ความคิดเห็นที่ 1 ทันทีที่รู้สึกนักเขียนสาวชะงักกึก หัวใจเธอเต้นระทึก ไม่กล้าหันไปมองเขา รู้อยู่ว่าการป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวของวาปีในระยะที่ผ่านมาไม่ธรรมดา ทว่า...เรื่องไม่ธรรมดาก็มีหลายระดับ ตั้งแต่การทำให้เกิดความไม่เข้าใจเฉย ๆ ตลอดไปจนถึงในระดับที่สับสน งุนงง ไร้ที่มา ไม่มีที่ไปว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และเพราะอะไร “หัวใจคุณคงเต้นแรงมาก” ครู่หนึ่งเธอได้ยินเสียงวาปีเอ่ย หญิงสาวก้มหน้างุดลงไปอีก ดวงตาของเธอสับสน “อย่าได้เอียงอาย เก้อเขินจนไม่มองผมเลย” เขาเอ่ยอีก...ก่อนที่จันทร์หอมจะรู้สึกว่าเขาค่อย ๆ ดึงมือของเธอไปวางตรงหน้าอกซ้ายของเขา “หัวใจของผมก็เต้นแรงเช่นกันครับ” จันทร์หอมรับรู้ความสัมผัสจะฝ่ามือได้ว่า หัวใจของเขากำลังเต้นอยู่ เธอไม่รู้ว่าอัตราการเต้นมันเร็วแค่ไหน แต่ลมหายใจของชายหนุ่มจากแรงสะท้อนตรงหน้าอกนั้น ผิดปกติอย่างแน่นอน โดยธรรมชาติแล้วหญิงสาวรับรู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นช่วงเวลาพิเศษสุด ที่มีไม่กี่ครั้งในชีวิตที่คนเราจะสัมผัสได้...ช่วงเวลาต้องมนต์ ของคนที่ตกหลุมรักกัน แต่มันจะไม่เป็นอะไรเหรอ...เธอกับเขาถ้านับกันจริงๆ เพิ่งพบกันเพียงไม่กี่ครั้ง และเธอก็อาจจะยังไม่รู้จักเขาดีพอ จันทร์หอมสงสัยว่าอาการอย่างที่เธอเป็น จะเรียกว่าใจง่ายไปหรือเปล่านะ ที่จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมรักได้โดยไม่รู้ตัว “ผมคิดว่าคุณเองก็คงรู้สึกเช่นกัน” ชายหนุ่มยังคงพูดต่อ จันทร์หอมเสมองไปทางอื่น สิ่งเดียวที่หญิงสาวพลาดไปและคงนึกเสียดายที่ตนเองไม่ได้มองมันตั้งแต่แรก ก็คือใบหน้าที่แสดงความประหม่าอย่างเห็นได้ชัดของวาปี “บางทีคุณอาจจะเพิ่งรู้สึกในตอนนี้ แต่มันก็ยังไม่สายเกินไปหรอก เพราะว่าผมเองก็ตั้งใจที่จะทำให้คุณรู้สึกเช่นนี้อยู่แล้ว” คำพูดของเขาทำให้อารมณ์อัดอัดหายใจติดขัด ด้วยความรู้สึกที่อัดแน่นของหญิงสาวก็มีเพิ่มขึ้นมากเรื่อย ๆ เขาจะพูดอะไรขึ้นมานะ อย่าพูดนะ ฉันจะเป็นลมอยู่แล้ว...จันทร์หอมคิด ดวงตามีแววสับสน หัวใจปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ชอบเขา และไม่อาจยอมรับได้ว่าเกลียดวาปี แต่...เธอไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ “ผมตั้งใจดึงคุณมา เพื่อให้เรามีส่วนร่วมในชีวิตของกันและกัน เพื่อที่จะได้ศึกษาเรียนรู้...” วาปีพูดยังไม่ทันจบ จันทร์หอมก็โพล่งขึ้นมา “มีส่วนร่วมด้วยการใช้งานฉันสารพัดเหรอคะ” เธอพูดรัวเร็ว ด้วยกลัวว่าเขาจะเอ่ยสิ่งที่ตัวเอง ยังไม่พร้อมจะรับฟังออกมา “แบบนี่มันน่าโมโหนักเชียว” เธอพูดต่อ จันทร์หอมไม่รู้ว่ามันน่ารักแค่ไหน ในสายตาวาปีที่คำว่าโมโหออกมาจากปากคนที่กำลังหน้าแดงเพราะอาการเขินเช่นนั้น หญิงสาวพยายามดึงมือออกจากหน้าอกเขา แต่วาปีไม่ยอม ชายหนุ่มยื้อเอาไว้ พร้อมกับระบายยิ้มอ่อนโยน ดวงตามีแววถูกใจ คล้ายว่าสิ่งที่ตนเองต้องการเป็นจริงขึ้นมาแล้ว “ปล่อย” จันทร์หอมเอ่ย “ปล่อยไปคุณก็วิ่งหนี แล้วไปซุกตัวอยู่ในบ้าน ไม่มีทางให้ผมออกมาเห็นหน้าอีกน่ะสิ รู้ทันแบบนี้แล้ว จนกว่าผมจะพูดในสิ่งที่คิดทั้งหมดออกไป อย่าหวังเลยว่าคุณจันทร์หอมจะได้กลับขึ้นไปอยู่ในห้องทำงาน แล้วฝังตัวเอาไว้ไม่ให้ตัวเองเห็นเดือนเห็นตะวันแบบเมื่อก่อนอีก” “นั่นมันเรื่องของฉัน ฉันจะต้องทำงานนี่นา แล้วทำไมจะต้องออกมาพบผู้คนมากมายด้วย” เธอแย้ง “เรื่องของคุณแต่ผมเดือดร้อนนี่ ตอนนี้นะ แค่การไม่เห็นหน้าคุณสักวัน ผมก็ร้อนใจแล้ว” เขาเอ่ย ด้านจันทร์หอมหลับตาลงอย่างทำใจ...นี่สินะ ที่ใคร ๆ มักจะบอกว่า ความรักมักมาแบบไม่ทันตั้งตัว “แล้วไงต่อคะ” พอเริ่มสงบใจได้ จันทร์หอมก็ถามอีกฝ่าย คราวนี้หญิงสาวทำใจกล้าหันไปมองเขา “ผมแค่สงสัย...คือผมแน่ใจว่าหัวใจของเราเต้นแรงทั้งคู่” เขาเอ่ยและหยุดส่งสายตามีความหมายมาให้เธอ จันทร์หอมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองคล้ายจะลอย ๆ “คุณสงสัยอะไร...คะ” จันทร์หอมถามกลับ จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอยากเป็นผู้หญิงที่ดูดีในสายตาของเขาขึ้นมาอีกนิด “สงสัยว่าหัวใจของผมที่เต้นอยู่นี้” วาปีกดมือของเธอให้ยิ่งทับแน่นตรงหัวใจของเขายิ่งขึ้น “มันเป็นจังหวะเดียวกับคุณไหม” ไม่รู้ทำไมจันทร์หอมถึงรู้สึกว่าตัวเองสัมผัสได้ ถึงถ้อยทำนองที่ร้อยเรียงกัน ราวกับว่ามันเป็นบทกวีที่สวยงาม สอดคล้องกับจังหวะอ่อนหวาน รื่นหู...รื่นหัวใจ  พลันหญิงสาวรู้สึกว่าโลกนี้ช่างสวยงามเหลือเกิน “ว่าอย่างไรครับ” วาปีขยับตัวจนเข้าใกล้เธออีก...ชิดจนเธอไม่ได้เพียงแค่รู้สึกถึงไออุ่นจากตัวเขา แต่เวลานี้จันทร์หอมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของเขา “ก็ดูจะคล้าย ๆ กันนะคะ” เธอตอบอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ สายตาของหญิงเธอตอนนี้อยู่ที่มือของตัวเองซึ่งวางอยู่บนหน้าอกของเขา วาปีคลายมือออกจากการเกาะกุมมือเธอ ไม่มีสิ่งใดบังคับให้จันทร์หอมต้องสัมผัสความรู้สึกลึกซึ้งข้างในนั่นอีกแล้ว แต่เธอก็ยังวางมืออยู่ตรงนั้นแล้วมองมันอย่างเป็นปริศนาจันทร์หอมสัมผัสถึงความอ่อนโยนบริเวณขมับด้านขวาของตัวเอง ริมฝีปากของเขาประทับอยู่ตรงนั้น “แค่คล้ายเองเหรอครับ” วาปีพึมพำแสนเสียดาย น้ำเสียงของเขาเจือความเศร้านิด ๆ จนเธอเชื่อว่าทุกคำพูดของเขาแฝงความจริงใจเอาไว้ “คือ” เธอเงยหน้าขึ้น ไม่อยากนิ่งค้างให้เขาฉวยโอกาสได้ตามอำเภอใจ ทว่าพอทำเช่นนั้นก็กลายเป็นว่าเธอสบสายตากับเขาโดยไม่รู้ตัว แย่แล้ว...จันทร์หอมคิด หญิงสาวเคยได้ยินว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ เวลานี้เธอคิดว่าสิ่งที่สะท้อนออกมาจากสายตาวาปี มันไม่ต่างอะไรกับการบอกรักเลยสักนิด ชายหนุ่มก้มหน้าเขามาใกล้เธออีก...และอีก “เรายังไม่รู้จักกันดีพอ” เธอบอกกับเขา พยายามต้านทานความรู้สึกของตัวเองและสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น “ผมรู้จักคุณดีพอ” เขาแย้งอย่างอ่อนโยน “แต่ฉันว่าเราเพิ่งเริ่มรู้จักกัน” เธอโต้เขาไปอีก “เปล่าเลย เรื่องของเราเริ่มต้นมาตั้งนานแล้ว” วาปีเอ่ย ขณะที่หยุดใบหน้าตัวเองตรงที่ปลายจมูกเกือบสัมผัสกับจมูกของเธอ “ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะคะ มันเริ่มที่ตรงไหน” จันทร์หมอถามเสียงสั่น ดวงตาของวาปีร่ายมนต์สะกดทำให้เธอไม่อาจละสายตาจากมันได้ วาปีนิ่งไป...แล้วดึงใบหน้าห่างจากเธอ จันทร์หอมโล่งอก คิดว่าสถานการณ์กำลังจะเป็นปกติ แต่เมื่อวาปียิ้มกว้างอีกครั้ง นั่นแหละที่ทำให้หญิงสาวรู้ว่ามันยังไม่จบ “มันเริ่มต้นที่คุณยายลิ้นจี่” เขาเอ่ยแล้วเผยสายตาถูกใจ เมื่อเอ่ยถึงคุณยาย จันทร์หอมคิดว่าพอจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ทว่าคราวนี้วาปีไม่ได้ปล่อยให้เวลาเชื่องช้าเนิ่นนาน อบอุ่น อ่อนหวานราวกับสายลมแรกฤดูไม้ใบผลิ เพราะพอเขาพูดจบก็ยกมือเชยคางเธอขึ้น และแล้วจันทร์หอมเห็นฉากเจ้าชายกับเจ้าหญิงในฉากสุดท้ายของการ์ตูนดิสนีย์ เป็นเขากับเธอ จุมพิตจากเจ้าชาย...หญิงสาวคิด ว่าแล้วดวงตาเบิกโพลงของเธอค่อย ๆ หรี่แสงลง ...ในหัวจันทร์หอมมึนไปหมด เธอย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อเริ่มแรก หากเท้าความตามท้องเรื่อง ทั้งหมดนี้อาจเกิดขึ้นอาจเพราะเป็นความโชคชะตาของเธอเอง...จันทร์หอมไม่ได้คิดหรอกว่าตัวเองจะเป็นคนที่โชคดีนัก ถ้าจะพูดให้พอเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องโชคลางของเธอ ก็คงจะเปรียบเทียบให้ฟังได้ว่า ทุกครั้งที่จับสลากเธอไม่เคยได้อะไรดีกว่าเครื่องเขียน แต่เธอก็ไม่เคยโชคร้ายแกะห่อของขวัญออกมาแล้วเจอขนมปังปี๊บเหมือนกันนั่นแหละ ด้วยระดับบุญพาวาสนาส่งเช่นนี้ ก็ทำให้หญิงสาวก็มีชีวิตที่แสนชิล ธรรมดา และน่าเบื่อเป็นบางครั้ง แต่มันก็คู่ควรกับประโยคที่ว่า ‘มีชีวิตอย่างปกติสุขมาโดยตลอด’ จนกระทั่งบ้านข้าง ๆ ด้านขวามือ  ที่ปล่อยร้างมานาน เริ่มมีคนย้ายเข้ามาอยู่ ปกติแล้วจันทร์หอมไม่ได้เป็นเพื่อนบ้านที่ดีนัก เธอรู้จักเพื่อนบ้านไม่กี่คนและจำชื่อได้เพียงแค่สองคนเท่านั้น ก็คือคุณยายลิ้นจี่ เศรษฐีนีเจ้าของบ้านตรงข้าม และน้องละมุด ลูกสาวข้างบ้านด้านซ้ายมือของเธอ ทั้งสองคนเป็นเพื่อนคุยตั้งแต่สมัยหญิงสาวย้ายเข้ามาอยู่เมื่อตอนเกือบจะเรียนจบ คุ้นเคยกันจนเหมือนเป็นญาติมิตร ตอนนี้ก็เกือบหกปีแล้ว น้องละมุดที่ตอนนั้นเป็นเด็กอยู่ชั้นมัธยมหนึ่ง ได้กลายเป็นนักศึกษาคณะแพทย์ศาสตร์ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง และด้วยสถานที่เรียนอยู่ไกล เพื่อนต่างวัยของเธอคนนี้ ก็เลยหายหน้าหายตาไปอยู่หอ ห่างกันไปไกลโดยปริยาย ตอนนี้แม้กระทั่งเวลากลับมาบ้าน น้องละมุดก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับเธอแล้ว ส่วนอีกคน...เป็นคนที่เธอคิดถึงมากที่สุดก็คือคุณยายลิ้นจี่ ที่ตอนนี้โบกมืออำลาเธอ ด้วยรอยยิ้มไปอยู่บนสวรรค์แล้ว เฮ้อ ชีวิต...จันทร์หอมคิดและทุกทีที่รู้สึกผูกพัน ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บเมื่อถึงคราวจากลา แต่เรื่องระหว่างเธอกับคุณยายลิ้นจี่ก็เป็นเรื่องที่เจ๋งที่สุด จนกระทั่งหญิงสาวปฏิญาณตนว่าจะเอาไปเล่าให้เด็ก ๆ รุ่นหลังฟังทุกครั้งที่มีโอกาส จะว่ายังไงดี...อันที่จริงแล้วจันทร์หอมเป็นเด็กต่างจังหวัด บิดาและมารดาเป็นครูทั้งคู่ มีพี่น้องสามคน เธอเป็นคนกลาง ทั้งพี่ชายและน้องสาวต่างรับราชการ สมใจพ่อกับแม่ ช่างเป็นชีวิตที่ดูปกติสุข ปลอดภัย ไปพูดที่ไหนแล้วไม่อายใคร มีแต่เธอนี่แหละเรียนจบก็ไม่กลับบ้าน ทู่ซี้ทำงานเก็บเงินจนมาเช่าบ้านของคุณยายลิ้นจี่ได้  และใช่...ตอนนั้นจันทร์หอมทำงานประจำเพราะเธอไม่มีกิน ไม่ใช่เพราะว่าอยากทำ หญิงสาวยังคงมุ่งมั่นที่จะมีชีวิตอิสระไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ความจริงด้วยเงินเดือนปกติหญิงสาวในตอนนั้น คงเช่าบ้านหลังนี้แบบอยู่ประจำตลอดไปไม่ได้ เพราะด้วยความที่มันเป็นบ้านเดี่ยวและราคาค่าเช่ามันก็ไม่ใช่ถูกๆ แต่ที่เธอทำก็เพราะอยาก ใช้มันเพื่อสร้างความมั่นใจให้กับพ่อและแม่ ซึ่งเดินทางมาเยี่ยมเยียนเธอ เพื่อเกลี้ยกล่อมให้เข้ารับราชการครูอีกคน ให้พวกท่านได้เห็นว่าลูกสาวมีชีวิตความเป็นอยู่ดีแค่ไหน มีบ้านอยู่ กำลังจะดาวน์รถ และอนาคตในหน้าที่การงานก็สว่างโชติช่วง แผนการทุกอย่างได้ผล พ่อกับแม่กลับไปอย่างสบายอารมณ์ วางใจว่าลูกสาวมีหน้าที่การงานที่มั่นคง เลิกบังคับขู่เข็ญให้จันทร์หอมไปเป็นคุรุแห่งชาติ แต่หารู้ไม่ว่าจันทร์หอม แอบอกตัญญูปิดบังความจริงเอาไว้ แถมพอต้นฉบับผ่านได้ตีพิมพ์ ทันทีที่หนังสือวางแผง  หญิงสาวก็จัดการลาออกจากงานประจำ มาใช้ชีวิตที่แสนจะจืดชืดและเย็นชาต่อโลก แต่แน่นอนว่ามันปรนเปรอ ความต้องการและความคาดหวังต่อชีวิตของเธอได้ ซึ่งผลก็คือเธอมีความสุข และแผนการทีแรกนั้นคือการเช่าบ้านใหญ่เพียงแค่หนึ่งเดือนเท่านั้น ก็ยืดระยะเวลาไปอีก เรื่อย ๆ เพราะเธอดันถูกคอ ถูกใจกับเพื่อนต่างวัยทั้งสองคน โชคดีที่เจ้าของบ้านคือคุณยายลิ้นจี่ ดังนั้นแม้เธอไม่มีเงินเก็บมากนัก ด้วยความที่คุณยายชอบใจเธอ จันทร์หอมก็เลยเสียค่าเช่าเพียงเดือนละสองพันบาท แถมค่าเช่านี้ไม่ได้จ่ายให้คุณยายลิ้นจี่โดยตรง แต่มาในรูปใบเสร็จการบริจาค ทุกเดือนจันทร์หอมจะนำเงินสองพันไปบริจาค แล้วนำใบเสร็จมาแสดงต่อเจ้าของบ้าน หญิงชราจะเพ่งมองด้วยสายตาราวกับว่ากำลังตรวจสลากกินแบ่ง ที่ตัวเองชอบทำเป็นประจำทุกสองครั้งของเดือน ก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ แล้วจากนั้นจึงเก็บใบเสร็จเอาไว้ เพื่อเป็นหลักฐานการชำระเงินเรื่อยมา คุณยายลิ้นจี่เป็นเศรษฐีนีมั่งมี ไม่ได้แต่งงาน เดิมแกอยู่กับหลานชายสองคน ซึ่งลูกของลูกสาวพี่ชายคุณยายอีกที ครอบครัวของหลานชายคุณยายเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเสียแต่ตั้งเขายังเล็ก ยายลิ้นจี่ก็เลยเก็บหลานมาอุ้มชูเลี้ยงต่อเอง จันทร์หอมได้ยินว่าคุณยายสนิทกับหลานชายมาก แต่พอถึงเวลาส่งหลานชายคนเดียวไปเรียนระดับปริญญาที่ต่างประเทศ เศรษฐีนีก็เลยอยู่อย่างเดียวดาย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา จันทร์หอมไม่เคยเห็นหลานชายของคุณยายสักครั้ง ได้ยินว่าเขาจะเรียนต่อถึงปริญญาเอก แต่เธอก็อดนึกต่อว่าเขาในใจไม่ได้ ข้อหาที่ใจดำปล่อยคนแก่ไว้เพียงลำพังเช่นนี้  หญิงสูงวัยชอบอ่านหนังสือ สามห้องพักในบ้านของหญิงชรา ถูกใช้เป็นที่เก็บหนังสือหลากหลาย กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นนวนิยาย และเมื่อตอนที่จันทร์หอมเล่าเรื่องความฝันตัวเองให้ฟัง ก็มีคุณยายลิ้นจี่นี่แหละที่หัวเราะร่า ตบเข่าฉาด แล้วคอยสนับสนุน เป็นคนช่วยคนอ่าน ฟังพล็อต ออกความเห็น จนกระทั่งให้ยืมนิยายที่เป็นสมบัติส่วนตัวของคุณยาย มาให้นักเขียนมือสมัครเล่นอย่างเธอศึกษา ฝึกลีลาการเขียนจนพัฒนาฝีมือได้มากโข แล้วพอเวลาผ่านไป เมื่อความฝันของเธอสำเร็จ คุณยายก็ยังมายิ้มร่าหน้าร้านหนังสือดูเป็นเพื่อนเธอ ตอนนั้นคุณยายลิ้นจี่อายุเจ็ดสิบ ความแข็งแรงของคุณยายที่เห็น ทำให้จันทร์หอมคาดว่าท่านน่าจะยังอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอได้อีกหลายปี แต่น่าเสียดายว่า...เมื่อต้นปีที่ผ่านมานั้นคุณยายกลับล้มป่วยด้วยโรคหัวใจ ที่เธอก็เพิ่งรู้ว่าท่านเป็น คุณยายปิดบังมาตลอด แท้ที่จริงแล้วท่านไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เธอคิด จันทร์หอมคอยปรนนิบัติดูแลคุณยายเหมือนเป็นลูกหลานจริงๆ ‘ให้หนูติดต่อหลานชายคุณยายเถอะค่ะ คุณยายเจ็บขนาดนี้แล้ว’ เธอเอ่ย ‘อย่าไปกวนเขากำลังสอบ’ และคุณยายก็ห้ามเอาไว้ ‘แต่ว่า...เรื่องอาการป่วยของคุณยายก็สำคัญเหมือนกันนะคะ’ ‘รู้ไหม ทำไมคนเราถึงเป็นคนเห็นแก่ตัว’ หญิงชราเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม จันทร์หอมทำหน้างงแล้วส่ายหัว ‘เพราะว่าเราต่างมีสิ่งที่สำคัญของตัวเองน่ะสิ ยายเฝ้ารอคอยความสำเร็จของหลานชายคนนี้มาตลอด หากบอกเขา...เขาก็ต้องกลับมาดูยาย พอไม่ได้สอบเขาก็เรียนไม่สำเร็จ พลาดตามที่ตั้งใจเอาไว้ รู้ไหม...ถึงยายจะไม่ได้เห็นความสำเร็จเขาตอนนี้ ได้เห็นในภพหน้าก็ชื่นใจแล้ว’ จันทร์หอมคิดว่าเข้าใจในความรู้สึกนั้นของคุณยายลิ้นจี่ดี และถึงเธอจะไม่แน่ใจว่าคุณยายจะได้เห็นความสำเร็จของหลานชายในภพโน้นหรือเปล่า แต่เธอก็ร้องไห้เป็นเผาเต่า น้ำหูน้ำตาไหลแบบไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเสียใจได้เท่านี้แล้วในชีวิตเลย ‘อย่าร้องไห้ไปเลย เด็กน้อย’ คุณยายลิ้นจี่เอ่ยแล้วลูบหัวเธอ จันทร์หอมยิ่งร้องไห้มากขึ้นไปอีก ร้องและร้อง...จนดวงตาเจ็บและคอแสบไปหมด ‘รู้ไหม สิ่งสุดท้ายที่ยายกลัวก่อนจากโลกนี้ไปคืออะไร’ คุณยายลิ้นจี่ถามเธออีกครั้ง เธอจำ ได้ว่าน้ำเสียงของคุณยายแผ่วเบาเหลือเกิน แต่ประโยคนั้นกลับก้องกังวานเข้าไปลึกถึงในหัวใจของเธอ อีกครั้งที่จันทร์หอมส่ายหน้า ‘คือการต้องอยู่คนเดียว’ คุณยายตอบแล้วยิ้มให้เธอ ส่วนหญิงสาวยิ่งร้องไห้หนักไปอีก หญิงชราลูบหัวเธอและเอ่ยต่อ ‘หนูทำให้ยายไม่ต้องอยู่คนเดียว ยายมีความสุขมากแล้ว ยายเองก็หวังว่าหนูจะมีความสุขจนถึงวาระสุดท้ายเช่นเดียวกัน หาคนดี ๆ อยู่เคียงข้างนะ สิ่งที่ยายหวังไว้ไม่ได้มีแค่เรื่องการเรียนของหลานชายยายอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องหนูด้วยนะ’ คุณยายลิ้นจี่ค่อยๆ พูด ค่อย ๆ พัก เป็นประโยคยาว ๆที่คนปกติใช้เวลาไม่มากนักในการพูดจนจบ แต่คุณยายกลับใช้เวลาร่วมสิบห้านาที ‘เรื่องของหนู ยายก็หวังว่าจะได้เห็นได้สมใจ แม้จะอยู่ในอีกภพหนึ่ง’ จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 00:42:53

ความคิดเห็นที่ 2 ‘พอเถอะค่ะ คุณยายอย่าพูดเป็นลางไม่ดีอย่างนั้นเลยนะคะ หนูเชื่อนะคะ ว่าคนอย่างคุณยายลิ้นจี่จะต้องแข็งแรง และอยู่คุยกับหนูเรื่องนิยายและพระเอกละครน้ำเน่า แบบที่เราคุยกันประจำนั่นได้อีก เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณยายจะแข็งแรงขึ้น แล้วสักอาทิตย์หน้าก็ออกจากโรงพยาบาลนะคะ หนูจะมารับคุณยายกลับบ้านและคอยดูแลคุณยายเอง’ ‘อย่าให้กำลังใจคนแก่’ ยายลิ้นจี่ยิ้มแล้วก็โบกมือเหี่ยวย่นไปมา ‘มันถึงเวลาแล้ว...รู้ไหมในชีวิตนี้ยายประทับใจนิยายเรื่องไหนมากที่สุด’ ท่านถามอีก ‘คงจะเป็นเรื่องข้างหลังภาพของศรีบูรพาใช่ไหมคะ’ เธอตอบด้วยรู้ดีว่า คุณยายพูดถึงนิยายเรื่องไหนมากที่สุด ‘ใช่’ ยายลิ้นจี่ยิ้ม แล้วเอ่ยประโยคคลาสสิกที่สุดในนิยายชื่อดังออกมา ‘ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็อิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก’ ‘หนูรักคุณยายนะ!!’ จันทร์หอมโพล่งออกมา ยายลิ้นจี่ทำสีหน้าไม่พอใจ ‘รู้แล้ว แหม่ ก็อยากจะดูเท่ ทรนงตน แบบคุณหญิงกีรติบ้างไม่ได้หรือไร’ คุณยายเผลอพูดรัวเร็วจนจบประโยค ผลคือหายใจหอบเหนื่อยขึ้นมากกว่าเดิม แต่คุณยายก็ยังยิ้มแล้วก็จึงนอนพัก ผ่านไปหลายวัน...สุดท้ายแล้วคืนก่อนที่คุณยายจะสิ้นใจ เธอก็ได้รับคำพูดสุดท้ายจากท่าน เป็นประโยคที่เธอรู้สึกอยากจะทำ แต่ก็จนปัญญาว่าจะทำตามเช่นไร คุณยายลิ้นจี่บอกเธอว่า ‘ฝากหลานชายยายด้วยนะ ช่วยดูแลเขาให้ดี ๆ ด้วยล่ะ ยายเชื่อว่าเขาจะต้องดูแลหนูเป็นอย่างดี’ หลังจากคุณยายลิ้นจี่เสียชีวิต จันทร์หอมเก็บคำพูดเหล่านั้นมาคิด ชักเริ่มรู้สึกตงิด ๆ เหมือนเห็นภาพตัวเองในอนาคตรำไร หรือว่าเธอจะต้องหาคู่เสียแล้ว แต่จะหาอย่างไร...นี่แหละที่เธอยังสงสัยอยู่ และแล้วภาพความหลังไม่นานก็ถูกทำลายลง ด้วยเจ้าของเสียงทุ้มนุ่ม ผู้มีศักดิ์เป็นหลานชายสุดที่รักของคุณยายลิ้นจี่ ซึ่งปรากฏตัวขึ้นพร้อมดีกรีนักเรียนนอก มีคนเล่าว่าสิ่งที่เขาทำในวันแรกเมื่อกลับมา คือการทำความสะอาดบ้านคุณยายลิ้นจี่ ชายหนุ่มวางดอกไม้ไว้บนโต๊ะที่หน้าบ้านที่คุณยายมักนั่งอยู่เป็นประจำแล้วร้องไห้อย่างเงียบงัน จันทร์หอมไม่ทันได้เห็นภาพนั้น แต่จากปากคำเพื่อนบ้านที่เล่าให้เพื่อนบ้านคนอื่นฟัง (เธอไปแอบฟังเขาอีกที) บอกว่าวาปีเศร้าสร้อย เขาดูเสียใจมาก เสียแต่ว่าเวลานี้ชายหนุ่มไม่ได้เศร้า และเขาก็กำลังทำเธอจุก เมื่อทันทีที่ถอนริมฝีปากออก ก็ส่งหมัดเด็ดชุดใหญ่เขาฮุกหัวใจของเธอทันที “คุณจะว่าไง ถ้าเราจะรักกัน” เขาถามหน้าตาเฉย “คือ...” จันทร์หอมเอ่ยได้แค่นั้นเธอกำลังมึนงงอยู่เกิดอะไรขึ้น อันที่จริงหญิงสาวไม่เคยจินตนาการออกว่าหลังจากจูบแรกแล้วเธอจะทำหน้าอย่างไร แต่ผลสุดท้ายก็คือเธอไม่มีเวลาจะรู้สึกอะไรมากมายเสียด้วยซ้ำ ความวาบหวาม หอมกรุ่นของความรัก ถูกกลบด้วยอาการวิงเวียนคล้ายจะน็อกจากคำพูดของชายหนุ่มตรงหน้า ฉวยโอกาสตอนเธอพูดไม่ออก ...วาปีก็รวบรัดตัดความด้วยการดึงเธอเขาไปกอดหลวม ๆ “ไหนบอกผมซิ ว่าคุณอบอุ่นไหม ถ้าอุ่นก็แสดงว่าเราควรรักกัน” เขาถาม ในขณะที่จันทร์หอมพยายามหักห้ามใจไม่ให้ระทวย “ฉันว่าอากาศมันร้อนเกินไปแล้ว” เธอให้คำตอบไม่ตรงกับคำถามแก่เขาไป “ผมถามว่าคุณรู้สึกดีไหม” “ก็บอกแล้วไงว่าอากาศมันร้อนเกินไป จะรู้สึกดีได้อย่างไรล่ะ” เธอตอบอีก วาปีทำเสียงไม่พอใจแต่เขาก็ไม่ละความพยายามตั้งท่าจะพูดอีก “แล้ว...” ทว่าจันทร์หอมรีบเบรกเขาเอาไว้ ด้วยคำพูดโพล่งออกไปไม่ทันคิด “หยุด ก่อนที่ฉันจะลุก ไหม้เพราะไฟรักของคุณ” “โอ้ รู้ด้วยว่าผมรัก” ซึ่งมันก็เข้าทางเขาพอดี จันทร์หอมเงียบไปครู่หนึ่งที่เสียท่า แล้วจึงทำเสียงแข็ง “ไปห่าง ๆ เลย” เธอไล่ นอกจากอีกฝ่ายไม่ไปยังพูดใส่หูเธอว่า “แต่ผมอยากอยู่ใกล้ๆ” จันทร์หอมหลับตาลง สงบสติ ยกมือห้ามเขาไม่ให้พูดอะไร “ก่อนอื่นเรามาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” เธอเอ่ย “ครับผม” เขารับคำอย่างว่าง่าย “คุณบอกว่าเรื่องของเราเริ่มต้นไปแล้ว และเริ่มที่คุณยายลิ้นจี่” จันทร์หอมทวนความ “ครับ” วาปีรับคำอีก “ฉันไม่เข้าใจ” เธอบอก “ผมว่าเคยบอกคุณไปแล้วนะ ลองคิดให้ดีๆ สิครับ” ชายหนุ่มถอยไปยืนกอดอกพิงของประตู ส่งสายตามีความนัยให้เธอ จันทร์หอมไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่เมื่อมองไปทางเขา เธอจึงหันหลังให้แล้วยืนนิ่งขึ้น ความหลังที่ย้อนไปใกล้อีกนิดก็เข้ามาอยู่ในหัว ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน หลังจากที่วาปีกลับมาราวอาทิตย์นึงได้ เขาก็เดินมากดสัญญาณหน้าประตูบ้านของเธอในเวลาแปดโมงเช้า ซึ่งปกติไม่มีใครทำ…และไม่ใช่การกดสัญญาณเพียงแค่ครั้งเดียว แต่เป็นการกดสัญญาณสอง สามรอบ จนหญิงสาวต้องงัดตัวเองลุกจากขึ้นมาจากเตียง ทั้งที่เพิ่งนอนไปตอนตีสี่ ‘สวัสดีครับ ผมย้ายมาอยู่บ้านหลังข้าง ๆ’ เขาชี้นิ้วประกอบ ‘....’ ส่วนเธอไร้คำพูดใด ๆ ในหัวไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังออกมาเจอชายหนุ่ม ใน สภาพ หัวฟู ตาจะปิด ใส่เสื้อยืดคอเกือบย้วย และกางเกงอยู่บ้านสไตล์ป้าที่ซื้อมาจากตลาดนัด ‘นี่ครับ ของขวัญสำหรับเพื่อนบ้าน’ ว่าแล้วเขาก็ยกถุงโจ๊กขึ้น โฟกัสสายตาของจันทร์หอม จากใบหน้าเรียบเฉยตรงหน้า ถูกปรับจูนไปยังโจ๊กสองถุง ไข่สองใบ ในถุงหูหิ้วอีกที ณ จุดนี้ดวงตาของเธอสะท้อนภาพได้ชัดเจนขึ้น ของกิน หอมจัง...เธอคิด ‘ตอนนี้บ้านคุณ มีจาน ชาม ช้อน ให้กินพอสำหรับสองคนได้หรือยัง’ คำถามของเขาแปลกมาก แต่สาบานได้ว่าตอนนั้นจันทร์หอมไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกตินั้น เธอลากสายตาจากโจ๊กสองถุง ไข่สองใบ ในถุงหูหิ้วกลับไปที่ผู้ชายแปลกหน้าเช่นเดิม จันทร์หอมกะพริบตาถี่ขึ้น ตอนนี้สติเริ่มกลับมาเกือบจะสมบูรณ์ แล้วเธอก็เห็นภาพของผู้ชาย หัวกลม มีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่ตรงหน้าตอนแรก เป็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา คำถามในหัวของเธอต่อสตรีทั้งโลกมีอยู่ว่า... คุณจะทำอย่างไร ถ้ามีผู้ชายหน้าตาดี ถือถุงโจ๊กบอกว่าซื้อมาฝากในยามเช้า... ส่วนเธอคิดไม่ออกเลยว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร และแน่นอนว่าไม่มีไอเดียในหัวของเธอเลยสักนิด ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรดี ‘ตกลงคุณมีจาน ชาม พอสำหรับสองคนไหมครับ’ ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง เขามีโทนเสียงที่ทุ้มนุ่มนวล รวมทั้งวิธีการพูดของเขาก็ดูดีมาก ๆ ด้วย พอจันทร์หอมมีสติพอจะสังเกต เธอก็รู้สรุปได้ว่าเขาเป็นผู้ชายเอลิสได้โดยพอสังเขป ‘ว่าไงครับ คุณจันทร์หอม’ คราวนี้เขาโน้มใบหน้าเข้ามาในระดับเดียวกับเธอ จันทร์หอมผงะถอย ‘คะ’ หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงแปร่งนิด ๆ อย่างคนเพิ่งตื่นนอน ‘โจ๊กจะเย็นหมดแล้วนะครับ แล้วไข่ผมมันก็จะสุกเกินพอดีแล้วด้วย’ จันทร์หอมแทบจะสำลักเมื่อเขาพูดประโยคอันน่าหวาดเสียวนั่นขึ้นมา ‘ตกลง จาน ชาม ช้อน สำหรับสองคนมีไหมครับ’ ทีนี้พอเขาถามย้ำขึ้นมา เธอจึงรีบละล่ำละลักตอบออกไป ‘มีค่ะ’ เธอตอบ ‘ก็แค่นั้นแหละ’ว่าแล้วเขาก็เดินสวนเข้าบ้านของเธอไป ทิ้งให้จันทร์หอมยืนตะลึงงันอยู่กับที่ แล้วกว่าจะรู้ตัวนักเขียนสาวก็ทำได้เพียงแค่ร้อง ‘เฮ้ย...’ แล้ววิ่งตามเขาพอโผล่หน้าเข้าบ้านปุ๊บ ก็พบว่าร่างสูงผลุบหายไปในห้องครัว  แล้วจากนั้นเขาก็จัดแจงเอาโจ๊กใส่ชามพร้อมตอกไข่ใส่ลงไป มาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวของเธออย่างดี ‘มากินโจ๊กได้แล้วครับ’ เขาเอ่ยแล้วมองตรงมาด้วยสายตาที่เธอปฏิเสธไม่ได้ จันทร์หอมก็เลยต้องไปกินโจ๊กและไข่...ทั้งยังสะลึมสะลือ ‘ผมชื่อวาปีเป็นหลานยายลิ้นจี่ ...’ เขาเริ่มเล่าเรื่องราว น่าแปลกที่ในเรื่องเล่าของเขา มีหลายรายละเอียดหลายอย่างที่เธอไม่คาดว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับตัวเธอ ทว่าตอนนั้นจันทร์หอมก็ไม่ได้คิดตามหรือเอะใจอะไรเลย อาการอดนอนทำให้โลกของเธอเป็นภาพเบลอเสียเป็นส่วนมาก ณ ตอนนั้นมีสองอย่างที่เธอรับรู้ก็คือ คำที่เขาขอบคุณที่ช่วยดูแลคุณยายลิ้นจี่...และโจ๊กอร่อยมาก ซึ่งนับจากวันแรกจนถึงวันนี้ ทุกแปดโมงเช้าวาปีจะต้องมากดสัญญาณเรียกหน้าบ้านเธอ ทำให้จันทร์หอมนอนเป็นเวลามากยิ่งขึ้น เขาเปรย ๆ ถึงเรื่องอาหารการกิน ชอบซักไซ้ไล่เรียงว่าวันทั้งวันเธอได้รับสารอาหารอะไรบ้าง เหมือนคุณยายลิ้นจี่ไม่มีผิด แถมยังคอยจ้ำจี้จำไชในเรื่องเดียวกันด้วย พอมาคิดย้อนกลับมาเป็นฉาก ๆ แบบนี้แล้ว สิ่งที่วาปีปฏิบัติต่อเธอก็ล้วนแต่เป็นเรื่องที่ทำให้ชีวิตเธอเข้ารูปเข้ารอยมากยิ่งขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการปลุกเธอแต่เช้า ดึงเธอออกจากห้องทำงานที่หดหู่ บางครั้งเขาก็ชวนเธอดูหนัง พูดคุย ฟังเพลง ในห้องรับแขกของเขา วาปีสะสมหนังและซีรีย์เอาไว้เยอะมาก จนกระทั่งหลัง ๆ เธอก็ลองเอ่ยปากขอหยิบยืมบ้าง ทว่าไม่มีสักครั้งเลยที่เขาจะยอมให้เธอยืม ชายหนุ่มบอกว่าถ้าจะดูก็ให้มานั่งดูที่บ้านเขา ยินดีจะเปิดบ้านให้ดูหนังโดยไม่คิดค่าไฟตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง “ว่าไปคุณรู้เรื่องฉันได้อย่างไรนะ” หญิงสาวหันไปถามเขา ชายหนุ่มยังคงยิ้มอยู่ “มานี่สิ ผมจะให้คุณดูอะไร” เขาเอ่ยแล้วคว้าข้อมือเธอเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังโน้ตบุ๊คที่เปิดทิ้งไว้ แล้วหญิงสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าหน้าเดสท๊อปมีแฟ้มที่ชื่อ ‘Chanhom’ พอเขาคลิ๊กเข้าไป ปรากฏว่าในนั้นมีหน้าอีเมล์ที่เซฟเก็บไว้มากมาย ทั้งยังมีรูปของเธอกับคุณยายลิ้นจี่อีกต่างหาก “ยายเล่าเรื่องคุณให้ผมฟังทุกวันเลยนะ ท่านดูสนุกและมีชีวิตชีวาขึ้นมากเมื่อคุณย้ายมา แม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีเวลาตอบอีเมล์เท่าไหร่ แต่ผมก็อ่านที่คุณยายเขียนถึงผมทุกวัน ตลอดหกปีกว่าที่ผ่านมา ทุกวันผมได้รู้จักกับคุณผ่านทางตัวอักษรคุณยาย ผมรู้ว่าคุณชอบอะไร ไม่ชอบอะไร รู้ว่าคุณไม่ค่อยมีคุณภาพในการใช้ชีวิตเท่าไหร่ และคุณยายเป็นห่วงคุณ” จันทร์หอมนิ่งค้าง น้ำตาคลอเบ้า มองรูปตัวเองกับคุณยายลิ้นจี่ที่หัวเราะร่าถือหนังสือผลงานของตัวเอง ถ้าจะมีใครห่วงใยและรักเธอนอกจากพ่อกับแม่แล้วล่ะก็เห็นจะมีคุณยายลิ้นจี่นี่แหละ จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 00:44:21

ความคิดเห็นที่ 3 "ทีแรกผมนึกอิจฉาคุณนะ ผมเองไม่มีเวลาอยู่กับคุณยาย ไม่มีโอกาสแม้กระทั่งอยู่กับท่านในวาระสุดท้าย แต่คุณรู้ไหมว่าผมเข้าใจท่าน แม้จะเจ็บปวดและอยากโทษท่านว่าเจ็บหนักถึงขนาดนั้นแล้วยังไม่ยอมบอก แต่คุณยายเป็นคนเข้มแข็ง ท่านรู้ตัวเองมานานแล้วว่าป่วย หัวใจไม่แข็งแรง แต่ก็ใช้ชีวิตอย่างสดใสโดยมาตลอด จดหมายฉบับสุดท้ายส่งมาถึงผมก่อนที่ท่านจะเสียหนึ่งอาทิตย์ เป็นหนึ่งอาทิตย์ที่ผมไม่มีคุณยาย ผมใกล้สอบมันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญและก็ไม่คิดว่าคุณยายจะจากไปเร็วขนาดนี้ จึงไม่ได้โทรศัพท์หรือหาข่าวให้ทันท่วงที มารู้อีกครั้งคุณยายก็เสียไปแล้ว ในจดหมายฉบับสุดท้าย ท่านบอกกับผมว่า ผมเป็นความภูมิใจของท่าน ไม่ว่าคุณยายจะอยู่ที่ไหน ท่านยังเห็นความสำเร็จอของผมอยู่เสมอ และท่านถามผมว่า ผมมีความรักหรือยัง” เขาเอ่ยแล้วก็ยิ้มกับข้อความที่อยู่หน้าจอ ก่อนจะหันมาทางเธอ “คุณยายน่ะ ท่านรู้ว่าผมมันเรื่องมาก เวลาตั้งใจทำอะไรจะมุ่งมั่นจนไม่สนใจอย่างอื่น ผมเรียนจนไม่มีเวลามองสาวไหน คุณยายก็เลยหย่อนมาให้ แถมยังเล่าเรื่องราวจนแทนที่ผมจะรอจดหมายของคุณยายคนเดียว ยังกลับรอเรื่องราวของคุณด้วย คุณรู้ไหมผมเคยขอให้คุณยายส่งรูปคุณมาให้ด้วยนะ น่าเสียดายที่ท่านไม่ค่อยมีรูปของคุณเท่าไหร่” เขาเปิดอัลบั้มรูปภาพของให้เธอดู จันทร์หอมมองแล้วก็ยิ้มเขิน เพิ่งรู้ว่าเธอก็มีคนแอบรักโดยไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย “มิน่าล่ะ...ประโยคสุดท้ายที่คุณยายพูดกับฉันมันถึงเป็น...” หญิงสาวเอ่ยแล้วยิ้มออกมา ...นี่เธอโดยแม่สื่อจอมบงการจับคู่ให้แล้วเหรอเนี่ย เมื่อเห็น ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างสงสัย เธอจึงเอ่ยต่อว่า “คุณยายฝากฝังคุณไว้กับฉัน ให้ฉันคอยดูแลคุณ “แล้วคุณจะดูแลผมไหมครับ” เขาถามแล้วมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ หญิงสาวก้มหน้างุดแล้วพึมพำออกมา “โดนวางแผนซะขนาดนี้จะพูดอะไรได้ล่ะ” แต่มันก็ไม่เบาพอที่เขาจะไม่ได้ยิน วาปียิ้มกว้างขึ้นมาอย่างถูกใจ “เอางี้...ในเมื่อคุณจะดูแลผม ก็เริ่มจากที่...” ชายหนุ่มหยุดคิดเล็กน้อย “เลื่อยไม้” เขาเอ่ยต่อจนจบ “ฝันไปเถอะย่ะ” จันทร์หอมสวนคำไป วาปีหัวเราะร่าเมื่อได้รับค้อนวงใหญ่จากเธอ “นี่ฉันว่าจะถามคุณตั้งนานแล้ว ว่าทำไมถึงมาอยู่บ้านนี้ บ้านคุณยายก็ยังว่างอยู่ คุณไปอยู่บ้านนั้นก็ได้นี่ ส่วนบ้านนี้น่าจะปล่อยให้คนเช่าไป” หญิงสาวออกความเห็น “ไม่ได้ครับ บ้านนี้คุณยายท่านยกให้ผม ท่านตั้งใจเอาไว้นานแล้ว ตอนท่านอยู่ผมไม่ได้ทำอะไรเพื่อท่านมากนัก พอมีโอกาสสนองความต้องการของท่าน ก็ต้องทำแม้ว่าคุณยายจะไม่อยู่แล้วก็ตาม แต่คุณรู้ไหมคุณยายยกบ้านหลังนี้ให้ผมเพื่ออะไร” จันทร์หอมมองหน้าเขาทำหน้างง “อะไรเหรอคะ” เธอถาม ชายหนุ่มยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วบอกกับเอ่ยต่อว่า “เพื่อให้ผมจะได้ทำเรือนหอ สร้างครอบครัว กับคนที่ผมรัก” หญิงสาวมองเขา รู้สึกว่าตัวเองยิ้มออกมาเล็กน้อย ในขณะที่สองแก้มร้อนจัด “ตกลงเราจะสร้างครอบครัวเลยเหรอ” จันทร์หอมเอ่ยงุบงิบ แน่ล่ะเธอคิดว่ามันเร็วไป แต่รู้สึกว่าตัวเองลอย ๆ เคลิ้มฝันไปกับอนาคตที่ร่วมกับเขายังไงชอบกล “แล้วคุณว่ายังไงล่ะ” วาปีมองเธอถามหยั่งเชิงอย่างไม่แน่ใจ แน่ละเขาตกหลุมรักจันทร์ หอม และก็ไม่อยากจะโดนเธอปฏิเสธ ทิ้งห่างไปครู่ใหญ่นักเขียนสาวก็เอ่ยขึ้นมาว่า “คุณยายลิ้นจี่ให้ฉันดูแลคุณ” เธอทวนคำแล้วทำท่าคิดก่อนเอ่ยต่อว่า “ปกติแล้วฉันหัวดื้อต่อคุณยายมาก” วาปีได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจหนัก ในหัวพยายามคิดจะดำเนินแผนการต่อไปให้เธอตกลงปลงใจกับเขา ทว่าจู่ ๆจันทร์หอมก็พูดขึ้นมาว่า “แต่คุณรู้ไหมบางเรื่องฉันก็เชื่อคุณยาย!”  จันทร์หอมหัวเราะร่า...เป็นครั้งแรกที่เธอทำเขาอึ้งไป เมื่อตั้งตัวได้วาปีก็ทำสีหน้าคาดโทษเธอ “ร้ายเหมือนกันนะเรา” ถ้าเขาจะบอกว่าร้ายกาจ ก็ต้องโน่นคุณยายลิ้นจี่ แต่ตอนนี้เธอว่า...ถ้าอีกภพมีอยู่จริง คุณยายคงยิ้มร่าอย่างถูกใจอยู่เช่นกัน - จบ - จากคุณ : เมเปิ้ลสีขาว เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 00:45:03

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องนี้หวานดีค่ะ จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 12:43:27

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านไปอมยิ้มไป สรุป คุณยายน่ารักที่สุดๆๆๆ  ตะโกนดังๆๆ  อยากมีคุณยายแบบนี้บ้างๆๆๆ จากคุณ : toonka_toon เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 13:20:29

ความคิดเห็นที่ 6 น่ารักอ่ะ >< ซึ้งคุณยายสุดๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 17:54:35

ความคิดเห็นที่ 7 คุณยายน่ารักมาก ^^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 19:03:17

ความคิดเห็นที่ 8 น่ารักทั้งยายทั้งหลานเลย จันทร์หอมก็น่ารักกับคุณยายด้วย คุณยายเลยเต็มใจเป็นแม่สื่อให้กับคนที่คุณยายรักทั้งคู่เลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 20:11:46

ความคิดเห็นที่ 9 อยากมีคุณยาย ที่มีหลานชายแบบนี้  :P จากคุณ : varavari เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 22:20:36

ความคิดเห็นที่ 10 มาอ่านค่า จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 22:49:19

ความคิดเห็นที่ 11 วาปีเผด็จการมาก วันหลังอย่าใส่ไข่ในโจ๊กนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 14:33:53

ความคิดเห็นที่ 12 คุณยายแม่สื่อ หลานชายเผด็จการ นักเขียนสาวหัวใจโก๊ะ จากคุณ : ไม่ใช่เจ้าชาย (Shaolin boy) เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 14:23:42

ความคิดเห็นที่ 13 น่ารักมากกกก เป็นเรื่องสั้นที่อ่านแล้วอมยิ้มแบบหวานๆ ได้ในรอบปี โดยไม่รู้สึกเลี่ยนเลย ขนาดพลอตหวานแหววทำนองเอาใจสาวช่างฝันขนาดนี้ ยังอุตส่าห์มีเรื่องของความรักในรูปแบบอื่นๆ ความขัดแย้งระหว่างความผูกพัน ความสำเร็จ และความเป็นตัวของตัวเอง ใส่ลงไปได้ด้วย ชอบค่ะ จากคุณ : The SoVo เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 09:21:10