ความคิดเห็นที่ 1 ‘อะไรนะ! นี่พี่เจนจะฝากเบลล์ให้ผมเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ’ ‘อืม...พี่อยากวานให้นายช่วยเลี้ยงสักสองสามวันหน่อยน่ะจักร’ ‘ไหงงั้นล่ะพี่’ นั่นเป็นสิ่งที่จักรินทร์ไม่อยากจะเชื่อที่สุด เบลล์เป็นลูกสุดรักสุดหวงที่เจนจิราไม่เคยอยู่ให้ห่างไกลเธอเป็นอันขาด ทุกๆ ครั้งที่เจนจิราออกไปตะลอนหาลูกค้า เธอมักกระเตงเบลล์ไปด้วยเสมอ ด้วยภาพลักษณ์แบบซามูไรแม่ลูกอ่อน ทำให้ลูกค้าที่เธอไปขอพบ ล้วนแล้วแต่เอ็นดูมากๆ จนกลายเป็นจุดขายอย่างหนึ่งของเซลวูแมนคนนี้เลยก็ว่าได้ แล้วเพราะเหตุใด ผู้หญิงที่เกาะลูกน้อยสุดที่รักไปราวกับเป็นแม่ลูกหมีแพนด้าถึงตัดสินใจทิ้งลูกให้คนอื่นที่ไม่ใช่ญาติพี่น้องหรือคนในบ้านตัวเองเลี้ยง ‘พี่จะบินไปประเทศลูฮัสพรุ่งนี้หกโมง ไปคุยงานกับลูกค้าสักสามวัน คิดว่าคงจะพาเบลล์ไปไม่ไหว พี่กลัวว่าจะไปป่วยที่นั่น’ คิ้วเข้มเรียวบางของเจนจิราขมวดมุ่น ‘ประเทศแบบนั้นพี่จะไปทำไม ยิ่งช่วงนี้เขากำลังมีปัญหาเรื่องการเมืองอยู่ด้วย ไม่กลัวโดนยิงหรือไง’ ‘นายเข้าใจผิดแล้ว ไอ้ที่ยิงกันนั่นมันประเทศอัซซาฮานต่างหาก อยู่ห่างไกลจากลูฮัสตั้งหลายกิโล ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ถ้าจะห่วงก็ช่วยห่วงลูกของพี่แทนเถอะนะ’ ‘แล้วพี่ไม่ห่วงเบลล์บ้างเหรอ ต้องจากไปตั้งสามวัน คงร้องไห้หาหม่าม้าๆ ทั้งวันแน่’ หญิงสาวหันไปมองลูกน้อยที่เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสุขสบายภายใต้ผ้าห่มและเปล คิ้วเรียวเข้มขมวดมุ่น เปลือกตาที่ตกแต่งด้วยอายไลน์เนอร์หรี่ลง บ่งบอกว่าใจจริงก็ไม่อยากทำแบบนั้นหรอก ที่ต้องฝากลูกสาวของเธอไว้แก่ผู้ชายที่เป็นรุ่นน้อง หาใช่ญาติพี่น้องร่วมสายเลือดของตัวเอง ก่อนจะหันมาเอ่ยกับรุ่นน้อง ‘พี่ถึงวางใจฝากลูกของพี่ไว้กับนายไงละ’ ‘แล้วทำไมต้องเป็นผมล่ะ เนิร์ดเซอร์รีก็มีทำไมไม่ฝากเขาไว้’ จักรินทร์เกาหัวอย่างงุนงง แน่ละ ผู้ชายที่อยู่ตัวคนเดียวอย่างเขาใช่ว่าจะพิศวาสเด็กเสียเมื่อไหร่ ยิ่งไม่ใช่ผลผลิตจากตัวเองยิ่งแล้วใหญ่ ‘เนิร์ดเซอร์รีที่ไหนเขารับฝากเด็กข้ามวันกันล่ะ ถ้าขอได้ก็ขอไปนานแล้ว อีกอย่าง นายก็รู้ฤทธิ์เดชของเบลล์นี่ ไม่มีใครเอาได้อยู่นอกจากนายกับพี่เท่านั้น’ เจนจิราถอนหายใจเต็มเฮือกก่อนจะกล่าวต่อ ‘จริงๆ พี่ก็เกรงใจนายนะ รบกวนก็หลายครั้งแล้ว เลยไปไหว้วานทั้งเพื่อนพี่ ทั้งญาติพี่น้องพี่ แต่ก็ไม่มีใครช่วยรับเลี้ยงเบลล์ให้เลย ก็เหลือแต่นายที่เป็นที่พึ่งสุดท้ายของพี่แล้ว’ จักรินทร์พยักหน้าอย่างยอมจำนน เขารู้ดีว่าสาเหตุที่เจนจิราต้องกระเต็งเบลล์ไปตลอด นั่นเพราะเด็กคนนี้ติดแม่เป็นอย่างมาก ห่างไปแม้เพียงฝีก้าวเดียวไม่ได้เลย ถ้าแม่ของตัวเองหายเมื่อไหร่ จะร้องไห้และแผดเสียงดังลั่นบ้านจนไม่มีใครเอาได้อยู่ นอกจากเจนจิราผู้เป็นมารดา และจักรินทร์ซึ่งบังเอิญมีโครงหน้าคล้ายพ่อแท้ๆ ของเบลล์ที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าเดือนก่อนค่อนข้างมาก ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา จักรินทร์จึงจำใจต้องสวมบทเป็นปะป๊าของเจ้าหญิงเบลล์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะหนูน้อยชักจะติดใจคุณพ่อหมายเลขสองที่หน้าคล้ายกันเสียแล้ว แต่ที่ผ่านมาเจนจิราก็แค่แวะมาหาจักรินทร์พอให้เด็กน้อยพอหายคิดถึงแล้วค่อยพาอุ้มกลับเมื่อผล็อตหลับ เจนจิราไม่เคยพามาค้างที่บ้านของเขา จนกระทั่งวันนี้... ‘แล้วพี่เจนจะมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะเลี้ยงลูกของพี่ดีพอ ผมไม่เคยเลี้ยงเด็กแบบจริงจังมาก่อนนะ’ ‘นายเองก็เคยช่วยพี่เปลี่ยนผ้าอ้อม อาบน้ำ และชงนมให้เบลล์ไม่ใช่หรือไง’ ‘ก็นั่นมันช่วยแค่ตอนที่พี่เจนมาที่บ้านนี่ ผมไม่เคยต้องคอยดูแลเอาใจใส่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงซะหน่อย’ ‘เอาเถอะน่า คนเราก็ต้องมีเริ่มเป็นครั้งแรกบ้างสิ พี่เองก็ใช่ว่าจะเลี้ยงลูกเป็นตั้งแต่แรกเมื่อไหร่ พี่ทำได้นายก็ต้องทำได้สิ อย่างที่พี่เคยบอกไง คิดเสียว่าฝึกงานเป็นพ่อคนก็แล้วกัน’ คำพูดนั้นถ้าพูดเล่นๆ ในโอกาสอื่นยังจะพอขำบ้าง แต่ในสถานการณ์มัดมือชกแบบนี้ ทำเอาชายหนุ่มหัวเราะไม่ออกเลย ฉับพลันรุ่นพี่สาวก็คว้ามือทั้งสองของรุ่นน้องขึ้นมากุมไว้อย่างแน่น เธอมองตาของเขาอย่างจริงจังแบบที่เรียกว่าสุดๆ ของชีวิตแล้ว ‘จักร นายฟังให้ดีนะ...งานนี้เป็นงานที่สำคัญที่สุดในชีวิตพี่ ถ้าพี่สามารถปิดการขายที่นั่นได้ พี่จะมีรายได้ไว้เลี้ยงตัวพี่กับลูกของพี่เป็นปีๆ พี่ขอสัญญา ภายในสามวันพี่จะกลับมารับเบลล์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่จะไม่ทำให้นายเดือดร้อนแน่นอน และจำไว้นะ นายเป็นคนที่ไว้ใจมากที่สุดเท่าที่ชีวิตพี่จะหาคนไว้ใจใครได้ พี่ไม่มีวันให้คนอื่นเลี้ยงแทนเบลล์เป็นอันขาด เพราะไม่มีใครที่จะเข้าใจและไว้ใจได้เท่าพี่และนายอีกแล้ว...’ น้ำเสียงที่จริงจังของหญิงสาวร่างบาง เน้นย้ำอย่างหนักแน่นว่านี่เป็นเรื่องคอขาดบาดตายสุดๆ ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นพี่ที่มีพระคุณคอยช่วยเหลือเขามาตลอด ทั้งเรื่องเรียน เรื่องงาน รวมทั้งครั้งหนึ่งเคยช่วยดึงชีวิตให้เขาไม่ถลำลึกไปในเส้นทางอบายมุขจนเกือบเสียผู้เสียคน ชายหนุ่มคงไม่รับลูกคนอื่นที่ไม่ใช่ของตนมาเลี้ยงที่บ้านมาตั้งแต่แรกที่หญิงสาวเริ่มเอ่ยขอครั้งแรกให้เขาเป็นพ่อทูนหัวแล้ว ‘ก็ได้พี่เจน แต่แค่สามวันเท่านั้นนะ หลังจากนี้พี่ต้องมารับเบลล์กลับบ้าน โอเคนะ’ จักรินทร์เอามือสองข้างไปวางบนบ่าทั้งสองของหญิงสาว ‘ขอบใจมากเลยจักร ยังไงพี่ก็ขอรบกวนเรื่องเบลล์ด้วยนะ’ เจนจิรายิ้มให้แก่ความมีน้ำใจของเขา ‘อืม ผมจะพยายาม...’ แล้ววันต่อมา จักรินทร์ก็ทำเรื่องลากิจสามวัน โดยไม่ได้บอกสาเหตุว่าเพื่อเลี้ยงดูเบลล์ตลอดทั้งวัน เพราะไม่อยากให้คนอื่นๆ มาคอยซักถามเขามากนักว่าเขาไปมีเด็กมาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่ สำหรับหนุ่มโสดที่อยู่ตัวคนเดียวมาตลอด พอมีเจ้าตัวเล็กซึ่งไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขตัวเองเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแบบเต็มวัน ก็ทำให้เขาหัวหมุนอยู่ไม่ใช่น้อย ในแต่ละวัน เขาต้องคอยทำอาหารอ่อนๆ สำหรับเด็ก ชงนมให้ได้อุณหภูมิที่พอเหมาะ เพราะเบลล์ชอบกินนมอุ่นๆ ไม่ร้อนไม่เย็นเกินไป ต้องคอยป้อนข้าวป้อนน้ำ และต้องงัดกลเม็ดทุกอย่างเพื่อหลอกล่อให้เบลล์ยอมกินข้าว ด้วยที่เป็นเด็กติดการ์ตูนเจ้าหญิงวอลท์ ดิสนีย์ พอเห็นว่าง่วงก็ต้องอุ้มขึ้นมากล่อมให้หลับ ซึ่งนั่นเป็นเวลาที่เขาจะได้พักผ่อนเสียที แต่ก็มีหลายครั้งที่อยู่ๆ เบลล์ฝันร้ายจนร้องไห้ดังลั่น ชายหนุ่มก็ต้องงัวเงียลุกมาตบก้นของเด็กน้อยเบาๆ เป็นการปลอบขวัญให้สงบลง เรียกได้ว่า ฝึกงานเป็นพ่อคน อย่างที่กล่าวไว้จริงๆ สามวันอาจจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นนักสำหรับการรับเลี้ยงลูกคนอื่น ทว่าปัญหาที่แท้จริงมันเริ่มต้นในวันที่สามของกำหนดการ เมื่อประมาณสี่โมงเย็น เจนจิราได้โทรศัพท์ทางไกลเข้ามาที่บ้านพร้อมกับข่าวร้าย... แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 55 00:19:06 จากคุณ : พิชคุณ (KennyHass) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 00:17:35

ความคิดเห็นที่ 2 ‘ว่าไงนะ พี่เจนอยู่อัซซาฮาน!?’ จักรินทร์แทบจะตะโกนถามทันทีที่อีกฝ่ายโทร. มา ‘บ้าไปแล้ว! พี่ไปทำอะไรที่นั่น’ ‘พี่ขอโทษ พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆ สถานการณ์มันพาไป...’ จักรินทร์หันใบหน้าเครียดไปยังข่าวบนจอโทรทัศน์ที่แพร่ภาพการปะทะระหว่างทหารและผู้ชุมนุมในตัวเมืองอัซซาฮาน มีผู้ล้มเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน ทำให้เขารู้สึกกังวลถึงรุ่นพี่สาวเป็นอย่างมาก เพราะวันที่เกิดเหตุมันตรงกับวันที่เจนจิราต้องเดินทางกลับบ้านตามกำหนดการพอดี ยิ่งเมื่อฟังเหตุการณ์ที่เล่าจากปากของหญิงสาวพร้อมเสียงปืนกับระเบิดเป็นระยะๆ ก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงถึงความปลอดภัยยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น จนถ้อยคำที่เตรียมไว้ต่อว่าเธอที่อยู่ดีไม่ว่าดีไปทำงานในพื้นที่เสี่ยง ถึงกับกลืนหายลงไปในกระเพาะทันที ‘อัซซาฮานตอนนี้ไม่ปลอดภัยแล้ว พี่ต้องรีบหาทางกลับมาเดี๋ยวนี้’ ‘นั่นแหละปัญหา พี่ทำทั้งกระเป๋า ทั้งพาสปอร์ต และตั๋วเครื่องบินหาย ตอนนี้พี่ไม่เหลืออะไรแล้ว สถานทูตไทยก็ติดต่อไม่ได้ พี่ไม่รู้ว่าจะหาทางกลับบ้านยังไงแล้ว...’ เจนจิรากล่าวน้ำเสียงสะอื้นไห้ด้วยความหวาดกลัว จนปลายสายรู้สึกหดหู่ตามไปด้วย ชายหนุ่มนึกคำดีๆ ที่จะปลอบขวัญผู้ตกอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายไม่ออกเลย ‘เบลล์สบายดีมั้ยจักร’ ‘สะ...สบายพี่เจน ยังร่าเริงแจ่มใส ซนมาก ชวนผมเล่นตลอดทั้งวันจนผมเหนื่อยเลย’ จักรินทร์พูดในสิ่งที่เจนจิราอยากได้ยิน หวังว่าประโยคนี้จะช่วยให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง ‘ดีจริงๆ คิดไม่ผิดที่ฝากนายเลี้ยง’ หญิงสาวทิ้งช่วงไปครู่หนึ่งคล้ายจะสะอื้นอีกครั้ง ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นเครือ 'จักร...ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับพี่ รับปากได้ไหมว่าจะดูแลเบลล์ให้เหมือนเป็นลูกแท้ๆ ของนาย' ‘ไม่เอาน่า พี่อย่าพูดเหมือนกับว่าจะไปตายอย่างนั้นสิ ไม่ตลกนะ พี่ต้องรอดกลับมา’ ‘รับปากได้ไหมจักร พี่ขอร้อง...ในฐานะคนเป็นแม่’ คำพูดที่ฟังไม่เป็นมงคลนั้นสร้างความใจหายให้แก่ชายหนุ่มบอกไม่ถูก มันเหมือนกับมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในเร็วๆ นี้... ‘ได้ๆ ผมรับปาก ผมจะดูแลลูกของพี่เอง พี่เจนก็รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีล่ะ’ ‘ขอบใจนะ...พี่จะพยายามหาทางกลับบ้านให้เร็วที่สุด ยังไงก็’ บึ้ม!!! เจนจิรายังไม่ทันจะพูดจบ อยู่ๆก็เกิดเสียงระเบิดดังกัมปนาทจนปลายสายต้องสะดุ้งผละโทรศัพท์ออกจากหูเพราะเสียงนั้น เขาหันไปมองโทรทัศน์ที่กำลังฉายช่องรายการข่าวด่วน ผู้รายงานข่าวแจ้งว่าตึกศูนย์การค้า อัซซาฮานเซ็นเตอร์ ได้ถูกยิงด้วยปืนจรวดโดยกลุ่มไม่ทราบฝ่าย ขณะนี้ยังไม่ทราบจำนวนผู้บาดเจ็บและเสียชีวิต และตามด้วยเสียงตื่นตระหนกของนักข่าวและผู้คนในเหตุการณ์ที่พบว่าตึกซึ่งเป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจของประเทศ บัดนี้ได้พังทลายลงมาแล้ว เช่นเดียวกับที่ชายหนุ่มผู้แข็งแกร่งดั่งหินผาถึงกับต้องเบิกตากว้าง พูดอะไรไม่ออก ‘ป๊า...’ เสียงของเด็กน้อยในชุดนอนของเจ้าหญิงที่เดินเข้ามาในห้องรับแขก เรียกให้เขาหันมามอง ‘มีอะไรเหรอคะเบลล์’ ‘ป๊าร้องไห้’ ‘...’ จักรินทร์เอามือปาดใต้ตา รู้สึกได้ถึงความชื้นจากหยาดน้ำที่เอ่อล้นออกมา จึงยืนสงบนิ่งครู่หนึ่ง หวังให้ตะกอนแห่งความเศร้าจมลงไปในก้นแก้วโดยเร็วที่สุด ‘ป๊าร้องไห้’ เบลล์พูดย้ำอีกครั้ง ‘ใครบอก ป๊าไม่ได้ร้องไห้’ ปรับน้ำเสียงพูดให้เป็นปกติแล้วจึงฉีกยิ้ม ย่อตัวลงไปอุ้มเจ้าหญิงน้อยขึ้นเคียงบ่า ‘ดูสิเห็นมั้ย ไม่เห็นมีน้ำตาเลย’ ‘เบลล์เห็น’ เด็กสองขวบคาดคั้นอย่างใสซื่อ ‘ป๊าเด็กดื้อ’ ‘จริงเหรอคะ ว้า ป๊าเป็นเด็กดื้อจริงๆ ด้วย’ เคาะหัวตัวเองเป็นเชิงลงโทษพร้อมกับหัวเราะแก้เก้อ ‘แบบนี้ป๊าต้องลงโทษตัวเองด้วยการพาเบลล์ไปกินไอติมซะแล้ว’ ‘ซื้อให้หม่าม้า’ ‘ค่า ซื้อให้หม่าม้าด้วยเนอะ’ ปากเขาพูดไปอย่างนั้นแหละ ใจจริงแล้วเขาอยากจะบอกให้รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเด็กน้อยคนนี้เป็นอย่างไร แต่ขืนบอกไปคงไม่ทำให้อะไรๆ ดีขึ้นแน่... เขาจะทำตัวอ่อนแอให้เบลล์เห็นไม่ได้ เด็กคนนี้ขาดพ่อแท้ๆ ไปแล้ว ถ้าเสียพ่อแม่ไปจะรู้สึกอย่างไร... จักรินทร์อยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่หนังฮอลลีวูดเกรดต่ำเหลือเกิน ทว่า...เสียงระเบิดก้องหูจากโทรศัพท์ ภาพอันเลวร้ายที่ปรากฏบนจอโทรทัศน์ รวมทั้งหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง เป็นการยืนยันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริงทุกประการ ณ ตอนนี้ เขายังไม่รู้ว่าเจนจิราจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร จะรอดพ้นจากเหตุการณ์ความไม่สงบในครั้งนี้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่เขาสามารถทำได้ตอนนี้คือสิ่งที่อยู่ใกล้ตัวเขามากที่สุด นั่นก็คือ...ต้องเลี้ยงดูเบลล์ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ปัญหาหนักในตอนนี้ก็คือ...วันนี้เขาจำเป็นต้องเอาเบลล์ไปด้วย เพราะไม่ใช่แค่วันนี้เป็นวันสำคัญซึ่งเขาจะลาหยุดไม่ได้เด็ดขาด แต่หนูน้อยคนนี้มีให้ใครเลี้ยงหรือแตะต้องไม่ได้เลยนี่สิ คือปัญหา นั่นแปลว่า ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าหม่าม้าของเบลล์ยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่ จักรินทร์ก็ต้องเลี้ยงดูต่อไป จนกว่าเธอจะกลับมาพร้อมร่างกายที่ครบอาการสามสิบสอง ซึ่งไม่มีใครบอกได้เลยว่าเมื่อไหร่ อา...ดูท่าทางจะเรื่องยาวเสียแล้วสิ ถ้ามีใครสักคนมาช่วยเป็น หม่าม้า ให้ได้ ชายหนุ่มที่ต้องเป็น ปะป๊า อยู่คนเดียวคงจะสบายมากกว่านี้ (จบตอนที่1) แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 55 00:29:38 แก้ไขเมื่อ 28 มี.ค. 55 00:20:08 จากคุณ : พิชคุณ (KennyHass) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 00:19:39

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีครับ อันที่จริงก็เคยเขียนนิยายในถนนนักเขียนเมื่อนานมาแล้ว (นานมากจนจำไม่ได้ว่าล่าสุดเคยเขียนเรื่องอะไรไว้ในพันทิป เพราะปกติทางยุทธจักรที่เด็กดีมากกว่า แหะๆ) แรงบันดาลใจของเรื่องนี้ เกิดจากการที่ช่วงนึงผมได้ช่วยพี่สาวเลี้ยงหลาน ก็เจอเรื่องที่ชวนปวดหัวและสนุกสนานปะปนกันไป จึงเอามาดัดแปลงเป็นพล็อตนิยายขึ้นมาในหัว เสริมความเพ้อฝันเรื่องรักๆใคร่ๆ ในมุมมองของผู้ชายที่ยังไม่เคยมีลูกมีเมีย (แต่มีประสบการณ์เลี้ยงเด็ก 55+) บ้าง ก็หวังว่าเพื่อนๆจะชื่นชอบกันนะครับ แล้วพบกันในตอนต่อไปครับผม จากคุณ : พิชคุณ (KennyHass) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 00:27:06

ความคิดเห็นที่ 4 เป็นกำลังใจให้ค่ะ รออ่านอยู่นะคะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 10:09:18

ความคิดเห็นที่ 5 อย่าให้เกิดอะไรกับคุณแม่เลยน้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 12:43:19