ความคิดเห็นที่ 1 ลูน่าหลบสายตา เป็นการหนีแรงกดดันจากอีกฝ่าย หัวใจเธอเต้นตึก ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาแตกต่าง แต่เธอไม่แน่ใจต่างหาก ตั้งแต่ป่วยด้วยหอบหืดเป็นเด็กเล็ก หญิงสาวก็กินยาที่แม่เอามาจากเมืองไทยมาตลอด  ยาที่รู้แต่ว่าทำมาจากสมุนไพรผสมกับเนื้อสัตว์ ตามสูตรยาที่สืบทอดจากรุ่นก่อนๆ  ในหมู่บ้านเกิดของแม่  ถ้าจะมีอะไรที่ทำให้เธอแตกต่างก็มีเจ้าสิ่งนี้เท่านั้น จะใช่หรือไม่ใช่เธอไม่แน่ใจ แต่ถ้าใช่ คนที่รู้แหล่งที่มามีแต่แม่เธอคนเดียว  ถ้าลูน่าพูดอะไรออกไปก็เท่ากับชี้นำเรื่องเลวร้ายไปหาแม่ แล้วจะทำยังไงดี....?? “ฉัน...ไม่รู้จริงๆ ค่ะ  ” ลูน่าถอยห่าง ยูเลียสโอบกอดจากข้างหลังไม่ยอมให้หนีไปง่ายๆ  วงแขนนั้นแข็งแรงราวกับปลอกเหล็ก ถึงจะมีพลังของแวมไพร์ก็ใช่ว่าจะดิ้นรนได้ง่ายๆ  ในเมื่อเธอไม่มีความโกรธเป็นพลัง “อย่าบังคับฉัน” ลูน่าร้องขอแล้วพยายามเลี่ยงหนี ชายหนุ่มจึงใช้สองมือรั้งร่างเธอให้หันมาเผชิญหน้า “ข้าไม่บังคับเจ้าก็ได้ มาพูดกันด้วยเหตุผล” หญิงสาวไม่อยากเชื่อสิ่งได้ยินเลยปีศาจร้ายที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างทุกวันนี้  เจ้าของความน่าสะพรึงกลัวนั้นหายไปไหน  หรือเวลาที่ไม่ได้เจอกันช่วงหนึ่งทำให้เขาซึมซาบความเป็นมนุษย์ไปแล้ว “ฟังนะ....มันไม่เหมือนข้า  เดมอน...แวมไพร์ตนนั้นไม่เหมือนข้า  เขาไม่มานั่งคุยกับเจ้าเช่นนี้แน่  เขาจะทำทุกวิถีทางให้เจ้าเปิดปาก” “คุณเองก็ทำอย่างเดียวที่เขาจะทำ” เธอย้อน “อย่างน้อยข้าก็มีข้อเสนอให้เจ้า...ข้าจะปล่อยครอบครัวเจ้าเป็นอิสระ จะรับรองอย่างดีเลย จะไม่มีใครแตะต้องพวกเขาแม้แต่ปลายเล็บ” “เพื่อให้ได้สิ่งนั้น  คุณจะได้ขยายอาณาจักรของคุณต่อไปอีก ใช่ไหม?” “ลูน่า...ข้าไม่มีทางชนะมันได้   ถ้าไม่มีกำลังพอ มันอาจจะผิดในสายตาเจ้า แต่ข้าไม่มีทางเลือก ลองคิดให้ดี ระหว่างข้ากับมัน  เจ้าจะโน้มน้าวใครให้ฟังเจ้าได้มากที่สุด” ลูน่าไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน  แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าระหว่าง เดมอนหรือเดมอนกับยูเลียสนั้นมีความต่างอยู่บ้าง  เดมอนเก่าแก่และทรงอำนาจ ไม่แน่ใจด้วยว่าจะโน้มน้าวให้ฟังเขาได้หรือเปล่า  ยูเลียสในเวลาได้แสดงให้เห็นแล้วว่า เขาสามารถเปิดกว้างและปรับตัวได้ แต่เธอจะเชื่อใจได้หรือ...ว่านี่ไม่ใช่ละครเพื่อหลอกถามถึงสิ่งที่เขาต้องการ “แสดงให้ฉันเห็น ยูเลียส” ลูน่าขอคำมั่นสัญญา “คุณต้องแสดงความจริงใจให้ฉันเห็น ปล่อยครอบครัวฉันก่อน แล้วฉันจะบอกคุณ” ดวงตาสีมรกตของยูเลียสสบเข้าดวงตาสีไพลินของหญิงสาว  ความจริงจัง มั่นคงหนักแน่น ทำให้นึกถึงหลิงหลิง เด็กสาวจากตะวันออก ผิวเหลืองนวล ผมสีดำยาว ดวงตาดำสดใสมีบางอย่างคล้ายคลึงกับลูน่า ไม่สิ....แค่เหมือน  เด็กคนนั้นมองเขาด้วยห่วงใยและเห็นใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็น ยึดมั่น ภักดีไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ลูน่านั้นต่างออกไป  เจ้าหล่อนไม่ยอมให้ตัวเองต่ำต้อยกว่าเขา ถึงจะกลัวแต่ก็พยายามสุดกำลัง เพื่อรักษาความเป็นตัวของตัวเอง ตรงนี้กระมั่งที่ทำให้เธอต่างจากหลิงหลิง  ความกล้าหาญที่งดงาม... ริมฝีปากได้รูปของยูเลียสเหยียดยิ้มน้อยๆ  อย่างมีเลศนัย  ลูน่าเห็นเข้าก็นึกฉงนจนคิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างไม่ไว้วางใจ และก่อนจะรู้ตัวฝ่ามือใหญ่รั้งท้ายทอยของเธอเข้ามาจนใบหน้างามประชิดกับใบหน้าคมสันนั้น  ขนตางอนของหญิงสาวกะพริบไหวด้วยความตกใจ แต่ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดออกมา ริมฝีปากของยูเลียสก็ทาบทับลงมา “อื้อ” เสียงที่ลอดออกมาจากลำคอทำให้ ลูน่าประหลาดใจไม่น้อย มันแผ่วเบาและครางราวกับแมวยามถูกใจ จูบที่รวดเร็วนี้ทำให้สะท้านวูบ ริมฝีปากของยูเลียสขยับบนริมฝีปากเธอ เรียกร้อง ครอบงำอย่างนุ่มนวล เธออยากปฏิเสธแต่ไม่อาจทำได้ ความพึงพอใจบังเกิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว หรือเป็นเพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอกันนะ  ยูเลียสจึงรู้ว่าจะปลุกเสน่หาของเธอได้อย่างไร  หญิงสาวจึงติดตรึงอยู่กับคลื่นเสน่หาที่หวานซ่านไปทั่วร่าง ไม่...มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ลูน่าร้องเตือนตนเองอยู่ในใจแต่ร่างกายไม่ฟังคำสั่ง  แม้อีกฝ่ายจะถอนจูบไปแล้ว เธอยังหลับตาพริ้มอยู่ที่เดิมริมฝีปากชุ่มชื้นเป็นประกาย รสหวานติดอยู่ในคอและอาบอุ่นอยู่ในใจ “จากกันแค่แป๊ปเดียว จูบเก่งขึ้นเยอะนี่” ยูเลียสกระซิบคำหยอกล้อนั้นข้างหูเธอก่อนจะลุกขึ้น ทำเอาหญิงสาวหน้าแดง “ตามมา ข้าจะพาไปหาพวกเขา” ประโยคนี้ทำให้มีพลังนัก ร่างอรชรรีบลุกตามมาอย่างว่าง่าย พวกเขาออกมาข้างนอกก็พบกับแวมไพร์อีกหลายตนยืนรออยู่  ดร.เกรทยืนรอพร้อมกับถาดในมือ “ยื่นแขนมา” “นี่อะไรน่ะ?” ลูน่ามองบนถาดในมืออาจารย์ ก็พบอุปกรณ์อิเล็คโทรนิคขนาดเล็กจิ๋วไม่ต่างกับแคปซูล “เครื่องติดตามตัว เจ้าไปไหนคนของข้าจะได้รู้ที่อยู่” “ทำแบบนี้หมายความว่าไง” เธอถามด้วยความไม่พอใจ “ความจริงใจไงล่ะ ในเมื่อเจ้าขอความจริงใจจากข้า ข้าก็จะขอจากเจ้าเช่นกัน เจ้าพาครอบครัวเจ้าออกไปจากที่นี่ได้ พวกเราจะไม่ตามไป จนเจ้าพอใจแล้วค่อยกลับมา เราจะได้คุยกัน แบบนี้แฟร์กันดีไหม” ลูน่ากระพริบตาปริบๆบอกไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกโล่งอกหรือขุ่นเคืองมากกว่ากัน เธอสบตายูเลียสและดร. เกรท อย่างชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจำยอมยื่นแขนเรียวบางไปให้ ดร.เกรทจัดการฝังมันลงไปในตัว มีดคมกริบกดลงบนผิวหนังอย่างรวดเร็ว ความเจ็บปวดไม่ได้มากมายแต่ก็ทำให้ลูน่าสะดุ้งเฮือก ไม่ช้าทุกอย่างเสร็จสิ้นผิวหนังของเธอสมานตัวจนมองไม่เห็นรอยแผลเมื่อครู่ ลูน่าอาจไม่มีทางเลือกแต่ เธอเชื่อมั่นว่าทุกอย่างต้องดีขึ้น อย่างน้อยยูเลียสก็ยอมทำข้อตกลงกับเธอ หญิงสาวหวังอยู่ลึกๆ ว่า ปีศาจอย่างเขายังไม่ได้ทิ้งหัวใจมนุษย์ไปเสียทีเดียว “ตามมา” ยูเลียสเดินนำไปข้างนอก ร่างเล็กเดินตามต้อยๆ ให้ทันร่างสูง   และลอบถอนหายใจน้อยๆ  ไม่อยากเชื่อเลยว่าเมื่อครู่เธอแอบคิดในใจว่าแผ่นหลังกว้างนี้พึ่งพิงได้ แต่แล้วก็รีบสลัดความคิดพลั้งเผลอนี้ออกไป ก่อนจะเตือนตนเองอย่าเพิ่งไว้ใจยูเลียส “ยูเลียส...” เธอนึกคำถามหนึ่งขึ้นมาได้ “คุณรู้ได้ไงว่าหลิงหลิงตายแล้ว เดมอนพาเธอไปด้วยไม่ใช่หรือ?” “เจ้ารู้ได้อย่างไร” ร่างสูงหันมามองหน้า “อะ..เอ่อ คือบันทึกของสเตฟานีน่ะ ฉันเจอมันซ่อนอยู่ที่ห้องใต้ดินของโบสถ์ในหมู่บ้านโฮแม๊ต” ดวงตาสีเขียวขุ่นเข้มขึ้นมาทันที เขาสะบัดหน้าเดินต่อไป ความโกรธโชยมาราวกับเครื่องทำความร้อนระเบิด “สเตฟานี....นังนกสองหัว ต่อหน้าก็ว่าภักดี ลับหลังข้า นางก็ลอบกัด นางฝังข้าไว้ในความมืดนับร้อยๆ ปี ถ้าข้าเจอซากศพนางล่ะก็...ข้าจะสับนางให้หายแค้น” แล้วนิสัยเจ้ายศจ้าอย่างของผู้ชายสมัยโบราณปรากฏออกมาอีกแล้ว แต่ก็นับว่าดีแล้วที่สามารถปรับตัวได้ขนาดนี้ อย่างน้อยก็ยอมมีเหตุผลอยู่บ้าง “แล้ว...คุณรู้ได้ยังไงว่าหลิงหลิงตายแล้ว” ลูน่ากลับมาคำถามเดิม ยูเลียสเงียบไปครู่หนึ่ง เท้าก้าวสั้นชะลอฝีเท้าลง พวกเขามาถึงส่วนกลางของห้องเลี้ยงรับรอง ร่างสูงใหญ่กว่าหันกลับมามอง ความโกรธกลายเป็นความเศร้า จนเธอนึกสงสาร “หลิงหลิงตายแล้ว....ตอนที่ข้ากับเดมอนต่อสู้กัน...มันบอกว่าจะไม่ให้ข้าได้ครอบครองอะไรสักอย่าง  ข้าไม่มีวันจะได้สมหวังแม้แต่อย่างเดียว  มันกัดหลิงหลิงต่อหน้าข้า” “กัด....งั้นหลิงหลิงก็ต้องเป็น....?” “ไม่หรอก” ยูเลียสหันมาสบตา “มันกัด...แล้วกินหลิงหลิงต่อหน้าข้า” ลูน่าตาโต มองสบตาอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน “แวมไพร์ถ้ากัดเฉยๆ พิษจะไหลไปตามกระแสเลือด มนุษย์จะกลายเป็นแวมไพร์ต่อไป เดมอนกัดคอเล็กๆ ของหลิงหลิงจนเกือบขาด มันกินเลือดและเนื้อเพื่อให้เขาอยู่กับมันตลอดไป สายตาที่มันมองข้าอย่างสมใจยังติดตาข้าอยู่....มันรู้ว่าหลิงหลิงมีข้าอยู่ในใจ เพราะฉะนั้นมันถึงไม่ยอมให้ข้าได้แม้แต่ศพของหลิงหลิง” คำบอกเล่านั้นทำเอาลูน่าสลดใจ  ยิ่งนึกภาพตามนอกจากน่าเศร้าสลดแล้วยังสยดสยอง  ลูน่าพยายามกลืนน้ำลายลงคอ แต่มันกลายเป็นก้อนแข็งฝืนยากจะกลืนลงไป รสเปรี้ยวขื่นตีกลับขึ้นมาจากช่องท้องจนอยากอาเจียน  แต่หญิงสาวพยายามฝืนเอาไว้ รวมทั้งพยายามซ่อนความเห็นใจให้มิดชิด หาไม่แล้วอาจจะโดนความสงสารนี้ล่อลวงเอาได้ ในฉับพลันนั้นหูก็ยินเสียงเสียงครูดเชือกของเชือกกับอะไรบางอย่าง ดังอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา ยูเลียสชะงักฝีเท้าแล้วเพ่งมองไปยังจุดต้นเสียงทันที ! (อ่านต่อตอนหน้า) ---------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 15:03:36

ความคิดเห็นที่ 2 เดมอนน่ากลัวมาก -*- จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 01:36:24

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 13 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11928962/W11928962.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:11:56