่เทพ แต่ก็ไม่ใช่ผี เมื่อก่อนเคยทำงานร่วมกับยมทูตรับวิญญาณคนตายไปส่งให้พญายมราช แต่เมื่อสองสามปีก่อนมีเรื่องขัดใจกับบอสใหญ่นิดหน่อย ผมเลยลาออกมาทำงานเป็นฟรีแล้นซ์ เปิดสำนักงานทวงแค้นให้ผู้บริสุทธิ์(อันนี้พูดให้ดูดีเฉยๆ ความจริงผมก็รับทุกงานแหล่ะ ไม่มีเกี่ยง ฮ่าๆ) ส่วนค่าจ้างที่ผมได้รับ ไม่ใช่เงิน ไม่ใช่ทอง แต่เป็นพลังวิญญาณครับ พลังวิญญาณของผู้ว่าจ้าง มันจะเพิ่มพลังวิญญาณให้ผมแข็งแกร่งขึ้น และทำให้พลังวิญญาณของผู้ว่าจ้างอ่อนลงจนบางคนแตกสลายไปต่อหน้าต่อตาก็มี อันนี้จะโทษผมไม่ได้นะ พวกเขาสมัครใจเอง และในใบสัญญาว่าจ้าง ก็ได้มีข้อความระบุไว้ชัดเจนว่า กรรมที่เกิดจากการฆ่าที่เกิดขึ้นจะไม่ตกมาที่ผม แต่จะตกไปที่พวกเขาซึ่งเป็นผู้ว่าจ้าง พวกเขาจะต้องรับกรรมเสมือนเป็นคนไปทวงแค้นโดยการฆ่าด้วยมือของตัวเอง พูดง่ายๆ ก็คือ ผมจะทำงานให้พวกเขา แต่ผมไม่ต้องรับกรรมอะไรเลยนั่นเอง อาจดูเหมือนผมเอาเปรียบอยู่สักหน่อย แต่ก็นั่นแหล่ะครับ ขนาดโลกมนุษย์ยังหาความยุติธรรมไม่ได้ แล้วจะมาหาอะไรที่โลกของภูต ผี ปิศาจ จริงไหม? จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:12:31

ความคิดเห็นที่ 4 3 + 1 = 4 วันนี้เป็นวันพักผ่อนวันสุดท้ายที่ผมกำหนดกับตัวเอง ผมกำลังยืนทาสีตัวอักษรคำว่า Demon Cleaner ให้เป็นสีส้มรูปเปลวไฟตัดกับสีดำซึ่งเป็นสีพื้นหลักของรถบ้าน ทุกอย่างดูปกติเรียบร้อยดี หาดบางเสนยามดึกไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ ผมเสกไฟให้แสงสว่างกองฟืนซึ่งก่ออยู่ข้างรถ นาฬิกาชี้บอกเวลา ห้าทุ่มสิบนาที ผมใกล้จะทาสีเสร็จพอดีเมื่อประตูมิติทรงกลมกลางอากาศเปิดออก แล้วร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งก็กระโดดลงมา “เฮ้ย คุณ ไปโดนหมาที่ไหนฟัดมาล่ะเนี่ย” นั่นคือคำทักทายแรกของผมเมื่อหันไปมองและเห็นสภาพของเขา เขาที่ผมพูดถึงในที่นี้คือชายหนุ่มคนหนึ่ง อายุประมาณยี่สิบกว่า รูปร่างใหญ่ ใบหน้าไว้หนวดไว้เครา แต่สภาพในตอนนี้ดูไม่จืด – เอ่อ ที่จริงควรบอกว่าดูไม่ได้จะถูกต้องกว่า – ใบหน้าของเขาเละด้วยฤทธิ์กระสุนปืน ไหล่สองข้างห้อยต่องแต่งจากคมขวาน ที่ท้องมีไส้ไหลทะลักออกมาเขละขละจากคมมีด (เขาต้องใช้มือข้างหนึ่งคอยดันไส้กลับเข้าท้องตลอดเวลาอย่างทุลักทุเล) เสื้อผ้าของเขาเป็นรอยแหว่งวิ่น เนื้อบางส่วนบนร่างกายก็หายไปเห็นกระดูกขาวโพลน ชวนอ้วกดีเนอะครับ หึๆ “ผมได้ยินว่าคุณรับจ้างทวงแค้นให้คนตาย” ใบหน้าเละๆ ของเขาพูดกับผม   “ใช่ครับ” ผมพยักหน้าและหันกลับมาทาสีรถต่อ “คุณจะจ้างผมหรือ?” ผมไม่แปลกใจที่มีงานวิ่งเข้ามาหาเองถึงที่ เพราะวิญญาณที่คับแค้นมักจะมีเส้นสายติดต่อกันได้เสมอ พวกเขารู้ว่าควรจะหาผมได้ที่ไหน “ใช่ ผมจะจ้างคุณ” เขาตอบ ผมตวัดแปรงสองปาด ก็จุ่มแปรงลงในถังสีและหันกลับไปทางเขา “งั้นไปคุยในสำนักงานดีกว่าครับ” ผมพูด ยี่สิบนาทีต่อมา ภายในห้องรับแขกของสำนักงานบนรถบ้าน ผมก็ได้รับฟังความเป็นมาถึงการมาว่าจ้างทวงแค้นของเขา – นายประสิทธิ์ โพธารักษ์ ลูกชายเจ้าของสวนสัปปะรดผู้ถูกฆาตกรรมอย่างน่าสยดสยองโดยเดนวัยรุ่นห้าคน เหตุเกิดเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตำรวจจับห้าคนนั้นไม่ได้ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นใคร “หัวหน้าแก๊งของพวกมันเป็นลูกชายกำนัน ไม่มีใครกล้าแตะมันเลย ขนาดเมื่อสองสามเดือนก่อนมันลากนักเรียนไปข่มขืนยังเอาผิดไม่ได้ พวกมันไม่เคยสำนึกผิด วิญญาณของผมต้องวนเวียนอยู่ที่ถนนเส้นนั้น ผมอยากกลับไปหาพ่อ อยากกลับไปหาแฟนผม อยากกลับไปหาทุกคนที่ผมรัก แต่ผมทำไม่ได้จนกว่าพวกมันจะตาย!” ใบหน้าอันแหลกเละของเขาพูดอย่างเดือดดาล ผมผงกศีรษะรับทราบ คิดว่าเป็นงานที่น่าสนใจ เป้าหมายแค้นมีห้าคน เป็นคนเลวทั้งนั้น ทรมานแล้วไม่ผิดจรรยาบรรณด้วย แบบนี้คงเป็นการยืดเส้นยืดสายหลังพักร้อนได้ดีทีเดียว ผมเริ่มรู้สึกคันง่ามมืออยากเอาขวานเฉาะหัวใครสักคนขึ้นมาแล้ว “คุณประสิทธ์ครับ รบกวนช่วยแจ้งประวัติของเป้าแค้นทั้งห้าคนนั้นให้ผมทราบด้วยครับ” ผมกล่าว ประสิทธิ์รีบตอบเหมือนเตรียมคำตอบอยู่แล้ว ห้านาทีหลังจากนั้น ผมก็ได้ทราบว่าเป้าแค้นทั้งห้าประกอบไปด้วย - 1.แม็ค หัวหน้าแก๊งอายุ 21 ปี 2.ก๊อด รองหัวหน้าแก๊ง อายุ 20 ปี 3.ป๊อก ลูกสมุน อายุ 19 ปี 4.โชค ลูกสมุน อายุ 20 ปี 5.อ๋อง ลูกสมุน อายุ 16 ปี “คุณแค้นคนไหนมากที่สุด?” ผมถามประสิทธิ์เมื่อเขาเอ่ยประวัติของเป้าแค้นจบ “ผมแค้นหมดทุกคน ผมต้องการให้มันตายอย่างทรมาน โดยเฉพาะไอ้เด็กตัวสุดท้าย มันหลอกให้ผมลงไปช่วยมัน แล้วมันก็เป็นคนฆ่าผม!” “ถ้าอย่างนั้น ค่าจ้างก็สูง คุณจะจ่ายไหวหรือ?” ผมถามพลางเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างว่างท่า ไม่สนใจว่าตัวเองใส่เสื้อกล้ามย้วยๆ กับกางเกงเตะบอลที่ไม่อำนวยให้วางท่าได้เลย แต่ผมก็พอใจที่จะทำ ก็ที่นี่มันสำนักงานของผมนี่นา ผมจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น “สูงเท่าไหร่ผมก็จะจ่าย” ประสิทธิ์ตอบ   ผมเปิดลิ้นชัก ค้นกุกกักครู่หนึ่งก็หยิบใบสัญญาว่าจ้างออกมา มันระบุไว้ว่าผู้ว่าจ้างต้องจ่ายค่าจ้างเป็นพลังวิญญาณสามในสี่ส่วนของทั้งหมดที่มีเหลืออยู่ในร่าง ผมวางสัญญาลงบนโต๊ะแล้วเลื่อนไปให้ประสิทธ์ “ถ้ายืนยันว่าจ่ายไหว” ผมพูด “อย่างนั้นก็เชิญเซ็นสัญญาด้วยครับ ผมจะทำตามความประสงค์ของคุณประสิทธิ์ทุกอย่าง เอ้อ ลืมไป สภาพแบบนี้มือคุณคงเซ็นไม่ถนัดสินะ งั้นเปลี่ยนมาประทับนิ้วมือแทนก็ได้ครับ ผมมีแป้นหมึก...” จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:13:37

ความคิดเห็นที่ 5 2 + 3 = 5 ตลอดเดือนที่ผ่านมา ข่าวการตายของแม็ค ก๊อด ป๊อกและโชคเดินทางมาเข้าหูของอ๋องไม่เว้นวาย เด็กหนุ่มเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกจากบ้าน ไม่ยอมพบหน้าใครตั้งแต่เกิดเหตุปล้นรถส่งสัปปะรดเมื่อเดือนก่อน อ๋องกำลังรู้สึกหวาดผวามากที่สุดในชีวิต เขาคิดว่าความตายของทุกคน ต้องเป็นเป็นฝีมือการทวงแค้นของดวงวิญญาณพลเมืองดีที่เขายิงแน่ๆ เด็กหนุ่มนึกถึงคำของก๊อดที่สอนว่าเวลายิงอย่ามองตาเหยื่อ มิเช่นนั้นมันจะหลอกหลอนไปตลอดชีวิต อ๋องเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า สิ่งที่ก๊อดสอนมันคือความจริง ดวงตาของพลเมืองดีคนนั้นติดตาอ๋องตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะกิน จะนอน จะนั่ง จะยืน จะเดิน จะกลางวัน จะกลางคืน จะลืมตา จะหลับตา อ๋องไม่สามารถขจัดดวงตานั้นออกไปได้ เขาไม่กล้าออกจากห้อง ไม่กล้าไปพบหน้าใคร อ๋องอยากอยู่คนเดียว ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับแม็ค กับก๊อด กับป๊อก กับโชคอีกต่อไป เขาน่าจะไปโรงเรียน เขาไม่น่าโดดเรียนแล้วไปคบกับเด็กเกเรพวกนั้นเลย แต่ตอนนี้แม็คก็ตายแล้ว ก๊อดก็ตายแล้ว ป๊อกก็ตายแล้ว โชคก็ตายแล้ว คราวต่อไป จะเป็นใคร...ถ้าไม่ใช่เขา อ๋องอยากร้องไห้ เขาทานข้าวไม่ลงมาหลายวันแล้ว เพราะเมื่อตักช้อนเข้าปาก สมองกลับหวนไปนึกถึงคืนที่เขาแกล้งนอนเจ็บอยู่ข้างถนน ห้วงคิดของเขาฉายภาพน้ำเลือดน้ำหนองที่พุ่งกระฉูดออกมาจากใบหน้าของพลเมืองดี ข้นคลั่กเหมือนซอสในผัดเป็ดย่างน้ำพริกเผาเมื่อถูกคมกระสุนระเบิดกระจุย อาการทานอาหารไม่ลงทำให้ร่างกายของอ๋องผ่ายผอมลงไปทันตาเห็น อ๋องเริ่มป่วยทั้งทางกายและทางใจ ในขณะเดียวกัน พ่อแม่ของอ๋องก็ไม่เคยหันมาเหลียวแลเลย พวกท่านไม่เคยรู้ว่าเขาไปทำอะไรมา พวกท่านสนใจแต่งาน งาน งาน แล้วก็งาน อ๋องไม่รู้ว่าพวกท่านเห็นงานสำคัญกว่าลูกชายอย่างเขาหรือไม่ แต่เมื่ออ๋องมีอาการผิดปกติ พวกท่านก็เพียงมองหน้ากันแล้วลงความเห็นว่าลูกชายคงอกหักรักระทม อีกไม่นานก็หายเอง ซึ่งแน่นอนว่า ตราบใดที่อ๋องไม่เป็นฝ่ายเข้าไปขอคำปรึกษา ตราบนั้นพ่อแม่ของเขาก็จะคิดว่าไม่มีอะไรร้ายแรง พวกท่านไม่เคยสงสัยด้วยซ้ำว่าลูกชายไปหาเงินที่ไหนมาซื้อไอ – แพ็ด ไอ – โฟน และเครื่องเล่นเกมเอ็กซ์บ๊อกซ์ รวมถึงของฟุ่มเฟือยต่างๆ ทั้งที่พ่อแม่มีฐานะเพียงพนักงานออฟฟิศที่ทำงานอีกสิบปีก็คงไม่มีความก้าวหน้ามากไปกว่านี้เสียเท่าไหร่ ทว่าในตอนนี้ อ๋องคิดว่าไอ้ไอ – แพ็ด ไอ – โฟน และของฟุ่มเฟือยซึ่งนำเงินที่ได้จากการขโมยรถไปขายมาซื้อหาเป็นเครื่องเชิดหน้าชูตาไว้ดึงดูดสาวๆ สก๊อยเกิร์ลนั้น แทบไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าขยะชิ้นหนึ่ง เพราะสิ่งที่เขาอยากได้ในขณะนี้คือเครื่องย้อนเวลา อ๋องอยากได้ไทม์ แมชชีน เขาจะได้ย้อนเวลากลับไปในวันที่ทำความรู้จักกับแม็ค ผู้เป็นเป็นลูกชายของกำนันและเป็นหนุ่มที่มีชื่อเสียงโด่งดังประจำถิ่น ถ้าวันนั้นเขาไม่เจอแม็ค ชีวิตของเขาก็คงไม่เป็นแบบนี้ แต่อ๋องก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ ถึงกระนั้น อ๋องก็ยังค้นพบวิถีทางของเขา ในเมื่อแก้ไขอดีตไม่ได้ อ๋องจึงใช้วิธีหลบอดีตและวันเวลามันเสียเลย เด็กหนุ่มหันหน้าเข้าหาเพื่อนที่คุ้นเคยอันมีนามว่ายาไอซ์ แต่ราคายาไอซ์แพง ซื้อมาเสพได้วูบเดียวก็หมดเงิน ไอ –แพ็ด ไอ – โฟน เกมเอ๊กซ์บ๊อกซ์จึงถูกขายแลกเปลี่ยนมาเป็นยาหลบเวลา แต่ไม่นานก็เข้าซ้ำทำนองเดิมอีก อ๋องหมดเงิน หมดของ หมดสิ่งมีค่า และเขาก็ไม่มีเพื่อนกระเป๋าหนักรวมถึงอาชีพที่ให้รายได้เป็นกอบเป็นกำอย่างการขโมยรถและปล้นทรัพย์อีกแล้ว การเสพติดสิ่งสกปรกของเขาจึงลดระดับลงจากยาไอซ์มายาบ้า จากยาบ้ามากัญชา และสุดท้าย จากกัญชามาเป็นกาวกระป๋องสุดอนาถ วันเวลาตลอดสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ไหลไปกับสิ่งเหล่านี้ ทุกครั้งที่สารเสพติดออกฤทธิ์ อ๋องจะลืมวันเวลา ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมว่าตัวเองเป็นใคร เขาจะเหม่อมองเพดาน เห็นตัวเองลอยทะลุเพดานขึ้นไปคว้าดาวที่กระพริบวิบๆ ก่อนที่เขาบินออกไปในหมู่เมฆอันสวยงาม ผ่านสายรุ้ง ผ่านแดนสวรรค์ ผ่านร่างของนางฟ้า แล้วพุ่งมุดลงไปใต้เมฆ เห็นภาพตัวเองเป็นนักบาสประจำโรงเรียนเหมือนเมื่อสองปีก่อน เห็นตัวเองคว้าเรียนทอง เห็นอนาคตที่สดใส... แต่ถ้าหมดฤทธิ์ยาเมื่อไหร่ นั่นก็คืออีกเรื่องหนึ่ง อ๋องจะนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียง กลัวเหลือเกินว่าตำรวจจะมาจับเขา   เมื่อก่อนอ๋องไม่คิดกลัวเพราะบารมีของแม็คคุ้มครองอยู่ แต่มาวันนี้ไม่มีแม็คแล้ว ตำรวจจะมาลากตัวอ๋องไปเมื่อไหร่ก็ได้ อ๋องมันก็แค่ลูกชาวบ้านธรรมดา ไม่มีเส้น ไม่มีสาย นอกจากนั้นอ๋องก็กลัวผี กลัวดวงตาของคนตายจะลอยเข้ามา เขากลัวพลเมืองดีหน้าเละคนนั้นจะมาฆ่าเขาแบบที่ฆ่าคนอื่นๆ ว่าแล้วก็ทนไม่ไหว คว้ากาวกระป๋องงัดเปิดฝา จุ่มนิ้วลงไปในกระป๋อง แล้วดึงนิ้วที่เยิ้มกาวขึ้นมา ถือถุงพลาสติกในอีกมือหนึ่ง ป้ายกาวใส่ขอบถุงด้านในให้รอบ ก่อนจะนำมาครอบจมูก สูดหายใจเข้า ถุงแฟบ สูดหายใจออก ถุงพอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง  แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง  แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง แฟบ พอง ตลอดเวลาสามอาทิตย์ที่ผ่านมา อ๋องจึงอยู่ในโลกที่หลบอดีตมากกว่าโลกแห่งความเป็นจริง เขาลืมทุกอย่างแม้กระทั่งลงไปทานอาหารถึงสองวัน นั่นจึงเป็นเหตุให้แม่ของเขาขึ้นมาตาม หล่อนเคาะประตูห้อง แต่อ๋องไม่ได้ยินเพราะตอนนั้นสติกำลังโบยบินอยู่กับนางกินรีบนฟ้า แม่จึงลงไปตามสามีของหล่อนซึ่งเป็นพ่อของเขาขึ้นมา พ่อของอ๋องเคาะประตูอีกสองครั้ง เมื่อเห็นว่าประตูยังไม่เปิด พ่อจึงไขกุญแจสำรองและเปิดประตูผัวะเข้าไปเพื่อพบกับภาพของลูกชายตัวผอมซูบ นั่งอยู่ที่มุมห้องมืดมิด ไม่เปิดไฟ ไม่เปิดหน้าต่าง ไม่เปิดพัดลม บนพื้นเกลื่อนไปด้วยกระป๋องกาวล้มตะแคงและถุงพลาสติกเหนอะกาวอีกเป็นสิบถุง แสงไฟจากนอกห้องส่องลอดเข้าไปจับร่างของอ๋อง เขาไม่ใส่เสื้อผ้า นั่งพิงผนัง มือซ้ายวางอยู่ข้างตัว มือขวายกถุงพลาสติกครอบจมูกและถุงนั้นกำลังพองและแฟบตามจังหวะการหายใจของเขา นัยน์ตาของเด็กหนุ่มเหม่อลอยเหมือนผีตายซาก แม่ส่งเสียงหวีดร้อง พ่อของอ๋องโกรธมาก พุ่งตรงเข้าไปในห้อง กระชากถุงออกจากมืออ๋องและลงมือทุบตีจนอ๋องสลบเหมือดอยู่ตรงนั้น วันต่อมา อ๋องพบตัวเองนอนอยู่ในโรงพยาบาล ข้างเตียงมีแม่นั่งร้องไห้ เด็กหนุ่มรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น มันยิ่งทำให้เขาอยากหลบอดีตมากขึ้นไปอีก ร่างกายของอ๋องไม่เป็นอะไรมากนอกจากมีรอยฟกช้ำ ในวันนั้นหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ อ๋องกลับมาที่บ้าน เจอพ่ออยู่ แต่พ่อก็ไม่คุยอะไรกับเขาอีกนอกจากบอกว่า พ่อจะส่งอ๋องไปบวชที่วัดในจังหวัดสุพรรณบุรีซึ่งมีเจ้าอาวาสเป็นลุงแท้ๆ ของอ๋อง และวันนี้ พ่อก็ขับรถเก๋งคันเก่าพาอ๋องมาที่วัดแห่งนั้น อ๋องนั่งอยู่เบาะหลัง ข้างมีกายมีแม่โอบไหล่เหมือนเขาเป็นเด็กมาตลอดทาง ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล อ๋องยังไม่มีโอกาสได้พบเจอเพื่อนสนิทเสพติดจมูกเลยสักครั้ง เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน  อยากหากระป๋องกาวมาดมสักฟืด แต่รู้ดีว่าต้องอดทน ถ้าพ่อจะจับเขาบวช เขาก็จะบวช ดีเสียอีก ไม่ต้องทำงานก็มีข้าวกิน แถมเผลอๆ อาจได้ช่องทางจากเด็กวัดหาอะไรสนุกๆ มาลองได้อีกต่างหาก เพราะชีวิตนี้เป็นของเขา พ่อแม่ที่ไม่เคยสนใจใยดีลูก ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเกี่ยวเด็ดขาด ++++++++ ผมขยับเท้าแตะเบรก หยุดรถบ้านของผมไว้ที่หน้าซุ้มประตูวัด รถหยุดกึก ผมกดปุ่มลดกระจกลง และทอดสายตามองเป้าหมายรายสุดท้ายที่ก้าวลงจากรถเก๋งสีน้ำตาลซึ่งจอดลงในลานวัดคันนั้น ผมหัวเราะในลำคอเย้ยหยันให้กับความหวังโง่ๆ ของพ่อแม่หมอนั่นที่คิดว่าการบวชจะเปลี่ยนนิสัยลูกชายได้ ให้ตายเถอะ! พวกเขาช่างเป็นพ่อแม่ที่แย่จริงๆ สองคนนั่นน่าจะรู้ว่าตอนนี้ควรส่งลูกไปสถานบำบัดมากกว่ามาอยู่ที่วัดนะ แบบนี้มีแต่จะทำให้ผ้าเหลืองสกปรกเสียเปล่าๆ พูดไปแล้วผมนึกถึงคำพูดของพระนักเทศน์รูปหนึ่งขึ้นมาเลยว่า ลูกไม่ดีให้แก้ที่พ่อแม่ แต่ถ้าพ่อแม่ไม่ดีก็ให้ไปแก้ที่ลูกเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ ใครจะแย่อะไรยังไงมันไม่เกี่ยวกับภูตอย่างผม ผมมีอาชีพคอยชำระแค้น ตอนนี้งานของผมก็ดำเนินมาถึงปลายทางแล้ว เหลือเพียงไอ้อ๋องห่านนี่อีกตัวเดียว ผมก็จะได้รับพลังวิญญาณส่วนที่เหลือจากคุณประสิทธิ์(ก่อนเริ่มงานผมได้พลังมัดจำไว้แล้วครึ่งหนึ่ง จะรับอีกครึ่งหลังงานสำเร็จเรียบร้อย) ผมหยิบแว่นดำมาสวม ส่องกระจกรถจัดแต่งเจลใส่ผมให้เข้าที่ ก็เหลือบมองไปที่วัด ผมคิดว่านิสัยของไอ้อ๋องห่านคงทนอยู่ใต้ผ้าเหลืองไม่ได้นาน แต่ผมจะไม่รอให้มันถูกจับสึกและโดนเตะโด่งออกจากวัดหรอก ผมจะกลับมาจัดการมันคืนนี้ และจะจัดหนักให้สมตามคำร้องขอของคุณประสิทธิ์ผู้เป็นนายจ้างเลยเชียว จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:14:43

ความคิดเห็นที่ 6 3 – 2 - 1 = 0 คืนนี้ฟ้าเปิด ดวงดาวสว่างจ้า ท้องฟ้าสดใส ผมไม่เห็นแสงไฟในกุฏิใดเปิดอยู่ ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งนาฬิกา วัดทั้งวัดถูกความมืดและความเงียบกลืนกิน ผมกระชับแจ็คเก็ตให้เข้าที่ จัดแต่งหน้าตาให้เรียบร้อย ก่อนควงมีดในมือเล่นเมื่อเดินผ่านหมาวัดที่อ้าปากเหมือนจะเห่า แต่พอผมถลึงตามองทีเดียวเท่านั้น วิ่งหางจุดตูดหลบไปครางหงิงๆ ใต้กุฏิกันทั้งฝูง ขนาดหมายังกลัวผม แล้วคนจะไปเหลือรึครับ? ผมเดินตรงไปยังกุฏิไม้ที่ไอ้อ๋องห่านจำวัดอยู่กับพระพี่เลี้ยง กุฏิหลังนี้ตั้งอยู่ไกลที่สุดและอยู่ติดป่าช้า เข้าใจว่าท่านเจ้าอาวาสคงป้องกันไม่ให้ไอ้เด็กอ๋องแอบหนีออกจากกุฏิเวลากลางคืนโดยใช้เรื่องผีมาข่มขู่ ผมผิวปากอย่างสบายอารมณ์ กระโดดขึ้นบันไดด้วยฝีเท้าไร้เสียง ก่อนมาหยุดอยู่หน้าประตูกุฏิซึ่งเป็นประตูไม้ ถ้าเปิดต้องมีเสียงออดแอดแน่ ผมจึงรวบรวมพลังเล็กน้อย แล้วเดินผ่านประตูเข้าไปโดยไม่ต้องเปิด ภายในกุฏินั้นมืด ผมใช้พลังตาเรืองแสงแลมองไปทั่วห้อง เห็นเตียงสองหลังตั้งอยู่คนละมุม หูของผมได้ยินเสียงกรนแผ่วเบาดังมาจากทางซ้ายมือ  ส่วนทางขวามือเป็นเสียงนอนร้องไห้กระซิกๆ ผมหยุดควงมีด ย่างเท้าก้าวเข้าไปที่เตียงทางขวา ไอ้อ๋องห่านไม่มีทางได้ยินเสียงฝีเท้าของผม แต่มันคงสัมผัสว่ามีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้อง ไอ้อ๋องลุกพรวดขึ้น ศีรษะที่ถูกจับโกนโล้นเลี่ยนปราศจากเส้นผมของมันหันมาทางผม สองตาบวมช้ำและแดงก่ำของมันเบิกโตเท่าที่ดวงตาของมนุษย์จะโตได้ ไอ้อ๋องห่านอ้าปาก จะเปล่งเสียงออกมา แต่ทำได้แค่ส่งเสียงขลุกขลุกในลำคอเหมือนคนติดอ่าง ก่อนตาลีตาเหลือกกลิ้งลงจากเตียง จีวรที่สวมใส่บางๆ หลุดลุ่ย แต่ไอ้อ๋องห่านไม่สนใจ มันกำลังหวาดกลัวสุดขีด ไอ้เด็กไม่รักดีกระถดถอยกายไปที่หน้าต่าง ผมแสยะยิ้ม เริ่มต้นควงมีดในมืดอีกครั้ง เสียงคมมีดในมือผมตัดอากาศดังขวับๆ แล้วไอ้อ๋องก็ลุกขึ้นยืน ขาสั่นพั่บๆ มันหมุนตัวหันหลังให้ผม ดันมือพลักหน้าต่างกุฏิเปิดออก แล้วมันก็กระโดดออกไปสู่ความมืดมิดเบื้องนอก ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมรอคอยอยู่พอดี ++++++++ เท้าของอ๋องกระแทกพื้นดินเบื้องล่าง เสียงกระดูกดังกร๊อบพร้อมกับที่ความเจ็บปวดแล่นพล่านเมื่อเขาพยายามจะลุกขึ้นยืนและวิ่งหนีสัตว์ประหลาดตัวนั้นต่อไป ความสูงจากหน้าต่างกุฏิถึงพื้นดินไม่น่าจะถึงหนึ่งเมตรครึ่ง แต่อาการรีบร้อนกระโดดลงมา มันทำให้เท้าที่ควรจะตั้งรองรับน้ำหนักในมุมที่ถูกต้องกลับบิดผิดองศา ถึงแม้อ๋องจะไม่มีประสบการณ์ขาหัก แต่เขาก็เคยมีอาการข้อเท้าแพลงตอนเล่นบาส และอ๋องตระหนักได้ในทันทีว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ในตอนนี้ก็ไม่แตกต่างเท่าไหร่นัก อ๋องรู้ว่าเขาไม่สามารถวิ่งต่อไปได้อีกแล้ว หากเขาจะหนี เขาก็ต้องใช้สองมือตะเกียดตะกายลากตัวไปเหมือนสัตว์ที่ขาหลังบาดเจ็บ เขารีบทำอย่างที่คิด เพราะมันคือทางรอดเดียวที่เขาเห็นในเวลานี้ “จะ ไป ไหน” เสียงแหบห้าวฟังระคายหูดังขึ้น ร่างของสัตว์ประหลาดกระโดดตามออกมาจากหน้าต่างของกุฏิ มันร่อนกายลงมาดักหน้าอ๋อง  มันเป็นสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดๆ บนโลกนี้ที่อ๋องเคยพบ มันมีร่างกายที่สูงใหญ่เกือบสองเมตร ใบหน้านั้นไร้ผิวหนัง อ๋องเห็นกล้ามเนื้อบนใบหน้าของมันเต้นตุบๆ เป็นสีแดงเถือกตัดกับความมืดสีดำ ดวงตาสีส้มนั้นเบิกถนน ผิดกับจมูกที่มีแค่สองรูไม่มีสัน ใบหูของมันกางแหลมชี้ชัน ผมบนศีรษะยาวยั้วเยี้ยเหมือนงู มือของมันมีลักษณะหยาบใหญ่ใส่ถุงมือหนังสีดำกลมกลืนกับแจ็คเก็ตสีเดียวกัน อ๋องสังเกตพบว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้มีนิ้วมือข้างละเจ็ดนิ้ว และมือขวานั้นมันกำลังควงมีดวาววับแลดูคมกริบ อาจเป็นมีดเล่มเดียวกับที่ฆ่าแม็ค ฆ่าก๊อด ฆ่าป๊อก ฆ่าโชค และกำลังจะฆ่าเขา...ก็ได้ สัตว์ประหลาดแสยะยิ้มอวดเขี้ยวยามเต็มปาก “กรูว่าเราอย่าทำให้พื้นวัดต้องแปดเปี้อนเลือดชั่วๆ ของเมิงดีกว่านะไอ้หนู ไป ไปต่อกันที่ป่าช้า” “ไม่ ไม่ไป อย่ามายุ่งกับกรู!” อ๋องละล่ำละลักน้ำตาไหลอาบแก้ม เขามั่นใจว่าสิ่งที่เห็นคือเรื่องจริง ไม่ใช่ฤทธิ์ใบกระท่อมที่เด็กวัดเพื่อนใหม่เจียดมาให้ลองชิมเมื่อเย็น “กรู...ผม...ผมขอโทษ...อาตมาขอโทษ ตอนนี้อาตมามาบวชอุทิศส่วนกุศลให้คุณแล้วนะ ให้อภัยผมเถอะ” อ๋องคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ต้องเป็นดวงวิญญาณของพลเมืองดีคนนั้นจำแลงร่างมาแน่ๆ เขาพยายามขอความเมตตาจนพูดผิดพูดถูก แต่คำพูดไม่เป็นผลแม้แต่น้อย สัตว์ประหลาดหัวเราะหึๆ ก่อนสยายปีกสีดำบนแผ่นหลังทะลุเสื้อแจ็คเก็ตของมันออกกว้าง เสียงปีกกระพือพัดตัดสายลมดังพรึ่บๆ ขณะมือซ้ายอันแข็งแกร่งราวคีมเหล็กจากนรกเอื้อมออกมากระชากข้อเท้าของอ๋องและพาเขาโบยบินขึ้นกลางอากาศด้วยสภาพห้อยหัวโตงเตงอย่างนั้นเอง ++++++++ ผมโยนร่างของไอ้อ๋องห่านลงไปบนพื้นดินกลางป่าช้าหน้าโกดังเก็บศพ ร่างที่เปลือยเปล่าของมันเกลือกกลิ้งไปบนพื้นสามตลบ ผมหุบปีกลงและกระโดดตามลงไป ร่างจำแลงของผมถึงแม้จะดูอัปลักษณ์อยู่สักหน่อย(ผิดกับตัวจริง ผมน่ะ เอาณเดชน์ มาริโอ้ โตโน่มารวมกันยังกินผมไม่ลงเลย แล้วจะหาว่าคุย เชอะ) แต่มันก็แข็งแกร่งมากนะครับ ทำเป็นเล่นไป “เมิงคิดว่าผ้าเหลืองจะช่วยคุ้มกะลาหัวเมิงได้รึในเมื่อจิตใจของเมิงยังสกปรกอยู่แบบนี้” ผมคำรามโดยไม่ต้องกลัวว่าใครจะได้ยิน ไอ้อ๋องห่านครางหงิงพร้อมกับกระเฉือกกระสนหนี ผมจิ๊ปากแล้วตวัดมีดในมือขวาพุ่งออกไปปักทะลุข้อเท้าของมันติดกับพื้น เลือดเป็นสายพุ่งปรี๊ดๆ เห็นแล้วนึกถึงน้ำหวานสีแดงยี่ห้อหนึ่ง ในป่าช้าตอนนี้กึกก้องไปด้วยเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของไอ้อ๋อง ผมรำคาญ เดินเข้าไปแล้วใช้มืออุดปากพลางสั่งว่า “ถ้าเมิงยังไม่หยุดแหกปาก กรูจะตัดลิ้นเมิงเดี๋ยวนี้” ไอ้อ๋องห่านรีบพยักหน้าร้อนรนเมื่อมือของผมที่อุดปากมันอยู่นั้นเริ่มบีบแรงขึ้นเรื่อยๆ  ผมแสยะยิ้มอีกครั้งก็ยกมือซ้ายขึ้นมา เสกเปลวไฟในอุ้งมือเผาผลาญอากาศออกมาเป็นมีดด้ามยาวอีกเล่มหนึ่ง ผมควงมีดที่ร้อนฉ่านั้น แล้วผลักไอ้เด็กนรกลงไปนอนราบ ผมเหยียดกายขึ้น ก่อนปักมีดลงไปบนข้อเท้าอีกข้างหนึ่งของมันให้ตรึงติดอยู่บนพื้น ไอ้เด็กอ๋องร้องเป็นหมา ผมหันกลับ เสกเปลวไฟในอุ้งมือเผาผลาญอากาศออกมาเป็นมีดเล่มที่สาม ผมดันศีรษะที่เด้งขึ้นมาของอ๋องห่านให้กลับลงที่เดิม ผมนำปลายมีดเล่มนั้นไปจ่อที่หว่างตาของมัน “ไง รู้สึกดีไหมกับการที่ได้เห็นความตายอยู่ห่างจากหน้าเมิงไม่ถึงนิ้ว” ผมถาม ไอ้เด็กอ๋องตอบเสียงสั่นพร่า น้ำตาและน้ำมูกไหลปนเปบนใบหน้า “มะ...มะ...ผม...ผมขอโทษ...ผมเสียใจ...ผะ...ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ” “ไม่ตั้งใจยังไงวะ ยิงเขาแสกหน้า” มีดในมือผมเปลี่ยนรูปทรงกลายเป็นปืนกระบอกหนึ่ง “เมิงรู้รึเปล่าว่าความผิดสำหรับการฆ่าคน มันต้องชดใช้ด้วยชีวิต?” คราวนี้ไอ้อ๋องห่านไม่ตอบ มันเอาแต่ร้องไห้อย่างเดียว ผมส่ายศีรษะดิก “แล้วไหนเมิงยังแอบมาเล่นยาทั้งๆ ที่เพิ่งบวชเป็นวันแรก ไอ้เจ็ตโด้เอ๊ย ตายไปจะมีนรกขุมไหนรับเมิงมั้ยวะเนี่ย” ผมถอนหายใจใส่หน้ามัน แล้วค่ำคืนแห่งการทรมานของไอ้อ๋องก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการในนาทีต่อมา... ++++++++ รถบ้านของผมจอดรออยู่ที่หน้าองค์พระปฐมเจดีย์ซึ่งเป็นจุดนัดพบระหว่างผมกับนายประสิทธ์ที่จังหวัดนครปฐมเมื่อเวลาหกโมงเย็นวันต่อมา บริเวณลานหน้าองค์พระฯ ตอนนี้คึกคักไปด้วยผู้คนทั้งที่เป็นคนท้องถิ่นและนักท่องเที่ยว ทุกคนเดินผ่านรถของผมไปอย่างไม่ใส่ใจ(ก็แน่สิ ผมร่ายเวทย์ทำให้พวกเขาไม่เห็นเองนิ) ผมออกไปเดินเล่นรอบๆ องค์พระรอบหนึ่ง อิ่มกลิ่นธูปและกลิ่นหมูย่างดีแล้วก็เดินกลับมาที่รถ พบว่านายประสิทธิ์หน้าเละมายืนคอยอยู่พอดี เขาใช้มืออุดไส้ กรากเข้ามายืนจ้องตาผมอย่างไม่พอใจ “ไหนคุณบอกจะฆ่ามันให้ผม แล้วทำไมไอ้เด็กนั่นไม่ตาย!” ประสิทธิ์พูด ผมกระพริบตาปริบๆ “ผมนึกว่าคุณประสิทธิ์อ่านสัญญาว่าจ้างเข้าใจแล้วซะอีก” “อ่านบ้าอะไร สัญญาของคุณมันบอกไว้ตรงไหนว่าคุณจะไม่ฆ่ามัน?” “ก็ตรงบรรทัดล่างสุดไงครับ ตรงหัวข้อกฎปฏิบัติส่วนตัวของนักทวงแค้น - ในข้อที่สี่ระบุไว้ว่าผมจะไม่ฆ่าเป้าแค้นที่เป็นเด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดปี เขายังไม่บรรลุนิติภาวะในความคิดของผม” “เฮ้ย มันมีเขียนอยู่ตรงไหน” ประสิทธิ์เผลอปล่อยมือ ไส้ของเขาไหลออกมาห้อยโตงเตงขณะเขาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงและหยิบใบสัญญาว่าจ้างที่พับเก็บไว้เป็นแผ่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ ออกมากางอ่านอย่างละเอียด “ไอ้กฎที่คุณว่าอยู่ตรงไหน หา? บนสัญญาของผมไม่เห็นมี” “มีสิครับทำไมจะไม่มี” ผมตอบ ดึงใบสัญญาในมือของเขามาถือ และชี้ให้เขาดูตัวอักษรสี่แถวที่เล็กมากๆ จนต้องใช้แว่นขยายส่องถึงจะอ่านออก “นี่ไงครับ คุณอ่านสัญญาไม่รอบคอบแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับคุณประสิทธิ์” “ไอ้เช็ดเข้!” เขาคำราม “แบบนี้มันตั้งใจหลอกกันนี่หว่า!” เอ่อ ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะครับว่าใบสัญญาแบบนี้มันก็คือการโกงกันหน้าด้านๆ นี่แหล่ะ แต่จะพูดให้ดูดีหน่อยก็ต้องบอกว่ามันเป็นเพียงแค่ “การพลิกแพลงด้านธุรกิจ” เท่านั้น “ผมไม่ได้หลอกนะครับคุณประสิทธิ์” ผมยืนยันหนักแน่น “มีแต่คุณนั่นแหล่ะ ตีรวนอย่างนี้จะไม่จ่ายค่าจ้างผมรึยังไง?” ประสิทธิ์เอื้อมมือออกมากระชากสัญญาไปจากผม เขาขยำกระดาษแผ่นนั้นเป็นก้อนกลมทิ้งลงพื้น แล้วใช้เท้าขยี้ซ้ำ “ทำงานชุ่ยๆ แบบนี้ ที่จ่ายมัดจำไปครึ่งหนึ่งนั่นน่ะก็ดีเท่าไหร่แล้ว” หน้าเละๆ ของเขาพูดกับหน้าหล่อๆ ของผม “อ้าว พูดแบบนี้จะเอาสักหมัดมั้ยครับ” ผมพูดพร้อมกับรวมพลังเตรียมแปลงกายเป็นร่างจำแลง “ผมทำงานชุ่ยตรงไหนมิทราบ ไอ้แม็คผมก็ตัดหัวมันมาให้คุณดู ไอ้ก๊อดผมก็เผามันทั้งเป็นในเตาหลอมเหล็ก ไอ้ป๊อกผมก็เย็บปากมันแล้วจับนอนพาดรางให้รถไฟทับ ส่วนไอ้โชค ผมก็ใช้ขวานผ่าตัวมันเป็นสองซีก คุณบอกสิว่าผมชุ่ยตรงไหน?” “ก็ชุ่ยตรงที่ไม่ฆ่าไอ้เด็กนั่นไงเล่า!” “เอ้า ก็คุณไม่อ่านสัญญาให้ถี่ถ้วนเองนี่หว่า” “หืย เมิงเขียนตัวเท่ามด  เขียนแบบนี้เก็บไว้ให้พ่องเมิงอ่านเหอะ” ผมกัดฟัน เปล่งพลังความร้อนแล้วกลายร่างเป็นร่างจำแลง คุณประสิทธ์ชะงักกึก เงยหน้ามองส่วนสูงที่เพิ่มขึ้นของผมอย่างตระหนกตกใจ “ตกลงว่าคุณจะไม่จ่ายค่าจ้างผมใช่มั้ย?” เมื่อแปลงร่าง เสียงของผมก็เปลี่ยนไปด้วย มันเป็นเสียงที่ใหญ่และทุ้มต่ำเหมือนโยกเยก เชิญยิ้ม คุณคงจะรู้จักดี – ถ้าคุณดูทีวีหรือเคยดูตลกอ่ะนะ ผมแยกเขี้ยวแล้วพ่นลมหายใจฟืดฟาดคล้ายกระทิงเปลี่ยวที่อยากขวิดไส้ใครสักคน เมื่อเห็นดังนั้น คุณประสิทธิ์ก็มีท่าทีที่เปลี่ยนไปในพริบตา “ผมเคยบอกว่าจะไม่จ่ายค่าจ้างคุณด้วยหรอ? เปล่านะ ใจเย็นเถอะ เข้าไปคุยกันในออฟฟิศของคุณดีกว่า” ตีรวนกับใครก็ช่าง แต่อย่ามาซ่ากับนักทวงแค้น ขอบอก! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:15:58

ความคิดเห็นที่ 7 0 + 0 = 0 ก่อนที่ผมจะยุ่งกับการรับงานชิ้นใหม่ๆ ในกรุงเทพมหานคร (แหล่งหากินเลยครับที่นี่น่ะ) ผมควรจะบอกคุณเสียก่อนที่จะไม่มีเวลาได้มานั่งคุยอีกนานว่า ในคืนนั้น ผมทรมานไอ้อ๋องห่านอยู่สักพักใหญ่ๆ พอให้มีเลือดท่วมตัวและสร้างความเจ็บปวดให้มันไม่มีวันลืมไปตลอดชีวิต ผมก็บินกลับมาทิ้งร่างของมันไว้หน้ากุฏิหลังเดิม จัดการตบผนังกุฏิเรียกพระพี่เลี้ยงให้ตื่นลงมาดูก่อนที่ผมจะบินกลับมาที่รถ ซึ่งจอดไว้ข้างรั้ววัดติดกับคลองน้ำใสสายหนึ่ง และขับรถหนีไปในความมืด ไม่มีใครสามารถจับผมได้ จนถึงตอนนี้เวลาก็ผ่านมาได้สองสามเดือนแล้ว ล่าสุดผมได้ข่าวว่าไอ้อ๋องถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลทางจิตแห่งหนึ่งแถวๆ ศาลายา พุทธมณฑลสาย 4  เท้าทั้งสองข้างของมันเป็นแผลเหวอะถูกตัดทิ้งเพื่อรักษาชีวิตรอด ส่วนบาดแผลอื่นๆ บนร่างกายก็ได้รับการเยียวยาจนหายดี หลงเหลือไว้เพียงแต่รอยแผลเป็นตามจุดต่างๆ กับอาหารทางประสาทที่ทำให้มันกลายเป็นผู้ป่วยทางจิต เห็นภาพหลอนว่าจะมีสัตว์ประหลาดมาตามล่าเอาชีวิตตลอดเวลา ทางหมอลงความเห็นว่าเป็นผลมาจากยาเสพติดที่มันเสพ – แต่คุณคงทราบนะครับว่ามันหลอนเพราะอะไร และเปอร์เซ็นที่ไอ้อ๋องห่านจะรักษาหายยังคงติดลบ ซึ่งชาตินี้มันไม่มีวันรักษาหายหรอก เชื่อผมเถอะ เพราะนี่คือผลตอบแทนในสิ่งที่มันทำกับคุณประสิทธิ์ ผมทำให้มันเผชิญหน้ากับความกลัวในจิตใจของตัวเองทุกๆ วันไปตลอดชีวิต ทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก เห็นไหมครับ แล้วแบบนี้จะมาหาว่าผมทำงานชุ่ยๆ ได้อย่างไร อะโด่ เอาล่ะ ตอนนี้หมดเวลาที่ผมจะมานั่งเล่าให้คุณฟังแล้ว ผมไม่ได้บอกนะครับว่าการทวงแค้นของผมมันคือสิ่งที่ถูกต้อง ก็อย่างที่ผมบอก ถึงอย่างไรซะ งานของผมมันก็เป็นสิ่งที่ผิดกฎมณเฑียรบาล มนุษย์อย่างคุณๆ ควรจะลด ละ เลิกความอาฆาตพยาบาทที่มีให้กันมากอีกหน่อยหากอยากให้อาชีพแบบผมหมดไป คุณเคยได้ยินไหมครับคำที่ว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร หรือคำว่า หากถูกใครตบแก้มซ้าย ให้ยื่นแก้มขวาให้เขาตบอีกรอบ แต่อย่าตบตอบโต้เด็ดขาด? ผมว่าหากมนุษย์โลกเรียนรู้ที่จะอภัยให้กัน สักวันภูตนักทวงแค้นอย่างผมคงตกงาน แต่พูดก็พูดเถอะ เมื่อเหลือบมองตารางงานอันมีคิวยาวเหยียดไปถึงปลายปีหน้าของผม ผมก็คิดว่าวันนั้นคงมาไม่ถึงง่ายๆ – อย่างน้อยก็ในเร็วๆ นี้หรอกนะ เหอๆ โชคดีมีชัย ว่างๆ แล้วพบกันนะจ้ะ บาย จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:17:21

ความคิดเห็นที่ 8 แว้กกกกกกก....สาบานได้มั้ยว่ามันสั้น !!!!!!! อิอิ .... เดี๋ยวกลับมาอ่านนะ ไปลั้นลาก่อน จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:25:21

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณพี่แพรวดาวครับที่เข้ามาประเดิมคนแรก อาจจะยาวหน่อยเนอะ อย่าว่ากัน แหะๆ^^ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 55 11:28:05 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:26:07

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเน้อครับ ปล.พลัดต่อไปใครเป็นคนรับไม้เอ่ย? จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:29:38

ความคิดเห็นที่ 11 แอบไปแต่งมาแจมมั่ง นี่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องสั้น แค่อยากลองย้อนวัยกลับไปทำอะไรแหววแหวว ... อิอิ           หลับตาลงครั้งใดก็ให้เห็นแต่ใบหน้า ลืมตาตื่นขึ้นมาคราใดใบหน้าก็ยังลอยเด่น คิดถึงได้ทุกเวลาทุกนาที...ไม่มีว่างเว้น อยากรู้จังสิ่งที่ฉันเป็น...คืออะไรกัน ไม่รู้ว่าเธอเคยรู้สึกเหมือนฉันบ้างไหม เมื่อจะได้เจอเธอทีไร...ก็ตื่นเต้นหัวใจไหวสั่น แต่ก็ยังอยากจะได้มีโอกาสเช่นนั้นในทุกทุกวัน โลกของฉันคงหวานหวามในทุกโมงยามทุกทิวาราตรี ปล. ผลัดต่อไปน่าจะเป็นนู้นู หรือหลิงๆ นะ เจ้าตัวลืมหรือยังไม่รู้เนี่ย...ฮี่ๆๆ ไปข้างนอกก่อนน้า ลั้นลาหน่อย อ้าว...เฮ่ยยยย...อะไรกัน เมื่อกี้แดดยังออกอยู่เลย ฝนตกซะและ .... กรำ !!!! ปูลู .... กีบหมดแย้ว ให้   มัดจำแทนเนอะ...คริคริ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 55 11:41:09 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:39:51

ความคิดเห็นที่ 12 ได้กลิ่น Death Note ปนๆกับก๊องส์ ^___^' ตกลงประสิทธ์ อ๋อง กับผม มีส่วนเกี่ยวข้องกันยังไงนะ??? จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 11:46:45

ความคิดเห็นที่ 13 เดี๋ยวกลับมาอ่านเหมือนกันนะคะ^^ ยังไม่ว่างค่ะ คุณรุริกะคะ...ไหมจะลองเขียนดู ถ้าสำเร็จจะขออนุญาตลงเป็นผลัดสุดท้ายได้ไหมคะ^_^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 12:00:32

ความคิดเห็นที่ 14 ถนนที่แตกร้าว จะทากาว . . . คงไม่ไหว ใช้แป้งเปียกเป็นไง ค่อยทาไป . . . ใช้อีกนาน   ถนนพลันยุบตัว คนสร้างมั่ว . . . กินกันอาน ว่าทรายหายไปบาน น้ำบาดาล . . . พัดพาไป   ยุบไปหลายเมตรกว่า สืบกันว่า . . . หายไปไหน อุโมงค์เป็นอย่างไร ทั้งรถไฟ . . . ที่ใต้ดิน มาแจมกาพย์ก่อนจ้า คุณทะเล  แล้วคืนนี้จะมาอ่านเรื่องนะคะ . . . เที่ยงนี้ มี ข้าวหน้าปลาอเมซซิ่ง  มาฝากจ้า . . . * กิ๊บหมดแย้วเช่นกัน . . . . ** มาแก้คำผิด . . . เอิงเงยๆๆ แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 55 22:55:22 แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 55 13:00:52 แก้ไขเมื่อ 19 มี.ค. 55 12:21:16 จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 12:19:37

ความคิดเห็นที่ 15 ว่าจะอ่านก่อนไปกินข้าว อ่านจบไม่อยากไปกินต้มเลือดหมูแล้ว จากคุณ : ไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 12:48:24

ความคิดเห็นที่ 16 รองเท้าแก้วหายลับไกล ถึงแม้จะอยากย้อนกลับไป ไล่ตามเธอบนถนนแตกร้าว แต่ละก้าวเราคงยิ่งห่างกันออกไป เงาของผมบนถนนแตกร้าวกระซิบเสียง รองเท้าเงาคู่นี้ก้าวได้ไกลถึงหนึ่งโยชน์ เจ้าต้องการหรือไม่ ผมพยักหน้าทันใด รองเท้าสวมใส่ทันที ผมก้าวเท้าออกไปไม่รอช้า ร้องตะโกนสุดเสียง เหลือไว้เพียงเงา อ้อ ข้าลืมบอกไป เจ้าต้องกระโดดเท่านั้น จะเป็นอย่างไร หากขาทั้งสองอยู่ห่างไกลกันถึงหนึ่งโยชน์ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 12:51:11

ความคิดเห็นที่ 17 โอ... ตอนตั้งคำถามใน #12 หน้าจอยังค้างอยู่ที่ #3 อยู่เลยค่ะ ท่อนต่อๆมาก็เข้าใจแล้ว :D ตอบคุณใยไหมว่าลงตอนต่อไป(เรื่องสุดท้าย) วันจันทร์หน้าเลยนะคะ แอนูกับกีวีถ้าจะกลับมาแจม ก็มาแจมปีหน้าเลยดีกว่า ปะๆ จะได้ไปทำงานทำการอย่างอื่น :p~ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 13:32:06

ความคิดเห็นที่ 18 #11 ขอบคุณสำหรับกิฟท์ที่หมดครับพี่แพรวดาว รับเลิฟไว้ได้ไม่มีปัญหาครับ เพราะเลิฟคุมทีมชาติเยอรมันที่ผมเชียร์อยู่ (ใครไม่ดูบอลไม่น่าจะเก็ตนะครับ มุกนี้ อิอิ) ปล.กลอนหวานมากครับ เห็นแล้วอยากแต่งต่อ ^^ #13(เลขดีนะครับ) ว่างๆ ค่อยกลับมาอ่านก็ได้ครับคุณใยไหม ถ้าหลังพระอาทิตย์ตกดิน แล้วเปิดเพลงหลอนๆฟังไปด้วยจะดีมาก ฮี่ๆๆๆ #14 เจี๊ยกกกกกกกกกกกกกกกก! นี่ครับนี่ ต้องกาพย์ของคุณกาปอม ถนนที่แตกร้าวของจริง! แม่เจ้า เล่นซะอิ่มพุงกางไปหลายคนเลย... คือผมหมายถึงข้าวหน้าปลาอเมซซิ่งนะครับ  คิคิ #15 เอ่อ คุณไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy) ครับ ผมจะเลวมั้ยครับถ้าจะบอกว่า นั่นคือจุดประสงค์ของผมครับ ผมอยากแกล้งคนอ่านให้กินกับข้าวที่เกี่ยวกับเครื่องในไม่ลง 555+ ทำให้คุณไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy)กินต้มเลือดหมูไม่ลง ผมถือว่าประสบความสำเร็จอย่างสูงเลยครับ! ปล.ล้อเล่นนะค้าบ ^^ #16 ปี๊ดมากครับพี่โส้ย ปี๊ดใจมาก! บางครั้ง การค่อยๆ ก้าวเดินไปอย่างเชื่องช้าทีละก้าว ก็มีความสุขมากกว่าการการกระโดดแบบข้ามขั้น ซึ่งหากขาแต่ละข้างอยู่ห่างคนละโยชน์ ย่อมไม่สามารถเดินได้ดังใจอยาก และเวลาล้ม ก็จะล้มเจ็บมากกว่าคนที่ค่อยๆ เดิน! คมครับคม! คมกริบ! #17 สงสัยผมคงโพสต์ยาวไปมั้งครับพี่รุริกะ ระบบเลยขึ้นโพสต์ให้ไม่ทัน ฮ่าๆ ปล.ผมก็ขอเป็นอีกเสียงที่จะนั่งรอเรื่องสั้นของคุณใยไหมนะครับ จู้ๆ Let's Rock! ปล.แอ๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งรู้ตัวว่ากิฟท์หมดเหมือนกัน ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะครับ เอาหัวใจผมแทนกิฟท์ไปเลย นี่แน่ะ ฟริ้ววววว์ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 15:53:17

ความคิดเห็นที่ 19 แอร๊ยยย... เพิ่งเคยเข้ามาอ่าน ชอบอ่ะ จากคุณ : รถขนมปังกรอบ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 19:02:13

ความคิดเห็นที่ 20 ^ ^ ดีใจที่คุณรถขนมปังกรอบชอบนะครับ ^^ ปล.เพิ่งเห็นว่าผมจำแนกประเภทงานเขียนเป็นหมวดนิยาย จริงๆ มันต้องเป็นหมวดเรื่องสั้นสิ ง่า ตอนตั้งกระทู้จิ้มผิด ห่านออกมาวิ่งเพ่นพ่านอีกล่ะ//ยกมือเขกหัวตัวเอง นี่แน่ะๆๆๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 20:31:38

ความคิดเห็นที่ 21 ช่วยๆ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 20:55:12

ความคิดเห็นที่ 22 คุณงุงิช่วยเรื่องห่านไปและ งั้นพี่ขอเสนอตัวช่วยเรื่องที่เหลือนะ...ฮ่าๆๆ มาเลยๆ ยื่นมาให้เขกซะเดๆๆๆ กรั่กๆๆๆๆ อะล้อเล่ง ๆ ๆ ๆ แอ่แฮ!!!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 21:09:46

ความคิดเห็นที่ 23 555+ คุณทะเล โดนรุม (ช่วย) พี่แพรวดาวอย่าเขกแรงนะคะ T_T สงสารทั้งหัวคนโดนและมือคนเขกค่ะ  ล้อเล่งๆๆนะคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 21:18:23

ความคิดเห็นที่ 24 :]                         จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 21:34:39

ความคิดเห็นที่ 25 นั่นๆ มา(ช่วย)กันใหญ่ โดยเฉพาะคุณกาปอมซ่า... โห กลัวไม่พอ เพิ่มให้เป็นสามตัวเลย จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 21:46:26

ความคิดเห็นที่ 26 มาหวานๆ เศร้าๆ ก่อนนอน...คริคริ หมู่นี้อารมณ์สุนทรีย์แฮะเรา...เอิ๊กๆๆ         วันเวลาช่างผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทรมานหนักหนาในความรู้สึก อยากให้เวลาวิ่งไปเร็วไว...ดั่งใจนึก เพื่อผ่านคืนวันดื่นดึก...ให้เป็นรุ่งเช้า อยากให้วันวันผ่านไปอย่างเร็วรี่ จะได้ผ่านพ้นไปเสียที...วันเหงาเหงา อยากให้สายลมโชยพัดมาแม้เพียงบางเบา เพื่อส่งความรักไปให้เขา...ที่อยู่แสนไกล ถ้าความคิดถึงกัดกร่อนหัวใจได้ อกข้างซ้ายคงหายหมด...เกินอดทนไหว ความรู้สึกลึกลึกที่ซุกซ่อนอยู่แนบใน คงแหวกว่ายออกไป...ถึงคนไกลที่รักเหลือเกิน แม้ความรู้สึกจะเป็นเพียงแค่นามธรรม แต่ใจเจ้ากรรมไยต้องระหกระเหิน แบกบ่มความคิดถึงที่มีมากมายเหลือเกิน .....(ซ้ำกับท้ายบทที่ 3 เนอะ^^') เพื่อนับถอยหลังวันรีเทิร์น...กลับไปที่เดิม .... ...... .........................ที่ซึ่งทำให้เรารักกัน นอนแล้วจ้า น้องทะเลโดนรุม...คริคริ ไนท์ ๆ จุ๊บ ๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 22:05:53

ความคิดเห็นที่ 27 มาหม่ำ เกาเหลา หมูตุ๋น + ลูกชิ้นชิ้น กันไหมคะ ทุกท่าน . . . ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้หรอก คุณงุงิ เรื่องแบบนี้ต้องซ้ำ  เอ๊ย  ต้องช่วยๆกัน คนละไม้คนละมืออ่ะ คุณแพรวดาว . . . เลยเวลาหม่ำแล้ว . . . แบบนี้ต้องเก็บไว้ทานวันพรุ่งนี้ คุณไหม ใจดีจังเลย คุณทะเล . . . เนอะๆ หม่ำกันอิ่มเลยแต่ละโครงการณ์ แถวบ้านมีถนนสร้างใหม่ ยังไม่ทันตรวจส่งมอบเลย  พังแย้ววววววววว มามะ หม่ำๆกันจ้า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 22:08:46

ความคิดเห็นที่ 28 คนมีความรัก...ก็ต้องมีอารมณ์สุนทรีย์เป็นธรรมดาค่ะ (อิจฉาจัง) คริคริ น่าทานมากค่ะคุณปอม ไหมไม่เกรงใจแล้วนะคะ ^__^ ว่าแต่...คุณทะเล ป่านเน้จะเป็นเยี่ยงใด โดนซะอ่วมเลย อ่านจบแล้วนะคะ  มืออาชีพมากๆ  เยี่ยม! ^^ ไนท์ค่า...จุ๊บบบ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 22:28:53

ความคิดเห็นที่ 29 #21 ห่านคู่นี้แสนน่ารัก โชคร้ายนักที่อาภัพวาสนา เพราะพลัดหลงจากเจ้าของชื่อพี่งุงิมา ใครรู้จักหนา...ช่วยพาไปคืนเจ้าของที! อิอิ #22 เห็นดาวนั่นไหมที่ไกลห่าง ในระยาทางอ้างว้างของความฝัน เรามาเติมใจให้แก่กันและกัน ด้วยมะเหงกของเธอนั้นซ้ำระบม ชิส์ พี่แพรวดาวใจร้าย! ฮือๆ #28 เห็นจันทร์นั่นไหมบนฟากฟ้า ถามลงมาว่าฉันเป็นอย่างไร ถูกรุมทำร้ายปางตายแค่ไหน ขอตอบกลับไปสบายดี เจ็บหัวนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรครับ 555+ #27 แต่แม่เจ้ากระปอมจ๋า เกาเหลามารอบดึกนึกสงสัย เกิดฉันหิวขึ้นมาจะทำอย่างไร จะหาเกาเหลาที่ไหนมาซดกิน คุณพี่กระปอมครับ เกาเหลาน่าอร่อยนะครับ แต่ทานมื้อดึกระวังจะอ้วนเน้อสาวๆ อิอิ แซวเล่นน้าคร้าบ ผมรู้ว่าสาวๆ ทุกคนที่อยู่ในกระทู้นี้สวยอยู่แล้ววว์ ฝันดีนะครับทุกคน กู๊ด ไนท์! ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 23:30:13

ความคิดเห็นที่ 30 มาทายทักส่งความรักยามอรุณรุ่ง เฝ้าแต่มุ่งหยอกเย้าเจ้าหนุ่มหน้าหวาน แต่ก็นะสาวสาวอย่างเราหาใช่ยักษ์ใช่มาร แต่ทุกสิ่งที่อ่านไป...นั่นล่ะใช่เลย คนนั้นเอาห่านน้อยน้อยมาปล่อยให้ อีกคนนั่นไงอาสามอบมะเหงกเขกเฉยเฉย แต่ก็ยังมีคนใจดีหยิบยื่นความเห็นใจให้นะทรามเชย โอ้ละเหวย ... หุยฮา ถนนฯ นี้หนาน่าจะครึกครื้นดี คริคริ ปูลู...น้องไหม #28 วรรคแรก ผู้ใดมีความรักอารมณ์สุนทรีย์เอ่ย บอกมั่ง ... อิอิ อรุณสวัสดิ์จ๊ะชาวโลกที่รักทุกคน ... ม้วบๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 06:55:19

ความคิดเห็นที่ 31 มอนิ่งค่ะ ทุกๆคน^__^ คุณทะเล ยังสบายดี 55 ( สาวๆเค้ารักดอกนะคะ ถึงหยอกเล่น) คนที่มีความรัก...คนที่มีอารมณ์สุนทรีย์ ...อิอิ พี่แพรวดาวคนสวยไงคะ^^ อิจฉาๆ ปูลู บิกินี่ๆ  ทูปี๊ดๆ  แปะะเลยค่า ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 07:35:55

ความคิดเห็นที่ 32 ป๊าดดดดดดดด...น้องจ๋า พี่น่ะมีความรักมานานเนกาลิเลโอแล้วน้า แต่แค่อยากลองฟื้นฝอยหาตะเข็บ...อ๊ะ...ม่ายช่าย แค่อยากลองย้อนกลับไปทำอะไรๆ เหมือนสมัยสาวๆ ...(ง่า...แปลว่าไร??? ^^') เพราะทิ้งเรื่องกลอนไปนานมาก ก็ได้ประเด็นจากน้องหอมเจียวที่มาวางกลอนเปล่านั่นล่ะ ไม่เชื่อชิมิ...งั้นดีล่ะ เดี๋ยวว่างๆ จะวางกลอนเศร้า รันทด โศกสลด ปลดปลงมาให้อ่าน แล้วจะคิดว่าพี่อกหัก รักคุด ตุ๊ดแย่งแฟนมั้ยนะ...เอิ๊กๆๆๆ ปูลู ... ง่า ทูปี๊ดอาราย? มะรู้เรื่องจ้า...ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 08:00:06

ความคิดเห็นที่ 33 มาอ่านเรื่อง (แน่ใจนะคะว่า) สั้น และลั้ลลาในกระทู้ด้วยคนค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 08:55:38

ความคิดเห็นที่ 34 ^ ^ ^ สวัสดีค่ะ ^_^ # 32 ก้อไหมเพิ่งเคยเห็นพี่แพรวดาวหวานนี่นา^^ ทุกครั้งเคยเห็นแต่น่ารักไปวันๆ(ชิมิ) บิกินี่! ทูปิ๊ด!...หลายๆคนรออยู่นะค๊า  โดยเฉพาะ...อุ๊บบบ! ม่า ยบอก เด๋วงานเข้า ...อิอิ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:04:47

ความคิดเห็นที่ 35 กี่คราวกัน...ที่ฉันต้องเหว่ว้า กี่คราวกัน...ที่น้ำตาต้องเปียกหมอน กี่คราวกัน...ที่โหยหาคราเธอจร กี่คราวกัน...ที่เปียกปอนอย่างเดียวดาย เธอจะรู้หรือไม่...ว่าใครเหงา เธอจะรู้หรือเปล่า...ฉันอยู่ไหน เธอจะรู้หรือยัง...ฉันป่วยกาย เธอจะรู้หรือไม่...ใครอาวรณ์ รักของเรา...เก่าลงที่ตรงไหน รักของเรา...เหลือเยื่อใยบ้างไหมหนา รักของเรา...ผ่านผันวันเวลา รักของเรา...เหลือค่า...แค่รอคอย รอคอยเธอหวนมากี่คราแล้ว ยินเสียงแว่วแต่ไร้เงาเราเหงาหงอย เธอรับปากฝากใจให้รอคอย สุดท้ายเหลือแค่รอยรักต้องหักใจ ....   อิอิ...เศร้าพอหรือเปล่าจ๊ะน้องไหม? เอาให้หนักกว่านี้มั้ย? เอิ๊กๆๆๆ อะไรกันนี่ ทูปี๊ด เค้าต้องดูในที่รโหฐานจ้ะ....ฮ่าๆๆ ปูลู...งานข้ง งานเข้าอะไรจ๊ะ? เข้าใจอะไรผิดๆ มาหรือเปล่านี่ หือ??? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:20:27

ความคิดเห็นที่ 36 กรี๊ดดดดดดดดดด....หนูปุ้ย....มาจุ๊บๆ หน่อยเร๊ว คิดถึงคนึงหาแทบเป็นบ้าคราห่างหาย กรั่กๆๆๆ พอปลุกร้อยกรองขึ้นมาปัดฝุ่น ก็เป็นบ้าเป็นหลังไปเลยเรา....ฮี่ๆๆ โฮะๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:22:25

ความคิดเห็นที่ 37 ^ ^ ^ ได้อีกค่ะ^^ ไหมไม่ได้เข้าใจผิดจั๊กหน่อย...แค่อยากทำเป็นปริศนาก็เท่านั้นเอง...อิอิ หลงกลเข้าแย้วว...คริคริ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:29:37

ความคิดเห็นที่ 38 เด็กอะไรช่างน่ารัก ทำยึกยักปริศนา ขุดบ่อเพื่อล่อปลา ดีที่ปลาไม่หลงกล คริคริ ปั๊ดจุ๊บ !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:45:14

ความคิดเห็นที่ 39 เอ่อ...เพิ่งนึกได้ นี่เรามาทำอะไรที่นี่? เจ้าของเขามีจะหวงไหม วิ่งเล่นคึกคักชักกระไร ขออภัยน้องทะเลฯ แห่ะๆ ... ลืมไปนึกว่ากระทู้ตัวเอง จุ๊บๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:47:27

ความคิดเห็นที่ 40 แหะๆ!  โดนน...ปั๊ดจุ๊บ!! ดีค่ะ ได้สองอย่างในเวลาเดียว^^ คุณทะเล  จะดีใจล่ะไม่ว่า (รึป่าว) มีสาวมาวิ่งเล่นกันคึกคัก ทั้งน่ารัก...น่ายล แลน่าชม (ไปต่อไม่ได้แล้วค่ะ ) จริงมั๊ย...คุณทะเล  คริคริ^_______^กรั๊กกก จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:05:18

ความคิดเห็นที่ 41 ตามสบายครับพี่แพรวดาว กนกน้อยงามพราวคราวสุขสันต์ วิ่งผ่านไปผ่านมาไม่ว่ากัน เพราะสนุกคึกมันส์เฮฮาดี ปล.บิกินี่ที่พี่พูดถึง คิดแล้วตะลึงอึ้งกิมกี่ ทูพีซที่ว่า so  hot! ยังกะอะไรดี ทั้งหมดที่มีคือ...แว่นตาและรองเท้าใช่ไหมเอย ได้โปรดช่วยเฉลยบอกผมที ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:16:54

ความคิดเห็นที่ 42 เพียงเมื่อได้เจอเธอก็เผลอใจไปมอบรัก กว่าตระหนักก็ถลำใจไม่ง่ายจะถ่ายถอน เธอพยายามห้ามหักพร้อมที่จะตัดรอน แต่เพียงเพราะคำอ้อนวอน...เธอจึงปราณี เมื่อเวลาผ่านนานไปจึงได้รู้ เวลาที่ได้อยู่กับเธอช่างสุขล้ำเหลือที่ รักที่มีล้นจึงท่วมท้นมากขึ้นทุกที แต่ติดขัดตรงที่ ... ไม่ได้มีเพียงเราสองคน จะทำอย่างไรดีกับหัวใจที่มีสามดวง เวลาที่เลยล่วงยิ่งถักทอห่วงรักมากล้น ยิ่งหาทางออกก็เหมือนยิ่งบอกว่าอับจน แต่จะอยู่เป็นเราสามคนก็ช่างสับสนเหลือดี ..... ทิ้งท้ายไว้ให้ต่อกัน มาช่วยแก้ปัญหา "รักสามเศร้า .. เราสามคน" กันมั้ย? ขออนุญาตน้องทะเลฯ เลยนะ สนุกจนกู่ไม่กลับและ ยึดกระทู้ดื้อๆ เลย...เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:24:45

ความคิดเห็นที่ 43 แอร้ย...อะไรกันน้องทะเล หรือจะให้พี่จบเห่...แค่ตรงนี้ ทูพีซที่ว่าดูเหมือนเข้าท่าดี รู้ไหมนี่...ว่าแม่นเหมือนจับวาง คริคริ...ง่วย ^^' จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:27:56

ความคิดเห็นที่ 44 ขอบคุณคุณอรุสา (npuiy) ที่เข้ามาอ่านครับ และขอบคุณกิฟท์จากคุณพี่รุริกะ, คุณใยไหมกะใบม่อน, พี่zoi,คุณไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy), คุณสามปอยหลวง, และคุณ NUAOFFYHUB (คนนี้ให้ตั้งเยอะแน่ะ ขอบคุณครับ) ขอบคุณทุกคนมากๆ กิฟท์หมดเหลือแต่ใจ กองเอาไว้อยู่ตรงนี้ หาใครช่วยรับไปดูแลที มีหัวใจกองอยู่ตรงนี้ ให้ฟรีๆ ไม่คิดอะไร ไปปั่นนิยายต่อล่ะ สัญญาว่าจะเอามาลงวันอังคาร ท่าทางจะไม่ทัน หงิ -_-" จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 10:34:14

ความคิดเห็นที่ 45 ตาลุกตอนเจอคำว่าบิกินี่ นี่ล่ะค่ะ พี่สาวขราจะมีเซ็ทเฉพาะกิจที่มีเพียงสองชิ้นบนเรือนร่างคือ แว่นตากับหมวกหรือคะ หนูรอดูน้า ปล. ขอบคุณคุณทะเลๆ เจ้าของพื้นที่นะคะ จุ๊บๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:10:09

ความคิดเห็นที่ 46 แอร๊ยย!! บิกินี่...รอดตัวไปแบบเนียนๆเลยนะค๊า!! ฮึ่มม!! คุณทะเลนะ ไหมอุตส่าห์หลอกล่อมาตั้งกะเช้า O-O กลับกลายมาเป็น ...รักสามเศร้า เราสามคน...  ไปได้ไง พี่แพรวดาวไปแอบมีใจกะใครที่ไหน...อีก...หึหึ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:37:32

ความคิดเห็นที่ 47 กรำ !!! อะไรกันเด็กคนนี้นี่ อารมณ์กลอนนะจ๊ะน้อง ... มากล่าวหาพี่ได้ไง? งอนและ ... ชิส์ !! เย้ยยยยยยยย...หนูปุ้ยก็เป็นไปกับเค้าด้วย ไม่มี๊ ไม่มี ... ใครจะเอาพุงย้อยๆ ออกมาโชว์ล่ะจ๊า??? คริคริ น้องทะเลฯ...ดูดิ๊ มากองเกลื่อนกลาด ตาพี่ไม่ค่อยดี เกือบไปและมั้ยล่ะ....เอิ๊กๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:46:46

ความคิดเห็นที่ 48 เสร็จงานแล้วจะมาอ่านนะคะ จากคุณ : เขียนบน iPhone (กาแฟเย็นเพิ่มช็อต) เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:50:02

ความคิดเห็นที่ 49 กรี๊ดดดดดดดด...คู่หมั้นมา ต้องทำท่าเรียบร้อย ไม่งั้นจะเสียทีที่อ่อย เดี๋ยวแม่กาแฟนจะสอยคืน คริคริ คิดถึงมากมาย มามะ จุ๊ฟฟฟฟฟฟ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 11:55:11

ความคิดเห็นที่ 50 โอ๋เอ๋...ไม่งอลลนะคะ^^ จู่ๆก็มาแบบรักสามเศร้า เค้าก็นึกว่า...เกิดอารายขึ้น! ไม่งอลลนะคะ...ง้อๆๆๆ  จุ๊บบบ...เห็นมะ  หายงอลในบัดนาว^____^ ปูลู  คุณทะเล  อาวอารายมากองไว้  ไหมก็เกือบไปแระเหมือนกาน...555+ ว่าแต่...พี่แพรวดาวทานข้าวเที่ยงรึยังคะ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:01:34

ความคิดเห็นที่ 51 อิจฉา! คนมีคู่หมั้นเป็นซุปเปอร์แมน แถมนั่งหม่ำไอติม ชิส์!!! เดี๊ยะ!! จะไปขโมยจุ๊บบ...น่าฟัดมากๆๆ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:04:54

ความคิดเห็นที่ 52 ง่า...พี่จะหม่ำข้าวเย็นแล้วจ้าน้อง แต่ไม่ล่ะ ต้องควบคุมน้ำหนัก มะงั้นเดี๋ยวอ้วน ปูลู ... คู่หมั้นข้าใครอย่าแตะ !!!!!!!!!!!!  แง่งงงงงงง ^^' จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:08:36

ความคิดเห็นที่ 53 ค่ะ...รับทราบ^^ ไม่แตะก็ได้...จุ๊บบบอย่างเดียวพอ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:19:23

ความคิดเห็นที่ 54 ^ ^ นั่นๆ .... ชิส์ !! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:40:02

ความคิดเห็นที่ 55 รักสามเศร้า เราสาม... “คุณจะเลือกใคร” ชายร่างกำยำยื่นคำขาด หลังจากลังเลไปมา ฝ่ายหญิงจึงตัดสินใจเดินไปเกาะแขน ชายรูปหล่อ “ฉันรักคุณ” ชายหล่อ สะบัดแขน เดินไปหา ชายกำยำ “แต่ ผมรักคุณ” ชายกำยำทำตาหวาน ก่อนตัดใจสะบัแขนจากการเกาะกุมอย่างเสียดาย “แต่ผมรักเธอ” “ไม่ได้คุณจะรักเธอไม่ได้” “แต่ฉันรักเขา” “เรารักกันไม่ได้” ความเงียบเข้ามาแทนที่ ทั้งหมดมองหน้ากันไปมา ท่ามกลางความงุนงง “เอาล่ะ” ใครคนหนึ่งพูดขึ้น “ฉันรักเธอ แต่คุณรักเขา และเราไม่ได้รักกัน” “ใช่ ผมรักเขา คุณรักผม เขารักคุณ” “ผมรักคุณ คุณรัก...เอ่อ เดี๋ยวนะ ผมงง” “พอกันที ถ้าอย่างนั้นเราสามคนก็จบกันเพียงเท่านี้” “ได้ ทางใครทางมัน” “ได้ ฉันจะไปรักผู้หญิงดูบ้าง” “ผมก็จะไปรักผู้หญิงให้มันรู้แล้วรู้รอดเลยคอยดู” “เชอะ ผมจะรักให้ครบทุกประเภทเลยคอยดู” เหมือนน้ำหยดลงบนผิวที่ราบเรียบก่อเกิดเป็นวงคลื่น หยดน้ำมากมาย วงคลื่นก็มากมาย ก่อกวน สับสน วกวนไม่จบสิ้น จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 12:57:50

ความคิดเห็นที่ 56 ^ ^ ^ รักสามเศร้า...ของแท้มาแล้ว...ทางใครทางมัน  หลบบบ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 13:15:38

ความคิดเห็นที่ 57 แหง่กกกกกก...หมดกัน รักสามเศร้า โศกสลดของเค้าาาาาาาา ตกลงงงนะนั่น ใครรักใคร ไม่รักใคร @_@' จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 13:19:07

ความคิดเห็นที่ 58 ^ ^ ^ อุตส่าห์บิ้วมาซะ...จนไหมคิดว่าเป็นเรื่องจริง...เค้าท้องแข็งไปหมดแล้วนะคะเนี่ย^___^ ขอบคุณมากกกกกกก...นะคะคุณZoi ตอนนี้ไหมมีความสุขที่สุดเลยค่ะ^^ (กร๊ากกกกได้ดังที่สุดในรอบปีค่ะ)^__________________^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 13:25:57

ความคิดเห็นที่ 59 ถ้าแย่งไอติมซูเปอร์แมนกิน จะมีใครไล่ทุบหัวมะครับ? เอิ๊กๆ ------------------ ขอบคุณกิฟท์จากคุณให้เพียงเธอหมดใจนะครับ ขอบคุณมากๆ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:42:07

ความคิดเห็นที่ 60 มี !!! จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 08:02:52

ความคิดเห็นที่ 61 มอนิ่งค่ะ^________^ กิ๊ววว...มีคนคิดจะแย่งติมซุปเปอร์แมนด้วย^^ ถ้าจะยากส์!! คู่หมั้นหวงซะขนาดนั้น...คริคริ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 08:13:06

ความคิดเห็นที่ 62 หมวดพร้อมข้า ... ใครอย่าแตะ !!!! แอะๆๆๆ (มันคือเอ๊คโค่นะ) คู่หมั้นตูอยู่ไหน????? (ทำท่ากำหมัดคู่ ม้วนแล้วดันไปข้างหน้า ก้าวขาขวาตามไปด้วยนะ) จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 09:26:20

ความคิดเห็นที่ 63 สงสัยตอนนี้จะเกิด...รักสามเศร้า เราสามคน ของแท้...หึหึ ...หมวดพร้อม  (ผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่)...อิอิ ...พี่แพรวดาว  (คู่หมั้นสาวที่เพียบพร้อม) ...ใช่ม๊า ...แอน  แอ่น  แอ๊น...พี่ไหม (นางมารร้ายผู้ที่เตรียมพร้อมจะแย่งชิงตลอดเวลา)...กิกิ ปูลู...โปรดติดตามกันต่อปายยย^___^ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 55 10:34:57 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 10:03:24

ความคิดเห็นที่ 64 ^ ^  ... นี่แน่ะๆ ****** อิโหน่อิเหน่....นะจ๊ะ แก้ไขเมื่อ 21 มี.ค. 55 10:24:13 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 10:20:45

ความคิดเห็นที่ 65 เค้าเจ็บนะ...ใจร้ายอ่ะ นางเอกทำไมใจร้ายเยี่ยงเน้!! ************ อุ๊บบ!!  เค้าผิดไปแย้วอ่ะ ยังไม่มีใครเห็นใช่ม๊า...ขอบคุณค่ะ  จุ๊บบบน๊า^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 10:34:27

ความคิดเห็นที่ 66 สนุกดีค่า ชวนอ่านด้วยความอยากรู้ไปเรื่อย ๆ เลยค่ะ แถมยังบรรยายซะสยองตามเลย อ้อ ชอบตัวเลขชื่อตอนย่อยแต่ละตอนด้วยอ่ะ คิดได้ไง เท่ดีค่ะ ชอบมาก ๆ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 21:45:38

ความคิดเห็นที่ 67 #66 ขอบคุณสำหรับคำชมครับคุณจันทร์พันฝัน แหะๆ ดีใจที่ชอบและขอบคุณที่เข้ามาอ่านมากๆ ครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:15:20