ความคิดเห็นที่ 1 ราโมน่าเริ่มคลายสะอื้นยามที่อนาวินประคองเธอลงนั่งบนเก้าอี้ยาวปลายเตียง ก่อนเดินเข้าห้องน้ำใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กชุบน้ำเปียกหมาดถือกลับมานั่งลงเคียงข้าง บรรจงเช็ดหน้าให้เธอ และเพียงครู่ โจ้ก็ยื่นยาดมที่วิ่งไปเอามาจากตู้ยาตามคำสั่งของเจ้านายหนุ่มส่งให้ “ยาดมครับ” “ขอบใจ..นายไปได้แล้ว” อนาวินรับมา และเร่งเปิดฝาให้หญิงสาวได้สูดดม สายตาแห่งความห่วงกังวลจับจ้องใบหน้าเผือดซีดไม่วางตา จนกระทั่ง ดวงหน้านั้นเริ่มจะมีเลือดฝาดซับเรื่อขึ้นมาบ้างให้เขาค่อยคลายใจ และราโมน่าแค่นยิ้มเฝื่อน บอกเสียงแผ่ว “โม้นาไม่เป็นไรแล้วค่ะ..” และหยิบยาดมจากมือเขามาสูดดมกลิ่นหอมเย็นด้วยตัวเอง “แน่ใจนะ ว่าไม่เป็นไรแล้ว” ชายหนุ่มถามย้ำให้แน่ใจ ขณะสายตาก็ยังไม่ละจากใบหน้าเนียน ก่อนเธอจะส่งเสียงงึมงำตอบกลับมาพอให้ได้ยิน “แน่ใจค่ะ..” ถึงแม้จะตอบออกไปเช่นนั้น แต่อาการหวาดผวายังติดค้างอยู่ในความรู้สึก รับรู้ได้ถึงกล้ามเนื้อที่ยังสั่นระริกและคิดว่าหากเขามาช้ากว่านี้ สภาพของเธอคงไม่หลงเหลือสติพอจะสามารถพูดคุยกับเขาได้เช่นนี้เป็นแน่ และเหลือบสายตามองฝ่ามือใหญ่ที่ดึงมือของเธอพลิกหงาย คลี่นิ้วมือให้แบออกเพื่อมองรอยแดงช้ำจากการกดจิกปลายเล็บลงกับอุ้งมือบาง “พี่ต้องขอโทษแทนหนูเล็กด้วยนะ..” อนาวินพูดขณะเลื่อนลูบรอยนั้นแผ่วเบาราวกับอยากจะลบร่องรอยความเจ็บปวดนั้นให้หายไป ก่อนใบหน้าคมเข้มจะเงยขึ้น ซึ่งนอกจากความห่วงใยที่ส่งผ่านออกมาทางสายตาแล้วดวงตาคู่คมของเขายังแฝงถึงความละอายใจ ที่ไม่สามารถปกป้องเธอจากน้องสาวได้ “หนูเล็กแค่อยากจะแกล้งเท่านั้น เขาไม่คิดว่าโม้นาจะกลัวถึงขนาดนี้” และเห็นความเจ็บปวดเป็นเงารื้นอยู่ในดวงตาสีเขียวคู่นั้น และมันเป็นสาเหตุทำให้เขาสนใจในความเจ็บปวดของเธอ “บอกพี่ได้ไหม อะไรเป็นสาเหตุทำให้โม้นากลัวถึงขนาดนี้” ไม่ใช่ว่าจะเป็นการสอดรู้สอดเห็น แต่ที่ต้องการรู้เป็นเพราะความห่วงใยและอยากให้เธอส่งผ่านความเจ็บปวดนั้นมาให้เขาช่วยเยียวยา ราโมน่ามองเห็นถึงความมุ่งมั่นในการใคร่รู้ของเขา ความเลวร้ายในวัยเยาว์ผ่านเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง ทว่า..ครั้งนี้ ความอบอุ่นอ่อนโยนจากฝ่ามือใหญ่ที่ยังโอบกุมมือของเธอนั้น ทำให้ไม่รู้สึกถึงความอ้างว้างเดียวดายเช่นที่ผ่านมา และเริ่มเอ่ยออกมาพร้อมๆกับภาพความทรงจำที่ลอยล่องในหัว “ตอนเด็ก..เวลาที่แม่เมา แม่มักจับโม้นาขังไว้ในห้องเก็บของใต้บันได โม้นาต้องรอจนกว่าแม่จะสร่างเมา แม่ถึงจะมาเปิดประตู..บางครั้ง โม้นาต้องนอนอยู่ในนั้นทั้งคืน..” อนาวินนิ่วหน้ากับสิ่งที่ได้ยินและบีบกระชับมือของเธออย่างปลอบโยนและเห็นใจ “ทำไม เขาถึงทำอย่างนั้นล่ะ” “เพราะว่า โม้นาเป็นคนทำลายความสุขทั้งหมดของแม่..ชีวิตครอบครัวของแม่กำลังสดใสสวยงาม แต่ทันทีที่โม้นาเกิดมา ชีวิตของแม่ก็พังหมดทุกอย่าง เพราะโม้นาคือความผิดพลาดที่แม่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นมาประจานความอัปยศให้กับตัวของแม่และทุกคนในครอบครัวให้ต้องอับอาย..” คนฟังคิดตาม “..หมายความว่า..” และละไว้เพียงแค่นั้น ซึ่งราโมน่าก็แค่นยิ้มฝืดเฝือ “ค่ะ..โม้นาเป็นลูกของผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่คนที่แม่แต่งงานด้วย และเป็นชาวต่างชาติที่มีตาสีเขียวและผมสีน้ำตาลทองเหมือนกับโม้นาทุกอย่าง..แม่ก็เลยเกลียดโม้นา..เกลียดจนลมหายใจสุดท้ายของท่าน” ความเศร้าสะเทือนแสดงออกมาชัดเจนตามเส้นเสียงสั่นเครือและหยาดน้ำตาที่ปริ่มไหล เป็นภาพที่สร้างความรู้สึกสะท้อนสะท้านใจให้กับผู้เฝ้ามอง และเพียงแค่เขาดึงมือของเธอพาเข้าหาตัวด้วยแรงเพียงน้อยนิด ร่างกายและจิตใจที่กำลังตกอยู่ในสภาวะอันแสนเปราะบางก็เอนเข้าซบแผ่นอก..ตัวเขานั้นไม่คิดจะซักถามอะไรเธออีกแล้ว แต่เหมือนว่า อารมณ์ของราโมน่าหลุดไปไกลเกินกว่าจะยับยั้งได้ เรื่องราวต่างๆที่เธอจดจำได้จึงถูกถ่ายทอดให้เขารับรู้ “ถึงแม้ว่าแม่จะไม่รักโม้นา แต่โม้นาก็ไม่เคยเกลียดแม่เลย แต่รู้สึกสงสารทุกครั้งเวลาที่เห็นแม่ร้องไห้และนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนคนสิ้นหวัง..” อนาวินลูบผมยาวยุ่งเหยิงที่สยายปกคลุมแผ่นหลังบางเบาๆ และอดที่จะถามต่อไม่ได้ “..แล้วพ่อของโม้นาล่ะ เขารู้เรื่องนี้รึเปล่า” “เขามีครอบครัวอยู่แล้ว..โม้นาเป็นเพียงความผิดพลาดที่ไม่มีใครต้องการ..” ฝ่ามือที่กำลังลูบเรือนผมชะงักงัน ก่อนเปลี่ยนเป็นกระชับโอบกอดร่างนุ่มละมุนแน่นขึ้น นึกหงุดหงิดในใจ ที่เรื่องของผู้ใหญ่สองคนที่ทำอะไรตามอารมณ์ แต่กลับโยนความรับผิดชอบอย่างคนเห็นแก่ตัวมาให้เลือดเนื้อเชื้อไขที่บริสุทธิ์   จนกลายเป็นรอยด่างที่ฝังลึกในใจของเธอจนถึงทุกวันนี้ “มันไม่ใช่ความผิดของโม้นาเลย..” “ลุงชัชก็พูดเหมือนพี่ค่ะ ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของโม้นา..ตอนที่แม่ตาย มีเพียงลุงชัชคนเดียวเท่านั้นที่กอดโม้นา แล้วก็บอกว่า ต่อไปนี้โม้นาคือลูกสาวอีกคนของลุง” รอยยิ้มหยัดขึ้นเหนือมุมปากเล็กน้อยยามเมื่อคิดว่า บนโลกกว้างใบนี้ยังพอมีคนที่มองเห็นตัวตนของเธอบ้าง และแม้ว่าอ้อมกอดของลุงชัชจะอบอุ่นสักเพียงใด แต่ก็ไม่อาจเติมเต็มความว้าเหว่ของเธอได้มากพอ เธอจึงเลือกที่จะก้าวเข้ามาในวงการบันเทิง เลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่ภายใต้หน้ากากมายา เพราะอย่างน้อย ทุกคนก็ยังมองเห็นและชื่นชมในการมีตัวตนของเธอ ให้เธอได้เก็บเกี่ยวความสุขอันฉาบฉวยนั้นเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจเรื่อยมา “แล้วโม้นาเคยได้พบพ่อบ้างไหมครับ” “ตอนอายุ16..ลุงชัชพาโม้นาไปงานศพของพ่อค่ะ คุณลุงบอกว่า ถึงอย่างไรเขาก็เป็นพ่อและโม้นาก็ควรที่จะได้เคารพศพผู้ให้กำเนิด..ในตอนนั้น โม้นาจำได้ว่าไม่ได้รู้สึกโกรธหรืออาลัยในตัวของพ่อเลย ทุกอย่างมันว่างเปล่าไปหมด ไม่ต่างอะไรกับการไปงานศพของคนแปลกหน้าเลยด้วยซ้ำ” อนาวินถอนใจและผินหน้าจูบกลุ่มผมนุ่ม “เรื่องทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว..ไม่มีอะไรที่โม้นาจะต้องรู้สึกทุกข์ทรมานกับมันอีกแล้ว” ราโมน่าหลับตาลงซึมซับกับเสียงกระซิบปลุกปลอบอ่อนโยน..เป็นครั้งแรกที่เธอเปิดเผยตัวตนอันขาดวิ่น ซึ่งไม่ได้มีความสุขสวยหรูอย่างที่หลายคนเข้าใจ และคิดไม่ถึงว่าคนที่กำลังฟังเรื่องราวของเธอจะเป็น เขา บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าอยู่ฝ่ายตรงข้าม มิหนำซ้ำ ตัวเธอเองกำลังซุกซบอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกด้วย! ดูเหมือนว่า ขณะนี้จิตใต้สำนึกของราโมน่ากลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริงเต็มตัวแล้ว และหญิงสาวก็ไม่ชอบใจนัก ที่สำนึกว่าทั้งร่างกายและจิตใจของเธอรู้สึกพึงพอใจในอ้อมกอดของเขาเป็นอย่างมาก เธอลืมตาพร้อมทอดถอนใจก่อนตั้งสติให้มั่นคงแข็งแกร่ง เพื่อผละตัวออกจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น “ขอบคุณพี่จิลที่พาโม้นาออกมาจากห้องนั้น..ตอนนี้โม้นาไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” วงแขนแกร่งยอมคลายให้เธอผละห่างอย่างเชื่องช้าแต่สายตายังคงจับจ้องใบหน้าของเธอ เห็นถึงความเข้มแข็งฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ยังฉ่ำชื้นหยาดน้ำตา เขายกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วปัดปอยผมยาวรุ่ยร่ายให้พ้นจากใบหน้าสวยซึ้ง และประคองไว้ในฝ่ามือข้างนั้น สายตาเลื่อนมาอ้อยอิ่งอยู่กับกลีบปากอิ่มเต็มที่เริ่มกลับมามีสีสันเย้ายวนใจอีกครั้ง ชายหนุ่มจำต้องรีบลุกขึ้นและเก็บสองมือซุกลงในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้าง ก่อนที่ความยับยั้งชั่งใจของเขาจะหมดลง และกระทำตามที่แรงปรารถนาอันรุ่มร้อนเรียกร้อง “พี่ต้องขอโทษเรื่องของหนูเล็กอีกครั้ง และพี่สัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับโม้นาอีกเด็ดขาด” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาขึงขังหนักแน่น และเป็นอีกครั้งที่ราโมน่าเชื่อมั่นในคำพูดของเขา..เธอไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ส่งรอยยิ้มแห่งความเชื่อมั่นให้เท่านั้น และมองตามร่างเขาที่หันเดินออกจากห้องไป จากนั้น หญิงสาวก็ลุกขึ้นหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำเรียกความสดชื่นให้คืนกลับมา โมรียานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่กลางห้องโถงใหญ่ รอจนกระทั่งพี่ชายลงมาชำระความกับตนอย่างไม่กริ่งเกรง..ในเมื่อเธอทำอะไรลงไปแล้ว เธอก็กล้าที่จะรับผลของมันโดยไม่คิดหลบหนีอย่างคนขี้ขลาดเด็ดขาด และไม่นาน พี่ชายก็เดินมาหยุดตรงหน้าจับจ้องเธอด้วยใบหน้าถมืงทึง หญิงสาวตวัดสายตาขึ้นมอง ก่อนเอ่ยถามเสียงราบเรียบ “เขาเป็นไงบ้าง” “ดีขึ้นแล้ว” อนาวินตอบเสียงห้วน ก่อนถอนใจยาวผ่อนปรนอารมณ์ขึ้งโกรธ เพื่อเจรจากับน้องสาวผู้ดื้อรั้น “เฮียขอร้องล่ะหนูเล็ก อย่าทำร้ายราโมน่าอีก แค่สิ่งที่เขาต้องเผชิญและการที่ถูกเฮียบังคับให้อยู่ในบ้านของเรามันก็เต็มกลืนเกินกว่าที่เขาจะทนไหวแล้ว หนูเล็กอย่าซ้ำเติมความเลวร้ายเข้าไปในชีวิตของเขาอีกเลย” โมรียาขยับเนื้อตัวก่อนยกแขนทั้งสองข้างมากอดอกแน่น “หนูเล็กก็แค่อยากจะสั่งสอนในความอวดดีของแม่นั่นเท่านั้น..ใครจะไปคิด ว่าจะกลัวถึงขนาดนั้น” “ราโมน่ามีเรื่องฝังใจน่ะ..ตอนเป็นเด็กเขาเคยถูกจับขังในห้องเก็บของใต้บันได” “หือ !?  ใครกันที่ทำเรื่องอย่างนั้นกับเด็กได้ลงคอ” หญิงสาวถามอย่างสนใจ และความเห็นอกเห็นใจก็ฉายชัดออกมาบนใบหน้าของพี่ชายขณะตอบคำถาม “แม่ของเขา” “แม่เรอะ!” โมรียาตกใจในสิ่งที่ได้ยิน พลางนึกเปรียบเทียบไปถึงมารดาของตนทันที..ตั้งแต่เล็กจนโต มารดาเฝ้าเลี้ยงดูด้วยความรักใคร่และคอยเอาใจใส่ทุกอย่าง แม้จะมีว่ากล่าวตักเตือนในบางครั้งที่เธอดื้อดึงจนเกินรับ แต่มารดาก็ไม่เคยลงโทษหรือดุด่าให้เธอรู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจเลยสักครั้ง..รึแม้แต่บิดา ที่ใครๆต่างก็มองว่าเป็นคนเคร่งขรึมจนดูน่าเกรงขาม แต่สำหรับเธอแล้ว ท่านเป็นเหมือนพ่อทั่วๆไปที่มอบความรักและให้ทุกอย่างตามที่ลูกสาวคนนี้ต้องการ เท่าที่พ่อคนหนึ่งจะสามารถขวนขวายหาให้ได้ และบางครั้ง ก็ยังช่วยปกปิดความผิดของเธอไม่ให้มารดาได้ล่วงรู้ เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องถูกบ่นว่าด้วยซ้ำไป และเมื่อเธอเติบโตมาพร้อมกับความรักมากมายของผู้ให้กำเนิด เธอจึงนึกถึงความเจ็บปวดจากการถูกทำร้ายโดยผู้ให้กำเนิดไม่ออกเลย ว่ามันจะเป็นเรื่องโหดร้ายสักเพียงใด “..แย่จัง” และถ้อยคำนั้น คือสิ่งที่เธอนึกออกตามความรู้สึกหดหู่ พร้อมๆกับความรู้สึกผิดที่ตนเองเป็นต้นเหตุในการกระตุ้นความทรงจำอันขื่นขมของราโมน่าให้ผุดขึ้นมาอีกครั้ง “ใช่ มันเป็นเรื่องที่แย่มาก” อนาวินสำทับ “เพราะอย่างนี้ เฮียถึงอยากขอร้องให้หนูเล็กอดทนอยู่ร่วมบ้านกับราโมน่าอย่างสันติ ซึ่งอีกไม่กี่วันเขาก็ไปจากบ้านนี้แล้ว..ส่วนเรื่องของป๊า เฮียก็ไม่ได้นิ่งนอนใจอย่างที่หนูเล็กเข้าใจนะ เพียงแต่เฮียต้องการความแน่ชัดเท่านั้น ว่าใครกันแน่ที่เป็นคนร้ายตัวจริง เพราะดูเหมือนว่า เรากำลังถูกใครบางคนเสี้ยมให้ชนกับพวกรัตนากร ขืนเราบุ่มบ่ามทำอะไรลงไป เรื่องมันจะลุกลามใหญ่โตโดยที่เราจะไม่มีวันรู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นฝีมือของใครกันแน่..หนูเล็กเองก็เป็นคนมีเหตุผล น่าจะเข้าใจเรื่องนี้ได้ไม่ยากนะ” แม้จะเข้าใจในคำอธิบายยืดยาวของพี่ชาย แต่ใบหน้าของคนฟังยังบึ้งตึง เรื่องที่ราโมน่าจำเป็นต้องอยู่ที่นี่เธอพอจะทำใจได้ แต่อีกเรื่องที่เธอหวาดระแวงนี่สิ เธอจะทำใจยอมรับได้อย่างไร.. สายตาคมปลาบตวัดจ้องเขม็งไปยังพี่ชาย ก่อนเอ่ยเสียงเข้ม “หนูเล็กจะยอมเซ็นสัญญาสงบศึกก็ได้..ถ้าเฮียรับปากว่าจะไม่งาบแม่นั่นน่ะ” จู่ๆต้องมาเจอประโยคจี้ใจดำอย่างไม่ทันตั้งตัว อนาวินถึงกับปรับสีหน้าแทบไม่ทัน อารมณ์โกรธขึ้งบัดนี้จางหายไปแล้ว เมื่อแน่ใจว่าน้องสาวจะไม่ใช่ตัวอันตรายสำหรับราโมน่าอีกต่อไป ทว่า..ใบหน้าคมเข้มนั้นกลับปรากฏรอยยิ้มกริ่มผุดพรายพร้อมประกายตาแพรวพราวอย่างที่เจ้าตัวไม่สามารถปิดบังจากน้องสาวได้ ก่อนจะรีบหาข้ออ้างชิ่งหนี “เฮียมีงานค้างอยู่ ต้องรีบกลับไปสะสางต่อ..เฮียไปล่ะ” และหันหลังเดินหนีทันที โมรียาลุกพรวด ทวงถามคำสัญญาเสียงเขียวไล่หลัง “เฮียยังไม่รับปากหนูเล็กเลยนะ” อนาวินหันกลับมาหยัดยิ้มมุมปากพร้อมขยิบตาให้แทนคำตอบ ก่อนหันเดินจากไปอีกครั้ง ทิ้งให้ผู้มองตามฮึ่มฮั่มในลำคอ เมื่อรู้ทันในท่าทางระริกระรี้นั้น และคิดว่าอีกไม่นานหรอก ราโมน่าต้องเสร็จพี่ชายของเธอแน่! “ฮึ้ย!” โมรียากระทืบเท้าขัดใจ เพราะรู้ดีว่าตนเองไม่สามารถขัดขวางความต้องการนี้ของพี่ชายได้เป็นแน่ เพราะถ้าหากเธอห้ามได้ พี่ชายของเธอคงไม่ได้รับสมญานามคาสโนวาเช่นทุกวันนี้หรอก และกระแทกตัวลงนั่งอีกครั้งหยิบโทรศัพท์มือถือกดหาเตชิต รอไม่กี่อึดใจเสียงปลายสายก็เอ่ยรับ เธอจึงพูดถึงความต้องการทันที “พี่เต้กลับมาได้แล้ว หนูเล็กไม่เอาแบบเสื้อแล้ว หนูเล็กจะไปหาป๊า” จากนั้นก็วางสายกอดอกใบหน้าบูดบึ้ง และเมื่ออารมณ์ขุ่นเคืองในตัวพี่ชายจางหาย เธอก็เริ่มครุ่นคิดถึงราโมน่าแทน ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้น เธอสมควรที่จะเอ่ยคำ ขอโทษ กับผู้ที่เธอเห็นว่าเป็นศัตรูดีหรือไม่ จิตใต้สำนึกแบ่งออกเป็นสองฝ่าย และต่างพยายามหาข้อโต้แย้งมาหักล้างเพื่อหาคำตอบที่ดีที่สุด จนกระทั่ง..เตชิตก้าวเข้ามายืนตรงหน้าแล้ว หญิงสาวก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้เสียที และใบหน้ายุ่งเหยิงของเธอทำให้เตชิตต้องเอ่ยถามในที่สุด “คิดอะไรอยู่หรือครับ” หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองสบ และมั่นใจว่าสิ่งที่เธอกระทำลงไปในวันนี้รู้ไปถึงหูของเขาเรียบร้อยแล้วจากลูกน้องคนใดคนหนึ่ง “พี่เต้รู้เรื่องที่หนูเล็กทำกับแขกคนสำคัญของเฮียแล้วใช่ไหม” ชายหนุ่มนิ่งเงียบ แต่สายตาคมกริบเต็มไปด้วยการตำหนิติเตียนจนโมรียารู้สึกทนไม่ได้ที่จะถูกเขามองด้วยสายตาเช่นนั้น ร่างเพรียวบางลุกพรวดกระชากเสียงห้วน “อย่ามองหนูเล็กอย่างนั้นนะ..หนูเล็กไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมันเป็นถึงขนาดนี้เสียหน่อย” “ถ้าไม่ตั้งใจก็ควรไปขอโทษเขา คุณจะได้ไม่รู้สึกผิดเหมือนในขณะนี้” หญิงสาวฮึดฮัดกับการที่เขารู้เท่าทันเธอไปเสียหมด แต่ก็ยังปากแข็งไม่อยากจะยอมรับนักว่าเขาได้กระแทกลงมาตรงจุดที่เธอกำลังคิดไม่ตกอยู่พอดี “เรื่องอะไรที่หนูเล็กจะต้องไปขอโทษศัตรูด้วย” เตชิตหยัดยิ้มมุมปากอย่างหมิ่นในความคิดของเธอ และเอ่ยออกมาเพียงคำเดียว “เด็ก” แต่มันสร้างความหงุดหงิดให้คนฟังได้มากมาย “หนูเล็กไม่ใช่เด็กอย่างที่พี่เต้ว่านะ” “ถ้าทำผิด แต่ไม่รู้จักขอโทษก็ถือว่าเป็นเด็ก..แล้วตกลงว่า คุณหนูเล็กยังเป็นเด็กหรือว่าโตแล้วกันแน่ครับ” ดวงตาเรียวคมตวัดหางตาค้อนคนพูดและส่งเสียง “ฮึ!” ดังในลำคอก่อนสะบัดหน้ากระแทกส้นหันเดินตรงขึ้นบันได จึงไม่เห็นใบหน้าสงบนิ่งของเตชิตเริ่มปรากฏรอยยิ้มละมุนละไม สายตาที่ทอดมองตามหลังอบอุ่นอ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรู้สึกผูกพันลึกซึ้งอย่างแท้จริงที่ไม่เคยมีผู้ใดได้เห็น แม้กระทั่งเธอ โมรียาเดินมาถึงหน้าประตูห้องของราโมน่าได้หลายอึดใจแล้ว แต่ร่างของเธอยังเดินกลับไปกลับมาอยู่หลายเที่ยวกว่าจะตัดสินใจเคาะบานประตูได้ และรอไม่กี่อึดใจ บุคคลที่อยู่ภายในห้องก็เปิดบานประตูมาเผชิญหน้ากับเธอ..ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลส่งประกายวาววับอย่างระแวงต่อการปรากฏตัวของคู่กรณี “ยังมีอะไรอีกหรือคะ” โมรียาเชิดใบหน้าของตนอย่างเย่อหยิ่ง “ไม่มีอะไรมาก แค่จะมาดูให้แน่ใจว่าเธอยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า” “ตอนนี้คุณก็เห็นแล้ว ว่าฉันยังไม่ตาย” โมรียาไหวไหล่ “นั่นสิ เธอยังไม่ตาย..งั้นก็แค่นี้ล่ะ” พูดจบก็หันเดินผละจากมา แล้วก็ถอนหายใจเฮือก..ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว เธอไม่เคยเอ่ยคำขอโทษกับใครเลยนอกจากมารดาเท่านั้น แล้วจู่ๆจะต้องให้มาเอ่ยถ้อยคำนี้ต่อผู้ที่คิดว่าเป็นศัตรู เธอก็ไม่สามารถทำใจเค้นเสียงพูดออกไปได้จริงๆ ราโมน่านิ่วสายตามองตามอย่างไม่เข้าใจการมาปรากฏตัวครั้งนี้ของโมรียา..และในเวลาต่อมา เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบาๆอีกครั้ง เธอจึงเปิดประตูและเห็นสาวใช้สองคน คนหนึ่งถือถาดใส่อาหารกลางวันและผลไม้รวมในจานในเล็ก ส่วนอีกคนถือถาดเครื่องดื่มที่มีทั้งน้ำชากาแฟและน้ำส้มคั้นในแก้วทรงสูงที่มีไอเย็นเกาะพราว “คุณหนูเล็กเห็นว่าคุณยังไม่ได้ทานกลางวัน เลยสั่งให้ยกอาหารขึ้นมาให้ค่ะ” ราโมน่ากะพริบตาอย่างคาดไม่ถึงในสิ่งที่ได้ยิน พลางขยับร่างเปิดทางให้ทั้งสองนำสิ่งที่ถือเข้ามาวางภายในห้อง “ขอบใจนะ” สาวใช้ทั้งสองยิ้มอย่างชื่นชมในความสวยงามที่เธอมี “ด้วยความยินดีค่ะ แล้วถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติมก็สั่งดิฉันได้เลยนะคะ” เมื่อคนรับใช้ทั้งสองเดินออกจากห้องไปแล้ว ราโมน่ามองถาดอาหารและเครื่องดื่ม ความงุนงงสงสัยในการกระทำของโมรียายังเกลื่อนกระจายทั่วดวงหน้า แต่ไม่ว่าอย่างไร..ขณะนี้ท้องของเธอกำลังปั่นป่วนเรียกหาอาหารแล้ว พลางอดพึมพำอย่างระแวงไม่ได้ว่า “หวังว่าเธอคงไม่ใส่ยาพิษลงมาในอาหารของฉันนะ คุณหนูเล็ก” .......................................... อนาวินกลับเข้าบ้านอีกครั้งก็เกือบเที่ยงคืน และได้รับรายงานจากคนรับใช้ว่า น้องสาวของเขานอกจากจะไม่กระทำการคุกคามใดๆต่อแขกคนสำคัญแล้ว ยังเอาใจด้วยการสั่งให้คนยกอาหารขึ้นไปให้ถึงบนห้อง ซึ่งเมื่อได้ฟังแล้วชายหนุ่มถึงกับอมยิ้ม เพราะรู้ดีว่า นั่นคือวิธีแสดงการขอโทษตามแบบฉบับของ นางมารน้อย ที่แสนน่ารักน่าชังของเขา ชายหนุ่มเดินเรียบเรื่อยท่ามกลางแสงสลัวของไฟดวงเล็กตามราวระเบียงทางเดินและมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของราโมน่า..คำพูดจี้ใจของน้องสาวยังคงก้องกังวาน เพราะนั่นคือความปรารถนาอันแท้จริงที่เขาไม่อาจปฏิเสธได้ และบ่อยครั้งที่เขานึกถึงความสุขยามที่ได้โอบกอดร่างนุ่มละมุนอิ่มเต็ม พร้อมๆกับอารมณ์ดิบที่สะกดกลั้นไว้คอยแต่จะดิ้นทุรนทุรายด้วยความรุ่มร้อน และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหญิงสาวในวันนี้ มันทำให้เขาเข้าใจในตัวตนที่แท้จริงของเธอได้อย่างลึกซึ้ง และจากการที่เธอยอมเปิดใจให้เขารับรู้ด้วยความอ่อนแอของจิตใจ ส่งผลให้เขาเห็นอีกซอกมุมของความรู้สึกเธอที่มีเงาของเขาสะท้อนอยู่ในดวงตาสีสวยคู่นั้น มันก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดำฤษณาให้ทะยานลิ่วด้วยความฮึกเหิมอยากไขว่คว้าร่างกายที่แสนงดงามเย้ายวนมาเชยสมให้สาสมกับความทรมานจากไฟราคะที่กำลังแผดเผาใจ อนาวินทอดสายตาลงมองลูกบิดประตู และยื่นมือออกไปขยับเปิดมันอย่างแผ่วเบา แต่ในเสี้ยวอึดใจต่อมา เขาก็ข่มใจปิดบานประตูลงอีกครั้ง พลางก้าวถอยหลังและหันเดินกลับห้องของตน ก่อนถอนลมหายใจยาว..ไม่รู้ว่าตัวเขาจะต้านทานต่อแรงปรารถนาอันเร่าร้อนนี้ไปได้อีกสักแค่ไหนกัน ! ....................................................................................... จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 11:24:03

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณกิ๊ฟคุณ goldensun, Travel to the moon, แก้วกังไส, yayako, ลูนาติก, kdunagin, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต นะคะ ................................... ตอบกระทู้เก็บตก จะยิ่งทำให้คนเขาเห็นใจมากขึ้นต่างหาก จากคุณ : scottie   ===> แม้แต่หนูเล็กก็ยังเห็นใจเลยค่า โมรียาร้ายมากนะคะเนี่ย ยังคิดว่าเตชิตน่าจะเป็นพระเอกค่ะ อนาวินเทียบไม่ติดเลย ปกหนังสือสวยมากเลยค่ะ ไปเมืองไทยเมื่อไหร่จะอุดหนุนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) ===> โมรียาเลือดพ่อแรงค่ะ อิอิ ส่วนอนาวินคงต้องบิ้วอารมณ์กันขนานใหญ่กว่า จะได้เป็นพระเอกในสายตาของคุณ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับเรื่องหนังสือค่า โม้นาโดนแกล้งก็ดีนะคะ จะได้มีเหตุให้พี่จิลปลอบ ฮิฮิฮิ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต ===> เผอิญว่าพี่จิลไม่ได้คิดแค่ปลอบน่ะสิคะ แต่คิดไกลกว่านั้นมากกก.. คุณหนูร้ายนะเนี่ย แอบสงสารเต้ แต่ละคนที่ต้องรับมือด้วยนี่ กินขาดทุกคน - -' จากคุณ : ปิยะรักษ์   ===> ตอนนี้คุณหนูเริ่มนิสัยดีขึ้นมาหน่อยแล้วนะ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 11:40:13

ความคิดเห็นที่ 3 รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 11:57:33

ความคิดเห็นที่ 4 พี่จิลชักจะหื่นขึ้นทุกวัน ><   ตอนนี้พี่เต้ออกน้อยนะคะ ไม่ทันหายคิดถึงเลย แต่ถึงออกน้อยก็ยังเท่เหมือนเดิม^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 19:24:47

ความคิดเห็นที่ 5 พระเอกน่ากลัวเหมอืกนันนะ กุญแจไม่ทันใจ ปืนซะงั้น555 จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:48:33

ความคิดเห็นที่ 6 เตชิตพระเอกม้าก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:59:36

ความคิดเห็นที่ 7 คุณห้าสิบป่าย === รับทราบค่า คุณTravel to the moon === ฮ่า..ความหื่นของนายคนนี้มีเต็มพิกัด แง่ว! นายเต้นี่มาแรงเกินหน้าเกินตาพระเอกแฮะ คุณปันฝัน === นายคนนี้แอบโหดเล็กน้อยค่ะ โหดมากไม่ได้ เพราะพ่อคุมอยู่ คุณscottie === ดูเหมือนใครๆจะชอบพระรองมากกว่าพระเอกนะคะเนี่ย ฮา.. จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 21:37:27

ความคิดเห็นที่ 8 คุณจิลใกล้จะดีแตกแล้ว โม้นาจะต้านอยู่รึเปล่า อย่างน้อยจิลคงไม่บังคับ แต่เรื่องหลอกล่อ ไม่แน่ โมรียากับเตชิต จะไปได้ถึงตรงไหน คุณหนูยังไม่ชัด แต่เต้นี่ แน่ๆ เลยค่ะ ทันกันด้วย รู้ทันทั้งสองสาวเลย ว่าแต่เต้จะได้รับการสนับสนุนหรือขัดขวาง น่าคิด จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 23:05:53

ความคิดเห็นที่ 9 โมรียาก็มีส่วนของจิตใจที่ดีเหมือนกันนะคะเนี่ย แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 04:23:01 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 01:51:33

ความคิดเห็นที่ 10 ราโมน่า จิตตกมากในบทนี้ อนาวิน ต้องต้านความรู้สึกภายในของตัวเอง ดีนะ ไม่หลุด ไม่งั้น...เสียภาพลักษณ์หมดเนื้อหมดตัว ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 05:04:47

ความคิดเห็นที่ 11 คุณgoldensun === ความอดทนของเฮียจิลเหลืออีกนิดเดียวจริงๆค่ะ เพราะ คุณพี่ไม่เคยถูกสอนให้รู้จักอดทนอดกลั้นเหมือนป๊า ส่วนเตชิตกับโมรียายังอีก ยาวไกลค่ะ กว่าจะรู้ว่าจะอยู่กันได้ตรงจุดไหน คุณกุลธิดา (kdunagin)=== โมรียามีทั้งด้านดีด้านร้ายค่ะ แต่ถึงจะมี ด้านร้าย แต่ก็ไม่มากค่ะ ไม่อย่างนั้นจะไม่เหลือภาพพจน์นางเอก คุณGTW=== บทนี้ราโมน่าอ่อนแอเกินไป อนาวินเลยดูออกว่าสาวมี ใจให้..ตอนนี้ภาพลักษณ์ของอนาวินยังดูดีอยู่ แต่บทต่อๆไปสงสัยจะไม่เหลือ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 18:09:48

ความคิดเห็นที่ 12 อย่าดีแตกเข้าให้ล่ะ จิลเอ๊ย ไม่งั้นตกกระป๋องอย่างถาวรแน่ ๆ ^^" จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 19:52:42

ความคิดเห็นที่ 13 ฮ่า..ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นคนดีไปได้อีกนานแค่ไหนน่ะสิคะคุณปิยะรักษ์ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 11:37:57

ความคิดเห็นที่ 14 น่าสงสารจิลใครๆก็ไปเชียร์เต้กันหมด  ไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเราเชียร์จิลเอง^__^ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 15:43:34