ความคิดเห็นที่ 1 แล้วในระหว่างที่สือหย่งหลุนหยุดพักเพื่อฟื้นสภาพจากการเสียเลือด การเดินลมปราณรักษาฟ่านไป่หนิงก็สำเร็จพอดี หวงไป่หวินลุกมาพยักหน้าให้เด็กหนุ่มแทนการขอบคุณ ก่อนรีบวิ่งไปทางห้องเก็บของด้วยอาการวิตก แต่ไม่ทันบรรลุถึงหน้าประตูด้วยซ้ำ ร่างเงารางเลือนและงูอสนีบาตหงเสี้ยนกลับกระเด็นออกมากลิ้งโค่โร่แทบเท้ามันเสียก่อนแล้ว สือหย่งหลุนนั่งอ้าปากค้างอยู่ข้างดรุณีน้อย พอมองลอดไปทางด้านหลังซินแสเทวะผู้กำลังเดินออกจากห้องลับ ก็พบว่าข้าวของในนั้นต่างล้มระเนระนาดเพราะการต่อสู้ ทว่ากินอาณาบริเวณแค่ส่วนต้นของห้องเท่านั้น แสดงว่าสตรีทั้งคู่มิทันล่วงล้ำสู่ซีกห้องด้านหลัง ก็ถูกเจ้าจื้อสุยจู่โจมจนสิ้นท่าเสียแล้ว เงารางเลือนกำลังนอนพังพาบอาเจียนโลหิตกองใหญ่ ความจริงที่นางคาดคะเนไว้นับว่าสมเหตุผล ก่อนหน้านี้หงเสี้ยนประมือกับเจ้าจื้อสุยอย่างสูสี ดังนั้นถ้านางและงูอสนีบาตร่วมมือกันก็ควรปราบซินแสเทวะได้ไม่ยาก ทว่าสิ่งซึ่งนางลืมคำนึงถึงคือ ที่ผ่านมาซินแสเทวะก็มิได้ใช้ฝีมือเต็มที่เช่นกัน! ยามนี้ การกระทำของนางกระตุ้นโทสะชายชราจนสุดทน ตัดสินใจลงมืออย่างไม่ปรานี เจ้าจื้อสุยเหลือบตามองผ่านศิษย์คนรองไปหยุดยังใบหน้าภายใต้ผืนผ้าสีดำ แล้วเค้นเสียงยะเยียบ “พวกเจ้าบุกมายังที่นี่เพื่อป้ายหยกขาว หรือเพราะสาเหตุอื่นกันแน่” เงารางเลือนสะดุ้งผวา ยิ่งเห็นสองพี่น้องวานรนอนหมดสภาพก็นึกเดาความเสียเปรียบของตนได้ จึงรีบเขม้นมองไปทางหงเสี้ยน งูอสนีบาตสบสัญญาณเข้าก็ไม่รอช้า โยนของบางสิ่งกระแทกพื้นทันที แล้วพริบตาก่อนที่ม่านควันจากฝีมือหงเสี้ยนจะบดบังเบื้องหน้าจนสิ้น ฟ่านไป่หนิงก็แลเห็นเงารางเลือนเขวี้ยงตะปูทองจากสองมือ ทางหนึ่งพุ่งตรงมายังสือหย่งหลุนซึ่งตั้งท่าจะจู่โจมนาง ทว่าเด็กหนุ่มสามารถคว้าอาวุธลับทันท่วงที ส่วนตะปูที่เหลือก็ฝ่าอากาศหมายที่ซินแสเทวะอย่างรวดเร็ว พร้อมร่างของหวงไป่หวินซึ่งกระโจนไปสมทบกับเจ้าจื้อสุย แล้วพอนางฝืนตัวลุกหมายไปช่วยอาจารย์เหมือนศิษย์พี่ สือหย่งหลุนกลับฉุดนางมากอดแนบอก ใช้แผ่นหลังกางกั้นร่างเล็ก ๆ ของนางไว้ พลางกระซิบร้อนรน “อย่าไป!” เด็กหนุ่มคาดว่าระดับซินแสเทวะกับหวงไป่หวินน่าจะหลบตะปูทองได้ แต่ถ้าดรุณีน้อยโดนเข้าอีกครั้ง ผลเป็นอย่างไรก็สุดรู้ เพียงอึดใจซึ่งนานราวชั่วกัปกัลป์ในความรู้สึกของฟ่านไป่หนิง ม่านควันค่อยเบาบางลง แต่แล้วภาพที่ปรากฏเบื้องหน้า ก็ทำให้นางกรีดร้องสุดเสียง เงารางเลือนและงูอสนีบาตหงเสี้ยนอันตรธานไปแล้ว พร้อมร่างของถวนไห่หลงซึ่งเคยนอนเจ็บอยู่ที่เชิงบันได ยังมีวานรเขากระดูกกับวานรเขี้ยวกระดูกผู้เพิ่งฟื้นตื่น กำลังกระ:-)กระสนติดตามพรรคพวก ทว่าต้นเหตุเสียงร้องของฟ่านไป่หนิง กลับอยู่ตรงด้านหน้าห้องเก็บของไม่ไกลห่าง เจ้าจื้อสุยนอนหายใจรวยรินภายใต้อ้อมแขนชายผมเงิน ส่วนหวงไป่หวินกลับก้มมองอาจารย์ด้วยแววตาหวาดผวา เท่านั้นเองนางก็ผลักสือหย่งหลุนออกสุดแรง ก่อนวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปหาซินแสเทวะทันที บนหน้าอกของชายชรามีตะปูทองปักตรึงอยู่ตัวหนึ่ง โลหะเรียวเล็กแลดูไร้พิษสง ทว่าตำแหน่งและทิศทางที่มันแทรกผ่านเนื้อหนังเจ้าจื้อสุยเข้าไป ก็คือที่อยู่ของก้อนหัวใจซึ่งพยายามเต้นอย่างอ่อนล้า ร่วมกับโลหิตสีดำที่ไหลริน ทั้งตำแหน่งบาดแผลและยาพิษ ไม่เปิดโอกาสให้รอดชีวิตแม้แต่น้อย ลำคอดรุณีน้อยแห้งผากราวหายใจอยู่กลางทะเลทราย นางอยากกรีดร้องปฏิเสธว่าไม่จริง อยากได้ยินใครสักคนบอกว่านี่คือเรื่องโกหก อยากให้ภาพตรงหน้าเป็นเพียงฝันร้ายตื่นหนึ่งเท่านั้น! เจ้าจื้อสุยกวาดนัยน์ตาเหน็ดเหนื่อยมองใบหน้าตกตะลึงของลูกศิษย์สาว ก่อนริมฝีปากสั่นระริกจะขยับช้าเชื่อง “ไป่หนิง สัญญากับอาจารย์ก่อน” ฟ่านไป่หนิงคล้ายเพิ่งสะดุ้งตื่นจากความฝัน น้ำใสพลันหลั่งผ่านแพขนตาหนาขณะรวบมือชายชรามากุมแน่น เจ้าจื้อสุยจึงเอ่ยต่อว่า “ห้ามแก้แค้นเด็ดขาด!” ทันทีที่จำแนกความหมายนั้นได้ ดรุณีน้อยก็รู้สึกราวถูกผลักสู่ก้นเหว คิดอ้า:-)ยร้องค้าน หากแล้วมือเหี่ยวย่นที่นางสัมผัสอยู่ก็พลิกหงายมากุมมือนางตอบ เบื้องลึกในแววตาอ่อนระโหยที่สบอยู่คล้ายมีรอยเว้าวอนเจือจาง ฟ่านไป่หนิงสั่นเกร็งจนใบหน้าบิดเบี้ยว รู้ดีว่าเวลาของคนตรงหน้าเหลือไม่มากแล้ว จึงแล้วก็กัดฟันตอบว่า “ถ้าเป็นประสงค์อาจารย์ ข้าจะไม่แก้แค้น” “ดี” ชายชราพึมพำแหบพร่า เหลือบแลไปยังศิษย์ทั้งสองในวาระสุดท้าย “เพราะรักจึงแค้น เพราะรักจึงสงสาร ข้าหลงผิดกับเรื่องพวกนี้มามากมาย อย่าได้ซ้ำรอย...” สำเนียงขาดหายราวใบไม้แห้งปลิดปลิว ฟ่านไปหนิงเหม่อมองยังริมฝีปากเผยอค้าง เปลือกตาปิดสนิท นับแต่นี้จะมิมีวาจาผ่านมาปลอบประโลม มิปรากฏแววตาอ่อนโยนทอดมองใกล้ ไม่เหลือ... จู่ ๆ เบื้องหน้าก็พลันขาวโพลน ความคิดซึ่งเคยปราดเปรียวมาตลอดกลับชาดิก ฟ่านไป่หนิงรู้สึกราวรอบกายมีเพียงความเวิ้งว้าง มิใช่ว่าโลกล่มสลาย แต่เหมือนทุกอย่างพลันอันตรธานไปต่อหน้าฉะนั้น หากนางยังคงอยู่ในห้วงความคิดนี้ ก็มิต้องคำนึงถึงความปวดร้าวใด ๆ อีก ทว่าชะตากรรมมิรู้จักคำว่าเมตตา มันอาศัยแต่ความเถรตรงแน่วแน่ ฉุดกระชากช่วงเวลาสงบสุขพ้นสิ้น ผลักไสกลับสู่ปัจุบันกาลอย่างไม่ปรานี ...ไม่มีซินแสเทวะอีกแล้ว ข้อเท็จจริงกรีดใส่จนดรุณีน้อยสะท้านเฮือก มือซึ่งกุมนิ้วอาจารย์ไว้เกร็งแน่น สัมผัสอบอุ่นยังกระจ่างชัดในอุ้งมือ ทว่าจากนี้จะหลงเหลือเพียงความเหน็บหนาวชั่วกัปกัลป์... “อาจารย์! อาจารย์!” ฟ่านไป่หนิงผวาเข้ากอดรัดซินแสเทวะ จนสือหย่งหลุนต้องพยายามดึงนางจากการเกาะกุม พร่ำเตือนว่า “ไป่หนิง! อย่าได้ทำเช่นนี้เลย ไม่มีประโยชน์...” ดรุณีน้อยฟาดฝ่ามือใส่แก้มเด็กหนุ่มเต็มแรง สือหย่งหลุนตกใจจนไม่ทันพูดได้จบ ได้แต่มองใบหน้าอาบน้ำตาด้วยความคาดไม่ถึง สำหรับฟ่านไป่หนิง ที่ผ่านมานางอาจเคยระอาความเข้าใจผิดของฝ่ายธรรมะ เคยโมโหความเจ้าเล่ห์ของสมาคมรัตติพิกล เคยนึกแค้นสือหย่งหลุนตอนที่คิดว่ามันสังหารบิดาตนเอง ทว่านี่เป็นครั้งแรก...ที่นางรู้จักความโกรธเกลียดแสนสาหัส นางเกลียดผู้สังหารเจ้าจื้อสุย เกลียดศิษย์พี่รองที่ช่วยเหลืออาจารย์ไม่ได้ เกลียดสือหย่งหลุนซึ่งคิดพรากนางไปจากซินแสเทวะ นางยินดีทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า ขอเพียงให้อาจารย์กลับมา...ให้อาจารย์กลับมาเท่านั้น! แล้วก่อนที่ดรุณีน้อยจะได้อาละวาดต่อ หวงไป่หวินผู้นิ่งเงียบมาตลอดก็ออกดรรชนีปราด สกัดจุดสลบจนนางล้มลงในอ้อมแขนตกตะลึงของเด็กหนุ่ม ขณะชายผมเงินหันมานวดหัวคิ้วยับย่นเพื่อเรียกสติ พลางกล่าวเสียงพร่า “หย่งหลุน ช่วยพาไป่หนิงกับอาจารย์หลบไปก่อนเถอะ” สือหย่งหลุนกำลังจะเอ่ยถาม พลันได้ยินเสียงอึกทึกจากด้านบนดังแว่วมา พร้อมเห็นหวงไป่หวินรุดไปทางกลไกบังคับห้องเก็บของ จึงเข้าใจในบัดดล จากเสียงฝีเท้าแสดงถึงผู้คนจำนวนมาก คาดว่าสำนักบู๊ตึ๊งและองครักษ์เสื้อแพรคงต้านทานศัตรูไม่ไหว ได้แต่ปล่อยพวกมันมาทางเรือนเพลินบุปผา หวงไป่หวินจึงต้องทำหน้าที่ตามคำสั่งในอดีตของอาจารย์ เตรียมเปิดกลไกทำลายห้องเก็บของโดยเร็ว เด็กหนุ่มนึกนับถือความสามารถในการควบคุมอารมณ์ของกิเลนเงินแห่งวังหลวงยิ่ง จึงรีบอุ้มฟ่านไป่หนิงพาดบ่า อีกมือช้อนร่างซินแสเทวะแล้ววิ่งขึ้นบันไดไปทันที บนพื้นดินซึ่งมีแต่ซากดอกไม้เป็นตอตะโก กลายเป็นบริเวณโล่งแจ้งพลอยให้เห็นกลุ่มคนของสมาคมรัตติพิกลที่กำลังถาโถมมาแต่ไกล สือหย่งหลุนรีบหมุนตัวหนีไปทางทิศตรงข้าม อึดใจถัดมาเสียงกึกก้องกัมปนาทก็แผดตามหลัง แม้เตรียมใจไว้แล้วเด็กหนุ่มก็ยังตกใจจนเผลอยั้งฝีเท้า ตวัดหน้ากลับไปมองโดยพลัน ตำแหน่งซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของเรือนเพลินบุปผา บัดนี้เหลือเพียงชั้นดินยุบหายเป็นหลุมลึก ก่อฝุ่นฟุ้งตลบสูงเสียดฟ้า ยังกลิ่นดินปืนลอยปะปนในอากาศ คาดว่าเกิดจากกลไกเพื่อทำลายล้างสมบัติข้างในจนสิ้นซาก บรรดากองกำลังบุกรุกต่างนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ ก่อนจะมีด่านหน้าหลายคนปรี่เข้าไปหมายสำรวจเหตุไม่คาดฝัน นึกไม่ถึงว่าขอบหลุมกลับอ่อนยวบเพราะแรงระเบิด ดึงร่างผู้เคราะห์ร้ายหล่นหายพร้อมเสียงกรีดร้อง พวกที่เหลือยิ่งพากันชะงักมิกล้าผลีผลามอีก พอสือหย่งหลุนเริ่มตั้งสติได้ ค่อยพบว่าหวงไป่หวินมาอยู่ข้างกายตนเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ ชายผมเงินขบริมฝีปากแน่น นัยน์ตาสีเงินซึ่งเคยเยือกเย็นมาตลอดกลับปรากฏแต่สีแดงฉาน มันไม่หลุดคำพูดใด เพียงแผ่สองมือมารับร่างซินแสเทวะแล้วรุดนำหน้าไม่รีรอ เด็กหนุ่มถอนหายใจสลดทดท้อ เริ่มก้าวขาตามมันไปช้า ๆ ไม่กล้าหันกลับไปดูเบื้องหลังอีกแม้แต่น้อย... ********* จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 19:00:38

ความคิดเห็นที่ 2 จันทร์เสี้ยวแขวนห้อยกลางนภา เปิดโอกาสให้ดวงดาวเปล่งประกายอวดโฉม ทว่าแสงดาราริบหรี่มิอาจทดแทนความสว่างของดวงจันทรา พื้นพิภพจึงแลครึ้มหม่นหมอง แต่ถ้าเพ่งพินิจให้ดี ท่ามกลางราตรีมืดทะมึน ยังมีแสงโคมลอยเด่นอยู่กลางอากาศ ราวกับมีมือล่องหนจับมันขยับไปมา หรือภูตผีเห็นว่าโลกมนุษย์สุขสงบเกินไป จึงคิดมายั่วเย้ากลั่นแกล้งให้ตกใจเล่น จู่ ๆ โคมไฟก็หยุดอยู่กับที่ ตรงขอบแสงไฟคล้ายมีมือเคลื่อนไหวเล็กน้อย ที่แท้มิใช่ภูตผีแต่เป็นบุคคลผู้หนึ่งถือโคมไฟส่องทางยามค่ำคืน...โต่วอี้เหรินในชุดสีดำสนิท บุตรบุญธรรมสกุลโต่วย้ายโคมไปทางด้านหลัง เอ่ยเสียงเบา “ใคร?” ทางกำแพงซึ่งก่อบังถนนกระเบื้องตัดขวางในทิศนั้น สาวใช้อายุราวยี่สิบเศษก็ถือโคมไฟก้าวออกมาจากช่องประตูรูปครึ่งวงกลม พลางค้อมศีรษะแก่นายน้อย “คุณชายสาม ภารกิจครานี้คงทำให้เหน็ดเหนื่อยมิเบา” เมื่องูอสนีบาตหงเสี้ยนนำป้ายหยกขาวของพรรคมารเก่ากลับมาได้ ก็เป็นช่วงเวลาที่ต้องฉกฉวยความเร็วตัดหน้าฝ่ายตรงข้าม ผู้คนที่สนับสนุนนางรีบแยกย้ายไปส่งข่าวทันที ด้วยการบังคับบัญชาของประมุขรัตติพิกลที่มีเงารางเลือนคอยสั่งการไว้ล่วงหน้า ข่าวจึงกระจายไปเร็วยิ่ง เพียงสองวันหลังจากนั้นพันธมิตรซึ่งอยู่ไม่ไกลจากหุบเขาแดนสุรบุถต่างมาชุมนุมกันคับคั่ง พวกที่ต่อต้านหงเสี้ยนพากันร้อนรน หมายอาศัยช่วงจังหวะที่นางยังกลับมาไม่ถึงก่อการชิงความเป็นใหญ่ โต่วอี้เหรินรับคำสั่งจากบิดาบุญธรรมเข้าควบคุมสถานการณ์อย่างยากลำบาก ใช้เวลาหนึ่งคืนกับหนึ่งวันค่อยสยบผู้ต่อต้านได้ทั้งหมด ประเดิมความดีความชอบใหญ่หลวง เหตุการณ์ทุกอย่างเพิ่งผ่านพ้นเมื่อบ่ายนี้เอง สาวใช้เคยชินกับนิสัยสงบปากคำของบุรุษตรงหน้าเป็นอย่างดี จึงกล่าวต่อไม่รีบร้อน “เห็นว่าประมุขพรรคคนใหม่คงมาถึงช้าเพราะท่านถวนไห่หลงบาดเจ็บอยู่ ส่วนวานรเขากระดูกและวานรเขี้ยวกระดูก แม้ได้รับการช่วยเหลือจากกองกำลังพวกเราในภายหลัง หากเกิดความไม่พอใจที่ประมุขพาแต่ถวนไห่หลงหลบหนี จึงเรียกร้องเงินค่าจ้างแล้วผละจากไป ด้านบรรดาศิษย์ของซินแสเทวะก็เก็บตัวเงียบ ไม่ติดต่อกระทั่งสำนักบู๊ตึ๊งกับชาวยุทธ์ผู้เหลือรอด ท่านเจ้าบ้านโต่วสั่งให้เสาะหาข่าวคราวอย่างเร่งด่วน” “ระงับการหาข่าวศิษย์ซินแสเทวะไปก่อน” โต่วอี้เหรินเอ่ยเสียงเรียบ “พวกมันมีองครักษ์เสื้อแพรคอยดูแล หรือจัดการได้ง่ายดาย พวกเราพึ่งผ่านศึกใหญ่อย่าต้องเปลืองคนโดยใช่เหตุ ประเดี๋ยวข้าจะไปพูดกับท่านพ่อเอง” มันไม่แยแสสองพี่น้องวานรอยู่แล้ว และวิเคราะห์ได้ว่าที่หงเสี้ยนเลือกช่วยถวนไห่หลง เพราะอดีตหัวหน้าหน่วยทะลวงผู้นี้จะต้องเป็นปากเสียงเกลี้ยกล่อมคนที่เคยต่อต้านนาง มีประโยชน์กว่าสองพี่น้องวานรนัก จึงไม่สนใจเรื่องนี้อีก เตรียมสาวเท้าผละไป “เอ้อ คุณชายสาม ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ” พอเห็นสีหน้าเย็นชามองตอบมา สาวใช้ก็เกิดอาการประหวั่น รีบพูดระรัวก่อนตนเองจะเปลี่ยนความตั้งใจ “คะ...คือ คุณหนูสือช่วงนี้แทบไม่ทานอาหารเลยเจ้าค่ะ” “การดูแลนางให้ดีคือหน้าที่เจ้า ข้ากำชับนักหนามิใช่หรือ” “ตะ...แต่นางทั้งใจแข็งทั้งเฉลียวฉลาด ข้าแม้อ้อนวอนหลอกล่ออย่างไรก็สุดปัญญา จนกระทั่ง...เอ้อ...” “มีอันใดก็รีบว่ามา” “จะ...เจ้าค่ะ นางว่าถ้าได้พบหน้าท่าน ถึงจะยอมทานอาหารเจ้าค่ะ” บังเกิดความเงียบจากบุรุษผู้เร่งเร้าให้นางพูดมาตลอด สาวใช้ที่ก้มหน้าอยู่แอบเหลือบตามองด้วยความไม่แน่ใจ ในบรรดาเจ้านายตระกูลโต่วทุกคน คุณชายสามไม่เคยมีประวัติลงโทษพวกบ่าวไพร่อย่างไม่มีเหตุผลเหมือนเช่นผู้อื่น ทว่ามันก็เป็นคนซึ่งเข้าถึงยากที่สุด นางรับใช้มันมาสิบกว่าปี ยังมิเคยเดาอารมณ์นายน้อยได้แม่นยำ จะมีก็เพียงตอนพาสือจินหลิงกลับสู่หุบเขาแดนสุรบถ ที่มันแสดงให้เห็นถึงความห่วงใยต่อสาวน้อยผู้นี้ยิ่ง นางจึงยอมเสี่ยงมาเผยความต้องการของสือจินหลิงต่อมัน เพราะชั่งใจว่าถ้าคุณหนูสือมีอันเป็นไป ชะตากรรมนางคงเลวร้ายสุดหยั่ง เปลวไฟจากโคมวูบไหว ก่อเงาระริกอาบใบหน้านิ่งเฉยราวรูปสลัก แลดูเวิ้งว้างท่ามกลางสวนหย่อมขนาดใหญ่ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหุบเขาแดนสุรบถ ตอนที่โต่วจินเซิงย้ายคนของตนมายังที่นี่ มีจุดประสงค์เพื่อป้องกันฝ่ายธรรมะบุกมาแก้แค้นยังหมู่ตึกในเมืองหลวง ตามข้อตกลงมันจะได้ครอบครองส่วนหนึ่งของหุบเขาซึ่งเป็นที่ตั้งพรรคอสุราอาฆาต โดยเจ้าบ้านโต่วเคยส่งคนมาจัดเตรียมสถานที่ไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงสะดวกสบายไม่แพ้หมู่ตึกเดิมที่ละทิ้งมา นึกไม่ถึงว่าโต่วอี้เหรินผู้ได้รับสิทธิเลือกเรือนส่วนตัวเป็นคนแรก ๆ กลับชี้เอาบ้านพักหลังเล็กซึ่งห่างไกลผู้คน และหลานสาวตระกูลสือก็ถูกนำมาอาศัยทางห้องตะวันออกของเรือนหลังนี้ ห่างแค่มือเอื้อม หากราวมีกำแพงอันมองไม่เห็นกางกั้น นับแต่รับสือจินหลิงมาร่วมชายคา มันก็ไม่เคยย่างกรายสู่เรือนตะวันออกแม้แต่น้อย โต่วอี้เหรินขยับโคมไฟออกห่าง ความมืดบดบังทุกอย่างในแววตาเสียสิ้น พลางกล่าวแผ่วเบา “ไปจัดเตรียมอาหาร ข้าจะแวะเยี่ยมคุณหนูสือก่อน” สาวใช้กระวีกระวาดจากไป ส่วนโต่วอี้เหรินก็เข้าใกล้เรือนตะวันออกทีละนิด มันรู้ดีว่าวันแห่งการเผชิญหน้าต้องมาถึง หากยังพยายามยื้อยุดสุดสามารถ ผู้ห้ำหั่นคมอาวุธไม่หวาดกลัว กลับหวั่นเกรงสตรีแค่นางเดียว? เสียงเอี๊ยดอ๊าดของบานประตูผายกว้างเสียดแทงในความรู้สึก กระทั่งมันรวบรวมสติพินิจสู่ภายใน ลมหายใจก็พลันขาดห้วง โฉมสะคราญครึ่งนั่งครึ่งนอนบนตั่งริมหน้าต่าง เหม่อลอยดุจนกน้อยมองลอดกรงขัง ด้านนอกคือถนน...ที่ซึ่งมันจะผ่านสู่ห้องนอนตนทุกครั้ง นางดูมันก้าวเท้าไม่แลเหลียวกี่ร้อยเที่ยวกันแล้ว? ในที่สุด...สือจินหลิงก็ผินศีรษะมา วงหน้าซูบผอมอิดโรยพิลาสล้ำ หยาดน้ำแห่งความโศกสลดคลอเบ้ามิวางวาย หากนางยังคงเผยอยิ้มให้มัน ยิ้มบาดลึกเสียยิ่งกว่าศาสตราวุธใดในโลกหล้า กระนั้นบุรุษเช่นมันก็ยังเคลื่อนหารอยยิ้มนั้นอย่างหลงใหล หรือเพราะมันคือบุรุษโง่เขลา...ผู้รู้จักแต่ทำให้ตนและคนที่รักเจ็บปวด โต่วอี้เหรินคาดว่าตนเองโง่เขลาเกินกว่าจะตอบคำถามนี้ สาวใช้อีกคนในห้องก้มหัวคารวะเจ้าของบ้าน ก่อนงับประตูห้องจากไป ทิ้งให้โต่วอี้เหรินนั่งลงบนม้านั่งกลางห้องอย่างเงียบงัน สือจินหลิงเริ่มขยับกายเล็กน้อย พลอยให้ชายเสื้อลอยพริ้วบนอากาศ เนื้อผ้าบางเบาตัดเย็บอย่างปราณีต สวยงามทว่าไร้ความทนทาน เพียงรับน้ำหนักมากหน่อยก็จะฉีกขาดง่ายดาย ทั้งผ้าห่มนอน ม่านบังเตียง ผ้าคลุมโต๊ะ ล้วนทำจากผ้าชนิดนี้ ไม่เพียงเท่านั้น สิ่งประดับภายในห้อง ถ้ามิใช่ไม้ก็จะปั้นจากดินเหนียว ยังมีสาวใช้ผลัดกันดูแลใกล้ชิดตลอดเวลา ล้วนเผื่อป้องกันการคิดสั้นทุกวิถีทาง สิ่งที่โต่วอี้เหรินกลัวยิ่งกว่าการพบหน้านาง คือการจะไม่ได้พบนางตลอดไป... “ช่วงนี้ท่านดูมากธุระเหลือเกิน” “ทำไมเจ้าถึงไม่ทานข้าว” รอยยิ้มงามกว้างขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบซึ่งไปคนละทิศ พลางผายมือยังที่ว่างริมขอบตั่ง “ถ้าท่านยังนั่งอยู่ตรงนั้น ก็ไม่ช่วยให้ข้าทานข้าวได้” เสียงระบายลมหายใจจำยอมดังขึ้น พร้อมร่างสูงที่ก้าวมาหย่อนตัวข้างนาง กลิ่นกายนงคราญกระทบนาสิก ชวนเคลิบเคลิ้มมึนเมาเสียยิ่งกว่ายอดสุรา ขณะภวังค์ล่องลอยไปไกลโพ้น ก็ได้ยินสือจินหลิงกล่าวต่อว่า “ยังจำได้ไหม ตอนท่านแอบให้คนฝากจดหมายผ่านเพ่ยเพ่ยมานัดพบข้าครั้งแรก บอกจะพาข้าไปฟังเสียงนกร้อง พอข้ามายังจุดนัดพบ ยืนกับท่านอยู่ครึ่งค่อนวันก็มิได้สนับสำเนียงใด ครั้นเริ่มต่อว่าหาท่านเป็นคนหลอกลวง ท่านกลับ...” ประโยคหยุดชะงัก เมื่อฝ่ามือหยาบกร้านยื่นมาโอบแก้มนวลแผ่วเบา สือจินหลิงเอียงคอซุกกับฝ่ามือใหญ่ ยิ้มละไมราวจมในความฝัน “ใช่ ท่านก็ทำแบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากนั้น ข้าก็ได้ยินเสียงนกร้องจริง ๆ ทำนองสูงต่ำเพราะพริ้ง แม้คนธรรพ์ฝีมือเยี่ยมก็เลียนแบบมิได้” สาวใช้คนเดิมยกสำรับเข้ามา โต่วอี้เหรินรีบเอ่ยว่า “เจ้าทานข้าวหน่อยเถิดนะ” สือจินหลิงผละจากสัมผัสอ่อนละมุน ปรายตามองอาหารอย่างไม่กระตือรือล้น “ข้าไม่หิว” “แต่...เจ้าบอกว่าถ้าข้ามาแล้ว เจ้าจะยอมทานอาหาร...” “ท่านมาเพราะอยากให้ข้าทาน” สือจินหลิงตัดบท “แล้วคิดว่าข้าให้ท่านมาด้วยเหตุใดเล่า” บุรุษหนุ่มหลุบเปลือกตาชั่งใจพักใหญ่ ค่อยโบกมือเป็นเชิงไล่สาวใช้ออกไป จากนั้นหันมาส่งสายตาสงบนิ่งแก่นาง สือจินหลิงเอนหลังพิงพนักตั่งเต็มที่ ปล่อยตัวตามสบายขณะเอ่ยเรียบเรื่อย “ข้าเชิญท่านมาเพราะต้องการถามคำถาม...คำถามที่ท่านจะไม่มีวันตอบ” โต่วอี้เหรินยังคงสบตานาง “ข้ารู้ว่าเจ้าโกรธที่ถูกข้าหลอกใช้ แต่โปรดทราบเถิดว่าข้าเองก็เจ็บปวดกับเรื่องนี้อยู่เช่นกัน” สือจินหลิงทอดสายตาเหม่อลอย มือลูบคลำถุงผ้าแพรประจำตัวอย่างเผลอไผล พอนางมาถึงที่นี่ก็ถูกสาวใช้จับเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวทันที มีเพียงถุงผ้าใบนี้ซึ่งนางร้องขอเก็บไว้ สาวใช้อึกอักไม่แน่ใจก่อนหนึ่งในนั้นจะรุดหาย คาดว่าคงไปแจ้งต่อโต่วอี้เหรินด้านนอก ถึงได้รับคำอนุญาตในเวลาถัดมา บุตรบุญธรรมสกุลโต่วทราบที่มาของถุงผ้าใบนี้ดี จึงรวบมือนางมากุมไว้พลางว่า “ข้ามิอาจกระทำเช่นพี่รองของเจ้า ไม่ว่าอย่างไรสำหรับข้าครอบครัวต้องมาก่อนสิ่งอื่น ทว่าข้าขอให้สัจจะ หากไม่ขัดกับเรื่องนี้แล้ว ข้าทำให้เจ้าได้ทุกอย่าง” “ข้าเข้าใจ” “จะ...เจ้าเข้าใจจริง ๆ หรือ” “แน่นอน นั่นแสดงว่าข้าจะไม่มีวันเป็นครอบครัวท่านได้ ใช่หรือไม่” มือที่กุมนางไว้สะท้านสุดแรง ใบหน้าโต่วอี้เหรินบิดเบี้ยว หน้ากากน้ำแข็งพังทลายไม่มีชิ้นดี ครั้นแลสบแววตาเศร้าสลดผสานความรู้สึกผิดของมันเข้า สือจินหลิงก็สุดจะแข็งใจต่อไป จำต้องเบือนหน้าไปทางอื่น สูดลมหายใจก่อนเอ่ยว่า “ข้าหิวแล้ว” พักใหญ่กว่าสมองโต่วอี้เหรินจะเข้าใจความหมายนาง รีบกระวีกระวาดไปยกถ้วยน้ำแกงมาตักป้อนเอาใจ ทว่ามือที่เคยแต่จับกระบี่ดูแล้วขัดตายิ่ง สือจินหลิงเผลอยิ้มฉวยถ้วยมาถือไว้ “ข้าทานเองได้ ท่านไปทำงานเถอะ” แต่โต่วอี้เหรินยังคงนั่งมองนาง รอจนหลานสาวสกุลสือตักน้ำแกงเข้าปาก แววตามันก็ส่งประกายระยับราวเป็นคนละคนกับบุรุษจอมเย็นชาเมื่อก่อนหน้า สือจินหลิงฝืนทานอีกสองสามคำค่อยเอ่ยว่า “น้ำแกงอร่อยมาก แล้วอย่างอื่นเล่า” บุตรบุญธรรมสกุลโต่วรีบลุกไปหยิบชามข้าวต้มอีกครั้ง ทว่าคราวนี้เมื่อหันกลับมาก็พบว่านางวางถ้ายน้ำแกงลงข้างตัวเสียแล้ว “อ้าว ไม่ทานแล้วหรือ” “ไม่จำเป็นแล้วล่ะ” สายตาสือจินหลิงที่ทอดมองมา แฝงนัยซึ่งกระตุ้นให้มันหนาวเยือกทั่วสรรพางค์ เขวี้ยงชามข้าวในมือทิ้งเพื่อกระโจนมาหานางทันควัน ทว่าก็สายไปเสียแล้ว! ร่างโฉมงามลื่นมากองบนพื้นตั่งราวไร้น้ำหนัก โลหิตซึมจากมุมปากและลูกนัยน์ตาดั่งธารโลหิต โต่วอี้เหรินไม่แน่ใจว่าได้ตะโกนอันใดไปหรือไม่ ทราบแต่ว่าบรรดาสาวใช้ต่างกระแทกประตูเข้ามามองอย่างหวาดผวา ระหว่างมันประคองร่างผ่ายผอมแนบอก การป้องกันแน่นหนา สือจินหลิงเอายาพิษมาจากไหน! ข้อกังขานั้นมิต้องรอคอยคำตอบนาน ด้วยมือสือจินหลิงเลื่อนไปกุมถุงผ้าพร้อมว่ากระท่อนกระแท่น “นับแต่ที่บ้านรู้เรื่องเราสองคน ของซึ่งท่านเคยกำนัลไว้ล้วนถูกริบไปสิ้น ยกเว้นสิ่งเดียวที่ข้าแอบเก็บไว้” พอเห็นปากถุงผ้าซึ่งคลายกว้าง โต่วอี้เหรินก็เข้าใจในบัดดล สิ่งที่นางเก็บเอาไว้ คือยาเม็ดลูกกลอนพิษซึ่งมันเคยมอบให้ตอนสู้กับสองพี่น้องวานรอย่างจวนตัว สือจินหลิงคงซ่อนไว้ในถุงผ้าที่พกติดกาย จึงรอดพ้นการทำลายจากตระกูลสือ เพื่อนำมาใช้ปลิดชีวิตตน...ต่อหน้าต่อตามันในวันนี้! บุรุษหนุ่มอ้าปากร้องโดยไร้สุ้มเสียง ซบหน้ากับแก้มนวลก่อนสัมผัสถึงเปลือกตาหลุบพริ้ม กลิ่นคาวเลือดกระทบจมูก พริบตานั้นจึงได้สำนึกอย่างคลุ้มคลั่ง ...ว่ามันคือบุรุษผู้โง่เขลาที่สุดในใต้หล้า! ********* จบตอนที่ 93 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 19:04:16

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ tiger18, คุณ Psycho man, คุณลูนาติก และคุณ NUAOFFYHUB นะค้า คุณรุริกะ - link มันหายไปแล้วอ่ะ T_T คุณ GTW - ตอน 92 จบสนุก แต่ตอนนี้ดูท่าจะจบเศร้าอ่ะ T_T คุณ tiger18 - อย่าลืมมาคุยกันอีกนะค้า เค้าเหงา ^_^ คุณ scottie - link ที่ให้มาชอบมากเลยค่ะ! รีบเซฟเก็บไว้เวลาพล็อตตันจะได้เอามาใช้แก้ขัด ฮี่ ๆ แต่ละมุขช่างคลาสสิคอะไรเช่นนี้ ^_^ คุณนู - ห้ามทำหัวเราะกลบเกลื่อนน้า ^_^ คุณปฤษณะ - จะแหกกฎข้านี้เมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ จะรีบไปเป็นไทยมุง (ฮา) พูดถึงฉากระเบิดน้ำ ตอนเขียนฉากนี้ไม่ได้คิดถึงไกรทองเลยค่ะ แต่คิดถึงการ์ตูนดราก้อนบอลตอนที่โงคูให้พลังคลื่นเต่ามากกว่า ฮ่า ๆ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 19:14:37

ความคิดเห็นที่ 4 อะไรกัน!!!! ทำไมบทนี้มันดราม่าขนาดนี้ คุณจันทราพาฝัน ใจร้ายมาก งือ.... พราะรักจึงแค้น เพราะรักจึงสงสาร เพราะสงสารจึงเจ็บ เพราะเจ็บจึงยอม อะไรกัน หุหุ เป็นไง สาแก่ใจแล้วใช่ไหม โต่วอี้เหริน กับการกระทำที่ทรยศต่อความรู้สึกที่แท้จริงของตน หุหุ l,สมน้ำหน้า..ตายๆๆให้หมดไปเลย อ่ะก๊า..!!!!l จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 20:03:17

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณมากๆที่มาทักทายปอมนะคะ . . .  ตามมาส่ง จ้า จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 22:12:39

ความคิดเห็นที่ 6 มรณกรรมอำมหิต... ตอนเดียวตายสอง โอ้...จะรีบจบไปไหน หรือว่าอยากทำร้ายคนอ่านแบบคูณสอง สองคนต่างตายด้วยความรัก คนหนึ่งรักลูกศิษย์ อีกคนรักจัดหนัก ความรักความแค้นยังดำรงอยู่ต่อไป ทว่าชะตากรรมมิรู้จักคำว่าเมตตา มันดำเนินไปด้วยความเถรตรงแน่วแน่ ฉุดกระชากช่วงเวลาสงบสุขในอดีตจนสิ้น แล้วผลักไสกลับสู่ปัจุบันกาลอย่างไม่ปรานี เช่นคุณจันทร์ในวันนี้... ติดตามต่อไป ใครจะเป็นรายต่อไป... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 30 มี.ค. 55 22:46:39

ความคิดเห็นที่ 7 จะทำให้คุณชายสามโต่วเปลี่ยนไปได้หรือไม่หนอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 15:57:57

ความคิดเห็นที่ 8 เจ็บแต่จบ ชอบนะครับตอนนี้  รออ่านตอนต่อไปครับ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 15:59:37

ความคิดเห็นที่ 9 คนเขียนใจร้าย !!!  โป้ง จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 17:28:23

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่93 แล้ว เย่ๆๆ มาให้กำลังใจค่ะ คุณจันทร์ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 12:48:11

ความคิดเห็นที่ 11 ครบร้อยตอนแน่ ๆ อิอิ ปูลู เค้าไม่ได้หัวเราะกลบเกลื่อนน้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 20:44:38