PANTIP.COM : W11890511 : + : + : + : เอื้อมวิมาน : + : + : + : [ตอนที่ ๑๑] โรงแรมธาราบุรี ณ ภูเก็ต [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ประตูรั้วอัลลอยด์โปร่ง ทาด้วยสีดำแต้มทองขนาดยักษ์ขนาบข้างด้วยเสาสีฟ้าสดใสสลับขาวค่อยๆ เปิดออก แล้วรถลีโมซีนก็เคลื่อนผ่านซุ้มอัลลอยด์โค้งด้านบนเข้าไปภายในช้าๆ

อันดามันมองอาคารสีฟ้าชั้นเดียวซึ่งอยู่ชิดประตูทำหน้าที่แทนแนวรั้วเป็นทรงโค้งครึ่งวงกลมเข้าไปจรดกับอาคารด้านในด้วยอาการตกตะลึง เมื่อสิ่งก่อสร้างตรงหน้าที่อิทธิพาเธอมาสำรวจพื้นที่สำหรับวางระบบคอมพิวเตอร์ ดูอย่างไรก็ไม่มีอะไรใกล้เคียงกับสิ่งที่เรียกว่า ‘โรงแรม’ เลยสักนิด

รถวิ่งพาเธอไปตามถนนปูนกว้าง ช่องว่างระหว่างอาคารแนวรั้วเป็นสนามหญ้าเขียวขจีกว้างสุดตา รถเคลื่อนไปจนสุดทาง แล้วเลี้ยวขึ้นสู่ทางโค้งครึ่งวงกลมไปจอดหน้าล็อบบี้ของตัวอาคารมหึมา หญิงสาวลงจากรถแล้วอดไม่ได้ ต้องเดินย้อนออกมาอยู่นอกชายคาลงมาด้านล่างเพื่อมองโรงแรมธาราบุรีของศิราให้ชัดเต็มตา

ตัวโรงแรมที่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้าเธอมีความยาวเกือบร้อยห้าสิบเมตร โดยมีตึกต่อเชื่อมตัดกันเป็นมุมฉากที่ปลายอาคารทั้งสองด้าน เสาโรมันสีขาวขนาดยักษ์สี่ต้นที่ค้ำหน้าล็อบบี้ไปตลอดแนวความสูงอวดศักดาและความงดงามของสถาปัตยกรรมแบบร็อคโคโค่อันน่าตื่นตะลึง

หน้าต่างบานยาวเจาะช่องเป็นระยะทั่วทั้งความยาวอาคารที่เรียงขึ้นตามแนวตั้งทำให้เดาได้ว่าอาคารนี้มีเพียงสองชั้น แต่คงจะต้องบอกว่าเป็นสองชั้นที่สูงเอาเรื่องทีเดียว หน้าต่างแต่ละบานเป็นกระจกทรงสูงเกือบเป็นสองเท่าของความสูงปกติ ตัวบานตีด้วยไม้สีขาวไขว้เป็นตารางทั่วทั้งบานกระจก ด้านบนของหน้าต่างเป็นซุ้มปูนปั้นโค้งทาสีขาวงดงาม พื้นที่ระหว่างชั้นมองจากด้านนอกจะมีเสาโรมันคอลัมน์ขนาดปานกลางค้ำไว้ตรงระหว่างช่องหน้าต่างไปตลอดแนว

สีฟ้าสดใสที่ทาบนพื้นผิว ตัดกับสีขาวบนแนวขอบหน้าต่างปูนปั้นนูนและเสาโรมัน โดยมีสีทองอร่ามตกแต่งตรงรูปปั้นบนขอบหน้าต่างเน้นให้เห็นลวดลายชัดเจนยิ่งขึ้น

หลังคาด้านบนอาคารมุมฉากทางฝั่งซ้ายเป็นโดมทรงหัวหอมสี่โดมล้อมรอบโดมใหญ่สุดตรงกลางทั้งหมดทาสีทองสะท้อนแสงแดดเป็นประกายมลังเมลืองเช่นเดียวกัน

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้อันดามันนึกถึง...พระราชวัง!

นี่ไม่ใช่โรงแรมห้าดาวธรรมดาแล้ว แต่ต้องเรียกว่าโรงแรมระดับเจ็ดดาวต่างหาก!

ขณะกำลังตกตะลึงกับสถานที่จริงของธาราบุรีอยู่ตรงหน้า อันดามันก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้ง เมื่อเห็นประตูไม้บานใหญ่ด้านหน้าเปิดออกทั้งสองฝั่ง และใครคนหนึ่งก้าวออกมาจากภายใน

“ยินดีต้อนรับสู่ธาราบุรีครับ” ศิราเข้ามาสบทบอยู่ตรงหน้า บนศีรษะเขาสวมหมวกนิรภัยทรงแข็งสีเหลืองสำหรับใช้บริเวณสถานที่ก่อสร้างอยู่ด้วย

“คุณศิราไม่เห็นบอกเลยว่าจะมาที่ไซ้ท์งานด้วย” อันดามันถามด้วยความข้องใจ โดยปกตินั้นหญิงสาวเชื่อมั่นว่าเสน่ห์ของตัวเองมีมากมาย แถมมารยาก็มีตั้งหมื่นพันเล่มเกวียน เพียงแต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนเท่านั้นเองว่าพระเจ้าท่านจะลำเอียงเข้าข้างเธอด้วยการส่งชายหนุ่มคุณสมบัติเป็นเลิศมากำนัลกันง่ายๆ อย่างนี้

นักการตลาดสาวนึกอยากจะยกประโยชน์ให้กับการปฏิเสธมื้อเย็นกับเขาเมื่อวานนี้เหลือเกิน

แหม...วิชาการตลาดนี่ดีจริงจริ๊ง! ขอแค่วิเคราะห์ให้ถูกจุด วางกลยุทธุ์ดีๆ แค่นี้...โลกก็อยู่ในมือเธอแล้ว

หญิงสาวมองสถานที่โดยรอบอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มใช้ความคิด แล้วริมฝีปากก็แย้มออกด้วยความพอใจ

โครงการที่ธาราบุรีงบประมาณเกือบ ๑๕ ล้านบาท มีทีเอ็นเอสเป็นคู่แข่งแค่บริษัทเดียว แถมเจ้าของงานก็ยังชื่นชมเธอเสียขนาดนั้น ขนาดยังไม่ต้องลงสนามรบ อันดามันก็มั่นใจว่าเธอต้องชนะงานนี้แน่นอน

อันดามันใช้เวลาเพียงชั่วครู่รื้อข้อมูลเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ออกจากความทรงจำ แน่ล่ะ...การที่คีรีเป็นเป้าหมายของแผนการ เธอย่อมต้องมีรายละเอียดทุกสิ่งอันเกี่ยวเนื่องกับผู้ชายคนนั้น ทั้งภรรยาและบุตร!

ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทั้งรูปร่าง หน้าตา ประวัติการศึกษา หน้าที่การงาน ฐานะ รวมไปถึงพื้นเพภูมิหลังของผู้ชายตรงหน้านับได้เลยว่าสมบูรณ์แบบสุดๆ

ประเด็นเดียวที่ทำให้เธอหงุดหงิดใจก็คือ...ศิรา ศิวกรณ์คนนี้ไม่มีข้อเสีย!

ความสมบูรณ์แบบจนเกินไปของเขานี่แหละที่น่ากลัว เธอคงต้องเป็นอะไรที่มากกว่าความคาดหวังของเขาอย่างยิ่ง หากต้องการให้ผู้ชายคนนี้สนใจเธอเป็นพิเศษจนยอมยกโครงการที่โรงแรมนี้ให้เธอด้วยความเสน่หา!

ส่วนการที่เขาเป็นบุตรชายของผู้ชายคนที่เธอทั้งเกลียดและชังนั้น อันดามันจะไม่นำมันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยหรอก เธอตัดสินใจแล้วว่าจะ ‘เอาคืน’ จากคนทำเท่านั้น จะไม่สาดกระจายความไม่พอใจไปยังผู้คนรอบข้องของเขาด้วย คนบริสุทธิ์ไม่สมควรต้องมารับกรรมในสิ่งที่ไม่ได้กระทำ!

“ผมต้องมาตรวจสอบการทำงานเป็นระยะอยู่แล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ ก็เลยอยากจะถือโอกาสนี้มาชี้จุด หรือคอยให้ความเห็นกับคุณอันดามันเรื่องรูปแบบของการวางระบบคอมพิวเตอร์ไปด้วยในตัวไงล่ะครับ”

หญิงสาวกะพริบตาปริบ ทั้งแปลกใจระคนด้วยความพอใจโดยไม่ต้องเสแสร้ง กระนั้นในใจกลับอดบ่นกระปอดกระแปดไม่ได้กับสรรพนามห่างเหินที่อีกฝ่ายเรียกเธอ

“ว่าแต่ห้องพักเมื่อคืนเป็นยังไงบ้างครับ หลับสบายหรือเปล่า”

“ถ้าตอบไม่ถูกหูเจ้าของรีสอร์ท เอ็มจะถูกชู้ตออกไปจากที่นี่หรือเปล่าคะ” คนพูดเอียงคอตั้งคำถามปนรอยยิ้มแจ่มใส

“ผมทำงานบริการ รับรองได้ว่าความอดทนในการรับฟังคำติชมของผมสูงกว่ามนุษย์ทั่วไปแน่นอนครับ”

“แหม...เอ็มล้อเล่นหรอกค่ะ ห้องพักดีมากเลยค่ะ ทั้งสวยแล้วก็ให้ความรู้สึกเป็นกันเองจนอยากเอาไปแต่งบ้านตัวเองตามแบบเลย”

ดูท่าว่าเรื่องที่กำลังเจรจาจะถูกสันติและอิทธิเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจอยู่ อันดามันจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ที่ธาราบุรีนี่สวยมากจนเหมือนเดินอยู่ในความฝันเลยล่ะค่ะ ถามได้ไหมคะว่าคุณศิราเอาแนวคิดมาจากไหน เอ็มคุ้นๆ ตาว่าเหมือนเคยเห็นจากไหนสักแห่ง”

“ไม่แปลกที่คุณอันดามันจะคุ้นตา ที่คุณเห็นอยู่ตรงหน้านี่คือพระราชวังพุชกิ้นที่รัสเซียยังไงล่ะครับ เรียกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์ของโครงสร้างทั้งภายนอกและภายในผมเลียนแบบมาจากที่นั่นก็ว่าได้ เพียงแต่ว่าจำลองขนาดให้เล็กลงมาจากของจริงนิดหน่อย”

อันดามันหัวเราะน้อยๆ “มิน่า...คุ้นตาจริงๆ ด้วย แต่เอ...เท่าที่เอ็มทราบมา พระราชวังขนมหวานเนี่ย เขาต้องเป็นสีฟ้าสดตัดสลับกับขาวไม่ใช่เหรอคะ” ไม่ใช่แค่รู้จริง แต่เธอยังรู้ลึกขนาดเรียกพระราชวังชื่อดังดังกล่าวด้วยฉายานามที่นักท่องเที่ยวตั้งให้เสียด้วย

“ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะใช้สีเดียวกับของจริงแหละครับ แต่ที่พัทยามีแหล่งท่องเที่ยวทาสีแบบนั้นไปแล้ว ผมไม่อยากให้เหมือนใคร เลยตัดสินใจใช้สีฟ้าโทนที่อ่อนลงกว่านั้นนิดหน่อยแทนน่ะครับ ส่วนภายในผมทำเป็นโรงแรมแบบบูติคครับ ห้องพักแต่ละห้องตกแต่งแตกต่างกันไป เพื่อให้ลูกค้ามาแล้วก็อยากมาอีก จะได้มาลองพักให้ครบทุกห้อง ทุกรูปแบบที่เรามีให้บริการ”

“อย่าบอกนะคะว่าห้องในโรงแรม คุณก็จำลองมาจากห้องในพระราชวังด้วยเหมือนกัน”

“ถูกแล้วครับ ห้องพักในโรงแรมมีทั้งหมด ๕๕ รูปแบบ ตามจำนวนจริงของพระราชวัง แต่ละรูปแบบก็มีจำนวนห้องมากน้อยแตกต่างกันไป อย่างห้องอำพันที่ดังที่สุดของพระราชวังพุชกิ้น ผมทำไว้แค่ห้องเดียว เป็นห้องสวีทที่หรูหราที่สุดแล้วก็จำลองของจริงมาเป๊ะๆ เลยด้วยน่ะครับ”

“ว้าว เอ็มยังไม่เคยไปพระราชวังพุชกิ้นที่ว่านี่เลย วันนี้โชคดีจัง จะได้ไปเที่ยวรัสเซียสักวัน ที่นี่...สุดยอดมากจริงๆ เลยล่ะค่ะ ว่าแต่...ขออนุญาตถามได้ไหมคะว่าทำไมที่นี่ถึงไม่ใช้ชื่อคีรีธารารีสอร์ทแอนด์สปา เหมือนกับโรงแรมในเครือคีรีธารากรุ๊ปสาขาอื่นๆ เหรอคะ“

แม้สีหน้าชายหนุ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่อันดามันซึ่งตั้งใจมองเขาอยู่ตลอดเวลาก็สังเกตเห็น เธอรีบเติมเสียงหัวเราะลงในคำพูดต่อไป เพื่อเปลี่ยนเรื่องทันควัน ด้วยรู้ดีว่าไม่มีผู้ชายคนไหนชอบผู้หญิงสอดรู้สอดเห็นหรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักกันเช่นนี้

“เอ้อ...เอ็มชวนคุยเสียเวลาซะแล้วนะคะนี่ เราเข้าไปข้างในและเริ่มต้นทำการสำรวจกันเลยดีกว่า นำไปได้เลยค่ะ คุณศิรา คุณอิทธิ เอ็มพร้อมจะทัวร์พระราชวังแล้ว”

ศิราเดินนำหน้าคณะเข้าไปใน ‘พระราชวัง’ ของเขา ขณะที่อันดามันรั้งท้ายขบวนเช่นเดิม หญิงสาวขมวดคิ้วนิดๆ นึกอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้ศิราไม่อยากพูดถึงความแตกต่างของคีรีธารารีสอร์ทแอนด์สปา และธาราบุรี ทั้งทีก่อนหน้านี้เขายังภูมิใจนำเสนอโรงแรมแห่งใหม่ของเขาด้วยความผึ่งผายอยู่เลยแท้ๆ!

และนั่นเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เธออยากรู้คำตอบ ไม่ใช่คำถามลวงเพื่อขุดบ่อล่ออีกฝ่ายอย่างที่ผ่านมา!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 03:16:44

ความคิดเห็นที่ 2

“ทานกลางวันด้วยกันก่อนไหมครับคุณเอ็ม” ศิราออกปากหลังจากการชมและสำรวจพื้นที่ภายในโรงแรมธาราบุรีเสร็จสิ้นตั้งแต่ยังไม่เที่ยงวันดี

คนฟังตาโต อุ๊ย! ยอมเรียกชื่อเล่นฉันแล้วหรือคะคุณผู้ชาย! แปลว่าไม่อยากจะเป็น ‘คนอื่นคนไกล’ วางท่าเป็นคนแปลกหน้าอย่างเคยแล้วล่ะซี้!

แม้จะรื่นรมย์ยินดีคำชวนของอีกฝ่ายแค่ไหน แต่อันดามันก็จำต้องกดเก็บกิริยานั้นไว้ มารยาหญิงสอนให้เธอวางท่านิ่ง เอาให้เขาข้องใจ หวั่นใจ และสงสัยว่าไฉนเธอถึงวางระยะห่างไว้ราวกับคนแปลกหน้าเช่นนี้ แค่นั้นเองเขาก็จะคิดว่าตัวเองยังพยายามไม่พอ แล้วผู้ชายชอบเอาชนะทั้งหลายก็จะหัวหมุนพยายามเอาอกเอาใจเธอทุกอย่างเพื่อให้มั่นใจว่าเสน่ห์ของเขายังกรุ่นฟุ้งอยู่ดังเดิม

“ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ คุณศิรา แต่เอ็มเกรงว่าจะไม่มีเวลา” เธอยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา “เอ็มต้องกลับกรุงเทพฯ ไฟลท์บ่ายสองโมงครึ่งนี่แล้ว นี่กว่าจะไปถึงสนามบินก็คงฉิวเฉียดกับเวลาเช็คอินที่เคาน์เตอร์พอดี”

ศิราทำท่าถอนใจ คล้ายผิดหวัง “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไรครับ เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้” เขาหันไปทางอิทธิ “งั้นวานคุณอิทธิสั่งลิโมซีนไปส่งคุณเอ็มที่สนามบินด้วยนะ”

“ขอบคุณค่ะคุณศิรา งั้นเอ็มขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” หญิงสาวกระพุ่มมือทำความเคารพอีกฝ่าย ก้มศีรษะน้อยๆ ไม่ให้นอบน้อมจนเกินไป แต่ก็ไม่แลกระด้างกระเดื่องจนหมดงาม

ศิรามองตามร่างเพรียวไปด้วยสายตาหมายมาด เขากดโทรศัพท์เรียกไปยังเพลินพิศ เลขานุการิณีประจำโรงแรมที่สาขาภูเก็ต พร้อมทั้งสั่งการ

“คุณเพลิน จองไฟลท์กลับกรุงเทพให้ผมหน่อย ผมต้องการตั๋วเที่ยวบินบ่ายสองครึ่ง ใช้ทุกอย่างที่คุณมี จัดการให้ผมได้ที่นั่งข้างผู้โดยสารที่ชื่ออันดามัน รัชชตานนท์ด้วย ผมสู้ค่าใช้จ่ายไม่อั้น!”

เพียงฤทัยลงบันไดมาพร้อมด้วยดวงหน้าอิดโรยบอกให้รู้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมาของเธอคงจะย่ำแย่ไม่น้อย ปัณรสีวางมือจากนิตยสารที่อ่านอยู่ แล้วโผเข้าไปหาลูกสะใภ้ทันควัน แต่ฝ่ายนั้นเบี่ยงตัวหลบไม่ให้นางเข้าไปกอด ทั้งยังก้าวถอยหลังรักษาระยะห่างระหว่างกันไว้อีกด้วย

“ยอมออกจากห้องแล้วหรือลูก รู้ไหมแม่กับรัณห่วงหนูมากเลย”

“ห่วงหรือคะ” เพียงฤทัยเม้มปากแน่น “พี่รัณไม่ได้ไปเรียกหรือถามอะไรฤทัยเลยแม้แต่คำเดียว อย่างนี้หรือคะคนเป็นห่วงกันเขาทำกันน่ะ แม่อย่ามาโกหกให้ฤทัยฟังอีกเลยดีกว่า”

“ก็...รัณเขาเห็นว่าหนูอยากอยู่คนเดียว เขาก็เลยไม่กวน นี่เมื่อคืนเขาก็นอนที่ห้องรับแขกทั้งคืนนะ เช้าวันนี้ก็ฝากแม่ไว้ สั่งแล้วสั่งอีกกว่าจะยอมออกไปทำงาน ว่าให้คอยดูๆ ฤทัยบ้าง ถ้าฤทัยยอมออกจากห้องแล้วให้โทร.บอกเขาด้วย เขาจะได้เบาใจ”

“แม่จะให้ฤทัยเชื่อได้ยังไงคะ ในเมื่อแม่กับพี่รัณรวมหัวกันโกหกฤทัยตลอดเกือบปีที่ผ่านมาขนาดนี้” เพียงฤทัยย้อนถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย ราบเรียบ...จนเกินไป!

“ฤทัย...โกรธแม่มากขนาดนี้เชียวหรือลูก” นางพ้อเสียงเศร้า

“เรามีเรื่องต้องคุยกันค่ะ” เพียงฤทัยเอ่ยลอยๆ แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟา

“ได้สิจ๊ะ ว่าแต่ฤทัยอยากคุยเรื่องอะไรหรือ” ปัณรสียังตีหน้าซื่อขยับไปนั่งข้างสะใภ้

“ทำไมแม่ถึงไม่ชอบผู้หญิงที่ชื่ออันดามันคะ” คำถามของเธอทำให้คนสูงวัยชะงักงัน ปั้นหน้าไร้เดียงสาต่อไปอีกไม่ไหว

“แม่เกลียดมัน นังผู้หญิงหยำฉ่า ตั้งแต่เจอครั้งแรกแม่ก็รู้อยู่แล้วว่ามันจ้องจะจับตารัณตาเป็นมันเชียวล่ะ ยิ่งพอตารัณเปิดบริษัท มันก็วิ่งแร่ตามมาเสนอตัวขอทำงานด้วยทันที มันคงคิดว่าลูกชายของแม่จะเป็นบันไดให้มันขึ้นมานั่งเชิดหน้าชูคอเป็นเศรษฐีได้ง่ายๆ น่ะสิ โชคดีที่แม่รู้ทันมันก่อน แม่ถึงได้เลือกฤทัยมาเป็นสะใภ้ของแม่แทนยังไงล่ะ”

“แต่พี่รัณรักผู้หญิงคนนั้น”

“โอ๊ย! ฤทัยไปฟังอะไรตารัณเล่า หนูอยู่กินกันมาเป็นปี ไม่รู้หรือยังไงว่าตารัณเขาเป็นคนใจอ่อน เขาก็แค่แพ้มารยานังนั่นจนคิดไปว่ามันคือความรักเท่านั้นเอง เชื่อแม่สิ ว่ารัณน่ะเขารักหนู ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ยอมแต่งงานกับฤทัยง่ายๆ หรอก ลึกๆ แล้วรัณเขาก็อยากจะหาทางสลัดนังนั่นทิ้งอยู่แล้ว พอแม่เสนอให้เขาแต่งงานกับฤทัย เขาก็ตอบตกลงทันทีเลย”

“แล้วทำไมตอนนี้เขาต้องการหย่าล่ะคะ”

“มันก็แค่วิธีที่พวกผู้ชายเขาใช้เพื่อปกปิดอีโก้ของตัวเองยังไงล่ะ แม่ว่ารัณคงจะเสียหน้าล่ะมั้ง ถ้าจะต้องยอมรับว่าสิ่งที่แม่เคยพูดเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นน่ะถูกต้องทั้งหมด ฤทัยก็รู้นี่จ๊ะ พวกผู้ชายเขาอัตตาสูงๆ กันทั้งนั้น รัณก็แค่จะพยายามดื้อแพ่งให้ได้มากที่สุด ทั้งที่ลึกๆ แล้วเขาไม่ได้อยากจะหย่าหรอก แค่ฤทัยยืนกรานว่าจะไม่หย่าเข้าไว้ สุดท้ายรัณก็จะแกล้งทำเป็นว่าเขาจำเป็นต้องยอมรับการตัดสินใจของหนูอย่างเสียไม่ได้ แต่จริงๆ แล้วแม่มั่นใจว่าเขาจะต้องดีใจที่ไม่ต้องหย่ากับฤทัย”

“แล้วถ้าคุณเอ็มเขามาทวงคนของเขาคืนล่ะคะ”

“หนูจะไปสนใจทำไมล่ะ จำไว้แค่ว่าหนูเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของบุรัณก็พอแล้ว”

“ฤทัยคงจะไม่สนใจไม่ได้หรอกค่ะ เพราะเมื่อคืนหลังจากทุกคนหลับไปหมดแล้ว ฤทัยลงมาค้นห้องทำงานของพี่รัณ ทำให้รู้ว่าแหวนเพชรที่คุณอันดามันสวมอยู่ พี่รัณนั่นแหละที่เป็นคนซื้อให้เขา ใบสลิปรายการบัตรเครดิตบอกให้รู้ว่าพี่รัณบินไปซื้อแหวนทิฟฟานี่วงนั้นด้วยตัวเองถึงที่ฮ่องกงเลยทีเดียว

“วันนั้นที่เราไปพบเขาทานข้าวกับคนในบริษัท ตอนที่คุณอันดามันบอกว่าแฟนเขารักเขามากแค่ไหน ที่แท้แล้วเขาไม่ได้บอกใครหรอก เขาจงใจบอกฤทัยนั่นเอง น่าทุเรศนะคะ ทุกคนเข้าใจความหมายของคำพูดนั้นหมด มีแต่ฤทัยนั่นแหละที่หน้าโง่รู้ไม่ทัน ปล่อยให้เขาแขวะประชดเอาตามใจชอบอยู่ฝ่ายเดียว”

ถ้อยคำพร่างพรูราวน้ำที่ล้นจากทำนบทำให้ปัณรสีหน้าตื่น “อย่าสรุปเอาเองแบบนั้นสิจ๊ะฤทัย”

“มันไม่มีความเป็นไปได้อื่นให้หนูเข้าใจแล้วนี่คะ ถ้าพี่รัณเขายืนยันกับฤทัยอีกครั้งว่าเขาต้องการหย่า ฤทัยก็จะหย่าให้เขา!” รอยยิ้มเกรียมนั้นขัดแย้งกับใบหน้าไร้เดียงสาราวตุ๊กตาญี่ปุ่นจนน่ากลัว

“อย่าคิดทำอะไรประชดกันแบบโง่ๆ นะฤทัย แม่ขอร้อง จำไว้ว่านี่มันชีวิตจริง เป็นชีวิตแต่งงานของฤทัย การเอาชนะคะคานเพื่อความสะใจกันมันไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย”

เพียงฤทัยสบตามารดาสามี ยิ้มหยัน “แล้วตอนแม่บังคับให้พี่รัณแต่งงานกับฤทัย พรากเขาจากคนที่เขารัก แม่เคยคิดบ้างไหมคะ ว่าแม่สั่งหัวใจของพี่รัณให้รักฤทัยไม่ได้ แล้วฤทัยจะเป็นยังไงที่ต้องอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักตัวเองเลยสักนิด หรือแม่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ขอแค่ให้แม่แยกพี่รัณกับผู้หญิงที่แม่ไม่ชอบได้สำเร็จก็พอแล้ว”

ปัณรสีตะกุกตะกัก พยายามเอื้อมไปจับมือลูกสะใภ้ แต่อีกฝ่ายเลื่อนตัวขยับออกห่างทันควัน

“แม่มั่นใจว่าฤทัยน่ารัก ถ้าบุรัณได้อยู่กับลูก เขาจะต้องรักหนู แล้วก็ลืมผู้หญิงคนนั้นได้แน่นอน”

หญิงสาวส่ายหน้าไม่เชื่อหูตนเอง สายตาเธอฉายแววตัดพ้อผิดหวังอย่างยิ่ง

“คำตอบผิดค่ะแม่ ฤทัยไม่ได้น่ารักขนาดนั้น และในความเป็นจริงแล้วฤทัยไม่มีอะไรสู้ผู้หญิงคนนั้นได้เลยสักนิดเดียว ทั้งรูปร่าง หน้าตา หรือว่าความสามารถ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่รัณรักเขา ไม่ใช่ฤทัย!”

เพียงฤทัยลุกขึ้นเดินลับหายเข้าไปในห้องทำงานครู่ใหญ่ และกลับออกมาพร้อมกระเป๋าสะพาย ประโยคสุดท้ายที่ฝากลอยลมไว้ให้ปัณรสีมีเพียง

“ฤทัยจะไปอยู่ที่บ้านกับแม่สักพักนะคะ ฝาก ‘คุณป้า’ บอกพี่รัณให้ด้วยว่าฤทัยจะกลับมาเมื่อสบายใจ”

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 03:18:27