ความคิดเห็นที่ 1 “ต้องขอบคุณต่อความอดทนของคุณ” แมตต์ ยิ้มเอาใจ รู้ดีว่าเขากำลังขึ้นหลังเสือ จากนี้ไปต้องคิดเผื่อไว้ด้วยว่าจะลงอย่างไรไม่ให้ถูกกิน แย่ตรงที่ว่าเขายังคิดไม่ออก นอกจากคิดว่าจะทำยังไงให้เดมอนยอมร่วมมือกับเขา เอาลูน่าคืนมาให้ได้ก่อน “ผมต้องพาคุณไปที่ปลอดภัย” เขาพูดจบมือแข็งแกร่งคว้าคอเสื้อเขาพาเหินขึ้นบนฟ้าอย่างรวดเร็ว ซุปเปอร์แมนบินครั้งแรกในชีวิต รู้สึกอย่างไรเขาเพิ่งรู้ ทั้งเสียววาบในท้องปั่นป่วนไปหมด ทำเอาตื่นเต้นและเบาหวิวไปทั้งตัว เขากำลังเหาะอยู่บนฟ้าอย่างที่มนุษย์คนอื่นไม่เคยลิ้มรสการเหิน.... น่าแปลกใจที่ตัวเองไม่กลัวเลย ภาพเมืองที่อยู่ท่านเคานท์เขาสวยงามน่าตื่นตาตื่นใจ ทั้งๆ ที่มีเพียงมือข้างเดียวเท่านั้นที่เหนี่ยวรั้งชีวิตเขาอยู่  เอาเถอะ!ต่อให้ทิ้งเขาลงไปตายข้างล่างก็ไม่เสียดายหรอก ในเมื่อได้ยลโฉมความสวยงามของเมืองในมุมที่น่าประทับใจที่สุดแล้ว “ที่ที่เจ้าจะไปอยู่ที่ใด?” “นั่น...บ้านหลังคาเรียบๆ นั่น” ชายหนุ่มชี้ให้ดู บ้านเก่าสร้างด้วยอิฐสีซีดหลังคาสีเทายกสูงสันหลังคากว้างกว่าบ้านหลังอื่นๆ ในละแวกเดียวกัน มันตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ร่างสีดำก้าวลงแผ่นกระเบื้องอย่างเบาเท้าราวกับแมว ช่างเป็นความสามารถที่น่าอิจฉาและไม่น่าพิสมัยควบคู่กัน แมตต์  คงได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยความทึ่ง แต่ไม่อยากได้ เขาเปิดหน้าต่างของห้องใต้หลังคาเข้ามาในห้องที่เช่าไว้ “ข้างในนี้ปิดทึบหมด คุณนอนได้สบายเลย”   “เจ้าชื่ออะไร?” “แมตต์ ....แมตต์ ไครตัน” เขาแนะนำตัว “แมตต์ ....ข้าต้องการเลือด” ชายหนุ่มหันมามองอย่างหวาดเสียว กลัวต้นคอโดนเจาะเสียเหลือเกิน เขายิ้มๆ ยกมือชี้นิ้วทำท่าบอกให้รอเดี๋ยวก่อนเปิดตู้เย็น เขาถ่ายเลือดเก็บไว้ไว้ถุงหนึ่งแล้ว และมีเหลือสำรองอันได้มาจากการใช้วิทยาศาสตร์ยุคใหม่โคลนนิ่งเลือดออกมาจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นเวลาต้องการฉุกเฉิน “อาจจะไม่อร่อยนัก แต่ยังดีกว่าทนหิวใช่ไหม” เขานำมาแขวนเสียบสายน้ำเกลือจะแทงที่แขน “จะทำอะไร!!” เดมอนสะบัดมือหนีแค่เบาๆ  แมตต์ ถึงกลับเซถลาล้มลงกับพื้น “ใจเย็น...ผมกำลังจะให้เลือดคุณไง” “โกหก! เจ้าจะทำร้ายข้า” “เปล่าสักหน่อย.....ปัดโธ่เอ๊ย นี่มันวิทยาการสมัยใหม่ ใช้เวลาถ่ายเลือดน่ะ   มันจะไหลตามสายนี่เข้าในเส้นเลือดของคุณ เร็วและง่ายที่สุดแล้ว” “มันง่ายกว่านี้มากถ้ากัดเจ้าแค่คำเดียว” “เชื่อผมเถอะ....คุณไม่อยากกัดผมหรอก” แมตต์ ว่า ขณะแทงเข็มเข้าที่ข้อพับแขนของอีกฝ่าย “ทำไม?” ท่าทีขมุงตึงอ่อนลงเล็กน้อยหลังร่างกายได้ดูดซึมเลือดของมนุษย์ จริงอย่างที่ว่ามันไม่อร่อยนักแต่ก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น เรี่ยวแรงเริ่มกลับมาแล้ว “ผมในตอนนี้จะช่วยคุณได้มากกว่าเป็นแวมไพร์นะ” “เจ้าช่วยข้าเพราะกลัวตายและมีจุดประสงค์อื่น?” “ใช่ทั้งสองอย่างเลย ผมไม่อยากเป็นแวมไพร์ และผมอยากช่วยคนๆ หนึ่งออกมาจากยูเลียส....คุณก็เห็นเขาแล้ว” เดมอนจำได้ ใบหน้าของเด็กสาวอ่อนเยาว์ผมสีดำตาสีดำอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา  จู่ๆ ภาพบางอย่างก็แทรกเข้ามาในความคิดเป็นความทรงจำของเจ้าของเลือด ภาพนั้นเด่นชัดเหมือนตัวเขาอยู่ในเหตุการณ์ ร่างสูงเอนหลังลงนอนบนเตียงกว้างเข้าสู่ห้วงนิทราเงียบๆ  แมตต์ หันไปเลิกผ้าม่านเล็กน้อย ฟ้าสางแล้วแสงอาทิตย์สาดส่องเป็นเวลาที่แวมไพร์ต้องนอน เขาได้แต่หวังว่าลูน่าจะปลอดภัยในเวลานี้ ******************** ฝันอันแสนหวานครั้งแรกในรอบหลายศตวรรษ ทำให้ห้วงนิทราช่างแสนสุข ภาพวันชื่นคืนสุขคนรู้ใจอยู่เคียงข้าง... หลิงหลิง สาวน้อยจากประเทศอันไกลโพ้น ผมยาวสีดำเงางามล้อแสงเหมือนแม่น้ำไหลหลากในยามค่ำ ดวงตาสีดำเข้มเหมือนผืนฟ้าราตรีที่งดงาม โดดเด่นท่ามกลางหมู่ทาสที่ถูกล่ามโซ่ แค่เห็นเขาก็ปรารถนาอยากได้ใจจะขาด ความรู้สึกบอกได้ทันทีว่าเด็กคนนี้จะเป็นทาสและเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักแน่นอน โซ่ที่ล่ามมือน้อยๆ นั้นช่างเหมาะกับใบหน้าที่เย็นชาเหมือนตุ๊กตากระเบื้องกังไสเนื้อดี  มันยั่วเย้าให้อยากกระทำอะไรก็ตามให้แสดงความรู้สึกออกมา มันทำให้เขามีความสุขเมื่อเวลาจิตนาการถึงวิธีการใดๆ ล่วงหน้า และแน่นอน....ยามที่ลงมือจริงๆ คงทำให้เขามีความสุขยิ่งขึ้น ฝันถูกขัดจังหวะด้วยภาพประหลาดแทรกเข้ามาวูบ ทั้งร่างกระตุกเฮือก ‘สเตฟานีเป่าหูเดมอนว่า เคานท์ยูเลียสทำ’ ‘เธอทำ? ทำไม?’ ‘เธอจะล้างแค้นไง’ ‘เธอจะล้างแค้น....’ เสียงก้องในความมืดมาจากใครคนหนึ่ง ร่างสูงทะลึ่งพรวดพราดขึ้นมา ทำเอาคนที่นอนหลับใกล้ๆ สะดุ้งโหยงรีบลุกทันที แมตต์ หลับๆ  ตื่นๆ  ตลอดเวลากลัวว่าอีกฝ่ายจะลอบกัดเขา แต่อีกฝ่ายนั่งนิ่งเหมือนเจอฝันร้าย “อะไร??” “อา....สเตฟานี....นาง?” มือเสยผมที่ปรกหน้าออก “คุณฝันเห็นอะไร” “สเตฟานี...นาง?” บุรุษแห่งรัตติกาลพูดค้างแค่นั้น เมื่อความรู้สึกตื่นเต็มที่ภาพความทรงจำของเจ้าของเลือดไหลพรั่งพรูเข้ามาอย่างชัดเจน ร่างสูงขยับตัวอย่างรวดเร็ว คว้าคอแมตต์ ยกขึ้นปะทะกับผนังห้องได้เหมือนตุ๊กตา “เธออยู่ไหน!!!” (มีต่อ) จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 12:21:31

ความคิดเห็นที่ 2 “.....ใคร?” “แวมไพร์ประหลาดที่เจ้าช่วยเหลือ” “ปล่อยสิ” ชายหนุ่มดิ้นรน กรงเล็บที่แข็งแรงถึงยอมปล่อย เขาร่วงลงกับพื้นเข่าแทบหมดแรงจะยันร่างของตัวเอง ทั้งร่างสะท้านด้วยความกระหายอากาศ “เธอเป็นใคร?” “ลูน่า....เขาชื่อลูน่า ยูเลียสทำให้เธอเป็นแวมไพร์” “ทำไมเธอถึงโดนแสงอาทิตย์แล้วไม่ตาย” “ใครจะไปรู้เล่า” พูดจบ ร่างทั้งร่างถูกหิ้วเหวี่ยงลอยข้ามห้องล้มทับโต๊ะดังโครม!!! ข้าวของกระจุยกระจายไปคนล่ะทิศละทาง แมตต์ เจ็บลุกไม่ขึ้น ร่างสีดำก้าวเข้ามาหาน่ากลัวดุจมัจจุราช  เขารีบคว้าขอบหน้าต่างเปิดให้แสงสว่างสาดส่องเข้ามา เดมอนชะงักเท้า “อ๊าก..ก!!!” เขากระโจนหนีแสง เข้าไปยังมุมอับของห้องโดยทิ้งควันและกลิ่นเหม็นไหม้ลอยคลุ้งตามหลัง กลิ่นไหม้นั้นทำเอาแมตต์ ขนหัวลุก มันน่าสะอิดสะเอียนจริงๆ “ปิดหน้าต่างนะ!!” เขาตะโกนลั่น “ดีแต่สั่ง ดีแต่ใช้กำลัง....แวมไพร์เป็นอย่างนี้ทุกตัวหรือไงนะ” เขาบ่นอย่างหัวเสีย “ข้าสั่งให้เจ้าปิดไง” เดมอนคำรามเสียงโกรธจัดเขาใช้เงาของเตียงบังแสงอันร้อนผ่าว “ถ้าคุณขอดีๆ นะ” แมตต์ เริ่มยียวน “เจ้าสัตว์ต่ำชั้น...โอ้ย” หน้าต่างถูกเปิดออกอีกบาน แสงอันร้ายกาจส่องลอดเข้ามามากขึ้น ยังผลให้ทั้งห้องสว่างจ้า เดมอนขดตัวหนีแสงที่ทำให้ผิวเขาแสบร้อน เรี่ยวแรงที่เพิ่งฟื้นหดหายไปรวดเร็วปานสายน้ำที่แห้งขอด “คุณอาจจะเคยชินกับการออกคำสั่งนะ แต่ผมว่ามันจะดีกว่าแน่ ถ้าคุณจะลด....ความโอหังลงสักนิด” “ข้าจะเอาเจ้าทำอาหารสุนัข แมตต์ !” แมตต์กำขอบหน้าต่างไว้ จะปิดก็ไม่ปิด จะเปิดก็ไม่เปิด รอดูท่าทีอีกฝ่ายอย่างใจเย็น เดมอนคำรามโกรธจัดแทบจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ   “คุณอยู่มานานแค่ไหน เดมอน” แมตต์ ถาม “ดวงอาทิตย์ไม่ได้อยู่ยั่งยืนยง เจ้าขู่ข้าได้แค่ตอนนี้” “เวลามันเนิ่นนาน...เดมอน เพราะงั้นเรามาคุยกันเรื่อยๆ เป็นการฆ่าเวลาเถอะ” ชายหนุ่มยอมปิดหน้าต่างข้างหนึ่งลดความสว่างลงบ้าง ก่อนเปิดตู้เย็นโยนถุงเลือดให้อีกฝ่ายดื่มลดความเจ็บปวด “เล่าเรื่องของคุณให้ฟังบ้างสิ” “ข้าจะเล่าวิธีทรมานเจ้ายังไงดีกว่า” แมตต์ กำขอบหน้าต่างเปิดค้างไว้ ถามด้วยสายตาว่า ‘แน่ใจหรือ’ เดมอนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันกรอดๆ อยากจะฆ่าอีกฝ่ายเต็มแก่ “เจ้าอยากรู้อะไร” “คุณเกิดมานานแค่ไหน” “นานเกินกว่าจะจำได้แล้ว” “แล้วทำไมมาเป็น เดมอน เซเฟอร์ คริสโตนอฟ” “น่ารำคาญจริง” ชายหนุ่มทำเสียงขุ่น เขาดื่มเลือดในถุงไปและเล่าไปเหมือนหวนรำลึกอดีตอันไกลโพ้น “ข้าแทบจำไม่ได้แล้ว...สิ่งที่ข้าจดจำได้ดีที่สุดคือความมืด...ข้าอยู่กับมันมาตั้งแต่สมัยชนเผ่าแม็นยาร์โบราณก่อนเริ่มราชวงศ์ต่างๆ  ในยุโรปเสียอีก พ่อข้าเกิดมานานแค่ไหนข้าไม่รู้ รู้แต่ว่าเขาอยู่มานานนับพันๆ ปี เขาสร้างแม่ของข้าขึ้นมาแล้วให้กำเนิดข้า เราเดินทางไปดินแดนต่างๆ  กินไปเรื่อยเปื่อย.....ความกลัวและเส้นเลือดที่เต้นตุ้บในลำคอของเหยื่อ  ยามกัดกินมันเป็นรสชาติที่ยากจะลืมเลือน....พวกเราไม่เคยหยุดกิน จนศาสนาเริ่มมีอิทธิพลมากขึ้น มีการไล่ล่าปีศาจของเหล่านักบวช พ่อข้าจึงฆ่าผู้ปกครองแห่งเค้นท์ แล้วสวมรอยเป็นแทน และเพื่อความสมเหตุสมผลข้ากับพ่อ จึงตกลงกันว่าจะสลับกันนอนเพื่อตื่นมารับช่วงการปกครองกันเรื่อยมา” “แล้วแม่คุณมาจากตระกูล Bernese ได้ยังไง” “ก็อย่างที่บอก...เพื่อความสมจริง ยังไงพวกข้าก็เป็นขุนนาง การแต่งงานระหว่างตระกูลเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว คนพวกนั้นก็มีไว้เพื่อใช้อ้างการสืบทอดตระกูลต่อไป” “หมายความว่า.... คุณกับพ่อสลับกันนอน คนใดอยู่ก็จะสู่ขอลูกสาวขุนนาง แม่ของคุณก็จะกินเจ้าสาวเพื่อสวมรอยแทน  ส่วนตัวจริงก็จะเป็นข้ารับใช้พวกคุณ   แล้ว....อยู่มาได้ยังไง คริสตจักรไม่ระแคะระคายเรื่องของพวกคุณเลยรึ?” เดมอนยิ้มเยาะ “เจ้าคิดว่า อำนาจและเงินตราจะทำอะไรไม่ได้เลยหรือ มนุษย์น่ะชอบเรื่องพรรค์นี้จะตาย”   แมตต์ ทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ “คุณติดสินบนพระเหรอ?! นี่คงไม่ได้หมายถึง...?” ชายหนุ่มถามค้างไม่กล้าจะเอ่ยถึงวาติกัน “ใช่....อย่างที่เจ้าคิดนั้นแหละ พ่อข้าทำสัญญากับวาติกัน เรื่องแบ่งปันเขตแดนอำนาจกันด้วยซ้ำ เราจะไม่ล่าเกินความจำเป็น และเราจะไม่ฆ่านักบวช ตำนานเกี่ยวกับแวมไพร์เป็นเรื่องที่คนพวกนั้นแต่งแต้มเอาเองทั้งนั้น” “แต่ก็มีความจริงบ้างใช่ไหม อย่างคุณแพ้แสงอาทิตย์ กระเทียมหรือ หมุดตอกที่หัวใจ” ไม่มีคำตอบในคำถามนี้ แมตต์  ต้องตั้งคำถามต่อไป “แล้วเป็นไงต่อล่ะ?” “จนมาถึงสมัยหนึ่ง....เมื่อถึงคราวที่ข้าต้องหลับ ข้าเข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว  ช่วงเวลาที่ข้าหลับไปมันเหมือนพริบตา ทว่า....เมื่อลืมตามา ข้าเห็นแต่ความว่างเปล่า ไร้ซึ่งทุกสิ่ง นั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าอยู่ตามลำพัง..... ตระกูลที่สร้างขึ้นมาล่มสลาย ข้ารับใช้ไม่ล้มหายตายจาก  หรือก็กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง ข้ารู้ภายหลังว่าแม่ข้าตายโดยไม่รู้สาเหตุ  พ่อข้าแทนที่จะปลุกข้าขึ้นมา เขากลับเลือกที่จะตาย สลายกลายเป็นฝุ่นไปพร้อมกับแม่ แล้วจังหวะมันก็พอดี คริสตจักรที่แสนประเสริฐของเจ้า  ทำการกวาดล้างพวกข้าจนเกือบหมด” แมตต์ พอเข้าใจเรื่องราวบ้าง แต่ก็ยังมีบางจุดที่ยังต้องถามต่อ “พอคุณตื่นมา ตระกูลคุณล่มสลาย เคานท์ยูเลียส คือผู้ปกครองคนใหม่  คุณก็เลยไม่พอใจเขาล่ะสิ” “เขามันแค่สวะชั้นต่ำเท่านั้น” เอาล่ะสิ...นิสัยโอหัง ดูถูกดูแคลนคนอื่น เหมือนเป็นนิสัยประจำของแวมไพร์ไปแล้ว ความสามารถที่ต่างจากคนธรรมดาแถมเป็นอมตะอีกทำให้เห็นมนุษย์เป็นแค่สัตว์เลี้ยง  ที่จะฆ่าเมื่อไรก็ได้ ตรงนี้กระมังที่ทำให้ขาดความอ่อนไหวและละเอียดอ่อนไป  แมตต์เงยหน้ามองท้องฟ้าบ่ายคล้อยแล้ว แสงแดดอ่อนแรงลงมากอีกไม่นานความมืดมิดจะมาเยือน “เจ้าหมดคำถามแล้วหรือไร” “ ยังหรอก....ผมอยากรู้เรื่องของบริตนีย์ คุณส่งเธอคืนให้เคาส์ต์ยูเลียส....ทำไม ?” แมตต์ยังคงซักถามต่อไป ดวงตาสีแดงส่องประกายอ่อนไหวเหมือนเม็ดผลทับทิมยามที่ไร้แววกระหายเลือด มันช่างงดงามและสงบอย่างน่าประหลาดใจ ความรู้สึกแปลกๆ บางอย่างส่งออกมาจากนัยน์ตาคู่นั้น “ใคร....จะไปเก็บผู้หญิงที่ไม่ได้รักไว้ข้างกาย” “คุณไม่ได้รักเธอหรือ” ริมฝีปากบางแห้งผากนั้นเหมือนจะคลี่ยิ้มเยาะเย้ย ก่อนจะจางหายไปเหลือแต่ใบหน้าขาวเผือดไร้ความรู้สึก “ข้ามีพ่อแม่อยู่เคียงข้างร่วมพันปี มีหรือข้าจะไม่อยากได้ใครเคียงข้าง คนที่เหมาะสม  แต่..บริตนีย์ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดหรอก” “ไม่ใช่อย่างที่คิด...สเตฟานีบันทึกว่าคุณทอดทิ้งเธอทั้งท้องโตอย่างไม่ไยดี” “กุหลาบงามย่อมคู่ควรกับแจกันทอง บริตนีย์รู้ดีว่านางแสวงหาสิ่งใด และเมื่อมีทางเลือกที่ดีกว่ามีหรือที่นางจะไม่เลือก ข้าเพียงแต่ตอบสนองความปรารถนาของนางไม่ได้ต่างหาก” “ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ไม่อยากให้มากกว่า” แมตต์ สวนทันควัน เขาตีความหมายออก บริตนีย์แต่งการเมืองเพื่ออำนาจของตระกูล เมื่อเป็นแวมไพร์ก็ยังปรารถนาอำนาจสูงสุดมาครอง   เดมอนรังเกียจความทะเยอทะยานนั้น จึงผลักไสให้ห่างตัว “เจ้าเข้าใจอะไรได้ดีนี่” “ผมแค่อ่านสถานการณ์ออกเท่านั้น” “แล้วตอนนี้เจ้าอ่านสถานการณ์ของเจ้าออกหรือยัง” ใบหน้าขาวซีดยิ้มเด่นกลางแสงสลัว ดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว “เอ๋ ?” ชายหนุ่มเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง แสงแดดอ่อนจางลงที่ขอบฟ้าไกลลิบๆ โน่น ไอเย็นพัดมาให้ขนลุกสะท้านหวั่นไหว ดวงตาสีฟ้าเหลือบมองทางหางตาเห็นร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นช้าๆ “ข้าไม่เคยรู้สึกอยากฟังเสียงคร่ำครวญขาดใจอะไรมากเท่านี้เลย” “เสียงผมน่าเกลียดออก ผมว่าคุณคงไม่อยากได้ยินผมร้องโหยหวนหรอก” เขายังมีแก่ใจจะพูดเล่น และก่อนที่ผู้มาจากรัตติกาลนั้นจะขยับ แม็ตต์ก็พ่นสเปรย์กระเทียมปรุงรสอาหารที่พกมาด้วยเข้าไปในปาก หนำซ้ำฉีดที่ซอกคอด้วย เขาทำหน้าเหมือนมันอร่อยนักหนา แล้วยังยิ้มหน้าทะเล้นใส่  เดมอนครางฮึ่มในลำคอ กลิ่นนั้นโชยมาจางๆ  ทำเอาขยะแขยงสุดทน “สเปรย์กลิ่นกระเทียมสด....บำรุงสุขภาพด้วยนะ ผมใช้ประจำ โอ้ แย่จริง ผมลืมสนิทเลยว่าคุณเกลียดกระเทียมนี่” “เจ้าทำให้ข้า....สะอิดสะเอียน” “คุณไม่อยากกินผมแล้วใช่ไหม” “ใช่” เดมอนยิ้ม “เพราะฉะนั้นข้าจะไปล่าเหยื่อข้างนอก” “อย่านะ!!” แมตต์ ร้องลั่น สีหน้าขี้เล่นหายไป “ผมมีเลือดสำรองอยู่” “ข้าไม่สนใจ” ร่างสีดำอันตรธารหายวับไปกับตา แมตต์  มองห้องที่ว่างเปล่าด้วยความหวาดหวั่น ไม่นะ...เขาไม่อยากให้ใครรับเคราะห์ มันต้องไม่ใช่จากเขา... (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 มี.ค. 55 12:22:26

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 11 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11879060/W11879060.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 16:00:51

ความคิดเห็นที่ 4 ฮา...กะสเปรย์กระเทียมของแมทต์จัง เข้าใจคิดจริงพ่อคุณ ตามลุ้นต่อไปค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 00:01:38