ความคิดเห็นที่ 1 . ==============================  12. ข่าวคราวคนอื่นๆ ==============================                                           “  ให้พวกเธอเอามันออกไป ! ”                      อู๋เจ้าหมิงโวยวายอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นพยาบาลยกถาดที่มีถุงเลือด และอุปกรณ์สำหรับการให้เลือดเดินเข้ามาที่เตียงคนไข้  หมอกั๋วอี้เสียนต้องหันไป บอกกับพยาบาลสาวและผู้ช่วยเหลือให้ออกไปกันก่อนด้วยภาษาที่คนทั้งสองฟัง เข้าใจ                      จวบจนภายในห้องเหลือกันเพียงสามคน เขาจึงค่อยหันมากล่าวว่า                      “ เมื่อสักครู่ฉันก็อธิบายไปแล้วไม่ใช่หรือ ...ว่าหลิงหลิงเสียเลือดไปมาก จำเป็นต้องได้รับเลือดเพื่อทดแทน ”                      “  แต่เราไม่ใช่คนของกาลมิตินี้ การรับเลือดของคนที่นี่เข้าสู่ร่างกาย ก็เท่ากับให้เธอต้องผนึกเข้ากับกาลมิตินี้ไปโดยปริยาย  พวกเราอยู่ที่นี่เพื่อรออะไร กันหรือ ? ทำไมถึงไม่ช่วยพาเธอกลับไปที่มิติเวลาเดิม พ่อบุญธรรมของเธอก็เป็นหมอ เขาต้องรักษาอาการของอาหลิงได้แน่...”                      คำพูดที่มีเหตุผลของอู๋เจ้าหมิง ทำให้หลิงหลิงที่นอนฟังอยู่ค่อยผงก ศีรษะอย่างเห็นด้วย                      “ มันก็จริงนะ.. เวลานี้คนเจ็บจากอุบัติเหตุก็ได้รับการช่วยเหลือแล้ว พวกเราก็ควรจะกลับไปกันได้ทำไมไม่ลองรวมพลังกันดู..เผื่อจะสามารถเปิดประตู กาลมิติกลับไปเวลาเดิมของพวกเรา”                      หมอกั๋วอี้เสียนโน้มตัวเข้ามา แตะมือบนหลังมือเธอเบาๆกล่าวเสียง อ่อนโยน                      “  หลิงหลิง...เธอป่วยขนาดนี้ จะเอาพลังที่ไหนมาเปิดประตูกาลมิติ..”                      “  คุณอย่าเห็นว่าฉันอ่อนแอขนาดนั้นสิ.. ก็บอกแล้วไงว่า ฉันไม่ได้ เป็นอะไรสักหน่อย จริงๆนะ..”                      “  การเปิดประตูกาลมิติอาจจะเสียพลังอย่างมากมายก็จริง แต่หาก พลังสีเหลืองและน้ำเงินรวมกันเป็นหลัก ก็อาจจะไม่ต้องทุ่มเทพลังสีแดงสักเท่าไรก็ได้ ”                      หลิงหลิงเหลียวหน้าไปทางอู๋เจ้าหมิงแล้วอดยิ้มไม่ได้ ไม่ทราบเพราะ เหตุใด พอได้ยินคำพูดของเขาที่บอกว่า “หากพลังสีเหลืองและน้ำเงินรวมกันเป็นหลัก” ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นและตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก                      เธอไม่เข้าใจหรอกนะว่า ทั้งอาเซนธาเรียและราโอมินมีความเคียดแค้น ต่อผู้ครองพลังสีน้ำเงินเอซาลอสมากมายแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่เธอตระหนักได้ก็คือ คุณหมอกั๋วอี้เสียนเป็นคนดี ไอซาก็เป็นคนดี เธอไม่อยากเป็นศัตรูกับเขาเลย                      ต่อให้เมื่อก่อนนี้เทพอสูรแห่งโปกาดอนเอซาลอสจะร้ายกาจอำมหิต เป็นจอมมารที่เป็นอันตรายต่อชาวโลกแค่ไหน แต่หากสามารถจับมือกับเขา เปลี่ยน จากศัตรูเป็นมิตรได้ ก็จะเป็นประโยชน์แก่มนุษยชาติบนโลกนี้เช่นกันมิใช่หรือ ? เธอไม่รู้ว่าความคิดของเธอจะไร้เดียงสาเกินไปรึเปล่า ไม่รู้ว่าอู๋เจ้าหมิงจะยอมรับ เขาได้สักแค่ไหน เด็กสาวเพียงรู้ว่าเธอไม่สบายใจเลย เวลาที่เห็นอู๋เจ้าหมิงเย็นชา ก้าวร้าวใส่หมอกั๋วอี้เสียน                      เธอคงกลัวว่า ถ้าหากสองคนนี้เกิดการแตกหักลงมือปะทะกัน ตัวเธอที่เป็นคนกลางจะอยู่ฝ่ายไหนดี ดังนั้นพอได้ยินอู๋เจ้าหมิงพูดประโยคนั้น ออกมา จึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่ง                      “  จริงสินะ.. ทำไมต้องพลังสีเหลืองและแดงเท่านั้นถึงจะรวมกันได้ หากว่าพลังสีเหลืองและน้ำเงินสามารถผนึกรวมกัน มันก็คงจะกลายเป็นพลังที่ ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่า ..คุณคิดว่ามันสามารถเป็นไปได้ไหมคะ ? ”                      คำพูดในตอนท้าย หันไปถามเจ้าของมือเรียวใหญ่ข้างนั้นซึ่งกำลัง กุมมือเธออยู่                      หมอกั๋วอี้เสียนบีบมือเธอเบาๆมองใบหน้าเธอนิ่งจนเงียบงันไป เกือบนาที ราวกับคนที่พูดอะไรไม่ออก จนคนถูกจ้องอดรู้สึกหวั่นใจไม่ได้                      “ คุณไม่พอใจเหรอ  ฉันพูดอะไรผิดไปใช่ไหม ? ”                      เสียงหวานอิดโรยพอเอ่ยถาม จึงสะกิดคนที่จมอยู่ในภวังค์ให้รู้สึกตัว คลี่ยิ้มให้เธออย่างปลอบโยน                      “  โง่น่า.. ฉันจะโกรธเธอเรื่องอะไร ”                      “ งั้น..ทำไมคุณถึงเงียบไปแบบนั้น ฉันกลัวนะ...”                      “ ฉันขอโทษ..อืม..ก็น่าสนใจนะ ถ้าพลังสีน้ำเงินและเหลืองผนึก รวมกัน มันคงจะกลายเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่จริงๆ...”  แล้วเขาก็ถอนหายใจยาว ก่อนจะเอ่ยสรุป “ เอาล่ะดึกมากแล้ว..เธอนอนพักเยอะๆดีกว่า  ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้เช้า จะได้สดชื่น..”                     ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้เช้าจะได้สดชื่น                      คำพูดนี้พอเปล่งออกมา คำพูดต่อไปก็ราวกับจะซึมหายเข้าไปใน ลำคอ หัวใจรู้สึกเหมือนถูกบีบอย่างแรง เขาอยากให้มันเป็นเช่นนั้นจริงๆ ที่พอตื่น ขึ้นพรุ่งนี้เช้า เธอก็จะกลับมาเป็นหลิงหลิงที่เป็นปกติคนนั้น แต่มันจะเป็นไปได้หรือ   อันที่จริงสำหรับเขา..ขอแค่ตื่นขึ้นมาวันพรุ่งนี้แล้วยังเจอเธออยู่ ..ก็น่ายินดีแล้ว มิใช่หรือ ?                      “  เธอนอนเถอะ...พวกเราไม่กวนล่ะนะ...”                      มันช่างยากเย็นและแสนเหนื่อยจริงๆกับการรวบรวมเรี่ยวแรงขึ้นมา เพื่อจะพูดประโยคต่อไป ด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเป็นปกติที่สุด ราวกับว่าไม่มีอะไร เกิดขึ้น                      “  ประเดี๋ยวเราจะลองปรึกษากันดูว่าจะรวมพลังกันเปิดประตูกาลมิติ อย่างไรดี  ไว้ได้ผลสรุปอย่างไร พรุ่งนี้ค่อยมาบอกเธอ ..ดีไหม ? ”                      อู๋เจ้าหมิงที่ยืนฟังแอบขมวดคิ้วอย่างรู้สึกไม่ไว้ใจ อีกฝ่ายดูจะ ยอมรับและเปลี่ยนความคิดตนเองอย่างง่ายดายเกินไป  นั่นคงไม่ใช่แค่ต้องการ เอาใจคนเจ็บหรอกนะ                      หรือว่ามันยังมีอะไรแอบแฝงซ่อนอยู่มากกว่านั้น ?                      ........................................                                            การให้เลือดถูกชะลอไว้ก่อน หมอกั๋วอี้เสียนบอกให้เธอหลับ พักผ่อน จากนั้นเขาค่อยชวนอู๋เจ้าหมิงขึ้นไปสนทนากันบนดาดฟ้าของโรงพยาบาล ซึ่งเงียบและลับตาผู้คน                      คืนนี้ท้องฟ้าปิดไปด้วยเมฆหนา ไม่อาจเห็นแม้แต่ดวงดาวสักดวง แสงไฟจากที่ไกลตาทำให้เห็นร่างสูงของคนทั้งสอง แลเป็นเงาตะคุ่มอยู่ท่ามกลาง สายลมราตรี                      “  ที่ทำไปทั้งหมด แกต้องการอะไรกันแน่..เอซาลอส ? ”                      “  คำถามนี้ฉันน่าจะถามแกมากกว่านะ.. ว่าต้องการอะไรกันแน่ ... ราโอมิน ? ”                      อีกคนซึ่งยืนหันหลังให้ ย้อนถามกลับด้วยเสียงเฉื่อยชา                      อู๋เจ้าหมิงสูดลมหายใจยาวลึก ข่มสติให้เยือกเย็นที่จะกล่าวช้าๆ                      “ อาหลิงไม่ใช่คนของกาลมิตินี้ ..สิบเอ็ดปีมันนานพอที่จะเปลี่ยนแปลง อะไรไปมากมาย นานพอที่จะทำให้คนสนิทกลายเป็นคนแปลกหน้าไปเลยก็ได้ เธอเด็กเกินไปที่จะพบกับความจริงอันเจ็บปวดและน่ากลัวเหล่านั้น..”                      “ เธอรู้...”                      เสียงเบาหวิวราวกับอยู่ในสายลม ตอบกลับมาสั้นๆ                      “  อะไรนะ ?  ”                      “  ก่อนที่จะก้าวออกจากลูกแก้วแห่งทวารมิตินั่น  เธอมีสติและรับรู้ ทุกอย่างว่าอาจต้องเจอกับอะไร ฉันย้ำถามเธอแล้ว.. แต่นายรู้ไหม ทำไมเธอยังคง ยินดีและเต็มใจที่จะก้าวออกมา ”                      “ ทำไม ? ”                      “  เพราะเธอเห็นว่า นายอยู่ที่นี่... ไม่ใช่สิ.. ต้องบอกว่า เพราะ อู๋เจ้าหมิงอยู่ที่นี่ต่างหาก..”                      คนฟังสีหน้าผนึกค้างอย่างละอายใจ ยืนซึมนิ่งไปกับที่                      จริงสินะ.. ที่อยู่ในร่างนี้คือเขา...ราโอมิน ไม่ใช่อู๋เจ้าหมิง เขาแค่คิด เพียงว่าจะช่วยเหลือเธอ แต่กลับลืมเลือนไปว่าสิ่งที่มีค่าต่อเธอคืออะไร นึกไม่ถึง ว่าอู๋เจ้าหมิงจะมีคุณค่าต่อจิตใจเธอขนาดนั้น แล้วถ้าเขาส่งเธอกลับโดยที่ยังไม่ได้ คืนร่างนี้ให้กับเจ้าของที่แท้จริง  เขาก็คงเท่ากับทำผิดต่อเธออย่างไม่น่าให้อภัยสินะ                      “ นี่..นายคงไม่ได้คิดว่าฉัน...”                      คนที่ยืนหันหลังให้ พลันหันขวับมา กล่าวเสียงเย็นชา                      “ ฉันคิด ! ”                      “  ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ฉันไม่เคยคิดจะหลอกลวงเธอ และ ไม่เคยคิดจะช่วงชิงเอาร่างนี้มาเป็นของตนเองเพื่อที่จะได้อยู่กับเธอ ..”                      “  แต่ถ้าส่งนายกับเธอกลับไป โดยที่ไม่มีอู๋เจ้าหมิง..นายไม่คิด บ้างหรือ ว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน ? ”                      “  ฉัน...”                      “ อย่าว่าแต่.. ถ้าฉันส่งเธอกลับไปที่กาลมิติเดิมตอนนี้  ก็คงเท่า กับส่งเธอไปหาความตาย...”                      อีกคนซึ่งยืนก้มหน้าซึมเซาสำนึกผิด  พอได้ฟังต้องเงยหน้าขึ้น โพล่งถาม                      “ หมายความว่ายังไง ? ”                      หมอกั๋วอี้เสียนถอนหายใจยาว ใบหน้างามสง่าเงยขึ้นมองท้องฟ้า เบื้องบน กล่าวอย่างสะทกสะท้อน                      “  การต่อสู้บนยานซาปิธัสทำให้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วฉัน ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากสิ่งที่คนพวกนั้นทำกับเธอหรือเป็นเพราะคอธมหาศาลนั่น ที่ซัดใส่เธอ แต่มัน..ก็มีผลเลวร้ายต่อร่างเลือดเนื้อของเธออย่างรุนแรง โดยเฉพาะ ระบบเม็ดเลือดของเธอถูกทำลายอย่างน่าเป็นห่วง  อาการที่เกิดขึ้นกับร่างกาย ของเธอตอนนี้ อาจจะเป็นสิ่งที่คนบนโลกที่นี่เรียกว่า มะเร็งเม็ดเลือด ..”                      “  มะเร็งเม็ดเลือด ? ”                      “  มะเร็งเม็ดเลือดมีหลายชนิด มันเป็นโรคซึ่งวงการแพทย์ตอนที่ ฉันอยู่เมื่อสิบปีก่อนยังไม่มีทางรักษา คนป่วยอาจจะเสียชีวิตได้ในเวลาอันรวดเร็ว ฉันเองก็ไม่รู้..ว่าอีกสิบเอ็ดปีให้หลังคือ ณ มิติเวลานี้ มันจะมีตัวยารักษาแล้ว หรือยัง แต่อย่างไรก็ตาม ความก้าวหน้าทางการแพทย์ยุคนี้ คงต้องดีกว่าเมื่อ สิบเอ็ดปีก่อนอย่างแน่นอน ดังนั้นถ้าเราพาเธอกลับไปด้วยสภาพร่างกายแบบนี้.. ก็เท่ากับพาเธอไปนอนรอความตายก็ได้..”                      เจ้าชายราโอมินหลับพระเนตรลงอย่างปวดร้าว.. ยามกะทันหัน ถึงกับไม่สามารถมีรับสั่งอะไรออกมาได้  ทั้งที่พระองค์ไม่ใช่อู๋เจ้าหมิง แต่ทำไม หนอ..หลังจากได้รับฟังคำพูดของอีกฝ่าย ในพระทัยถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาแบบนี้                        ทั้งที่สำนึกดีว่าเด็กคนนั้นเป็นเพียงร่างที่ถือกำเนิดใหม่ของร่าง พลังสีแดง  หากแต่ความรู้สึกผูกพันหวงแหนที่มีต่อเธอผู้นั้น..แทบไม่ต่างอะไร กับเธอคืออาเซนธาเรียของพระองค์เลย                      อยากรัก อยากปกป้อง อยากทนุถนอม..                      “ จะว่าไป... นายก็คงอยากให้เธอตายสินะ...”                      หมอกั๋วอี้เสียนแค่นเสียงประชด ก่อนที่จะกล่าวต่อไปอย่างช้าๆ   โดยไม่แยแสสนใจต่อสีหน้าอันเจ็บปวดของคู่สนทนาแม้แต่น้อย                      “  เพราะนายรู้ว่านายไม่ได้มีอิทธิพลใดในจิตใจของเธอ  ถ้าเธอ ตาย..แล้วพลังสีแดงไปถือกำเนิดร่างใหม่ เมื่อนั้นนายจึงค่อยได้อาเซนธาเรีย ของนายกลับคืน  แต่ฉัน..ฉันจะไม่ยอมให้หลิงหลิงตายหรอกนะ นายอย่าหวัง ว่าจะร่วมมือกับอาเซนธาเรียมาฆ่าฉันได้  เพราะฉันจะไม่ยอมให้อาเซนธาเรีย กลับไปหานายเด็ดขาด.. ”                      กล่าวจบหันกายเดินผละออกมาได้สองก้าวราวกับนึกอะไรขึ้น มาได้ สองเท้าพลันชะงักเหลียวหน้ากลับมากล่าวเสียงทุ้มหนัก                      “  ไม่ว่านายจะคิดยังไงก็ตาม..หลิงหลิงก็จำเป็นต้องได้รับเลือด ในคืนนี้ ต่อให้การกระทำนี้จะทำให้เธอถูกผนึกไว้ในกาลมิตินี้ตลอดไป ฉันก็ จำเป็นต้องทำ เพราะฉัน..ยังอยากเห็นเธอลืมตาตื่นขึ้นมามีชีวิตต่อไปในวันพรุ่งนี้   ถ้านายอยากขัดขวางสิ่งที่ฉันจะทำ..ก็มีเพียงทางเดียว คือข้ามศพฉันไปก่อน...”                      “  เอซาลอส..”                      เสียงเรียกหาเบาหวิวปนเสียงทอดถอนหายใจยาวราวอ่อนล้า สะกดฝีเท้าที่เพิ่งก้าวออกมาได้สองก้าวต้องชะงักอีกครั้ง  เมื่ออู๋เจ้าหมิงหมุนตัว กลับมา สีหน้าท่าทางยะโสตีรวนในตอนแรกก็สลายหายไปแทบหมดสิ้น หลงเหลือ เพียงแววสะทกสะท้อนและสำนึกเสียใจ กล่าวด้วยน้ำเสียงราววิงวอน                      “  นายต้องช่วยเธอให้ได้... เพราะฉันก็ไม่อยากเสียเธอไปเหมือนกัน..”                      หมอกั๋วอี้เสียนหันกลับไปเพ่งตามองอีกฝ่ายอย่างเงียบงัน ในใจ บังเกิดความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย เพราะเขารู้ดี แม้ร่างนั้นจะเป็นอู๋เจ้าหมิง แต่ คำพูดและความรู้สึกทั้งหมดที่แสดงออกมาเวลานี้ ย่อมเป็นของอีกคน                      ........................................                                            เมื่อพวกเขาทั้งสองกลับเข้ามาในวอร์ด   ระหว่างเดินผ่านหน้า เคาน์เตอร์พยาบาล หมอกั๋วอี้เสียนก็แจ้งความประสงค์เรื่องที่ขอให้เอาเลือดไปให้ กับคนป่วยห้อง 236 อีกครั้ง พยาบาลคนที่เอาเลือดจะเข้าไปให้เมื่อสักครู่ ชะโงก มองไปทางข้างหลังของพวกเขา อดถามไม่ได้                      “  อ้าว..แล้วคนไข้ล่ะคะ  เธอไม่ได้ออกไปกับพวกคุณหรอกหรือ ? ”                      “  อะไรนะ ? ”                      “  เมื่อตะกี้ฉันจะเข้าไปวัดไข้ แต่ไม่เห็นคนไข้อยู่ในห้องน่ะค่ะ  ก็เลย นึกว่าออกไปกับพวกคุณ ”                      อู๋เจ้าหมิงยืนฟังอย่างงงๆ เพราะไม่เข้าใจภาษาที่ทั้งหมดคุยกัน                      “  เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ ? ”                      “  หลิงหลิงหายตัวไป ”                      “  หา...อะไรนะ ? ”                      คนไข้หาย... ทุกคนจึงแยกย้ายกันตามหาทั่ววอร์ด ตามห้องต่างๆ ตามระเบียงตึกใกล้ๆ ผ่านไปกว่าสิบห้านาที ก็ยังหาไม่เจอ  อู๋เจ้าหมิงกลับไปที่ ห้องอีกครั้ง เห็นหมอกั๋วอี้เสียนยืนมองกระป๋องใส่น้ำออกซิเจนที่ยังตีพองปุดๆ อย่างครุ่นคิด                      “  หาเธอเจอมั้ย ? ”                      “  เฮอะ.. ถ้าเจอ นายก็คงเห็นเธอนอนอยู่บนเตียงแล้ว..”                      “  ก็ไหนบอกว่าอาการเธอสาหัส ..แล้วนี่ยังมีแรงเดินออกไป ข้างนอกได้ยังไง ? ”                      “  นั่นสินะ...เธอคงไม่มีแรงเดินออกไปได้ไกล.. นอกเสียจาก...”                      หมอกั๋วอี้เสียนพึมพำถึงตอนนี้พลันฉุกใจคิด อู๋เจ้าหมิงก็ราวกับ นึกบางอย่างขึ้นมาได้พร้อมกัน ใบหน้าคมคายถึงกับซีดเผือด ในหัวใจรู้สึก เย็นเฉียบราวกับปกคลุมด้วยน้ำแข็ง                      ทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรอีก หมอกั๋วอี้เสียนโบกมือไปข้างหน้า เบาๆ เรียกพลังจากผลึกไตรคอสมิคสีน้ำเงินในตลับคอสมิค เปิดประตูมิติ ตำแหน่งขึ้นเบื้องหน้าทันที  ดังนั้นเมื่อพยาบาลผลักประตูเข้ามาในห้องเพื่อ รายงานเรื่องที่ยังหาไม่เจอคนไข้ ร่างของคนทั้งสองก็ได้ลับหายเข้าไปใน เงามืดแห่งทวารมิติไปเสียก่อนแล้ว                                                                                       ด้วยอาการป่วยของหลิงหลิงเวลานี้คงไม่มีแรงเดินออกไป ไหนได้ไกลอย่างแน่นอน แต่หากว่าแค่เดินสองสามก้าวโดยมีเสาน้ำเกลือ ต้นหนึ่งคอยค้ำยันตัวเองไว้ก็ว่าไปอีกเรื่องหนึ่ง                      พวกเขาทั้งสองจึงแทบมั่นใจว่า เธออาจจะฉวยโอกาสตอน อยู่ลำพังภายในห้อง แอบใช้ตลับคอสมิคเปิดประตูมิติไปหาพวกเขาบน ดาดฟ้าตึก ระหว่างตลับคอสมิคของเธอกับอู๋เจ้าหมิงสามารถจับสัญญาณ เชื่อมต่อถึงกัน ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจเลยว่าเธอล่วงรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ ที่ไหน                      เพียงแต่เมื่อครู่อู๋เจ้าหมิงลองใช้ตลับคอสมิคของเขาหา สัญญาณของเธอแต่ไม่พบ ตอนแรกก็นึกว่าตลับของผลึกสีแดงอาจมีปัญหา ต่อเนื่องมาจากการต่อสู้บนยาน แต่ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจแล้ว                      บางที..เธออาจเจตนาปิดสัญญาณตนเองเพื่อซ่อนพิกัด ตำแหน่งของเธอกับเขาก็ได้ ?                      เพราะอะไรหรือ ?                      เขาไม่กล้าคิดต่อ...                      บนดาดฟ้าของตึกสูงห้าชั้น มีลานโล่งว่างแค่ไม่ถึงหนึ่งในสี่ส่วน ที่เหลือถูกยึดพื้นที่โดยแท้งค์น้ำทรงกลมขนาดใหญ่หลายใบและเสาอากาศ จานดาวเทียมบดบังสายตาจนดูรก ชายหนุ่มทั้งสองพอก้าวออกมาจากเงาดำ แห่งทวารมิติ ก็รีบแยกย้ายกันออกค้นหา                      “  หลิงหลิง...”                      “  อาหลิง...”                      ไม่มีเสียงขานตอบใดใดจากเงามืดรอบๆกาย หากแต่กลาง สายลมเหน็บหนาวของราตรี อยู่ๆก็มีเสียงไอโขลกๆดังขึ้น                      “  อาหลิง...”                      อู๋เจ้าหมิงซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด รีบพุ่งปราดไปยังทิศต้นเสียงอย่างรวดเร็ว สายตาพอกวาดมอง ค่อยเห็นว่าใต้เงามืดของผนังซีเมนต์ที่ก่อขึ้นสูงเพื่อกั้น หม้อแปลงไฟฟ้า มีร่างเล็กแบบบางผู้หนึ่งนั่งซุกตัวจนห่อคู้อยู่บนพื้น ข้างๆมี เสาน้ำเกลือ แขวนขวดพลาสติกห้อยโยงไว้กับหลังมือของเธอ                      “ อย่ามาแตะต้องฉัน...”                      เสียงอ่อนล้าปนสะอื้นตวาดเบาๆออกมาแทบทันทีที่มือของเขา ยื่นเข้าไปสัมผัสแขนอันร้อนรุ่มด้วยพิษไข้ของเธอ  คนฟังแม้รู้สึกเจ็บปวดและ ไหวหวั่นในใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ยังพยายามทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น                      “ อาหลิง..เธอเป็นอะไรไป ? ฉันอาหมิงไง.. เธอเงยหน้าขึ้นมองฉันสิ ”                      หากคำปลอบโยนดูเหมือนไม่เป็นผล มือเรียวเล็กสะบัดออกมา ผลักไสมือที่ยื่นเข้าไปหมายช่วยประคองอย่างชิงชัง                      “ ไม่.. คุณไม่ใช่อาหมิง.. ฉันรู้ ..คุณไม่ใช่อาหมิง.. คุณคือราโอมิน ต่างหาก คุณหลอกลวงฉัน..”                      แล้วเพราะอ่อนล้าจนแทบไร้เรี่ยวแรง แรงผลักที่ราวกระทำใส่ กำแพงหนา จึงสะท้อนกลับใส่ตนเองจนผงะแทบหงายล้มไปเสียเอง พลันอีก ร่างหนึ่งก็ถลันเข้ามายื่นแขนเข้ารับประคองไว้ หลิงหลิงพอเหลียวหน้าไปเห็น ว่าอีกฝ่ายคือหมอกั๋วอี้เสียน จึงผวาเข้าฟุบกันอกของเขาร้องไห้จนตัวโยน                      “  บอกฉันสิ.. อาหมิงถูกคนพวกนั้นฆ่าตายแล้วใช่ไหม ? ”                      “  หลิงหลิง.. อย่าร้องไห้  ”                      “  ฉันได้ยินพวกคุณคุยกันหมดแล้ว ทำไมคุณถึงต้องปิดบัง ฉันเรื่องอาหมิงด้วย ? ”                      “ งั้นหรือ...เธอได้ยินหมดแล้วหรือ ? ”                      หมอกั๋วอี้เสียนถึงกับนิ่งซึมไปด้วยความสะท้อนใจ กระชับวง แขนโอบรัดเธอแน่นกว่าเดิมอย่างไม่รู้ตัว เค้นเสียงตนเองถามอย่างยากเย็น                      “  ถ้าอย่างนั้น... เธอก็คงรู้เรื่องอาการของเธอแล้วสินะ..”                      “  ฉันไม่สนอีกแล้ว..”                      “  ทำไมถึงพูดแบบนี้.. ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ต้องเข้มแข็ง และมีชีวิตต่อไปนะหลิงหลิง โลกของเธอไม่ได้มีอาหมิงแค่คนเดียวเสียที่ไหน ..เธอยังมี... ”                      คำว่า “ ฉันอีกคน..”  ราวถูกกลืนลับหายเข้าไปในลำคออย่าง ขมขื่น ก่อนจะเปล่งเสียงกล่าวต่อไป                      “  พี่ชายของเธอ..มาซาอิ ไง ?  เธอไม่อยากกลับไปหาพี่มาซาอิ ของเธอแล้วหรือ ? ”                      “  พี่มา..ซา..อิ...”                      เด็กสาวครางปนสะอื้นออกมาเบาๆอย่างนึกได้ อาการสะอึก สะอื้นเพิ่งสงบลง แต่แล้วก็พลันส่งเสียงไอรุนแรงออกมาอีกครั้ง ไอจนพ่นเลือด แดงฉานออกมาเปียกชุ่มเต็มอกเสื้อของเขา                      “  หลิงหลิง..”                      “  อาหลิง...”                      สองคนโพล่งเรียกชื่อเธออย่างตกใจ เมื่อเห็นร่างเล็กผู้นั้นฟุบ แน่นิ่งไปเสียแล้ว                                             .. . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:43:05

ความคิดเห็นที่ 2   ..                                                                กริ๊ก !                      เหรียญบันทึกทำจากผลึกคริสตัลอันหนึ่งร่วงหล่นลงมาจาก ฉลองพระองค์ชุดเก่าแล้วกลิ้งไปบนพื้นยาน เจ้าหญิงไอบิรินทรงอุทานดัง ‘อุ๊บ’ เบาๆ พอก้มลงมองก็เห็นเจ้าเหรียญจอมซนอันนั้นกำลังกลิ้งออกไปจากห้อง พักผู้โดยสาร                      “ จะหนีไปไหน ? ”                      วางพระภูษาในพระหัตถ์ลงบนที่นอนซึ่งเพิ่งตื่นบรรทมขึ้นมา ยังไม่ทันจัดเก็บ ก็รีบสาวพระบาทตามออกไป เจ้าเหรียญนั่นทรงตัวกลิ้งไป ข้างหน้า จนหายเข้าไปในเขตห้องควบคุมการบิน                      “ แย่จริง..”                      นั่นเป็นเหรียญบันทึกซึ่งเจ้าผู้ครองพลังสีน้ำเงินบอกพระองค์ ว่าได้ถ่ายโอนพลังชีวิตและความทรงจำของเจ้าของร่างกายที่แท้จริงซึ่งเจ้าพี่ ราโอมินทรงสวมร่างพลังครอบครองอยู่มาเก็บไว้  หลังจากได้รับมันมาก็เกิด เรื่องขึ้นมากมายจนแทบทรงลืมมันไปเสียแล้ว                      หากไม่ใช่มันกลิ้งตกลงมาให้ทรงเห็น ราวกับเรียกอยากกระทุ้ง เตือนบอกพระองค์ว่า                      ฉันยังอยู่ตรงนี้นะอย่าเพิ่งลืมซีเว้ย !                      มันกลิ้งไปได้เรื่อยๆจนกระทั่งไปกระทบรองเท้าของใครบาง คนเข้า จึงล้มลงหยุดนิ่งไปตรงนั้น                        เจ้าหญิงน้อยยอบพระวรกายหลบอยู่หลังฉากกั้นห้อง เพ่ง พระเนตรมองตำแหน่งที่เหรียญบันทึกนอนแผ่อยู่บนพื้นแล้วต้องถอนพระทัย เฮือก นอนตรงไหนไม่นอน ดันไปนอนเอ้งเม้งข้างรองเท้าของนายผู้พันน้ำแข็ง คนนั้น ช่างหาเรื่องให้พระองค์งานเข้าได้จริงๆเจ้าเหรียญบ้า                      อันที่จริงจะทำเป็นไม่สนพระทัยมันก็ได้ ดีเสียอีกที่เจ้าพี่ราโอมิน จะได้ครอบครองร่างนั้นแล้วอยู่กับพระองค์ตลอดไป เพียงแต่ความรู้สึกรับผิด ชอบชั่วดีบางอย่าง ยังคอยสะกิดให้สำนึกละอายพระทัยต่อเจ้าของร่างเดิม จน ทิ้งหรือทำลายเจ้าเหรียญนั่นไปไม่ลง                      ก่อนเข้าบรรทมเมื่อสี่ห้าชั่วโมงก่อนหน้านี้ ทรงได้ยินมาว่าพวก เขาจะนำยานไปจอดบนพื้นดาวโลก คาดว่าเวลานี้ยานได้เข้าสู่ชั้นบรรยากาศ ของดาวเคราะห์สีน้ำเงินดวงนั้นแล้ว เพียงแต่ที่ยังไม่นำร่อนลงจอดคงเพราะ ต้องการสำรวจหาข้อมูลเพิ่มเติมสำหรับการเตรียมตัวลงไปใช้ชีวิตชั่วคราวบน ดาวเคราะห์ดวงนั้น                      พระองค์รู้ว่าพวกเขาไม่ชอบให้ใครรบกวนเวลาทำงาน แต่เจ้า เหรียญจอมกวนนั่นเหมือนนอนผึ่งพุงกวักมือเรียกพระองค์ให้เข้าไปหาอย่าง น่าหมั่นไส้  เจ้าหญิงน้อยกลอกพระเนตรอย่างครุ่นคิด ว่าทำอย่างไรดีที่จะเข้า ไปเก็บมันมา ก่อนที่ใครบางคนจะเตะมันกลิ้งหายไปทางอื่นเสียก่อน สุดท้าย จึงตัดสินพระทัยหมอบพระองค์กับพื้นแล้วคืบคลานเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ที่สุด                      คนที่นั่งอยู่ตรงนั้นพอรู้สึกว่ามีตัวอะไรมาคลานอยู่ข้างๆเก้าอี้ ต้องรีบขยับขาหนีอย่างลืมตัว จึงเผลอไปเตะเจ้าเหรียญอันนั้นจนกระเด็นเข้า ไปใต้โต๊ะควบคุมที่เขานั่งอยู่  เจ้าหญิงน้อยอุทานดังเฮ้ย รีบมุดพระวรกายตาม เข้าไปใต้โต๊ะทันที                      “  ทำอะไรของเธอ ? ”                      ลูเปอร์เซียสแค่นเสียงอย่างรำคาญ  แต่เจ้าหญิงไอบิรินทรงเห็น ว่าไหนๆก็โดน “ดุ” แล้ว งั้นขอจัดการภารกิจให้เสร็จสิ้นค่อยว่ากัน  ดังนั้นเหยียด พระหัตถ์จนสุดเอื้อม ใช้ปลายนิ้วพระดรรชนีเขี่ยให้มันเลื่อนออกมา คนที่นั่งค้ำ หัวมีอะไรมุดอยู่ข้างขาชักทนไม่ไหวรีบผุดลุกขึ้นยืน จึงประจวบเหมาะบังเอิญ ไปเหยียบทับเจ้าเหรียญนั่นไว้ใต้ฝ่าเท้าโดยไม่เจตนา                      “ เฮ้ย...อย่าเหยียบ..”                      เสียงอุทานแหลมเล็กพร้อมกับมือที่ยื่นเข้ามาปัด ทำเอาเจ้า ของรองเท้าข้างนั้น ต้องรีบหดขาหนี แทบไม่ทัน นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิง และไม่เกรงพระทัยว่ามีใครนั่งอยู่ด้วยในห้องนั้น ใครบางคนคงโดนเขาเตะ กลิ้งออกจากห้องนี้ไปแล้ว                      “ ลุกขึ้นแล้วออกไปซะ ! ”                      คราวนี้เสียงขู่เย็นชายิ่งแข็งกร้าวขึ้น นัยน์ตาพิฆาตกำลังขึง จ้องคนบนพื้นอย่างเอาเรื่อง คำว่าขนหัวลุกมันเป็นอย่างไร เวลานี้เจ้าหญิง น้อยทรงรับรู้แล้ว หากแม้จะเริ่มขวัญหนีดีฝ่อแต่ก็ยังมีพระสติรีบตะครุบ เก็บเจ้าเหรียญตัวก่อเรื่องมาใส่ในกระเป๋าฉลองพระองค์ไว้ก่อน                       “ ถ้าเธอจะอยู่นิ่งๆ หยุดก่อเรื่องสักวินาที จะเป็นไรไหมไอบิริน ? ”                      เสียงทุ้มห้าวทรงอำนาจที่ลอยอยู่เหนือพระเศียรดังมาจากทาง ใครอีกคนซึ่งประทับนั่งอยู่บนเก้าอี้อีกตัว  สุรเสียงนั้นแม้จะเรียบเรื่อยเย็นชา แฝงแววรำคาญ แต่สำหรับเจ้าหญิงน้อยแล้ว มันคือ ‘เสียงช่วยชีวิต’ ของพระองค์ โดยแท้ เพราะนั่นสามารถทำให้ใครอีกคนยอมสลายประกายตากราดเกรี้ยวลง                      ร่างที่กำลังคลานยุกยิกสี่ขาอยู่บนพื้นจึงเงยพระพักตร์ขึ้น มองไป ทางด้านนั้นแล้วยิ้มแหยๆ                      “  แหะๆ หม่อมฉันก็หยุดไปนอนมาตั้งสี่ห้าชั่วโมงแล้วนี่เพคะ... เจ้าพี่ไม่พักบรรทมบ้างเหรอ ?”                      “  เรากำลังจะนำยานร่อนลงจอด..เธอไปหาที่นั่งแล้วรัดเข็มขัดซะ..”                      แม้จะไม่มีคำตอบนอกจากคำสั่งด้วยน้ำเสียงนิ่งๆอีกเช่นเคย หากแต่เจ้าหญิงน้อยก็ทรงรีบปฏิบัติตามอย่างรวดเร็วด้วยความเต็มพระทัย                      เย่..จะได้ลงไปเที่ยวบนพื้นที่กว้างๆซะที เบื่อเจ้ายานแคบๆนี้ เต็มทนแล้ว !                                             ..                                                                  ในที่สุดเลือดที่เตรียมไว้ทั้งสองถุงก็ถูกนำมาให้หลิงหลิงใน คืนนั้น  เจ้าชายราโอมินในร่างของอู๋เจ้าหมิงยืนทอดพระเนตรมองร่างซึ่งนอน สลบไสลอยู่บนเตียงของเด็กสาวชาวโลกผู้นั้นอย่างเศร้าสร้อย   เสียงแหลมเล็ก ที่ตวาดตัดพ้อมาอย่างชิงชังของอีกฝ่ายยังก้องอยู่ในสองพระกรรณ                     ...ฉันรู้ ..คุณไม่ใช่อาหมิง.. คุณคือราโอมินต่างหาก คุณหลอก ลวงฉัน..                      ทุกถ้อยคำล้วนบาดใส่พระหฤทัยจนเจ็บปวดรวดร้าว รู้สึกละอาย อย่างบอกไม่ถูก                      แม้ไม่ได้ตั้งใจจะหลอกลวงเธอเลย แต่ดูเหมือนทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ช่างประจวบเหมาะราวเจตนาจงใจจนไม่อาจมีคำแก้ตัว  ทั้งที่ความจริงก็ ประสงค์จะคืนร่างนี้ให้เจ้าของเดิมอยู่แล้ว เพียงแต่ไม่มีโอกาสทำได้สำเร็จ เท่านั้น  พลังชีวิตของอีกฝ่ายป่านนี้คงยังอยู่บนยานซาปิธัส แล้วจะทำอย่างไร ดีจึงสามารถนำเขามาคืนให้เธอได้                      หลิงหลิงได้โปรดอย่าโกรธฉันเลย.. เธอต้องเข้มแข็งและมีชีวิต อยู่อีกต่อไปได้ไหม ฉันให้สัญญาว่า ฉันจะพาอู๋เจ้าหมิงมาคืนเธอแน่ๆ เพียง แต่เธอก็ต้องมีชีวิต รอให้ถึงวันนั้นด้วย ..เข้าใจไหม ?                      คนๆนั้นก็คงเหมือนฉัน.. เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไรถ้าไม่มีเธอ ?                                                                  หมอกั๋วอี้เสียนอ่านดูบันทึกสัญญาณชีพของคนเจ็บซึ่ง พยาบาลจดลงแผ่นกระดาษเสียบใส่ชาร์ทพลาสติคที่แขวนไว้ปลายเตียง อย่างพึงพอใจ หลังจากได้รับการช่วยเหลือด้วยตัวยาและสารน้ำทดแทน อย่างน้อยเวลานี้อาการของเธอก็คงที่มาได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว ดังนั้นเขา ขอแพทย์เวรช่วยสั่งยานอนหลับให้เธอได้พักหลับอย่างเต็มที่ เพื่อที่เขาจะ ได้ปลีกตัวออกไปกระทำภารกิจบางอย่างสักสองสามชั่วโมงก่อนจะรุ่งเช้า                      เกือบตีสี่แล้ว..นายแพทย์หนุ่มจากฮ่องกงทำเป็นขอตัวไป นอนพักบ้าง หากความจริงพอลับตาคนกลับเข้ามาในห้องอีกห้องซึ่งทาง หมอชัชชัยได้จัดเตรียมไว้ให้เขา ชายหนุ่มก็ล้วงตลับคอสมิคของผู้ครอง พลังสีน้ำเงินออกมาเปิดทวารมิติตำแหน่งขึ้นบานหนึ่งทันที                      “  นายจะไปหาครอบครัวของเธอสินะ ? ”                      เจ้าชายราโอมินเสด็จตามมาเงียบๆราวกับรู้ทัน เอ่ยทักถาม ขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะก้าวเข้าสู่เงามืดมิติ                      ร่างสูงนั้นจึงชะงักเล็กน้อย เบือนหน้ามาสั่งความ                      “ ฉันจะรีบไปรีบกลับ ฝากหลิงหลิงด้วย นายอยู่ทางนี้อย่า ทำอะไรโดยพลการจำไว้..”                      อีกคนถอนใจเบาๆ ท่าทีแข็งกร้าวก่อนหน้านี้ ไม่ทราบสลาย ไปตอนไหน เจ้าตัวก็ไม่ทันใส่ใจสักนิด                      “  เธออยู่ในความดูแลของแพทย์พยาบาลทางนี้อย่างใกล้ชิด แล้ว ฉันควรไปกับนายไม่ใช่หรือ ไปกันสองคน คงจะดีกว่าให้นายไปคนเดียว บางที..คนพวกนั้นอาจจะเชื่อใจฉันมากกว่านายก็ได้ ! ”                      คำพูดนี้ย่อมไม่ได้เจตนาอวดโอ่ตนเอง คนฟังพยักหน้าอย่าง เข้าใจและเห็นด้วย                      เวลานี้เขาต้องการจะหาใครสักคนซึ่งมีความหมายต่อจิตใจ ของหลิงหลิง มาช่วยเป็นหลักยึดเป็นกำลังใจให้เธอเข้มแข็งต่อสู้มีชีวิตอยู่ ต่อไป และคนที่เขาเชื่อว่าต้องสามารถทำหน้าที่นี้ได้ดีที่สุดก็คือมาซาอิ                      เพียงแต่หลิงหลิงหายสาบสูญไปจากมิติเวลาของโลกถึง สิบเอ็ดปี ณ มิติเวลานี้มาซาอิจะเป็นอย่างไรและอยู่ที่ไหนเขาก็ไม่สามารถ ทราบได้ อย่าว่าแต่อีกฝ่ายยังเคยล่วงรู้ฐานะแท้จริงของเขาแล้ว หากเขาไป ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ก็ยังหวั่นวิตกอยู่เหมือนกันว่าจะทำอย่างไรให้ อีกฝ่ายเชื่อใจเขาดี                      การอาสาตัวเข้ามาของเจ้าชายราโอมินนับว่าเป็นทางแก้ไข ที่ดียิ่ง อย่างน้อยอีกฝ่ายก็สวมร่างของอู๋เจ้าหมิงอยู่ คาดว่าทางด้านมาซาอิ คงไว้ใจในตัวอู๋เจ้าหมิงมากกว่าเขาเป็นแน่                      “  ถ้านายอยากช่วยก็ตามมา เรามีเวลาไม่มากนัก ”                      ถึงแม้ในใจจะรู้สึกขอบคุณ แต่พอเห็นหน้าอีกฝ่ายก็หมั่นไส้ เกินกว่าจะเอ่ยปากบอก ได้แต่ตัดบทด้วยน้ำเสียงเรียบๆก่อนจะหันหลัง ก้าวนำเข้าสู่เงาสีดำมืดที่กางอยู่เบื้องหน้าเป็นคนแรก                      ประตูเปิดแห่งมิติมีเวลาจำกัด จะมัวพูดคุยโอ้เอ้กันอยู่ได้อย่างไร                                            ................... . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:48:32

ความคิดเห็นที่ 3  ...................                                            เนื่องเพราะบุคคลแรกที่พวกเขาระลึกถึงคือ ‘มาซาอิ’ ดังนั้น จุดหมายแรกที่ทั้งสองเร่งรุดไปคือคฤหาสน์ตระกูลโทชิกาว่าที่ประเทศญี่ปุ่น หากทว่าภารกิจก็คว้าน้ำเหลวทั้งแต่เริ่มต้น เพราะบ้านหลังใหญ่ทั้งหลังเงียบ เชียบมีเพียงบ่าวไพร่ที่อยู่เฝ้าเพียงไม่กี่คน เนื่องจากผู้เป็นเจ้านายล้วนอยู่ ต่างประเทศไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว                      เจ้าชายเอซาลอสทรงอาศัยรูปโฉมและฐานะของหมอกั๋วอี้เสียน ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของ ดร.ยามากิ โทชิกาว่า ประมุขคนปัจจุบัน อีกทั้งยังเคยมา เป็นแขกของที่นี่เมื่อสิบกว่าปีก่อน เข้าไปสอบถามหาที่อยู่ปัจจุบันของสมาชิก ครอบครัวโทชิกาว่า แต่บ่าวไพร่เหล่านั้นเป็นเพียงลูกจ้างที่อยู่เฝ้าบ้านเท่านั้น จึงมีใครสักคนสามารถให้คำตอบต่อพระองค์ได้                      “ พวกเขาอาจจะยังอยู่ที่ฮ่องกงก็ได้ ทำไมพวกเราถึงไม่ไปฮ่องกง เป็นที่แรก ? ”                      เจ้าชายราโอมินอดตรัสถามขึ้นมาไม่ได้                      “  ถ้าไม่มีหลิงหลิงอยู่ที่นั่น ฮ่องกงก็ไม่มีความหมายใดใดสำหรับ มาซาอิ..”                      อีกคนตอบคำถามด้วยพระสุรเสียงเรียบเรื่อย หากขณะเดียวกัน ก็กำลังทรงใช้พระดำริ คาดคำนวณว่าอีกฝ่ายเวลานี้น่าจะอยู่ที่ไหน                      “ เพราะทุกคนต่างเข้าใจกันว่าเธอเสียชีวิตไปในเหตุการณ์ไฟไหม้ ครั้งนั้น ด้วยนิสัยอย่างมาซาอิจะไม่ยอมรั้งตัวเองอยู่ในสถานที่อันเจ็บปวดแห่งนั้น อย่างเด็ดขาด ฉันจึงมั่นใจว่า เขาไม่มีทางอยู่ในฮ่องกง ”                      “  ถ้าหามาซาอิไม่เจอ งั้นลองไปถามเอากับเพื่อนๆของเขาดูไหม บางทีพวกนั้นอาจจะพอรู้ที่อยู่ของมาซาอิก็ได้..”                      สิ่งนี้ก็อยู่ในพระดำริของพระองค์เช่นนั้น เมื่อมาซาอิคือ ‘ซัน’ ผู้นำ แห่งเก้าเทพพิทักษ์ ถึงแม้จะต้องสูญเสียความช่วยเหลือจากราโอมินและ อาเซนธาเรีย แต่ภารกิจการช่วยกอบกู้โลกในอนาคตของคนเหล่านั้นยังต้อง ดำเนินต่อไป ดังนั้นระหว่างผู้ร่วมพันธกิจอย่างน้อยก็คงต้องมีการติดต่อกัน อยู่อย่างแน่นอน                      ประตูมิติจึงถูกเปิดขึ้นที่ฮ่องกง แล้วเพื่อไม่ให้เสียเวลาทั้งสอง พระองค์จึงทรงตกลงกันว่าจะแยกย้ายกันออกสืบหาเป็นสองทาง โดยนัดเวลา อีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า ไม่ว่าจะได้ความหรือไม่ได้ความสิ่งใด ก็ให้กลับมาเจอ กันอีกครั้งที่จุดนัดหมาย                                                                                                              เวลาที่ฮ่องกงเร็วกว่าประเทศไทยหนึ่งชั่วโมง ขณะที่ทางเมือง ไทยยังมืดอยู่ แต่ทางนี้เริ่มมีแสงเงินแสงทองเรืองรองแล้ว เมืองใหญ่อย่างที่นี่ ผู้คนต่างตื่นแต่เช้า เร่งรีบออกจากบ้านไปทำภารกิจของชีวิตในแต่ละวัน เพิ่ง หกนาฬิกาตามถนนหนทางก็เริ่มขวักไขว่ไปทั้งผู้คนและรถรา                      เจ้าชายราโอมินซึ่งยังทรงประทับอยู่ในร่างของอู๋เจ้าหมิง ทรงใช้ ตลับคอสมิคเลือกค้นหาบ้านของ ‘จางจื้อเหวิน’  เพราะอีกฝ่ายคือ จูปิเตอร์ หนึ่งในเก้าเทพพิทักษ์ อีกทั้งยังอยู่ในกลุ่มเพื่อนสนิทของอู๋เจ้าหมิงและมาซาอิ ในตลับคอสมิคของพระองค์จึงยังมีบันทึกพิกัดตำแหน่งบ้านของอีกฝ่ายเอาไว้                        แต่คิดไม่ถึงเมื่อเปิดประตูมิติมาปรากฏพระองค์ขึ้น ก็พบว่า ละแวกนี้เปลี่ยนไปแล้ว จากห้องแถวเก่าๆที่มีผู้คนอาศัยกันอันแออัด แต่เวลา นี้กลับถูกรื้อทุบทิ้งสร้างเป็นอาคารพานิชย์เป็นระเบียบสวยงาม กระทั่งร้าน เบเกอรี่ที่เคยเปิดให้เอริคทำกิจการกับเซี่ยวเหมยก็ถูกทุบสร้างใหม่กลายเป็น ร้านขายอาหารสัตว์ไปเสียแล้ว                      บ้านของจางจื้อเหวินอยู่หลังไหน ?                      หลังจากเดินสอบถามกับผู้คนแถวนั้น แต่ละคนล้วนส่ายหน้า ไม่มีใครรู้จักคนที่ชื่อจางจื้อเหวิน ดูไปแล้วผู้คนแถวนี้เกือบทั้งหมดคงย้ายเข้า มาอาศัยใหม่หลังจากอาคารพานิชย์สร้างเสร็จ                      แล้วคนเก่าๆเล่า ไม่มีใครหลงเหลืออยู่เลยสักคนหรือ ?                      เสียเวลาเกือบยี่สิบนาทีกับการเดินถามหาคน ขณะจะถอด พระทัยเสด็จกลับ หญิงสูงวัยคนหนึ่งหิ้วตะกร้ากับข้าวกลับมาจากซื้อของ ที่ตลาด เพิ่งลงจากรถประจำทาง ขณะจะเดินผ่านไปก็พลันชะงักเท้า เหลียว หน้ากลับมาหรี่ตามองชายหนุ่มที่กำลังยืนถอนใจอย่างเหนื่อยล้าอยู่ข้างป้าย จอดรถอย่างคลับคล้ายคลับคลา                      “ หลานชาย ทำไมป้าคุ้นๆหน้าเธอจังเลย ”                      เจ้าชายราโอมินกะพริบพระเนตรมองหล่อนอย่างงงๆ หลังการ รวมร่างพลังกับอู๋เจ้าหมิง พระองค์ก็เหมือนทรงครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่ในร่างนั้น แม้จะพอรับรู้สิ่งที่อยู่ในความทรงจำของอีกฝ่าย แต่ทุกอย่างก็เลอะเลือนไม่ได้ ชัดเจนนัก ดังนั้นป้าคนนี้เป็นใคร พระองค์แม้จะเค้นพระดำริแค่ไหนก็ทรงนึก ไม่ออก                      แต่อีกฝ่ายเมื่อเอ่ยทักมาแบบนี้ บางทีนี่อาจจะเป็นเบาะแส เดียวที่จะสาวไปหาบุคคลที่กำลังทรงตามหาได้อยู่ก็ได้ ดังนั้นจึงรีบแอบอ้าง พระองค์ทันที                      “   ป้าเป็นคนแถวนี้หรือครับ ผมมีเพื่อนสนิทตอนเรียนอยู่มัธยม คนหนึ่งชื่อจางจื้อเหวิน  หลังจากเรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย เมื่อก่อนบ้านเขา ก็อยู่แถวนี้ ”                      “  จางจื้อเหวินหรือ ”                      ป้าคนนั้นทวนคำอย่างครุ่นคิด แล้วก็ร้องอ้อขึ้นมาอย่างนึกได้   “ อาเหวินใช่ไหม นึกออกแล้ว ว่าทำไมป้าถึงคุ้นหน้าเธอ เพื่อนของอาเหวิน นี่เอง ป้ากับแม่เขาเป็นเพื่อนกัน แล้วเราก็อยู่บ้านใกล้กัน อาเหวินเขามีเพื่อน ไม่กี่คน ดังนั้นเพื่อนของเขาป้าก็เลยจะคุ้นหน้ากันเกือบทุกคน..”                      “   ผมไม่ได้มาที่บ้านเขาสิบกว่าปี มาอีกทีก็เปลี่ยนไปเยอะเลย นะครับ ผมหาบ้านเขาไม่เจอแล้ว..”                      “  โฮ่ย.. ตั้งแต่เขาเรียนจบมัธยมปลาย แล้วสอบได้ทุนไปนอก เขาก็ตัดสินในขายบ้านขายร้านแล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย ”                      “ หา !”                      “ เฮ้อ อาเหวินเขาเป็นเด็กดีนะ ป้าก็คิดถึงเขาอยู่เสมอ แต่เขา ไปเพื่ออนาคตที่ดี ป้าก็ได้แต่ปลื้มใจไปกับเขา .”                      ป้าคนนั้นยังรำพึงรำพันต่ออีกหลายคำ แต่สำหรับคนที่มีเวลา เหลือน้อย เพราะต้องไปตามหาคนอื่นต่อ จึงรีบกล่าวขอตัวเพื่อล่าถอยออกมา                      และแล้วเบาะแสอีกหนึ่งก็ปลิวไปกับสายลมยามรุ่งอรุณ                      เจ้าชายราโอมินถอนพระทัยอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะกวาด พระเนตรมองหาบริเวณลับตาผู้คน เพื่อเปิดประตูมิติไปหาเป้าหมายคนต่อไป                       .                                            คนถัดไปที่เจ้าชายราโอมินทรงรับหน้าที่ตามหาคือ ‘เจิ้งอี้เซิน’ คนผู้นี้คือ ‘เอิร์ธ’ แห่งหนึ่งในเก้าเทพพิทักษ์ การหาบ้านของอีกฝ่ายไม่ใช่เรื่องยาก เพราะทางบ้านของเขามีฐานะร่ำรวย ดำเนินกิจการด้านการสื่อสารและงานบันเทิง หลายอย่าง เพียงแต่การที่อยู่ๆจะอ้างความเป็นเพื่อนเดินเข้าไปถามหาคุณชายเล็ก ในบ้านสกุลเจิ้ง ด้วยสภาพของพระองค์ในเวลานี้คงถูกคนเข้าใจผิดแน่                      ทรงยืนใช้พระดำริอยู่ชั่วขณะค่อยตัดสินพระทัย เปิดประตูมิติเข้า ไปที่ห้องของเจิ้งอี้เซินเลย เพราะความเป็นเพื่อนสนิท ทำให้ตลับคอสมิคของ อู๋เจ้าหมิงมีบันทึกพิกัดห้องนอนของอีกฝ่าย คราวนี้ถึงแม้ห้องนอนไม่ได้หายไป ไหนเหมือนบ้านของจางจื้อเหวิน แต่สภาพห้องที่ปิดล็อคกุญแจ ข้าวของเครื่องใช้ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเหมือนไม่เคยมีการใช้งาน กระทั่งปฏิทินตั้งโต๊ะที่วาง อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือก็ยังเป็นของเมื่อสามปีก่อน                      พริบตาที่กวาดพระเนตรมอง ก็ทรงรู้สึกมีสังหรณ์รางๆว่าคราวนี้คง มาเสียเที่ยวอีกครั้ง                      ขณะกำลังนึกไม่ออกว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี พลันหน้าประตูห้อง ก็มีเสียงดังกุกกักคล้ายกับมีคนกำลังไขกุญแจเข้ามา ในพระอุระรู้สึกปิติขึ้นวูบ ภาวนาขอให้อีกฝ่ายคือคนที่พระองค์กำลังตามหา แต่ยังคงถลันพระวรกายเข้า ไปหลบซ่อนหลังผ้าม่านไว้ก่อนเพื่อความไม่ประมาท                      แล้วก็เป็นไปอย่างที่ไม่ได้ปรารถนา เพราะผู้มาทั้งสองคนเป็น สาวใช้ในบ้านซึ่งเข้ามาทำความสะอาดห้องหาใช่คนที่ต้องการพบไม่                      “ คนก็ไม่อยู่สักหน่อย ทำไมพวกเราต้องเข้ามาทำความสะอาด ห้องกันทุกวันด้วยนะ ”                      หนึ่งในสองปักฝุ่นไปก็บ่นไป จนอีกคนหันมาดุอย่างรำคาญ                      “ อย่าบ่นเลยน่า หน้าที่ของพวกเรา เจ้านายสั่งให้ทำก็ทำไปเถอะ เพราะคุณชายเล็กอาจจะกลับมาวันไหนก็ได้ อ้อ..แล้วนั่นปัดเบาๆหน่อย อย่าไป ทำของของคุณชายตกแตกเชียว แล้วไม่ต้องไปขยับเลื่อนตำแหน่งข้าวของบน โต๊ะล่ะ ไม่งั้นดีไม่ดีแกโดนไล่ออกแน่ ”                      “  แหม..ขนาดนั้นเชียว ว่าแต่พี่ฟ่งถามจริงเถอะ คุณชายเล็กเคย กลับบ้านมั่งรึเปล่า ฉันมาทำงานจวนจะครบปีแล้ว ยังไม่เคยเห็นหน้าคุณชายเลย  ”                      “  เคยซี่ คุณเธอก็กลับนะ แต่ก็นานๆที ล่าสุดดูเหมือนจะเป็น เมื่อสองปีก่อน ”                      “  โห ตั้งสองปีที่แล้ว แล้ว..คุณชายเล็กตัวจริงเป็นไงบ้าง ? ”                      “  พูดได้สองคำ..”                      “  อะไร ? ”                      “ หล่อ มาก  ”                      “  เหรอ..ชักอยากเห็นตัวเป็นๆเธอจัง ฉันจะมีวาสนามั้ยนะ ”                      “  ก็ทำงานต่อที่นี่ให้ได้นานๆเถอะ คงได้เจอเองแหล่ะ ”                      “  อ้อ..  แล้ว..พี่รู้มั้ย ว่าคุณชายเธอตอนนี้อยู่ประเทศไหน ? ”                      สาวใช้รุ่นพี่ชะงักมือจากงาน หันมามองหน้าย้อนถามอย่างหมั่นไส้                      “   แกจะถามไปทำไม รู้แล้วจะนั่งเครื่องบินไปหาเรอะ ? ”                      “  แล้วพี่รู้รึเปล่าล่ะ ฮิฮิ..ไม่รู้ก็บอกมาเถอะ ”                      เจ้าชายราโอมินลอบถอนพระทัย ดูท่ายืนฟังไปก็คงไม่ได้ข้อมูล อะไรเพิ่มขึ้น ยังมีเวลาอีกยี่สิบกว่านาทีก่อนจะถึงเวลานัดหมาย  เหลืออีกที่หนึ่ง ที่จะต้องไป ดังนั้นฉวยโอกาสตอนนี้สองสาวใช้เข้าไปทำความสะอาดในห้องน้ำ สาวพระบาทออกมาจากหลังม่าน ใช้ตลับคอสมิคเปิดประตูมิติไปยังเบาะแส สุดท้ายอย่างรวดเร็ว                                             ..                       . จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:51:41

ความคิดเห็นที่ 4   ..                                            สถานที่สุดท้ายที่เจ้าชายผู้ครองพลังสีเหลืองทรงรุดไปคือ คฤหาสน์สกุลเฉิน แต่ก็ดูเหมือนวันนี้พระองค์จะมีแต่ความล้มเหลวไปทุกเรื่อง สภาพของที่นั่นแทบจะไม่มีอะไรแตกต่างจากคฤหาสน์โทชิกาว่าเลย                     คฤหาสน์ใหญ่ทั้งหลังมีแต่บ่าวไพร่ เฉินจี่กวงมีงานธุรกิจเต็มมือ ต้องเดินทางไปต่างประเทศอยู่เกือบตลอดแทบไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ส่วนเฉินเจียอู่ บุตรชายก็ได้ยินว่าเวลานี้ไม่ได้อยู่ในฮ่องกงเช่นกัน                      พระองค์ไม่เข้าพระทัยจริงๆว่าทุกคนไปไหนกันหมด แล้วกำลัง ทำอะไรอยู่ในตอนนี้กันแน่                      สิบเอ็ดปีมันคงยาวนาน จนเปลี่ยนทุกอย่างไปแทบไม่หลงเหลือ สภาพเดิมให้คุ้นเคยอีกแล้ว                      หลิงหลิง..นี่เธอจะอยู่ในยุคนี้ได้หรือ                      เธอจะอยู่ในโลกที่มีแต่คนแปลกหน้าอย่างมีความสุขได้อย่างไรกัน ?                      ประตูมิติเปิดกลับไปจุดนัดหมายอีกครั้ง แล้วพระองค์ก็ต้องแปลก พระทัยเมื่อทอดพระเนตรเห็นอีกคนกลับคืนสู่ร่างของหมอกั๋วอี้เสียน ยืนกอดอก รออยู่ริมดาดฟ้า กำลังทอดสายตามองไปยังยอดตึกไกลตาราวจมอยู่ในความ ครุ่นคิด แล้วเมื่อสาวพระบาทเคลื่อนพระวรกายเข้าไปใกล้ อีกฝ่ายก็พลันเอ่ยขึ้น ราวกับล่วงรู้การมาของพระองค์ตั้งแต่แรก                      “  คงไม่เจอใครสินะ ”                      “  เฮอะ..นายก็คงไม่ได้แตกต่างกับสักฉันเท่าไหร่หรอกน่า ฉันรู้ ”                      “  ถึงแม้ฉันก็ไม่เจอใครเหมือนกับนาย แต่อย่างน้อยฉันก็ได้ข้อมูล ของทุกคนที่มากกว่านาย ”                      “  ของทุกคนรึ หมายความว่ายังไง แล้วนายรู้อะไรมาบ้าง ? ”                      คนที่กำลังยืนหันหลังให้จึงเบือนหน้ามา กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย                      “  มาซาอิ..เรียนจบแพทย์เหมือนพ่อของเขา แล้วเวลานี้เขาก็กำลัง อยู่ที่ประเทศไทย ”                      “  อะไรนะ เขาอยู่เมืองไหนรู้มั้ย ? ”                      “  แหล่งข้อมูลไม่ได้ระบุไว้ ”                      “  งั้นหรือ แล้วคนอื่นๆล่ะ ? ”                      คนถูกถามมองหน้าหาได้ตอบคำถามไม่ ครู่หนึ่งก็แสยะยิ้มมุมปาก กล่าวเสียงเฉื่อยชา                      “  นายรู้เท่าที่นายควรรู้เถอะ.. แล้วนายก็ไม่ใช่ผู้บังคับบัญชาฉัน ดังนั้นไม่จำเป็นที่ฉันต้องรายงานนายทุกเรื่อง..”                      พูดจบโบกมือไปข้างหน้า เปล่งอำนาจจากตลับคอสมิคเปิดเป็น เงามืดแห่งทวารมิติขึ้น                      “ ป่านนี้หลิงหลิงคงใกล้ตื่นแล้ว  ปิดปากนายซะ แล้วก็ตาม ฉันกลับไป ”                      ประโยคคำสั่งในตอนท้ายทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้ง แต่คนฟัง ก็อดบันดาลโทสะไม่ได้                      “  นี่..ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งนายด้วย ”                      “  งั้นตามใจ ถ้าอยากจะอยู่ที่นี่ต่อก็ไม่ต้องตามมา ”                      จบเสียงนั้นคนก็กลืนหายเข้าไปในทวารมิติ เจ้าชายราโอมินได้ แต่ทรงสูดพระอัสสาสะลึกอย่างขุ่นแค้น หากแต่ก็ต้องก้าวพระบาทตามเข้าไป อย่างเสียไม่ได้                      “  ไอ้บ้าเอ๊ย.. ฝากไว้ก่อนเถอะแก ”                                             ..                       โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ธีตภากร เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 13:58:34

ความคิดเห็นที่ 5 สองคนจะดีกันได้ตลอดรอดฝั่งไหมนะ ไอบิรินน่าร้ากกกกกกกก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 19:45:28

ความคิดเห็นที่ 6 ผมจำคุณจูนได้เสมอครับ Acentharia เป็นนิยายเรื่องยาวในเว็บเรื่องที่สอง 2 ที่ผมอ่าน และที่สำคัญคือ GTW ล็อกอ้นชื่อนี้ ผมได้จาก  JJ-book และจนทุกวันนี้ ไม่เตยลืมสิ่งดีๆ จาก JJ-book ^__^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 20:32:23

ความคิดเห็นที่ 7 หนมจีนเกือบลืมไปแล้วนะนี่ ว่าพี่มาซาต้องกู้โลก แหะแหะ แบบนี้ ท่าทางหนุ่มๆจะออกมากันครบ คิดถึงจัง เจิ้งอี้เซิน ดังออกขนาดนั้นแ แล้วพี่มาซา กับอาเหวินจะเป็นไงมั่งน้า ปล. พี่จูนใจร้าย!!! ป่านนี้เจ้าเล้งอ๋องคงนั่งคร่ำครวญอยู่แน่ๆ "บอกข้าเถิด ข้าทำผิดสิ่งใด" งือ......... จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:34:21 A:58.8.21.143 X: TicketID:063710