แค่ปีกบาง ๆ ที่ไม่อาจสยาย...กลางสายลม

แค่ปีกบาง ๆ ที่ไม่อาจสยาย...กลางสายลม

...กล่าวกันว่า มนุษย์ทุกคนล้วนมีความฝัน
บางคนปล่อยให้มันผ่านไปในราตรีกาล
หากบางคน...ไขว่คว้า ไล่ตาม จนก้าวข้ามสายธารแห่งบททดสอบ ไปสู่ปลายทางที่ตามหา
แต่แล้ว...ความฝันบทใหม่ก็จะเริ่มขึ้น ซ้ำแล้ว...ซ้ำเล่า

เด็กน้อยนอนนิ่งอยู่บนเตียงนอนสีขาวสะอาด ภาพเพียงสิ่งเดียวที่ปรากฏอยู่ในสายตาเธอคือเพดานสีขาวที่สะท้อนแสงไฟจัดจ้าจนแสบตา เธอไม่ได้หลับตา เพราะชินเสียแล้วกับภาพแบบนี้

เสียงตอกแตกของเข็มนาฬิกาที่วางอยู่ข้างหมอนดังคลอเบา ๆ นี่คงเป็นดนตรีที่ไพเราะที่สุดเท่าที่เธอจะหาฟังได้ ตราบเท่าที่เข็มนาฬิกานั้นยังเดินไป พร้อมกาลเวลาที่ค่อย ๆ พ้นผ่าน เด็กหญิงหวังเพียงราตรีที่ยาวนานนี้จะจบลงเสียที

นิ้วเรียวที่วางทาบอยู่ข้างตัวกระดิกเพียงแผ่วเบา หยาดเลือดสีแดงสดปรากฏบนผ้าปูที่นอนสีขาว เด็กน้อยบรรจงขยับนิ้วอย่างเชื่องช้า วาดเลือดสีสดเป็นภาพดาวหกแฉกดวงเล็ก

...ข้าฯขอวิงวอนด้วยชีวิต แม้วิญญาณนี้จะต้องแหลกสลาย แต่เพียงเสี้ยวนาทีสุดท้ายของลมหายใจ...ขอความฝันจงงดงาม...

“ไม่มีฝันใดจะงดงามในความจริงหรอกนะ” เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นข้างหูของเด็กน้อย พร้อมร่างสูงเพรียวในชุดคลุมสีดำสนิท

เธอกระพริบตาเบา ๆ กลอกตามองผู้ปรากฏกายขึ้นจากความว่างเปล่า

นิทานหลอกเด็กเรื่องหนึ่งเคยกล่าวถึงซาตานผู้ครอบครองความตายที่น่าปรารถนา เขาผู้นั้นจะปรากฏกายขึ้นด้วยดาวหกแฉกสีเลือด และหัวใจที่มั่นคงอย่างที่สุด ในวินาทีที่ลมหายใจกำลังจะหลุดลอย

เด็กน้อยคลี่ยิ้ม ท่าทางจะไม่ใช่นิทานหลอกเด็กเสียแล้ว

“เจ้าปรารถนาสิ่งใด...เด็กน้อย...”

“ท่านมองไม่เห็นหรอกหรือ...” เธอกระซิบคำถามกลับแผ่วเบา

สายลมพัดหวีดเป็นเสียงก้องราวเสียงโหยหวนของดวงวิญญาณ ซาตานหนุ่มคลี่ยิ้มที่มุมปาก “อิสระแห่งสายลม...เจ้าริษยานกที่อยู่บ้าฟ้า หรือกระทั่งข้าที่เอาแต่ใจ” เขาจุปากเบา ๆ โน้มตัวมาใกล้เด็กหญิง

“รู้ใช่ไหมเด็กน้อย...กฎของโลกคือ เจ้าต้องแลกบางสิ่ง เพื่อสิ่งที่เจ้าปรารถนา”

“ข้าแลกไปแล้วทุกสิ่ง เหลือเพียงแต่ชีวิต”

ซาตานหลุบตามองใบหน้าขาวไร้เดียงสา หากน่าประหลาดที่แววตาของเด็กน้อยดูอ่อนล้า ราวผ่านโลกมาจนสิ้นใยดี

เขาส่ายหน้าช้า ๆ “ยังหรอก...มีบางสิ่งที่เจ้ายังไม่ได้แลก”

เด็กน้อยคลี่ยิ้ม “ข้าทิ้งปีกที่โผบิน ข้าทิ้งความฝันอันยาวนาน ข้าทิ้งอำนาจในการลิขิตชีวิตตนไปแล้ว...เหลือสิ่งใดที่ข้ายังไม่ได้แลกอีก”

“สิ่งเดียวที่เหนี่ยวรั้งหัวใจเจ้าไว้...เด็กน้อย” ซาตานเหยียดยิ้มกึ่งหยัน

“สิ่งเดียวที่เจ้ายอมทิ้งทุกสิ่งเพื่อให้ได้มา...เจ้ามันโง่เขลาหรือบริสุทธิ์กันนะ”

“ข้าเหลือสิ่งใด...”

ซาตานเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะยอมเปิดปากตอบด้วยแววตากึ่งเวทนา “เจ้าเหลือหัวใจรัก...”

เด็กน้อยนิ่งงัน หยาดน้ำตาค่อย ๆ ร่วงหล่นเป็นสาย บางเบา ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงค่อยตะแรงหน้าหันหนีไปอีกทาง แม้เป็นซาตานก็ไม่อยากให้เห็นน้ำตาเธอ

“สิ่งนั้นมิใช่หรือทำให้เจ้าทิ้งทุกความฝัน...และหยุดตัวเองไว้ที่นี่” เขาโน้มตัวมาข้างหูเธอ เอ่ยคำถามแล้วตวัดสิ้นเลียหยาดน้ำตาบนข้างแก้มเนียน

“หอมหวานนัก...หยาดน้ำตาแห่งผู้อยู่ในห้วงรัก”

เสียงประตูห้องเปิดออก พร้อมกับที่ร่างสูงเพียวของซาตานเลือนหายไป เหลือเพียงเสียงกระซิบเบา ๆ ของสายลม “...เรียกหาข้า...หากเจ้ายินดีแลกมันกับความตาย”



ผู้เข้ามาใหม่คือชายหนุ่มร่างสูงสง่า เขาวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียง โน้มตัวลงจูบหน้าผากเธอเบา ๆ

“อาหารเย็นมาแล้วคนดี...พี่จะป้อนให้นะคะ” เขานั่งลงข้างเตียง ค่อยประคองร่างเล็กมาพิงอก บรจงตักอาหารจากชามป้อนให้เธออย่างใจเย็น

เด็กน้อยกัดริมฝีปากอย่างขมขื่น ก่อนจะอ้าปากรับอาหารที่เขาป้อน

รู้ทั้งรู้ว่าในทุกคำที่ผ่านเข้าปาก ผสมไปด้วยยาพิษร้ายที่ทำให้เธอต้องกลายเป็นร่างหนอนปวกเปียกในรังนอน ไม่มีวันจะโผบินเป็นผีเสื้อที่สวยงามอย่างใจฝัน

แต่อาจเป็นเช่นที่ซาตานกล่าว

เธอคือผู้โง่เขลาที่งมงายในรัก จึงยินดีแม้จะต้องเด็ดปีกตัวเอง

ฝังร่างไว้ในรังนอน และทำเป็นลืมว่าความฝันที่หลุดลอยไปนั้นงดงามมากเพียงใด

จากคุณ	: Argent
เขียนเมื่อ	: 30 มี.ค. 55 16:37:18