ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 19 หลังจากอาหารมื้อค่ำผ่านไป มาร์ลิคก็ชวนทุกคนไปชมรายการข่าวผ่านทางโทรทัศน์ที่ห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นทั้งห้องทำงานและห้องหนังสือของเขา   ข่าวความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ของผู้สนับสนุนและต่อต้านคาจาร์ที่มีการประจันหน้าจนเกือบทำให้เกิดเหตุการจราจล   มีผลกระทบต่อความรู้สึกของเนเนสต์มากกว่าใคร หญิงสาวนั่งตัวตรง แววตาสงบนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ  โดยมีมีมี่นั่งอยู่เคียงข้างและจับมือไว้อย่างให้กำลังใจ “และสำหรับความคืบหน้าเรื่องการสืบสวนสอบสวนนายเดยัน ผู้ต้องสงสัยที่ทางรัฐบาลกำลังควบคุมตัวไว้  พลเอก บามุต ผู้รับผิดชอบคดีดังกล่าว ได้ออกมาแถลงข่าวเลื่อนการไต่สวนในชั้นศาลออกไปอย่างไม่มีกำหนดเนื่องจากนายเดยันมีอาการป่วยเป็นไข้หวัด  ทว่า  กลุ่มสมัชชาฯซึ่งนำโดยนายคาจาร์  ได้ออกมาโต้ตอบทันทีเช่นกันว่าพวกตนไม่เชื่อ  เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ  และกลุ่มผู้สนับสนุนได้เรียกร้องกดดันเจ้าหน้าที่ให้อนุญาตให้คาจาร์เข้าไปเยี่ยมบุตรชายได้ หากก็ไม่เป็นผลแต่อย่างใด” “คุณมาร์ลิคคะ  พี่ชายของฉันแค่ไม่สบายตามข่าวที่ออกมาจริงๆน่ะเหรอ” เนเนสต์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ซึ่งฝ่ายที่ถูกถามก็มีอาการไม่ต่างกันมากนัก “ก็อย่างที่ผมบอกคุณไปเมื่อวาน   เจ้าชายทั้งสองพระองค์ มีรับสั่งไม่ให้ผมเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้   ผมจะพยายามเสาะหาข่าวจากพวกทหาร ตำรวจที่พอจะสนิทกันให้นะครับ  ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงพี่ชายมาก แต่อย่าเชื่อข่าวลือ หรือข่าวที่สร้างความแตกแยกเลย    มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้  อ้อ แล้ว พ่อของคุณทราบรึเปล่าว่าตอนนี้คุณมาอยู่กับพวกผม” “ฉันไม่ได้คุยกับพ่อมาสองวันแล้วค่ะ ท่านคงยุ่งมาก” หญิงสาวตอบเพียงแค่นั้น แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก   “อย่าเพิ่งคิดกังวลเกินเหตุไปเลยครับ ตอนนี้ผมว่าคุณสองคนน่าจะไปพักผ่อนดีกว่า  นี่ก็ดึกแล้ว” ธรณ์บอกอย่างเป็นห่วง หลังจากนั่งฟังเงียบๆอยู่นาน “คุณเองก็เหมือนกันแหละ ธรณ์ หน้าคุณซีดมาก เหมือนคนอดนอนมาหลายวัน  เอาเป็นว่าพวกเราทั้งหมดแยกย้ายกันไปนอนดีกว่าครับ  เชิญครับ” มาร์ลิคกล่าวจบการสนทนาในค่ำคืนนี้ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน โดยที่เนเนสต์ก็พักห้องเดียวกับมีมี่ ในขณะที่ธรณ์ก็นอนห้องนอนของมาร์ลิค  ซึ่งเจ้าของห้องเป็นฝ่ายเสียสละเตียงนอนให้  ส่วนเจ้าตัวก็แบกโน้ตบุ๊คคู่ใจไปตรงโซฟาเบดมุมหนึ่ง และก็มีสมาธิอยู่กับมันโดยไม่สนใจสิ่งอื่นรอบตัว   ในความมืดมิดของห้องสี่เหลี่ยมที่อยู่ลึกลงไปจากพื้นดินนับร้อยเมตร  ร่างบอบช้ำที่นอนคว่ำหน้านิ่งอยู่บนพื้นห้องค่อยๆกะพริบตาด้วยสติอันลางเลือน  ความรู้สึกแรกที่แวบเข้ามาในหัวก็คือ  ‘ยา’ เขาต้องการยา แทบขาดใจตายแล้ว  พลัน เสียงฝีเท้าทีดังแว่วมาจากที่ไกลๆกับแสงสว่างจากตะเกียง ก็เคลื่อนที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เดยันรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีเปล่งเสียงแหบแห้งร้องขอในสิ่งที่ต้องการ “ยา   ช่วยด้วย ได้โปรดเอามันมาให้ฉัน” เขาบอกพลางคืบคลานไปยังประตูลูกกรงเหล็กอย่างยากลำบาก  และร่างของผู้ที่มาหยุดยืนตรงหน้าประตูก็ย่อตัวนั่งลงมาทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ไง  อยากมากถึงกับต้องคลานมากราบแทบเท้าฉันเลยเหรอ” “ฝ่าบาท  ได้โปรดกรุณากระหม่อมด้วย ทรมานเหลือเกิน ทนไม่ไหวแล้ว” เดยันพูดเสียงกระท่อนกระแท่นแทบจับใจความไม่ได้   เจ้าชายอาร์กฟาทรงแย้มพระสรวลเล็กน้อย   “ฉันกรุณาแกแน่  ถ้าแกยอมทำตามคำสั่งของฉัน” “ทรงมีพระประสงค์สิ่งใด  กระหม่อมถวายให้ได้ทุกอย่าง” เจ้าชายอาร์กฟายื่นพระหัตถ์ผ่านลูกกรงเหล็กเข้ามากระชากผมของชายหนุ่มให้เงยหน้าสบพระเนตรแข็งกร้าว “ฉันจะให้ยาแกมากเท่าที่แกต้องการ โดยมีข้อแม้ว่า แกต้องฆ่าคาจาร์ทันทีที่เจอ   ท่องจำเอาไว้  แกต้องฆ่าคาจาร์  เอาชีวิตมันมาให้ฉัน” “ฆ่าคาจาร์  ฆ่ามัน” เดยันรับคำอย่างเลื่อนลอย  เขาท่องคำพูดนั้นซ้ำไปซ้ำมา ราวกับจะให้มันซึมซับเข้าไปในสมอง  เจ้าชายอาร์กฟาหันไปหาชายผู้ติดตามและโบกพระหัตถ์เป็นสัญญาณที่รับรู้กัน ก่อนจะทรงลุกเดินจากไป   ชายฉกรรจ์ในชุดสีดำทั้งสามเปิดประตูลูกกรงเข้าไปพร้อมกับอุปกรณ์เสพยาเสพติดชนิดพิเศษแบบครบครัน  เพื่อตอบสนองความต้องการที่มากขึ้นทุกวันของเดยันตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมา “คุณมาร์ลิค  คุณธรณ์คะ  ตื่นกันรึยัง เปิดประตูหน่อยค่ะ” เสียงเคาะประตูห้องกับเสียงตะโกนเรียกจากด้านนอกของเนเนสต์ เป็นเสียงที่ปลุกให้ธรณ์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก  ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ไม่เห็นเพื่อนร่วมห้องอีกคนก็เดาว่ามาร์ลิคน่าจะตื่นไปอาบน้ำแล้ว  จึงเป็นคนลุกจากเตียงไปเปิดประตู   “คุณธรณ์ มีมี่หายไปค่ะ” เนเนสต์บอกเสียงเครียดทันทีที่ประตูถูกเปิดออก  ทำเอาชายหนุ่มหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง “คุณแน่ใจแล้วเหรอครับ  เธออาจจะไปเดินเล่นแถวๆนี้ก็ได้” “ฉันไปเดินหาจนทั่งทั้งในตัวบ้านและรอบบริเวณบ้าน แต่ก็ไม่เจอ  ถามยามที่เฝ้าอยู่ป้อมยามหน้ารั้วบ้านคุณมาร์ลิค  ก็บอกว่าไม่เห็นมีใครออกมาจากบ้านเลยตั้งแต่เมื่อคืนวาน” หญิงสาวตอบอย่างกระวนกระวาย ธรณ์ยังคงมีอาการเหมือนจับต้นชนปลายไม่ถูกและคิดอะไรไม่ออก   “แล้วคุณมาร์ลิคล่ะคะ” “อาบน้ำอยู่มั้งครับ  คุณใจเย็นๆนะครับเนเนสต์ ผมว่ามีมี่อาจจะไม่ได้ไปไหนไกลหรอก  ผมคิดหาเหตุผลไม่ออกจริงๆนะครับว่า มีมี่จะหนีไปทำไม” ธรณ์ออกความเห็นไปตามที่รู้สึกและภาวนาว่าขอให้เธอแค่ไปเที่ยวเล่นที่ไหนสักแห่งแล้วรีบกลับมาโดยเร็ว  ในขณะที่เนเนสต์ก็นิ่งไปคล้ายกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง  หญิงสาวเงยหน้ามองสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างต้องการค้นหา พร้อมกับทบทวนถึงคำพูดเมื่อคืนที่คุยกับมีมี่ก่อนนอน “คุณธรณ์ไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก  มันเป็นแค่อารมณ์หวั่นไหวที่เกิดจากความใกล้ชิด  เดี๋ยวพอกลับมาอยู่กับสิ่งแวดล้อมเดิมๆ  บรรยากาศเดิมๆ ไม่นานเขาก็คงลืมฉัน  คนที่เขาเป็นห่วงจริงๆ คือเธอนะเนเนสต์ เขาถามข่าวของเธอทุกวัน ช่วงที่เราหนีไปอยู่ฮัลลาส”   “มีเรื่องอะไรกันเหรอครับ” เสียงของมาร์ลิคดังทำลายความเงียบ  เขาไม่ได้อาบน้ำอยู่ในห้องน้ำอย่างที่ธรณ์เข้าใจ แต่เพิ่งจบการพูดคุยธุระทางโทรศัพท์ที่นอกระเบียงห้องนอน และรีบเดินกลับเข้ามาถามทันที  “มีมี่หายไปไหนไม่รู้ค่ะคุณมาร์ลิค ฉันตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว  หาทั่วบ้านก็ไม่เจอ ข้างนอกก็ไม่มี ยามบ้านคุณก็บอกว่าไม่เห็นมีใครออกไปไหนเลย” มาร์ลิครับฟังอย่างหนักใจอีกครั้ง  ทั้งที่คิดว่าเรื่องทุกอย่างกำลังจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีแล้วแท้ๆ  ก็ยังมามีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดอีกจนได้ “คุณมีมี่ไม่ได้ทิ้งข้อความหรือจดหมายอะไรไว้เลยเหรอครับ  บอกตรงๆว่าผมฟังแล้วก็มืดแปดด้าน ไม่รู้จะไปตามหาเธอที่ไหนเหมือนกัน” เนเนสต์ส่ายหน้าช้าๆ   “ไม่มีค่ะ  มีมี่ไม่ได้ทิ้งอะไรไว้เลยสักอย่างเดียว” มาร์ลิคหันไปสบตาธรณ์ที่บัดนี้ดูมีสีหน้าและแววตาเคร่งเครียดอย่างหนัก   ทั้งสามคนนิ่งเงียบกันไปครู่ใหญ่  แล้วเนเนสต์ก็ทำท่าเหมือนจะเดินจากไป “เดี๋ยว เนเนสต์  แล้วคุณจะไปไหน” ธรณ์ส่งเสียงเรียกไว้ทันควัน “ฉันจะกลับไปค้นหาที่ห้องนอนอีกครั้งค่ะ  เผื่อบางทีอาจจะเจอจดหมายหรือข้อความอะไรที่มีมี่ทิ้งไว้ให้” เมื่อเนเนสต์เดินพ้นระยะสายตาไป  มาร์ลิคก็ปิดประตูห้องนอน แล้วหันมาคุยกับธรณ์ด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมื่อคืนผมโทรไปรายงานเจ้าชายฟารินอส เรื่องที่พบตัวคุณแล้ว   แล้วเมื่อเช้า เจ้าชายทรงโทรมา และมีรับสั่งว่า ทางสถานกงศุลของประเทศไทยในรัฐออสเตคิน ต้องการให้คุณไปรายงานตัว และคุณอาจจะต้องเดินทางกลับไปเมืองไทยชั่วคราว จนกว่าเหตุการณ์ทางนี้จะดีขึ้น  อาบน้ำเตรียมตัวเถอะ ผมต้องพาคุณไปให้เร็วที่สุด” ธรณ์ถอนใจเฮือกใหญ่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างเครียดจัด เขาจะกลับเมืองไทยทั้งที่มีมีเพิ่งหายตัวไปแบบนี้ได้อย่างไร “ผมรู้ว่าคุณกำลังไม่สบายใจเรื่องมีมี่  แต่นี่คือคำสั่ง และเป็นเรื่องที่กระทบถึงความสัมพันธ์ระหว่างประเทศนะ  บางทีชีวิตคนเราก็มีทางเลือกไม่มากนักหรอก” กล่าวจบ มาร์ลิคก็เปิดประตูห้องนอนเดินออกไป ทิ้งให้ธรณ์ทบทวนในสิ่งต่างๆที่ต้องตัดสินใจตามลำพังคนเดียว จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 23:17:03

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 19 ต่อ) ภายในห้องสูทของโรงแรมระดับห้าดาวที่ขึ้นชื่อว่าดีที่สุดเป็นอันดับหนึ่งในบาตูฮาน เมืองหลวงแห่งนครรัฐออสเตคิน  ชายในชุดสูทสีเทาเข้มกำลังนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยอิริยาบทสบายๆ  ข้างๆตัว มีชายในชุดสูทดำ 2 คนยืนขนาบคนละข้าง เพื่อคอยระแวดระวังภัยให้กับ อลัน ชาง นักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้นๆแห่งเกาะฮ่องกง   “นายท่านครับ  คุณหนูมาถึงแล้วครับ” หนึ่งในบอดี้การ์ดที่เพิ่งพูดคุยสื่อสารกับเพื่อนที่ไปรับบุตรสาวของผู้เป็นนาย ย่อตัวลงกระซิบบอก  อลัน ชาง ปิดหนังสือพิมพ์และลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เขาเป็นชายวัยห้าสิบที่มีนัยน์ตาเรียวเฉียงและคมดุประดุจนัยน์ตาเหยี่ยว  เป็นที่น่าเกรงขามและดูเป็นผู้ทรงอิทธิพลต่อผู้คนที่ได้พบเจอโดยอัตโนมัติ   ประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆ  และร่างผอมบางในชุดแซกสั้นสีดำ ก็ก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม หญิงสาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจก่อนจะถอดแว่นตากันแดดอันโตออก  แล้ววิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นบิดาบุญธรรมซึ่งอ้าแขนรอรับอยู่แล้ว “มีมี่คิดถึงแดดดี้ที่สุดในโลกเลยค่ะ” “ไม่ต้องมาปากหวาน  เรามีเรื่องต้องคุยกันเยอะเลย  คิดยังไงถึงมาที่นี่  มันน่าจะเป็นสถานที่สุดท้ายที่ในโลกที่หนูจะมาด้วยซ้ำ แดดดี้ไม่เข้าใจจริงๆ” อลัน ชาง คลาย อ้อมแขนเพื่อมองหน้าบุตรสาวบุญธรรมให้เต็มตา  ยิ่งเติบโต เธอก็ยิ่งงดงามเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิดราวกับเป็นคนๆเดียวกัน   “แต่ตอนนี้หนูก็ปลอดภัยดีนี่คะ   พรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดอายุครบ 21 ปีของหนู   และหนูก็คิดว่าถึงเวลาอันสมควรแล้วที่แดดดี้ จะเล่าเรื่องทุกอย่างของหนูให้ฟังสักที   หนูอยากรู้ว่ามันจะตรงกับที่หนูได้ค้นพบด้วยตัวเองรึเปล่า” “ว่าไงนะ  สิ่งที่หนูค้นพบด้วยตัวเองงั้นเหรอ  หนูไปรู้เรื่องอะไรมา เล่าให้พ่อฟังเดี๋ยวนี้นะ มีมี่” หญิงสาวไม่ตอบทันที แต่เดินไปนั่งที่โซฟาตัวยาว และเปิดกระเป๋าถือ หยิบเอาหนังสือพิมพ์เก่าๆยับๆฉบับหนึ่งออกมาส่งให้กับ อลัน ชาง  ที่เอื้อมมือมารับไปอ่านโดยไม่พูดอะไรสักคำ   “ภาพพระชายาที่อุ้มพระธิดาในภาพข่าว คือแม่กับหนูใช่มั้ยคะ  เจ้าหญิงองค์คงนั้นคงไม่บังเอิญมีชื่อเดียวกับหนู และชื่อพระชายาแคทรีน่า ก็น่าจะเป็นชื่อจริงของแม่แคที่ ที่แดดดี้ชอบเรียก  แต่ความจริงแล้วหนูไม่ได้เป็นเจ้าหญิง   เพราะหนูเป็นลูกที่เกิดกับผู้ชายคนอื่น” “เมเนลย่า  ฟังแดดดี้นะ  คาจาร์ ไม่ใช่พ่อของลูกและไม่มีวันใช่  แม้ว่าตัวเขาจะเข้าใจเช่นนั้นก็ตาม  แม่ของลูกสารภาพความจริงทุกอย่างกับพ่อหมดแล้ว” อลัน ชาง สบตากับบุตรสาวพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด  เขาเห็นนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นมีรอยของความสับสนไม่แน่ใจกับชาติกำเนิดที่ยังคงเป็นปริศนาของตนเองมาตลอดชีวิต  และมันคงถึงเวลาแล้วที่เขาจะถ่ายทอดความจริงจากปากของอดีตภรรยาผู้ล่วงลับให้เธอได้รับรู้ ประเทศไทย ที่อาคารผู้โดยสายในท่าอากาศยานนานาชาติ ตอนเกือบๆสามนาฬิกา ธรณ์เข็นกระเป๋าสัมภาระลงบันไดเลื่อนมาอย่างเหงาๆ  ราวกับว่าเขากลับมาบ้านเกิดแค่เพียงร่างกายแต่ชีวิตและจิตใจยังอยู่ที่หมู่เกาะออสเตคิน “พี่ธรณ์  ทางนี้ค่ะ” เสียงหวานใสที่คุ้นหูของ ธีวรา  น้องสาวต่างมารดาตะโกนเรียกจากทางด้านขวามือเมื่อลงมาจากบันไดเลื่อน “โห  นี่มารอรับพี่จริงๆเหรอเนี่ย คิดว่าพูดเล่นซะอีก  จะออกไปเรียกแท็กซี่อยู่แล้วเชียว” ชายหนุ่มบอกพลางเอื้อมมือไปโยกศีรษะน้องสาวเบาๆ  อย่างเอ็นดู “ฟางบอกว่าจะมารับ ก็ต้องมาสิคะ จะพูดเล่นทำไม  พี่ธรณ์ดูคล้ำไปเยอะเลยนะคะ  ดูแปลกตาไปเลย แต่ก็หล่อคมเข้มไปอีกแบบ” ธรณ์หัวเราะในลำคอกับสิ่งที่น้องสาวบอก   “ชมกันแบบนี้ หวังผลอะไรรึเปล่าเนี่ยเรา  ถ้าเป็นของฝาก ยังไงพี่ก็ไม่ลืมอยู่แล้วล่ะ แล้วพ่อกับคุณน้าเป็นไงบ้าง สบายดีใช่มั้ย” “ตอนนี้ก็สบายดีแล้วค่ะ แต่ก่อนหน้านั้นตอนได้ข่าวพี่ธรณ์ทางทีวีครั้งแรก  คุณพ่อเครียดจนไมเกรนขึ้นเลยนะคะ  ฟางกับแม่ก็เป็นห่วงคอยเช็คข่าวทั้งทางเนต ทั้งโทรไปสถานฑูตทุกวัน  ดีใจมากเลยที่พี่ธรณ์กลับมา  ความจริงพ่อกับแม่ก็อยากมารับเองเหมือนกัน แต่ฟางว่ามันดึกเกินเลยไม่อยากให้มา” “แล้วเราก็มารอรับพี่คนเดียวเหรอ  น่ารักจริงๆ” เขาคว้าร่างของน้องสาวช่างพูดมากอดไว้ด้วยความรู้สึกที่ทั้งรักและคิดถึงก่อนจะพากันเดินไปที่รถเพื่อเดินทางกลับไปบ้าน   ธรณ์รู้สึกว่าเขาเพิ่งจะหลับสนิทไปได้ไม่นาน เมื่อถูกบิดาปลุกขึ้นมาตอนเกือบเที่ยง เพื่อให้เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นช่วงที่เขาหายตัวไปหลังเกิดเหตุการณ์วุ่นวายในงานเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟที่เมืองไซเบิ้ล  รวมถึงเรื่องความเป็นอยู่และหน้าที่การงานตลอดเวลาที่อยู่ที่โน่นด้วย  เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงกว่าทุกคนจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระอีกครั้ง “ทำไมรู้สึกง่วงตลอดเวลาเลยเนี่ย ต้องนอนเท่าไหร่ถึงจะพอนะ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำขณะทิ้งตัวลงนอนหลับตาบนเตียงนุ่มในห้องนอน ภาพความทรงจำที่สนามบินนานาชาติในบบาตูฮาน ค่อยๆฉายชัดในความรู้สึก...   “ฉันมาส่งค่ะ และก็มีของที่ระลึกเล็กๆน้อยๆให้คุณด้วย ขอให้เดินทางกลับบ้านโดยปลอดภัยนะคะ” เนเนสต์ยื่นกล่องใส่เครื่องรางบูชาเทพฮยาร์ให้กับเขาพร้อมรอยยิ้ม  ทว่า มันเป็นยิ้มที่ดูโดดเดี่ยวและอ้างว้างจนเขาอดรู้สึกใจหายไม่ได้ “ขอบคุณมากนะครับ เนเนสต์  ช่วงเวลาที่ผมอยู่ที่นี่ ที่ได้รู้จักกับคุณและมิตรภาพดีๆ จะเป็นความทรงจำในใจผมตลอดไป” “ฉันก็เหมือนกันค่ะ” หญิงสาวตอบเพียงสั้นๆ  หากแววตาที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความหมายมากมาย   “ได้ข่าวมีมี่เมื่อไหร่ ฉันจะรีบส่งเมล์ไปบอกคุณทันทีเลยนะคะ” ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้ม โดยไม่พูดอะไร  เขายืนคุยกับเธออยู่ครู่หนึ่ง ก็เดินเข้าไปด้านในเพื่อเตรียมตัวขึ้นเครื่องโดยมีมาร์ลิคเดินตามมาส่ง “เนเนสต์คงเหงามาก  สถานการณ์ของคนในครอบครัวก็ไม่ค่อยดี  แล้วเพื่อนรักอย่างมีมี่ยังมาหายตัวไปอีก  ยังไง ผมฝากคุณช่วยดูแลเธอหน่อยนะ มาร์ลิค” “ผมว่าคุณพูดไม่หมดนะ นอกจากที่คุณพูดทั้งหมดแล้ว  ตัวคุณเองด้วยล่ะ ที่เป็นสาเหตุทำให้เธอยิ่งรู้สึกเหงา” ธรณ์หันมามองมาร์ลิคด้วยสายตามีคำถาม “ถามจริงๆเถอะ  คุณคิดยังไงกับเนเนสต์และมีมี่กันแน่  คุณรักผู้หญิงสองคนพร้อมกันได้จริงๆเหรอ” เป็นคำถามที่ทำให้ธรณ์รู้สึกราวกับโดนมาร์ลิคชกหน้าเข้าเต็มแรง   “ผมรู้สึกกับเนเนสต์ในลักษณะที่อยากผูกมิตร อยากเป็นเพื่อน มากกว่าจะเป็นอย่างอื่น” “แต่เนเนสต์ไม่ได้คิดแค่นั้น  และการกระทำของคุณในตอนแรก มันก็ชวนให้ใครๆพากันคิดไปในทางเดียวกัน แม้แต่คุณมีมี่เองก็ยังคิดว่าคุณมีใจให้เพื่อนของเธอ” อีกครั้งที่ธรณ์ได้แค่นิ่งอึ้งเหมือนพูดอะไรไม่ออก   “ผมไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น  ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ผมก็คงไม่มีวันลืมมีมี่ ไม่ว่าตอนนี้เธอจะอยู่ที่ไหน  และผมก็จะไม่มีวันลืมช่วงเวลาดีๆกับเนเนสต์เช่นกัน  ผมไม่ได้รักผู้หญิงสองคนพร้อมกันอย่างที่คุณเข้าใจ  ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักมีมี่  รักมาก” “คุณเชื่อเรื่องเนื้อคู่หรือพรหมลิขิตรึเปล่าล่ะ  ที่คำภาษาไทยบอกว่า เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกันอะไรทำนองนั้นน่ะ  ถ้าเขาเป็นคู่ของคุณ  ยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก   ผมขอให้คุณโชคดี แล้วเราคงมีโอกาสได้เจอกันอีกเร็วๆนี้” “ผมต้องกลับมาที่นี่อีกแน่ๆ” ธรณ์บอกน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะเดินแยกจากมาร์ลิคไป “พี่ธรณ์  หลับอยู่รึเปล่าคะ” เสียงเรียกของธีวราที่ชะโงกหน้าเข้ามาในห้องนอนเพราะเห็นว่าประตูเปิดแง้มไว้  ทำเอาคนเป็นพี่ชายถึงกับสะดุ้งและลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงด้วยท่าทางเหมือนยังไม่หายเหนื่อยจากการเดินทาง “มีอะไรเหรอ” “ไปช่วยฟางหยิบหนังสือบนตู้ในห้องหน่อยสิคะ  เพิ่งหาเจอว่าเก็บมันไว้บนชั้นสูงสุดเลย แต่ดันเอื้อมมือไปไม่ถึง พี่ธรณ์ตัวสูงน่าจะหยิบให้ได้” ชายหนุ่มพยักหน้ารับและลุกเดินตามน้องสาวไปที่ห้องนอนซึ่งอยู่เยื้องไปทางขวามือด้านตรงข้าม  ภายในห้องที่เต็มไปด้วยชั้นหนังสือ ด้วยหน้าที่การงานก็คือนักแปลหนังสือและล่ามภาษาจีนของเจ้าของห้อง เป็นภาพที่คุ้นเคยเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามีโอกาสได้เข้ามา   และหนังสือเล่มที่ธีวราต้องการ ก็เป็นหนังสือที่เก็บไว้บนชั้นสูงสุด  ที่เขาต้องอาศัยเก้าอี้ปีนขึ้นไปหยิบให้  ด้วยความที่ไม่ทันระวัง ทำให้หนังสือบางเล่มตกลงมาบนพื้นห้องพร้อมกับภาพถ่ายที่ร่วงกระจัดกระจาย “ขอโทษที พี่ไม่ทันระวัง” “ไม่เป็นไรค่ะ พี่ธรณ์ ขอบคุณมากนะคะ” ธรณ์ทรุดตัวลงนั่งเพื่อช่วยน้องสาวเก็บภาพถ่ายสมัยยังเป็นนักเรียนมัธยม  พลัน สายตาก็สะดุดกับภาพของเด็กสาวในรูปภาพหมู่ขาวดำภาพหนึ่งเข้า   “ฟาง  นี่เพื่อนฟางเหรอ  ชื่ออะไร จำได้มั้ย” ธีวราเลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับน้ำเสียงตื่นเต้นของพี่ชาย หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองใบหน้าของเพื่อนตามที่เขาชี้นิ้วบอก  และใช้เวลาทบทวนความทรงจำอยู่ครู่หนึ่ง “อ๋อ  คนนี้เป็นเพื่อนนักเรียนโครงการแลกเปลี่ยนเอเอฟเอสค่ะ   พี่ธรณ์ถามได้ถูกคนมาก  ขวัญใจหนุ่มๆทั้งโรงเรียนเลยนะคะช่วงนั้น  แต่ก็เป็นคุณหนูมากๆเลยล่ะค่ะ  เป็นความสวยที่เอื้อมไม่ถึงไงไม่รู้ อ้อ อาจารย์เล่าว่าเธอเป็นลูกพวกผู้มีอิทธิพลในฮ่องกง ขนาดมาเรียนยังมีบอดี้การ์ดคอยรับส่งตลอด ” “ฟาง พี่ถามว่าเพื่อนฟางชื่ออะไร อย่างอื่นไว้ค่อยเล่าทีหลัง” ธรณ์ถามแทรกขึ้นมาอย่างหมดความอดทน  ธีวราทำหน้างุนงงกับท่าทางของพี่ชายอีกครั้ง “ก็จะบอกอยู่นี่ไงคะ  ชื่อ เมเนลย่า ชาง ค่ะ  ชื่อเล่นว่า มีมี่” ............................................................................................................................................... จบตอนที่ 19 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 23:20:38

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกค่ะ  สัปดาห์นี้มาโพสตอนใหม่เร็วกว่าปกตินิดหน่อยนะคะ เนื่องจากต้องไปทำงานต่างจังหวัดพรุ่งนี้แล้ว และคงไม่สะดวกใช้เนตเท่าไหร่ เลยมาโพสตอนที่ 19 ไว้ก่อนไปค่ะ  ^^ ตอบกระทู้ตอนที่ผ่านมา จ้าหญิงเมเนลย่า = มีมี่ ไม่เป็นไรค่ะ แต่มีมี่เป็นลูกคาจาร์เนี่ยรับไม่ด้ายยยย จากคุณ : รพิชา<<< ต้องติดตามหาคำตอบกันต่อไปค่ะ ว่าจะใช่หรือไม่ >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตอนนี้สงสารเนเนสต์ค่ะ ก็ธรณ์เล่นหว่านเสน่ห์ไปทั่ว อยากให้เนเนตส์คู่กับมาร์ลิคจัง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) อาจจะเป็นไปได้ยากค่ะ เพราะมาร์ลิคเป็นคนรักเดียวใจเดียว รักหนักแน่นมาก ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) เห็นไหม อยู่กับนายธรณ์แล้วเป็นไง ตอนนี่มีมี่กลายเป็นโจรปล้นรถไปแล้ว กรรมของเวร......เสียอิมเมจเดิมหมด เฮ้อ..ตั้งแต่อ่านนิยายมาไม่เคยเกลียดพระเอกคนไหนเท่านายธรณ์เลยสักคน ฮี่ๆ จากคุณ : ทำใจได้แล้ว (Psycho man) <<< ฮ่าๆ  อ่านเจอคำว่าโจรปล้นรถแล้าขำก๊ากเลย ตัวตนของมีมี่เริ่มเผยออกมาเรื่อยๆแล้วล่ะคะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ:) ตอนนี้กลับมาเจอกันแล้วก็ต้องดูว่ารักสามเส้าจะเป็นยังไงต่อไป ชอบมาร์ลิคมากกว่าธรณ์ซะอีกค่ะ 555 ชอบอ่านคอมเม้นต์ของอาจารย์จีจังเลยค่ะ ^^ จากคุณ : นารีจำศีล<<< ต่างคนต่างไปซะแล้ว ยังไม่ทันไรเลย แหะๆ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) มีมี่น่าจะแยกแยะได้แหละ เนอะ จากคุณ : scottie<<< ถ้าเป็นเรื่องคาจาร์แยกแยะได้แน่นอนค่ะ แต่ถ้าเป็นเรื่องความรัก จะออกแนวเสียสละซะมากกว่า>< ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) นายธรณ์จะสำนึกไหมเนี่ย ที่ทำให้สองสาว(อาจจะ)ผิดใจกันน่ะ ฮึ่ม! จากคุณ : ระรินใจ<<<จริงๆก็รู้สึกผิดอยู่นะคะ  แต่ของแบบนี้มันต้องใช้เวลานี่นา กว่าจะรู้ใจตัวเอง แก้ตัวให้ไปโน่น ฮ่าๆ ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) นานๆ จะเจอพระเอกสไตล์ธรณ์สักคนนะคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) แหะะ ควรถือว่าเป็นคำชมดีมั้ยนะ ><   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณรพิชา, นารีจำศีล, kdunagin, นวลน้ำผึ้ง, Psycho man, ระรินใจ, npuiy และคุณลูนาติก ด้วยค่ะ  ;D พบกับตอนใหม่ในสัปดาห์หน้าเลยนะคะ  คืนนี้นอนหลับฝันดีทุกคนค่ะ  ^^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 28 มี.ค. 55 23:30:39

ความคิดเห็นที่ 4 โลกกลมหรือพรหมลิขิต ??? อิอิ แต่งานนี้ใครจะดามใจเนเนสต์ล่ะคะเนี่ย แล้วตอนนี้เริ่มไม่ชอบเจ้าชายอาร์กฟานิดๆ นะคะเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 00:36:13

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าชายก็โหดเหมือนกันแฮะ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 11:59:38

ความคิดเห็นที่ 6 ตกลงว่ามีมี่ไม่ใช่ลูกสาวของคาร์จาหรอกหรือคะ ลึกลับๆ ต้องตามต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 05:47:30

ความคิดเห็นที่ 7 หันมาเชียร์ ธีวรา ดีกว่า ถึงเธอจะมีพี่ชายแย่ๆ ก็ตาม ถึงเธอจะไม่ใช่ ตัวเอกก็ตาม แต่ผมคิดว่าผมรักเธอ ดีกว่าจะรักมีมี่ แผ่นดินไม่ไร้เท่าใบตำแย ทำไมจะต้องมา ทรมาณ เพราะผู้หญิงคนเดียว ฮี่ๆๆล บ๊ายบาย มีมี่.... พบผมรักใหม่แล้ว จากคุณ : เปลี่ยนใจแล้ว (GTW) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 17:30:46

ความคิดเห็นที่ 8 ตานี้ก็ตามหาตัวมีมี่สินะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 13:59:46

ความคิดเห็นที่ 9 สงสารเนเนสต์เพราะธรณ์ไม่หนักแน่นตั้งแต่ทีแรก แต่เรื่องนี้ท่าจะมีหลายคู่นะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 00:45:17

ความคิดเห็นที่ 10 จับคู่ให้ใครไม่ค่อยถูกเลยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 10:28:33

ความคิดเห็นที่ 11 คนอ่านที่น่ารักทุกคนคะ  คนเขียนขอยื่นใบลาพักร้อนสักพักนะคะ  >< อาจจะยาวไปถึงหลังสงกรานต์  แล้วจะมาต่อตอนใหม่ให้สองตอนในคราวเดียวเลยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะึึคะ  ขอให้มีความสุขในวันหยุดทุกคนค่ะ  ^________^ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 21:41:48