เส้นทางรัก (short short story 11)
|
 |
ที่รัก เรามาถึงสุดทางรักแล้วล่ะ
ฝ่ายหญิงอ้าปากค้าง
คุณไม่รักฉันแล้วใช่ไหม หรือคุณมีคนอื่น ผู้หญิงคนนั้นที่ตอนเดินสวนกัน คุณแอบส่งสายตาให้เมื่อวานนี้ใช่ไหม หรือว่าจะเป็น...
ฝ่ายชายต้องรีบหยุดเธอก่อนที่จะสติแตกไปมากกว่านี้
ใจเย็นที่รัก ใจเย็น ไม่มีใคร ไม่มีอะไรทั้งนั้น หยุดแล้วฟังผมก่อน ผม บอก ให้ หยุด
เขาขึ้นเสียงในตอนท้าย เธอทำท่าตกใจ ยกมือปิดปาก น้ำตาปริ่มใกล้จะไหลทะลักออกมา เขาทำหน้าเสียใจ รีบลดเสียงลง
ไม่มีอะไร ไม่มีใคร แค่เส้นทางรักของเรามันไม่มีทางไปต่อแล้ว
เขาชี้มือไปข้างหน้า และเธอมองตาม ถนนสายความรักของพวกเขาทั้งสองมาถึงจุดสิ้นสุด ไม่มีทางให้ไปต่อได้อีกแล้ว ทั้งคู่ค่อยๆ ก้าวไปยังขอบทาง เมื่อมองลงไป ข้างล่างคือเหวลึกไร้ก้น และมีป้ายเล็กๆ ปักเอาไว้
ข้างหน้าคือ การแต่งงาน ขอเพียงมีความเชื่อมั่น เสียสละ ให้อภัย จับมือกันแล้วกระโดดลงไปได้เลย
ทั้งสองหันมองหน้ากัน ในความเงียบ คล้ายได้ยินเสียงกรีดร้องดังมาจากที่ไกลๆ ในหุบเหวเบื้องหน้าที่ทอดยาวไกลไปไม่มีที่สิ้นสุด
จะกระโดดไหมคะ
เอ่อ...ขอผมคิดดูก่อนนะ มันอาจจะมีทางอื่นอีกก็ได้
เธอหรี่ตาชี้มือไปที่ทางเดินซึ่งเลียบไปข้างๆ หน้าผา เขาพยายามอ่านป้าย
ทาง...รอด
ใช่ที่ไหนล่ะ ทางแยก...แยกทาง ต่างหากล่ะ
เขาหัวเราะเขินๆ แก้เก้อ แต่ยังมั่นใจว่าอ่านไม่ผิด มันเขียนไว้ว่า ทางรอด จริงๆ
...ที่รัก นั่นคุณกำลังจะไปไหน
เขาหยุด อีกเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็จะเดินไปถึงทางแยก หรือทางรอด หรือทั้งสองอย่างนั้นอยู่แล้ว เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ ที่กำลังจ้องมาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
แหะ แหะ ผมแค่อยากอ่านป้ายให้แน่ใจเท่านั้นแหละ แค่นั้นจริงๆ นะ
จะ โดด หรือ ไม่ โดด
เธอถามเสียงเครียด ไร้รอยยิ้ม ในขณะที่ทั้งสองยืนเคียงข้างกันอยู่ริมหน้าผา เขาพยักหน้า กลืนน้ำลายฝืดๆ
นับสามนะคะที่รัก หนึ่ง สอง...
เขาผลักเธอออกไปสุดแรง พร้อมรอยยิ้มกว้าง 'ลาก่อนที่รัก' น่าแปลก เขาเห็นว่าเธอเองก็กำลังยิ้มอยู่เช่นกัน พร้อมกับโบกมือซ้าย ซึ่งมีเชือกเส้นโตอยู่ในมือเธอตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง เขาก็ออกมาลอยอยู่กลางอากาศ ปลายของเชือกปริศนาเส้นนั้นผูกอยู่กับขาของเขานั่นเอง เขารู้สึกเยียบเย็น เมื่อมีมือข้างหนึ่งที่เหมือนกับคีมเหล็กค่อยๆ เอื้อมมาบีบที่ข้อเท้าของเขา
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 มี.ค. 55 10:51:08
|
|
|
| 
