ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 เฌอปรางค์ หรือมะปรางหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ท่าทางกระฉับกระเฉง แต่งกายด้วยชุดทะมัดทะแมงดูคล่องตัว ยืนอยู่หน้าท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ ในมือถือกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมอยู่หนึ่งใบ สาวเหนือผิวสีน้ำนมหันซ้าย หันขวาอย่างไม่รู้ทิศทาง ฉับพลันดวงตากลมโต ที่แฝงความดื้อรั้นอยู่เต็มเปี่ยม ก็สะดุดเข้ากับป้ายโฆษณาสินค้าขนาดใหญ่ซึ่งมี จักรวาล ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มสุดหล่อ ขวัญใจสาวน้อย สาวใหญ่ สาวแท้ สาวเทียม ทั่วฟ้าเมืองไทยตั้งอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนอยู่ เฌอปรางค์เหยียดตามองป้ายนั้นอย่างเบื่อหน่าย เพราะไม่ว่าจะเดินทางไปทางไหน ก็จะเจอแต่ภาพของชายหนุ่มผู้นี้อยู่ทุกหนทุกแห่ง เรียกว่าป้ายโฆษณาของจักรวาลแทรกตัวอยู่แทบทุกตารางนิ้วของประเทศไทยเลยทีเดียว ‘หน้าตาก็ดี ไม่น่าเป็นเกย์เลย’ เฌอปรางค์คิดในใจ แล้วเบ้ปากใส่คนในรูปด้วยความหมั่นไส้อย่างไม่มีเหตุผล จากนั้นจึงก้าวเท้าอย่างว่องไวออกไปเรียกแท็กซี่ “จะให้ไปส่งที่ไหนครับ” โชเฟอร์วัยปลายคนเอ่ยถาม ขณะมองผู้โดยสารสาวผ่านกระจกมองหลัง เมื่อเห็นว่า เธอเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว แต่ยังไม่ได้บอกจุดหมายปลายทาง “ไป...เอ่อ” หญิงสาวอึกอัก แล้วรีบก้มหน้าควานหาอะไรบางอย่างในช่องสี่เหลี่ยมเล็ก ด้านข้างของกระเป๋าเดินทาง เพียงอึดใจเดียว มือเรียวอย่างคนไม่เคยทำงานหนัก ก็ดึงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาคลี่อ่าน แล้วตอบเสียงดังฟังชัดว่า “ไปทองหล่อค่ะ”   ระหว่างเส้นทาง จากท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิไปยังซอยทองหล่อ ซึ่งตั้งอยู่บนถนนสุขุมวิท ถนนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นถนนสายธุรกิจสายหนึ่งของกรุงเทพฯ ตลอดสองข้างทางเต็มไปด้วยป้ายโฆษณาสินค้านานาชนิด ซึ่งจักรวาลเป็นพรีเซนเตอร์ ไม่ว่าจะเป็นที่ผนังด้านนอกของอาคารสูงระฟ้า บนดาดฟ้าของอาคารพาณิชย์ขนาดกลาง บนป้ายจอดรถโดยสารประจำทาง บนตัวรถโดยสารประจำทาง หรือแม้กระทั่งบนกระป๋องน้ำอัดลมที่วางอยู่ข้างตัวคนขับรถแท็กซี่ สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าซุปเปอร์สตาร์หนุ่มผู้นี้ ได้รับความนิยมสูงมาก “จักรวาลนี่ดังมากเลยนะหนู ดูสิ หันไปทางไหนก็เจอแต่ป้ายโฆษณาของเขาเต็มไปหมด อย่างนี้คงรับทรัพย์อื้อซ่า หน้าตาก็ดี๊ดี สาวๆ กรี๊ดกันตั้งแต่เด็กเล็กยันคนแก่” คนขับรถชวนคุย “แต่มีข่าวว่าเขาเป็นเกย์นี่” เฌอปรางค์พูดด้วยความหมั่นไส้ผู้ที่ถูกกล่าวถึงอย่างไม่มีเหตุผลขึ้นมาอีกครั้ง “นั่นสิ ลูกสาวลุงมันก็ร้องห่มร้องไห้ เสียใจกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน มันบอกว่าเสียดายความหล่อ” โชเฟอร์กล่าวถึงบุตรสาววัยรุ่นของตนพลางหัวเราะเบาๆ   เฌอปรางค์ไม่ชอบสนทนากับคนแปลกหน้าเท่าใดนัก ดังนั้นเธอจึงแสร้งหยิบนิตยสารกอสซิปบันเทิง ซึ่งเสียบอยู่หลังเบาะออกมาอ่าน เพื่อปิดการสนทนา นิ้วเรียวยาว ปลายเล็บตัดสั้นสะอาดตากรีดหน้ากระดาษแต่ละหน้าเพียงผ่านๆ แต่แล้วก็สะดุดกึกอยู่ที่คอลัมน์หนึ่ง ซึ่งมีรูปของจักรวาลในสภาพเปลือยกาย นอนกอดก่ายกับผู้ชายร่างกายกำยำอยู่บนเตียงนอน โดยมีอักษรตัวโต สีสันสะดุดตากำกับไว้เหนือภาพว่า ภาพหลุด ! ! !  จักรวาลนอนเปลือยกายเผยให้เห็นอวัยวะส่วนสำคัญคู่กับหนุ่มคู่ขา ในห้องพักโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง หญิงสาวรีบปิดหนังสือหน้านั้นทันที แล้วสลัดศีรษะอย่างแรง เพื่อขับไล่ภาพอันน่าขยะแขยงให้หลุดออกจากการรับรู้ จากนั้นใบหน้ารีรูปไข่จึงหันออกไปมองท้องถนนที่สับสนวุ่นวายของเมืองหลวง สถานที่ซึ่งเธอตั้งใจจะใช้เป็นที่ซ่อนตัว   นิตยสารกอสซิปบันเทิงฉบับเดียวกันถูกโยนลงมาตรงหน้าจักรวาลอย่างแรง ตามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเสี่ยสาโรจน์ ผู้บริหารสูงสุดของบริษัทแฮปปี้เอ็นเตอร์เทนเมนท์ “มีแต่ข่าวคาวๆ ออกมาได้ไม่เว้นแต่ละวัน รู้ไหมว่ามันทำให้บริษัทของฉันเสียหายขนาดไหน !” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเพียงแค่ปรายตามองนิตยสารฉบับนั้นอย่างไม่พอใจนิดหนึ่ง แต่ไม่คิดจะหยิบมันขึ้นมาอ่าน เพราะก่อนหน้านี้เขาได้เห็นภาพข่าวของตัวเองที่นอนเปลือยกอดกับผู้ชายมาก่อนแล้ว ภาพข่าวนี้ถูกแพร่กระจายไปทั่วอินเตอร์เน็ต และตามหน้านิตยสารบันเทิงทุกฉบับ “เด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่ารูปนี้เป็นรูปตัดต่อ เสี่ยจะโวยวายทำไม” “จะให้ฉันนั่งนิ่งๆ แล้วยิ้มรับความเสียหายที่เกิดขึ้นอย่างนั้นน่ะเหรอ” เสี่ยสาโรจน์ตะคอกพร้อมกับทุบโต๊ะเสียงดังอย่างโกรธจัด “ใจเย็นๆ นะคะเสี่ยขา ข่าวเล็กๆ แค่นี้ริชชี่เคลียร์ได้สบายมากค่ะ แค่เปิดโต๊ะแถลงข่าวนิดหน่อยเรื่องก็จบแล้ว เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ สบายมากค่ะ” เรืองฤทธิ์ ผู้จัดการร่างชายแต่ใจหญิงของจักรวาลรีบออกหน้าเสนอตัวเคลียร์ปัญหานี้ ด้วยน้ำเสียงกระตุ้งกระติ้งราวหญิงสาวแรกรุ่น “ไอ้ฤทธิ์ ! ฉันเห็นพูดอย่างนี้ทุกทีที่มีเรื่อง แต่ก็ไม่เคยจัดการอะไรได้สักอย่าง” “ริชชี่ค่ะ” เรืองฤทธิ์ส่งสายตาเว้าวอนให้เจ้านายเรียกเธอว่า ริชชี่ แทนชื่อจริงที่ฟังแล้วเป็นชายชาตรีเสียเหลือเกิน “ไอ้ฤทธิ์ !” ผู้เป็นเจ้านายถลึงตาใส่คนไม่รู้กาลเทศะ “ค่ะ...ไอ้ฤทธิ์ก็ไอ้ฤทธิ์ค่ะ” เรืองฤทธิ์ทำหน้าม่อย เสียงอ่อย แล้วก้มหน้าหลบสายตาดุดันของเจ้านาย หนังสือพิมพ์รายวันอีกฉบับหนึ่งถูกโยนตามมา ข่าวหน้าหนึ่งกรอบใหญ่พาดหัวข่าวตัวโตว่า แฟนคลับสาวปลิดชีพตัวเองในห้องน้ำโรงเรียน ดับอนาถ เหตุซุปตาร์หนุ่มเป็นเกย์  ! ! ! ข่าวนี้ถือเป็นข่าวใหม่สำหรับจักรวาล ดังนั้นเขาจึงรีบคว้าหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมาอ่านเนื้อข่าว เรืองฤทธิ์ซึ่งนั่งอยู่ติดกัน ชะโงกหน้าเข้าไปร่วมอ่านด้วยความตื่นตระหนก “ว้าย...แม่เจ้า” เรืองฤทธิ์ร้องเสียงหลง ยกมือขึ้นทาบอก “ข่าวใหญ่ขนาดนี้แกยังจะแก้ข่าวไหวไหมไอ้ฤทธิ์” เสี่ยสาโรจน์ตะคอกถามด้วยน้ำเสียงเครียดจัด จักรวาลและเรืองฤทธิ์มองหน้ากันอย่างคาดไม่ถึง ว่าจะมีเหตุการณ์รุนแรง เกี่ยวข้องกับความเป็นความตายเกิดขึ้นเช่นนี้ “ข่าวเด็กนักเรียนฆ่าตัวตาย มีผลกระทบต่องานของจักรมาก” เสี่ยสาโรจน์เว้นจังหวะการพูด แล้วระบายลมหายใจหนักๆ ก่อนจะกล่าวต่อว่า “เจ้าของสินค้าทุกรายที่จักรเป็นพรีเซนเตอร์อยู่ ขอยกเลิกสัญญา และเรียกร้องค่าเสียหาย ฐานที่จักรทำให้ภาพลักษณ์สินค้าของพวกเขาพังยับเยิน จนยอดขายร่วงระเนระนาด” เสี่ยสาโรจน์พูดจบก็หันไปส่งสัญญาณให้เลขาฯ สาวยกแฟ้มเอกสารที่เตรียมไว้เข้ามาให้ศิลปินหนุ่มอ่าน “นี่คือรายละเอียดค่าเสียหายที่ทางเจ้าของสินค้าทั้งหมดส่งมาให้ค่ะ” เลขาฯ สาวพูดขณะวางแฟ้มเอกสารลงตรงหน้าซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม จักรวาลเมินเฉยต่อเอกสารตรงหน้า เรืองฤทธิ์จึงเป็นฝ่ายหยิบแฟ้มนั้นมาเปิดอ่านเสียเอง “แม่เจ้า...สี่สิบห้าล้าน เราจะทำยังไงกันดีคะเสี่ยขา” เรืองฤทธิ์ปากคอสั่น พร้อมยกมือขึ้นทาบอกในท่าประจำตัว เมื่อเห็นตัวเลขค่าเสียหายที่ถูกเรียกร้อง   “ไม่ใช่เรา แต่เป็นจักรคนเดียว” เสี่ยสาโรจน์ชี้นิ้วไปที่จักรวาล พร้อมกับจ้องตาชายหนุ่มอย่างขึงขัง “หมายความว่ายังไงครับ” จักรวาลเอ่ยถามด้วยท่าทีเดียวกัน “หมายความว่า บริษัทจะไม่ร่วมรับผิดชอบในความเสียหายครั้งนี้ เพราะมันเป็นเรื่องที่เกิดจากพฤติกรรมส่วนตัวของจักรเอง ทางบริษัทไม่จำเป็นต้องร่วมรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น” ผู้เป็นเจ้านายกล่าวอย่างเห็นแก่ตัว แน่นอนว่าในวงการธุรกิจ เรื่องผลประโยชน์ย่อมต้องมาก่อนเสมอ และนักธุรกิจเขี้ยวลากดินอย่างเสี่ยสาโรจน์ ย่อมไม่มีทางยอมเสียเงินจำนวนมหาศาลนี้ไปอย่างเปล่าประโยชน์แน่นอน   “เงินมากมายขนาดนี้ จักรจะหาที่ไหนมาจ่ายล่ะค่ะเสี่ยขา” เรืองฤทธิ์พูดพลางควักยาดมออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วสูดอย่างแรงหลายครั้งติดๆ กัน “เงินแค่นี้ ผมมีปัญญาจ่ายครับพี่ฤทธิ์ แต่ในเมื่อผมไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวลง แล้วทำไมผมจะต้องจ่าย ยังไงผมก็ไม่มีทางยอมจ่ายแน่ๆ เจ้าของสินค้าหน้าไหนอยากฟ้องก็เชิญ ผมพร้อมจะสู้” จักรวาลพูดอย่างไม่ยี่หระ คนอย่างเขาถ้าทำผิดเขายินดียอมรับผิดเสมอ แต่หากเรื่องใดที่เขาไม่ผิดอย่าได้หวังว่าเขาจะยอมรับ “มีสัญญาอีกหนึ่งฉบับค่ะ” เลขาฯ สาวคนเดิมเลื่อนเอกสารเรียกร้องค่าเสียหายของบริษัทแฮปปี้เอ็นเตอร์เทนเมนท์ ไปตรงหน้าจักรวาล “นี่มันอะไรกันครับเสี่ย !” ทันทีที่อ่านเอกสารจบ จักรวาลก็โยนแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว แล้วลุกพรวดขึ้นยืนจ้องหน้าเสี่ยสาโรจน์อย่างระงับอารมณ์ไม่อยู่ เรืองฤทธิ์รีบกระตุกชายเสื้อเชิ้ตของซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเลือดร้อนให้นั่งลง แต่ก็ไม่เป็นผล “นี่คือเอกสารยกเลิกสัญญาการเป็นศิลปินของบริษัท พร้อมเรียกค่าเสียหายเป็นจำนวนเงินสิบล้านบาทค่ะ” เลขาฯ สาวทำหน้าที่ให้รายละเอียดอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง   เรืองฤทธิ์หน้าซีดเผือด ทำท่าจะเป็นลมล้มพับเมื่อได้ยินข้อมูลดังกล่าว “คุณไม่ต้องย้ำ ผมอ่านภาษาไทยออก แต่ที่ผมถามน่ะ ผมอยากรู้ว่า เสี่ยทำแบบนี้หมายความว่ายังไง” น้ำเสียงแข็งกร้าวของจักรวาลทำให้เลขาฯ สาวหน้าเจื่อนไปถนัดตา “เรื่องนี้ริชชี่จะจัดการเคลียร์ให้สะอาดหมดจดทุกข่าว ทุกกรณีเลยค่ะ เสี่ยใจเย็นๆ ก่อนนะคะ อย่าถึงกับยกเลิกสัญญาหรือฟ้องร้องกันเลยค่ะ ริชชี่ขอร้องนะคะ ส่วนเรื่องเจ้าของสินค้าทั้งหลายแหล่ ริชชี่จะไปทำความเข้าใจกับทุกรายเองค่ะ ริชชี่ขอร้องนะคะเสี่ยขา ให้โอกาสจักรสักครั้งนะคะ” เรืองฤทธิ์วิงวอนจนแทบจะเข้าไปกอดขากอดเข่าผู้เป็นนายอยู่รอมร่อ “ฉันจะปั้นชยตร์ขึ้นมาแทนจักร แล้วฉันก็คิดว่าเขาคงไม่สร้างปัญหาให้ฉันต้องปวดหัวทุกวี่วัน เหมือนศิลปินหัวแข็งบางคนด้วย” “การจะปั้นใครสักคนให้ดังอย่างจักร ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะคะ เสี่ยจะต้องเสียเงินอีกตั้งเท่าไร แล้วก็ไม่มีอะไรรับประกันด้วยว่าชยตร์จะดังได้เท่ากับจักร ถ้าเขาจะดัง ก็คงดังไปตั้งนานแล้วล่ะค่ะ เป็นดารามาตั้งหลายปีก็ไม่เห็นจะดังสักที เสี่ยอย่าเสียเวลาปั้นเขาเลยนะคะ ริชชี่สัญญาว่าจะเคลียร์ข่าวของจักรให้สะอาดหมดจดโดยเร็วที่สุด นะคะเสี่ยขา ให้โอกาสริชชี่ ให้โอกาสจักรสักครั้งนะคะ” เรื่องฤทธิ์พยายามเกลี้ยกล่อมเจ้านายสุดชีวิต     เสี่ยสาโรจน์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบตกลง เพราะถึงอย่างไร จักรวาลก็ถือเป็นเส้นเลือดใหญ่ในการสร้างรายได้ให้แก่บริษัท และจะการปั้นศิลปินคนหนึ่งให้โด่งดังแบบจักรวาลนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เรืองฤทธิ์พูดจริงๆ “ถ้าคิดว่าทำได้ ฉันก็จะให้โอกาสสักครั้ง แต่ต้องเคลียร์ให้จบภายในสามวันนะ ถ้าทำไม่ได้ เราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก” เสี่ยสาโรจน์เดินออกจากห้องทันทีที่พูดจบ โดยมีเลขาฯ สาวสวยเดินตามหลังไปติดๆ จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:43:58

ความคิดเห็นที่ 2 จักรวาลและเรืองฤทธิ์ออกจากห้องประชุมด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มออกจากห้องด้วยอารมณ์โกรธขึ้ง ที่มีข่าวฉาวของตนออกมาได้ไม่เว้นแต่ละวัน มีทั้งข่าวลือว่าเขาเป็นเกย์ และข่าวว่าเขาทำแฟนคลับท้อง ยิ่งคิดจักรวาลก็ยิ่งหงุดหงิด เพราะเขาถูกใส่สี ตีข่าว จนตอนนี้อย่าว่าแต่ประชาชนจะสับสนในรสนิยมทางเพศของเขาเลย แม้แต่ตัวเขาเองก็สับสน และไม่รู้ว่าสังคมต้องการให้เขาเป็นอะไรกันแน่ ทางด้านเรืองฤทธิ์นั้นออกจากห้องประชุมด้วยอาการครุ่นคิดอย่างหนัก ว่าจะหาทางเคลียร์ปัญหานี้ให้จบภายในสามวันได้อย่างไร แม้จะบอกผู้เป็นเจ้านายว่าแค่เปิดโต๊ะแถลงข่าวเรื่องก็จบ แต่จากประสบการณ์การทำงานในวงการบันเทิงมานานหลายปี สอนให้เรืองฤทธิ์รู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างที่พูดเลย เพราะตอนนี้เขาไม่มีเหตุผลที่มีน้ำหนักมากพอสำหรับการแถลงข่าว ขืนออกไปยืนต่อหน้าสื่อมวลชนจำนวนมาก ทั้งที่ข้อมูลไม่พร้อม ก็เท่ากับเป็นการฆ่าตัวตายดีๆ นี่เอง ที่หน้าห้องประชุมจักรวาลและเรืองฤทธิ์ได้พบกับชยตร์ นักร้องนักแสดงดาวรุ่ง ซึ่งถือเป็นคู่แข่งหมายเลขหนึ่งของจักรวาล ชยตร์มักหาทางชิงดีชิงเด่นกับจักรวาลอยู่เสมอ และขณะนี้เขาก็ได้รับการเลื่อนฐานะมาเป็นลูกรักนัมเบอร์วันของเสี่ยสาโรจน์แทนจักรวาล จึงทำให้เขาผยองพองขนมากยิ่งขึ้น “มีเรื่องอะไรเร่งด่วนเหรอจักร ถึงได้เข้าบริษัทแต่เช้าอย่างนี้” ชยตร์พูดพลางโบกบทละครในมือไปมาแบบจงใจให้จักรวาลเห็น “นั่นมันบทละครเรื่องจันทรฆาตนี่ !” เรืองฤทธิ์พูดรวดเร็ว พร้อมตวัดมือไปกระชากบทละครออกจากมือของชยตร์ “เสี่ยสาโรจน์เรียกผมเข้ามารับบทละครเรื่องนี้ไปศึกษาน่ะพี่ฤทธิ์ เสี่ยจะให้ผมเป็นพระเอกเรื่องนี้แทนจักร” ชยตร์กล่าวพร้อมกับก้าวเข้าไปตบบ่าของจักรวาลอย่างเย้ยหยัน แล้วกระชากบทละครกลับคืนจากเรืองฤทธิ์ ด้วยท่าทีกวนอารมณ์อย่างยิ่ง   “ละครเรื่องนี้วางตัวจักรเป็นพระเอกนะ ฟิตติ้งไปแล้ว ทำข่าวพีอาร์ไปแล้วด้วย อยู่ๆ จะมาเปลี่ยนตัวพระเอกกลางอากาศแบบนี้ได้ยังไง” เรืองฤทธิ์โวยวายด้วยความไม่พอใจ “เรื่องนี้พี่ฤทธิ์คงต้องไปถามเสี่ยเอาเองแล้วล่ะ ผมไปก่อนนะครับ ต้องรีบกลับไปศึกษาบท พรุ่งนี้จะเปิดกล้องแล้ว” พูดจบชยตร์ก็หันหลังเดินจากไป แต่ก็ยังมิวายยกบทละครขึ้นโบก เพื่อเย้ยหยันจักรวาลเป็นการทิ้งท้ายอีกครั้งหนึ่งด้วย   จักรวาลมองตามชยตร์แล้วขบกรามแน่นด้วยความคับแค้นใจ จนแทบระงับอาการไม่อยู่ ส่วนเรืองฤทธิ์ก็สรรเสริญชยตร์ตามหลังเสียชุดใหญ่   แท็กซี่คันที่เฌอปรางค์นั่งมาจากสนามบินสุวรรณภูมิ จอดเทียบอยู่หน้าร้าน Sweet Cup Coffee หญิงสาวก้าวลงจากรถ แล้วยืนมองบรรยากาศรอบๆ ร้าน โดยมีรอยยิ้มอิ่มใจแต่งแต้มอยู่บนใบหน้านวล สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ส้มแป้นมักจะเล่าถึงความฝันที่อยากมีร้านกาแฟเล็กๆ ให้เฌอปรางค์ฟังอยู่เสมอ แล้ววันนี้เพื่อนรักของเธอก็ก่อร่างสร้างฝัน จนเป็นจริงขึ้นมาจนได้ ร้านกาแฟแห่งนี้ เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งมีต้นไม้ใหญ่และไม้พุ่มปลูกอยู่โดยรอบ จึงทำให้บรรยากาศร่มรื่นและน่านั่งทอดอารมณ์เป็นที่สุด เฌอปรางค์แทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่า ท่ามกลางป่าคอนกรีตที่รกทึบเช่นนี้ จะมีร้านกาแฟบรรยากาศเป็นธรรมชาติซ่อนตัวอยู่ได้   เฌอปรางค์เดินผ่านรั้วไม้ระแนงสีขาวสะอาดตา ซึ่งมีความสูงเพียงแค่เอวเข้าไปภายในร้านอย่างมาดมั่น หญิงสาวก้าวไปบนทางเดินที่ปูด้วยแผ่นหินสี่เหลี่ยมจตุรัต จนถึงประตูร้าน จากนั้นมือเรียวจึงยกขึ้นผลักบานประตูกระจกใสอย่างไม่รีรอ แล้วแทรกตัวเข้าไปภายในทันที ดวงตากลมโต ใสแจ๋วยิ่งกว่าดวงแก้ว กวาดมองไปรอบร้าน และพบว่ามีลูกค้านั่งอยู่ตามมุมต่างๆ อย่างบางตา อาจเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา และเป็นช่วงเวลาทำงาน ดังนั้นลูกค้าจึงยังมีไม่มาก “มะปราง !” เสียงเล็กๆ ของเจ้าของร้านร้องทักขึ้น “ยายแป้น” เฌอปรางค์ตอบกลับด้วยการเรียกชื่อเพื่อนเช่นกัน “ส้มย่ะ เรียกแป้นเชยจะตาย” ส้มแป้นประท้วงเมื่อถูกเรียกชื่อพยางค์หลังแค่พยางค์เดียว แต่ไหนแต่ไรมา เฌอปรางค์มักจะเรียกเธอว่า แป้น อยู่เสมอ แม้เจ้าตัวจะขอร้องให้เรียกชื่อเธอเต็มๆ ว่า ส้มแป้น หรือจะเรียกว่า ส้ม คำเดียว แต่มะปรางก็ยังคงติดปากที่จะเรียกเธอว่าแป้นอยู่นั่นเอง “ก็ชื่อแป้นมันเหมาะกับหน้าแป้นๆ ของแกมากว่านี่นา”   “แกมาได้ยังไง ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณยายจอมเฮี้ยบ จะยอมปล่อยหลานสาวสุดหวงลงมาจากดอยได้” หญิงสาวหน้าจืดภายใต้แว่นสายตากรอบสีชมพู กล่าวกับเพื่อนรักอย่างประหลาดใจ เพราะเป็นที่รู้กันดีว่ายายเสาวรสนั้นหวงหลานสาวยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ ถึงขนาดกักตัวไว้ให้เรียนมหาวิทยาลัยในจังหวัดเชียงใหม่ และหลังจากเรียนจบ เฌอปรางค์ก็ยังถูกรั้งตัวให้อยู่ช่วยงานในรีสอร์ต และสวนดอกไม้ส่งออก อันเป็นธุรกิจของครอบครัว เพื่อที่จะได้อยู่ในสายตาของยายเสาวรสตลอดเวลาอีกด้วย “ฉันหนีออกจากบ้าน จะมาขออยู่กับแกสักพัก” “หนี !? ทำไมต้องหนี” “คุณยายจะบังคับให้ฉันแต่งงาน” “แต่งงาน !?” ส้มแป้นร้องเสียงดังลั่นร้านอีกรอบ จนลูกค้าที่นั่งอยู่ประปราย หันมามองเป็นตาเดียวกัน “นี่แกจะเสียงดังทำไม ลูกค้าได้ยินกันทั้งร้านแล้วเห็นไหม” เฌอปรางค์ตาเขียวใส่เพื่อน แล้วรีบลากคนตัวเล็กแต่เสียงดังเข้าไปนั่งหลบมุมคุยกันที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน เฌอปรางค์เล่าสาเหตุที่ทำให้เธอต้องหนีออกจากบ้าน มาหาส้มแป้นถึงกรุงเทพฯ ว่าเป็นเพราะยายเสาวรส ผู้เป็นเจ้าชีวิตของเธอบังคับให้แต่งงานกับชานนท์ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณนายสร้อยสุดา เจ้าของรีสอร์ตที่มีพื้นที่ติดกับรีสอร์ตของยายเสาวรส แต่ด้วยความที่เฌอปรางค์เป็นคนหัวรั้น และเชื่อมั่นในตัวเองสูงจึงไม่มีทางที่เธอจะยอมถูกจับคลุมถุงชนง่ายๆ เฌอปรางค์พยายามทำทุกวิถีทาง แต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจยายเสาวรสได้ ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องหนีออกจากบ้านมา แม้ว่าการหนีปัญหาจะไม่ใช่ทางออกที่ดีนัก แต่เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว   ครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรก ที่เฌอปรางค์ขัดใจผู้เป็นยาย ในชีวิตของหญิงสาวเกิดมาไม่เคยเห็นหน้าแม่ เนื่องจากแม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอเองอายุยังไม่ถึงสามเดือน ส่วนพ่อนั้นพอจะรู้บ้างว่ายังมีชีวิตอยู่ แต่ก็ไม่มีใครยอมปริปากบอกว่าท่านเป็นใคร และอยู่ที่ไหน เสาหลักในชีวิตของเธอมีเพียงยายเสาวรส ซึ่งเลี้ยงดูเธอมาด้วยความรัก ทว่าความรักที่เกินพอดีนั้น เปรียบเสมือนกรงเหล็กอันแน่นหนาที่กักขังเธอไว้จนไร้อิสรภาพ ไม่ว่าจะเป็นอิสรภาพทางกาย หรือทางความคิด ยายเสาวรสให้เหตุผลในการจัดหาคู่ครองให้แก่หลานสาวในครั้งนี้ว่า เป็นเพราะไม่อยากให้เฌอปรางค์เลือกคู่ครองผิด จนต้องคิดจนตัวตายเหมือนสินีผู้เป็นมารดา หญิงสาวไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับบุพการีของตนเท่าใดนัก เพราะทุกครั้งที่ถามถึงท่านทั้งสองก็จะถูกยายเสาวรสดุอยู่ร่ำไป นอกจากยายเสาวรสแล้ว เฌอปรางค์ยังมีป้าวิลาวัลย์และลุงมานพ ที่คอยทะนุถนอมดูแลเธอเสมือนลูกสาวในไส้ ลุงกับป้ารักและเป็นห่วงเฌอปรางค์ยิ่งกว่าภาคิน หรือ เกลือ บุตรชายแท้ๆ ของตนเสียอีก แต่ภาคินก็ไม่ได้น้อยใจแต่อย่างใด เพราะตัวเขาเองก็ทั้งรัก ทั้งสงสารน้องสาวกำพร้าคนนี้อยู่เต็มหัวใจเช่นกัน “แกหนีมาอยู่กับฉันแบบนี้ ยายแกไม่ตามมาอาละวาดเหรอ” ส้มแป้นถามอย่างหวาดหวั่น “ก็อย่าให้ยายรู้สิ ว่าฉันอยู่ที่นี่” “ยายแกน่ะเข้าขั้นผู้มีอิทธิพลแห่งเมืองเหนือเลยนะ การตามหาหลานสาวคงไม่ใช่เรื่องยากหรอก ฉันว่าอีกไม่นานยายแกคงได้ตามมาถล่มร้านฉันเละแน่ๆ” ส้มแป้นทำท่าสยอง เมื่อนึกถึงภาพวันที่ยายเสาวรสจะตามมาเจอเฌอปรางค์ที่ร้านของเธอ --- โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ --- จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:47:38

ความคิดเห็นที่ 3 อิอิ เข้ามาเชียร์ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 21:52:44

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาเป็นกำลังใจด้วยคนครับ ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 00:01:55

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 22:17:50

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจให้พี่อุ้ยค่ะ ^^ จากคุณ : คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล (ying_ae) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:04:31

ความคิดเห็นที่ 7 จำได้ว่าเคยอ่านตอนนี้แล้วใช่มั้ยคะนี่? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 12:02:00