ความคิดเห็นที่ 1 อันดามันมองคนข้างกายด้วยความชื่นชม ร่างสูงสง่าของศิราหนั่นด้วยกล้ามเนื้ออย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ ขนาดว่าต้องมีหัวใจและสายตาไว้สำหรับบุรัณเพียงคนเดียว เธอยังจำต้องยอมรับว่าศิราดูดีกว่าบุรัณมากนัก บุรัณนั้นสูงเพรียวก็จริง แต่ศิราก็สูงกว่า สมส่วนกว่า แถมทั้งมาดทั้งราศีก็ยังจับตากว่าอีกด้วย โชคดีชะมัดที่จู่ๆ เขาก็เกิดเป็นฝ่ายอยากจะเอาตัวเองเข้ามาวุ่นวายกับเธอง่ายดายกว่าที่คิด เข้าทางในยามที่เธอกำลังจะต้องหาทางหว่านเสน่ห์ใส่ผู้ชายคนนี้พอดี! “คุณเอ็มจะให้เกียรติเป็นคนเลือกร้านอาหารที่เราจะออกไปรับประทานด้วยกันได้ไหมครับ” ศิราเอ่ยเมื่อเดินเคียงคู่กันไปตามโถงทางเดิน “เอ้อ...คุณศิราพูดจริงหรือคะ เรื่องออกไปทานข้าวด้วยกันเนี่ย คือ...เอ็มเกรงว่ามันอาจจะ...เอ่อ...” อันดามันทำทีกระอักกระอ่วน คล้ายอยากปฏิเสธคำชวนนั้น แต่ไม่กล้าออกปาก ดวงตาคู่สวยจับสังเกตกิริยาของคู่สนทนาเขม็ง และหญิงสาวก็ต้องรีบก้มลงอมยิ้มกับตัวเอง เมื่อเห็นถนัดตาว่าศิราขมวดคิ้วนิดๆ เสียงแข็งขึ้นมาทันที “ทำไมครับ หรือว่าคุณเอ็มไม่สะดวก” หญิงสาวทำท่าไตร่ตรองเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจตอบรับด้วยอาการลังเลนิดๆ ซึ่งผิดกับมาดมั่นใจที่เธอแสดงออกตลอดเวลาโดยสิ้นเชิง “ไม่ใช่ว่าไม่สะดวกหรอกค่ะ อืม...เอาเป็นว่า ไปก็ได้ค่ะ” ศิรามิได้ขมวดคิ้วน้อยๆ อีกต่อไป แต่เรียวคิ้วเขามุ่นเข้าด้วยกันอย่างเปิดเผยตามประสาคนเอาแต่ใจ “มีอะไรที่ทำให้คุณลำบากใจมากนักหรือครับคุณอันดามัน การรับเลี้ยงจากผมสักมื้อเป็นเรื่องน่าอึดอัดใจขนาดนั้นเชียวหรือ” น้ำเสียงเขาเข้มงวดขึ้น แถมยังใช้สรรพนามห่างเหินบอกความพื้นเสียอย่างโจ่งแจ้ง ยังไม่ทันที่อันดามันจะตอบ เขาก็ชี้นิ้วไปมายังมือข้างซ้ายของเธอ “หรือคุณไม่สบายใจ เกรงจะเกิดปัญหากับเจ้าของแหวนนั่น?” หญิงสาวกระดกมือซ้ายขึ้นพินิจทันควัน แล้วก็นึกออกว่าเหตุใดผู้ชายคนนี้จึงต้องฉุนขาดขนาดนั้น อ้อ...เสียหน้านี่เอง หงุดหงิดที่ต้องแพ้ใครอีกคนที่ไม่เคยเห็นหน้างั้นเหรอ ว้าว! ผู้ชายคนนี้มั่นใจในตัวเองขนาดหนักเลยนะนี่ สงสัยตลอดชีวิตที่ผ่านมาคงจะไม่เคยมีใครปฏิเสธหรือขัดใจเขาเลยงั้นสิ ดีล่ะ...งั้นนี่ก็น่าจะทำให้เกมนี้ยิ่งง่ายขึ้นเป็นทวีคูณสำหรับเธอ เฮ้อ...ขนาดเพิ่งเริ่มเข้าสนามแข่ง อันดามันก็รู้แล้วว่าเกมนี้เธอชนะแน่นอน! “คือว่า...” หญิงสาวยกมือขึ้นเสมอใบหน้าหันหลังมือออกอวดแหวนให้เขาเห็นชัดๆ ความรู้สึกอยากแกล้งผู้ชายมั่นใจให้ขาดความเชื่อมั่นเสียบ้าง ทำให้แสร้งกระอักกระอ่วนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก “คือว่าเอ็ม...” ศิรายกสองมือขึ้นชูเสมอไหล่ แทนอาการยอมแพ้ “ตกลงครับ ถ้าทำให้คุณลำบากใจขนาดนั้น งั้นถือว่าผมไม่เคยพูดก็แล้วกันนะครับ” “ไม่ใช่ค่ะ คุณศิราเข้าใจผิด” อันดามันรีบรั้งเขาไว้ทันควัน นึกรู้ว่าขืนเล่นตัวนานอีกนิด ปลาต้องหลุดมือดิ้นลงน้ำว่ายหนีไปแน่นอน แล้วคราวนี้คนที่จะเซ็งน่ะ...จะกลายเป็นเธอเสียเปล่าๆ ปลี้ๆ! ดวงตาคมจ้องเธอเขม็ง “แหวนวงนี้ไม่มีเจ้าของหรอกค่ะ” เพราะไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องโกหกเรื่องนี้ อันดามันจึงเอ่ยคำเท็จได้โดยไม่อึกอักตะกุกตะกักเลยแม้แต่นิดเดียว เมื่อเห็นมุมปากของศิรายกขึ้นเล็กน้อย วินาทีนั้นเธอนึกดีใจอยู่ลึกๆ อย่างอธิบายไม่ถูกที่ตัวเองบอกความเท็จเขาไปเช่นนั้น “แหวนเพชรที่นิ้วนางข้างซ้าย...คุณเอ็มจะให้ผมเข้าใจเป็นอย่างอื่นได้ด้วยหรือ” “ถ้าเอ็มตอบคำถามของคุณตรงๆ คุณศิราสัญญาไหมล่ะคะว่าจะไม่หัวเราะเยาะเอ็มน่ะ” ชายหนุ่มหรี่ตานิดๆ แล้วก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี “เอ็มซื้อมาใส่ไว้เองแหละค่ะ” “ครับ? คุณจะให้ผมเชื่ออย่างนั้นจริงๆ หรือ” สีหน้าเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ “เมื่อก่อนผู้ชายชอบเข้ามาก้อร่อก้อติดจนเอ็มรำคาญใจน่ะค่ะ เขาคงเห็นว่าท่าทางเอ็มดู เอ้อ...คือ...เขาคงมองว่าเอ็มน่าสนใจกันน่ะค่ะ ก็เลยพยายามเข้ามาเสนอไมตรีให้” ให้มั่นใจในความสวยแค่ไหนก็ต้องถ่อมตัวไว้ก่อน จำไว้นะจ๊ะสาวๆ ต่อให้สวยหยาดฟ้ามาดินเพียงไร แต่ผู้ชายเขาก็ไม่ชอบผู้หญิงมั่นใจจนเกินไปทั้งนั้นล่ะ “ไม่ว่าเอ็มจะพยายามอธิบายว่าไม่สนใจยังไง เขาก็ไม่ฟังกัน สุดท้ายเอ็มก็เลยปิ๊งไอเดียนี้มาจากในหนังฝรั่งน่ะค่ะ และมันก็ได้ผลจริงๆ ด้วย เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยมีใครมาวุ่นวายให้เอ็มรำคาญใจอีกเลย” “คุณมีทัศนคติที่ไม่ดีกับการมีคู่รักหรือครับ” ตลอดเกือบหนึ่งปีที่ผ่านมา อันดามันตอบคำถามเกี่ยวกับแหวนแทนใจวงนี้ด้วยบทพูดที่แต่งขึ้นเมื่อครู่ตลอด ‘เหยื่อ’ ทุกคนพร้อมจะรับฟังและพยักหน้า จากนั้นก็ยอมให้เธอปั่นหัวไปตามที่ต้องการ เพิ่งจะมีผู้ชายคนนี้เป็นคนแรกที่ตั้งคำถาม...ประหลาด “ทำไมคุณศิราถึงถามเอ็มอย่างนี้ล่ะคะ” “ก็...เห็นได้ชัดออกนี่ครับ ว่าคุณไม่อยากซื้อขนมจีบที่หนุ่มๆ พายเรือมาขาย ผมถึงสงสัยว่าคุณมีเหตุผลส่วนตัวหรือเปล่าถึงได้...เอ้อ...ไม่พิจารณาใครเป็นพิเศษบ้างเลย” ตายล่ะ! แล้วเธอจะตอบคำถามนี้ยังไงล่ะเนี่ย ขืนบอกเหตุผลแท้จริงไป มีหวัง...แผนการที่คิดจะใช้เขาเป็นสะพานสู่ความสำเร็จทางการงาน และยังพ่วงผลประโยชน์สองชั้นในการทำให้บุรัณหึงหวง มีหวังพังครืนไม่เป็นท่าแน่ ถ้าผู้ชายคนนี้หลุดมือไปได้น่ะ หญิงสาวเสหลบดวงตาคมคู่นั้นเพื่อซื้อเวลา หัวสมองหมุนจี๋หาคำตอบที่เข้าท่าที่สุด เพียงครู่เดียวอันดามันก็แต้มยิ้ม “บางที...ที่เอ็มยังไม่รู้สึกว่าอยากจะเปิดโอกาสให้ใครสักคน อาจเป็นเพราะยังไม่เคยมีใครตั้งคำถามกับเอ็ม เหมือนที่คุณศิราถามเมื่อกี้ก็ได้มังคะ” เธอแสร้งเมินไปทางอื่น ราวกับขัดเขินที่เพิ่งเผลอแสดงความประทับใจในตัวชายหนุ่มเป็นพิเศษ ทั้งยังเปิดโอกาสให้เขาอย่างโจ่งแจ้งออกไปเช่นนั้นอีกด้วย “ตกลงว่ากลางวันนี้ คุณเอ็มให้เกียรติเลือกร้านอาหาร และเป็นเพื่อนทานข้าวกับผมสักมื้อได้ไหมครับ” แทนที่จะจู่โจมต่อเนื่อง บุตรชายรัฐมนตรีกลับหันไปหาเรื่องเดิมและทวงถามคำตอบอีกครั้ง คราวนี้หญิงสาวจึงพยักหน้ารับง่ายดาย “ตกลงค่ะ งั้นคุณศิราขับรถตามเอ็มไปก็แล้วกันนะคะ รับรองว่ามื้อนี้คุณจะต้องประทับใจแน่นอน” “ทำไมต้องขับรถตามกันไปให้วุ่นวายล่ะครับ คุณเอ็มไปรถผมก่อน แล้วเดี๋ยวหลังอาหารผมวนกลับมาส่งคุณเอารถที่กระทรวงฯ อีกครั้งก็ได้” “อย่างนั้นก็ได้ค่ะ” หญิงสาวตอบรับอย่างว่าง่าย “วันนี้คุณศิราให้เอ็มเลือกร้านอาหาร แต่ถ้าวันไหนเอ็มมีโอกาสได้ไปภูเก็ต คงต้องรบกวนคุณศิราแนะนำร้านอาหารอร่อยๆ ที่ภูเก็ตให้เอ็มบ้างเหมือนกันนะคะ” ศิราที่กำลังเดินนำหญิงสาวไปยังทางออกชะงัก หันมามองคนที่ตามหลังมาด้วยความประหลาดใจ “เอ...นี่คล้ายๆ กับคุณเอ็มกำลังบอกเป็นนัยว่าคุณมั่นใจว่าจะชนะงานที่ธาราบุรีและต้องมีโอกาสได้กลับไปภูเก็ตอีกครั้งอย่างแน่นอนใช่ไหมครับ” “เอ็มมั่นใจว่าราคาโครงการและคุณภาพของผลิตภัณฑ์ที่เลือกใช้ระหว่างฟิวเจอร์เทคโนโลยีกับบริษัทคู่แข่งคงจะไม่หนีกันมากหรอก แต่หวังว่าคุณศิราจะลำเอียงเมตตาเอ็มมากกว่านิดหน่อย เอ็มจะได้ตามไปชิมอาหารที่คุณศิราว่าอร่อยๆ ในภูเก็ตบ้างยังไงล่ะคะ” เสียงหัวเราะหึๆ ในลำคอของศิรา บอกให้รู้ว่าเขาคาดไม่ถึงกับคำตอบของเธอ “นี่คุณจะให้ผมเลือกบริษัทของคุณไปติดตั้งระบบเครือข่ายคอมพิวเตอร์มูลค่านับสิบล้าน แลกกับการที่คุณเอ็มจะได้ไปภูเก็ตให้ผมอวดร้านอาหารอร่อยๆ เนี่ยนะ“ สัญญาณดี! ฮูเร่! อันดามันอยากจะเต้นระบำไปรอบๆ ด้วยซ้ำ เขาหัวเราะแล้ว ไชโย! “ยอมรับแบบเถียงไม่ออกแม้แค่คำเดียวจริงๆ ล่ะค่ะ ว่าเอ็มน่ะอยากจะติดสินบนใจจะขาดแล้ว จนใจก็แต่ว่าคนรับสินบน เขาจะเต็มใจรับหรือเปล่าน่ะสิคะ” ดวงหน้าที่ลอยเชิดๆ อยู่เบื้องหน้า เปลี่ยนอันดามันจากผู้หญิงสวยมั่นใจให้กลายเป็นเด็กผู้หญิงเฮี้ยวๆ ช่างล้อเลียนได้อย่างน่าทึ่ง และหญิงสาวเองก็จงใจแสดงบุคลิกในด้านนั้นให้เขาเห็นเสียด้วย เพราะเธอรู้ดีว่าไม่มีหนังสือเล่มไหนจะน่าสนใจมากไปกว่าหนังสือลึกลับ ที่มีอะไรให้แปลกใจเพิ่มขึ้นในทุกๆ หน้าที่เปิดผ่านนั่นเอง เพราะฉะนั้น...หญิงสาวจึงตั้งปณิธานไว้ว่า ตลอดเวลาที่เล่น ‘เกม’ นี้ เธอจะเป็นผู้หญิงที่ไม่มีอะไรคาดการณ์ได้เลยสักนิด! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:18:17

ความคิดเห็นที่ 2 “อุ๊ย! รถเอ็มอยู่ตรงนี้เอง งั้นเดี๋ยวเอ็มขออนุญาตเอาของไปเก็บที่รถก่อนแป๊บหนึ่งนะคะ” เธอพยักพเยิดไปยังกระเป๋าคอมพิวเตอร์ในมือ และแยกไปยังรถเบนซ์สปอร์ตคันย่อมของตนโดยไม่รอฟังคำตอบ ศิรามองหญิงสาวปิดกระโปรงท้าย กดปุ่มบนรีโมทเพื่อล็อกรถ และกำลังจะกลับมาสมทบกับเขา จังหวะนั้นเองที่ผู้บริหารหนุ่มได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์แล่นผ่านหน้าตัวเองไปอย่างรวดเร็ว อันดามันซึ่งกำลังสาละวนอยู่กับการเก็บกุญแจรถหย่อนใส่กระเป๋าสะพาย ขยับหลบไปข้างทางเพื่อหลีกทางให้ แต่รถเครื่องคันดังกล่าวกลับไปเบรคเอี๊ยดอยู่ข้างเธอ พร้อมกับที่คนซ้อนท้ายจักรยานยนต์:-)ขวดสีชาไปตรงหน้าหญิงสาว ของเหลวบางอย่างสาดออกจากปากขวด พุ่งตรงไปยังใบหน้าของอันดามันทันที! หญิงสาวยกแขนขึ้นสูงเพื่อกันใบหน้าและเบี่ยงหน้าหลบตามสัญชาติญาณ ความตกใจทำให้ลืมแม้กระทั่งร้องขอความช่วยเหลือ มีเพียงเสียงกรีดร้องและอาการเต้นเร่าสะบัดมือไม้ออกรอบตัวอันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของร่างกายที่พยายามจะสลัดสิ่งแปลกปลอมนั้นออกจากตัวให้ได้มากที่สุด “คุณเอ็ม!” ศิราอุทาน วิ่งพรวดเข้ามายังจุดที่เกิดเหตุเร็วยิ่งกว่านักกรีฑาทีมชาติไทยเสียอีก มอเตอร์ไซค์คันนั้นบิดเร่งเครื่องจนเสียงดังแสบแก้วหู สำรากทิ้งทายไว้แค่ “คราวหน้าแกไม่โชคดีอย่างนี้แน่!” แล้วรถเครื่องคันนั้นก็เร่งความเร็วซอกแซกไปตามทางลัดภายในกระทรวงฯ หนีหายไปอย่างรวดเร็วเหลือทิ้งไว้เพียงควันขาวโขมงอยู่เบื้องหลัง ศิรากวาดตามองขวดสีชาที่ถูกทิ้งกลิ้งอยู่ไม่ห่างด้วยอาการตระหนก สถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทำให้ชายหนุ่มนึกไปถึงน้ำกรด! แน่ล่ะว่าเหตุการณ์แบบนี้เขาเคยเห็นแต่ในสารคดีกับช่องข่าวเท่านั้น! ผู้บริหารหนุ่มแห่งคีรีธารากรุ๊ปถลาเข้าไปหาอันดามัน มือที่จะเอื้อมไปคว้าร่างที่เต้นเร่าอยู่ตรงหน้าชะงักไว้กลางอากาศ เมื่อระลึกได้ว่าหากเธอโดนสาดน้ำกรด เขาควรต้องหาน้ำมาล้างกรดออกให้ได้มากที่สุด และหลีกเลี่ยงการสัมผัสถูกผิวเธอเด็ดขาด มิฉะนั้นผิวหนังที่ถูกน้ำกรดกัดอาจล่อนติดมือเขามาก็ได้! ศิรามองเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมอยู่ซึ่งตอนนี้เปียกแนบผิวจนเห็นเนื้อตัววับแวม แล้วตัดสินใจ “ถอดเสื้อครับเอ็ม อย่าให้กรดซึมผ่านเสื้อไปโดนผิว” ขนาดว่าเจอสถานการณ์ฉุกเฉินมาแล้วมากมาย แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ศิราทำอะไรไม่ถูกขนาดนี้มาก่อนเลย เห็นอันดามันยังยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก ชายหนุ่มจึงปรี่เข้าไปกระชากกระดุมดึงเสื้อเชิ้ตออก เหลือเพียงซับในเนื้อบางคล้ายเสื้อกล้ามที่เธอสวมไว้ด้านในเท่านั้น ดวงตาคมกวาดหาก๊อกน้ำ แล้วคว้าต้นแขนหญิงสาว ลากเธอไปไขก๊อกให้น้ำผ่านแขนส่วนที่โดนกรดเพื่อชะสารเคมีออกให้ได้มากที่สุด ต้นแขนบอบบางที่เขากุมไว้แข็งขึงราวท่อนศิลา ทั้งยังขนลุกจนเขาสัมผัสได้ ศิราจึงได้สติหันกลับไปมองหน้าหญิงสาว แล้วก็ต้องขบกรามแน่นด้วยความโกรธกับคนที่มันทำอย่างนี้กับเธอ เพราะบัดนี้ใบหน้าของอันดามันเผือดขาวแทบไม่เหลือสีเลือด ดวงตาเบิกกว้างคล้ายคนมีอาการช็อกอ่อนๆ ริมฝีปากที่เจ้าตัวพยายามเม้มเข้าด้วยกันสั่นระริก ขณะไหล่ไหวสะท้านเหมือนลูกนกเปียกน้ำจนหนาวสั่น หลังปล่อยให้น้ำผ่านนานกว่า ๕ นาที ตามวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นของผู้ที่ถูกกรดแล้ว ศิราจึงถอดเสื้อสูทของตนคลุมบ่าให้หญิงสาว ประคองเธอกลับมาที่รถ พึมพำบอกลอยๆ “เราต้องไปโรงพยาบาล” แต่แล้วเมื่อเห็นเสื้อเชิ้ตของอันดามันที่ถูกโยนทิ้งไว้ตรงจุดเกิดเหตุ ชายหนุ่มก็เกิดเอะใจ เขาหยิบเสื้อตรงที่ยังแห้งอยู่ขึ้นมา ทำจมูกฟุดฟิด พลิกหารอยชื้นเพื่อตรวจคราบไหม้จากการถูกกรดกัดกร่อนที่อาจเกิดขึ้น ทว่าทุกสิ่ง...เป็นปกติ เพื่อให้แน่ใจ ชายหนุ่มก้มลงใกล้ๆ ตัวอันดามันเพื่อสำรวจหากลิ่นฉุนรุนแรงของกรด แต่ฆานประสาทของเขากลับได้สัมผัสแต่กลิ่นหอมระรวยจากเนื้อตัวของเธอเท่านั้น ศิราขมวดคิ้ว พึมพำเสียงแผ่วบอกชัดว่าเบาใจ “ไม่ใช่กรด...” กิริยาของเขาทำให้อันดามันค่อยได้สติ หญิงสาวยกมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นช้าๆ และเพ่งมองเนิ่นนานเพื่อให้แน่ใจว่ามันยังเป็นปกติดีอยู่ จากนั้นจึงเลื่อนสายตามาสบตาศิรา ดวงตาเต็มไปด้วยแววหวาดกลัว ริมฝีปากบางขบกันแน่น กลั้นอาการสะอื้น ท้ายที่สุดไหล่บอบบางก็ไหวอย่างแรง ขณะร่างเพรียวทรุดลงไปกองกับพื้นก่อนที่คนข้างๆจะคว้าไว้ได้ทัน ศิราผวาเข้าไปสวมกอดร่างที่สั่นระริกนั้นไว้ มือคร้ามแดดลูบหลังเธอเบาๆ พร้อมกับปลอบ “ใจเย็นๆ คุณเอ็ม ไม่ใช่น้ำกรด แค่น้ำเปล่าเท่านั้น หายใจเข้าลึกๆ ไม่มีอะไรแล้ว” ชายหนุ่มกอดกระชับร่างบางไว้ในอ้อมแขน เพิ่งรู้ตัวตอนนี้เองว่าเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้เขากลัวมากแค่ไหน เมื่อระลึกได้ว่าหากนี่มิใช่แค่การขู่ แต่เป็นการดักสาดน้ำกรดจริงๆ ผู้หญิงที่อยู่กับเขาตรงนี้คงจะไม่ได้มีเพียงแค่อาการอกสั่นขวัญแขวนเท่านั้น แต่อาจถูกทำร้ายร้ายแรงถึงชีวิตเลยก็ได้! ศิรากลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น การอุกอาจบุกก่อการถึงลานจอดรถของกระทรวงฯ เช่นนี้ หากให้คาดการณ์คงจะหนีไม่พ้นสาเหตุเรื่องความขัดแย้งทางธุรกิจเป็นแน่ เขานึกทบทวนย้อนหลัง ว่าโครงการที่อันดามันกำลังจะประมูลในกระทรวงฯ จะเกี่ยวโยงไปถึงใครได้บ้าง แล้วชื่อบุญธรรม นักเลงชื่อดังจากแดนอีสานที่มีเสียงร่ำลือกันว่าเป็นผู้กินรวบผลประโยชน์มหาศาลจากงานประมูลในกระทรวงฯ ทั้งหมดก็ผ่านเข้ามาในความคิด เห็นได้ชัดว่างานนี้บุญธรรมคงไม่ปล่อยให้อันดามันเข้ามาล้วงคองูเห่าได้ง่ายๆ แน่นอน! “คุณเอ็ม ลุกไหวไหม” อันดามันส่ายศีรษะ ไม่ตอบอะไร แต่มือสองข้างยึดชายเสื้อของศิราไว้แน่น ดูท่าว่าเธอคงจะเสียขวัญอย่างหนัก และคงกลัวคนร้ายจะย้อนกลับมาอีกกระมัง สภาพของหญิงสาวทำให้สัญชาตญาณผู้ปกป้องลุกโพลงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ศิราเก็บเส้นผมที่เปียกแนบหน้าผากเธอให้พ้นใบหน้าเบามือ เขาคอยจนไหล่ของผู้ที่เกือบจะเป็น ‘เหยื่อ’ สาดน้ำกรดลดอาการไหวสะท้าน แล้วจึงประคองอันดามันลุกขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่าเธอแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงยืน ยังหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด “คุณเอ็ม...ไหวไหม พูดกับผมสักคำสิ คุณเงียบไปอย่างนี้ ผมไม่สบายใจเลยนะ” เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวกัดฟันพยักหน้าแรงๆ ศิราทึ่งกับความเข้มแข็งของเธอ ทั้งที่เจอเรื่องสาหัสเช่นนี้ แต่อันดามันกลับยังคงข่มกิริยาได้อย่างดีเยี่ยม ขนาดเขาเป็นผู้ชายอกสามศอกยังอดอกสั่นขวัญแขวนไม่ได้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับฝืนดำรงตนไว้อย่างมั่นคง กระทั่งน้ำตายังไม่ยอมให้เขาได้เห็นสักหยด! นี่เธอใจแข็ง หรือว่าเป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึกกันแน่? ชายหนุ่มเอื้อมแตะบ่าทั้งสองข้างแล้วบีบเบาๆ แทนการให้กำลังใจ เขาประคองเธอเดินมาแวะเก็บกระเป๋าสะพายและโทรศัพท์ที่หล่นอยู่บนพื้นมาถือไว้ แล้วเปิดประตูรถ ดันบ่าอันดามันให้เข้าไปนั่งพักภายใน “ผมจะโทร.แจ้งเรื่องนี้กับพ่อก่อน คุณเอ็มหายใจเข้าลึกๆ ไม่ต้องกลัวนะ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้แล้ว” พูดจบเขาทำท่าจะผละไปใช้โทรศัพท์เพื่อไม่ให้เสียงรบกวนหญิงสาว แต่ก็ช้ากว่าอันดามันที่เอื้อมมาคว้ามือเขาไปยึดไว้ดังเดิม “คุณคุยตรงนี้ได้ไหมคะ อย่าทิ้งเอ็มอยู่อย่างนี้คนเดียว เอ็มกลัว” ในที่สุดเธอก็หาเสียงของตนเองพบ ศิรายิ้มบางๆ อุทิศมือข้างหนึ่งไว้ให้เธอยึดเพื่อให้เป็นหลักประกันทางใจแต่โดยดี มือใหญ่บีบมือน้อยเบาๆ ถ่ายทอดกำลังใจและความอบอุ่นให้แก่กัน พร้อมกันนั้นชายหนุ่มก็ดึงโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกไปยังเลขหมายส่วนตัวของบิดา รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นให้รัฐมนตรีคีรีทราบอย่างย่นย่อ ไม่นาน...เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองนาย พร้อมนายตำรวจประจำกระทรวงก็เข้ามาสมทบ สองหนุ่มสาวได้รับการคุ้มกันกลับเข้าไปในกระทรวงฯ ขณะเจ้าหน้าที่ตำรวจจากสถานีเดินทางมายังที่เกิดเหตุเพื่อเก็บหลักฐาน “ขอเอ็มใช้ห้องน้ำสักครู่ได้ไหมคะ” หญิงสาวกระตุกแขนเสื้อเขาเมื่อกลับเข้ามาในอาคารอีกครั้ง “คุณเอ็มอยู่คนเดียวได้แน่นะ” อันดามันพยักหน้ามั่นคงขึ้น “เอ็มโอเคแล้วค่ะ” นั่นเป็นแค่คำพูดที่เธอเฝ้าย้ำกับตัวเองอยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่เกิดเหตุ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เพียงเข้ามาอยู่ในห้องน้ำของกระทรวงฯ ตามลำพัง หญิงสาวก็ทรุดลงคุกเข่าบนพื้นอย่างหมดแรง และหากไม่ยึดเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเอาไว้ ก็คงจะร่วงลงไปกองกับพื้นแล้ว ความเข้มแข็งที่ปั้นแต่งไว้ลวงตาผู้อื่นปลิวสลายหายไปราวกับภัสมธุลี ความหวาดกลัวที่เฝ้ากดเก็บไว้พลุ่งขึ้นจนหญิงสาวเนื้อตัวสะท้านอีกครั้ง อันดามันเห็นแววตาหวั่นไหวที่สะท้อนจากกระจกตรงหน้า แล้วน้ำตาที่กลั้นไว้เนิ่นนานก็พร่างพรูลงมาดุจทำนบแตก ดวงหน้าที่ยังคงซีดเผือดซบลงบนท่อนแขนทั้งสองที่พาดอยู่ตรงขอบเคาน์เตอร์กระเบื้องเย็นเยียบ แต่กระนั้นก็ยังไม่หนาวเยือกเท่าอุณหภูมิในหัวใจเธอ! คีรี! นี่ต้องเป็นฝีมือคนของเขาแน่ๆ ผู้ชายคนนั้นเริ่มลงมืออีกครั้งแล้ว! เธอไม่มีเวลาให้โอ้เอ้หรือลังเลใจอีกต่อไป ถ้าขืนมัวแต่รอ เธออาจไม่มีโอกาสให้แก้ตัวอีกเลยก็เป็นได้! หญิงสาวนิ่งอยู่ในอิริยาบถนั้นนานเท่าไรก็ไม่ทราบ มารู้ตัวอีกทีก็เป็นตอนที่มือแข็งแกร่งวางลงบนหัวไหล่พร้อมกับบีบเบาๆ แทนการปลอบโยน อันดามันเงยหน้าขึ้น ฝืนขืนอาการสะอื้นไว้สุดความสามารถจนตัวไหวโยน แล้วเจ้าของมือคร้ามนั้นก็ทรุดตัวลงข้างๆ ตวัดเอวคว้าตัวเธอเข้าไปกอดไว้ “ร้องไห้ออกมาเถอะคุณเอ็ม ไม่ต้องฝืนทำเป็นเข้มแข็งหรอก ร้องออกมาให้หมด ที่นี่มีแต่ผมคนเดียว” ศิราเอ่ยแค่นั้น พลางตบหลังคนในอ้อมแขนเบาๆ อย่างอ่อนโยน ผู้หญิงมั่นใจกลั้นสะอื้น จนเมื่อถึงขีดสุดของความอดทน เธอจึงปล่อยโฮออกมาอย่างหมดมาด นั่น...นับเป็นครั้งแรกที่อันดามันยอมให้คนเห็นอื่นเธอร้องไห้! และถ้าหญิงสาวรู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้จะมิได้เกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว บางที...เธออาจเปลี่ยนแปลงปฏิกิริยาที่มีในวันนี้ก็เป็นได้ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:18:40

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนค่ะ ติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ # คุยกันหลังโพสต์ # คุณรพิชา : ใช่เลยค่ะ ถ้าเข้าใจถูกกันหมด เรื่องจบเลย ฮ่าๆๆ เมณี่ไม่มีอะไรเขียนกันพอดี! คุณ Satohara Miki : ขอบคุณค่ะ ทั้งที่ตามอ่านและแวะมาทักทายกันบ้างนานๆ ครั้ง จริงๆ เมณี่แค่กลัวเหงาน่ะค่ะ ว่าเอ...กระทู้เราจะร้างไหมหนอ :) เลยอยากชวนเพื่อนๆ คุยด้วย อ่านเงียบๆ บางทีใจเสียค่ะ ว่าเอ...สงสัยเพื่อนๆ เลิกติดตามกันไปแล้วหรือเปล่า :P เรื่องนี้เบื้องต้นเขียนไว้ ๔๕ ตอนค่ะ ไม่แน่ใจว่าตอนตีพิมพ์อาจจะทอนให้เหลือจำนวนตอนน้อยลงหรือเปล่า แต่ที่มาลงให้อ่านตรงนี้ จะลงฉบับเต็มให้อ่านก่อนค่ะ ชวน รบกวน และอ้อนวอนตรงนี้เลยนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกัน อ่านกันไปจนจบนะค้า...พลีสสสสส ^^ คุณปันฝัน : มีหลายคนเดาว่าผู้ที่จ้างนักสืบ อาจจะเป็นทั้งแม่ปั๋วลูกสะใภ้แท็กทีมกันเลยก็ได้น้า... :) ว้าวๆๆ เห็นมีตอบกระทู้ในตอนที่ ๑๓ บ่นว่าตอนนั้นสั้นด้วย T_T เมณี่ตัดตอนบ่อยไปหรือเปล่าเนี่ย เพราะ ๑๔ ก็สั้นเหมือนกัน เอ...ชัวเสียเซ้วแฮะ -_-'a ขอบคุณคุณ รพิชา คุณ Satohara Miki และคุณ Sudawo สำหรับกิ๊ฟท์ค่ะ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 2 เม.ย. 55 18:38:24

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านตามติด อืมมมเขาจะกอดกันอีกนานป่าวอยากรู้ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 10:46:51

ความคิดเห็นที่ 5 มาเร็วทันใจครับ หญิงแกร่ง และ(คิดว่าตัวเอง)เก่งอย่างนี้ หายากไหมครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 11:21:52

ความคิดเห็นที่ 6 คู่กรณีนี่ข้างไหนเนี่ยเดาไม่ออกเลย...แต่เดาว่าคู่โน้นนนนไม่ได้หย่า ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 19:07:26

ความคิดเห็นที่ 7 ได้อ่านรวด 2 ทู้ ยังรู้สึกว่าสั้นเลย คนว่าจ้างนักสือบกับสาดน้ำอาจจะคนละคนกันก็ได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 21:06:42

ความคิดเห็นที่ 8 ใครจ้างมาสาดล่ะเนี่ย เดาว่าฤทัย เพราะแม่บุรัณน่าจะใช้ของจริง เหอๆๆ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 22:57:49

ความคิดเห็นที่ 9 ให้ลุ้นทุกตอนเลย. ตามอ่านเหมือนเดิมจ้า จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 16:22:24

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ ๑๖ บอดี้การ์ดจำเป็น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11923626/W11923626.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 18:30:20