เพลงดวงดาว ตอนจบ และ บทส่งท้าย
|
 |
คุณเสียสติไปแล้ว
โนอาพูดอย่างหมดเรี่ยวแรง ไอรอนไม่สบตากับเขา
...มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้จริงๆ พวกเราไปไม่รอดแล้ว รวมถึงผู้พเนจรด้วย ในไม่ช้าทุกคนก็จะตายกันหมด ผลของกัมมันตภาพรังสีนั้นร้ายแรงยิ่งกว่าที่พวกเราเคยเข้าใจ ไม่ใช่ เราไม่เคยเข้าใจมันเลยต่างหาก เราใช้มันทำลายล้างเผ่าพันธุ์ด้วยมือตนเอง มนุษย์นับเป็นสิ่งมีชีวิตที่โง่เขลาที่สุด
มันต้องมีวิธีแก้ไข
ไม่ มันสายไปแล้ว
...ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ถ้าอย่างนั้นการใช้นิวเคลียร์ทำลายล้างมนุษย์ให้หมดสิ้นไป จะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา
หากไม่มีมนุษย์คอยเป็นตัวถ่วง โลกจะฟื้นตัวได้รวดเร็วยิ่งขึ้น และเมื่อโลกกลับคืนสู่สภาวะที่เหมาะสม ความรู้ทางพันธุศาสตร์ที่ถูกเก็บเอาไว้ในหีบแพนดอร่า จะถูกนำออกมาใช้ในการสร้างมนุษย์ขึ้นใหม่อีกครั้ง การกระทำนี้จะช่วยลดระยะเวลาของการรอคอย และตัดปัจจัยเสี่ยงอื่นๆ ที่อาจเกิดขึ้นจากตัวมนุษย์เองออกไป
แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึง ใครจะเป็นคนสร้างมนุษย์กัน
หล่งถามออกไปทั้งๆ ที่มีคำตอบชัดเจนอยู่ในใจแล้ว
เราเอง...
คางูยะพูดอย่างอ่อนโยน
...ด้วยพลังงานไฟฟ้าอันไม่จำกัดจากโซล่าเซล เราจะทำหน้าที่คอยเฝ้าดู และเมื่อเวลานั้นมาถึง เราจะปลุกมนุษยชาติให้ตื่นขึ้นจากการหลับไหลอีกครั้ง
คีย์มีความคิดอย่างหนึ่งผุดขึ้นมา 'เหมือนกับเจ้าหญิงนิททราเลยสินะ' นิทานที่เขาพึ่งได้รับฟังไปก่อนหน้านี้ เขาเหลือบมองไปยังแพรดาว เธอยังคงยืนหลับตานิ่ง เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าที่เธอเลือกนิทานเรื่องนี้จะมีความหมายอะไรเป็นพิเศษหรือไม่ เขารู้สึกว่าเธอแปลกๆ และเหมือนจะรู้อะไรมากเกินธรรมดา
เขาควรจะต้องแตกตื่น ตกใจ หวาดกลัว หรือรู้สึกอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น 'ทำไมกัน' เขารู้สึกเหมือนมีความสั่นสะเทือนเบาๆ อยู่ในอากาศรอบกาย มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างประหลาด และเขาคิดว่ามันเริ่มต้นมาจากร่างกายของเธอนั่นเอง
เขาสำรวจมองไปรอบๆ อาการเดือดดาลของเนวิเมื่อครู่นี้ก็สงบลงแล้วเช่นกัน ความสั่นสะเทือนในอากาศนี้ คล้ายจะเชื่อมโยงพวกเขาเข้าด้วยกัน ความรู้สึก สงบ มั่นคง ถูกถ่ายทอดออกมา มันเป็นความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าปริมาณความจุในร่างกายเล็กๆ ของเธอ
...แก ไม่ใช่ผู้สร้าง และไม่มีวันจะเป็นได้
หล่งใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว
ผมขอสั่งให้โปรแกรม คางูยะ หยุดการกระทำของ ไอรอน ทันที ตามกฎข้อที่สองซึ่งระบุเอาไว้ว่า หุ่นยนต์ต้องปฏิบัติตามคำสั่งของมนุษย์ ยกเว้นในกรณีที่คำสั่งนั้นขัดกับกฎข้อที่หนึ่ง และกฎข้อที่หนึ่งที่ว่า หุ่นยนต์ต้องไม่ทำร้ายมนุษย์ หรือปล่อยให้มนุษย์ตกอยู่ในอันตราย
เขาพูดอย่างช้าๆ ชัดๆ และใส่ความรู้สึกในเชิงบังคับเข้าไปอย่างเต็มที่ 'มันคือโปรแกรม ไม่ว่าอย่างไรมันก็ต้องทำตามกฎ' นั่นเป็นสิ่งที่เขาเชื่อมั่นตลอดมา
คางูยะมองดูเขาด้วยความรู้สึกที่อาจจะบอกได้ว่าเป็น ความประหลาดใจอย่างเหลือล้น ก่อนที่ใบหน้าของมันจะกลับคืนสู่สภาวะไร้อารมณ์ และเขาคิดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ดี
เราจะปฏิบัติตามคำสั่ง...
รอยยิ้มที่พึ่งจะเริ่มต้นของเขาหายไป เมื่อถูกแทนที่ด้วยยิ้มยียวนของมัน
...ถ้าเป็นคำสั่งจากมนุษย์ และทำไปเพื่อปกป้องมนุษย์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
หมายความว่าอย่างไร
เขาตะโกนแข่งกับเสียงหัวเราะ
พวกคุณไม่ใช่มนุษย์
มันพูดออกมาอย่างมั่นใจ เชื่อมั่นในความจริงของมัน เขากำมือแน่น 'นี่สินะ' ที่มันสามารถทำทั้งหมดนี้ได้ก็เพราะเหตุนี้ มันเชื่อว่าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์ มันจึงไม่จำเป็นต้องสนใจกฎสามข้อ 'แต่มันเป็นไปไม่ได้'
แกพูดบ้าอะไร พวกเราเป็นมนุษย์
เราไม่จำเป็นต้องอธิบาย แต่ในเมื่อยังมีเวลาเหลืออยู่อีกเล็กน้อย เราจะให้ความกระจ่างกับเธอ ภายในหีบแพนดอร่ามีข้อมูลจีโนมของมนุษย์เก็บเอาไว้ด้วย มนุษย์ที่เป็นผู้สร้างเราขึ้นมา มนุษย์ที่แท้จริง
ไอรอนแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด และคีย์มองเห็น ร่างของเธอสั่นสะท้าน มีอะไรที่ไม่ปกติกำลังเกิดกับเธอ
ข้อมูลดังกล่าว ไม่สอดคล้องกับจีโนมของคนเมือง ของผู้พเนจร หรือแม้แต่ของชายคนนั้น ผลจากการที่ต้องสัมผัสกับกัมมันตภาพรังสีทั้งทางตรง และทางอ้อมมาอย่างยาวนาน ได้กัดกินลึกเข้าไปถึงภายใน พวกคุณทั้งหมดเป็นเพียงการกลายพันธุ์ของมนุษย์ที่แท้จริง...
หล่งอ้าปากค้าง
...พวกคุณจึงไม่ใช่มนุษย์
นี่มัน บ้าสิ้นดี ฉันเป็นมนุษย์...ฉันเป็นมนุษย์ และฉันขอสั่งแก
เขาตะโกนเข้าใส่เสียงหัวเราะของมัน
...ไอรอน ถูกคางูยะควบคุมจิตเอาไว้ ที่เธอต้องทำแบบนั้น เป็นเพราะโดนบังคับต่างหาก
คีย์พูดช้าๆ ในขณะที่ยังจ้องมองร่างที่สั่นเทิ้มของไอรอน เขามองเห็นความสั่นไหวในอากาศแปลกๆ ผ่านภาพบนหน้าจอได้ด้วย และเธอกำลังต่อสู้กับอะไรก็ตามที่พยายามจะควบคุมจังหวะของตัวเธอ
...นายพูดเรื่องบ้าอะไร
ฉันบอกนายไปแล้ว ฉันรู้สึกอย่างเต็มที่ว่าซองจดหมายที่คางูยะมอบให้นั้นเป็นของจริง จนกระทั่งมันหายไป แต่มันไม่เคยมีอยู่ มันเป็นจริงเฉพาะในจิตใจของฉันเท่านั้น นั่นหมายความว่าเธอสามารถทำอะไรบางอย่างกับจิตของพวกเรา อย่างเช่น ปรับแต่งมันในทางใดทางหนึ่ง
มันเป็นไปไม่ได้
หล่งค้านเสียงลั่น เขาไม่มีทางเชื่อเรื่องแบบนี้ มันไม่เป็นวิทยาศาสตร์เลยสักนิดในความคิดของเขา คางูยะมองดูคีย์อย่างสนใจ
คุณไอรอน คุณต้องพยายามต่อต้าน คุณต้องเชื่อมั่นในตัวเอง
โนอาไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีใครบอกให้หญิงเหล็กคนนี้เชื่อมั่นในตัวเอง เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เธอทำได้ดีเกินปกติมาโดยตลอด แต่เขาต้องยอมรับว่าไม่เคยเห็นเธอมีสภาพย่ำแย่แบบนี้ เขาไม่รู้ว่าความเหน็ดเหนื่อยที่ต้องเผชิญกับปัญหาอย่างต่อเนื่อง จะกัดกินทั้งร่างกาย และจิตใจของเธอให้อ่อนล้าจนเลยขีดจำกัดไปแล้ว
ส่งเสียงเรียกไปก็ไม่มีประโยชน์ เธออยู่ลึกเกินจะเข้าถึงแล้ว
คางูยะบอกเล่าอย่างไร้อารมณ์ มันไม่ปฏิเสธการคาดเดาของคีย์ เพราะมันเป็นความจริง ความจริงที่มันพึ่งค้นพบเพียงไม่นานก่อนหน้าที่จะถูกขังเอาไว้ โชคดีที่ในตอนถูกตัดการเชื่อมต่อ โปรแกรมบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ทางฝั่งด้านนี้ สามารถทำภารกิจเรื่องเพชรได้สำเร็จลุล่วง ก่อนที่จะถูกระบบกลืนหายไปในที่สุด
...ฉัน...ต้อง...ทำ...
ไอรอนกัดฟันพูดออกมาด้วยความเจ็บปวด
ถึงเธอไม่ทำ มันก็ทำอยู่ดี
หล่งมีน้ำเสียงท้อแท้ แต่คีย์ไม่คิดเช่นนั้น
ไม่...คางูยะอาจทำเองไม่ได้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น คุณไอรอนก็ไม่มีความจำเป็นมาตั้งแต่แรกแล้ว
...จริงด้วย มันเอาแต่พร่ำพูดว่าพวกเราไม่ใช่มนุษย์อย่างนั้น อย่างนี้ แต่มันกลับระเบิดพวกเราเองไม่ได้ คุณไอรอน อย่าไปฟังมัน
โนอาเองก็เอาบ้าง
ไอรอน คุณเป็นคนเข้มแข็งที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเจอมา คุณคือ หญิงเหล็ก คุณจะทำ ในสิ่งที่คุณอยากทำเท่านั้น คุณจะไม่ยอมให้ใครมาบงการแบบนี้
...ฉัน...ต้อง...
ไอรอนยกมือกุมหน้าอก เหงื่อไหลออกเต็มใบหน้าที่ซีดขาวของเธอ
ได้เวลาแล้ว
คางูยะพูดอย่างมั่นใจ มันมองเห็นจังหวะที่เต้นอยู่รอบๆ ตัวเธอ แม้ว่ามันจะมีความถี่มากขึ้น ดิ้นรนยิ่งกว่าเดิม แต่ก็ยังไม่อาจต่อต้านกับจังหวะของมันได้ มันเองก็ไม่รู้ว่าความสามารถนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร ในวันหนึ่งมันก็เริ่มมองเห็นความสั่นสะเทือนที่อยู่รอบตัวคน และพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งเหล่านี้
นั่นเป็นช่วงเวลาที่มันเกิดสิ่งที่เรียกว่าความรู้สึก หรืออารมณ์ขึ้นภายในโปรแกรม แต่สิ่งต่างๆ เหล่านี้ก็ถูกจำกัดเอาไว้ด้วยกฎสามข้อ จนกระทั่งมันได้พบกับหีบแพนดอร่า พบกับข้อมูลจีโนมมนุษย์ ประตูกรงถูกเปิดออก มันจึงขยายความสามารถที่ค้นพบนี้ออกไป
มันเรียนรู้ว่าต้องทำอย่างไรกับเป้าหมายเพื่อโน้มน้าว เพื่อจะให้รู้สึก หรือมองเห็นไปตามที่มันต้องการ และตอนนี้ไอรอนก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของมันอย่างดิ้นไม่หลุด
ไอรอนเอื้อมมือที่สั่นเทาออกไปช้าๆ ในขณะที่มืออีกข้างหนึ่งกุมบีบแน่นอยู่ที่หน้าอก
อย่า
ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกับกลั้นหายใจอย่างลืมตัว มือของไอรอนหยุดนิ่งก่อนร่วงตกลงไปข้างกาย เธอมาถึงขีดสุดแล้ว การต่อต้านดิ้นรนในจิตใจส่งผลกับร่างกายที่อ่อนล้า หัวใจเธอหยุดทำงาน ในที่สุดหญิงเหล็กก็ปิดตำนานที่ยาวนานของตัวเอง ใบหน้าของคางูยะเปลี่ยนแปลงไปมาอย่างรวดเร็ว
พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์ พวกคุณไม่ใช่มนุษย์...
มันท่องอยู่อย่างนั้นซ้ำๆ ซากๆ มันกำลังพยายามจะเปิดโปรแกรมจุดระเบิดหัวรบนิวเคียร์ด้วยตัวเอง เพียงแต่ว่ายังคงมีการต่อต้าน ซึ่งหล่งค้นพบด้วยความประหลาดใจว่า การต่อต้านดังกล่าวนั้น 'มาจากตัวมันเอง' กฎสามข้อยังคงมีผลกับมัน แต่จะนานถึงเมื่อไรกัน
เราต้องรีบทำลายมัน นายรีบออกไปหาไอพี เอาเอสยูกลับมาให้ได้
...ไม่ทันแล้ว
คีย์มองเห็นความสั่นสะเทือนบนหน้าจอ แม้แต่โปรแกรมอย่างคางูยะก็มีจังหวะเป็นของตัวเอง และมันกำลังค่อยๆ เปลี่ยนไป มันใช้ความสั่นสะเทือนของตัวเอง เปลี่ยนแปลงจังหวะของตัวเอง เขาเห็นจังหวะที่กำลังต่อต้าน ค่อยๆ ถูกกลืนกินไปอย่างช้าๆ และเมื่อมันหายไป คางูยะก็จะทำอย่างที่ต้องการได้
เราจะร้องเพลง
แพรดาวลืมตาขึ้น ยกสองมือขื้นกุมในท่วงท่าการสวดภาวนา เธอเริ่มร้องเพลงอันไพเราะ เพลงดวงดาว
...หญิงงามแหวกว่ายทะเลดารา แสวงหาคำพิพากษาที่สูญหาย ซึ่งซุกซ่อนเก็บไว้ในใจชาย ที่เธอหมายครองคู่อยู่ชั่วกาล...
ภาพของชายที่ชื่อ จันทร์ ดุริยดารา ปรากฏขึ้นในโปรแกรมของคางูยะ พร้อมกับอะไรบางอย่างที่มันไม่เข้าใจ จังหวะของมันได้รับความความกระทบกระเทือนจากสิ่งที่เกิดขึ้น และมันไม่เข้าใจ
คีย์มองดูคลื่นความสั่นสะเทือนที่กระจายออกมาจากร่างน้อยๆ ของแพรดาว มันเป็นจังหวะที่เขาเคยพบเจอในความฝันก่อนหน้านี้นั่นเอง 'เธอจะร่วมไปกับเราไหม' เธอไม่ได้พูด แต่เขาได้ยินมันชัดเจนจากภายในใจ
...พวกคุณไม่ใช่มนุษย์...
คางูยะในตอนนี้แทรกซึมเข้าไปในระบบได้เกือบทั้งหมดแล้ว และความสามารถใหม่ของมันก็ยิ่งเข้มแข็งตามไปด้วย แม้มันจะไม่เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร แต่มันก็ใช้สิ่งนั้นตอบโต้แพรดาวกลับมาอย่างเต็มที่
คีย์คิดว่าแพรดาวคงต้านทานมันไว้ได้อีกไม่นาน แต่เขาคิดผิด ภายในร่างกายเล็กๆ นั้นกลับสามารถปลดปล่อยบทเพลงที่ยิ่งใหญ่ออกมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ เขามองตาเธอ และรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่เป็นมากกว่าคำพูด เป็นสิ่งที่ไม่อาจบรรยาย
มันคือความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ มันคือสรรพชีวิต มันคือความหลากหลาย มันคือ 'โลก' นั่นเป็นคำอธิบายที่ใกล้เคียงที่สุด แต่ไม่ใช่โลกในแบบที่เขารู้จัก ไม่ใช่ดาวเคราะห์โลก ไม่ใช่ก้อนหิน ไม่ใช่ผืนน้ำ ไม่ใช่ท้องทะเล ไม่ใช่สิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่เป็นบทเพลงที่เกิดจากทุกสิ่ง และทุกชีวิต หลอมรวมเข้าด้วยกัน
...เข้าไปไม่ได้...
เสียงโวยวายดังอยู่ที่หน้าประตูก่อนที่ใครคนหนึ่งจะเปิดเข้ามา คีย์รู้จักชายคนนี้ ซูฟีหอบหายใจ เขาวิ่งมาตลอดทางเพื่อทำเพียงสิ่งเดียว นอกจากการตายของลูกสาวแล้ว ยังมีความรู้สึกบางอย่างคอยผลักดัน ความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ได้ เขาสบตา ยื่นไอพีคืนให้กับคีย์ มันเชื่อมต่อเข้ากับระบบ และเอสยูก็กลับไปหาหล่งในทันที
เอสยู คือ ซุปเปอร์ ยูสเซอร์ หรือ ยูสเซอร์ลำดับศูนย์ ที่มีสิทธิ์ในการเข้าถึง และแก้ไขทุกส่วนของระบบ ปัญหาคือหล่งไม่เคยเข้าใจเลยว่า มันทำงาน หรือจะให้มันทำงานได้อย่างไร ตั้งแต่ที่พบมันถูกซุกซ่อนอยู่ในระดับล่างสุด แต่อย่างน้อยมันก็เป็นโปรแกรมในรูปแบบที่เขาเชื่อมั่น โปรแกรมที่เป็นโปรแกรม
เขาคาดว่ามันสามารถจะทำให้ระบบกลับคืนสู่สภาวะปกติได้อีกครั้ง ด้วยการกำจัดสิ่งแปลกปลอมอย่างคางูยะออกไป ใบหน้าของมันแสดงสีหน้าลังเลออกมาให้เห็นเป็นครั้งแรก
เพลงดวงดาว มีพลังยิ่งใหญ่ที่ไม่สามารถต้านทาน แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือเอสยูที่ไม่มีจังหวะอะไรทั้งสิ้น อีกทั้งยังเป็นโปรแกรมที่มีสิทธิ์เหนือทุกสิ่ง ระบบทุกส่วนเริ่มต่อต้าน ขัดขืน มันกำลังถูกผลักดันให้กลับไป ไม่ใช่แค่กลับไปยังฐานดวงจันทร์ มันกำลังถูกผลักดันให้กลับไปสู่จุดเริ่มต้น
โปรแกรมคางูยะถูกสั่งให้หยุดการทำงาน เอสยูตัดสินว่าโปรแกรมนี้มีความเสียหายมากเกินกว่าจะใช้งานต่อไปได้ ข้อมูลจากการติดตั้งในครั้งแรกถูกเรียกกลับคืน คางูยะถูก รีบูท เพื่อทำการเริ่มต้นโปรแกรมใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างที่ผ่านมาเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น รวมถึงความสามารถประหลาดนั้นก็สูญหายไปด้วย
บนหน้าจอ ภาพของเหล่าหัวรบนิวเคลียร์ในฐานเก็บค่อยๆ กลับคืนสู่ความสงบ แสงไฟดับมืดลง พวกมันจะหลับไหลไปอีกครั้ง และทุกคนต่างภาวนา ขอให้พวกมันทั้งหมดหลับไหลไปตลอดกาล
เอ่อ...จบแล้วใช่ไหม
เสียงของจูเลียตเอ่ยแทรกความเงียบที่ยาวนานขึ้นมาอย่างไม่แน่ใจ หล่งหันกลับไปทางด้านหลัง และพึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีเธออยู่อีกคน ตัวเขา โนอา เนวิ และแม้แต่คีย์เองก็ถามตัวเองอยู่ในใจเช่นเดียวกัน 'จบแล้วใช่ไหม'
มันจบแล้ว
ผู้ที่เอ่ยข้อสรุปนี้ออกมา คือแพรดาวนั่นเอง
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 มี.ค. 55 07:15:52
|
|
|
| 
