ความคิดเห็นที่ 1  สรุปเรื่องย่อความเดิม         เจ้าชายอาซิคาลอส (พระเชษฐาของเจ้าหญิงอาเซนธาเรีย) แห่งจักรวรรดิเมลาเนียล พร้อมด้วยนายทหารราชวัลลภคนสนิททั้งสี่คือ มากัส ลูเปอร์เซียส จาริโอเธอรัสและ ฟิเกอรัส ได้ออกเดินทางมากับยานซาปิธัสเพื่อออกตามหาร่างพลังของผู้ครอบครอง คอสมิคคิวปัสตีสีแดง (อาเซนธาเรีย) เพื่อนำกลับคืนสู่เมลาเนียล  ซึ่งในการเดินทาง ครั้งนี้ก็ยังมีเจ้าหญิงไอบิริน (พระขนิษฐาของเจ้าชายราโอมิน) แห่งจักรวรรดิเอลลาโก พร้อมด้วยราชองครักษ์สองคนคือจีฮาน กับอามิล ตามเสด็จมาด้วย ซึ่งจุดประสงค์ ของฝ่ายเอลลาโกก็คือตามหาร่างพลังของผู้ครอบครองคอสมิคคิวปัสตีสีเหลือง (ราโอมิน) เช่นกัน        ทั้งหมดเดินทางมาถึงปี ค.ศ. 2155 (ซึ่งเป็นปีที่กองทัพโปกาดอนบุกเข้ามายึดครอง ดาวโลกไว้สำเร็จ) พวกเขาได้ตามร่องรอยจากประตูกาลเวลา จึงทราบว่ามีการย้อน กาลมิติไปสู่อดีต  ดังนั้นจึงเปิดทวารกาลมิติจากปี 2155 มายังปี 2012  (รีไรท์ใหม่ ปรับเวลาเปลี่ยนจากของเดิมคือปี 2011 เป็น 2012 ค่ะ) จากนั้นก็ได้ส่งยานสำรวจ ย้อนเวลาไปก่อนหน้านั้นอีก 7 ลำ แต่ละลำตั้งเวลาย้อนกาลมิติห่างกันลำละ 11 ปี        ผลจากการทุ่มเทความพยายามในการรื้อค้นอดีตในครั้งนี้ ยานลำที่เจ็ดก็พบเบาะแส ของผู้ครองพลังทั้งสอง เจ้าชายจึงมีรับสั่งให้มากัสและลูเปอร์เซียสไปนำหนุ่มสาวเจ้า ของร่างที่ถือกำเนิดใหม่ของผู้ครองพลังทั้งสอง (นั่นก็คืออู๋เจ้าหมิงและหลิงหลิง) กลับขึ้นมาบนยานซาปิธัสซึ่งจอดรออยู่ ณ ปี 2012        การหายไปของคนทั้งสองทำให้ทุกคนข้างหลัง (บนโลก) เข้าใจว่าพวกเขาได้เสียชีวิต ภายใต้กองเพลิง  ขณะเดียวกัน เมื่อร่างของอู๋เจ้าหมิงและหลิงหลิงถูกนำตัวหลุดพ้น จากกาลมิติเดิม ทวารกาลมิติของปี 2012 ก็ล็อคปิดสนิททันที คนบนยานซาปิธัสทุกคน จึงถูกขังอยู่ภายในปี 2012 ไม่สามารถกลับไปยังกาลเวลาเดิมที่พวกเขาจากมา นั่นคือ ปี 2155 ได้อีก ผลจากการปิดล็อคตัวของทวารกาลมิติยังทำให้ยานสำรวจที่ถูกส่งย้อน เวลาไปอดีต 7 ลำดังกล่าว สามารถกลับมาได้เพียง 5 ลำ อีก 2 ลำหายสาปสูญไปกับ กาลมิติ และนายทหารคนสำคัญที่หายไปกับยานสองลำนั้น ก็๋คือ อามิล (ราชองครักษ์ ของเจ้าหญิงไอบิริน) กับ อิซัส (นายทหารช่างฝ่ายเมลาเนียล มือขวาคนสนิทของจาริ โอเธอรัส)        แต่ผลร้ายที่เกิดจากการจาบจ้วงเส้นชะตากรรม ปรับเปลี่ยนอนาคตโลกไม่ได้หมดอยู่ เพียงแค่นี้ เพราะสิ่งที่ทุกคนคาดคิดไม่ถึงก็คือ เอซาลอสเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ก็ได้ แอบติดตามขึ้นมาบนยานซาปิธัสของพวกเขาด้วย แล้วก็ได้ลอบดำเนินการบางอย่าง อย่างเงียบๆ เพื่อช่วยเหลือหนุ่มสาวชาวโลกทั้งสอง        เจ้าชายอาซิคาลอส มีรับสั่งให้ทำทุกวิถีทาง เพื่อจะดึงร่างพลังคอสมิคคิวปัสตีออกมา จากหนุ่มสาวชาวโลกทั้งสอง แต่สุดท้ายแล้ว พระองค์ก็ทำได้แค่ดึงร่างพลังของผู้ครอง พลังสีเหลืองเท่านั้น  เจ้าชายราโอมินทรงขอให้จาริโอเธอรัสเก็บพลังแห่งจิตวิญญาณ ของอู๋เจ้าหมิงออกมาชั่วคราว เพื่อที่พระองค์จะขอยืมร่างของอู๋เจ้าหมิงไปพบและอำลา พระขนิษฐา (ไอบิริน) อีกทั้งบอกความจริงบางอย่างต่อเจ้าชายอาซิคาลอส        ความจริงที่ว่า.. ผู้ครองพลังทั้งสีเหลืองและแดงจะไม่มีวันสามารถกลับคืนสู่จักรวรรดิ เมลาเนียลและเอลลาโกได้อีกแล้ว เพราะทั้งสองได้สิ้นสุดหน้าที่ทางด้านนั้น  การที่ เวลานี้ร่างพลังของทั้งสองยังดำรงอยู่ ก็เพียงเพื่อจัดการกับภารกิจบางอย่างบนดาวโลก เป็นภารกิจที่ต้องดำเนินไปตามลิขิตแห่งชะตากรรม แล้วเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจนี้ ร่างพลัง แห่งราโอมินและอาเซนธาเรีย ก็จะสลายตัวไปหมดสิ้นความทรงจำทุกอย่างที่เคยมี ไม่ว่ากับผู้ใดทั้งสิ้น จะหลงเหลือไว้ก็แต่ผู้ครองพลังคนใหม่ที่เป็นของดาวโลกดวงนี้ เท่านั้น        ความจริงที่ได้รับรู้ สร้างความรู้สึกเสียใจแก่ทุกคน โดยเฉพาะเจ้าชายอาซิคาลอส เพราะนั่นหมายถึงความหวังและความพยายามทุกอย่างที่พวกเขาเดินทางไกลข้าม จักรวาลมาสูญสลายกลายเป็นความว่างเปล่า แต่ขณะที่ทุกคนยังเคว้งคว้างและ สับสนว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี .. จะลงมือเดินต่อไปข้างหน้า ดึงดันที่จะนำร่างพลัง ของผู้ครองพลังสีแดงกลับเมลาเนียลต่อไป หรือจะวางมือเดินทางกลับเมลาเนียล มือเปล่า  เจ้าชายเอซาลอส..ผู้ครองพลังสีน้ำเงินก็พลันปรากฏพระองค์ขึ้น ลงมือ เข้าช่วงชิงร่างของเด็กสาวชาวโลกนามหลิงหลิงผู้นั้นออกมาจากห้องปฏิบัติการ        หลิงหลิงตื่นขึ้นมาด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าตนเองอยู่บนยานของฝ่ายโปกาดอน เธอจึงใช้พลังจากตลับคอสมิคเปลี่ยนร่างเป็นอาเซนธาเรีย ช่วยเหลือเจ้าชายเอซา ลอสต่อสู้กับฝ่ายเมลาเนียล นั่นถึงกับทำให้เจ้าชายอาซิคาลอสทรงเจ็บปวดพระทัย ถึงที่สุด แต่ในช่วงคับขัน ไม่มีเวลาที่ใครจะอธิบายปรับความเข้าใจอะไรต่อกันได้เลย การต่อสู้ที่ลุกลามจนกลายเป็นการปะทะกันอย่างดุเดือด แม้แต่เจ้าชายราโอมินเอง เพื่อปกป้องเด็กสาวชาวโลกผู้นั้น พระองค์ก็ทรงโจนเข้าไปช่วยเหลือผู้ครองพลังสี น้ำเงินต่อสู้กับพวกของเจ้าชายอาซิคาลอส        และเวลานั้นเอง เมื่อพลังยิ่งใหญ่ทั้งสามประสานร่วมใจกัน คทาแห่งฮัสเรย์ของอาเซน ธาเรีย ก็ระเบิดก้อนแสงสีขาวของปรากฏการณ์ไทเอลย่าออกมา ดูดเอาร่างของผู้ครอง พลังทั้งสามหายวับไปจากยานซาปิธัส ทิ้งความพังพินาศบนยานขนาดมหึมาลำนั้นไว้ ข้างหลัง แล้วก่อนที่ยานพระที่นั่งขนาดใหญ่ที่มีเทคโนโลยีสูงสุดของกาแลกซี่ลำนั้น จะสูญเสียการควบคุม ยานเล็กลำหนึ่งซึ่งเจ้าชายเอซาลอสทรงลอบเตรียมไว้เพื่อพา หลิงหลิงกลับดาวโลก ก็ถูกควอนตันมายังลานกว้างแห่งนั้น มีเพียงเจ้าชายอาซิคาลอส กับลูเปอร์เซียสเป็นเพียงสองคนที่ทันขึ้นไปบนยาน ก่อนที่ยานเล็กจะถูกวาร์ปออกจาก ยานแม่ซาปิธัสซึ่งสูญเสียการควบคุมลอยเคว้งคว้างอยู่กลางห้วงอวกาศ        เจ้าชายอาซิคาลอสและลูเปอร์เซียสบนยานเล็ก ต่างก็พอคาดเดาชะตากรรม ของยานแม่ได้ แต่พวกเขาก็เชื่อในฝีมือของจาริโอเธอรัส ว่าจะสามารถกอบกู้ ยานซาปิธัสให้กลับฟื้นคืนมาได้อีกครั้ง ทั้งสองจึงตกลงใจว่าจะลงไปรอการ ติดต่อกลับมาของทุกคนบนยานแม่ที่บนดาวโลก แต่ระหว่างนั้นเอง.. พวกเขา ก็เริ่มรู้สึกตัวว่าชะตากรรมของพวกเขาก็หาได้ดีกว่าคนอื่นๆไม่ เมื่อพบว่าในยาน เล็กหาได้มีแต่พวกเขาเพียงสองคน แต่ยังพกติดเจ้าหญิงไอบิรินที่ขึ้นตามมาด้วย        เห็นทีว่า การอยู่รอคอยการติดต่อกลับของคนจากยานแม่บนดาวโลก คงส่อเค้า ความวุ่นวายที่จะตามมาในชีวิตขององค์รัชทายาทหนุ่มแห่งเมลาเนียลเป็นแน่ เพราะทรงรู้ดีว่าเจ้าหญิงจอมยุ่งองค์นี้กับลูเปอร์เซียสราชวัลลภหนุ่มผู้เย็นชาของ พระองค์คนนั้น อดีตเป็นไม้เบื่อไม้เมากันแค่ไหน.... .. ......        ผู้เขียนขออนุญาตโพสต์ต่อจากตอนเก่าซึ่งจบเรื่องราวบนยานซาปิธัส แล้วมาเริ่มต่อ เรื่องราวบนดาวโลกกันนะคะ  อาจจะรีโพสต์ตอนเก่าที่เคยโพสต์ไว้นิดหน่อย แต่ถือว่าเป็น การอ่านทวน หวังว่าคงไม่เสียเวลาสำหรับคนที่เคยอ่านแล้วมากเนอะ ^^'        เรามาเริ่มเรื่องราวต่อจากนั้น.. กันเลยนะคะ  1...2...3..          Open ! . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:32:41

ความคิดเห็นที่ 2  (ต่อจากความเดิม)                           ย้อนไปเวลาก่อนหน้านั้น...                           เมื่อยานเล็กเปิดเครื่องพร้อมเตรียมเดินทาง ถูกควอนตันส่งมาบนลานส่งยาน  เจ้าชายอาซิคาลอสและลูเปอร์เซียสพอเข้ามาก็แยกย้ายกันสำรวจไปทั่วยานอย่างรวดเร็วแต่ไม่พบแม้เงาของผู้ครองพลังทั้งสาม                            ถ้าเช่นนั้นแล้วใครเป็นคนสั่งการเอายานเล็กออกมา ?                            “ พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ ! ”                            เจ้าชายทรงฉุกคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงรีบเรียกลูเปอร์เซียส หากทั้งสองเพิ่งขยับตัว ประตูยานทั้งสองชั้นก็พลันเลื่อนปิดสนิท ปิดท้ายด้วยเสียงประกาศอย่างร่อแร่ของเซปัส                            “ ระบบอัตโนมัติทำงาน.. ส่งยานเล็กออกจากยานแม่ !”                            ไม่ทันจะสิ้นเสียงนั้น ลูเปอร์เซียสรีบพุ่งปราดย้อนไปที่ห้องควบคุมการบินของยานเล็ก เพื่อป้อนคำสั่งยับยั้ง แต่ทว่าก็ยังคงไม่ทันการณ์จนได้                            เจ้าชายอาซิคาลอสทรงสาวพระบาทตามเข้ามา ประทับนั่งลงบนเก้าอี้ผู้ควบคุมการบินอีกตัวกดเรียกจอแสงขึ้นมาเพื่อตรวจหาพิกัดปัจจุบันของยานและติดต่อยานแม่                            “  พวกเราติดต่อยานแม่ไม่ได้ กระหม่อมลองหลายครั้งแล้ว ”                            ลูเปอร์เซียสทูลเสียงเรียบๆ ใบหน้าขาวคมสันแม้ยังคงสงบเย็นชา แต่ก็ยังมีแววกังวลฉายออกมาให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆสัมผัสได้                            “ ที่ยานแม่คงเกิดเรื่อง เสียงเซปัสเมื่อสักครู่นี้อาการไม่ดีเลย..”                            “ ยังโชคดีที่ระบบทุกอย่างของยานลำนี้ใช้ได้เป็นปกติ ”                            “ นายดูนี่สิ ! ”                            คนถูกเรียกจึงผละสายตาจากจอแสงเบื้องหน้าตนเอง เคลื่อนกายเข้ามาหน้าจอแสงของอีกคน                            เห็นภาพหน้าจอมีจุดกะพริบสีเขียวสองจุดอยู่กลางเส้นวงกลมสีเหลืองหลายชั้นซึ่งแสดงวงโคจรของดาวเคราะห์ต่างๆรอบดวงอาทิตย์ของระบบสุริยะ  จุดสีเขียวเล็กกะพริบในตำแหน่งคงที่อยู่ตรงกลางระหว่างเส้นวงโคจรของดาวเคราะห์ลำดับที่สามและสี่  แต่จุดสีเขียวใหญ่กว่ากลับมีการเคลื่อนที่ออกไปจากตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว                            “ นั่นพวกเขากำลังจะไปไหน ? ”                            “ ยานคงสูญเสียการควบคุมมากกว่า..แล้วไม่แน่..เราอาจสูญเสียเซปัสไปแล้วก็ได้ ”                            “ ฝ่าบาท.. ”                            เสียงอุทานเรียกอย่างใจหาย เพียงคำหนึ่งแล้วก็เงียบหาย  ได้แต่ยืนมองจุดกะพริบของยานแม่ที่กำลังเคลื่อนออกห่างไปเรื่อยๆโดยที่ไม่สามารถเข้าไปช่วยเหลือหรือทำอย่างไรได้อย่างนิ่งซึมไปกับที่                            “  ไม่ต้องกังวลไปหรอก.. ขอเพียงบนซาปิธัสยังมีจาริโอเธอรัสอยู่ เขาต้องแก้ไขยานแม่กลับมาเป็นปกติได้โดยเร็ว และขอเพียงบนนั้นยังมีมากัสกับฟิเกอรัสอยู่  ทุกคนที่นั่นก็ย่อมปลอดภัย ”                            แม้รับสั่งอย่างมั่นพระทัย หากกระแสพระสุรเสียงก็ยังคงแฝงรอยสะทกสะท้อนและกังวล                            ลูเปอร์เซียสเพียงพยักหน้ารับอย่างเงียบๆหาได้กล่าวเสริมสิ่งใดไม่ เขาทราบดีว่าทรงกำลังกังวลเรื่องอะไร จะว่าไปแล้วสิ่งที่พวกเขาทั้งสองกังวลมากที่สุดเวลานี้ก็คือคนซึ่งโดนเกลียวพลังนั่นซัดใส่มากกว่า                            ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ ?                            ร่างที่ถูกกระแทกจนลอยขึ้นกลางอากาศดูแน่นิ่ง..เธอตายแล้วใช่ไหม ?                            ความคิดพอมาถึงตรงนี้ ลูเปอร์เซียสก็สูดลมหายใจเข้าแรงลึกคำหนึ่งรีบสลัดความคิดทุกอย่างทิ้งไปทันที เขายังไม่อยากนึกถึงเรื่องเศร้าเสียใจในเวลานี้ สิ่งสำคัญคือต้องหาทางพายานนี้กลับยานแม่ให้ได้ก่อน ปัญหาอื่นๆค่อยว่ากัน เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้นจึงหันกายเคลื่อนกลับไปที่หน้าจอแสงของตนเองอีกครั้ง                            “ นั่นนายจะทำอะไรหรือ.. คิดจะขับยานไล่ตามยานแม่รึไง ? ”                            ดูเหมือนอีกคนก็พยายามเบี่ยงเบนความคิดตนเองออกจากเรื่องไม่สบายใจเหล่านั้นเช่นกัน จึงพาเขาชวนสนทนาเรื่องอื่น                            “  พวกเราถูกส่งออกมาไกลจากยานแม่มาก การไล่ตามคงสูญเสียพลังงานโดยใช่เหตุ รอให้ระบบสื่อสารของยานแม่ได้รับการแก้ไขแล้วพวกเขาค่อยติดต่อกลับมาดีกว่า ”                            “ พ่ะย่ะค่ะ ”                            “ งั้น..ระหว่างรอจะทำอะไรกันดี ? ”                            แล้วเพราะนี่เป็นคำถามปลายเปิด ดังนั้นพระองค์จึงหาได้รับคำตอบกลับมาไม่                            จะว่าไปคนอย่างเจ้าชายอาซิคาลอสก็หาใช่คนช่างรับสั่ง เพียงแต่สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในพระทัยเวลานี้มีมากมาย พระองค์ไม่อยากอยู่ตามลำพังกับความเงียบ เพราะความเงียบจะทำให้คนมักคิดอะไรไปวุ่นวาย ในห้วงเวลาแบบนี้พระองค์อดนึกถึงเจ้ามากัสไม่ได้  หากหมอนั่นอยู่ตรงนี้ด้วยพระองค์คงไม่ต้องเหนื่อยพระทัยแบบนี้                            “  ไหนๆก็กลับยานแม่ยังไม่ได้ งั้นพวกเราไปเที่ยวดาวโลกกันดีมั้ยเพคะ ? ”                            แล้วเสียงใสๆอย่างคุ้นหูก็พลันดังเจื้อยแจ้วมาทางด้านหลัง เรียกเสียงอุทานดัง ‘เฮ้ย’ อย่างตกใจจากสองหนุ่มที่กำลังนั่งคุยกันด้วยความเคร่งขรึม พร้อมกับหมุนเก้าอี้หันขวับมาดูอย่างลืมตัว                            เห็นเด็กสาวร่างเล็กบางเสื้อผ้าเนื้อตัวมอมแมมผมเผ้ายุ่งเหยิงคนหนึ่ง  ดันฝาปิดบนพื้นซึ่งเป็นช่องทางลงไปใต้ท้องยานโผล่หัวขึ้นมายิ้มกว้างให้พวกเขาทั้งสองก่อน แล้วค่อยๆคลานออกมาอย่างทุลักทุเล                            นั่นพวกเขาตาไม่ฝาดใช่ไหม ... ?                            ยัยจอมยุ่งเจ้าหญิงไอบิริน !                            “  ธะ..เธอ... มาได้ไง ? ”                            “  ก้อ...แหะๆ ระเบิดเมื่อตะกี้มันน่ากลัว หม่อมฉันโดนกระแทกไปที่ลานนั่น แล้วเจ้ายานนี่มันก็ไม่รู้โผล่มาจากไหน คร่อมลงบนหม่อมฉัน ดีนะที่ไม่โดนทับแบนแต๊ดแต๋ หม่อมฉันก็เลยมุดเข้ามาทางช่องใต้ท้องยานเพคะ โอย.. ข้างล่างอึดอัดเป็นบ้า ขึ้นมาบนนี้ค่อยหายใจโล่งหน่อย ”                            เจ้าหญิงน้อยจอมซนทรงเล่าอย่างตื่นเต้น พลางก็ปัดคราบดำของเครื่องยนต์ที่ติดอยู่บนพระภูษาแล้วใช้นิ้วพระดรรชนีสางพระเกศาซึ่งยุ่งเหยิงให้เข้าที่เข้าทางอย่างลวกๆ                            ถึงอย่างไรพระองค์ก็เติบใหญ่เป็นสาวแล้ว หญิงสาวสมควรรักสวยรักงาม จะมามอมแมมต่อหน้าพระพักตร์เจ้าพี่อาซิคาลอสได้อย่างไร                            “ ตอนแรกตกใจนึกว่าต้องติดยานไปกับพวกคนร้ายแล้วนะ  พอได้ยินพระสุรเสียงของเจ้าพี่..โอ้ย ดีใจที่สุดเลย...”                            หากทว่าอีกสองคนดูเหมือนกับหาได้รู้สึกดีใจด้วยไม่ สายตาสองคู่ที่กำลังจับจ้องมา สาบานได้เลยว่าไม่ได้มีแววปิติยินดีเจือปนอยู่เลยแม้แต่น้อย                            เจ้าหญิงน้อยลอบกลืนพระเขฬะอย่างฝืดฝืน รู้สึกถึงรังสีเย็นยะเยือกแห่งความไม่พึงพอใจที่แผ่คุกคามเข้ามา วันนี้สำหรับพระองค์เกิดเรื่องราวขึ้นมากมายทั้งตื่นเต้นและชวนอกสั่นขวัญแขวน โดยเฉพาะการเผชิญหน้ากับผู้ครองพลังสีน้ำเงินอันน่ากลัวจนถูกอีกฝ่ายกระชากลงมาจากห้องใต้เพดานเกือบตกลงมาแข้งขาหัก ดังนั้นเมื่อสักครู่ตอนหมอบอยู่ใต้ท้องยานแล้วได้ยินเสียงคนอยู่ข้างบน ก็นึกว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีกหน                            คิดไม่ถึงว่าเสียงนั่นเป็นพระสุรเสียงเจ้าพี่อาซิคาลอส ในพระทัยจึงรู้สึกยินดีเป็นที่สุด ดังนั้นถึงได้กล้าคลานออกมาแสดงพระองค์                            แต่มาถึงเวลานี้ค่อยฉุกพระทัยคิดขึ้นมาได้  ว่าตอนอยู่บนยานแม่ทรงติดค้างหนี้บัญชีเจ้าพี่อาซิคาลอสอยู่หลายเรื่องยังไม่ได้รับการลงอาญา มาคราวนี้อีกฝ่ายจะเข้าพระทัยผิดคิดว่าทรงแอบตามขึ้นยานมาจนเพิ่มหนี้อีกบัญชีหรือเปล่าหนอ  ทำให้กริ้วอีกแล้วสินะเรา                            แล้วยังมีสายตาเกลียดชังของนายผู้พันน้ำแข็งคนนั้นอีกล่ะ โอย...เทพเจ้าองค์ใดหนอกลั่นแกล้งพระองค์ให้มาเจอกับนายคนนี้ที่นี่  เจ้าหญิงน้อยยืนพระวรกายลีบทำอะไรไม่ถูก สายพระเนตรลอบกวาดมองไปรอบๆเพื่อหาใครอีกคนซึ่งมักคอยเป็น ‘ตัวช่วย’ ของพระองค์เสมอ                            ผู้พันมากัสไม่ได้มาด้วยกัน เจ้าพี่ก็กำลังกริ้ว แล้วใครจะคอยช่วยพระองค์จากปีศาจน้ำแข็งตนนั้นล่ะเนี่ย ?                            “  ไปซะ ...! ”                            ลูเปอร์เซียสกล่าวเสียงเย็นชา ในขณะที่อีกคนหมุนเก้าอี้กลับไปหน้าจอแสงตามเดิมอย่างไม่ใยดี รอยน้อยพระทัยฉายวูบในดวงเนตรกลมดำสุกใส  หากมิใช่เพราะอยู่กันมานานจนชาชินเสียแล้วกับปฏิกิริยาเหล่านี้ของพวกเขา  ดังนั้นจึงปรับพระทัยยอมรับได้อย่างรวดเร็ว ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนเมื่อก่อน                            “ นี่.. น้ำใจนายจะไล่ฉันออกไปนอกยานรึไง ที่นี่มันกลางอวกาศนะ ! ”                            เมื่ออีกฝ่ายไม่เคยยกย่องพระองค์เป็นเจ้าหญิงเลย พระองค์ก็ไม่จำเป็นต้องเรียกหาเขาอย่างให้เกียรติเหมือนกับเวลาคุยกับราชวัลลภคนอื่นๆ                            “ ถ้าทำได้ฉันคงทำไปแล้ว..”                            “ ช่างเถอะลูเปอร์เซียส เราสามคนคงต้องร่วมชะตากรรมด้วยกันอีกพักใหญ่ อย่าเพิ่งเริ่มต้นมีเรื่องกันเลย...”                            เจ้าชายอาซิคาลอสทรงปรามราชวัลลภคนสนิทด้วยพระสุรเสียงเรียบเรื่อย แต่คนฟังอีกคนก็ยังคงสัมผัสได้ถึงแววรำคาญที่แฝงอยู่ในเสียงถอนพระทัยเบาๆซึ่งตามมาหลังจากมีรับสั่งจบ                            นี่พระองค์น่ารำคาญขนาดนั้นเลยหรือ ?                            แต่ก็จริง..ไม่รู้เมื่อไหร่คนทางยานแม่จะติดต่อกลับมา พระองค์อาจจะต้องผจญชะตากรรมกับสองคนนี่อีกยาวนาน อย่าเพิ่งเริ่มต้นมีเรื่องกันดีกว่า ยานลำนี้ก็ไม่กว้างสักเท่าไร แม้แบ่งกั้นห้องไว้เป็นสัดส่วนอยู่บ้าง แต่ชะโงกหน้ากันไปมาก็เห็นกันหมด หนีไปไหนไม่ได้เสียด้วยซี                            เก็บเนื้อเก็บตัวสงบเรียบร้อยไว้เป็นดีที่สุด ก่อนที่จะเสร็จนายผู้พันน้ำแข็ง ไม่มีเนื้อทั้งตัวเหลือแต่กระดูกกลับยานแม่                            พอมีพระดำริถึงตอนท้ายก็แอบแสยะพระพักตร์แลบพระชิวหาใส่นายทหารราชวัลลภชุดดำผู้นั้นทางด้านหลังอย่าหมั่นไส้  ก่อนจะเบี่ยงพระวรกายไปทางห้องพักผู้โดยสารอีกด้าน ซึ่งกั้นไว้ด้วยฉากสูงเกือบเสมอพระนลาฏของพระองค์เพื่อแยกไว้เป็นส่วนตัวกับห้องควบคุมการบิน                            นี่เป็นยานขับเคลื่อนเร็วที่ใช้ในการเดินทางระยะไกลลำหนึ่ง เนื้อที่ภายในยานประมาณสามสิบกว่าตารางเมตร มีเครื่องอำนวยความสะดวกระหว่างการเดินทางพร้อมเกือบครบครัน ห้องพักผ่อนของผู้โดยสารเป็นห้องรวมกินพื้นที่เกือบครึ่งหนึ่งของยาน จัดวางตู้นอนสองชั้นแบบติดผนังรวมสี่ที่คงสำหรับคนสี่คน พื้นที่ตรงกลางจัดวางโต๊ะสี่เหลี่ยมและเก้าอี้สี่ตัว  มีตู้เก็บอาหารอยู่ข้างๆมุมประกอบอาหาร มีประตูเล็กๆอีกบานเปิดไปยังห้องน้ำซึ่งจัดทำแยกไว้อีกห้องอยู่ด้านในสุด                            เจ้าหญิงน้อยทรงเดินสำรวจจนทั่วว่ามีอะไรบ้างอยู่ตรงไหน ถึงแม้ยานลำนี้จะถูกควอนตันไปที่ลานส่งอย่างกะทันหัน แต่ก็ดูเหมือนมันถูกเตรียมความพร้อมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว เพราะในตู้เก็บอาหารมีอาหารสำเร็จรูปพร้อมรับประทานรวมไปถึงเครื่องดื่มจนเต็มตู้                            ทรงหยิบน้ำผลไม้กล่องหนึ่งออกมาเปิดซด รู้สึกรสชาติของมันหวานหอมกลมกล่อมชวนชื่นพระทัย ดังนั้นจึงหยิบเพิ่มอีกสองกล่อง ยืนชั่งพระทัยอย่างลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะสาวพระบาทกลับไปทางฝั่งนักบินอีกครั้ง วางกล่องน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะข้างๆที่วางแขนของพวกเขาคนละกล่อง แล้วหันพระวรกายเดินกลับออกมาโดยไม่ได้มีรับสั่งอะไรแม้แต่คำเดียว                                                        ...........................................................                                                        ถึงแม้พยายามหันเหหาสิ่งอื่นมาทำเพื่อไม่ให้คิด หากแต่ภาพอันพาให้เจ็บปวดสะเทือนพระทัยซึ่งเพิ่งบังเกิดผ่านพ้นไปไม่นานเหล่านั้นก็ยังคงตามเวียนวนราวกับจะคอยหลอกหลอนอยู่ในมโนสำนึกตลอดเวลา                            เสียงกรีดร้องอย่างตื่นตระหนกและเจ็บปวดดังก้องขึ้นในพระโสตประสาท พระเนตรพลันเห็นภาพน้องน้อยถูกเกลียวพลังที่พระองค์ซัดออกไปกระแทกใส่จนร่างลอยขึ้นกลางอากาศฉายอยู่ในจอแสง  หัตถ์เรียวใหญ่จึงรีบยื่นออกไปตบใส่ปุ่มปิดหน้าจอ เพื่อปิดภาพนั้นเสียโดยเร็วด้วยความพลุ่งพล่านพระทัย                            แล้วอยู่ๆก็รู้สึกเจ็บเสียดเข้าไปกลางพระอุระเบื้องซ้าย เหมือนมีมีดปลายแหลมคมกำลังจ้วงแทงใส่เข้าตรงพระหทัย พระหัตถ์อีกข้างต้องยกขึ้นมากดทาบไว้ตรงนั้น งอพระองค์ลงฟุบกับโต๊ะเบื้องหน้าอย่างเจ็บปวด                            “ ฝ่าบาท..”                            ลูเปอร์เซียสหมุนเก้าอี้หันกลับมาเห็นเข้า ใบหน้าหล่อเหลาที่มักทอแววเย็นชาไร้ความรู้สึกถึงกับฉายอาการตระหนกออกมาอย่างชัดเจน  ร่างสูงกำยำแทบกระโดดขึ้นจากเก้าอี้ พุ่งผวาเข้ามาอย่างรวดเร็ว                            “ ทรงเป็นไรไป ..? ”                            หวนนึกถึงการปะทะต่อสู้บนยานแม่เมื่อครู่นี้ ก่อเกิดแรงสะท้อนกลับมหาศาลซัดใส่พวกเขาทั้งห้าจนกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง กระทั่งตัวเขาเองตอนนี้ก็ยังรู้สึกจุกๆไม่หาย  เวลานี้ค่อยนึกตำหนิตนเองที่กลับลืมถามพระองค์ไปเสียสนิทว่าทรงได้รับบาดเจ็บตรงไหนจากเหตุการณ์นั้นบ้างหรือเปล่า                            ฟิเกอรัสก็ไม่ได้อยู่ตรงนี้ หากพระอาการเป็นอะไรไป แล้วนี่เขาสมควรทำอย่างไรดี                            “  ไม่.. ฉันไม่เป็นไร...”                            เจ้าชายทรงโบกพระหัตถ์ปฏิเสธ ทั้งที่พระหัตถ์อีกข้างยังกุมพระอุระไว้ สีพระพักตร์ซีดเซียวเวลานี้แม้จะพยายามปรับให้เป็นปกติ แต่เขาก็ดูออกว่าทรงกำลังสะกดความเจ็บปวดบางอย่างอยู่สุดความสามารถ                            “เจ้าพี่...”                            เสียงอุทานอย่างตกใจของลูเปอร์เซียสเมื่อสักครู่  เรียกเจ้าหญิงไอบิรินซึ่งประทับอยู่ในห้องพักผู้โดยสารอดชะโงกพระพักตร์ออกมาดูไม่ได้ ครั้นพอเห็นสภาพของเจ้าชายอาซิคาลอสแล้วก็พลอยถลันพระวรกายวิ่งออกมาอย่างตกพระทัยด้วยอีกคน                            “  พระอาการประชวรกำเริบอีกแล้วใช่ไหม ? ”                            “  ประชวรหรือ ? ”                            ลูเปอร์เซียสย้อนถามอย่างงุนงง เพราะไม่ทันมีใครบอกเขาเรื่องที่เจ้าชายทรงมีพระอาการประชวรหลังจากที่ทรงใช้คอธเสียงขลุ่ยปลุกเรียกผู้ครองพลังทั้งสองเลยสักคน                            “ ประชวรเป็นอะไร ? ”                            ยามกะทันหันลืมไปว่าเคยชิงชังเด็กสาวตรงหน้าแค่ไหนมาก่อน                            เจ้าหญิงน้อยผงกพระพักตร์ รีบตอบเขาอย่างลืมพระองค์เช่นกัน                            “  ฉันไม่ทราบ รู้แต่เจ้าพี่ประชวรจนสิ้นพระสติ  พอทรงฟื้นขึ้นมาก็รีบเสด็จไปที่ห้องปฏิบัติการนั่น  ฉันไม่รู้ว่าประชวรเป็นอะไร  ถามผู้พันมากัสกับผู้พันฟิเกอรัสพวกเขาก็ไม่มีใครไม่ยอมบอก..”                            ลูเปอร์เซียสขบริมฝีปากอย่างเข่นเขี้ยว พริบตานั้นอยากลากเจ้าสองคนนั้นมาตะบันหน้าคนละทีนัก ที่บังอาจปกปิดเรื่องนี้กับเขา                            นั่นสินะตอนเขากลับมาจากยานสำรวจ มากัสก็ปรี่เข้ามารับหน้าเขาด้วยท่าทางแปลกๆ นึกอยู่แล้วว่ามันต้องมีเรื่องเกิดขึ้น                            “ ให้กระหม่อมพาพระองค์เข้าไปนอนพักที่เตียงเถอะ ...”                            ก้มลงทูลถามพลางยื่นมือออกไปหมายประคอง แต่อีกฝ่ายก็ปัดออกอย่างไม่ต้องการ                             “  ฉันบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิวะ..”                            คนเจ็บเริ่มชักสีพระพักตร์รำคาญ พระสุรเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิดไม่พอพระทัยใกล้ถึงจุดประทุที่สามารถอาละวาดใส่ใครก็ได้ทุกเมื่อ เจ้าหญิงน้อยซึ่งกำลังจะยื่นพระหัตถ์ออกไปช่วย ต้องรีบหดพระหัตถ์กลับอย่างเกรงกลัว                            แต่ว่าสำหรับลูเปอร์เซียสย่อมไม่ !                            เขาหาใช่คนที่จะกลัวเกรงใครโดยง่าย แล้วเขาก็ไม่ชอบตามใจใครเสียด้วย                            “  ไม่สบายก็ต้องนอนพัก..”                            เสียงแข็งกระด้างที่ออกคำสั่งสวนกลับไปอย่างไม่กริ่งเกรง กระทั่งเจ้าหญิงไอบิรินซึ่งอยู่ ณ ตรงนั้นด้วยก็ถึงกับทรงสะดุ้งนึกไม่ถึง                            หมอนี่ช่างกล้าแฮะ...!                            “  นายไม่สิทธิ์มาสั่งฉัน ! ”                            “  งั้นกระหม่อมขอยึดอำนาจชั่วคราว...”                            ลูเปอร์เซียสบอกเสียงเรียบๆ ใบหน้าคมขาวทั้งที่ความจริงหล่อเหลาน่ามอง แต่อาการสงบนิ่งแฝงแววแข็งกร้าวเย็นชาของเขา มักทำให้เขาดูน่ากลัว ทว่าไม่ทราบเพราะเหตุใด  เจ้าหญิงน้อยกลับรู้สึกว่า คำพูดและกระทำของเขาในตอนนี้ ช่างน่ารักและถูกพระทัยเป็นอย่างยิ่ง จนอดทรงแอบหันไปอมยิ้มกับจอแสงที่ยังเปิดอยู่อีกบานอย่างเงียบๆไม่ได้                            คนอย่างเจ้าชายอาซิคาลอสเห็นทีต้องเจอกับคนอย่างลูเปอร์เซียสสินะถึงจะสูสี                            ว่าแต่เอาล่ะวา..งานนี้ถ้าเจ้าพี่โดนยึดพระอำนาจ แล้วพระองค์จะสังกัดเข้าฝ่ายไหนดีล่ะเนี่ย                                                        ถึงแม้จะไม่สบายพระทัยเป็นห่วงพระอาการของเจ้าพี่อาซิคาลอสสักแค่ไหน หากแต่อาการ ‘หวง’ ไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ ‘ผู้เป็นเจ้านาย’ ตนเองของนายผู้พันน้ำแข็งคนนั้น ก็ทำให้เจ้าหญิงน้อยไม่ค่อยกล้าเข้าไปยุ่งกับพวกเขาสักเท่าไร ทรงไม่ชอบสายตาเย็นชาที่มองมาอย่างดุดันเหมือนขับไล่ให้พระองค์ออกไปอยู่ไกลๆของคนผู้นั้นทุกครั้งที่ทรงเข้าไปใกล้   ดังนั้นจึงได้แต่ประทับอยู่ห่างๆคอยแอบชะโงกมองอย่างกังวลเท่านั้น                            อดห่วงไม่ได้เลยจริงๆ ปกติเจ้าชายรัชทายาทแห่งเมลาเนียลพระองค์นี้มักไม่ทรงยอมใครง่ายๆ แต่สุดท้ายกลับยอมให้ลูเปอร์เซียสหิ้วปีกประคองพระองค์เข้าไปในห้องพักผู้โดยสารโดยไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก นั่นคงไม่ใช่แค่โดนขู่ก็ทรง ‘หงอ’ หรอกนะ                            จะมีเหตุผลอะไรอื่นรึเปล่าหนอ ?                            เป็นเพราะไม่อยากทรงแสดงพระกิริยาไม่เหมาะสมต่อหน้าเจ้าหญิงต่างจักรวรรดิอย่างพระองค์ หรือว่าพระอาการสาหัสเกินกว่าจะมีแรง ‘แผลงฤทธิ์เดช’ ได้กันแน่ ?                            ขออย่าให้เป็นประการหลังเลยเถอะนะ  เพราะถึงแม้จะทรงแอบหมั่นไส้เขาอยู่สักแค่ไหน แต่ก็ไม่ปรารถนาจะให้เขาเป็นอะไรแม้เพียงน้อยนิดเลยจริงๆ                            ........................................                                                        เจ้าหญิงไอบิรินทรงยืนเกาะขอบประตูทอดพระเนตรมองเข้าไปในห้องอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ เห็นลูเปอร์เซียสเอื้อมมือเปิดบานตู้นอนชั้นล่างแล้วประคองคนเจ็บล้มตัวลงนอน จากนั้นค่อยเลื่อนเก้าอี้ตัวหนึ่งมาข้างเตียงแล้วทรุดนั่งลง                            ไม่รู้จงใจหรือไร้เจตนากันแน่ แผ่นหลังกว้างกำยำในเครื่องแบบสีดำที่หันหลังให้ของอีกฝ่าย จึงพอดีบดบังสายตาของคนที่กำลังแอบมองจนมิด ทำให้ไม่อาจทอดพระเนตรเห็นได้ว่า ‘เจ้าพี่อาซิคาลอส’ เวลานี้ทรงเป็นอย่างไรบ้าง                            “  ฮึ ”                            เจ้าหญิงน้อยพ่นลมออกทางพระนาสิกอย่างขัดเคือง ทำพระโอษฐ์มุบมิบด้วยความหมั่นไส้ บ่นด้วยพระสุรเสียงอุบอิบในลำคอ                            “ ทำตัวยังกับแม่ไก่หวงไข่ไม่มีผิด ใครจะอยากยุ่งกับเจ้าชายของนายกันล่ะ ฮึ..นายแม่ไก่เอ๊ย ”                            ในเมื่อคนข้างในไม่ยอมให้พระองค์เข้าไป จึงได้แต่เดินเล่นเตร็ดเตร่อยู่ในห้องควบคุมการบินข้างนอกแทน ชะโงกดูแถวๆแผงควบคุมตรงโน้นทีตรงนี้ที บางทีก็กดเรียกจอแสงขึ้นมาดูพวกข้อมูลต่างๆอย่างสนพระทัยเป็นการฆ่าเวลา                            การขับยานออกรบกลางห้วงอวกาศ เป็นความใฝ่ฝันของพระองค์ตั้งแต่ทรงพระเยาว์แล้ว แต่เสด็จแม่ไม่ยอมให้พระองค์เป็นทหาร กลับจะให้พระองค์เรียนด้านการแพทย์ สุดท้ายเจ้าพี่ราโอมินเกลี้ยกล่อมให้พบกันครึ่งทาง จึงตกลงพระทัยยอมเรียนแพทย์ทหาร แต่ยังไม่ทันได้เข้าเรียนในสถาบันก็เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน จนพระองค์ถูกคนร้ายจับกุมเป็นตัวประกันพาออกจากเอลลาโกเข้าสู่เมลาเนียล                            ถึงกระนั้นความฝันในวัยเยาว์ก็ยังดำรงอยู่ในพระทัยเสมอ ทุกครั้งที่ได้เห็นยานแบบนี้ก็มักจะทรงตื่นเต้นและคันไม้คันมือขึ้นมาทุกที เจอยานอวกาศมาสามจักรวรรดิ ทั้งเอลลาโก โปกาดอนและเมลาเนียล ทรงยอมรับว่ายานของเมลาเนียลมีประสิทธิภาพเยี่ยมที่สุด นับว่าสมกับฉายา ‘จ้าวแห่งวิทยาการและเทคโนโลยี’                            เหลียวพระพักตร์ไปทางห้องพักผู้โดยสาร เห็นลูเปอร์เซียสยังไม่มีทีท่าจะออกมา กลอกพระเนตรวูบหนึ่งแล้วแย้มพระสรวลอย่างซุกซน ค่อยหมุนเก้าอี้นักบินออกมาแล้วประทับนั่งลง ยืดพระอุระเชิดพระพักตร์ชูพระศอตรงทำองค์ผึ่งผายเลียนแบบใครบางคนซึ่งเป็นเจ้าของตำแหน่งเก้าอี้ตัวนี้  จากนั้นเอื้อมพระหัตถ์กดเปิดจอแสงเรียกข้อมูลพิกัดของยานให้เปิดฉายขึ้น                            “  ชิ.. ไม่เห็นจะยาก  ของง่ายๆ ”                            ที่แท้ตอนอยู่บนยานแม่ซาปิธัส พระองค์เคยขออนุญาตผู้พันจาริโอเธอรัสเข้าไปในห้องจำลองขับยาน ราชวัลลภหนุ่มผมสั้นสีดำคนนั้นแม้ภายนอกดูสงบนิ่งเคร่งขรึมและไม่ค่อยพูด แต่กลับใจดีพูดขออะไรก็ให้หมด พอพระองค์ออกพระโอษฐ์อยากขับยาน เขาก็สอนให้ ถึงแม้ที่ผ่านมาจะขับยานแค่จำลองไม่เคยได้ลองของจริง แต่ปุ่มไหนบนแผงควบคุมใช้ทำอะไร เวลานี้พระองค์ก็ยังจำได้เกือบหมด                            ยามนั้นภาพดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงหนึ่งพลันฉายลอยอยู่กลางจอแสง                            “ ว้าว.. ดาวโลกนี่สวยจัง ”                             . . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:43:22

ความคิดเห็นที่ 3   .                                                        ขณะที่คนข้างนอกกำลังสนุกกับความฝันของตนเอง  คนซึ่งอยู่ภายในห้องพักผู้โดยสารก็แทบจะไม่ล่วงรู้ชะตากรรมตนเองต่อไปข้างหน้าเลยว่าเจ้าหญิงจอมซนองค์นั้นกำลังจะก่อวีรกรรมใดขึ้นมาอีก                            ลูเปอร์เซียสได้แต่นั่งมองพระพักตร์ของคนที่หลับพระเนตรนิ่งอยู่บนเตียงอย่างเงียบงันด้วยจิตใจอันหดหู่ ถึงแม้อีกฝ่ายจะไม่รับสั่งอะไรกับเขา ไม่แม้แต่จะมีพระสุรเสียงใดหลุดลอดออกมาจากพระโอษฐ์ที่เม้มปิดสนิทแน่น แต่ทว่าคอธของเขากลับสัมผัสได้ถึงเสียงครางอย่างเจ็บปวดจากคนเจ็บที่นอนอยู่เบื้องหน้านั้น                            “  เจ็บปวดมากหรือ ?  บนยานอาจมียาแก้ปวด กระหม่อมจะลองค้นหาดู ..”                            คนที่นอนหลับพระเนตรแท้จริงย่อมหาได้ทรงหลับไม่ มุมพระโอษฐ์ขยับเล็กน้อยคล้ายยิ้มไม่เชิงยิ้ม ดูไปราวกำลังเยาะหยันตัวเองเสียมากกว่า                            “  ยาแก้ปวด.. มันแก้อาการปวดใจไม่ได้หรอกลูเปอร์เซียส..ขอบใจที่เป็นห่วง ฉันยังพอทนมันได้ ”                            “  กระหม่อมรู้ดี.. ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ”                            ลูเปอร์เซียสพึมพำเสียงเบาหวิว ประสบการณ์อันเลวร้ายและปวดร้าวมักสร้างภาพฝันอันโหดร้ายคอยหลอกหลอนอยู่ในใจ ตัวเขาเองก็เคยถูกสิ่งนั้นตามก่อกวนจิตใจมานานถึงยี่สิบกว่าปี ทุกครั้งที่คิดถึงหัวใจก็เจ็บปวดเหมือนถูกแทง หากมิใช่ต่อมามีใครคนหนึ่งช่วยชะล้างลบภาพฝันร้ายในจิตใจออกไปให้กับเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ถูกลบหายจนหมดสิ้น แต่ก็นับว่าบรรเทาเบาบางลงไปไม่น้อย                            พอนึกถึงตรงนี้.. ภาพดวงหน้างดงามอ่อนโยน และรอยยิ้มบริสุทธิ์สดใสราวน้ำค้างต้องแสงอุทัยยามรุ่งอรุณของเธอผู้นั้น ก็พลันผุดฉายขึ้นในใจของเขาอีกครั้ง                           รีอายา...!                            “  ถ้ารีอายาอยู่ตรงนี้ก็คงจะดี..”                            “  รีอายาหรือ ? ”                            “  พ่ะย่ะค่ะ... เธออาจช่วยฝ่าบาท ลบฝันร้ายในพระทัย เหมือนกับที่เคยช่วยกระหม่อม..”                            คนบนเตียงค่อยๆเปิดพระเนตรลืมขึ้นช้าๆ เอียงพระพักตร์มามองราชวัลลภคนสนิท                            “  ผ่านมาหลายเดือนแล้ว นายยังไม่ลืมเธอคนนั้นอีกหรือ ? ”                            คนถูกถามเพียงพยักหน้ารับ ...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ต่อให้เธอคนนั้นจะจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมาได้อีก แต่เขาก็ยังคงระลึกและคิดถึงเธออยู่เสมอ                            “ ความคิดถึงคือความเจ็บปวดที่ทุกข์ทรมานที่สุด นายควรจะลืมเธอ ”                            ลูเปอร์เซียสกลับส่ายหน้าเบาๆโดยไม่กล่าวว่ากระไร                            ไม่มีทาง...!                            ต่อให้ทุกครั้งที่คิดถึงเธอ หัวใจของเขาจะเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใดก็ตาม แต่เขาก็ยินดีที่จะเจ็บโดยที่จะไม่ขอลืมใบหน้าของเธอไปอย่างเด็ดขาด                            “  น่าขัน...ฉันสั่งนายอย่างกับมันทำได้ง่ายๆอย่างนั้น การให้ลืมคนที่เรารักไม่ใช่เรื่องทำได้โดยง่าย ยิ่งเมื่อเราได้ทำผิดกับคนที่เรารัก ความรู้สึกผิดมันก็ยิ่งทำให้เราเจ็บขึ้นเป็นสองเท่า ..”                            ลูเปอร์เซียสนิ่งเงียบไปอึดใจหนึ่งราวขบคิด ก่อนจะตัดสินใจถาม                            “  ก็ไหนเจ้าชายราโอมินบอกว่า ผู้ครองพลังสีแดงจะไม่กลับมาอีกแล้ว  แล้วตกลง..เธอคือทูลกระหม่อมน้อยอาเซนธาเรียจริงๆหรือ ? ”                            ดวงเนตรคู่นั้นพริ้มปิดลงอีกครั้ง ถอนพระอัสสาสะลึกยาว ก่อนจะพึมพำตอบสุรเสียงเบาหวิว                            “ ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ แต่เธอก็คือผู้ครองพลังสีแดง ..และพวกเราก็ได้พลั้งมือทำร้ายเธอแล้ว...”                            “ เธออาจยังไม่ตาย ผู้ครองพลังสีน้ำเงินและเหลืองคงสามารถช่วยเหลือเธอได้ ”                            เขาไม่ถนัดเรื่องการพูดปลอบโยนใคร จึงกล่าวออกไปอย่างทื่อๆด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักอยู่บ้าง                            คนที่นอนหลับตาอยู่ จึงขยับมุมโอษฐ์ราวยิ้มเยาะ                            “  งั้นหรือ..ไม่อยากเชื่อเลยนะ การที่ฉันเดินทางข้ามกาแลกซี่มาไกลแสนไกล ที่แท้ก็เพื่อมาฆ่าน้องสาวที่ฉันรักที่สุดคนนั้นเองหรือ แล้วคนที่เสี่ยงชีวิตเข้าช่วยเธอ กลับเป็นศัตรูที่ฆ่าพี่ชายอีกคนของเธอ  เฮอะ.. เอกภพกว้างไพศาล ยังมีเรื่องอะไรที่มันตลกเหลือเชื่อกว่านี้อีกไหม ? ”                            “ ฝ่าบาท...! ”                            โพล่งออกไปแล้วก็เงียบเสียง เพราะนึกไม่ออกไม่รู้จะพูดว่ากระไรดี สุดท้ายได้แต่ผุดลุกขึ้นยืน                            “  ทรงพักผ่อนเถอะ   มีอะไรก็เรียก.. ไม่รบกวนแล้ว ”                            ..................................................                                                        ที่ด้านนอก.. เจ้าหญิงไอบิรินยังทรงสนุกสนานอยู่กับการของเล่นและสิ่งต่างๆรอบพระวรกายจนลืมคนในห้องพักผู้โดยสารไปเสียชั่วคราว ยามนั้นเพื่อจะได้เห็นดาวเคราะห์ดวงนั้นในมุมที่สวยๆ พระองค์จึงเลื่อนปุ่มบังคับช้าๆบิดแกนยานเอียงจากมุมเดิมเล็กน้อย  พลางดึงภาพซูมเข้ามาใกล้                            ทว่าทันใดนั้น..                            “ นั่นเธอทำอะไร ? ”                            เสียงเย็นชาของนายแม่ไก่คนนั้นที่ดังตะคอกมาจากทางด้านหลัง ทำเอาคนซึ่งกำลังเล่นอะไรอยู่เพลินๆถึงกับสะดุ้งโหยง รีบกระโดดลงจากเก้าอี้นักบินแทบไม่ทัน อารามตกใจจึงสะดุดชนใส่เจ้าเก้าอี้หมุนจนเสียหลักหงายหลังล้มไปบนแผงควบคุม แต่โชคดีพระหัตถ์ยื่นออกไปคว้ากุมบางสิ่งซึ่งไม่ทันดูว่ามันคืออะไรประคองพระองค์เองไว้ทัน ไม่ถึงกับทรุดจ้ำเบ้าอยู่แทบพื้นตรงนั้นเสียก่อน                            หากแต่สิ่งที่ทรงคว้าจับมันเอาไว้นั้น หาได้เป็นความโชคดีอีกต่อไป เมื่อทรงใช้มันเหนี่ยวประคองพระวรกายให้ประทับยืนขึ้น น้ำหนักของพระองค์ก็ไปโยกของสิ่งนั้นให้กดลง                            “ เฮ้ย ! ”                            ลูเปอร์เซียสอุทานอย่างตกใจแกมโมโห นั่นมันคันบังคับพลังงานของยานลำนี้ ยัยเจ้าหญิงจอมวุ่นนั่นกำลังจะก่อเรื่องอีกแล้ว !                            ร่างสูงกำยำพุ่งขวับเข้าไปราวสายลมหอบใหญ่ เอื้อมมือออกรีบประคองคันบังคับไว้ก่อนที่มันจะทันถูกดันลงมาจนสุด โดยไม่สนใจร่างเล็กของใครบางคนที่ยืนขวางอยู่ตรงนั้นแม้แต่น้อย                            “ ว้าย ! ”                            แล้วเพราะเขาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็วทำให้อีกคนทันได้แค่ยืดตัวยืนขึ้นแต่ไม่ทันหลีกหลบ  ความตื่นตระหนกบวกกับความลนลานด้วยคิดว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายจึงอดกรีดเสียงอุทานไปไม่ได้                              แต่สุรเสียงร้องออกไปเพียงครึ่งคำก็เงียบหาย เพราะพระพักตร์เวลานี้เบียดฝังอยู่บนแผ่นอกกว้างของเขาคนนั้น อุดพระโอษฐ์เอาไว้จนร้องไม่ออกอีก                            พลังงานขับเคลื่อนที่ถูกปล่อยออกมาอย่างกะทันหัน ทำให้ยานพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร่ง นายทหารหนุ่มชุดดำได้แต่ค่อยๆขยับคันบังคับพลังงานดันขึ้นไปอย่างช้าๆ เพื่อควบคุมไม่ให้ยานเกิดอาการหมุนติ้วเสียหลัก                            เพราะมัวกังวลถึงแต่การแก้ปัญหาที่ ‘ตัวยุ่ง’ บางคนสร้างไว้ ทำให้เขาถึงกับลืมไปว่าหัตถ์เรียวเล็กข้างนั้นยังไม่ได้ผละออกจากหัวคันบังคับเลย แล้วมือใหญ่หนาของเขาก็กำลังกำพระหัตถ์นั้นอยู่หาใช่คันบังคับอย่างเดียวไม่                            แล้วอาจจะเป็นเพราะเขาตัวโตเกินไป จึงได้ไม่ทันรู้สึกถึงพระวรกายเล็กบางของใครบางคนที่กำลังยืนพระองค์ลีบ เพราะถูกร่างสูงตระหง่านราวกำแพงหนาของเขายืนเบียดซ้อนไว้อยู่ตรงนั้น                            พื้นยานเวลานี้สั่นสะเทือนกึกกึกกึกอย่างกับเกิดแผ่นดินไหว  แต่ดวงหทัยของเจ้าหญิงไอบิรินกลับดูเหมือนจะสั่นกึกกึกแรงยิ่งกว่า อ้อมอกนี้มักทำให้พระองค์ต้องพระหทัยสั่นสะท้านแทบทุกครั้งที่ถูกเขาโอบชิดใกล้ แผ่นอกผายกว้างแข็งแรงที่ทรงกำลังฟุบอยู่ตอนนี้ คิดไม่ถึงว่ามันก็ยังคงอบอุ่นและมั่นคงประดุจเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเลย                            เพียงแต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือทุกอย่างได้จบลงแล้ว พระองค์ควรให้มันจบลงไปพร้อมกับการตายของรีอายาผู้นั้นมิใช่หรือ ?                            แม้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างพระองค์กับเขาจะเป็นเหมือนดั่งความฝัน ถึงแม้วันเวลาที่ผ่านมาจะทรงพยายามชะล้างความรู้สึกต่างๆที่เคยมีต่อเขาให้เลือนรางหายไปเกือบหมดสิ้น แต่พระองค์ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า บางอย่างก็ยังคงทิ้งร่องรอยไว้ในความทรงจำคอยสะกิดให้หวนรำลึกถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นอยู่เสมอ                            พระองค์ไม่ได้เกลียดเขาเหมือนอย่างที่พระโอษฐ์มักตรัสบอกต่อใครๆ                            พระองค์เพียงแค่..ไม่อยากให้ความรู้สึกที่เคยมีต่อเขาเมื่อครั้งกระโน้น หวนคืนกลับมาอีกก็เท่านั้น                            เขาไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับพระองค์..แล้วก็ไม่มีทางอย่างเด็ดขาด                            “  ออกไปได้แล้ว..”                            ชะรอยคนตัวโตจะเริ่มรู้สึกตัว  จึงเปล่งเสียงเย็นชาออกคำสั่ง                            “ บ้าสิ... นายยืนบังเบียดอยู่อย่างนี้ แล้วฉันจะออกไปได้ไง ? ”                            ลูเปอร์เซียสจึงยอมหดมือข้างนั้นกลับไป แล้วถอยหลังมาให้ก้าวหนึ่ง  เจ้าหญิงไอบิรินก้มพระพักตร์งุดไม่กล้ามองหน้าเขา ครั้นพอเขาหลีกช่องทางให้ก็รีบเบี่ยงพระวรกายวิ่งแผล่วไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว                            หากพระองค์ทรงเงยพระพักตร์ขึ้นมาสักเล็กน้อย หรือหันพระวรกายกลับมามองเขาสักแว่บหนึ่ง ก็อาจจะทรงเห็นเขาคนนั้นกำลังเหลียวมองตามหลังของพระองค์ด้วยสีหน้างุนงง                            ความรู้สึกบางอย่างมันกำลังผุดขึ้นมาในหัวใจของเขา เป็นความรู้สึกที่หายไปนาน จนเขาแทบคิดว่าชั่วชีวิตนี้อาจจะไม่ได้สัมผัสกับมันอีกแล้ว                            นั่นย่อมเป็นความรู้สึกของการถูกสัมผัสสื่อจิตถึงกันและกัน                            แบบที่รีอายาเคยทำให้เขา..                            ลูเปอร์เซียสก้มมือฝ่ามือของตนเองแล้วส่ายหน้าช้าๆ น่าประหลาด..ทำไมตอนที่เขากุมพระหัตถ์ของเจ้าหญิงเอลลาโกองค์นั้น แล้วพระนลาฏของอีกฝ่ายกดทาบอยู่ตรงตำแหน่งหัวใจของเขา ภาพเลือนลางระหว่างเขากับรีอายาก็ราวกับจะฉายวูบวาบขึ้นมาในมโนสำนึก                            เด็กคนนั้นรู้จักการถ่ายเทกระแสจิตด้วยหรือ ต่อให้ทำได้แต่เธอไปรู้เรื่องเกี่ยวกับรีอายาได้ยังไง ?                            ไม่หรอกนะ.. บางทีเขาคงรู้สึกไปเอง  มันไม่มีทางเป็นเช่นนั้นไปได้อย่างเด็ดขาด !                            “  ยานเป็นอะไรไป ? ”                            เจ้าชายอาซิคาลอสสาวพระบาทเข้ามาในห้องควบคุมการบิน ดวงพระเนตรยังแดงช้ำ สีพระพักตร์ยังซีดเซียวดูอิดโรย บางทีนี่คงเป็นอีกช่วงเวลาหนึ่งที่ย่ำแย่ที่สุดสำหรับเจ้าชายรัชทายาทแห่งจักรวรรดิเมลาเนียลผู้ยิ่งใหญ่พระองค์นี้  ผู้เป็นนายทหารคนสนิทเงยหน้าขึ้นมองแล้วถอนใจ                            “  ทำไมไม่นอนพัก ? ”                            อีกคนหาได้ตอบไม่ ก้มสำรวจข้อมูลการบินบนจอแสงแล้วพระสรวลหึหึในพระศอ                            “  เจ้าหญิงจอมจุ้นนั่นก่อเรื่องอีกแล้วล่ะสิ...”                            “  พ่ะย่ะค่ะ ”                            “  โปรแกรมเดิมที่ตั้งไว้ถูกลบทิ้งหมด..ทำได้ไงวะ ”                            “  กระหม่อมจะรีบตั้งใหม่ ”                            เจ้าชายกลับส่ายพระพักตร์ ทอดพระเนตรมองภาพดาวเคราะห์สีน้ำเงินในจอแสงพลางตรัสช้าๆ                            “  ช่างเถอะ... ยานกำลังเคลื่อนเข้าใกล้ชั้นบรรยากาศดาวโลกแล้ว ไหนๆก็ไหนๆ เราพายานลงไปหาที่จอดบนดาวดวงนั้น แล้วรอการติดต่อกลับจากยานแม่กันที่นั่นก็แล้วกัน...”                            ลูเปอร์เซียสนิ่งรับฟังอย่างเงียบๆโดยไม่โต้แย้งใดใด นอกจากพยักหน้ารับคำสั้นๆ                            “  พ่ะย่ะค่ะ ”                                                        ................................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:47:18

ความคิดเห็นที่ 4    10. ผู้ข้ามมิติ                                                        ดาวโลก                            ณ จังหวัดหนึ่งทางตอนใต้ของประเทศไทย..!                            ม่านสายฝนหนาหนัก โหมกระหน่ำไปทั่วทิศทางจนแลดูโพลนเป็นสีขาว สายลมยามกรรโชกแรง สะบัดยอดไม้สูงไหวโยกไปมาดูน่ากลัว  ถนนทางหลวงนอกเมืองที่ทอดยาวคดเคี้ยวข้ามผ่านไปบนภูเขา ข้างทางเต็มไปด้วยป่ารกครึ้มสลับกับสวนยางพารา บางช่วงก็เป็นเหวลาดลึกลงไป ตลอดเส้นทางยามนี้อันตรายน่าหวาดเสียวอย่างยิ่ง                            รถยนต์ซีวิคสีบรอนซ์เทาคันหนึ่งขับเหมือนคลานต้วมเตี้ยมมาอย่างระมัดระวัง หญิงสาววัยยี่สิบกลางๆที่เป็นคนขับสีหน้าปรากฏรอยเครียดกังวล ตั้งแต่ขับรถเป็นมาสี่ห้าปี ปานเนตรไม่เคยเจอสภาพเส้นทางที่มันอันตรายแบบนี้มาก่อน  ฝนสาดลมซัดมาแต่ละครั้ง รถเขวแทบจะปลิวลงไปข้างทางเสียให้ได้ ยังโชคดีที่ตอนนี้ไม่มีรถใหญ่ขับจี้หลังหรือแล่นสวนผ่าน ไม่อย่างนั้นคงยิ่งกดดันให้เธอรู้สึกกลัวมากกว่านี้                            “ ขอโทษนะเนตร ฉันชวนเธอมาลำบากแท้ๆ ”                            เพื่อนสาวผมซอยสั้นเรี่ยต้นคออายุไล่เลี่ยซึ่งนั่งคู่กันมาด้วย เอียงหน้ามากล่าวอย่างไม่สบายใจ                            หลังจากติดภาระงานยาวนานช่วงเทศกาลปีใหม่ พันพรก็เพิ่งมีโอกาสได้ลาหยุดพักร้อนห้าวันเพื่อกลับบ้าน  เธอเห็นเพื่อนรักกำลังมีเรื่องไม่สบายใจจึงชวนอีกฝ่ายไปเที่ยวที่บ้านเธอด้วยกัน ทางบ้านของพันพรมีกิจการทำรีสอร์ทริมทะเอยู่บนเกาะแห่งหนึ่ง หาดทรายที่นั่นสวยงามมาก เธอจึงหวังว่าความงดงามของธรรมชาติคงทำให้เพื่อนรักรู้สึกผ่อนคลายสบายใจขึ้นบ้าง                              แต่ใครจะคิด ระหว่างทางจะมาเจอฝนตกหนักแบบนี้ แทนที่จะช่วยให้เพื่อนสบายใจ กลับหาเรื่องเครียดให้เพื่อนแท้ๆ นี่ถ้ารถเกิดเป็นอะไรระหว่างทาง เธอคงรู้สึกผิดน่าดู                            “  ไม่เป็นไรหรอก  ฉันเองก็อยากออกมาเที่ยวเหมือนกัน ไม่นึกว่าจะมาเจอฝนหนักแบบนี้ ”                            “ แต่มันก็แปลกนะเนตร พยากรณ์อากาศเมื่อเช้าไม่เห็นบอกว่าจะมีฝนจะตกหนัก ขนาดนี้มันเหมือนพายุน้อยๆเลยนะเนี่ย โลกเดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไรไปหมดแล้วเนอะ ดินฟ้าอากาศมันแปรปรวนเหลือเกิน ซักวันเถอะ สงสัยหิมะคงตกเมืองไทย..”                            ปานเนตรเพียงแค่ส่งเสียงอืมในลำคอเป็นเชิงขานรับตามมารยาทว่ากำลังฟัง แต่เวลานี้เธอต้องใช้สมาธิในการประคองรถอย่างมาก จนไม่สามารถแบ่งไปใส่ใจเรื่องอื่นได้ แลเห็นข้างหน้ามีทางเล็กๆเลี้ยวเข้าไปในป่ายางข้างทาง หญิงสาวจึงเกิดความคิดขึ้น                            “ พร..ฝนหนักมองแทบไม่เห็นทางเลย เราแวะเข้าไปหลบฝนกันก่อนดีไหม ไว้ฝนซาค่อยไปกันต่อ ”                            “  ก็แล้วแต่เธอเถอะนะ..”                            พันพรย่อมไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ถึงแม้เวลานี้จะเริ่มใกล้ค่ำ ป่ายางเปลี่ยวร้างกลางสายฝนบรรยากาศวังเวงจับใจราวกับหลุดเข้าไปในมิติสนธยา แต่มันคงปลอดภัยกว่ามาก หากเทียบกับการจอดรถริมถนนเพราะอาจมีรถคันไหนมองไม่เห็นทางขับมาเสยท้ายเอาเมื่อไรก็ได้                              ทันใดนั้นเอง รถเพิ่งขับเลี้ยวเข้ามาสิบกว่าเมตรไม่ทันหยุดลงจอดสนิท บนถนนใหญ่ทางด้านหลังก็บังเกิดเสียงล้อบดถนนลั่นเอี๊ยดดังโหยหวน  ตามด้วยเสียงโครมๆติดต่อกันหลายครั้ง สองสาวถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อมือเย็นเฉียบอยู่ในรถ ใจเต้นตึกตักไม่มีใครขยับเคลื่อนไหวอยู่เกือบครึ่งนาที ความรู้สึกเฉียดตายอันน่าหวาดกลัว สะกดใส่ทั้งสองจนมึนงงทำอะไรไม่ถูก                            “  พร.. รถชนกันแน่เลย ไม่รู้ใครเป็นไงบ้าง เราออกไปกันดูดีไหม ? ”                            ปานเนตรถามความเห็นเพื่อนเสียงสั่น พันพรกระอึกกระอักด้วยความกลัว แต่เมื่อนึกถึงอาจมีชีวิตที่กำลังรอความช่วยเหลือ ความละอายใจต่อเพื่อนมนุษย์และรู้สึกผิดต่อวิชาชีพก็เข้ามาแทนที่ เพียงแต่การกังวลในความปลอดภัยของตนเองก็หาใช่ความผิดไม่ พันพรเพียงรู้สึกว่าพวกเธอเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆสองคน แล้วฝนก็ตกหนักลืมหูลืมตาไม่ขึ้นแบบนี้ ออกไปจะช่วยอะไรได้                            “ เราโทรแจ้งเหตุฉุกเฉินก่อนดีไหม ? ”                            หญิงสาวเสนอการช่วยเหลืออีกทาง พลางล้วงโทรศัพท์มือถือจากในกระเป๋าออกมากดเบอร์เหตุด่วนเหตุร้าย แต่ก็พบว่าตรงนี้ไม่มีคลื่นโทรศัพท์เลย                            “ ของฉันก็ไม่มีคลื่นเหมือนกัน ”                            ทั้งสองหันมองหน้าสบตากัน ขณะไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี                            ทันใดนั้น...                            วาบ !                            แสงหนึ่งพลันสว่างเจิดจ้าไปทั่วบริเวณ ความเข้มของมันแยงใส่นัยน์ตาของสองสาวจนลืมไม่ขึ้น พากันอุทานออกมาอย่างตกใจ  รีบก้มหน้าหลบพลางยกมือขึ้นป้องหน้าตนเองตามสัญชาตญาณ                            โอะ.. นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?                                                        สำหรับหญิงสาวทั้งสองรวมถึงทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้น เพียงรู้สึกว่าแสงประหลาดนี้สว่างวาบขึ้นเพียงชั่ววินาทีเท่านั้น หากในความเป็นจริงแล้ว ความสว่างของมันแผ่เจิดจ้าอยู่นานนับสิบนาที                            เวลาซึ่งหายไปโดยที่ไม่มีใครทันรับรู้ นั่นคือช่วงเวลาที่ทุกสิ่งบนโลกนี้ราวกับถูกสาปให้หยุดนิ่งอยู่กับที่ไปชั่วขณะ ...กระทั่งม่านฝนและสายลมก็พลอยค้างนิ่งอยู่เช่นกัน                            เวลา ณ ตรงนั้นย่อมถูกผนึกไว้ด้วยอำนาจแห่งพลังสูงสุดทั้งสามของเอกภพขณะที่ปรากฏการณ์ไทเอลย่าได้ถูกปลดปล่อยออกมา  นั่นจึงทำให้ไม่มีใครได้เห็นว่าท่ามกลางแสงเข้มสีขาวโพลน วัตถุหนึ่งคล้ายดั่งลูกแก้วพลาสม่าขนาดใหญ่ก็พลันปรากฏขึ้น                            ภายในลูกแก้วกลมใสมีคนสามคนอยู่ตรงกลาง... เป็นชายสองหญิงหนึ่ง                            ทั้งสามย่อมเป็นเจ้าชายเอซาลอส เจ้าชายราโอมินและหลิงหลิงนั่นเอง                            สิ่งที่ดูคล้ายลูกแก้วกลมใสก็คือทวารแห่งพิกัดมิติ ที่เกิดขึ้นจากอำนาจของปรากฏการณ์ไทเอลย่า โดยมีเส้นชะตากรรมเป็นตัวกำหนดทิศทาง ส่งผู้ครองพลังทั้งสามวาร์ปจากยานแม่ซาปิธัสลงมาบนพื้นผิวของดาวโลกในชั่วพริบตานั้น !                            หลิงหลิงยามนี้คืนกลับสู่ร่างปกติของเด็กสาวชาวโลก นอนสลบไสลอยู่ในวงแขนของผู้ครองพลังสีน้ำเงินและเหลืองคนละข้าง เจ้าชายทั้งสองทรงใช้หัตถ์ที่เหลืออีกข้างวางเหนือร่างของเด็กสาวแล้วถ่ายทอดพลังคอสมิคของพระองค์เองให้กับเธอ  แล้วเพราะกายที่สัมผัสกันและกัน พลังสูงสุดทั้งสามจึงไหลเวียนส่งไปมา..จากกันถึงกันโดยแทบไม่รู้ตัว                            อย่างช้าๆเด็กสาวชาวโลกจึงค่อยลืมตาขึ้นมาอย่างอ่อนล้า กะพริบมองพวกเขาแล้วมองไปรอบๆอย่างงุนงง                            “  นี่ฉันยังไม่ตายหรือคะ ? ”                            เจ้าชายราโอมินแย้มพระสรวลรับอย่างอ่อนโยน                            “ พวกเราอยู่ตรงนี้ จะไม่มีทางยอมให้เธอเป็นอะไรอย่างเด็ดขาด ”                            “ พวกเราหรือ ?”                            หลิงหลิงพึมพำในลำคอเสียงเบาหวิว บอกไม่ถูกว่าทำไมถึงได้รู้สึกตื้นตันกับคำๆนี้อย่างประหลาด มองหน้าคนพูดแล้วอดยิ้มไม่ได้                            “  เวลาอยู่ในร่างแปลงของราโอมิน เธอดูเท่ไปเลยนะอาหมิง สง่าและทรงอำนาจอย่างกับเป็นเจ้าชายที่ไหนสักแห่งอย่างนั้นแหล่ะ  ไม่เหมือนเจ้ามาเฟียแห่งเทียนหยง อู๋เจ้าหมิง คนที่ฉันเคยรู้จักเลย...”                            คนฟังรู้สึกปวดพระทัยวูบ แต่ไม่รู้จะอธิบายบอกเธอได้อย่างไร ได้แต่ทรงฝืนยิ้ม                            “ แล้วเธอชอบให้ฉันเป็นแบบไหน ? ”                            “ ขอเอามาบวกกันแล้วหารสองได้ไหม ? ”                            นิ้วพระดรรชนีเรียวยาวในถุงมือสีดำของอีกคน จึงยื่นเข้ามาปาดเช็ดเลือดกำเดาที่กำลังหยดลงมาแตะริมฝีปากซีดเซียวของเธอให้อย่างอ่อนโยน พลางดุเบาๆ                            “  เจ็บหนักขนาดนี้ ยังมีแรงพูดเล่นอีกหรือ สมกับเป็นเธอจริงๆนะหลิงหลิง ”                            เด็กสาวจึงส่งค้อนใส่เขานิดๆ                            “  ก็พวกคุณชอบทำหน้าเคร่งเครียดกัน ฉันแค่อยากให้พวกคุณยิ้มก็เท่านั้น ..ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนคะ ห้องนี้ทำไมรูปร่างมันแปลกๆ พวกเราถูกขังอยู่เหรอ  เอ่อ..นายรู้มั้ยอาหมิง ? ”                            “  ฉันก็ไม่รู้ ”                            พอเธอหันมาถาม เจ้าชายแห่งเอลลาโกก็ทรงตอบพลางหันมองไปรอบๆ ข้างนอกลูกแก้วพลาสม่าแลดูเป็นม่านสีขาวมองไม่เห็นทัศนียภาพใดใด พวกเขาจึงเหมือนกับกำลังอยู่ในห้องทาสีขาวซึ่งเปิดแสงไฟสว่างจ้า ดังนั้นจึงวกสายพระเนตรกลับมาจ้องหน้าของอีกคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามตรัสถามด้วยพระสุรเสียงห้วนเย็นชา                              “ นายรู้ไหม ? ”                            ขาดคำพลันรู้สึกมีนิ้วเล็กๆของคนที่ทรงกำลังประคองอยู่ในวงแขนยื่นเข้ามาบิดเนื้อตรงสีข้างของพระองค์โดยแรง เจ็บเหมือนโดนคีมหนีบ                            “  โอย...”                            “  นี่แน่ะ..ไปแสดงกิริยาเสียมารยาทกับคุณหมอกั๋วเขาแบบนั้นได้ยังไง..เขาเป็นผู้ใหญ่กว่านะ ”                            “  คุณหมอกั๋ว ? ”                            เจ้าชายราโอมินหลุดรับสั่งโพล่งออกไปพลางจ้องหน้าอีกคนอย่างงงๆ                            แล้วแทนคำอธิบายทั้งหมด วรองค์สูงใหญ่กำยำราวหกฟุตครึ่งในชุดแต่งกายนักสู้แห่งอนาคตกาลของเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน ก็พลันหดเตี้ยลงกว่าเดิมเกือบสิบเซนติเมตร พระเกศาสีดำอมน้ำเงินซึ่งยาวจนต้องรวบไว้กลางหลังก็เปลี่ยนเป็นสีดำสนิทแล้วหดสั้นกลายเป็นรองทรง                            พระพักตร์คมขาวปานเทพสลักเสลาแม้ยังคงรูปเค้าเดิม หากแต่ภายใต้พระเกศาทรงใหม่กับการสลายแววเย็นชาออกไป จึงดูเหมือนกลับกลายเป็นอีกคนโดยสิ้นเชิง   หล่อเหลาและอ่อนโยนจนแทบไม่เหลือเค้า เทพอสูรแห่งโปกาดอน ที่ผู้คนพอได้ยินชื่อต่างก็พากันกลัวเกรงคนนั้นอีกต่อไป                            เจ้าชายราโอมินพอทอดพระเนตรเห็นเช่นนั้น จึงรีบกลับคืนสู่ร่างปกติของอู๋เจ้าหมิงบ้าง                            หลิงหลิงค่อยยิ้มออก พลางถอนใจราวกับโล่งอก                            “ ค่อยยังชั่ว... เวลาพวกคุณอยู่ในร่างอย่างนั้น ฉันรู้สึกตัวเล็กนิดเดียวเอง เหมือนกลายเป็นมดยังไงยังงั้นเลย...”                            หมอกั๋วอี้เสียนเหล่ตามองเธอ พลางเม้มมุมปากเป็นเชิงยิ้มเชิงหมั่นไส้                            “  นี่หาว่าฉันเป็นยักษ์งั้นรึ ? ”                            เด็กสาวจึงหัวเราะคิกแทนคำตอบ แต่เสียงหัวเราะหลุดออกมาได้แค่คำเดียว คำถัดจากนั้นก็เป็นเลือดสีแดงสดพ่นออกมาแทน  อู๋เจ้าหมิงถึงกับใจหายวาบ                            “  ทำไมเธอเสียเลือดมากอย่างนี้... นายเป็นหมอไม่ใช่หรือ ทำอะไรหน่อยสิ ”                            คนหนึ่งร้องถามอย่างร้อนรุ่ม อีกคนกลับตอบอย่างเยือกเย็น                            “  พลังของพวกเราช่วยเหลือเธอได้เฉพาะร่างพลัง แต่ร่างเลือดเนื้อของเธอกำลังป่วย เราต้องพาเธอไปโรงพยาบาล ให้เธอได้รับการรักษาด้วยตัวยาและเครื่องมือทางการแพทย์ ”                            “  โรงพยาบาลบนยานนี้น่ะหรือ เฮอะ..ออกไปจากห้องสีขาวกลมๆนี้ให้ได้ก่อนเถอะ...”                            พูดจบผุดลุกขึ้นด้วยความหงุดหงิดคับข้องใจ  ทำไมหนอเขาจึงทำอะไรเป็นการช่วยเธอมากกว่านี้ไม่ได้เลย ครั้นเคลื่อนกายไปจะเท้าแขนกับฝาผนัง พลันพบว่าผนังสีขาวซึ่งมองเห็นนั้นเป็นเพียงแสงสีที่ลวงตา แท้จริงหาได้มีผนังอะไรไม่ มือข้างนั้นยื่นผ่านทะลุออกไปได้โดยง่าย พอหดกลับก็กำน้ำมาเปียกชุ่มเต็มฝ่ามือ                            เฮ้ย.. นี่มันอะไร ?                            ข้างนอกอย่างกับฝนตก ?                            ฝนจะตกบนยานได้อย่างไร ?                            หรือว่า...?                            “  พวกเราไม่ได้อยู่บนยานอีกแล้ว ! ”                            เขาสรุปพลางหันไปส่งเสียงบอกกับอีกสองคนที่ยังนั่งอยู่บนพื้น                            “  ฉันจะออกไปสำรวจดูข้างนอก...”                            “  อาหมิง.. ระวังตัวด้วย..”                            หลิงหลิงร้องเตือนไล่หลังอย่างห่วงใย เมื่อเห็นร่างสูงของเขาผ่านหายเข้าไปในผนังสีขาว                            เด็กสาวพยายามจะลุกขึ้นตามออกไป แต่ก็ไม่มีแรง หมอกั๋วอี้เสียนจึงต้องช่วยประคองเธอยืน                            “  ประเดี๋ยวอู๋เจ้าหมิงก็คงกลับมา ”                            “   เขาออกไปอย่างนั้น ยังไงก็น่าจะส่งเสียงมาบอกกันมั่ง  ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า พวกเรารีบตามเขาออกไปกันเถอะนะคะ..”                            “   ดูเธอสิ...แม้แต่จะยืนก็แทบไม่ไหว  ”                            “   แต่ฉันเป็นห่วงอาหมิง...”                            พอคนเจ็บทำเสียงงอแง ชายหนุ่มก็มองหน้าเธอนิ่งชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจอย่างยอมแพ้                            “ งั้นเธอเกาะหลังฉันเถอะนะ...ฉันจะแบกพาเธอออกไป ”                            คราวนี้หลิงหลิงกลับลังเลด้วยความอาย ถึงแม้ตอนอยู่บนยานเขาจะเคยแบกเธอขึ้นหลัง แต่ตอนนั้นเธอกำลังหมดสติไม่รับรู้อะไร เวลานี้แม้จะอ่อนล้าแทบไร้เรี่ยวแรง แต่สติสัมปชัญญะของเธอก็เต็มร้อยบริบูรณ์ จะอย่างไรเธอก็โตเป็นสาวแล้ว จะให้ขึ้นไปขี่หลังกอดคอผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ทั้งพ่อและพี่ชายของตนเองได้อย่างไร                            “  เอ่อ...”                            “  จะไปไหม ? ”                            เขาเร่งพลางทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้ากระมิดกระเมี้ยนของเด็กสาว ก้มตัวย่อเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นหันหลังให้เธอพลางดึงแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างนั้นมาตวัดโอบรอบคอของเขาเสียเอง ก่อนจะยืดตัวขึ้นตรงพร้อมกับยกร่างแบบบางขึ้นเกาะขี่อยู่หลังของเขาอย่างง่ายดายราวไร้น้ำหนัก                            หึ...เด็กคนนี้ ตัวเบาหวิวนิดเดียว                             “  ฉันหนักนะ..”                            คนบนหลังบอกเสียงอุบอิบอยู่ข้างใบหูอย่างเขินๆ เขากลับยิ้มอย่างพึงพอใจตอบเสียงเรียบเรื่อย                             “  อือ.. ก็หนักกว่ามดนิดนึง..”                            เมื่อก้าวเท้ามาถึงหน้าผนังสีขาว ยื่นมือออกไปแตะเพื่อสำรวจก่อน ทันใดนั้นเองสีขาวของผนังที่เห็นพลันจางลงจนกลายเป็นกระจ่างใส  ทั้งสองพอกวาดตามองทะลุออกไปข้างนอก ภาพเบื้องหน้าสายตาเวลานี้นั้นก็ถึงกับสะกดอากัปกิริยาทั้งหมดของพวกเขาให้ชะงักค้างไปชั่วขณะอย่างลืมตัว                            เอ๊ะ...นั่นมันเกิดอะไรขึ้น ?                            .............................................                                                        นี่เรายังอยู่บนโลกใบเดิมอีกไหม ?                            คำถามผุดขึ้นในใจของหลิงหลิงอย่างงุนงง ภาพข้างนอกของผนังห้องทรงกลมที่ใสราวกระจกยามนี้ เป็นถนนกลางป่าเขาที่ไหนสักแห่งซึ่งเธอไม่คุ้นตาเลย                            ที่นี่ไม่ใช่บนยานอวกาศอีกแล้ว และก็คงจะไม่ใช่ฮ่องกงอย่างแน่นอน  เพราะป้ายทะเบียนรถสองคันที่จอดนิ่งอยู่ไม่ไกลเป็นตัวอักษรที่แม้เธอจะคุ้นตาแต่ก็อ่านไม่ออก                              รถกำลังจอดอยู่หรือ ?                            ไม่ใช่สิ มันไม่ได้จอด หากแต่มันเหมือนกับถูกสาปให้หยุดอยู่กับที่  ไม่เพียงแค่รถ..อู๋เจ้าหมิงที่ก้าวออกไป ก็ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นราวรูปปั้น ทุกๆสิ่งรอบข้างเวลานี้ล้วนเป็นภาพนิ่งไร้การเคลื่อนไหว กระทั่งฝนที่กำลังตกหนักก็ดูเป็นเหมือนม่านสายน้ำที่ขึงคลี่อยู่เบื้องหน้า ราวกับภาพถ่ายบนแผ่นกระดาษอย่างไรอย่างนั้น                             “  อาหมิง...”                            เธอโพล่งเรียกชื่อเขา แต่ดูเหมือนว่าคนข้างนอกจะหาได้ยินไม่                            “  มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ ”                            เจ้าของร่างสูงที่แบกเธออยู่บนหลังหยุดยืนอย่างลังเลราวกริ่งเกรงว่า หากเขาก้าวออกไปจากตรงนี้ แล้วจะถูกสตาร์ฟไว้กับที่แบบคนข้างนอกไหม                            “ ฉันนึกออกแล้ว..”                            อยู่ๆคนร่างเล็กบนหลังก็พลันครางเบาๆออกมา                            “  นึกอะไรออกหรือ ? ”                            “  ดูเหมือนฉันเคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้มาก่อน ”                            “  ที่ไหน..เมื่อไหร่ ? ”                            “  ตอนที่ฉันไปรับคุณพ่อมาจากโลกในอดีต โลกที่ตอนนั้นยังไม่มีคุณหมอกั๋วอี้เสียน อยู่ๆฉันกับคุณพ่อก็มองเห็นรอบๆข้างเป็นภาพนิ่งหยุดอยู่กับที่นานหลายนาทีแบบนี้ ราโอมินบอกว่าคุณกำลังกระทำบางสิ่งต่อมิติกาลเวลา เพื่อเปลี่ยนแปลงเหตุการณ์ของโลกให้ไปสู่อนาคตที่เป็นโลกซึ่งฉันเดินทางมา โลกที่มีคุณหมอกั๋ว และก็ทุกๆคน...”                            เธออธิบายราวกับพึมพำกับตนเองเสียมากกว่า แต่อีกคนกลับพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ                            เขาย่อมยังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี เมื่อเธอเอ่ยถึงจึงทำให้เขาฉุกใจคิดถึงเหตุผลของมันขึ้นมาได้                            “ งั้นก็หมายความว่า ขณะนี้เรากำลังเป็นผู้เดินทางอยู่สินะ..”                            “  ผู้เดินทางอะไรหรือคะ ? ”                            “  คนที่กำลังเดินทางอยู่ในกาลมิติจะมองเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้าเหมือนว่ามันกำลังหยุดนิ่งอยู่กับที่ จวบจนพวกเขาก้าวเข้าไปร่วมเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์เหล่านั้น ก็จะค่อยมองเห็นภาพรอบตัวทุกอย่างเคลื่อนไหวต่อเนื่องกันไปอีกครั้ง...”                            “  งั้นเรากำลังเดินทางอยู่ในกาลมิติหรือคะ ? ”                            ที่แท้หลิงหลิงยังไม่รับรู้เรื่องที่เธอถูกจับตัวมาจากปี คศ.2001 ตอนอยู่บนยานซาปิธัสเขายังไม่มีเวลาและโอกาสพอจะอธิบายต่อเธอในเรื่องทั้งหมด ความจริงเขาก็ไม่อยากเอาเรื่องราววุ่นๆซับซ้อนชวนปวดหัวเหล่านั้นไปใส่ในสมองของเธอ เคยตั้งใจว่าหลังจากช่วยเธอกลับโลก  ก็จะพากลับกันไปยังมิติเวลาเดิม                            แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้จะทำไม่ได้เสียแล้ว                            ร่างที่หยุดนิ่งอยู่กับที่ของอู๋เจ้าหมิง เท่ากับบอกว่าอีกฝ่ายไม่เพียงถูกผนึกเข้ากับกาลมิติข้างหน้า อีกทั้งกำลังรอเธอกับเขาเข้าไปผนวกร่วมกันอย่างไม่มีทางเลือก                            .“ ข้างนอก..เป็นอดีตหรือปัจจุบันของกาลมิติที่พวกเราจากมาหรือคะ ?”                            “  ฉันก็ไม่รู้.. ถ้าหากมันคือปีเดียวกับตอนที่พวกเราอยู่บนยาน งั้นก็คงเป็นปี คศ.2012 ”                            “  หา...2012 นั่นมันอนาคตข้างหน้าตั้งสิบเอ็ดปีเชียว ถ้าถึงตอนนั้นจริงๆฉันคงอายุยี่สิบหกสินะ  ว้า..แก่เลย ”                            คนซึ่งเลยวัยยี่สิบหกมาแล้ว อดเหลือบตามองหน้าคนที่กำลังเอาคางเกยบนไหล่ของเขาแวบหนึ่ง อย่างเอ็นดูแกมหมั่นไส้ไม่ได้                            “  จะกลัวแก่ไปถึงไหนกันสาวน้อย  แค่ยี่สิบหกเอง...”                            หลิงหลิงค่อยนึกขึ้นมาได้ว่าคำพูดเมื่อสักครู่ไปกระทบใครเข้า จึงหัวเราะเบาๆอย่างนึกขำ ขณะจะพูดอะไรต่อ อยู่ๆก็ตาปรือเอียงใบหน้าซบแก้มลงบนไหล่แข็งแรงข้างนั้นเหมือนคนหมดแรง                            “  เธอเป็นไรไปหรือหลิงหลิง เพลียมากใช่ไหม ? ”                            เขาโพล่งถามอย่างเป็นห่วง รู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูก เขาดูออกว่าเธอพยายามอดทนอย่างมากเพื่อที่จะต่อสู้กับอาการบางอย่างซึ่งกำลังคุกคามใส่เธออย่างต่อเนื่อง                            “  หลิงหลิง..พูดกับฉัน อย่าเพิ่งหลับ ได้ยินไหม ?”                            “  เรา...รีบออกไปหากับอาหมิง...กันเถอะนะ..”                            “  ถ้าออกไป..เราก็จะเป็นส่วนหนึ่งของกาลมิตินั้นไปทันที แล้วอาจจะกลับมิติเวลาเดิมไม่ได้อีก ”                            เขาย้ำถามเพื่อให้เธอคิดก่อนตัดสินใจ การถูกผนึกเข้าไปเป็นคนของกาลมิติใหม่ นั่นหมายถึงการที่ต้องหายสาบสูญไปจากมิติเวลาเดิม ... อาจจะเป็นช่วงระยะหนึ่ง หรือไม่ก็..ชั่วชีวิต                             “  ที่กาลมิติข้างหน้า อาจไม่มีใครที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว...หรือไม่ พวกเขาก็อาจจะเปลี่ยนไปเป็นคนที่เธอไม่คุ้นเคยอีกต่อไปก็ได้...เธอยอมรับได้หรือ ? ”                             “  แต่อาหมิงกำลังรอฉันอยู่ตรงนั้น ..”                            เสียงตอบของเธอแม้อ่อนล้าและเบาหวิว...หากแต่เด็ดเดี่ยวนัก                            “  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม... ฉันก็ยินดีที่จะเข้าร่วมชะตากรรมทุกอย่างพร้อมกับเขา”                            “  งั้นหรือ ? ”                            เขาฝืนยิ้มมุมปากอย่างขื่นขม เมื่อได้ยินในสิ่งที่เธอตัดสินใจ                            เอาเถอะ ..ถ้าเธอต้องการเช่นนั้น งั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันก็ยินดีที่จะเข้าร่วมชะตากรรมทุกอย่างพร้อมกับเธอเหมือนกัน                            หลิงหลิง....                            .................................... จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:56:40

ความคิดเห็นที่ 5 .                            ทันทีที่พวกเขาก้าวข้ามพ้นออกมาจากผนังใสของห้องทรงกลม สภาพรอบข้างทั้งหมดก็กลับสู่ความเคลื่อนไหวราวกับว่าทุกสิ่งไม่เคยเว้นช่วงหยุดนิ่งมาก่อน                            เบื้องหน้าลานสายตาที่กว้างขึ้น จึงสามารถมองฝ่าม่านฝนหนาหนักออกไปพบเห็นว่า ห่างจากที่พวกเขายืนอยู่ประมาณห้าสิบเมตรกำลังมีอุบัติเหตุเกิดขึ้น รถตู้โดยสารคันหนึ่งหัวคะมำลงไปทิ่มในร่องระบายน้ำข้างทาง มีรถเก๋งอีกคันนอนพลิกหงายอยู่ข้างๆ                            แล้วเพราะทุกอย่างกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง รถยนต์ที่พวกเขาเคยเห็นว่ากำลังจอดนิ่งอยู่กับที่คันหนึ่งก็แล่นไปจอดริมถนนอีกฝั่ง ชายสองคนในรถรีบวิ่งออกมาช่วยเปิดประตูรถตู้เพื่อช่วยเหลือคนที่ติดอยู่ในรถออกมา ส่วนอีกคันเพียงชะลอรถดูเล็กน้อยแล้วแล่นผ่านลับหายไปกับม่านสายฝนอย่างไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น                            อู๋เจ้าหมิงกำลังจะวิ่งเข้าไปช่วยอีกแรง แต่ต้องชะงักหมุนตัวกลับมา อ้า:-)ยตำหนิคนที่แบกพาเธอออกมาตากฝน  แต่พอเห็นทั่วทั้งร่างของคนสองคนมีแสงเรื่อๆสีน้ำเงินแผ่โอบอยู่รอบๆ ก็ทราบในทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังเปล่งกางปราการแห่งคอธปกป้องเธออยู่                            ภายใต้อานุภาพคอธสีน้ำเงินอันแข็งแกร่งต่อให้เป็นลูกกระสุนปืนก็ยากจะทะลวงเข้าไป นับประสาอะไรกับน้ำฝน เจ้าชายราโอมินในร่างของอู๋เจ้าหมิงถึงกับรีบกลืนเสียงต่อว่าตำหนิกลับลงในพระศอไปแทบไม่ทัน                            เพื่อเธอแล้ว...อีกฝ่ายยอมลงทุนขนาดนี้เชียวหรือ ?                            ยังไม่ทันทรงหายอึ้งกับการกระทำของคนบางคน สายพระเนตรอันปราดเปรียวพลันเหลือบเห็นรถบรรทุกคันหนึ่งกำลังแล่นฝ่าสายฝนหนาหนักตรงมาทางนี้                            พริบตานั้นผู้เพิ่งข้ามผ่านมาจากอีกมิติทั้งสองจึงค่อยสำนึกตัวขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว                            เวลานี้พวกเขากำลังยืนอยู่กลางถนน !                            เจ้าอุโมงค์มิติแห่งไทเอลย่านั่นพาพวกเขามาปล่อยลงกลางทางหลวง พอส่งคนเสร็จมันก็สลายตัวไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยพวกเขาทั้งสามยืนเป็นเป้าให้รถบรรทุกคันนั้นกำลังวิ่งเข้าพุ่งชน ?                            “  เฮ้ย ! ”                            .....................................                                                        เอี๊ยด..ด..ด                            เสียงล้อบดถนนลั่นเอี๊ยดยาวนานดังขึ้นอีกครั้ง ร่างตะคุ่มกลางห่าฝนและเงาสีน้ำเงินซึ่งยืนขวางกลางถนนมองไม่ชัดว่าเป็นตัวอะไร ทำให้คนขับรถบรรทุกรีบเหยียบเบรกจนมิด  หากแต่มันใกล้และถนนลื่นเกินไปกว่าที่จะหยุดรถไว้ทัน                            เห็นแน่ชัดว่ากำลังจะพุ่งชนอยู่แล้ว พลันสิ่งๆนั้นก็หายวับไปจากคลองจักษุภายในเสี้ยวกะพริบตา พร้อมๆกับรถที่กำลังพุ่งด้วยความเร่ง อยู่ๆก็เหมือนมีพลังบางอย่างมาสกัดความเร็วของรถไว้ ตัวรถหมุนคว้างไปครึ่งรอบขวางถนนแล้วเครื่องดับหยุดกึกลงกับที่ราวกับถูกจับตรึง                            ชายขับรถบรรทุกเพียงศีรษะโขกกับพวงมาลัยจนหน้าผากแตก แต่สิ่งที่เกิดขึ้นราวปาฏิหาริย์ทำให้เขานั่งตกตะลึงมึนงง ยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัวตัวสั่นใจหายใจคว่ำ                            เมื่อสักครู่ต้องเป็นอภินิหารเจ้าป่าเจ้าเขาแน่ๆ ดีนะที่ท่านช่วย ไม่อย่างนั้นเกือบตายไปแล้วมั้ยล่ะ ?                            ดีที่ยามนี้ม่านสายฝนหนาหนักนัก อีกด้านหนึ่งผู้คนก็กำลังมุ่งสนใจอยู่กับอุบัติเหตุ จึงไม่มีใครได้ทันสังเกตความเคลื่อนไหวของเจ้าป่าเจ้าเขาทั้งสอง  ไม่ทันเห็นภาพที่คนหนึ่งแบกร่างเล็กอีกคนทะยานลอยข้ามไปด้านหลังของรถบรรทุก พลางตะปบผ้ายางหนาคลุมรถผืนหนึ่งฉีกติดมือไปด้วย  ส่วนอีกคนซัดคอธจากฝ่ามือสกัดหยุดรถ จากนั้นผ่อนพลังเข้าประคองรถไว้ไม่ให้พลิกล้มจนไปกวาดชนใส่รถคันอื่นๆที่กำลังจอดอยู่ข้างทาง                            เสียงเบรคดังสะเทือนเลื่อนลั่นเรียกสายตาผู้คนที่อยู่ในบริเวณนั้นหันมาดูอย่างตื่นตกใจ แต่ก็เพียงทันเห็นรถบรรทุกหมุนคว้างแล้วหยุดลงจอดขวางถนนไว้เท่านั้น                            ..................................                                                        ร่างที่ลอยข้ามรถบรรทุกสะบัดผ้ายางคลุมรถที่ตะปบติดมือมาคลี่กางขึ้นคลุมศีรษะกันฝนให้กับคนซึ่งฟุบอยู่บนหลังอย่างห่วงอาทร ก่อนจะพุ่งปราดเข้าไปในป่าสวนยางข้างทาง หาทำเลปลอดภัยให้เธอได้พัก                            “ ไม่ต้องห่วงฉัน ไปช่วยคนที่ถูกรถชนเถอะค่ะ ”                            “ ไม่ได้..เธอต้องมาก่อนเป็นอันดับแรก ”                            เขาตอบเสียงทุ้มหนักทรงอำนาจ พลางกวาดสายตาคมกล้าเหลือบไปเห็นแสงไฟจากท้ายรถคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่กลางสวนยาง ดังนั้นรีบเคลื่อนกายเข้าไปก้มลงมองผ่านกระจก เห็นคนในรถเป็นหญิงสาวสองคน ท่าทางคงขับรถมาหลบฝนอยู่ตรงนี้                            “  คุณ...”                            เขาเคาะกระจกรถด้านคนขับเรียกให้คนในรถช่วยเปิดประตู                            หญิงสาวทั้งสองย่อมเป็นปานเนตรกันพันพรนั่นเอง                            “  ใครน่ะเนตร...ระวังเป็นคนร้ายนะ อย่าเปิดประตู..”                            พันพรไม่ทันเห็นอีกฝ่ายชัดตาจึงรีบร้องเตือน ปานเนตรแม้รู้สึกตื่นกลัว แต่พอเห็นใบหน้าหล่อเหลาใต้ผ้ายางคลุมกันฝนของชายหนุ่มคนนั้น ดูอย่างไรก็ไม่คล้ายคนร้ายเลย มิหนำซ้ำบนหลังของเขายังแบกเด็กสาวท่าทางไม่สบายมากมาอีกคนหนึ่ง                            หรือว่าเขาจะเป็นหนึ่งในผู้ประสบอุบัติเหตุที่เข้ามาขอความช่วยเหลือ                            แล้วนี่จะให้เธอใจจืดใจดำไม่ยอมช่วยได้อย่างไร                            “ ข้างหลังว่างค่ะ.. พาเธอเข้ามาได้เลย ”                            หญิงสาวปลดล็อคประตูหลังแล้วเลื่อนกระจกข้างลงมาเล็กน้อย ตะโกนแข่งเสียงฝนร้องบอกเขา เห็นอีกฝ่ายทำสีหน้าเหมือนงุนงงจึงชี้นิ้วไปทางเบาะด้านหลัง คนผู้นั้นค่อยพยักหน้าอย่างเข้าใจ  ปล่อยร่างเด็กสาวบนหลังให้ลงมายืนเหยียบพื้น มือหนึ่งเปิดประตูอีกมือประคองพาเธอเข้าไปในรถ จัดให้นั่งเอนพิงเบาะหลังแล้วรีบงับปิดประตู จากนั้นค่อยวิ่งอ้อมไปเปิดประตูอีกด้าน ขยับตัวเข้าไปนั่งข้างๆ เอื้อมมือเรียวเล็กมากุมไว้พร้อมกับถือโอกาสจับตรวจชีพจรไปด้วย                            “  ฉันไม่เป็นไรแล้ว... คุณออกไปช่วยทางโน้นเถอะค่ะ..”                            เด็กสาวคนนั้นบอกเขาด้วยเสียงอ่อนล้า คำพูดของเธอทำให้สองสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้าของรถต้องขมวดคิ้วแล้วหันสบตากัน                            ภาษาที่เธอพูดไม่ใช่ภาษาไทย..หรือว่าพวกเขาไม่ใช่คนไทย ?                            “  เธอพูดภาษาจีน.. จีนกวางตุ้ง ”                            ปานเนตรบอกเบาๆกันพันพร อีกคนพอฟังก็ถึงกับดวงตาเป็นประกาย                            “  โชคดีไปเลย...งั้นเธอก็ฟังออกน่ะสิ..”                            “  ก็แค่ฟังออก.. แต่ฉันพูดคล่องซะที่ไหน ”                            พันพรล้วงผ้าขนหนูผืนเล็กผืนหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อผ้าที่เธอนั่งกอดอยู่ หันไปยื่นส่งให้เขา                            “ น้องเค้าท่าทางไม่สบายมาก  เอาผ้านี้เช็ดหน้าเช็ดผมให้เธอก่อนสิคะ ..”                            เธอพูดด้วยภาษาไทย พร้อมกับทำมือเป็นภาษาใบ้วนๆอยู่รอบใบศีรษะของตนเอง ดวงตาเรียวสวยทรงอำนาจคู่นั้นเหลือบขึ้นมาสบมองก่อนที่จะยื่นมือรับ ทำเอาคนถูกมองรู้สึกใจสั่นบอกไม่ถูก ยิ่งพอเขาขยับยิ้มบางๆบนมุมปากเป็นเชิงขอบคุณ หัวใจพันพรก็เต้นรัวตึกตักจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ ต้องหันไปกระซิบบอกเพื่อน                              “  ว้าว..เนตรเอ๊ย..หล่อแบบนี้สเป๊คฉันเลยว่ะ ”                            “  ยัยบ้า อายเขา..เดี๋ยวเค้าก็ได้ยินหรอก ! ”                            “  ฮิฮิ.. ไม่หรอกน่า..ท่าทางเขาคงฟังที่เราพูดไม่ออกนะ ดูสิ..มองมาแบบงงๆ  ฮิ คนหล่อๆเวลาทำหน้างงแล้วมันน่ารักเนอะ ”                            ปานเนตรส่ายหัวกับความขี้เล่นของเพื่อน เธอรู้ว่าพันพรแค่พูดคะนองปากเพราะคิดว่าอีกฝ่ายฟังไม่ออกไปอย่างนั้นเอง จึงขี้เกียจจะสนใจ หันไปทางเบาะหลัง มองเขาใช้ผ้าขนหนูซับเช็ดน้ำฝนบนใบหน้าและศีรษะของเด็กสาวคนนั้นอย่างอ่อนโยน แล้วในใจก็อดนึกสงสัยไม่ได้                            เธอคนนั้นเป็นอะไรกันกับเขาหนอ ?                            น้องสาว..หรือคนรัก ?                            บ้าน่า.. แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา ?                            ยามนั้นได้ยินเขาบอกเบาๆกับเด็กสาวคนนั้นด้วยน้ำเสียงราวปลอบโยน                            “  ไม่ต้องห่วงหรอก ทางโน้นมีอู๋เจ้าหมิงช่วยอยู่แล้ว..”                            “  แต่ที่นั่นมีคนเจ็บนะ งานของคุณไม่ใช่เหรอ อาหมิงไม่ได้เป็นหมอเหมือนคุณซะหน่อย...”                            “  ตรงนี้ฉันก็มีคนเจ็บเหมือนกัน อู๋เจ้าหมิงคงช่วยทางโน้นอย่างวางใจ เพราะเขารู้ว่าเธออยู่กับฉัน”                            “  พวกเขาคุยอะไรกันเหรอเนตร ? ”                            คนอยากรู้กระซิบถามเพื่อนสาวอย่างสนใจ  เพราะเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม พันพรจึงทราบมาว่าพี่ชายคนโตของปานเนตรแต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจใหญ่ชาวฮ่องกงคนหนึ่ง                              พี่สะใภ้คนนั้นรักเอ็นดูปานเนตรเหมือนน้องสาวแท้ๆ ช่วงปิดเทอมจึงมักจะชวนปานเนตรไปพักอยู่ด้วยกันที่บ้านในฮ่องกงเกือบทุกปี  ที่ประเทศฮ่องกงส่วนใหญ่ใช้ภาษาจีนกวางตุ้ง พันพรจึงมั่นใจว่าถ้าสองคนนั่นพูดกวางตุ้ง ปานเนตรก็ต้องฟังรู้เรื่องแน่ๆ                            “  ฉันว่าฉันออกไปดูคนเจ็บทางด้านโน้นดีกว่า เผื่อจะช่วยอะไรพวกเขาได้...”                            ปานเนตรกลับตอบไปอีกเรื่อง คำพูดของเด็กสาวคนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิด                            หน้าที่ของหมอคือการช่วยเหลือคนเจ็บป่วย ในเมื่อเห็นคนเจ็บแล้วมัวแต่กลัวไม่เข้าไปช่วย เธอจะมัวเสียเวลาเรียนหมอไปทำไม                            “  เฮ้ย..เนตร แล้วฉันล่ะ ”                            “  เธอจะรออยู่ที่รถ หรือจะออกไปช่วยฉันก็ได้...”                            “  แล้วรถล่ะ ? ”                            “  ช่างรถมันเถอะ..”                            ฝนข้างนอกซาเม็ดลงไวมาก ทั้งที่เมื่อสักครู่ยังตกลงมาอย่างลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ปานเนตรดึงร่มจากหลังเบาะนั่งคนขับเปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งออกไป                              พันพรละล้าละลังอย่างลังเล ขณะจะตามออกไปอีกคน มือเรียวใหญ่ข้างนั้นก็พลันยื่นเอื้อมมาทางด้านหลังกดไหล่เธอไว้                            เฮ้ย.. มือ.. มือเขา ?                            “  คุณอยู่ที่นี่เถอะ....ฝากดูแลเธอด้วย..”                            เสียงทุ้มกังวานอักขระสำเนียงคมชัด บอกเธออย่างสุภาพ  พันพรตกใจจนลืมตาเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อหูตนเอง  แทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาผู้นั้นผลักเปิดรถออกไปตอนไหน                            พระเจ้าช่วยกล้วยทอด.. หญิงสาวลอบคร่ำครวญอย่างโหยหวนอยู่ในใจ                            แล้วก็ไม่บอก .. ว่าพูดภาษาไทยได้ด้วย                            งั้นเขาก็ฟังรู้เรื่องหมดล่ะสิ ว่าเธอพูดจาลวนลามอะไรเขาไปมั่ง ?                            กรี๊ด...ด...ด !                            ......................................                                                        อุบัติเหตุคราวนี้แม้ไม่มีคนตาย แต่ก็มีคนเจ็บกันหลายคน ทั้งหมดได้รับการปฐมพยาบาลแล้วนำตัวส่งโรงพยาบาลซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดอย่างรวดเร็ว                            ที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งนั้น แพทย์พยาบาลกำลังวุ่นวายกับคนเจ็บที่ถูกพาทยอยกันมา เสียงร้องครวญครางโอดโอยดังระงม ประสานกับเสียงร้องสั่งการของแพทย์ที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน                            “  อ้าว.. นั่นเนตร ใช่ไหม ”                            นายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบเศษซึ่งเป็นหัวหน้าทีมแพทย์ศัลยกรรมของโรงพยาบาลเดินตรงเข้ามาหาปานเนตรที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าประตู  หญิงสาวพอเห็นหน้าเขาก็จำได้ รีบยกมือไหว้ทันที                            “   อ้าว..สวัสดีค่ะพี่ชัย ย้ายมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ? ”                            “   ปีกว่าแล้ว เออ.. แล้วนี่...มาได้ไง ไอ้ณัฐมาด้วยไหม ”                            หมอชัชชัยทักทายน้องสาวของเพื่อนอย่างประหลาดใจ เพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้เจอเธอที่นี่                            “  เปล่าค่ะพี่ณัฐไม่ได้มา  หนูพาคนเจ็บมาส่งน่ะพี่   พอดีอยู่ในที่เกิดเหตุด้วย...”                            “  อ้าว..แล้วบาดเจ็บที่ไหนรึเปล่า ? ”                            “  เปล่าพี่ รถหนูไม่ได้โดน..”                            “  ก็โชคดีไป.. ว่าแต่เราอยู่ปีไหนแล้วนะ ? ”                            “  ปีหกแล้วค่ะ... เป็นเอ๊กซเทิร์น (Extern) แล้ว..”                            “  ดี.. งั้นอย่าเพิ่งไปนะ ช่วงนี้ติดวันหยุดยาว ไม่ค่อยมีคน เทกระจาดมาอย่างนี้ อยู่ช่วยพี่ก่อน...”                            “  พี่คะ ”                            เสียงเรียกทำให้คนซึ่งกำลังจะไปดูคนเจ็บอีกเตียงต้องเหลียวหน้ากลับมาถาม                            “  หือ ? ”                            “  คือหนูมีคนจะแนะนำน่ะค่ะ  เป็นหมอเหมือนกัน...เขามีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือพี่ด้วย ”                            “  ใครหรือ ? ”                            หญิงสาวจึงผายมือไปทางชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเปลคนป่วยซึ่งถูกแยกให้ไปอยู่ในโซนไม่ฉุกเฉิน                            “  ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ ”                            “  คนไหน ? ”                            หมอชัชชัยถามอย่างงงๆ เพราะข้างๆร่างอันอ่อนแอบนเปลนอนของเด็กสาวหน้าตาสะสวยคนนั้น มีชายหนุ่มยืนอยู่ถึงสองคน                             “  คนที่หันหลังมาทางนี้น่ะค่ะ เขาเป็นหมออยู่ที่ฮ่องกง ....ชื่อกั๋วอี้เสียน..”                            ความจริงหมอชัชชัยแค่ทำเป็นสนใจตามมารยาทเท่านั้นเอง ชายหนุ่มสองคนนั้นแม้มีหน้าตาคมคาย ผิวพรรณสะอาดหมดจด  ท่วงท่าดูดีมีสง่าราศี แต่จากใบหน้าคงเด็กกว่าเขาอยู่หลายปี อย่างมากก็เป็นหมอเพิ่งจบใหม่  ดังนั้นคิดว่าพอฟังเธอแนะนำจบก็จะรีบกลับเข้าไปดูคนเจ็บที่กำลังรออยู่                            หากแต่ชื่อ  “กั๋วอี้เสียน” ทำให้หัวหน้าทีมแพทย์ศัลยกรรมของโรงพยาบาลแห่งนี้ถึงกับชะงัก รีบหันหน้าขวับกลับไปดูอีกครั้ง  แล้วก็เป็นเวลาเดียวกับคนซึ่งถูกแนะนำกำลังเหลียวหน้ามาทางนี้พอดี                            “  คุณหมอกั๋ว ! ”                            ..................................................                                                        บเอ็ดปีแล้วสินะ... ตอนนั้นเขายังเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้าย ได้มีโอกาสติดตามอาจารย์ท่านหนึ่งไปนำเสนอผลงานที่มหาวิทยาลัยแพทย์ฮ่องกง ที่นั่นอาจารย์ได้แนะนำให้เขารู้จักกับศัลยแพทย์หนุ่มชื่อดังแห่งโรงพยาบาลหยวนซื่อท่านหนึ่งนามกั๋วอี้เสียน                            คนผู้นี้ไม่เพียงยังหนุ่มแน่นบุคลิกงามสง่าหน้าตาหล่อเหลาอัธยาศัยดี  อีกทั้งยังเป็นศัลยแพทย์ฝีมือเอกระดับต้นๆของฮ่องกง  นักศึกษาแพทย์ชัชชัยฟังการบรรยายเรื่องการผ่าตัดสมองแบบใหม่ของอีกฝ่ายในตอนนั้นแล้วรู้สึกเลื่อมใสสุดหัวใจ ถึงกับตั้งปณิธานไว้ว่าเมื่อเรียนจบแล้ว ตนเองจะต้องเป็นศัลยแพทย์มือหนึ่งของเมืองไทยให้จงได้                            “  ดีใจจริงๆครับที่ได้เจออาจารย์ที่นี่.. ผมชัชชัยครับ สิบเอ็ดปีก่อนเราเคยเจอกันในงานนำเสนอผลงานวิชาการที่มหาวิทยาลัยแพทย์ฮ่องกงน่ะครับ ผมยังจำอาจารย์ได้ดี ”                            พอทราบว่าเขาพูดภาษาไทยได้ หมอชัชชัยก็เลยใช้ภาษาประจำชาติของตนเองทักทายเขาด้วยความปลื้มปิติ                            “  จริงสินะ ผ่านไปตั้งสิบเอ็ดปี  อาจารย์คงจำผมไม่ได้แน่ๆ แต่ผมจำอาจารย์ได้เสมอครับ ..แปลกจริงๆอาจารย์ยังดูหนุ่มไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสิบปีที่แล้วเลย..”                            เขาอยากจะบอกเสียด้วยซ้ำ ว่าอีกฝ่ายยังเหมือนคนในรูปที่เขาเคยถ่ายด้วยกันเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ซึ่งรูปนั้นยังอัดเก็บในกรอบอย่างดีวางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา                            หมอกั๋วอี้เสียนมองหน้าคู่สนทนาอย่างงงๆ พลางขบคิดทบทวนแล้วก็นึกได้อย่างรวดเร็ว                            สำหรับอีกคนเวลาอาจจะผ่านไปนานถึงสิบเอ็ดปี แต่สำหรับเขาเพียงเพิ่งเจออีกฝ่ายเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เอง เหตุการณ์เพิ่งผ่านมาไม่นานมีหรือที่เขาจะจำไม่ได้  เพียงแต่ที่ทำให้เขาลังเลไม่แน่ใจ เพราะหน้าตาของนักศึกษาแพทย์หนุ่มนามชัชชัยคนนั้น กับหมอชัชชัยคนนี้เปลี่ยนไปมากจริงๆ                            คนพออายุมากขึ้น น้ำหนักมากขึ้น และผิวขาวขึ้น ..หน้าตาก็ย่อมดูเปลี่ยนไป                            “  ผมจำคุณได้..”                            หมอชัชชัยจึงยิ้มกว้างอย่างดีใจ แต่ไม่ทันจะพูดอะไรต่อ หมอในทีมรุ่นน้องคนหนึ่งก็ถือแผ่นฟิล์มซีทีตรงเข้ามาหาเขาเพื่อขอคำปรึกษา                            “  พี่ชัยครับ.. ผู้ป่วยรายนี้มีเลือดออกในสมอง อาการเขาตอนนี้แย่ลงเรื่อยๆเลยครับ ”                            “ แล้วทางนิวโรศัลย์ว่ายังไง ? ”                            นิวโรศัลย์ย่อมเป็นคำเรียกแพทย์ศัลยกรรมทางระบบประสาท ส่วนหมอชัชชัยแม้จะเป็นหัวหน้าทีมแพทย์ศัลยกรรมแต่ก็เชี่ยวชาญอยู่อีกระบบ                            “  กำลังผ่าอีกเคสอยู่ครับ... นั่นก็ด่วนเหมือนกัน ผมเลยคิดว่าจะรีเฟอร์เคสนี้ไปที่โรงพยาบาลศูนย์ พี่จะว่าไงบ้างครับ ? ”                            “ ขออนุญาตผมดูฟิล์มหน่อยได้มั้ยครับ ? ”                            หมอหนุ่มอีกคนพอฟังก็มองหน้าหมอกั๋วอี้เสียนอย่างงงๆ สายตาประมาณว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ใคร แต่ก็ยิ่งงงไปใหญ่เมื่อเห็นรุ่นพี่ของตนรีบดึงฟิล์มจากมือไปยื่นให้อีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว                            “ อาจารย์คิดว่าไงครับ ? ”                            คนทั้งโรงพยาบาลต่างรู้จักนิสัยมั่นใจในตัวเองและไม่เกรงกลัวใครของหมอชัชชัย แต่พอเห็นเชามีท่าทางประจบเอาใจชายหนุ่มหน้าตาอ่อนกว่าคนนี้ แถมยังเรียกหาด้วยสรรพนามว่า “อาจารย์” ทุกคำก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆสะดุดหู กระทั่งปานเนตรซึ่งอยู่ในที่นั้นด้วยก็ได้แต่ยืนทำตาปริบๆ                            “  เดินทางจากที่นี่ไปโรงพยาบาลศูนย์นานไหมครับ ? ”                            “  ไปกับแอมบูแล๊นซ์ก็ประมาณชั่วโมงเศษๆครับ แต่รวมเวลาติดต่อประสานงาน ก็คงบวกอีกสองถึงสามชั่วโมง ”                            “  ไปถึงก็อาจจะไม่ได้รับการผ่าตัดทันทีเลยสินะ ”                            “  ครับ..”                            “  อาการขนาดนี้ปล่อยต่อไปอีกชั่วโมงสองชั่วโมงคนไข้ก็แย่แล้ว ผ่าได้ก็อาจจะเหลือแค่เป็นผัก..”                            “  งั้น..อาจารย์ช่วยเขาหน่อยได้ไหมครับ ? ”                            “  คุณไว้ใจผมหรือ ? ”                            “  ครับ...”                            เขาเบือนหน้าไปทางเด็กสาวที่นอนพริ้มตาด้วยความอ่อนเพลียบนเปลนอนคนไข้ขบคิดอย่างลังเล ก่อนจะหันมาทางหมอชัชชัยอีกครั้ง                            “  จะเป็นไรไหม หากผมอยากขอให้คุณช่วยรับแอดมิทเธอไว้ในโรงพยาบาลของคุณก่อน ผมอยากให้เธอได้รับการตรวจร่างกายโดยเร็วที่สุด ผมจะได้วางใจเข้าโออาร์ผ่าเคสนี้โดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง...”                            นายแพทย์หัวหน้าทีมศัลยกรรมพอรับฟังต้องยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม                            “  ด้วยความยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งครับ ”                            ................................................ . แก้ไขเมื่อ 20 มี.ค. 55 18:59:11 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 18:58:28

ความคิดเห็นที่ 6  11. ป่วย                                                        ปานเนตรอยู่ช่วยที่ห้องฉุกเฉินจนเกือบสามทุ่ม ระหว่างที่พวกรุ่นพี่เข้าห้องผ่าตัดกัน เธอก็ช่วยทำพวกหัตถการบางอย่างเท่าที่พอทำได้เช่นการทำแผลเย็บแผล โดยมีพันพรซึ่งเป็นพยาบาลจบมาสองปีทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกันกับเธอคอยเป็นลูกมือให้                            “  โอ้ย..กว่าจะเสร็จ เหนื่อยเลย แต่ก็สนุกดีนะ..”                            พันพรเปรยขึ้นระหว่างเดินมากับปานเนตรบนระเบียงทางเชื่อมระหว่างตึกผู้ป่วยของโรงพยาบาล เนื่องเพราะดึกมากแล้วคืนนี้ทั้งสองจึงต้องพักค้างคืนที่ห้องพักรับรองซึ่งหมอชัชชัยให้คนช่วยเตรียมไว้ให้สองสาว อีกฝ่ายยังผ่าตัดคนไข้ไม่เสร็จ แต่ก็ให้คนโทรออกมาสั่งกำชับไม่ให้พวกเธอขับรถเดินทางตอนกลางคืน                            “  ว่าแต่..ไม่อยากเชื่อเลยนะเนตร...อะไรมันจะจุดไต้ตำตอได้ขนาดนี้  ที่แท้หมอกั๋วอี้เสียนเป็นรุ่นพี่ที่เป็นแรงบันดาลใจให้หมอชัชชัยเป็นศัลยแพทย์ โอ..เรื่องราวระหว่างสองคนนี้...โรแมนติคว่ะ ”                            ปานเนตรเหลือบมองสีหน้าซาบซึ้งปนทะเล้นของเพื่อนสนิทแล้วหัวเราะคิก                            “  ยัยบ้า..ไอ้สุดท้ายน่ะ พูดซะฉันขนลุกนะ ”                            “  ฮิฮิ ..เธอน่ะสิบ้า ฉันแค่บอกว่าโรแมนติค ไม่ได้บอกว่าพวกเขาเป็นแบบนั้นกันซะหน่อย..”                            “  เออ..เธอก็ไปพูดทะลึ่งกับเขาไว้ซะเยอะ ดีนะที่คุณหมอกั๋วเขาไม่ถือสา...”                            “  แหม..ก็ฉันจะไปรู้เรอะ ว่าเขาจะฟังภาษาไทยออก แถมยังพูดซะชัดเปรี๊ยะขนาดนั้น..แต่ฉันว่ามัน..แปลกๆว่ะ..”                            “  แปลกยังไงเหรอ ? ”                            พันพรชะงักเท้า สีหน้าครุ่นคิดพึมพำคำว่า “มันแปลก” หลายครั้ง ก่อนจะอธิบาย                            “  ก็เขาดูหน้าอ่อนมากเลยยังไงก็ดูไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ หมอชัชชัยบอกว่าเขาไม่เปลี่ยนไปเลย สิบเอ็ดปีก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็ยังดูเป็นอย่างนั้น  เอ..ไม่แน่..เขาอาจจะเป็นแวมไพร์ก็ได้นะ ..เธอว่ามั้ย ?”                            “  เฮ้ย..มีแวมพงแวมไพร์ที่ไหนกัน...”                            “  ฮื้อ..แต่ถ้าเป็นจริง แวมไพร์หล่อๆยังงี้..ฉันยอมให้กัดคอเลยว่ะเนตร ฮิฮิ ”                            “  บ้า.. ถึงหน้าเขาจะดูอ่อนเหมือนยี่สิบกว่าๆ แต่บุคลิกของเขาก็สง่าน่าเกรงขามดูเป็นผู้ใหญ่นะ บางทีอายุเขาอาจจะเยอะกว่าที่เราคิดไว้อีกก็ได้ใครจะไปรู้ ”                            “  อืม..มันก็จริง แต่ฉันก็ยังอดสงสัยไม่ได้ว่ะ ได้ยินว่าเขาเป็นศัลยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญตั้งหลายระบบ  เฮ่อ..แค่ระบบเดียวก็หัวบานแล้ว คนอะไรวะมันจะอัจฉริยะเก่งเว่อร์ขนาดนั้น ดูสิ..แล้วยังพูดได้อีกตั้งหลายภาษา แถมสำเนียงชัดยังกับเจ้าของภาษา ยังไงฉันก็ว่าเขาเหมือนไม่ใช่คนปกติธรรมดาเลยว่ะ... อ๊ะ อ๊ะ.. รึเขาจะเป็นมนุษย์ต่างดาววะเนตร ? ”                            พูดจบก็โดนเพื่อนที่มาด้วยกันยื่นมะเหงกเคาะใส่หัวเบาๆให้หลายที                            “  พอๆ ตื่น ตื่น ตื่น... เธอนี่ยิ่งคิดยิ่งเพี้ยน ยิ่งหลุดโลก เดี๋ยวเถอะ.. จะจับส่งวอร์ดจิตเวชซะเลย.. ไปกันเถอะ ไปเอาของที่รถกัน จะได้เข้าที่พักอาบน้ำนอน พรุ่งนี้จะได้ตื่นออกเดินทางกันแต่เช้า...”                            ปานเนตรพูดจบก็ก้าวขาเดินนำหน้า พันพรลูบหัวตนเองป้อยๆแล้วค่อยนึกอะไรออก                            “  อ้าวเฮ้ยเนตร.. แล้วไหนว่าจะไปเยี่ยมน้องคนนั้น ไม่แวะไปกันก่อนกลับห้องพักเหรอ..  ”                            .......................................                                                        หน้าห้องพิเศษหมายเลข 236                            สองสหายสาวยืนจดๆจ้องๆลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่เข้าไปดี เมื่อชะเง้อมองทางช่องกระจกที่ข้างประตู เห็นเด็กสาวคนนั้นนอนหลับอย่างอ่อนเพลียอยู่บนเตียงคนไข้ แล้วมีชายหนุ่มซึ่งมาด้วยกันอีกคน นั่งกุมมือเธออย่างเงียบๆอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียง                            “  เอ..ถ้าพวกเราเข้าไปตอนนี้ จะเป็นกอขอคอพวกเขารึเปล่าวะเนตร ?”                            “  น้องเขาคงอยากพักผ่อน งั้นพวกเรากลับกันเถอะ..”                            “  ขอโทษนะคะ.. คุณเป็นญาติกับคนไข้ห้องนี้รึเปล่าคะ ? ”                            พยาบาลที่อยู่ในเวรบ่ายคนหนึ่งเดินเข้ามาทักพวกเธอ  พันพรก็ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลจึงเข้าใจดีว่า คำว่า ‘ญาติ’ ในที่นี้ไม่ได้หมายถึงการมีความสัมพันธ์ในครอบครัวหรือทางสายเลือดอย่างเดียวแต่อย่างใด หากแต่ยังหมายรวมถึงคนรู้จักที่มาเยี่ยมผู้ป่วยคนนั้นด้วย ซึ่งจะมักโดนเหมารวมเรียกว่าเป็นญาติเหมือนกัน                            “  ค่ะ..ก็พอรู้จักกันนิดหน่อย..”                            “  งั้น..ไม่ทราบพวกคุณพูดภาษาเขาได้มั้ยคะ คือ..พวกเขาฟังภาษาไทยไม่ออกเลยน่ะค่ะ ทางเราก็เลยไม่รู้จะสื่อสารกับพวกเขายังไง...”                            “  แต่สองคนนั่นพูดภาษาอังกฤษได้นะ..”                            พันพรโพล่งบอก เพราะตอนปานเนตรติดรถไปกับคนไข้อาการหนักขณะนำส่งโรงพยาบาล รถของเธอจึงให้ชายหนุ่มในห้องเป็นคนขับให้ พันพรซึ่งอยู่ในรถนั่งมากับเขาเคยชวนเขากับเด็กสาวคนนั้นพูดคุย จึงพอรู้มาว่าทั้งสองพูดภาษาอังกฤษได้ในระดับที่นับว่าคล่องปร๋อพอสมควร                            พยาบาลคนนั้นพอฟังก็หัวเราะแหะๆเป็นการบอกกลายๆว่าเธอก็หาได้ถนัดภาษาอังกฤษสักเท่าไร                            “  งั้นมีอะไรที่พวกเราช่วยได้ไหมคะ..ฉันคิดว่าพอเป็นล่ามให้ได้..”                            ปานเนตรเอ่ยอาสา พยาบาลสาวจึงรีบฉวยโอกาสดีๆนี้ในทันใด                            “  ดีเลยค่ะ ..คือทางเราจะซักข้อมูลส่วนตัวบางอย่างของเธอมาลงกรอกบันทึกในประวัติคนไข้น่ะ รบกวนช่วยหน่อยนะคะ...”                            .............................                                                        เด็กสาวคนนั้นมีไข้ขึ้นสูง พันพรจึงอาสาช่วยเช็ดตัวลดไข้ให้เธอ ชายหนุ่มคนนั้นจึงได้แต่ออกไปรออยู่หลังห้องชั่วคราว  ระหว่างนั้นปานเนตรก็ซักถามพวกประวัติส่วนตัวเคร่าๆตามใบซักประวัติที่พยาบาลให้มา โดยใช้ภาษาจีนกวางตุ้งพูดกับเธอ จึงทำให้คนอื่นในห้องได้แต่อ้าปากหวอเพราะฟังไม่เข้าใจสักคำ                            “  ฉันชื่อเฉินเป่าหลิงค่ะ... เรียกว่าหลิงหลิงก็ได้นะคะ ขอบคุณพี่มากที่ช่วยฉันไว้ตั้งเยอะเลย..”                            “  ไม่เป็นไร...พี่ชื่อปานเนตรนะ เรียกพี่เนตรก็ได้  ขอทราบวันเดือนปีเกิดน้องหลิงหลิงหน่อยสิคะ”                            เด็กสาวบอกเธอไปอย่างไม่ลังเล ปานเนตรจรดปากกากรอกข้อมูลตามที่อีกฝ่ายบอก แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเธอบอกว่าอายุ 15 ปี แต่บอกปีเกิดว่าเป็นปี  ‘ค.ศ. 1986’                            “  เอ่อ..หลิงหลิง น้องบอกว่าปีอะไรนะคะ 1986 รึว่า 1996 คะ ? แต่เอ..ถ้าตอนนี้อายุ 15 ปี ก็ต้องเป็นปี 1997 สิคะ  เพราะถ้าบอกว่าเกิดปี 1986 ปีนี้น้องก็จะยี่สิบหกแล้วนะ แก่กว่าพี่ตั้งสองปีแน่ะ ”                            ปานเนตรบอกด้วยน้ำเสียงเชิงแซวๆอย่างเอ็นดู                            หลิงหลิงมีสีหน้าอึ้งไปเล็กน้อย ถามเบาๆเหมือนเสียงคราง                            “  แล้ว..ปีนี้ ค.ศ.อะไรหรือคะ ? ”                            “  ก้อ.. 2012 ไงคะ  นี่มาแกล้งอำทำเป็นถามพี่ รึว่าน้องจำไม่ได้จริงๆคะ ? ”                            ปานเนตรชักไม่แน่ใจว่าอาการไข้ทำให้สมองเธอมีปัญหาอะไรผิดปกติไปรึเปล่า เพราะเท่าที่รู้ทางประเทศฮ่องกงก็ใช้ปีคริสตศักราชแบบสากล ไม่ใช่พุทธศักราชแบบของไทย ที่ต้องเอามาบวกลบตัวเลขเพื่อเทียบไปหาปี ค.ศ. กัน                            “  พอเถอะนะ.. เธอคงเพลียแล้ว ”                            อยู่ๆชายหนุ่มคนนั้นก็เดินเข้ามาดึงใบซักประวัติจากมือของเธออย่างกับไม่พอใจ                            “  ให้เธอพักผ่อน ถ้าอยากรู้อะไร...มา...ผมตอบให้เอง...”                            “  อาหมิง..อย่าเสียมารยาทกับพี่เค้าอย่างนั้นสิ..”                            อู๋เจ้าหมิงจ้องหน้าปานเนตรจนเธอชักหวั่น สายตาของชายหนุ่มคนนี้ดูมีอำนาจอย่างบอกไม่ถูก ถึงเขาจะดูแล้วน่าจะอายุน้อยกว่านายแพทย์กั๋วอี้เสียนอยู่หลายปี  แต่บุคลิกหน้าตาและสง่าราศีนับว่าแทบไม่ด้อยกว่ากันเลย เท่าที่รู้เขาไม่ใช่หมอ แต่เขาเป็นใครกันนะเธอก็ยังไม่เคยถาม                            นับตั้งแต่เกิดเรื่องอุบัติเหตุวุ่นวายนั่น นี่แทบเป็นครั้งแรกที่หญิงสาวได้มองหน้าหนุ่มสาวคู่นี้อย่างเต็มตา หลายแวบที่เธอแอบเหลือบมองพวกเขาอย่างสะกิดใจ ปานเนตรอดรู้สึกไม่ได้ว่าเหมือนกับเคยเห็นหนุ่มสาวสองคนนี้ที่ไหนมาก่อน แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก                            ด้วยเหตุนี้หญิงสาวจึงรีบอาสาคุณพยาบาลที่นี่ขอซักประวัติเด็กสาวคนนี้ให้ เผื่อว่าจะทำให้เธอพอนึกออกว่าเคยรู้จักกับอีกฝ่ายเอาตอนไหน แล้วพอเขาพูดแบบนี้ออกมา ไม่ว่าจะพูดด้วยอารมณ์ประชดหรืออะไรก็ดี ก็นับว่าเข้าทางเธอพอดี                            “  ก็ดีค่ะ... จริงสิ.. คุณชื่ออะไร เป็นอะไรกับคนไข้เหรอคะ ? ”                            “  ผมชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับเธอ ต้องเอากรอกลงในประวัติคนไข้ด้วยไหมมิทราบ ? ”                            เขาทรุดนั่งลงบนโซฟาตัวข้างๆเธอ ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมอย่างเอาเรื่อง ปานเนตรถูกย้อนจนต้องกลืนน้ำลายเอี๊อกลงคออย่างฝืดฝืน ตอบเขาไม่ถูก                            “ อาหมิงอ้ะ...”                            เสียงปรามอย่างอ่อนล้าของเด็กสาวบนเตียงคนไข้ ทำให้เขาค่อยสลายท่าทีก้าวร้าวลง วางใบซักประวัติลงบนโต๊ะขวางเตียงแล้วหันมาสรุปเสียงเรียบๆ                            “  นี่ก็ดึกมากแล้ว ผมขอเวลาให้คนไข้ได้พักผ่อนนะครับ ใบซักประวัติเนี่ย ประเดี๋ยวหมอกั๋วอี้เสียน กลับมาจากห้องผ่าตัด ผมค่อยบอกให้เขาช่วยกรอกให้พวกคุณก็แล้วกัน ตกลงไหมครับ ? ”                             ..                                                        ออกจากห้องคนไข้เดินลงจากตึกไปที่ลานจอดรถเพื่อแวะเอากระเป๋าสัมภาระ  ระหว่างทางพันพรก็คันปากยิบๆอดนินทาคนไม่ได้                            “  น้องหลิงเธอทั้งสวยทั้งนิสัยน่ารักมากเลยนะ แต่หมอนั่นอ่ะ...หล่อซะเปล่า ท่าทางกวงติงเป็นบ้าเลยว่ะ..ชื่ออะไรแล้วนะ ได้ยินเรียกกันหมิง หมิงอะไรเนี่ย คนไรว้า สงสัยคงเป็นญาติกับช่วงช่วงหลินปิงแน่เลย ”                            หญิงสาวนึกถึงเจ้าหมีแพนด้าชื่อดังของเมืองไทยสองแม่ลูก แล้วพอจินตนาการเอาใบหน้าเจ้าหนุ่มจอมเกรียนคนนั้นเข้ามาซ้อนกับหน้าแม่แพนด้าก็อดหัวเราะครึๆในคออย่างสะใจไม่ได้ แต่ครั้นพอเหลือบไปเห็นเพื่อนรักเดินนิ่งเงียบไม่ยอมรับมุข ท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ จึงสะกิดถามอย่างสงสัย                            “  เป็นไรไปเหรอเนตร..ฉันเห็นเธอแอบมองหมอนั่นหลายแวบ อย่าบอกนะ ว่าสนใจเค้า ? ”                            “  บ้าน่า..เปล่าอย่างนั้นซะหน่อย ”                            “  มันก็จริงนะ ในเมื่อหัวใจทั้งสี่ห้องของเธอมีพระเอกหนุ่มคนนั้นครอบครองไปซะหมดทุกห้องแล้ว นี่นา จะเหลือห้องว่างให้ใครได้อีก ไม่เหมือนฉัน..หัวใจฉันมันเป็นคอนโด มีสิบชั้นชั้นละสิบห้องแถมยังมีนโยบายต่อเติมได้ไม่อั้น ใครหน้าตาดี ฉันเปิดห้องรับเข้ามาได้หมด อ้อ..ยกเว้นนายหมิงหมิงคนนั้นนะ  ฮิฮิ.. ว่าแต่ตอนนี้ฉันยกให้คุณหมอกั๋วเช่าอยู่ห้องบนสุดเลยล่ะ ”                              “  ยัยพังพอนเอ๊ย.. เธอน่ะ น่าจะบ้าของแท้ ”                            ปานเนตรหัวเราะพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนระอา พันพรแม้จะพูดมาก จนบางครั้งออกจะเพี้ยนๆไปบ้าง แต่ก็อารมณ์ดีคุยสนุกมีความจริงใจเข้ากันได้กับทุกคน ดังนั้นคนที่ยัยคนนี้ไม่ชอบหน้า จึงจัดได้ว่าเป็นคนที่สมควรได้รับการพิจารณาตนเองอย่างที่สุด                            ทั้งสองเดินมาถึงรถที่จอดอยู่ เปิดหลังรถหยิบกระเป๋าสัมภาระออกมา เพราะมัวยุ่งๆปานเนตรค่อยนึกขึ้นมาได้ว่าลืมโทรศัพท์มือถือไว้ในรถ หญิงสาวเอามากดดูเผื่อมีสายจากใครโทรเข้ามาบ้าง แต่ก็ต้องผิดหวัง                            นี่มันก็กว่าสัปดาห์ไปแล้วนะ..ทำไมหนอเขาถึงเงียบไปอย่างนี้ ?                            ไม่มีทั้งโทรศัพท์ ไม่มีทั้งเอสเอ็มเอส ไม่มีทั้งอีเมล์ติดต่อกลับมาบ้างเลย เธอเคยเปิดทั้งเอ็มเอสเอ็น ทั้งสไก้ป์รอเขาหลายคืนติดต่อกัน แต่เขาก็ไม่ยอมออนไลน์ หรือว่าเขาบล็อกเธอไว้ทำให้เธอมองไม่เห็นเขา ?                            หรือต้องเป็นอย่างทุกครั้งใช่ไหม..ที่เธอต้องโทรไปง้อเขาก่อน ?                            “ เนตร...”                            คราวนี้ท่าทางของพันพรจริงจังไม่มีแววขี้เล่นอีก กล่าวอย่างรู้สึกผิด                            “ ฉันขอโทษนะ รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังไม่สบายใจเรื่องเขาคนนั้น ฉันไม่น่าเอาเขามาล้อเธอเลย.. ”                            “  คิดมากน่า...ฉันไม่เป็นไร ไปห้องพักกันเถอะ... พี่ชัยบอกไว้ว่าไปทางไหนแล้วนะ..”                                                        ห้องพักรับรองที่หมอชัชชัยให้เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลจัดให้สองสาวมีเครื่องคอมพิวเตอร์ซึ่งต่ออินเตอร์เนตไว้ให้ผู้เข้าพักได้ใช้งาน  พันพรอาบน้ำเสร็จก่อนระหว่างที่รอปานเนตรอาบน้ำจะได้เข้านอนพร้อมกัน หญิงสาวก็นั่งเปิดอินเตอร์เนตเล่นดูโน่นดูนี่ฆ่าเวลา                            แล้วอยู่ๆ ความคิดแวบหนึ่งก็ผุดขึ้นในหัว จึงพิมพ์ข้อความลงในช่องค้นหาของกูเกิ้ล เมื่อกดค้น ลีสต์มากมายก็แสดงขึ้นในเวบเพจ เธอเลือกที่เป็นภาษาไทย เมื่อใช้เมาส์คลิกเปิดหน้าเวบ ภาพดาราหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก็เปิดโชว์ขึ้นมาเป็นแกลอรี่                            “  อืม.. ก็หล่อทุกมุมดีอยู่หรอกนะ นั่นสิสาวๆในเวบถึงได้คลั่งกันเกรียว ไม่มีเว้นแม้แต่เพื่อนฉัน  เฮ้ย..ยัยเนตรเอ้ย..รักใครไม่รักดันไปหลงรักดาราหนุ่มฮ่องกง ว่าแต่สมัยนี้มันต้องเกาหลีสิ   ไม่อินเทรนด์เอาซะเลยเพื่อนเรา...”                            เธอเลือกกดลิ้งค์ข่าวคราวของเขามาอ่าน พลางพึมพำกับตัวเอง                            “  แปลกนะ..แสดงเป็นพระเอกแค่เรื่องเดียวเอง นอกนั้นก็รับจ๊อบถ่ายแบบนานๆที ปีหนึ่งแค่ครั้งสองครั้ง แล้วทำไมยัยเนตรบอกว่าเขายุ่ง มันยุ่งอะไรกันนักกันหนาหว่า ไม่เห็นมีผลงานอะไรออกมาเลย แต่ก็นะ..แฟนคลับยังตามกันตรึมไม่ยอมเลิก                              เอ.. อันนี้เขาเขียนว่าไรหว่า  เจเจพระเอกหนุ่มผู้มีโลกส่วนตัวอันลึกลับ กลายเป็นเสน่ห์ที่แฟนคลับต่างสนใจค้นหาว่าที่แท้เขาเป็นใครกันแน่ บ้างก็ลือกันว่าเขาทำงานให้กับองค์กรลับจึงไม่ค่อยได้เปิดเผยตัวต่อโลกภายนอก บ้างก็ลือกันว่าเขามีแบ็คใหญ่คอยหนุน ทำให้ข่าวที่เขาไม่ประสงค์จะเปิดเผยมักถูกกวาดเก็บเรียบ ไม่ว่าจะบนแผงหนังสือหรือในอินเตอร์เนต..ว้าว มันลึกลับขนาดนี้เชียว ? ”                            พันพรกะพริบตาพลางนึกทบทวน  จำได้ว่าเธอรู้จักพระเอกหนุ่มเจเจครั้งแรกเมื่อประมาณสองปีที่แล้ว ตอนนั้นปานเนตรเอาหนังจีนกำลังภายในที่เขาแสดงมาอวดให้เธอดู หญิงสาวยอมรับว่าพระเอกหนุ่มคนนี้หน้าตาดีมาก ดูหล่อเหลาบุคลิกองอาจงามสง่าชวนสะดุดตา เพียงแต่เธอเป็นแฟนหนังเกาหลีไม่ใช่หนังจีน โดยเฉพาะพวกจีนกำลังภายในเธอดูไม่ค่อยรู้เรื่อง ในตอนนั้นจึงดูเป็นเพื่อนปานเนตรไปงั้นๆ                            แต่ต่อมาพันพรก็เริ่มสังเกตพบอาการแปลกๆของปานเนตร  แม้ผ่านไปเป็นปีแต่อีกฝ่ายก็ยังเห่อพระเอกคนนี้ไม่เลิก  ดีวีดีหนังที่เขาแสดงไว้ชุดนั้นถูกเพื่อนรักของเธอเอามาเปิดดูซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่ายี่สิบเที่ยว  ภาพเกือบทุกภาพของเขาที่มีอยู่ในอินเตอร์เนตไม่ว่าจะเป็นภาพจากในหนังที่แสดงหรือจากที่ถ่ายแบบ ก็ล้วนถูกปานเนตรตามค้นหาดาวน์โหลดมาเก็บไว้ในฮาร์ดดิสก์จนเพียบ                            นี่ถ้าไม่ใช่เป็นเพื่อนสนิทกัน เธอก็คงไม่มีทางรู้ความลับนี้ของปานเนตรเป็นแน่ ซึ่งพอรู้อีกฝ่ายก็อาการเป็นหนักเสียแล้ว !                            พันพรแทบไม่อยากจะเชื่อจริงๆเลยว่า สาวสวยที่สำรวมเรียบร้อยมุ่งมั่นแต่เรื่องเรียนและเรื่องงานอย่างปานเนตรจะเป็นไปได้ขนาดนี้  ทั้งๆรอบตัวเธอที่มีหนุ่มๆมาสนใจตามจีบมากมาย แต่เธอกลับไม่สนใจใครเลย นอกจากพระเอกหนุ่มคนนี้                              พันพรว่าเธอก็บ้าแล้วนะ..แต่ยัยเนตรดูจะบ้ายิ่งกว่าเธออีก                            ยิ่งช่วงหลังพอปานเนตรรู้ว่าเธอรู้ จึงกล้าที่จะเปิดเผยความในใจที่มีต่อพระเอกหนุ่มคนนั้นกับเธอมากขึ้น คงเพราะอีกฝ่ายไม่รู้จะไปบ่นเปรยระบายให้ใครฟัง แรกๆพันพรก็นึกว่าปานเนตรพูดเล่นแบบไหลตามน้ำเหมือนทุกครั้งเวลาเธอแซว แต่หลังๆนี่เธอชักรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจริงเสียแล้ว                            ปานเนตรดูจะหลงรักเขาเข้าจริงๆ ไม่ได้แค่เพียงเป็นการ ‘คลั่งดารา’ แบบคนอื่นทั่วๆไป                            ยิ่งหลังปีใหม่มานี้ปานเนตรดูเศร้าๆ บางครั้งก็บ่นเปรยว่าติดต่อเขาไม่ได้ เธอรู้สึกว่าเพื่อนชักจะหมกมุ่นเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงชวนอีกฝ่ายมาเที่ยวเผื่อจะได้ลืมๆไปบ้าง                            ว่าแต่เฮอะ..อุตส่าห์หนีเรื่องดาราหนุ่มฮ่องกงมาพักร้อน.. แต่ดั๊นมาเจอหนุ่มฮ่องกงอีกถึงสองคนเข้ากลางทาง   ยัยเนตรเอ้ย..หรือว่าชีวิตแกจะหนีไอ้ที่เป็นฮ่องกงฮ่องกงไม่พ้นเสียแล้ว                            ชิ.. ทำไมไม่มีเกาหลีมั่งว้า คุณพันพรจะได้ร่วมแจมมั่ง !                            ไม่เห็นมีแบบวอนบินหลงบ้างสักคน มีแต่ยุงแถวนี้บินว่อนไปหมด..เฮ้อ !                            “  พร.. ดูอะไรอยู่เหรอ ? ”                            ปานเนตรอาบน้ำเสร็จเดินเข้ามาทางด้านหลังตอนไหนไม่ทันรู้ตัว คนที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ถึงกับสะดุ้ง รีบกดเม้าส์คลิกปิดเวบเพจที่เปิดอยู่ แต่เม้าส์ดันค้างปิดไม่ทัน ภาพใบหน้าดาราหนุ่มเจเจคนนั้นเปิดยิ้มอยู่เต็มจอ ดวงตาเรียวมีประกายของเขาทำให้หญิงสาวที่กำลังเช็ดผมอยู่ยืนนิ่งค้างราวกับต้องมนต์สะกด                            พันพรสะบัดเม้าส์ไปมาพอมันหายค้างแล้วก็รีบปิดหน้านั้นเสีย ก่อนจะหันไปยิ้มพูดแก้เก้อ                            “  แหะๆ ฉันแค่ลองเสิร์ชดูข่าวของเขาน่ะ เผื่อมีข่าวหรือรูปอะไรใหม่ๆมาบ้าง ”                            ปานเนตรไม่พูดอะไร เดินไปนั่งปลายเตียงแล้วใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดผมต่อ                            พันพรจึงปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกไปนั่งใกล้ๆ                            “  เนตร..เธออย่าโกรธฉันนะ..”                            “  เรื่องอะไร ? ”                            “  คือ.. ฉันยิ่งอ่านเรื่องของดาราคนนั้น แล้วฉันว่า..เขาดูลึกลับจนน่ากลัวเลยล่ะ ”                            “  เธอกลัวอะไรหรือ ? ”                            “  เนตรอ่ะ..ฉันรู้นะว่าเธอคิดยังไงกับเขา นี่พูดในฐานะเพื่อนสนิท ฉันห่วงเธอนะ เขาเป็นดารา..มิหนำซ้ำยังเป็นดาราต่างประเทศ เขาอยู่ไกลจากเธอลิบลับ จริงอยู่ที่พี่ชายกับพี่สะไภ้เธออยู่ฮ่องกง เธอก็ไปเที่ยวที่นั่นออกบ่อยๆ แต่ว่า...เฮ้อ...ฉันก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี ฉันไม่อยากให้เธอหมกมุ่นเรื่องเขา เขา..เป็นเหมือนอะไรที่ไม่มีตัวตน มันเหมือนคนในฝัน...”                            คนฟังยิ้ม เช็ดผมพลางตอบเสียงเรียบเรื่อย                            “ เขาไม่ใช่คนในฝันนะ เขามีตัวตนจริงๆ ”                            “  ฉันรู้..ฉันก็แค่เปรียบเทียบให้เธอฟัง ฉันห่วงเธอและเสียดายเธอนะ  ผู้หญิงสาวสวย บ้านก็ฐานะดี มิหนำซ้ำยังมีดีกรีเป็นหมออย่างเธอ น่าจะได้เจอกับชายหนุ่มดีๆ จะว่าไปหมอเคนก็ดีนะ...”                            “  พอเถอะพร..ผมแห้งแล้ว เรารีบเข้านอนกันเถอะ..”                            “  เนตร...”                            ปานเนตรเลิกผ้าห่มล้มตัวลงจะนอน พอเห็นเพื่อนยังนั่งนิ่งหน้ามุ่ยอยู่ จึงขยับตัวเข้าไปเอื้อมมือพันพรมากุมไว้แล้วบีบเบาๆพลางยิ้ม                            “  พร ขอบใจมากนะ ฉันรู้ว่าเธอไม่สบายใจเป็นห่วงฉัน ขอโทษนะ ที่ฉันไม่ได้บอกเธอไปทั้งหมด ทำให้เธอเอามาจับโน่นผสมนี่ คิดมากจนวุ่นวาย..”                            “  หา.. นี่ฉันรู้แค่บางส่วน เธอยังเป็นมากกว่านี้อีกหรือ ? ”                            “  ความจริง..คบเป็นพี่ชายน้องสาวกันมาตั้งนานมันก็ราบรื่นดี ฉันไม่ควรไปริคิดอยากเปลี่ยนความสัมพันธ์ไปเป็นอย่างอื่นเลย บางที..เขาอาจจะเห็นฉันเป็นแค่น้องสาวคนหนึ่งจริงๆก็ได้นะ..”                            “  เธอพูดอะไรหรือเนตร ฉันงงไปหมดแล้ว ? ”                            พันพรยกมือขึ้นเกาหัวตัวเองอย่างไม่เข้าใจ เธอชักเริ่มเครียดขึ้นมาอีกแล้วซี อีกฝ่ายดูพูดไปตาลอยๆเหมือนคนเพ้อเจ้อยังไงยังงั้น  ปานเนตรทำเสียงหึหึในลำคอเหมือนกำลังหัวเราะ หันไปเอื้อมมือปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวลงนอน                            เงียบอยู่ในความมืดชั่วขณะพันพรก็ได้ยินเธอพูดเบาๆ                            “  โลกอาจจะรู้จักเขาว่าเป็นดารา ที่เพิ่งโด่งดังขึ้นเมื่อสองปีก่อน แต่สำหรับฉัน..เขาเป็นพี่ชายที่ฉันรู้จักมานานนับสิบกว่าปีแล้ว..”                            “  หา..”                            แล้วพันพรก็ดีดตัวลุกขึ้นนั่งทั้งผ้าห่ม นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะก้มลงถาม                            “  นี่..เธอรู้จักเขามานานแล้วเหรอ ? ”                            “  อืม..เขาเป็นน้องชายคนเล็กของพี่สะใภ้ฉันเอง  อายุแก่กว่าฉันประมาณห้าหกปี ฉันได้รู้จักเขาครั้งแรกในงานแต่งของพี่ชายฉันกับพี่สะใภ้  ฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบหน้าพี่ชายฉันมากเลย  แต่สำหรับกับเด็กผู้หญิงอย่างฉัน เขากลับสุภาพและอ่อนโยนมาก..”                            “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                            “  ตอนเด็กๆพอปิดเทอมฉันจะมักไปพักกับพี่ชายและพี่สะใภ้ ทำให้ได้เจอเขาบ่อยๆ เพราะเขาเป็นน้องชายที่ติดพี่สาวมากเลย เขาเป็นคนที่น่ารัก อัธยาศัยดี ฉันยังรู้มาว่า เขาเป็นนักเรียนที่ฮอตมากในโรงเรียนอีกด้วย จนกระทั่งเขาเรียนจบมัธยมปลาย ทางบ้านก็ส่งเขาไปเรียนต่อที่อเมริกา หลังจากนั้นเวลาฉันไปพักที่บ้านพี่สะใภ้ก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย  จนกระทั่งเมื่อสองสามปีก่อน..เขากลับมาฮ่องกงเพื่อเป็นพระเอกรับเชิญรับเล่นหนังซีรี่ย์พิเศษเรื่องหนึ่งเนื่องในโอกาสครบรอบยี่สิบปีของสถานีโทรทัศน์พ่อของเขา พวกเราถึงได้มีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง เพราะเหตุนี้ฉันจึงปลื้มหนังเรื่องนั้นของเขามาก ..”                            “ สถานีโทรทัศน์พ่อของเขา ? ”                            “  อืม..พ่อของเขาเป็นเจ้าของสถานีโทรทัศน์ชื่อดังแห่งหนึ่งของฮ่องกง บ้านของเขายังทำธุรกิจเกี่ยวกับภาพยนตร์  เขามารับเล่นหนังเนื่องในโอกาสพิเศษ เพราะไม่อยากให้ใครหาว่าเขาใช้เส้นสายจนได้บทเด่นมาเล่น ดังนั้นจึงปกปิดความเป็นมาของตัวเอง โดยใช้ชื่อย่อในการแสดงว่า เจเจ  เจตัวแรกคือแจ็คกี้ที่เป็นชื่อในภาษาอังกฤษของเขา ส่วนเจ ตัวหลังคือ เจิ้ง ซึ่งเป็นแซ่ของเขา  ส่วนชื่อจริงๆของเขาคือ เจิ้งอี้เซิน  เขามักชอบให้ฉันเรียกเขาว่า พี่เซิน..”                            “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                            “  อื้ม..ถึงแม้เขาจะเป็นคนที่เฟรนด์ลี่กับทุกคนมากๆ แต่เขาก็มีโลกส่วนตัวสูง พี่สะใภ้เล่าให้ฉันฟังว่า  ตอนที่เขาเรียนจบมัธยมปลาย พอดีกับเกิดอุบัติเหตุขึ้นที่โรงเรียนของเขา พี่เซินต้องเสียเพื่อนที่รักมากไปในเหตุการณ์นั้นถึงสองคน ทำให้เขาเสียใจมาก จึงตัดสินใจไปเรียนเมืองนอกแล้วก็ไม่ยอมกลับฮ่องกงอีกเลย จนกระทั่งแม่ของเขาต้องใช้อุบายเรื่องดึงเขามาเล่นหนังซีรี่ย์พิเศษของสถานีโทรทัศน์ นั่นแหล่ะ เขาถึงได้ยอมกลับบ้าน แต่เขา ก็ไปๆมาๆนะ ไม่ได้อยู่ฮ่องกงตลอด เพราะเหตุนี้เรื่องของเขา จึงดูลึกลับ..เพราะว่าเขาไม่อยากเปิดเผยโลกส่วนตัวของเขากับใคร..”                            “  อย่างนี้นี่เองหรือ ? ”                            ดูเหมือนว่าเวลานี้พันพร จะพูดเป็นอยู่แค่ประโยคนี้ประโยคเดียวเสียแล้ว                            “ คราวนี้..เธอคงสบายใจได้แล้วใช่ไหม ว่าฉันไม่ได้เป็นโรคจิต คลั่งดาราจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้นแบบนั้นสักหน่อย ฉันแค่อยากติดตามข่าวของเขา พี่ชายของฉันคนนั้นก็เท่านั้น ..”                            “  แล้ว.. ที่เธอดูเหมือนไม่สบายใจ เป็นเพราะอะไรหรือ ? ”                            “  คือ..เรื่องก็มีอยู่ว่า หลังจากที่เราได้พบหน้ากัน  และได้รื้อฟื้นความทรงจำเก่าๆกันใหม่ ระหว่างฉันกับเขาก็ดูเหมือนจะสนิทกันอีกครั้ง ส่วนใหญ่เราติดต่อผ่านทางอินเตอร์เนต ไม่ก็โทรศัพท์ แล้วอยู่มาวันหนึ่ง พี่สะใภ้ก็รู้เรื่องนี้...”                            “ อา..พวกเธอโดนขัดขวางการติดต่อกันเหรอ ? ”                            พันพรนึกถึงในละคร ที่หนุ่มสาวสองคนมักโดนคนในครอบครัวฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกีดกัน                            มิคาด ปานเนตรกลับส่ายหน้า                            “  ใครบอก... พี่สะใภ้รักเอ็นดูฉันมาก พอรู้ว่าน้องชายเขาติดต่ออยู่กับฉัน ก็ดีใจใหญ่ รีบสนับสนุนพวกเราสองคน แบบประมาณว่า..อยากให้เราเป็นแฟนกันจริงๆ คอยเป็นแม่สื่อแม่ชักให้พวกเราหลายครั้ง จนฉันเริ่มรู้สึกเอนเอียงตามเสียงยุ แต่ท่าทางพี่เซินคงไม่ค่อยชอบใจให้เป็นอย่างนั้น เขาจึงพยายามตีห่างออกจากฉัน ”                            “  ว้า...”                            “  ครั้งสุดท้ายที่โทรคุยกันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เราขัดแย้งกันนิดหน่อบ จะว่าไปคือมีปากเสียงกันกลายๆนั่นแหล่ะ แบบว่าอยากลองใจเขาด้วย ว่าคิดอย่างไรกับฉัน แต่นึกไม่ถึงว่า...หลังจากนั้น เขาก็เงียบไป ไม่ยอมติดต่อกลับมาอีกเลย ”                            “ แล้วเธอ..เคยลองโทรไปง้อเขารึยัง  ? ”                            “  ไม่ล่ะ ทุกทีเวลาเถียงกัน ฉันต้องเป็นฝ่ายง้อเขาทุกที แต่คราวนี้ฉันอยากจะลองดูว่า เขาจะง้อฉันบ้างไหม จะว่าไป..เงียบไปสักพักแบบนี้ก็ดี ฉันจะได้มีเวลากลับมาตั้งหลักและทบทวนตัวเอง ว่าเขามีน้ำหนักในใจสำหรับฉันมากแค่ไหน ...”                            “  เธอ...อย่าบอกนะ ว่าเธอจะตัดใจจากเขา ? ”                            ปานเนตรเงียบไปพักใหญ่ จนพันพรเข้าใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เนิ่นนานค่อยมีเสียงเบาๆตอบมาจากร่างใต้ผ้าห่มที่นอนคะแคงหันหลังให้นั้น                            “  ถ้าใจคนเรามันตัดได้ขาดกันง่ายๆ เหมือนเอามีดหั่นให้ออกจากกันได้ก็คงจะดีนะ แต่นั่นแหล่ะ..เรื่องบางเรื่องก็คงต้องใช้เวลา ที่จะทำให้ความรู้สึกต่างๆมันเจือจางลง  คืนนี้ฉันเล่าให้เธอฟัง เพราะพรุ่งนี้ฉันตั้งใจว่าจะลืมเรื่องเหล่านี้ทั้งหมด ..ตื่นขึ้นมาเช้าพรุ่งนี้ เธอก็ได้โปรดลืมมันไปพร้อมกับฉันด้วยจะได้ไหม...”                                                        ............................................................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 19:09:23

ความคิดเห็นที่ 8 .                                                         การผ่าตัดสำเร็จเสร็จสิ้นอย่างน่าพอใจ หมอกั๋วอี้เสียนออกจากห้องล้างมือ มองดูคนไข้ซึ่งเวลานี้นับว่าปลอดภัยแล้วในระดับหนึ่งถูกเข็นออกจากห้องผ่าตัดเพื่อไปรับการดูแลต่อที่ห้องไอซียู แล้วค่อยนึกขึ้นมาได้                            นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ?                            เขาเดินทางมายังมิติเวลานี้เพื่อช่วยเหลือเธอมิใช่หรือ หาใช่ชายผู้นั้นไม่  ทั้งๆที่เวลานี้เขาสมควรอยู่กับเธอ...แต่หลายชั่วโมงมานี้ เขากลับทุ่มเวลาไปให้กับใคร ?                            อะไรหนอที่ผลักดันให้เขาทำแบบนั้น ?                            ป่านนี้หลิงหลิงเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ?                            “ อาจารย์กั๋ว ต้องขอบพระคุณมากเลยครับ การผ่าตัดครั้งนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ ลูกน้องผมที่เข้าเคสต่างทึ่งในตัวคุณมากๆ ขอบคุณที่ช่วยทำให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตากับเทคนิคใหม่ๆกันนะครับ..”                            หมอชัชชัยก้าวออกมาจากห้องผ่าตัดอีกห้อง ตรงเข้ามาจับมือกับเขาอย่างรู้สึกปลื้ม หากคำพูดยกย่องสรรเสริญต่างๆในเวลานี้กลับหาได้ผ่านเข้าหูเขาแม้แต่คำเดียวไม่ เพราะในใจของแพทย์หนุ่มจากต่างแดนคนนี้โลดแล่นออกไปหาใครอีกคนเสียแล้ว                            เขาเพียงจับมือกับอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้ตามมารยาท ก่อนจะกล่าวขอตัวอย่างสุภาพแล้วรีบหันกายไปยังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าออกจากห้องผ่าตัดอย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจต่อสายตางงๆของทุกคนที่มองมา                            หลิงหลิง..รอฉัน อย่าเพิ่งเป็นอะไร เข้าใจไหม ?                            แวบหนึ่งเวลานั้นไม่ทราบเพราะเหตุใดเขาพลันนึกถึงเหวินอี้ เด็กสาวที่น่าสงสารคนนั้นซึ่งต้องเสียชีวิตไปโดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย อีกทั้งไม่มีโอกาสได้อยู่เป็นเพื่อนดูใจเธอก่อนลมหายใจสุดท้าย เพราะคืนนั้นเขาต้องเข้าทำการผ่าตัดให้กับอู๋เทียนเว่ยพ่อของอู๋เจ้าหมิง                            เพราะทุกคนต่างเห็นว่าเขากำลังทุ่มเทสมาธิอยู่ในเคสจึงไม่มีใครกล้าบอกเขา จวบจนเขาออกจากห้องผ่าตัดกลับไปหาเธอที่หอผู้ป่วยจึงได้เจอแค่เตียงที่ว่างเปล่า ...ในที่สุดเหวินอี้ก็ได้จากเขาไปโดยไม่มีวันคืนกลับมา ไม่มีแม้โอกาสที่จะได้เอ่ยคำว่า ‘ขอโทษ’ ต่อเธอผู้นั้น                            เมื่อระลึกถึงตรงนี้ขาทั้งสองจากที่ก้าวเดินพลางครุ่นคิดจึงค่อยสับเร็วขึ้นจนเปลี่ยนเป็นวิ่ง  ยามวิกาลใกล้เที่ยงคืนบนระเบียงซึ่งทอดยาวเชื่อมต่อระหว่างตึกไม่ค่อยมีผู้คนผ่านไปมา ความเงียบที่แทบจะวังเวงรอบข้างทำให้หัวใจของเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินเวลานี้พลันรู้สึกเย็นเฉียบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก                            ร่างสูงถลันเข้ามาหยุดชะงักลงหน้าบอร์ดป้ายชื่อเตียงคนไข้หน้าวอร์ดพิเศษแห่งหนึ่ง หมอชัชชัยบอกเขาว่าเธอนอนแอดมิทอยู่ที่นี่ เขากวาดสายตามองหาชื่อเธออย่างรวดเร็ว พอเห็นแผ่นป้ายชื่อ “เฉินเป่าหลิง” ซึ่งเขียนเป็นภาษาไทยเสียบอยู่ในช่องหมายเลขห้อง “235” ก็รีบสาวเท้าเข้าไปในวอร์ดทันที  โดยไม่ได้สนใจใครอีกคนที่เดินสวนออกมาเพื่อเสียบป้ายชื่อคนไข้รับใหม่ใส่ตามช่องเลขที่ห้อง                            “ อ้าว..แล้วนี่ใครมาเสียบผิดช่องเนี่ย ?”                            เจ้าหน้าที่คนนั้นพึมพำ ก่อนจะดึงแผ่นป้ายชื่อ “เฉินเป่าหลิง” มาเสียบใหม่ตรงช่อง “236”                            ................................                                                         “ ห้อง 235 ไปทางไหนครับ ?”                            พยาบาลสองคนในเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นจากชาร์ทคนไข้มองดูชายหนุ่มที่เดินรีบร้อนเข้ามาถามด้วยสีหน้าตกตะลึงเล็กน้อยพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ผายมือชี้ทางไปห้องดังกล่าวแทน ครั้นพอเขาหันหลังจากไปค่อยเหลียวหน้ามาคุยกันเองอย่างตื่นเต้น                            “ คนนี้รึเปล่าที่เป็นศัลยแพทย์จากฮ่องกง  หูย ทำไมยังดูหนุ่มจัง  ?”                            “ เออว่ะ ไม่อยากเชื่อ พูดไทยได้ด้วย..ตะกี้ฉันนึกว่าหูฝาด ”                            “ ว่าแต่..เขาถามหาห้อง 235 ทำไมนะ น้องคนนั้นเค้าอยู่ห้อง 236 นี่นา..”                            “  ไม่รู้แฮะ ”                             ..                                                        ทางเดินที่ทอดยาวเข้าไปในตึกแบ่งห้องพักผู้ป่วยออกเป็นสองฝั่ง  ห้อง 235 อยู่ด้านในสุด  หมอกั๋วอี้เสียนก้าวปราดไปหยุดลงหน้าห้องนั้นแล้วถึงกับใจหายวูบ                            ป้ายหน้าห้องนั้นว่างเปล่า มองทางกระจกข้างประตูเห็นภายในห้องมืดสนิท                            นี่มันเกิดอะไรขึ้น ?                            มือเรียวขาวเย็นเฉียบเอื้อมจับลูกบิดผลักเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ รู้สึกถึงหัวใจที่สั่นระริก ภาพเตียงอันว่างเปล่าของเหวินอี้วูบวาบเข้ามาในมโนภาพราวกับคอยตามหลอกหลอน หรือสิ่งที่เขากลัวที่สุดก็ยังคงตามมาซ้ำรอยอีกครั้ง แสงไฟบนระเบียงทางเดินข้างนอกที่สาดลอดเข้าไปข้างใน เห็นเตียงคนไข้กลางห้องเวลานี้ถูกคลุมไว้อย่างดี                            ไม่มีใครอยู่บนเตียง ไม่มีใครอยู่ในห้อง                            เกิดอะไรขึ้นกับเธอใช่ไหม ...หรือว่าเจ้าราโอมินมันพาเธอหนีจากเขาไปแล้ว ?                            โทสะที่พลุ่งขึ้นกระตุ้นคอธแผ่พุ่งออกทางฝ่ามือกระแทกลูกบิดประตูจนมีเสียงดังกริ๊กเบาๆ แต่ก่อนที่ความโกรธกริ้วของเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินจะพุ่งสูงจนยากจะควบคุมไว้อยู่  เสียงหวานใสของหนึ่งในสองพยาบาลสาวเมื่อสักครู่นี้ก็เรียกทักขึ้น                            “  ขอโทษค่ะ..คุณคือหมอจากฮ่องกงใช่ไหม... ห้องนั้นไม่มีคนไข้นะคะ คุณเฉินเป่าหลิง เธอพักอยู่ห้อง 236 ต่างหากค่ะ...”                            “  อ้อ...? ”                            เขาอึ้งไปวูบหนึ่งอย่างงงๆ รีบหันหลังกลับก้าวปราดไปหน้าห้อง 236 ซึ่งอยู่ตรงกันข้าม พอกวาดตาเห็นป้ายชื่อคนไข้หน้าห้องถึงค่อยระบายลมหายใจจากปากช้าๆด้วยความโล่งอก ก่อนจะหันไปยิ้มให้เธอ                            “ ขอบคุณครับ..”                            รอยยิ้มกระอักกระอ่วนแฝงรอยขัดเขินของเขาทำเอาพยาบาลสาวคนนั้นอดอมยิ้มอย่างขบขันไปด้วยไม่ได้                               ..                                                        ภายในห้องเปิดไฟหัวเตียงแค่พอสว่างสลัว เห็นร่างแบบบางของเด็กสาวผู้นั้นนอนหลับใหลอยู่บนเตียงอย่างอ่อนเพลีย รูจมูกทั้งสองใส่สายออกซิเจนแบบแคนูล่าเอาไว้ หลังมือซ้ายเสียบสายน้ำเกลือซึ่งเวลานี้เหลืออยู่ครึ่งขวด  ส่วนมือข้างขวาถูกคนซึ่งนั่งพาดแขนฟุบหลับกับขอบเตียงเอามือของตนเองวางซ้อนไว้ข้างบนตลอดเวลาราวกับคอยปลอบโยนเป็นกำลังใจ                            หมอกั๋วอี้เสียนเปิดประตูเดินเข้ามาหน้าเตียงด้วยฝีเท้าเงียบกริบ หยุดยืนมองคนป่วยจนซึมเซา แลเห็นดวงหน้านวลเยาว์นั้นซีดเซียวและอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด  เรียวปากสวยที่ช่างจำนรรจาเวลานี้เผือดแห้งจนมีรอยแตกดูน่าสงสาร เธอป่วยขนาดนี้เชียวหรือ นี่เขาสมควรจะทำอย่างไรดี ถึงจะทำให้เธอกลับมาเป็นหลิงหลิงคนเดิมโดยเร็วที่สุด                            คนที่นั่งฟุบข้างเตียงที่แท้ยังไม่หลับ  เอียงหน้าเล็กน้อยขึ้นมองหน้าเขา                            คนที่เพิ่งมาจึงไหวหน้าไปทางประตู เป็นเชิงสั่ง                            ออกไปก่อน !                            หากอีกคนกลับเลิกคิ้วน้อยๆตีหน้ากวนๆราวท้าทาย                            ถ้าไม่ไปมีอะไรไหม ?                            จากนั้นเอียงหน้าไปอีกทาง ไม่เพียงแสร้งทำเป็นหลับต่ออย่างไม่สนใจ มือข้างที่วางซ้อนบนอยู่มือของเธอ ยังรวบมือเล็กข้างนั้นเข้ามากำไว้เบาๆอย่างเป็นความหมาย                            ไม่มีทางที่ฉันจะยอมห่างจากเธออย่างเด็ดขาด !                            นัยน์ตาคมกร้าวทรงอำนาจของคนเพิ่งมาถึงกับฉายแววฉุนกึก แต่เพียงครู่เดียวก็คลายลงเป็นปกติ ขยับมุมปากยิ้มเล็กน้อยอย่างลองดี ก่อนจะเดินอ้อมเตียงไปอีกฝั่งที่มีสายน้ำเกลือ ขยับเสาน้ำเกลือเล็กน้อยเพื่อเบียดเข้าไปยืนติดหัวเตียง จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงช้าๆจนปลายจมูกแทบจะแตะบนหน้าผากร้อนผ่าวของเธอ                            เจ้าชายราโอมินซึ่งทรงสวมร่างพลังอยู่ในร่างของอู๋เจ้าหมิงแทบดีดพระวรกายลุกขึ้นยืนในทันที                            “ นั่นจะทำอะไร ? ”                            เจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินซึ่งทรงอยู่ในร่างของนายแพทย์หนุ่มกั๋วอี้เสียน เอียงพระพักตร์มาแสยะยิ้มเยือกเย็นตรัสเบาๆ                            “  ถ้าไม่อยากมอง.. นายก็หลับต่อไปสิ..”                            “  นายไม่มีสิทธิ์ทำกับเธอแบบนั้น...”                            อีกฝ่ายจึงกลอกนัยน์ตาเหลือบมองไปที่มือซึ่งกำลังเกาะกุมมือเรียวเล็กข้างนั้นอยู่                            “  แล้วนายคิดว่า หากเธอรู้ว่านายเป็นใคร จะยอมให้นายทำแบบนี้งั้นหรือ ? ”                            “  ขู่ฉันรึ ? ”                            ร่างสูงซึ่งยืนค้ำหัวเตียง ค่อยขยับเลื่อนตัวมาเล็กน้อย ทิ้งน้ำหนักร่างกายส่วนบนลงบนฝ่ามือทั้งสองที่กดอยู่บนเตียง เพื่อโน้มตัวข้ามร่างเล็กบางของคนป่วย ยื่นใบหน้าไปหาอีกคนซึ่งยืนเท้าแขนกับขอบเตียงโน้มตัวเข้ามาประจันหน้ากับเขาอย่างเอาเรื่องเช่นกัน                            “  ไม่ได้ขู่แต่เอาจริง.. ”                            เสียงทุ้มเบาราวเสียงกระซิบกระซาบ นัยน์ตาสีดำลึกล้ำเปล่งประกายสีน้ำเงินเรืองๆออกมา                            “  อันที่จริงถ้านายให้โอกาสฉัน ฉันก็จะให้โอกาสนาย นี่ไอ้น้องชาย ฉันขอเตือนนาย อย่าหาเรื่อง ”                            “  เฮอะ..คนอย่างนาย อย่าหวังว่าจะได้มีวาสนามาเป็นพี่ชายฉัน..”                            แต่ดูเหมือนการปะทะกันด้วยสายตาแข็งกร้าวทรงอำนาจที่แทบจะไม่มีใครยอมป็นรองให้ถูกใครสะกดข่ม  ก็ต้องจบยกแรกลงอย่างรวดเร็วเมื่อพบว่ากรรมการเริ่มตื่น                            “  อาหลิง..”                            หลิงหลิงถอนใจลึกยาวราวกับคนวิ่งมาเหน็ดเหนื่อย ก่อนจะลืมตาปรือขึ้นช้าๆมองหน้าอู๋เจ้าหมิงแวบหนึ่ง แล้วหันไปทางหมอกั๋วอี้เสียน  ถามเสียงเบาหวิว                            “ อาว..กลับมาเมื่อไหร่แล้วคะ ? ”                            “ ตะกี้นี้เอง ”  เขาตอบพลางเอื้อมมือวางบนหน้าผากของเธอ  “ มีไข้หรือ กินยาลดไข้รึยัง ? ”                            “  กินแล้วค่ะ..ฉันรำคาญสายที่จมูกจังเลย..”                            “  ใส่ออกซิเจนไว้น่ะดีแล้ว จะได้หายเหนื่อย..”                            “  เคสนั้นเป็นไงบ้างคะ...ผ่าตัดสำเร็จไหม ? ”                            เขายิ้มพลางตอบเสียงอ่อนโยน                            “  ฝีมือระดับฉันแล้ว มีหรือจะไม่สำเร็จ.. เขาปลอดภัยแล้วจ้ะ ”                            อีกคนที่ยืนอยู่ข้างเตียงฝั่งตรงข้าม พอรับฟังถึงแอบแสยะมุมปากอย่างหมั่นไส้                            “  คุณเก่งจังเลย.. จริงสิ..ผ่าตัดตั้งนานเหนื่อยมั้ยคะ ? ”                            “  เหนื่อยสิ..เหนื่อยมากด้วย”                            พูดไม่ทันจบ ขณะจะบอกต่อไปว่า แต่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน พอเห็นหน้าเธอฉันก็หายเหนื่อยแล้ว คนป่วยบนเตียงก็พลันยกมือขึ้นแตะที่สายออกซิเจนบนจมูก รีบบอก                            “ งั้นจะเอาออกซิเจนไปดมบ้างมั้ยคะ ฉันแบ่งให้ ? ”                            อู๋เจ้าหมิงพอฟังถึงกับทำเสียงครึครึราวสำลักอะไรในลำคอ นายแพทย์หนุ่มหน้าเหวอไปนิดนึง ก่อนจะหัวเราะออกมายื่นนิ้วคีบปลายจมูกเธอเบาๆ                            “  นี่.. ยังมีแรงเล่นมุขได้อีกหรือ แสดงว่าอาการดีขึ้นแล้วสิ ใช่ไหม ? ”                            หลิงหลิงหัวเราะ                            “  ก็ใช่น่ะสิ..ฉันไม่เป็นไรแล้ว พวกคุณไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ..ไปพักผ่อนกันเถอะ..”                            “  ใช่..”                            อีกคนรีบกล่าวสนับสนุน พลิกท่าทีที่มีต่อกันราวหน้ามือเป็นหลังมือ เปลี่ยนจากท้าทายเป็นเกรงใจ                            “  คุณผ่าตัดมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะครับ เดี๋ยวคืนนี้ผมเฝ้าเธอเอง...”                            พูดจบก็บุ้ยปากพลางเหลือบตาไปที่ประตูเป็นเชิงบอก                            นายไปได้แล้ว !                            นายแพทย์หนุ่มขณะจะพูดว่ากระไร หน้าห้องก็บังเกิดเสียงเคาะประตู  จึงเหลียวหน้าไปมอง เห็นหมอชัชชัยพานายแพทย์อายุดูรุ่นราวคราวเดียวกันอีกคนหนึ่งเข้ามา                            “  ขอโทษที่มาเยี่ยมดึกๆนะครับ..”                            “  ไม่เป็นไร..เชิญครับ..”                            “  ท่านนี้คือคุณหมอเกรียงไกร เป็นแพทย์เวรอายุรกรรมคืนนี้น่ะครับ..”                            หมอชัชชัยกล่าวแนะนำ เขาจึงเดินเข้ามาจับมือทักทายกับอีกฝ่าย                            “  ยินดีที่ได้รู้จักครับ..”                            “  เช่นกันครับ..”                            “  หมอเกรียงไกรเป็นแพทย์เจ้าของไข้ที่ดูแลคุณเฉินเป่าหลิงตอนนี้  เอ่อ..ดึกแล้ว เพื่อไม่ให้รบกวนคนไข้ เราออกไปคุยกันข้างนอกดีไหมครับ ? ”                            แววตาที่ไม่อาจซ่อนรอยกังวล ตลอดจนคำพูดและน้ำเสียงที่แฝงแววระมัดระวังของคนทั้งสอง ทำให้หมอกั๋วอี้เสียนอดรู้สึกถึงลางสังหรณ์อัปมงคลบางประการขึ้นมาไม่ได้ เขาพยักหน้ารับทราบ ก่อนจะสาวเท้าตามออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก                            อู๋เจ้าหมิงมองตามเงาหลังคนทั้งสามไปเงียบๆ  อีกฝ่ายใช้ภาษาไทยสนทนากันซึ่งเขาฟังไม่เข้าใจ แต่สัมผัสพิเศษอันมาจากร่างพลังของราโอมิน ทำให้เขารับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล                            มันคงต้องมีอะไรแน่ๆ !                            .................................                                                         “ ผลการตรวจร่างกายเบื้องต้นของเธอตอนนี้น่าเป็นห่วงมากครับ..”                            หมอเกรียงไกรเกริ่นนำขึ้นด้วยน้ำเสียงอึดอัดไม่สบายใจ เขายื่นชาร์ทผู้ป่วยซึ่งมีใบแจ้งผลการตรวจทางห้องปฏิบัติแปะอยู่ให้เขาดู                            “ เธอซีดมาก.. ค่าฮีมาโตคริตเวลานี้เหลือแค่สิบห้าเอง ”                            ฮีมาโตคริตย่อมหมายถึงค่าความเข้มข้นของเม็ดเลือดแดง ซึ่งค่าที่พอยอมรับได้ในทางการแพทย์ อย่างน้อยไม่ควรต่ำกว่าสามสิบเปอร์เซ็นต์ หมอกั๋วอี้เสียนแม้เป็นศัลยแพทย์ไม่ใช่อายุรแพทย์ แต่เรื่องพวกนี้ไม่ต้องอธิบายกันมากเขาก็เข้าใจได้โดยง่ายอยู่แล้ว                            ทำไมค่าความเข้มข้นเลือดของเธอจึงลดลงไปอย่างมโหฬารขนาดนั้น ถึงเธอจะไอเป็นเลือดและมีเลือดกำเดาไหลออกบ่อย ปริมาณเลือดที่ออกก็ไม่น่าทำให้ฮีมาโตคริตหล่นหายไปมากมายจนน่าตกใจแบบนี้                            ถ้าเป็นคนทั่วไปป่านนี้คงช็อคไปแล้ว แต่สัญญาณชีพโดยเฉพาะความดันโลหิตของเธอยังอยู่ในค่าปกติ หรือว่าร่างกายของเธอมีการปรับตัวให้รับได้ไหวอยู่  ไม่อยากเชื่อจริงๆว่าเด็กสาวตัวเล็กๆคนนี้ จะเข้มแข็งอดทนได้ถึงขนาดนี้                            “  ตอนแรกก็นึกว่าจากการเสียเลือด..”  หมอเกรียงไกรพูดต่ออย่างแปลกใจ “ เพราะคนไข้ให้ประวัติว่าแข็งแรงดีมากตลอด ไม่มีโรคประจำตัว แต่พอเห็นค่าเม็ดเลือดตัวอื่นๆที่ออกมา พบว่าแทบทุกตัวมันผิดปกติหมด แถมยังมีตัวแปลกๆเพิ่มขึ้นมาอีกหลายตัว ลักษณะอาการแบบนี้..ผมพอสันนิษฐานไว้ได้สองกรณี ”                            คนพูดเว้นจังหวะว่างไว้ครู่หนึ่ง เหมือนรอให้คนฟังได้มีเวลาเตรียมใจ ก่อนจะกล่าวต่อถึงผลสรุปอันน่ากลัว                            “  เธออาจเคยได้รับสารพิษหรือสารกัมมันตรังสีที่มีผลทำลายระบบเม็ดเลือดอย่างรุนแรง หรือไม่.. นี่อาจจะเป็นโรคเลือดชนิดใดชนิดหนึ่ง ซึ่งคงต้องมีการตรวจพิเศษเพิ่มมาอีกหลายอย่างถึงจะวินิจฉัยเจาะจงออกมาได้ แต่ไม่ว่าจะประการแรกหรือประการหลัง..เธอก็มีโอกาสเสี่ยงที่จะเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดสูงมาก ”                            พูดจบก็ถอนใจเฮือกออกมาราวกับรู้สึกลำบากใจในการแจ้งข่าวร้ายครั้งนี้จนแทบหายใจไม่ออก                              แม้พวกเขาจะเพิ่งรู้จักกันไม่ทันข้ามวัน ถึงแม้ไม่ได้มีความผูกพันอย่างไรกันมาก่อน แต่ด้วยความที่อีกฝ่ายเป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียง จึงอดสร้างความรู้สึกกดดันให้กับคนพูดไม่ได้ หมอเกรียงไกรเหลือบมองหน้าเพื่อนหมอด้วยกันอย่างขอความช่วยเหลือ อาการนิ่งเฉยรับฟังทุกอย่างอย่างสงบนิ่งของคนฟัง ทำให้เขาคาดเดาความคิดความรู้สึกของอีกฝ่ายไม่ออกเลย ว่าจะเข้าใจหรือเชื่อถือคำพูดของหมอบ้านนอกอย่างเขาสักแค่ไหน ?                            “ อาจารย์ครับ...”                            หมอชัชชัยเอ่ยปากจะถามอะไรบางอย่าง แต่อีกฝ่ายพลันชิงถามขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ                            “  ผมขอดูฟิล์มเอ๊กซเรย์กับซีทีหน่อยว่าเป็นอย่างไรบ้าง ? ”                            เขาอยากรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอไอเป็นเลือดและมีเลือดกำเดาออกบ่อย                            หมอเกรียงไกรจึงเสียบแผ่นฟิล์มเข้าที่เครื่องดูฟิล์ม  ฟิล์มซีทีหรือฟิล์มเอ๊กซเรย์คอมพิวเตอร์จะแตกต่างจากฟิล์มเอ๊กเรย์ทั่วไปโดยจะมีรูปเล็กๆอยู่ในช่องตารางหลายช่อง ซึ่งเป็นการถ่ายภาพตัดขวางอวัยวะต่างๆซอยออกมาเพื่อให้เห็นพยาธิสภาพที่เกิดขึ้นกับอวัยวะส่วนนั้น                            “ เราไม่พบเจอการบาดเจ็บในโพรงจมูก ไม่พบมีกระดูกซี่โครงร้าวหรือกระดูกหัก  แต่ก็น่าแปลกที่ปอดของเธอกลับมีรอยบอบช้ำเหมือนถูกกระแทกมาอย่างรุนแรง จนมีเลือดคั่งอยู่ในเนื้อปอด  แต่เธอก็เข้มแข็งจนเหลือเชื่อเลยนะครับ อาการขนาดนี้ถ้าเป็นคนอื่นอาจต้องใช้ช่วยหายใจแล้ว แต่นี่..เธอยังอยู่ได้แค่ออกซิเจนแคนูล่าธรรมดาเท่านั้น อย่างไรก็ตามคงต้องให้ทางคุณเตรียมใจล่ะว่า ถ้าการหายใจของเธอแย่ลงเมื่อไร เราคงจำเป็นต้องใส่ท่อช่วยหายใจให้เธอได้ทุกเมื่อ...”                            หมอกั๋วอี้เสียนเพียงพยักหน้ารับ ต่อให้อีกฝ่ายไม่พูดอธิบายอะไรออกมา ผลฟิล์มที่กำลังโชว์อยู่บนเครื่องดูฟิล์มเขาเองก็สามารถอ่านออกมาได้เช่นนั้นเหมือนกัน                            “ อันดับแรกตอนนี้..ผมคิดว่าเราน่าจะช่วยเรื่องอาการซีดของเธอก่อน ผมให้ทางคลังเลือดเตรียมเลือดและเกล็ดเลือดให้เธอไว้แล้ว ถ้าทางคุณไม่ขัดข้องอะไร... ผมจะให้เขาเอามาให้เธอในคืนนี้ ”                            “  ตามนั้นไปก่อนก็แล้วกันครับ..ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือ..”                            สมองของเขาตอนนี้มึนตื้อจนคิดอะไรแทบไม่ออกอีกเลย ในหัวมีแต่ภาพใบหน้ายามแย้มยิ้มทำหน้าทะเล้น และยามเหลือบค้อนแง่งอน ของเธอลอยวนเวียนวูบวาบสลับไปมาจนพร่าพรายเต็มไปหมด                            อาการภายนอกของเธอดูดีจนแทบตบตาเขาได้สนิท ตะกี้เธอยังยิ้มยังพูดหยอกเย้าเล่นมุขกับเขาได้อยู่เลย แทบคิดไม่ถึงว่าข้างในร่างกายของเธอจะสาหัสรุนแรงถึงเพียงนี้                            แต่ก็แน่ล่ะ..โดนคอธขนาดมหาศาลของมหายุทธ์เบญจธาตุที่สะท้อนออกมาจากคทาแห่งฮัสเรย์กระแทกใส่ขนาดนั้น การที่เธอยังมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ต่างหากสินะ จึงนับว่าเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อมากกว่า                            “ งั้นตกลงตามนี้ไปก่อนนะครับ..” หมอชัชชัยแทรกเข้ามาออกความคิดเห็น เมื่อสังเกตว่าสีหน้าท่าทางของเขาดูอ่อนล้าลงอย่างเห็นได้ชัด                              “  วันนี้อาจารย์คงเหนื่อยจากการเดินทางและการผ่าตัดคนไข้ ผมว่าอาจารย์พักผ่อนก่อนเถอะนะครับ พรุ่งนี้ยังไงค่อยว่ากันอีกที ผมให้คนจัดเตรียมห้องพักรับรองไว้ให้อาจารย์แล้ว ประเดี๋ยวผมจะพาไป ”                            “ ไม่ดีกว่าครับ..ขอบคุณ ผมอยากจะอยู่เฝ้าเธอที่นี่...”                            “  แต่ห้องคนไข้ทั้งเล็กและแคบ เอาอย่างนี้ดีกว่า ..ห้องพิเศษข้างๆว่างอยู่หลายห้อง  ผมจะขอให้พยาบาลเปิดให้อาจารย์เข้าไปพักใช้ห้องสักห้องชั่วคราวดีไหมครับ..”                            แขกพิเศษเพียงพยักหน้ารับด้วยความขอบคุณ ก่อนจะกล่าวขอตัวหันกลับเข้าห้องคนป่วยไป                            “ ทำไมไม่ถามความเห็นเขาเรื่องนั้น ? ”                            หมอเกรียงไกรอดถามขึ้นไม่ได้เมื่อเขาลับกายไปแล้ว หมอชัชชัยถอนหายใจ                            “ ผมยังติดต่อหมอณัฐเพื่อนผมไม่ได้  ปานเนตรน้องสาวเขาบอกว่าเขาไปต่างประเทศ มะรืนนี้ถึงจะกลับ ไว้ให้ผมโทรคุยกับหมอณัฐก่อนดีกว่า ว่าจะเอายังไงกันดีแล้วค่อยบอกเขา...”                            “  แต่เด็กคนนั้น..”                            หมอเกรียงไกรถอนหายใจยาวอย่างไม่สบายใจ                            “ อาการเธออาจทรุดหนักจนไปเอาตอนไหนก็ได้เลยนะ ผมไม่อยากให้เธอต้องมาเสียชีวิตอยู่ที่นี่เลยจริงๆ..”                                                         . . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 19:11:59

ความคิดเห็นที่ 9 ....   ปรากฏว่าจำผิดพลาดไปหน่อยค่ะ นึกว่าโพสต์ค้างไว้ถึงตอนที 10 ที่ไหนได้ เพิ่งไปหาลิ้งคืเจอเพิ่มอีก 3-4 ลิ้งค์ ปรากฏว่าโพสต์ไว้จบตอนที่ 11 แล้ว ก็เลยเอามารีโพสต์ให้ 2 ตอนติดกันไปเลยนะคะ สำหรับโพสต์นี้ถือเป็นการอ่านทบทวน ใครที่เคยอ่านแล้ว ถือว่าเข้ามาทักทายกันในโอกาสกลับมาเจอกันอีกครั้งก็แล้วกัน สำหรับคนที่เข้ามาอ่านใหม่ ก็ถือเป็นการเปิดฉากเรื่องบนดาวโลกกัน สำหรับโพสต์หน้า จะมีของเก่าอีกนิด (แต่มีการปรับเรื่องเวลาของเรื่องไว้นิดหน่อย) แล้วก็จะต่อกันไปเลย สำหรับเนื้อหาที่เขียนเพิ่มเติมนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาค่ะ  ^__^ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 19:16:29

ความคิดเห็นที่ 10 กรี๊ดดดดดดดดดด ไอซา.... ไอซาของหนมจีนo(>.<)o ไอซาของหนมจีนกลับมาแล้ว สิบปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก (เกือบสิบปีจริงๆนะเนี่ย ฮา) เจิ้งอี้เซินของเรากลายเป็นหนุ่มฮอตเสียแล้ว คิดถึงพี่มาซา กับ... (ใครน้อ นึกชื่อไม่ออก เพื่อนร่วมแกงค์ของหนุ่มๆพวกนี้อีกคน) แอบทักทายนิดนึง พี่จูนเป็นอย่างไรบ้างคะ หายไปนานเชียว ที่ไม่สบาย หายดีแล้วใช่ป่ะคะ ปล. หนมจีนคิดถึงเจ้าเล้งอ๋องและเสี่ยวม้อจัง จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 19:51:22 A:58.8.217.47 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 11 ใครคือไอซาหรอ กรี๊ดด้วย ได้อ่านต่อแล้นนน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 21:39:58

ความคิดเห็นที่ 12 หวัดดีจ้าน้องหนมจีน กำลังนึกลุ้นอยู่เลยว่า กลับมาจะมีใครยังจำกันได้ไหมเนี่ยะ 55555 แหม คิดถึงแต่ไอซา ไม่คิดถึงพี่คนเขียนมั่งเหรอคะ ว่าแต่เจิ้งอี้เซิน เขาฮอตมาตั้งนานแล้วนิคะ  อิอิ ตอนนี้สบายดีขึ้นค่ะ แต่ก็มีเจ็บๆตัวมั่งพอประปราย 555 อย่างเช่นเดือนที่แล้ว ก็ล้มรถมอเตอร์ไซต์ (รถมันจอดอยู่ดีๆ พอโดยพี่จับมันจะสตาร์ท มันก็เล่นตัวล้มลงโครมเลย) 55555  "เจ้าเล้งอ๋องและเสี่ยวม้อ" สองพ่อลูกคู่นั้น คงงอนพี่ไปแล้วล่ะค่ะ 555 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 21:43:13

ความคิดเห็นที่ 13 หวัดดีจ้าน้อง scottie  ดีใจจังที่ได้เจอกันอีก 5555 ไอซา ก็คือหนุ่มลึกลับสวมหน้ากากสีเงิน คนที่มาหาซายูริแนะนำเรื่องการใช้ตลับคอสมิคไงคะ ไอซาก็คือ เอซาลอส นั่นเอง ชื่อนี้เป็นชื่อที่อาเซนธาเรีย ตั้งให้เขา เป็นชื่อของต้นไม้ ที่ต้องงอกเงยขึ้นกันเป็นคู่ เป็นต้นไม้ที่นิยมปลูกไว้ในกระถาง วางในห้องคู่บ่าวสาว ตอนนั้นอาเซนธาเรียพลัดหลงไปอยู่บนดาวเมไรอัล แล้วได้รับการช่วยเหลือจากหนุ่มนักรบเร่ร่อนคนหนึ่ง เพราะเขาไม่ยอมแนะนำตัวเองว่าชื่ออะไร อาเซนธาเรีย เลยเสนอตัวตั้งให้ แล้วเขาก็ชอบชื่อ "ไอซา" อาเซนฯเลยเรียกเขาด้วยชื่อนี้ โดยไม่รู้ว่าเขาคือเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงิน เอซาลอส ที่เดินทางมาเมลาเนียลเพื่อตามล่าผู้ครองพลังอีกสองคน ซึ่งก็คืออาเซนฯ กับราโอมิน แล้วการดำรงชีวิตผจญภัยอยู่ด้วยกันบนดาวดวงนั้นพักใหญ่ ทำให้หนุ่มสาวทั้งสอง ผูกพันหัวใจรักกัน กว่าที่เอซาลอสจะรู้ความจริง ว่าเธอคืออาเซนธาเรีย ก็เผลอรักเธอจนสุดหัวใจ ประการสำคัญ ยังพลั้งพลาดทำความผิดอย่างสาหัสไว้ประการหนึ่งกับเธอ ทำให้เขาไม่กล้าที่จะแสดงตัวเอง ว่าเขาเป็นใคร โอ้ย.. ว่าจะทบทวนให้นิดเดียว ดันเล่าซะยาว.... เนื้อหาในเรื่องนี้ กำลังเขียนอยู่ใน "ตำนานรักสุดห้วงจักรวาล" ค่ะ ไว้ถ้ามีโอกาส ค่อยเอามาโพสต์ให้อ่านกันนะคะ . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 20 มี.ค. 55 21:52:40

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่ได้โพสนานมากเลยนะคะ จำเนื้อเรื่องตอนที่แล้วไม่ได้แล้ว นานเกิน...=-=" แก้ไขเมื่อ 22 มี.ค. 55 00:54:53 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 00:54:26

ความคิดเห็นที่ 15 จำตอนที่แล้วไม่ได้แล้วเหมือนกันค่ะ สงสัยต้องหาเวลาอ่านทบทวนใหม่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 05:47:57

ความคิดเห็นที่ 16 ==== ตอบ ==== คุณ : แก้วกังไส   คุณ : กุลธิดา (kdunagin) ไม่เป็นไรค่ะ  เข้าใจๆ  อิอิ เป็นความผิดของผู้เขียนเอง ที่ทิ้งเรื่องไว้ แล้วขาดการติดต่อยาวนานเกินไป แต่อย่างน้อย ยังจำคนเขียนได้ แค่นี้ก็ซาบซึ้งตื้นตันสุดๆแล้ว ขอบคุณที่แวะเข้ามาทักทายกัน แค่ได้รับการต้อนรับกลับมาแบบนี้ ก็ขอบคุณมากๆแล้วค่ะ ถ้ามีเวลา ก็ลองอ่านใหม่ดูนะคะ หรือว่า จะอ่านแต่เรื่องย่อ แล้วอ่านตอนต่อไปก็ได้ค่ะ เพราะเนื้อหาสองช่วง ช่วงบนยาน กับบนโลก แทบจะเหมือนเป็นคนละภาคกันไปเลย เรื่องนี้ยังอยู่ระหว่างการเขียนไปข้างหน้า (แบบถ่ายทำเก็บเรื่องราว) ไปก่อน ไว้ถ้าเขียนจบ คงมีการเอามาตัดต่อ ใส่เอฟเฟค กันอีกครั้งอย่างแน่นอน ถ้ามีตอนไหนหลุด หรือไม่ชัดเจน หรือมีอะไรจะแนะนำ ก็น้อมรับฟังเลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่ะ  ^__^ จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:12:18

ความคิดเห็นที่ 17 .. อ่านตอนต่อไป .. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11878665/W11878665.html . แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 55 14:16:16 แก้ไขเมื่อ 25 มี.ค. 55 13:42:47 จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:42:25