ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร ลานจอดรถด้านนอกสุสาน การณาปนกิจศพเสร็จสิ้นสำหรับทุกคนเมื่อเวลาห้าโมงยี่สิบห้านาที ปฏิกิริยาของแขกที่มาร่วมงานซึ่งเดินเข้ามาในลานจอดรถบ่งบอกว่ามีเรื่องสำคัญบางประการเกิดขึ้น ทุกคนพูดคุยซุบซิบกันไม่หยุด โดยเฉพาะกลุ่มของนักข่าวที่ดูเหมือนจะคึกคักเป็นพิเศษ พีภัทรตรวจดูเงาของตัวเองบนกระจกหน้าต่างรถเก๋งคันหนึ่ง แล้วเขาก็ขยับแว่นดำทำเท่ห์เมื่อเป้าหมายปรากฏตัวเข้ามาในลานจอดรถ และมุ่งตรงมายังรถเก๋งคันที่เขาใช้เป็นกระจกแต่งหล่อ เป้าหมายของเขาคือนักข่าวสาวจากหนังสือพิมพ์เชียงใหม่ โพสต์ที่ชื่อว่ามนชนก เขาทำความรู้จักกับหล่อนตั้งแต่ช่วงบ่ายที่มารอขบวนเคลื่อนศพที่สุสาน มนชนกเป็นนักข่าวที่ถูกส่งมาจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นในตัวอำเภอเมืองจังหวัดเชียงใหม่  หล่อนไม่ค่อยรู้จักนักข่าวท้องถิ่นที่ลำปางเท่าไหร่ พีภัทรเห็นหล่อนนั่งแกร่วอยู่คนเดียวจึงเข้าไปตีสนิทด้วย เขาแนะนำตัวว่าเป็นนักข่าวจากลำพูนชื่อเอกภูมิได้รับมอบหมายให้มาทำข่าวที่งานนี้เหมือนกัน แต่เกิดความผิดพลาดบางอย่างระหว่างการประสานงานขั้นสุดท้ายจึงทำให้ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปทำข่าวในงานเผาศพทั้งที่เขาอุตส่าห์ขี่มอเตอร์ไซค์ข้ามจังหวัดมาเพื่อทำข่าวงานนี้โดยเฉพาะ แต่จากรูปลักษณ์ของพีภัทรในตอนนี้ที่เป็นหนุ่มสุดเซอร์ สวมกางเกงบลูยีนสีซีด เสื้อยืดคอกลมสีน้ำเงิน ใส่แว่นตาดำ ย้อมผมสีน้ำตาลเข้ม สะพายเป้ติดกายตลอดเวลา มันจึงไม่เป็นการยากที่จะทำให้หญิงสาวมาดเปรี้ยวอย่างมนชนกหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้โดยที่เขาไม่ต้องขอ หล่อนบอกว่าถ้าเขายินดีรอ หล่อนจะแบ่งปันข่าวที่ได้จากในงานเผาศพให้เขารู้ประหนึ่งว่าได้เข้าไปในงานด้วยตัวเอง มนชนกบอกเขาว่าหล่อนเข้าใจดีว่าการเป็นนักข่าว แต่ต้องกลับสำนักงานมือเปล่าไม่มีข่าวให้เขียนนั้นเป็นความรู้สึกที่ย่ำแย่ขนาดไหน เพราะหล่อนก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆ สมัยเป็นนักข่าวหน้าใหม่เมื่อสองสามปีก่อน แม้หน้าตาของเขาพอจะมีประโยชน์ก็ในการใช้โปรยเสน่ห์กับเพศตรงข้ามแบบนี้อยู่มาก แต่พีภัทรก็ไม่ค่อยชอบใช้วิธีนี้เท่าไหร่นัก ทุกครั้งที่ทำ มันจะส่งผลให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังหลอกใช้ผู้หญิงอยู่ทุกที พีภัทรสะกดความรู้สึกทั้งมวลกลับลงไป เขากระแอมไอเล็กน้อยเมื่อสบตากับนักข่าวสาว ดวงตาของมนชนกฟ้องว่าหล่อนเป็นคนเจ้าชู้พอควรเมื่อเห็นเขายืนรออยู่ที่รถของหล่อน “ไงครับ งานเรียบร้อยดีมั้ย?” พีภัทรยิ้มกว้างอวดฟันขาว ขยับตัวออกจากประตูรถของอีกฝ่าย ท้องฟ้าในตอนนี้มีเมฆครื้มดำทะมึนอีกครั้ง อากาศวันนี้แปรปรวนจนไม่แน่ใจว่าฝนจะตกลงมาจริงๆ หรือเปล่า เขาคิดว่ามันจะตกตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน แต่ฝนก็ไม่ตก “ตอนแรกก็เรียบดีนะคะ แต่ตอนหลังชักไม่แน่ใจ” มนชนกยิ้มตอบขณะกดรีโมทปิดสัญญาณกันขโมยและไขกุญแจเปิดประตูรถ พีภัทรยืนมองหล่อนหันหลังให้เขาแล้วสอดตัวเข้าไปในรถเพื่อวางกล้องและกระเป๋าสะพายลงบนเบาะด้านใน ท่วงท่านั้นขับเน้นสะโพกกลมกลึงภายใต้กางเกงยีนรัดรูปของหล่อนต่อสายตาของผู้มองเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มแน่ใจว่ามนชนกคงทำให้ผู้ชายหลายคนจิตใจเตลิดเปิดเปิงเป็นเรื่องปกติ ไม่ว่าหล่อนจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม “เกิดอะไรขึ้นครับ อย่าบอกว่ามีเรื่องวิวาทกันอีกแล้ว?” พีภัทรถามเมื่อหล่อนดึงตัวกลับออกมาจากในรถและหันหน้ากลับมายืนยิ้มให้เขาอีกครั้ง “คุณภูมิหมายถึงการวิวาทแบบชกต่อยน่ะหรือคะ?” มนชนกถามพลางบิดประตูและยืนพิงประตูรถคุยกับเขา นักฆ่าหนุ่มสังเกตเห็นว่าในมือของหล่อนถือโทรศัพท์อยู่เครื่องหนึ่ง “ครับ ผมได้ยินว่าเมื่อคืนมีเรื่องเกิดขึ้นที่งานศพของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์” พีภัทรตอบ เขาได้ยินข่าวเรื่องการวิวาทระหว่างทิวากรกับพวกของลูกชายพ่อเลี้ยงกำธรแห่งเกาะคาที่ดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองห้างฉัตรมาจากพนักงานทำความสะอาดที่โรงแรมระดับสองดาว ซึ่งเขาเข้าไปหาห้องพักในช่วงสายของเช้าวันนี้ พนักงานทำความสะอาดสองคนนั้นคุยกันเป็นที่สนุกสนานว่ากบิลและลูกน้องถูกทิวากรไล่กลับถิ่นตัวเองด้วยสภาพสะบักสะบอมและเต็มไปด้วยความอับอาย แต่พีภัทรคิดว่าคงไม่เกิดเหตุซ้ำซ้อนภายในรอบสองวันติดกันแน่ มันต้องมีเหตุอื่นอีกที่ทำให้นักข่าวจากทุกสำนักตาเป็นประกายได้มากมายถึงขนาดนั้น “มิวก็ได้ข่าวมาเหมือนกัน แต่วันนี้มิวเห็นพ่อเลี้ยงกำธรก็เข้าไปคุยกับภรรยาของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ดีนี่คะ ส่วนลูกชายที่ไปก่อเรื่องไว้ไม่ได้มาด้วย เลยไม่มีการวิวาททางกายค่ะ แต่ว่ามีการวิวาททางอื่นกับคนอื่นมาแทน” นักข่าวสาวหลิ่วตาตอบแบบฉบับสาวขี้เล่น พีภัทรเลิกคิ้วสูงทำท่าประหลาดใจ “วิวาทแบบไหนครับ?” มนชนกยิ้ม “วิวาททางวาจาค่ะ” แล้วหล่อนก็ยื่นโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือส่งให้พีภัทรพร้อมกับกล่าวว่า “แต่ไม่ต้องเสียดายนะคะที่คุณภูมิไม่ได้เข้าไปเห็น มิวบอกแล้วว่าจะทำให้คุณภูมิรู้สึกเหมือนได้เข้าไปในงานด้วยตัวเอง รับรองว่าคุณจะไม่พลาดอะไรเลย” พีภัทรรับโทรศัพท์มาถือไว้ เขาพบว่าหน้าจอของมันอยู่ในโหมดสำหรับเล่นคลิปวีดิโอคลิปหนึ่งที่มีความยาวประมาณแปดนาทีครึ่ง เขายกโทรศัพท์ตามด้านขวางขึ้นในระดับสายตา ก่อนแตะปลายนิ้วชี้ลงบนหน้าจอที่เป็นระบบทัชสกรีน แล้วคลิปวิดีโอก็เริ่มเล่น เสียงของชายคนหนึ่งดังออกมาจากลำโพง เจ้าของเสียงคือชายร่างเตี้ยในชุดสูทสีเทาที่ยืนอยู่กลางจอภาพ เขากำลังอ่านอะไรบางอย่างบนกระดาษแผ่นหนึ่ง และเมื่อตั้งใจฟังดีๆ ก็จับใจความได้ว่า ชายคนนั้นกำลังอ่านรายละเอียดของพินัยกรรมให้ทุกคนภายในเต็นท์รับทราบ มันคือพินัยกรรมของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์! พีภัทรตั้งใจดูและฟังมากขึ้น เขาไม่แปลกใจเลยที่รายละเอียดในพินัยกรรมตลอดหกนาทีแรกของคลิป จะส่งผลให้เกิดการโต้เถียงอย่างรุนแรงในสองนาทีหลัง ในพินัยกรรมระบุไว้ว่า ทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลบุษบายุธ จะตกเป็นของริสา บุษบายุธถึงแปดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ ส่วนอีกสิบเปอร์เซ็นต์ตกเป็นของรัมภา บุษบายุธ และอีกห้าเปอร์เซ็นต์ให้บริจาคในมูลนิธิเด็กกำพร้าประจำจังหวัดลำปาง ไม่มีชื่อของเรณู บุษบายุธผู้เป็นภรรยาอยู่ในพินัยกรรม ไม่มีชื่อของเดโชและพิชิต สองผู้ช่วยซึ่งเปรียบเสมือนมือซ้ายและมือขวาคอยช่วยงานตลอดมาอยู่ในพินัยกรรม พีภัทรนึกถึงข้อสันนิฐานของตัวเองในตอนที่ปฏิเสธงานจ้างฆ่าริสา บุษบายุธ เขาคิดว่าการว่าจ้างต้องมีผลประโยชน์บางส่วนมาจากข้อความที่ปรากฏในพินัยกรรม และมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เมื่อปรากฏว่า หลังจากที่ทนายความร่างเตี้ยผู้นั้นอ่านข้อความต่างๆ ในพินัยกรรมจบ เรณูก็แสดงอากัปกิริยาไม่ยอมรับพินัยกรรมฉบับนี้อย่างเปิดเผย หล่อนก้าวออกมายืนต่อว่าทนายความว่าจัดทำพินัยกรรมมั่วซั่ว แต่ทนายความผู้นั้นก็ได้แต่ยืนกรานว่าทุกข้อความที่อยู่ในพินัยกรรม ล้วนเป็นความประสงค์ของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ทั้งสิ้น รวมถึงการสั่งให้เขาเก็บตัวเองอย่าให้ใครหาพบและต้องเปิดเผยพินัยกรรมในวันเผาศพพ่อเลี้ยงด้วย ในนาทีที่คลิปวิดีโอจบลง มันเป็นตอนที่ทนายกำลังจะพูดอะไรบางที่จะยืนยันได้ว่าพินัยกรรมฉบับนี้เป็นพินัยกรรมที่ถูกต้อง แต่เป็นขณะเดียวกับที่ลูกน้องคนหนึ่งของเดโชหันมาเห็นบรรดานักข่าวกำลังชูกล้องบันทึกภาพกันเป็นแถวจึงเดินเข้ามาเพื่อสั่งให้เลิกถ่าย “โชคดีจริงที่พวกการ์ดไม่ยึดโทรศัพท์ของคุณไว้หรือสั่งให้ลบคลิปทิ้ง” พีภัทรกล่าวหลังจากส่งโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ “ก็ไม่ได้มีมิวคนเดียวนี่คะที่ถ่าย” มนชนกหัวเราะแบบโปรยเสน่ห์ “แล้วมิวก็ไหวตัวทันเป็นคนแรก แค่เห็นการ์ดคนนั้นขยับขาจะเดินเข้ามา มิวก็รีบเก็บโทรศัพท์แล้วกลับนั่งที่ ตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ปล่อยให้พวกไหวตัวช้ารับกรรมไป” พีภัทรร่วมหัวเราะด้วยเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวเมื่อเสียงหัวเราะแผ่วลง “แล้วเหตุการณ์หลังจากคลิปนี้เป็นยังไงต่อครับ ดูเหมือนทนายคนนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่สำคัญมาก”   นักข่าวสาวผงกศีรษะ “ค่ะ เขาบอกว่ามีสิ่งยืนยันว่าพินัยกรรมฉบับนี้เป็นของจริง” “สิ่งนั้นคืออะไรครับ?” พีภัทรสวมบทนักข่าวผู้กระหายใคร่รู้ “ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ทนายคนนั้นบอกแต่เพียงว่าของสิ่งนั้นฝากอยู่ในตู้เซฟของธนาคารไทยนิยมที่กรุงเทพ ต้องใช้กุญแจสามดอกเปิด ดอกแรกอยู่ในตู้เซฟของคฤหาสน์บุษบายุธ ดอกที่สองคุณทนายเก็บเอาไว้ในตู้เซฟส่วนตัว ส่วนดอกที่สามอยู่กับเจ้าหน้าที่ที่ธนาคาร” มนชนกตอบแล้วเลิกคิ้วข้างเดียวมองชายหนุ่ม “ข้อมูลของมิวพอจะให้คุณภูมินำไปเขียนข่าวได้หรือยังคะ?” “เหลือแหล่เลยครับคุณมิว” พีภัทรยิงฟันยิ้ม ประกายในดวงตาเจ้าชู้ของนักข่าวสาวคนนี้กำลังบอกเขาว่าหล่อนต้องการอะไรต่อไป เขาจึงขยับถอยหลังออกมาก้าวหนึ่งเพื่อบอกเป็นนัยให้หล่อนรู้ “แหม คุณมีให้มิวได้แค่คำขอบคุณเท่านั้นเองหรือคะ?” มนชนกพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม แต่ดวงตาของหล่อนนั้นจับจ้องเหมือนอยากจะมองทะลุถึงดวงตาหลังแว่นดำของเขาเสียให้ได้ แล้วพีภัทรก็ลบรอยยิ้มออกจากใบหน้าของหล่อนด้วยการกล่าวออกมาพร้อมกับยักไหล่ไม่แยแส “ผมคงให้อะไรคุณไม่ได้นอกจากคำว่าขอบคุณจากใจจริงอีกแล้วครับ ยินดีที่ได้พบกัน แต่เห็นทีผมต้องขอตัวกลับก่อน เดินทางโดยสวัสดิภาพนะครับ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับข่าวที่นำมาฝาก” พีภัทรพูดพลางก้าวถอยหลัง เขาถอยห่างออกมามากแล้วเมื่อมนชนกเหยียดตัวยืนตรงและยกมือเท้าเอวมองเขา “คุณจะไปง่ายๆ แบบนี้น่ะหรือ?” หล่อนพูด “ไม่มีเบอร์โทร? ไม่มีอีเมล์? แล้วที่มานั่งป้อตลอดบ่ายนั่นคืออะไร? – หรือคุณเข้างานไม่ได้เลยมาหลอกใช้ฉัน?” พีภัทรหยุดเท้า นึกขำที่เมื่อครู่มนชนกยังเรียกตัวเองว่ามิวอย่างนั้นมิวอย่างนี้ แต่มาตอนนี้ ‘มิว’ คนเมื่อกี้กลับกลายเป็น ‘ฉัน’ ที่แข็งกระด้างซะแล้ว   “ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เสียใจด้วยครับ คุณไม่ใช่สเป็กผม” พูดจบพีภัทรก็เหยียดยิ้มและยกมือแตะหางคิ้วอำลา เขาหมุนตัวเดินจากมาโดยไม่แม้แต่เหลียวกลับไปมองสีหน้าของมนชนก แต่ถึงกระนั้นหูก็ยังได้ยินเสียงหล่อนเปิดประตูรถแล้วกระชากปิดดังปัง ก่อนที่หล่อนจะถอยรถและแล่นพรืดผ่านหน้าเขาไปอย่างดูออกว่าคนขับกำลังหัวเสีย พีภัทรถอนหายใจ เขาไม่ชอบวิธีการหาข่าวอย่างนี้เลยจริงๆ แต่มนชนกไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่เขาหลอกใช้แล้วตีชิ่งออกห่างอย่างน่ารังเกียจ เขาจำเป็นต้องทำให้หล่อนเกลียด  หล่อนจะได้ไม่อยากรู้อยากเห็นว่าเขาคือใคร หลังจากนี้ไป มนชนกคงไม่อยากนึกถึงหน้าเขาด้วยซ้ำ ซึ่งมันก็เป็นผลดีกับทั้งตัวหล่อนเองและตัวเขาด้วย เมฆครึ้มบนท้องฟ้าทำให้ความมืดของเย็นวันนี้มาถึงเร็วกว่าปกติ เมื่อนักฆ่าหนุ่มย่างเท้ากลับมายังมุมที่จอดมอเตอร์ไซค์ของตนเองไว้บริเวณข้างต้นไม้ใหญ่ตรงทางออกด้านนอกสุดจากสุสาน บรรยากาศโดยรอบก็มืดสนิททั้งที่เข็มบนนาฬิกาข้อมือยังชี้ไม่ถึงหกโมงเย็นด้วยซ้ำ สายฟ้าที่แลบแปลบผสานสายลมแรงๆ ทำให้เขาต้องรีบถอดแว่นดำ ใส่แจ็คเก็ต กระโดดขึ้นคร่อมอานและสวมหมวกกันน็อค เครื่องสำอางบนใบหน้าเขาคงไม่ทนทานอย่างที่เป็นสักเท่าไหร่หากต้องเผชิญสายฝนชุดใหญ่ แต่ขณะที่สวมหมวกกันน็อคลงบนศีรษะนั้นเอง รถยนต์คันหนึ่งก็ชะลอความเร็วเล็กน้อยเมื่อเคลื่อนผ่านหน้าเขาไป พีภัทรมองผ่านกระบังหมวกกันน็อคที่เลื่อนปิดลงมา พบว่านั่นคือรถของพิชิตที่มีสารถีเป็นชายหน้าซูบ ส่วนเจ้าของรถนั่งอยู่บนเบาะหลัง  กำลังคุยโทรศัพท์หน้าเครียด ถนนช่วงนี้มีเนินลูกระนาดชะลอความเร็วปรากฏขึ้นมาเป็นระยะ เลยเป็นเหตุให้ต้องขับรถกันอย่างชะลอ ไม่ใช่เพราะพวกเขาเห็นพีภัทรเป็นที่ผิดสังเกตแต่อย่างใด รถของพิชิตเลี้ยวผ่านไปทางขวา พีภัทรกำลังสตาร์ทเครื่องมอเตอร์ไซค์เมื่อรถยนต์คันที่สองเคลื่อนผ่านลูกระนาดออกมาจากลานจอดด้านในสุสาน คราวนี้เป็นรถยนต์คันหรูของเดโช มีคนขับชื่อซาน เดโชกับเรณูนั่งอยู่บนเบาะหลัง  ทั้งสองคนต่างก็กำลังคุยโทรศัพท์หน้าเครียดพอๆ กับพิชิต พีภัทรเริ่มผิดสังเกตเมื่อรถของเดโชเคลื่อนผ่านไปทางเดียวกับรถของพิชิต และในอีกไม่กี่วินาทีให้หลัง รถเก๋งสัญชาติญี่ปุ่นก็เคลื่อนออกมา  รถคันนี้มีคนขับเป็นลูกน้องของเดโชชื่อเชา ทนายร่างเตี้ยที่เขาเห็นในคลิปวิดีโอของมนชนกกำลังนั่งหน้าไร้อารมณ์อยู่บนเบาะหลัง โดยมีเฟยกับลูกสมุนอีกคนนั่งประกบซ้ายขวา และรถคันนี้ก็แล่นไปทิศทางเดียวกับรถของพิชิตและเดโชเช่นกัน ความสงสัยผุดวาบขึ้นในใจของพีภัทร คนพวกนั้นจะพาทนายของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ไปไหน แล้วการกระทำของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ที่สั่งให้ทนายความเปิดเผยพินัยกรรมต่อหน้าแขกเหรื่อที่มาร่วมงานณาปนกิจศพนั้น ช่างไม่ต่างจากการตบหน้าเรณูโดยตรง แต่พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ต้องการอะไรถึงทำอย่างนั้น? พีภัทรตัดสินใจ เขาควรสะกดรอยตามไปห่างๆ ว่าทนายคนนั้นจะถูกพาตัวไปยังที่ใด ก่อนที่คืนนี้เขาจะไปหาเดโชที่บ้านพักซึ่งได้ยินว่ามีระบบการรักษาความปลอดภัยที่แน่นหนากว่าคฤหาสน์ของพิชิตหลายเท่าตัว แต่ในขณะที่นักฆ่าหนุ่มกำลังจะขยับรถเคลื่อนออกไป ก็เป็นเวลาเดียวกับที่รถเก๋งสัญชาติเยอรมันของทิวากรเคลื่อนผ่านลูกระนาดออกมาพอดี เขาจึงหยุดชะงักและมองทะลุเข้าไปด้านในรถซึ่งทิวากรเป็นคนกุมพวงมาลัย ส่วนเบาะด้านหลังเป็นที่นั่งของสองพี่น้องตระกูลบุษบายุธ ริสาและรัมภา รถของทิวากรชะลอผ่านลูกระนาดขั้นสุดท้ายก็แล่นเลี้ยวซ้ายออกไป พีภัทรเห็นริสานั่งเอนตัวพิงเบาะ  ศีรษะนั้นก็อิงกระจกหน้าต่างรถ เหม่อมองข้างทางอย่างเลื่อนลอย และแวบหนึ่งนั้น เขาก็คิดว่าสายตาของเธอและสายตาของเขาสบประสานกันผ่านกระบังหมวกกั้นและกระจกรถ แต่มันเป็นเวลาเพียงวินาทีเดียว พีภัทรไม่รู้ว่าริสาจะสังหรณ์ใจอะไรบ้างหรือไม่ แต่เขาพบว่าเธอเหยียดตัวตรงและเหลียวมองเขาจนลับตาเมื่อรถที่เธอนั่งเคลื่อนผ่านเขาไป ทิศทางที่ทิวากรขับรถไปนั้นทอดนำไปสู่รีสอร์ทกลิ่นเกสรสาขาลำปาง ส่วนทิศทางที่รถสามคันแรกมุ่งหน้าไปเป็นเส้นทางถนนสายหลักที่นอกจากจะนำพาไปสู่ทางกลับคฤหาสน์บุษบายุธ และบ้านพักของเดโชแล้ว มันยังเป็นเส้นทางที่ทอดนำไปสู่อำเภอข้างเคียงได้อีกด้วย และถึงแม้จะแปลกใจบ้างที่สองสาวพี่น้องตระกูลบุษบายุธไม่ได้เดินทางกลับบ้านตามบรรดาญาติผู้ใหญ่ แต่พีภัทรไม่คิดว่ามันจะมีอะไรน่าสงสัย สองพี่น้องที่ได้รับส่วนแบ่งมรดกไม่เท่ากันคงหาทางปรับความเข้าใจเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในภายหลังหรืออะไรทำนองนั้น เขาสลัดใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดงออกจากสมอง หากเขาไม่รีบเร่งออกรถไปตอนนี้ อาจจะตามรถของพวกเดโชไม่ทัน แต่มือและเท้าของพีภัทรยังไม่อาจเคลื่อนไหวได้เมื่อรถของทิวากรแล่นหายลับไปไม่ถึงสิบวินาที รถกระบะอีกสองคันก็เคลื่อนตามออกมาติดๆ และแล่นผ่านไปในทิศทางเดียวกัน รถกระบะแต่ละคัน มีชายฉกรรจ์ร่างกำยำนั่งอยู่บนกระบะหลังไม่ต่ำกว่าหกคน มันคงไม่มีอะไรถ้าชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้ารถจะไม่ใช่กบิล – บุตรชายของพ่อเลี้ยงกำธร! หัวคิ้วของพีภัทรในหมวกกันน็อคขมวดวุ่น กบิลและพรรคพวกขับตามรถของทิวากรไปทำไมในเมื่อถนนสายนั้นไม่มีเส้นทางทอดทะลุสู่ทางกลับเกาะคาสักหน่อย? แล้วมนชนกก็บอกว่าวันนี้กบิลไม่ได้มาร่วมงานณาปนกิจศพของพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ไม่ใช่หรือ? อะไรบางอย่างเตือนพีภัทรว่ากำลังมีเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้นจากทั้งสองทาง นักฆ่าหนุ่มขยับรถออกมาอยู่กลางทางออกของสุสาน เบื้องหน้าเป็นทางแยกสองสายคือทางซ้ายและทางขวา ถ้าเขาตามขบวนของกบิลไป เขาก็จะไม่รู้ว่าทนายความร่างเตี้ยคนนั้นถูกพาตัวไปที่ไหน แต่หากเขาตามรถของลูกน้องเดโชไป เขาก็ไม่มีทางทราบว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกของทิวากรหรือไม่ บางครั้งคนเราก็พบกับการตัดสินใจที่ยากลำบากอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่พีภัทรคุ้นชินกับเรื่องการตัดสินใจดี เมื่อถึงคราวที่ต้องเลือกหนทาง เขามักจะใช้สัญชาตญาณในการตัดสินใจ ใบหน้าของริสาที่เอี้ยวคอมองเขาผุดวาบเข้ามาในห้วงคิดอีกครั้ง ฝนเม็ดแรกหล่นลงมาจากฟากฟ้าพร้อมการตัดสินใจของพีภัทร นักฆ่าหนุ่มโน้มตัวลง บิดคันเร่ง พารถเคลื่อนออกจากที่ แล่นไปทางถนนด้านซ้ายมืออย่างมั่นใจว่านี่คือการตัดสินใจที่ถูกต้องที่สุดแล้ว ไม่มีสิ่งใดเตือนว่า การตัดสินใจครั้งนี้ ได้เปลี่ยนโชคชะตาของเขาไปทั้งชีวิต! ++++++++ แก้ไขเมื่อ 02 เม.ย. 55 12:38:08 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 11:22:52

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร เส้นทางกลับสู่รีสอร์ทกลิ่นเกสร หลังจากที่รัมภาวางสายโทรศัพท์จากมารดา บรรยากาศภายในรถของทิวากรก็เงียบงันจนได้ยินเสียงลมที่พ่นออกมาจากเครื่องปรับอากาศผสมกับเสียงครูดคราดของที่ปัดน้ำฝนซึ่งกำลังทำงานอยู่บนกระจกรถ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนเจ้าของรถเริ่มรู้สึกอึดอัด ถนนสองเลนที่ทอดนำผ่านหุบเขาในตอนนี้เปียกลื่น หนุ่มตี๋ขับรถด้วยระดับความเร็วที่ค่อนข้างช้า อีกทั้งความมืดที่โรยตัวปกคลุมสองข้างทางก็ทำให้เขาต้องขับด้วยความระมัดระวังมากที่สุด เพราะหากเกิดอุบัติเหตุ จะไม่ได้มีเพียงเขาเท่านั้นที่บาดเจ็บ ทิวากรเป็นห่วงสองสาวพี่น้องที่นั่งอยู่บนเบาะหลัง เขาไม่รู้ว่าควรเป็นห่วงใครมากกว่ากัน การอ่านพินัยกรรมที่เกิดขึ้นในงานณาปนกิจศพส่งผลให้ชีวิตของริสากับรัมภาเปลี่ยนไปโดยไม่ต้องสงสัย คนหนึ่งได้ครอบครองทรัพย์สมบัติเกือบทั้งหมด ส่วนอีกคนก็เหมือนเป็นลูกชังที่บิดาแทบไม่ยกอะไรให้เลย แถมมารดาของเธอก็ไม่มีชื่ออยู่ในพินัยกรรมอีกต่างหาก ความรู้สึกที่ปรากฏบนใบหน้าของรัมภาขณะนี้ บ่งบอกให้ทิวากรกับริสาทราบว่าเด็กสาวกำลังงุนงงต่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธออาจจะกำลังคิดว่าบิดารักพี่สาวมากกว่าเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีสัญญาณอะไรแจ้งเตือนว่าจะเป็นอย่างนั้น เมื่อรถแล่นมาได้เกือบครึ่งทาง หลังจากจ้องมองใบหน้าด้านข้างของน้องสาวต่างมารดามาได้ครู่ใหญ่ ริสาที่นั่งจมอยู่ในห้วงคิดของตัวเองมาตลอดก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น “มินแน่ใจหรือจ้ะว่าจะไม่กลับบ้าน?” “ค่ะ หนูยังไม่อยากกลับ” เด็กสาวรับคำเบาๆ ในมือของเธอยังถือโทรศัพท์ที่เพิ่งใช้เป็นอุปกรณ์อธิบายเหตุผลที่จู่ๆ ก็เลือกที่จะเข้าพักที่รีสอร์ทกลิ่นเกสรแทนที่จะกลับคฤหาสน์บุษบายุธกับมารดา ไม่มีใครรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ริสาเห็นรัมภากล้าแข็งขืนต่อมารดาอย่างนี้ “มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?” ริสาถาม ที่จริงแล้วเธอก็วางตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกันที่กลายเป็นผู้ได้รับมรดกแทบทั้งหมดในขณะที่น้องสาวไม่ได้อะไรเลยนอกจากสิทธิถือหุ้นและที่ดินบางส่วนในไร่ผลไม้บุษบายุธ ริสาไม่คิดว่าพินัยกรรมของพ่อเธอจะออกมาในรูปนี้ “ก็นิดหน่อยค่ะ” รัมภาตอบ เบือนหน้ามองออกไปที่ความมืดด้านนอกรถ ไม่ยอมสบตามองพี่สาวอย่างเคย ริสาหลับตา คิดอยู่แล้วว่าสิ่งนี้ต้องเกิดขึ้น เธอลืมตาอีกครั้งและถามออกมาแผ่วเบา “เกี่ยวกับพินัยกรรมของคุณพ่อใช่มั้ย?” ถึงเสียงของริสาจะแผ่วเบา แต่ทิวากรก็ยังสามารถได้ยินคำถามนั้น มือของเขากุมพวงมาลัยจนข้อนิ้วขาวโพลนเมื่อเหลือบมองกระจกส่องหลังพบความรื้นน้ำในดวงตาของรัมภา สีหน้าของเด็กสาวบอกเขาว่าเธอกำลังจะร้องไห้ “ค่ะ เกี่ยวกับเรื่องนั้น” รัมภายังคงมองออกไปนอกหน้าต่างขณะพยักหน้า ริสาสูดหายใจ เธอเอนตัวพิงเบาะ ไม่ทราบว่าควรจะพูดอะไรออกมา ตัวเธอเองก็ยังตั้งสติไม่ทันเหมือนกัน การที่พ่อยกทรัพย์สมบัติเกือบทั้งหมดให้เธอ ชีวิตในวันพรุ่งนี้ของเธอก็จะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ริสารู้ดี  ทันทีที่วันพรุ่งนี้มาถึง เธอจะต้องรับผิดชอบธุรกิจมูลค่านับพันล้านต่อจากพ่อ เธอต้องบริหารงานและต้องบริหารคนซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน แม้จะตระหนักดีว่าจะมีทิวากรและพิชิตคอยช่วยเหลืออยู่ก็ตาม สายฟ้าแลบแปลบผ่านกระจกหน้าต่างรถเข้ามา เสียงฟ้าคำรามดังกึกก้อง รถของทิวากรยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า ความเงียบบังเกิดขึ้นอีกครั้งเป็นช่วงเวลาสั้นๆ และในที่สุด เมื่อน้ำตาเม็ดแรกไหลออกมาจากหางตาของรัมภา เด็กสาวก็รีบยกหลังมือปาดและหันกลับมาพูดกับริสาว่า “แต่ที่หนูไม่ยอมกลับบ้าน ไม่ใช่ไม่พอใจพี่โรสในเรื่องพินัยกรรมหรอกค่ะ มันไม่ใช่ความผิดพี่โรส หนูเข้าใจและหนูก็เคารพในการตัดสินใจของคุณพ่อ เพียงแต่หนูไม่อยากกลับไปเห็นคุณแม่กลายเป็นคนที่หนูไม่รู้จัก คุณแม่ทำเหมือนอยากได้สมบัติของคุณพ่อ คุณแม่ดูแปลกไป คุณลุงเดโชจะพาทนายคนนั้นไปคุยต่อที่บ้าน หนูไม่อยากอยู่ร่วมในเหตุการณ์แบบที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นอีก” ริสายิ้มขมขื่น เธอไม่รู้ว่ารัมภาจะเข้าใจอย่างที่พูดจริงหรือเปล่า  แต่ภาพของเรณูที่ยืนกรีดเสียงใส่ทนายร่างเตี้ยซึ่งพ่อของเธอมอบหมายให้รับผิดชอบเรื่องพินัยกรรมคนนั้นก็ทำให้ริสาเอื้อมมือออกไปดึงตัวน้องสาวมากอดไว้อย่างปลอบโยน “ถ้าอย่างนั้น พี่ก็หวังว่ามินคงไม่คิดว่าพ่อไม่รักมินหรอกนะ” รัมภาซบหน้าลงบนไหล่ของริสาเหมือนคนที่หมดแรง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้นขณะพูดพลางสะอื้น “หนูคิดค่ะพี่โรส หนูคิด” สายฝนโปรยกระหน่ำลงมาแรงขึ้น อีกไม่นานก็จะถึงทางเข้ารีสอร์ทกลิ่นเกสรแล้ว ทิวากรเห็นต้นไม้ข้างทางไหวเอนตามแรงลมจนน่ากลัวว่าจะหักโค่นลงมาขวางถนน เสียงของริสาดังขึ้นขณะที่เขาปรับความเร็วของที่ปัดน้ำฝนและพารถแล่นต่อไป “คิดอะไรอย่างนั้นล่ะ มิน พี่ยืนยันได้นะว่าพ่อรักมินเท่ากับพี่ พ่อไม่เคยลำเอียง - ” เด็กสาวตอบกลับมาทันที “หนูรู้ค่ะ แต่หนูอดคิดไม่ได้ พี่โรสก็ได้ยินที่ทนายคนนั้นอ่านพินัยกรรมนี่คะ หนูไม่เข้าใจว่าทำไมคุณพ่อถึงเขียนถึงหนูอย่างนั้น” ริสาลูบไหล่ของรัมภาขณะหวนนึกถึงข้อความที่พ่อกล่าวถึงน้องสาวต่างมารดาของเธอคนนี้ในพินัยกรรมว่า ‘ลูกมิน - อย่าคิดว่าพ่อไม่รักลูกที่แบ่งมรดกให้น้อยกว่าพี่สาวของลูกมาก แต่เพราะพ่อรักและเห็นแก่ความรักบริสุทธิ์ที่ลูกมินมีต่อพ่อ ชื่อของลูกจึงได้เข้ามาปรากฏอยู่ในพินัยกรรมฉบับนี้ เพราะหากพ่อไม่รักลูกมิน ลูกจะไม่ได้อะไรจากพ่อเลยแม้แต่ชิ้นเดียว’ มันผิดกับข้อความที่พ่อกล่าวถึงเธอชนิดหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียวว่า ‘โรส – ลูกรักของพ่อ ในวันที่ข้อความนี้เผยแพร่ออกมา ลูกคงกำลังสับสนกับชีวิต แต่ขอให้ลุกขึ้นสู้ พ่อยกทุกอย่างให้ลูกดูแล พ่อไว้ใจลูกเสมอและพ่อเชื่อมั่นว่าลูกของพ่อต้องขับเคลื่อนกิจการต่างๆ ในเครือบุษบายุธต่อไปได้อย่างไม่เป็นปัญหา พ่อรักลูกและจะอยู่เคียงข้างลูกเสมอ’ เมื่อนำสองข้อความมาเปรียบเทียบกัน ริสาก็ไม่รู้จะกล่าวปลอบใจรัมภาอย่างไรจริงๆ แต่ฉับพลันนั้น ความคิดของสองพี่น้องก็กระจัดกระจายไปเมื่อรถของทิวากรค่อยๆ ชะลอความเร็วลงจนหยุดอยู่กับที่ เสียงของหนุ่มตี๋ถอนหายใจหนักหน่วงลอยมาเข้าหูของพวกเธอ รัมภาดึงตัวขึ้นจากไหล่ของพี่สาวที่เอ่ยปากถามว่า “รถเป็นอะไรหรือหมิง?” ทิวากรเหลียวหน้ามาตอบ “รถไม่เป็นไร แต่ถนนข้างหน้ามีต้นไม้หักลงมาขวางทางพอดี เดี๋ยวหมิงจะลงไปดูก่อนนะว่าพอจะขยับเขยื้อนได้บ้างมั้ย  โรสกับคุณมินรออยู่บนรถนี่แหล่ะ” สายฟ้าแลบแปลบอีกครั้ง รอบบริเวณสว่างวูบ ทิวากรไม่รอให้สองสาวรับคำ  เมื่อถอดสูทตัวนอกออก เขาก็เปิดประตูก้าวลงจากรถ แสงสว่างจากไฟหน้ารถยนต์ทั้งสองดวงส่องจับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งหักโค่นลงมาขวางกั้นกลางถนน ริสากับรัมภาเห็นหนุ่มตี๋เดินป้องตาตากสายฝนเข้าไปจับๆ แตะๆ ที่ต้นไม้ต้นนั้นก็ส่ายศีรษะดิก มันใหญ่เกินไปที่จะใช้กำลังคนเพียงคนเดียวขยับออกไปให้พ้นทาง แต่ขณะที่ทิวากรหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับมานั้นเอง  สองสาวพี่น้องผู้นั่งมองอยู่ในรถก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อปรากฏเงาทะมึนของชายฉกรรจ์สี่คนย่องออกมาจากข้างทางด้านละสองคน และในมือของสี่คนนั้นก็มีท่อนเหล็กยาวประมาณสองฟุตสะท้อนวับกับสายฟ้าติดมือมาด้วย ริสากับรัมภารู้ว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น พวกเธอเปิดประตูรถทางฝั่งของตัวเองและตะโกนออกไปสุดเสียง ซึ่งเป็นเสียงของรัมภาที่กรีดร้องดังที่สุด “พี่หมิง ระวังข้างหลัง!” ทิวากรชะงักกึกตั้งแต่เห็นสองสาวเปิดประตูพรวดพราดลงจากรถ และพอได้ยินเสียงร้องเตือน เขาก็เหลียวขวับกลับไปเพื่อพบกับชายฉกรรจ์คนหนึ่งที่กำลังกระโจนเข้ามาง้างท่อนเหล็กหมายฟาดศีรษะของเขาจากด้านหลัง ทิวากรเบี่ยงกายหลบวูบ ท่อนเหล็กแหวกอากาศผ่านใบหน้าของเขาไปไม่ถึงคืบ เสียงฟ้าร้อง เสียงสายฝนกระทบพื้นถนน เสียงต้นไม้เสียดสีกันจากแรงลมดังกลบเสียงฝีเท้าของกลุ่มชายฉกรรจ์ที่เขาควรได้ยิน ทิวากรรีบสับสันมือเข้าใต้ลำคอของไอ้คนแรกที่จะหวดเขา ร่างของมันกระเด็นหงายออกไป ท่อนเหล็กในมือลอยขึ้นกลางอากาศ หนุ่มตี๋ตวัดมือคว้าเอาไว้เมื่อชายฉกรรจ์อีกสามคนที่เหลือเดินเรียงแถวเข้ามา “ไง หน้าตาคุ้นๆ นะพวกลื้อน่ะ” ทิวากรแยกเขี้ยวยิ้มใส่ชายฉกรรจ์ทั้งสามคนนั้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อันที่จริงเขาไม่คุ้นหน้าพวกมันเลยสักคนเดียว เพียงแต่ลองแย็บๆ ดูปฏิกิริยาเท่านั้น และเขาก็ไม่พบความผิดปกติใด “ทิ้งเหล็กซะ แล้วจะไม่เจ็บตัว” ชายผู้มีดวงตาสามเหลี่ยมหัวเกรียนท่าทางเป็นหัวหน้าพูด “จริงหรือ?” หนุ่มตี๋กระชับด้ามเหล็กในมือ เขาเหลือบเห็นริสามุดกลับเข้าไปในรถและหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรหาใครบางคน เขาหวังว่าเธอคงโทรตามคนที่รีสอร์ทไม่ใช่ตำรวจเพราะตั้งแต่ที่เห็นเฟยได้รับการปล่อยตัวมาร่วมงานณาปนกิจศพ เขาก็ไม่ค่อยเชื่อถือตำรวจสักเท่าไหร่แล้ว  “แต่เมื่อกี้เพื่อนลื้อมันกะเล่นอั๊วจากข้างหลัง แบบนี้คงจะไม่เจ็บตัวไม่ได้ล่ะมั้ง?” ทั่วร่างของทิวากรเปียกโชก ไม่มีชายฉกรรจ์คนไหนตอบมาอีก พวกมันกัดฟันกรอดแล้วกระโจนเข้ามา เสียงเหล็กหวดอากาศวูบวาบ ทิวากรฉากหลบอย่างคล่องแคล่วและใช้จังหวะที่พวกมันเผลอ ตวัดท่อนเหล็กสวนกลับไปทีละคน รายแรกถูกกระทุ้งที่หว่างตา ดั้งจมูกหักดังกร็อบ รายที่สองถูกตีที่ซอกคอ เซแซ่ดๆ ลงไปหมอบบนพื้น รายสุดท้ายเป็นชายหัวหน้ากลุ่ม ถูกทิวากรตีข้อมือจนเหล็กกระเด็นปลิวหวือก่อนที่เขาจะใช้เหล็กหวดกรามเต็มรัก หัวหน้ากลุ่มหมุนคว้างหัวทิ่มพื้นสลบคาที่ ทิวากรยืนมองเหล่าชายฉกรรจ์พวกนั้น เขาไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใคร แต่คงไม่ใช่คนห้างฉัตร เพราะคนของห้างฉัตรไม่มีวันคิดทำร้ายคนของตระกูลบุษบายุธอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นคนต่างถิ่นที่อยากทำร้ายเขาก็เหลือเพียงแค่ไม่กี่คน แต่ห้วงคิดของหนุ่มตี๋ก็ขาดห้วงลงเมื่อฟ้าแลบแปลบและเสียงของรัมภาก็ดังขึ้นขณะเธอวิ่งตากฝนมาหาเขา “พี่หมิงเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” ทิวากรหันมองใบหน้าของเด็กสาวที่มีเส้นผมเปียกลู่ลงมาเป็นทาง ชุดกระโปรงสีดำซึ่งตัดเย็บอย่างประณีตของเธอถูกสายฝนพรมใส่จนเปียกชุ่ม เขาขยับท่อนเหล็กในมือขวามาถือไว้ในมือซ้าย แล้วเอื้อมมือจูงเธอเดินออกไปจากบริเวณที่บรรดาชายฉกรรจ์นอนสลบเหมือด เขาตั้งใจจะพาเธอเดินกลับมาที่รถ “คุณมินควรอยู่ในรถนะครับ ลงมาแบบนี้มันอันตรายมาก รู้ไหม?” ทิวากรพูดเหมือนดุ สองเท้าของพวกเขาย่ำไปบนถนนที่เปียกลื่น “ก็หนู...” รัมภาทำท่าจะโต้แย้งอะไรบางอย่าง แต่เธอพูดออกมาได้เพียงสองคำทิวากรก็หยุดเท้า เด็กสาวรับรู้ถึงความผิดปกติ เธอละสายตาจากเขาแล้วเงยมองไปข้างหน้า เห็นริสากำลังเดินถอยหลังตรงมาหาพวกเธอเหมือนกำลังผงะหนีอะไรบางอย่าง เด็กสาวเขม้นตามองผ่านม่านฝน รถกระบะสองคันปรากฏในคลองสายตา มันจอดอยู่ด้านหลังรถเก๋งของทิวากร ผู้ชายตัวใหญ่ร่างกำยำกระโดดลงมาจากรถกระบะทั้งสองคันรวมกันแล้วสิบกว่าคน แต่ละคนถือท่อนเหล็กแบบที่ทิวากรกำลังถืออยู่ในตอนนี้ ริสาเดินถอยหลังมาถึงจุดที่ทิวากรกับรัมภายืนอยู่ เธอหันมองเพื่อนสนิท นัยน์ตาตื่นตระหนก “ไอ้กบิล” ทิวากรบดกรามกรอดเมื่อเห็นร่างของบุตรชายเจ้าพ่อแห่งเกาะคาเปิดประตูลงจากรถกระบะคันขวามือเป็นคนสุดท้าย มันเดินนำหน้าลูกน้องอย่างยิ้มเยาะ สายฝนตกลงมาหนักมากกว่าเดิม สายลมกรรโชกแรงขึ้น บรรยากาศตึงเครียด ทิวากรปล่อยมือออกจากรัมภาขณะกระซิบสั่งริสา “ถอดส้นสูงออกซะ โรสต้องพาคุณมินหนีไป” “หนีไปไหน?” ริสาถามกลับ เธอรีบสลัดส้นสูงออกตามคำสั่ง รัมภาเห็นดังนั้นก็รีบทำตามอย่างเข้าใจสถานการณ์ หากพวกเธอต้องวิ่งหนี รองเท้าส้นสูงจะเป็นอุปสรรคที่ทำให้วิ่งได้ช้าลง “หันหลังกลับแล้วกระโดดข้ามต้นไม้นั่นไป – ” หนุ่มตี๋พยักพเยิดไปยังต้นไม้ที่หักลงมาขวางถนนด้านหลังซึ่งเขาแน่ใจแล้วว่ามันคงหักโค่นลงมาด้วยฝีมือมนุษย์ ไม่ใช่ธรรมชาติ “ - แล้วต่อจากนั้นจะวิ่งไปตามถนนหรือจะหนีเข้าป่าก็ได้ แต่ขออย่างเดียวคือวิ่งแบบไม่คิดชีวิต อย่าหันหลังกลับมามองเด็ดขาด” “แล้วหมิงล่ะ?” ริสาจับจ้องใบหน้าด้านข้างของเพื่อนสนิทที่มองตรงไปยังร่างของกบิลผู้หยุดยืนอยู่ในระยะห่างประมาณสามสิบฟุต ลูกน้องนับสิบคนยืนกระจายกำลังเป็นกำแพงมนุษย์อยู่ด้านหลังของมัน เธอรู้ว่าทิวากรมีฝีมือด้านการต่อสู้ แต่กับคู่ต่อสู้ที่มากันเยอะขนาดนี้... “หมิงจะอยู่ที่นี่ ถ่วงเวลาพวกมันไว้” ทิวากรตอบ “เมื่อกี้หมิงเห็นโรสหยิบโทรศัพท์ โรสโทรหาใคร?” “โทรหาคุณยิ่งยอด โรสบอกว่ามีคนโค่นต้นไม้ปิดถนนดักเล่นงานหมิง ตอนนี้พวกเขากำลังรีบมา” ริสาตอบเสียงสั่น ในขณะที่รัมภาหน้าซีดไร้สีเลือด มือของเด็กสาวเกาะแขนของทิวากรไว้ตลอดเวลา “ดี” ทิวากรพูดเสียงเข้ม “งั้นก็รีบหนีไปได้แล้ว” ริสายืนนิ่ง รัมภาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง พลัน เสียงของกบิลก็ดังขึ้นเป็นครั้งแรก “เจอกันอีกแล้วนะไอ้หน้าอ่อน วันนี้นับเป็นวันดี ยิงปืนนัดเดียว ได้นกถึงสามตัว ลื้อคิดเหมือนอั๊วมั้ยวะ?” พูดจบก็หัวเราะลั่นอย่างเยาะหยัน ทิวากรไม่ต่อปากต่อคำ เขาสลัดมือของรัมภาออก แล้วกระซิบสั่งอีกครั้งอย่างเฉียบขาดมากที่สุดในชีวิต “หมิงบอกให้โรสรีบพาคุณมินหนีไป ไปตอนนี้เลย!” นั่นเอง ริสาจึงได้สติว่าเธอควรทำอะไร หญิงสาวก้าวถอยหลัง เอื้อมมือดึงร่างของน้องสาวตามมาด้วย “เราไปกันเถอะ มิน” เธอพูด รัมภามีท่าทางเหมือนจะขัดขืน แต่ริสาไม่สนใจ เธอลากไปกระซิบไป “ถ้ามินรักพี่หมิงจริง มินต้องทำตามที่พี่หมิงพูดสิ” รัมภาชะงักกึก เธอหันขวับสบตาพี่สาวเมื่อถูกลากเดินผ่านร่างของชายฉกรรจ์ที่นอนเกะกะอยู่บนพื้น เด็กสาวมองเข้าไปในดวงตาหลังม่านฝนของพี่สาว ประกายที่ตอบกลับมาทำให้รัมภาตระหนักว่าพี่สาวต่างมารดาของเธอทราบว่าเธอรู้สึกอย่างไรต่อหนุ่มรุ่นพี่ “ถ้าพวกเราอยู่ พี่หมิงจะตกอยู่ในอันตรายมากขึ้น มินเข้าใจแล้วใช่มั้ย?” ริสาพูด ยกมือลูบใบหน้าของรัมภา เธอไม่รู้ว่าน้ำที่ติดนิ้วเธอคือน้ำตาหรือน้ำฝน เสียงฟ้าร้องครืน เด็กสาวเหลียวหน้ากลับไปมองแผ่นหลังที่ยืนตระหง่านของทิวากร มือขวาของเขาถือท่อนเหล็กเอียงชี้ลงดินเหมือนอัศวินถือดาบเตรียมเข้าสู่สนามรบ สายฟ้าแลบแปลบ รัมภาหันหน้ากลับมาหาพี่สาว แล้วเธอก็พยักหน้า ริสายิ้มฝืด “ดีมาก งั้นเราไปกันเถอะ จับมือพี่ไว้แล้ววิ่งให้เร็วที่สุดนะ” การกระทำของสองสาวที่หมุนตัวกลับไปแล้วปีนข้ามต้นไม้ที่ขวางถนนต้นนั้นอยู่ในสายตาของกบิลตลอดเวลา หนุ่มสำอางจากเกาะคาหัวเราะในลำคอเมื่อตวัดสายตากลับมามองหน้าทิวากร “ลื้อนี่มันจะพระเอกจริงแฮะ ยอมพลีชีพให้นางเอกหนีรอด” กบิลพูด ก่อนหันมาคำรามสั่งลูกน้องฝีมือเยี่ยมที่คัดมาจากเกาะคาโดยที่บิดาไม่รู้ “เฮ้ย ตามจับผู้หญิงสองคนนั้นกลับมาให้ได้ ใครจับได้อั๊วให้คนละหมื่น” หยุดเว้นวรรคเมื่อหันกลับมาชี้หน้าทิวากร “ส่วนไอ้หน้าจืดนี่ ใครจัดการมันได้ อั๊วให้มากกว่านั้นสองเท่า!” “คงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง” หนุ่มตี๋พูดพลางใช้มือซ้ายคลายปมเน็คไท การที่ลูกสมุนของกบิลจะตามจับตัวริสากับรัมภาได้ ย่อมหมายความว่าต้องผ่านเขาไปก่อนซึ่งเขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นง่ายๆ แน่ ทิวากรกระชับท่อนเหล็กในมือแน่น ชายฉกรรจ์ทั้งหมดกรูออกจากด้านหลังของกบิล พุ่งตรงมาหาเขาเหมือนฝูงหมาในโจมตีเหยื่อ การต่อสู้เริ่มต้นขึ้น เสียงลมพัดมวลต้นไม้เสียดสีกันดังพอๆ กับเสียงเหล็กปะทะเหล็กและเหล็กปะทะเนื้อ ทิวากรต้องขยับกันทางบนถนนสองเลนทุกวินาทีไม่ให้ชายฉกรรจ์คนใดคนหนึ่งฉวยโอกาสวิ่งผ่านเขาไปได้ แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องต่อสู้ป้องกันตัวเอง มันจึงเป็นงานที่ยากเย็นแสนสาหัส ร่างของชายฉกรรจ์ชุดแรกที่ดาหน้าเข้ามากระเด็นกลับออกไป แต่มีคนหนึ่งสามารถวิ่งผ่านเขาไปได้ ทิวากรรีบหมุนตัวกลับไปเอื้อมมือดึงคอเสื้อด้านหลังของมันไว้ แล้วหวดศีรษะอย่างแรง แต่ก็เป็นวินาทีเดียวกับที่เสียงเหล็กแหวกอากาศดังหวืด แล้วแผ่นหลังของเขาก็เจ็บสะท้าน ความเจ็บปวดแล่นพล่านจนเข่าทรุดลงและต้องยันมือกับพื้นเพื่อทรงตัว หนุ่มตี๋เหลียวหน้ากลับไปมอง ท่อนเหล็กก็หวดวูบตามลงมา แต่ด้วยปฏิกิริยาที่ว่องไว เขาตวัดมือที่ยันพื้นขึ้นจับท่อนเหล็กนั้นและคว้าหมับ ก่อนจะเสยท่อนเหล็กในมือขวาของตัวเองเข้าบริเวณเป้ากางเกงของฝ่ายตรงข้ามดังปึก เสียงร้องโหยหวนดังก้องพร้อมเสียงฟ้าคำราม ทิวากรกระชากท่อนเหล็กในมือของฝ่ายตรงข้ามที่ยืนงอเป็นกุ้ง เขาถีบอีกฝ่ายล้มลงแล้วดีดกายลุกขึ้นยืน แต่ก็พบว่ามันสายเกินไป ชายฉกรรจ์ไม่ต่ำกว่าหกคนอาศัยจังหวะที่เขาล้มลงเมื่อครู่อย่างเป็นประโยชน์เหลือเกิน พวกมันกระโดดข้ามต้นไม้ที่ขวางทางและวิ่งตามริสากับรัมภาไปแล้ว โชคดีที่กว่าพวกมันจะตามไป พวกเธอก็วิ่งไปไกลโข ทิวากรยิ้มมุมปากกับตัวเอง เขากำด้ามเหล็กในสองมืออย่างมาดมั่น รับการปะทะของชายฉกรรจ์อีกห้าคนที่ดาหน้าเข้ามารุมกินโต๊ะในพริบตาต่อมา แต่หนุ่มตี๋ก็ทำได้ดีที่สุดเพียงแค่ปัดป้องในสองสามนาทีแรก หลังจากนั้นเมื่อเขาสู้กับสามคนข้างหน้า สองคนข้างหลังก็เล่นงานเขา พอหันมาปัดป้องด้านหลัง ด้านหน้าก็โจมตี ทั้งขาพับ ลำตัวและท่อนแขนของเขาโดนหวดไม่ยั้ง  ท่อนเหล็กหลุดออกไปจากสองมือของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ ทิวากรรู้ตัวอีกทีก็โดนหวดกรามจนหมุนคว้างลงไปคลุกน้ำที่เจิ่งนองบนพื้นถนน แต่จากการที่ยกแขนเป็นการ์ดป้องกันใบหน้าเอาไว้ ท่อนเหล็กจึงไม่ทำอันตรายกรามของเขาอย่างที่ควร ทิวากรรู้ดีว่าเขาจะยอมให้กรามของตัวเองหลุดหรือหักไม่ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นแล้ว เขาจะไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกเลย “สภาพพระเอกดูน่าสมเพชจริงนะ” เสียงของกบิลพูดกลั้วหัวเราะขณะทิวากรถูกชายฉกรรจ์คนหนึ่งจับสองมือไขว้หลังและฉุดลุกขึ้นยืน หนุ่มสำอางเดินย่างเท้าเข้ามาหยุดยืนเบื้องหน้าทิวากร รอยยิ้มแสยะที่ปรากฏนั้นเตือนว่าคงไม่มีเรื่องดีๆ รออยู่สำหรับผู้ถูกจับเสียเท่าไหร่ “ลื้อมันพวกหมาหมู่” ทิวากรเงยหน้าขึ้น ร่างกายของเขายังไม่เจ็บปวดมากนักเพราะยังรู้สึกชาอยู่ และอดรีนารีนที่พลุ่งพล่านก็ทำให้เขาปฏิเสธที่จะยอมรับความเจ็บปวด กบิลหัวเราะในลำคอ “แล้วไงวะ หมาหมู่แล้วทำไม?” “ก็ไม่ทำไม” หนุ่มตี๋ฉีกยิ้ม พยักพเยิดไปยังมือขวาที่พันผ้ากอซเข้าเฝือกอ่อนของอีกฝ่าย “ว่าแต่มือลื้อเป็นไงบ้างล่ะ หายเจ็บหรือยัง โทษทีนะ เมื่อคืนอั๊วมือหนักไปหน่อย แล้วตากฝนแบบนี้ไม่กลัวเฝือกเน่ารึไง” นัยน์ตาของกบิลเป็นประกายวาวโรจน์ด้วยความโกรธ คำถามของทิวากรจี้จุดเดือดแห่งความอับอายของกบิลอย่างเห็นได้ชัด หนุ่มสำอางหัวเราะเยาะอีกครั้ง ก็ยกมือซ้ายขึ้นมา กล่าวเสียงห้วน “ลื้อคงลืมไปนะว่ามือขวาอั๊วเจ็บ แต่อั๊วก็ยังมีมือซ้าย” แล้วมือซ้ายของกบิลก็แบยื่นไปยังลูกน้องซึ่งรู้ใจ ส่งท่อนเหล็กวาววับมาให้ทันที กบิลรับท่อนเหล็กมาหวดลมขวับๆ อย่างข่มขวัญพร้อมกับพูด “ลูกสาวสองคนของไอ้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์น่ะ ลื้อชอบใครวะ ตอบอั๊วหน่อย” ทิวากรถอนหายใจ ยังคงเหยียดยิ้ม แต่ไม่ตอบ กบิลเดินเข้ามาจนใบหน้าแทบจะชนกัน “อั๊วรู้นะ ลื้อหมายตาคนน้องใช่รึเปล่า อั๊วเห็นติดลื้อแจเป็นตังเม ไปโปรยเสน่ห์ยังไงเข้าล่ะ ลูกเจ้านายเชียวนี่” ทิวากรเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างรำคาญที่จะฟัง กบิลยังรุกต่อ “หากลื้อไม่พูด ถ้าจับแม่สองสาวได้เมื่อไหร่ อั๊วใส่ไม่ยั้งเลยนะ แล้วจะหาว่าไม่เกรงใจ” แล้วมันก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ หนุ่มตี๋หุบยิ้ม เขาหันกลับมาจ้องหน้าคู่อริ “ลื้อทำแบบนี้ทำไม ถ้าลื้อแค้น ลื้อก็มาลงที่อั๊วคนเดียวพอ ลูกสาวของพ่อเลี้ยงไปเกี่ยวอะไรด้วย ลื้อไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้มันจะทำให้ความสัมพันธุ์ระหว่างห้างฉัตรกับเกาะคาที่พ่อลื้อพยายามเชื่อมต่อต้องแตกร้าวไปกว่าเดิม” หนุ่มสำอางหุบยิ้มบ้าง “แล้วที่ลื้อทำกับอั๊วเมื่อคืนมันไม่แตกร้าวตรงไหน! อีกอย่างนะ พ่ออั๊วจะดีใจเสียอีกถ้าอั๊วได้ลูกสาวพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เป็นเมีย” ทิวากรกัดฟันกรอด “ลื้อไม่มีวันทำสำเร็จ” “เดี๋ยวก็รู้” กบิลพูด พยักหน้าส่งสัญญาณให้ลูกน้องผู้จับตัวทิวากร “ตอนนี้อั๊วขอจัดการลื้อก่อนดีกว่า อั๊วบอกแล้วว่าแค้นนี้อั๊วเอาคืนอย่างสาสมแน่” ร่างของหนุ่มตี๋ทรุดลงคุกเข่าตามแรงกด เขาไม่สามารถสู้หรือป้องกันตัวได้เลยเมื่อท่อนเหล็กในมือกบิลแตะขมับของเขาเบาๆ สองสามครั้งเป็นการวัดระยะตี ทิวากรเงยหน้าจับจ้องใบหน้าของกบิลที่ง้างเหล็กเหมือนกำลังง้างไม้กอล์ฟเพื่อหวดวงสวิง แววตาของกบิลชี้ชัดว่าการวัดระยะครั้งสุดท้ายผ่านพ้นไปแล้ว สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้คือการหวดเต็มเหนี่ยวสุดแรงเกิด ความเจ็บปวด ความมืด หรืออาจจะเป็นความตายกำลังรอคอยทิวากรอยู่ ท่อนเหล็กง้างขึ้นสูงสุดเหยียด มันล้อประกายสายฝนและสายฟ้าวับวาว แต่วินาทีนั้น รถมอเตอร์ไซค์สีดำคันหนึ่งก็พุ่งทะยานเข้ามาอย่างไม่มีใครคาดคิด! --------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 11:25:17

ความคิดเห็นที่ 3 ทิวากร ได้บทรับจัดหนัก แต่เข้มเข้าตากรรมการ ได้คะแนนขึ้นมาเยอะ จนมองเห็นหลังพีภัทรไวๆ คนเขาจะตีกัน สองสาวมาเกะกะทำไม๊!! ^_^... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 12:08:39

ความคิดเห็นที่ 4 ถนัดบทบู๊นะเรานี่  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 12:58:01

ความคิดเห็นที่ 5 ตื่นเต้น!!! จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 14:09:44

ความคิดเห็นที่ 6 มันคงเป็นกรรมเก่าสินะ ที่ต้องเลือกตามนางเอกไป หรึจะเรียกพรหมลิขิตดีหว่า!!! อ่านไปรู้สึกเข้มข้นมากๆๆ เเอ๊คชันกำลังดี อยากบอกว่ามีอะไรดีๆเอาออกมาอีก จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 17:33:49

ความคิดเห็นที่ 7 กระดุ๊บ . . กระดิ๊บ . . . มาเสิร์ฟ เต้าหู้นมสด ให้ น้องทะเล เจ้านี้อร่อยมากขอบอก . . . อยู่แถวเขาวัง เพชรบุรี แล้วกระดึ๊บบบบบบ  อ่านๆ ลุ้นท่อเหล็กไปด้วย จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:32:56

ความคิดเห็นที่ 8 จบตอนแบบตื่นเต้นอีกแระ...คงถนัดบทบู๊จริงเหมือนอย่างที่คุณรุริกะบอก...มืออาชีพของแท้^^ ว่าแต่...เต้าหู้นมสด คืนเน้ก็ไม่น่าพลาดเช่นกัน...คริคริ ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 21:47:37

ความคิดเห็นที่ 9 เฮ้อออโล่งอกที่มอไซค์มาทันเวลา จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 11:07:15

ความคิดเห็นที่ 10 สะใจซาดิสต์ครับ ฝากถึงคุณกาปอม....ไหนไหนไปถึงเพชรแล้ว เลยไปกินลอดช่องน้ำตาลสดด้วยซิครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 11:43:48

ความคิดเห็นที่ 11 คุณ ห้าสิบป่ายค่ะ . . . คือปอมอยากเรียนถามว่า ลอดช่องน้ำตาลสดเมืองเพชร มีขายที่ไหนค่ะ . . . ปอมจะได้ตามไปหม่ำค่ะ แอบกระซิบผ่าน กระทู้น้องทะเล บอกคุณ ห้าสิบป่ายว่า ปอมเขียนกระทู้ใหม่ชื่อพราน ล่า . . . กิ้งก่าแล้วนะคะ เรียนเชิญ ไปคุยกันนะคะ มีลอดช่องเมืองกาญจน์มาฝากทุกท่านจ้า   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 22:14:11

ความคิดเห็นที่ 12 ติดตามมาอ่านเช่นเคยค่ะ เหตุการณ์อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปคะ ถึงขนาดจะเปลี่ยนแปลงชะตาของพระเอกเชียวเหรอ "ไม่มีสิ่งใดเตือนว่า การตัดสินใจครั้งนี้ ได้เปลี่ยนโชคชะตาของเขาไปทั้งชีวิต! " จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:52:11

ความคิดเห็นที่ 13 ลุ้นแทบไม่หายใจ เฮือกกกก .. เกือบหมดลมแน่ะ วีคนี้ตามมาช้าหน่อยเพราะติดธุระหลายเรื่อง นึกได้ปุ๊บคลิกเข้าพันทิปปั๊บเลย ปล. ที่เคยบอกว่าชอบอ่านขายหัวเราะตอนเป็นเด็กนั้น อ่านถึงสิบเจ็ดขวบ พอเลยสิบเจ็ดแล้วแวะอ่านฟรีตามร้านกาแฟตจว. ร้านเสริมสวย (อันนี้ตามแม่ไป) ส่วนตอนนี้ไม่ได้อ่านแล้ว เพราะไม่ได้อยู่เมืองไทย ฮี่ ๆ ปล.2 นามปากกาทั้งสองชื่อนั่น คุ้น ๆ อยู่ เหมือนเคยผ่านตา ^^ ๊ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 15:26:54