ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) บรรยากาศภายในบ้านสองชั้นบนเนื้อที่กว้างกว่าสองไร่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่นานาพรรณ ตัวบ้านชั้นล่างนั้นสร้างเป็นปูนทาสีขาวสะอาดตา ส่วนชั้นบนสร้างด้วยไม้ขัดเงาดูสวยงามด้านนอกเป็นชานยื่นออกมาสำหรับนั่งเล่นพักผ่อน ความสบายตาร่มรื่นใจเป็นเพียงแค่บรรยากาศรอบๆ บ้านเท่านั้น เพราะภายในบ้านตอนนี้ ผู้ที่ประชุมกันอยู่บนชุดรับแขกไม้สักกำลังคุยกันอย่างเคร่งเครียด ด้วยเรื่องของการขายหรือไม่ขายที่ดินบางส่วนซึ่งเป็นมรดกโดยตรงที่แสงตะวันได้รับจากผู้เป็นพ่อที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน “เถอะนะแสง ยังไงๆ ที่ดินตั้งเยอะแยะขนาดนั้นแสงดูแลคนเดียวไม่ไหวหรอก ขายไปสักสี่ห้าไร่ก็คงไม่เป็นไร” อุษา อาสาวคนเล็กของเขาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย อายุของเธอเลยสี่สิบมาหลายปีแล้ว แต่ด้วยการแต่งตัวที่ดูทันสมัยและการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ดูเหมือนอายุเพิ่งจะสามสิบกว่าเท่านั้น “เธอจะมาเร่งอะไรหลานตอนนี้ล่ะษา ให้แสงเขาตัดสินใจเองเถอะ” อังกูร พี่ชายคนรองหรืออีกนัยคืออาของแสงตะวันพูดแทรกด้วยน้ำเสียงติดรำคาญเล็กน้อย เขาอยู่ในชุดม่อฮ่อมสีเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ แข็งแรงต่างไปจากคนอายุห้าสิบทั่วไป เพราะอยู่กับธรรมชาติและไร่สวนมาเกือบทั้งชีวิต “พี่กูรก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง รู้ไหมว่าตอนนี้ที่ดินตรงนั้นราคามันไปถึงไหนแล้ว ถ้าไม่รีบตอนนี้แล้วจะรีบตอนไหนล่ะ” “ยิ่งปล่อยไว้นานยิ่งมีราคาสูงนะ ปล่อยไว้อีกสักสิบปีสิ รับรองว่าราคาต้องเพิ่มกว่านี้เป็นสิบเท่า” พี่ชายยุ ในขณะที่อุษาร้องว้าย “ได้ยังไงกันคะพี่กูร ถึงตอนนั้นน่ะ ราคามันก็ตกแล้วล่ะคะ เพราะพื้นที่รอบๆ เขาขายกันไปหมดแล้ว จะมีก็แต่ของเราย่อมเดียว ปิดทางเข้าออก คอยดูเถอะ เมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ เขาจะมากดราคาให้เรายอมขายเสียมากกว่า” อุษาค้านพร้อมค้อนพี่ชายประหลับประเหลือก ก่อนจะหันไปกล่อมหลานชายต่อ “เชื่ออาเถอะนะแสง เราแบ่งขายไปแค่ไม่กี่ไร่เท่านั้น แล้วที่ตรงนั้นมันก็เป็นพื้นที่รกร้าง ไม่ได้เอามาทำประโยชน์อะไรสักหน่อย ขายไปก็ไม่กระทบอะไรหรอก” “ผมขอไปดูที่ตรงนั้นก่อนได้ไหมครับ คุณพ่อเคยสั่งไว้ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าขายที่ดินกิน” ชายหนุ่มบอก ทำเอาอาสาวต้องรีบโบกมือ “ขายที่กินอะไรกันแสง นี่อาจะบอกอะไรให้นะ” พูดพลางขยับตัวมาใกล้คล้ายเป็นเรื่องลับ “ที่ดินติดแม่น้ำแบบนั้นน่ะ ราคากำลังขึ้นเลยนะ แล้วคนที่ติดต่อมาเนี่ย เขาทุ่มให้ไม่อั้นเลยนะ เพราะต้องการเอาไปทำเป็นรีสอร์ทริมน้ำ และถ้าแสงยังไม่แน่ใจว่าราคาที่เขาเสนอมันโอเคหรือเปล่า อาจะให้คนมาประเมินก่อน รับรองว่าเราต้องขายได้ราคาดีแน่ๆ” “ทำไมต้องให้ใครมาประเมินด้วย สิ้นเปลืองเปล่าๆ เรามีราคาอยู่ในใจอยู่แล้ว ถูกแพงก็ค่อยมาต่อรองกัน” อังกูรไม่เห็นด้วย “ต้องประเมินสิคะ จะได้ยุติธรรมทั้งสองฝ่าย” น้องสาวพูดพลางเปรยหางตามองคนชอบขัด “แล้วบริษัทที่เขารับประเมินนี่นะก็เชื่อถือได้ เขาประเมินให้ราคาดีมากๆ เรื่องนี้อารับรองได้ เพราะเมื่ออาทิตย์ก่อนเพื่อนของอาเพิ่งขายที่ดินไป ขนาดถนนก็ไปไม่ถึง น้ำไฟก็ยังไม่มี เขายังประเมินให้ราคาดีเลย และยังแจงออกมาเป็นข้อๆ ด้วยนะว่าทำไมถึงต้องเป็นราคานี้ ตอนแรกนายทุนเขาก็จะไม่ซื้อหรอก แต่พอฟังรายละเอียดของที่ดินตรงนั้นแล้วก็รีบซื้อทันที ไม่เกี่ยงเรื่องราคาด้วย” อาสาวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นกระตุ้นคนฟังให้คล้อยตาม “ลองดูหน่อยมั้ยล่ะแสง ให้เขามาประเมินดูก่อน ถ้ายังไม่พอใจในเรื่องราคาเราก็ไม่ต้องขาย แต่ถ้าแสงตัดสินใจขาย อาก็เห็นว่าดี เพราะตรงไหนมีหมู่บ้าน ความเจริญก็จะเข้ามาด้วยไง อีกอย่าง มันก็ไม่ได้เบียดเบียนสวนของเราสักหน่อยนี่” สวนที่อาสาวพูดถึงคือสวนมะม่วงหลายสิบไร่ที่อังกูรเป็นคนดูแล และยังไม่นับรวมอาคารพาณิชย์ในตัวอำเภออีกหลายแห่งที่เปิดให้เช่าอีกด้วย แสงตะวันเคยเสนอให้อังกูรย้ายบ้านไปอยู่ในตัวอำเภอ แต่อาของเขาชอบชีวิตธรรมชาติและต้องการดูแลสวน จึงไม่คิดย้ายไปอยู่ที่ไหน ส่วนอุษานั้นย้ายตัวเองไปอยู่ในเมืองหลายปีแล้ว “ถ้าคุณอาเห็นว่าดีผมก็ว่าดีครับ ให้เขามาประเมินก่อนก็แล้วกันครับ” แสงตะวันเอ่ยในที่สุด นำมาซึ่งความดีใจของอาสาวเป็นอย่างมาก “แบบนี้สิจ๊ะ หลานรัก อาจะรีบจัดการให้เขามาประเมินให้โดยเร็วที่สุดเลยนะจ๊ะ รับรองว่าแสงจะต้องถูกใจและพอใจแน่ๆ เลย ยังไงวันนี้อามานานแล้ว ขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ ษากลับก่อนนะคะพี่กูร” เมื่อเห็นว่าเสร็จธุระของตนแล้ว อุษาก็ลากลับทันที อังกูรพยักหน้าให้น้องสาวอย่างขอไปที “ถ้าอาติดต่อบริษัทประเมินที่ดินได้แล้ว อาจะโทรมาบอกแสงนะจ๊ะ” อุษาบอกก่อนจะเดินขึ้นรถยนต์คันหรูของเธอและขับออกไป โดยมีหลานชายและพี่ชายยืนส่งอยู่หน้ารั้วบ้าน “แสงไม่น่าไปตามใจอาษาแบบนั้นเลย” อังกูรพูดกับหลานชายเมื่อรถของน้องสาวแล่นลับไปแล้ว ก่อนเขาจะเดินนำไปยังซุ้มศาลาหลังใหญ่ริมสวน แสงตะวันเดินตามไปด้วย “อากูรจะให้ผมทำยังไงล่ะครับ ขืนผมไม่ยอม อาษาก็จะพูดกล่อมจนทำให้ผมยอมให้ได้นั่นแหละครับ ยอมไปตั้งแต่แรกจะดีกว่า ไม่ต้องทนฟังนานๆ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหัวเราะน้อยๆ ไปด้วย เช่นเดียวกับคนฟัง “เลยตัดปัญหายอมให้มาประเมินที่ดินเสียให้รู้แล้วรู้รอดเลยใช่ไหม” หลานชายยิ้มรับและไม่ปฏิเสธ “แต่ถึงยังไงก็อย่าขายไปจนหมดเสียล่ะ อย่าไปฟังอาษาเขามากนัก ถึงยังไงอาก็ยังอยากให้แสงกลับมาดูแลที่ดินของตัวเองอยู่” “ครับคุณอา” หลานชายก้มศีรษะรับ “ถึงยังไงผมก็ต้องกลับมาดูแลอยู่แล้วครับ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ เพราะผมยังสนุกกับงานดนตรีตรงนี้อยู่ และที่ผมยอมขายก็เพราะเห็นว่าอาษาเป็นนายหน้าจัดการให้หรอกนะครับ ถ้าจู่ๆ จะให้ขายโดยไม่รู้ตื้นลึกหนาบาง ผมก็ไม่เอาเหมือนกันครับ” “ดีแล้วล่ะที่แสงคิดแบบนั้น” ผู้เป็นอาพยักหน้าอย่างพอใจเมื่อได้ฟัง การขายที่ดินไปสองครั้งก่อนหน้านั้น อังกูรค่อนข้างเห็นด้วย เพราะนายทุนต้องการจะสร้างเป็นหมู่บ้าน มิใช่ซื้อเพื่อการเก็งกำไรเหมือนคนอื่นๆ อีกประการคือ ที่ดินตรงนั้นห่างไกลจากบ้านเขามาก ซึ่งผู้เป็นอาและแสงตะวันยังเปรยอยู่เลยว่าอยากจะขาย เพราะดูแลไม่ทั่วไป แต่สำหรับที่ดินครั้งล่าสุดนี้ไม่เหมือนกัน เพราะเป็นที่ดินแปลงสวยติดแม่น้ำบางปะกง มีนายทุนหลายรายมาติดต่อขอซื้อแต่ก็แห้วกลับไปทุกราย เพราะเจ้าของเคยบอกไว้แล้วว่าไม่คิดขายที่กิน นี่สงสัยเพราะเข้าทางเจ้าของตัวจริงไม่ได้ เลยต้องอาศัยอุษาเป็นสะพานเชื่อมความสำเร็จเป็นแน่แท้ อังกูรคิดในใจ “ครั้งนี้ก็เหมือนกันครับ ให้มาประเมินก่อน เพราะถึงยังไงที่ริมน้ำตรงนั้นผมก็ไม่คิดขายอยู่แล้ว เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะปลูกบ้านไว้อยู่ตอนแก่ครับ” แสงตะวันบอกผู้เป็นอาอีกครั้ง ทำเอาอังกูรยิ้มรับ “อาดีใจที่แสงคิดได้แบบนั้น บอกตรงๆ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา อาไม่สบายใจเลยที่แสงไปทำงานที่กรุงเทพแล้วปล่อยให้ที่ดินรกร้างเฉยๆ แบบนั้น คิดว่าแสงจะไม่สนใจมันแล้วเสียอีก” “ไม่หรอกครับคุณอา ถึงยังไงผมก็ต้องกลับมาที่นี่อยู่แล้ว เพียงแต่ตอนนี้ผมกำลังสนุกกับงานอยู่เท่านั้นเอง ที่นี่เป็นสิ่งที่คุณพ่อสร้างไว้ให้ ผมไม่ปล่อยทิ้งไว้หรอกครับ” หลานชายให้คำมั่น ก่อนถามเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่นายนันไปไหนหรือครับ ผมไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว” “หนีเข้าสวนไปตั้งแต่รู้ว่าอาษาจะมานั่นแหละ ทั้งนายเนและนายนัน” ผู้เป็นอาพูดพลางบุ้ยหน้าไปยังด้านหลังของตัวบ้าน ซึ่งเป็นสวนมะม่วงหลายสิบไร่ “เหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้อง สมแล้วที่เกิดเป็นฝาแฝด” เขายังคงพูดต่อพร้อมทั้งส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อพูดถึงลูกชายทั้งสอง อเนกและอนันต์ ฝาแฝดแท้ที่เหมือนกันทุกสัดส่วน ทั้งรูปร่างและหน้าตา จนบางครั้งผู้เป็นพ่อยังสับสนเรียกผิดเรียกถูก “แต่ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่านันคิดถูกหรือเปล่าที่ตามเนไปสวนแบบนี้” แสงตะวันพูดยิ้มๆ เพราะรู้นิสัยอนันต์ แฝดคนน้องเป็นอย่างดีว่า เขาไม่ชอบทำสวน ไม่ชอบอยู่กับธรรมชาติและบรรยากาศเงียบสงบ ผิดกับอเนก แฝดพี่ที่รักธรรมชาติและสมัครใจที่จะเป็นชาวสวนตามรอยผู้เป็นพ่อ ถึงจะเป็นคู่แฝดก็เหมือนเฉพาะรูปร่างและหน้าตาเท่านั้น เพราะนิสัยของสองพี่น้องนั้น ช่างต่างกันเหลือเกิน “อาก็คิดแบบเดียวกับแสงนั่นแหละ” อังกูรพยักหน้าเห็นด้วย ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้มอย่างนึกขัน เมื่อนึกถึงใบหน้าของอนันต์ที่ตอนนี้คงโดนแฝดพี่บังคับให้ทำงาน “นี่เห็นทีว่าอาจะต้องเข้าสวนบ้างแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าป่านนี้นายนันสลบไปหรือยัง” ผู้เป็นอาพูดพลางขยับตัวลุกขึ้นก่อนหันมาถามหลานชาย “แสงอยากเข้าไปดูหน่อยมั้ย ต้องซ้อมดนตรีหรือเปล่า” ท้ายประโยคเขาถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะก่อนหน้าที่อุษาจะมานั้น เขาเห็นหลานหยิบคาลิเน็ตออกมาจากกล่อง แต่ยังไม่ทันเริ่มบรรเลงก็ถูกอาสาวดึงตัวมาคุยเสียก่อน “ไม่ครับ ผมแค่หยิบออกมาเช็ดเท่านั้น ยังไม่คิดจะซ้อมตอนนี้ครับ” เขาตอบพร้อมยืนขึ้น “กำลังจะขออากูรอยู่พอดีว่าอยากตามเข้าไปดูสวนเสียหน่อย” “งั้นไป เผื่อว่าจะได้ช่วยกันหามนายนันกลับมา” อังกูรพูดติดตลกก่อนจะเดินนำแสงตะวันอ้อมไปทางด้านหลังบ้าน สวนมะม่วงหลายสิบไร่แบ่งปลูกมะม่วงสองสายพันธ์คือน้ำดอกไม้และเขียวเสวย ซึ่งเป็นพันธ์ขึ้นชื่อของอำเภอในจังหวัดฉะเชิงเทรา สวนที่ทั้งสองเดินไปนั้นเป็นสวนที่ปลูกมะม่วงน้ำดอกไม้ ซึ่งกำลังให้ผลดกเต็มต้น และด้วยลำต้นที่เป็นพุ่มไม่สูงมาก ทำให้การเก็บค่อนข้างง่าย “นันกับเนอยู่ไหนล่ะ” อังกูรถามคนงานคนหนึ่งเมื่อเดินผ่าน “ศาลากลางสวนครับ” คนงานตอบ อังกูรพยักหน้าขอบใจก่อนเดินนำหลานชายไปยังศาลาที่สร้างขึ้นอย่างง่ายๆ ไว้สำหรับหลบแดดหลบฝน หลังคามุงด้วยใบจากที่สานอย่างแข็งแรง ด้านล่างเป็นแคร่ขนาดใหญ่จุคนได้ราวสิบคน ฝั่งหนึ่งวางกระติกน้ำแข็งใบใหญ่และแก้วน้ำหลายใบ อีกฝั่งถูกชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ในชุดม่อฮ่อมสีเข้มจับจอง โดยใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ ด้วยการนอนแผ่กางแขนขาจนคนอื่นๆ ไม่สามารถทิ้งตัวลงนอนได้ “ไงนัน เข้าสวนวันนี้สนุกมั้ย” แสงตะวันถามญาติผู้น้องด้วยแววตาขำๆ เสียงทักนั้นทำให้อนันต์หรี่ตามองเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวขึ้นนั่งด้วยท่าทางเหมือนจะสิ้นใจให้ได้ “เหนื่อยมหาศาล” เขาพูดปนหอบแบบเกินจริง ใบหน้านั้นคมคายอย่างชายไทยแท้ นัยน์ตากลมโตสีดำสนิท ผิวพรรณของเขาขาวละเอียดอย่างคนที่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี “สำออย เรายังไม่เห็นนายทำอะไรเลยนัน” คนที่มีใบหน้าเหมือนอนันต์ราวส่องกระจกพูดขึ้น ผิวของเขาคล้ำกว่าน้องชายเล็กน้อย เพราะออกแดดมากกว่า “ใครบอกเราไม่ทำ นั่นไง มะม่วงตะกร้านั้นเราเป็นคนเก็บเอง เหนื่อยจะแย่ แดดก็ร้อน” “ก็แค่ตะกร้าเดียว เราเก็บไปตั้งสี่ห้าตะกร้าแล้ว ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” แฝดพี่พูด “นั่นมันนาย เราไม่เคยทำแบบนี้นี่ รู้งี้อยู่บ้านดีกว่า” น้องชายพูดด้วยใบหน้าง้ำงอเหมือนเด็กเอาแต่ใจ “อยู่บ้านแล้วต้องเจอกับอาษา นายทนได้หรือ” พี่ชายถาม ทำเอาใบหน้าที่ง้ำงออยู่แล้วยิ่งงอเข้าไปใหญ่ “นั่นสิ ทำไมอาษาต้องคอยถามด้วยนะว่าเมื่อไหร่เราจะทำงานทำการเสียที ทำเหมือนว่างานเดินแบบของเราไม่ใช่อาชีพอย่างนั้นแหละ คอยดูนะถ้าเราดังขึ้นมาเมื่อไหร่ อย่ามาง้อละกัน” “ก็นายเล่นมีเวลาว่างมากกว่าเวลาทำงานนี่นา แบบนี้จะไม่ให้อาษาถามได้ยังไงล่ะ แล้วที่บอกว่ามีคนติดต่อให้เล่นโฆษณาล่ะ เรื่องไปถึงไหนแล้ว” อเนกออกความเห็นพร้อมถามไปด้วย “กำลังรอคำถามจากเอเจ็นซี่อยู่เหมือนกัน นี่ถ้าเราได้เล่นโฆษณานะ ต่อไปเราก็จะได้เล่นหนัง เล่นละคร เมื่อถึงตอนนั้น อาษานั่นแหละที่จะต้องมาขอโทษเราที่เคยพูดดูถูกเอาไว้” อนันต์ยังคงพูดถึงอาสาวด้วยน้ำเสียงแค้นเคืองอยู่อย่างนั้น พ่อ พี่ชายและญาติ ต่างมองหน้ากันพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ส่ายหน้าเพราะไม่เชื่อคำพูดวาดหวังของเขา ทั้งสามเชื่อว่าสักวันอนันต์จะต้องได้โลดแล่นอยู่ในวงการบันเทิงแน่ๆ ด้วยรูปร่างสูงใหญ่สมส่วนอย่างชาติไทยและหน้าตาที่คมคายหล่อเหลาเป็นที่ถูกตาต้องใจโมเดลิ่งหลายราย แต่ที่ทุกคนส่ายหน้ากันนั้น เพราะนึกขำอาการที่อนันต์มีต่ออาสาวของเขา อาหลานคู่นี้ไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่นัก และมักพูดกระทบกระเทียบกันอยู่เสมอ แต่ลึกๆ แล้ว ทั้งสามรู้ว่าทั้งหมดทั้งมวลนั้นเกิดจากความเป็นห่วงของอาสาวที่มีต่อหลานชาย ส่วนอนันต์ก็แค่ต้องการพิสูจน์ให้อุษาเห็นว่าจริงๆ แล้วเขาก็ทำงานได้ โดยไม่ต้องพึงสมบัติของพ่อแม่ “แล้วเรื่องที่ดินตกลงว่ายังไงครับ พี่แสงยอมอาอีกหรือเปล่า” แฝดน้องถามเข้าเรื่อง และเมื่อเห็นแสงตะวันพยักหน้าช้าๆ เขาก็โวยวายเช่นเดิม “อะไรกันพี่แสง ทำไมพี่ถึงยอมอาษาง่ายๆ แบบนั้นล่ะ ที่ดินติดแม่น้ำนั่นน่ะสวยมากเลยนะ ทำไมถึงยอมขายง่ายๆ ล่ะ” “พี่แค่ยอมให้บริษัทมาประเมินเท่านั้นเอง ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าจะขาย” “แล้วไป” อนันต์พูดด้วยน้ำเสียงโล่งๆ “พี่แสงอย่าไปยอมอาษาเด็ดขาดเลยนะ นี่สงสัยคงได้ค่านายหน้ามาเยอะแน่ๆ ที่ดินให้เช่าในตลาดก็ตั้งไม่รู้เท่าไหร่แล้ว ตัวคนเดียวแบบนี้ ไม่รู้เมื่อไหร่จะใช้หมด” อนันต์พูดพลางส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ “ก็คงเพราะตัวคนเดียวยังไงล่ะ ถึงต้องหาให้ตัวเองเยอะๆ แก่ตัวไปใครจะมาดูแล” แสงตะวันพูดพลางมองหน้าน้องชายยิ้มๆ และรอฟังคำตอบ “อาษาคิดมากไปได้ ถึงอาจะไม่มีใครแต่ก็ยังมีพวกเรา อาทำเหมือนตัวเองไม่มีญาติอย่างนั้นแหละ” แสงตะวัน พี่ชายและผู้เป็นพ่อยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ฟัง เพราะมันไม่ผิดไปจากที่คิดไว้นัก แม้อนันต์จะทำตัวเหมือนไม่ชอบอาสาว แต่ลึกๆ แล้วอนันต์นี่แหละคือคนที่เป็นห่วงอุษาที่สุด “พรุ่งนี้พี่ว่าจะไปดูที่ตรงนั้นก่อนจะกลับกรุงเทพ เราจะไปด้วยมั้ยนัน” พี่ชายเอ่ยชวน “ดีเหมือนกัน ที่ริมน้ำตรงนั้นผมไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว อยากเห็นเหมือนกันว่ารอบๆ จะเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้ว เห็นพ่อบอกว่าตรงนั้นเจริญกว่าแต่ก่อนมาก” น้องชายเห็นด้วย “แต่ก่อนที่จะถึงพรุ่งนี้ นายต้องช่วยเราเก็บมะม่วงอีกสองตะกร้า” แฝดพี่บอกก่อนจะดึงแขนน้องชาย อนันต์ทำหน้าเมื่อยพร้อมขืนตัวไว้ไม่ยอมขยับตามแรงพี่ชาย “เรายังไม่หายเหนื่อยเลย ขอพักอีกชั่วโมงนะ” “ไม่ได้ รีบๆ เข้า เราต้องเก็บให้หมดภายในวันนี้ คนงานเขาล็อกต้นมะม่วงให้นายแล้วด้วย รีบๆ ลุก” “ความจริงคนงานเราก็มี ทำไมถึงไม่ให้พวกเขาเก็บกันเองล่ะ เราขอตรวจความเรียบร้อยละกัน” น้องชายต่อรอง “ไม่ได้ เราบอกเขาให้ไปเก็บที่อื่นแล้ว ต้นของนายอยู่ตรงนี้เอง มีลูกน้อยกว่าต้นอื่นๆ ด้วย เก็บง่ายจะตาย” “ทำไมนายต้องบังคับเราด้วยนะ คอยดูนะถ้าเราได้เป็นดาราเมื่อไหร่ เราจะบังคับให้นายไปรับงานแทนเราบ้าง จะได้รู้ว่าเวลาที่ต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบน่ะ มันเป็นยังไง” อนันต์พูดขู่ก่อนจะยอมลุกตามพี่ชายไป ปล่อยให้พ่อและญาติผู้พี่มองตามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 20:36:50

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 15 แสงตะวันก้าวเข้ามาในร้านอาหารที่ตนห่างหายไปนานเกือบอาทิตย์ด้วยความคิดถึง คิดถึงทั้งบรรยากาศแสนร่มรื่นสบายใจ คิดถึงทั้งเพื่อนร่วมงานที่น่ารัก และคิดถึงเจ้าของร้านคนสวยที่คอยรบกวนจิตใจเขาเกือบทั้งอาทิตย์ ชายหนุ่มได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากเด็กเสิร์ฟที่ดาหน้าเข้ามาทักทายพูดคุยพร้อมทั้งถามไถ่เรื่องที่เขาลากลับบ้าน แถมยังดีอกดีใจกันใหญ่เมื่อเห็นมะม่วงน้ำดอกไม้ผลอวบสวยหลายสิบลูกที่แสงตะวันนำมาฝากจากสวน “ทานอะไรมาหรือยังครับคุณแสง” พัฒนะถามขึ้นพร้อมทั้งเชื้อเชิญให้เขานั่ง “ยังเลยครับ กะว่าจะมาฝากท้องที่ร้านนี้น่ะครับ” “ไม่มีปัญหาครับ น่าเสียดายจริงๆ คุณแสงน่าจะมาเร็วกว่านี้ เราจะได้ทานพร้อมกันเลย ผมกับพิมเพิ่งทานเสร็จไปเมื่อสักสิบนาทีนี่เองครับ” “ผมคิดว่าตัวเองมาเร็วแล้ว แต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดี” นักดนตรีหนุ่มเปรยด้วยความรู้สึกเสียดายเช่นกันก่อนจะยกข้อมือเพื่อดูเวลา...อีกสิบนาทีจะหกโมงเย็น “ต้องทานกันก่อนครับเดี๋ยวจะไม่ทัน ยิ่งวันนี้เป็นวันศุกร์ด้วย คนค่อนข้างเยอะครับ” เจ้าของร้านบอก “จะทานอะไรดีครับ เดี๋ยวผมบอกให้พิมเตรียมให้” “เดี๋ยวผมเข้าไปทานในครัวดีกว่าครับ ไม่เกะกะด้านนอกด้วย” แสงตะวันรีบบอกด้วยความเกรงใจ “งั้นก็ตามสบายเลยนะครับ ผมขอออกไปดูความเรียบร้อยด้านนอกก่อน” พัฒนะไม่ขัดข้องก่อนจะก้าวออกไปด้านอกของร้าน แสงตะวันผลักประตูเข้าไปในด้านห้องครัวด้วยรอยยิ้มดีใจ เพราะนอกจากจะไม่เกะกะด้านนอกแล้ว เขายังได้นั่งอยู่ใกล้ๆ พริมาอีกด้วย “สวัสดีครับป้าจัน ป้าอุ่น น้องพิม” เขาทักพร้อมเรียกแม่ครัวทั้งสามที่กำลังง่วนอยู่กับงานของตนตรงหน้า “พ่อแสง” แม่ครัวรุ่นใหญ่เรียกเขาด้วยน้ำเสียงดีใจพร้อมเดินเข้าไปทักทาย “หายไปหลายวันเลยนะ รู้มั้ยว่าคนแก่คิดถึง เรื่องทางบ้านเรียบร้อยแล้วใช่ไหมจ๊ะ” ป้าอุ่นถามไถ่ “เรียบร้อยแล้วส่วนหนึ่งครับ แต่คิดว่าเร็วๆ นี้คงต้องกลับไปอีกครับ” “หรือจ๊ะ ป้าอยากให้พ่อแสงมาที่ร้านนี้บ่อยๆ ตอนที่พ่อไม่อยู่ ที่นี่มันเงียบๆ ไปเลยนะ ลูกค้าก็บ่นๆ ให้ได้ยินตั้งหลายคนว่าคิดถึง” “ผมก็คิดถึงที่นี่เหมือนกันครับ” เขาตอบและหันมองแม่ครัวอีกคน แต่ดูเหมือนว่าแม่ครัวคนนั้นจะสนใจงานตรงหน้ามากกว่าจะหันมาทักทายเขา “แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง” ป้าจันถามขึ้นบ้าง “ยังเลยครับ คิดจะมาฝากท้องอยู่ที่นี่เหมือนกันครับ คิดถึงอาหารฝีมือแม่ครัวที่นี่มาก กินที่ไหนก็ไม่อร่อย” “แหม! ปากหวานจริงพ่อคนนี้ จะกินอะไรจ๊ะ เดี๋ยวป้าสองคนทำให้สุดฝีมือเลย” “อะไรก็ได้ครับ ผมทานได้หมด ขอแค่ไม่เผ็ด รสไม่จัดเท่านั้นก็พอครับ” ชายหนุ่มบอก “งั้นเอาอะไรดีล่ะ ป้าชอบแต่อาหารรสจัดด้วยสิ” ป้าจันถามพร้อมทำหน้านึกๆ “ไข่เจียวกุ้งสับกับต้มจืดเต้าหู้แล้วกันค่ะ” แม่ครัวสาวออกความเห็นแทรกขึ้นจากทางด้านหลัง เธอกำลังตอกไข่ใส่ชาม ใกล้ๆ กันนั้นมีถ้วยต้มจืดส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายวางอยู่ “อ้าว! น้องพิมทำแล้วหรือ” ป้าอุ่นทักด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ในขณะที่พริมาชะงักเล็กน้อยก่อนตอบ “คือ...พิมทำเตรียมๆ ไว้น่ะค่ะ เผื่อว่าลูกค้าเข้ามาจะได้ทำกันทัน” ข้ออ้างของเธอ ฟังอย่างไรก็ไร้ซึ้งน้ำหนักและเหตุผล ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องทำแบบนั้นเลย เพราะด้วยฝีมือของแม่ครัวทั้งสามแล้ว เชื่อได้เลยว่าไม่มีวันที่จะทำกันไม่ทัน แต่คนฟังก็ไม่ได้ทักหรือซักไซ้ให้มากความ เพราะรู้เหตุผลอยู่แล้ว ไม่ได้เตรียมไว้ให้ลูกค้า แต่เตรียมไว้สำหรับชายหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาต่างหาก ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่แสงตะวันหายหน้าไป ถึงพริมาจะทำเป็นเฉยๆ ไม่ใส่ใจ แต่ด้วยวัยที่มากด้วยประสบการณ์และผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่า ทำให้ผู้สูงวัยทั้งสองมองออกว่า สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้อาการเฉยเมยไม่ใส่ใจนั้น เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทร และยิ่งกว่านั้นคือ ความคิดถึงที่ไม่อาจปกปิดได้สนิทใจ ดูอย่างอาหารสองอย่างนั่นเป็นตัวอย่าง ถึงพริมาจะไม่ทักทายปราศรัยหรือชวนเขาพูดคุยแถมยังทำเป็นมองไม่เห็นเขาเสียอีก แต่สิ่งหนึ่งที่เธอทำให้เห็นคือ การเอาใจใส่และรู้ใจชายหนุ่มคนนั้นยิ่งกว่าใครๆ “ลูกค้ายังไม่เข้าร้านเลย ป้าขอไปข้างนอกก่อนนะ พ่อแสงกินตามสบายเลยนะ ป้าไม่กวนเวลากินข้าวแล้ว” ป้าจันพูดพลางพยักหน้ากับป้าอุ่นให้ออกไปด้วยกัน ในห้องจึงเหลือเพียงแสงตะวันกับพริมา “ขอบคุณน้องพิมมากนะครับ” เขาเอ่ยพร้อมก้มศีรษะให้เธอก่อนจะนั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะกลาง ซึ่งหญิงสาวจัดมุมหนึ่งไว้ให้แล้ว “ไม่เป็นไรค่ะ พิมตั้งใจจะทำอยู่แล้ว” แม่ครัวสาวตอบพร้อมตักข้าวสวยร้อนๆ ให้เขาด้วย “คงจะดีถ้าน้องพิมตั้งใจทำเพื่อพี่ ไม่ใช่เพราะกลัวลูกค้าจะเยอะจนทำไม่ทัน” เขาพูดเสียงเบาพร้อมมองด้วยแววตาร้องขอ “ความจริงพิมตั้งใจจะทำให้พี่แสงนั้นแหละค่ะ แต่ก็กลัวว่าพี่แสงจะไม่ชอบ” “ทำไมพี่จะไม่ชอบล่ะครับ น้องพิมอุตส่าห์ทำให้พี่ทาน” พูดพร้อมทั้งตักไข่เจียวคำโตส่งเข้าปาก ในขณะที่แม่ครัวอมยิ้มเล็กน้อย “ทานร้านไหนๆ ก็ไม่อร่อยเท่าร้านนี้ คิดถึงจังเลยครับ ทั้งอาหารและบรรยากาศ แต่ที่คิดถึงยิ่งกว่าคือคนของที่นี่” เขาพูดพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาหวานคู่นั้น เจ้าของดวงตาหวานก็เหมือนจะถูกสะกดให้จ้องนิ่งเข้าไปในดวงตาคมสีดำสนิท “แล้วน้องพิมล่ะครับ คิดถึงคนที่ไม่มาเกือบอาทิตย์บ้างหรือเปล่า” เขาถามเสียงเบาแทบกระซิบ ดวงตาของเขายังไม่ละไม่จากดวงตาของเธอ คำถามนั้นทำให้สติของเธอกลับมาพร้อมด้วยอาการใจวูบวาบที่ตามติดมาเช่นกัน หญิงสาวหลบนัยน์ตาสีดำสนิทคู่นั้นด้วยใบหน้าที่ร้อนวูบและรู้ได้โดยไม่ต้องส่องกระจกว่ามันกำลังแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ “พิมออกไปข้างนอกก่อนนะคะ อยู่ในนี้ชวนพี่แสงคุยเดี๋ยวจะไม่ได้ทานกันพอดี” เธอรีบพูดก่อนจะก้าวยาวๆ ออกจากห้อง ในขณะที่คนพูดประโยคนั้นยิ้มกริ่มด้วยความดีใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาแบบเขินอายของเธอ มันทำให้เขารู้ว่าอย่างน้อยๆ พริมาก็มีความรู้สึกกับเขาเช่นกัน และเขาก็หวังไว้ว่าสักวันความใกล้ชิดและความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อกันนั้น จะช่วยเสริมสร้างสายสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอให้แน่นหนามากขึ้น ...เสียงขลุ่ยค่ำคืนนี้ไพเราะและหวานซึ้งมากกว่าทุกคืน หลายคนลงความเห็นว่าเพราะไม่ได้ฟังมาหลายวันทำให้เมื่อกลับมาฟังอีกครั้งจึงเพราะขึ้น สีหน้าของนักดนตรีหนุ่มเต็มไปด้วยความสุขเช่นเดียวกับคนฟัง แม่ครัวและเด็กเสิร์ฟต่างว่างกันแล้ว ทำให้ออกมายืนรับความสุนทรีย์ทางดนตรีได้อย่างเต็มที่ พริมายืนฟังความไพเราะของเสียงขลุ่ยจากมุมหนึ่งของร้าน ซึ่งสามารถมองเห็นแสงตะวันได้อย่างถนัด รอยยิ้มน้อยๆ แตะแต้มบนใบหน้า ดวงตากลมหวานจ้องนักดนตรีคนนั้นตาไม่กะพริบ แล้วจู่ๆ ประโยคหนึ่งก็แล่นเข้ามาในความคิด ‘แล้วน้องพิมล่ะครับ คิดถึงคนที่ไม่มาเกือบอาทิตย์บ้างหรือเปล่า’ ใบหน้าหวานของพริมาร้อนวูบขึ้นมาเสียเฉยๆ พร้อมรอยยิ้มที่แทบจะเก็บไว้ไม่อยู่ โชคดีที่แต่ละคนต่างมุ่งความสนใจไปที่เสียงขลุ่ยบนเวที ทำให้ไม่มีใครเห็นใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอ “คิดถึงสิ!” หญิงสาวนึกตอบคำถามนั้นอยู่ในใจด้วยความเขินอาย แม้สมองจะปฏิเสธอย่างไร ก็ไม่มีผลกับหัวใจที่พร่ำร่ำร้องคำนี้ออกมาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน โดยที่เจ้าตัวก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเพราะอะไรถึงได้คิดถึงเขา รู้เพียง ‘คิด’ อยู่เสมอและเหมือนขาดอะไรไปเมื่อไม่ได้เจอ . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 20:38:52

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) รุจิโรจน์แวะมาที่ร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ อีกครั้งในช่วงสุดสัปดาห์ต่อมา หลายวันที่ผ่านมาเขาหายไปแค่ตัวเท่านั้น ส่งมาแต่เสียงตามสาย เหตุเพราะหน้าที่การงานที่รัดตัวจนยากจะปลีกมาได้นั่นเอง แต่สำหรับวันนี้เขาตั้งใจไว้แล้วว่า ไม่ว่างานจะยุ่งหรือติดพันเพียงใด เขาต้องสลัดมันออกและมาที่ร้านแห่งนี้ให้ได้ สาเหตุเกิดจากความไม่สบายใจของเขาเอง เมื่อรู้ว่าแสงตะวันได้กลับมาทำงานแล้ว และเท่าที่ได้พูดคุยผ่านทางโทรศัพท์ ทำให้ชายหนุ่มเกิดความกังวลอย่างประหลาด สังหรณ์ของเขาเร่งตัวเองให้รีบทำคะแนน ก่อนที่จะพลาดท่าให้นักดนตรีหนุ่มคนนั้น “อ้าว! คุณโรจน์ สวัสดีครับ ทำไมมาแต่เช้าเลยล่ะครับ” พัฒนะทักด้วยน้ำเสียงแปลกใจ เพราะน้องสาวไม่ได้แจ้งว่าวันนี้รุจิโรจน์จะมาที่ร้าน “วันนี้ผมว่างน่ะครับ เลยแวะมาหาน้องพิม” ชายหนุ่มตอบพร้อมเลือกโต๊ะมุมหน้าต่างเป็นที่นั่ง “ทานอะไรมาหรือยังครับ” เจ้าของร้านถาม “เรียบร้อยแล้วครับ ขอบคุณมาก” พัฒนะพยักหน้าก่อนจะขอตัวไปดูแลร้านและบอกเด็กให้ยกน้ำไปเสิร์ฟและเข้าไปตามพริมาออกมาคุยด้วย ไม่นานหญิงสาวก็เดินออกจากห้องครัว “วันนี้พี่ว่าง เลยอยากชวนน้องพิมไปดูหนังสักรอบน่ะครับ” ชายหนุ่มบอก “วันนี้เลยหรือคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “ใช่ครับ เรื่องนี้พี่อยากดูตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแล้วล่ะ แต่งานยุ่งเหลือเกิน น้องพิมไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้ไหมครับ” “พิมคงไปไม่ได้หรอกค่ะ ต้องดูแลร้าน” “แต่วันนี้เป็นวันเสาร์นะครับ คนคงไม่เยอะเหมือนวันธรรมดา และผู้ช่วยของน้องพิมก็ทำได้อยู่แล้ว หรือไม่งั้นพี่เหมาร้านช่วงเที่ยงนี้เลยก็ได้ น้องพิมจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” เขาพูดตัดปัญหา แต่คำพูดนั้นทำให้คนฟังถึงกับไม่พอใจ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดหลายครั้งก่อนพูดเสียงเรียบ “พิมเปิดร้านไม่ใช่เพราะเรื่องเงินอย่างเดียวหรอกนะคะ แต่มันเป็นความสุขที่ได้เห็นคนกินชอบฝีมือของเรา” “พี่ก็ไม่ได้ว่าน้องพิมเห็นแก่เงินนะครับ เพียงแต่ถ้าน้องพิมเป็นกังวลว่าจะขาดทุนที่เตรียมอะไรไว้แล้ว พี่ก็ไม่อยากให้น้องพิมเสียมันไปเปล่าๆ” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงสบายๆ เหมือนว่าเป็นสิ่งที่ยุติธรรมดีแล้วในการใช้เงินตัดปัญหาเช่นนี้ “อาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ทำงานยุ่งแสนยุ่ง แล้ววันนี้พี่ก็ตั้งใจจะมาชวนน้องพิมไปดูหนัง อย่าปฏิเสธพี่เลยนะครับ” ชายหนุ่มพูดอ้อนขอความเห็นใจ เห็นสีหน้าและน้ำเสียงแบบนั้น ทำให้คนใจไม่แข็งพอเริ่มอ่อนลง “ก็ได้ค่ะ แต่พิมขอเป็นช่วงบ่ายได้ไหมคะ ไปตอนนี้มันฉุกละหุกเกินไป และพี่พัฒน์คงไม่พอใจหากจู่ๆ พิมจะทิ้งงานไป” หญิงสาวยอมตกลงโดยพบกันครึ่งทาง แต่แค่นั้นก็ทำให้รุจิโรจน์ยิ้มออก “ได้ครับ เดี๋ยวพี่จะช่วยน้องพิมทำงาน น้องพิมจะได้ไม่เหนื่อย บ่ายโมงครึ่งละกันนะครับ ตอนนั้นลูกค้าคงซาๆ ลงแล้ว” ชายหนุ่มจัดแจงเวลาให้เสร็จสรรพ “ได้ค่ะ พิมขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” หญิงสาวบอกก่อนจะเลี่ยงไปทำงานของตนพร้อมทั้งบอกพี่ชายด้วย พัฒนะพยักหน้ารับและไม่พูดอะไรเพราะเป็นสิทธิของน้องสาว ได้แต่แสดงสีหน้าไม่สบายใจอยู่ลึกๆ ยามน้องสาวไม่เห็นเท่านั้น ช่วงเที่ยงของหยุด มีลูกค้าเข้ามาประปราย เพราะยังมีบางบริษัทที่เปิดทำงานวันเสาร์ด้วย แต่ถึงลูกค้าจะน้อยอย่างไร แต่ก็เกือบเต็มทุกโต๊ะ เพียงแค่ไม่วุ่นวายเท่าวันธรรมเท่านั้น ซึ่งรุจิโรจน์ก็ได้ช่วยงานบ้างเล็กน้อย โดยการยกอาหารไปวางไว้ที่ช่อง เก็บจานในถาดไปวางไว้ในอ่างล้าง จนเมื่อถึงเวลาบ่ายโมง แขกที่มาเริ่มน้อยลง ทำให้พริมามีเวลาว่างโอนงานที่เหลือไปให้อ้อมดูแลแทน ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า เพียงครึ่งชั่วโมง พริมาในชุดเดรสสีหวานคาดด้วยเข็มขัดอวดเอวคอดดูสวยหวานน่ารักผิดไปจากเสื้อคอปกที่เธอมักใส่เวลาอยู่ในครัว “ฝากร้านด้วยนะคะพี่พัฒน์ เย็นๆ พิมก็กลับแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกพี่ชายและเห็นพัฒนะพยักหน้ารับ รุจิโรจน์ก้มศีรษะเป็นเชิงลาให้แก่เจ้าของร้านหนุ่มก่อนจะผายมือเชื้อเชิญพริมาไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านหน้า โดยมีสายตาของพี่ชายและเด็กเสิร์ฟมองตามจนรถคันนั้นแล่นออกไป ก่อนจะแยกย้ายไปทำงานตามหน้าที่ของตนต่อ . . . แสงตะวันก้าวออกมาจากลิฟท์ในช่วงเวลาบ่ายกว่า งานสอนดนตรีของเขาในช่วงเช้าเสร็จสิ้นตั้งแต่สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว แต่เนื่องจากเขามีนัดพูดคุยธุระเกี่ยวกับการลาของตนกับผู้บริหาร ทำให้ลงมาล่าช้า ชายหนุ่มเดินผ่านชุดโซฟารับแขกก่อนจะหยุดมองด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กชายวัยสิบสองกำลังลุกจากชุดรับแขกด้วยใบหน้าง้ำงอไม่สบอารมณ์ ทำให้เขาอดเข้าไปทักทายไม่ได้ “ยังไม่กลับอีกหรือครับออมสิน” “กำลังจะกลับพอดีเลยครับครูแสง แล้วนี่ครูแสงไปไหนมาหรือเปล่า เลิกเรียนตั้งนานแล้ว” เด็กชายรูปร่างผอมสูงสวมแว่นตอบพร้อมถามกลับ ในขณะเดียวกันก็หยิบกล่องคลาลิเน็ตขึ้นมาพาดบ่า “ครูไปพบครูใหญ่มาน่ะครับ แล้วออมสินล่ะ คุณน้ามารับแล้วหรือครับ” เขาถามเด็กชายพร้อมหันซ้ายหันขวามองหาคุณน้าของออมสิน “น้าดาวมารับออมสินไม่ได้แล้วครับ เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้นี่เองว่าให้ออมสินกลับเอง” เด็กชายตอบพร้อมทำทางหงอยๆ “อ้าว ทำไมล่ะครับ” คุณครูถามอย่างสงสัย เขาค่อนข้างสนิทกับเด็กชาย เพราะเป็นนักเรียนในชั้นของเขาและมักมีคำถามเสมอเวลาเรียน แถมเขายังเคยนั่งรอเป็นเพื่อนออมสินตั้งหลายครั้ง และเคยนั่งรอเป็นเพื่อนนานเกือบสองชั่วโมงทีเดียวว่าคุณน้าของออมสินจะมารับ และไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเห็นออมสินต้องเดินทางกลับเอง “ไม่มีคนเฝ้าร้านครับ น้าดาวเลยมารับออมสินไม่ได้ น้าดาวเลยให้ออมสินนั่งรถไปหาที่ห้างครับ” “งั้นไปครับ เดี๋ยวครูไปส่งออมสินที่ร้านน้าดาวเอง” แสงตะวันรับอาสา แต่เด็กชายโบกมือ “ไม่เป็นไรครับครูแสง ออมสินนั่งรถไปเองก็ได้ครับ” “แล้วออมสินจะนั่งรถอะไรไปครับ” ชายหนุ่มถามยิ้มๆ “คงจะเป็นแท็กซี่ ออมสินเคยนั่งรถน้าดาวจากที่นี่ไปห้างแค่สี่สิบกว่านาที แต่เอ...ถ้านั่งแท็กซี่มันก็คงจะหลายตังค์ งั้นออมสินนั่งรถเมล์ไปดีกว่า” เด็กชายพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจ “ให้ครูไปส่งดีกว่าครับ เพราะครูก็จะแวะไปทำธุระที่ห้างนั่นอยู่พอดีเหมือนกัน” “จริงหรือครับ” ออมสินยังไม่เชื่อสนิทนัก “จริงสิครับ ทำไมครูต้องโกหกออมสินด้วยล่ะ ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวครูต้องไปทำธุระอีก” แสงตะวันพูดเร่งก่อนจะเดินนำลูกศิษย์ตัวน้อยไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ด้านหน้า ใช้เวลาบนท้องถนนนานนับชั่วโมงเลยทีเดียว กว่ารถยนต์ของแสงตะวันจะขับเข้ามาจอดยังลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าที่น้าดาวของออมสินเปิดร้านขายเสื้ออยู่ “นี่ถ้าออมสินนั่งรถเมล์มาเองคงถึงเย็นแน่ๆ เลย” แสงตะวันบอกลูกศิษย์และได้รับรอยยิ้มแป้นๆ เหมือนเห็นด้วยตอบกลับมา “น้าดาวเปิดร้านเสื้ออยู่ที่ชั้นไหนครับ เดี๋ยวครูเดินไปส่ง” คุณครูหนุ่มอาสามาอีก “อยู่ชั้นสามครับ เดินผ่านประตูนี้เข้าไปแล้วเลี้ยวขวา ตรงไปอีกนิดผ่านห้องน้ำแล้วเลี้ยวซ้ายก็ถึงแล้วครับ ร้านน้าดาวหาง่ายครับ” เด็กชายบอกพร้อมเดินนำแสงตะวันเข้าไปด้านใน ไม่นานทั้งสองก็มาหยุดหน้าร้านขายเสื้อแห่งหนึ่ง ด้านในมีลูกค้าประปราย เจ้าของร้านในวัยยี่สิบปลาย กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ “น้าดาวครับ” เด็กชายเรียกพร้อมยกมือไหว้ ดุจดาวละสายตาจากงานตรงหน้าขึ้นมองก่อนเดินออกมารับ “ออมสินมาแล้วเหรอ เอ๊ะ! คุณแสง” ดุจดาวทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคุณครูของหลายชายมาด้วย “ผมมาส่งออมสินน่ะครับ” แสงตะวันบอก “หรือคะ ขอโทษคุณแสงด้วยนะคะที่ทำให้ลำบาก พอดีว่าวันนี้เด็กที่ร้านลาครึ่งวันน่ะค่ะ เพิ่งจะมาเมื่อกี้นี่เอง ดาวก็เลยต้องบอกให้ออมสินกลับมาเอง” “ไม่ลำบากอะไรหรอกครับ ผมตั้งใจจะมาแถวนี้อยู่แล้วครับ” “ออมสินขอบคุณครูแสงมากเลยนะครับที่มาส่ง” เด็กชายพูดพลางยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ” ท้ายประโยคเขาหันไปพูดกับน้าสาวของออมสิน “คุณแสงทานอะไรมาหรือยังคะ เชิญทานข้าวด้วยกันสักมื้อสิคะ” ดุจดาวเอ่ยชวน “ครูแสงยังไม่ได้ทานอะไรเลยครับ เมื่อตอนเที่ยงครูแสงคุยธุระกับครูใหญ่ พอคุยเสร็จก็มาส่งออมสินเลยครับ” เด็กชายเป็นคนตอบ “งั้นเชิญทานข้าวด้วยกันนะคะ ดาวก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน ออมสินด้วยใช่ไหมครับ” “ใช่ครับ ออมสินก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกัน มัวแต่รถติดอยู่บนถนนตั้งนาน นี่ถ้าไม่ได้ขนมครูแสงรองท้อง มีหวังออมสินต้องเป็นโรคกระเพาะแน่ๆ เลยครับ” พูดพลางกุมท้องตัวเองไปด้วย เรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งสองให้เผยออก “นะครับครูแสง ไปทานข้าวด้วยกัน ไปครับไป ออมสินหิวจะแย่แล้ว” เด็กชายพูดพลางรีบเข้าจับมือแสงตะวันเหมือนกลัวเขาจะหนี ดุจดาวหันไปบอกเด็กในร้านก่อนจะเดินตามหลานชายที่จูงมือแสงตะวันไป เด็กชายเลือกร้านฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่ง เหตุเพราะรูปที่โฆษณานั้นยั่วสายตาเหลือเกิน น้าสาวและแสงตะวันไม่ขัด เพราะทานอะไรกันก็ได้ เรียกเสียงดีใจจากออมสิน เพราะนานๆ ถึงจะมีโอกาสได้กินอาหารประเภทนี้ “แม่กับน้าดาวบอกว่าอาหารพวกนี้เป็นอาหารขยะและไม่ยอมให้ออมสินกินครับ” ลูกศิษย์ตัวน้อยกระซิบบอกคุณครู ระหว่างที่เดินเข้าร้าน “ถ้าเป็นเวลาปกติออมสินคงโดนดุไปแล้ว แต่วันนี้โชคดีที่ออมสินมากับครูแสง” “แล้วนี่น้าดาวจะดุครูหรือเปล่าครับ ที่สนับสนุนให้ออมสินกินอาหารพวกนี้” แสงตะวันกระซิบถามกลับด้วยน้ำเสียงยิ้มๆ “ไม่หรอกครับ น้าดาวไม่กล้าดุครูแสงหรอก เดี๋ยวเสียคะแนนหมด” ท้ายประโยคเด็กชายพูดเสียงเบาคล้ายพูดกับตัวเองเสียมากกว่าพร้อมปิดปากหัวเราะไปด้วย แสงตะวันไม่ติดใจคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์นั้น เพราะคิดว่าลูกศิษย์ตัวน้อยกำลังดีใจที่จะได้กินอาหารโปรดที่ถูกสั่งห้าม ทั้งสามเลือกนั่งโต๊ะติดกระจกริมทางเดิน ความจริงออมสินอยากได้ที่นั่งติดกระจกที่สามารถมองออกไปด้านนอกมากกว่า แต่ทุกที่นั่งถูกจับจองไว้หมด ทำให้ต้องเปลี่ยนเป็นกระจกติดทางเดินแทน . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 20:40:40

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) ริมทางเดินซึ่งอยู่อีกฝั่งของร้านฟาส์ตฟู้ดแห่งนั้น หญิงสาวในชุดเดรสสีหวานเมินหน้าไปทางอื่น หลังจากที่เฝ้าสังเกตชายหญิงคู่หนึ่งที่สายตาบังเอิญหันไปเห็นเข้าพอดี นับตั้งแต่ชายหญิงคู่นั้นเดินออกจากร้านเสื้อจนเข้าไปในร้านอาหารแห่งนั้น ท่าทางการพูดคุยด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มของคนทั้งสอง ดูก็รู้ว่ากำลังมีความสุข โดยเฉพาะใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นที่ใครเห็นก็ดูรู้ว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ใด ‘นี่น่ะเหรอที่บอกว่าคิดถึง สงสัยคงจะพูดแบบนี้ไปทั่วสินะ’ น้ำเสียงที่ดังก้องในใจนั้นเต็มไปด้วยอาการกระเง้ากระงอดแถมยังมองค้อนไปยังโต๊ะริมทางเดินนั่นอีก “เราจะทานข้าวกันที่ไหนดีครับน้องพิม” เสียงรุจิโรจน์ถามดังมาข้างกาย ทำให้หญิงสาวเริ่มรู้สึกตัว “แล้วแต่พี่โรจน์สิคะ แต่เมื่อกี้เราน่าจะทานกันตั้งแต่ที่ร้านนะคะ” เธอออกความเห็น “น้องพิมเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พี่ไม่อยากเพิ่มความเหนื่อยให้น้องพิมอีก อีกอย่างคือ พี่อยากทานกับน้องพิมสองต่อสอง แบบไม่ต้องมีใครมาคอยมองคอยจ้อง” เขาบอกพลางหยุดที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง โชคดีที่ช่วงเที่ยงเขารองท้องด้วยขนมไปบ้างแล้ว ทำให้ไม่หิวมากเท่าไหร่ “ร้านนี้ดีไหมครับน้องพิม อาหารของเขาอร่อยใช้ได้เลยนะครับ เปิดอยู่หลายสาขาด้วย” “ไปชั้นอื่นได้ไหมคะ พิมไม่ชอบบรรยากาศชั้นนี้เลยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอ “คือ...คนเยอะน่ะค่ะ มันพลุกพล่าน” เธอบอกเหตุผลเสริม ซึ่งรุจิโรจน์ก็ไม่ขัดข้องแต่อย่างใด ที่ไม่ชอบเพราะมันใกล้กับร้านที่แสงตะวันนั่งอยู่ และที่พลุกพล่านก็ไม่รู้ว่าเป็นที่คนหรือใจเธอกันแน่! รุจิโรจน์เดินนำขึ้นไปอีกชั้น ซึ่งมีอยู่ไม่กี่ร้านผิดกับชั้นเมื่อครู่ที่มีให้เลือกหลากหลายนับไม่ถ้วน พริมาเลือกร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งสำหรับมื้อกลางวัน โดยให้เหตุผลกับเขาว่าอยากทานอาหารไทยฝีมือแม่ครัวของที่อื่นดูบ้าง ซึ่งรุจิโรจน์ก็ไม่ขัดข้องอีกเช่นกัน รายการอาหารที่สั่งมานั้นเน้นอาหารขึ้นชื่อของทางร้าน อย่างปลากะพงนึ่งเห็ดหอม ปูผัดผงกะหรี่ ไก่ผัดขิงอ่อน และแกงจืดเต้าหู้หมูสับเพื่อให้คล่องคอ ถึงจะเป็นเมนูที่พบเห็นได้ทั่วไป แต่ทางร้านก็การันตีว่าอร่อยและไม่เหมือนที่ไหนแน่นอน ทำให้ทั้งสองต้องลองสั่งมาชิมเพื่อให้รู้ “ไม่รู้รสชาติจะเป็นยังไงนะครับ พี่ไม่รู้จักชื่อร้านนี้ด้วย” รุจิโรจน์เอ่ยเสียงเบาแม้จะยอมเข้ามานั่งในร้านตามความต้องการของเธอ แต่เขาก็อดที่จะพูดไม่ได้ พร้อมมองบรรยากาศการตกแต่งร้านที่เน้นเรื่องความสบายๆ และเรียบๆ ไม่มีอะไรดึงดูดหรือโดดเด่น “ก็น่าจะอร่อยนะคะ สีสันหน้าตาของอาหารก็น่าทานด้วย” หญิงสาวบอกพร้อมทั้งหยิบเมนูขึ้นมาเปิดอีกครั้งเพื่อดูรายการอาหาร “ความจริงเราน่าจะไปทานอาหารอิตาเลี่ยนหรือไม่ก็ฝรั่งเศสมากกว่านะครับ” เขายังคงพูดต่อ “พี่โรจน์น่าจะบอกพิมเร็วกว่านี้นะคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงผิดหวังเล็กน้อย ทั้งที่ในตอนแรกเขาบอกว่าตามใจและเห็นพ้องกับสิ่งที่เธอเลือก แต่เมื่อเข้ามานั่งและสั่งอาหารไปแล้ว เขากลับเสนอร้านอื่นขึ้นมา “พี่ก็แค่เสนอเท่านั้นเอง เพราะถึงยังไงพี่ก็ชอบอาหารไทยมากกว่าอยู่แล้ว” เขารีบพูดพร้อมยิ้มเอาใจเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ “สีสันหน้าตาของที่นี่ก็ดูดีเชียว พี่ว่าต้องอร่อยแน่ๆ เลย” “ค่ะ” เธอรับคำสั้นๆ ก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาเปิดดู รุจิโรจน์รู้ตัวว่าพลาดไปถนัดก็รีบเปลี่ยนเรื่องคลี่คลายบรรยากาศ “หนังที่เราจะไปดูเนี่ย เขาว่าเป็นหนังที่สนุกมากเลยนะครับ แถมยังเป็นหนังทำเงินด้วย” “เมื่อกี้เราน่าจะขึ้นไปจองตั๋วกันก่อนนะคะ จะได้ไม่เสียเวลา” หญิงสาวพูดอย่างนึกขึ้นได้ “ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไปเช็กรอบมาแล้ว ดูสักทุ่มกว่านะครับ กำลังดีเลย” “มีเร็วกว่านั้นได้มั้ยคะ พิมไม่อยากกลับดึก ที่ร้านช่วงค่ำคนเยอะด้วย พิมกลัวป้าจันกับป้าอุ่มจะทำไม่ทัน” หญิงสาวพูดอย่างเป็นกังวล “แต่ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว น้องพิมน่าจะพักผ่อนบ้างนะครับ อยู่ในครัวทุกวันแบบนั้น เหนื่อยแย่เลย พี่ไม่อยากให้น้องพิมต้องทำงานหนักแบบนั้นเลยครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย “แต่มันเป็นอาชีพของพิมนะคะ และพิมก็รักที่จะทำอาหารด้วย” “ต่อไปถ้าแต่งงานพี่จะไม่ให้น้องพิมต้องลำบากแบบนี้เลย และจะให้น้องพิมทำให้เฉพาะพี่เท่านั้น” น้ำเสียงนั้นพูดอย่างหนักแน่นและจริงจังที่สุดพร้อมด้วยแววตาที่สื่อความหมายอย่างชัดเจน ทำเอาพริมาต้องขยับด้วยความรู้สึกอึดอัดและตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนั้น อาจเพราะมันเป็นคำพูดที่คาดหวังมากเกินไป และเธอก็ยังไม่ได้คิดไปไกลถึงขั้นนั้นด้วย เธอกับเขายังต้องศึกษาและเรียนรู้ซึ่งกันและกันอีกมาก “พิมรู้สึกเหนียวมือยังไงไม่รู้ เดี๋ยวพิมขอตัวไปล้างมือก่อนนะคะ” หญิงสาวพูดก่อนจะลุกจากเก้าอี้และเดินออกจากร้าน โดยมีสายตาของรุจิโรจน์มองส่งจนเธอเดินพ้นประตูไป พริมาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ด้วยความรู้สึกโล่งใจเมื่อไม่ต้องอยู่ในสายตาและคำถามชวนให้อึดอัดเช่นนั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกขวยเขินและเป็นต้องยิ้มทุกครั้งเมื่อเขาพูดถึงเรื่องอนาคต แต่ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ เมื่อเธอได้มาฟังเขาพูดอีกครั้งในวันที่รู้จักกันมากขึ้นและพบเห็นนิสัยอีกด้านของเขา ซึ่งเธอไม่เคยเห็นและยังไม่เคยได้สัมผัส นิสัยอีกด้านที่เธอพยายามมองข้ามและละเว้นไปเสีย ถึงความเป็นคนเจ้าอารมณ์และโมโหร้ายของเขา บ่อยครั้งที่เขามักแสดงอาการเกรี้ยวกราดใส่คนที่ไม่พอใจ และไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ เขามักเก็บมาเป็นอารมณ์และหงุดหงิดเสมอ แต่ก็ยังนับว่าเป็นเรื่องที่ดีอยู่ ที่เขายังไม่เคยแสดงอาการเช่นนั้นกับเธอ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่อาจเชื่อมั่นได้ว่า เขาจะไม่มีวันทำเช่นนั้น ดวงตาหวานซึ้งจ้องมองตัวเองผ่านกระจากพร้อมคำถามที่ผุดขึ้นให้ครุ่นคิด เธอเริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาหน่อยๆ ถึงเรื่องที่ใครๆ ต่างบอกว่าเธอกับเขาเกิดมาเพื่อคู่กัน ซึ่งจำเป็นต้องคู่กันเสมอไปหรือไม่และเธอควรเชื่อในเรื่องนี้มากน้อยแค่ไหนกัน หากหัวใจปฏิเสธว่าเขาคนนั้นไม่ใช่คนที่เธอรอมาตลอดทั้งชีวิต! เธอควรเชื่อความฝันที่ตรงกับคำบอกเล่าของทุกคนหรือความรู้สึกของหัวใจตัวเองดี... และหลังจากเฝ้าตามตัวเองอยู่เป็นนานแต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ จนในที่สุดเธอก็ขยับตัวออกห่างจากกระจกและเดินออกจากห้องน้ำเพื่อกลับไปยังร้านอาหารที่รุจิโรจน์นั่งอยู่ จากที่คิดว่าคงรู้สึกดีขึ้นหากได้หลบเลี่ยงสายตาคาดหวังของเขาไปได้สักพัก แต่เมื่อเข้ามาในร้านและเห็นเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้ ทำให้เธอเริ่มรู้แล้วว่าตัวเองคิดผิดที่เลี่ยงออกจากร้านและให้รุจิโรจน์นั่งอยู่เพียงลำพัง ...............................................................................  : ขอบคุณสำหรับการติดตามและกิฟท์ค่ะ     จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 1 เม.ย. 55 20:44:00

ความคิดเห็นที่ 5 เชื่อหัวใจตัวเองพิม จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 12:27:26

ความคิดเห็นที่ 6 ว้าาาา เล่นจบตอนแบบนี้ มันชวนให้อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 14:52:07

ความคิดเห็นที่ 7 เจอนายโรจน์วีนใครอีกละ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:01:42

ความคิดเห็นที่ 8 โอ้ เกิดอะไรน้อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 20:43:32