ความคิดเห็นที่ 1 “เมื่อยไปหมดทั้งตัวเลย” หญิงสาวพึมพำแผ่วเบาด้วยความเหนื่อยล้า ในขณะชายหนุ่มเอื้อมมือข้างที่ยังว่างอยู่มาปัดปอยผมชื้นที่รุ่ยลงมาปรกหน้าผากของคนที่อิงอาศัยแขนเขาต่างหมอนออก เขาทิ้งแขนที่เพิ่งเคลื่อนไหวลงราบกับพื้นเช่นเดิม เอ่ยกับคนข้างกายด้วยน้ำเสียงแทบไม่ต่างกัน “หมดแรงแล้ว...” “ก็ตั้งหลายรอบนี่นา...” เธอเอ่ยตอบทั้งที่ยังคงนอนหลับตานิ่งอยู่ดังเดิม “คนที่อยู่ข้างล่างไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอก” เขาว่า “คนที่อยู่ข้างบนสิ... ปวดเอวชะมัด” เขาเงยหน้าขึ้นมองชั้นหนังสือกับตู้เก็บของที่เพิ่งช่วยเธอจัดเสร็จไปเมื่อครู่ หน้าที่ของเธอคือ ส่งของหนังสือและสั่งการอยู่ด้านล่าง ในขณะที่เขายืนเหยียบอยู่บนบันไดที่เขาค้านหัวชนฝาว่าอย่างไรก็ไม่ให้เธอปีนขึ้นมาเด็ดขาด สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น ก็คือ เขาต้องก้มลงรับของที่เธอส่งให้ เอี้ยวตัวไปตามทิศที่เธอบอกตำแหน่งที่วาง บางทีก็ต้องยืดตัวไปจัดของที่อยู่เหนือหัวของเขาขึ้นไป ซึ่งการก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หลายชั่วโมงก็ทำให้ทั้งปวด ทั้งเมื่อยไปทั้งตัว   จัดหนังสือทั้งหมดเข้าที่เรียบร้อยแล้ว ก็ลงเอยด้วยการที่เธอกับเขานอนหมดแรงอยู่กับพื้นมองผลงานของตัวเองอยู่ท่ามกลางตู้หนังสือที่สูงจรดเพดานด้วยไม่คาดคิดว่า การจัดหนังสือเข้าที่จะเป็นเรื่องใหญ่และใช้เวลามากขนาดนี้ และที่ผิดคาดมากกว่า คือ จำนวนหนังสือของเธอ ของพ่อกับแม่ รวมกับหนังสือของเขาที่เอามาฝากไว้ที่บ้านนี้เพื่อหนีปลวกที่บุกรุกบ้านพักด้วยนั้นเยอะจนแทบไม่เหลือพื้นที่ว่างที่ตั้งใจจะเหลือเผื่อไว้สำหรับหนังสือใหม่เลย ข้าวของที่จัดกันวันนี้ เป็นบางส่วนที่ย้ายมาจากคอนโดมิเนียมที่เธอเช่าอยู่มายังบ้านในหมู่บ้านจัดสรรที่เธอสร้าง เผื่อว่าวันหนึ่งจะพาพ่อกับแม่มาอยู่ด้วยที่กรุงเทพฯ หรือถ้าท่านไม่อยากมาอยู่อย่างถาวร อย่างน้อยที่สุด บ้านชั้นเดียวที่มีพื้นที่สีเขียวและบริเวณมากกว่าเดิมก็ทำให้ท่านอยู่สบายขึ้น ไม่ต้องลำบากขึ้นลิฟต์หรือบันได แม้สิ่งที่ตามมาให้แบกไว้คือหนี้ก้อนโตเหมือน ๆ กับที่เขาต้องผ่อนรถกระบะที่ใช้งานอยู่ทุกวันและเอามาช่วยเธอขนของในวันหยุดของเขาเช่นกัน สิ้นประโยคของชายหนุ่ม หญิงสาวก็ลืมตาขึ้นมองเขา พร้อมขมวดคิ้ว “แกพูดแบบนี้ เกิดใครได้ยินขึ้นมา เดี๋ยวก็เข้าใจผิดไปใหญ่หรอก” “อยู่กันสองคนแค่นี้ จะมีใครได้ยิน” เขาเถียง “แกก็พูดอย่างกับไอ้ที่พูดมาก่อนหน้านี้ทั้งหมดมันไม่ส่อไปทางนั้นเอาซะเลยงั้นละ” “ใครจะไปรู้ล่ะ ก็ตอนโน้นที่ฉันวิ่งตามแกจนตะคริวกิน เราอยู่กันแค่สองคน แกยังบอกเลยว่า กลัวคนได้ยินเสียงฉันแล้วจะเข้าใจผิด” “โห แกครางซะขนาดนั้น ใครไม่เข้าใจผิดว่าฉันทำมิดีมิร้ายแกก็เกินไปละ... แต่ถ้าไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด แกก็ทำให้มันเป็นเรื่องจริงซะ” เขาบอก ใช้แขนข้างที่เธอหนุนอยู่รวบร่างเธอให้พลิกขึ้นมาอยู่เหนืออก “อยากทำอะไรก็ทำ” “ใครจะอยากทำอะไรแก” เธอแสร้งดุ ด้วยรู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งเธอเล่น หากเมื่อยันตัวจะลุกขึ้น มือที่สัมผัสกับพื้นกระเบื้องก็ลื่นจนเสียหลักล้มทับอีกฝ่ายเต็มรัก จมูกของเธอกระแทกใส่อกของเขาเต็มแรง ในขณะที่เขาร้องโอ๊ยเมื่อมือของเธอยันใส่ท้องของเขาจนตัวงอ แม้จะจุกจนพูดอะไรแทบไม่ออก แต่สิ่งแรกที่เขาทำคือ ประคองใบหน้าของเธอไว้ด้วยสองมือของเขา รีบถามออกมาด้วยอารามตกใจ “เป็นอะไรหรือเปล่า ปราง เจ็บที่ไหนบ้าง” เธอส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงจะรู้สึกว่าปลายจมูกชาไปชั่วครู่และคงจะแดงขึ้นมาพอดู หากอาการของคนที่รองรับตัวเธออยู่ด้านล่างนั้นดูจะหนักกว่ามากถ้าฟังจากเสียงร้องของเขาที่เธอได้ยิน ทว่าเมื่อเธอมองเขาเป็นเชิงถามว่า เขาเจ็บมากหรือไม่ คำตอบของเขาที่เธอได้รับ คือ เจ็บ แต่เดี๋ยวก็หาย ทว่าเขาก็ไม่ได้สนใจอาการของตนเองมากไปกว่าของเธอ “ไม่เจ็บแน่นะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง   “นิดหน่อย... เดี๋ยวก็หาย”   “เจ็บ ก็บอกว่าเจ็บสิ” เขาดุ หากเมื่อเห็นเธอชัด ๆ แล้วก็ถอนใจด้วยความโล่งอก “ไม่เป็นไรมากก็แล้วไป...” ถึงจะรับรู้แล้วว่า เธอไม่ได้รับอันตรายใด ๆ หากปลายนิ้วของเขายังคงไล้สัมผัสอยู่บนแก้ม และสิ่งที่ถูกถ่ายทอดผ่านมือคู่นั้นมายังเธอคือความอ่อนโยน ซึ่งตรงข้ามกับสิ่งที่คนอื่น ๆ ที่รู้จักเขาเพียงผิวเผินมองเห็นจากภาพภายนอกของเขาโดยสิ้นเชิง ในเสี้ยวนาทีที่เธอสบตากับเขา... ณ เวลานั้น เธอรู้สึกคล้ายลมหายใจขาดห้วงไปชั่วขณะ และเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เธอโน้มลงไปตามที่มือของเขาชักนำให้ใบหน้าของเธอขยับเข้าใกล้กับใบหน้าของเขามากขึ้นทุกที จนกระทั่งริมฝีปากของเธอและเขาสัมผัสกัน     เพียงชั่วอึดใจ หากแต่นานพอที่ความอบอุ่นจากริมฝีปากที่ต้องกันเพียงบางเบาจะถูกส่งผ่านไปถึงหัวใจของแต่ละฝ่ายให้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ไม่เคยบอกกล่าวกันได้ด้วยคำพูด   แม้จะผละจากกันแล้ว แต่อ้อมแขนที่โอบกอดเธอเอาไว้ของเขายังไม่ได้ปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระ ในขณะที่มือของเธอที่ทาบวางเหนืออกของเขารับรู้ถึงความเคลื่อนไหวของหัวใจเบื้องล่างที่กำลังเต้นแรงไม่แพ้หัวใจของเธอเลย ต่างคนต่างรู้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ยังไม่เพียงพอ...   นานเหลือเกินกว่าที่เธอกับเขาจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันเพียงสั้น ๆ ก่อนที่ต่างคนจะต้องกลับไปใช้ชีวิตของตนเองในต่างที่ มีเพียงเสียงและข้อความที่ส่งถึงกันผ่านโทรศัพท์และสื่อออนไลน์ให้หายคิดถึงเท่านั้น เธอสนองรับสิ่งที่เขาต้องการอีกครั้งด้วยความเต็มใจ เมื่อเขารั้งร่างเธอให้ก้มลงมาแนบชิดกัน ซึ่งคราวนี้ ไม่ใช่สัมผัสเพียงแผ่วผ่านอย่างคราวแรก ทว่าลึกซึ้งและเนิ่นนานยิ่งกว่าเก่า ชัชพลถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของนวลปรางช้า ๆ พยายามหยุดตัวเองเอาไว้ ไม่ให้เผลอใจล้ำเส้นไปไกลเกินกว่านั้น  จูบเหนือหน้าผากของเธอเบา ๆ กอดเธอแน่นอีกครั้ง ก่อนช่วยดึงเธอให้ลุกขึ้นพร้อมกับเขา ช่วงเวลานั้น เป็นช่วงเวลาที่เงียบงัน ไม่มีใครอาจเอ่ยคำใดออกมา... เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงกว่า มือข้างหนึ่งของเธอเลื่อนขึ้นแตะบนริมฝีปากของตนเองโดยไม่รู้ตัว แม้อากาศในห้องนั้นจะเย็น แต่ใบหน้าของเธอกลับร้อนวูบเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป ส่วนเขามองหน้าเธอตอบได้เพียงแวบเดียวก็เสมองไปทางอื่นด้วยวางสีหน้าไม่ถูก มีเพียงมือที่ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ที่ไหน จนต้องยัดใส่กระเป๋ากางเกงยีนของตัวเองไว้ทั้งสองข้างบอกว่า กำลังขัดเขินกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน สิ่งที่ทำให้ความเงียบที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอนั้น คือ เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มที่ทำให้เขาสะดุ้ง และทันทีที่รับสาย เขาก็หันขวับมาหาเธอด้วยท่าทีตื่น ๆ แล้วขอตัวออกไปรับโทรศัพท์นอกห้อง เหมือนทุกครั้งที่ได้รับโทรศัพท์เกี่ยวกับงานในความรับผิดชอบ เขาหายไปนาน ก่อนกลับเข้ามาในบ้านด้วยอาการที่แม้จะพยายามทำสีหน้าให้ปกติแค่ไหน ก็ยังมีบางสิ่งบางอย่างที่แสดงให้เห็นว่าเขากำลังลำบากใจ สายตาที่สบตอบสายตาของเธอที่มองเขาบอกเธอว่า เขาเองก็อยากเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง แต่ยังพูดอะไรไม่ได้ในตอนนี้ “มีอะไรหรือเปล่า ชัช” เธอถาม “ถ้าต้องรีบกลับไป ก็ไม่ต้องห่วงทางนี้นะ ฉันกลับแท็กซี่เองได้” เขาส่ายหน้าปฏิเสธ และมองหน้าเธออย่างตัดพ้อ “พอแกได้ฉันแล้ว แกก็จะไล่ฉันกลับไปอย่างงี้น่ะเหรอ” “ไอ้บ้า” เธอประเคนกำปั้นลงบนแขนเขาอย่างหมั่นไส้ ทั้งเขิน แล้วก็ขำไปในเวลาเดียวกัน “พูดออกมาได้” ชายหนุ่มหัวเราะและรวบข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่เธอจะประทุษร้ายเขาอีกรอบ แล้วยกมือยอมแพ้โดยดุษณี เมื่อเธอใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่เงื้อหมัดขู่จะชกถ้าเขาไม่ยอมปล่อย บรรยากาศที่คุ้นเคยกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อต่างฝ่ายต่างหัวเราะออกมาได้ ชัชพลโอบไหล่ของคนตัวเล็กกว่า หอมแก้มของเธอเบา ๆ ในขณะที่นวลปรางไม่ว่ากระไร เพียงแต่ยิ้มให้ แล้วจับมือของเขาบีบหนัก ๆ และบิดไปด้านหลังเป็นการเอาคืน   “แบบนี้นี่เองที่เขาบอกกันนักว่าพวกรถไฟ เรือเมล์ ลิเก ตำรวจน่ะ เจ้าชู้ มือไว ไว้ใจไม่ได้...” แม้จะไม่ตั้งใจทำให้เขาเจ็บตัว ทว่าคิ้วของเขาที่ขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวดโดยไม่เสแสร้งของเขานั้น ทำให้เธอชะงัก   นวลปรางยึดมือของนายตำรวจหนุ่มเอาไว้ เมื่อเขาพยายามจะดึงมือกลับ... เพิ่งเห็นเดี๋ยวนี้เองว่า ที่สันมือของเขามีรอยแผลเป็นยาวพาดไปจนเกือบถึงหลังมือตัดกับสีผิวชัดเจนเป็นของที่ระลึกจากบาดแผลที่เพิ่งหายได้ไม่นาน “ไปทำอะไรมา” เธอซัก “ถ้าเจ็บมือ ทำไมไม่บอกแต่แรก จะได้ไม่ใช้ให้ออกแรงขนาดนี้” “โดนรั้วสังกะสีบาดตอนไปจับการพนันน่ะ... เย็บแค่สามเข็มเอง ฉีดยากันบาดทะยักแล้วด้วย” เขาตอบ “ตอนนี้ ไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอก แต่ถ้าถูกบีบหรือกระแทกแรง ๆ ก็ยังรู้สึกเสียว ๆ อยู่ในเนื้อนิดหน่อยแค่นั้นเอง ไม่ต้องห่วง” “แกบอกฉันเองว่า เจ็บก็ให้บอกว่าเจ็บ จะได้รู้ว่าเป็นอะไร จะได้ไม่ต้องห่วง แล้วแกก็เป็นซะเอง” “โทษทีนะ ที่ไม่บอก” เขารับผิด “ฉันอยู่โน่นก็อยู่ตัวคนเดียว ดูแลตัวเองมาตลอด แผลแค่นี้ ฉันเลยไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ตอนที่ได้แผลมา ฉันเห็นว่าแกกำลังจัดการเรื่องขอจบปริญญาโทของแกอยู่ ฉันเลยไม่อยากให้เป็นห่วง” คำตอบของเขาทำให้เธอนิ่งไป... และนี่คือ สิ่งที่เธอเพิ่งพบว่า มันอาจเป็นปัญหาหนึ่งที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนหลังเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิทมาเป็นคู่รัก ตอนเป็นเพื่อน ใครจะทำอะไรก็ตามใจ ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายนักหนา จะไม่บอกเล่าเก้าสิบกันเลยก็ได้ หากในเวลานี้ เธอรู้ตัวเองแล้วว่า เธอเป็นห่วงเขามากขึ้นจนแอบนึกน้อยใจว่า ทำไมเขามีปัญหาแล้วจึงไม่ยอมบอก ทั้งที่ในความเป็นจริง เขาเองก็มีเหตุผลและยังคงเป็นเขาคนเดิมตลอดมา   “ฉันควรจะบอกใช่ไหม ปราง แกจะได้ไม่กังวล” ชัชพลถาม นวลปรางรู้ดีว่า เขาอยากรู้จริง ๆ ไม่ได้ประชด และถ้าเธอบอกอะไรเขาไป เขาก็จะพยายามทำให้ได้ตามที่เธอบอก และบางอย่างที่เธอไม่เคยขอ แต่เขาก็ทำให้เธอได้ เช่นที่เขาเลิกบุหรี่จนได้ ถึงเขาจะไม่เคยบอกว่าเขาทำเพื่อเธอก็ตาม “ไม่ต้องบอกทุกเรื่องก็ได้ ชัช... บอกในเรื่องที่แกคิดว่าควรจะบอกฉันเหมือนเดิมนั่นละ” เธอยิ้มให้เขา “ฉันเห็นแผลเป็นของแกแล้วก็ตกใจ เลยลืมตัวไปหน่อย โทษที” “ลืมตัวเป็นห่วงกันบ่อย ๆ ก็ได้ ไม่ว่า” เขามองเธอด้วยสายตาและรอยยิ้มมีเลศนัย “งั้นต่อไปนี้ เวลาเจ็บตัวหรือป่วยขึ้นมา จะโทรไปอ้อนแบบไม่เกรงใจละนะ” “ก็ตามใจสิ” เธอว่า เดินไปหยิบรีโมทคอนโทรลของเครื่องปรับอากาศมากดปิด แล้วหาเรื่องไล่เขากลับไปเอาดื้อ ๆ ส่วนเขาก็ยินยอมตามคำสั่งของเธอ เพราะเข้าใจความรู้สึกของเธอดี “ไปหาข้าวกินกันดีกว่า เดี๋ยวแกต้องขับรถกลับชัยนาท จะได้ไม่ถึงดึกเกินไป”   แต่นับจากวันนั้น นอกจากข้อความสั้นที่เขาส่งมาบอกว่าคิดถึง หรือเป็นห่วงไม่กี่ครั้งเท่านั้น เธอกับเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันอีกเลยจนวันนี้...   นวลปรางวางถ้วยกาแฟลง ผลักจานรองถ้วยไปข้างหน้า แล้วถอนใจยาว...  เริ่มสงสัยแล้วสิว่า คำที่เธอเคยได้ยินมาว่า ตำรวจเป็นอาชีพที่ต้องการความไว้ใจจากคนอื่นที่สุด แต่เป็นอาชีพที่ทำตัวได้ไม่น่าไว้ใจที่สุด จะจริงหรือเปล่านะ *********** (จบตอนที่ 1) ************** ที่มา : http://www.blogto.com/listings/cafes/upload/2007/06/aroma/20770604-aroma-chart.jpg แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 55 01:40:22 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 16:52:35

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน ถ้ามีคำแนะนำ ความเห็นอะไรก็บอกได้นะคะ หรือแวะมาคุยเล่นกันเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ สำหรับเรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องสุดท้ายในชุดของ Coffee and Chocolate แล้ว และเป็นเรื่องที่ตัวเองกลับมาเขียนแนวสืบสวนที่เคยเขียนมาแบบจริงจังมากขึ้น หลังจากที่ผ่านมา เขียนงานแบบเบา ๆ เอาไว้ค่อนข้างเยอะ แต่คงไม่ใช่สืบสวนที่เครียดอะไร จะพยายามเอามาลงให้ได้อย่างน้องสองสัปดาห์ต่อหนึ่งตอนนะคะ เพราะทุกวันนี้ ส่วนตัวแล้ว ทำงานเจ็ดวันต่อสัปดาห์ (จะทำงานเยอะไปไหน ฮา) สำหรับนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาเจอเรื่องนี้เป็นครั้งแรก สามารถอ่านเรื่องของปรางกับชัช ได้จาก link ที่อยู่ด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ BEER, CIGARETTE, BLACK COFFEE and DARK CHOCOLATE ตอนที่ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/02/W10273168/W10273168.html ตอนที่สอง : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10313029/W10313029.html ตอนที่สาม : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/03/W10387940/W10387940.html ตอนจบ : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/04/W10456193/W10456193.html BEER, RABBIT BUN, COFFEE and DARK CHOCOLATE ตอนที่ 1 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11549151/W11549151.html ตอนที่ 2 : http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2012/01/W11608269/W11608269.html ตอนที่ 3 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11696375/W11696375.html ตอนที่ 4 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11738403/W11738403.html ขอบคุณอีกครั้งที่สละเวลามาอ่านค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 29 มี.ค. 55 01:41:00 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 17:00:49

ความคิดเห็นที่ 3 "ตำรวจเป็นอาชีพที่ต้องการความไว้ใจจากคนอื่นที่สุด แต่เป็นอาชีพที่ทำตัวได้ไม่น่าไว้ใจที่สุด" ประโยคนี้ จริงที่สุด!! ฮ่า ปล. นั่นสิจะทำงานเยอะไปรึเปล่า เดี๋ยวก็รวยแย่หรอก ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 17:55:42

ความคิดเห็นที่ 4 กาแฟร้านนี้หวานเกิ้นนนน หมั่นไส้นายชัชจริงๆ (สารภาพว่า หนมจีนอ่านตอนแรกไม่เก็ตเลยอ่ะ คอนปาญ่า ดอปปิโอ้ คืออะไร ไม่รู้จักเลย แหะ สงสัย ต้องเปิดร้านชามาแข่งมั่งแฮะ) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 18:45:36 A:58.8.30.122 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเห็นชื่อเรื่อง งงครับ เหมือนจะเปลี่ยนลายมือ แต่พออ่านแล้ว ยังเป็นลายมือคุณ: ปิยะรักษ์ ^___^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 22:10:35

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่ใช่แต่หนมๆ เขาก็ไม่รู้จักเหมือนกัน ฮี่ๆ หวานขึ้นๆ หวานซ้า ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 มี.ค. 55 22:12:40

ความคิดเห็นที่ 7 มาลงชื่อไว้ก่อนนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 11:54:02

ความคิดเห็นที่ 8 จะจบชุดเสียแล้วหรือครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 13:32:46

ความคิดเห็นที่ 9 ร้านกาแฟร้านนี้น่าเข้าไปนั่งคิดงานมากครับ ^^ แหม่ แต่ตกใจพี่ๆ สองคนแกจัดหนังสือจริงๆ >\\\< จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 20:59:36

ความคิดเห็นที่ 10 ไมรู้สึกว่ามาช้าทุกทีเลยแฮะ ไม่เคยได้มาก่อนมั่งเรย ยังคงติดตามคู่นี้ต่อไป เห็นด้วยแฮะว่าอีตอนเป็นเพื่อนไม่เรื่องมาก แต่พอสถานะเปลี่ยน ไอ้เรื่องที่ไม่มากกลับกลายเป็นมากแทน จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 23:03:22

ความคิดเห็นที่ 11 แวะมาตอกบัตร~ จากคุณ : waidhaya เขียนเมื่อ : 6 พ.ค. 55 01:34:14