ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 ท่ามกลางท้องฟ้าสดใสเหนือสนามบินแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย เครื่องบินสองเครื่องยนต์ของการบินไทยสายการบินแห่งชาติลำหนึ่งค่อยๆ กางลูกล้อออก แล้วลดเพดานบินลงแตะรันเวย์อย่างนิ่มนวล สิบนาทีต่อมาประตูทางออกของผู้โดยสารขาเข้าของอาคารสนามบินก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน แม้ช่วงเวลานี้จะย่างเข้าสู่ปลายฤดูหนาวแล้ว อีกทั้งยังเป็นวันธรรมดาไม่ใช่วันหยุดราชการ  แต่นักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติก็ยังมาเยือนจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยกันอย่างเนืองแน่น อีกทั้งผู้ที่มาทำธุระต่างๆ ในจังหวัดเชียงรายก็มีจำนวนไม่น้อย ปริวรรตเป็นหนึ่งในนั้น ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ถอดเสื้อคลุมเหวี่ยงขึ้นพาดบ่า เดินลากกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมผ่านประตูมาสู่ภายในอาคาร เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมกดปุ่ม แต่แล้วก็กลับลดมือลงเมื่อเหลือบไปเห็นชายวัยห้าสิบเศษยืนตัวตรงห่างไปไม่กี่ก้าว “อ้าว... น้าจอน มารอนานหรือยังครับนี่” “ก่อนเครื่องลงครู่เดียวครับ คุณปลิว” น้ำเสียงอ่อนโยนจากปากซึ่งมีรอยยิ้มของ “น้าจอน” ขัดกับดวงตาซึ่งฉายแววเศร้าสร้อยออกมาอย่างชัดเจน เขาขยับตัวเอื้อมมือเพื่อรับกระเป๋าเดินทางจากชายหนุ่ม ทว่าถูกปฏิเสธอย่างแข็งขัน “ไม่เป็นไรครับ ผมลากไปเองได้” นายจอนไม่เซ้าซี้แต่อย่างใดด้วยรู้นิสัยกันดี เขาหมุนตัวเดินนำชายหนุ่มซึ่งเปรียบเสมือนเจ้านายอีกคนหนึ่งออกจากอาคารไปยังลานจอดรถ ปริวรรตเดินตามไปเงียบๆ จวบจนขึ้นไปนั่งบนรถเก๋งแบบตรวจการขับเคลื่อนสี่ล้อซึ่งนายจอนขับมารับจึงได้เปิดปากพูดอีกครั้ง “คุณพ่อเป็นอย่างไรบ้างครับ น้าจอน” แววตาของคนถูกถามเศร้าสร้อยกว่าเดิม เขาถอนหายใจก่อนตอบ “ก็เหมือนกับที่ผมโทรไปบอกคุณปลิวนั่นแหละครับ ไม่ดีขึ้นเลย” ปริวรรตไม่ถามอะไรอีก ชายหนุ่มเอนหลังพิงเบาะ มองผ่านฟิล์มกรองแสงชนิดใสออกไปนอกรถซึ่งกำลังแล่นออกจากสนามบินแม่ฟ้าหลวง เขาจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองมาเชียงรายครั้งสุดท้ายเมื่อไร น่าจะร่วมๆ ปีเลยทีเดียว และถ้าหมายถึงตัวเมืองเชียงราย ก็จะต้องบวกเวลาไปมากกว่านั้น เพราะเมื่อออกจากสนามบินมาถึงถนนสายหลักแล้ว แทนที่จะเลี้ยวซ้ายเข้าตัวเมือง ก็กลับเลี้ยวขวามุ่งหน้าไปทางทิศเหนือก่อนเข้าสู่เส้นทางสายตะวันตกเพื่อมุ่งหน้าต่อไปยังบ้านท่าตอน อำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่ บิดาของเขาย้ายถิ่นฐานจากเมืองหลวงไปอยู่ที่นั่นครบสามปีแล้ว แดดยามบ่ายสลายไปอย่างรวดเร็วเมื่อปริวรรตเดินทางใกล้ถึงจุดหมาย ฟ้าใสๆ ปลายฤดูหนาวกลับกลายเป็นถูกปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม จนกระทั่งบรรยากาศรอบๆ มืดมัวราวกับย่างเข้าสู่เวลาสนธยา “เอ... ฝนหลงฤดูหรือไงนี่” นายจอนจับพวงมาลัยรถยนต์แน่นพลางชะโงกตัวเงยหน้าขึ้นมองฟ้า “นั่นน่ะสิครับน้าจอน จู่ๆ ก็ครึ้มมาเสียอย่างนั้น” ปริวรรตพูดอย่างคาดไม่ถึง เสื้อคลุมที่เตรียมมาก็เพื่อกันหนาว ไม่ใช่กันฝน “วันก่อนๆ ไม่ได้เป็นอย่างนี้เหรอครับ” นายจอนส่ายหน้า “นอกจากจะไม่มีฝนแล้ว อากาศยังทำท่าจะหนาวลงอีกด้วยครับ เห็นทางการบอกว่าปีนี้จะหนาวนานไม่ใช่หรือครับ คุณปลิว” “สงสัยจะไม่แม่นเสียแล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ บางครั้งลมฟ้าอากาศเมืองไทยก็แปรปรวนจนหน่วยงานผู้พยากรณ์เสียรางวัดบ่อยๆ ฟ้ามืดลงจนนายจอนต้องเปิดไฟหน้ารถ หากจนแล้วจนรอดฝนก็ยังไม่ตกลงมา แสงไฟสาดจ้าลงบนถนนลาดยาง สิ่งที่น่าแปลกอีกประการหนึ่งก็คือ นับตั้งแต่แสงแดดหมดไป ยังไม่มีรถยนต์หรือยานพาหนะใดๆ สวนมาเลยสักคัน ราวกับว่าถนนทั้งสายมีเพียงรถที่ปริวรรตนั่งอยู่นี้คันเดียวเท่านั้น “เอ๊ะ... ทำไมไม่เลี้ยวล่ะครับ” ปริวรรตถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่านายจอนขับรถเลยทางเข้าบ้านของบิดา ซึ่งนายจอนก็ถามกลับมาด้วยน้ำเสียงสงสัยไม่แพ้กัน “อ้าว... คุณท่านไม่ได้บอกคุณปลิวหรือครับว่าได้แบ่งขายที่ดินตรงนี้ไปแล้ว” ชายหนุ่มกระจ่างแจ้งในสิ่งที่ถาม หากสิ่งที่รู้ใหม่สร้างความงุนงงกว่าเดิมหลายเท่า “พ่อไม่ได้บอกอะไรผมเลย” นายจอนเหลือบตามามองด้วยความแปลกใจก่อนกล่าว “คุณท่านแบ่งขายให้คุณรุ้งครับ” “คุณรุ้ง...” ปริวรรตทวนคำแล้วพูดเบาๆ คลับคล้ายกับเปรยต่อตนเอง “ชื่ออย่างกับผู้หญิง” “ก็ผู้หญิงนะสิครับ” นายจอนหัวเราะ “คงไม่มีผู้ชายคนไหนชื่อรุ้งพรายกระมังครับ” “รุ้งพราย...” ชายหนุ่มทวนคำของคนเล่าอีกหน “ชื่อแปลกดีแฮะ” “ไม่เฉพาะชื่อหรอกครับ” นายจอนพูดได้แค่นั้นก็ชะงักแล้วรีบเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณปลิวมาเที่ยวนี้ จะอยู่ที่นี่สักกี่วันครับ” ปริวรรตไม่ตอบ จิตใจเขายังจดจ่ออยู่ที่สตรีผู้มาซื้อที่ดินจากบิดา “ทำไมคุณพ่อถึงขาย ปกติเห็นหวงออกจะตาย หรือว่ากำไรดี” “เอ... อันนี้ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ คุณท่านไม่ได้บอก ผมก็ไม่กล้าถาม” รถยนต์แล่นมาถึงจุดหมายพอดี ปริวรรตจึงไม่ได้พูดอะไรอีก นายจอนหมุนพวงมาลัยเลี้ยวขวา จากถนนลาดยางลงสู่ถนนโรยหินคลุกซึ่งทอดยาวผ่านสวนส้มขนาดเล็กๆ ไม่กี่สิบไร่ที่อยู่ด้านหน้า พอพ้นแนวต้นส้ม เรือนไม้ทรงไทยล้านนาก็ปรากฏเด่นอยู่ในสายตา โดยมีภูเขาสูงยาวเหยียดเป็นฉากหลัง ปริวรรตเปิดประตู ยังไม่ทันก้าวลงจากรถเขาก็ต้องชะงักเมื่อฟ้าที่ครึ้มฝนสว่างวาบด้วยแสงอสนี พร้อมๆ กับเสียงฟาดลงสนั่นหวั่นไหว ‘เปรี้ยง!’ นายจอนถึงกับสะดุ้งเฮือก แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า “เล่นซะตกอกตกใจหมด ผับผ่าเถอะ” ปริวรรตซึ่งแหงนหน้ามองท้องฟ้าอยู่เช่นกัน แต่พอได้ยินคำพูดของนายจอนเขาก็หัวเราะเบาๆ “กลัวเสียงฟ้าร้องด้วยหรือครับ น้าจอน” คนตกใจหัวเราะแหะ แหะ แก้ตัวอ้อมแอ้ม “ไม่ได้กลัวหรอกครับ แต่จู่ๆ มันผ่าลงมานี่สิ แหม... จะตกก็ไม่ตกลงมาเสียที ตั้งท่าอยู่นั่นแหละ” “อย่าเพิ่งตกเลยครับ รอให้ผมขึ้นเรือนก่อนดีกว่า” คำพูดของปริวรรตทำให้นายจอนนึกขึ้นได้ เขารีบเดินไปท้ายรถเพื่อเปิดและหยิบกระเป๋าเดินทางของชายหนุ่ม ทว่าไม่ทันผู้เป็นเจ้าของเหมือนเคย ยังไม่ทันจะปิดท้ายรถ ปริวรรตก็เดินถือกระเป๋าลิ่วๆ ไปถึงเชิงบันไดแล้ว ปริวรรตถอดรองเท้าถุงเท้า ขณะที่คว้าขันจ้วงน้ำในโอ่งดินใบเล็กๆ เพื่อล้างเท้าก่อนขึ้นเรือน สายตาของเขาก็มองลอดเข้าไปในใต้ถุนเรือน จักรยานสองคันจอดเคียงคู่กันอยู่บนพื้นดินอัดแน่น คันหนึ่งเป็นจักรยานใช้งานทั่วไปธรรมดาๆ ด้านหน้ามีตะกร้าไว้ใส่ของ บิดาของเขาซื้อคันนี้ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ใหม่ๆ โดยให้เหตุผลว่า “เอาไว้ขี่เข้าสวน ออกกำลังกายไปในตัว” ปริวรรตเห็นด้วยในเหตุผล แต่ไม่เห็นด้วยกับชนิดของจักรยาน พื้นดินแถบนี้เป็นที่ราบเชิงเขาซึ่งจะไม่ราบเรียบเสียทีเดียว มีสูงๆ ต่ำๆ ขึ้นเนินลงเนินสลับกัน หากขี่จักรยานธรรมดาๆ จะเปลืองแรงคนวัยหกสิบปีมากเกินไป เขาจึงไปซื้อจักรยานชนิดที่มีหลายเกียร์เพื่อผ่อนแรงมาให้บิดาใช้แทน หากเท่าที่ดูจากสภาพของจักรยานทั้งสองคันในตอนนี้แล้ว คันเดิมน่าจะถูกใช้งานมากกว่า “พ่อไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย ไม่เห็นแกจะต้องทิ้งงานทางโน้นมาเลย” คนนั่งเก้าอี้โยกบนชานเรือนกล่าวกับปริวรรตซึ่งเพิ่งก้าวพ้นบันไดขึ้นมา แม้วาจาเจ้าของบ้านจะเป็นอย่างนั้น หากสีหน้าและแววตาแสดงความยินดีออกมาชัด ที่เห็นลูกชายมาหา “สองสามวันบริษัทคงไม่เจ๊งหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ แล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้นกระดานใกล้ๆ “เจ้าจอนละสิที่โทรไปรายงาน” นายประพันธ์ส่ายหน้ายิ้มๆ “ย้ำนักย้ำหนาว่าไม่ให้บอก ไม่มีเชื่อฟังกันเลย อยากรู้นักว่ามันรักใครกันแน่ ระหว่างแกกับพ่อ” “น้าจอนเขาก็ต้องรักคุณพ่อมากกว่าสิครับ” ปริวรรตหัวเราะเบาๆ “ไม่งั้นจะโทรไปบอกผมทำไมว่าคุณพ่อไม่สบาย” “อย่ามาพูดเลย มันก็พวกเดียวกับแกนั่นแหละ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ทำเป็นกระต่ายตื่นตูม แกดูสิ พ่อยังแข็งแรงอยู่แท้ๆ” ปริวรรตมองบิดาบังเกิดเกล้า ซึ่งนั่งโยกเก้าอี้ไปมาพยายามทำตัวให้ ‘แข็งแรง’ ตามคำพูด หากชายหนุ่มรู้ดีว่าไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อเย็นวานนายจอนละล่ำละลักโทรไปหาเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรน “คุณปลิวครับ คุณท่านเป็นลม หกล้ม” เขาใจหายวาบ สำหรับคนวัยหกสิบปี การหกล้มเป็นเรื่องใหญ่ ทว่าเขาพอเบาใจได้บ้างเมื่อรู้ต่อมาว่า นายจอนที่อยู่ใกล้ๆ พยุงตัวไว้ได้ทัน “ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแม่อายครับ หมอให้นอนดูอาการสักคืน แต่คุณท่านไม่ยอม” ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ปริวรรตจำได้ ตั้งแต่เขาเป็นเด็ก ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นบิดายอมไปหาหมอง่ายๆ ยิ่งเป็นการนอนที่โรงพยาบาลอย่างคราวนี้ด้วยแล้วละก็ เห็นทีจะไม่มีทาง ไม่ว่าจะขอร้องหรือบังคับก็ตาม มีต่อ - - - - > จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 22:26:19

ความคิดเห็นที่ 2 . ปริวรรตถือกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนเล็กๆ ติดกับห้องนอนของบิดา ห้องนี้นับว่าเล็กที่สุดในบรรดาห้องนอนทั้งหมดจำนวนสี่ห้องของเรือน แม้ว่ามันจะรับแดดแรงเนื่องจากอยู่ทางทิศใต้ แต่ความที่เป็นทิศรับลมเกือบทั้งปี จึงเป็นที่โปรดปราน มาเยี่ยมบิดาทีไร ชายหนุ่มไม่เคยไปนอนห้องอื่นที่กว้างขวางกว่าซึ่งอยู่อีกด้านหนึ่งของเรือนเลย ปริวรรตยิ้มเมื่อเปิดประตูเข้าไป เฟอร์นิเจอร์ชิ้นเดียวในห้องก็คือเตียงไม้สักเตี้ยๆ ผ้าปูที่นอนขาวสะอาดปูขึงตึงเปรี๊ยะอยู่บนฟูกบางๆ มุ้งตาละเอียดแขวนอยู่บนผนังเหนือหัวนอน พร้อมกางได้ทุกขณะ คนที่เตรียมให้เสร็จสรรพอย่างนี้ไม่แคล้วเป็นน้าอนงค์ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากของน้าจอน ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วมองไปรอบๆ ที่นี่ต่างจากห้องนอนในบ้านที่กรุงเทพลิบลับ ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกใดๆ จะนอนทีก็ต้องกางมุ้งกันยุงกันแมลง ทว่าเขากลับรู้สึกปลอดโปร่งใจทุกครั้งที่มาเยือน ลมหนาวพัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่างซึ่งเปิดกว้างอยู่วูบใหญ่ ปริวรรตรู้สึกเย็นยะเยือกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนต้องหันไปมองยังหน้าต่าง แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่ภายนอกซึ่งเมื่อสักครู่ยังมืดครึ้มด้วยเมฆฝนราวกับจะมีพายุใหญ่ หากบัดนี้กลับกระจ่างแจ้ง เมฆดำทั้งหลายหายไป เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น ปริวรรตลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง ยังไม่ถึงก็ต้องชะงักเท้าเมื่อได้ยินเสียงนายจอนพูดกับบิดาอยู่ข้างนอก “คุณท่านครับ คุณรุ้งพรายมาเยี่ยม” “ไปเชิญเธอขึ้นมาสิ จะรอช้าอยู่ทำไม” ชายหนุ่มฟังไม่ออกว่าน้ำเสียงที่สั่นพร่าของบิดานั้น เกิดจากความยินดี หรือเนื่องจากความป่วยไข้กันแน่ อย่างไรก็ตาม เขาอยากรู้นักว่าสตรีที่ชื่อรุ้งพรายนั้น มีดีอะไร บิดาจึงแบ่งขายที่ดินให้ทั้งๆ ที่เคยบอกว่ารักที่ดินผืนนี้นักหนา ปริวรรตรีบสืบเท้าไปยังหน้าต่าง มองไปที่ต้นยางใหญ่ ใต้ร่มไม้นั้นมีรถเก๋งยุโรปรุ่นเก่าไม่ต่ำกว่าสามสิบปี ทว่าเจ้าของต้องบำรุงรักษาดูแลเป็นอย่างดี สังเกตได้จากสีดำเป็นมันปลาบสะท้อนราวกับกระจกเงา เขาหันไปทางซ้าย มองไปที่บันได ทันเห็นหลังสตรีผู้ก้าวขึ้นเรือนอยู่ไหวๆ สิ่งที่สะดุดตามีอยู่ประการเดียวนั่นคือ นางสวมผ้าซิ่นลายขวางสีแดงเข้ม ครั้นจะมองให้ถนัดๆ นางก็ก้าวพ้นสายตาไปแล้ว ‘สงสัยจะไปงานเลี้ยงที่ไหนสักแห่ง แต่แวะมาเยี่ยมบิดาก่อน’ ชายหนุ่มนึกในใจ สมัยนี้จะมีใครแต่งตัวอย่างนี้อีก นอกจากจะไปงานเลี้ยง ปริวรรตกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม เขาทำท่าจะเปิดกระเป๋าเดินทาง แต่แล้วความสงสัยค้างคาบวกกับความอยากรู้ทำให้เปลี่ยนใจ ลุกขึ้นเปิดประตูก้าวออกจากห้อง บิดาของเขายังนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตามเดิม ผิดแต่ว่าบัดนี้เบื้องหน้ามีสตรีนางหนึ่งนั่งตัวตรงบนตั่งเตี้ยซึ่งคาดว่านายจอนจะยกมาให้ ปริวรรตมองไม่เห็นใบหน้าของนางเนื่องจากบิดาบังอยู่ เขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดแล้วเดินช้าๆ เข้าไปใกล้ๆ ทว่ากลับกลายเป็นสตรีนางนั้นที่เอียงตัวเล็กน้อย และนั่นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ปริวรรตเห็นใบหน้าของนางเต็มตา ชายหนุ่มตกตะลึงด้วยคาดไม่ถึง ผู้หญิงที่นุ่งผ้าซิ่นสวมเสื้อแขนสั้นคอปิดและเกล้าผมมวยนางนี้ จะมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ใบหน้านวลผ่องเกลี้ยงเกลา ผิวขาวสมกับสาวชาวเหนือ แล้วปริวรรตก็ต้องตกตะลึงเป็นซ้ำสอง เมื่อริมฝีปากอิ่มเอมสีชมพูแย้มยิ้มพร้อมเอื้อนเอ่ย “สวัสดีค่ะ คุณปริวรรต” “รู้... รู้จักผมด้วยหรือครับ” ชายหนุ่มมั่นใจว่า ช่วงเวลาไม่เกินหนึ่งนาทีที่เธอก้าวขึ้นเรือน บิดายังไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเขาแน่ “รู้จักสิคะ” รุ้งพรายหัวเราะเสียงใส “ทำไมจะไม่รู้จักคุณปริวรรต ชายหนุ่มทายาทคุณประพันธ์เจ้าของธุรกิจอาหารสำเร็จรูปรายใหญ่ของเมืองไทย อ้อ... รุ้งพูดผิดไปนิดหนึ่งค่ะ เดี๋ยวนี้คุณปริวรรตเป็นเจ้าของเต็มตัวแล้วนี่” ความงุนงงเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า นับตั้งแต่บิดาของเขาวางมือจากธุรกิจให้เขาสานต่อแทน และย้ายมาอยู่ที่บ้านท่าตอน อำเภอแม่อายนี้นั้น ท่านไม่เคยแสดงตัวต่อใครๆ เลยว่าเป็นใคร แล้วเหตุใดจึงเปิดเผยให้หญิงสาวผู้แต่งกายเหมือนคนสูงอายุนางนี้รู้จนสิ้น “ปลิว... นั่งก่อนสิ” นายประพันธ์กล่าว ปริวรรตหันรีหันขวาง จะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นกระดานข้างบิดาเหมือนเคยก็ใช่ที่ ตั่งเตี้ยซึ่งกว้างขวางพอจะนั่งได้ถึงสามสี่คน สตรีผู้มาเยือนก็ไม่มีทีท่าว่าจะขยับให้ สุดท้ายเขาจึงต้องเดินไปคว้าม้ากลมซึ่งมีไว้ใช้งานเอนกประสงค์มานั่งแทน “จะแปลกใจอะไรนักหนา” นายประพันธ์อ่านใจลูกชายออก “คุณรุ้งเธอรู้จักเราก็เพราะต้องทำสัญญาซื้อขายที่ดินกัน จะไม่ให้พ่อลงชื่อจริงหรือไง” เป็นอันว่าความเคลือบแคลงประการนี้หมดไป ทว่าเรื่องที่สำคัญยังไม่ได้รับการคลี่คลาย “คุณพ่อแบ่งขายที่ดินให้คุณ เอ่อ... รุ้งพราย” “เรียกรุ้งเฉยๆ ก็ได้ค่ะ คุณปลิว” คำพูดของหญิงสาวสร้างความตะขิดตะขวงใจแก่ชายหนุ่มไม่น้อย เขาไม่คุ้นเคยกับการถูกเรียกชื่อเล่นโดยคนเพิ่งรู้จักกันไม่กี่นาที “ใช่... พ่อแบ่งขายให้เธอ  และกำลังจะโอนภายในสองสามวันนี้” แม้จะคลางแคลงใจ  แต่ปริวรรตก็มีมารยาทพอที่จะไม่ถามเหตุผลของบิดาต่อหน้าหญิงสาว หากเขาก็ได้ทราบเหตุผลของเธอจากปากเจ้าตัว “รุ้งเห็นที่แล้วชอบมากค่ะ รู้สึกเหมือนได้กลับมาอยู่ใกล้บ้าน อ้อนวอนขอซื้อจากคุณลุงอยู่ตั้งนาน กว่าจะใจอ่อน” “นานอะไรกัน เจอกันครั้งที่สองเองมั้ง” นายประพันธ์พูดพร้อมหัวเราะชอบใจ ผิดกับลูกชายที่ยิ่งฟังยิ่งงุนงง “แหมก็ครั้งแรกกับครั้งที่สองห่างกันตั้งหลายวันนี่คะ” แล้วคนซื้อกับคนขายต่างวัยก็พากันหัวเราะ ปล่อยให้ปริวรรตนั่งฝืนยิ้มเอออออยู่คนเดียว ผู้มาเยือนนั่งคุยสรรพเพเหระอีกสักครู่ก็ขอตัวกลับ “รุ้งรบกวนเวลาพักผ่อนคุณลุงมากเกินไปแล้ว ขอให้สุขภาพแข็งแรงและหายเร็วๆ นะคะ” “ขอให้จำเริญๆ เถอะ” นายประพันธ์ยกมือรับไหว้แล้วกล่าวต่อ “อุตส่าห์ขับรถจากฝางมาเยี่ยม” “เผอิญมางานที่แม่อายด้วยคะ” รุ้งพรายแย้มยิ้มพลางชายตามายังปริวรรต “ไม่อย่างนั้นคงไม่แต่งตัวอย่างนี้” ปริวรรตยิ้มตอบแล้วลุกขึ้นเดินมาส่งเธอแทนบิดาจนถึงใต้ร่มยางใหญ่ เขายืนมองรถเก๋งสีดำเป็นมันปลาบแล่นออกไป ขณะที่ในใจครุ่นคิด แววตาของเธอที่เหลือบมามองเขาก่อนพูดประโยคสุดท้าย... จะด้วยความไผลเผลอหรือไม่ตั้งใจก็แล้วแต่ ทว่ามีบางสิ่งที่ปริวรรตเห็น... มีอำนาจอะไรบางอย่างแฝงอยู่ในนั้น ----------- จบบทที่ 1 ----------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 22:27:49

ความคิดเห็นที่ 3 ลงครั้งแรก ขอลงแค่บทเดียวก่อนนะครับ ^__^ จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 29 มี.ค. 55 22:28:31

ความคิดเห็นที่ 4 เริ่มต้นก็ลึกลับแล้วค่ะ เรื่องนี้รับรองจะตามอ่านให้ทัน จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 07:08:03

ความคิดเห็นที่ 5 เริ่มระทึกในดวงฤทัยแล้วล่ะครับ ร อ่านนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 14:47:03

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบชื่อเรื่องจังค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 15:50:14

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณที่นำมาให้อ่านค่ะ อยากอ่านแนวๆ นี้พอดีเลย จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 18:44:49

ความคิดเห็นที่ 8 คราวหน้า,,,เตือนหนูล่วงหน้าด้วยนะคะป๋า จะได้ไม่อ่านยามโพล้เพล้ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 18:58:20

ความคิดเห็นที่ 9 รุ้งมันจะมาหลังฝนไม่ใช่เหรอ นี่ฝนยังไม่ทันตกเลย แค่ทำท่าจะตกเท่านั้น รุ้งก็มาแล้ว เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 13:02:46

ความคิดเห็นที่ 10 เห็นแม่อายทีไร คิดถึงแม่อายสะอื้นทุกที เข้าใจว่าเป็นละคร (ที่ไม่ได้ดู) แฮ่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 14:56:31

ความคิดเห็นที่ 11 เห็นความมีอำนาจแฝงอยู่ในดวงตาด้วยอิงประวัติศาสตร์แล้วมีย้อนยุคย้อนอดีตด้วยหรือเปล่าคะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 00:34:27

ความคิดเห็นที่ 12 เปิดตัวสาวลึกลับ อ่านใจคนออกด้วยรึเปล่าเนี่ย จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 16:52:15