ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๓๐       สายฝนที่ตกลงมาอย่างหนักด้วยฤทธิ์ของพายุ ลมกระโชกแรงเสียจนต้นไม้ใหญ่ภายในบ้าน ที่เคยนิ่งสงบคอยให้ร่มเงา กลับสั่นไหวไปมาจนน่ากลัว ท้องฟ้าคะนองส่งแสงแปลบปลาบ และฟาดลงมาที่กิ่งไม้ใหญ่ของต้นปีบที่อยู่ที่ด้านหลังบ้าน        กิ่งไม้ใหญ่หล่นลงมาฟาดหลังคาด้านหลังบ้าน บริเวณชั้นสองซึ่งเป็นห้องเก็บของแห้งต่างๆ เช่นกระดาษชำระหรือลังใส่ข้าวของต่างๆ สายฝนสาดเข้ามาในตัวบ้านตามร่องหลังคาที่แตกหักจนเปิดกว้างอยู่ เมื่อน้ำไปกระทบกับคัทเอาท์ที่ติดอยู่ในห้อง ก็เกิดแสงไฟระเบิดวาบ จนกระเด็นไปติดวัสดุของแห้ง และลุกลามไปจนไฟลุก ไปทั่วทั้งห้อง         ควันไฟสีดำเข้มลอยสูงขึ้นไปปกคลุมที่ห้องนอนของเคี้ยง บริเวณชั้นสามอย่างหนาแน่น จนเพ้งที่นอนหมดสติอยู่ ตื่นขึ้นมาสำลักควันจนไอออกมาชุดใหญ่ ชายหนุ่มพยายามกระ:-)กระสนที่จะปลดพันธนาการของตัวเองที่มือและเท้า เขาไม่น่าให้พวกนั้นมัดเขาไว้อย่างแน่นหนา จนแก้ไม่ออกแบบนี้เลย         ด้วยความที่เกรงว่าเมื่อเคี้ยงกลับมาเห็นเขาถูกมัดและซ้อมจนยับเยินแบบนี้แล้ว จะได้ไม่สงสัยว่าเขามีส่วนร่วมกับการลักพาตัวไดอาน่ากับลูกในครั้งนี้ แต่แล้วกลับดันมาเกิดไฟไหม้เสียก่อน แล้วเขาจะทำยังไงดีล่ะนี่?        เพ้งตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยเสียงดัง จนเจ็บคอ แต่เสียงฝนที่ตกหนักอยู่ภายนอก บวกกับที่ไม่มีใครอยู่ในบ้านเลยสักคน เนื่องจากอุบายของเขาเอง เพ้งพยายามจนหมดแรง เขานอนหายใจรวยรินอยู่ที่พื้นห้อง       โชคดีที่ควันลอยตัวอยู่สูงกว่าพื้นห้อง ความมืดที่ปกคลุมเนื่องจากไฟฟ้าลัดวงจรทำให้ เพ้งนอนคิดไปต่างๆนานา เขาถอดใจแล้วว่า เขาคงจะต้องมาพบจุดจบของชีวิตในคืนนี้ ภาพของไดอาน่าที่ถูกฉุดกระชากลากถู จนถูกโปะยาสลบแล้วโดนอุ้มจากไป ทำให้เขาน้ำตาไหลออกมาด้วยความสำนึกผิด         ต่อไปนี้... คงจะไม่มีเสียงใสๆรอยยิ้มหวานๆของหล่อน รวมถึงเสียงร้องไห้โยเย หรือหัวเราะร่าของแอนนี่หลานสาวน่ารักน่าชังในบ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว       เพ้งนึกสารภาพบาปต่อ อาปา อาม่า และตั่วเฮียที่รอพบเขาอยู่ที่สวรรค์ ไม่ใช่สิ! อย่างเขาคงไม่ได้อยู่ที่สวรรค์หรอก จากปรโลก เขาคงถูกส่งลงไปชดใช้กรรมในนรกมากกว่า เพ้งหลับตาลงพร้อมกับตั้งใจสูดเอาควันที่ลอยปกคลุมอยู่ภายในห้องเข้าปอดไปอย่างเต็มแรง ก่อนที่สติสัมปชัญญะของเขาจะดับวูบลงไปอีกครั้ง          “อาเพ้ง อาเพ้ง ลื้อต้องไม่เป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาเร็วเข้า!” เสียงคุ้นหูที่กำลังเขย่าตัวเขาอย่างแรงอยู่นั้น ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง มือและเท้าถูกแก้มัดออกมาแล้ว แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะลุกขึ้นเดินได้ในทันที เมื่อเห็นว่าตรงหน้าของตน คือเคี้ยงที่ฝ่ากองไฟเข้ามาช่วยชีวิตของตน น้ำตาแห่งความละอายใจก็ไหลเอ่อจนล้นออกมา เขาโผเข้ากอดเคี้ยงพร้อมกับสะอื้นอย่างเต็มแรง         ภัทร ยืนรอเคี้ยงที่วิ่งหายเข้าไปบ้านไม้ ที่ตอนนี้ปกคลุมไปด้วยควันและเปลวไฟ อย่างกระวนกระวายใจ เมื่อเคี้ยงพาเขากลับมาจากการแข่งขันก็พบว่า ไทยทัศน์ถูกไปไหม้ไปเสียแล้ว เคี้ยงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ด้วยความเป็นห่วงไดอาน่า แอนนี่ และเพ้ง ที่พักภายในบ้าน แต่ไม่ลืมกำชับภัทรก่อนจะเข้าไปในนั้นว่า          “คุณภัทร รอโกอยู่ที่นี่นะ รีบไปโทรแจ้งตำรวจ แล้วอย่าเข้าไปในบ้านเด็ดขาด!”         แม้ว่าฝนจะยังไม่หยุดตก แต่สายฝนไม่ได้ช่วยให้เปลวไฟลดลงมาเลยแม้แต่น้อย เขายืนตากฝนด้วยความเป็นห่วงทุกคนที่อยู่ในนั้น เขาเริ่มรู้สึกว่าความกลัวในเปลวไฟที่เคยหายไปตั้งแต่เด็ก กลับคืนมาอีกครั้ง เพราะเคี้ยงหายเข้าไปในนั้นกว่าสิบห้านาทีแล้ว ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นภายในนั้น         เมื่อแจ้งตำรวจเสร็จ เขาตัดสินใจโทรศัพท์ เข้าไปบอกคนในวังสิราวรกาญจน์ ให้มาสมทบเพื่อจะช่วยเคี้ยงขนของกันอีกแรง         ไม่นานนัก เคี้ยงก็ประคองร่างอันสะบักสะบอมของเพ้งออกมาที่หน้าบ้าน เมื่อภัทรเข้าไปรับร่างของเพ้งมาพักในที่ๆปลอดภัยแล้ว ยังไม่ทันที่เขาจะได้ถามถึงไดอาน่าและแอนนี่ เคี้ยงก็วิ่งหายเข้าไปในบ้านอย่างรีบร้อนอีกครั้ง          ภัทร นวดฟั้น เพ้งที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้เสียงดังอย่างคนขาดสติ เพ้งพร่ำเพ้อเป็นภาษาจีนขาดเป็นห้วงๆ ที่เด็กหนุ่มฟังแล้วไม่เข้าใจ         เขาจึงได้แต่ชะเง้อมองเข้าไปในบ้านอย่างเป็นห่วงแทน เพราะเคี้ยงหายเข้าไปในนั้นนานเกินไปเสียแล้ว จนเขาเริ่มโล่งใจลงไปบ้าง เมื่อได้ยินเสียงรถหวอของดับเพลิงดังแว่วมาแต่ไกล         แต่แล้วเสียงของไม้ที่ทรุดตัวลงดังขึ้นเสียจน ภัทรตัดสินใจที่จะทิ้งให้เพ้งอยู่เพียงลำพัง เขาข่มใจฝืนความกลัววิ่งเข้าไปหาเคี้ยงด้วยความเป็นห่วง       ท่ามกลางความมืดและควันไฟ ภัทรตัดสินใจที่จะวิ่งเข้าดู ในห้องทำงานของเคี้ยงที่ชั้นล่าง ไม้ที่ทรุดตัวลงมากองปิดกั้น ทำให้ภัทรต้องเสียเวลาเคลื่อนย้ายอยู่พอสมควร โชคดีที่ไม้เหล่านั้นไม่ติดไฟ แต่กว่าจะเข้าไปถึงในห้องก็ทุลักทุเลพอสมควร         เมื่อภัทรเข้าไปถึงห้องทำงานของเคี้ยง ก็เป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เคี้ยงนอนพิงผนังอย่างอ่อนแรงอยู่ แสงไฟจากภายนอกส่องสลัวพอให้เห็นเป็นรางๆ ภัทรวิ่งเข้าไปประคองเคี้ยงที่นอนบาดเจ็บอยู่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เคี้ยงกัดฟันลุกขึ้นเดินตามภัทร ออกไปตามทางที่เขาฝ่าเข้ามา        เมื่อเดินไปได้ไม่นานนัก คานไม้ที่ถูกไฟไหม้จนดำก็หล่นลงมาที่ภัทร แต่เคี้ยงก็เบี่ยงร่างของตนมารับแทน เคี้ยงร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด และทรุดตัวลงกองกับพื้นอย่างหมดแรง ภัทรร้องไห้ออกมาอย่างจนปัญญา เด็กหนุ่มประคองร่างของเคี้ยงที่นอนหายใจรวยรินอยู่ ความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามาเยือนอีกครั้ง        แต่ตอนนี้เขาไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะขยับขเยื้อนตัวไปจากที่ตรงนี้ เด็กหนุ่มกอดเคี้ยงที่ด้านหลังเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เขาซบหน้าลงที่อกของเคี้ยงอย่างหวาดกลัวจนร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว        ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ สำหรับภัทร เขามารู้สึกตัวอีกที เมื่อมีเจ้าหน้าที่ดับเพลิงมาช่วยกันพาร่างของเคี้ยงและเขาออกไปจากบ้านไม้ ที่ตอนนี้ใกล้จะถล่มลงมาเต็มที เมื่อออกมาถึงรถพยาบาลที่จอดรออยู่ เคี้ยงที่อยู่บนเปลโดยมีภัทรคอยเดินตามอยู่ข้างๆ เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถพยาบาลไป        ระหว่างทางที่จะไปโรงพยาบาลนั้น เคี้ยงรวบรวมสติทั้งหมดที่มี เขาค่อยๆส่งเสียงบอกเด็กหนุ่มที่นั่งร้องไห้อย่างเงียบๆอยู่ข้างกายว่า       “คุณภัทร...ช่วยเก็บของนี้...ไว้ให้ไดอาน่ากับลูกของโกด้วยนะ...” เคี้ยง ล้วงเข้าไปในเสื้อที่มีถุงกระดาษพับไว้ออกมาส่งให้ภัทรอย่างอ่อนแรง         เขายิ้มให้เด็กหนุ่มที่เอื้อมมือมารับของจากเขาทั้งน้ำตา มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนตามแบบที่โกเคี้ยงมักจะยิ้มให้กับภัทรอยู่เสมอ เคี้ยงค่อยๆเอื้อมมือไปลูบที่หัวของภัทรอย่างแผ่วเบา ราวกับจะต้องการถ่ายทอดกำลังใจสุดท้ายให้กับเด็กหนุ่ม แล้วพูดต่อไปอีกว่า         “ต่อไป...คุณภัทรต้องเป็นเชฟที่เก่งให้ได้นะ... อย่าลืม...เรื่องที่โกเคยเล่าให้ฟังด้วยล่ะ...เป็นเด็กดี...นะ...”           เคี้ยง พึมพำออกมาด้วยเสียงที่แผ่วเบา ก่อนที่จะสะอึกเงียบหายไป มือที่วางอยู่ข้างลำตัว ตกทิ้งลงข้างเปลอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าของเขาเหมือนคนนอนหลับไปด้วยรอยยิ้ม           ภัทร ร้องโวยวายเสียงดังให้คนช่วย เด็กหนุ่มเขย่าตัวเคี้ยงอย่างแรง แต่เคี้ยงก็ไม่มีปฏิกิริยาใดตอบกลับมา พยาบาลและเจ้าหน้าที่พากันเข้ามาช่วยชีวิตของเคี้ยงกันอย่างโกลาหล         เมื่อภัทรเห็นว่าหมดหนทางที่จะพยายามแล้ว เขาโผเข้ากอดร่างไร้วิญญาณของเคี้ยง พลางร้องไห้เสียงดังอย่างขาดสติ ไม่นานนักเขาก็เริ่มชักตาเหลือกโพลง ทุกสิ่งอย่างรอบกายตอนนี้ดูพร่าเลือนไปเต็มที            เพ้ง ยืนมองผ่านกระจกหน้าห้องพักของภัทรในโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งเป็นห้องพักแบบเดี่ยวที่หรูหราที่สุด เขาตัดสินใจเคาะประตูเบาๆก่อนจะเปิดเข้าไปข้างใน ทับทิมลุกขึ้นมาต้อนรับ เพ้ง อย่างยิ้มแย้มเป็นกันเอง แต่สีหน้าของหล่อนยังคงแฝงไว้ด้วยความกังวลใจ ในอาการของหลานชายเพียงเดียวอยู่          “ภัทร คงดีใจ ถ้ารู้ว่าคุณพงศ์แวะมาเยี่ยมบ่อยๆ นี่หลับไปเป็นอาทิตย์แล้ว เมื่อเช้านี้ลืมตาขึ้นมาแล้ว ฉันเองก็ดีใจขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่พูดอะไร แล้วก็หลับตานอนลงไปตามเดิม เห็นหมอบอกว่าเป็นอาการของคนช็อค อีกไม่นานคงดีขึ้นเอง โถ...น่าสงสารจริงๆเลย หลานเอ๋ย”         ทับทิม ถือโอกาสปรับทุกข์กับเพ้ง เพราะนางเห็นว่าภัทรนับถือเคี้ยงและเพ้งอยู่มาก จนนำมาเล่าให้ฟังอยู่บ่อย แต่เพ้งเมื่อได้ยินข่าวดีของภัทร ทำให้เขาสะอึกอยู่ในอก ราวกับมีคนมาขยับชนักที่ติดหลังเขาอยู่ เขาจึงรีบเอ่ยลากลับโดยทันที         ไม่มีใครรู้เรื่องราวในคืนนั้นว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นบ้าง ทุกคนรู้แต่เพียงว่าร้านไทยทัศน์ถูกไปไหม้ด้วยสาเหตุไฟฟ้าลัดวงจร ไดอาน่าและลูกสาวกลับไปเยี่ยมบิดาที่ต่างประเทศพอดี ส่วนเพ้งก็ไม่อยู่บ้านในคืนนั้น เหลือแต่เคี้ยงที่พาภัทรไปแข่งขันทำอาหารกลับมา จึงประสบเหตุนี้เพียงคนเดียว         แต่ในความเป็นจริง หลังจากที่ภัทร ทิ้งให้เขาอยู่เพียงลำพังแล้ววิ่งเข้าไปช่วยเคี้ยง ภายในบ้าน เขาเริ่มได้สติ เมื่อได้ยินเสียงหวอของรถตำรวจ ที่ดังใกล้เข้ามาทุกที ความกลัวในสิ่งที่ตนเองก่อไว้ จึงทำให้เขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดที่มี หลบหนีไปด้วยหมายจะกบดานจนกว่าเรื่องจะเงียบหายไป แล้วค่อยกลับมาหาเคี้ยงอีกครั้งหนึ่ง แต่แล้วทุกอย่างมันก็กลับเลวร้ายมากไปกว่าที่เขาคิดไว้ จนในที่สุดเขาต้องมาสูญเสียพี่ชายที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวไปเสียแล้ว           เพ้งพาร่างกายที่ไร้สติ มายืนอยู่ที่หน้าโกศที่เก็บอัฐิของเคี้ยง ตามที่เคยเป็นอีกครั้ง เขาจำได้ว่าเมื่อเขาหายดี พอที่จะย้อนกลับไปสืบข่าวที่วังสิราวรกาญจน์ได้ ก็ปาเข้าเป็นอาทิตย์            สิ่งเดียวที่เคี้ยงเหลือไว้ ก็คือเถ้ากระดูกที่หม่อมเกตแก้วเก็บรักษาไว้ รอให้เขามาจัดการด้วยตัวเองในฐานะญาติเพียงคนเดียวของเคี้ยง เพ้งร้องไห้อีกแล้ว เขาร้องไห้อย่างละอายใจทุกครั้ง ที่เห็นรูปของเคี้ยงที่หน้าโกศนี้ มองมาที่เขา รอยยิ้มของเคี้ยงดูจริงใจเหมือนที่เคยเป็น แต่มันกลับดูเหมือนเป็นการตำหนิเขาอย่างเลือดเย็นอยู่ในที           เมื่อกลับมาถึงห้องพัก ฮุ่ยเจินที่ตอนนี้ได้ย้ายเข้ามากินอยู่กับเขาอย่างเต็มตัวแล้ว ในฐานะอะไร ตัวเขาเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน แต่อย่างน้อยการที่มีหล่อนอยู่ข้างๆก็พอจะทำให้เขาคลายความทุกข์ในไปได้           ชีวิตหลังของเพ้งจากเกิดเรื่องแล้ว ช่างแสนสบาย เพราะหลังจากนั้นไม่นาน เพ้งก็มีเงินก้อนใหญ่ถูกโอนจากมาเก๊ามาเข้าบัญชีของเขา พร้อมๆกับที่ฮุ่ยเจินก็มาปรากฏข้างๆเขาด้วยเช่นกัน          ทุกวัน วงจรชีวิตของเขาจะมีอยู่แค่ กิน ดื่ม เที่ยว และเล่นพนัน ฮุ่ยเจินไม่ไปทำงาน หล่อนคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอๆ แต่เฉพาะในที่อโคจรเหล่านั้น หากจะชวนหล่อนออกไปข้างนอกเช่นไปเยี่ยมภัทรที่โรงพยาบาลหรือไปหาเคี้ยงที่วัด หล่อนก็จะปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ซึ่งเขาก็ได้แต่ตามใจหล่อนนั่นเอง           ไม่นานนัก เงินที่ได้รับมาจากมิสเตอร์เดวิดก็ร่อยหรอลงไป เพ้งใช้เงินที่ได้มาราวกับเบี้ย เพราะเขารู้สึกว่า เงินที่ได้มานั้น คือเงินสกปรกที่แลกมาด้วยชีวิตของคนที่เขารัก ฮุ่ยเจินเริ่มจะตีตัวออกห่างเขาไปทีละน้อยๆ           จนวันหนึ่ง เมื่อเขากลับมาที่ห้องก็พบว่าข้าวของที่มีค่า ถูกเคลื่อนย้ายไปเสียจนหมด ด้วยฝีมือของหล่อน และเพ้งก็ไม่คิดที่จะตามหาตัวหล่อน เพราะเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่า จริงๆแล้วจุดประสงค์ที่หล่อนมาหาเขานั้นคืออะไรกันแน่         เพ้งไปเยี่ยมภัทรที่โรงพยาบาลเหมือนที่เคย คราวนี้เด็กหนุ่มหายดีขึ้นมากแล้ว ภัทรพูดน้อยกว่าเดิมมาก และมักจะเหม่อลอยเสมอๆ เมื่อเห็นเพ้งไปเยี่ยมเขาก็จะร้องไห้ออกมา และโผเข้ากอดเขาราวกับจะยึดเขาไว้เป็นตัวแทนของเคี้ยง จนเพ้งสะดุดใจกับคำพูดของเด็กหนุ่ม ที่พูดกับเขาเมื่ออยู่ตามลำพังว่า          “เฮียเพ้งต้องไปตามอาซ้อไดอาน่ากับน้องแอนนี่กลับมานะครับ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะทราบหรือยังว่าโกเคี้ยงไปอยู่บนสวรรค์แล้ว...” ภัทรหยุดพูดเพียงแค่นั้น แล้วเขาก็ร้องไห้ออกมาอีก ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยต่อไปว่า “โกเคี้ยง รักเฮียเพ้งมากนะฮะ ระหว่างทางที่กลับมาจากแข่ง โกบอกว่า ต่อไปนี้ถ้าเฮียอยากได้หรืออยากทำอะไร โกและซ้อจะตามใจทุกอย่าง ขอให้เฮียรู้ว่าโกรักและเป็นห่วงเฮียก็พอแล้ว”          เพ้งออกมาจากโรงพยาบาลอย่างไร้สติ คำพูดของภัทรยังคงดังก้องอยู่หัวของเขา ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่มีใครให้กลับไปหาแม้สักคน เขาตัดสินใจขึ้นรถประจำทางไปที่ไหนสักที่ เขาอยากเห็นทะเลอีกครั้ง เหมือนมาเก๊าเคยอยู่ เมื่อคราวที่เขาอยู่กันพร้อมหน้าในอดีต แค่นั้นเอง            ท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยเมฆฝน ทะเลมีคลื่นซัดสาดรุนแรง น้ำสีขุ่นม้วนตัวมาซัดหาดทรายสีเข้ม ภาพตรงหน้าดูปั่นป่วนไม่สวยงามเหมือนความรู้สึกภายในใจเขา เพ้งดื่มเหล้าสีเข้มในขวดกลมอึกใหญ่จนหมดขวด สติของเขาขาดหายไป เขาเดินโซซัดโซเซลงไปยังท้องทะเลที่แปรปรวนตรงหน้า         ใจสงบนิ่งหวังให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวจบสิ้นลงให้เร็วที่สุด ฝนเริ่มตกโปรยปรายลงมา น้ำทะเลเย็นเฉียบจนรู้สึกหนาวเข้าไปถึงจิตใจ เขาค่อยๆเดินลงไปเรื่อยๆ จนน้ำเค็มเข้าปากและจมูกจนอยากจะสำลักมันออกมา แต่เขาก็ยังกลั้นใจหลับตาฝืนเดินลงไปจนกลายเป็นส่วนหนึ่งของท้องทะเลที่ภายนอกดูแสนจะปั่นป่วนแต่แท้จริงแล้วภายใต้นั้นสงบนิ่งและเยือกเย็นจนน่ากลัว ในใจของเขาคิดแต่เพียงว่า               ‘อั๊วขอชดใช้ความผิดด้วยชีวิต!’        ผู้คนมากมาย หลากหลายเชื้อชาติและผิวพรรณ พากันเดินมุ่งหน้าไปตามทางเดินที่ทอดยาวจากท่าเรือที่กว้างใหญ่ ปลายทางข้างหน้าที่เห็นไม่ไกลนัก คือเรือลำใหญ่มโหฬาร       น่าแปลกที่ทุกคนที่กำลังมุ่งหน้าเดินตามทางเพื่อไปขึ้นเรือนั้น ล้วนไปแต่ตัว ไม่มีใครสักคนที่จะขนสัมภาระติดตัวไปด้วย ที่น่าสังเกตคือ เมื่อคนเหล่านั้นขึ้นไปอยู่บนเรือแล้ว ผิวพรรณต่างผ่องแผ้ว มีรัศมีเจิดจ้า สังเกตเห็นได้แต่ไกล        เพ้งเดินตามคนข้างหน้าไปอย่างงุนงง เขามองไปรอบกาย เผื่อว่าจะได้พบใครสักคนที่เขาพอจะรู้จักบ้าง แต่ก็ไม่พบเลยสักคน เขาแหงนมองขึ้นไปที่บันไดขนาดใหญ่สำหรับขึ้นเรืออีกครั้ง แต่คราวนี้เขาก็ได้เห็นบุคคลที่เขาอยากพบมากที่สุดนั่นเอง        เฮียเคี้ยง! ใช่แน่ๆ! ต่อให้ไกลและมืดแค่ไหน เขาก็จำเฮียเคี้ยงได้เสมอ!        เพ้ง ป้องปากตะโกนเรียก พี่ชายของตนอย่างสุดเสียง แต่เสียงนั้นก็ไปไม่ถึง ชายร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวกับกางเกงผ้าสีดำ เคี้ยงกำลังเดินก้าวขึ้นไปตามขั้นบันไดอย่างไม่สนใจว่าเพ้งตะโกนเรียกอยู่ที่ด้านล่างเลยแม้แต่น้อย          จู่ๆก็มีเสียงระฆังดังกังวานขึ้นมา เสียงนั้นฟังไพเราะจับใจ แต่ก็รู้สึกได้ว่าจังหวะการเคาะนั้นเร็วและถี่ ราวกับเป็นการเรียกเตือน ผู้คนที่แต่เดิมค่อยๆเดิน เปลี่ยนเป็นเดินเร็วขึ้น เมื่อเพ้งหันหลังกลับไปมอง ก็พบว่าเขาอยู่ท่ามกลางคนกลุ่มท้ายๆที่กำลังเดินทางไปขึ้นเรือ ชายหนุ่มที่เดินช้ากว่าใครเพื่อน ถูกชนจนล้มลงกับพื้น ยังไม่ทันที่กำลังจะยันตัวลุกขึ้น ก็มีมือยื่นมาให้เขาจับเพื่อยึดตัวลุกขึ้น เมื่อเพ้งเงยหน้าขึ้นจึงได้พบว่าเจ้าของมือนั้นคือ          “เฮียเคี้ยง นี่อั๊วไม่ได้ฝันไปใช่ไหม เฮียมารับอั๊วไปอยู่ด้วยแล้ว ขออั๊วไปด้วยคนนะ อั๊วไม่อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว อั๊วขอโทษ” เพ้ง รีบพูดอย่างละล่ำละลัก เขากลัวว่าเคี้ยงจะรีบจากไปเสียก่อน           “อาเพ้ง ยังไม่ถึงเวลาของลื้อหรอกนะ กลับไปเสียเถอะ” เคี้ยงพูดกับเขา ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนที่เคยมีให้เขาเสมอ         “ไม่! ไม่กลับ! อั๊วไม่อยากกลับไปมีชีวิตอีกแล้ว ชีวิตมันช่างเฮงซวยยิ่งนัก อยู่ไปก็ไม่มีความสุข!” เพ้ง พูดด้วยอารมณ์เหมือนที่เคย         “ที่ลื้อเจอมา มันก็คือชีวิต แต่จะทุกข์หรือสุข มันขึ้นอยู่กับใจ และการกระทำ ที่ ที่เฮียจะไปอยู่ ทุกคนจะต้องหลุดพ้นจากความคิด ความปรารถนาใดๆทั้งสิ้น ลื้อแน่ใจแล้วเหรอว่าลื้อตัดมันได้ขาดแล้ว?” เคี้ยง พูดสอนพลางเอามือลูบที่หัวของเพ้งอย่างแผ่วเบา          เพ้ง ก้มหน้ามองพื้นอย่างไม่แน่ใจ เขาเองยังไม่รู้ว่าจะตอบคำถามที่เคี้ยงพูดกับเขาได้อย่างไร เขาเงียบอยู่อึดใจ ก่อนที่จะเงยหน้า เพื่อที่จะเถียงเคี้ยงอย่างไร้เหตุผลเหมือนที่เคย แต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า        ณ เวลานี้ ทางเดินที่เคยคับคั่งเพราะเต็มไปด้วยผู้คน เหลือเพียงแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ชายหนุ่มรีบมองไปที่เรือลำใหญลำนั้นอีกครั้ง         แล้วเขาก็เห็นเคี้ยงยืนอยู่บนดาดฟ้าของเรือ ข้างกาย มีอาปา อามา และตั่วเฮีย ยืนส่งยิ้มมาให้เขา เขาเห็นปากของเคี้ยงขยับพูด แม้ว่าจะอยู่ไกลกันมาก แต่เสียงของเคี้ยงกลับดังชัดเจนราวกับว่าเคี้ยงมาพูดที่ข้างหูของเขา         “กลับไปค้นหาด้วยตัวของลื้อเอง ว่าชีวิตคืออะไร? แล้ววันหนึ่งเราคงจะได้พบกันอีก วันนั้นเฮียและทุกคนจะมารอรับลื้อ ให้มาอยู่รวมกันอีกครั้ง เฮียสัญญา ตี๋น้อยของเฮีย” เคี้ยงพูดจบ พร้อมๆกับที่เรือลำใหญ่ลำนั้นค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปจากท่าอย่างช้าๆ          เพ้ง พยายามที่จะวิ่งตามไปให้เร็วสุดกำลัง เมื่อเขาวิ่งมาถึงที่ปลายทางของทางเดินนั้น ชายหนุ่มตัดสินใจกระโดดลงไปในมหาสมุทรเบื้องหน้าโดยปราศจากความกลัว             “ฟื้นแล้วครับ หลวงพ่อ! เริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ” เสียงแหบห้าวดังขึ้น ข้างหูของเขา สำเนียงที่แปลกหู ทำให้ ชายหนุ่มยิ่งงุนงงจนอยากจะลืมตาขึ้นดูว่า ใครคือเจ้าของเสียงนั้น         เพ้ง ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก เปลือกตามันช่างแสนหนักเสียนี่กระไร แสงในห้องนี้ทำไมมันจึงสว่างจ้าแสบตาเหลือเกิน         เมื่อปรับสายตาได้ชัดเจนดีแล้ว เขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเสื่อ ในห้องกว้างใหญ่ หลังคาสูง ไม่มีผนังปิดมิดชิด ข้างกายมีชายแก่ที่คอยเช็ดเนื้อตัวให้เขาอยู่ ไม่ไกลนักมีพระสงฆ์ชรานั่งมองดูเขาอยู่         “บุญยังดี แสดงว่ายังไม่ถึงที่ตาย อ้าว! ทิดสม ไปต้มข้าว มาหยอดให้คนเจ็บกินเสียสิ จะได้กินหยูก กินยา เร็วเข้า” พระชรา สั่งการให้ชายแก่ผู้นั้นรีบไปทำตามโดยเร็ว          เพ้งค่อยๆยันกายที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้น แล้วยกมือไหว้ ขอบคุณ จากใจจริง จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 03:44:17

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๓๑ ๑ ปีผ่านไป...         พระสงฆ์หนุ่มกำลังกวาดลานวัดอย่างตั้งใจ สมองปราศจากความคิดใดๆ ในแต่ละครั้งที่กวาดใบไม้ที่หล่นร่วงจากต้นนั้น จะถูกกำหนดด้วยจิตที่มั่นคง จนกว่าจะพิจารณาแล้วว่าสะอาดเรียบร้อย...       เพราะช่วงเวลาหลังจากที่ทำวัตรและฉันภัตตาหารเช้าเสร็จของทุกวัน พระใหม่รูปนี้ก็มักจะใช้ช่วงเช้าที่ไม่ค่อยร้อนนัก ทำความสะอาดลานวัด หรือตัดแต่งดูแลต้นไม้รอบบริเวณวัด และงานอื่นๆอีกสารพัด ตามแต่ที่หลวงพ่อเจ้าอาวาสแห่งวัดนี้จะมอบหมายงานให้ ก่อนที่จะถึงเวลาฉันภัตตาหารเพล แล้วจึงศึกษาธรรมะหรือฝึกหัดสวดบทสวดมนต์ ไปตลอดช่วงบ่าย ก่อนที่จะทำวัตรเย็นอีกครั้ง และในช่วงหัวค่ำ เขามักถูกเรียกตัวไปสนทนาธรรมกับหลวงพ่ออยู่ทุกคืน เป็นอย่างนี้อยู่เป็นนิจ        นาย เพ้ง หรือพระพงศ์ ที่ชาวบ้านในละแวกนี้รู้จักนั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน มีแต่ทิดสม สัปเหร่อ และหลวงพ่อเจริญ เจ้าอาวาสของวัดนี้ เท่านั้นที่รู้ว่า        ชายหนุ่มนั้นถูกหามมาส่งที่วัดด้วยสภาพร่อแร่เต็มที ด้วยความโชคดีที่ชาวประมงรีบนำเรือเข้าฝั่งเพราะเกิดพายุใหญ่ จึงบังเอิญไปพบเขาเกาะขอนไม้ลอยน้ำอยู่ แต่จนปัญญาที่จะดูแล จึงนำมาไว้ที่วัด ด้วยหวังว่าเผื่อบารมีของหลวงพ่อยังจะพอคุ้มครองให้ชายหนุ่มนิรนามผู้นี้รอดชีวิต แต่หากถึงคราวสิ้นบุญก็จะได้จัดการเสียที่วัดเลย        เมื่อฟื้นจากอาการไข้หนักแล้ว เพ้งก็ขออาศัยอยู่ที่วัดต่อไป ในฐานะลูกศิษย์วัดคนหนึ่ง ด้วยความที่สิ้นหวังในชีวิต อีกทั้งไม่มีที่จะไป เขาจึงขออยู่ที่วัดไปอย่างจนหนทาง หลวงพ่อเจริญ ได้เล็งเห็นภายในจิตใจของชายหนุ่มว่า เต็มไปด้วยความทุกข์ ท่านจึงได้เรียกใช้และคอยสั่งสอนให้เขาเข้าถึงพระธรรมทีละนิด ทีละน้อย        ทำให้เพ้งได้เข้าใจว่า ชีวิตที่ผ่านมา ล้วนแล้วแต่เกิดจากกรรม ที่ตนเองใช้อารมณ์เป็นที่ตั้ง จนก่อให้เกิดความเดือดร้อน กับทุกคนรอบข้างที่รักเขา กิเลสที่ดับได้ด้วยธรรมมะ การได้ปฏิบัติธรรม ดุจดังยาวิเศษที่เยียวยาให้แผลเหวอะของชีวิตในอดีต กลับสมานได้อีกครั้งอย่างเหลือเชื่อ อีกทั้งยังเป็นวัคซีนที่จะป้องกัน ไม่ให้เขากลับไปมัวเมาในโลกีย์ดังเดิมอีกเช่นกัน       ในที่สุด เพ้งก็เข้าถึงธรรมะที่ฆราวาสพึงปฏิบัติ เขามีความต้องการที่จะศึกษาธรรมะให้ลึกซึ้งมากกว่าที่เป็นอยู่ อีกทั้งตนก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นห่วงในเบื้องหลังอีกต่อไป เขาจึงบวชเรียนด้วยหวังว่าจะศึกษาธรรมะไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ท่ามกลางความยินดีของหลวงพ่อเจริญ        อากาศร้อนในช่วงบ่ายของวันหยุด ทำให้ผู้คนที่จะเข้ามาสักการะพระพุทธรูปโบราณปางใหญ่ ที่ประดิษฐานอยู่ในศาลาหลังเล็กของวัด ดูบางตามากกว่าที่เคยเป็นตามปกติ        พระเพ้งที่อาสามาเฝ้าและดูแลศาลาเล็กแทนหลวงตาคนเดิม ที่ปัจจุบันนอนอาพาธอยู่โรงพยาบาล มาสักระยะหนึ่งแล้ว จึงได้สังเกตเห็นว่าไม่ไกลนัก ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นมะม่วง มีหญิงชราแต่งกายด้วยชุดสีสันฉูดฉาด และเด็กผู้ชายผอมบางจนดูซุบซีดกว่าวัยอันควรนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ        พอแดดร่มลง ผู้คนก็พากันเข้ามาสักการะพระพุทธรูปและทำบุญมากขึ้น พระหนุ่มต้องวุ่นวายกับการดูแลผู้คนที่เข้ามาในศาลากันอย่างไม่ขาด จนเวลาใกล้ทำวัตรเย็น พระเพ้งจึงเริ่มเก็บกวาดและเตรียมปิดล็อกประตูเหล็กหน้าศาลา หญิงชราที่นั่งอยู่ใต้ร่มมะม่วง จึงรีบร้อนเข้ามาถามอย่างหงุดหงิดอยู่ในทีว่า         “หลวงพี่ นี่จะปิดศาลาแล้วรึเจ้าคะ?” ยังไม่ทันที่พระเพ้งจะตอบกลับไป นางก็รีบชิงถามต่อไปว่า “แล้วหลวงตายมที่แกเฝ้าศาลานี่ไปไหนเสียล่ะ มานั่งรอตั้งกะตอนบ่าย ยังไม่เห็นหน้าแกสักที”        “หลวงตายม นอนอาพาธอยู่ที่โรงพยาบาลในจังหวัดน่ะโยม อาตมามาเฝ้าแทนแกได้สักพักแล้วล่ะ โยมมีธุระอะไรสั่งความไว้กับอาตมาก็ได้ ถ้าอย่างไรจะฝากเรื่องไปบอกแกที่โรงพยาบาลให้ แต่อีกไม่นานก็คงจะกลับมาอยู่ที่วัดได้” พระหนุ่ม ตอบหญิงชราอย่างสำรวม           หญิงชรากวักมือเรียกเด็กชายที่นั่งอยู่ที่ม้าหินอ่อน ให้เดินเข้ามาใกล้ตัว แล้วจึงแนะนำตัวว่า          “อิฉันชื่อย้อย เป็นน้องสาวของ หลวงตายม ตอนแรกก็อาศัยอยู่ที่กรุงเทพ แต่ทีนี้ จำเป็นต้องย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ เพราะมีเรื่องด่วนนะเจ้าค่ะ นี่ก็ยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง ต่างบ้านต่างถิ่น จะหากินยังไงก็ยังไม่รู้ ทุกวันนี้ก็พอหาเช้ากินค่ำได้เท่านั้น” หญิงชราหยุดพูดพลางมองนาฬิกาเรือนเก่าที่ข้อมือด้วยสายตาหลุกหลิก แล้วพูดต่อไปอีกอย่างอึกอักว่า        “คือ อิฉัน ตั้งใจจะมารบกวน ฝากให้หลวงตายมเลี้ยงหลานสักระยะ เพราะว่าเจ้าแดง หลานชายคนเดียวของอิฉัน พ่อแม่มันตายไปหมดแล้ว ไอ้ครั้น จะให้มันตามไประหกระเหินด้วยกันที่เมืองเหนือ คงไม่ได้แน่ เอาไว้พออะไรๆมันเข้าที่เข้าทางแล้ว ก็จะมารับมันไปเลี้ยงตามเดิม ไม่อยากให้มันเป็นภาระของหลวงตายม นานหรอกค่า หลวงพี่”        พระเพ้ง มองเด็กหนุ่มร่างผอมเก้งก้าง ที่ยืนทำหน้าเศร้ากอดกระเป๋าเสื้อผ้าอยู่ ก็อดเวทนาไม่ได้ แต่ยังไม่ทันจะได้ตอบตกลงว่าอะไร หญิงชราก็รีบชิงพูดขัดขึ้นมาเสียก่อน       “งั้น ก็คงรบกวนหลวงพี่เป็นธุระ ดูแลเจ้าแดงไปให้ก่อนก็แล้วกันนะเจ้าคะ พอหลวงตายมกลับมา เอาจดหมายที่อิฉันเขียนฝากเจ้าแดงไว้ให้แกอ่าน แกก็จะเข้าใจเองล่ะ อิฉันคงต้องรีบขอตัวลากลับกรุงเทพเสียก่อน นี่ก็จะมืดค่ำแล้ว เกรงว่ารถประจำทางจะหมด กว่าจะไปถึงบ้านคงจะดึกโข พรุ่งนี้ก็จะออกเดินทางไปเมืองเหนือกันแล้ว ข้าวของอะไรก็สั่งเขาเก็บไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแต่ธุระทางนี้เท่านั้นละเจ้าค่ะ”        หญิงชราหันไปสำทับเด็กชายตัวผอม ที่ตอนนี้เริ่มเบะปากส่งเสียงสะอื้นน้อยๆ พร้อมน้ำตาที่เริ่มไหลลงมาเป็นสายอย่างน่าสงสาร ด้วยเสียงดุแข็ง จนพระหนุ่มอดเกรงกลัวแทนไปด้วยไม่ได้          “ไหว้ฝากเนื้อฝากตัวกับหลวงพี่ใจดีนี่เสียสิ เจ้าแดง อย่างอแงนักนะ ว่านอนสอนง่าย ทำอะไรได้ก็ทำ อย่างอมืองอตีนเป็นอันขาด ไม่นานหรอก ยายจะกลับมารับเอ็งไปอยู่ด้วย ยายไปละนะ”           พระหนุ่มมองตามนางย้อยที่เดินจากไปอย่างรีบร้อน ด้วยความงุนงง เขามองหญิงชราที่เดินลิ่วไปไกลทีหนึ่ง และมองเด็กแดงที่ตอนนี้ยังคงร้องไห้อยู่ข้างๆเขาทีหนึ่ง ก่อนจะได้สติแล้วจึงจูงมือเด็กน้อย เดินไปที่ศาลาใหญ่ที่มีเด็กวัดทำความสะอาดกันอยู่กลุ่มใหญ่ และเอ่ยฝากฝังเด็กชายกับเด็กชายวัยรุ่นที่โตที่สุดในกลุ่มว่า          “ดูเด็กนี่แทนหลวงพี่ที่เถอะนะ จุก หลวงพี่จะไปทำวัตรเย็นก่อน อ้อ! อย่าลืมหาข้าวหาปลาให้มันกินเสียด้วยล่ะ แล้วก็พามันไปนอนกับพวกเอ็งด้วยนะ หลวงพี่ต้องรีบไปทำวัตรเย็นกับหลวงตา สายมากแล้ว”           พระเพ้ง เดินถือไฟฉายส่องนำทางเดิน เพื่อเดินกลับมาที่กุฏิของตน ตามปกติ หลังจากที่เขาได้สนทนาธรรมกับหลวงพ่อเจริญตามที่เคยปฏิบัติ แต่วันนี้ออกจะดึกไปเสียสักหน่อย กว่าจะรู้เวลาก็ปาเข้าไปห้าทุ่มกว่าแล้ว            ระหว่างทางเดินที่ตัดผ่านเรือนพักของเด็กวัด เขาได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเด็กอยู่ไม่ไกลนัก จึงเดินเข้าไปส่องไฟดูที่บันไดด้วยความสงสัย เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นว่าเป็นเด็กชายแดงนั่งกอดกระเป๋าเสื้อผ้าร้องไห้อยู่ที่ขั้นบันได พระหนุ่มจึงนึกขึ้นได้ว่าตนเองลืมเรื่องของเด็กชายที่เกิดขึ้นกับตนเมื่อตอนเย็นไปเสียสนิท จึงเรียกเด็กจุกออกมาสอบถามว่า ทำไมจึงปล่อยให้เด็กชายแดง นั่งร้องไห้ ให้ยุงกัดภายนอก จึงได้ความว่า            “หลวงพี่ ใครจะให้มันนอนด้วยได้ มันเอาแต่ร้องไห้ ส่งเสียงน่ารำคาญ กะอีแค่ให้นอนข้างนอกชาน เพราะข้างในที่มันเต็มแล้ว มันก็ไม่ยอมนอน เอาแต่โวยวายจะกลับบ้านท่าเดียว” เด็กจุกรายงานทั้งๆที่ยังงัวเงียอยู่             “เอาเถอะๆ งั้นจุกก็กลับไปนอนต่อเถอะ เดี๋ยวหลวงพี่จะเอามันไปนอนที่หน้ากุฏิหลวงพี่เองแล้วกัน ขอบใจอีกครั้งที่เป็นธุระให้”   พระหนุ่ม จนปัญญาที่จะเอ่ยอะไรต่อไปได้ เขาขอใช้เวลาคิดว่าจะจัดการกับเด็กชายแดงนี่ได้อย่างไรก่อนก็แล้วกัน           เมื่อมาถึงที่หน้ากุฏิ พระเพ้งก็จัดการหาที่นอนและกางมุ้งให้เด็กชายแดงก่อนที่จะสำทับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับเด็กน้อยว่า          “นอนที่หน้ากุฏิหลวงพี่นี่ก็แล้วกัน  ผีสางไม่มีจริงในโลก หลวงพี่จะเปิดไฟไว้ให้เราก่อนก็แล้วกัน ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเรียกหลวงพี่นะ หลวงพี่ยังไม่นอนหรอก จะอ่านหนังสือธรรมะอยู่ในกุฏินี่ล่ะ ไม่ต้องกลัวไปหรอก เป็นผู้ชายต้องไม่ขี้แง เข้าใจไหม แดง”         กว่าที่พระเพ้งจะอ่านหนังสือจนจบบทที่ตั้งใจไว้ก็ปาเข้าไปสองยามกว่าๆแล้ว เขาแง้มประตูห้องดูเด็กชายแดงที่ด้านนอก ก็พบว่าหลับไปเสียแล้ว คงอาจจะเป็นเพราะความเหนื่อยจากการเดินทางและการร้องไห้มาอย่างหนักนั่นเอง          เวลาผ่านไปเกือบสองเดือน เด็กชายแดงเริ่มปรับตัวกับชีวิตและสภาพแวดล้อมใหม่ได้บ้างแล้ว พระเพ้งสังเกตว่าเด็กชายมักจะชอบไปคลุกคลีกับญาติโยมผู้หญิงที่มาช่วยงานในวัด มากกว่าจะไปอยู่กับเด็กวัดคนอื่นๆ แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากนัก ด้วยคิดไปว่าคงจะเป็นเพราะเด็กชายคิดถึงยายที่ต้องอพยพไปอยู่ที่เมืองเหนือ จึงชอบอยู่กับคนเหล่านั้น เพราะตอนนี้มีเรื่องวุ่นวายเกินกว่าที่คาดไว้เข้ามาแทรกเสียก่อนนั่นเอง          อาการอาพาธของหลวงตายมที่เคยคิดว่าแข็งแรงดีขึ้นแล้วนั้น กลับทรุดหนักลงกว่าเก่าในสองสามวันที่ผ่านมา จนในช่วงเช้าตรู่ของวันนี้ โรงพยาบาลโทรศัพท์มาแจ้งว่าอาการของหลวงตายม ทรุดหนักมาก จนเจ้าอาวาสต้องรีบไปดูด้วยตัวเอง         พอสายหน่อยก็ได้รับแจ้งข่าวว่า หลวงตายมได้มรณภาพแล้ว ขณะที่ทุกคนกำลังโกลาหลกับการจัดเตรียมสถานที่สำหรับจัดพิธีศพของหลวงตายมในตอนค่ำ พระเพ้งก็เดินมาหา เด็กชายแดงที่กำลังนั่งท่องหนังสือเรียนอยู่ที่หน้ากุฏิอย่างตั้งใจ พระหนุ่มมองภาพตรงหน้าด้วยความเวทนาอยู่พักใหญ่ จึงตัดสินใจเรียกเด็กชายแดงมาซักถามว่า         “แดง เอาจดหมายที่ยายเอ็งฝากไว้ให้หลวงตายม มาให้หลวงพี่ดูหน่อยได้ไหม สิ้นหลวงตายมแล้ว เอ็งจะอยู่ยังไง” พระหนุ่ม อดที่จะรำพึงออกมาด้วยความสงสารไม่ได้          เด็กชายแดงกุลีกุจอ ไปหยิบซองจดหมายที่ยายย้อยฝากไว้ กว่าสองเดือนแล้ว มาให้พระเพ้งดู ระหว่างที่รอพระเพ้งอ่านข้อความในจดหมายนั้น เด็กชายได้แต่ทำหน้าเศร้า ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพบหลวงตายมมาก่อน แต่ก็ยังหวังว่าญาติคนเดียวที่มีอยู่ในวัดนี้ จะกลับมาพาเขาไปอยู่กับยายอีกครั้ง          แต่ข่าวร้ายที่ได้ยินมานั้น ดูเหมือนจะทำให้ความหวังที่เคยมีมลายหายไปเสียสิ้น คิดไปคิดมา น้ำตาก็เริ่มไหลมาจากสองตาใสแจ๋ว เขาพยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้ดังเล็ดลอดออกมา แต่ก็ทำไม่สำเร็จอยู่ดี          เสียงสะอื้นเบาๆของเด็กชาย ทำให้พระเพ้งละสายตาจากจดหมาย มามองเด็กชายตรงหน้าอย่างสงสารด้วยความจนปัญญา เพราะข้อความในจดหมาย ไม่มีอะไรมากมายนัก นอกจากฝากฝังเด็กชายไว้ให้หลวงตายมดูแลเพียงเท่านั้น ไม่มีที่อยู่ที่พอจะติดต่อนางย้อยได้เลย สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ ก็คือรอให้นางย้อยเป็นฝ่ายติดต่อมาได้เพียงเท่านั้น         ๔ ปีผ่านไป...         เด็กชายแดง เดินกลับมาจากโรงเรียนด้วยความร่าเริงใจ วันนี้เขามีข่าวดีมาบอกหลวงพี่เพ้งที่ขณะนี้เป็นผู้ปกครองของเขา ตามความมอบหมายของหลวงตาเจริญ เจ้าอาวาส ที่ให้พระหนุ่มเป็นผู้ดูแลเด็กชายตั้งแต่เสียหลวงตายมไปแล้วนั่นเอง        ข่าวดีที่ว่า นั่นก็คือการที่เขาสามารถสอบโควตาเข้าเรียนต่อชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ ในโรงเรียนประจำจังหวัดได้เป็นอันดับหนึ่ง แต่ข่าวดีนี้กลับกลายเป็นความลำบากใจกับทุกๆฝ่าย ขณะที่พระเพ้งนำแดงไปพบหลวงตาเจริญที่กุฏิในตอนค่ำ        “จากที่วัดนี้ไปโรงเรียนประจำจังหวัด มันก็ไกลโขอยู่นะ ทำไมไม่เรียนเสียที่โรงเรียนใกล้ๆ นี่แทนล่ะ แดงเอ๋ย ยิ่งเรียนโรงเรียนใหญ่ ค่าใช้จ่ายมันก็มาก ไหนจะค่ารถ ค่าอะไรต่อมิอะไรอีก ยังไงๆก็น่าจะเกรงใจหลวงพ่อเจริญท่านบ้างนะ” พระผู้ใหญ่รูปหนึ่งในวัด ทักท้วงขึ้นมา ทั้งๆที่ตนเองก็ไม่เคยได้มีส่วนร่วมกับการอุปการะเด็กชายเลยแม้แต่น้อย        ทั้งหลวงพ่อเจริญและพระเพ้ง ต่างก็ลำบากใจที่จะออกปากแทนเด็กชายแดง ที่ตอนนี้เอาแต่ก้มหน้าเงียบ ด้วยความเสียใจและผิดหวัง แม้ว่าเขาเต็มใจที่จะส่งเสียเลี้ยงดูเด็กชายแดง แต่ด้วยความที่ไม่ใช่ญาติแท้ๆ ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้ไม่เต็มที่         “เอ้อ แล้วเรื่องเอกสารที่จะใช้ในการเข้าเรียนต่ออีก ไม่มีอะไรติดเนื้อติดตัวมาเลยไม่ใช่รึ นี่ดีที่โรงเรียนใกล้ๆวัดเขารับไว้ เพราะหลวงพ่อนี่นา แต่เข้าไปเรียนโรงเรียนใหญ่ๆ มิต้องวุ่นวายกันใหญ่รึ หลวงพี่ว่าอย่าไปเล่าไปเรียนมันเลย ถ้ามันต้องวุ่นวายกันขนาดนั้น ออกๆมาหางานทำเถอะ เดี๋ยวจะหางานไว้ให้” หลวงพี่รูปเดิมยังแสดงความเห็นออกไป อย่างไม่รู้กาลเทศะ         เด็กชายแดง ไม่ตอบว่าอะไร นอกจากนั่งน้ำตาซึม อยู่อย่างเงียบๆ ความดีใจ ความภูมิใจที่มีมาตลอดวันที่ได้รับข่าวดี มลายหายสิ้นไปเสียแล้ว โดยไม่รู้ว่าภายในกุฏินั้น ยังมีบุคคลภายนอกที่ไม่ใช่คนในวัดอยู่อีกหนึ่งคน          หลังจากนั้นไม่ถึงสัปดาห์ แดงที่ทำใจได้แล้วว่า อนาคตทางการศึกษาของเขาคงจะต้องจบสิ้นลงในเร็ววันนี้ เด็กหนุ่มได้รับการเรียกตัวจากหลวงพ่อเจริญ ให้ไปพบที่กุฏิ        ในนั้นมีหลวงพ่อเจริญ พระเพ้ง ชายและหญิงวัยกลางคน ที่คุ้นหน้า เพราะว่าเคยเห็นมาทำบุญที่วัดเป็นประจำ แต่ไม่เคยรู้จักมาก่อน และคนสุดท้ายคือเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา นั่งพับเพียบยิ้มเจ้าเล่ห์ จ้องมองมาที่เขาอยู่         “ไหว้คุณสิทธิกับคุณสีดาเสียสิ แดง ทั้งสองคนนี้ เขาจะมารับเราไปอยู่ด้วย ไปเป็นลูกบุญธรรมเลยนะ” พระเพ้ง บอกเด็กชายอย่างยิ้มแย้มด้วยความปลื้มใจ          พระหนุ่ม มองภาพของเด็กชายที่ก้มกราบสองสามีภรรยา ด้วยความยินดี ที่เด็กชายผู้แสนอาภัพจะได้มีโอกาสที่ดีเข้ามาในชีวิตเสียที จากวันที่มีการหารือกันเรื่องการเรียนต่อของแดงนั้น นายสิทธิ ที่เป็นโยมอุปัฏฐากของที่วัด ได้ยินเข้า ขณะมากราบคาราวะหลวงพ่อเจริญตามปกติอยู่พอดี จึงเกิดความเห็นใจ          หลังจากนั้นนายสิทธิจึงพานางสีดาภรรยา มาสอบถามความเป็นจริงถึงที่มาที่ไปของเด็กชายแดงกับหลวงพ่อเจริญและพระเพ้ง เมื่อทราบเรื่องก็ยิ่งเกิดความเวทนาสงสารและอยากช่วยเหลือ ด้วยความที่ตนมีเพียงบุตรสาวเพียงคนเดียว จึงอยากได้แดงไปเป็นบุตรธรรม เพื่อไว้ปกป้องดูแลเป็นเพื่อนเล่นกับ สิตา ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเด็กชายแดงนั่นเอง          นายสิทธิเป็นคนพื้นเพในจังหวัดระยองนี่เอง ในตอนแรกก็ทำงานรับเหมาก่อสร้าง มีฐานะปานกลาง พอกินพอใช้ แต่ภายหลังขายที่ขายทางริมทะเลที่เป็นมรดกที่ได้รับมาจากพ่อแม่ ได้เงินมากมายจนเข้าขั้นเศรษฐีย่อมๆคนหนึ่งเลยทีเดียว อีกทั้งยังมีสวนผลไม้อีกนับร้อยไร่           ที่สำคัญไปกว่านั้น ยังเป็นคนที่มีจิตใจดีงาม ใฝ่ธรรมะ เข้าวัดเข้าวาเป็นประจำ ทั้งวัดนี้ที่เป็นวัดในบ้านเกิดของตนเอง รวมถึงวัดในกรุงเทพที่ตนอาศัยในละแวกนั้นด้วยเช่นกัน เมื่อหลวงพ่อเจริญอนุญาต เพ้งในฐานะผู้แลก็หมดห่วง แม้ว่าจะรู้สึกใจหายอยู่ลึกๆ ด้วยความผูกพัน ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาไม่กี่ปีมานี้            หลังจากนั้นไม่นานนัก เมื่อนายสิทธิทำเรื่องอุปการะเด็กชายแดงไปเป็นบุตรบุญธรรมสำเร็จแล้ว วันที่ครอบครัวใหม่เดินทางมารับสมาชิกใหม่ ขณะที่แดง เข้ามากราบนมัสการลาหลวงพ่อเจริญที่กุฏินั้น หลวงพ่อเจริญก็ได้สั่งการกับเด็กชายว่า            “หลวงพ่อยินดีด้วยนะ กับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเรา เจ้าแดง ก่อนจะจากกันไป จะตั้งชื่อให้ใหม่ก็แล้วกัน เด็กชายแดง มันคงอาภัพนัก ทิ้งมันไว้เสียที่นี่เถอะ ต่อไปให้เจ้าชื่อ ‘รักษภูมิ’ ก็แล้วกัน มีความหมายว่า ให้จงเป็นคน รักและดูแล ถิ่นฐานที่เจ้าจากมา ไปอยู่ที่ไหนก็จงเป็นคนดีของที่นั้นๆก็แล้วกัน ว่างๆก็กลับมาเยี่ยมหลวงพี่เพ้ง เขาบ้างนะ ดูสิ นั่งทำหน้าละห้อยแล้ว ไปกราบลาหลวงพี่เขาเสียสิ”           แดง ค่อยๆคลานกราบที่พื้นตรงหน้าของพระเพ้งที่นั่งอยู่ เขาน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ เมื่อได้ยินคำอวยพรของพระพี่เลี้ยงที่มีบุญคุญกับมากคนหนึ่งในชีวิตเลยก็ว่าได้          “เป็นคนดี หาแต่สิ่งที่ดี ที่เจริญ ก้าวหน้าให้กับตัวเองนะ ศีลห้าอย่าให้ขาดก็แล้วกัน...” พระหนุ่มพูดได้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะลูบหัวเด็กชายที่ก้มกราบตนอยู่ตรงหน้าอย่างแผ่วเบา ราวกับจะฝากความห่วงใยติดตัวเขาไปนั่นเอง          เมื่อแดงจากไปใช้ชีวิตใหม่ที่กรุงเทพแล้ว พระเพ้งกลับมาใช้ชีวิตในธรรมมะอย่างมุ่งมั่นอีกครั้ง เขาตั้งใจจะอุทิศชีวิตที่เหลือให้แก่พระพุทธศาสนาอย่างเต็มตัว โดยคอยเฝ้ามองการเจริญก้าวหน้าของแดงอยู่ห่างๆ ด้วยอุเบกขา          เวลาที่ผ่านไปเป็นสิบกว่าปี กงเกวียนกำเกวียนที่เคยทำไว้ ก็หมุนมาถึงเพ้งอีกครั้ง         เมื่อเขาได้รับกิจนิมนต์ไปฉันภัตตาหารเพลที่บ้านหลังหนึ่ง ระหว่างที่รอรถมารับกลับไปที่วัดเมื่อเสร็จกิจนิมนต์แล้วเสร็จ เขาก็บังเอิญได้เห็นหนังสือพิมพ์ที่มีผู้เปิดกางทิ้งไว้ ในหน้านั้นมีบทสัมภาษณ์ของเชฟหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง ที่เพิ่งกลับมาจากการทำงานในต่างประเทศ และได้เริ่มงานในตำแหน่งหัวหน้าเชฟ ของภัตตาคารในเครือโรงแรมดัง  ที่ครอบครัวของเขามีหุ้นอยู่จำนวนหนึ่ง นั่นก็คือ ภัตตาคาร ไทยทัศน์ ที่เคยมีชื่อเสียงโด่งดังในอดีต และในปัจจุบันนี้ได้ถูกสร้างอีกครั้ง ด้วยการบริหารของชายหนุ่ม         แม้ว่าจะไม่ได้พบกับนับสิบๆปี แต่เพ้งไม่เคยลืมใบหน้าคมเข้มนี้ไปได้เลย เพราะเขาคือ ‘ภัทร สิราวรกาญจน์’ นั่นเอง เรื่องราวของการสัมภาษณ์นั้นมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาคิดว่า เขาได้รับโอกาสในการแก้ไขสิ่งที่ทำมาในอดีตได้แล้วก็คือ การที่เชฟหนุ่มเตรียมตัวจะเปิดสอนการทำอาหารไทย ในอนาคตที่จะถึงนั่นเอง          พระเพ้งกลับมาที่วัด ด้วยจิตใจที่ว้าวุ้น แม้เวลาจะผ่านไปเป็นสัปดาห์ แต่ภายในใจก็ยังคงเฝ้าครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว เขาจึงตัดสินใจไปขอคำปรึกษากับหลวงพ่อเจริญ เมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตของพระเพ้งแล้ว หลวงเจริญก็ได้แนะนำว่าให้พระหนุ่มออกจากสมณเพศ เพื่อกลับไปสะสางเรื่องราวที่ค้างคาใจให้เสร็จสิ้น           หลังจากนั้นเพ้งก็ตัดสินใจสึกออกมา เริ่มต้นชีวิตของฆราวาสอีกครั้ง เขาได้รับการช่วยเหลือจากนายสิทธิ์ ในการออกทุนเปิดร้านอาหารเล็กๆในพื้นที่ริมทะเลติดกับรีสอร์ตของนายสิทธิ์          ไม่นานนัก เพ้งก็ตัดสินใจแต่งงานกับบังอรผู้จัดการรีสอร์ตญาติของนายสิทธิ์ ด้วยความเป็นคนที่มีจิตใจดีเหมือนกัน ทั้งคู่มีบุตรชายหนึ่งคน ชื่อ แพะ         ทุกครั้งที่มีเวลาว่าง เช่นปิดเทอม หรือวันหยุดยาว แดงหรือรักษภูมิ ก็จะกลับมาช่วยงานที่รีสอร์ตและร้านอาหารของเพ้งอยู่เสมอ จนเมื่อปีที่ผ่านมา แดงมาปรับทุกข์เรื่องของการทำงาน ซึ่งเขาเองเบื่อหน่ายกับการทำงานประจำในโรงเรียนอีกทั้งยังมีปัญหาเรื่องส่วนตัวที่เพ้งพอจะดูออก แต่ก็ไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร         จนแดงพูดถึงเรื่องอยากลองเปลี่ยนไปเรียนทำอาหารที่ไทยทัศน์ ทำให้เพ้งถึงกับตกใจที่เรื่องราวในอดีตดูเหมือนจะใกล้เข้ามาหาเขาขึ้นทุกที เพ้งสนับสนุนความคิดนี้ของแดงทันที และยินดีรับแดงมาเป็นลูกศิษย์ เพื่อที่จะถ่ายทอดความรู้และเคล็ดลับที่ตนมี ให้แดงเข้าไปเรียนกับภัทรให้จนได้ ซึ่งแดงก็ไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่น้อย        ตอนนี้เพ้งก็ได้แต่หวังว่าโอกาสที่เขาจะได้แก้ตัวในสิ่งที่ผิดพลาดในอดีต จะเข้ามาหาเขาในเร็ววันนี้ วันที่เขายังมีชีวิตอยู่ และพร้อมที่จะไถ่โทษกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยตัวเขาเอง          “พ่อคับ แม่อรให้มาเรียกพ่อไปกินข้าวคับ แม่อรบอกว่า ลูกค้าใกล้จะเข้ามาที่ร้านแล้ว เดี๋ยวพ่อก็จะยุ่งจนอดกินข้าวเย็นอีก มากินข้าวกับแพะนะคับพ่อ...”         เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชายที่ดังเข้ามาใกล้ ทำให้เพ้งหลุดจากภวังค์ เขาหันกลับไปยิ้มให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ก่อนที่เด็กชายแพะ จะวิ่งโผเข้ามากอดให้เขามีความสุขเหมือนที่เคยทำ เพ้งอุ้มเด็กน้อยเดินเข้าไปที่ห้องครัวอย่างมีความสุขกับเสียงหัวเราะร่าเริงของลูกชาย พร้อมกับทิ้งความเศร้าในอดีตไว้กับเกลียวคลื่นที่ซัดสาดโขดหินอยู่ไม่ไกล จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 03:50:54

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html ก่อนอื่นต้องเริ่มต้นกระทู้ด้วยคำขอโทษจากใจจริงของผม ที่มาโพสต์เรื่องให้อ่านช้าไปกว่าปกติ ถึง ๑ สัปดาห์ เนื่องจากติดธุระสำคัญมาก แต่ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ ถ้าทำให้เพื่อนนักท่านใดต้องรอคอย ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ครับ       เพื่อเป็นการชดเชย ผมจะโพสต์ ตอนที่ ๓๒-๓๓-๓๔ ในคืน วัน พุธ ที่ ๔ เม.ย. นี้ครับ หวังว่าคงจะติดตามอ่านกันต่อไปนะครับ ส่วนตอนที่ ๓๕-๓๖-๓๗ ก็จะมาตามเดิมครับ น่าจะคืนวัน อาทิตย์ ที่ ๘ เม.ย.นี้เช่นเดิมครับ ^_^ ขอบคุณ คุณ mementototem คุณ FullBlosSOmคุณ NUAOFFYHUB คุณ ใยไหมกะใบม่อน  คุณ เด็กสรรพสน สำหรับ Give  ที่มีให้อย่างสม่ำเสมอครับ คุณ NUAOFFYHUB คุณ ใยไหมกะใบม่อน ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจให้ผมเสมอครับ คุณ เด็กสรรพสน หกตอนนี้จะย้อนกลับไปหาเรื่องราวของตัวละครสำคัญคนอื่นที่เกี่ยวข้องกับ ภัทร ครับ แต่แอบใส่ สิตา มาให้แวบนึง แต่กระทู้หน้ารับรองว่าจะเติมความหวานกุ๊กกิ๊กให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ วันพุธนี้ถ้าว่าง ลองมาอ่านดูนะครับ คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณที่ติดตามครับ ไม่รู้ว่าทำให้คุณรอนานรึเปล่า ต้องขอโทษอีกครั้งครับ ยุ่งมากจริงๆ แต่ตอนนี้กลับมาสะดวกตามเดิมแล้วครับ  และขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่ติดตามแต่ไม่ได้แสดงตัวครับ ^__^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 04:06:41

ความคิดเห็นที่ 4 คืนนี้เข้ามาตามเก็บนะคะ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 10:20:52

ความคิดเห็นที่ 5 รรรรรรรรรร นานนนนมากครับ ความเก่าหลายอย่างเริ่มกระจ่าง แล้วจะแก้ไขได้อย่างไร ก็ต้องร อ่านต่อ  นะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 11:20:14

ความคิดเห็นที่ 6 ยังเป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 08:58:44