ความคิดเห็นที่ 1 ดวงใจในวันวาร บทที่ 3 – มายาปริศนา   ............................................ ฉันเคยได้ยินมา ว่าความรักนั้นบริสุทธิ์ กว้างขวาง แต่ฉัน ไม่เคยเห็นความรักแบบนั้น   มันยังคงเป็นปริศนาสำหรับฉัน เช่นเดียวกับนกสีฟ้า ความรักเช่นนั้น คือความจริง หรือแค่... เทพนิยาย ............................................   ผลงานของมายาที่มีชื่อเสียงมากที่สุดมีทั้งสิ้นเจ็ดชิ้น อันได้แก่ สุสานสีขาว ภาวนาราตรี กุหลาบดำในดวงตา สีฟ้าร้องไห้ ระบำครวญ หยาดพิรุณจากดวงใจ กับน้ำค้างพราวบนใบหน้าหญิงสาว และผลงานชิ้นย่อยที่อาจจะไม่มีคนรู้จักอีกร่วมห้าสิบชิ้น โดยผลงานทั้งหมดของเธอถูกวาดขึ้นภายในช่วงเวลาเพียงสามปี...             มันเป็นเพียงแค่ช่วงเวลาสามปีที่เธอมีตัวตนอยู่บนโลก ประวัติของมายาปรากฏเพียงแค่นั้น             เล่ากันว่า เธอเป็นสตรีสูงศักดิ์ลึกลับ ผู้มีจิตนิยมชมชอบเพศหญิงเหมือนกัน เธออาจจะถูกส่งไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ หรือไม่เช่นนั้นก็ถูกนำไปกักขัง ณ ที่แห่งใดแห่งหนึ่ง เนื่องจากรสนิยมส่วนตัวอันไม่เป็นที่ยอมรับของครอบครัว   เธอจึงตัดสินใจเปิดเผยตัวตนของเธอผ่านทางภาพวาด และอาศัยชื่อมายามาโดยตลอดเพื่อไม่ให้มีผลกระทบต่อครอบครัว             มายาเป็นเพื่อนคนสนิทของคุณวิษณุ บุตรชายเพียงคนเดียว ของท่านนายพลธนธนา ศักดิ์เสถียร ผู้ทรงอิทธิพลในขณะนั้น             เรื่องน่าเศร้านั้นมีอยู่ว่า คุณวิษณุนั้นมีคู่หมั้นชื่อคุณพรรณวิลัย และตามประสาของหนุ่มสาวซึ่งรักใคร่ คุณพรรณวิลัยย่อมมาหาคุณวิษณุที่บ้านเป็นประจำ ทำให้เธอได้พบเจอกับมายา             การพบเจอในครั้งแรกๆ เป็นไปแต่เพียง ความสงสัยในใจคุณพรรณวิลัย ว่ามายาคือใคร หากเมื่อพอกันบ่อยเข้า ความสงสัยนั้น ก็เปลี่ยนเป็นรูปแบบของความรัก และความปรารถนาที่จะอยู่ร่วมกัน             ตลอดระยะเวลาสามปี เป็นช่วงเวลาที่มายา เหมือนจะมีความสุขมากที่สุด หากกระนั้น สภาพภายใต้จิตใจของเธอยังถูกกดดัน ด้วยเรื่องของเพศ รสนิยม และความรัก จึงถูกระบายออกมาในโทนหม่นๆ บนผืนผ้าใบ             แล้ววันหนึ่งซึ่งทุกคนต่างรู้กันล่วงหน้าแล้วก็มาถึง นั่นก็คือ วันแต่งงานของคุณวิษณุกับคุณพรรณวิลัย!             เล่ากันว่า มายาผู้มีอารมณ์แปรปรวนหึงหวงคุณพรรณวิลัย ทั้งคู่ทะเลาะกันจนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุ มีผู้พบศพของคุณพรรณวิลัยที่ริมสระน้ำ บริเวณที่มายาชอบมานั่งเล่นบ่อยๆ ส่วนมายานั้นหายตัวไปไม่มีผู้ใดพบ   เหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นก่อนงานแต่งงานสองวัน ส่วนคุณวิษณุเมื่อสูญเสียสตรีผู้เป็นที่รัก ก็หายหน้าออกไปจากครอบครัวโดยไม่มีใครทราบชะตากรรม             มีระยะเวลาเพียงแค่สามปีเท่านั้นที่มายามีตัวตน และไม่มีใครได้พบเห็นเธอ หรือผลงานของเธออีกเลย             ดังนั้น การปรากฏภาพวาดของมายา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภาพวาดคู่รักด้วยแล้ว จึงเป็นเรื่องที่ฉันอยากจะรู้ เพราะในภาพวาดพวกนั้น จะต้องมีร่องรอยแห่งอดีตปรากฏ             ฉันรีบตะบึงรถออกไป ด้วยอยากจะรู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของผู้หญิง ที่มีความรักอันไม่จำกัดตามกรอบของสังคมอย่างมายา!   แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 55 10:22:09 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 55 10:21:49 แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 55 10:20:20 จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:16:09

ความคิดเห็นที่ 2 ทันทีที่มาถึงแกลลอรี่ภาพวาด ฉันผลักประตูกระจกเข้าไป ภายในโถงด้านหน้าเป็นพื้นที่โล่งๆ กว้างๆ สีไข่ไก่ ให้รู้สึกอบอุ่นอยู่ภายในจิตใจ จุดดึงดูดเดียวภายในห้องโถงนี้ คือดอกกุหลาบสีแดงสดในแจกันบนเคาน์เตอร์   “ไหนล่ะ ภาพของมายา” ฉันถามด้วยเสียงตื่นเต้นอย่างไม่ปิดบัง “ลาเต้สักแก้วก่อนไหมคะ” น้ำเสียงอ่อนหวานซึ่งเป็นเนื้อเสียง อย่างเดียวกันกับบุคคลที่ฉันคุยด้วยทางโทรศัพท์ ดังออกมาจากหลังเคาน์เตอร์ “คุณอยู่ไหนน่ะ” ฉันถาม เพราะมองไม่เห็นตัวคนพูด “สักครู่ ขอเก็บของก่อน” เสียงดังขลุกขลักอีกสักพัก ฉันก้าวเข้าไปตรงเคาน์เตอร์นั้น แล้วเธอก็โผล่พรวดขึ้นมา หญิงสาวร่างบาง ใบหน้าแลอ่อนเยาว์ อาจเพราะริมฝีปากที่ติดรอยยิ้มตลอดเวลา กับดวงตาโตอันเปล่งประกาย ผมยาวย้อมสีออกน้ำตาลไว้ยาวพาดบ่า ช่วงปลายดัดเป็นลอนใหญ่ ช่วยให้เธอดูเป็นอิสระจากพันธะอันน่าอึดอัด ผนวกกับเครื่องแต่งกายที่เป็นผ้าเนื้อบาง แม้จะปกปิดมิดชิดแต่ดูมีเสน่ห์ และเย้ายวน “ว่าไงคะ ลาเต้สักแก้วก่อนไหม” เสียงของเธอดึงสายตาฉัน ให้กลับไปจ้องหน้าคู่สนทนาอีกครั้ง “คุณปิ่นดารารึเปล่าคะ” “ค่ะ” “ฉันมาดูภาพของมายา” “ค่ะ  ทราบ เพราะดิฉันเป็นคนโทรศัพท์ไปเชิญคุณมา” เธอยิ้มอีกครั้ง ที่แก้มมีลักยิ้ม “แต่ว่าตอนนี้ฉันก็อยากต้อนรับคุณแบบเจ้าบ้านที่ดี เกิดปล่อยให้คุณเข้าไปดูงานแบบเครียดๆ หรือยังตื่นเต้นอยู่ คุณอาจจะวินิจฉัยผิดก็ได้” ฉันต้องสะกดกลั้นตัวเอง ไม่ให้เผลอกลอกตาด้วยความเบื่อหน่าย เหลือเชื่อจริงๆ เลยผู้หญิงคนนี้ เธอหลอกให้ฉันละทิ้งหนังสือน่าอ่าน ในวันหยุดสุดสัปดาห์อันมีค่าและหาได้ยากของฉัน เพื่อให้มาอยู่ที่ สตูดิโอโล่งๆ ของเธอ แล้วยังจะหาเรื่องหน่วงเวลาฉันอีก จะบ้าตาย! “ฉันบอกคุณแล้ว ว่าวันนี้...” “เป็นวันหยุด... ค่ะ คุณบอกฉันแล้ว แต่ถ้าหากว่าคุณได้ทำสิ่งที่คุณชอบในวันหยุด ก็น่าจะถือว่าเป็นการพักผ่อนเหมือนกันนี่คะ อย่าบอกนะคะว่านักวิจารณ์งานศิลป์ ที่ชื่นชอบมายาเป็นพิเศษอย่างคุณ เห็นงานนี้ว่าเป็นงาน” คำพูดของปิ่นดาราทำเอาฉันไปไม่เป็น ในที่สุดก็ต้องยอมแพ้ “ไปเอาลาเต้ของคุณมาเถอะ” “ด้วยความยินดีค่ะ” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:25:35

ความคิดเห็นที่ 3 ห้องนอนของฉันเต็มไปด้วยโปสเตอร์ หรือไม่ก็รูปถ่ายของศิลปินมีชื่อมากมาย ติดเต็มไปหมด จึงดูรกมากกว่าสะอาด และดูหลุดโลกมากกว่าจะน่ารักอย่างห้องหญิงสาวคนอื่น “พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ง จะให้ฉันย้ายคืนนี้เลยเหรอ” ฉันถามณมนต์ “อือ... ฉันง่วง เร็ว” ฉันได้แต่คำรามในคอ แล้วจะโทษเธอทั้งหมดก็ไม่ได้ เพราะเป็นฉันเองที่หาเรื่องใส่ตัว นี่ถ้าหากว่าไม่นึกพิเรนทร์ลงประกาศหาเพื่อนร่วมเช่าบ้าน ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งทนพฤติกรรมเสียๆ ของเจ้าหล่อน เอาเถอะ จุดประสงค์หลักก็เพื่อ อยากเรียนรู้การอยู่ร่วมกันกับคนนี่นา เรียนรู้... เรียนรู้... เรียนรู้... ฉันจึงเริ่มจากตะกายผนังเอารูปวาดต่างๆ ของฉันออก แล้วม้วนแผ่นกระดาษ ก่อนจะมัดแล้ววางในตะกร้า ก่อนจะขนมันออกมานอกห้อง แล้วค่อยตามด้วยเครื่องนอน เสื้อผ้า หนังสือเรียน เอกสารต่างๆ และของใช้ส่วนตัวทั้งหมดออกมา กินระยะเวลาร่วมชั่วโมง ทั้งหมดนี้เพียงแค่ ย้ายออกมาจากในห้องไว้หน้าประตูเฉยๆ นะ ยังไม่รวมถึงขนลงไปไว้ห้องข้างล่าง ฉันเมื่อยเสียจนแทบร้องคราง “หมดรึยัง” ณมนต์ถามฉันอีก “อือ หมด” “ไม่ช่วยขนของลงไปข้างล่างนะ ฉันต้องจัดห้องของตัวเอง” แล้วณมนต์ก็ขนของเข้าห้อง พร้อมปิดประตูใส่ฉันอย่างไม่แยแส อารมณ์ฉันปุดๆ เหมือนน้ำที่ต้มจนเดือด!! จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:29:00

ความคิดเห็นที่ 4 “ถ้าดูที่ฝีแปรง จะรู้ว่ามายามักจะวาดรูปด้วยมือซ้าย ลายเส้นที่เป็นระเบียบในการตกแต่งรูปคนนั้น บ่งบอกว่าเธอพยายามที่จะสงบ แต่ขณะที่โทนบรรยากาศโดยรอบนั้น เป็นลายเส้นที่วุ่นวายและหมองมัว ก็อาจเป็นไปได้ว่า มายามีความซับซ้อนทางจิตใจในระดับสูง เนื้อสีของมายาไม่ได้มีความรุนแรงใดปรากฏ อาจตีความได้ว่า เธอไม่ได้มีปมปัญหาอันรุนแรงในวัยเยาว์ แต่ปัญหาใดก็ตามที่ทำให้มายาแสดงบุคลิกภาพลึกลับซับซ้อนนั้น เป็นไปได้มากว่า เธอเป็นคนกดดันตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เป็นความขัดแย้งระหว่างเพศหญิงกับเพศชาย ความกล้าและความกลัว ความอยากเป็นอิสระแต่ก็กลัวจะถูกทอดทิ้ง การรักและการปฏิเสธที่จะรัก” ฉันอธิบายลักษณะงานเขียน และพฤติกรรมของมายาตามที่เคยศึกษามาให้ปิ่นดาราฟัง ซึ่งรายนี้ก็ได้แต่นั่งอมยิ้มไปมา จนฉันนึกค่อนในใจว่าเธอท่าจะเพี้ยนไปแล้ว “สนุกดีนะคะ ชีวิตของมายาเนี่ย” เธอว่า “คงไม่มั้ง” ฉันตอบ “มายาเป็นผู้ที่แสวงหา หนทางที่ถูกต้องของตัวเอง เธอก็เหมือนนักเดินทาง แต่ก็เดินหลงทางมาโดยตลอด ช่างน่าสงสาร” “นั่นสิคะ... แต่คุณพูดถึงมายา ได้ละเอียดจนฉันทึ่งจริงๆ นะคะ ถ้าไม่ติดว่าป่านนี้มายาคงไปอยู่บนสวรรค์แล้วล่ะก็ ฉันคงคิดว่าคุณต้องแอบชอบมายาอยู่แน่ๆ หรือไม่ก็คุณคงเป็นมายาเสียเอง” ฉันยิ้มที่มุมปาก ปิ่นดาราทำให้ฉันคิด ...หรือบางที ฉันอาจเป็นมายาเสียเอง ฉันยกกาแฟขึ้นจิบ กลิ่นกรุ่นหอมปนขมของมันโชยเข้าจมูก “คุณคิดยังไงกับเลสเบี้ยนคะ” กาแฟที่รินล่วงคอแทบสำลักพรวดออกมาในบัดดล วางแก้วลงท่ามกลางเสียงหัวเราะเบาๆ ของปิ่นดารา “ว่าไงนะ” “ฉันถามว่าคุณคิดยังไงกับเลสเบี้ยนคะ” “ก็...” นั่นสิ ฉันคิดยังไงกับเลสเบี้ยนดีล่ะ “ไม่รู้สิ คำถามนี้ ก็คงเหมือนคำถามที่ว่า คิดยังไงกับเกย์ กับกระเทยล่ะมั้ง ใครๆ เขาก็ตอบกันว่า การเป็นอะไรสักอย่างนี้มันไม่ใช่เรื่องผิด แต่จะมีสักกี่คนล่ะ ที่บอกว่า ไอ้สิ่งที่พวกเขาบอกว่าไม่ผิดน่ะ พวกเขาอยากให้เข้าใกล้ไปพัวพันกับชีวิตพวกเขา ผู้ชายคนไหนเหรอที่อยากได้เกย์ไปเป็นภรรยา แล้วผู้หญิงคนไหนที่อยากได้เลสเบี้ยนเป็นคู่ชีวิต ไม่ผิดจริง แต่ก็ไม่อยากได้ สรุปง่ายๆ ถ้าไม่มีกลุ่มคนแบบนี้บนโลกนี้จะดีกว่า” ปิ่นดาราพยักหน้าให้กับคำตอบของฉัน “อาจจะเป็นอย่างที่คุณบอกก็ได้ค่ะ ฉันคิดว่า คนเราก็แค่พูดเพื่อให้ตัวเองดูดีเท่านั้นเอง ยังไงเสีย กรอบเกณฑ์ของสังคม ก็ยังเป็นสิ่งที่ครอบงำพวกเราทุกคนอยู่ จะมีสักกี่คนที่กล้าแหวกกฏเกณฑ์นั้น ความรักถูกจำกัดไว้เพียงคู่หนุ่มสาว ไม่ใช่คนอย่าง...” เธอเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง รอยยิ้มเหือดหายไป “มันไม่ได้ถูกสร้างมาไว้สำหรับคนอย่างมายา” “นั่นสิ” ฉันพึมพำเบาๆ “เอาเถอะค่ะ ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวคุณจะพลาดนาทีสำคัญ... ภาพวาดคู่รักที่ถูกวาดโดยศิลปินที่ชื่อ มายา ฉันรับรองได้เลยค่ะ ชื่อของคุณ จะถูกจารึกในฐานะผู้ค้นพบภาพเขียนที่หายสาบสูญแน่นอน” ฉันไหวไหล่เบาๆ แล้วลุกตามปิ่นดาราเข้าไปภายใน จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:33:21

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันจัดห้องเสร็จตอนห้าทุ่ม แล้วก็ยังเหลือของอีกกองใหญ่ๆ ที่ไม่รู้จะวางไว้ตรงส่วนไหนในห้อง ช่างมันเหอะ... ตอนนี้ฉันเหนื่อยแล้วก็อยากหลับเต็มที ฉันเหลือบมองดูโทรศัพท์ นึกถึงเมื่อตอนเย็น ธำรงค์บอกว่าจะโทรหา แต่ตอนนี้หน้าจอฉันยังไม่ขึ้นแม้แต่มิสคอลเดียว เอาเถอะ เขาอาจจะยุ่งก็ได้นะ ไม่โทรไปเซ้าซี้ดีกว่า ฉันนั่งพักเหนื่อยอีกสักครู่ ก่อนจะตัดสินใจลุกไปหยิบผ้าขนหนูมาพันตัว แล้วถอดเสื้อผ้าที่สวมมาทั้งวันออก เตรียมตัวไปอาบน้ำตามความเคยชิน ห้องน้ำในบ้านมีอยู่สองห้อง ชั้นบนห้องนึง และชั้นล่างอีกห้อง อันที่จริงตอนนี้ฉันควรจะเข้าห้องน้ำชั้นล่าง แต่ด้วยความที่ไม่เคยทำความสะอาดมันเลย ซ้ำอุปกรณ์อาบน้ำของฉันยังอยู่ห้องน้ำชั้นบนด้วย ก็ไม่มีเหตุอะไรที่ฉันจะต้องย้ายห้องอาบน้ำในตอนนี้ แค่ห้องนอนอย่างเดียวก็พอแล้วย่ะ! ไต่ขึ้นบันไดไป ผ่านห้องของณมนต์ซึ่งเงียบกริบ คาดว่าเธอจะหลับแล้ว งั้นก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องเอ่ยราตรีสวัสดิ์กับเธอ คนอะไรก็ไม่รู้ ไม่มีความเป็นมิตรให้กับคนอื่นเลย บ่นในใจกระปอดกระแปดคนเดียว แล้วจู่ๆ ประตูห้องน้ำที่อยู่ถัดเข้าไปด้านในสุดก็เปิดพรวดออกมา เพื่อนร่วมบ้านคนใหม่ของฉันที่หน้าตาตื่น แถมยังเรือนกายยังปราศจากอาภรณ์ใดๆ ปกปิด “เอ่อ ณมนต์...” ฉันร้อนที่หน้า แต่ณมนต์กรี๊ด “ตุ๊กแก!!!” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:35:12

ความคิดเห็นที่ 6 ดวงใจในวันวาร บทที่ 4 – ฉัน เขา และเธอ กว่าจะไล่ตุ๊กแกตัวนั้นออกจากห้องน้ำได้ ก็เล่นเอาเหนื่อยกันทั้งฉันทั้งณมนต์ หญิงสาวรีบตวัดผ้าขนหนูคลุมร่าง พร้อมกับบ่นงึมงำ หากดังพอให้ฉันได้ยิน “เจอกันวันแรก ก็เห็นของฉันหมดเลยนะ” ไอ้คำว่า “ก็เห็นของฉันหมดเลยนะ” ของณมนต์ ทำเอาฉันลืมเรื่องตุ๊กแกในทันทีทันใด แล้วกลับมานั่งตัวเย็น แต่หน้าเห่อร้อน “ทำอย่างกับฉันอยากเห็นอย่างนั้นแหละ” “เหรอ” ณมนต์ทำเสียงเรียบเสมือนว่าฉัน เป็นคนเริ่มหาเรื่องโดยพูดจาไร้สาระก่อน แล้วมันก็ทำให้ฉันปรี๊ด “เออดิ” “งั้นก็แล้วไป” เธอว่า “ออกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำต่อ” นับเป็นบุคคลที่ร้ายกาจมาก ที่กล้าไล่ฉันถึงสองครั้งภายในวันเดียว และฉันเองก็มีเพดานจำกัดขีดความอดทนเสียด้วย สู้โว้ย! “ไม่ เธอน่ะแหละออกไปก่อน ฉันจะอาบน้ำ” ฉันยืนเท้าสะเอว เชิดหน้าใส่เธอ “ห้องน้ำข้างล่างไง” “ก็ของใช้ฉันอยู่ในนี้ ฉันก็มีสิทธิ์อาบ” “แต่ฉันจะอาบ” “ไม่ได้ ฉันก่อน” ฉันเข้าไปประชิดติดกับด้านในสุด เหมือนจะยืนยันความต้องการ หากณมนต์เพียงพยักหน้าเบาๆ แล้วว่า “อือ อยากอาบน้ำด้วยกันสินะ” “เออ... เอ๊ย! ไม่ จะบ้าเหรอ” “ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ถ้าไม่ออกไปซะ ก็ต้องอาบน้ำด้วยกันนี่แหละ” เธอไม่เพียงแค่พูด แต่มือทั้งสองข้าง ก็เคลื่อนไปขยับปมผ้าขนหนูเตรียมปลด ฉันหวีดร้องกรี๊ดก่อนที่ เธอจะทันทำอะไรที่อาจหาญไปมากกว่านี้ “ได้ๆๆ! เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้” ฉันกวาดเอาอุปกรณ์อาบน้ำของฉันไว้ในอ้อมแขน แล้วเดินตึงๆ ออกมาอย่างผู้พ่ายแพ้ ซ้ำร้าย เสียงแว่วๆ ยังลอยมากระทบโสตประสาท ให้กระเทือนจิตใจอันบอบช้ำเล่น “ยัยบ๊องเอ๊ย” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:39:50

ความคิดเห็นที่ 7 ภาพวาดของมายาอยู่ด้านในสุดของแกลลอรี่ แต่ถึงแม้จะอยู่มุมด้านในที่มองเห็นได้ยาก แต่ฉันก็พอจะรู้ว่าปิ่นดาราให้ความสำคัญกับภาพนี้มาก เพราะตำแหน่งในการจัดวางภาพของมายานั้น โดดเด่น และเป็นที่สะดุดตามากที่สุด มันเป็นภาพวาด ที่แสดงถึงความสุขมากที่สุดภาพหนึ่งที่ฉันเคยเห็นมา คู่รักในภาพกำลังเดินข้ามสะพานไม้ ซึ่งพาดผ่านลำธารอันมีน้ำไหลเชี่ยวกราก ฟากที่อยู่เบื้องหลังพวกเขานั้นเต็มไปด้วยต้นไม้รก อึมครึม ที่กอหนามมีร่องรอยของหยดเลือดเกรอะกรังแห้งติดอยู่ ส่วนท้องฟ้าเบื้องบนก็มีเมฆหนาครึ้ม ประหนึ่งพายุฝนเตรียมกระหน่ำเต็มที่   ในขณะที่เบื้องหน้าของพวกเขา ท้องฟ้ากำลังเปิด เห็นแสงแดดอ่อนๆ รำไร ความสว่างนั้นฟุ้ง และนวลตา เสมือนว่าเป็นนิมิตที่สวรรค์ประทานให้บุคคลทั้งสอง มวลวิหคโผบินอย่างเริงร่าบนฟากฟ้า ทุ่งหญ้าเขียวขจีนั้นกว้างไกลดุจดั่งไร้พรมแดนสิ้นสุด ดอกไม้นานาพรรณกำลังผลิบาน ต้อนรับคนทั้งคู่ที่ก้าวข้ามมาได้สำเร็จ สายลมอ่อนหยอกล้อกับปีกฝูงผีเสื้อ ที่บินจับกลุ่มกันอยู่ที่มุมสะพาน และเมื่อสังเกตดีๆ ที่ไกลลิบๆ บนยอดเนิน กระท่อมหลังน้อยที่ดูแน่นหนา มั่นคง ตั้งอยู่บริเวณนั้น และนั่นอาจเป็นที่พำนักของคนทั้งคู่ หรืออาจจะเป็นสถานที่สถิตแห่งความรักอันเป็นนิรันดร์ เมื่อมองดูที่ตัวบุคคล ฝ่ายหญิงสาวนั้นใส่ชุดกระโปรงยาวเป็นชั้นๆ มีระบายลูกไม้ เป็นชุดสีชมพูอ่อน เธอสวมหมวกปีกกว้าง ซึ่งปิดบังใบหน้าไปกว่าครึ่ง หากกระนั้นที่ริมฝีปากเธอ ก็ยังพอสังเกตได้ว่าเธอกำลังยิ้มน้อยๆ อย่างคนที่มิอาจกลั้นความสุขและความดีใจได้อยู่ เส้นผมดำยาวสลวยของเธอสะบัดเบาๆ ด้วยแรงลม ฝ่ายชายนั้นก็นุ่งเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็คสีดำ แขนเสื้อทั้งสองข้างพับขึ้นและชายเสื้อที่ถูกปล่อย ทำให้รับรู้ถึงความเป็นอิสระที่ชายหนุ่มคนนี้มี แต่ส่วนที่น่าสนใจที่สุดของภาพ นั้นอยู่ที่มือของคนทั้งคู่กำลังกุมกันเบาๆ ทว่ากลับสัมผัสได้ถึงความมั่นคง และไม่มีสิ่งใดจะมาแยกมือคู่นี้ให้ปล่อยออกจากกันได้อีก ความอบอุ่นและความรักนั้นถูกถ่ายทอดออกมา ทางลายเส้นอ่อนโยน และโทนสีอันนุ่มนวล มันเหมือนจริงเสียจนฉันเองรู้สึกอุ่นที่มือเสียด้วยซ้ำ ความรักของพวกเขา เหมือนจะอยู่เหนือกฏเกณฑ์ เหนือเวลา และเหนือสิ่งใดๆ ภาพวาดที่แสนมหัศจรรย์ การถ่ายทอดที่ละมุนละไม และให้ความสมจริงจนผู้ดูสามารถรู้สึกตามได้ โดยไม่ต้องอาศัยถ้อยคำใดบอกกล่าวเช่นนี้ เป็นความสามารถของมายาโดยแท้ “แต่ปัญหาคือ” ฉันหันกลับไปกล่าวกับปิ่นดารา “มือของผู้หญิงในรูปใหญ่เกินไป โครงสร้างของเธอสูงใหญ่ผิดจากผู้หญิงโดยปกติ” ฉันบอกไปตามที่สังเกตเห็น แต่นั่นกลับทำให้ปิ่นดาราหัวเราะคิก “ตลกอะไรคะ” “เปล่าค่ะ” เธอรีบยกมือขึ้นโบกเป็นเชิงปฏิเสธ แต่หน้าแดงกล่ำ คล้ายพยายามกลั้น ไม่ให้ตัวเองหลุดเสียงหัวเราะออกมาอีก “ฉันแค่รู้สึกว่าคุณอาจจะมองละเอียดเกินไป นึกว่าคุณจะดูเฉพาะพวกลายเส้นแปรง ความเก่าแก่ของชิ้นงาน เทคนิคการใช้สี หรืออะไรพวกนั้น” “คุณปิ่น อย่าลืมสิว่าเอกลักษณ์ของมายา คือความเหมือนจริงจนสามารถสัมผัสได้ แล้วเธอจะวาดภาพผู้หญิงแบบลวกๆ ได้ยังไง ถ้าเป็นเธอวาดจริง ภาพนี้จะต้องสมดุลมากกว่านี้” “คุณคิดว่าภาพนี้ไม่สมดุลเหรอคะ ฉันรู้สึกว่า ภาพนี้อบอุ่นและมั่นคงมาก” น้ำเสียงของปิ่นดาราฟังเลื่อนลอย “ไม่ใช่ ฉันไม่ได้บอกว่าภาพไม่สมดุล ฉันแค่บอกว่าผู้หญิงในรูปต่างหากที่ไม่สมดุล มันขาดๆ เกินๆ” “ความขาดๆ เกินๆ คือการขาดสมดุลเหรอคะ” เธอย้อนถาม แล้วมีรอยยิ้มผุดที่มุมปากเธอนิดๆ ซึ่งฉันก็ไม่อาจคาดเดาความหมายนั้น “ก็ไม่เชิง ถึงจะมีส่วนที่ผิดองค์ประกอบไปบ้าง แต่ภาพนี้ก็ยังให้ความรู้สึกสมจริงเสียจนน่าขนลุก ผู้หญิงในภาพมีรูปลักษณ์ที่ผิดแผกจากผู้หญิงปกติ ข้อนี้คือความจริง แต่ในห้วงอารมณ์ ฉันรู้สึกถึงความเป็นผู้หญิงในตัวเธอ มากเสียจนอารมณ์นั้นกลบภาพทั้งภาพได้หมด” “ทำไมล่ะคะ อะไรคือความเป็นผู้หญิงที่คุณว่า” “ความรู้สึก และความรักมั้งคะคุณปิ่น อาจจะเป็นสองสิ่งนี้ที่ทำให้ภาพนี้มหัศจรรย์เหลือเกิน” “แปลว่า ภาพนี้ก็น่าจะเป็นภาพที่มายาเป็นผู้วาดจริง” “ผิดค่ะ” ฉันรีบแย้ง “ภาพนี้แม้อารมณ์จะได้ แต่เมื่อสังเกตดูดูเส้นแปรงและโทนภาพแล้ว มันแตกต่างจากภาพทั้งหมดของมายา ความคมชัดของลายเส้นสื่อถึงเอกลักษณ์แห่งตัวตนที่ชัดเจน เป็นการสื่อให้โลกรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่จริง ภายใต้แสงสว่าง ไม่ใช่ในโลกมืด ไม่ใช่ในความฝัน ส่วนวิธีการเล่นสีก็ชวนให้เคลิบเคลิ้ม มีความหวัง และความฝัน เป็นโทนสีอาจดูขัดแย้งแต่ก็ไล่ลำดับกันไปอย่างดี จนทำให้ภาพๆ นี้ไม่สับสนวุ่นวาย หรือมืดหม่น ... ฉันคิดว่าภาพๆ นี้มีความสุขบรรจุอยู่มากเกินไป เกินกว่าที่จะเป็นภาพของมายา” “หรือคะ” “ค่ะ และไม่ใช่แค่ฉันที่จะตัดสินภาพนี้อย่างที่เพิ่งบอกคุณไป เพราะต่อให้เป็นนักวิจารณ์คนอื่นมาตัดสิน เขาก็ต้องบอกเหมือนกันว่า ภาพนี้สว่างเกินกว่าที่มายาจะวาดได้ มันเป็นงานลอกเลียนแบบค่ะ ศิลปินอาศัยแค่สไตล์ แต่แก่นแท้ยังเป็นตัวตนของเขาซึ่งชัดเจน” ฉันสรุป “ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณผิดหวัง” “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบ “แต่ฉันแค่สงสัยอะไรบางอย่าง คุณพอจะตอบฉันได้ไหมคะ” คิ้วของฉันเริ่มขมวดเข้าหากัน พอๆ กับที่หัวใจของฉันเต้นถี่กว่าเดิมเล็กน้อยด้วยความสงสัย... ปิ่นดาราตั้งใจจะทำอะไรกันแน่นะ “สิ่งที่คุณพูดมาถูกต้องทุกอย่างค่ะ แต่มีอยู่อย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะท้วง คือ ศิลปินทุกคนมักมีวาดภาพของตัวเอง” “ส่วนใหญ่... และมายาก็เคยวาดออกมาแล้วในภาพต่างๆ โดยเฉพาะภาพทั้งเจ็ดของเธอ ตัวตนที่แสนเศร้า และทุกข์ระทม” “คุณคงเข้าใจคลาดเคลื่อน” ปิ่นดาราแย้มยิ้ม “ยังไง” “ภาพเหล่านั้นคือมายาก็จริง แต่เป็นมายาตัวปลอม เธอหลอกตัวเองถึงความสมบูรณ์พร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง ด้วยภาวะที่ไม่อาจเปิดเผยละยอมรับตัวตนที่แท้จริงได้ เธอได้แค่คาดหวังว่าหากเธอเป็นอย่างที่เธอคิดได้ ก็คงจะดี เธอจึงวาดภาพเหล่านั้นออกมา คุณไม่รู้สึกเหรอคะว่าภาพพวกนั้น ผู้หญิงเหล่านั้นดูสมบูรณ์แบบมากเกินไป สวยเกินไป และปกปิดซ่อนเร้น” “คุณจะบอกอะไรฉันกันแน่” ปิ่นดารายิ้มกว้าง ลักยิ้มของเธอ เหมือนมีมนตร์เสน่ห์ทำให้ไม่อาจละสายตา “คุณจะเชื่อไหมคะ ถ้าฉันจะบอกว่า ผู้หญิงในภาพนี้ต่างหากที่เป็นมายาตัวจริง” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:47:07

ความคิดเห็นที่ 8 เกิดอะไรขึ้น... ฉันเป็นใคร... ฉันอยู่ที่ไหน... แล้วฉันมานอนทำไมตรงนี้ ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง สะบัดหัวเบาๆ เรียกความคิดกลับคืนมา แสงแดดอ่อนยามเช้าตรู่ สาดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ พร้อมๆ กับสายลมอ่อนโยน ที่กำลังล้อหยอกกับผืนผ้าม่านสีชมพูที่พลิ้วไหว โอเค ตอนนี้ฉันเริ่มตั้งสติได้แล้วว่าฉันชื่อจินดาภรณ์ เมื่อวานฉันเพิ่งรับเพื่อนร่วมบ้านคนใหม่ จนทำให้ตัวเองต้องระเห็จมานอนที่ชั้นล่างอย่างไม่เต็มใจนัก เพื่อนร่วมบ้านผู้ชั่วร้าย! เสียงออดดังขึ้นทันที ราวกับเป็นระฆังจากสรวงสวรรค์บอกให้ฉันเลิกคิดลบเสียที ถ้าฉันเดาไม่ผิดล่ะก็ เช้าๆ แบบนี้ คนที่มาก็ต้องเป็นธำรงค์น่ะแหละ ฉันลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว แต่ก็อาจด้วยความงัวเงีย จึงเตะโครมใหญ่เข้ากับขาเตียง ฉันร้องซี๊ดเบาๆ แล้วพบว่าที่นิ้วหัวแม่โป้งห้อเลือด ฉันปลอบประโลมตัวเองอีกพักใหญ่ๆ กว่าความเจ็บจะค่อยทุเลา ก่อนเดินโขยกเขยกไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง นิ้วมือทั้งสิบสางผมแบบลวกๆ ลูบหน้าลูบตา แล้วออกจากห้องนอนอย่างทุลักทุเล จึงพบว่าเป็นธำรงค์จริงๆ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน แต่ที่น่าประหลาดใจกว่านั้นคือ ไม่ใช่แค่เขา แต่คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีกคน คือ... ณมนต์! เธออยู่ในชุดนอนบางชวนวาบหวิว เสื้อของเธอคว้านลึกอวดเนื้อเนินอันอวบอัดและนวลเนียน ส่วนกางเกงก็สั้น เผยขาอ่อน ขาว และเรียวเล็ก ขนาดผู้หญิงด้วยกันอย่างฉันยังอิจฉา ณมนต์ยีผมตัวเองเบาๆ ริมฝีปากเผยออิ่มนั้นขยับมาทางฉัน “เขามาหาเธอน่ะ” ว่าเสร็จ เธอก็เดินสวนกลับเข้ามา ในจังหวะที่ผ่านฉันไป เธอก็กระซิบบอกฉันเบาๆ “แฟนเธอเหรอ หล่อดีนะ” แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆ ในคอ ก่อนจะหายลับเข้าครัว ฉันหูอ้อโดยไม่ทราบสาเหตุ อาจเป็นเพราะความกดอากาศสูงล่ะมั้ง แต่นี่มันกรุงเทพฯ! ช่างเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันหูอื้อ แล้วเดินดิ่งไปหาธำรงค์ที่ยืนยิ้มแต้ “ใครบอกให้มา!” ฉันตวาด “ก็...” “นาย... ไม่รู้อะไรเลย!!” ขาดคำ ฉันกระแทกประตูใส่หน้าเขาอย่างแรง ธำรงค์เคาะประตูเสียงดังโครมๆ พยายามถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น “ไม่รู้... ไม่รู้ๆ อย่าถาม” ฉันตะโกนกลับตามความจริง ตอนนี้ฉันไม่รู้อะไรเลย รู้แค่ว่า ถ้าจิกหัวตบไม่ได้โดยไม่บาป ฉันจะไปทำ!!! จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:50:37

ความคิดเห็นที่ 9 ฉันแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ปิ่นดาราเล่า ประวัติของมายาที่หลุดจากปากเธอ ดูจะเป็นเรื่องแต่งมากกว่าเรื่องจริง ปิ่นดาราบอกว่า แท้ที่จริงแล้วมายาไม่ได้รักพรรณวิลัย เธอไม่ได้เป็นเลสเบี้ยน พรรณวิลัยต่างหากที่แอบชอบมายามาโดยตลอด ส่วนบุคคลที่มายารักจริงๆ นั้นคือคุณวิษณุ แต่ความรักของเธอเป็นไปได้ยาก เพราะเธอคือลูกของท่านนายพลธนธนาที่ท่านไม่ยอมรับ ด้วยเหตุที่ว่า ตัวเธออาจทำให้ท่านเสื่อมเสีย “ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมคุณปิ่น ถ้ามายาเป็นลูกท่านนายพล ก็เท่ากับว่าเธอเป็นพี่น้องกับคุณวิษณุ แล้วพวกเขารักกัน...” “ค่ะ คุณพูดถูก ในกรณีที่คุณวิษณุเป็นลูกท่านนายพล แต่เผอิญนั่นไม่ใช่ความจริง คุณวิษณุคือเด็กที่ท่านนายพลอุปการะ และปั้นแต่งเรื่องราวขึ้นว่าเป็นลูกของตน เนื่องจากเห็นว่าเป็นชายและหวังจะให้สืบสกุลแทนได้” ฉันหัวเราะหึในลำคอ ไม่ใช่เพราะขำ แต่กำลังรู้สึกเหมือนถูกดูถูกสติปัญญา “นิยายไปหน่อยไหมคุณปิ่น” “นั่นแหละค่ะ ประเด็น” สมองตื้อๆ ของฉันรีบทำงานอย่างว่องไว ปิ่นดาราบอกว่าเรื่องที่เธอเล่านี้คือประเด็น ถ้าเช่นนั้นการมาดูรูปคู่รัก เพื่อจะช่วยพิสูจน์ว่าเป็นของจริงหรือไม่นั้น ก็ยังไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุดตามที่หญิงสาวต้องการสินะ ถ้าอย่างนั้น เธอต้องการอะไรจากฉันกันแน่ “คุณหมายความว่ายังไงคะ” ฉันถาม “ภาพนี้” ปิ่นดาราจ้องกลับไปยังภาพคู่รัก นัยน์ตามีน้ำหล่อเลี้ยงจนประกาย “มายาไม่ได้ใส่สิ่งที่เธอเสแสร้งลงไป คุณอาจไม่รู้สึกถึงความเป็นมายา นั่นจึงเป็นเรื่องที่ช่วยไมได้ แต่ฉันเชื่อว่าภาพนี้มายาเป็นคนวาด เพื่อสื่อสารอะไรบางอย่างให้สังคมรับรู้ เธอทำงานของเธอไว้แล้ว และตอนนี้ก็แค่ต้องมีคนมาประกาศความนัยนี้ออกไป แค่คุณค่ะ คุณจินดาภรณ์ ที่จะทำให้เจตนารมย์ของมายาเป็นจริง แค่พิสูจน์ได้ว่าภาพนี้เป็นภาพของมายา ความจริงก็จะกระจ่างแจ้ง” “ฉันไม่เข้าใจอยู่ดี” “ทุกคนบอกว่ามายาเป็นเลสเบี้ยน คนรักเพศเดียวกัน จิตใจผิดปกติ แต่ไม่ว่ามายาจะเป็นอะไร เธอก็มีความรักไม่ใช่เหรอคะ มายาอาจแค่ต้องการบอกกับสังคมและคนแบบเธอให้ได้รู้ว่า ไม่ว่าคนเราจะเป็นอะไร เราคู่ควรที่จะได้รับความรักและความสุข” ฉันส่ายหน้าช้าๆ เชิงปฏิเสธ “เอาจริงๆ ฉันไม่เห็นประโยชน์ที่จะทำเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะที่ให้มาชมงานที่สุดแสนจะมหัศจรรย์ แต่ฉันช่วยอะไรคุณไม่ได้จริงๆ” “คุณจิน” ฉันผละออกมากจากรูปภาพนั้น ผละจากปิ่นดารา และเธอก็ตะโกนไล่หลัง “ไม่มีใครยอมรับคนอย่างมายาได้หรอกค่ะ คุณเองก็รู้ว่าต่อให้ไม่มีใครประนาม ก็ใช่ว่าจะยอมรับอย่างเปิดใจ พวกเขายัดเยียดความคิดว่าที่ว่า คนอย่างมายาคือคนที่มีจิตใจผิดปกติ พวกเขายัดเยียดให้คนอย่างมายาต้องรู้สึกว่า พวกเขาไม่อาจจะมีความรักที่สมหวังได้ เพราะคนอย่างมายาเองที่ลึกลับ ซ่อนเร้น ไม่เปิดเผย ทั้งที่พวกเขาก็เป็นคนเหมือนกัน มายาไม่เคยเรียกร้องสิทธิบ้าบออะไรทั้งนั้น เธอแค่เป็นอย่างที่เธอเป็น และเธอ ก็แค่อยากจะสื่อสารออกมาในวันที่เธอไม่อาจสื่อสารกับใครได้ ว่าเธอไม่ได้ผิดปกติ และเธอเป็นเธอ เธอไม่ได้ตัดสินตัวเองว่าจะมีสุขหรือทุกข์ แต่คนอื่นต่างหากที่ตัดสินเธอ ไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นหรอกเหรอคะ ที่ทำให้มายาต้องเป็นแบบนี้ ไม่มีที่ยืน คุณจะช่วยมายาไม่ได้เลยเหรอคะ” ฉันกลั้นใจ คำพูดของปิ่นดารา กระเทือนไปถึงส่วนลึกภายในของฉัน หากกระนั้น ฉันก็ไม่อาจจะหันกลับไปหาเธอได้ ฉันก้าวเดินจากมา พร้อมเสียงเรียกชื่อที่ดังแว่วๆ “คุณจินคะ คุณจิน!!” ...................................... หนทางแห่งอิสระอยู่ที่ไหน ผืนฟ้า ผืนสมุทร หรือทุ่งหญ้า ความรักนั้นอยู่ที่ใด จิตใจ... ของใคร เขา เธอ หรือฉัน.... ...................................... แก้ไขเมื่อ 23 มี.ค. 55 10:56:25 จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 10:54:20

ความคิดเห็นที่ 10 ดาราฝ่ายหญิงในเรื่องนี้น่ารักทุกคนครับ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 16:00:42

ความคิดเห็นที่ 11 ดาราฝ่ายหญิงมีหลายคนซะด้วยสิจ๊า.... ฮ่าๆๆ ขอบคุณคุณ GTW จ้า.... ^_______^ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 23 มี.ค. 55 16:39:48