'สวิง' รัก ... 'พัตต์' หัวใจ (บทที่ ๒)

ขอเกริ่นสักนิด

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของ ชยพล ชายหนุ่มผู้ซึ่งโดนบิดาปรามาสว่าชาตินี้ไม่มีวันทำอะไรสำเร็จ เขาจึงตั้งใจจะเป็น 'โปรกอล์ฟ' เพื่อลบคำสบประมาทให้ได้ และการจะเป็น 'โปรกอล์ฟ' ให้สำเร็จโดยเร็วก็ต้องอาศัย ชาลิดา 'แคดดี้มือหนึ่ง' เป็นสำคัญ

ความสำเร็จคงอยู่ไม่ไกล... ถ้าทั้งคู่ไม่ตีกันตายเสียก่อน

นิยายเรื่องนี้จะมีเรื่องราวเกี่ยวกับการเล่นกอล์ฟครบทั้งบรรยากาศและเทคนิค หวังว่าผู้อ่านจะได้รับความบันเทิง และความรู้ในกีฬาชนิดนี้บ้างตามสมควร

ปกติผมจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับธรรมะและประวัติศาสตร์ ซึ่งถือว่าค่อนข้างจริงจังพอสมควร เรื่องนี้จึงเป็นอีกหนึ่งอารมณ์ที่พยายามจะกุ๊กกิ๊กกับเขาบ้าง หากไม่หวานหรือกุ๊กกิ๊กเท่าไหร่ ก็ให้ถือว่าเป็นเพราะวัยที่ล่วงเลยวันหวานมานานเกินไปแล้วกันนะครับ ^_^

นิยายเรื่องนี้เขียนเกือบจบแล้ว (เหลือประมาณสองบทสุดท้าย) ตั้งใจจะลงเดือนละสองครั้งครับ คือ วันที่ ๑ กับ ๑๖

คาดว่ากว่าจะลงครบก็คงเขียนจบพอดี ดังนั้นเป็นอันรับประกันว่า ต้องลงให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันจนจบอย่างแน่นอน


บทที่ ๑
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11839552/W11839552.html
.........


บทที่ ๒


ไม่อยากจะเชื่อ!

ตัวเธอไม่สูง ไม่หนา แต่ทำไมลูกที่ออกจากหน้าไม้ถึงทะยานลิ่วราวกับลูกธนูหลุดจากคัน วงสวิงของเธอนุ่มนวลทว่าดูหนักแน่นเหลือเกิน เสียงหน้าไม้ปะทะลูกก็ดังไพเราะเสนาะหู

ชยพลลอบดูวงสวิงนุ่มๆ อยู่นาน แล้วก็อดไม่ได้ที่จะนำมาเปรียบเทียบกับวงสวิงของตัวเอง

วงสวิงของเธอเปรียบเหมือนนางฟ้าที่อ่อนหวานน่ารัก ส่วนของเขาเปรียบได้กับพญามารที่แข็งกร้าวดุดัน เธอตีโดยใช้พลังเพียงน้อยนิด ส่วนเขาตีโดยโถมแรงทั้งหมดเข้าใส่ ลูกของเธอพุ่งตรงออกไปข้างหน้า ทำมุมราว ๔๕ องศา แต่ลูกของเขาพุ่งขึ้นไปข้างบน ทำมุมไม่ต่ำกว่า ๖๐ องศา

ทุกรายละเอียดแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

จากการวิเคราะห์ ทายาทเจ้าของนักธุรกิจสนามกอล์ฟพบว่าตัวเองจบวงสวิงสูงเกินไป ลูกจึงลอยโด่งกว่าปกติ เพราะตีในลักษณะช้อนลูก

หลังวาดมโนภาพการสวิงที่แก้ไขจนชัดเจนในความรู้สึกแล้ว เขาลุกขึ้นสวิงลมเบาๆ พลางย้ำเตือนตัวเองว่าจะตีโดยใช้แรงเพียงสองในสามส่วน และจบวงสวิงแค่ระดับเอว

ชยพลก้าวเข้าไปจรดใบเหล็กลงหลังลูกเมื่อมั่นใจว่าสมองจดจำได้แล้วทุกคำสั่ง

ลึกๆ ในใจแล้วเจ้าตัวยังรู้สึกประหม่า ‘เธอมองอยู่หรือเปล่า’ เขาตั้งคำถามที่ไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบไปหาคำตอบ และพยายามเตือนตัวเองว่าอย่าวอกแวก ให้สมาธิจดจ่ออยู่กับลูก

เขาหายใจเข้าลึกแล้วผ่อนออกมาช้าๆ ก่อนจะขึ้นวง แล้วสวิงลงมาทันที

ปรากฏว่า ลูกพุ่งตรงไปข้างหน้า ไม่ลอยโด่งเหมือนตอนแรก ‘ค่อยเห็นอนาคตหน่อย’ เจ้าตัวนึกยิ้มอยู่ในใจ

ชยพลทดลองตีอีกหลายลูก และหลายเหล็ก จึงได้ประจักษ์กับตัวเองว่า ไม่ว่าจะตีแรงหรือตีเบา ระยะที่ได้ก็พอๆ กัน แล้วพลันนึกแค้นตัวเองขึ้นมาตงิดๆ ที่หลงบ้าพลังอยู่ตั้งนาน

เมื่อทำผลงานเป็นที่น่าพอใจแล้ว เจ้าตัวตั้งใจจะเข้ามานั่งพักให้สบายอารมณ์ที่เก้าอี้ประจำเลน แต่พอเหลียวไปมองหญิงสาวที่อยู่เลนข้างๆ กลับพบว่าลูกกอล์ฟสองถาดอันตรธานไปจนสิ้น ‘ทำไมตีเร็วอย่างนี้?’ เขานึกฉงน

ขณะนี้เธอผู้นั้นกำลังซ้อมลูกสั้น โดยตีเบาๆ ให้ลูกลอยไปตกบนเนินที่ปั้นไว้เป็นกรีน ลูกประเภทนี้ภาษากอล์ฟเรียกว่า ‘ลูกชิพ’ ซึ่งไม่ว่าจะเล็งไปซ้ายหรือขวา เจ้าตัวก็สามารถบังคับลูกให้ตกตามเป้าหมายได้อย่างแม่นยำ

สิ่งที่ทำให้ชยพลรู้สึกประหลาดใจอีกอย่างก็คือ เธอตั้งหน้าตั้งตาซ้อมอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่หยุดพัก ไม่สั่งน้ำมาดื่ม ซึ่งผิดจากนักกอล์ฟโดยทั่วไปที่มักตีไปพักไป

เมื่อลูกทั้งสามถาดหมด หญิงสาวที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาของเขาไม่เรียกเด็กประจำสนามมาทำความสะอาดไม้กอล์ฟตามธรรมเนียม เธอเสียบเหล็กกลับลงในถุงด้วยตัวเอง รูดซิบปิด แบกขึ้นบ่า แล้วก้าวฉับๆ ออกไปทันที

พฤติกรรมของเธอราวกับสายลมที่พัดผ่านมาและพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว



ระหว่างทางขับรถกลับบ้าน ชยพลนึกได้ว่าเพื่อนสนิทของเขาคนหนึ่งชอบเล่นกอล์ฟ แต่ไม่รู้ปัจจุบันเจ้าตัวยังเล่นอยู่หรือเปล่า จึงลองโทรไปถามแล้วก็ไม่ผิดหวัง เพื่อนคนนี้ยังติดกอล์ฟงอมแงมเหมือนเดิม และดีใจอย่างออกนอกหน้าเมื่อรู้ว่าเขาจะกลับมาเล่นอีกครั้ง

ทายาทนักธุรกิจสนามกอล์ฟโล่งใจที่เพื่อนไม่ได้ถามถึงเหตุผลที่กลับมาเล่น นอกจากคะยั้นคะยอให้รีบออกรอบไวๆ

ครั้นวางสาย ภาพภูมิหลังของเพื่อนคนนี้ก็ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง  

ญาณกร เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ครอบครัวของเขามีอาชีพเกษตรกร ฐานะปานกลางค่อนไปทางลำบาก แต่เมื่อเรียนจบกลับพลิกชีวิตได้อย่างไม่น่าเชื่อ

เจ้าตัวเล่าว่า นำความรู้ในทางการเกษตรมาขยายผล ผันตัวเองเป็นพ่อค้าคนกลาง รับซื้อถั่วเหลืองจากเกษตรกรรายย่อย แล้วนำไปขายให้กับบริษัทผลิตนมถั่วเหลืองรายใหญ่ ทำอย่างนี้อยู่ประมาณห้าปี กิจการก็รุ่งเรืองใหญ่โต เขาเคยอ่านเจอในนิตยสารเกี่ยวกับธุรกิจเล่มหนึ่งบอกว่า ญาณกรคือผู้บริหารรุ่นใหม่ที่น่าจับตามอง

นึกถึงเกียรติประวัติของเพื่อนแล้วอดย้อนมองตัวไม่ได้

อาจจะจริงอย่างที่บิดาว่า เขาไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน อย่าว่าแต่เป็นชิ้นเป็นอันเลย งานที่สนามกอล์ฟมีอะไรบ้างยังไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่จะว่าเขาไม่เป็นโล้เป็นพายก็ไม่ถูก น่าจะอยู่ที่สถานการณ์และความเป็นอยู่มากกว่า

ครอบครัวของญาณกรฐานะยากจน จึงไม่แปลกที่เจ้าตัวจะขวนขวายสร้างความมั่นคงให้ชีวิต ส่วนครอบครัวของเขามั่นคงดีอยู่แล้ว ถึงไม่ทำอะไรเลยก็ไม่เดือดร้อน อันที่จริงเขาเคยบอกให้บิดาเลิกทำงานด้วยซ้ำ ทรัพย์สินที่มีอยู่ในตอนนี้ หากไม่หลงไปติดการพนันจนโงหัวไม่ขึ้น ใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด จะว่าท่านดิ้นรนไปหาความลำบากเองก็ไม่ผิด แต่ความคิดใครความคิดมัน เขาเคารพการตัดสินใจของท่านเสมอ แต่ถ้าจะยกเรื่องนี้มาตำหนิกัน ก็คงยอมไม่ได้

นึกถึงบิดาแล้วอดคิดถึงตอนเด็กๆ ไม่ได้ ตอนนั้นเขามีโอกาสได้ออกรอบกับท่าน เขาถามท่านว่าทำไมท่านชอบเล่นกอล์ฟ ท่านบอกว่ามีแง่คิดมากมายแฝงอยู่ในนั้น เขารู้สึกงุนงงกับคำพูด แถมปั้นหน้าฉลาดไม่เป็นเสียด้วย ท่านเลยหัวเราะร่า เข้ามาโอบไหล่แล้วก้าวนำออกไปเป็นเชิงให้เดินตาม

เมื่อก้าวขึ้นไปบน ‘แท่นทีออฟ’ เนินดินเล็กๆ ที่ใช้เป็นจุดเริ่มในการเล่นของแต่ละหลุม ท่านมองนิ่งเข้าไปในสนาม จากนั้นมองลงต่ำ พิจารณาบริเวณพื้นหญ้าบนแท่นทีออฟครู่หนึ่ง ก่อนใช้ลูกกอล์ฟกดปักพลาสติกปลายแหลมลงไปในดิน พลาสติกชิ้นนี้เรียกว่า ‘ที’ มีลักษณะคล้ายกรวยกรอกน้ำย่อส่วน ใช้เป็นฐานสำหรับวางยกลูกกอล์ฟให้สูงขึ้นจากพื้น เพื่อจะได้สะดวกในการตีเปิดเกม

“ก่อนปักทีควรดูเสียก่อนว่าเป้าหมายอยู่ตรงไหน มีอุปสรรคขวางอยู่หรือเปล่า ถ้าอุปสรรคอยู่ทางซ้าย เราควรตีไปทางขวา หากอุปสรรคอยู่ทางขวาเราควรตีไปทางซ้าย แต่ถ้าอุปสรรคขวางอยู่ข้างหน้า เราต้องพิจารณาดูว่าจะตีข้ามหรือวางลูกไว้หน้าอุปสรรค ที่สำคัญ ต้องพิจารณาดูว่าอุปสรรคนั้นร้ายแรงแค่ไหน ถ้าเป็นหลุมทราย ถือว่าไม่ร้ายแรงนัก พอพลาดพลั้งได้ แต่ถ้าเป็นบ่อน้ำ ถือว่าเป็นอุปสรรคที่ร้ายแรงมาก ควรหลีกเลี่ยงให้ไกล เพราะหากพลาดพลั้งอาจหมายถึงหมดโอกาสแก้ตัว” บิดาอธิบายน้ำเสียงราบเรียบ มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน “ชีวิตก็เช่นกัน ควรกำหนดเป้าหมายให้ชัดเจน แล้วพิจารณาดูว่าเป้าหมายนั้นมีอุปสรรคตรงไหนอย่างไร ควรเลี่ยงหรือควรข้าม จุดไหนพอผิดพลาดได้บ้าง และจุดไหนผิดพลาดไม่ได้เลย”

ท่านว่าแล้วตีลูกลอยละลิ่วออกไปอย่างสวยงาม ทว่าพอตกถึงพื้นกลับกระแทกผิดเหลี่ยม ลูกกระเด้งไปตกหลุมทราย ท่านหันกลับมายิ้มอย่างเยือกเย็น “แม้เราจะวางแผนอย่างรัดกุมแล้ว อุปสรรคก็อาจขึ้นได้ จำไว้นะพล อุปสรรคไม่ใช่ปัญหา ปัญหาอยู่ที่ว่าเราเผชิญหน้ากับอุปสรรคอย่างไรมากกว่า”

เมื่อเดินไปถึงหลุมทราย ลูกของท่านลอยเด่นอยู่กลางหลุม

ห่างออกไปข้างหน้าประมาณ ๒๐ หลาหรือราวๆ ๑๙ เมตร มีต้นไม้สองต้นยืนเรียงกันอยู่ มองคล้ายเป็นปราการตั้งตระหง่านขวางระหว่างหลุมทรายกับกรีนเอาไว้

บิดามองนิ่ง สีหน้าเรียบเฉย

“ขณะนี้เรากำลังเผชิญหน้าอยู่กับอุปสรรค ต้องตัดสินใจให้ดีว่าจะแก้ไขอย่างไร หากแก้ดีปัญหาจะคลี่คลาย แต่หากแก้ร้ายจะยิ่งลำบาก” ท่านหันมาทางเขาแล้วเอ่ยถามขึ้น “พลคิดว่าจะแก้ปัญหาลูกนี้อย่างไร”

เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น “ผมจะตีลอดช่องต้นไม้นั้น”

ท่านพยักพเยิดหน้าแล้วบอกให้ลองทำอย่างที่พูด เขาเลือกใช้เหล็กยาว ตั้งใจว่าจะตีลูกให้พุ่งต่ำเพื่อลอดระหว่างลำต้นของต้นไม้ทั้งสอง เพราะถ้าใช้เหล็กสั้นลูกจะลอยสูงและอาจติดใบไม้ได้

เมื่อเลือกเหล็กได้แล้วเขาหันไปทางบิดา เพื่อดูท่าทีของท่าน รอยยิ้มและแววตาที่มองมาคล้ายกำลังขบขัน เขาไม่สนใจ เดินเข้าไปจรดลูกด้วยความมุ่งมั่น

“อย่าลืมพิจารณาหลุมทรายด้วยนะ ตีต่ำมากลูกอาจติดขอบหลุมก็ได้” ท่านเอ่ยเตือนมา

เขาหยุดพิจารณาเพียงอึดใจก่อนเอ่ยอย่างมาดมั่น “ก็ต้องวัดดวงกันหน่อย”

แต่เมื่อตีออกไปปรากฏว่าลูกติดขอบหลุมจริงๆ แล้วกระเด็นไปติดแหงกอยู่แถวโคนต้นไม้ เขารู้สึกทั้งอายทั้งอารมณ์เสียระคนกัน ส่วนบิดายิ้มละไม สั่งให้ ‘แคดดี้’ ผู้ที่คอยถือถุงกอล์ฟ นำคราดมาเกลี่ยพื้นทรายให้เรียบก่อนโยนลูกกอล์ฟอีกลูกหนึ่งลงไปจุดเดิม

ท่านเลือกเหล็กสั้น ตีเบาๆ ให้ลูกย้อนกลับเข้าไปกลาง ‘แฟร์เวย์’ ซึ่งเป็นบริเวณที่หญ้าถูกตัดไว้จนเกรียน และใน ‘ช็อต’ หรือการตีครั้งต่อมา ท่านตีลูกไปตกและหยุดบนกรีน ห่างจากปากหลุมประมาณ ๖ ฟุต ได้ลุ้น ‘พาร์’

พาร์ หมายถึง ตีเท่ากับจำนวนครั้งที่สนามกำหนดไว้

ระหว่างเดินไปขึ้นกรีน บิดาสอนว่า “ในชีวิตจริง เราไม่ควรทำในสิ่งที่เสี่ยง เพราะคำว่าเสี่ยงย่อมมาคู่กับคำว่ายากแก่การควบคุม วิธีแก้ปัญหา ไม่จำเป็นต้องมุ่งไปข้างหน้าอย่างเดียว บางครั้งอาจต้องอ้อม บางคราวอาจต้องย้อน แต่ถ้าผลลัพธ์จะออกมาดีก็ต้องยอม จำไว้นะพล หากเราอยากกระโดดให้สูง สิ่งแรกที่ต้องทำคือย่อตัวลงมา และหากไม่รู้จักการย่อตัวลงมา เราจะไม่มีวันกระโดดได้สูง”



ด้านหลังอาคารคลับเฮาส์ในสนามกอล์ฟ เป็นโรงอาหารของแคดดี้ มีอดีตแคดดี้สูงวัยเปิดร้านขายข้าวแกงราคาย่อมเยาอยู่ในนั้น หากแคดดี้คนไหนนำอาหารมาเองก็ไม่ว่ากัน เจ้าของร้านผู้ใจดีเตรียมน้ำเปล่าไว้บริการโดยไม่คิดเงินอีกต่างหาก แต่ถ้าใครต้องการเครื่องดื่มชนิดอื่นๆ ก็มีพร้อมขายอยู่ในตู้แช่

ในช่วงเวลาอื่นแคดดี้จะหมุนเวียนกันเข้ามาใช้บริการ แต่ขณะนี้เป็นเวลาประมาณเที่ยงวัน แคดดี้จึงเยอะเป็นพิเศษ โต๊ะอาหารทรงยาวสีขาวขนาดนั่ง ๒๐ คนจำนวนสามโต๊ะ ที่จัดวางเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบจึงเนืองแน่น

เสียงโจษจันถึงเรื่องที่ลูกชายของผู้ถือหุ้นใหญ่กำลังจะเข้ามาเล่นกอล์ฟ รวมทั้งข่าวซุบซิบที่ว่า เขาไม่เป็นโล้เป็นพาย วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่ดังกระฉ่อน แต่กระนั้นกระแสคลั่งไคล้กลับดังยิ่งกว่า คนที่เคยเจอต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวว่าเขาอัธยาศัยดี ไม่ถือตัว และเกือบทุกคนลงความเห็นว่า ทั้งหล่อทั้งรวยอย่างนี้ เหลาะแหละแค่ไหนก็ไม่เกี่ยง

“พี่ด้วงเคยเจอคุณพลรึเปล่า” วิภาวี ผู้ซึ่งกำลังฝึกเป็นแคดดี้ถามขึ้น

ผู้ถูกถามส่ายหน้าแทนคำตอบ ก้มหน้าเคี้ยวตุ้ยๆ ไม่ใส่ใจเสียงลือเสียงเล่าอ้าง หรือกิริยาก๋ากั่นของแคดดี้เหล่านั้น

“พี่ด้วงไม่อยากถือถุงให้คุณพลเหรอ” แคดดี้ฝึกหัดยื่นหน้าเข้ามาถาม สายตายั่วเย้าเปล่งประกาย

คนถูกถามกลืนข้าวลงคอด้วยอาการฝืดๆ ก่อนยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มกลั้วคอ

“ถือก็ได้ ไม่ถือก็ได้” เธอนิ่งคิด “แต่ถ้าเลือกได้ ไม่อยากถือ”

“ทำไมล่ะพี่ ใครๆ ก็อยากถือกันทั้งนั้น” คนถามขมวดคิ้ว

“พี่อยากได้นายที่เล่นจริงจังมากกว่า จะได้ฝึกการเป็นแคดดี้ด้วย” เธอพยักหน้าย้ำหนักแน่นเมื่ออีกฝ่ายทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แล้วสำทับอีกว่า “นายที่เล่นแบบเฮฮาสนุกสนาน เราก็แค่ลากรถตามไปเฉยๆ ไม่ได้ฝึกฝนอะไร”

“โอย... จะมีใครเขาคิดอย่างพี่กันล่ะ” แคดดี้ฝึกหัดแสร้งทำตาชวนฝัน “อย่างคุณพลน่ะนะ แค่ได้เดินใกล้ๆ ก็มีความสุขแล้ว”

“ชักเหลวไหลใหญ่แล้วยายวิ” เธอว่าพลางหยิกต้นแขนของแคดดี้ฝึกหัดด้วย “เรามาฝึกงานก็ฝึกไป อย่าไปยุ่งเรื่องคนอื่นเขา”

วิภาวีหน้าเหย ขยี้ต้นแขน สูดปาก บ่นงึมงำ


ด้วง หรือ ชาลิดา ประภาพิศ เป็นแคดดี้มือหนึ่งของสนามกอล์ฟแห่งนี้ เธอมักได้รับหน้าที่ให้เป็นพี่เลี้ยงคอยฝึกแคดดี้ใหม่เสมอ เจ้าตัวมีนิสัยค่อนข้างเงียบขรึม จริงจังกับการทำงาน นักกอล์ฟที่ต้องการแคดดี้ฝีมือดีจะชื่นชอบเธอเป็นพิเศษ แต่ถ้าเป็นนักกอล์ฟที่ต้องการแคดดี้คอยปรนนิบัติพัดวีจะไม่ชอบนัก เพราะเธอไม่ค่อยคลุกคลีสนิทสนมกับบรรดานายๆ สักเท่าไร

คำว่า ‘นาย’ เป็นคำเรียกที่แคดดี้มักใช้เรียกผู้มาเล่นกอล์ฟ

ชาลิดาเป็นคนขยันขันแข็ง จะมาเข้าคิวทำงานตั้งแต่เช้าตรู่ และเมื่อทำงานจบรอบแรก เจ้าตัวจะรีบมาเข้าคิวทำงานต่อในรอบต่อไปทันที ซึ่งการทำอย่างนี้ หากวันไหนโชคดีอาจได้งานถึงสามรอบ

ความกระตือรือร้นของเธอแตกต่างกับแคดดี้ที่มีรูปร่างหน้าตาดีโดยส่วนใหญ่ พวกนั้นจะมาทำงานตอนสาย คิดกันแค่ว่า ค่าออกรอบได้ประมาณ ๒๕๐ บาท รวมกับเงินพิเศษที่จะได้จากนายอีกไม่ต่ำกว่า ๒๐๐ บาท ซึ่งหากเจอนายใจดี หรือรู้จักอ้อนสักหน่อย อาจได้ถึง ๕๐๐ บาทหรือมากกว่านั้น เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

อันที่จริงพวกนั้นรู้สึกเขม่นในความขยันขันแข็งของชาลิดาอยู่ไม่น้อย คอยกระแนะกระแหนอยู่บ่อยๆ ว่าทำงานอึดเหมือนวัวเหมือนควาย แต่เพราะความมีน้ำใจ คอยช่วยเหลือคนรอบข้างอยู่เสมอ ทำให้ไม่มีใครเกลียดเธอลง


สนามกอล์ฟแห่งนี้มีกฎที่เข้มงวดอยู่ข้อหนึ่งคือ ผู้ที่มาสมัครเป็นแคดดี้ ก่อนจะได้เป็นแคดดี้จริงๆ ต้องผ่านการเป็นผู้ช่วยแคดดี้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ก่อน ทั้งนี้เพื่อศึกษาเทคนิคและข้อควรปฏิบัติจากแคดดี้รุ่นพี่


ผู้จัดการสนามเดินนำชาลิดา ผู้ซึ่งกำลังจะทำหน้าที่เป็นแคดดี้ และพี่เลี้ยงแคดดี้ในเวลาเดียวกัน กับวิภาวี แคดดี้ฝึกหัดวันสุดท้าย เข้าไปหากลุ่มนักกอล์ฟที่กำลังจะเล่นในก๊วนต่อไป เพื่อขออนุญาตฝากแคดดี้ฝึกหัดร่วมก๊วนไปด้วย

เมื่อได้รับอนุญาต ผู้จัดการแนะนำแคดดี้ฝึกหัดให้รู้จักกับนายทุกคน แล้วขอตัวไปทำงานต่อ

ก๊วนนี้มีนายทั้งหมดสี่คน ชาลิดารู้จักเพียงคนเดียวคือชายสูงวัยชาวจีน ท่าทางอารมณ์ดี พุงพลุ้ยจนเป็นจุดเด่น เขาเรียกใช้เธอเสมอเมื่อมาเล่นที่นี่ จึงค่อนข้างคุ้นเคยกันพอสมควร ส่วนอีกสามคนที่เหลือ แคดดี้มือหนึ่งไม่คุ้นหน้า และรู้สึกไม่ค่อยชอบสายตาที่พวกเขามองเธอกับวิภาวีนัก มันบ่งบอกถึงความคิดในส่วนลึกได้เป็นอย่างดี ซึ่งดูไม่น่ารื่นรมย์นัก

“ไอ้สิทธิ์มีแคดดี้ส่วนตัวด้วยโว้ย” หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น น้ำเสียงกรุ้มกริ่ม

พรรคพวกที่เหลือพากันหัวเราะร่วน “สงสัยไอ้สิทธิ์มันจะแอบมีกิ๊กว่ะ”

“ไอ้พวกเวร ไม่ใช่อย่างที่พวกเอ็งคิด” ผู้ตกเป็นจำเลยโวยวายเสียงลั่น ก่อนหันมาพูดเบาๆ กับชาลิดา “เฮียขอโทษด้วยนะ ไอ้พวกนี้มันปากเปราะ”

แคดดี้ฝึกหัดยิ้มจืด ส่วนชาลิดาเม้มปาก แล้วเอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบเฉย “ไม่เป็นไรค่ะนาย ด้วงเข้าใจ”


แท่นทีออฟ หลุมที่ ๑

หลุมนี้จากแท่นทีออฟถึงกลางกรีน ระยะ ๔๐๐ หลา สนามกำหนดให้ตีได้ไม่เกิน ๔ ช็อต นักกอล์ฟจะเรียกกันสั้นๆ ว่า หลุม ๑ พาร์ ๔ หมายความว่า ถ้าหลุมนี้ตีเกิน ๔ ช็อต จะเสียคะแนนตามจำนวนช็อตที่ตีเกิน


ช็อตแรก...

เพื่อนๆ ของนายสิทธิ์ตีลูกออกไปแล้ว ทั้งหมดวางตัวกันไว้บริเวณด้านขวาของหลุมทราย

แม้รู้ว่าตกเป็นเป้าสายตา แต่ชาลิดาไม่สนใจ เดินขึ้นไปหานายของตนที่แท่นทีออฟ กระซิบบอกให้ตีตัดหลุมทราย นายสิทธิ์เหลียวมองมา ท่าทางเหมือนไม่มั่นใจ เธอจึงกระซิบบอกเพิ่มเติม

“ทุกทีนายตีวางตัว แต่ความจริงระยะลูกตกของนายข้ามหลุมอยู่แล้ว แถมวันนี้มีลมช่วยส่งด้วย รับรองผ่านแน่นอนค่ะ”

พอได้ฟัง ชายพุงพลุ้ยยิ้มร่า สีหน้ามุ่งมั่น ซ้อมสวิงลม ๒ – ๓ ที เดินเข้าไปจรดลูก แล้วตีออกไปด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม

ปรากฏว่าลูกลอยโด่ง ตกเลยหลุมทรายไปพอสมควรทีเดียว

“สวยค่ะ” ชาลิดาเอ่ยชม รับหัวไม้จากนายของตน แล้วเดินนำลิ่วไป

วิภาวีซึ่งยืนรออยู่ข้างแท่นทีออฟ เดินเข้าไปกางร่มบังแดดให้นายสิทธิ์ แล้วทั้งคู่ก็เดินตามแคดดี้มือหนึ่งไปช้าๆ


ช็อตที่สอง ...

ด้วยระยะที่ไกลกว่า ๑๘๐ หลา หน้ากรีนมีหลุมทราย แถมหลังกรีนยังมีบ่อน้ำ แบบนี้เรียกว่าโดนดักทั้งหน้าและหลัง ถ้าตีเบา ลูกอาจตกหลุมทราย แต่ถ้าตีแรง ก็อาจตกน้ำ และที่สำคัญ ระดับฝีมือของผู้เล่นในก๊วนนี้ การตกหลุมทรายถือเป็นปัญหาใหญ่ ส่วนการตกน้ำ ไม่ต้องพูดถึง ถือเป็นหายนะทีเดียว การเล่นในช็อตนี้จึงถือว่าพวกเขาถูกกดดันอย่างหนัก

การเผชิญกับสถานการณ์ในลักษณะนี้ หากคิดสู้ ทำได้เพียงอย่างเดียว คือ ต้องตีลูกให้ตกและหยุดบนกรีน ซึ่งเพื่อนร่วมก๊วนของชายพุงพลุ้ยไม่มีใครมั่นใจว่าจะทำได้เลย ทั้งหมดจึงพร้อมใจกันวางตัวอีกคำรบ คราวนี้วางไว้หน้าหลุมทราย ส่วนนายสิทธิ์นั้น เนื่องจากตีตัดหลุมทรายมา จึงเหลือระยะอีกเพียง ๑๕๐ หลาก่อนถึงกรีน ถือว่าไม่ยากเย็นนักที่จะตีลูกให้ตกและหยุดบนกรีน

ลูกที่ตีและหยุดอยู่บนกรีน นักกอล์ฟจะขานกันว่า ‘ออน’ หรือ ‘ออนกรีน’

ช็อตที่สองของนายสิทธิ์ ออนห่างจากปากหลุมไปประมาณ ๘ ฟุต ได้ลุ้นทำ ’เบอร์ดี้’ ซึ่งหากได้เบอร์ดี้ตั้งแต่หลุมแรก จะถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีมากทีเดียว

คำว่า ‘เบอร์ดี้’ สำหรับนักกอล์ฟ หมายถึง ตีต่ำกว่าจำนวนครั้งที่สนามกำหนดไว้ในแต่ละหลุม ๑ ช็อต เช่น หลุมหนึ่งกำหนดให้ตี ๔ ช็อต แต่นักกอล์ฟตีเพียง ๓ ช็อต ก็สามารถทำให้ลูกลงหลุมได้แล้ว

เมื่อถึงตอน ‘พัตต์’ (ตีเบาๆ ให้ลูกกลิ้งไปบนพื้น) ชาลิดาถามนายตัวเองว่าให้ ‘ไลน์’ อย่างไร นายสิทธิ์บอกว่า ‘ขวาปากหลุม’ (เล็งที่ด้านขวาของปากหลุม) แต่เธอบอกว่า ‘ขวาครึ่งลูก’ (เล็งห่างจากปากหลุมไปทางด้านขวาครึ่งลูกกอล์ฟ) ชายพุงพลุ้ยก้มลงไปดูไลน์อีกครั้ง แล้วขยับทิศทางการเล็งไปตามที่ชาลิดาบอก
ผลการพัตต์ปรากฏว่านายสิทธิ์ได้เบอร์ดี้ตั้งแต่หลุมแรกจริงๆ

เขาหันมาผงกศีรษะขอบอกขอบใจแคดดี้ของตน เพราะรู้ดีว่า หากไม่ขยับไลน์เผื่อไปตามที่เธอบอก ลูกต้องตกไลน์ หลุดจากปากหลุม พลาดการทำเบอร์ดี้ไปอย่างแน่นอน

ตลอดการออกรอบ ชาลิดาปรึกษาหารือกับนายของตนอย่างจริงจัง แต่ไม่มีท่าทีส่อไปในทางชู้สาวสักนิด ประกอบกับศักยภาพที่แสดงให้ประจักษ์ บรรดานายๆ จึงมีท่าทีเปลี่ยนไป แววตากะลิ้มกะเหลี่ยในตอนแรกเปลี่ยนเป็นความชื่นชม

นอกจากนั้นชาลิดายังหาโอกาสให้คำแนะนำ และสอนเทคนิคต่างๆ ให้วิภาวีด้วย ทั้งการคำนวณระยะทางระหว่างลูกกอล์ฟถึงกรีน การเลือกจุดยืนในขณะที่นายกำลังจรดวงสวิง การวางตัวกับบรรดานายๆ รวมถึงการกำหนดจุดที่ลูกหลุดออกจากแฟร์เวย์ด้วย จุดนี้สำคัญมาก เพราะถ้านายพลาด ตีลูกเข้าป่า แล้วแคดดี้หาลูกไม่เจอ นายอาจอารมณ์เสียได้


หลังการออกรอบ

ชาลิดาลากถุงกอล์ฟไปส่งนายของตนที่รถ แล้วรีบไปที่ด้านหลังของสนามไดร์ฟ กุลีกุจอช่วยพนักงานเก็บลูกกอล์ฟล้างทำความสะอาดลูกเหมือนที่เคยทำทุกวัน พอล้างเสร็จเธอตั้งท่าจะกลับ

“อ้าว วันนี้ไม่ซ้อมเหรอพี่” พนักงานหนุ่มน้อยถามขึ้น

แคดดี้มือหนึ่งส่ายหน้า “ต้องรีบกลับไปดูแม่” บอกเสร็จก็ก้าวยาวๆ จากไป




.........



(โปรดติดตามตอนต่อไป ๑๖ เม.ย.)

แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 55 06:04:00

จากคุณ	: วรบรรณ
เขียนเมื่อ	: 2 เม.ย. 55 06:02:07