ความคิดเห็นที่ 1 ดวงใจในวันวาร บทที่ 5 – การตัดสินใจ ................................ คนเราส่วนใหญ่จะมีห้องลับของตัวเอง เป็นห้องที่ลงกลอนแน่นหนา มีเพียงตัวเราที่มีกุญแจไข แต่ความหวาดกลัวที่จะต้อง พบสิ่งที่อยู่ในห้องลับนั้น ทำให้บางคนเลือกที่จะเอากุญแจไปซ่อน เมื่อนานไป กว่าจะรู้ว่าตัวเองกล้าหาญพอ ที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ภายในห้องนั้น เราก็ลืมไปเสียแล้วว่ากุญแจนั้น เราไปเอาซ่อนไว้ ณ ที่ใด บางคน... ฉันไง... แก้ไขเมื่อ 26 มี.ค. 55 10:45:03 จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:20:09

ความคิดเห็นที่ 2 คืนนั้นฉันกลับมานอนฝันถึงมายา ในความฝันของฉันเป็นเวลากลางวัน ภายนอกบ้านมีแสงสว่างกระจ่างจนพร่ามัว มายามาเคาะประตูหน้าบ้านฉัน พอฉันเปิดประตู เธอก็ยิ้มให้ฉัน เธอก้าวเข้ามาในบ้าน ขณะที่ฉันไม่ยินดีสักเท่าไหร่ ฉันกางแขนกั้นเธอไว้ แต่เหมือนมีเรี่ยวแรงอะไรสักอย่างมาขวางกั้น ฉันจึงหันไปคว้าไม้กวาด เพื่อจะตีมายา แต่พอไม้กวาดจะถูกตัวเธอ มันก็กลายเป็นดอกกุหลาบสีขาวช่อโต มายารับช่อดอกไม้นั้น แล้วยิ้มสวย ฉับพลัน ร่างของมายา ก็เหมือนมีสายหมอกจางๆ มาคลุมทับ เหมือนว่าเธอกำลังจะหายตัวไป เธอคว้ามือฉัน บีบเบาๆ ให้ได้รับรู้ถึงสัมผัส ฉันมองตาเธอ แล้วข้างหลังเธอ ก็มีใครบางคนปรากฏออกมา ณมนต์! ฉันสะดุ้งตื่นกลางดึกด้วยความงุนงง อะไรบางอย่างที่อยู่ภายในตัวฉันมันร่ำร้อง คล้ายๆ ว่ามันต้องการอิสรภาพ ที่จะทำอะไรได้โดยอิสระ อะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่ามันคืออะไร หรือบางที มันอาจเป็นคำพูดใครบางคนที่แกลลอรี่ก็ได้ ...ไม่ มีใครยอมรับคนอย่างมายาได้หรอกค่ะ คุณเองก็รู้ว่าต่อให้ไม่มีใครประนาม ก็ใช่ว่าจะยอมรับอย่างเปิดใจ พวกเขายัดเยียดความคิดว่าที่ว่า คนอย่างมายาคือคนที่มีจิตใจผิดปกติ พวกเขายัดเยียดให้คนอย่างมายา ต้องรู้สึกว่าไม่อาจจะมีความรักที่สมหวังได้... ฉันถอนหายใจเฮือก ราวกับต้องการทิ้งขว้าง ก้อนเหล็กหนักอึ้งซึ่งทับจิตใจออก หากมันไม่ได้ช่วยอะไรได้ ล้มตัวลงนอนอีกคราว และครั้งนี้ฉันก็หลับยาวจนถึงเช้า โดยไม่ได้ฝันถึงอะไรทั้งสิ้น จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:23:11

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากไล่ธำรงค์กลับไปได้ ฉันก็เดินตึงตังเข้าไปในครัว ยืนกอดอก พิงกรอบประตู จ้องมองณมนต์อย่างไม่พอใจ และดูเหมือนเธอเองก็รู้ตัว แต่ก็ยังแสดงท่าทีนิ่งเฉย เหมือนต้องการยั่วโมโหฉันเล่น เธอกำลังทำอาหาร เดาจากเครื่องครัวและกลิ่นเครื่องเทศแล้ว น่าจะเป็นผัดเผ็ดลูกชิ้น เสียงฉ่าๆ ของผักที่โดนความร้อน กับเสียงตะหลิวเคาะกับกระทะ ขับขานท่วงทำนองอันตื่นเต้นเร้าใจ กว่าจะรู้ตัวอีกที ฉันก็ท้องร้องจ๊อกใหญ่ “หิวไหม” ณมนต์ถาม “มัน เรื่องของฉัน” ฉันตอบ และตั้งท่าจะเถียงต่อ แต่... เอ๊ะ! ณมนต์เพิ่งเข้ามาอยู่เมื่อวาน หิ้วกระเป๋ามาสองใบ จะว่าเธอตื่นเช้าไปตลาด แถวนี้ก็ไม่มีตลาดสดเสียหน่อย ถ้างั้น เธอเอาวัตถุดิบจากไหนมาทำอาหารพวกนี้ หรือว่า... ฉันเดินจ้ำพรวดๆ ไปที่ตู้เย็น กระชากประตู แล้วก็พบว่า มีพื้นที่ว่างเปล่ากระจายตัวเป็นวงกว้าง “เฮ้ย... หายไปไหนหมด” ฉันร้องเสียงระโหย ก่อนหันขวับไปยังเพื่อนคนใหม่ “เธอเอาของๆ ฉันไปใช้เหรอ” “เอาไว้ในตู้เย็นมันก็เสียเปล่าๆ ผักเธอน่ะเหี่ยวจนยายจะเรียกพี่อยู่แล้ว” “แต่มันของๆ ฉัน เธอไม่มีสิทธิ์” ณมนต์ ยักไหล่เบาๆ เธอเทผัดเผ็ดลูกชิ้นจากกระทะลงจาน กรุ่นไอร้อนๆ ลอยอวลดูน่ารับประทาน จากนั้นก็ปิดเตา แล้วยกจานอาหารไปวางที่โต๊ะ โดยมีฉันตามประกบ หญิง สาวถอดปลั๊ดหม้อหุงข้าว (แน่ล่ะว่า ข้าวข้างในก็ของฉันด้วย) ซึ่งตั้งอยู่ที่หัวโต๊ะรับประทานอาหารข้างหนึ่ง ที่อยู่ติดกับฝาผนัง ฝาหม้อถูกเปิดออก เห็นไอน้ำสีขาวฟุ้งขึ้นมาในอากาศ แล้วข้าวสวยร้อนๆ ก็เคลื่อนสู่ปลายทัพพี ลงสู่จานสองใบ “ของๆ เธอ กินซะ” ณมนต์บอกเฉยๆ หรือสั่ง ฉันก็ไม่แน่ใจนัก แต่ก็เลื่อนจานข้าวมาไว้ตรงหน้าฉันแล้ว ส่วนตัวเธอก็ลากเก้าอี้ออกมานั่ง แล้วกินหน้าตาเฉย ฉันหงุดหงิดกับเพื่อนคนใหม่คนนี้มาก แต่ที่ยิ่งหงุดหงิดไปกว่านั้น กลับเป็นท้องฉันที่ร้องไม่รู้จักเวล่ำเวลา ในที่สุดฉันก็ยอมแพ้ ฉันลากเก้าอี้ออกมา กระแทกตัวลงนั่ง แล้วดึงจานข้าวมาวางยังตำแหน่งที่กินถนัดๆ ก่อนจะจ้วงตักผัดเผ็ดมาคลุกข้าวสวย สีแดงเข้มของพริกแกง ยามสัมผัสกับเม็ดแป้งสีขาวละมุนช่างสวยงาม ประกายวาวจากน้ำมันสะท้อนแสงจนน่าหลงใหล ฉันตักมันเข้าปาก รสเผ็ดร้อนของเครื่องแกง สัมผัสลิ้นเร่งเร้าความอยากรู้อยากเห็นในอาหารคำต่อไป ลูกชิ้นเนื้อนุ่มรองรับฟันที่ขบกัด ส่วนถั่วฝักยาวก็ยังคงความกรอบ จนได้ยินเสียงกรุบกรับเบาๆ อยู่ในโพรงปาก (แม้ยัยณมนต์จะบอกว่ามันเหี่ยวจนยายเรียกพี่แล้วก็เหอะ) น้ำพริกแกงจากในผักซึมซ่านไปตามต่อมรับรส ช่างเป็นรสชาติแห่งสรวงสวรรค์แท้ๆ ฉันชื่นชม เพลิดเพลินกับการกินอาหาร จนลืมเรื่องร้อนใจไปเกือบสิ้น กระทั่งข้าวในจานหมด แล้วท้องของฉันก็แน่นเต็ม “อร่อยไหม” ณมนต์ถาม “อื้อ” “เวลาเธอกิน น่ารักดีนะ” ฉันชะงัก มองหน้าณมนต์แบบจริงจัง อยากรู้ความหมายที่แน่ชัดของเธอ “หมายความว่าไง ที่บอกว่าฉันน่ารัก” “ไม่มีอะไร” เธอว่า “อิ่มแล้วใช่ไหม เก็บจานไปล้างด้วยนะ ฉันจะไปนอน” ณมนต์พูดขาดคำก็ลุกจากโต๊ะ แล้วหมุนตัว ตรงดิ่งกลับสู่โลกชั้นสองของเธอ ช่างเป็นผู้หญิงที่ประหลาดเสียจริง! จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:28:21

ความคิดเห็นที่ 4 “เราจะเปิดตัวนิตยสารหัวใหม่ เป็นธีมความรักที่ไม่มีขอบเขต” ฉัน นั่งประชุมอยู่ในห้องประชุม อันที่จริงมันก็คือห้องทำงานนั่นแหละ เพียงแต่เป็นพื้นที่ส่วนที่มีโต๊ะยาวสองตัววางขนานกัน แล้วก็มีเก้าอี้มาวางล้อมรอบ ใช้สำหรับรับแขกบ้าง ประชุมบ้าง สารพัดประโยชน์การใช้งาน  ที่ ยืนอยู่หัวโต๊ะ คือ บก.ตอง หญิงสาวสามสิบปลายๆ แต่ยังคงความเปรี้ยว ด้วยผมสั้นที่หั่นซอยมาไม่เท่ากัน ต่างหูวงโต และเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาด ที่กระแทกตาคนมองจนอาจตาบอดได้ ส่วนนอกนั้นที่นั่งล้อมรอบโต๊ะก็มี บิ๊ก ตูน หวาน ฝ้าย ขวัญ อาร์ และฉัน “หนังสือ เกย์เหรอพี่” ตูนเป็นคนแรกที่ถามขึ้น หรือจะเรียกว่าขัดก็น่าจะได้ เขาทำหน้าที่กำกับองค์ประกอบศิลป์ของรูปเล่มหนังสือ หน้าตาดูจืดๆ ธรรมดาๆ แต่ปากไวกว่าสมองมาก เลยดูเป็นคนไม่น่าคบเท่าไหร่ “เกย์ทำอ่านเองเหอะ หนังสือเกย์น่ะ พี่ตองก็เพิ่งบอกว่าความรักไม่มีขอบเขต” คนที่ตอกกลับตูนคือหวาน สาวห้าวหน้าหวาน ที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับตูนมาตลอดตั้งแต่สมัยเรียน “ก็ชายรักชาย หญิงรักหญิงนี่ไง นอกขอบเขต หรือไม่ถูก” คนเปิดประเด็นแย้ง “ไอ้บ้า นั่นมันแค่เสี้ยวเดียวโว้ย” หวานเอ็ดเสียงดัง ตูนทำหน้างอ ส่วนคนอื่นที่ร่วมวงในโต๊ะหัวเราะ “เกย์กับเลสก็นอกขอบเขตนี่หว่า” มันบ่นอุบ บก.ตอง ส่งเสียงกระแอม ดึงความสนใจของสมาชิกอีกครั้ง “นิตยสารใหม่ของพวกเรา จะต้องเน้นไปที่เรื่องราวความรักทั้งหลาย ที่ถูกกีดกั้นด้วยกฏเกณฑ์ทางสังคม ไม่ว่าจะในเรื่องเพศ อายุ เชื้อชาติ ศาสนา สถานภาพทางสังคม หรือแม้กระทั่งความรักระหว่างภพ อะไรก็ได้ที่เป็นความรักซึ่งสังคม คัดค้านว่ามันไม่ควรเกิดขึ้น แต่แท้ที่จริง มันเป็นรักที่บริสุทธิ์” “เลิศค่ะพี่ตอง” ขวัญสาวสวยประจำสำนักพิมพ์สนับสนุน “แต่ ผมว่ามันยากไปไหมพี่ มันกว้างมาก แล้วความเข้าใจของพวกเราก็ไม่รู้ว่าจะตรงกันรึเปล่า” บิ๊กแตกประเด็น ปกติบิ๊กเป็นคนพูดน้อย และค่อนข้างระแวดระวัง ฉะนั้นพี่ตองจึงเห็นว่าความคิดของเขาเป็นเซฟตี้ชั้นหนึ่ง แต่กระนั้นก็ต้องคอยหมั่นสแกน ไม่ให้มันมากเกินไปจนทำอะไรไม่ได้ “เออ ถูกของบิ๊กนะครับพี่ตอง รักนอกขอบเขต มันคืออะไรกันแน่ ผมยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของมันในเชิงลึกอยู่ดี” อาร์เห็นพ้องกับความคิดของบิ๊ก เขาเป็นหนุ่มมาดเซอร์ที่มีโลกส่วนตัวสูง และอาจเพราะเขาอยู่กับจินตนาการของตัวเอง เยอะมากไปหน่อย จึงดูเพี้ยนๆ หลุดโลก “อ้าว นี่พวกแกยังไม่เข้าใจกันอีกเหรอ” บก.ตอง มองหน้าทีละคน “ว่าไงฝ้าย เข้าใจไหม” ฝ้ายส่ายหน้าแทนคำตอบ เธอเป็นหญิงสาวแก้มป่อง น้องเล็กสุดของทีม “อ้าว แกล่ะจิน เข้าใจไหม ว่าความรักที่ไม่มีขอบเขตคืออะไร” คราว นี้แจ็กพ็อตตกที่ฉัน เพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้เรื่องมากกว่าคนอื่นนัก แต่ด้วยความที่ถูกยกให้เป็นมือขวาของรุ่นพี่สุดเปรี้ยว ฉันจึงต้องพยายามวิ่งกวดความคิดนั้นให้ทัน “ก็...  แบบว่า... ความรักไง ถ้าเราตั้งโจทย์ว่าความรักเป็นเซทใหญ่ เราก็จะมีซับเซทย่อยมากมาย เพราะบนโลกเรามีความรักเกิดขึ้นทุกวัน ทั้งความรักในพ่อแม่ลูก ความรักของเพื่อนฝูง ความรักในการงาน ความรักในสัตว์เลี้ยง ธรรมชาติ ในสถานที่ รักในประเทศ รักโลก พวกนี้เป็นความรักทั้งหมดเลย แต่ว่าสิ่งที่พี่ตองน่าจะอยากโฟกัสจริงๆ คงเป็นซับเซทความรักในแบบคู่ชีวิต... ใช่ไหมคะ” ฉันเหล่ตาดูพี่ตอง เห็นเธอพยักหน้าเบาๆ ฉันเลยพูดต่อ “ที นี้ ธีมของพวกเราก็น่าจะอยู่ที่ ความรักในรูปแบบของเพื่อนคู่ชีวิต แต่ว่า ตั้งแต่... อาจจะตั้งแต่ที่มนุษย์เริ่มมีอารยธรรม พวกเราก็เริ่มตั้งกรอบเกณฑ์สำหรับความรักกันมากมาย อาทิ ความรักเกิดขึ้นได้เฉพาะกับผู้ชายและผู้หญิง การที่ผู้หญิงอายุเยอะมีความรักกับผู้ชายอายุน้อยนั่นเป็นเรื่องผิด คนรักกับผีไม่ได้ เครือญาติจะมารักกันเองได้ยังไง หรือจะเป็นเรื่องความรักของคนต่างวรรณะ ความรักต่างชาติพันธุ์ ความรักของคนต่างศาสนา ต่างกันด้วยสถานภาพทางสังคม จินคิดว่าพี่ตองน่าจะหมายความถึงอย่างนี้ และหนังสือเล่มนี้ ก็ต้องการจะบอกกับคนอ่านว่า ความรักนั้นบริสุทธิ์และเกิดขึ้นได้ทุกที่ ความรักของทุกคนสวยงาม อย่าได้เอากรอบใดๆ มากั้นดวงตา ไม่ให้มองเห็นความงดงามนั้น” ฉันพูดจบ แต่ทุกคนยังนั่งนิ่งกันอยู่อีกครู่ใหญ่ จนกระทั่งตูนเป็นคนแรกที่เริ่มปรบมือ “ยอดเยี่ยมพี่จิน ชัดเจนและตรงประเด็นมาก” ฉันยิ้มแก้เขิน ไม่ค่อยถนัดนักเวลามีคนมาอวย “ดีจังค่ะ เหมือนรณรงค์สิทธิ์ให้ความรักเลย” ขวัญว่า ทว่า คำพูดของใครบางคนก็ผุดขึ้นมาในหัวใจอีก ...มายาไม่เคยเรียกร้องสิทธิ์บ้าบออะไรทั้งนั้น เธอแค่เป็นอย่างที่เธอเป็น และเธอก็แค่อยากจะสื่อสารออกมา... “คงไม่ถึงขั้นเรียกร้องหรอกจ้ะขวัญ เราก็แค่...” ฉันพูด ทุกดวงตาจ้องจับมาที่ฉัน “เอ่อ พวกเราทุกคนในที่นี้ไง พวกเราแค่สื่อสารให้โลกได้รับรู้ว่า ความรักที่แท้จริงนั้นมีอยู่ อย่าได้ท้อแท้ อย่าได้สิ้นหวัง และอย่าได้หันหลังให้กับมัน ไม่ว่าความรักที่พวกเขามีจะอยู่ในรูปแบบใด มันสวยงามหมดทุกอย่าง” ฉันชำเลืองไปทางพี่ตอง ก็เห็นพี่ตองเบือนหน้าไปอีกทาง นิ้วเรียวยาวสัมผัสที่ใต้ตาอย่างรวดเร็ว แล้วหันกลับมา “จินพูดถูก นี่แหละ สิ่งที่หนังสือเราจะเป็น หนังสือเล่มนี้ ตอนที่พี่ขอทำ พี่บอกกับข้างบนไปแล้วว่าขอทำด้วยหัวใจ แม้ว่ามันจะออกมาได้แค่เล่มเดียว ก็ขอให้ได้ทำ พี่ไม่ได้อยากทำเพื่อเงินนะ ไม่ได้อยากทำเพื่อชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่ แต่พี่อยากพูดแทนหัวใจอีกหลายๆ ดวง ที่เขาไม่มีโอกาสได้พูด บอกแทนพวกเขา ว่าพวกเขายังมีตัวตน ไม่ได้ถูกทอดทิ้ง” หากฉันสังเกตไม่ผิด ฉันเห็นหยดน้ำในดวงตาของบก.รุ่นพี่คนนี้ แต่ก็ปรากฏแค่วูบเดียวแล้วก็หายไป พี่ตอง... คงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ที่ตัดสินใจทำอะไรแบบนี้ “แล้วหนังสือใหม่นี่จะให้ใช้ชื่อว่าอะไรล่ะคะพี่ตอง” สาวขวัญเอ่ยถาม “พี่ก็ยังคิดไม่ออกจ้ะ” บก.ตองตอบ “ก็เลยเรียกพวกเรามาประชัมนี่ไง ไหน ใครมีไอเดียอะไรบ้าง” “รักลึกลับไหมพี่” อาร์เสนอไอเดีย สมแล้วที่เป็นอาร์ มันแปลกพิศดารไปเลย “ทำไมต้องลึกลับด้วยวะ” ตูนถาม “อ้าว ก็ความรักแบบที่พี่จินพูดน่ะ มันไม่มีใครเขายอมรับ ก็เลยต้องปกปิด ก็เลยลึกลับ อ่ะ จริงมะ” “ไม่ไหวว่ะอาร์” บิ๊กค้าน “ชื่อมันไม่เหมือนนิตยสารเลย เดี๋ยวนี้ต้องตั้งชื่อเป็นภาษาอังกฤษ ถึงจะดูมีระดับ น่าซื้อน่าอ่าน” “ซีเคร็ท เลิฟ ไงคะ น่าจะโอนะ” ฝ้ายเสนอบ้าง ทุกคนพยักหน้าหงึกหงัก จะเว้นก็แต่เจ้าตูนที่ไม่เห็นด้วย “ไม่ เอาอ่ะพี่ตอง ธีมของพี่คือต้องการเปิดกว้าง ให้คนเขารู้ไม่ใช่เหรอ แต่ก็ยังตั้งชื่อให้หนังสือมันปกปิดตัวเอง เป็นความลับบ้าง เป็นซีเคร็ทบ้าง มันยิ่งฟังก็ยิ่งตอกย้ำว่า เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเร้นลับของคนบางพวก บางกลุ่มเท่านั้น คนทั่วไปก็คงไม่อ่านอยู่ดี ชื่อนิตยสารควรสื่อให้เห็น ถึงมุมมองที่ชัดเจนของธีมหลัก นั่นก็คือการแจ้งให้โลกนี้รับรู้ว่า ความรักนั้นบริสุทธิ์ในตัวมันเสมอ ไม่ใช่เหรอพี่” บก.ตองเงียบ ทำเสียงประหลาดๆ ในคอ “จริงของไอ้ตูนมัน แล้วใครมีไอเดียเจ๋งๆ มั่ง” “เพียวเลิฟไหมพี่” หวานเสนอ “ไม่เอาอ่ะ แค่ชื่อฉันก็ขว้างหนังสือทิ้งแล้ว” ตูนขัด แล้วสองคนก็ทำท่าขู่กันเอง “ว่าไงจิน” พี่ตองหันมาถามคำถามฉัน ด้วยสายตาคาดคั้นเอาคำตอบ แม้จะพยายามหลบ แต่ก็หลบไม่พ้น “เอ่อ ความรักที่บริสุทธิ์ ความรักที่ทำให้เรากลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ความรักอันยิ่งใหญ่ มีเพียงแค่ความรัก... งั้น เดอะ เลิฟ ไหมคะ” “เออ ใช่ๆๆ โดนว่ะพี่จิน” ตูนรีบเชียร์ “นั่น สิคะพี่ตอง เข้าใจง่ายด้วย เดอะ เลิฟ ก็หมายถึงความรักบนโลกใบนี้ล้วนเป็นหนึ่งเดียว ไม่ได้ถูกแบ่งแยกออกเป็นส่วนๆ กี่ล้านความรักก็ช่าง แต่มันก็ยังเป็นหนึ่งเดียว” หวานสนับสนุน “อืม” พี่ตองพยักหน้า “แล้วคนอื่นว่าไง” คราวนี้ทุกคนพร้อมใจกันพยักหน้าหมด “ถ้างั้น เอาตามนี้ นิตยสารใหม่ของพวกเรา จะมีชื่อว่า เดอะ เลิฟ” เสียง ปรบมือเกรียวกราว (จากคนเจ็ดคน) ฉันเองก็แสนจะโล่งใจ ที่การประชุมนี้จบลงได้อย่างรวดเร็ว เพราะขืนอยู่ต่อ พี่ตองอาจสรรหาอะไร มาให้ฉันลับสมองเล่นอีก แต่ไม่วาย ทั้งที่วางใจแล้วแท้ๆ แต่พี่ตองก็ยังปล่อยหมัดมาเล่นฉันอีกจนได้ โบราณเขาคงพูดถูก ยิ่งหนี ยิ่งเจอ “และปักษ์แรกของเรา เรื่องเด่นที่จะขึ้นปก คือเรื่องราวความรักของมายา” จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:39:11

ความคิดเห็นที่ 5 ฉันโยนอาหารเม็ดให้ปลา ที่เบียดตัวแน่นอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ปลาสวายตัวโตเท่าขาตีครีบตีหาง จนน้ำกระเซ็นกระซ่าน แสง แดดยามเที่ยงวันแรงจัด จนเห็นพรายระยิบระยับบนผิวน้ำ เรือยนต์แล่นผ่านไป สายวารีแหวกเป็นเส้นสองเส้นลากยาว ถูกทอดทิ้งไว้เบื้องหลัง สายลมพัดเอากลิ่นน้ำที่บริสุทธิ์ขึ้นมายังศาลาริมฝั่ง อาหารเม็ดหมด ฉันนั่งลง อากาศร้องทำให้เหงื่อซึมภายใต้ชุดนักศึกษาที่สวมใส่ “เป็นอะไรไปจิน ทำไมเมื่อเช้าต้องอารมณ์เสียใส่กันด้วย” ธำรงค์เดินเข้ามาหาฉัน “เปล่า” ฉันตอบ “ไม่เปล่าหรอกมั้ง ฉันรู้ว่าเธอต้องโมโหอะไรสักอย่าง” “ก็ถ้ารู้ขนาดนั้น ก็น่าจะรู้ด้วยว่าฉันโมโหเรื่องอะไร จริงไหม” ธำรงค์ ถอนใจเฮือก เขานั่งลงข้างๆ มือหนึ่งวางไว้บนศีรษะของฉันแล้วจับโยกไปมา ฉันสัมผัสความหนักใจที่เขามี มันอึดอัดเสียจนฉันจะหายใจไม่ออก “ถ้าเมื่อเช้า ฉันทำอะไรไม่ดี ก็ขอโทษนะ” ฉันพูด ขณะที่ทอดสายตาไกลออกไปจับที่โค้งคุ้ง ทว่าหางตายังเห็นดวงหน้าของธำรงค์หันมายังฉัน “ไม่เป็นไร แต่อย่าบ่อยนะ มันไม่สนุกหรอก ถ้าคนที่เราคบด้วยจะมานั่งตั้งแง่ทะเลาะกันบ่อยๆ” “อื้อ ฉันก็ไม่ชอบ” “ฉัน เคยเห็นนะ คู่รักบางคู่ เขารักกัน อยู่ด้วยกันจนมีลูกมีหลาน แต่แล้ววันหนึ่งพวกเขาก็ทะเลาะกัน แล้วเกลียดกันจนไม่อยู่ร่วมบ้าน แต่ก็ยังคงความเป็นสามีภรรยากันไว้ ถ้าคนเรารักกัน จะทำร้ายกัน เกลียดกัน ขนาดนั้นทำไม” ฉันหลุบตา ไม่กล่าววาจาใดตอบโต้ แต่มือของธำรงค์เลื่อนลง เขาจับฉันให้เอนเข้าไปหาอกของเขาด้วยสัมผัสอ่อนโยน ฉันได้กลิ่นกายจางๆ และเสียงหัวใจที่เต้นในอกเขา “ถ้าฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจ ฉันขอโทษ” เขาว่า “อื้อ” “แล้ว เรื่องเดียวที่ฉันอยากจะขอเธอ... อย่าปิดบังฉัน ถ้าฉันทำอะไรผิดใจเธอ ไม่ว่าเธอจะเป็นยังไง คิดอะไร รู้สึกแบบไหน ก็ขอให้กล้าพูดกับฉันตรงๆ” เขากล่าวจบ บรรยากาศโดยรวมก็นิ่งสนิท มีเพียงสายลมที่พัด สายน้ำที่ไหล และหัวใจที่เต้น ความรักที่เข้าใจกัน... ในตอนนี้ เราสองคนเปิดใจให้กันแล้ว แต่มันหมายถึงการเข้าใจกันโดยแท้จริงหรือยังหนอ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:42:10

ความคิดเห็นที่ 6 “ทำไมต้องเป็นมายาคะพี่ตอง” ฉันรุดถามบก.รุ่นพี่ทันทีที่เลิกประชุม “แล้วถ้าไม่ใช่มายา จะเป็นใครล่ะ” “ใครก็ได้ค่ะ เยอะแยะ คนที่มีความรักอันยิ่งใหญ่ แต่มายา เรื่องราวของเธอเป็นเพียงปริศนา ไม่มีใครรู้ประวัติและรายละเอียดที่แน่ชัด เธอรักใคร หรือเธอไม่เคยรักใคร เราไม่มีทางรู้” “และนั่นแหละ คือสิ่งที่เราต้องรู้ก่อนคนอื่น และนำเสนอก่อนคนอื่น” พี่ตองยิ้ม “อย่างนี้จินก็แย่สิคะ” “ฟังนะจิน มันจะมีประโยชน์อะไร ที่เราจะเอาคนที่เขาโด่งดังอยู่แล้ว มาสัมภาษณ์ถึงประวัติแง่ลึกแง่ลับ พวกเขาอยู่กลางที่แจ้งอยู่แล้ว แต่คนที่เป็นปริศนา ทุกคนรู้จักตัวแต่ไม่รู้จักตัวตน นั่นแหละที่นักอ่านอยากรู้ มายาเป็นผู้หญิงที่มีหลายมิติมาก และน่าค้นหา พี่ว่าเป็นคนที่เหมาะสำหรับจะเปิดปฐมฤกษ์ นิตยสารฉบับใหม่ของพวกเรานะ" “แต่พี่...” “พี่ ตัดสินใจแล้ว และรู้ด้วยว่าจินไม่เคยทำให้พี่ผิดหวัง จินต้องตามหาตัวตนที่แท้จริงของมายาออกมาให้ได้ พี่เตรียมคอลัมน์ไว้ให้เราแล้ว จะเขียนกี่ปักษ์ก็ได้ จนกว่าเราจะรู้ตัวจริงของมายา” ฉันอยากถอนใจที่พี่ตองเล่นมัดมือชกกันแบบนี้ “ค่า... แล้วคอลัมน์อะไรคะพี่” บก.ตองยิ้ม แล้วมองหน้าฉันอย่างจริงจัง “ดวงใจในวันวาร” จบบทที่ 5 จ้า จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 10:44:34

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านแล้ว และจะรออ่านต่อ จิน เก่งเนอะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 12:01:58

ความคิดเห็นที่ 8 จากเริ่มต่น จนมาถึงบทนี้ ในความรู้สึกของผมบอกว่า ณมนต์! เป็นตัวละครที่น่าสนใจและมีเสน่ห์กว่าใคร มายา ช่างสมชื่อ มายา จริงๆ ดูราวภาพฝัน ส่วนจิน ทำหน้าที่เป็นมุมมอง เลยแยกไว้อีกส่วนหนึ่ง ^__^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:08:34

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณคุณห้าสิบป่าย และคุณ GTW สำหรับคอมเม้นท์จ้า   สำหรับ มายา อาจมีเซอร์ไพรซ์ก็ได้นะคุณ GTW ฮ่าๆๆ ^_____^ ปล. ขอบคุณทุกคนที่แวะมาอ่านด้วยจ้า ^__^ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 11:28:04

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบค่ะ จากคุณ : เด็กหญิงฟ้าใส เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 12:55:47

ความคิดเห็นที่ 11 ติดตาม อิอิ จากคุณ : KiKi MuseKit เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 55 23:31:14 A:101.108.1.187 X: TicketID:264747