ความคิดเห็นที่ 1 กระเป๋า Louis Vuitton ขนาดเดินทางใบไม่ใหญ่ไม่เล็ก ถูกอัดเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้จนเต็ม วางอยู่ข้างกันกับอีกใบหนึ่ง ซึ่งลาย Hello Kitty ติดล้อลากและเล็กกว่า เตรียมพร้อม ให้เด็กรับใช้ยกขึ้นรถ กันยาวีร์ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา Chanel สีขาวรุ่นยอดนิยม พลางบ่นพึมพำ “ทำไมเหมียวยังไม่ลงมาอีกล่ะ เดี๋ยวก็ตกรถกัน พอดี” ยังไม่ทันขาดคำ กันยาวีร์จึงได้เห็นร่างบางในชุดนอนสวมทับด้วย เสื้อคลุม เดินขยี้ตาลงมาจากบันได พร้อมกับรถหน้าตาคุ้นๆ ที่เคลื่อนเข้ามาจอดพอดิบพอดีกับบันไดหน้าบ้าน หลังจาก ได้เห็นว่าคนขับเป็นใครอย่างเต็มตา กันยาวีร์จึงหันไปขมวดคิ้ว ใส่วรมณ หากอีกฝ่ายเพียงแต่มองข้ามเธอไป เอ่ยทักทายชายหนุ่ม ที่ลงจากรถมายกสัมภาระของกันยาวีร์ราวกับรู้หน้าที่ “อรุณสวัสดิ์เด็กเนิร์ด พาโยไปเกยรถตู้เลยนะ ขอบคุณมากที่ สละเวลานอนมาช่วย” ‘เด็กเนิร์ด’ ปิดท้ายรถ ยิ้มสดใสให้วรมณ “ก็รถโยกับเหมียว เสียไม่ใช่เหรอ เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว โยเริ่มงานวัน แรกทั้งที เราเต็มใจช่วย”   กันยาวีร์อ้าปากค้าง นึกอยากถามวรมณว่ารถยนต์จำนวน หลายคันที่จอดอยู่ในโรงรถชั้นใต้ดิน เกิดเสียไปตั้งแต่เมื่อไร ทว่าไม่มีโอกาสได้ทำดังใจคิด เพราะอิสระเปิดประตูรถคอย เธออยู่ หญิงสาวจึงจำต้องบอกลาวรมณ ส่งสายตาฆาตโทษ พลางเม้มปากแน่น “บ๊ายบายโยโย่ ขับรถดีๆ นะอิฐ” วรมณโบกมือลาจน กระทั่งรถแล่นผ่านพ้นประตูรั้วออกไป ก่อนจะหัวเราะ อย่างเต็มเสียงลั่นบ้าน แล้วกลับขึ้นไปนอนหลับต่อพร้อม ยิ้มที่ยังคงแตะแต้มอยู่บนเรียวปากอิ่มสวย ใกล้จะถึงที่นัดหมาย กันยาวีร์จึงเก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่ เอ่ยถามอิสระ พลางเอี้ยวตัวไปรอคำตอบ “ถามหน่อย เถอะอิฐ เป็นยังไงมายังไง ทำไมนายมารับฉันได้เนี่ย” “ก็เหมียวโทรหาเราเมื่อคืน บอกว่ารถเสียยังไม่ได้ซ่อม แล้วขอให้เรามารับโยไปขึ้นรถตู้วันนี้ ก็แค่นี้แหละ” “นี่มันยังไม่ตีห้าเลย แล้วนายก็อาสามารับฉันเนี่ยนะ ประหลาดแท้ๆ เป็นฉันคงปฏิเสธ ง่วงจะตายชัก” กันยาวีร์สำทับด้วยการปิดปากหาว ลดมือลงตบเบาะ นั่งหลายทีเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “อ๋อๆๆ...เมื่อก่อนนาย แอบชอบเหมียวใช่มั้ยอิฐ ถึงได้แจ้นมารับฉันแบบ เต็มอกเต็มใจ” “นั่นมันเมื่อก่อน” คนถามสังเกตว่าอิสระหน้าแดง แปร๊ด เอ่ยตะกุกตะกัก “ตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งปีสองโน่น ตอนนี้เรามีแฟนแล้วและเลิกแล้วไปตั้งสามคน” “ส่วนเหมียวยังไม่มีใครกล้ามาแหยมจริงๆ จังๆ เลยสักคน” กันยาวีร์พยายามพูดโดยไม่หัวเราะ อมยิ้มจนแก้มตุ่ย “ทำไมนายไม่ลองจีบเหมียวอีกสักทีล่ะ เหมียวนึกถึง นายเชียวนะ เพื่อนมีอีกตั้งเยอะแยะให้โทรหาตอนรถเสีย แต่ก็ยังอุตส่าห์นึกถึงนาย แสดงว่าไม่ธรรมดา” “ก็ถึงได้ไม่ปฏิเสธนี่ไง” อิสระบอกยิ้มๆ “เดี๋ยวจะแวะไปเยี่ยมเหมียวที่บ้านบ่อยๆ ระหว่างที่โยไม่อยู่” “เอ่อ...สงสัยจะไม่เจอ” คนจะไม่อยู่บอกเบาๆ นึกเห็นใจเพื่อนอยู่ไม่น้อย “เหมียวบอกว่าจะไปเยี่ยม พ่อแม่กับน้องที่อเมริกาน่ะ น่าจะเดินทางเร็วๆ นี้พร้อมพี่ชาย” “เสียดายแฮะ” เขาว่าเบาๆ ยกมือขึ้นนวดท้ายทอยแก้เก้อ ระหว่างรถกำลังติดอยู่ที่ทางแยก “ไม่เป็นไร รอเหมียว กลับมาก่อนก็ได้ ไปไม่นานไม่ใช่เหรอ” “ไปไม่นานหรอก น่าจะกลับมาพร้อมๆ กับที่โยกลับ กรุงเทพพอดี เอาแบบนี้ดีกว่า เดี๋ยวโยจะช่วยอิฐเอง แต่คงทำเท่าที่ทำได้นะ อิฐก็รู้ฤทธิ์เหมียว น้อยซะเมื่อไหร่” อิสระหัวเราะร่วน พึมพำขอบคุณกันยาวีร์ แม้จะรู้แก่ใจดี ว่าอีกฝ่ายไม่จริงจังนักกับคำรับปาก เขากลับห้ามความ หวังลึกๆ ที่เริ่มปรากฏในเสี้ยวหนึ่งของหัวใจไม่ได้ ตลอดระยะเวลาหลายปีที่เฝ้ามองวรมณ เขานึกอยาก รู้เสมอว่า ผู้ชายคนไหนที่จะทำให้สาวมั่นก๋ากั่นที่สวย สะดุดตาใครต่อใครทั่วไปหมด กลายร่างจากแมวขี้โมโห เป็นแมวเหมียวขี้อ้อนน่ารักสมตัวได้ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:37:38

ความคิดเห็นที่ 2 ลานจอดรถกว้างขวางของบริษัทผลิตละครโทรทัศน์ซึ่ง เป็นที่รู้จักกันดีในวงการบันเทิงประเทศไทย แทบไม่มี รถจอดอยู่เลยเมื่ออิสระพายานพาหนะคู่ใจผ่านประตูเข้ามา หลายคนเริ่มทยอยกันขึ้นรถตู้ซึ่งจอดเรียงกันอยู่สี่คันหน้าตัวตึก ระหว่างที่ชายหนุ่มจอดรถไม่ห่างนัก วิ่งลงมาเปิดประตูให้ กันยาวีร์ ก่อนจะเดินอ้อมไปทางด้านหลัง หยิบสัมภาระของ เธอมาถือไว้อย่างกระฉับกระเฉง บรรดาผู้มาก่อนต่างให้ความสนใจหญิงสาวรูปร่างบอบบาง หากกลมกลึงสมส่วน หน้าตาน่ารักค่อนไปทางหมวย กับสารถีหนุ่มที่ดูคล้ายจะเป็นลูกครึ่งฝรั่ง สวมแว่นสายตา กรอบหนาไม่ต่างอะไรไปจากมนุษย์คงแก่เรียน เพราะต่าง คนต่างไม่เคยปรากฏกายให้เห็นในบริษัทมาก่อน ยังไม่ทันมีเสียงกระซิบกระซาบถามไถ่หรือนินทา เจ้าของ เรือนกายอ้วนท้วนสมบูรณ์รีบวิ่งมาทักกันยาวีร์เป็นคนแรก “น้องโยโย่ใช่มั้ยคะ เรียกพี่ว่า พี่กิ๊บเก๋นะหนู พี่เป็นหัวหน้า ฝ่ายคอสตูมแล้วก็เป็นสไตส์ลิสประจำบริษัท ยินดีต้อนรับ สู่บริษัทเดอะโมสท์ของเรานะคะ” กันยาวีร์พนมมือไหว้สวัสดีชายหนุ่มหัวใจสตรี ที่ดูอย่างไร ไม่ต่างจากบุรุษธรรมดา หากเมื่อสนทนาประกอบท่าทาง เป็นอันว่าเธอกับเขาเข้าใจกันดีถึงรสนิยมเนื้อใน ไม่ต้อง เสียเวลาแนะนำเพศให้ต้องปวดหัว “ฝากตัวด้วยนะคะพี่กิ๊บเก๋ ขอบคุณมากค่ะ ที่รับโยเข้าทำงาน” “เดี๋ยวพี่จะพาโยโย่ไปแนะนำให้ผู้จัดการรู้จัก วิปปิ้งครีมเธอ ติดต่อกับผู้จัดการจ้ะ ไม่ได้เส้นมาทางพี่หรอก แต่พอพี่ผู้จัด การรับโยโย่ วิปปิ้งถึงต่อสายตรงมาฝากกับพี่ บอกว่าโยโย่ น่ะไม่เคยทำงาน ให้เอ็นดูน้อง แต่ต๊ายตาย...ใครไม่เอ็นดู หนู พี่ก็เห็นว่าคงจะใจร้ายไปแล้วล่ะจ้ะ น่ารักซะขนาดนี้ นึกว่าดาราใหม่” กำลังจะเข้าไปจูงมือเรียวเล็ก เพื่อพาไปหาผู้จัดการกองถ่าย หากกิติภณเหลือบไปเห็นอิสระเสียก่อน จึงอดไม่ได้ที่จะทัก “พ่อหนุ่มนี่ใครคะ แฟนน้องโยโย่เหรอ” “ไม่ใช่ค่ะ อิฐเขาเป็นเพื่อนโยค่ะ มาส่งเฉยๆ” กันยาวีร์รับ กระเป๋ามาไว้ข้างตัว “ขอบคุณนะอิฐ กลับเถอะ อีกไม่นาน รถคงออกแล้ว” “พี่ว่า ถ้าน้องอิฐเปลี่ยนแว่น จะหล่อมากเลยนะจ๊ะ หน้าตา ก็เอนๆ ไปทางลูกครึ่งอยู่แล้ว” กิติภณเผลอให้คำแนะนำ รู้สึกว่าพูดมากไปจึงรีบรี่เข้าหาอิสระ “อุ๊ยตายแล้ว! พี่กิ๊บเก๋ ขอโทษนะคะน้องอิฐ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอกจ้ะแว่นเนี่ย ใส่ แบบไหนก็หล่อ” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ยิ้มให้กิติภณอย่างไม่ถือสา ถือโอกาส สวัสดีอีกฝ่ายและบอกลากันยาวีร์ “ขอตัวก่อนนะครับ ไปก่อนนะโย โชคดีๆ” อิสระเดินผละไปไม่นาน กันยาวีร์จึงได้รู้จักผู้จัดการกองถ่าย ละคร ผ่านการแนะนำอย่างมืออาชีพของกิติภณ ซึ่งสารัช เป็นชายวัยกลางคนร่างเล็กป้อม ท่าทางคล่องแคล่วและ ดูเหมือนจะใจดี หากเขาจะไม่ทิ้งท้ายให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ ก่อนก้าวขึ้นรถตู้ กันยาวีร์จะขอบคุณเป็นอย่างมาก ‘เราทำงานกันเหมือนพี่น้อง อยู่ร่วมกันเหมือนครอบครัว คุยกันตรงๆ ชมหรือว่ากันซึ่งๆ หน้า และพี่หวังว่าน้องโย จะอยู่ที่นี่ได้นานแบบคนเก่าๆ เก๋าๆ นะครับ ไม่ใช่ตาม รอยคนก่อน ที่ลาออกไปตั้งแต่ยังไม่ได้เงินเดือนของ เดือนแรก น่าเสียดายแทนนะครับแบบนั้น’ พี่ๆ ในรถตู้คันเดียวกับเธอหลับกันหมดตั้งแต่ล้อรถยังไม่ ทันหมุน พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าดีขณะที่กันยาวีร์ มองออกไปทางหน้าต่าง เห็นป้ายทางไปจังหวัดสมุทรสาคร อยู่ไม่ไกล อีกไม่นานคงจะถึงจังหวัดเพชรบุรี เธอคับคล้าย คับคลาว่าไม่ไกลจากกรุงเทพมหานครเท่าไรนัก แต่แรงโน้มถ่วงของโลกชนะขาดรอย เปลือกตากันยาวีร์ ปิดลงในที่สุด นิทราครั้งนี้ไม่สะดวกสบายเหมือนนอนอยู่ บนเตียงนุ่มใต้ผ้านวมผืนหนา ไม่มีหมอนข้างให้กอด นาฬิกาปลุกไม่เล็กอีกต่อไป... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:40:51

ความคิดเห็นที่ 3 “ตื่นได้แล้วค่ะน้องโยโย่!” กิติภณตะโกนเรียกกันยาวีร์จาก ด้านหลังรถ ขณะเปิดประตูท้าย นำกระเป๋าเดินทางหลาย ต่อหลายใบลง “ถึงที่พักแล้วที่รัก” กันยาวีร์สะดุ้งขึ้นมา หันซ้ายหันขวาไม่พบใครในรถ จึงค่อย ชะโงกหน้ามองต้นเสียงว่าอยู่ตรงไหน เห็นสัมภาระถูกยกลง หมดเกลี้ยง จึงรีบลงไปหากิติภณ คว้าสมบัติอันหนักอึ้งของ ตนมาถือไว้ พยายามตั้งท่าเตรียมพร้อม สลัดความง่วงงุนออก ไปให้ได้มากที่สุด พร่ำบอกในใจว่าเธอมาเพื่อทำงาน ไม่ได้มา พักร้อนตากอากาศ จะเอ้อระเหยลอยชายไม่ได้ ยิ่งไม่มีวรมณอยู่ด้วย ยิ่งจำเป็นต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่าง อย่าให้ใครมาว่าได้ ถึงเวลาที่เธอควรยืนโดยลำพังสักที! เธอก้มลงมองโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งวางแน่นิ่งอยู่ในกระเป๋า สะพาย Celine คิดถึงวรมณจับจิตจับใจ ขนาดยังไม่ทัน เริ่มทำงาน ยังใจหายขนาดนี้ ถ้าเกิดเจออะไรไม่ดีระหว่าง ที่ค้างอ้างแรมอยู่กับกองถ่ายละคร เธอจะขวัญเสียขนาดไหน “เอาน่ะอีหนู” กิติภณเดินมาโอบไหล่ ในมือเขามีกระเป๋า เสื้อผ้าใบไม่ใหญ่นักอยู่ใบเดียว พลางพาเธอเดินเข้าบ้านพัก “อย่างน้อยเราก็ได้นอนบ้านของผู้กำกับนะจ๊ะ” เห็นยืนก้มหน้า ทำท่าหงอยๆ เขาจึงเกิดสงสารเด็กตาดำๆ คงจะคิดถึงบ้านตั้งแต่กลิ่นกรุงเทพฯยังไม่จางจากร่าง ดูจาก เสื้อผ้าอาภรณ์สไตล์วินเทจน่ารักที่ดูเผินๆ ยังรู้ว่ามาจากห้อง เสื้อชั้นนำ แว่นตากันแดด Gucci ราคาไม่หยอกที่คาดอยู่ บนเรือนผมสีน้ำตาลซึ่งคงทำสีและตัดแต่งมาจากร้านทำผม ชื่อดังที่ไหนสักแห่ง แล้วยังจะรองเท้า Tod’s ที่เขาได้ แต่เชยชมแต่ไม่มีวันซื้อหามาใส่ รวมไปถึงนาฬิกา Chanel บนข้อมือ พร้อมแหวน Vivienne Westwood อีก สามวงบนนิ้วเรียวเล็ก... ‘คุณหนู’ กว่าใครที่เคยทำงานเป็นพนักงานในบริษัทร่วมกันมา หากบอกว่ากันยาวีร์คือหนึ่งในนักแสดงของละครเรื่องนี้ ยังน่าเชื่อกว่า! กิติภณหัวเราะในลำคอเบาๆ นึกจินตนาการสนุกๆ อยู่ในสมอง ว่าถ้าเปิด Louis Vuitton ใบใหญ่ของกันยาวีร์ออกมา เขาคงเจอชุดชั้นในแบบใหม่สุดล้ำจาก Victoria's Secret เดรสสั้นทรงสวยเรียบหรูที่ Salvatore Ferragamo เพิ่งเปิดตัว และกางเกงสามส่วนของ Hermes... เขาพาเธอเดินเข้าไปในตัวบ้านพักตากอากาศของผู้กำกับ ซึ่งปลูกสร้างห่างจากริมหาดชะอำแค่เพียงข้ามถนน ชื่นชมความงามของสถานที่แม้จะปลูกสร้างมายาวนาน หลายชั่วอายุคน กลิ่นน้ำยาถูกพื้นยังอบอวลบางเบา สะอาดสะอ้านไปทั่วทุกซอกมุม ผู้กำกับและผู้ช่วยฯอีกสองคนจะเข้าพักที่ห้องนอนซึ่งมี สามห้องอยู่ชั้นล่าง ส่วนที่เหลือแยกย้ายกันไปนอน ชั้นสองและสามตามที่สารัชได้แยกไว้ให้ กิติภณ กันยาวีร์ ดารัตน์และนิจนรี ซึ่งอยู่ฝ่ายเสื้อผ้าทั้งหมด นอนรวมกันที่ ห้องใหญ่สุดบนชั้นสาม ทุกคนได้รับแจ้งว่าจะอยู่ที่อำเภอ ชะอำไม่นาน โดยจะเร่งถ่ายทำและเดินทางไปเกาะช้าง อย่างเร็วที่สุด เพราะพยากรณ์อากาศเพิ่งเตือนว่าอาจจะ มีพายุเข้าในอีกสิบวัน หากประมาท อาจจะหมายถึง ความโกลาหลที่จะเกิดขึ้นตามมา เพราะฝ่ายธุรกิจกองถ่ายละครได้นัดเหล่านักแสดง ติดต่อไฟสำหรับถ่ายทำ ฝ่ายอุปกรณ์ประกอบฉาก ยืนยันสถานที่และเวลากับช่างกล้องของทางสถานี โทรทัศน์เรียบร้อยแล้ว การเลื่อนกำหนดการใดออกไป หมายความถึงความวุ่นวายไม่น้อยทีเดียว! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:43:33

ความคิดเห็นที่ 4 กันยาวีร์เฝ้ารอการมาถึงของธนัชย์ด้วยจิตใจที่ไม่อยู่ กับเนื้อกับตัวนัก เธอไม่กล้าถามสารัช ไม่อยาก แพร่งพรายให้กิติภณรู้เพราะกลัวว่าเขาจะโพทะนาไปทั่ว นิจนรีและดารัตน์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่ฝ่ายเสื้อผ้าเครื่อง แต่งกายนักแสดงด้วยกัน กันยาวีร์ไม่ค่อยสนิทสนมจึงยิ่ง ไม่ได้พูดคุยอะไรด้วยเท่าไรนอกจากเรื่องงาน รุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันเปิดกล้องวันแรก กันยาวีร์วิ่งลงจาก บันไดบ้านพักเป็นคนสุดท้าย ร่างบางหอบหายใจขณะ ทุกคนต่างกล่าวทักทายอรุณสวัสดิ์กันด้วยอารมณ์เบิกบาน พร้อมรวมตัวที่ริมทางเท้าเพื่อรอรถตู้มารับ กิติภณแนะนำให้กันยาวีร์ได้รู้จักกับผู้กำกับ เขาเป็น ชายสูงวัยที่หญิงสาวคุ้นตาเพราะยังรับงานแสดงให้ เห็นอยู่บ้าง อานนท์ยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู ก่อนที่ ดวงตาชั้นเดียวมองสำรวจกันยาวีร์ราวกับจะประเมิณ อยู่ในที หากไม่ถึงกับนำความอึดอัดมาให้ “จบอะไรมาล่ะ”   “จบวิทยาศาสตร์ค่ะคุณอานนท์” “เรียกคุณอา ก็ได้” คนถูกเรียกเต็มยศหัวเราะเบาๆ “ผมรู้จัก มีหลานคนนึงเพิ่งเข้าเรียนหลักสูตรนี้เหมือนกัน ว่าแต่ไปยังไงมายังไง ถึงได้อยากมาทำงานในกองถ่าย ละคร ถึงจะไม่ต้องใช้ความรู้ที่ร่ำเรียน แต่ต้องใช้ปฏิภาณ ไหวพริบมากเหมือนกันนะ” “ยังพอมีแรงอยู่แบบนี้ อยากหาประสบการณ์ชีวิตค่ะ” เธอเตรียมคำตอบสำหรับคำถามประเภทที่อานนท์เพิ่ง ถามเอาไว้แล้ว กันยาวีร์ค่อนข้างมั่นใจด้วยว่าน่าจะ สมเหตุสมผลพอควร ทว่าอานนท์กลับย้อนยิ้มๆ สีหน้ายังให้ความเอ็นดูเธอ เหมือนลูกหลานไม่เปลี่ยน “เด็กสมัยนี้ชอบหาประสบ การณ์ชีวิต พอใจแล้วก็ผละจากไป” กันยาวีร์สนทนาต่อไม่ถูก จึงได้แต่ยิ้มแห้งแล้ง เพราะ เธอไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ขอบข่ายหน้าที่การ ทำงาน หรือรายละเอียดปลีกย่อย หญิงสาวยังไม่ทราบ แม้แต่อย่างเดียว จะให้รับปากเขาว่าจะอยู่ร่วมทุกข์ร่วม สุขในบริษัทไปด้วยกันจนเกษียณอายุ เห็นทีกันยาวีร์จะ ทำไม่ลง เหมียวๆๆ...ป่านนี้แกจะทำอะไรอยู่นะ แกจะรู้มั้ยว่าฉัน คิดถึงแกใจจะขาดอยู่แล้ว! กิติภณทำหน้าที่อย่างดีเยี่ยม พาเธอไปรู้จักกับเมธินและนกร หนุ่มใหญ่วัยกลางคนซึ่งทำงานเป็นผู้ช่วยผู้กำกับมาหลายปี ถัดมาคือศุภชีพ ผู้กำกับภาพ รวมถึงสาวใหญ่ประจำบริษัท ซึ่งเป็นผู้ช่วยผู้กำกับภาพและดูแลด้านความต่อเนื่องเมื่อมี การตัดต่อ ชื่อพรฉวี ส่วนคู่สุดท้ายที่เธอจะพลาดไม่ได้ คือปานเกล้า ฝ่ายธุรกิจกองถ่าย และบุญสุดา หัวหน้าฝ่าย สวัสดิการกองถ่าย ซึ่งดูจะเด็กที่สุดหากไม่นับกันยาวีร์ เหลืออีกหลายคนที่หญิงสาวยังไม่ได้เข้าไปแนะนำตัว หากรถตู้มาเสียก่อน กิติภณจึงสัญญาว่าจะช่วยให้เธอรู้ จักทุกคนในภายหลัง กันยาวีร์สังเกตว่ารถคันที่เธอขึ้นมา นั่งนั้นไม่เหมือนเดิม เบาะนั่งเหลือเพียงแถวหน้าสุดแถวเดียว ด้านหลังถูกโละออกหมดทำเป็นราวแขวนเสื้อผ้าแน่นขนัด กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมฟุ้งไปทั้งรถ นิจนรี ดารัตน์ และกันยาวีร์นั่งเรียงกัน ส่วนกิติภณขึ้นไป นั่งด้านหน้าข้างคนขับ ขณะที่รถออก เขาหันมายิ้มหวาน ให้เธอ โบกไม้โบกมือฉอเลาะ “ยินดีต้อนรับสู่กองถ่าย ละครเรื่องลมรัตติกาล นะจ๊ะเด็กๆ” แสงแรกของวันโผล่พ้นขอบฟ้าได้พักใหญ่แล้วเมื่อถึงที่หมาย โรงแรมแห่งหนึ่งในจังหวัดเพชรบุรีซึ่งดูน่ากลัวเหมือน โรงแรมร้างมากกว่าจะน่าเข้าพัก กันยาวีร์ช่วยพี่ๆ ขนเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับในกล่องพลาสติก และถุงรองเท้าลงจากรถจนหมด จากนั้นรถตู้จึงเคลื่อน ออกจากหน้าตึกไปจอดด้านหลัง สารัชติดต่อสถานที่เร็วรี่ รีบวิ่งมาบอกกิติภณก่อนเป็น คนแรกว่าจัดห้องสำหรับฝ่ายเสื้อผ้าไว้ที่ชั้นแปด ทุกคนจึงไม่รอช้า ลงมือขนเอาทุกสิ่งอย่างที่พาดอยู่ บนตัวและกองไว้ที่พื้นขึ้นลิฟต์ทันที ระหว่างที่พี่ๆ กำลังคว้าโน่นคว้านี่กันคนละไม้คนละมือ กันยาวีร์สังเกตุเห็นสารัชและปานเกล้าวิ่งหาคนนั้นที คนนี้ทีไม่หยุดหย่อน เสียงตะโกนโหวกเหวกดังสลับ กันไปมาหน้าโรงแรม รถตู้ฝ่ายสวัสดิการตามมาติดๆ เมื่อบุญสุดากระโดดลง จากหน้ารถและวิ่งมาเปิดท้าย กันยาวีร์ถึงกับอ้าปากค้าง เบาะนั่งถูกนำออกไปหมดเหลือเพียงแถวหน้าเช่นกันกับรถ ตู้ที่เธอนั่งมา ด้านหลังเต็มไปด้วยลังเครื่องดื่มสารพัดชนิด กระติกน้ำแข็งขนาดมหึมา เก้าอี้พลาสติกพับได้ เครื่องต้ม น้ำร้อน กาแฟและโกโก้แบบซองพร้อมชงดื่ม และอีก สารพัดราวกับจะเลี้ยงคนเป็นร้อยๆ อึดใจเดียวเธอจึงสังเกตเห็นรถกับข้าวจอดอยู่ไม่ไกล อุปกรณ์ทำอาหารขนาดใหญ่วางคว่ำอยู่บนรถกระบะ แม่ครัวพ่อครัวกำลังขนโต๊ะและเก้าอี้ออกมาตั้ง เพื่อ เตรียมวางถาดอาหารซึ่งทำเสร็จเรียบร้อย พร้อมให้ พนักงานทุกคนมารับประทาน ไม่น่าเชื่อว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ภายในระยะเวลาอันสั้น ยังไม่นับรวมฝ่ายอื่นๆ ที่กุลีกุจอ ทำงานเหมือนเป็นหุ่นยนต์ซึ่งถูกตั้งโปรแกรมป้อนคำสั่ง เอาไว้เสร็จสรรพ คงมีกันยาวีร์เพียงคนเดียวที่ไม่รู้ว่าจะ ต้องทำอะไรต่อหลังจากขึ้นไปถึงชั้นแปด หญิงสาวยัง คงยืนขมวดคิ้วมองใครต่อใครอย่างอยากรู้อยากเห็น กระทั่งกิติภณวิ่งกลับมาจากลิฟต์ ตะโกนเรียกเธอ “น้องโยโย่ขา ไวๆ สิจ๊ะหนู ลิฟต์รออยู่ มาเร็วเร้วค่ะ เร็วค่ะเร็ว” เรียวขาเพรียวสมส่วนจึงก้าวยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตามกิติภณเข้าไปในลิฟต์ ก่อนที่ประตูจะปิดลง พาเอา เสื้อผ้าอาภรณ์กึ่งหนึ่งขึ้นไปที่ชั้นแปด อีกมากโขรออยู่ ตรงเค้าท์เตอร์ประชาสัมพันธ์ กล้องสำหรับถ่ายทำอาจ จะยังไม่เดิน หากชีวิตการทำงานของกันยาวีร์ได้เปิด ฉากขึ้นแล้ว... จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:48:24

ความคิดเห็นที่ 5 ห้องประชุมขนาดใหญ่เปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ หากคนที่กำลังช่วยกันตั้งราวแขวนผ้าเหงื่อซึมออกมาตาม ไรผม โชคยังเข้าข้างที่กันยาวีร์เลือกสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยืดลายน้ำทะเลดูทะมัดทะแมง สวมรองเท้าคู่ที่ คิดว่าเดินสบายที่สุด วันต่อๆ ไปคงไม่พ้นต้องสวมแบบ เดียวกัน เน้นเอาให้ทำงานคล่องแคล่วว่องไวเข้าว่า กิติภณต้อนน้องๆ ลงไปรับประทานอาหาร กันยาวีร์ สังเกตเห็นบรรดาคนที่เธอยังไม่รู้จักจ้องมาอย่างไม่คิด จะวางตา เล่นเอาหญิงสาวไม่กล้าอยู่ละแวกนั้นนาน รีบตักอาหารใส่ปาก เคี้ยวๆ กลืนพอประทังความหิว ก่อนจะขอตัว เดินไปที่รถตู้สวัสดิการ พบว่ามีแก้วพลาสติก เก็บความเย็นของแต่ละคนติดชื่อพร้อม วางเรียงไว้ อย่างเป็นระเบียบ มือเรียวเล็กหยิบแก้วที่มีป้าย ‘โยโย่’ เปิดกระติกตัก น้ำแข็งใส่ ก่อนจะรินน้ำเปล่าลงไป หยิบหลอดสีชมพู สดมาถือไว้ โบกมือให้กิติภณเป็นเชิงบอกว่าเธอจะขึ้น ไปก่อน คล้อยหลังกันยาวีร์ไม่นาน หลายคนที่เพิ่งเคยเห็น ตัวจริงเสียงจริงของพระเอกละครเรื่อง ‘ลมรัตติกาล’ ถึงกับตกตะลึงมองกันตาค้าง ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แม้เปิดเปลือยไร้เครื่องสำอางค์ปกปิดหากผิวเนียน ละเอียดราวสตรีเผยให้เห็นจนสาวน้อยสาวใหญ่นึก ชื่นชมแกมอิจฉา เขาเดินยิ้มมาแต่ไกลหลังจากจอดรถ ไหว้สวัสดีทักทายผู้กำกับและบรรดาผู้ช่วยฯก่อน จึงค่อยหันไปทักสารัชและปานเกล้า เขารู้จักคุ้นเคยดี เพราะต้องติดต่อคิวถ่ายละครผ่านทั้งคู่หลายต่อหลายครั้ง กว่าจะลงตัว “ทานอะไรมารึยังคะฮาร์ท” ปานเกล้ารับกระเป๋าสะพาย ข้างจากชายหนุ่มมาถือไว้เสียเองเป็นการบริการพิเศษ ซึ่งอีกฝ่ายไม่อิดออด ยอมส่งให้แต่โดยดี   “เรียบร้อยแล้วครับ ผมไปแต่งหน้าได้เลยรึเปล่าครับพี่” “ไปได้เลยครับ เดี๋ยวพี่พาไปเองก็ได้” สารัชพยักหน้า ให้กับปานเกล้า เธอจึงส่งต่อข้าวของธนัชย์ให้เขาถือ “เชิญครับ ห้องแต่งตัวอยู่ชั้นแปด ฮาร์ทเอาบทที่พี่ส่ง ให้มาด้วยใช่มั้ย” “เอามาครับ วันนี้มีนักแสดงกี่คนครับพี่” “มีฮาร์ท ลีน่า น้องโอ๋ คุณเกต คุณวิทัต แล้วก็เควิน อีกคน แค่นี้ล่ะครับ” ไม่นานสารัชจึงพาร่างสูงโปร่งมาถึงห้องแต่งตัว ก่อนจะ หยิบวอร์คกี้ ทอล์คกี้ที่เสียบอยู่กับกระเป๋ากางเกง กดค้างพลางกรอกเสียงดังฟังชัดลงไป “อินทัชมาถึง แล้วนะครับ กำลังจะแต่งหน้าทำผม” เขาเอ่ยชื่อตัว ละครที่ธนัชย์จะแสดง ทุกฝ่ายที่มีวอร์คกี้ ทอล์คกี้ สามารถรับรู้โดยทั่วกัน ไม่กี่วินาที แต่ละฝ่ายจึงตอบรับ ทราบกลับมา ช่างแต่งหน้าซึ่งเป็นบุรุษเลือดสตรีมานั่งคอยอยู่แล้ว ภายในห้อง จับจองมุมหนึ่งของโต๊ะประชุม เปิดกระเป๋า หนังทรงเหลี่ยมออกเผยให้เห็นสารพัดอุปกรณ์แต่งหน้า ช่างทำผมยึดอีกฝั่ง หวีทุกขนาดเท่าที่จะหาได้ในพื้นปฐพี ถูกนำใส่ตะกร้า เครื่องหนีบผม เป่าผม รวมถึงน้ำยา และครีมจัดแต่งทรงผมวางกันเรียงรายบนโต๊ะ กันยาวีร์เพิ่งถูกนิจนรีบังคับให้รีบอ่านบทตามที่คั่นหน้าไว้ให้ การถ่ายทำจะเริ่มที่ฉากลำดับบนสุดซึ่งอยู่ใน ‘ใบลำดับฉาก’ หรือที่เรียกสั้นๆ ว่า ใบคิว ของวันนี้ โดยหน้าที่หลักที่เธอ ต้องทำคือ ดูแลเรื่องการแต่งกายให้นักแสดง ส่วนชุดที่ต้อง สวมใส่นิจนรีจะเป็นคนหยิบออกมารีดและแขวนไว้ให้ที่ราวนอก บุคลิกภาพและเครื่องแต่งกายรวมถึงการแต่งหน้าและทรงผม ของทุกคน กิติภณได้แจ้งกับช่างแต่งหน้าทำผม และจดไว้ ให้นิจนรีกับดารัตน์เรียบร้อย เธอไม่ต้องคิดอะไรเพิ่มเติม แค่ทำตามที่พี่ๆ บอกอย่างเคร่งครัด ห้ามพลั้งเผลอ ผิดพลาด หรือหลงลืมเป็นอันขาด ส่วนดารัตน์จะเป็นคนคอยถ่ายรูปเมื่อนักแสดงสวมเสื้อผ้าแต่ละชุด เอาเก็บไว้พิมพ์ใส่กระดาษให้ผู้สนับสนุนและเอื้อเฟื้อเครื่องแต่งกาย ผนวกกับใช้สำหรับจดความต่อเนื่อง เพราะนักแสดงจะต้อง เปลี่ยนชุดสลับไปมาตลอด คนที่กำลังอ่านบทละครอย่างตั้งอกตั้งใจเพิ่งสมาธิกระเจิง ธนัชย์เดินเข้ามาพร้อมกับสารัช ผู้จัดการกองถ่ายส่งเขา เสร็จจึงก้มลงจดเวลามาถึงของพระเอกหนุ่ม แล้วค่อย ออกจากห้องไป กิติภณรับช่วงต่อด้วยการแนะนำใครต่อ ใครให้ธนัชย์รู้จัก วกมาถึงกันยาวีร์เป็นคนสุดท้าย พี่ฮาร์ทต้องจำได้แน่ๆ เราเพิ่งเจอกันเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง นัยน์ตาสุกสกาวราวนิลต้องล้อแสงไฟที่ระยับอยู่เมื่อครู่ เพราะขบขับกับคำกล่าวของกิติภณกลับราบเรียบเป็น ปกติเมื่อมองมายังกันยาวีร์ ธนัชย์ขมวดคิ้วนิดหนึ่งเมื่อ หญิงสาวยกมือไหว้เขา ท่ามกลางหัวใจที่เต้นโครมคราม อยู่ในอกของร่างเล็กบอบบาง เธอคิดว่าเขาอาจจะกำลัง คุ้นหน้า ทว่านึกไม่ออก แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ธนัชย์ไม่น่าจะลืมเธอง่ายดาย ใช้เวลาสนทนากันอยู่ เป็นนานนับชั่วโมง ไม่มีทางที่เขาจะจำเธอไม่ได้ “สวัสดีค่ะพี่ฮาร์ท” กันยาวีร์ค้นหาเสียงตัวเองเจอในที่สุด นึกโทษตัวเองที่ไม่มีเวลาแต่งหน้าเมื่อเช้า ป่านนี้เขาคงเ ห็นแก้มร้อนๆ ของเธอแดงก่ำไปถึงไหนต่อไหน น่าอับอาย จนอยากจะหันหลังหนีให้พ้นจากสายตาคมๆ นั่น! “โยโย่เหรอ...” ชายหนุ่มทวนชื่อเล่นเธอช้าๆ “ชื่อแปลกดีนะ” เพียงเท่านั้นแล้วจึงหันไปหาช่างแต่ง หน้าซึ่งคอยท่าอยู่ เขาหลับตาลง ปล่อยให้ใบหน้าถูกฉีด พรมด้วยน้ำแร่ ไม่ได้หันมาสนใจเธออีกเลยจนกระทั่ง แต่งหน้าทำผมพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้า จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:52:23

ความคิดเห็นที่ 6 กันยาวีร์ทำหน้าที่ของตนเงียบๆ ติดใจสงสัยคับแน่น อยู่ทุกอณูจนอยากระเบิดถามธนัชย์ให้รู้แล้วรู้รอด หากโอกาสไม่สบให้เธอเลย แม้หลังจากถือเสื้อผ้าพา เขาไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำชาย จนธนัชย์สวมถุงเท้า รองเท้าเสร็จสรรพ พร้อมถ่ายทำฉากแรกซึ่งมีเขาเข้า ฉากคนเดียว กันยาวีร์ยังคงหาช่องทางเอ่ยถามชายหนุ่ม ไม่ได้ นักแสดงเข้ามาในห้องกันอีกหลายคน ระหว่างที่ธนัชย์ถูก สารัชเชิญไปถ่ายทำฉากแรกที่ล๊อบบี้ของโรงแรม กันยาวีร์ ไม่ต้องตามลงไปด้วย เพราะเขายืนยันจะใส่สูทเลย ไม่อยาก ให้เธอลำบากคอยถือให้แล้วเดินตามต้อยๆ แบบที่กิติภณสั่งให้ทำ “ซีนหน้า น้องฮาร์ทเขาต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ยังต้องใส่สูทอยู่ โยต้องถือสูทตามไปทีหลังนะจ๊ะ อย่าให้เขาใส่เดินไป เดี๋ยวเขา จะร้อน แอร์ที่นี่ไม่ค่อยเย็นเลย ร้อนแล้วก็เหงื่อแตกรู้มั้ยคะ ภาพออกไปมันไม่สวย อ้อ! พี่ช่างแต่งหน้ายังไม่ว่าง ต้องแต่ง ให้คนอื่น เราน่ะช่วยพี่เขาที หยิบกระดาษทิชชูไปคอยซับเหงื่อ ซับหน้าให้พระเอกด้วย เขาต้องหล่อตลอดนะคะ” กันยาวีร์พยักหน้าหงึกหงัก คิดถึงวรมณเป็นครั้งที่เท่าไร ไม่อาจจะนับได้ เธออยากจะตะโกนบอกเพื่อนสนิทสาวดังๆ ให้อีกฝ่ายหัวเราะเยาะเล่นว่า ‘ฉันกำลังถูกตั้งโปรแกรมให้ ทำงานเหมือนหุ่นยนต์ มีพระเอกของเรื่องเป็นเจ้านาย และฉันเป็นคนรับใช้เขา เหมือนที่แกต้องทำงานบ้านให้เขาเลย’ เมื่อทุกอย่างดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น เวลากลับเดินเร็ว อย่างน่าอัศจรรย์ การถ่ายทำดำเนินมาถึงฉากถัดไปเหมือน เพิ่งผ่านไปเพียงไม่กี่นาที ธนัชย์เดินเร็วๆ กลับมาที่ห้องแต่งตัว ปลดเน็คไทและถอดเสื้อนอกออกระหว่างทาง ส่งให้กันยาวีร์ที่ ยืนคอยท่าอยู่แล้ว เธอรู้เพราะนิจนรีได้ยินเสียงขานสั่ง ‘คัท’ เสร็จสิ้นฉากจาก วอร์คกี้ ทอล์คกี้ เร่งให้กันยาวีร์ไปยืนรออยู่หน้าประตู จึงดู เหมือนเธอปฏิบัติหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบ “ต้องเปลี่ยนกางเกงมั้ยครับ” ธนัชย์หันมาถามกันยาวีร์ หากนิจนรีช่วยตอบให้แทน “ไม่ต้องเปลี่ยนค่ะ เปลี่ยนแต่เสื้อ” ยังไม่ทันสิ้นประโยค ธนัชย์ปลดกระตุมเสื้อจนครบ ถอดออกเห็นแผงอกกว้างตึงแน่น ผิวเนื้อเนียนละเอียด กล้ามแขนสมส่วนอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ เขาไม่ได้สนใจสายตาของทุกคนรอบห้องที่มองมาอย่าง ตะลึงพรึงเพริด แม้แต่กันยาวีร์ยังยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่ ต่อหน้าร่างสูงซึ่งกำลังเปลือยท่อนบน เขายังไม่เห็นด้วยซ้ำ นิจนรีเห็นอีกฝ่ายตาค้าง จึงสะกิดพร้อมส่งเสื้อตัวใหม่ให้ ท่ามกลางสีหน้าตำหนิติเตียนจากดารัตน์ กันยาวีร์จึงค่อยรู้สึกตัว คว้าเสื้อส่งต่อให้ธนัชย์รวดเร็วโดยพยายามไม่มองอาหารตา ซึ่งล่อแหลมสุดประมาณ เธอสูงเพียงหัวไหล่เขา ระดับใน การมองเห็นจึงไม่พ้นเรือนกายล่ำสัน ทำได้ดีอย่างเดียวคือ หันหนีระหว่างที่ธนัชน์สวมเสื้อตัวใหม่ ธนัชย์พบว่ากันยาวีร์พาดสูทไว้ที่แขน จึงพนักหน้าและ เดินนำเธอออกจากห้องโดยไม่ทักท้วง เขาเข้าใจว่า หญิงสาวคงถูกสั่งมาให้ทำหน้าที่เช่นนี้ ไม่ต่างอะไรไป จากกองถ่ายภาพยนตร์ซึ่งเพิ่งร่วมงานกันมา แปลกสัก หน่อยตรงที่บริษัทนี้พินอบพินเทาเขาจนตัวแทบลอยได้ แค่หันรีหันขวางนิดเดียว ทั้งผู้จัดการกองถ่าย ผู้ช่วยผู้ จัดการฯ หรือแม้กระทั่งปานเกล้าซึ่งเป็นฝ่ายธุรกิจฯ หากใครอยู่ใกล้จะต้องรีบวิ่งมาถามไถ่เอาใจ ต้องการ อะไรหามาให้ได้ตลอด บริการดิบดียิ่งกว่าบนเครื่องบิน เสียอีก! ไหนจะหญิงสาวหน้าตาน่ารักค่อนไปทางคนที่มี เชื้อสายจีนอยู่ในตัว ร่างเล็กจิ๋วแทบปลิวลม แบบบาง หากกลมกลึงสมส่วน เขาพบเข้ายังตกใจ ไม่คิดว่าเธอ จะทำงานที่บริษัทของผู้กำกับอานนท์ เพราะนึกว่าเป็น นักแสดงใหม่มาเข้าฉากไม่กี่ฉาก ผิวพรรณผุดผาดเนียน ใสเหมาะจะจับแต่งตัวสวยๆ มากกว่าให้ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ ส่งเสื้อผ้าให้เหล่านักแสดงผัดเปลี่ยน วิ่งตามคนนู้นทีคนนี้ ทีตามแต่จะถูกไหว้วาน ใครว่าผู้กำกับอานนท์คัดเลือกตัวนักแสดงเก่งกาจ ขนาดไหน เห็นทีธนัชย์คงจะต้องลดราคาคุยลงเสียกึ่งหนึ่ง เพราะไม่เห็นต้องไปค้นหาเพชรนิลจินดามาประดับวงการไกลเลย... เดินเหินผ่านหน้าไปมาอยู่ใกล้ตาตั้งคนนึง! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:55:26

ความคิดเห็นที่ 7 กว่าจะสบโอกาสโทรศัพท์หาวรมณได้ กันยาวีร์หา จังหวะจนมาลงเอยที่หลังรับประทานอาหารกลางวัน ยังดีที่เธอไม่ค้องคอยปรนนิบัติเหล่านักแสดง เพราะทั้ง หมดตกเป็นภาระฝ่ายผู้จัดการกองถ่ายและสวัสดิการ แม้ใจอยากจะบริการธนัชย์ใจจะขาด หากกันยาวีร์จำ ต้องเก็บอาการไว้สุดฤทธิ์ “หายไปเลยนะโยโย่ ฉันรอให้แกโทรมาจนจะแก่อยู่แล้วเนี่ย” วรมณทักเป็นประโยคแรก ไม่วายแหย่เพื่อนซี้สุดสนิทให้หาย คิดถึง “เป็นไงล่ะพ่อเทพบุตรของแกน่ะ เขาไปเกิดเป็นมนุษย์รึยัง” “ฉันจะบ้าตายอยู่แล้วเหมียว แกช่วยมาหาทีเถอะ” แม้จะส่ง เสียงกระซิบกระซาบ หากน้ำหนักอารมณ์ยังคงส่งผ่านคลื่น โทรศัพท์เคลื่อนที่ไปหาวรมณได้ไม่ยากเย็นนัก “อะไรๆ ค่อยๆ ขยายความหน่อย อะไรกันที่แกว่าจะบ้าตาย” “ขาฉันจะขวิด ต้องวิ่งตามนักแสดงไปหน้าเซ็ทตลอดทุกฉากเลย ส่วนของพี่ฮาร์ทน่ะฉันเต็มใจทำให้เขาที่สุด แต่คนอื่นนี่สิ โดยเฉพาะผู้หญิง ฉันต้องถือส้นสูงตามไปเปลี่ยนให้ ทำไมใส่ กันไปเลยไม่ได้ก็ไม่รู้ เดินก็ไม่ไกล ลิฟต์ก็มี แล้วพอเจ๊ๆ ทั้งหลายเปลี่ยนรองเท้า ฉันก็ยังต้องเอาอีแตะคุณเธอมาถืออีก โอ๊ยตายๆ อึดอัดมาก! จะเจ๊าะแจ๊ะกับพี่ฮาร์ทก็ไม่ได้ เขามีคิวถ่ายแทบทุกซีนเลย” คนฟังขมวดคิ้วเข้าหากันจนแทบเป็นปมแน่น เธอจินตนาการ ไม่ออกนัก หากคำพร่ำบ่นเป็นชุดรัวเร็วจากปากกันยาวีร์สร้าง ความประหลาดใจแกมมึนงงให้กับวรมณไม่น้อย “นั่นมันโลกอะไรน่ะ บริษัทอื่นเขาเป็นแบบนี้รึเปล่า แกอยู่ผิดที่ผิดทางป่ะเนี่ย” “ไม่ผิดหรอก พี่ฮาร์ทก็อยู่ที่นี่” กันยาวีร์ยังคงใช้ธนัชย์ เป็นใหญ่ ชี้ช่องให้วรมณเอ่ยแย้งได้ทันควัน “แล้วถ้าไม่มีพี่ฮาร์ท แกยังจะทำอยู่มั้ยนั่น นี่มันวันแรก เองนะโย” เสียงเล็กใสหนักขึ้นด้วยอารามกังวล “ชักเริ่ม ไม่สนุกแล้วนะ แล้วถ้าไม่นับเรื่องเหนื่อยสายตัวแทบขาด ยังมีอย่างอื่นอีกรึเปล่า” “ไม่มีหรอกตอนนี้ ก็มีแค่เรื่องนี้แหละ แต่ฉันไม่ใช่คนที่ จะท้อแท้กับอะไรง่ายๆ นะ แกไม่ต้องห่วงหรอก อย่าง มากเพื่อนแกก็กลายเป็นหุ่นยนต์” “พี่ฮาร์ทของแกเขาไม่ให้กำลังใจแกเลยหรือไง ตอนคุย เรื่องนาฬิกาเห็นเข้ากันดิบดี” “เขาคุยกับฉันนับคำได้ด้วยซ้ำ” กันยาวีร์ตัดพ้อเสียงขุ่น “นักแสดงที่นี่ทำตัวห่างเหินกับทีมงานจนแทบจะเหมือน พวกเขาเป็นเทวดานางฟ้า แล้วพวกฉันเป็นเบ๊หรืออะไร สักอย่าง” “ได้ข่าวว่าอาชีพเบ๊เนี่ย เป็นสิ่งที่แกเสนอตัวกับพี่วิปปิ้งเลยนะ” “ไม่ตลกนะเหมียว” กันยาวีร์ว่าเสียงเครียด หน้างอง้ำ “ฉันไม่ชอบเลย เห็นแล้วหงุดหงิดจริงๆ พี่ฮาร์ทชอบคุยกับ แม่ลีน่า แล้วก็มีน้องโอ๋คอยโอ๋สมชื่อ ออดอ้อนออเซาะเขา เหลือเกิน ฉันได้ยินมาว่าพี่ฮาร์ทกับลีน่ากิ๊กกันด้วย แล้วเขา ก็ยินยอมพร้อมใจ เพราะว่าคุณแม่ของลีน่าน่ะเป็นเจ้าแม่สื่อ บันเทิง กุมชะตาดารานักแสดงดังๆ ไว้หลายคน พี่ฮาร์ท เลยต้องเกรงใจลีน่า” “สรุปว่าแกหึงหวงเขา” “ก็ประมาณนั้น แต่ฉันไม่ชอบเลย ลีน่าอะไรนั่นก็ชอบถึง เนื้อถึงตัวพี่ฮาร์ท เขาไม่ปัดป้องด้วยนะ ทำเฉยเชียว” “เขาเล่นด้วยรึเปล่าล่ะ ทำไมแกไม่สังเกตดีๆ ก่อน ฉันว่า อย่าเพิ่งตีโพยตีพาย” “เขาก็ไม่ได้อะไร แต่เขายิ้ม หัวเราะ แล้วก็พูดคุยกับลีน่าดี๊ดี” คนเล่าหันซ้ายหันขวาอีกทีหนึ่งเพื่อระวังตัว เห็นว่าไม่มีใครอยู่ ในละแวกที่เธอยืน จึงว่าต่อ “ทีกับฉัน เหมือนกับดอกพิกุล จะร่วงออกมาจากปาก ฉันยังยืนยันนะว่าฉันนับคำได้” “นี่แก แกเพิ่งเจอเขาแค่ไม่เท่าไหร่เองนะ อย่าเพิ่งด่วน สรุปอะไรไปเลย แล้วก็อย่าบ้าเขาให้มันมากนัก เอาหูไป นาเอาตาไปไร่ซะบ้าง ถ้าแกยังอยากทำงานอยู่ใกล้ๆ พี่ฮาร์ทอย่างมีความสุข แกก็ต้องทำใจให้สบาย” “ฉันอยากให้แกมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน” กันยาวีร์พูดจบ คนฟัง ถึงกับถอนหายใจยาวให้ได้ยิน นึกเป็นห่วงเป็นใยอีกฝ่าย จับใจ เค้นสมองหาวิธีช่วยทำให้กันยาวีร์รู้สึกดีขึ้น “ฟังนะ แกต้องเชื่อมั่นในตัวเอง พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆ แต่งหน้าแต่งตัวสวยๆ มั่นใจเข้าไว้ ถ้าแกเชื่อว่าแกทำได้ ต่อให้ผีสางนางไม้ที่ไหนมาขัดขวาง แกก็จะต้องทำให้ได้ ถึงแกจะโรคจิต ฉันก็รักแกนะ” หลังจากวางสาย กันยาวีร์ยังคงยืนอยู่คนเดียวหลังอาคาร โรงแรม เหงาหงอยเปล่าเปลี่ยวยามไม่มีวรมณคอยเป็น เพื่อนยู่ใกล้ๆ ไม่นานจึงได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ดังมา ร่างบางจึงเตรียมจะเดินกลับไปยังห้องเสื้อผ้า หากต้อง ชะงักค้างอยู่กับที่ เพราะธนัชย์หยุดยืนยิ้มให้ เขามอง เห็นกันยาวีร์ก่อน เธอจึงพยายามฉีกยิ้มตอบ ไม่อยู่ใน อารมณ์พิศวาสเขาแม้แต่น้อย เธอยังคงคิดถึงแต่วรมณ เพียงคนเดียว เมื่อปราศจากเพื่อนสาว กันยาวีร์เหมือนต้นไม้ แห้งแล้งน้ำ รอวันเหี่ยวเฉา ขนาดเทพบุตรจากสรวงสวรรค์ยืนอยู่ตรงหน้า ยังไม่มีแก่ใจจะร่าเริงเบิกบาน! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 01:59:11

ความคิดเห็นที่ 8 “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับ” ธนัชย์เอ่ยถาม ไม่คุ้นกับใบหน้าตูมๆ อมทุกข์ของกันยาวีร์สักนิด เขาเคยเห็นแต่ท่าทางมุ่งมั่นกระฉับกระเฉง แม้จะเหนื่อย จะหนัก หากคนตัวเล็กกว่าไม่เคยเกี่ยงงาน ยังนึกชมว่า เธอหาพลังมาจากไหนมากมาย ทว่ายังไม่ทันได้ตอบคำถาม ลลนาเดินยิ้มมาจากทาง ด้านหลังธนัชย์ โผเข้าเกาะแขนชายหนุ่มราวกับสนิท สนมกันไม่ต่างจากคำเล่าลือ “คุยอะไรกันอยู่คะ พี่ฮาร์ทรู้จักเด็กใหม่ของพี่กิ๊บเก๋ด้วยเหรอ ลีน่าทำงานกับผู้กำกับอานนท์มาหลายเรื่อง เพิ่งเคยเจอ โยโย่วันนี้เอง เห็นพี่กิ๊บเก๋บอกว่ามาใหม่ เพิ่งเริ่มงาน” “ก็รู้จักตอนมานี่แหละ” กันยาวีร์อ้าปากค้าง กะพริบตามองธนัชย์เหมือนเขา เป็นมนุษย์ประหลาด เสียงนุ่มทุ้มที่ตอบลลนายังคง ดังซ้ำไปซ้ำมาในโสตประสาท ทะลุทะลวงอวัยวะต่างๆ ผ่านลงไปจนถึงหัวใจ พาลให้ก้อนเนื้อนั้นเต้นตุบๆ รัวแรงเจียนจะวาย มือเรียวเล็กกำแน่น ใบหน้าน่ารัก เห่อร้อน ความผิดหวังปรากฏให้ธนัชย์เห็นชัดในดวงตารีเรียว ก่อนจะแปรเป็นความว่างเปล่าจนคนมองใจหวิวๆ คิ้วหนาเข้มขมวดเข้าหากันแน่น มีกิ๊กเป็นลูกสาวผู้มีอิทธิผลกับสื่อบันเทิง ถึงขนาดต้องโกหกพกลมเลยเหรอพี่ฮาร์ท แค่บอกว่ารู้จักกันมาก่อน มันคงไม่เสียหายอะไร ขนาดนั้นหรอกมั้งคะ? โทรศัพท์เคลื่อนที่ในกระเป๋ากางเกงธนัชย์ดังขึ้น เขาจึงปลดมือลลนาออก หยิบมามองดูหมายเลข ที่ปรากฏบนหน้าจออย่างสงสัยเพราะไม่คุ้นเคย ทว่าเขาไม่มีผู้จัดการส่วนตัว การที่จะต้องรับสาย บุคคลแปลกหน้าจึงเป็นเรื่องปกติ ร่างสูงยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู พึมพำขอตัวจาก กันยาวีร์และลลนา เดินเลี่ยงไปอีกทาง ทิ้งให้ หนึ่งสาวที่เป็นถึงนางเอกละครซึ่งตนกำลังแสดง อยู่หน้าเจื่อน ส่วนอีกหนึ่งหน้าซีดเผือด นึก ทบทวนการกระทำอันเรียกได้ว่าแทบจะไร้การ ยั้งคิดตรึกตรอง อาจจะจริงของวรมณ เธอกำลัง อยู่ผิดที่ผิดทาง ไปต่อไม่ได้ หันหลังกลับไม่ทัน! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:01:10

ความคิดเห็นที่ 9 วรมณรอไม่นาน คนที่เธอต้องการความช่วยเหลือ จากเขาจึงรับสาย “สวัสดีครับ” “สวัสดีค่ะ คุณฮาร์ท” เธอไม่รอช้า แนะนำตัวต่อทันที “เหมียวนะคะ คนที่ทำนาฬิกาคุณตก” “อ้อ! ว่าที่แม่บ้านของผมเอง” เขาอมยิ้มนิดหนึ่ง เลิกคิ้วขึ้นพลางถาม “ใจร้อนหรือไงครับ ที่โทรมานี่คง ไม่ได้อยากจะให้ผมเลื่อนกำหนดวันทำงานคุณมาเป็น เร็วขึ้นหรอกนะ” “นี่คุณ...” วรมณพยายามปรับน้ำเสียงให้ราบเรียบที่สุด “...ฉันจะโทรมาขอให้คุณช่วยอะไรหน่อยต่างหากค่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องนาฬิกา แล้วก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องงานคนใช้อะไรด้วย” คนฟังหัวเราะร่วน จนได้ยินเสียงฮึดฮัดไม่พอใจจากอีกฝ่าย จึงยอมเป็นการเป็นงาน “ผมรอฟังอยู่” “คืองี้ คุณคงเจอโยโย่ที่กองถ่ายแล้วใช่มั้ยคะ อย่าหาว่า ฉันเอาความลับเพื่อนมาเล่าเลยนะ แต่โยน่ะไม่เคยทำงาน หนักเลยสักอย่าง ฉันฟังเพื่อนบ่นแล้วก็สงสาร อยากช่วย แต่ละครเปิดกล้องแล้ว จะไปขอให้พี่วิปปิ้งช่วยฝากงาน ให้อีกก็คงไม่ดีแน่ พี่วิปปิ้งจะอึดอัดเปล่าๆ” เขายอมรับว่าตามไม่ทัน จับต้นชนปลายไม่ถูก หากวรมณไม่เปิดโอกาสไม่ซักถามข้อสงสัย เธอเอ่ยต่อ รัวเร็วราวกับถ้าไม่พูด เขาจะต้องปฏิเสธการช่วยเหลือ โพล่งออกไป “แล้วอยู่ดีๆ ฉันจะเข้าไปทำงานในกองถ่ายละครที่คุณ เล่นอยู่เพื่อช่วยเพื่อนทำงาน มันก็ดูตลกเหมือนเด็กเล่น ขายของ” หลังจากนิ่งไปอึดใจหนึ่ง สมองเขาจึงประมวลผลรวดเร็ว “ก็คุณกำลังจะเล่นขายของไม่ใช่เหรอครับ” อย่างไรเสีย ยังคงอดแหย่ไม่ได้ “ฉันรู้” วรมณยอมรับโดยไม่มีท่าทางแง่งอน “ฉันรู้ว่ามัน ไม่เหมาะไม่ควร แต่ขืนปล่อยให้โยอยู่คนเดียว ฉันก็เป็น ห่วงเพื่อน แต่ฉันรู้ว่าคุณจะช่วยฉันได้” “คุณอาจจะเข้าใจว่าพี่วิปปิ้งของคุณกับคุณโย ฝากคุณ โยเข้าทำงานอย่างง่ายดาย แต่กับผมมันคนละกรณีกัน นะครับ” เขากำลังจะอธิบายต่อ หากวรมณแทรกขึ้นมา ก่อน “ฉันไม่ขอให้คุณฝากงานให้หรอกค่ะ” “อ้าว...ถ้าอย่างนั้นคุณโทรหาผม จะให้ช่วยอะไรล่ะ” “ฉันอยากไปที่กองถ่ายละคร ในฐานะผู้จัดการส่วนตัว ของคุณ” “ว่าไงนะครับ!” ชายหนุ่มแทบหยุดหายใจ เขาทั้ง อึ้งทั้งทึ่งกับแต่ละอย่างของวรมณและกันยาวีร์ ไม่รู้จะ ขบขันหรือปวดศีรษะมากกว่ากัน “คุณกำลังจะทำให้ เรื่องยุ่งยาก” แม้รู้ว่าจะได้รับคำท้วงติง หากวรมณไม่ลดละความพยายาม “มีคุณคนเดียวที่ช่วยฉันได้ ช่วยชีวิตโยได้ คุณไม่รู้หรอกว่า ถ้าโยอยู่ที่นั่นคนเดียว ปัญหาจะตามมาเป็นพรวน โยไม่มี ความยับยั้งชั่งใจเลยนะคะ ฉันกลัวว่าเพื่อนจะทำอะไรพลาด ไปจนคนอื่นดุด่าว่ากล่าว ไหนจะ...” กำลังจะเอ่ยพาดพิง ถึงธนัชย์ หากริมฝีปากอิ่มสวยยั้งไว้ได้ทันท่วงที จึงไม่พลั้ง ออกไป “ไหนจะอะไร” “ไหนจะแรงที่ไม่ค่อยจะมีอีก น่าสงสารออก คุณเห็น แล้วไม่สงสารบ้างเลยหรือไงคะ” คนถูกกล่าวหาว่าเห็นแล้วไม่สงสารกลอกตาไปมา อดกลั้นอารมณ์อย่างยิ่งที่จะไม่ถอนหายใจ “ผมจะ ขอคิดดูก่อน แล้วจะให้คำตอบคุณทีหลัง หวังว่า คุณจะสติดีพอ และรู้อยู่ตลอดเวลาว่ากำลังทำอะไรอยู่” “แน่นอนค่ะ ฉันรู้ตัวดีว่ากำลังทำอะไรอยู่” “ผมไม่คิดว่ามันจะง่าย” เขาบอกเสียงเข้มขึ้น วรมณ จึงตั้งใจฟัง “การที่นักแสดงผู้ชายคนนึงกำลังจะพา ผู้จัดการส่วนตัวที่เป็นผู้หญิง ติดสอยห้อยตามไปด้วย ทุกที่ โดยไม่มีสื่อไหนเคยเห็นหน้าค่าตามาก่อน ไม่ต่างอะไรจากการเปิดตัวคู่ควงลับๆ สักคน คุณพอ จะนึกภาพออกมั้ย” วรมณพยักหน้าหงึกหงัก พยายามคิดตาม รอฟังเขา เอ่ยต่อ “ถึงแม้ว่ายังไม่เคยตกลงเซ็นสัญญากับทางช่อง แต่ผมว่าข่าวที่ออกมาไม่น่าจะเป็นผลดีกับใคร ถ้าเพื่อน คุณเลือกทางเดินแล้ว ก็ถือว่าจะต้องพร้อมรับผลที่ตามมา อีกอย่าง คนอื่นเขาไม่เหนื่อยกันเหรอ ไม่เห็นต้องมี เพื่อนสนิทตามไปคอยช่วย” ว่าจะทำใจสงบนิ่ง บังคับตนเองให้เป็นกลางมากที่สุด หากวรมณยังอดไม่ได้ที่จะเข้าข้างกันยาวีร์ แม้จะเห็นด้วย กับที่เขาเอ่ยมา “ฉันแค่เป็นห่วงเพื่อน สงสารด้วย มันไม่ง่ายเลยสำหรับโย” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:04:15

ความคิดเห็นที่ 10 “แล้วสิ่งที่คุณคิดจะทำก็จะทำให้เรื่องยุ่งยากหนักขึ้นไปอีก” “สรุปว่าคุณจะไม่ช่วยเหรอคะ” ได้ยินเสียงที่เคยกังวานอ่อนลงไปถนัด คนทำท่าจะไม่ช่วย เกือบจะใจอ่อน หากเขายังหนักแน่นพอ ไม่อยากจะจินตนา การถึงปัญหาที่ตามมาเป็นพรวนหากยอมช่วยเหลือวรมณ “ผมไม่ได้อยากแล้งน้ำใจ แต่เรื่องนี้มันไม่สมควรจริงๆ มันเหมือนคุณเห็นเพื่อนเข้าโรงเรียนไปเรียนหนังสือ แล้วคุณจะตามเข้าไปสอบด้วยทั้งๆ ที่ไม่ได้สมัครเรียน ถึงผมจะช่วยให้คุณเข้าสอบได้ แต่มันก็ไม่ถูกต้องหรอก จริงไหม” “ฉันแค่อยากจะตามไปเข้าเรียนบ้าง” วรมณรู้ดีว่าเหตุผล เธอมีน้ำหนักไม่เพียงพอ นำไปโต้แย้งกับเขาคงไม่ชนะ หากความหวังยังมี เธอจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเขาจะปฏิเสธอีกหน “ไม่ทันแล้วล่ะครับ อีกอย่าง ไม่มีใครอยากต่อกรกับลีน่าหรอก เชื่อผมเถอะว่าคุณไม่อยากได้ตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวนี่สักนิด” เห็นเธอเงียบไป เขาจึงเอ่ยต่อ “ลีน่าเป็นลูกสาวของคุณกนกวรรณ คนที่ชอบออกโทรทัศน์แล้วก็มีฉายาว่า ‘เจ๊ดึงดัน’ พอจะนึกออก มั้ยครับ ฉายาแบบนั้นก็เพราะดึงดาราร่วงมาหลายคน ดันให้ดังไปเ ลยก็เยอะแยะ กุมสื่อไว้ในมือตั้งครึ่งค่อนวงการแบบนั้น จะทำอะไรก็ได้” “ฉันไม่มีหวังเลยเหรอคะ โยจะต้องหัวเดียวกระเทียมลีบอีกนาน เลยเหรอ คุณเองก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะช่วยโยได้ ต่างคนต่าง ยุ่งกับหน้าที่ตัวเอง” “ถ้ากล้าจะตัดสินใจเลือกเดินไปทางไหน ก็ต้องกล้ายอมรับ ผลลัพธ์ที่จะตามมา” เขาพูดมาไม่ผิดเลย แต่... “คุณพอจะมีคำแนะนำอะไรบ้าง มั้ยคะ ถึงจะไม่ยอมช่วย ขอให้ฉันหายกังวลหน่อยก็ยังดี” “ใจคอคุณจะแขวะผมไปตลอดเลยใช่มั้ย ว่าผมไม่ยอมช่วย” “ก็หรือคุณจะช่วยล่ะ” “เอาล่ะๆ ถ้าคุณคิดถึงเพื่อนคุณ ก็ไปเยี่ยมได้นี่ ไปเช่าโรงแรมอยู่ใกล้ๆ กับที่ทีมงานกองถ่ายพักอยู่ ตอนกลางคืนให้คุณโยไปค้างกับคุณก็ยังได้ แต่ต้องปลุก เพื่อนคุณให้ตื่นมาทำงานทันเวลา เท่าที่ผมคิดได้ก็มีแค่นี้ แล้วลืมไปได้เลย เรื่องจะเป็นผู้จัดการส่วนตัว” หลังจากวางสาย วรมณจึงโยนโทรศัพท์เคลื่อนที่ออก ห่างตัวปานกับกำลังถือของร้อน ทิ้งกายลงบนที่นอน หนานุ่มอย่างอ่อนแรง การเจรจากับเขาทำให้เธอรู้สึก ราวกับผ่านสงคราม เหนื่อยใจเหลือจะกล่าว แถมยัง ลงท้ายด้วยการประสบความล้มเหลวไม่เหลือชิ้นดี โยโย่เอ๊ย! แกไม่น่าคิดสั้นเลยจริงๆ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:05:59

ความคิดเห็นที่ 11 สถานที่ถ่ายทำวันรุ่งขึ้นยังคงอยู่ในตัวจังหวัดเพชรบุรี กันยาวีร์เริ่มคุ้นเคยกับความวุ่นวายโกลาหลในช่วงเช้า เห็นพนักงานแบกขาตั้งไฟเดินกันขวักไขว่ รถปั่นไฟจอด อยู่ไม่ห่างจากรถสวัสดิการเท่าไหร่นัก เธอขมวดคิ้วเมื่อ เริ่มหันมาสังเกตบ้านร้างหลังใหญ่ราวคฤหาสน์ตรงหน้า “เมื่อวานโรงแรมเกือบร้าง วันนี้บ้านร้าง พรุ่งนี้อะไรร้าง ล่ะเนี่ย” เสียงเล็กๆ พึมพำอยู่คนเดียว ก่อนจะเดินก้ม หน้างุดๆ ไปตักอาหารเช้ามารับประทาน หลังจากขนเสื้อผ้าอาภรณ์เข้าไปยังห้องที่สารัชกำหนด ไว้ให้ฝ่ายเครื่องแต่งกายนักแสดงใช้ หน้าที่ของเธอ กิติภณ ดารัตน์ และนิจนรี จะเริ่มต้นอีกครั้งเมื่อนักแสดง เริ่มทยอยมาถึงและแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยพร้อมที่จะ เปลี่ยนเสื้อผ้า กันยาวีร์จึงมีเวลาละเลียดอาหารอย่างสบายใจ กลับเข้า บ้านร้างอีกทีตอนที่กิติภณกวักมือเรียก “มาเตรียมตัว ทำงานเร็วจ้ะน้องโย พระเอกแต่งหน้าจะเสร็จแล้ว” คนฟังหัวใจเต้นรัว ก้าวยาวๆ ตามกิติภณเข้าห้องไปติดๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานยังวนเวียนหลอกหลอนเธอ ราวกับฝันร้าย กันยาวีร์วาดภาพความสมบูรณ์แบบไร้ที่ ติของธนัชย์เอาไว้ แต่เขากัดกร่อนจินตนาการเธอด้วย คำพูดเพียงประโยคเดียว นัยน์ตารีหวานหม่นเศร้าทุก ทีที่คิดถึง ยื่นมือไปรับบทละครและใบลำดับฉากที่ ดารัตน์ยื่นให้เหมือนคนกำลังเหม่อลอย “น้องโยโย่เป็นอะไรไปรึเปล่าจ๊ะ” กิติภณหันมาทัก เรียกสายตาทุกคู่ในห้องให้จ้องเธออย่างอยากรู้อยาก เห็น “ไม่ค่อยสดใสเลย” “เอ่อ...โยรู้สึกมวนๆ ท้องน่ะค่ะพี่กิ๊บเก๋ สงสัยจะ ทานเยอะไปหน่อย” “ไม่ยักรู้นะคะพี่ ว่าทีมงานที่นี่ มีพวกเรียกร้อง ความสนใจอยู่ด้วย ลีน่าทำงานกับบริษัทนี้มาก็ตั้งนาน เพิ่งเคยเจอพวกเหลาะแหละก็วันนี้ล่ะค่ะ” กันยาวีร์ไม่ทันสังเกตว่าลลนามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ หากคำพูดของนางเอกในบทละครทิ่มแทงเธอได้ชะงัดนัก ดวงตาหมองเศร้าวาววาบ หันไปตวัดค้อนใส่ลลนาทันที ขณะที่กิติภณเต้นผาง กวักไม้กวักมือดารัตน์และนิจนรีให้ ช่วยกันแก้สถานการณ์ หากเป็นพนักงานคนอื่นคงไม่มี ใครกล้ามองลลนาด้วยท่าทางพร้อมสู้ยิบตาเหมือนที่ กันยาวีร์กำลังทำเป็นแน่! วูบหนึ่งที่เธอนึกถึงวรมณ หากเป็นเพื่อนสนิทสาว จะต่อกรกับลลนาอย่างไร ริมฝีปากสีสดยิ้มน้อยๆ เอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงฉาดฉาน “ถ้าคนที่ทานเยอะ ไปแล้วรู้สึกไม่สบายตัวจะต้องกลายเป็นพวกเหลาะแหละ คนที่ชอบเปิดปากแสดงความเห็นแย่ๆ ทั้งที่ไม่มีคนถาม เรียกว่าอะไรดีคะ” “น้องโยโย่!” กิติภณร้องลั่น วิ่งมาตะครุบปากกันยาวีร์ ไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง คว้าแขนเรียวเล็กแน่น กระตุกเบาๆ เป็นเชิงเตือนให้สงบสติอารมณ์ คนถูกเรียกไม่สะทกสะท้าน ดึงมือกิติภณออกพลาง หัวเราะคิกคักเหมือนไม่ได้ใส่ใจว่าลลนากำลังหน้าดำ หน้าแดง ใครต่อใครกำลังตกอยู่ในสภาวะกึ่งอึ้งกึ่งทึ่งไ ปตามๆ กัน จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:08:12

ความคิดเห็นที่ 12 เอ้อ! ยืมเอาคำพูดเหมียวมาใช้บ้าง ก็รู้สึกดีเหมือนเจ้าตัวมา อยู่ด้วยตรงนี้เลยแฮะ ธนัชย์มองกันยาวีร์อย่างพินิจ นึกขันกับท่าทางเหมือนคนตก อยู่ในภวังค์ความสุขของเธอ ราวกับกันยาวีร์ไม่รับรู้ความเป็น ไปของสรรพสิ่งรอบกาย เขานึกอยากรู้จริงๆ ว่าเธอกำลังคิด อะไรอยู่ ถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่ใช่ยิ้มเยาะลลนาแบบที่ ควรจะเป็น “ถ้าเธอไม่ขอโทษฉัน ฉันจะไปฟ้องคุณลุงอานนท์” ลลนาเดินกระแทกเท้ามาที่กันยาวีร์ กิติภณสูดปากหายใจ เหงื่อซึมตามไรผมด้วยความเกรงกลัว กระตุกแขนรุ่นน้อง ตัวเล็กข้างกายเป็นหนที่เท่าไรไม่อาจนับได้ “ฟ้องว่าอะไรคะ” กันยาวีร์ไม่ยืมคำพูดฉบับวรมณมาใช้ แต่เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าลลนาจะไปห้องอานนท์ว่าอย่างไร “ฉันจะฟ้องว่าเธอยอกย้อนฉัน เป็นแค่ทีมงาน มีสิทธิ์อะไร มาพูดจาเล่นหัวกับฉันแบบนี้ ไร้มารยาทที่สุด พี่สารัชเขา ไม่ได้สอนเธอรึไง ว่าควรจะปฏิบัติยังไงกับนักแสดง” สารัชวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้อง ใครสักคนคงโทรศัพท์บอกเขา หากยังไม่ทันได้เข้ามาไกล่เกลี่ย กันยาวีร์กลับเอ่ยขึ้นก่อน คราวนี้เธอไม่ลืมพกวรมณติดปากมาด้วย “ฉันมาทำงานที่ บริษัทนี้ ตามสโคปงานที่พี่กิ๊บเก๋บอก แต่ไม่เห็นมีใครพูด ว่าจะต้องพูดกับนักแสดงยังไง เพราะสำหรับฉัน คุณก็เหมือน ทีมงานทุกคน เดินดินกินข้าวหม้อเดียวกันด้วยซ้ำ แล้วฉันก็ ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้เพราะคุณจ่ายเงินเดือนให้ กรรมเวรอะไรเรา ก็ไม่มีต่อกัน คุณพาลใส่ฉันก่อน ฉันพูดตอบกลับไปแบบนั้นมัน ก็สมควรแล้วนี่คะ แต่ถ้าคุณไม่พอใจ ก็เชิญทำอะไรที่คุณพอใจ ไปเถอะ อย่ามายุ่งกับฉันแล้วกัน” “น้องโยโย่!” ไม่ใช่กิติภณ แต่เป็นสารัช เขาอ้าปากอุทาน เสียงแหบแห้ง หน้าซีดเหมือนคนไร้วิญญาณ “เก็บปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของเธอไปใช้ที่อื่น ฉันเป็นนักแสดง เป็นนางเอกเรื่องนี้ ถ้าเธอไม่พอใจเธอก็ออกไป เพราะยังไงละคร เรื่องนี้ก็ขาดฉันไม่ได้ ให้มันรู้บ้างว่าใครเป็นใคร” ลลนาเลือดขึ้นหน้า หันไปบอกสารัชเสียงดังจนคล้ายออกคำสั่ง “พี่สารัชต้องจัดการ เด็กนี่นะคะ” “ฉันไม่ได้ไม่พอใจ คุณต่างหากที่แกว่งเท้าหาเสี้ยน นั่งนิ่งๆ อยู่เงียบๆ ก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอกค่ะ แล้วสำเนียงก็ ส่อสกุลเหลือเกินด้วยนะ คนอื่นเขาไม่สนทนาโต้ตอบด้วย ก็เพราะสำนวนเขาว่าไว้ หมาเห่าอย่าเหาตอบหรอกค่ะ แต่เผอิญฉันอดไม่ได้ เพื่อนฉันสอนมาว่า อย่าให้พวกนิสัยเสีย ได้ใจ” ลลนาจ้องกันยาวีร์ด้วยสายตาวาวโรจน์ โทะสะจริตทำให้เธอ เกือบเงื้อมมือฟาดลงบนแก้มเนียนใส หากเหลือบไปเห็น ธนัชย์มองมานิ่งๆ จึงนึกขึ้นได้ว่ามีเขาอยู่ในห้องด้วย ร่างเพรียวบางจึงเดินกระแทกเท้ากลับไปที่เดิม เม้มปากแน่นอย่างขัดใจ ไม่ลืมกำชับสารัชขณะทิ้งตัวลงนั่ง “พี่สารัชคะ จัดการตามความเหมาะสมซะด้วยนะคะ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:10:18

ความคิดเห็นที่ 13 “วิญญาณอะไรเข้าสิงจ๊ะโยโย่ ทำไมถึงได้ไปพูดกับ ลีน่าแบบนั้น” กิติภณเอ่ยถามเมื่อลากกันยาวีร์ออกมา จากห้องได้สำเร็จ มีสารัชเดินหน้าบูดบึ้งตามมาติดๆ “ตายๆ อกพี่กิ๊บเก๋จะแตก หัวใจจะวาย” วิญญาณวรมณค่ะพี่กิ๊บเก๋... กันยาวีร์ยิ้มเผล่ ใบหน้าน่ารักสดใสจนสารัชมอง เพลินแม้จะยังชำระความไม่เสร็จ เกือบลืมเรื่อง บาดหมางรุนแรงระหว่างลลนาและกันยาวีร์ ระหว่างที่จำเลยตรงหน้าบิดไปมา ไม่ตอบว่าอะไร กิติภณจึงบ่นต่ออีกยืดยาวจนกระทั่งเหนื่อยหอบ หันไปสะกิดสารัชให้พูดอะไรบ้าง “พี่ไม่ได้ฟังแต่แรก ไม่รู้อะไรเป็นอะไร แต่คราวนี้ จะถือว่าน้องโยทำให้โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ อย่าให้ มีครั้งหน้าแล้วกันนะครับ ถือว่าพี่ขอร้อง ไม่ว่าจะถูก ไม่ว่าจะผิด เราต้องพึ่งนักแสดงทุกคน อย่าให้มี เรื่องเลยนะครับ” “โยขอโทษนะคะที่ทำให้พวกพี่ๆ ลำบากใจ” กันยาวีร์บอกยิ้มๆ “คราวหน้าจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ แต่เมื่อกี๊สะใจพิลึกเลยค่ะ สะใจได้...ไม่ผิดใช่มั้ยคะ” ผู้จัดการฯ กับหัวหน้าฝ่ายเครื่องแต่งกายนักแสดง สบตากันอย่างกังวล นึกกริ่งเกรงเจ้าของเครื่องหน้า หวานๆ ใสๆ ดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นมาจับจิตจับใจ ทีหนึ่งเธอดูสบายๆ หัวอ่อน ว่านอนสอนง่ายกับทุกคน ใครใช้ให้ทำอะไร กันยาวีร์ไม่เคยเกี่ยงงอน ผิดพลาด บ้างทว่าไม่มีใครคิดตำหนิจริงจัง เธอยังคงเป็นน้อง ผู้มาใหม่ ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อยู่เลยเมื่อวานนี้... อีกทีหนึ่ง ไม่รู้อะไรดลใจให้กันยาวีร์สวนลลนา เสียแสบสัน ท่าทางเอาเรื่องก๋ากั่นจนไม่คิดว่า จะใช่ตัวตนของหญิงสาว สร้างความสนเท่ห์น่าปวดหัว เพราะผ่านไปไม่กี่นาที กันยาวีร์คนเดิมจึงกลับมา เล่นเอาพี่ๆ ตามไม่ทัน จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:11:58

ความคิดเห็นที่ 14 การถ่ายทำล่วงเลยไปจนกระทั่งตะวันลับขอบฟ้า ต่างคนต่างแทบหมดเรี่ยวแรงไปตามๆ กัน กันยาวีร์ทรุดกายลงข้างราวแขวนผ้า มองดูดารัตน์ และนิจนรีปรึกษากันเกี่ยวกับเครื่องประดับ กิติภณ กำลังดูทรงผมให้นักแสดง หากสายตาเจ้ากรรมดัน ไปสะดุดอยู่ที่ธนัชย์ซึ่งกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์เคลื่อนที่ นัยน์ตาคมกริบจดจ้องหน้าจอเล็กๆ อย่างเอาเป็นเอาตาย เป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งนอกจากการอ่านหนังสือภาษา อังกฤษที่เธอเห็นว่าเขาชอบทำยามว่างระหว่างรอเข้าฉาก “หล่อเนอะ” นิจนรีนั่งลงตรงข้ามกันยาวีร์ เอ่ยกระซิบ กระซาบ “ลือกันให้แซ่ดว่าพี่ชายหล่อกว่านี้อีก” “ถ้ามีคนหล่อกว่านี้ โยก็จินตนาการไม่ออกแล้วล่ะค่ะ” เธอบอกไปดังใจคิด หากความรู้สึกหลงใหลใฝ่ฝันไม่ ครบเต็มเม็ดเต็มหน่วยเหมือนตอนมาถึงใหม่ๆ อีกต่อไป ธนัชย์เซาะมันให้กร่อนลงด้วยน้ำมือเขาเองล้วนๆ ถึงจะมีอิทธิพลไม่มากพอที่กันยาวีร์จะเพิกเฉยเขาได้ นานๆ หากอารมณ์เคลิบเคลิ้มของเธอไม่เกิดขึ้นให้ กระชุ่มกระชวยหัวใจเลยสักหน ธนัชย์กับเธอยังไม่ได้ คุยกันอีกด้วยซ้ำนับแต่นั้น! “เลิกกองครับ” เสียงผู้กำกับอานนท์ดังมาจากเครื่องมือ สื่อสารหน้าตาละม้ายโทรศัพท์เคลื่อนที่ยุคเก่าที่เรียกว่า วอร์คกี้ ทอล์กกี้ ขณะที่กันยาวีร์เก็บข้าวของจนเสร็จ นิจนรีและดารัตน์ทยอยกันนำทุกอย่างกลับขึ้นรถตู้เหมือน ตอนขามา และในวันรุ่งขึ้น กิจวัตรเดิมๆ จึงเวียนมาใหม่อีก นาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน เหลือธนัชย์เป็นนักแสดง คนเดียวที่เข้าฉากสุดท้าย เขาเดินเข้ามาในห้อง ถอดเสื้อ ยืดส่งให้กันยาวีร์ ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูที่เห็นโผล่ออกมา จากกล่องใบใหญ่ซึ่งยังไม่ได้ปิด เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เมื่อกิติภณส่งเสียงบอกว่าใช้ได้ ร่างสูงจึงไม่รอช้า เปลี่ยนกางเกงตรงหน้ากันยาวีร์โดยไม่คิดจะเดินไปอีก ห้องดังที่ควรจะเป็น ใบหน้าขาวเนียนแดงก่ำ พยายามหันซ้ายหันขวาเพื่อ หาอะไรทำระหว่างรอรับกางเกงจากธนัชย์ หากไม่เป็น ผลเท่าไหร่เพราะคงไม่เนียนนัก เธอแอบเห็นว่าเขา อมยิ้มนิดๆ ขณะยื่นกางเกงมาให้ ซ้ำยังอุตส่าห์มีน้ำใจ ช่วยกลับตะเข็บก่อนจะคืน Hermes ใบเล็กสีส้มสดใสซึ่งสะพายอยู่ข้างกายสั่น เพราะโทรศัพท์เคลื่อนที่ กันยาวีร์หยิบมาเปิดดู พบ ข้อความจากวรมณ ‘เลิกงานแล้วมาเจอฉันที่โรงแรม... รออยู่ที่ห้อง... เอาเสื้อผ้าแกมาให้แล้วชุดนึง พรุ่งนี้ใส่ไปทำงานได้ ไม่ต้องกลับไปเอาของ หารถตรงดิ่งมาเลย รออยู่’ กันยาวีร์นิ่วหน้า พึมพำอย่างงงงวย “อะไรของแกเนี่ยเหมียว แล้วฉันจะไปโรงแรมนี้ยังไง รถก็ไม่มี ทำไมไม่มารับด้วยล่ะยะ” “โรงแรมอะไรจ๊ะ น้องโยจะไปไหน” “คืออย่างนี้ค่ะพี่กิ๊บเก๋ พอดีเพื่อนโยมาน่ะค่ะ คืนนี้โยจะ ขออนุญาตไปค้างกับเพื่อนคืนนึง ที่โรงแรม...” กันยาวีร์เอ่ยชื่อตามที่วรมณส่งมาบอก “แล้วพรุ่งนี้เจอกัน ที่กองถ่ายเลยค่ะพี่กิ๊บเก๋ หกโมงครึ่งรับรองไม่มีเลทค่ะ” กิติภณพยักหน้ารับรู้ “เดี๋ยวพี่บอกคุณท่านสารัชให้ ว่าแต่ว่าน้องโยจะไปยังไงจ๊ะเนี่ย ทางกลับที่พักเราไม่ ผ่านโรงแรมนั้นซะด้วยน่ะสิ” “ผมพักอยู่ที่นั่นครับ ไปกับผมก็ได้” “งั้นพี่รบกวนฝากน้องโยไปด้วยคนนะคะฮาร์ท” กิติภณฝากฝังเสร็จเรียบร้อยจึงรีบวิ่งไปขึ้นรถตู้ที่มา จอดรอรับอยู่หน้าบ้าน ไม่ลืมหันมากำชับกันยาวีร์ “อย่าสายนะจ๊ะหนู” ธนัชย์เดินไปลาอานนท์และบรรดาผู้ช่วยผู้กำกับ สารัชเดินตามไปส่งเขาที่รถ โดยกันยาวีร์รั้งท้าย หญิงสาวสังเกตเห็นว่าเขาไม่ได้ขับรถคันเดียวกับ ที่เจอกันในร้านอาหารตอนวรมณทำนาฬิการาคาแพง ระยับตกพื้นจนหน้าปัดแตกระแหง เธอขมวดคิ้วนิ่วหน้า จำอ่านตัวเขียนภาษาอังกฤษซึ่งติดอยู่ที่ท้ายรถ แล้วท่องจำให้ขึ้นใจ กะว่าจะเก็บเอาไปถามวรมณ การที่จะต้องนั่งรถไปกับเขาตามลำพังทำให้กันยาวีร์ วางตัวไม่ถูก รู้สึกมือไม้เกะกะ อดจำนนกับตนเอง ไม่ได้ว่า ถึงอย่างไรเธอยังคงชอบธนัชย์...มากจน ไม่อาจข่มความประหม่าไว้ได้! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:15:01

ความคิดเห็นที่ 15 “เพื่อนของโยมาเที่ยวเหรอครับ” เขาชวนคุยเรื่อยๆ ฆ่าความอึดอัดที่เริ่มก่อตัวในรถ ผู้หญิงข้างกายคิดอะไรดู เหมือนจะดังไปหมด แสดงชัดเจนออกมาทางสีหน้า แววตาจนไม่ต้องคาดเดาให้เสียเวลา “ค่ะ เหมียวมาเยี่ยมโย พี่ฮาร์ทก็รู้จักเหมียวนี่คะ อยู่กันสองคนไม่เห็นต้องทำไก๋เลย ไม่มีลูกสาว เจ๊ดึงดันอยู่แถวนี้แล้วล่ะค่ะ” “เดี๋ยวนะ” ธนัชย์หันมามองกันยาวีร์แวบหนึ่ง “พี่ไม่เข้าใจว่าโยกำลังพยายามจะบอกอะไร” “ต่อหน้าเจ๊ลีน่า พี่ฮาร์ทจะทำเป็นไม่รู้จักโย โยเข้าใจค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีใคร ไม่เห็นต้องทำเป็นไม่รู้จักกันเลยนี่คะ” คนข้างกายหน้างอง้ำ น้ำเสียงตัดพ้อต่อว่านั่นทำให้ธนัชย์ เกือบหลุดยิ้ม หากไม่เหลือบไปเห็นนัยน์ตาติดจะหวานที่ ตวัดขวับๆ มาเสียก่อน ชายหนุ่มใช้เวลาเรียบเรียงไม่ถึง นาที เอ่ยกลับไปเรียบๆ “พี่ว่ามันคงจะเป็นการเข้าใจผิดอะไรกันซักอย่าง” “พี่ฮาร์ททำให้โยผิดหวัง” กันยาวีร์กระแทกเสียง นึกขัดใจเพราะโรงแรมอยู่ใกล้กว่าที่คิด มือใหญ่ดู อบอุ่นกำลังหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าจอดเทียบ หน้าประตูกระจกใสพอดิบพอดี “พี่ฮาร์ทใจร้าย รู้ไว้เลยนะคะว่าโยจะไม่สนใจพี่อีกต่อไปแล้ว มาถึงขนาดนี้ ทำไมพี่ต้องรังเกียจที่จะบอกว่า เราเคยเจอกัน เรารู้จักกันด้วย!” “พี่ไม่ได้...” ธนัชย์ไม่มีโอกาสได้แก้ตัว ร่างบาง เปิดประตูลงจากรถทันที หันมาเอ่ยขอบคุณเขาพร้อม กับประโยคร่ำลาที่เล่นเอาเกือบหลุดหัวเราะ “พี่ฮาร์ทจำไว้เลย โยจะโกรธพี่ไปจนละครถ่ายจบ เลยคอยดูนะ ออนแอร์แล้วก็ยังไม่หายโกรธด้วย ถ้าพี่ไม่มาง้อ” กันยาวีร์ปิดประตูโครม ท่ามกลางสีหน้างุนงงแกม ขบขันของสารถีหนุ่มหล่อ เขานึกอยากจะลงไปตรวจ ดูสักหน่อยว่าเธอแอบเอาแหวนซึ่งสวมประดับอยู่บน นิ้วเรียวเล็กขูดรถเป็นการระบายอารมณ์รึเปล่า ก่อนจะ ระเบิดหัวเราะดังลั่น ดังพอที่จะทำให้พนักงานต้อนรับ หน้าประตูโรงแรมหันมามองตาปริบๆ หลังจากพารถเข้าจอด โทรศัพท์เคลื่อนที่จึงถูกหยิบ ขึ้นมากด ยกแนบหู รอไม่นานนัก ธนัชย์กรอกเสียง ลงไปอย่างรื่นรมย์ “หวังว่าคงไม่ต้องเสียเวลาถามนะ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:16:58

ความคิดเห็นที่ 16 เกิดมาวรมณเพิ่งเคยเห็นกันยาวีร์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ธนัชย์คงมีอิทธิพลกับเพื่อนสนิทสาวมากเอาการ ทุกอิริยาบถ ของเขาถึงถูกถ่ายทอดจากปากกันยาวีร์ราวกับวรมณเข้าไป ร่วมเห็นเหตุการณ์อยู่ด้วยกัน หากจะเป็นในทางชื่นชอบหรือ ชิงชัง วรมณไม่ค่อยจะแน่ใจเท่าไรนัก “ตกลงแกชอบเขาอยู่มั้ยเนี่ย” “ชอบสิ! ชอบมากด้วย” กันยาวีร์รีบจัดแจงอาบน้ำ เพื่อมานั่งสนทนากับวรมณโดยเฉพาะ คนหนึ่งนอนเอก เขนกอยู่บนเตียงกว้าง ขณะที่อีกคนเดินไปเดินมาเป็นหนูติดจั่น อาการเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาทั้งวันหายเป็นปลิดทิ้ง “แล้วไอ้ที่ทำท่าเหมือนโกรธเขามาเป็นชาติเนี่ย มันอะไร” “แกไม่เคยเห็นเหรอ เขาว่าพระเอกนางเอกต้องทะเลาะกันก่อน แล้วสุดท้ายก็รักกันไง” “เฮ้ย! นอกเรื่องแล้ว แกนี่...กี่ทีกี่หนไม่เคยเปลี่ยนพฤติกรรม เบื่อจริงๆ” “ก็ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพี่ฮาร์ทเขาจำพวกเราไม่ได้ เขาต้อง กำลังแกล้งฉันอยู่แน่ๆ โบราณว่า คนแกล้งแปลว่าคนรัก” “เอากับแกสิ! ไหงวกมาประเด็นนี้ได้ล่ะเนี่ย เจอตัวเป็นๆ แล้วยังเพ้อฝันไม่เข้าเรื่องอยู่อีก แล้วเรื่องเจ๊ลีน่าที่เล่าให้ฟัง นั่นอะไร เขากิ๊กกันไม่ใช่เหรอจ๊ะแม่คุณ” “แกก็ถนัดนักนะ ประเภทชักใบให้เรือเสีย จะปล่อยให้ฉัน เคลิบเคลิ้มมีความสุขสักนาทีสองนาทีไม่ได้เลยใช่มั้ย” “แล้วที่ฉันพูดไป ใช่ว่าจะทำให้แกทุกข์เมื่อไหร่ล่ะ เกลียดจัง ไอ้สายตาวิบวับๆ คู่นี้น่ะ ถึงมันจะชั้นเดียว แต่ก็เก็บความรู้สึก ไม่อยู่เล้ย! เล็กพริกขี้หนูจริงๆ” “อ๊ะๆ ฉันภูมิใจในความน่ารักของตาตัวเองย่ะ” กันยาวีร์หยุด เดิน ทรุดตัวนั่งลงบนเตียง ก่อนจะล้มลงนอนข้างวรมณ “แกว่าเขากิ๊กกันจริงๆ น่ะเหรอ” “อือ” วรมณกระเด้งตัวขึ้นมา เริ่มเล่าเรื่องที่เธอโทรศัพท์คุย กับเขาให้กันยาวีร์ฟัง ตบท้ายด้วยคำถาม “แกว่าพี่ฮาร์ทของแก เขาเกรงใจเจ๊ลีน่ามั้ยล่ะ ฉันคิดว่าถึงจะมีข่าวซุบซิบนินทาเรื่องฉัน กับเขาเล็ดรอดออกไป แต่เขาจะกลัวอะไรล่ะถ้ามันไม่ใช่ความจริง ปล่อยๆ ไปเดี๋ยวก็เงียบ” “ฉันว่าเขาไม่ได้เกรงใจเจ๊ลีน่าหรอกน่าเหมียว มีดีแค่สวย ชนะใจพี่ฮาร์ทไม่ได้แน่” อีกฝ่ายยังดึงดันจะคิดเข้าข้างตัวเอง “แต่ฉันว่าเขาคงไม่เห็นด้วยตามเหตุผลที่บอกมานั่นแหละ เขาพูดถูกนะเหมียว ฉันเลือกทางนี้ ฉันก็ต้องยอมรับไม่ว่าผล มันจะเป็นยังไง ถ้ายอมรับไม่ได้ ฉันก็ต้องหันหลังกลับ” “แกจะยอมแพ้เมื่อไหร่ล่ะ” “เรื่องอะไรฉันจะยอมแพ้ ยิ่งแกโทรไปขอความช่วยเหลือเขา แบบนี้นะ ฉันยิ่งต้องเดินหน้า ถ้าถอนตัวตอนนี้ ก็เท่ากับเรา สองคนเป็นลูกแหง่อย่างที่พี่ฮาร์ทบอกในร้านกาแฟ จำได้มั้ย ที่เขาว่าแกน่ะ” “ทำไมจะจำไม่ได้” วรมณข่มเขี้ยวเคี้ยวฟัน “พี่ฮงพี่ฮาร์ท อะไรของแกนี่ ปากคมยิ่งกว่ามีดซามูไร” “ฉันไม่เห็นเขาจะอะไรกับใครเลย มีแต่แกนี่แหละ” กันยาวีร์ แก้ต่างแทนชายหนุ่ม ก่อนจะยิ้มไปมาอยู่คนเดียว นัยน์ตาแวว วาวราวกับตกอยู่ในภวังค์ เนิ่นนานกว่าจะเอ่ยต่อ “พรุ่งนี้ฉันจะ ไปแกล้งงอนพี่ฮาร์ทต่อ ดูซิว่าเขาจะง้อรึเปล่า” “ระวังเถอะโยโย่ เขาไม่ง้อขึ้นมาแล้วแกจะน้ำตาตกใน” ทั้งที่ใจลุ้นให้เพื่อนหมดหน้าตัก หากวรมณกลับยั้งริมฝีปาก ไว้ไม่ทัน “แกอ่ะ เป็นซะอย่างงี้ไง แล้วยังจะกล้าไปว่าพี่ฮาร์ทอีกนะ” “ฉันก็มีส่วนแย่ของฉัน แกก็มีส่วนน่าเขกกะโหลกของแก เราก็เจ๊ากันแล้วไงล่ะ” สนทนากันเรื่อยเปื่อยอีกยืดยาวกว่าจะผล็อยหลับ งัวเงียตื่นขึ้นอีกทีเมื่อเสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งตั้งปลุกไว้ แผดร้องลั่นห้อง กันยาวีร์นอนลืมนาอยู่หลายนาที ก่อนจะ บอกตนเองว่า “ตื่นได้แล้วโยโย่ ได้เวลาเดินทัพ” “เดินทัพอะไรของแก” วรมณพลิกตัวมาถาม พลางกลืน น้ำลายเพราะคอแห้ง สลัดผ้าห่มออกจากกาย ลุกเดินไป คว้าขวดน้ำบนโต๊ะเครื่องแป้งมาเปิดดื่ม “ทำอย่างกับตัว เองจะใจแข็งพอ งอนเขาได้ตลอดรอดฝั่งงั้นแหละ” กันยาวีร์ลุกตาม หยิบผ้าเช็ดตัวเดินปึงปังเข้าห้องน้ำ ตะโกนบอกวรมณระหว่างกำลังบ้วนปากเตรียมแปรงฟัน “อยากแช่งกันดีนัก ไปส่งด้วย!” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:20:24

ความคิดเห็นที่ 17 ธนัชย์เดินผิวปากมาที่ลานจอดรถ เห็นกันยาวีร์กับ เพื่อนกำลังเดินสวนมาพอดี เขาจึงหยุดยืนคอยอยู่ที่ ประตูข้างคนขับ เอ่ยทักเป็นเชิงเชิญชวน “ไปกับ ผมก็ได้นะครับ” “เขาเรียกว่ารถ Porsche รุ่นคเยนน์ (Cayenne)” วรมณกระซิบบอกกันยาวีร์ อีกฝ่ายถามมาตั้งแต่ยังอยู่ในลิฟต์ “เป็นรถยี่ห้อเดียวกับคันก่อนนั่นแหละ แต่คนละรุ่น” กันยาวีร์ยิ้มทักเขาพร้อมพยักหน้ารับรู้คำตอบของวรมณ แก้มใสซับสีเลือดเมื่อได้ยินประโยคฟังสบายๆ ดูเป็น กันเองจากธนัชย์ หากยังคงพยายามปั้นหน้าทำ ‘งอน’ ใส่ชายหนุ่ม ผลออกมาจึงดูเหยเกพิลึกพิลั่น จนวรมณทน ไม่ไหว ต้องส่งเสียงเตือนเบาๆ ในลำคอ “ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ฉันยังเม้าท์กับโยไม่จุใจเลย” วรมณเป็นฝ่ายเอ่ยขัดศรัทธาชายหนุ่ม คว้าแขนเพื่อน เดินลิ่วๆ ไปที่รถตัวเอง ไม่ลืมหันมาโบกมือลาเขา “อรุณสวัสดิ์นะคะ” เข้ามานั่งในรถได้ กันยาวีร์จึงโวยวาย “แกอ่ะ ฉันยัง ไม่ได้ทักพี่ฮาร์ทสักคำเลยนะ” “ก็นึกว่าไม่อยากทัก” เธออมยิ้มขำพลางออกรถ “เดี๋ยวแกก็ไปเจอเขาอีกที ถึงตอนนั้นค่อยไปทักกันสิ แค่นี้เอง ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้” “รู้หรอกน่ะว่าแกล้ง” พูดไปหน้าบึ้งไป จนวรมณอด หัวเราะไม่ได้ “โบราณว่า คนแกล้งแปลว่าคนรัก” เป็นทีของกันยาวีร์ได้หลุดขำคิกคักออกมาบ้าง นั่งยิ้มหวานเคลิ้มฝันไปตลอดทางจนกระทั่งถึง สถานที่ถ่ายละคร... ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งขับรถมาจอดข้างๆ กันขณะที่ วรมณดับเครื่องยนต์ ริมฝีปากบางพึมพำครุ่นคิด นัยน์ตาคมเป็นประกายแบบคนที่กำลังสนอกสนใจ บางสิ่งบางอย่าง “สองคนนี้ไม่ธรรมดา ยังไม่ทัน ทำงานก็มีปัญญาหา SLK รุ่นล่าสุดมาขับ ท่าทางจะลูกแหง่จริงๆ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:22:55

ความคิดเห็นที่ 18 จบบทที่ 5 ค่ะ โปรดติดตามต่อในบทที่ 6 นะคะ บทนี้ไม่ได้ตรวจคำผิดเลยค่ะ ถ้ามีคำผิดเยอะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ ยังไงฝากนักอ่านทุกท่าน ติชม แสดงความเห็นนะกั๊บป๋ม บางทีแก้จนมึนไปแล้วค่ะ ฮ่าๆ อ่านเองยังคิดอยู่ว่า เอ๋...ตกลงสนุกมั้ยน๊อ? เพราะว่าอ่านหลายรอบเกินค่ะ ฮี่ๆ คุณห้าสิบป่าย ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ยังไงฝากรบกวนติชมด้วยนะคะ :) คุณ scottie อิอิ ขอบคุณมากๆค่ะ พอดีเพื่อนที่เค้าใส่นาฬิกาประมาณนี้ ให้ข้อมูลมาค่ะ (แต่ไม่แพงขนาด 15 ล้านค่ะ) บอกว่า ถ้ามันมีเหงื่อไคล หรือความชื้นเพียงเล็กน้อย แล้วไม่ยอมทำความสะอาด ให้แห้ง แห้งในที่นี้หมายถึง หาอะไรมาเป่า เช่น เอาไป เป่าพัดลมค่ะ อาจจะเป็นคราบหยดน้ำจิ๋ว จริงๆมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นค่ะ แต่ว่าๆ ^-^ ถ้าทิ้งไว้นานๆ นานมากๆจนถึงรุ่นลูกหลาน อาจจะไม่เงางามวับๆน่ะค่ะ เลยหยิบประเด็นนี้มาเล่นกั๊บป๋ม :D ขอบคุณมากนะคะ ฝากรบกวนติชมด้วยนะคะ ฝากด้วยก๊าบๆ คุณ :::อาราเร่::: ฮ่าๆ ขอบคุณค่ะ :) วุ่นวายจริงๆค่ะคู่นี้ จับเอาเรื่องส่วนตัวของจริงๆ มาผสมด้วยค่ะ มันก็เลยวุ่นวายแบบจริงจังสุดๆค่ะ ยังไงฝากติชม ติดตามนะคะ ขอบคุณมากค่ะ คุณ goldensun ขอบคุณมากๆเลยค่ะ ปลื้มมากอุตส่าห์จำกันได้ด้วย ^-^ ดีใจๆค่ะ นิมิตจะอยู่หลังๆ เลยค่ะ ฮี่ๆ เรื่องค่อนข้างยาว(แต่ไม่มาก) วันนี้เลยเอามาลง 3-4-5 เลยค่ะ ยังไงฝากด้วยนะคะ ถ้าเห็นว่าอะไรไม่ดี รบกวนตินะคะ อยากพัฒนาเยอะๆค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 02:33:58

ความคิดเห็นที่ 19 ฝาแฝดสลับตัวกันหรือไง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:42:12

ความคิดเห็นที่ 20 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 18:54:30

ความคิดเห็นที่ 21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11934972/W11934972.html บทที่ 6 ค่ะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 16:01:05