ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 9            “ธาม นั่นธามใช่ไหม?”              ส่งเสียงกระซิบออกไปในความมืด รับรู้ถึงคลื่นบางอย่างวนเวียนอยู่รอบกาย น่าเสียดายที่ความมืดมิดนั้นเร้นบัง “เฉดสี” ที่ทำให้หล่อนพออ่านห้วงอารมณ์ของฝ่ายตรงข้ามได้ รับรู้แต่เพียงว่ามันไม่ใช่ความอบอุ่นคุ้นเคย จากวิญญาณปริศนาดวงนั้น ราวกับบัดนี้ธามได้ปลาสนาการจากไปแล้ว เช่นเดียวกับดวงวิญญาณของคุณกรรณิการ์ หญิงสาวรู้สึกใจหายวูบด้วยสังหรณ์ประหลาด             “ใคร? เธอเป็นใคร?”              “อย่า...ไป!”            น้ำเสียงกระซิบแผ่วที่ริมหูเข้มข้นขึ้นจนสัมผัสได้ชัดเจนว่ามิใช่เสียงอ่อนโยนของธาม หากมีกระแสแห่งคำสั่งและอำนาจแฝงอยู่ด้วย  แม้จะขนลุกซู่ด้วยความประหลาดใจ แต่ปีระกาก็ยกดวงตะเกียงในมือชูขึ้นแล้ววาดแขนออกไปในความมืด แสงสว่างเรืองรองสาดจับพื้นผนังปูนและศิลาเป็นเหลื่อมเงาวอมแวม ไม่ต่างกับเงาภูตพรายที่กระจายตัวไปอย่างรวดเร็วเมื่อแสงสว่างสาดกระทบ               ไม่มีผู้ใดอยู่ ณ บริเวณนั้นเลย รวมถึง ธาม                 “ฉันเตือนเธอแล้วนะ ปีระกา เธอคนเดียวที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างยิ่งเลวร้ายมากขึ้น!!”                   เสียงแหบพร่าแปรเปลี่ยนเป็นถั่งโถมด้วยอารมณ์โหมกระหน่ำมากขึ้น โดยไม่อาจมองเห็นร่างกาย หล่อนรับรู้ถึงคลื่นความร้อนระอุและเฉดสีส้มแดงเจิดจ้าขึ้นเรื่อยๆในความอนธการนั้น                “บอกมาสิว่าเธอเป็นใคร”                คิดว่าไม่เคยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่ใช่เสียงกรีดร้องด้วยอารมณ์รุนแรงเจ้าโทสะอย่างคุณกรรณิการ์ หรือเสียงราบเรียบแต่แฝงความหวังดีของธาม น้ำเสียงนั้นเจือปนด้วยอารมณ์โกรธ คาดหวังและ... หวั่นกลัว!  ที่น่าประหลาดก็คือ ดูเหมือนว่าดวงวิญญาณนั้นจะรู้จักหล่อนเป็นอย่างดีเสียด้วย             “เธอไม่น่ามาที่นี่เลยปีระกา ไม่น่าเลย...”                 โดยไม่ตอบคำถาม คล้ายมีเสียงรำพึงแผ่วเบากับตัวเองเสียมากกว่า ก่อนจะเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงกราดเกรี้ยวด้วยคำสั่ง                    “จงไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุดปีระกา แล้วก็พา เพื่อนของเธอไปจากที่นี่เสียด้วย... มันอันตราย!  ไม่ต้องย้อนกลับมาอีกเลย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป!”               หล่อนลดตะเกียงในมือลง สัมผัสคลื่นเย็นเฉียบในนิมิตแปรเปลี่ยนจากเฉดแดงส้มแรงร้อนเป็นประกายสีขาวขุ่น สีที่บ่งถึงอารมณ์อันเก็บกักเอาไว้ ไม่ต่างกับเมฆที่อุ้มฝนเตรียมพร้อมสำหรับการเกิดพายุ!               “ถ้าอย่างนั้นคุณต้องฉันมาก่อนว่าคุณเป็นใคร ตอบมาสิ!”                    อะไรบางอย่างทำให้นักเขียนสาวกล้าที่จะกระซิบตอบออกไป อย่างแน่วแน่ และรอคอย หล่อนก็อยากรู้ไปไม่น้อย มีหลายอย่างในคฤหาสน์หลังนี้ที่ทำให้เกิดความรู้สึกประหลาด ทั้งความกล้า ความกลัว และความสงสัย...                  “ฉัน... ฉัน...”                  ฉับพลันคลื่นเสียงบิดตัวปั่นป่วนคล้ายเกิดพายุระลอกใหญ่ ก่อนจะหายลับไปอย่างรวดเร็ว จนเกิดความเงียบงันถึงขีดสุด เงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของตนเองเต้นระทึกอยู่ในทรวงอก                  “คุณ...”                ไม่มีคำตอบใดๆ เสียงแว่วเตือนประหลาดกลับหายไปกะทันหัน ด้วยสาเหตุบางอย่างที่ไม่อาจรู้ ปีระกาเหลียวมองรอบด้าน ไม่มีผู้ใดสักคนเดียวปรากฏภายในทับสนธยา คฤหาสน์ชื่อประหลาดแห่งนี้อีก หากมีเงาสลัวเคลื่อนไหววูบวาบจากปลายทางด้านหนึ่งปรากฏขึ้นในความอนธการแทนที่ ไม่ต่างกับสัญญาณกระพริบเพรียกหา...              หญิงสาวเผลอกำลูกบิดทองเหลืองแนบแน่นจนชื้นเหงื่อ มองกลับเข้าไปในห้องก็เห็นร่างของชลธรนอนนิทราเป็นเงาตะคุ่มเหมือนกับไม่รู้สึกรู้สมใดๆ บัดนี้หล่อนต้องตัดสินใจแล้ว...              ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็เอาชนะได้สำเร็จ นักเขียนสาวหับประตูกลับเข้าไปดังเดิม เสียงกริ๊กของกลอนประตูเมื่อกดล็อคค่อยกลับเข้าที่ของมันตามเดิม                  หล่อนกำพวงกุญแจในกระเป๋าเสื้อเอาไว้ แล้วก้าวตรงไปยังตำแหน่งที่เห็นประกายเงาวูบวับเมื่อครู่ทันที...               ************************                    ร้อยเอกคมจักร จักษุราช กวาดสายตาอ่านตอนต่อไปของกุหลาบอาเพศด้วยความรู้สึกอันยากบรรยาย เขาไม่ปฏิเสธว่าฝีมือการบรรยายฉากสยองขวัญของปีระกาให้อารมณ์ความรู้สึกได้น่าตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย แต่ในขณะเดียวกัน ระหว่างวรรคของแต่ละบรรทัดในนิยายเรื่องนี้ อาจจะแทรกปมปริศนาของฆาตกรซ่อนเงื่อนอยู่ ณ จุดใดจุดหนึ่งที่เขายังไม่อาจรู้                   **************** กุหลาบอาเพศ   โดย “ปีระกา” บทที่สิบแปด                    คุณยี่สุ่นหลับนัยน์ตาลง ลมหายใจร้อนระอุถูกเร่งเร้าด้วยความปรารถนาแรงกล้าที่ไม่อาจบอกให้ผู้อื่นรับรู้ สาวใหญ่เอนกายลงบนที่นอนหนานุ่ม จินตนาการถึงบางสิ่งที่รบกวนจิตใจมาโดยตลอด...                       เวลาที่รอคอยมาถึงแล้ว...                             ภาพของคนในตระกูลอันยิ่งใหญ่ที่ตายจากลงทีละคน  ทีละคนจนหมดสิ้น ใช่! บรรดาเสี้ยนหนามสำคัญทั้งหมดถูกกำจัด จนเธอสามารถกรุยทางไปสู่ปลายทางที่ปรารถนาได้สำเร็จ กำจัดพวกมันออกไปไม่ให้ซากและหลักฐาน...                   แม้จะไม่ใช่ฝีมือของตัวเองก็ตาม           เธอยิ้มหวานให้กับตัวเอง พลางนึกถึงภาพข่าวในหนังสือพิมพ์ฉบับล่าเกี่ยวกับการสืบสวนค้นหาอย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สามารถหาหลักฐานหรือแม้แต่พยานรู้เห็นได้สักคนเดียว                  แม้ว่าตำรวจอาจจะเพ่งความสงสัยมาที่หล่อน ซึ่งเป็นทายาทที่เหลือเพียงคนเดียวและคนสุดท้ายของตระกูลอันยิ่งใหญ่ แต่... ก็ไม่มีทางที่คนพวกนั้นจะสาวมาถึงตัวหล่อนได้เด็ดขาด ทุกอย่างถูกจัดวางเอาไว้อย่างเหมาะสม รวมถึงไอ้ดอกกุหลาบสีขาว ที่ “เขา”บอกเองว่า ใช้เป็นเครื่องมือเบี่ยงเบนประเด็นของตำรวจอีกทางหนึ่งด้วย                  น่าขันนัก...                    แต่เขาก็สามารถทำให้พวกตำรวจหัวปั่นได้ไม่ยาก และป่านนี้ก็คงจะไปควานหาดอกกุหลาบขาวแถวไหนสักแห่ง เพื่อเสาะหาที่มาของ Dying massage ที่จะตามจับฆาตกร                     ฝันไปเหอะ! เมื่อถึงตอนนั้น ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว...                     อา... บัดนี้เหลือเพียงเธอเท่านั้นที่เป็นทายาทผู้เดียวที่จะได้ครอบครองมรดกทั้งหมดแห่งตระกูลโดยชอบธรรม ทุกกรณี คุณยี่สุ่นยิ้มเหี้ยมเกรียม นัยน์ตาวาวโรจน์               เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นเป็นจังหวะชัดเจน ปลุกภวังค์อันวาบหวามของสาวใหญ่ ทายาทธุรกิจพันล้านให้ลุกขึ้น นัยน์ตาหล่อนเบิกโพลง รับรู้ว่าต้องเป็น “เขา”แน่นอน...             “เขา”ผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่างของแผนการนี้!            ด้วยเรือนร่างเปลือยเปล่า ปราศจากอาภรณ์ใดๆคลุมกาย ยี่สุนขยับร่างเดินตรงมาที่ประตู และปลดล็อค เปิดบานประตูไม้หนาหนักที่เก็บเสียงและความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศให้เผยกว้างออก              ร่างสูงสง่าของเขายืนรออยู่ที่หน้าประตูแล้วจริงๆ อย่างที่คาดไว้ไม่มีผิด ใบหน้าเฉยชาเหมือนสวมหน้ากากเอาไว้ตลอดเวลา แต่สายตาที่มองร่างเปลือยเปล่าของหล่อนตลอดทั้งตัวนั่นต่างหาก ราวกับประจุไว้ด้วยเปลวไฟ ...คงเป็นไฟแห่งปรารถนาเช่นเดียวกับหล่อนนั่นเอง “ฉันรอคุณอยู่พอดีเลยค่ะ...”                ทันทีเมื่อบานประตูปิดเข้าหากันจนสนิท เธอก็โผกายเข้าหาอ้อมแขนแข็งแกร่งที่อ้าแขนรอรับอยู่แล้ว อย่างโหยหา และหิวกระหาย... “ผมก็รอคุณอยู่เช่นเดียวกัน ยี่สุ่น”               รอยยิ้มที่หล่อนเคยลุ่มหลงเบิกขึ้นเล็กน้อย ยี่สุ่นงุนงงกับคำพูดซ่อนนัยของเขาไปชั่วขณะ ก่อนที่มีดในมือยอดชู้รักจะเสียบทะลุผ่านเข้ามาในช่องท้อง พร้อมรอยยิ้มกว้างอย่างอำมหิต!! หล่อนเข้าใจเปลวไฟในดวงตาของเขาแล้ว มันใช่เพลิงแห่งเสน่หา แต่เป็นไฟที่คุโชนด้วยความหฤหรรษ์แห่งการสังหาร... “กะ- แก...”                ************************                นี่มันเป็นฉากฆาตกรรมที่เกิดขึ้นจริงกับคุณกรรณิการ์ อาชาวีรชัย หรือในชื่อคุณยี่สุ่นในนิยายเรื่องนี้ชัดๆ ฆาตกรใจโหดใช้มีดที่ทำด้วยเหล็กกล้าแหลมคมเป็นอาวุธสังหาร เสียบทะลุช่องท้องด้วยบาดแผลฉกรรจ์จนทำให้เหยื่อสาวใหญ่ขาดใจตายอย่างทรมาน...              ก่อนจะโปรยกลีบกุหลาบ และช่อดอกไม้มรณะของมันเอาไว้เหนือร่างศพเป็นลายเซ็นฆาตกรให้ตำรวจปวดหัวเล่นๆ                เพื่ออะไร?               เขาเพ่งอ่านตัวอักษรระหว่างบรรทัดเหล่านั้นด้วยความฉงนฉงาย พยายามคิดอย่างที่ ปีระกาคิด และสงสัยว่าระหว่างที่หล่อนกำลังบรรเลงเรื่องราวของกุหลาบอาเพศด้วยจินตนาการเพริดแพร้วของนักเขียนเอก ปีระกามองเห็นอะไรอยู่ภายในเนื้อเรื่องนั้น              โดยเฉพาะ “เขา” คนที่ คุณกรรณิการ์เป็นฝ่ายเปิดประตูให้เข้ามาในห้อง เพื่อให้มันทำการฆาตกรรมตัวเองถึงในห้องนอนอย่างง่ายดายเหลือเกิน!!               ใครกันเล่าคือ “เขา”คนนั้น              ผู้ที่ตอบคำถามนี้ได้ นอกจาก วิญญาณของคุณกรรณิการ์แล้ว ก็เห็นจะมีเพียง ปีระกา เท่านั้น!             นายตำรวจหนุ่มคิดว่า เขาคงต้องเดินทางไปหาปีระกาโดยด่วนที่สุด               ที่ทับสนธยา...                **************************                 แสงกระพริบคล้ายหลอดไฟติดๆดับๆ หายไปแล้ว เมื่อเดินผ่านความเงียบและมืดสลัว มาถึงปลายสุดของทางเดินชั้นสอง นี่คงเป็นส่วนท้ายของโถงประธานอันกว้างใหญ่ที่ทอดยาวมายังปีกตึกฝั่งใต้นั่นเอง ถ้าเช่นนั้น ส่วนของหอคอยด้านใต้ก็น่าจะอยู่ในบริเวณถัดไปจากนี้ตามลานเฉลียงเปิดกว้างด้านหน้า                ไม่นึกว่าจะต้องกลายเป็นนักสำรวจยามราตรีจำเป็นอย่างนี้มาก่อน ตอนแรกปีระกาคิดแต่เพียงว่าจะหาสถานที่พักผ่อนเงียบๆเพื่อสร้างแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายแนวใหม่สักเรื่อง ส่วนกุหลาบอาเพศ ที่กำลังเดินเรื่องเข้าสู่ไคลแมกซ์ ก็น่าจะหาทางปิดเรื่องให้เร็วที่สุด เพราะแหล่งข้อมูลสำคัญก็ดันชิ่งหนีหายไปเกิดใหม่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ นึกแล้วก็ให้อ่อนใจจนอยากจะแหกปากร้องออกมาให้สาสมใจนัก                  คุณกรรณิการ์ นะคุณกรรณิการ์... ถ้ารู้อย่างนี้ก่อน จะซักไซ้ให้ละเอียดเป็นผุยผงเสียตั้งแต่บทแรก จะได้ไม่มีปัญหาปวดหัว ปวดตับซะขนาดนี้                  นึกในใจถึงดวงวิญญาณอีกดวงหนึ่งที่เคยผ่านเข้ามา และหนีหายจากไปโดยไม่มีเหตุผลใดๆ แถมยังก่อปัญหาเรื้อรังตามมา จนทำให้ต้องหลบมาที่นี่อีกด้วย             “ฉันยังบอกไม่ได้ จนกว่าเธอจะฟังที่ฉันเล่าจนจบ”              นั่นเป็นประโยคคำตอบทุกครั้งที่หล่อนเพียรซักถาม และน้ำเสียงกราดเกรี้ยวของอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะแผ่วเบาลงอย่างครุ่นคิด น่าเสียดายจริงๆที่หล่อนไม่รู้อะไรมากไปกว่านั้นเลยสักนิดเดียว และไม่มีใครช่วยเหลือใดๆด้วย รวมถึงอีตาธาม ตัวแสบ!                “เธอต้องหนีไปที่อื่นก่อนนะปีระกา ตอนนี้มีอันตราย”               ธามเพียงแต่เตือนเอาไว้ และเมื่อหล่อนเล่าเรื่องทับสนธยาให้เขาฟัง เสียงที่ตอบกลับมาก็ยิ่งทำให้ปีระกางุนงงหนักขึ้น               “ก็น่าจะดี”               “น่าจะดี นี่หมายถึงปลอดภัยหรือเปล่าฮึ ธาม?”              “ข้าก็ตอบเจ้าไม่ได้เหมือนกัน ปีระกา ทำไมไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับชื่อที่เจ้าบอกมา ทุกอย่างเหมือนอยู่ในหมอกที่มืดมนไปหมด นอกจากคำว่าทับสนธยา มันมีอะไรบางอย่าง เหมือนกับเป็นคำตอบแท้จริงรอคอยอยู่ที่นั่น”             เสียงของธามเจือด้วยความไม่แน่ใจเป็นครั้งแรก                “แต่เอาเถอะน่า อย่างน้อยก็ดีกว่าจะให้เจ้าจะรออยู่ที่นี่ แล้วก็ให้ฆาตกรตัวจริงเข้ามาปาดคอเล่นเป็นศพที่ห้าใช่ไหมล่ะ หนูปี”              ท้ายสุดในคืนก่อนเดินทางวันนั้นธามก็ยังเป็นธาม ที่อดพูดจา “กวนโอ๊ย”จนถึงนาทีสุดท้ายไม่ได้ แต่ปีระกาก็ไม่นึกว่าจะเป็นการพูดคุยกันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆ เพราะภายหลังจากคืนนั้นไปแล้ว เมื่อเริ่มต้นการเดินทางมายังที่ทับสนธยาแห่งนี้ ธามก็ขาดการติดต่อ จนราวกับเขาหายไปเพื่อไปผุดไปเกิดใหม่เสียแล้ว...                 หัวใจของปีระกากระตุกวูบเมื่อความคิดดำเนินมาถึงประโยคสุดท้าย จริงหรือ? ที่ว่าธามไปเกิดใหม่แล้ว โดยไม่มีแม้แต่การล่ำลาใดๆทั้งสิ้น...                ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้!!                เท้าของหล่อนมาหยุดยืนอยู่หน้าโถงขนาดเล็กที่ยื่นโค้งเป็นเวิ้งเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งโดยไม่รู้ตัว ปีระกาข่มความว้าวุ่นใจโดยการปลอบใจตัวเอง แล้วผลักบานประตูเหล็กที่กั้นเอาไว้โดยไม่ได้ล็อคกุญแจใดๆ แล้วก้าวผ่านเข้าสู่บริเวณภายในนั้น               วูบนั้น อดคิดในใจไม่ได้ว่าน่าจะกลับเข้าไปนอนหลับในห้องเสียให้สบายใจ แทนที่จะมาเดินท่อมๆสำรวจตรวจตราคฤหาสน์โบราณหลังเบ้อเร่อนี้ ในสภาพแทบไม่ต่างกับคนตาบอด แต่นัยน์ตาที่แข็งค้างและสภาพสมองอันปลอดโปร่งอย่างนี้ ปีระการู้ตัวดีว่าไม่อาจข่มตาหลับได้อย่างแน่นอน อาชีพนักเขียนทำให้เคยชินกับการนั่งเขียนหนังสือหน้าคอมพิวเตอร์เป็นเวลานานๆ ในยามค่ำคืนที่สงบเงียบเกิดสมาธิเช่นนี้แหละ แต่ในเมื่อโน้ตบุ้คที่เอามาก็แบตตารีหมด แถมไม่มีไฟให้ชาร์ตในตอนนี้เสียด้วย...                  จะมีอะไรดีไปกว่า เดินสำรวจคฤหาสน์โบราณ หาแรงบันดาลใจสำหรับนิยายเรื่องใหม่เสียเลย บางทีอาจจะดีเหมือนกันที่หล่อนจะเลิกเขียนนิยายแนวที่ต้อง “ยืมจมูกวิญญาณอื่นมาหายใจ” แล้วหันกลับมาพึ่งพาความคิดของตนเองเป็นหลัก แม้จะไม่ใช่นักเขียนเบสต์เซลล์เลอร์ กับเขา แต่อย่างน้อยมันก็น่าภาคภูมิใจมากขึ้นไปอีกใช่ไหม?                   กำลังคิดเพ้อฝันและถามตัวเองอยู่ในใจอยู่นั้นเอง เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากด้านบน                “แซกกกกกกกกกกกก”                  เงาดำฉวับวูบผ่านเหนือศีรษะไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อเงยหน้าขึ้น ปีระกาก็เพิ่งมองเห็นว่าภายในเวิ้งขนาดย่อมแห่งนี้ ปลายบนสุดของมัน คือฐานปล่องหอคอยที่มีบันไดเหล็กเวียนเป็นก้นหอย ไต่รอบหอคอยขึ้นไปยังด้านบนที่อยู่ในความมืดมิดนั่นเอง                      เสียงเมื่อครู่สะท้อนก้องในโพรงของหอคอยฝั่งใต้แห่งนี้และค่อยๆจางหายไปในที่สุด หล่อนชูตะเกียงขึ้น มองเห็นตัวบันไดเหล็กพร้อมราวจับขนาดพอเหมาะมือ ทอดวนขึ้นไป ณ เบื้องหน้า เหมือนกับพร้อมจะเชิญชวนให้ก้าวตามขึ้นไป                     ไหนๆก็มาถึงตรงนี้แล้ว และแสงสะท้อนที่มองเห็นตั้งแต่ตอนเย็นก็กระตุ้นความสนใจอย่างประหลาด ไม่ปฏิเสธว่า “เสียงเตือน”อย่างน่าพิศวงนั่นก็รวมอยู่ใน “แรงผลัก”ครั้งนี้ด้วย เหมือนกับคำเตือนแกมฉุนเฉียวด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว จะกลายเป็นแรงเร่งเร้าให้อยากเอาชนะ....                  ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นปีระกาใช้มือข้างที่เหลือเหนี่ยวราวบันได แล้วสาวเท้าขึ้นไปสู่ชั้นบนสุดของหอคอยทันที                  โดยไม่อาจรู้ว่า จะมีสิ่งใดรอคอยอยู่บนนั้น!                   **********************               ในความเงียบสงัดของราตรีนี้ อาคารหลังเล็กในรูปแบบย่อส่วนที่เชื่อมต่อกับทับสนธยาด้านหลังก็ปิดไฟมืดสนิทเช่นเดียวกัน จนดูเหมือนว่าผู้เป็นเจ้าของห้องได้นอนเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ไปเรียบร้อยแล้ว                   แต่ใต้บานหน้าต่างภายในห้องนั้น ร่างของชายเฒ่าปริศนานาม “อาตม์” กลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ริมหน้าต่างกระจก จากบริเวณนี้สามารถมองเห็นอาคารสูงตระหง่านของทับสนธยา ทั้งยอดหอประธานและส่วนหอคอยฝั่งใต้ที่สูงล้ำเสียดฟ้าได้ชัดเจน นัยน์ตาทั้งสองข้างของชายชราเบิกโพลงไม่กระพริบ หากแต่มีประกายแสงบางอย่างจากภายในดวงตาปรากฏวาบขึ้น-ลง เป็นจังหวะ ไม่ต่างกับสัญญาณไฟ               และกำลังทอดมองไปยังส่วนของหอคอยที่ปีระกากำลังไต่บันไดขึ้นไปเป็นเป้าหมาย เหมือนมองทะลุผ่านผนังศิลาเข้าไปเห็นหญิงสาวผู้นั้น              “ในที่สุด... สิ่งที่ข้ารอคอยก็มาถึงแล้ว...”                 ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราบเรียบไร้ความรู้สึก อาตม์ผู้ชราเอ่ยออกมาจากริมฝีปากที่ขยับเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เป็นความหมายอันประหลาดยิ่ง อย่างช้าๆผู้ดูแลทับสนธยาหันกายขยับกายลุกขึ้นเหมือนภารกิจการสังเกตการณ์นั้นเสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว มือขาวซีดข้างหนึ่งล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกงหยิบพวงกุญแจออกมาวางเอาไว้ พร้อมลูกกุญแจขนาดเขื่องที่ถูกไขเปิดล็อคเรียบร้อยแล้ว              มืออีกข้างยกขึ้นคลึงรอบนัยน์ตาตัวเองช้าๆ แล้วค่อยกดลึกลงไปภายในเบ้าตาของตัวเอง ในเมื่อสิ่งนี้หาได้จำเป็นต่อการมองเห็นใดๆอีกต่อไปไม่              ด้วยการกดและหมุนอย่างชำนิชำนาญ เพียงไม่กี่วินาที ลูกนัยน์ตาเทียมที่อยู่ภายในเบ้าตาก็หลุดออกมาอยู่ภายในอุ้งมือ ชายชราลุกขึ้นแนบใบหน้าลงกับบานกระจก เหมือนตรวจสอบความเรียบร้อยของสภาพตัวเองอีกครั้ง            ถ้ามีผู้ใดสามารถยืนประจันหน้ากับเขาในเวลานี้อาจจะต้องผงะงันด้วยความตื่นตระหนกแกมประหลาดใจยิ่ง              ภายใต้โพรงลึกของเบ้าตา แทนที่จะประกอบด้วยผนังของเซลล์เนื้อเยื่อต่างๆที่หลอมรวมกันเป็นอณูแห่งชีวิต กลับปรากฏเป็นเส้นลวดคล้ายสายไฟขนาดเล็กจิ๋วพันรอบชิ้นส่วนเล็กๆของวัตถุสีดำเนื้อโลหะที่ซ่อนเร้นอยู่ภายในนั้น และนี่เองที่เป็นสาเหตุให้มันเกิดการกระพริบวูบวับด้วยไฟสีเขียวจาง เป็นจังหวะไม่ต่างกับหลอดไฟแบตตารี ในจังหวะที่ปีระกาสังเกตเห็น                    แท้จริงแล้วมันคือชิ้นส่วนเครื่องกลขนาดย่อส่วน...                      และร่างทั้งร่างของชายชราก็มีเพียงเปลือกหุ้มกายภายนอกที่เป็นเซลล์ผิวเนื้อของมนุษย์เท่านั้น!                   ********************** สำหรับตอนที่ 7 ที่ผ่านมาครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11841940/W11841940.html ตอบเพื่อนนักอ่านครับผม คุณแก้วกังไส : มีแก้ไขกันอยู่บ้างครับ แต่เป็นรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ คิดว่าน่าจะทันครับ แต่เรื่องที่นำลงในเว็บ กับ เรื่องที่พิมพ์จำหน่าย บางอย่างอาจแตกต่างกันบ้างนิดหน่อยครับ เพราะตอนแก้ไขรอบสุดท้าย ผมเขียนแก้ในกระดาษต้นฉบับไปเลยครับ ไม่ได้แก้ในคอมพิวเตอร์ เลยไม่มีข้อมูลนอกจากที่สำคัญๆจริงๆครับ คุณscottie : บทนี้ก็มีพลิกล็อคเล็กๆน้อยๆ ก่อนนะครับ คุณปุ้ย : ถ้ามางานสัปดาห์หนังสือ แวะมาทักทายกันได้เลยนะครับ (ปล. คิดว่าน่าจะเป็นเสาร์อาทิตย์นะครับ เดี๋ยวมาคอนเฟิร์มอีกทีครับ) คุณไก่ : ขอบคุณครับ ขอให้ทุกท่านได้ล่องกัลปาลัยสองบทนี้กันให้สนุกนะครับ หมอกมุงเมือง คุณ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 22 มี.ค. 55 21:52:03

ความคิดเห็นที่ 2 ท้ายบทนี้พลิกล็อกอย่างแรงเลยค่ะ คิดว่าเป็นเรื่องลึกลับประเภทภูตผีปีศาจอะไรแบบนั้นอย่างเดียวเสียอีก นี่มีอะไรที่เป็นวิทยาศาสตร์ด้วย ชวนให้ติดตามต่อ ชอบสำนวนในบันทึกของคุณหลวงฯ มากเลยค่ะ ให้ความรู้สึกว่าเป็นสำนวนภาษาเขียนของคนสมัยนั้นจริงๆ เลย ดีใจด้วยค่ะที่ทุกเรื่องผ่านพ้นไปแล้วด้วยดี จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 08:18:14

ความคิดเห็นที่ 3 กิฟท์หมดแล้วครับ แหะๆ สารภาพว่าแอบพลิกล็อคตอนจบหวิดตกเก้าอี้ด้วยอีกคนครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:46:13

ความคิดเห็นที่ 4 ตามมาอ่านต่ออย่างคนเดาอะไรไม่เคยถูกเลยค่ะ ปล. ปุ้ยว่าจะไปวันที่ 1 นะคะ เพี้ยงๆๆๆ ขอให้ได้พบกัน ปล. (อีกสักจึ๊ก) พอจะรู้รสเหมือนกันค่ะว่าการโดนประเมินคุณภาพเป็นอย่างไร กว่าจะผ่านได้แต่ละตัวบ่งชี้ แต่ละมาตรฐาน เหนื่อยโฮ่ก จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:49:37

ความคิดเห็นที่ 5 เง้อ เค้ามาคร่ำครวญค่ะว่าพลาดแล้วที่เข้ามาอ่านตอนตีสาม ^^" แต่สารภาพว่าอ่านยังไม่จบบทที่ ๘ ค่ะ ขอปิดก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวค่อยแวะมาใหม่ตอนกลางวัน จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 03:11:18

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบจบบทนี้เป็น ไซ-ไฟ ... ไม่อยากเดา...รอลุ้นตอนต่อไป จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 16:48:30

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้ หุ่นยนต์ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 18:42:11

ความคิดเห็นที่ 8 คุณลุงเป็นหุ่นยนต์ ตกลงเรื่องนี้ย้อนยุค หรอไปอนาคตเนี่ย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:10:53