ความคิดเห็นที่ 1 “จากการทดสอบตัวอย่างเลือดของลูน่า ผมสรุปได้ว่าหากเพาะสารตัวนั้นได้ แล้วฉีดให้คนของเราในปริมาณที่เหมาะสม...พวกเราจะอยู่ใต้แสงอาทิตย์เหมือนคนปกติ แต่ถ้าให้ในปริมาณที่ผิดพลาดแม้แต่เพียงนิด มันจะเป็นตัวทำลายเชื้อแวมไพร์” แวมไพร์ต่างวัย ต่างเวลาสบตามองอย่างรู้ความหมาย “เยี่ยม....แล้วต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน” “เอ่อ....ผมไม่ทราบ อาจเป็นปี” พูดแล้วต้องเปลี่ยนคำ ในเมื่อเจ้านายไม่พอใจกับอธิบาย “แต่เราอาจทำให้เร็วขึ้นได้ ถ้า...รู้แหล่งที่มาของสารนั้น เจ้าค่ะ” “แหล่งที่มางั้นเหรอ?”   “ครับสารในร่างกายเธอ เป็นสารที่เราไม่เคยรู้จักมาก่อน เป็นส่วนประกอบที่มาจากสัตว์บางอย่าง   เท่าที่ทราบ... ลูน่าทานยาที่มีส่วนประกอบของสัตว์บางชนิดมาตั้งแต่เด็ก เราต้องถามเอาจากเธอ” พูดได้แค่นี้ เสียงคำรามแหลมเล็กแว่วแทรกเข้ามา นี่ขนาดอยู่ในห้องฆ่าเชื้อที่มีประตูแก้ว กับผนังคอนกรีตหนาพิเศษแล้วยังได้ยินชัดขนาดนี้ ยูเลียสยังไม่ทันขยับตัว สัญญาณเตือนภัยดังกระหึ่ม สัญญาณเตือนอันตรายระดับ 3 นั้นหมายถึงแวมไพร์บุก!!! ทุกตนเลิกสนใจวิทยาศาสตร์รีบออกมาตั้งรับทันที เหล่าแวมไพร์ใต้อาณัติของยูเลียสล้วนแต่มีความสามารถแตกต่างกัน ผู้ที่ทำหน้าปกป้องอารักขาฐานที่มั่นนี่เป็นทหารและนายตำรวจที่มีประสบการณ์ อาวุธหนักครบมือ อุปกรณ์ป้องกันร่างกายเต็มที่ เพียงนาทีเศษก็หาเป้าหมายและสกัดในวงจำกัดได้ ปืนยิงฉมวกสำหรับฆ่าแวมไพร์เล็งไปที่ร่างสกปรกเปียกปอนนับสิบกระบอก “หยุดอยู่ตรงนั้น!! ยกมือขึ้น ถอยห่างจากตัวประกันเดี๋ยวนี้” นายตำรวจแวมไพร์สั่งอย่างดุดัน อย่างเดียวที่ลูน่าทำคือหันมามองด้วยดวงตาสีเลือด ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มอารมณ์ดี  ขณะแวมไพร์สาวผู้ตกเป็นตัวประกันถูกบีบคอจนขยับหนีไม่ได้ “ปล่อยตัวประกันเดี๋ยวนี้!!!” ซึ่บๆๆ!! เสียงเลือดในกายของตัวประกันถูกสูบผ่านเข้ามาในกายของลูน่าโดยไม่ต้องฝังคมเขี้ยว  เสียงนั้นน่าหลอกหลอนนักในความรู้สึกของผู้ที่ได้ยิน จากนั้นพริบตาเดียวแวมไพร์ที่ตกเป็นเหยื่อกลายสภาพเหมือนเปลือกไม้สีน้ำตาลแห้งๆ  ก่อนย่อยสลายกลายเป็นฝุ่นผง เหลือแต่เสื้อผ้าที่ไม่ได้สลายไปตามเจ้าของ “ฆ่ามัน!” ความกลัวทำให้เขาสั่งทำลายอย่างรวดเร็วก่อนที่อันตรายจะมาถึงคนอื่น แวมไพร์เหล่านั้นก็ฉวยอาวุธมาอย่างเร็วราวกับจะพร้อมรบตลอดเวลา แล้วฉมวกเหล็กแหลมหลายเล่มพุ่งเข้าสังหารศัตรูอย่างรวดเร็ว แต่หาได้แตะต้องร่างบอบบางอ้อนแอ้นนั้นได้เลย เมื่อแวมไพร์สาวรวดเร็วกว่านัก ฉมวกเหล็กจึงทำได้เพียงปักลงกำแพงคอนกรีตอันว่างเปล่าเท่านั้น  ส่วนลูน่านั้นอันตรธานหายไปเสียแล้ว “เธอหนีที่ทางเดินบล๊อค B ตะวันออก” “แม่นั่นกินทุกคนที่ขวางหน้าเลยเจ้าค่ะ เราเสียคนไป4คนแล้ว” แต่ละตนรายงานให้นายเหนือหัวทราบ  ยูเลียสจ้ำเท้าไปตามทางเดินที่คดเคี้ยว   “ไล่ต้อนไปมุมอับทางใต้ของบล๊อค B ให้คนปิดช่องทางให้หมด” “ครับ” ร่างสูงก้าวยาวๆ ให้ทัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะสร้างความเสียหายไปมากกว่านี้  ตราบใดที่เขายังไม่คำตอบจากลูน่า เขาไม่ยอมให้หนีได้ง่ายๆ หรอก ร่างอรชรเดินมุ่งไปตามทางเดินอันคดเคี้ยวไร้ที่สิ้นสุด  ด้วยสัญชาติญาณของแวมไพร์ มันเร่งเร้าให้หาอาหาร ไม่ว่าคนหรือแวมไพร์ด้วยกันก็ต้องกินให้หมด ลูน่าโผล่พ้นโค้งออกมาก็พบกับการรอคอยของใครคนหนึ่ง เขาอยู่ในชุดป้องกันสีดำอย่างดีในมือถือท่อฉีดน้ำรอท่า ดวงตาสีเลือดเหลือบมอง ทันใดนั้น... ตูม!!! ร่างเล็กถึงกับปลิวไปตามแรงดันน้ำมหาศาล แต่แทนที่จะเป็นน้ำ กลับเป็นเลือดสดๆ  เลือดของมนุษย์ ทำให้ทางเดินขาวสะอาดกลายเป็นสีเลือดนองทั่วไปหมด  แรงปะทะนั้นทำให้หญิงสาวล้มกลิ้งไปตามพื้นก่อนจะแน่นิ่งไป “ให้ตายสิ” แวมไพร์หนุ่มสถบออกมาเบาๆ เขาเห็นเลือดที่นองพื้นเปียกโชกถูกดูดหายไปราวกับมีฟองน้ำยักษ์ซับทุกหยาดหยด ไม่เว้นแม้แต่บนผนัง ร่างบอบบางซึ่งบัดนี้ล้มลุกคลุกคลานจนมอมแมมไปหมด  ลุกพรวดขึ้นมาวูบ ราวกับมีเชือกที่มองไม่เห็นดึงขึ้น ทำเอาเขาผงะด้วยความตกใจ ใบหน้าอิ่มเปล่งปลั่งด้วยสีเลือด ดวงตาวาวสีเดียวกับกุหลาบเริงไฟ “ลูน่า!!” ยูเลียสตามมาทันพอดี ต่างฝ่ายต่างหันมาสบตา สีแดงวาววับจางหายกลับกลายเป็นสีน้ำเงินใสเหมือนท้องฟ้ายามค่ำอย่างที่เป็น ลูน่ายืนโงนเงนก่อนจะทรุดฮวบลงในวงแขนที่รับได้ทันอย่างฉิวเฉียด “นายท่าน” ข้ารับใช้เข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง “หึ...กินอิ่มก็นอนหลับเลย ใช้ไม่ได้จริงๆ” เขาอุ้มร่างที่หญิงสาวเดินจากไป ทิ้งให้ข้ารับใช้มองตามอย่างสงสัย แม้มีคำถามมากมายแต่ก็ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถาม **************** นานกว่าหมู่เมฆสีทองบนท้องฟ้า จะคลายแสงสว่างของอาทิตย์อัศดงให้จางลง เสียงนกบินโฉบใต้ก้อนเมฆก้องยาวไกล เงาของมันพาดผ่านเหนือหลังคาสีเปลือกวอลนัท ผู้ที่ยืนมองพื้นหญ้าเขียวสีสด เงยหน้ามองเงาที่ผ่านพ้นไป วันนี้นกเยอะจริงคงเป็นช่วงอพยพของนกทางเหนือ ไปหาที่อบอุ่นกว่า การมาของฝูงวิหคก็ทำให้ตื่นตาตื่นใจก็จริง หากของที่มันทิ้งลงมายังพื้นล่างนี่สิ น่าเป็นห่วงรถราคาแพงของเจ้านาย วันนี้เพิ่งลงแว็กซ์แท้ๆ  ชายหนุ่มเลิกมองนก หันไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด ตรงไปยังลานจอดรถ เผื่อต้องเก็บมูลของเจ้านกบ้าทั้งหลายจากหลังคารถราคาแพง เขาเดินไปตามแนวพุ่มไม้สีเขียวสด ที่สูงเกือบท่วมหัว สโมสรนี้เป็นสถานที่ของคนชั้นสูงจึงมีมุมที่ลับหูลับตาคนอยู่มากเพื่อความเป็นส่วนตัว เขาเดินตัดทางแยกเลี้ยวไปยังลานจอดรถกลางแจ้ง  พอพ้นมุมโค้งมา อะไรบางอย่างพุ่งเข้าหาเขาอย่างรวดเร็ว เสียงตุ้บ!! ดังก้องในหูเขา ก่อนที่จะหมดสติไป ร่างในเงามืดลากเขาหายเข้าไปในพุ่มไม้ **************** ที่นี่คือสวรรค์....ลูน่ารู้สึกได้เพราะ สิ่งแรกที่เธอเห็นคือสีเมฆหมอกนุ่มนิ่มรองรับร่างเขาอยู่  ช่างอ่อนนุ่มน่าสัมผัสปานขนนกละมุนละไม กลิ่นหอมอ่อนบรรเทาความเจ็บปวดใดๆ ให้จางหาย เธอคงตายแล้วจริงๆ “ตื่นแล้วเหรอ?” หญิงสาวหันไปตามเสียง แล้วก็ต้องรับรู้ว่าการถูกกระชากออกจากความฝันนั้นเป็นอย่างไร  คนที่อยู่เบื้องหน้าคือ มิตร ที่เคารพนับถือ การได้เห็นเขาอีกครั้ง มันทำให้ตกใจ ประหลาดใจและ ตื่นเต้นปนขื่นขมอย่างที่สุด “โปรเฟสเซอร์ ?” “เป็นไงบ้าง? OK ไหม?” “เอ่อ...ฉัน...ไม่เป็นไรค่ะ” ลูน่ารู้สึกละอายใจขึ้นมาวูบ เธอผลุบตามองลงต่ำ ก่อนมองสบตาอาจารย์อีกครั้ง ไม่ว่าเธอจะทำผิดอย่างไง ก็สมควรเผชิญความรับผิดชอบนั้น ดร.เกรท มองหญิงสาวอย่างเย็นชา ไร้อารมณ์ ความรู้สึกเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ ก่อนจะตรวจสภาพร่างกายเธอคร่าวๆ แล้วออกจากห้องสวนทางกับใครคนหนึ่งที่ก้าวเข้ามาแทนที่ คนคนนั้นที่ทำให้อากาศในห้องเย็นยะเยือกทันที เตียงนิ่มสะเทือนตามแรงกด ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ  แค่อยู่ห่างไม่กี่คืบก็รู้สึกถึงแรงกดดันจากอีกฝ่าย ลูน่าอยากขยับหนี แต่ร่างมันไม่ทำตามที่คิด อุ้งมือใหญ่รั้งคอบางของเธอให้เข้ามาหา สองมือรีบยันอกกว้างให้มีช่องว่างได้หายใจบ้าง “คิดว่าจะหนีข้าพ้นล่ะสิ” เงียบ..ไม่มีคำตอบ ใช้ความนิ่งเงียบต่อต้านในแบบของตน ถึงกระนั้นยูเลียสก็ยังได้กลิ่นของความกลัวจางๆ  มันแผ่วเบาปานประหนึ่งกลิ่นหอมจากผิวผลไม้ แม้เจ้าตัวจะพยายามซ่อนความรู้สึกนั้นไว้ มันก็ยังเล็ดลอดออกมา ยั่วเย้าให้ดอมดมกลิ่นหอมๆ  นั้น “ตราบใดที่เจ้าไม่ยอมสยบต่อข้า...ข้าจะไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเด็ดขาด” ปลายนิ้วแข็งแรงยึดปลายคางให้หันมาสบตา “บอกมา...เจ้ารู้ว่าเจ้ามีสิ่งที่ป้องกันแสงอาทิตย์ได้ มันคืออะไร” “ฉันไม่รู้” เธอปฏิเสธ   ยูเลียสลุกถอยห่าง เขาสูดลมหายใจเข้าลึกด้วยความหงุดหงิด ลมหายใจมีไอร้อนปะปน “แน่ใจหรือ” “ฉันไม่รู้....ไม่ใช่ฉันปิดบัง แต่มันเป็นอย่างนี้ได้ยังก็ไม่รู้เหมือนกัน” “โกหก....ไม่เคยมีแวมไพร์ที่ต้านทานแสงอาทิตย์ได้ มีบางอย่างที่ทำให้เจ้าแตกต่างจากแวมไพร์ตนอื่นๆ  และเจ้ารู้ดี” “ก็บอกไม่รู้ ถึงฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีคำตอบให้คุณอยู่ดี” ลูน่าย้ำเสียงแข็ง มันทำให้แววตาสีเขียวมรกต  นั่นวิบไหวอย่างประหลาด  ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้ม มันมีความหมายบางอย่างที่ทำให้ลูน่ารู้สึกขนลุก ยูเลียสชี้นิ้วทำนองว่า ‘เดี๋ยวคอยดู’ เขากดรีโหมดไปที่ตู้ไม้ติดผนัง ประตูเล็กๆ  เลื่อนออก สิ่งที่อยู่ภายในคือจอมอนิเตอร์เป็นสิบๆ ช่อง ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือมุมต่างๆ ทั่วทั้งสโมสร ลูน่า มองแต่ล่ะช่อง อะไรที่ยูเลียสอยากให้ดู “เจ้ารักครอบครัวหรือเปล่า...ลูน่า” แวมไพร์หนุ่มถาม “คงรักแน่....ไม่เช่นนั้นคนพวกนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร” ร่างบางลุกพรวดพราดจากเตียงทันที  นี่คงไม่....ไม่ใช่อย่างที่คิดนะ ลูน่าตรงเข้ามาหายูเลียส “คุณทำอะไร??” “ชูว์....ดูสิ” ปลายนิ้วชี้ไปที่จอเล็กๆ จอหนึ่ง มันมืดเกินกว่าจะเห็นอะไร ลูน่ามองอยู่นานกว่าจะเห็นว่ามีบางสิ่งขยับ เท่านั้นเองสองขาถึงกับยืนไม่อยู่ เธอเข่าอ่อนไปทันทีจนยูเลียสต้องประคอง พ่อแม่และน้องชายของเธอ นั่งกอดกันกลมในห้องสี่เหลี่ยมที่ทั้งมืดและอับชื้น ห้องแบบเดียวที่เขาถูกขัง “บอกมา หรือเจ้าจะให้พวกเขาเป็นอาหารมื้อค่ำในคืนนี้” พลันความโกรธกริ้วพุ่งทิ่มแทงหญิงสาวราวกับเหล็กแหลมนับร้อยนับพันเล่ม ยูเลียสไม่คิดว่าปฏิกิริยาตอบรับจะมาในรูปนี้ เขาถอยห่างได้ทันก่อนคมเล็บของลูน่าจะตวัดผ่านปลายจมูกแค่ไม่กี่มิลลิเมตร   แทนที่จะมีความกลัวและสิ้นหวังให้เห็น กลับมีแต่รังสีฆ่าอันเข้มข้นราวกับลาวาเดือดพล่าน ลูน่ากระโจนตามพุ่งเข้าใส่อย่างลืมตาย ยูเลียสคว้าคอเสื้ออีกฝ่าย เท้ายันไปที่ท้อง ก่อนทิ้งตัวไปข้างหลังตามแรงโถม แล้วถีบเท้ายันร่างอ้อนแอ้นนั้นออกไป  ชนกับชั้นวางเหล้าราคาแพงหลังเคาน์เตอร์ถูกพังไปทั้งแถบ ร่างเล็กตกหายไปหลังบาร์เหล้า ยูเลียสตามเข้ามาคว้าร่างอ่อนปวกเปียกขึ้น ทันใดนั้นก็ถูกตอบโต้อย่างรวดเร็ว แวมไพร์หนุ่มสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บปวด เศษแก้วแหลมคมแทงเข้าที่เท้าทะลุถึงพื้นพรมสีแดง “สารเลว!!!” ลูน่าคำราม แก้วบางใสๆ สะท้อนแสงแวบหนึ่งก่อนพุ่งเข้าลำคอเขา ยูเลียสหายใจไม่ออก เหลี่ยมคมตัดทางเดินหายใจเขาพอดี ชายหนุ่มแข็งใจกระชากมือลูน่าออก หลังมือฟาดเข้าเต็มหน้า ร่างเล็กปลิวไปกระแทกกับผนัง ศรีษะกระแทกอย่างแรงจนเกิดบาดแผล ทำให้เลือดไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ลูน่านั่งกองอยู่กับพื้น มือปาดโลหิตที่ไหลเข้าดวงตา สูดปากด้วยความเจ็บปวด ถึงจะเป็นอมตะแต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้สึกรู้สา หากการสมานตัวของแวมไพร์อยู่ในระดับสูง หญิงสาวนั่งมึนอยู่ไม่นานบาดแผลก็ปิดสนิท เธอหันไปมองอีกฝ่าย ยูเลียสดึงกระจกออกจากลำคอตัวเองแล้ว ผิวหนังประสานกันอย่างรวดเร็วเช่นกัน เหลือเพียงเลือดที่เปรอะเปื้อน ดวงตาสีเขียวเรืองแสงด้วยความโกรธ แวมไพร์สาวขยับจะลุกหนี แต่ก็ยังไม่ไวพออุ้งมือแข็งแรงกระชากเธอขึ้นกระแทกเข้ากับบาร์ดังโครม ลูน่าจุกจนตัวงอ หน้ำซ้ำแขนของเธอฟาดไปบนขอบบาร์อย่างแรง จนแขนเรียวของหญิงสาวหักอย่างง่ายดายราวกับไม้บางๆ “โอ้ยย!!!” เธอสาวร้องลั่น น้ำตาทะลักออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมๆ แต่ดูเหมือนยังไม่หนำใจเขาร่างเล็กถูกเหวี่ยงข้ามบาร์มากลางห้อง หล่นลงกระแทกกับพื้นพรมม้วนกลิ้งมาหยุดที่ปลายเตียง “เจ้าต้องเสียใจที่บังอาจต่อต้านข้า ลุกขึ้นมา!!” อุ้งมือใหญ่จิกผมยาวสลวยของเธอขึ้นมา แทนที่จะพบกับความเจ็บปวดและแววตาที่ร้องขอชีวิต เขากลับได้เห็นความโกรธแค้น ชิงชัง เผาไหม้อยู่ภายใน “อย่ามองข้าแบบนั้น” ดวงตาสีเขียวอ่อนแสงลงเมื่อเห็นใครคนหนึ่งแทรกเข้ามา ใครที่ครั้งหนึ่งจ้องมองเขาด้วยดวงตาเช่นนี้....บริตานีย์สตรีที่สังเวยศักดิ์ศรีเขาด้วยความทะเยอทะยาน สตรีที่ปฏิเสธเขาตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าจะอ้อนวอนหรือบังคับยังไง ดวงตาคู่นั้นก็จะมองเขาเช่นนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก   ไม่...อย่ามองแบบนี้ อย่า! “ข้าบอกให้หยุด” ลูน่ากระพริบตาปริบ ไม่เข้าใจยูเลียสกำลังพูดถึงอะไร “อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้น!!!” ยูเลียสตวาด สองมือบีบคอเล็กๆ สุดแรง แค่เสี้ยววินาทีเขาก็ส่งลูน่าลงสู่เส้นทางของความตาย ร่างเล็กร่วงลงไปกองกับพื้นดวงตาเบิกโพลง วิญญาณลูน่าตกลงสู่ความมืดมิดหนาวเย็นเบื้องล่าง แสงสว่างนั้นไกลห่างจนสุดเอื้อม นรกมันอ้างว้างหนาวเย็นถึงเพียงนี้เหรอ ถึงจะเคยประสบมาแล้วแต่เธอก็ยังรู้สึกหนาวสะท้านถึงไขสันหลัง แต่อีกเสี้ยววินาทีต่อมาเธอก็ถูกกระชากกลับขึ้นมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง “แค่ก!!” ร่างบางผวาเฮือกขึ้นมา ไอโขลก ความรู้สึกยามถูกกระชากขึ้นจากความตาย มันเหมือนกับมีดที่กำลังแล่เนื้อเธอสดๆ   แม้แต่อากาศก็ยังบาดปอดจนเจ็บแสบไปหมด “อา...” แวมไพร์หอบฮัก เหนื่อย...หัวใจล้าไปหมด เธอไม่อยากมีชีวิตแบบนี้ พระเจ้า...ทำไมถึงไม่พรากมันไปเดี๋ยวนี้นะ อมตะอะไรกัน...นี่มันชีวิตที่ถูกสาปชัดๆ ร่างเล็กพลิกตัวคว่ำหน้ากับพรมสีแดง แขนที่หักสมานตัวเป็นปกติแล้ว แต่มันสั่นเทาไม่มีแรงจะยันตัวลุกขึ้น เธอผงกหัวขึ้น เห็นยูเลียสนั่งพิงปลายเตียง ไหล่ตั้งตรงลู่ลงอ่อนแรง จากแวมไพร์จอมอหังการกลายเป็นผู้ชายธรรมดาๆ ที่อ่อนล้า ดวงตาแข็งกร้าวอ่อนแสง อ่อนแรงอย่างคนใจสลาย ลูน่าไม่คิดว่าจะมีวันได้เห็นยูเลียสในสภาพนี้... (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 25 มี.ค. 55 15:59:31

ความคิดเห็นที่ 2 โอ้ว...เป็นตอนที่ต่อสู้กันได้ดุเดือดมาก ดูตอนยูเลียสซ้อมลูน่าแล้ว...อ๊ากก..ช่างเป็นการเป็นลบล้างความโรแมนติกของแวมไพร์ ในเรื่องความอมตะของวัยหนุ่มสาว ด้วยฉากต่อสู้ที่นึกตามแล้วสยองอย่างความรู้สึกเจ็บปวดในการต่อสู้อย่างกระดูกหักหรือแตก  แล้วกว่าจะสมานตัวถึงจะหายเร็วแต่แตกหักทีก็มีความรู้สึกเจ็บปวดนี่่นะ  แถมไม่ตายอีกนี่ซิ ช่างต่างจากความเพ้อของแม่เบลล่าแห่งทไวไลท์ซะจริง จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 00:24:40

ความคิดเห็นที่ 3 กรี๊ดดดดด ยูเลียสสสส<3 แต่ทำไมใช้สรรพนามลูน่าว่า 'เขา' อะคะ อยากให้ลูน่าอยู่กะยูเลียสนานๆ นี่เราโรคจิตไปมั้ย 5555 แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 19:23:24 จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 19:21:35

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนที่ 12  ค่ะhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11909143/W11909143.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 15:04:19