ความคิดเห็นที่ 1 เรื่องทุกอย่างเริ่มต้นเมื่อเกือบยี่สิบแปดปีก่อน นิเทศ สิงห์ และทองไทยเป็นเพื่อนรักที่มีถิ่นฐานเป็นคนลำปาง แต่สามหนุ่มเพิ่งไปรู้จักและกลายเป็นเพื่อนสนิทกันก็ตอนศึกษาระดับมหาวิทยาลัยในกรุงเทพ พวกเขากลับมาที่บ้านเกิดเมื่อเรียนจบ ทั้งสามหนุ่มสมัครเป็นนักข่าวในหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นห้างฉัตร เดลี่ซึ่งเพิ่งก่อตั้งได้ไม่ถึงหนึ่งปี แล้วนิเทศ สิงห์ และทองไทยก็ได้พบว่าในสมัยนั้น หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นสำนักต่างๆ ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการเป็นกระบอกเสียงในการกระจายข่าวโฆษนาชวนเชื่อของผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่น ไม่มีใครกล้าพูดถึงด้านมืดของโครงการทุจริตฉ้อฉลรวมถึงความเอารัดเอาเปรียบต่างๆ ของเหล่านักการเมืองและเจ้าหน้าที่ผู้บริหารท้องถิ่น ทั้งสามหนุ่มทนอยู่ในสภาพนั้นไม่ถึงสองปี พวกเขาก็หมดความอดทน นิเทศเป็นตัวตั้งตัวตีขอเปิดพื้นที่กับบรรณาธิการเป็นคอลัมน์พิเศษที่ชื่อว่า ‘เจาะหน้าดิน’ ซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับการตรวจสอบและเปิดโปงพฤติการณ์ของบรรดาเจ้าหน้าที่บ้านเมืองและผู้มีอิทธิพลประจำถิ่น แรกทีเดียว บรรณาธิการก็จะไม่ยอม แต่นิเทศยืนยันว่าเกิดอะไรขึ้นเขาจะรับผิดชอบเอง ประกอบกับตอนนั้นยอดขายของห้างฉัตร เดลี่ก็ตกฮวบลงเรื่อยๆ เพราะไม่มีความแตกต่างจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นฉบับอื่นให้ชาวบ้านสนใจ อาทิตย์ต่อมา คอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ก็ปรากฏอยู่ในหนังสือพิมพ์หน้าสามภายใต้การรับผิดชอบของกลุ่มสามเกลอหัวแข็งที่ใช้นามปากกาว่าเทพหน้ามาร พญาหมูเขี้ยวตัน และพลายงาดำ เทพหน้ามารคือนามปากกาของนิเทศ พญาหมูเขี้ยวตันคือนามปากกาของสิงห์ ส่วนพลายงาดำคือนามปากกาของทองไทย คอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ เต็มไปด้วยบทความที่เนื้อหาหนักแน่นและทิ่มแทงก้นของผู้มีอำนาจบางคนอย่างเปิดเผย เทพหน้ามาร พญาหมูเขี้ยวตัน และพลายงาดำจะสลับกันเขียนคอลัมน์คนละสัปดาห์ โดยคนที่ได้รับความสนใจจากชาวบ้านมากที่สุดก็คือเทพหน้ามาร เพราะนอกจากจะมีนามปากกาที่ฟังดูน่ากลัวที่สุดแล้ว ปลายปากกาของเขายังสามารถทำให้นักการเมืองท้องถิ่นถูกตำรวจเรียกตัวไปสอบสวนได้ถึงสองคน ซึ่งเป็นผลให้มีการปลดออกจากตำแหน่งในเวลาต่อมา แต่ความรุ่งเรืองของ ‘เจาะหน้าดิน’ และ ‘เทพหน้ามาร พญาหมูเขี้ยวตัว และพลายงาดำ’ ก็ต้องถึงจุดจบโดยอำนาจมืดที่โทรศัพท์สายตรงถึงบรรณาธิการของห้างฉัตร เดลี่ในปีต่อมา มีคำสั่งสายฟ้าฟาดสั่งการให้ยุบคอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ ทิ้งทันที  พร้อมกับที่นิเทศ สิงห์ และทองไทย ถูกจับแยกไปอยู่ที่โต๊ะข่าวคนละแผนก แน่นอนว่าทั้งสามหนุ่มไม่พอใจเป็นอย่างมาก พวกเขาใช้เวลาหลังเลิกงานสืบจนรู้ว่าโทรศัพท์สายตรงที่มีอำนาจสั่งยุบคอลัมน์ของพวกเขานั้น โทรมาจากคนสนิทของนายอำเภอไกรศักดิ์   โทรศัพท์สายนั้นอ้างว่านายอำเภอไม่สบายใจที่มีนักข่าวบางกลุ่มมาเขียนข่าวสร้างมลทินให้กับเหล่านักการเมืองเพื่อนของท่าน หลังจากนั้น ทุกๆ เย็นก็จะมีคนเห็นนิเทศ สิงห์และทองไทยนั่งรวมตัวกันที่ร้านเหล้าข้างสำนักงานในสมัยนั้นอย่างเครียดเขม็งเพราะทราบว่า หากคำสั่งยุบคอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ เป็นคำบัญชาจากนายอำเภอไกรศักดิ์จริงๆ พวกเขาคงเจออุปสรรคใหญ่เข้าแล้ว นายอำเภอไกรศักดิ์ เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อเลี้ยงไกรศรซึ่งเพิ่งสิ้นชีวิตไปไม่กี่ปีก่อนที่ลูกชายจะรับราชการ  พ่อเลี้ยงไกรศรเป็นนักเลงเก่าที่ชาวบ้านอำเภอห้างฉัตรทุกคนกลัวเกรงมากพอๆ กับเคารพนับถือ ท่านทิ้งมรดกและทรัพย์สมบัติมากมายไว้ให้ลูกชายชนิดใช้ทั้งชาติก็ไม่มีวันหมด นายอำเภอไกรศักดิ์เป็นคนดี อย่างน้อยก็ไม่เคยมีกลิ่นให้นิเทศ สิงห์และทองไทยตระหนักถึงความไม่ชอบมาพากลมาก่อน เขาเป็นนายอำเภอหนุ่มไฟแรง บริหารงานอย่างเอาจริงเอาจัง เป็นคนริเริ่มการปราบปรามการค้าสัตว์ป่าและการค้าไม้เถื่อน ไม่น่าจะเดือดร้อนอะไรกับการที่คอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ ช่วยปัดกวาดพวกน้ำเน่าน้ำเสียออกไปจากหน่วยงานบริหารของราชการ แล้วจู่ๆ วันหนึ่ง นิเทศก็นึกสงสัยว่าที่นายอำเภอไกรศักดิ์เดือดร้อนอาจจะเป็นเพราะกลัวว่าสักวัน ทีมงาน ‘เจาะหน้าดิน’ จะเข้าไปพบอะไรบางอย่างที่ทุกคนไม่ควรรู้เกี่ยวกับนายอำเภอผู้เป็นคนดี นิเทศคิดว่าภาพของนายอำเภอไกรศักดิ์ผู้ชิงชังความชั่วร้ายอาจเป็นเพียงเปลือกนอกของปิศาจที่รวบรวมความร้ายกาจไว้อย่างคาดไม่ถึง นิเทศเริ่มต้นสืบเสาะหาข่าวที่เกี่ยวกับนายอำเภอไกรศักดิ์ จนสะดุดเข้ากับโครงการสร้างตึกอเนกประสงค์ประจำชุมชน ซึ่งมีอะไรหลายๆ อย่างไม่ตรงกับข้อความที่แจ้งอยู่ในเอกสาร เช่นการจัดซื้อวัสดุก่อสร้างที่ในเอกสารแจ้งว่าของทุกอย่างเป็นระดับเกรดเอ แต่ในความเป็นจริงจากที่เขาแอบไปตรวจดูด้วยตัวเอง วัสดุก่อสร้างในส่วนใหญ่กลับเป็นของเกรดบีราคาถูก แถมบริษัทที่ดูแลการก่อสร้างก็ไม่ตรงกับที่ระบุไว้ในเอกสารอีกด้วย แต่สิ่งที่นิเทศค้นพบคงไร้ประโยชน์หากไม่เกิดเหตุบรรณาธิการใหญ่หัวใจวายเฉียบพลันที่บ้านพักจนเกิดการเปลี่ยนแปลงในตำแหน่งบรรณาธิการ ซึ่งประจวบเหมาะที่บรรณาธิการที่ขึ้นมาดำรงตำแหน่งคนใหม่เรียนจบมาจากสถาบันเดียวกับนิเทศ สิงห์และทองไทย ตรรกะในการทำงานของพวกเขาจึงดำเนินไปในทิศทางเดียวกัน คอลัมน์ ‘เจาะหน้าดิน’ ฟื้นคืนชีพ สามเกลอหัวแข็งได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ห้างฉัตร เดลี่กลายเป็นเสี้ยนหนามสำคัญของนักการเมืองและผู้มีอำนาจที่ทุจริต บรรณาธิการคนใหม่ปล่อยให้ทุกคนเขียนข่าวอย่างที่อยากจะเขียน แม้จะส่งผลให้เกิดเหตุนักข่าวของห้างฉัตร เดลี่ถูกมือมืดดักตีหัวไม่เว้นวัน  แต่ทุกอย่างก็ยังดำเนินต่อไป เทพหน้ามารทำงานอย่างหนักในการตรวจสอบข้อมูลการทุจริตของนายอำเภอไกรศักดิ์ นอกจากจะต้องรับการข่มขู่ทางจดหมายแล้ว เขายังต้องรับแรงกดดันจากบรรดาชาวบ้านที่รักและเคารพนายอำเภอของพวกเขาจนไม่เชื่อในสิ่งที่เทพหน้ามารนำเสนอ มีหลายสิบคนที่ร่อนจดหมายต่อว่าเทพหน้ามารมาถึงมือของบรรณาธิการและร้องขอให้บรรณาธิการปลดเทพหน้ามารออกจากตำแหน่งคอลัมนิสต์ เทพหน้ามารซึ่งเคยเป็นที่ชื่นชนเมื่อสองปีก่อน กลับกลายเป็นที่รังเกียจด้วยมีคนปล่อยข่าวลือว่าเทพหน้ามารรับเงินมาจากใครบางคนสำหรับการปั้นน้ำเป็นตัวเพื่อโจมตีนายอำเภอไกรศักดิ์ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าคนปล่อยข่าวที่แท้จริงคือใคร แต่ความมุ่งมั่นในอุดมการณ์ของนิเทศและบรรณาธิการของเขาก็ไม่มีความเปลี่ยนแปลง  เทพหน้ามารเขียนข่าวต่อไปอย่างดุดัน ในขณะที่นักข่าวร่วมสำนักคนอื่นๆ ไม่เว้นแม้กระทั่งสิงห์และทองไทยเริ่มที่จะไม่หนักแน่นในอุดมการณ์เหมือนก่อน เพราะพวกเขาล้วนตระหนักดีว่าแค่หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเล็กๆ เพียงฉบับเดียว ไม่มีทางโค่นล้มอำนาจมืดหรือขจัดความไม่เป็นธรรมออกไปจากสังคมของห้างฉัตรได้ เพราะคนที่ก่อความไม่เป็นธรรม กลับเป็นคนที่กุมเครื่องชี้วัดความชอบธรรมไว้ในมือและทุกคนก็อยู่ในวัยที่กำลังก่อร่างสร้างฐานครอบครัว ตั้งแต่ที่สิงห์และทองไทยแต่งงานไป สองหนุ่มก็ไม่ค่อยได้ลงพื้นที่ตระเวนหาข่าวพร้อมกับนิเทศเหมือนแต่ก่อนและหลังจากที่ได้รับจดหมายข่มขู่ว่าภรรยาของตนเองจะไม่มีความปลอดภัย การเขียนข่าวของสิงห์และทองไทยก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย   การกระทำของสองเพื่อนรักเป็นที่รู้เห็นอยู่ในสายตาของนิเทศตลอดเวลา แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อน เพียงไม่กี่สัปดาห์ นิเทศก็เป็นเพียงนักข่าวคนเดียวที่ตามกัดนายอำเภอไกรศักดิ์ไม่ปล่อย มีหลายครั้งที่สิงห์และทองไทยพยายามกล่อมให้นิเทศเลิกตามเรื่องนี้เมื่อพวกเขาเห็นข้อความข่มขู่ในจดหมายที่วางอยู่บนโต๊ะของนิเทศ แต่นิเทศยืนกรานว่าเขาดูแลการะเกดและนพคุณลูกชายของเขาได้ สิงห์และทองไทยรวมถึงเพื่อนนักข่าวเริ่มที่จะมองนิเทศอย่างเป็นห่วง แต่ไม่มีใครคิดว่าความเป็นห่วงไม่ทันจะเบาบางลง การฆาตกรรมที่เปลี่ยนแปลงห้างฉัตร เดลี่ไปนับตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็อุบัติขึ้น ศพของนิเทศและการะเกดถูกพบอยู่ข้างถนนสายเปลี่ยวในสภาพถูกยิงแสกหน้า ตำรวจสรุปคดีว่าพวกเขาถูกดักปล้นกลางทาง นิเทศและภรรยาขัดขืนจึงถูกฆาตกรรม ส่วนชาวบ้านก็พากันสรุปว่า นิเทศถูกคนที่จ้างให้เขียนข่าวใส่ความนายอำเภอไกรศักดิ์หักหลังและถูกล่อลวงมาฆ่าปิดปาก แน่นอนว่าสิงห์และทองไทยย่อมไม่เชื่อในข้อสรุปของทั้งตำรวจและชาวบ้าน เพราะของมีค่าในตัวและในรถของนิเทศไม่มีอะไรหายไป และพวกเขาก็รู้แก่ใจดีว่านิเทศไม่ได้เขียนข่าวเพื่อเงินของใคร สิงห์และทองไทยต่างก็มีข้อสรุปอยู่ในใจของตัวเอง แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา พวกเขาคิดว่าการฆาตกรรมที่เกิดขึ้น ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับนายอำเภอไกรศักดิ์แน่นอน สถานที่สุดท้ายที่มีคนเห็นนิเทศกับการะเกดในขณะยังมีชีวิตอยู่คือคลินิกรักษาเด็กในตัวอำเภอ นิเทศกับการะเกดพานพคุณลูกชายวัยหกเดือนไปหาหมอและถูกฆาตกรรมเสียชีวิตระหว่างเดินทางกลับบ้าน แต่ในสถานที่พบศพ ไม่มีใครพบร่องรอยของทารกน้อยเลย สิงห์และทองไทยออกตระเวนตามหาทารกที่หายไป แต่พวกเขาก็คว้าน้ำเหลว ในขณะที่ทางตำรวจดูเหมือนจะเย็นชากับคดีนี้ การฆาตกรรมที่เกิดขึ้นยังผลให้นักข่าวของห้างฉัตร เดลี่เข็ดขยาด พวกเขาทยอยลาออกไปอยู่สำนักข่าวอื่นทีละคนสองคนจนทั้งออฟฟิศของห้างฉัตร เดลี่มีนักข่าวเหลืออยู่เพียงหยิบมือเดียว ความตายของนิเทศและภรรยาสร้างความสะเทือนใจให้บรรณาธิการผู้มีอุดมการณ์แกร่งกล้า ทุกสิ่งทุกอย่างมืดหม่นมัวหมอง อนาคตของห้างฉัตร เดลี่ใกล้จะพบจุดจบอยู่รอมร่อ จนกระทั่งครบรอบวันตายหนึ่งสัปดาห์ของนิเทศ ดำรงธรรมและภรรยา เดโชกับพิชิตก็เดินทางมาที่สำนักงานของห้างฉัตร เดลี่พร้อมลูกน้องอีกเป็นสิบคน ขณะนั้นบรรณาธิการและนักข่าวทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มันเป็นวันที่เปลี่ยนชีวิตของชายหนุ่มที่ชื่อสิงห์และทองไทยไปตลอดกาล เดโชกับพิชิตมาที่สำนักงานของห้างฉัตร เดลี่เพื่อพูดเรื่องที่ห้างฉัตร เดลี่เขียนข่าวโจมตีนายอำเภอไกรศักดิ์สร้างความขุ่นเคืองมาตลอด แม้จะทราบว่าคนเขียนข่าวได้เสียชีวิตไปแล้วจากการฆาตกรรม แต่เพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก เดโชและพิชิตจึงเสนอการสนับสนุนพิเศษด้านการเงินให้กับนักข่าวของห้างฉัตร เดลี่ แลกกับการที่ห้างฉัตร เดลี่ยอมกลับมาเป็นกระบอกเสียงที่ควบคุมได้เหมือนเก่าก่อน ทันทีที่ฟังข้อเสนอจบ ทุกคนล้วนปฏิเสธ และทันทีที่ทุกคนปฏิเสธ เดโชก็พูดออกมาทันทีเหมือนกันว่า ถ้าไม่มีใครยอมรับข้อเสนอ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับนิเทศ ดำรงธรรมและภรรยา จะไม่ใช่เหตุการณ์สุดท้ายที่เกิดขึ้นกับนักข่าวภายใต้ชายคาห้างฉัตร เดลี่ คำพูดนั้นเท่ากับบีบทางเลือกของนักข่าวสังกัดห้างฉัตร เดลี่เหลือเพียงสองทาง ทางแรกคือยอมทำงานต่อไปภายใต้การชี้นำของอิทธิพลท้องถิ่น ส่วนทางที่สองคือ การลาออก บรรณาธิการผู้มีอุดมการณ์เช่นเดียวกับนิเทศปฏิเสธที่จะรับข้อเสนอ เขาเข้าใจในทันทีนั้นเองว่าอำนาจของนายอำเภอไกรศักดิ์คงครอบคลุมไปถึงฝ่ายบริหารของหนังสือพิมพ์เกินกำลังที่ตนเองจะมีอำนาจจัดการได้อีกแล้ว บรรณาธิการผู้นั้นจึงประกาศลาออกพร้อมกับนักข่าวคนอื่นๆ ที่ตัดสินใจลาออกไปหางานใหม่ที่สบายใจกว่า และหนึ่งในนักข่าวที่ก้าวสู่ทางเลือกนั้นก็คือทองไทย และท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน สิงห์ ผลใหม่กลับเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ยินดีรับข้อเสนอ ไม่มีใครเข้าใจว่าสิงห์กำลังคิดอะไรอยู่ เขากลายเป็นที่รังเกียจของเพื่อนฝูงและถูกตราหน้าว่าเป็นคนหน้าเงินเมื่อทำงานต่อไปในสำนักงานหนังสือพิมพ์ห้างฉัตร เดลี่พร้อมบรรดาเหยี่ยวข่าวหน้าใหม่ที่ต่างก็เป็นคนของเดโชและพิชิตทั้งสิ้น เหตุผลที่สิงห์ ผลใหม่ยอมถูกเพื่อนสนิทอย่างทองไทยเลิกคบมีเพียงเหตุผลเดียว ซึ่งก็คือ เขาอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของนิเทศกันแน่ มันทำให้ในวันที่รับข้อเสนอ ขณะที่บรรณาธิการและเพื่อนนักข่าวคนอื่นเดินออกไป ภายในห้องเหลือเหยี่ยวข่าวร่างอ้วนอยู่กับเดโช พิชิตและลูกสมุน สิงห์ก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่ตนเองต้องการทราบทันที และพิชิตก็เป็นคนตอบว่า เด็กคนนั้นยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรอีก สิงห์ ผลใหม่เลือกที่จะเชื่อคำพูดของพิชิตจากสีหน้าจริงจัง ผิดกับสีหน้าของเดโชที่แลดูเบื่อหน่ายขึ้นมาทันตาเมื่อพูดถึงประเด็นนี้ หลังจากนั้นไม่ถึงสามเดือน เหตุการณ์ฆาตกรรมนิเทศ ดำรงธรรมและภรรยาก็ลืมเลือนไปจากความทรงจำของทุกคนนอกจากสิงห์และทองไทยที่ผันชีวิตจากการเป็นนักข่าว หอบลูกจูงเมียไปเป็นเจ้าหน้าที่ดูแลช้างที่ศูนย์ฝึกลูกช้างอำเภองาว แล้วกาลเวลาก็ไหลผ่านไปพร้อมกับเปลี่ยนแปลง นายอำเภอไกรศักดิ์กลายมาเป็นพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เจ้าของธุรกิจใหญ่โต เดโชและพิชิตกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในห้างฉัตรรองจากเจ้านาย ส่วนสิงห์ ผลใหม่ก็สามารถขึ้นมาเป็นบรรณาธิการของห้างฉัตร เดลี่เมื่อมีอายุสามสิบแปดปี พร้อมกับที่ไม่มีสำนักข่าวไหนกล้าทำตัวกระด้างกระเดื่องกับผู้มีอิทธิพลอีกเลย ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 11:46:37

ความคิดเห็นที่ 2 เรื่องที่พิชิตเล่าจบ เป็นสิ่งที่พีภัทรได้ยินมาหมดแล้วจากปากของสิงห์ ผลใหม่และเพื่อนเก่าทองไทยที่เพิ่งหันหน้ามาพูดคุยกันเป็นครั้งแรกในห้องทำงานของเจ้าหน้าที่ระดับสูงในสถาบันคชบาลแห่งชาติ ซึ่งบรรณาธิการจากห้างฉัตร เดลี่ถูกเชิญไปเป็นสักขีพยานในฐานะตัวแทนผู้สื่อข่าวในการรับขบวนลูกช้างที่ถูกเคลื่อนย้ายมาจากปางช้างไร้ใบอนุญาตจากจังหวัดกาญจนบุรี แต่แท้จริงแล้วสิงห์ ผลใหม่ได้นัดทองไทยไว้ก่อนหน้านั้นเพื่อคุยถึงบางสิ่งบางอย่างที่เกี่ยวกับลูกชายผู้หายสาบสูญไปของนิเทศ ดำรงธรรม สิงห์ ผลใหม่ตั้งใจจะไปคุยกับทองไทยว่าเขาเจอบุรุษหนุ่มนายหนึ่งที่มีใบหน้าหน้าเหมือนเพื่อนเก่าของพวกเขาทุกกระเบียดนิ้ว จึงถือเป็นโชคดีที่พีภัทรไปขอพบสิงห์ ผลใหม่และติดสอยห้อยตามไปที่สถาบันคชบาลแห่งชาติ มันทำให้นักฆ่าหนุ่มได้รู้อะไรบางอย่างและสามารถเตรียมตัวสำหรับการดำเนินการขั้นต่อไปได้ง่ายขึ้น การพูดคุยตลอดเวลาหลายชั่วโมงทำให้พีภัทรทราบว่าบ้านของพิชิตและบ้านของเดโชตั้งอยู่ที่ใด มีระบบรักษาความปลอดภัยเป็นอย่างไร พีภัทรอดคิดไม่ได้ว่าสิงห์ ผลใหม่อาจจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วก็ได้ในขณะนั้น ดูเหมือนบรรณาธิการร่างอ้วนจะเปิดเผยเรื่องราวในอดีตให้คนแปลกหน้าอย่างเขาฟังชนิดไม่มีความตะขิดตะขวงใจเลย ประวัติปลอมๆ ของวานิช มิตรนิรันดร์ไม่ใช่เรื่องยากที่จะถูกพบโดยนักข่าวที่มีชั่วโมงบินสูงลิบ แต่สิงห์ ผลใหม่ก็ฉลาดพอที่จะไม่ทำอะไรกระโตกกระตากออกมา และพีภัทรสังหรณ์ว่าสิงห์ ผลใหม่คงจะไม่แปลกใจเลยถ้าหากวานิช มิตรนิรันดร์จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในวันรุ่งขึ้นพร้อมข่าวที่จะดังกระฉ่อนไปทั่วเมือง ก่อนที่จะแยกจากกันในตอนค่ำ พีภัทรสังเกตเห็นสิงห์ ผลใหม่และทองไทยผู้เป็นชายวัยกลางคนผิวเข้มคิ้วดกใบหน้ากร้านแดดยืนคุยซุบซิบกันพร้อมกับจ้องมองรถสปอร์ตของเขาแล่นจากมาจนลับสายตา พีภัทรเดาไม่ถูกว่าสิงห์ ผลใหม่กับเพื่อนเก่าคนนั้นจะพูดถึงเขาว่าอย่างไรบ้าง แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขากลับรู้สึกมั่นใจอย่างประหลาดก็คือว่า เขากำลังจะได้รู้ชาติกำเนิดที่แท้จริงของตัวเองในไม่ช้า นิเทศ ดำรงธรรมกับภรรยาถูกฆ่าตายด้วยฝีมือของพิชิตและเดโช นักข่าวผู้นั้นมีลูกชายที่ชื่อนพคุณซึ่งหายตัวไปจากที่เกิดเหตุ แต่ภายหลังจากที่เกิดเหตุไม่ถึงเดือน พิชิตก็นำทารกคนหนึ่งไปให้นายพงศธรกับนางศโรรัตน์เลี้ยงดูที่พัทยาซึ่งอยู่ห่างจากที่ลำปางหลายร้อยกิโลเมตร และสองสามีภรรยาก็เลี้ยงดูเด็กคนนั้นให้เติบโตด้วยการปิดบังข้อมูลที่แท้จริง มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเมื่อพีภัทรตระหนักดีว่าตนเองคือเด็กคนนั้น สิงห์ ผลใหม่บอกว่ามีรูปถ่ายครอบครัวของนิเทศ ดำรงธรรมตอนที่ทารกคนนั้นอายุสองเดือนอยู่ที่บ้าน แต่พีภัทรปฏิเสธที่จะไปดู เขาไม่อยากเสียเวลาให้มากไปกว่านี้ เขาควรจะจบทุกอย่าง ถึงแม้นักข่าวที่ชื่อนิเทศกับผู้หญิงที่ชื่อการะเกดคนนั้นอาจจะไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริงของเขา แต่พีภัทรคิดว่าเขาสมควรที่จะทวงคืนความยุติธรรมดั่งที่บอกไว้กับภุชงค์ เขาควรจะกำจัดพวกที่มีอำนาจอยู่ในมือและใช้อำนาจไปในทางที่ผิด และตอนนี้ มันก็ถึงเวลาแล้ว พีภัทรยังคงกดเข่าทิ้งน้ำหนักอยู่บนแผ่นหลังของพิชิต ปลายปืนที่ยังไม่ได้ติดที่เก็บเสียงของเขาจ่ออยู่ที่ท้ายทอยของชายผู้มีแผลเป็นบนใบหน้า นักฆ่าหนุ่มผ่อนลมหายใจก่อนจะกระซิบออกมาเสียงเย็นเมื่อปล่อยให้พิชิตมีเวลาพักหายใจประมาณสองสามนาที “ช่วยบอกรายละเอียดในคืนที่พวกคุณฆ่านิเทศ ดำรงธรรมให้ผมรู้หน่อยสิ” พิชิตมีท่าทีลังเล แต่เมื่อถูกปลายกระบอกปืนกดบนท้ายทอยมากขึ้น เขาก็ฝืนใจตอบออกมา “พวกเราวางแผนล่อให้เขาลงจากรถโดยที่ส่งเหยื่อล่อแกล้งทำรถเสียอยู่ข้างทาง พวกเราจับตัวนิเทศ ลากเมียเขาลงมาจากรถ แล้วจัดการทั้งคู่” พีภัทรไม่อยากเชื่อว่ามือของเขาจะเกิดอาการสั่นน้อยๆ เมื่อได้ยินคำตอบที่หลุดออกมาจากปากของพิชิตอย่างขมขื่น นักฆ่าหนุ่มสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่พิชิตมีต่อการกระทำในอดีตของตัวเอง   พีภัทรคุมน้ำเสียงให้ราบเรียบเมื่อถามต่อ “พวกเราที่คุณพูดถึงมีกี่คน?” “หกคน - แต่ตอนนี้ที่ยังมีชีวิตเหลืออยู่แค่สาม” “แล้วอีกสามหายไปไหน?” “พวกมันถูกพวกกระเหรี่ยงยิงตายที่ป่าในเชียงรายเมื่อยี่สิบปีก่อน” “สรุปว่าในตอนนี้เลยเหลือคนก่อเหตุที่ยังมีชีวิตอยู่คือคุณ เดโชและชายอีกคนหนึ่ง?” “ใช่” “ชายคนนั้นเป็นใคร?” “เขาไม่เกี่ยว เขาทำหน้าที่เป็นแค่เหยื่อล่อ และเขาทำตามที่ผมสั่ง อย่าลากเขาเข้ามาเกี่ยวด้วย” “แต่ผมจะลาก” พีภัทรพูดเสียงเข้ม “ถ้าคุณยังไม่ยอมบอก ลืมแล้วหรือไงว่าจะเกิดอะไรขึ้นในบ้านหลังนี้หลังจากที่ผมฆ่าคุณแล้ว ?” บทข่มขู่เช่นนี้ได้ผลดีเสมอ พีภัทรได้มันมาจากตอนที่นายไผทขู่นางศโรรัตน์เรื่องการเซ็นโอนกิจการร้านอาหาร มันทำให้พีภัทรรู้ว่ามนุษย์แทบทุกคนกลัวการเห็นคนที่รักตกอยู่ในห้วงอันตราย มากกว่ากลัวความตายที่กำลังจะมาถึงชีวิตของตัวเองเสียอีก “ก็ได้ ผมจะบอก เขาคือคนขับรถของผม” “ตอนนี้เขาอยู่ไหน?” พิชิตหลับตา กัดฟันตอบ “อยู่ที่ห้องพักชั้นล่าง” พีภัทรไม่พูดอะไรอีก เขาเก็บข้อมูลทุกอย่างเข้าสมอง แล้วจ้องมองแผลเป็นของฝ่ายตรงข้าม มันทำให้เขานึกถึงแผลเป็นของตนเองขึ้นมาทันที “มาถึงช่วงท้ายของการสัมภาษณ์แล้ว ผมยังตอบไม่ได้ว่าสิ่งที่คุณพูดมานั้นจะคุ้มค่ากับการที่ผมจะไว้ชีวิตคุณหรือเปล่า” นักฆ่าหนุ่มลดเสียงลงเป็นกระซิบ “บอกผมหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรม คุณนำตัวเขาไปไว้ที่ไหน?” ช่วงท้ายของคำพูด เสียงของพีภัทรสั่นพร่าอย่างไม่รู้ตัวจากหัวใจที่เต้นระรัวดั่งกลองตี “ก่อนที่ผมจะตอบ ผมขอถามสักคำถามได้มั้ย?” พิชิตลืมตาขึ้น รับรู้ถึงความผิดปกติในน้ำเสียง เขาพยายามเอี้ยวมองใบหน้าที่มีหมวกไหมพรมคลุมปิดจรดคางให้มากที่สุด “ผมบอกแล้วว่าคุณไม่มีสิทธิ์ถาม – ” พีภัทรตัดบท แต่พิชิตไม่สนใจ “ - คุณต้องการรู้เรื่องนี้ไปทำไม?” เงียบ นักฆ่าหนุ่มนิ่งงันไม่ตอบคำถาม หมวกไหมพรมของเขากำลังชุ่มด้วยเหงื่อกาฬที่ผุดขึ้นมาจากใบหน้าทั้งที่เครื่องปรับอากาศในห้องนี้ยังคงทำงานเป็นปกติ พิชิตกล่าวขึ้นอีกครั้ง “ผมจะบอกคุณทุกอย่าง ขอแค่คุณตอบคำถามผมมาคำเดียวเท่านั้นว่าคุณต้องการรู้เรื่องนี้ไปทำไม หลังจากนั้น คุณจะฆ่าผมก็ได้ แต่อย่าทำร้ายใครในบ้านหลังนี้” “ผมไม่จำเป็นที่จะต้องตอบ คุณนั่นแหล่ะที่จำเป็น” พีภัทรสูดหายใจเพื่อระงับความรู้สึกต่างๆ ที่กำลังจะประดังเข้ามา “ตอบผมมา เกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรม?” เงียบ พีภัทรได้ยินเสียงลมหายใจของพิชิตดังมาเป็นคำตอบ และท่ามกลางแสงสลัวของโคมไฟจากหัวเตียง เขาก็พบว่าใบหน้าด้านข้างของพิชิตกำลังยิ้มอย่างฝืดฝืน แต่ในดวงตานั้นเหมือนนำเรื่องบางอย่างมาประติดประต่อเข้าด้วยกันและกลายเป็นคำตอบออกมา “ผมคิดว่าคุณไม่จำเป็นต้องถามนะ” พิชิตพูด แค่นหัวเราะออกมาเบาๆ นักฆ่าหนุ่มยกหัวเข่าออกจากแผ่นหลังของพิชิต เขาจับอีกฝ่ายพลิกกายและกระชากขึ้นมาประจันหน้า มือหนึ่งจับคอเสื้อ ส่วนอีกมือถือปืนจ่อที่ขมับซ้าย “คุณหมายความว่ายังไง?” พีภัทรเค้นเสียงถาม ในขณะที่สายตาเข้มแข็งนั้นจ้องมองเข้ามาในดวงตาหลังหมวกไหมพรมของเขาไม่กระพริบ พิชิตยังคงหัวเราะก่อนที่จะกล่าวออกมา “คุณรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของนิเทศ ดำรงธรรม คุณรู้ว่าผมนำเขาไปไว้ที่ไหน” ลดเสียงลงเป็นกระซิบแผ่วเบา “เพราะคุณคือเด็กคนนั้น ใช่มั้ยล่ะ คุณวานิช คุณคือเด็กคนนั้น” พีภัทรรู้สึกเย็นวาบเหมือนโดนมีดแทงที่หัวใจ เขาไม่สามารถเปล่งเสียงรับคำหรือปฏิเสธ พีภัทรไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้แต่การถามข้อสงสัยว่าบุรุษผู้อยู่ตรงหน้าขณะนี้ไว้ชีวิตของเขาทำไม เขาได้แต่ปล่อยมือออกจากคอเสื้อของพิชิต รู้สึกเหมือนโดนหมัดเหล็กฮุคเข้าที่ปลายคางทั้งที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือที่ถือปืนของเขาสั่นมากขึ้น นับเป็นครั้งแรกในชีวิตนักฆ่าที่พีภัทรมีอาการอย่างนี้ “คุณกลับมาที่นี่เพื่อล้างแค้นใช่ไหม คุณวานิช” พิชิตพูดต่อเสียงเครือ “ไม่สิ ผมควรเรียกคุณว่านพคุณสินะ เอาเถอะ จบมันซะ ผมเป็นคนฆ่าพ่อแม่ของคุณเอง” คำพูดของพิชิตไม่ต่างจากสายฟ้าที่ฟาดใส่พีภัทร นิ้วมือของเขาสอดแตะไก แต่เมื่อเขาจ้องเข้าไปในดวงตาของบุรุษวัยกลางคนผู้นี้ พีภัทรกลับรู้สึกเหมือนกับว่าพิชิตจงใจที่จะบอกออกมามากเกินไป เหมือนเขากำลังอาสายอมรับความผิดแทนใครบางคนอยู่อย่างนั้น พีภัทรส่ายศีรษะอย่างสับสน “ผมรู้สึกว่าคุณกำลังโกหกผมอยู่” “ไม่เลย ผมไม่ได้โกหก” พิชิตพูดหนักแน่น “ผมเป็นคนทำ – ” พลัน เสียงของพิชิตก็ชะงักไปกลางคันเมื่อบังเกิดเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก่อนที่เสียงเรียกของทิวากรจะดังตามมาอย่างเกรงใจ “ตื่นหรือยังครับป๊า?” พีภัทรได้สติ มือของเขาหยุดสั่น เขาทราบว่าเวลาแห่งการสอบสวนหมดลงแล้ว นักฆ่าหนุ่มนึกไม่ถึงว่าทิวากรจะอยู่ที่นี่ในคืนนี้ด้วย แต่ทิวากรคงยังไม่พบร่างของคนงานสองคนผู้รับหน้าที่เฝ้ายามและหนึ่งในนั้นก็เป็นคนแย้มพรายให้เขารู้ว่าห้องนอนของพิชิตอยู่ที่ไหน ขณะนี้ทั้งสองคนสลบอยู่ในตู้เก็บไม้กวาดด้านล่าง ถ้าทิวากรพบ คงอยู่นิ่งเฉยแบบนี้ไม่ได้ได้แน่ พีภัทรรีบผลักพิชิตลงไปนอนบนพื้นอีกครั้งขณะตนเองลุกขึ้นยืน อย่างน้อยเขาก็ไม่กลับออกไปจากที่นี่มือเปล่า มันทำให้เขารู้ว่าตัวเองมีที่มาที่ไปอย่างไร และคนที่เขาควรจะไปหาเป็นรายต่อไปคือเดโชไม่ผิดแน่ ส่วนนายพิชิต พีภัทรจะกลับมาจัดการอีกครั้งเมื่อมีเวลามากกว่านี้ ครั้งหน้า นักฆ่าหนุ่มสัญญากับตัวเองว่าเขาจะมีจิดใจที่มั่นคงมากขึ้น เขาไม่ควรที่จะลังเลหรือสับสน มันอาจจะนำพาหายนะมาสู่ตัวเขาถ้ายังไม่มีจิตใจหนักแน่นเพียงพอ พิชิตหันมองไปที่ประตูและหันกลับมาที่ใบหน้าภายใต้หมวกไหมพรม บุรุษผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าส่ายศีรษะอย่างร้อนรนเมื่อเห็นปืนในมือของนักฆ่าหนุ่มเบนจากศีรษะของเขาไปยังบานประตูไม้สัก เขารีบละล่ำละลักพูดว่า “นั่นลูกชายผม เขาไม่รู้เรื่อง ได้โปรดปล่อยเขาไป!” เสียงของทิวากรดังมากขึ้น “ป๊าครับ นั่นป๊าคุยกับใครอยู่ เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อย” พีภัทรยังคงเล็งปืนไปที่ประตู นิ้วของเขาแตะที่ไกพร้อมยิงทุกวินาที นักฆ่าหนุ่มได้ยินเสียงลูกบิดประตูสั่นกึกกักเพราะทิวากรออกแรงทั้งหมุนทั้งเขย่า แต่โชคดีที่ทุกครั้งหลังสะเดาะประตูเข้ามา พีภัทรไม่เคยลืมที่จะกดล็อคลงที่เดิม นักฆ่าหนุ่มหลุบสายตาลงมาที่พิชิตและออกคำสั่งด้วยเสียงกระซิบ “นอนคว่ำหน้า เอาสองมือแนบกับพื้น” พิชิตรีบทำตาม เขาหมุนกายนอนคว่ำหน้า ยกสองมือแนบพื้นไม่กล้าขยับตัว จึงไม่เห็นว่าพีภัทรลดปืนลงมาและยัดเก็บหลังเอวพร้อมกับค่อยๆ ถอยหลังห่างออกไป ฉับพลันนั้น หัวใจของพิชิตก็เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเสียงโครมดังสนั่น ประตูห้องของเขาหลุดออกจากวงกบฟาดกระแทกพื้นทั้งบาน เสียงของมันดังกลบเสียงหน้าต่างที่ถูกเลื่อนเปิดในเวลาเดียวกัน ทิวากรถลาเข้ามาในห้อง หนุ่มตี๋สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับกางเกงสแล็คสีดำบ่งบอกว่ากำลังจะเดินทางกลับบ้านพักของตนเอง เขารู้สึกเจ็บหัวไหล่เล็กน้อยเมื่อใช้มันพังประตูเข้ามาเพราะได้ยินเสียงผิดปกติดังมาจากห้องนอนของบิดาซึ่งตั้งอยู่ด้านตรงข้ามกับห้องที่เขานอนเฝ้ามารดา แต่ความเจ็บปวดเพียงน้อยนิดนั้นก็หายไปทันทีเมื่อทิวากรพบร่างของพิชิตนอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น หนุ่มตี๋ใจหายวาบนึกว่าเกิดเหตุร้ายกับบิดา เป็นจังหวะเดียวกับที่พิชิตเงยหน้าตะโกนสุดเสียงเพราะนึกว่าไอ้โม่งจะลั่นกระสุนใส่บุตรชาย “อันตราย อาหมิง หมอบลง!” ทิวากรย่อกายลงตามคำเตือนด้วยสัญชาตญาณการระวังภัย แต่ขณะเดียวกันก็กระหวัดสายตากวาดมองรอบห้องแวบหนึ่ง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ป๊า เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” ทิวากรรีบเคลื่อนกายเข้ามาหาบิดา “อั๊วไม่เป็นไร” พิชิตยันกายลุกขึ้นนั่งและตวัดสายตาไปยังจุดที่นักฆ่าหนุ่มยืนอยู่เมื่อครู่อย่างใจหายใจคว่ำ แต่ขณะนี้ในห้องมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีอะไรที่เป็นสิ่งยืนยันถึงการหลบหนีไปของนักฆ่านอกจากบานหน้าต่างที่เปิดอ้าซ่าและผ้าม่านที่ปลิวไสวตามแรงลมที่พัดเข้ามา ทิวากรมองตามสายตาของบิดา สมองของเขาไม่ต้องใช้เวลาคิดมากนัก เพียงไม่กี่วินาที หนุ่มตี๋ก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น เขาผลุนผลันลุกขึ้นจากข้างกายบิดาและกระโจนไปที่หน้าต่าง ทิวากรแหวกม่านที่ปลิวไสวไปด้านหนึ่งและยื่นศีรษะออกไปด้านนอก ทิวากรพบว่า ภายใต้แสงสว่างจากท้องฟ้ายามใกล้รุ่ง เงาสีดำเงาหนึ่งกำลังสับฝีเท้าตัดข้ามสนามหญ้า กระโดดเกาะรั้วเหล็กและปีนข้ามออกไปอย่างเร็วรี่ และมันเร็วเกินไปกว่าที่เขาหรือใครจะตามทัน --------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 11:47:34

ความคิดเห็นที่ 3 จองพื้นที่ค่ะ^^ คืนเน้ไม่พลาดแน่!! เดี๋ยวจะเข้ามาตามอ่านนะคะ  และจะเข้ามาตามหม่ำว่าคุณปอมจะมีของกินอะไรมาฝากคุณทะเล...คริคริ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 12:48:11

ความคิดเห็นที่ 4 รออ่านตอนต่อไป ด้วยใจระทึกเช่นเคยครับ แหะ แหะ หัวใจหมดไปแระครับ เลยไม่มียกให้ ยกดาวให้หมดฟ้าแทนก็แล้วกัน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 14:27:42

ความคิดเห็นที่ 5 หายไปสองวัน เขียนกันสนุกใหญเชียว อืม ความหลังค่อยๆ เผยออกมาทีละน้อยแล้ว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 14:30:02

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนต่อไปจงมา ๆ ๆ ๆ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 16:27:11

ความคิดเห็นที่ 7   เครื่องดื่มร้อนๆที่เหมาะจะนั่งจิบ พร้อมฟังสายฝน . . . ต้อง FLOWER & JUSMIN TEA  แก้วนี้จ้า คุณทะเล รออ่านตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 17:38:33

ความคิดเห็นที่ 8 จะว่าไป ถ้าไม่มีพิชิตช่วยเหลือ พีภัทรก็คงตายไปตั้งแต่เด็กแล้ว ติดตามทางออกมุมนี้ มากกว่ามุมที่เดโชจะถูกฆ่า เสียอีกครับ^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 19:59:05

ความคิดเห็นที่ 9 ลุ้นอะงี้่พ่อนางเอกก็เป็นคนสั่งฆ่าพ่อพระเอกสินะ แต่ทุกคนตายไปหมดแล้วนี่หน่า อ๋อเหลือสามคน เอาไงดี .. ถามคนเขียนทำไมฟะนี่ 55 จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:36:10

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ ถึงถามคนเขียนก็ไม่ยอมบอกหรอกนะคะ...55 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 20:52:02

ความคิดเห็นที่ 11 ชักอยากรู้แล้วว่า คนเขียนอายุเท่าไรกันแน่นะเนี่ย จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:18:54

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ^ อยากรู้เหมือนกันค่ะ ...คุณทะเล จะมัวช้าอยู่ไย รีบสารภาพมาซะดีๆ 55 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 26 มี.ค. 55 22:28:23

ความคิดเห็นที่ 13 คนเขียนอายุครบยี่สิบเอ็ดขวบเต็มมาได้สี่เดือนแล้วครับ ^^ ปล.ว่าแต่คนถามเล่า อายุเท่าไหร่กันบ้างล่ะหนอ หรือคนอ่านท่านอื่นจะแจ้งอายุตัวเองก็ไม่ว่านะครับ ไม่มีอะไรให้ แต่จะได้นับญาติกันถูกเน้อ   ^_______^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 10:45:02

ความคิดเห็นที่ 14 ไม่บอก!!! จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 11:58:08

ความคิดเห็นที่ 15 ^ ^ ^ เน๊อๆๆๆ ไหมก็ม่ายบอก!!!...คริคริ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 12:11:46

ความคิดเห็นที่ 16 หลายวันไม่ได้แวะมาเปิดอ่านเลย คอม.มีปัญหาช้า เฉื่อย อีก เดี๋ยวจะมาอ่านค่ะ คาดว่าตื่นเต้นเหมือนเคย อ๊ะ เห็นคห.13 คุณทะเลนี่อายุเพิ่งเท่านี้เองเหรอคะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 13:06:57

ความคิดเห็นที่ 17 นั้นสิ ว่าทำไมต้องล่อด้วยขนม นิถ้าอยากอ่านเร็วๆๆก้อต้องหาขนมมาเยอะๆๆเหมือนกะที่คุณกะปอมมมมทำ แน่เลย  อิอิ ล้อเล่นนาาา คร๊าบบบ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 14:53:27

ความคิดเห็นที่ 18 21 !?! วู้วววว ใกล้เคียง ๆ งั้นขอถามต่อจาก คห. ข้างบน (นู้นนนน) คุณทะเลเริ่มเขียนเรื่องแรกตอนอายุเท่าไหร่ ?? (^.^) แก้ไขเมื่อ 27 มี.ค. 55 16:38:07 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 16:37:19

ความคิดเห็นที่ 19 ฮ่าๆๆๆๆๆ 21 ขวบเหรอ................. นับแต่นี้เราจะเรียก น้องทะเล แย้ววววววววววววววว เพราะอายุน้อยกว่าเรา กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก (มันจะดีใจไปทำไมฟระ ) คุณ น้ำพรมหนำ  คะ เมนู ที่ รีเควส โดยน้องทะเล ไม่เคยซ้ำเลยจ้า . . ขึ้นกับดินฟ้าอากาศ . . . แต่วันนี้ . . . ขอตามใจคนจัด อาจขัดใจเจ้าของกระทู้ . . . คุณงุงิ  คุณไหม  และสาวๆ น่าจะชอบ ส่วนหนุ่มๆ เราแน่ใจ เค้ก สตรอเบอร์รี่ ครีมสด จ้า    จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 18:14:09

ความคิดเห็นที่ 20 ฮ่าๆๆๆๆ 21 เหรอ??? มาเป็นลูกชายพี่ได้เลยมา ... งืออออออออ รันทด !!! กาปอม...ขอโลว์แฟทมีป่ะจ๊ะ อะไรก็ได้ จัดมา จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 19:09:48

ความคิดเห็นที่ 21 LOW FAT เหรอ คุณ แพรวดาว . . . นี่เลย น้ำตาลน้อย  นมน้อย  ทานแต่น้อยก็ไม่อวบ ขนมปังแครนเบอร์รี่ . . . ปอมทำเอง เพราะ ปอมว่าอร่อยกว่าขนมปังลูกเกดจ้า V จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 19:40:00

ความคิดเห็นที่ 22 ตอบคุณ Sniper-1500watt เรื่องแรกในชีวิตเขียนเมื่ออายุ 13 ครับ เป็นเรื่องของนักฟุตบอลทีมชาติเยอรมัน(แบบว่าคลั่งจัด)   แต่เขียนไม่จบ ฮ่ะๆๆ ต่อมาก็ไถลไปเรื่อยตามวัยครับ มาเริ่มเขียนอีกทีก็ตอนอายุ 19 แล้วเรื่องสั้นเรื่องแรกก็ได้นำร่องตีพิมพ์ในขายหัวเราะตั้งแต่ตอนนั้นครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 22:42:21

ความคิดเห็นที่ 23 หวา วัยเดียวกันเลยค่ะ กระทู้คึกคักจริงๆ คุณพัต ตอนเจอเดโช อย่าพลาดนะ เป็นห่วง จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 10:58:16

ความคิดเห็นที่ 24 โอ คนอาวุโสมากอย่างเรา ต้อง ชิดขวา จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 15:53:48

ความคิดเห็นที่ 25 หาาา o.,O" เราก็ติดขายหัวเราะนะ ตื่นเต้นจัง จะเคยได้อ่านหรือเปล่านะ ฮ่า ๆ ตอนเด็ก ๆ เราโดนแม่ดุทุกที ที่เอาเงินค่าขนมไปซื้อการ์ตูนขายหัวเราะมาอ่าน แทนที่จะไปซื้อขนมกินแบบเด็กคนอื่น ๆ พอโตมาหน่อยนี่ อ่านแค่เรื่องสั้น แค่นั้นแหละ หรือไม่ก็ตรงที่เป็นมุขตลก ๆ ส่วนการ์ตูนเราว่าไม่ค่อยจะสนุกเท่าไหร่แล้ว ปล. ยังตามลุ้นตอนต่อไปอยู่ อยากรู้ว่าคุณทะเลฯ จะจัดให้ให้พีภัทรกับเดโช ป๊ะโชะ กันยังไง ฮี่ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 21:13:29

ความคิดเห็นที่ 26 มีเวลาอ่าน ตอนนี้ จนจบได้แล้ว ตัวละครของเรื่อง ล้วนแต่ฉลาด ๆ ทั้งนั้น (คิดทันกันไปซะทุกเรื่อง) ไม่รู้ว่านี่เป็นสไตล์การวางตัวละครของคุณทะเล หรือเปล่า รอคอยตอนต่อไปอยู่นะคะ พ่อหนุ่มน้อย (21 ขวบ) จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 10:33:59