ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) “เด็กพวกนี้ไม่ไหวเลยนะครับน้องพิม” รุจิโรจน์พูดอย่างระอากับเจ้าของร้านสาว หลังจากต้องเป็นคนจัดโต๊ะและเก้าอี้ใหม่เกือบทั้งร้าน “มีอะไรหรือคะ” หญิงสาวถามอย่างประหลาดใจ ถ้วยคำการพูดจาของเขากับเด็กเสิร์ฟนั้นเธอไม่รู้ เห็นแต่ท่าทางว่าเขากำลังพูดและเป็นคนลงมือจัดการเอง ตอนแรกคิดว่าเพราะเขาต้องการช่วยเองเสียอีก “ไม่มีความเป็นระเบียบ ไม่เรียบร้อย มัวแต่เล่นสนุก ให้ทำอะไรก็ยืนเฉย แบบนี้ต้องเรียกมาอบรมกันใหม่แล้วนะครับ” “พวกเขาก็ทำงานกันดีแล้วนี่คะ” หญิงสาวแย้ง “อีกอย่างที่นี่เราก็อยู่กันแบบสบายๆ ค่ะ และตอนนี้ร้านก็ยังไม่เปิดด้วย พวกเขาอาจมีเล่นกันบ้าง แต่ถ้าเป็นเวลางานพวกเขาจะตั้งใจมากนะคะ” พูดสนับสนุนตบท้ายด้วยรอยยิ้ม “ไม่ได้หรอกครับน้องพิม แบบนี้จะเสียการปกครอง ในเมื่อเขามาทำงานแล้ว ถึงจะยังไม่เปิดร้าน เขาก็ต้องตั้งใจทำงานให้เต็มที่” “แล้วพิมจะบอกเขานะคะ” หญิงสาวรับปากก่อนเปลี่ยนเรื่องถามเอาใจ “พี่โรจน์เหนื่อยหรือเปล่าคะ ทานอะไรมาหรือยัง” “แค่นี้ไม่เหนื่อยหรอกครับ” เขายิ้มรับ “แต่ตอนนี้รู้สึกหิวๆ อยู่เหมือนกัน เมื่อเช้าดื่มแค่กาแฟมาเท่านั้น น้องพิมจะทำอะไรให้พี่ทานครับ” “ข้าวต้มหมูสับค่ะ” เจ้าของร้านคนสวยบอกพลางยกถาดข้าวต้มร้อนๆ ส่งควันและกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไปยังโต๊ะใกล้ๆ รุจิโรจน์มองตามด้วยรอยยิ้มก่อนนั่งร่วมโต๊ะกับเธอ “น้องพิมต้องทำอะไรบ้างครับวันนี้” ชายหนุ่มถาม ระหว่างตักข้าวต้มแสนอร่อยเข้าปาก “ช่วงเช้าวันธรรมดา ป้าจันกับป้าอุ่นจะสลับกันมาทำงานช่วยพิมในครัวค่ะ ส่วนวันเสาร์กับอาทิตย์พิมจะเป็นคนดูแลเองมีอ้อมหรือเมย์ผลัดกันเข้าไปช่วย แต่ส่วนใหญ่แล้ววันหยุดก็จะสบายๆ ค่ะ มีลูกค้าเข้ามาบ้าง แต่ก็ไม่เยอะค่ะ” หญิงสาวบอก “แล้วคุณพัฒน์ล่ะครับ ตั้งแต่พี่เข้ามายังไม่เห็นเลย” “พี่พัฒน์ไปธุระข้างนอกค่ะ อีกสักพักก็คงจะกลับมาแล้ว ปกติพี่พัฒน์จะไปตลาดสองช่วงคือประมาณแปดโมงกว่า กับอีกครั้งคือช่วยเย็นประมาณสี่โมงและก็เลยไปรับป้าอุ่นกับป้าจันด้วยค่ะ” “แล้วน้องพิมล่ะครับ ปกติทำอะไรบ้าง” “ส่วนใหญ่เวลาของพิมก็อยู่ในครัวค่ะ ตระเตรียมและจดรายการอาหารให้พี่พัฒน์ แต่ถ้าว่างก็จะดูบัญชีบ้าง แต่ก็ไม่ได้ลงลึกนะคะเพราะเรื่องนี้พี่พัฒน์เป็นคนดูค่ะ” “แบบนี้ก็แสดงว่าน้องพิมต้องทำงานตลอดเวลาเลยน่ะสิครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ในขณะที่คนฟังยิ้มรับ “ไม่ตลอดเวลาหรอกค่ะ อย่างช่วงเที่ยงก็เริ่มตั้งแต่สิบโมงถึงบ่ายสอง แต่ลูกค้าเข้าจริงๆ ก็สิบเอ็ดโมงแน่ะค่ะ ช่วงเย็นก็เปิดหกโมงจนถึงห้าทุ่ม แต่ยุ่งจริงๆ แค่หนึ่งทุ่มถึงสามทุ่มกว่าเท่านั้นค่ะ” “ต่อไปพี่จะไม่ให้น้องพิมต้องทำงานหนักแบบนี้ และให้น้องพิมทำอาหารให้พี่ทานคนเดียวเท่านั้น” ชายหนุ่มโน้มตัวมาพูดเสียงเบาจริงจังสื่อความหมาย เจ้าของร้านคนสวยถึงกับหน้าแดงระเรื่อเมื่อเจอคำพูดตรงๆ แบบนั้น หญิงสาวอมยิ้มซ่อนความเขินและรู้สึกร้อนผ่าว “สัญญาไหมครับว่าจะทำให้พี่ทานคนเดียว” เขาถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม “แต่นี่มันอาชีพของพิมนะคะ ไหนจะพี่พัฒน์อีก” เธออ้อมแอ้มพูดไม่เต็มเสียง “เมื่อถึงเวลานั้นพี่จะให้คุณพัฒน์ไปทำงานกับพี่ที่บริษัท ความจริงพี่อยากให้คุณพัฒน์ไปทำงานตั้งแต่วันนี้พรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ ติดก็ตรงที่กลัวไม่มีใครช่วยน้องพิม หรือว่า...จะให้คุณพัฒน์ไปวันจันทร์นี้เลย พี่จะได้ทานอาหารฝีมือน้องพิมได้เร็วขึ้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงครุ่นคิดหนักใจ “ไม่ดีหรอกค่ะ พิมกับพี่พัฒน์ยังอยากเปิดร้านอาหารอยู่ เราสองคนกำลังสนุกกับงานตรงนี้ แล้วเรื่องของพิมกับพี่โรจน์ก็ เอ่อ...” พริมาพูดติดขัด ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกดีและปลื้มเขาอยู่ไม่น้อย แต่มันก็ยังเร็วเกินไปสำหรับเรื่องที่เขากำลังพูดถึงอยู่ “ทำไมล่ะครับ หรือว่าน้องพิมไม่ได้คิดเหมือนพี่” น้ำเสียงนั้นถามอย่างน้อยใจเจือผิดหวัง “ไม่ใช่หรอกค่ะ คือ...เรายังต้องศึกษากันอีกเยอะ พิมอยากให้พี่โรจน์มั่นใจกว่านี้” “พี่มั่นใจครับ” เขาพูดแทรกก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค “มั่นใจและแน่ใจมานานแล้ว นี่คงเพราะเรื่องราวในอดีตของเราสองคนที่เคยผูกพันกันมา ทำให้พี่มีความรู้สึกแบบนี้ พี่จะไม่มีวันยอมแพ้หรือสูญเสียความรักไปเหมือนในอดีตอีกแล้ว” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ในขณะที่พริมาหลบตาวูบด้วยอาการใจสั่นและตื่นกลัว เมื่อได้เห็นดวงตาคมเจิดจ้าคู่นั้น เป็นความตื่นกลัวจากจิตใต้สำนึกที่ตัวเธอก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น รู้อย่างเดียวคือกลัวและไม่อยากมองดวงตาคู่นั้นเลย เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมด้วยพัฒนะเดินเข้ามา ทำให้หญิงสาวลุกขึ้นและหันมาบอกเขา “พี่พัฒนะกลับมาแล้วค่ะ” “สวัสดีครับคุณพัฒน์” รุจิโรจน์ทักและได้เห็นสีหน้าแปลกใจของพัฒนะ ทำให้เขาต้องรีบเสริม “วันนี้ผมว่างน่ะครับ เลยอยากมาช่วยน้องพิมที่ร้าน มีอะไรก็บอกได้เลยนะครับ วันนี้ผมตั้งใจจะมาช่วยทั้งวัน” “ลำบากคุณโรจน์แย่เลยนะครับ” เจ้าของร้านหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ แต่ลึกลงไปนั้นคือความลำบากของตัวเขาเอง “ไม่ลำบากเลยครับ ผมเต็มใจช่วย...เดี๋ยวพี่เข้าไปรอในครัวนะครับน้องพิม” รุจิโรจน์หันไปบอกพริมาและเดินเข้าไปในครัวก่อนเจ้าของร้าน พัฒนะหันมองน้องสาวด้วยสีหน้ามีคำถาม แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไรออกไป น้องสาวก็ตอบเสียก่อน “อย่างที่พี่โรจน์บอกน่ะค่ะ เขาว่างเลยอยากมาช่วย ยังไงเขาก็มาแล้ว ให้ช่วยหยิบจับอะไรเล็กๆ น้อยๆ แล้วกันนะคะ” “พี่รู้นะว่าคุณโรจน์เขาต้องการอะไรถึงได้มาช่วยที่ร้านแบบนี้” พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงมีเลศนัย ในขณะที่พริมายิ้มขำกับอาการหวงน้องที่นานๆ จะกำเริบสักครั้ง “อย่าตีค่าความดีของเขาในแง่ร้ายแบบนั้นสิคะ พี่พัฒน์มาเหนื่อยๆ นั่งพักก่อนดีกว่าค่ะ” “พี่ไม่ห้ามหรอกนะ ถ้าพิมจะสนิทกับเขา เพราะพี่เชื่อในสายตาของพิม แต่พี่อยากเตือนว่าอย่าให้เกิดปัญหาขึ้นละกัน สองสามครั้งที่เขามาที่ร้านเรามันพอจะบอกอะไรๆ ได้อยู่แล้วว่าเขาเป็นคนยังไง” พี่ชายพูดทิ้งท้ายให้คิดก่อนจะเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์เพื่อจัดการกับรายการที่เพิ่งไปซื้อมา ปล่อยให้น้องสาวทำหน้าเง้าเมื่อพี่ชายแสดงความไม่ชอบหน้ารุจิโรจน์ออกมาอย่างชัดเจน แต่สิ่งที่พี่ชายเตือนก็ไม่ผิดไปนัก เพราะผู้ช่วยมือใหม่สร้างปัญหาให้กับเธอไม่น้อย อย่างแรกคือการไปช่วยเธอในครัว งานเล็กๆ น้อยๆ อย่างการล้างและจัดเรียงผักถูกหยิบยื่นให้เป็นงานแรก ซึ่งมันไม่น่าจะมีปัญหาแต่ก็เกิดปัญหาขึ้นจนได้ “ปกติอ้อมเข้ามาช่วยงานน้องพิมบ่อยมั้ย” ชายหนุ่มสอบประวัติเด็กเสิร์ฟ ท่าทางคล่องแคล่วที่เข้ามาช่วยพริมาในครัว ในระหว่างที่แม่ครัวสาวเดินออกไปข้างนอก “หนูมาช่วยช่วงเที่ยงค่ะ ส่วนช่วงเย็นหนูจะไปเสิร์ฟ เพราะพี่พิมมีป้าอุ่นกับป้าจันช่วยอยู่แล้ว” “แล้วในครัวยุ่งกันหรือเปล่า” “ก็ยุ่งนะคะ แต่พี่พิม ป้าอุ่นกับป้าจันจัดการได้อยู่แล้วค่ะ แถมวันไหนที่พี่แสงมาเป่าขลุ่ย ในครัวยิ่งไม่ยุ่งเลยค่ะ เพราะมีพี่แสงคอยช่วย” “เขามาบ่อยเลยหรือ” รุจิโรจน์ถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามปรับให้เป็นปกติ “ก็เข้ามาช่วยทุกวันที่มาเป่าขลุ่ยนะคะ ป้าจันกับป้าอุ่นก็ชอบ เพราะพี่แสงคล่องงาน ไม่น่าเชื่อเลยว่าเดี๋ยวนี้ผู้ชายจะเก่งงานครัว” อ้อมพูดชมโดยไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของคนฟังว่ากำลังคุกรุ่นด้วยความโกรธ นี่หรือเปล่านี่ทำให้แสงตะวันลำพองตัวว่าสนิทกับพริมาแถมยังบอกอีกด้วยว่าหญิงสาวเอาใจใส่เป็นอย่างดี “แล้วน้องพิมล่ะ เขายินดีที่จะให้มัน...เอ่อ ให้เขาเข้ามาในนี้หรือเปล่า ไม่เกะกะแย่เหรอ” เขาถามและรีบเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกแสงตะวันเสียใหม่กันถูกสงสัย “ไม่เห็นพี่พิมจะพูดอะไรนี่คะ อ้อมคิดว่าพี่พิมต้องยินดีอยู่แล้วค่ะ เพราะพี่แสงทั้งเก่งทั้งใจดี ใครๆ ก็รักพี่แสง อย่างบอย อ๊อด นั่นก็มองพี่แสงเป็นไอดอล พี่ตา พนักงานบัญชีหน้าเคาน์เตอร์ ก็ปลื้มๆ พี่แสงอยู่ ยิ่งป้าจันกับป้าอุ่นด้วยแล้ว ชอบพี่แสงแบบสุดๆ ไปเลยค่ะ ขนาดบอกว่าถ้าลูกยังไม่แต่งงานจะเชียร์ให้พี่แสงจีบ” อ้อมพูดพลางหัวเราะคิกคักไปด้วย “ทุกคนปลื้มมันได้ แต่น้องพิมไม่มีทางปลื้มหรือชอบมันหรอก” รุจิโรจน์พูดเสียงเครียดพร้อมทั้งกำผักบุ้งที่อยู่ในน้ำจนช้ำ ในขณะที่อ้อมมัวแต่แยกคะน้าในอ่าง ทำให้ไม่ทันสังเกตน้ำเสียงและสรรพนามที่เขาใช้เรียกแสงตะวัน “แต่ก็ไม่แน่นะคะ พี่แสงเป็นคนดี นิสัยก็ดี หน้าที่การงานก็ดี เหมาะกับพี่พิมดีออกค่ะ” “ฉันบอกว่าไม่มีทางก็ไม่มีทางสิ แล้วมันก็ไม่เหมาะกับน้องพิมด้วย” รุจิโรจน์กัดฟันพูดและโดยไม่รู้ตัว เขาก็คว้าแขนของอ้อมมาบีบจนเด็กสาวถึงกับหน้านิ่วด้วยความเจ็บ “จำไว้ว่าน้องพิมกับมันไม่มีทางคู่กันได้ คนที่เหมาะสมกับน้องพิมที่สุดคือฉัน ฉันคนเดียวเท่านั้น จำไว้!” พูดพลางบีบแขนเล็กๆ นั้นแรงขึ้น จนอ้อมถึงกับร้อง “โอ้ย! โอ้ย! พี่เป็นอะไรไป ปล่อยนะ หนูเจ็บ” “อะไรคะ เกิดอะไรขึ้น” พริมาร้องถามและก้าวพรวดเข้ามาในครัวด้วยสีหน้าตื่นๆ เมื่อเห็นรุจิโรจน์บีบแขนอ้อมจนแน่น และเห็นสีหน้าของเด็กเสิร์ฟบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ “อะไรกันคะพี่โรจน์ ปล่อยอ้อมก่อนค่ะ มีเรื่องอะไรกันคะ” หญิงสาวรีบตรงเข้าระงับเหตุพร้อมแยกทั้งสองออกจากกัน อ้อมรีบซุกหลังเจ้าของร้านสาวทันทีด้วยสีหน้าตื่นกลัวตกใจ “พี่คนนี้เขาบ้าไปแล้ว จู่ๆ ก็มาบีบแขนอ้อมแล้วก็พูดขู่ด้วย” เด็กเสิร์ฟฟ้องเสียงสั่น “อะไรกันคะพี่โรจน์” พริมาหันไปถาม “เด็กคนนี้พูดไม่รู้เรื่องและชอบพูดไร้สาระ” เขาบอกเสียงเข้ม ความโมโหยังกรุ่นอยู่ จนพริมาต้องหันไปกระซิบบอกอ้อมให้ออกไปก่อน และไม่จำเป็นต้องบอกซ้ำ อ้อมก็เดินออกไปโดยดี ..................................................... จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 15:43:08

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “เรื่องอะไรกันคะพี่โรจน์ ทำไมถึงได้ทำอะไรรุนแรงแบบนั้น” เธอถามอีกครั้งเมื่ออยู่ตามลำพัง น้ำเสียงท้ายประโยคดูจะแข็งเล็กน้อยจนรุจิโรจน์รู้สึกได้ ทำให้เขาเริ่มคลายอารมณ์ลง “ไม่มีอะไรหรอกครับน้องพิม พอดีว่าพี่โมโหไปหน่อย น้องพิมไม่โกรธพี่นะครับ” “พิมอยากฟังเหตุผลว่าทำไมพี่โรจน์ถึงต้องทำรุนแรงขนาดนั้นแล้วอ้อมพูดอะไรให้พี่ไม่พอใจ” เธอถามอีกครั้ง “ความจริงก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก เพียงแต่พี่หงุดหงิดและไม่ชอบในสิ่งที่เขาพูดเท่านั้นเอง” “เรื่องอะไรล่ะคะ พิมจะได้บอกเขาไม่ให้พูดอีก” คราวนี้พริมาเปลี่ยนมาใช้น้ำเสียงอ่อนโยน “เรื่องของนักเป่าขลุ่ยคนนั้น” ชายหนุ่มบอกเสียงเบา “พี่เพิ่งรู้ว่าเขาเข้ามาช่วยน้องพิมในนี้ด้วย” “เรื่องแค่นี้เท่านั้นหรือคะ” เธอถามเสียงสูง “ก็อ้อมบอกว่าเขาสนิทกับน้องพิมด้วย น้องพิมสนิทกับเขาหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มถามเสียงเบามาอีกพร้อมทั้งตีหน้าเศร้า “พิม เอ่อ...” คราวนี้เธอถึงกับใบ้กิน จะให้บอกว่าไม่สนิทอย่างนั้นหรือ ก็คงไม่ใช่ เพราะเธอกับแสงตะวันก็พูดคุยถามไถ่กันอยู่ หรือจะให้บอกว่าสนิท ก็คงไม่ใช่อีกนั่นแหละ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขายังไม่ถึงขั้นที่เรียกว่าสนิทสนมกัน “ก็พอคุยกันได้ค่ะ” เธอเลือกตอบกลางๆ “พี่ไม่อยากให้น้องพิมสนิทกับเขาเลย เห็นอ้อมบอกว่าเด็กเสิร์ฟหลายคนชอบเขา ไม่รู้ว่าน้องพิมจะชอบเขาด้วยหรือเปล่า” เขาแสดงความกังวลอย่างตรงไปตรงมา “เฉพาะเรื่องงานเท่านั้นแหละค่ะ” หญิงสาวบอกกลางๆ อีกครั้งก่อนตัดบท “ในครัวตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว พิมว่าพี่โรจน์ออกไปข้างนอกดีกว่าค่ะ” “เดี๋ยวครับน้องพิม” รุจิโรจน์เรียกไว้ก่อนที่เธอจะเดินเลี่ยงไป พร้อมทั้งจับต้นแขนไว้ด้วย “น้องพิมโกรธพี่หรือเปล่าครับ พี่ขอโทษที่ทำให้น้องพิมไม่สบายใจ เดี๋ยวพี่จะไปขอโทษอ้อม น้องพิมไม่โกรธพี่นะครับ” “ไม่ค่ะ พิมไม่โกรธ แต่พี่โรจน์ต้องสัญญานะคะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก เพราะพิมกับพี่แสงเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันเท่านั้น ถึงจะสนิทก็แค่ผิวเผินไม่ได้สนิทสนมกันมาก” “ได้ยินแบบนี้พี่ค่อยสบายใจหน่อย” เขาพูดยิ้มแย้ม ก่อนเอ่ยย้ำว่าอยากขอโทษอ้อม หญิงสาวจึงเดินนำออกจากห้องครัว และตรงไปหาอ้อมที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ทรงสูง ดูเหมือนว่าเธอกำลังเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พัฒนะและต้องตา พนักงานบัญชีฟังอยู่ “อ้อมจ๊ะ พี่โรจน์เขาอยากจะขอโทษอ้อมน่ะจ้ะ” เจ้าของร้านสาวพูดเปิดทาง “พี่ขอโทษนะอ้อม เมื่อกี้พี่โมโหมากไปหน่อย อ้อมคงไม่โกรธพี่นะครับ” เด็กเสิร์ฟร่างเล็กเหลือบมองพัฒนะและต้องตาอย่างให้ช่วยตัดสินใจและเห็นพัฒนะพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะ อ้อมผิดเองด้วยที่พูดอะไรโดยไม่ดูอารมณ์ของคนฟังว่าอยากฟังหรือเปล่า ขอโทษพี่โรจน์ด้วยนะคะ” พูดพลางยกมือไหว้เขาด้วย “พี่โรจน์นั่งอ่านหนังสือไปพลางๆ ก่อนดีมั้ยคะ พอมีลูกค้าแล้วค่อยไปช่วยพิมในครัว” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ระหว่างรุจิโรจน์กับอ้อมคลี่คลายแล้ว เธอก็หันมาพูดชวนก่อนจะเดินนำไปอีกทาง โดยมีสายตาของพัฒนะมองตามด้วยความครุ่นคิด “จริงๆ แล้วอ้อมโกรธเขานะคะพี่พัฒน์ จู่ๆ ก็มาบีบแขนเราเสียช้ำไปหมด แถมสีหน้าสีตาของเขาก็น่ากลัวมาก” เด็กเสิร์ฟหันไปพูดกับพัฒนะ “เอาเถอะอ้อม ยังไงเขาก็มาขอโทษแล้ว ถือว่าจบไปละกัน คราวหน้าคราวหลังก็จำไว้ว่าอย่าไปพูดถึงคุณแสงให้เขาฟังอีก แปลกคนจริงๆ ทำไมถึงไม่ชอบคุณแสงถึงขนาดนี้ก็ไม่รู้” ท้ายประโยคพัฒนะพึมพำอย่างไม่เข้าใจ เพราะน้อยครั้งมากที่ทั้งสองได้มีโอกาสเจอกัน และไม่น่าจะเกิดความรู้สึกไม่ชอบหน้ากันได้ เขาไม่ได้เข้าข้างแสงตะวัน แต่เท่าที่สังเกตและสัมผัส ดูเหมือนว่ารุจิโรจน์จะเป็นฝ่ายเริ่มหาเรื่องก่อนทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเครื่องดนตรีแบบไทยๆ ที่รุจิโรจน์เคยแสดงอาการดูถูกจนเป็นที่ไม่พอใจของสองพี่น้องแถมยังมีอาการไม่ชอบหน้าแสงตะวันที่แสดงออกอย่างเปิดเผยอีกด้วย ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่านักดนตรีหนุ่มไปทำอะไรให้โกรธเคืองตั้งแต่ตอนไหน การทำงานโดยมีรุจิโรจน์คอยช่วยยังคงดำเนินไปจนกระทั่งร้านปิดในช่วงแรก ชายหนุ่มไม่ได้ทำอะไรมากนัก นอกจากตรวจดูความเรียบร้อยอย่างกับเป็นเจ้าของร้านเสียเอง แถมยังสั่งการเด็กเสิร์ฟจนแต่ละคนเริ่มเครียดและมีสีหน้าไม่พอใจกับการติเล็กติน้อยของเขา ร้อนถึงพัฒนะต้องเข้ามาช่วยแก้ไขสถานการณ์ด้วยการชวนเขาไปนั่งคุยนอกร้าน โดยอ้างว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษาเกี่ยวกับการจัดการและการวางแผนเพื่อให้การทำงานต่างๆ ง่ายขึ้น เมื่อนั้นแหละ รุจิโรจน์ถึงยอมถอยไปนั่งคุยกับพัฒนะแต่โดยดี ด้วยสีหน้ายินดีเมื่อมีคนรับฟังเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงร้านเพื่อให้ดีขึ้น แต่คนที่ไม่ค่อยยินดี เห็นจะเป็นพัฒนะ เพราะชายหนุ่มได้แต่ยิ้มรับแกนๆ และรับปากแบบไม่เต็มเสียงว่าจะปรับปรุงตามคำแนะนำของเขา โชคดีที่รุจิโรจน์ไม่ได้อยู่ช่วยงานในช่วงค่ำ เพราะชายหนุ่มติดธุระกับทางบ้านต้องรีบกลับ นำความโล่งใจมาให้กับเด็กเสิร์ฟและชายหนุ่มเจ้าของร้านเป็นอย่างมาก ................................................ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 15:45:04

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 13 เกือบเที่ยงคืน ‘บ้านพิมพัฒ’ ปิดให้บริการและเก็บร้านเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้สองพี่น้องเจ้าของร้านกำลังนั่งพักเหนื่อยยังชานด้านนอกบนชั้นสองของตัวร้าน ซึ่งเป็นส่วนของตัวบ้านพักอาศัย พริมาเดินถือนมร้อนมายื่นส่งให้พี่ชายพร้อมนั่งลงบนเก้าอี้หวายใกล้ๆ “พี่ไม่สบายใจเลยที่คุณโรจน์เข้ามาช่วยงานที่ร้าน” พี่ชายออกความคิดเห็น หลังจากยกนมในแก้วขึ้นจิบ “แต่พี่โรจน์เขาหวังดีนะคะ พิมไม่เห็นว่าพี่โรจน์จะทำอะไรให้หนักใจหรือทำให้ไม่สบายใจเลย” หญิงสาวแย้ง “พิมคิดอย่างนั้นเหรอ” พี่ชายย้อนถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “เด็กเสิร์ฟเกร็งกันเป็นแถวเวลาที่เขาเดินเข้าไปใกล้ อ้อมต้องเจ็บตัวจากอาการโมโหแบบไร้สาระ แถมยังมีการแนะนำให้พี่เปลี่ยนนู่นเปลี่ยนนี่ ต้องเรียกพนักงานมาอบรมและต้องมีการวางระบบและมอบหมายหน้าที่ให้ชัดเจน เพื่อความเป็นระเบียบ” เขาสาธยายให้ฟังถึงบทสนทนาที่ได้คุยกับรุจิโรจน์ “แต่มันก็เป็นคำแนะนำที่ดีไม่ใช่หรือคะ” น้องสาวพูดปกป้อง “ถ้ามีการจัดระบบอย่างที่พี่โรจน์พูด มันก็ทำให้ทุกคนได้รู้ถึงหน้าที่ของตัวเอง การทำงานต่างๆ ก็จะคล่องตัวมากขึ้นด้วย พิมว่าดีเสียอีก” “ดีมันก็ดีนั่นแหละ” พี่ชายยอมรับ “แต่วิธีที่เขากำลังทำอยู่ มันทำให้ทุกคนเครียดและเกร็ง เราทำงานกันแบบครอบครัว ที่ทุกคนต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่มีเจ้านายหรือลูกน้อง แต่นี่เขากลับแนะนำให้พี่กับพิมนั่งเฉยๆ คอยสั่งการและมอบหมายงาน โดยที่ไม่ต้องลงไปจัดการเอง แบบนี้มันได้ที่ไหนล่ะ” “พี่โรจน์เขาทำงานในบริษัทใหญ่นะคะ บางทีความคิดของเขาก็อาจจะแตกต่างจากเราไปบ้าง” น้องสาวเริ่มคล้อยตามแต่ก็ไม่วายพูดเข้าข้าง “ถ้าวันนี้คุณแสงมาที่ร้านก็ดีน่ะสิ” พี่ชายเปรย ในขณะที่น้องสาวขมวดคิ้วยุ่ง “เขาจะมาหรือไม่มามันเกี่ยวอะไรด้วยคะ” “ถ้าคุณแสงมา เด็กเสิร์ฟก็จะได้มีเพื่อนคุยไง วันนี้อ๊อดยังมาพูดกับพี่อยู่เลยว่า เสียดายที่คุณแสงไม่มา เลยไม่รู้จะพูดจะคุยกับใคร ยิ่งอยู่ในอารมณ์เครียดๆ แบบนี้นะ ถ้าได้คุยกับคุณแสง รับรองว่าทุกคนจะมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะและคงหายเครียดกันได้บ้าง” “ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย” น้องสาวยังไม่เห็นความดีของบุคคลที่สาม “ถ้าให้พี่เลือกระหว่างคุณแสงกับคุณโรจน์ พี่ว่าคุณแสงดีกว่าเป็นไหนๆ เข้ากับใครก็ได้ ใครเจอใครก็ชอบ” ‘ไม่ทุกคนหรอก’ น้องสาวนึกเถียงในใจ เพราะอย่างน้อยก็มีเธอคนหนึ่งนี่แหละที่ไม่ใช่ ‘ใคร’ คนนั้นที่เจอแล้วต้องรักต้องชอบ “ไงพิม คิดเหมือนพี่หรือเปล่า” จู่ๆ พี่ชายก็หันมาถาม น้องสาวที่กำลังทำหน้าง้ำหน้างอสะบัดพรึบให้เป็นคำตอบ “พิมไปนอนดีกว่า เที่ยงคืนกว่าแล้ว พี่พัฒน์ก็รีบไปนอนได้แล้วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นสายไม่รู้ด้วยนะ” เธอว่าและลุกจากเก้าอี้เดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน ส่วนพัฒนะหันไปดื่มนมร้อนของตัวเองจนหมดแก้วก่อนจะเดินตามน้องสาวไป . . . เที่ยงวันอาทิตย์ที่ร้านอาหาร ‘บ้านพิมพัฒ’ ค่อนข้างเงียบเหงา มีลูกค้าอยู่เพียงสองโต๊ะ โต๊ะละสองสามคนเท่านั้น ทำให้เด็กเสิร์ฟที่ว่างเว้นจากงานต่างจับกลุ่มพูดคุยถึงเรื่องราวสัพเพเหระฆ่าเวลาอยู่ด้านนอกของร้าน บางส่วนเข้าไปด้านในเพื่อดูรายการจากโทรทัศน์เครื่องใหญ่ เสียงฝีเท้าที่ดังมาจากทางเข้า ทำให้เด็กเสิร์ฟที่จับกลุ่มคุยกันอยู่หันไปมอง ก่อนทักทายด้วยน้ำเสียงดีใจเมื่อเห็นว่าใคร คือคนที่ยืนอยู่ “พี่แสง สวัสดีครับ มาได้ยังไงครับ” อ๊อด ซึ่งมีความสนิทสนมกันพอสมควรทักขึ้นและเดินเข้าไปต้อนรับพร้อมบอย “น่าเสียดายจริงๆ พี่แสงน่าจะมาเมื่อวานนะ” บอยพูดขึ้นเมื่อเดินมาถึงตัว “มีเรื่องอะไรหรือ” เขาถามอย่างสงสัยก่อนจะเดินช้าๆ ไปยังโต๊ะตัวใกล้ๆ เพื่อนั่งพูดคุย “ก็เมื่อวานน่ะ คุณโรจน์ที่เป็นเพื่อนพี่พิมเขามาที่ร้าน” บอยกระซิบกระซาบด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ทำพวกเราเครียดกันเป็นแถวเลยนะพี่แสง สั่งโน่น สั่งนี่ ไม่หยุดเลย แถมยังบีบแขนอ้อมจนเขียวไปหมด” “ทำไมเขาถึงทำแบบนั้น” ชายหนุ่มขมวดคิ้วถาม “อ้อมเขาพูดชมพี่แสงน่ะ บอกว่าพวกเราทุกคนชอบพี่แสง เขาเลยโกรธ ไม่มีเหตุผลเลยเนอะคนแบบนี้” อ๊อดพูดพลางพยักพเยิดกับเพื่อนและได้รับการพยักหน้าเห็นด้วยตอบกลับมา “แล้วเขาก็ยังคุยกับพี่พัฒน์ด้วยนะ ว่าพวกเราไม่ตั้งใจทำงาน มัวแต่เล่นสนุกกัน แถมยังทำงานไม่เรียบร้อย น่าจะเรียกมาอบรมและมอบหมายงานให้ชัดเจน” บอยเสริม “แล้วคุณพัฒน์ว่ายังไงล่ะ” แสงตะวันเริ่มสนใจ “พี่พัฒน์ก็พยักหน้าเออๆ ออๆ กับเขาไปนะ แต่พี่พัฒน์มาบอกพวกเราแล้ว ว่าร้านนี้ทำงานกัน แบบครอบครัว เรื่องระบบระเบียบอะไรน่ะ พี่พัฒน์ไม่ซีเรียสหรอก ขอแค่พวกเราทำงานด้วยความขยันและทำอย่างเต็มที่ก็พอใจแล้ว ส่วนถ้าพวกเราจะเล่นหรืออะไร พี่พัฒน์ก็ไม่ว่าขอแค่งานเสร็จเท่านั้นก็พอ” บอยว่าและหันไปพยักหน้ากับเพื่อนซึ่งเพื่อนก็พยักหน้าเออออด้วย “แล้วเขาอยู่นานหรือเปล่า” แสงตะวันถามมาอีก “มาตั้งแต่เช้ากว่าจะกลับก็เย็นนู่นแหละ โชคดีที่มีโทรศัพท์เข้าเสียก่อน ได้ยินแว่วๆ ว่ามีธุระกับทางบ้านเลยต้องรีบกลับ นี่ถ้าอยู่จนถึงร้านปิดนะ มีหวังพวกเราคงเครียดไม่เป็นอันทำงานแน่ๆ เลย” “วันนี้เขาก็ยังไม่มานะพี่แสง” อ๊อดพูดบ้าง “ได้ยินอ้อมบอกว่าวันนี้เขาไม่มาเพราะติดธุระกับทางบ้าน แต่ก็ไม่วายให้ความหวังว่าถ้าเสร็จธุระแล้วจะมาช่วยงานช่วงค่ำ” พูดจบก็ทำท่าขนลุกขนพองอย่างหวาดๆ “ขอให้มีธุระติดพันไปหลายๆ วันเลย สาธุ!” บอยพูดพลางยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว “ผมไม่ชอบจริงๆ นะพี่แสง เวลาที่ทำงานแล้วมีคนมาคอยเดินตามจับผิด ทำอะไรก็ไม่คล่องแถมยังหวาดระแวงด้วย” “เอาเถอะ ถ้าเราทำงานดีเสียอย่าง ใครก็มาว่าไม่ได้หรอก” ชายหนุ่มปลอบ “ถือซะว่าเขามีส่วนทำให้เรามีความตั้งใจทำงานมากขึ้น ถ้าไม่อยากให้เขามาจับผิดก็ตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด พี่เชื่อว่าถ้าเราทำดี ใครก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอก” “ถ้าเขาพูดดีๆ เหมือนพี่แสง พวกเราก็รับฟังนะ แต่นี่เขาพูดไม่ดีเลย คอยแต่จะจับผิด” บอยยังคงพูดอย่างไม่ชอบอยู่เช่นเดิม ทำให้แสงตะวันต้องตบบ่าเด็กหนุ่มอย่างให้กำลังใจ “แล้วนี่พี่แสงมาทำอะไรครับ ผ่านมาแถวนี้หรือครับ” อ๊อดถามเข้าเรื่องบ้าง หลังจากที่พร่ำพูดในสิ่งที่อึดอัดอยู่ตั้งนาน “มีธุระกับคุณพัฒน์นิดหน่อย งั้นเดี๋ยวพี่เข้าไปหาคุณพัฒน์ก่อนนะ แล้วค่อยคุยกันใหม่” ชายหนุ่มพูดอย่างนึกขึ้นได้ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินเข้าไปด้านในของร้าน ซึ่งแต่ละคนกำลังนั่งดูรายการข่าวภาคเที่ยงอยู่ เสียงกรุ๋งกริ๋งหน้าประตู ทำให้ทุกคนหันไปมองลูกค้ารายล่าสุด ทั้งพัฒนะและเด็กเสิร์ฟต่างยิ้มกว้างต้อนรับผู้มาใหม่ จะมีก็แต่แม่ครัวสาวสวยเท่านั้นที่ยังวางหน้าเฉย “คุณแสง” พัฒนะร้องทักด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายิ้มแย้ม “ดีใจจังที่เจอคุณ ผ่านมาแถวนี้หรือครับ ทานอะไรมาหรือยัง” ถามพลางลุกขึ้นและผายมือให้เขานั่งใกล้ๆ “ผมตั้งใจมาที่นี่ครับ พอดีว่ามีธุระจะคุยกับคุณพัฒน์นิดหน่อย” “ได้ครับ แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยังครับ” “ยังเลยครับ กะว่าจะมาฝากท้องกับที่ร้านเหมือนกัน” ชายหนุ่มบอกพร้อมทั้งเปรยตามองแม่ครัวคนสวยที่เอาแต่จ้องโทรทัศน์ตรงหน้าเหมือนดั่งว่าเป็นสิ่งที่น่าสนใจหนักหนา “ได้สิครับ” เขาพูดอย่างไม่ใช่ปัญหา “ผมกับพิมก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย ทานด้วยกันก็ดีครับ” “พี่พัฒน์” หญิงสาวเรียกเสียงง้ำ ทำไมเขาถึงได้เอ่ยชวน โดยไม่ถามความเห็นของเธอก่อนนะ “เข้าครัวเถอะพิม พี่เริ่มจะหิวๆ แล้วล่ะ ทานอะไรดีครับคุณแสง” ต้นประโยคเขาหันไปพูดกับน้องก่อนจะหันมาถามแสงตะวัน “ได้ทั้งนั้นครับ” เห็นแขกรับคำด้วยสีหน้ายินดี ทำเอาใบหน้าที่งอง้ำอยู่แล้วของพริมา ยิ่งแสดงความไม่พอใจเข้าไปใหญ่ ยังดีที่พัฒนะส่งสายตาเข้มๆ ปรามไว้ ทำให้เธอจำต้องเลี่ยงเข้าห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารตามที่พี่ชายบอก ....................................................... จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 15:48:17

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) “พี่พิมจะทำอะไรทานคะ วันนี้” เมย์ เด็กเสิร์ฟวัยต้นยี่สิบที่เข้ามาช่วยงานพริมาถามอย่างใคร่รู้เมื่อเห็นแม่ครัวสาวเตรียมอุปกรณ์ ซึ่งมีทั้งเนื้อไก่ เครื่องแกงและเครื่องปรุงอีกหลายอย่าง “กะว่าจะทำผัดฉ่าทะเลแบบเผ็ดๆ ต้มยำน้ำใส ผักบุ้งไฟแดง แล้วก็ยำถั่วพลูจ้ะ” “แค่ฟังก็เริ่มจะหิวแล้วค่ะ พี่พิมจะให้เมย์ทำอะไรบ้างคะ” “เตรียมเครื่องทำผัดฉ่าละกันจ้ะ เอาแบบเน้นเครื่อง เน้นเผ็ดเลยนะ แล้วก็ฝากเมย์ทำยำถั่วพลูด้วย เดี๋ยวต้มยำกับผัดผักบุ้ง พี่ทำเอง” แม่ครัวสั่งการก่อนจะเดินไปหน้าเตาเพื่อทำต้มยำน้ำใสสูตรพิเศษของเธอ เมย์จัดการเตรียมส่วนผสมผัดฉ่าสูตรเด็ดตามที่พริมาบอก หลังจากนั้นก็นำไปวางไว้ใกล้ๆ เตา ก่อนปลีกตัวไปทำยำถั่วพลู ส่วนแม่ครัวใหญ่นั้นกำลังเตรียมน้ำเพื่อทำต้มยำทะเลน้ำใส และผักบุ้งไฟแดงสูตรเด็ด ไม่เกินยี่สิบนาที อาหารสี่อย่างในจานใบใหญ่จำนวน 2 ชุดก็เสร็จเรียบร้อย วันหยุดช่วงเช้าเช่นนี้พนักงานในร้านของเธอจะลดลงเกือบครึ่ง เพราะลูกค้ามีไม่มากเท่าช่วงวันธรรมดา ป้าอุ่นกับป้าจันและต้องตา พนักงานบัญชีหน้าเคาน์เตอร์จะไม่มาทำงาน ส่วนเด็กเสิร์ฟในร้านจำนวนแปดคนจะมาทำงานในวันหยุดจำนวนสี่คน ซึ่งสลับกันมาทำกะละสองคน เพราะมีบอยกับอ๊อดที่ขอมาทำทุกวัน เนื่องจากบ้านอยู่ใกล้ร้านและต้องการหารายได้เสริม ซึ่งเด็กเสิร์ฟคนอื่นๆ ก็ไม่เกี่ยง เมย์กับอ๊อดช่วยกันยกอาหารสี่อย่างมาวางไว้ที่โต๊ะพร้อมด้วยข้าวสวยร้อนๆ จำนวนสามจาน ซึ่งพัฒนะและแสงตะวันกำลังนั่งคุยกันถึงข่าวในโทรทัศน์ “เชิญตามสบายเลยนะครับคุณแสง” พัฒนะเอ่ยชวนพร้อมถูมือตัวเองไปมา ในขณะที่พริมาเดินมานั่งใกล้ๆ พี่ชาย แสงตะวันขมวดคิ้วมองอาหารตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เพราะมีแต่อาหารรสจัดทั้งนั้นแม้กระทั่งผัดผักบุ้งธรรมดาก็ยังมีพริกสีแดงๆ อยู่เกือบเต็มจาน ชายหนุ่มเหลือบมองแม่ครัวคนสวยและเห็นสีหน้าของเธอกำลังยิ้มน้อยๆ คล้ายมีเรื่องน่ายินดี เขาพยายามไม่คิดว่าพริมากำลังแกล้งเขาอยู่! ชายหนุ่มละสายตาจากรายการอาหารสุดแปลกนั้นไปยังเด็กเสิร์ฟที่นั่งคุยและนั่งดูโทรทัศน์ ก่อนจะเอ่ยถามพัฒนะ “พวกเขาทานกันแล้วหรือครับ” “ยังหรอกครับ ปกติแล้วพวกเขาจะแยกไปทานกันเองน่ะครับ บางคนก็ตักไปนั่งทานข้างนอก บางคนก็เข้าไปทานกันในครัว ส่วนใหญ่วันหยุดแบบนี้จะมีแค่ผมกับพิมเท่านั้นที่นั่งทานด้วยกัน พวกนั้นไม่ค่อยเข้ามาร่วมโต๊ะหรอกครับ เขาว่านั่งแล้วเกร็งกินไม่สะดวก หลังๆ มา พิมก็เลยต้องทำอาหารไว้อีกชุดสำหรับพวกเขาด้วย” “แล้ววันอื่นๆ ล่ะครับ” “วันธรรมดาจะยุ่งครับ ผมกับพิมไม่มีโอกาสได้มานั่งทานกันแบบนี้หรอก พวกนั้นก็เหมือนกันครับ ต้องเลี่ยงไปกินก่อนเที่ยงหรือไม่ก็หลังเที่ยงไปเลย” เจ้าของร้านหนุ่มบอก ในขณะที่คนฟังพยักหน้ารับและไม่ถามอะไรอีก “ทานกันดีกว่าครับใกล้จะบ่ายเต็มทีแล้ว” พัฒนะชวนอีกครั้งก่อนจะเป็นคนประเดิมตักอาหารเป็นคนแรกตามด้วยพริมา เจ้าของร้านหนุ่มคงไม่ทันสังเกตว่าอาหารบนโต๊ะนั้นล้วนแต่มีรสเผ็ดทั้งสิ้น ซึ่งเป็นอาหารแพ้ทางของแสงตะวัน ชายหนุ่มรีรอก่อนตัดสินใจตักผัดผักบุ้งมาใส่จาน ถึงจะมีเม็ดพริกลอยเด่นอยู่แบบนั้น แต่ก็คงไม่เผ็ดเกินไปนัก เพราะประเภทของมันไม่ใช่อาหารเผ็ด และสีหน้าสีตาของคนกินก็พอทำให้เชื่อได้ว่า รสชาติคงไม่โดดจากผัดผักทั่วไป คำแรกที่ถูกส่งเข้าปาก ทำเอาแสงตะวันต้องกลืนอย่างฝืนคอ รสชาติมันโดดจากผัดผักทั่วไปจริงๆ ไม่รู้สองพี่น้องทานเข้าไปได้ยังไงกับรสชาติผัดผักที่เผ็ดเกินธรรมดา ชายหนุ่มหยุดผัดผักไว้แค่นั้นก่อนหันไปตักต้มยำน้ำใสมาใส่ถ้วยเล็กบ้าง ซึ่งดูจากสีสันแล้วน่าจะเผ็ดไม่มาก ต้มยำน้ำใส ที่รสชาติเปรี้ยวจี๊ดรสแซ่บคงจะถูกปากใครหลายคนแต่คงไม่ใช่ชายหนุ่มที่เพิ่งตักชิม เพราะเพียงแค่คำแรก แสงตะวันก็เกือบจะบ้วนออกมา ด้วยรสชาติที่เผ็ดจนเกินเหตุ เขาเหลือบมองเจ้าของร้านหนุ่ม เผื่อว่าจะได้เห็นอาการผิดปกติเหมือนที่เขาเป็น แต่พัฒนะก็ยังนั่งซดน้ำต้มยำอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีทีท่าว่าจะเผ็ดหรือรสจัดเกินไปเลย เขาตักข้าวเข้าปากอีกสองคำตามด้วยน้ำอีกหนึ่งแก้ว ก่อนจะรวบช้อน “อิ่มแล้วหรือครับ” เจ้าของร้านหนุ่มถามก่อนแสดงสีหน้าแปลกใจเมื่อเห็นริมฝีปากและจมูกของแขกเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ “ครับ” แสงตะวันรับคำพร้อมทั้งหยิบทิชชู่ขึ้นมาซับตามใบหน้าที่เหงื่อเริ่มผุดประปราย ขืนเขายังฝืนทานต่อมีหวังต้องนั่งน้ำหูน้ำตาไหลแน่ๆ “เอ๊ะ!” พัฒนะอุทาน หลังจากที่สำรวจอาหารตรงหน้า เขาเพิ่งสังเกตเอาเดี๋ยวนี้เองว่าบนโต๊ะมีแต่อาหารรสจัดทั้งนั้น “พิม! ทำไมถึงทำแต่อาหารรสจัดมา รู้อยู่แล้วนี่ว่าคุณแสงเขาไม่ทานเผ็ด” ชายหนุ่มหันไปถามน้องสาวที่ยังนั่งกินแบบไม่เดือดร้อน หญิงสาวทำตาโตคล้ายเพิ่งสังเกตเห็นเช่นเดียวกับพี่ชาย “จริงด้วยสิ พิมเพิ่งจะเห็นเดี๋ยวนี้เอง” เธอร้องด้วยน้ำเสียงตกใจแต่ดวงตากลับเป็นประกายไม่เหมือนกับน้ำเสียงสักนิดเดียว ในขณะที่พี่ชายส่ายหน้าช้าๆ “ผมอิ่มแล้วครับ” แสงตะวันย้ำอีกครั้ง เกรงพริมาจะเหนื่อยหากต้องทำอาหารมาให้เขาอีกชุด “ยังไงต้องขอโทษคุณแสงด้วยนะครับ ลืมไปว่าคุณไม่ทานเผ็ด ผมก็ไม่ทันสังเกตด้วยเพราะชอบทานเผ็ดอยู่แล้ว” “ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มและดื่มน้ำเข้าไปอีกหนึ่งแก้ว “เมื่อกี้ผมมัวแต่ชวนคุยเรื่องข่าวในโทรทัศน์จนเพลิน คุณแสงเลยยังไม่ได้พูดธุระของตัวเองเลย” พัฒนะถามเข้าเรื่องที่กำลังคุยติดพันกันอยู่ก่อนที่จะมานั่งทานข้าว เขารวบช้อนด้วยอีกคนด้วยความเกรงใจไม่อยากปล่อยให้แสงตะวันนั่งเก้อมองเขากับน้องสาวทานกันสองคน ผิดกับพริมาที่แกล้งทำเป็นไม่เห็นและยังนั่งทานต่อไป “ผมจะขอลาสักอาทิตย์น่ะครับ พอดีว่าต้องเดินทางไปต่างจังหวัดหลายวัน” เจ้าของร้านทั้งสองชะงักกึก โดยเฉพาะพริมาที่ถึงกับเหลือบมองนักดนตรีหนุ่มด้วยแววตาประหลาดใจและรู้สึกใจหาย ...ใจหายที่จะไม่เห็นเขาเกือบอาทิตย์ ไม่ใช่สิ! หญิงสาวส่ายหน้าและไม่ยอมรับกับตัวเอง ต้องใจหายที่จะไม่ได้ยินเสียงขลุ่ยของเขาต่างหาก “ได้ครับ ไม่มีปัญหา” พัฒนะรับคำพร้อมพูดอย่างไม่ใช่ปัญหาจริงๆ “จะไปไหนหรือครับ หรือว่าคุณแสงรับสอนดนตรีที่ต่างจังหวัดด้วย” “ไม่ใช่ครับ ผมจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดน่ะครับ พอดีว่ามีเรื่องนิดหน่อยต้องกลับไปเคลียร์” “ร้ายแรงเลยหรือครับ” เจ้าของร้านหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงเกรงใจและเห็นใจระคนกัน คงไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แน่ หากต้องกลับไปเคลียร์แบบนี้แถมยังต้องใช้เวลาเป็นอาทิตย์อีก “ไม่ใช่ปัญหาร้ายแรงหรอกครับ แค่เรื่องที่ดินที่บ้านเท่านั้นเอง คุณอาเขาต้องการขายน่ะครับ เลยอยากจะปรึกษาผม ความจริงใช้เวลาแค่ครึ่งวันก็น่าจะเรียบร้อย แต่พอดีว่าผมไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว เลยอยากจะอยู่ที่นั่นต่อสักพักน่ะครับ” แสงตะวันขยายความ “หรือครับ” พัฒนะถึงกับยิ้มเก้อที่คิดอะไรไปไกลเกินกว่าเหตุ “บ้านที่ต่างจังหวัดนี่ ที่ฉะเชิงเทราหรือเปล่าครับ” “ใช่ครับ ญาติๆ ส่วนใหญ่จะอยู่ที่โน่นกัน และนานๆ ผมถึงจะกลับบ้านสักครั้ง” “ทำไมล่ะครับ” “พ่อกับแม่ผมเสียไปแล้วน่ะครับ ที่นั่นเลยมีแต่ญาติ ผมก็เลยไม่รู้จะกลับไปทำไม” “หรือครับ ผมไม่น่าถามเลย ขอโทษด้วยนะครับ” เจ้าของร้านหนุ่มพูดเสียงเศร้าพร้อมก้มศีรษะให้ ในขณะที่แสงตะวันยิ้มอย่างไม่ถือเป็นสาระ “ฉะเชิงเทรา ผมเคยไปแค่วัดโสธรเท่านั้น แต่ที่อื่นๆ ยังไม่เคยไปเที่ยวเลย” พัฒนะชวนคุยไปเรื่องอื่น “เชิญสิครับ ที่นั่นมีที่เที่ยวเยอะแยะเลย รับรองว่าคุณพัฒน์กับน้องพิมต้องชอบแน่ๆ ผมมีบ้านอยู่ริมแม่น้ำบางปะกงด้วยนะครับ ถ้าคุณจะไปจริงๆ บอกผมก็ได้” ชายหนุ่มรีบเสนอตัวทันที “จริงหรือครับ ผมคงต้องหาโอกาสไปแล้วล่ะ” พัฒนะรับคำอย่างไม่เกี่ยงงอน “วันนี้ผมกวนเวลาคุณพัฒน์กับน้องพิมมาพอสมควรแล้ว คงต้องขอตัวลากลับก่อน” แสงตะวันเอ่ยขึ้นเมื่อได้คุยธุระของตนแล้วและการสนทนาก็เริ่มขาดช่วงไป “ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อเที่ยงครับ” “อิ่มแล้วจริงๆ หรือคะ” เป็นคำถามและประโยคแรกจากพริมาที่เอ่ยขึ้น เธอมองชายหนุ่มที่เพิ่งลุกขึ้นด้วยสายตางงๆ “ครับ” “แต่พี่แสงเพิ่งทานไปแค่ไม่กี่คำเองนะคะ แล้วเมื่อกี้พิมก็ได้ยินว่าพี่แสงยังไม่ได้ทานอะไรมาเลย” เธอถามด้วยน้ำเสียงสงสัย ในขณะที่คำฟังยิ้มรับ ถึงสีหน้าของเธอจะแสดงออกว่าไม่สนใจเพียงใด แต่เขาก็รู้ว่าเจ้าของร้านคนสวยสนใจและใส่ใจเรื่องของเขาอยู่ไม่น้อย “นั่งก่อนสิคะ เดี๋ยวพิมจะไปเจียวไข่มาให้” หญิงสาวลุกขึ้นและเดินตรงไปยังครัว “ไม่ต้องหรอกครับน้องพิม” แสงตะวันรีบบอกตามหลัง สีหน้าเต็มไปด้วยความเกรงใจ ผิดกับพัฒนะที่นั่งอมยิ้มและยกมือปราบเขา “เถอะครับคุณแสง ยายพิมเอ่ยปากเองแบบนี้ แสดงว่าเขาเต็มใจทำให้ครับ สงสัยคงรู้ตัวว่าผิด เลยอยากจะไถ่โทษ” พัฒนะบอกก่อนจะลงมือตักข้าวในจานตรงหน้าอีกครั้ง ในเมื่อพริมายอมทำอาหารพิเศษให้แสงตะวันแล้ว เขาก็คงทานได้โดยไม่ต้องเคอะเขินอีกต่อไป ไม่นานเกินรอไข่เจียวกุ้งสับแผ่นใหญ่สีเหลืองอร่ามและแกงจืดเต้าหู้หมูสับก็ถูกยกมาเสิร์ฟ แถมแม่ครัวยังใจดีวางตรงหน้าคนแพ้ทางรสเผ็ดอีกด้วย “พิมขอโทษนะคะที่ทำแต่อาหารรสจัด ไม่คิดว่าพี่แสงจะทานไม่ได้เลย” หญิงสาวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ความจริงแล้วเธอตั้งใจจะทำให้เผ็ดแค่ผัดฉ่าทะเลและผักบุ้งไฟแดงเท่านั้น ส่วนต้มยำน้ำใสเธอปรุงรสให้เผ็ดแบบธรรมดาทั่วไป ไม่คิดว่ารสชาติแค่นั้นก็ทำพิษกับเขาได้ และหากแสงตะวันได้ทานยำถั่วพลู เขาคงไม่คิดเลิกทานกลางคัน เพราะอาหารจานนั้นเมย์เป็นคนทำและเธอก็ชิมแล้ว รสชาติไม่เผ็ดมาก แต่สำหรับแสงตะวัน เขาคงไม่กล้าที่จะตักอะไรมาชิมให้ทรมานลิ้นและปากอีกแล้ว “น้องพิมไม่น่าลำบากเลยนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเกรงใจ “พิมต่างหากที่ทำให้พี่แสงต้องลำบาก” หญิงสาวบอกพร้อมทั้งดันอาหารทั้งสองจานไปตรงหน้าเขา คล้ายคะยั้นคะยอให้เขาทาน “ทานเถอะค่ะ รับรองว่าสองอย่างนี้ไม่เผ็ดแน่นอน” “ขอบคุณครับ” เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มและมองเธอด้วยสายตาขอบคุณก่อนจะลงมือตักข้าวในจานส่งเข้าปากอีกครั้ง ในขณะที่พริมาก็ก้มหน้าทานข้าวของตัวเองต่อไปเช่นกันด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว เพราะแววตาคมคายและรอยยิ้มละไมจากคนตรงหน้า ทำให้ใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ หลังจากทานมื้อเที่ยงและอยู่พูดคุยจนกระทั่งบ่ายคล้อย แสงตะวันก็ขอตัวกลับ เพราะเขาต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเย็นนี้เลย พัฒนะอวยพรให้เขาเดินทางโดยปลอดภัยและนับวันรอให้ผ่านหนึ่งอาทิตย์ไปโดยเร็ว ในขณะที่พริมาไม่เอ่ยคำใดเพื่ออวยพร เธอเพียงแค่เดินมาส่งเขาที่ลานจอดรถพร้อมพี่ชายเท่านั้น แต่สำหรับแสงตะวัน เพียงแค่ได้เห็นหน้า ได้นั่งร่วมโต๊ะทานข้าวและได้รู้ว่าเธอก็สนใจเรื่องราวของเขา เพียงแค่นี้ก็เกินพอแล้วสำหรับกำลังใจในการสานต่อความสัมพันธ์กับเธอ ................................................................  ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามค่ะ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 15:53:44

ความคิดเห็นที่ 5 อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว ใน blog ลงถึงตอนไหนแล้ว จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 24 มี.ค. 55 18:22:30

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ในบล็อกจะลงเร็วกว่าในพันทิปค่ะ ตอนนี้ถึงตอนที่ 20 แล้ว   จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 00:32:28

ความคิดเห็นที่ 7 แสงสู้ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 20:10:41