ความคิดเห็นที่ 1 “แม่...แม่คะ!” อันดามันวางมีดเล่มเล็กที่ใช้หั่นมะเขือเปราะเป็นชิ้นขนาดลูกเต๋าลงบนเขียง แล้วเอื้อมไปแตะแขนมารดาเขย่าเบาๆ                  พิมพาสะดุ้งโหยง ก่อนจะหันมายิ้มเย็นแกมเศร้า “โทษทีจ้ะ เมื่อกี้หนูว่ายังไงนะลูก”                  “แม่ไม่ได้ฟังที่เอ็มพูดเลย” อันดามันพ้อ เลื่อนกาละมังที่แช่มะเขือเปราะออกห่างแทนเครื่องหมายบอกว่าเสร็จงานแล้ว จากนั้นแกะห่อหนังสือพิมพ์ชื้นๆ นำโหระพาออกมาเด็ดใส่ตะกร้า ปากก็ชวนคุยไปพลาง                  “เมื่อกี้เอ็มชวนแม่ไปกินข้าวข้างนอกด้วยกันน่ะค่ะ เห็นป้าข้างบ้านบอกว่าแถวนี้มีร้านอาหารมาเปิดใหม่ เราน่าจะไปลองชิมกันดูนะคะ”                  “อย่าเลยลูก เอ็มขับรถมาจากกรุงเทพฯเหนื่อยๆ แม่ไม่อยากให้หนูต้องลำบากขับรถไปตะลอนๆ ข้างนอกอีก เอ็มอยากกินอะไรล่ะลูก บอกแม่สิ เดี๋ยวแม่ทำให้กินเอง” พิมพาเอ่ยเสียงนุ่มนวล                  “จากกรุงเทพฯ มาสัตหีบ เอ็มขับรถแค่ชั่วโมงนิดๆ เอง ไม่เห็นจะเหนื่อยตรงไหนเลย แม่รู้ไหมคะว่าที่กรุงเทพฯน่ะ บางวันเอ็มใช้เวลาตั้งสองชั่วโมงเพื่อขับรถจากคอนโดฯ ไปที่ทำงานด้วยซ้ำ”                  พิมพาตกใจ “อะไรกัน! จากกรุงเทพฯมาสัตหีบ หนูขับรถแค่ชั่วโมงกว่าเองหรือ เอ็มขับรถเร็วอีกแล้วนะลูก ต้องให้แม่บอกอีกกี่หนว่ามันอันตราย อุบัติเหตุมันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลานะลูก จำไม่ได้แล้วหรือว่าที่พ่อต้องจากไปและที่แม่ต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าอุบัติเหตุ เอ็มคงไม่เคยสนใจน่ะสิว่าถ้าหนูเป็นอะไรไป แม่จะอยู่ยังไง เอ็มถึงได้ตั้งตนอยู่ในความประมาท แม่...”                  “พอแล้วค่ะแม่ขา...” หญิงสาวพนมมือแต้ “หนูขอโทษค่ะ จากนี้เอ็มจะระวังตัว จะขับรถให้ช้ากว่านี้ จริงๆ นะคะ” คนพูดยิ้มประจบ ทั้งที่ในใจกลับขมปร่า                  ที่แม่ต้องเป็นอย่างนี้...ต้องเสียดวงตาไปข้างหนึ่ง ไม่ใช่เพราะความประมาทสักหน่อย แต่เป็นเพราะ...                  อันดามันกลืนความคั่งแค้นลงในใจ ฝืนยิ้มอีกครั้ง “แม่ขา...อย่าโกรธเอ็มเลยนะคะ”                  “แม่ไม่ได้โกรธ แต่ที่พูดก็เพราะเป็นห่วงหนูทั้งนั้น เราเหลือกันอยู่แค่สองคนแล้วนะเอ็ม ถ้าหนูเป็นอะไรไปอีกคน แม่ก็คงอยู่ไม่ได้”                  “งั้นแม่ก็ไปก็ย้ายไปอยู่กรุงเทพฯ กับเอ็มสิคะ หนูจะได้ดูแลแม่ได้สะดวกๆ แล้วก็ไม่ต้องขับรถไปๆ มาๆ ให้แม่เป็นห่วงด้วย” แค่เอ่ยถึงกรุงเทพฯ พิมพาก็หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แม้ท่านจะพยายามกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่จับตามองอยู่ก็สังเกตเห็นถนัดตา                  “แล้วร้านที่นี่ล่ะลูก แม่ทิ้งไปไม่ได้หรอก” พิมพาใช้ข้ออ้างเดิมๆ                  “จะไปยากอะไรคะ ปิดร้านเสียก็สิ้นเรื่อง แม่คนเดียว เอ็มเลี้ยงไหวค่ะ” หญิงสาวเกาะเข่ามารดาที่นั่งอยู่บนตั่งไม้ขนาดใหญ่ข้างๆ กันอย่างประจบประแจง                  “กรุงเทพฯน่ะอุดอู้จะตายไป แม่อยู่ไม่ได้หรอกเอ็ม ส่วนเรื่องขายของ ถ้าขืนเอ็มให้แม่นั่งเฉยๆ รับรองว่าไม่เกินสามวันแม่คงเฉาตายพอดี เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย แม่ไม่อยากให้เอ็มอารมณ์เสีย เวลาที่แม่ตอบว่าไม่”                  พิมพาตัดบทแล้วเปลี่ยนเรื่อง “สงสัยแม่จะหยิบพริกมาไม่พอ เอ็มไปเอาพริกในถังแช่มาเพิ่มให้ทีสิจ๊ะ”                  อันดามันบิดปากอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมลุกไปแต่โดยดี หากเมื่อพ้นสายตามารดา สีหน้าก็แปรไป เธอเหลียวกลับไปทางพิมพาอีกครั้ง เห็นท่านถอนหายใจ เมินมองออกไปเบื้องนอกแสนไกลอย่างใจลอย                  หญิงสาวเม้มปากแน่น อาการเสียดลึกแปลบปลาบขึ้นในใจรุนแรง ฟันที่ขาวราวไข่มุกกัดริมฝีปากแน่น เพื่อกีดกลั้นความไม่พอใจให้คืนกลับไปยังที่ที่มันมา                  ดวงตาคู่งามวาวจ้า เล็บเรียวที่จิกลงในเนื้อจนเป็นรอย หากเจ้าตัวกลับไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด                  นาน...กว่าอันดามันจะระงับความอาดูรลง และผละไปหยิบของตามที่มารดาสั่ง หากดวงตาคมปลาบหรี่ลงนิดๆ หมายมาดบางสิ่งในใจลึกซึ้ง!                  ภาพที่เธอต้องเห็นพิมพาเหม่อลอยบ้าง ก้มหน้าเช็ดน้ำตาบ้าง กดฝังลงในความทรงจำอีกครั้ง                  นั่นทำให้หญิงสาวยิ่งมั่นใจว่าสิ่งที่เธอตัดสินใจทำไปแล้วนั้น...ถูกต้อง และเหมาะสมที่สุด!                  คีรี...จะต้องชดใช้!                  ชื่อเสียงของเขา...แลกกับชีวิตของพ่อ                  ความผิดหวังเสียใจของคนรอบข้าง...ชดใช้ให้กับดวงตาและรอยน้ำตาของมารดาเธอ! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 15:59:06

ความคิดเห็นที่ 2 ณ ชั้น ๒๙ ของอาคารสูงกลางเมืองอันเป็นที่ตั้งของบริษัทฟิวเจอร์เทคโนโลยี ภายในห้องทำงานขนาดใหญ่ที่สุดของสำนักงาน เจ้าของห้องกำลังตั้งใจเพ่งสายตาอ่านเอกสารบนหน้าจอ เสียงเคาะประตูทำให้บุรัณสบถด้วยความหงุดหงิด ทว่าเมื่อเงยขึ้นเห็นผู้ที่ผลักบานประตูก้าวเข้ามา สีหน้านั้นก็เปลี่ยนแปรไป                  “อ้าว! เอ็มเองหรอกเหรอ”                  กิริยาที่เธองับประตูห้องจนสนิทและมาหย่อนกายลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดยไม่ต้องรอฟังคำเชิญบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวคุ้นเคยกับผู้เป็นเจ้าของห้องเพียงใด                  หญิงสาวยิ้มนิดๆ “ทำอะไรอยู่คะคุณรัณ หน้ายุ่งเชียว”                  “ตรวจบัญชีนิดหน่อยน่ะ เอ็มเป็นยังไงบ้าง งานยุ่งไหม ผมได้ยินว่าเอ็มไปเข้าพบท่านคีรีมานี่นา”                  “พี่สันก็บอนต้นใหญ่ตามเคย คุณรัณได้ยินมาถูกต้องแล้วล่ะค่ะ เอ็มเข้าไปของานที่กระทรวงฯ มา งบ ๗๘ ล้าน ท่านตกลงยกงานให้เอ็มแล้วนะ แถมเอ็มยังขอล็อกสเป็คจากท่านได้อีกด้วย”                  “ท่านเรียกกี่เปอร์เซนต์” เขาถามด้วยรู้ดีว่ามันเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่จะต้องจ่าย ‘ค่าดำเนินการ’ ก้อนใหญ่เพื่อหยอดน้ำมันให้ทำงานกับข้าราชการได้ราบรื่น                  “ท่านยกส่วนของท่านให้เราค่ะ ทีแรกท่านจะให้งานคุณชาญชัย เพราะเขายื่นข้อเสนอว่าจะใช้อุปกรณ์ของอเมริกา เอ็มคำนวณเล่นๆ ดูนะ ถ้าคุณชาญชัยใช้ของแพงอย่างนั้นจริง ค่าสินค้าคงเกือบเต็มงบล่ะมั้ง”                  อันดามันถอนใจ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะวัตถุประสงค์ที่แอบแฝงอยู่ เธอก็คงอยากทำแบบที่ชาญชัยเสนอให้กับท่านรัฐมนตรีนั่นแหละ ใช้ของดีๆ ให้คุ้มกับงบประมาณ                  แต่ในเมื่อเธออ้างไว้แล้วว่าร้อนเงิน อย่างไรเสียก็คงต้องลดคุณภาพสินค้าลงเล็กน้อย เพื่อให้พอมีเงินเหลือจากงบประมาณไว้เป็นผลประโยชน์ของเธอบ้าง คีรีจะได้ไม่ผิดสังเกต                  “เอ็มกะว่างานนี้เอ็มจะใช้อุปกรณ์ของโนลก้าแทน คุณภาพดีทีเดียว แล้วเอ็มก็สนิทกับคนของโนลก้าที่ฟินแลนด์ด้วย จะขอความช่วยเหลืออะไรก็สะดวก”                  “แน่ใจแล้วหรือเอ็มว่าอยากจะทำงานแบบนี้จริงๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งคุณทั้งผมต่างก็ต่อต้านการคอรัปชั่น งานไหนที่ต้องจ่ายใต้โต๊ะ เราก็ถอนตัวมาทั้งนั้น”                  อันดามันชะงักนิดเดียว ก่อนสลัดความรู้สึกผิดออกจากใจ พยายามหาข้อดีมาปลอบใจตนเองแทน                  “คุณรัณคิดมากไปได้ ใครๆ เขาก็ทำกันทั้งนั้นแหละ อีกอย่าง...งานกำไรดีขนาดนี้ เอ็มไม่ยอมปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ หรอกค่ะ นี่ถ้าเราจัดการดีๆ หน่อย เอ็มว่าโครงการนี้เราน่าจะเหลือถึงสิบล้านเลยนะ”                  “เอ็มไปทำอีท่าไหน ท่านคีรีถึงยอมยกงานให้ ปกติท่านเป็นยังไงใครเขาก็รู้กันดีอยู่”                  “เคล็ดลับส่วนตัวค่ะ คุณรู้แค่ว่าเอ็มเอางานนี้มาให้บริษัทได้ก็พอแล้ว” มีแต่คนพูดเท่านั้นที่รู้ดีว่าจุดอ่อนของคีรีนั้นอยู่ที่ไหน!                  บุรัณมองสีหน้าหมายมั่นปั้นมือของคนตรงข้ามแล้วก็รู้ดีว่าไร้ประโยชน์คัดค้าน เพราะอันดามันไม่ได้มาขอความเห็นหรือขออนุญาต แต่ที่พูดแบบนี้แปลได้อย่างเดียวว่าเธอแค่ ‘เล่า’ ให้เขารับรู้เท่านั้น!                  สามปีก่อนครั้งยังเป็นเพียงลูกจ้างอยู่บริษัทเอกชน เขาพบอันดามันที่บริษัทคอมพิวเตอร์ชื่อดัง วินาทีแรกที่สบตาผู้หญิงคนนี้ เขาก็รู้ทันทีว่าชีวิตตัวเองจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไป ทีแรกเขาเข้าไปตีสนิทกับเธอด้วยหมายจะดึงตัวไปทำงานที่บริษัทเดียวกัน แต่ยิ่งรู้จักก็ยิ่งพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แค่สวยและเก่งในเรื่องงานเท่านั้น แต่ยังเป็น ‘คู่รัก’ ที่น่าภาคภูมิใจ ควงไปไหนมาไหนด้วยความเชิดหน้าชูตาได้อีกด้วย                  แม้จะคบหากันในฐานะที่สนิทสนมและใกล้ชิดกันมากขึ้น ทว่าเมื่อเขาออกปากชวนเปลี่ยนงาน อันดามันกลับตอบ ‘ไม่’ ทันควัน พร้อมกันนั้นก็ยื่นข้อเสนอใหม่ให้เขา...เป็นข้อเสนอที่บุรัณไม่อาจปฏิเสธได้เช่นกัน                  ‘เอ็มกำลังจะเปิดบริษัทค่ะ แล้วก็กำลังหาผู้ร่วมลงทุนด้วย คุณรัณสนใจจะลงทุนกับเอ็มไหมคะ’                  แน่นอนว่า...การอยู่ฝ่ายเดียวกับเธอ ย่อมต้องเป็นทางเลือกที่ฉลาดกว่าตอบปฏิเสธ แล้วต้องมีคนเก่งเช่นนี้เป็นคู่แข่งทางธุรกิจ                  ‘เอ็มไม่มีเงินลงทุนมากมายนักหรอกนะคะ ในช่วงแรกเอ็มถึงอยากให้คุณลงเงิน เอ็มจะลงแรงเอง แล้วเอ็มจะทยอยผ่อนค่าหุ้นคืนให้คุณรัณจนกว่าจะครบ คุณคิดว่ายังไงคะ’                  บุรัณไม่คิดด้วยซ้ำ เขาตอบตกลงทันที ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่รัก คู่คิด และในวันหน้าอย่างไรเสียเขาก็จะต้องมีเธอเป็นคู่ชีวิตอยู่แล้ว การลงทุนร่วมกันก็ยิ่งน่าจะเป็นอีกหนึ่งบ่วงที่ร้อยรัดเธอไว้ไม่ให้ไปจากเขาได้                  บุรัณลาออกจากงาน เอาเงินเก็บส่วนตัวเกือบสองล้านบาทมาลงทุนเปิดบริษัทฟิวเจอร์เทคโนโลยีกับคนรัก ด้วยเหตุผลเพื่อให้อันดามันทำงานได้คล่องตัวขึ้น ทั้งคู่จึงปล่อยให้ทุกคนเข้าใจว่าบริษัทเป็นของเขาเพียงผู้เดียว จะมีก็แต่หลักฐานการจดทะเบียนบริษัทเท่านั้นที่บอกความจริงไว้ว่าหุ้นครึ่งหนึ่งเป็นของหญิงสาวด้วย                  ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ อันดามันทุ่มเททุกหยาดเหยื่อแรงกายเพื่อบริษัท ‘ของเรา’ ตลอดมา จากองค์กรไร้ชื่อจนกลายเป็นหมายเลขหนึ่งของวงการติดตั้งระบบคอมพิวเตอร์ทันสมัย เธอเก่ง คม และเขี้ยวจนถ้างานไหนที่ผู้อำนวยการสาวเลือกเข้าประมูล คู่แข่งบางรายถึงกับถอนตัวไปเลย เพราะรู้ดีว่าอันดามันไม่เคยแพ้!                  หลายหนที่บุรัณอดคิดไม่ได้ว่าตำแหน่งผู้บริหารของเขาเป็นแค่หัวโขนเท่านั้น เอาเข้าจริงแล้วหากขาดเขาไปสักคน หญิงสาวก็คงจะบริหารบริษัทต่อไปได้ด้วยดี                  แต่ถ้าไม่มีอันดามันเสียคน รับรองว่าฟิวเจอร์เทคโนโลยีปั่นป่วนแน่!                  บุรัณจึงไม่เคยเชื่อใครมากไปกว่าผู้หญิงคนนี้ หลายครั้งที่เขามั่นใจกับการตัดสินใจของอันดามันมากกว่าตัวเองเสียอีก และสำหรับวันนี้ เธออาจมีเหตุผลดีๆ ก็ได้ที่เลือกเข้าไปเกลือกกลั้วกับวงจรอุบาทก์นั้น                  “เอ็มแน่ใจแล้วจริงๆ ใช่ไหมว่าจะทำแบบนี้น่ะ?”                  อันดามันสบตาผู้ชายตรงหน้า เอ่ยจริงจัง “เอ็มรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ คุณรัณเชื่อเอ็มนะคะ เอ็มจะไม่เอาบริษัทไปเสี่ยงเด็ดขาด”                  บุรัณมั่นใจว่าเธอรักบริษัทนี้ บางทีอาจมากกว่าที่รักเขาด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีอะไรให้ห่วงเลย ทุกสิ่งที่อันดามันทำเป็นไปเพื่อผลประโยชน์สูงสุดของบริษัทเสมอ!                  ชายหนุ่มเอื้อมข้ามโต๊ะไปกุมมือขาวไว้ไล้ปลายนิ้วลงบนแหวนที่เธอสวมอยู่ “ผมไม่มีวันเชื่อใจใครมากไปกว่าคุณอยู่แล้ว” เขายกมือข้างนั้นขึ้นจูบเบาๆ แล้วขยับตัวมาทำท่าจะประทับริมฝีปากลงบนพวงแก้มอีกฝ่าย                  อันดามันขยับเอนกายพิงพนักเก้าอี้ผละออกห่าง ส่ายหน้าปราม พลางแต้มยิ้มน้อยๆ                  “ทำไมเอ็มต้องทำท่าห่างเหินกับผมอย่างนี้ด้วย” บุรัณตัดพ้อทั้งด้วยคำพูดและสายตา                  หญิงสาวแสร้งเหยียดแขนออกไปจนสุด หักข้อมือเพื่อพิจารณาแหวนแพลตินัมวงเรียบประดับเพชรทรงกลมน้ำงามเม็ดเดี่ยวตรงกึ่งกลาง แม้เมื่ออยู่ใต้แสงนีออน แต่ประกายเพชรก็ยังวับวามบอกมูลค่ามหาศาลของมันได้ด้วยตัวเอง                  “ไม่ได้ห่างเหินค่ะ แต่สิ่งที่คุณกำลังคิดจะทำ มันไม่ค่อยเหมาะต่างหากล่ะ เกิดมีคนเปิดประตูเข้ามากะทันหันเห็นเข้าแล้วเขาจะคิดยังไง เอ็มไม่อยากให้คนมองคุณในแง่ร้าย”                  “เอ็มนี่น่ารักอย่างนี้เสมอเลยนะ” บุรัณหยอดเสียงนุ่มนวล แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อปรับบรรยากาศให้เป็นกันเองขึ้น “อ้อ...คุณแม่เพิ่งกลับจากพม่าน่ะ ท่านมีผ้าไหมกับกาแฟมาฝากคุณแม่เอ็มด้วย เดี๋ยวก่อนกลับแวะไปเอาของฝากที่รถผมหน่อยนะ”                  หญิงสาวตวัดตามองคู่สนทนาอย่างคาดคั้น สีหน้ามีรอยเยาะหยันชัดเจน “แม่คุณรัณน่ะเหรอจะซื้อของมาฝากเอ็ม คุณอย่ามาหลอกให้เอ็มรู้สึกดีเลย จ้างให้ชาตินี้แม่คุณก็คงไม่มีวันชอบหน้าเอ็มได้หรอก”                  บุรัณเอื้อมมาบีบมือเธอเบาๆ แทนการปลอบโยน “ไม่เอาน่าเอ็ม อย่าคิดแบบนี้สิ ลืมแล้วหรือว่าวันหนึ่งถ้าเราแต่งงานกัน ท่านจะเป็นแม่สามีของคุณนะ ผมรู้ว่าเอ็มกับแม่เข้ากันไม่ค่อยได้ แต่ผมอยากขอร้องให้เอ็มแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสิ่งที่แม่ทำไม่ดีกับคุณบ้างได้ไหม ผมเป็นคนกลางผมลำบากใจนะ”                  อันดามันหน้ามุ่ย “ก็แล้วทำไมคนที่ยอม ถึงต้องเป็นเอ็มล่ะคะ”                  ชายหนุ่มจนด้วยคำตอบ จึงเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง “ไม่เอา เราอย่าคุยเรื่องนี้กันเลย เครียดเปล่าๆ เนอะ ว่าแต่งานเลี้ยงรุ่นเมื่อคืนนี้เป็นยังไงบ้าง ไหนเอ็มสัญญาว่าวันนี้จะมาเล่าให้ฟังไง”                  “ไม่เล่าหรอกค่ะ คุณอยากไม่ยอมไปร่วมงานกับเอ็มเองนี่นา”                  “เอ็มก็รู้...ว่าผมไม่ชอบไปงานที่คนเยอะๆ อย่างนั้น” บุรัณพ้อ                  “แล้วถ้าเอ็มขอร้องล่ะคะ” หญิงสาวออดเสียงหวาน เอื้อมไปกุมมืออีกฝ่ายไว้อย่างอ้อนวอน                  “อะไร! นี่คุณจะมีงานเลี้ยงรุ่นกันอีกเหรอ จัดอะไรกันบ่อยนักล่ะ”                  “ไม่ใช่เลี้ยงรุ่นค่ะ แต่เป็นงานแต่งงาน เพื่อนรุ่นพี่ของเอ็มจะแต่งงาน เล้วเขาก็ชวนเอ็มไปร่วมงานด้วย คุณรัณไปกับเอ็มหน่อยนะคะ”                  “มันจะ...” บุรัณมีท่าทีอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด “ผมเกรงว่ามันจะไม่เหมาะนะ คุณก็รู้ว่า...”                  อันดามันไม่ยอมให้เขาปฏิเสธ รีบตัดบททันที “เอ็มให้เวลาคุณรัณคิดก่อนก็ได้ แล้วค่อยตอบตกลงวันหลัง” หญิงสาวยิ้มล้อเลียน มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะต้องโอนอ่อนตามเธอในท้ายที่สุดเหมือนทุกครั้ง                  “ผมไปงานนี้กับคุณไม่ได้จริงๆ ให้ผมทำอย่างอื่นให้คุณแทนเถอะนะ”                  “คุณรัณพูดอย่างนี้ เหมือนคุณไม่รักเอ็มเลย” อันดามันออด ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าบุรัณทำเช่นนี้เพราะเขาไม่พร้อมจะออกงานเคียงคู่กับเธอต่างหาก                  “ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ เอ็มก็รู้ว่าผมรักคุณแค่ไหน ผมก็ทำทุกอย่างเพื่อเอ็มมาขนาดนี้แล้ว เอ็มตามใจผมสักเรื่องไม่ได้หรือไง”                  “เอ็มก็ทำทุกอย่างเพื่อคุณมาขนาดนี้แล้วเหมือนกัน ขอแค่นี้คุณตามใจเอ็มสักเรื่องไม่ได้หรือคะ”                  ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ครับ”                  “คุณรัณก็รู้ว่าถ้าเอ็มต้องการอะไรแล้ว เอ็มจะต้องได้!”                  บุรัณลุกขึ้นยืน สีหน้าเคร่งเครียด “บางทีคุณอาจต้องเรียนรู้ที่จะผิดหวังบ้างนะเอ็ม”                  “แค่ ‘เรื่องผู้หญิงคนนั้น’ เรื่องเดียว เอ็มยังผิดหวังไม่พออีกหรือคะ?” อันดามันย้อนเสียงแข็ง                  บุรัณอึ้ง “โธ่! เอ็ม ผมกับฤทัยกำลังจะ...” บุรัณยังไม่ทันเริ่ม หญิงสาวก็ตวาดแว้ด                  “หยุด! ต้องให้เอ็มบอกอีกกี่หนคะ ว่าไม่อยากรู้ ไม่อยากได้ยินอะไรเกี่ยวกับแม่นั่น คุณจะจัดการด้วยวิธีไหน ยังไงก็ช่าง ไม่ต้องมาบอกเอ็มหรอก”                  “ผมขอเวลาอีกไม่นานหรอกเอ็ม แล้วผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย...นะจ๊ะ” บุรัณให้คำมั่นเสียงอ่อย                  อันดามันยืนขึ้นจนเต็มความสูง “เอ็มจะให้เวลาคุณจัดการกับ ‘เรื่องนั้น’ จนถึงวันที่เราตกลงกันเท่านั้น ถ้าถึงวันนั้นแล้วคุณยังสะสางเรื่องนี้ไม่เรียบร้อย เอ็มจะลงมือเอง ซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว คุณรัณจะมาหาว่าเอ็มใจร้ายไม่ได้นะคะ เพราะฉะนั้นคุณก็เลือกเอาแล้วกันว่าอยากให้เรื่องของคุณกับแม่นั่นจบลงแบบไหน” คนพูดยื่นคำขาดก่อนเปิดประตูออกจากห้องทันที ไม่รอดูสีหน้าของอีกฝ่ายว่าจืดเจื่อนเต็มไปด้วยความรู้สึกใดปะปนกันบ้าง                  ความที่เชื่อมั่นในตนเองอย่างยิ่ง ทำให้หญิงสาวไม่เฉลียวใจเลยสักนิดว่า ‘คำขาด’ ที่ยื่นให้อีกฝ่ายในวันนี้ จะเปลี่ยนแปลงชีวิตทั้งของเขาและเธอ...ไปตลอดกาล!                  บุรัณคอยจนประตูงับลงสนิท แล้วจึงทิ้งกายลงบนพนักเก้าอี้หลับตาลงด้วยความอ่อนใจ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งชายหนุ่มหันกลับไปทางจอคอมพิวเตอร์ซึ่งเปิดค้างอยู่ บัญชีรายรับรายจ่ายของบริษัทที่ผู้จัดการฝ่ายบัญชีส่งมาให้ดูแสดงตัวเลขเป็นสีแดงโร่ไปหมดทั้งกระดาน มือใหญ่ขาวจัดยกขึ้นลูบหน้าตนเองอย่างเหนื่อยหน่าย บุรัณตวัดสายตามองไปทางประตูที่ผู้อำนวยการสาวเพิ่งก้าวผ่านออกไป แวบหนึ่งที่ความหวังเรืองรองขึ้นในใจ                  ขอเพียงแต่อันดามันยังคงชนะงานประมูลโครงการใหญ่ต่อไปเรื่อยๆ บางที...ปลายปีนี้สถานการณ์ของบริษัทคงไม่คับขันเข้าตาจนจนเกินไปนักหรอก! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 15:59:54

ความคิดเห็นที่ 3 ติดตามอ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 16:00:16

ความคิดเห็นที่ 4 # คุยกันหลังโพสต์ # คุณกุหลาบมอญ : เย้ๆๆ ดีใจจังค่ะ ที่คุณกุหลาบมอญอ่านได้สบายตาแล้ว ขอโทษด้วยนะค้า ที่ทำให้ต้องใช้แว่นขยายสำหรับตอนแรกๆ _/\_ มาลุ้นกันต่อค่ะ ฮิฮิ มีเรื่องให้ลุ้นอีกเพียบเลย คุณปันฝัน : อารมณ์คล้ายๆ ผู้หญิงเลี้ยวซ้าย ผู้ชายเลี้ยวขวาไหมคะ รอดูกันค่ะ แล้วฝากบอกด้วยนะคะ ว่าถ้าเขาได้เจอกันแล้ว คุณปันฝันผิดหวังหรือเปล่า โฮ่ๆๆๆ คุณห้าสิบป่าย : แน้ๆๆ กระทู้นี้มียกนิ้ว มีหัวใจด้วย กรี๊ดๆๆ ขอบคุณค่ะ (กระโดดตัวลอยสูงจากพื้นราวสองนิ้ว ฮิฮิ) คุณสก๊อตตี้ : คุณพี่ก็มาตามอ่านด้วย ขอบคุณนะค้า... คุณอาราเร่า : แอ๊...แบบนี้คนเขียนตีความเข้าข้างตัวเองแล้วนะคะ ว่าอ่านนิยายจบ หลับฝันดีกันเลยทีเดียว :P คุณ Viva Tam : ดีใจจังค่ะ ได้เจอแฟนของหนูหลิวและคุณชนวีร์ หวังว่าจะพอหายคิดถึงไปบ้างนะคะ ขอบคุณคุณพิมพ์นรา, คุณ:::อาราเร่:::, คุณนิชนันท์ และคุณnpuiy สำหรับกิฟท์ด้วยนะคะ แหมๆๆ คนกันเองเกินครึ่งเชียว แอบเขิน 555+ จากคุณ : แม่มณี เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 16:06:34

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกดีค่ะ.  ติดตามอ่าน จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : 19 มี.ค. 55 23:26:45

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านเพลินจนลืมไปเลยว่าหมดตอนแล้วไม่มีสะดุดเลย มีแต่ปริศนาให้ตามไปเรื่อย ๆ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 09:59:26

ความคิดเห็นที่ 7 คำบรรยายท่าทาง จิกเล็บไม่เจ็บไม่น่าจะอาดูรเลยเน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 21:00:45

ความคิดเห็นที่ 8 เอื้อมวิมาน ตอนที่ ๕ ใครดีมา...เราดีตอบ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11858632/W11858632.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 20:14:46