ความคิดเห็นที่ 1 พุทธศักราช ๑๙๘๕ ชายสามคนสวมเสื้อเทาใส่หมวกหนังสีดำนุ่งกางเกงดำยาวครึ่งแข้งสะพายดาบ ควบม้าผ่านไร่นาและบ้านเรือน ตรงไปยังแนวกำแพงที่ก่อจากดินถมสูงปักไม้ซุงแน่นหนาล้อมรอบด้วยคูน้ำกว้าง ซึ่งเบื้องหลังนั้น คือบ้านเรือนใหญ่น้อยจำนวนนับหมื่นแลเวียงวังวัดวาอันงดงามของราชธานีที่ก่อตั้งมาแต่สมัยสมเด็จพระรามาธิบดีอู่ทอง องค์ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์อู่ทอง แลสืบเนื่องมาถึงแผ่นดินเจ้าสามพระยา สมเด็จพระบรมราชาธิราชแห่งราชวงศ์สุพรรณภูมิอันเป็นราชวงศ์ที่สองซึ่งปกครองอาณาจักรและราชธานีแห่งนี้ อันมีนามว่า กรุงเทพทวาราวดีศรีอโยธยา นับแต่พระนครแห่งนี้ถูกตั้งขึ้น อำนาจของศรีอโยธยาได้แผ่ไพศาลออกไปจนสามารถเข้าครอบครองอาณาจักรสุโขทัยที่อยู่ทางเหนือ แคว้นนครศรีธรรมราชทางใต้และพระนครศรียโศธรปุระเมืองหลวงของอาณาจักรขอมที่อยู่ทางทิศตะวันออก ทำให้บัดนี้ ในลุ่มน้ำเจ้าพระยา หาได้มีอาณาจักรใดจะมีแสนยานุภาพมากยิ่งไปกว่านี้ไม่ .ชายทั้งสามควบม้าผ่านกลุ่มบ้านเรือนนอกกำแพงตรงไปยังสะพานข้ามคูเมือง ก่อนจะถูกหยุดลงโดยกลุ่มของทหารยามที่สวมหมวกหนังปีกกว้างใส่เสื้อสีแดงยืนถือหอกยาวอยู่ตรงซุ้มประตูเมืองที่ก่อด้วยอิฐแดง “พวกเจ้ามาแต่ที่ใดแลจักไปที่ใด จงแจ้งมาอย่าช้าที” นายประตูร้องถามเสียงเข้ม “ฝูงข้าเป็นม้าเร็วมาแต่สุโขทัย ถือหนังสือสำคัญจักนำขึ้นถวายพ่ออยู่หัว” ชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มคนขี่ม้าร้องบอก “เช่นนั้น ขอข้าดูหมายตราตามคำเจ้ากล่าวอ้างด้วย”นายประตูกล่าว เมื่อได้ยินดังนั้น ชายบนหลังม้าก็ล้วงลงไปในย่ามและหยิบแผ่นใบลานที่มีตราประทับของพลนำสาส์นส่งให้อีกฝ่าย นายประตูตรวจดูหมายตราที่ผู้มาใหม่ส่งให้ จนเมื่อพบว่าทุกอย่างถูกต้องแล้ว จึงหันไปออกคำสั่งให้เหล่าทหารยามเปิดทางให้แก่ม้าเร็วทั้งสาม    เมื่อทหารยามเปิดทาง พลนำสาส์นทั้งสามก็บังคับม้าควบผ่านซุ้มประตูเมืองไปตามถนนดินที่มุ่งสู่กำแพงพระบรมมหาราชวังอันเป็นที่ประทับของพ่ออยู่หัวแห่งอโยธยาในทันที .**************** พุทธศักราช ๑๙๘๕ ชายสามคนสวมเสื้อเทาใส่หมวกหนังสีดำนุ่งกางเกงดำยาวครึ่งแข้งสะพายดาบ ควบม้าผ่านไร่นาและบ้านเรือน ตรงไปยังแนวกำแพงที่ก่อจากดินถมสูงปักไม้ซุงแน่นหนาล้อมรอบด้วยคูน้ำกว้าง ซึ่งเบื้องหลังนั้น คือบ้านเรือนใหญ่น้อยจำนวนนับหมื่นแลเวียงวังวัดวาอันงดงามของราชธานีที่ก่อตั้งมาแต่สมัยสมเด็จพระรามาธิบดีอู่ทอง องค์ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์อู่ทอง แลสืบเนื่องมาถึงแผ่นดินเจ้าสามพระยา สมเด็จพระบรมราชาธิราชแห่งราชวงศ์สุพรรณภูมิอันเป็นราชวงศ์ที่สองซึ่งปกครองอาณาจักรและราชธานีแห่งนี้ อันมีนามว่า กรุงเทพทวาราวดีศรีอโยธยา นับแต่พระนครแห่งนี้ถูกตั้งขึ้น อำนาจของศรีอโยธยาได้แผ่ไพศาลออกไปจนสามารถเข้าครอบครองอาณาจักรสุโขทัยที่อยู่ทางเหนือ แคว้นนครศรีธรรมราชทางใต้และพระนครศรียโศธรปุระเมืองหลวงของอาณาจักรขอมที่อยู่ทางทิศตะวันออก ทำให้บัดนี้ ในลุ่มน้ำเจ้าพระยา หาได้มีอาณาจักรใดจะมีแสนยานุภาพมากยิ่งไปกว่านี้ไม่ .ชายทั้งสามควบม้าผ่านกลุ่มบ้านเรือนนอกกำแพงตรงไปยังสะพานข้ามคูเมือง ก่อนจะถูกหยุดลงโดยกลุ่มของทหารยามที่สวมหมวกหนังปีกกว้างใส่เสื้อสีแดงยืนถือหอกยาวอยู่ตรงซุ้มประตูเมืองที่ก่อด้วยอิฐแดง “พวกเจ้ามาแต่ที่ใดแลจักไปที่ใด จงแจ้งมาอย่าช้าที” นายประตูร้องถามเสียงเข้ม “ฝูงข้าเป็นม้าเร็วมาแต่สุโขทัย ถือหนังสือสำคัญจักนำขึ้นถวายพ่ออยู่หัว” ชายผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มคนขี่ม้าร้องบอก “เช่นนั้น ขอข้าดูหมายตราตามคำเจ้ากล่าวอ้างด้วย”นายประตูกล่าว เมื่อได้ยินดังนั้น ชายบนหลังม้าก็ล้วงลงไปในย่ามและหยิบแผ่นใบลานที่มีตราประทับของพลนำสาส์นส่งให้อีกฝ่าย นายประตูตรวจดูหมายตราที่ผู้มาใหม่ส่งให้ จนเมื่อพบว่าทุกอย่างถูกต้องแล้ว จึงหันไปออกคำสั่งให้เหล่าทหารยามเปิดทางให้แก่ม้าเร็วทั้งสาม    เมื่อทหารยามเปิดทาง พลนำสาส์นทั้งสามก็บังคับม้าควบผ่านซุ้มประตูเมืองไปตามถนนดินที่มุ่งสู่กำแพงพระบรมมหาราชวังอันเป็นที่ประทับของพ่ออยู่หัวแห่งอโยธยาในทันที .****************    ในท้องพระโรงของพระบรมมหาราชวังกรุงอโยธยา สมเด็จเจ้าสามพระยา พระบรมราชาธิราชได้ทรงมีพระบัญชาเรียกประชุมเหล่าขุนนางทั้งปวง หลังจากที่พระองค์ได้ทอดพระเนตรสาส์นที่ม้าเร็วจากสุโขทัยนำมาถวาย “ม้าเร็วแต่ฝ่ายเหนือแจ้งว่า ยามนี้ ท้าวลกโอรสพญาสามฝั่งแกนแห่งนครพิงค์เชียงใหม่ได้ชิงราชสมบัติพระบิดาแลขึ้นเป็นกษัตริย์ นาม พญาติโลกราช“ พระองค์ทรงรับสั่งถึงเนื้อความในสาส์น”การอันท้าวลกชิงราชสมบัติครานี้ ได้ทำให้ท้าวช้อย เจ้าเมืองฝาง ผู้อนุชาของท้าวลก แลหมื่นเชริงไกร เจ้าเมืองเทิง มิพอใจจนก่อกบฎขึ้น”องค์เหนือหัวอโยธยาทรงแย้มสรวลเมื่อรับสั่งมาถึงตรงนี้ ”แต่ที่น่ายินดีก็คือ บัดนี้ สองเจ้าเมืองยวนมีชื่อนั่นได้ส่งทูตมาแจ้งว่าจักยอมเป็นข้ากรุงอโยธยาแลขอให้เรายกทัพขึ้นไปตีเชียงใหม่เพื่อกำจัดท้าวลก โดยทั้งสองจักนำทัพมาหนุนช่วย” “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า ใต้ฝ่าพระบาททรงหมายพระทัยจักยกพลขึ้นไปตีนครพิงค์ตามคำขอของท้าวช้อยแลหมื่นเทิงกระนั้นหรือ พระพุทธเจ้าข้า”ขุนเวียงซึ่งเป็นอำมาตย์ผู้ดูแลพระนคร กราบทูลถาม “ใช่” พ่ออยู่หัวตรัส” เพลานี้เป็นโอกาสอันเหมาะนัก ด้วยชาวโยนกกำลังเกิดศึกภายใน หากแม้นเรายกพยุหเสนาขึ้นไปโจมตีแล้วไซร้ นครพิงค์คงมิพ้นมือไปได้เป็นแน่แท้” “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า ข้าพระพุทธเจ้าใคร่ขอใต้ฝ่าพระบาทอย่าได้ทรงประมาทฝีมือท้าวลกผู้นี้จนเกินไป พระพุทธเจ้าข้า“ขุนพระกลาโหม วัยสี่สิบห้า แม่ทัพใหญ่แห่งอโยธยากราบทูลขึ้น” ด้วยว่าท้าวลกผู้นี้ได้ชื่อว่าเชี่ยวชาญในการศึกยิ่งนัก อีกทั้งทัพยวนนั่นเล่า ก็เป็นที่ทราบกันมาแต่ครั้งพญาสามฝั่งแกนแล้วว่ามีความแข็งแกร่งเพียงใด หนำซ้ำ นี่ยังเป็นการทำศึกในบ้านเมืองเขา ฝ่ายเขาย่อมชำนาญในชัยภูมิยิ่งกว่าเรามากนัก” “ชะรอยเจ้าคงระแวงเกินไปแล้วกระมัง ขุนพระกลาโหม” สมเด็จพระบรมราชาธิราชทรงรับสั่งเป็นเชิงเย้าแม่ทัพคู่พระทัย” แม้ท้าวลกจะชำนาญในการศึก แต่ก็เพิ่งครองราชย์ หัวเมืองทั้งหลายยังกระด้างกระเดื่องอยู่ อีกทั้งฝ่ายเรายังได้เมืองฝางแลเมืองเทิงมาเข้าด้วย เช่นนี้แล้ว เจ้ายังคิดว่าฝ่ายเราจักพ่ายแพ้อีกหรือ” “หามิได้ พระพุทธเจ้าข้า”ขุนพระกลาโหมกราบทูลด้วยสีหน้าจริงจัง”ข้าพระพุทธเจ้าเพียงใคร่ขอให้ใต้ฝ่าพระบาททรงไตร่ตรองให้รอบคอบก่อนจักทรงทำศึกครานี้” “ขอบใจที่เจ้ากล่าวเตือน หากแต่เรื่องนี้ ข้าได้ไตร่ตรองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”พ่ออยู่หัวตรัสอย่างมั่นพระทัย ก่อนจะทรงมีพระบัญชากับเหล่าขุนนางว่า”พวกเจ้าจงเร่งไปเตรียมการให้พร้อมสรรพ อีกสิบสี่วัน เราจักยกทัพไปตีนครพิงค์” *************** จากคุณ : แมวน้อยในเมืองใหญ่ (แมวน้อยในเมืองใหญ่) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 16:59:32

ความคิดเห็นที่ 2 ที่เรือนของขุนพระกลาโหม ตรงบริเวณหอนั่ง ผู้เป็นเจ้าของเรือนกำลังสนทนากับนายทหารหนุ่มวัยยี่สิบปีซึ่งเป็นคนสนิทของตน ถึงการศึกที่กำลังจะเกิดขึ้น โดยมีทาสหญิงสามคนนั่งกึ่งหมอบคอยรอรับใช้อยู่ห่างออกไปไม่มากนัก “เหลืออีกเพียงสามขวบวัน พ่ออยู่หัวก็จักทรงเคลื่อนทัพแล้ว”ขุนพระกลาโหมกล่าวพลางหยิบหมากในพานขึ้นมาเคี้ยว”กล่าวตามตรง ข้าให้หวั่นใจในศึกนี้อย่างไรบอกมิถูก” “พระคุณท่าน กังวลสิ่งใดฤา” หัวหมู่แสน นายทหารคนสนิท ถามขึ้น “ข้าเกรงว่า ศึกเชียงใหม่ครานี้ อาจมิง่ายดังที่พ่ออยู่หัวทรงดำริ“ผู้สูงวัยกว่าตอบตามตรงเนื่องด้วยถือว่าอีกฝ่ายเป็นคนสนิทที่ตนไว้วางใจ“ยิ่งเห็นพระองค์ทรงมั่นพระทัยจนเกินไปเช่นนี้แล้ว ข้าก็อดกังวลขึ้นมามิได้”   “แต่กระผมเชื่อว่า ศึกนี้ ทัพอโยธยาน่าจักเป็นฝ่ายได้ชัยชำนะขอรับ“ชายหนุ่มออกความเห็น ผู้เป็นนายมองอีกฝ่ายหนึ่งอย่างสนใจก่อนจะถามเป็นเชิงลองภูมิว่า “เหตุใด จึงเชื่อเช่นนั้น“ “ศึกที่ผ่านมา ทัพอโยธยาได้ชัยมาโดยตลอด ไพร่พลก็เข้มแข็งบริบูรณ์ อีกทั้งครานี้ พ่ออยู่หัวทรงนำทัพด้วยพระองค์เอง เช่นนี้แล้ว ย่อมทำให้ขวัญกำลังใจของเหล่าไพร่พลฮึกเหิมยิ่งขึ้น ขณะที่ข้างฝ่ายชาวยวนนั้นเล่า ก็กำลังแตกแยก อุปมาดั่งก้อนศิลาอันปริร้าว ไหนเลยจะทานแรงฆ้อนเหล็กกระหน่ำตีได้” แสนวิเคราะห์ตามความคิดของตน “เข้าใจเปรียบนะ ออเจ้า”ผู้เป็นนายชม “นอกจากเก่งในเชิงดาบแล้ว สติปัญญาของเจ้าก็ยังเฉียบแหลมมิแพ้กัน” “ตัวกระผมนั้นยังเยาว์แลเบาความนัก หาได้เก่งกาจดังที่พระคุณท่านกล่าวชมแต่อย่างใดไม่” ชายหนุ่มถ่อมตัว   “จักเก่งหรือไม่ ออกศึกครานี้คงได้รู้กัน”ขุนพระกลาโหมกล่าวก่อนจะถามว่า“นี่เป็นศึกแรกของเจ้า ข้าใคร่รู้ว่า เจ้ารู้สึกเยี่ยงไร” “กระผมมิรู้สึกอันใด นอกจากกระหายใคร่ประดาบกับพวกศัตรูเท่านั้น” หัวหมู่หนุ่ม ตอบอย่างฮึกหาญ “สำคัญนัก เจ้าคนนี้” อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจ “เช่นนี้ข้าจักคอยดู ว่าเจ้าจักสู้ศึกได้ห้าวหาญดังปากจาหรือไม่” “ศึกนี้ กระผมจักขอสู้ให้สุดกำลัง ขอรับ” แสนกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น ดวงตาทั้งสองเป็นประกาย ************     สามวันต่อมา ในยามเช้ามืดของวันกำหนดเคลื่อนทัพ ที่ทุ่งลุมพลี ชานพระนคร ผู้คนหลายหมื่นชุมนุมกันคลาคล่ำ โดยมีทั้งเหล่าทหารที่จะไปรบและครอบครัวที่มารอส่ง แสงจากคบไฟนับพันที่ปักอยู่ทั่วทุ่ง ส่องให้เห็นใบหน้าของผู้คนในที่นั้น ซึ่งล้วนแต่แสดงถึงความห่วงหาอาลัยที่จะต้องจากผู้ที่ตนรักโดยไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีกหรือไม่ ท่ามกลางผู้คนมากมาย แสนซึ่งแต่งกายด้วยชุดนักรบสีแดงสวมเกราะและหมวกหนังกำลังยืนอยู่กับหญิงสาววัยสิบเจ็ดปีผิวขาวผมยาวใบหน้าสวยหวานผู้หนึ่ง   “ที่จริงมิต้องมาส่งพี่ก็ได้ จันทน์หอม” หัวหมู่หนุ่มกล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ลำบากเจ้าโดยแท้” “พี่แสนออกศึกครั้งแรกข้าจะไม่มาส่งได้อย่างไร”หญิงสาวเจ้าของนาม จันทน์หอม ว่าพลางช้อนตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาแฝงความห่วงกังวล”ใจจริง ข้ามิใคร่ให้พี่ไปรบเลย” “ตัวพี่เป็นทหาร จะให้หลีกหนีราชการได้หรือ” “แต่พี่ยังมิเคยออกศึกมาก่อน ข้าเกรงพี่จักเป็นอันตราย“จันทน์หอมเอ่ยท้วงอย่างเป็นห่วง “มิต้องกังวลดอก” ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “แม้พี่มิเคยออกศึก แต่ก็ได้ฝึกเชิงรบมานานปี ไหนเลยจักสู้เขามิได้” “ถึงกระนั้น ข้าก็ยังอดห่วงมิได้” แสนมองเข้าไปในดวงตาคู่งามของหญิงสาวก่อนพูดว่า “พี่สัญญาว่าจะรักษาเนื้อรักษาตัว กลับมาหาเจ้าให้จงได้” “พี่ต้องรักษาสัญญานะ” จันทน์หอมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขอคำมั่น “พี่ขอให้สัตย์สาบาน” ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับยกมือขึ้นลูบเรือนผมของสาวคนรักอย่างทะนุถนอม “ดวงใจพี่รออยู่ที่ อโยธยาเช่นนี้แล้ว อย่างไรเสีย พี่ก็ต้องกลับมาให้ได้”....       ครั้นถึงยามอรุณรุ่ง เหล่าไพร่พลก็เข้าประจำกองรบของตน ธงทิวปลิวไสว ทหารม้านับพันนายแต่งชุดแดงใส่หมวกและเกราะหนัง สะพายดาบ ถือทวน ยืนเป็นหลายแถวที่หน้าขบวนทัพ ถัดมาเป็นทหารราบจำนวนนับหมื่นที่สวมหมวกหนัง ใส่เสื้อดำ แดง เขียว เหลือง ถืออาวุธต่างๆทั้ง ดาบคู่ ดาบโล่ หอก ง้าว ธนู ตามสังกัดของแต่ละกอง ต่อจากนั้นจึงเป็นขบวนช้างศึกหลายร้อยเชือกพร้อมกับกองเกวียนบรรทุกปืนใหญ่ ธนูเพลิง กระสุนดินดำกับเสบียงอาหารและสุดท้ายคือเหล่าไพร่เลวหลายหมื่นคนที่ส่วนใหญ่นุ่งผ้าพื้นเปลือยร่างท่อนบน มีบางส่วนที่สวมเสื้อยันต์สีขาวทำจากผ้าดิบ ขณะที่อาวุธในมือมีเพียงหอกหรือดาบเท่านั้น  เมื่อได้เพลาอันเป็นมงคลฤกษ์ เสียงประโคมฆ้องกลองแตรสังข์ก็ดังกังวาน จากนั้นสมเด็จพระบรมราชาธิราชในฉลองพระองค์ชุดนักรบสวมเกราะหนังลงลายทองก็เสด็จขึ้นประทับบนหลังพระคชาธารก่อนจะเสด็จนำกองทัพอันมีรี้พลทั้งสิ้นเจ็ดหมื่นคนเคลื่อนออกจากท้องทุ่ง เหล่าไพร่พลต่างโห่ร้องเสียงกึกก้องด้วยความฮึกเหิม       หลังเคลื่อนพลออกจากพระนครได้เดือนเศษ กองทัพอโยธยาก็มาถึงนครสองแควอันเป็นหัวเมืองเอกของแคว้นสุโขทัยซึ่งเป็นประเทศราชฝ่ายเหนือและได้เกณฑ์กำลังชาวแคว้นสุโขทัยเข้าสมทบอีกห้าหมื่นคน  ทว่าในขณะที่ทรงยั้งทัพอยู่ที่สองแควนั้นเอง สมเด็จพระบรมราชาธิราชก็ทรงได้รับข่าวร้ายว่า ทัพเชียงใหม่ที่นำโดย เจ้าหลวงหมื่นด้งนคร ผู้เป็นพระปิตุลาของพญาติโลกราช ได้ตีเมืองฝางและเมืองเทิงไว้ได้แล้ว ท้าวช้อย เจ้าเมืองฝางเสียชีวิตในที่รบ ส่วนเจ้าเมืองเทิงนั้นถูกจับบั่นหัวเสียบประจานในแพหยวกและปล่อยลงสู่ลำน้ำน่าน “ท้าวลกลงมือได้เร็วนัก ทัพเรามิทันเข้าแดนนครพิงค์ ก็ปราบท้าวช้อยแลหมื่นเทิงลงได้เสียแล้ว” สมเด็จพระบรมราชาธิราช ทรงมีรับสั่งขึ้นในที่ประชุม ด้วยพระพักตร์เคร่งเครียด “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า “ขุนพระกลาโหมกราบทูลขึ้น”เมื่อการกลับกลายเป็นฉะนี้แล้ว ข้าพระพุทธเจ้าเห็นว่า เราควรยั้งอยู่ที่สองแควนี้เพื่อรอดูเหตุการณ์เสียก่อนจักเหมาะกว่า พระพุทธเจ้าข้า” “ข้ายกรี้พลมานับแสน หากแม้นต้องยั้งทัพอยู่ที่นี่ เช่นนี้แล้ว พวกยวนจักมิเย้ยหยันว่า พวกเราเกรงกลัวมันกระนั้นหรือ”พ่ออยู่หัวตรัสอย่างไม่พอพระทัย “แม้นไม่มีสองเจ้าเมืองนั่นแล้ว เราก็จักทำให้ท้าวลกได้เห็นว่าทัพอโยธยานั้น แข็งแกร่งเพียงใด” “ขอเดชะ พระอาญามิพ้นเกล้า เช่นนั้นแล้ว ใต้ฝ่าพระบาทจักทรงโปรดฯให้ทำประการใดพระพุทธเจ้าข้า” ขุนวชิระ เจ้าเมืองกำแพงเพชรกราบทูลถามขึ้น พระเนตรทั้งสองขององค์เหนือหัวแห่งอโยธยาฉายประกายมุ่งมั่น ก่อนจะตรัสด้วยพระสุรเสียงกร้าวว่า “พวกเจ้าทั้งปวงจงไปเร่งจัดทัพให้พร้อม วันรุ่งพรุ่งนี้ เราจักเคลื่อนพลสู่นครพิงค์” จากคุณ : แมวน้อยในเมืองใหญ่ (แมวน้อยในเมืองใหญ่) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 17:01:14

ความคิดเห็นที่ 3 ภายในท้องพระโรงของพระราชวังแห่งนครพิงค์เชียงใหม่ พญาติโลกราชในวัยสามสิบสามชันษา วรกายสูงโปร่งพระฉวีค่อนข้างขาวพระพักตร์นวลคมสันแลดูอ่อนกว่าวัย ทรงกำลังหารือเรื่องการศึกกับเหล่าแม่ทัพนายกอง “ยามนี้ พญาใต้ยอทัพออกจากสองแควแล้ว”พญาติโลกราชทรงรับสั่งด้วยสุรเสียงเครียด” ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก ข้าจึงคิดนำคนรบไปต่อตีทัพใต้ยังลำพูนไชย โดยมิให้ฝูงเขาขึ้นมายังเวียงพิงค์นี้ได้” “ไหว้สา พญาใหญ่มหาราช”เจ้าหลวงหมื่นด้งนคร แม่ทัพใหญ่ วัยสี่สิบห้าชันษา ผู้เป็นพระปิตุลาของพญาติโลกราชกราบทูลขึ้น“ข้าเจ้าเห็นว่า ศึกนี้ มหาราชควรอยู่ยังเวียงพิงค์ เพื่อเป็นหลักชัยแก่ไพร่ฟ้า ส่วนการรบชาวใต้นั้น ขอให้เป็นหน้าที่ข้าเจ้าแลเหล่าขุนหาญทั้งหลายเทอญ” เจ้าเหนือหัวเชียงใหม่ทรงขมวดพระขนง“ตัวข้าเป็นถึงพญาเมือง จักให้หลบแต่ในเวียง หนีหน้าศึกได้เช่นไร” “ยามนี้ มหาราชเพิ่งขึ้นเป็นพญา ผู้ใดรักบ้างชังบ้างก็ยังมิรู้ ข้าเจ้าจึงเกรงว่า หากมหาราชมิอยู่เป็นหลักเวียงแล้วไซร้ อาจเกิดเหตุวุ่นวายทางนี้ขึ้นได้”หมื่นด้งกราบทูล จอมคนทรงนิ่งไปครู่ใหญ่ก่อนตรัสว่า“คำเจ้าอาก็มีเหตุผลอยู่ เยี่ยงนั้น รบทัพใต้ครานี้คงต้องมอบแก่สูแล้ว” อีกฝ่ายถวายบังคมรับ “ข้าเจ้าแลเหล่าขุนหาญจักขอเอาชีวิตทำการหนนี้เพื่อสนองคุณมหาราชเจ้า”    วันรุ่งขึ้น พญาติโลกราชก็ทรงมีพระบัญชาให้เจ้าหลวงหมื่นด้งนครเป็นแม่ทัพใหญ่นำพลจากนครพิงค์เชียงใหม่สมทบกับกองทัพจากห้าหัวเมืองอันได้แก่ ทัพของหมื่นค้อม เจ้าเมืองเชียงราย ทัพของหมื่นมอกลอง เจ้าเมืองพร้าว ทัพของหมื่นคำหยาด เจ้าเมืองเชียงแสน ทัพของเจ้าหาญแต่ท้อง เจ้าเมืองลำปาง และทัพของหมื่นยี่หลอ เจ้าเมืองฝางคนใหม่ รวมพลทั้งสิ้นเจ็ดหมื่นเศษ ยกลงไปตั้งมั่นรับข้าศึกที่นครลำพูน ************************* จากคุณ : แมวน้อยในเมืองใหญ่ (แมวน้อยในเมืองใหญ่) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 17:02:04

ความคิดเห็นที่ 4 ณ.ทุ่งกว้างชานเมืองลำพูน กองทัพอโยธยารวมกับทัพจากหัวเมืองฝ่ายเหนือ กำลังตั้งขบวนศึกประจัญหน้ากับกองทัพเชียงใหม่ที่นำโดยเจ้าหลวงหมื่นด้งนคร ทัพอโยธยาจัดกระบวนโดยมีกองช้างอยู่ตรงกลางขนาบซ้ายขวาด้วยพลเดินเท้าและมีกองม้าอยู่นอกสุด โดยกองทหารส่วนหน้าจัดแถวเข้าชิดกันขณะที่ส่วนหลังแยกแถวห่างเว้นระยะประมาณหนึ่งช่วงตัวคน ส่วนทัพเชียงใหม่นั้นจัดกำลังออกเป็นสามส่วนโดยมีกองกลางและปีกซ้าย ปีกขวา  แสนนั่งบนหลังม้ามองดูกองทัพเชียงใหม่ที่อยู่เบื้องหน้า แม้จะอยู่ไกลแต่เขาก็ยังพอมองเห็นฝ่ายนั้นได้ แถวหน้าของแต่ละทัพ เป็นกองช้างขนาบด้วยทหารราบหลายพันคนที่นุ่งผ้าดำใส่เสื้อแขนยาวสีครามและสีฟ้าอมเทา เกล้าผมสูง โพกผ้าขาวเก็บชาย ถือโล่หวายพร้อมอาวุธทั้ง หอก ดาบ โตมรและบ้างก็สวมเกราะหวาย โดยมีเหล่าพลม้าที่นุ่งผ้าสีแดงเข้มยาวถึงเข่า ใส่เสื้อแขนยาวสีคราม สวมเกราะและหมวกหวายปีกกว้างมียอดแหลม สะพายดาบ ถือทวน ยืนขนาบอยู่ด้านนอกสุด ส่วนด้านหลังคือเหล่าไพร่เลวจำนวนนับหมื่น ถือหอก ดาบ แลเห็นผ้าโพกหัวสีขาว ดูดารดาษ      แม้ว่านี่จะมิใช่ศึกแรกด้วยว่าชายหนุ่มได้ผ่านการรบตามหัวเมืองรายทางมาบ้างแล้ว แต่ภาพของข้าศึกนับหมื่นที่อยู่เบื้องหน้าก็ทำให้เขาอดนึกหวาดหวั่นขึ้นมามิได้ แสนสูดหายใจลึก เพื่อปลุกปลอบใจให้กล้าหาญ ก่อนจะชักดาบออกจากฝักมาถือไว้ มืออีกข้างที่จับสายบังเหียนกุมแน่นขึ้นอย่างไม่รู้สึกตัว กลองศึกรัวกระหน่ำ ก่อนที่ปืนใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเปิดฉากยิง เสียงปืนดังกึกก้อง ลูกกระสุนหินนับร้อยพุ่งเข้าใส่ไพร่พลจำนวนมากบาดเจ็บล้มตาย แต่ก็หามีฝ่ายใดเสียขบวนไม่ จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เคลื่อนทัพบุกเข้าหากัน เสียงโห่ร้องดังอึงอล ฝุ่นฟุ้งตลบยามที่เท้าหลายหมื่นคู่ย่ำลงบนพื้น พลธนูหน้าไม้เริ่มระดมยิงเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม ลูกดอกและธนูนับหมื่นปลิวว่อนปลิดชีพไพร่พลจนนับไม่ทัน แต่ก็ไม่มีฝ่ายใดที่จะหยุดเดินหน้าและเมื่อสองทัพเข้าปะทะกัน การเข่นฆ่าก็เริ่มขึ้น เสียงอาวุธกระทบกัน และเสียงของเหล่าไพร่พลกับช้างม้า ดังไปทั่วท้องทุ่ง   ท่ามกลางคลื่นการรบ แสนประดาบกับทหารม้าเชียงใหม่สองนาย เขายกดาบในมือขึ้นปัดดาบของศัตรูที่โถมเข้ามาพร้อมกันทั้งซ้ายขวา ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายรุกกลับและไม่นานก็สามารถปลิดชีวิตข้าศึกทั้งสองลงได้ เมื่อดาบได้อาบเลือดศัตรูแล้ว ก็ดูเหมือนความฮึกเหิมจะเข้าครอบงำจิตใจ หมู่แสนบังคับม้าบุกฝ่าเข้าไปในทัพศัตรูพร้อมกับทหารม้าอโยธยาคนอื่นๆ พลางกวัดแกว่งดาบในมือ ปลิดชีวิตข้าศึกที่ขวางหน้าลงไปเป็นอันมาก   การรบดำเนินไปครึ่งวัน จนตกบ่าย ทัพอโยธยาซึ่งมีรี้พลเหนือกว่า ก็รุกไล่ทัพเชียงใหม่จนล่าถอยเข้าไปในเมือง ทันทีที่ทหารเชียงใหม่กลับเข้าเมืองได้หมดแล้ว พวกที่อยู่บนเชิงเทินก็ทิ้งก้อนหินและท่อนซุง ซัดแหลนหลาว ยิงธนูหน้าไม้และเทกรวดทรายคั่วร้อนกับน้ำมันที่เดือดพล่านลงใส่ทหารอโยธยาที่ไล่ตามมา จนบาดเจ็บล้มตายเป็นอันมาก เมื่อทรงทอดพระเนตรเช่นนั้น องค์เหนือหัวอโยธยาจึงให้กองทัพของพระองค์ถอยกลับสู่แนวรบ เพื่อถนอมชีวิตไพร่พล จากนั้นจึงทรงมีพระบัญชาให้ตั้งค่ายลงที่หน้าเมืองลำพูน เพื่อรอโอกาสเข้าโจมตีในภายหลัง ************ จากคุณ : แมวน้อยในเมืองใหญ่ (แมวน้อยในเมืองใหญ่) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 17:02:45

ความคิดเห็นที่ 5 “คนศึกชาวใต้หลวงหลายนัก แม้นโหมเข้าต่อรบเอาซึ่งหน้าแล้วไซร้ คงยากจักตีปราบเขาได้” เจ้าหลวงหมื่นด้งนคร ตรัสกับเหล่าขุนทหารภายในที่ประชุมทัพ ด้วยสีพระพักตร์คร่งเครียด ”ทัพใต้แข็งปานเหล็กฉะนี้ ควรเรายั้งพลไว้แต่ในเวียง อย่าเพิ่งออกรบ จากนั้นให้คนหาญส่วนหนึ่งคอยลอบตีปล้นเสบียงให้ฝูงเขาขาดข้าวปลาอาหารจนอ่อนแรง แล้วเราจึงค่อยนำพลเข้าต่อตี จะเหมาะกว่า” เจ้าหาญแต่ท้อง เจ้าเมืองลำปาง โอรสของเจ้าหลวงหมื่นด้ง ทูลเสนอ เจ้าหลวงทรงส่ายพระพักตร์ ก่อนจะตรัสว่า “คำอันสูปากมา ก็ดีอยู่ หากแต่ข้าเกรงว่าแม้นปล่อยให้ศึกยืดเยื้อ อาจมีหัวเมืองอื่นหันไปเข้าแก่ชาวใต้ ด้วยคิดว่าฝ่ายเราไร้ฝีมือแลกำลังจะปกห่มพวกมันได้” “เช่นนั้นแล้ว ท่านแม่ทัพจักให้ทำประการใด“หมื่นคำหยาด เจ้าเมืองเชียงแสนจึงถามขึ้น “ในเมื่อทัพใต้แข็งแกร่งเยี่ยงนี้ หากหมายตีปราบเขาโดยไวแล้วไซร้ คงต้องใช้กลศึกสิ่งเดียว”เจ้าหลวงหมื่นด้งกล่าว “กลศึกอันใดฤา” หมื่นยี่หลอ เจ้าเมืองฝางคนใหม่สงสัย แทนคำตอบ แม่ทัพใหญ่แห่งนครพิงค์ทรงตบหัตถ์ขึ้นสามทีเป็นสัญญาณเรียก และจากนั้น ชายฉกรรจ์สามคนในเครื่องแต่งกายรัดกุมชุดดำ คาดแผ่นหนังเสือโคร่งที่หน้าผากก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงอันใช้เป็นที่ประชุม                                         ***************        เย็นวันต่อมา ก่อนอาทิตย์ตกดิน แสนยืนดูพวกเชลยกำลังแบกฟ่อนหญ้าไปให้ช้างศึก ทั้งนี้ในการรบตามเมืองเล็กๆซึ่งอยู่ระหว่างทางก่อนจะมาถึงเมืองลำพูนนั้น ฝ่ายอโยธยาสามารถจับเชลยมาได้เป็นจำนวนมาก ซึ่งหลังเสร็จศึกแล้ว เชลยเหล่านี้ จะถูกกวาดต้อนกลับไปเป็นทาสยังกรุงศรีอโยธยา “เป็นอย่างใดบ้าง เจ้าแสน” หัวหมู่หนุ่มวัยยี่สิบสองผู้หนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยทัก “ยังมิหยุดพักอีกหรือ” “ยังดอก พี่เทพ” แสนกล่าวกับผู้มาใหม่ ซึ่งเป็นสหายรุ่นพี่ที่สนิทกับตน“ข้าจักรอดูพวกเชลยทำงานให้เสร็จก่อน” “อีกมินาน ก็ค่ำแล้ว พี่ว่า พวกเราไปกินข้าวกินปลากันก่อนไม่ดีกว่าหรือ” อีกฝ่ายชวน “ข้ายังมิหิวดอก พี่ท่าน “หัวหมู่หนุ่มตอบ “ขอเพลาอีกสักประเดี๋ยวหนึ่ง” “ไปกินข้าวกันก่อนเถิด ส่วนทางนี้ ให้พวกไพร่มันคุมกันเองก็ได้”เทพคะยั้นคะยอ “วันนี้พี่ได้สุราดีมา จักให้เจ้าเป็นเพื่อนร่วมดื่มสักหน่อย” “ในเมื่อพี่ท่าน ออกปากทั้งที เช่นนั้นข้าก็มิขัดศรัทธา” ผู้อ่อนอาวุโสกว่ายิ้มรับ ก่อนจะหันไปสั่งให้คนของตนอยู่ดูจนกว่าพวกเชลยจะขนหญ้าเข้ามาจนครบจำนวน จากนั้นแสนจึงเดินไปยังเรือนพัก พร้อมกับนายทหารรุ่นพี่ *********************** จากคุณ : แมวน้อยในเมืองใหญ่ (แมวน้อยในเมืองใหญ่) เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 17:03:25