Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
ขอเพียง... ความทรงจำที่ดี... แค่วันนี้... ก็พอแล้ว ติดต่อทีมงาน

==============================
ขอเพียง... ความทรงจำที่ดี... แค่วันนี้... ก็พอแล้ว
: Psycho man
==============================



ถนนอ้างว้าง มีเปลวแดดเต้นระริกไหว


มองจากกระจกมองหลัง เห็นฝุ่นวันกระจายเต็มถนน ถนนซึ่งไม่มีผู้คนผ่านมานานแล้ว


ผมกำลังพาเธอกลับบ้าน

ที่จริงผมมองไม่เห็นข้อดีในทางตรรกศาสตร์เลยสักนิด เพราะบ้านของเธอไม่มีอีกแล้ว เมืองทุกเมืองแทบถูกลบจากแผนที่โลก ผู้คนแทบไม่เหลืออยู่ นั่นคือความจริงที่แสนเจ็บปวด

แต่เพราะเธออยากกลับบ้าน

เราสองคนเดินทางผ่านเมืองอันอ้างว้างและเงียบเหงา ปั้มน้ำมันหาได้ไม่ยาก แต่ผู้คนไม่เหลือให้เห็น ระเบิดมรณะได้ลบล้างผู้คนแทบหมดสิ้น บ้านทุกหลัง ตึกทุกตึกปราศจากสิ่งมีชีวิต  เพราะระเบิดมรณะมีผลต่อ คาร์โบไฮเดรต โปรตีน และไขมันในสิ่งมีชีวิต  มันแยกสลายโมเลกุลของสิ่งมีชีวิตออกจากกันกลายเป็นธุลีในสายลม

ยกเว้นเราสองคน ที่ในช่วงเวลาระเบิดถล่มลง พวกเราบังเอิญอยู่ห้องใต้ดินลึกลงในหลายสิบเมตรของโรงพยาบาล เพื่อค้นหาเอกสารเก่าเก็บและยาบางอย่างที่ได้รับมอบหมายให้ลงไปหา

ความจริงมันเป็นงานของเธอ แต่ผมอดไม่ได้จะลงมาช่วยเธอ และนั่นคือเหตุผลและความบังเอิญที่พวกเราเหลือรอด

เหลือรอดเพื่อเผชิญกับความอดหยากหิวโหยแบบสาหัส

ผมรู้ว่าคนเรามีอย่างหนึ่งที่พิเศษพิสดาร มีอะไรบางอย่างที่รบกวนจิตใจ เธอร่างกายซูบผอมต่างจากวันแรกที่เรารู้จักกัน แต่ไม่ว่าเธอจะเป็นอย่างไร ผมก็ยังรักเธอ รักเธอเหมือนที่เคยรัก เคยมอง สมัยก่อนเกิดสงคราม

ผมคิดว่าหลายคนในโลกนี้ อาจไม่รู้จักคำว่า “ความรัก” ด้วยซ้ำไป แต่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองพานพบประสบมาคือความรัก อยากอยู่ใกล้ๆคนรัก (ก็แน่ล่ะครับ) อยากประคองกอดกัน หรือมีอะไรด้วยกัน กระทั่งใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน แต่ผมคิดว่านั้นเป็นความรักทางกายภาพ


เธอมีความหวังในใจว่าจะได้กลับบ้านเกิด เมืองที่เธอจากมานาน กลับไปพร้อมคนรัก

บ่ายวันที่หกของการเดินทาง  ผมรู้ว่าเธอหิวและอ่อนล้า แต่เธอไม่ปริปากสักคำ
ผมจอดรถข้างทาง หันไปมองเมืองซึ่งอยู่ด้านหลัง เมืองที่ไม่เหลืออาหารเลยสักอย่าง โชคยังดีว่าผมมีปืนและกระสุนอยู่หลายนัด มีดเดินป่าที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้ประโยชน์ แต่ตอนนี้ผมต้องใช้มันหาอาหาร


“รอนี่นะที่รัก.....”


ผมบรรจงจูบหน้าผากของเธอ ก้าวลงจากรถ ยังจะมีสัตว์หรืออะไรพอเป็นอาหารได้ บางทีอาจเป็นหนูสักตัวที่หลุดออกมาจากท่อระบายน้ำ

เสียงปืนดังปัง  หลังจากนั้นผมเริ่มก่อไฟ

เนื้อหอมกรุ่น

ผมหั่นเนื้อเป็นชิ้นบางๆ ป้อนให้เธออย่างช้าๆ เธอหิวมาหลายวันแล้ว ผมก็หิว อาหารอาจไม่มากนัก ในเขตนี้จะมีหนูรอดตายสักกี่ตัวกัน ผมก็หิว แต่ผมยอมให้เธอกินอาหารที่มี

เพราะผมรักเธอ

เธอยิ้มให้ผม....รอยยิ้มที่มีความหวัง

“อีกไกลไหม......”  

เธอกระซิบถามเสียงแผ่ว สีหน้ายังดูอ่อนล้าเหลือเกินจนน่าใจหาย

“ไม่หรอกที่รัก เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

ผมพยายามฝืนยิ้มให้เธอ ทั้งที่ใจคิดถึงอาหารซึ่งเหลือน้อยลงทุกมี รวมทั้งตัวยาก็เหลือไม่กี่หลอด ไม่แน่ใจว่าผมจะพาเธอเดินทางไปถึงจุดหมายหรือไม่ แต่นั้นไม่สำคัญอะไร ผมเพียงทำหน้าที่ของตัวเอง และรักเธอให้ถึงที่สุดเท่านั้นก็เพียงพอแล้วในโลกอันตายซากเปล่าเปลี่ยวแห้งแล้งนี้


ผมขับรถต่อไป ด้วยความไม่สะดวกกายใจนัก ความกังวลบางอย่างแฝงลึกภายในใจ และความหิวจนแทบเป็นลมหลายครั้ง แต่อาหารต้องมีสำหรับเธอเท่านั้น

วันต่อมาเธอดูแย่ลง ผมจอดรถริมทางเดินซึ่งเหมือนอยู่ข่างทะเลทราย อากาศร้อนและแห้งแล้ง

ผมฉวยหลอดฉีดยา ฉวยปืนติดตัวลงไปด้วย ทั้งที่รู้ว่าคงไม่มีหนูหรือกระต่ายสักตัวอยุ่แถวนี้


เสียงปืนดังปัง

กองไฟส่งควันสีขาวลอยกรุ่น อาหารกำลังจะหมดลง แต่ผมต้องหาอาหารให้เธอโดยที่ตัวเองยอมอดยอมหิว เพราะผมรักเธอ

แต่วันนี้ผมทำอาหารช้าไป


สีหน้าของเธอถึงจะอ่อนล้าหิวโหยแต่มุมปากยังมีรอยยิ้ม รอยยิ้มของความหวัง รอยยิ้มถึงความฝันว่าจะได้กลับบ้านเกิด แม้ว่าเธอจะปราศจากลมหายใจแล้ว  เธอหนีผมไปแล้ว ถึงจะเตรียมใจว่าวันนี้จะต้องมาถึง แต่ผมก็อดจะร้องไห้ออกมาไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องร้องไห้ คงเป็นเพราะอารมณ์ส่วนลึกที่รักที่ห่วงหวงอาลัย

ตอนนั้นแขนซ้ายผมหายไปหมดแล้ว รวมทั้งขาขวา นั่นทำให้ผมขับรถไม่ถนัดนัก หลายๆวันที่ผ่านมา ผมแกล้งทำเป็นลงไปยิงสัตว์ข้างทางมาเป็นอาหาร เพื่อให้เธอสบายใจ แต่ความจริงผมลงไปใช้ยาชาและยาห้ามเลือดที่นำมาจากโรงพยาบาลมาให้กับตัวเอง แล้วใช้มีดเชือกเฉือนเนื้อแขนขาตัวเอง ก่อไฟย่างนำมาเป็นอาหารให้เธอ

ผมรักเธอ ทำเพื่อเธอได้ทุกอย่าง ไม่ใช่รักเพียงคำพูด แต่รักที่สามารถสละเลือดเนื้อให้เธอได้


ความจริงผมยังพอเหลือขาอีกข้าง ถึงจะผอมซูบก็พอจะให้เธอกินได้อีกหลายวัน  เพียงเธอมีชีวิตอยู่ผมก็พร้อมจะเฉือนร่างกายของผมให้เธอกินจนหมดหรือจนกว่าจะไม่สามารถทำอะไรต่อไปได้ แขนขาหมดไปยังพอเหลือตับไตไส้พุงที่อาจค่อยๆเฉือนออกมาทำเป็นอาหารได้

เพราะผมรักเธอ

ตอนนี้ผมทำได้เพียงร้องให้


ทีรัก

เธอตายไปแล้ว ตายไปพร้อมกับความหวัง ที่ฉาบฉายบนใบหน้า ผมไม่เหลือใครหรืออะไรอีกแล้ว ชีวิตซึ่งขาดเธอมันไร้ความหวังหมดกำลังใจทุกอย่าง เหลือตัวคนเดียวในโลกใบนี้


แค่ผมต้องอยู่ต่อไป

ไม่ใช่เพราะความหวัง แต่เป็นเพราะสัญชาตญาณของการมีชีวิตรอด
ที่รัก ผมรักคุณเหลือเกิน


ตอนนี้ผมหิวจนจะขาดใจ เรี่ยวแรงไม่พอเพียงในการลงไปก่อไฟแล้ว  ยกโทษให้ผมนะที่รัก เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เป้นขของกันและกันตลอดไป รอไม่ไหวแล้วที่รัก


ผมน้ำตาไหลพราก ขณะบรรจงยกแขนของเธอ และเริ่มกัดกินอย่างหิวโหยทีละนิ้ว



ขอเพียง... ความทรงจำที่ดี... แค่วันนี้... ก็พอแล้ว

พอแล้วจริงๆ







จบ

จากคุณ : Psycho man
เขียนเมื่อ : 31 มี.ค. 55 22:38:29

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com