ความคิดเห็นที่ 1 . “ใครเหรอคะอาทัช?”  ณิชนันท์ถามขึ้นมาขณะเดินกลับเข้าไปในอาคาร พร้อมๆ กับคุณอาหนุ่ม “เพื่อน รุ่นพี่อาเองแหละ” “เอะ พูดแปลกๆ ตกลงเขาป็นเพื่อน หรือเป็นรุ่นพี่กันแน่” ณิชนันท์แกล้งถามอย่างขำๆ ทำให้นนทัชยิ้มน้อยๆ ก่อนจะอธิบาย “เป็นทั้งเพื่อน และรุ่นพี่ของอาในคราวเดียวกัน” “มิน่าล่ะ ถึงได้มาเอากุญแกจรถจากอาอาทัชได้ง่ายๆ  นี่ถ้าอาทัชมาช้าไปกว่านี้สักนิด ก็เกือบจะเกิดการวางมวยกันอยู่แล้วเชียว” “แน๊ะ เก่งขนาดนั้นถึงขนาดสามารถวางมวยกับเขาผู้ชายตัวโตๆ ได้ตั้งเมื่อไหร่กันเชียวหลานอา  เมื่อก่อนเห็นเหย๊าะๆ แหย๊ะๆ ตอนนี้ดูเอาเรื่องคนขึ้นมาเลยนะ” นนทัชแกล้งแซวอย่างอารมณ์ดี “เอาเรื่อง เพลินเอาแน่ๆ ค่ะ ถ้าเรื่องนั้นมันมาทำให้คนที่เพลินรักเดือดร้อน” สีหน้าหญิงสาวดูมีอาการเคร่งเครียดขึ้นมาทันที  จนนนทัชก็จับได้ว่า  ณิชนันท์กำลังพูดไปกระทบถึงใครบางคนเข้า  เขาจึงรีบเปลี่ยนเรื่องด้วยน้ำเสียงที่ดูขรึมขึ้น “แล้วนี่ ทานข้าวกลางวันมารึยัง” “เรียบร้อยแล้วค่ะอาทัช  เพลินออกไปทานกับเพื่อนๆ เพิ่งกลับเข้ามาแล้วดันมาเจอเรื่องเมื่อครู่นั่นแหละ ” หญิงสาวหันมาตอบคำถามเบาๆ  ก่อนจะกลับมาครุ่นคิดถึงสาเหตุจริงๆ ที่เธอไม่อยากทานอาหารที่นี่พร้อมบิดา  เธอเลยโทร.นัดเพื่อนๆ ที่พอยังรวมตัวกันได้ให้ออกไปทานอาหารด้วยกัน  นั่นเป็นเพราะว่า ช่วงกลางวันเธอไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้เรื่องของบิดากับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว   พักนี้เธอไม่สบายใจในท่าทีของบิดาที่มีต่อแม่ผู้หญิงคนนั้น เธอไม่อยากให้เป็นไปอย่างที่เธอสังหรณ์ใจเลยจริงๆ  ตอนนี้เธอรู้สึกว่าที่บ้านและที่บริษัทนี่เริ่มเป็นอะไรที่ห่างไกลตัวเองนัก หลังจากตอบคำถามนนทัชไปแล้วนั้น  เธอก็ปลดปล่อยให้อารมณ์จมอยู่ในภวังค์ถึงหญิงสาวอีกคน     ณิชนันท์คิดพลางเหลือบสายตาไปดูใบหน้าผู้เป็นอาสลับกัน แล้วอาทัชของเธอเล่ากับหญิงงสาวที่ตนเองมีใจให้นั้น... จะรู้สึกสังหรณ์ใจเหมือนกันกับตัวเธอบ้างหรือเปล่าหนอ? . เนื่องจากการเสนอความคิดของมนัญชยาที่ต้องการให้บริษัทจากที่จะรับผลิตอัญมณีตามเออร์เดอร์มา มาเป็นการออกแบบเครื่องประดับของตนเองแล้วนำไปเสนอขาย ให้ลูกค้าแทน ซึ่งไอเดียนี้เองที่ทำให้บริษัทต้องมีการปรับทิศทางธุรกิจากการรับจ้างผลิตตามความต้องการของลูกค้า มาสู่การออกแบบแล้วนำไปเสนอขายเสียเอง   และนั่นเองที่ทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลงมากมายภายในเวลาไม่กี่วันต่อจากนั้น   และวันนึงขณะที่ณิชนันท์หลบเลี่ยงความวุ่นวายและ เครียดจากการทำงานโดยการออกมาเดินออกมาผ่อนคลาย   หญิงสาวชะโงกหน้ามองไปยังชั้นล่างของบริษัทที่เป็น โชว์รูม สำหรับโชว์สินค้า  ตอนนี้กำลังมีพนักงานสาวสวยๆ กำลังทำหน้าที่ของตัวเองต่อลูกค้าที่แวะเวียนเข้ามาเยี่ยมชมอัญมณีอย่างไม่ขาดสาย จังหวะหนึ่งที่ณิชนันท์ตวัดสายตาขึ้นจากภาพด้านล่างขึ้นมา  หญิงสาวถึงกลับมีอาการประหม่า สายตาคมคู่หนึ่งที่มีแววระยิบบางประการฉาบอยู่  และทันทีที่ทราบได้ว่าเขาก็คือบุรุษที่เธอบังเอิญเจอวันนั้น  แถมเพียงพบหน้ากันครั้งแรกก็เกิดความเข้าใจผิดกันอย่างหน้าขายหน้าด้วยแล้ว ก็ทำให้ณิชนันท์แสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา  แล้วรีบหมุนตัวเพื่อจะหลบหน้าหลบตาเขาโดยเร็ว   ปราชญ์ที่ต้องมาที่นี่บ่อยขึ้นเพื่อมาดูแลการวางระบบ ชอฟแวร์ที่ที่นี่ได้ใช้บริการจากบริษัทของตนเองอันที่จริงเรื่องงานไม่ใช่เหตุผลหลักที่ทำให้เขาแกล้งเข้ามาดูความเรียบร้อยของงานด้วยตัวเอง แต่นั่นเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นที่เห็นเขาแล้วเธอรีบหันหลังหนีอย่างนึกอายขายขี้หน้าตัวเอง มากกว่า   ที่เป็นสาเหตุอันแท้จริงในการมาที่นี่แต่ละครั้งของตน ปราญช์ลอบยิ้มอย่างนึกขำอย่างทันใด  เขาว่าหญิงสาวคนนี้เห็นเขาแล้วเพราะตอนที่หญิงสาวเหลียวมาสายตานั้นสบกันพอดี พอรู้ว่าเป็นใคร เธอก็หันหลังหนีทำทีรีบเดินๆ หนี  ซึ่งปราญช์เองก็นึกสนุกโดยสาวเท้าให้ไวขึ้นเพื่อจะได้ทันเธอ  และพออยู่ในระยะที่เสมอกัน เขาจึงเอ่ยทักเธออย่างอารมณ์ดี “สวัสดีครับ” “คะ เอ่อ ค่ะ สวัสดีค่ะ” ณิชนันท์หันไปเอ่ยตอบเขา ด้วยอาการประหม่าอายอย่างเห็นได้ชัด  และนั่นยิ่งทำให้ปราญช์แอบขำอยู่กับตัวเอง “คงไม่จำเป็นที่ต้องแนะนำตัวกันอีกแล้วนะครับ  เราเคยพบหน้ากันมากกว่าสามครั้งแล้วนี่” ปราญช์เอ่ยเตือนความจำให้กับเธอ  ครั้งแรกที่เจอกันก็วันที่เธอทึกทักว่าเขาเป็นโจร  ส่วนอีกสองสามครั้งก็พบหน้าที่บริษัทนี้เนื่องจากบริษัทปราญช์นั้นมารับผิดชอบการวางระบบคอมพิวเตอร์และโปรแกรมนั้นให้ใหม่หมด เขาจึงต้องตามมาดูงานด้วย  และที่สำคัญที่เขารู้สึกว่ามาที่นี่ ต้องได้เจอหน้าใครบางคนแน่ๆ  และใครบางคนทีว่านั้นก็คือผู้หญิงที่ทำให้เขาอารมณ์ดี นับตั้งแต่ที่บังเอิญได้รู้จักกับเธอครั้งแรกนั่นเอง   แต่เขาก็ไม่ได้มีโอกาสได้คุยกับเธออย่างเป็นทางการเพราะเธอคอยแต่จะเดินหนีเขาบ้าง  ยิ้มให้แหยๆ เวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นบ้าง เท่านั้น “มาหาอาทัชหรือคะ” ณิชนันท์ถาม อย่างไม่รู้ว่าจะถามอะไรที่ดีไปกว่านี้ “ครับ แวะมาเยี่ยมแล้วมาดูว่างานทางนี้  ว่าชอฟแวร์ที่ให้ใช้ได้ดีหรือเปล่า” “อ้อ ถ้าอย่างนั้นต้องไปถามอีกคนน่าจะได้คำตอบกว่า!” น้ำเสียงติดประชดทำให้ปราญช์เลิกคิ้วมองขึ้นข้างตัวอย่างสนใจ  เหตุใด จู่ๆ น้ำเสียงเรื่อยๆ ของเธอจึงเปลี่ยนเป็นระดับที่หนักแน่นขึ้น ณิชนันท์รู้ว่าตัวเองกำลังกล่าวกระทบไปถึงหญิงสาวอีกคน เพราะหญิงสาวคนนั้นเป็นคนเสนอไอเดียนี้  เลยทำให้บริษัทต้องรื้อระบบต่างๆ เพื่อให้เข้ากับงานที่มัญชยาเสนอมา  และด้วยสาเหตุนี้เองที่ช่วงหลายๆ วันที่ผ่านมา  ทำให้หลายคนในบริษัทนี้รู้ทึ่งและชื่นชมในความคิดของมนัญชยามากขึ้นด้วย   เลยทำให้คนที่ถูกชื่นชมเริ่มทำผยอง พองขน   บางครั้ง บางคราวณิชนันท์ก็รู้สึกว่าอีกฝ่าย คอยแต่จะทำตัวให้เธอเด่น ให้ตัวณิชนันท์ได้เห็นถึงความสำคัญของตัวเอง   โดยเฉพาะทางบิดาและคุณอาของเธอเอง  ทั้งคู่ต่างก็หลงใหลหญิงสาวผู้นั้นจนลืมไปแล้วว่ามีเธออยู่ทำงานในบริษัทนี้ด้วยกัน ณิชนันท์เผลอคิดอะไรไปเรื่อยๆ   เมื่อรู้สึกขึ้นแล้วว่าคนข้างๆ จะเงียบไปเลย  ทำให้หญิงสาวเหลียวกลับมา เห็นปราญช์กำลังกดคิ้วเข้าหากันเหมือนใช้ความคิดอยู่   คงเป็นน้ำเสียงและและคำพูดของตัวเองเมื่อครู่กระมัง ที่ทำให้คนดูติดใจสงสัยใจน้ำเสียงของเธอขึ้นมา “อ่ะ เปล่าๆ หรอกค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ณิชนันท์ปฏิเสธ  ปราญช์เลิกคิ้ว ท่าทางเธอเหมือนไม่อยากพูดอะไร “บริษัทนี้ดีนะ” ปราญช์เอ่ยเรื่อยๆ ขึ้นมาอีกครั้ง “คะ?” “ก็ร่มรื่นดี” เขาอธิบายเพิ่มขึ้นมาอีกนิด “อ้อ แม่  หมายถึงคุณแม่น่ะค่ะ ท่านชอบต้นไม้  ท่านเลยหาต้นไม้มาปลูก  ตามที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นชั้นบน ชั้นล่าง   อย่างที่คุณปราญช์เห็นนั่นแหละค่ะ เต็มไปด้วยกระถางต้นไม้วางไว้หลายที่  ส่วนที่สวนข้างล่างท่านก็จัดเอง ” “แล้วตอนนี้ท่านอยู่ไหนเสียล่ะครับ?” เขาถามอย่างสนใจ เพราะเขามาที่บริษัทหลายครั้ง ไม่ค่อยได้พบหน้าพี่สะใภ้คนดีของนนทัชเลย ซึ่งชายหนุ่มอีกคนที่เขาหมายถึงนั้น ออกจะพูดทำนองชื่นชม และให้ความเคารพในตัวพี่สะใภ้คนดีเป็นอย่างมาก “ตอนนี้คุณแม่อยู่บ้าน  ท่านไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี้อีกแล้วค่ะ  ท่านกลับไปดูแลบ้านเหมือนเดิมค่ะ”   เธอตอบน้ำเสียงเธอดูแปร่ง ไปเล็กน้อย  แล้วรีบกลบเกลื่อน  ปราญเองก็จับได้ จนคิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าด้วยกันอีกหน  ยิ่งเหมือนเธอพยายามก้มหน้า หลบซ่อนบางอย่างเอาไว้ก็ยิ่งดูทำให้เขาสนอกสนใจ   แต่แล้วเหมือนเธอจะปัดๆ ความรู้สึกนั้นออกไป แล้วเงยหน้าขึ้นมาแล้วถามเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ว่าแต่ แล้วนี่คุณจะไปไหนเหรอคะ”   “แวะมาดูความเรียบร้อย  และมาคุยกับทัช  เห็นทางนี้ไม่มีปีญหาอะไรแล้ว ก็ กำลังจะกลับพอดี” เขาตอบ แล้วเว้นจังหวะเอาไว้นิดนึง  “แต่ก่อนที่จะกลับ” “คะ?” ณิชนันท์ถามขึ้น “ไปดื่มกาแฟเป็นเพื่อผมหน่อยมั้ย” คนถูกชวนเอาดื้อๆ ชะงัก  อย่างนี้ คงไม่ใช่เขากำลังจะจีบเธอหรอกนะ   “พอดีผมอยากดื่มกาแฟ จะชวนนนทัชแต่รายนั้นบอกว่าไม่ว่าง   ถ้ายังไงไม่รังเกียจผม  ไปนั่งทานเป็นเพื่อนผมหน่อยได้มั้ยครับ”  เขาพยายามเชื้อเชิญอย่างสุภุาพที่สุด ทางณิชนันท์เองก็ลังเล แต่ยามนึกถึงเรื่องที่เธอเข้าใจเขาผิด  เลยทำให้เธอคิดอะไรขึ้นมา  ว่าแล้วหญิงสาวเลยฉีกยิ้ม ตอบตกลง แล้วพูดไปก่อนว่า “งั้นก็ได้ค่ะ ใกล้ๆ กันนี้มีร้านกาแฟเปิดใหม่ แต่มีข้อแม้นะคะ เพลินขอเลี้ยงคุณสำหรับเรื่องที่เข้าใจผิดกันวันนั้น” ปราญช์ขยับปาก ทำทีจะขอเป็นฝ่ายเลี้ยงเอง แต่แล้ว หญิงสาวก็ชิงดักคอขึ้นมาเสียก่อน “ห้ามปฏิเสธ  ไม่งั้นเพลินไม่ไปนะคะ บอกไว้ก่อน ” “ตกลงครับ”   และแล้วปราญช์ก็หัวเราะน้อยๆ พร้อมกับค้อมศีรษะลงเล็กน้อย เหมือนกับการยอมแพ้   จากนั้นคนทั้งคู่จะเดินออกไปจากบริษัทพร้อมกัน และในขณะนั้นเองมนัญชยาที่เดินผ่านมาทางนี้พอดีทันเห็นหลังของชายหนุ่มหญิงสาวไวๆ ตัวเองก็หยุดแล้วเพ่งสายตามองตามไปอย่างสนอกสนใจ เพราะหญิงสาวคนนั้นที่เดินออกไป เธอจดจำได้อย่างแม่นยำว่า คือ ณิชนันท์ ส่วนผู้ชายที่เห็นเพียงหลังไวๆ แล้วโครงสร้างรูปร่างที่ค่อนข้างคุ้นคาผู้นั้น เป็นใครกัน ไม่ใช่ นนทัช  ถึงนันทัชจะสูงแต่รูปร่างก็ไม่ได้ผึ่งผายน่ามองเท่านั้นเลย จะว่าเป็นคุณลุงธีร์ก็ไม่ใช่ เพราะเธอเพิ่งผละจากห้องทำงานท่านมาแท้ๆ หรือว่าจะเป็นเขาคนนั้น   คนที่ช่วงนี้มักจะแวะเวียนมานี่ที่บ่อยๆ    …คุณปราญช์! (มีต่อ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:48:30

ความคิดเห็นที่ 2 . หลังจากพักดื่มกาแฟ เป็นเวลาครึ่ง ชั่วโมงณิชนันท์ก็กลับเข้ามาในบริษัทอีกครั้ง  ยามพลักบานประตูที่เป็นกระจกเนื้อหนาเข้ามาภายใน ก็ต้องพบกับความเย็นฉ่ำของเครื่องปรับอากาศ  หญิงสาวเดินผ่านพนักงานที่อยู่ตรงประจำโชว์รูมที่ค่อนข้างรู้จักกันดี เธอจึงยิ้มให้อย่างเป็นกันเองต่อพนักงานเหล่านั้น  ขณะสาวเท้าขึ้นบันได ไปยังชั้นสองซึ่งเป็นสำนักงาน ณิชนนท์สะดุดเท้าไปนิด   “ไปไหนมาเหรอ” น้ำเสียงที่ราบเรียบค่อนข้างจะห้วนเอ่ยดังขึ้น  ทำเอาณิชนันท์เหลียวกลับมาทันที แล้วเธอก็บอกกับตัวเองว่า  ไม่ได้ผิดไปจากที่คาดเอาไว้เลยว่า น้ำเสียงเรียบติดห้วนๆ เช่นนี้คือใคร “ถามทำไม?”    ณิชนันท์ถามกลับไปอย่างเร็ว  ร้อยวันพันปี ไม่เห็นหญิงสาวคนนี้จะแสดงออกอย่างสนใจไถ่ถามว่าเธอจะออกกไปไหน อย่างไรบ้าง จู่ๆ มาถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย   ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจ “เมื่อกี้  เธออออกไปกับใครเหรอ”   มนัญชยาถามด้วยความร้อนรุ่มอยู่บ้าง อยากรู้ให้มันแน่ชัดไปเลยว่า ณิชนันท์ออกไปข้างนอกกับใคร  ซึ่งก่อนหน้านี้ เธอก็ลองลงมาสอบถามจากปากของพนักงานที่อยู่ประจำตรงโชว์รูม แต่แล้วก็ไม่มีใครให้คำตอบที่พอใจแก่เธอได้เลยสักคน  เพราะทุกคนไม่รู้จักว่าหนุ่มปริศนาผู้นั้นเป็นใคร   ณิชนันท์สบตากับมนัญชยาอย่างตรงไปตรงมาอีกครั้ง  ยิ่งสบ ก็ยิ่งเห็นแววตาของอีกฝ่ายบ่งบอกว่าอยากรู้เหลือเกินว่าเธอออกไปที่ไหน กับใคร  ซึ่งณิชนันท์ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามนัญชยาจะมาอยากรู้เรื่องของเธออย่างมากมายทำไมกัน แทนที่จะตอบ  ณิชนันท์เลยแกล้งยียวนไปว่า  “เธอจะอยากรู้ไปทำไม ร้อยวันพันปี เคยไถ่ถามหรือว่าฉันจะออกไปที่ไหนกับใคร” มนัญชยา เป็นฝ่ายชะงักบ้าง   ความอยากรู้มีมากกว่าที่อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับอีกฝ่าย   เมื่อเห็นมนัญชยาชะงัก ไม่พูดอะไรอีก  ณิชนันท์จึงรีบเดินกลับไปทำงานของตัวเองเสีย โดยไม่ได้ให้คำตอบอย่างที่มนัญชยาต้องการว่าแล้วตกลง ผู้ชายที่ณิชนันท์เดืนออกไปด้วยกันนั่น เป็นใครกันแน่ๆ หลังจากที่ธีริทธิ์ตัดสินใจเปลี่ยนการดำเนินงานของบริษัทจากแค่รับจ้างผลิตอัญมณีต่างๆ ให้กับลูกค้ามาเป็นการออกแบบเองแล้วนำเสนอขาย เพื่อแก้ไขปัญหาที่บริษัทประสบมาช่วงหลังนั่นคือ ลูกค้าที่เคยมาใช้บริการต่างก็เบนไปหาบริษัทรับจ้างผลิตอื่นๆ แทนเนื่องจากค่ารับจ้างผลิตนั้นถูกกว่า     การที่เขาเปลี่ยนการดำเนินงานของบริษัทนั้นก็มาจากไอเดียของมนัญชยาด้วย และหญิงสาวก็ได้ย้ายตำแหน่งมาทำหน้าที่นี้คือออกแบบเครื่องประดับ  โดยความคิดและผลงานของมนัญชยาหลังจากนั้นมา สามารถช่วยให้บริษัทหลุดพ้นภาวะวิกฤติขึ้นมาอีกครั้ง  หลายคนไม่นึกจะเชื่อว่า มนัญชยามีพรสวรรค์ในเรื่องการออกแบบเครื่องประดับต่างๆ จึงไม่แปลกใจเลยว่า มนัญชยาจะได้รับการชื่นชมจากทุกฝ่าย  แน่นอนว่า เสียงชื่นชมจากใครก็ไม่เท่ากับเสียงชื่นชมจาก ธีริทธิ์และนนทัชเอง  ภายในเวลาไม่นาน  เธอจึงกลายเป็นคนโปรดของใครหลายคนในบริษัทนี้ วันนี้มีการนัดประชุมของบริษัทจากหลายๆ ฝ่าย การประชุมเป็นการชี้แจง และรับทราบถึงผลประกอบการและปัญหาของการทำงาน  ซึ่งผลประกอบการดูเหมือนจะได้ความสนอกสนใจจากที่ประชุมมากกว่าเรื่อง ปัญหาในการทำงาน  ขณะที่เกือบจะเสร็จสิ้นการประชุม  ท้ายๆ ธีริทธิ์จึงแจ้งเรื่องหนึ่งเอาไว้    นั่นก็คือ การที่บริษัทสามารถรอดพ้นภาวะวิกฤติขึ้นมาก็เนื่องด้วยความร่วมมือของหลายๆ ฝ่าย  และได้กล่าวชื่นชมและขอบคุณมนัญชยาที่เป็นคนสำคัญ  ดังนั้นเขาจึงเสนอให้จัดงานเลี้ยงสังสรรค์ร่วมกันระหว่างผู้บริหารและพนักงาน   หลังจากเขาแจ้งข่าวนี้  ในที่ประชุมจึงมีการปรบมือให้กำลังใจมัญชยา หญิงสาวผุดลุกขอบคุณสำหรับเสียงชื่นชมเหล่านั้น  ขณะลุกขื้นกวาดสายตารอยยิ้มบนใบหน้าไปทั่วๆ ห้องประชุม มนัญชยาก็สะดุดเข้ากับใบหน้าเรียบเฉยและสายตาไม่ยินดี ยินร้ายของณิชนันท์ หญิงสาวจงใจหยุดสายตาไว้ตรงนี้ให้เนิ่นนานแ ละกระตุกยิ้มที่มุมปากแต่เล็กนอย พอให้ หญิงสาวคนดังกล่าวรู้สึกอะไรขึ้นมาบ้าง ตลอดเวลาที่ผ่านมาถึงจะเป็นเวลาไม่มากนัก  แต่สำหรับมนัญชยาแล้ว เธอรู้สึกว่าช่างทำให้ตัวเองมีความสุข กับการได้รับการยอมรับ ทั้งจากผู้ร่วมงานและ ที่สำคัญจากธีริทธิ์และนนทัช  หัวใจของเธอมันพองโตไปด้วยความรู้สึกดีๆ  จนอยากจะให้ณิชนันท์ ไม่อาจจะหลอกตัวเองได้ว่า แท้จริงแล้ว ตัวของเธอนั้นมีความสำคัญต่อที่นี่และที่บ้านหลังนั้นมากกว่า ณิชนันท์ มันยังน้อยไป  เธอต้องทำให้ได้มากกว่านี้สิ  ถึงจะทำให้ณิชนันท์ร้อนรุ่มใจ และรู้สึกว่า เธอเหนือกว่าณิชนันท์! มนัญชยาบอกกับตัวเองอย่างสะใจ  และกระตุกยิ้มที่มุมปากนิดๆ  อีกครั้ง ก่อนจะ ดึงสายตาหนีจากหญิงสาวคนนี้อย่างไม่อยากจะแยแสนัก ทางณิชนันท์พยายามควบคุมความรู้สึกที่พลุ่งพล่านนั้นเอาไว้  แม้สายตาและรอยยิ้ม เมื่อครู่จะเยาะเย้ยดูถูกตัวเธออยู่ไม่น้อยก็ตาม พอเสร็จสิ้นจากการประชุม หญิงสาวจึงรีบหลีกออกจากห้องประชุมที่แสนจะอึดอึดไปก่อนผู้อื่น  ทิ้งให้คนที่เหลือพูดคุยกับมนัญชยาอย่างชื่นชม โดยมีสายตาของมนัญชยามองตามหลังอย่างสาแก่ใจ เย็นวันนั้นขณะทานข้าวกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา จู่ๆ มนัญชาเอ่ย ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะเกรงอก เกรงใจขึ้นมา “งานเลี้ยงที่คุณลุงจะจัดให้กับคนที่บริษัท” “หึ?”  ธีริทธิ์คว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่มกลั้วคอ พลางเอ่ยถามหญิงสาว “ฝ้ายอยากจะเสนอว่า น่าจะมาจัดที่บ้านนี้นะคะ” “ทำไมล่ะ?”   “ก็  …ฝ้ายมานึกๆ ว่า ตลอดเวลาที่ฝ้ายมาอยู่ที่นี่นั้น บ้านหลังนี้ไม่ค่อยได้จัดงานเสี้ยงสังสรรค์อะไรเลย  ฝ้ายนึก อยากจะให้บ้านหลังนี้มีบรรยากาศดีๆ น่าจดจำ สักครั้งหนึ่งร่วมกันน่ะค่ะ” หญิงสาวอธิบายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม  ซึ่งต่างก็เรียกสายตาสนอก สนใจจากธิริทธิ์และนนทัชได้เป็นอย่างดี   ทางณิชนันท์และมารดาต่างก็หันมาสบสายตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทั้งคู่ต่างก็เกิดความรู้สึกระอั่กกระอ่วนขึ้นมาอย่างพร้อมกัน  ขณะนั้นเอง ณิชนันท์เหมือนจะเอ่ยรวน แต่ผู้เป็นแม่รีบเอื้อมมือสะกิดพลางส่ายหน้าน้อย ๆ เชิงปรามว่าอย่าง เพิ่งเพราะ ตอนนี้มนัญชยาเป็นที่โปรดปรานของธีริทธิ์มากแค่ไหน   ขืนณิชนันท์พูดขัดคอหญิงสาวคนนี้ขึ้นมา  ธีริทธ์ต้องดุผู้เป็นลูกสาวเช่นณิชนันท์แน่ๆ “ก็ดีนะ  น่าสนใจนะครับ ผมว่าน่าจะให้ที่บ้านนี้มีบรรยากาศอย่างนั้นบ้าง  นานแล้วนะครับที่บ้านหลังนี้ไม่ได้มีงานเลี้ยงสังสรรค์อะไร  อีกอย่าง  ตรงสนามหญ้าก็กว้างพอที่จะให้คนทั้งบริษัทมาฉลองกันอย่างไม่น่าอึดอัดอีกด้วย   ให้คนมาแตกแต่งจัดสถานที่อีกนิดก็ใช้ได้เลย” นนทัชเสนอ พลางส่งสายตาและรอยยิ้มที่เอื้อเอ็นดูหญิงสาวอีกคนอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งธีริทธ์เห็นเข้า จำต้องเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มกลั้วคออีกรอบ  เพราะรู้สึกว่า เกิดอาการกลืนอาหารลงคออย่างยากลำบากขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ค่ะ ฝ้ายก็คิดอย่างคุณทัช”  หญิงสาวเอ่ยตอบรับอย่างอ่อนหวาน   “ถ้าจะมาจัดงานเลี้ยงที่นี่ ฝ้ายถือโอกาสขออะไรอีกสักอย่างนะคะคุณลุง” หญิงสาวเอ่ย พลางเบือนหน้าไปทางธีริทธิ์ ซึ่งแน่นอนว่า  สิ่งที่หญิงสาวคนนี้อยากได้ ลงทุนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานอย่างน่าฟังอย่างนี้ จะทำให้ณิชนันท์และชุติมนต้องรอฟังอย่างใจจดใจจ่อขึ้นมา   “หนูฝ้ายอยากได้อะไรอีกล่ะ” ก่อนจะตอบ มนัญชยาเบือนสายตาไปทางชุติมนเล็กน้อย  “ฝ้ายอยากให้คุณป้าเป็นผู้ดูเรื่องอาหารและเครื่องดื่มทั้งหมดภายในงานนี้ค่ะ”   ทั้งณิชนันท์และชุติมนต่างเบนสายตากลับมาสบกันอีกครั้ง และคราวนี้ณิชนันท์รีบเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วย ก่อนที่มารดาจะทันปราม “ไม่ได้หรอก!” ทุกคนต่างเบือนมาทางหนึ่งเสียงที่ค้านออกมาอย่างไม่เห็นด้วย   การที่ณิชนันท์ค้านเพราะตัวเองรู้ดีว่า การให้มารดาเธอเป็น:-)านในเรื่องอาหารและเครื่องดื่ม   ตัวของมนัญชยาจงใจแกล้งท่านทางอ้อมชัด ๆ งานนี้เป็นงานที่เหน็ดเหนื่อยเอาการ   หากหญิงสาวคนดังกล่าวมีความปารถนาดีต่อมารดาเธอจริงย่อมต้องมองออก และต้องรู้จักเกรงใจด้วย “ทำไมล่ะ?” ธีริทธิ์ถามเหมือนไม่มีความเข้าใจ ไม่รู้จริงๆ “ก็ เพลินห่วงว่าคุณแม่จะเหนื่อยน่ะสิคะพ่อ  อาทัช” ณิชนันท์อธิบาย ทางมนัญชยารี่นัยน์ตาลง   ณิชนันท์ย่อมต้องรู้ทันกว่าคนอื่นที่อยู่ที่โต๊ะนี้แน่ๆ  แน่อยู่แล้ว ตอนนี้ทางเธอและณิชนันท์เหมือนต่างฝ่ายต่างรู้อะไรๆ ในกันและกันดี  หากจะขยับไปไหนนิดก็รู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายคิดที่จะทำอะไร  แต่ถึงแม้ณิชนันท์จะรู้ทันเธอก็ไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ  ตรงกันข้าม  กับยิ่งทำให้เธอเดินหน้าเกมส์นี้ต่อไป เพื่อที่จะได้รู้ว่า   ยกนี้ใครจะชนะ   ว่าแล้วมนัญชยาก็หันไปเอ่ยขอกับธีริทธิ์ต่อ  “นะคะคุณลุง  ฝ้ายไม่ได้อยากจะเห็นคุณป้าเหนื่อยหรือว่าอะไร  แต่ฝ้ายมองว่า คุณป้าทำอาหารและเครื่องดื่มอร่อยๆ อยากให้ทุกคนได้ดื่มและทาน  ก็แค่นั้น”   ธีริทธิ์หันไปถามเจ้าตัวต่อทันที “มน ว่ายังไงคุณ?” ชุตินมนเหลียวมองหน้าลูกสาว แล้วตัดสินใจยุติปัญหาเล็กๆ ที่โต๊ะอาหารก่อนที่มันจะบานปลายเป็นปัญหาใหญ่  “ ค่ะ มนจะรับให้เอง”   “แม่คะ!”  ณิชนันท์ค้านออกมาอย่างไม่เห็นด้วย และก่อนที่ณิชนันท์จะทันได้เอ่ยอะไรขึ้นมา  ชุติมนจึงขอตัวลุกออกจากโต๊ะอาหาร อย่างที่ไม่ยอมสบสายตากับคนอื่นๆ แม้กระทั่งบุตรสาวที่พยายามจะมองหน้าตัวเองให้ได้   “อิ่ม แล้วขอตัวก่อนนะ จะไปอาบน้ำแล้วล่ะ” แล้วณิชนันท์ที่หันไปมองมารดา  ก่อนจะตัดสินใจผุดลุกขึ้นวิ่งตามมารดาไป “ฝ้ายมาคิด จริงๆ ก็เป็นการรบกวนคุณป้า  ถ้ายังไง ก็…” มนัญชยาเอ่ยขึ้นมาอย่างเกรงใจทันที เมื่อเห็นสายตาของธีริทธิ์มองตามภรรยาอย่างเห็นใจขึ้น   “ไม่หรอก   ป้ามนก็รับปากแล้วนี่ คิดมาก  ทานอาหารต่อเถอะ” เท่านั้นก็ได้ความสมใจจากมนัญชยาแล้ว หญิงสาวแกล้งยิ้มอย่างอ่อนๆ ก่อนจะค่อยๆ ละเลียดทานอาหารมื้อเย็นต่ออย่างสบายอารมณ์ขึ้นมา นนทัชทอดสายตามองตามพี่สะใภ้อย่างไตร่ตรอง  หลังๆ มานี่เขาสังเกตว่าพี่สะใภ้จะเงียบๆ ไป และชอบปลีกตัวไม่ค่อยพูดคุยกับใครมาก โดยเฉพาะเขา    ชายหนุ่มหยุดความคิดก่อนจะเบือนหน้ากลับมาสนใจอาหารที่โต๊ะ มองหญิงสาวอีกคนที่อยู่ตรงกันข้าม    และมองพี่ชาย  แวบหนึ่งความรู้สึกหนึ่งก็กระตุ้นเตือนขึ้นมา  เอะ หรือว่า! เขารีบพลางส่ายหน้าน้อยๆ   ไม่หรอก  ไม่มีทาง   เขาคงคิดมากไปเอง “งานเลี้ยงนี้  ชวนคุณปราญช์มาด้วยสิ” เสียงของธีริทธิ์เอ่ย ทำให้นนทัชสลัดความรู้สึกนึกคิดเมื่อครู่ทิ้ง  และแว่วๆ ชื่อชายหนุ่มที่ชื่อ ‘ปราญช์’ ทำให้หญิงสาวอีกคน เกิดอาการตั้งใจฟังอย่างเงียบๆ ภายใต้อาการเหมือนทานอาหารอย่างเป็นปรกติ “ครับ” นนทัชรับคำเบาๆ “พี่ชอบคุณปราญช์นะ  พูดคุยกันถูกคอเลย  ดูเขาเป็นคนอัธยาศัยดี” การบอกเล่าถึงชื่อบุรุษผู้นี้ ทำให้มนัญชยามีความกระตือรือร้นขึ้น  หญิงสาวเงยหน้าจากจานข้าว  ประกายแววตาระยิบ หัวใจมันเต้นแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น “ครับ เอาไว้ผมจะลองชวนพี่ปราญช์ดู” “ดีแล้วล่ะ” เท่านี้ …  ก็ทำให้อารมณ์ของมนัญชยาเบิกบานขึ้นมาอย่างระงับไม่ได้ไปทั้งเย็นย่ำของวันนั้นเลย (จบตอนที่18) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:52:05

ความคิดเห็นที่ 3 @ คุณ ka_katay คะ ไม่ได้ลงผิดนะคะ  13-14-15  อยู่ที่เดียวกันเลย @ คุณscottie คิดอยู่เหมือนกันค่ะ ถ้าเทียบกับเรื่องเพียงดินฯ เรื่องนั้นตัวละครเยอะมากกก จนคนเขียนปวดหัวไปเลย ขอบคุณสำหรับทุกกิฟท์และการติดตามนะคะ เจอกันตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 20:53:46

ความคิดเห็นที่ 4 ฝ้ายต้องการแกล้งชุติมนทางอ้อมจริงๆหรือ  ถ้าจริงก็ชักจะร้ายมากขึ้นกลั่นแกล้งผู้มีพระคุณ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 16:39:58

ความคิดเห็นที่ 5 สนุกขึ้นเรื่อยๆ จากคุณ : ยัยหมูหวานกะนายตำลึง เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 17:27:24

ความคิดเห็นที่ 6 ปราชญ์นี่แหละที่จะมาปราบฝ้าย เย้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 19:58:02