ความคิดเห็นที่ 1 +++++++++++++++++ เสียงเคาะประตูก๊อก ๆ จากทางด้านนอกดังก้องในห้อง หญิงสาวผมสั้นประกายแดงผิวขาวผุดผาดในชุดนอนผ้าซาตินสีชมพูอ่อนเพรียงเข่าสะบัดแข้งขาบิดตัวไล่ความขี้เกียจจนเครื่องนอนบนเตียงขนาดหกฟุตยุ่งเหยิง จากนั้นจึงชันตัวลุกขึ้น เดินสีหูสีตางัวเงียไปหมุนลูกบิด “อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะ คุณจะลงไปทานหรือให้ตั้งในห้องดีคะ?” หญิงรับใช้วัยกลางคนยิ้มกว้างฟันซี่ใหญ่ขาวจั๊วะตัดกับผิวเข้ม “ไม่เอาล่ะ ไม่หิว...” ณิตาตอบด้วยหาวด้วย วันนี้เธอต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษแถมยังมีอาการเมาตกค้างจากเมื่อคืนท้องจึงไม่อยากรับอาหาร ทว่าแม่บ้านดีเด่นไม่ยอมถอยร่นง่าย ๆ “ดิฉันลุกมาเคี่ยวข้าวต้มตั้งแต่ไก่โห่เลยนะคะ ปนข้าวเหนียวลงไปหน่อย ๆ แล้วก็เติมเกลือนิดนึงอย่างที่คุณชอบ ทำไข่ตุ๋นใส่แฮมกับยำผักกาดดองสามรสไว้ด้วยค่ะ ตอนเช้ารับอะไรอุ่น ๆ คล่องคอสักหน่อยจะได้ตาแจ้งมีแรงนะคะ” คุณหนูครางฮื่อในลำคอตอบรับหญิงร่างผอมเกร็งตรงหน้าอย่างจนแต้ม “ตั้งในห้องก็แล้วกัน ฉันขออาบน้ำเดี๋ยว...” ร่างระหงเดินสะโหลสะเหลคว้าผ้าขนหนูพาดคอแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ราวยี่สิบนาทีเศษดีไซน์เนอร์สาวก็ออกมาในชุดคลุมสีน้ำตาลเข้ม ผ้าขนหนูสีครีมคลุมซับผมซึ่งชุ่มน้ำ ฤดียืนประสานมือไว้ตรงด้านหน้าฉีกยิ้มแป้นอยู่ข้าง ๆ โต๊ะอ่านหนังสือเล็ก ๆ ที่แปรสภาพเป็นโต๊ะรับประทานอาหารเช้าสุดเก๋ไก๋ชั่วคราว ข้าวต้มขาวพร้อมกับสองอย่างจัดใส่ถ้วยสวยงามเข้าชุด น้ำส้มคั้นสดในแก้วใสทรงสูงเพิ่มมาเป็นของแถม ดอกแฟนไอริสสีเหลืองงามชูช่อในแจกันทรงกาน้ำใบย่อมแต้มแต่งสีสันให้กับโต๊ะทรงกลมสีขาวด้าน “ตอนค่อนแจ้งดิฉันไปตลาด ได้ผักแปลก ๆ กับของป่ามาหลายอย่างเชียวค่ะ ทั้งเนื้อหมูป่าเอย ผักกูดเอย ได้ยอดผักหวาน แล้วก็ยังโชคดีได้เห็ดเผาะต้นฤดูมาด้วยล่ะค่ะ...น่ากิ๊นน่ากิน ตอนเย็นดิฉันจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้คุณทาน รับรองว่าหาทานที่ไหนไม่ได้แน่ค่ะ เสร็จธุระแล้วคุณรีบกลับนะคะ...” ขณะหญิงรับใช้คนสนิทจาระไนเรื่องอาหารการกินอย่างออกรสปณิตาก็ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้สีหน้าไม่สู้ดีนัก อาการปวดท้องที่นาน ๆ เธอจะเป็นสักครั้ง มาพักหลังนี้อาการปวดเริ่มมาเยือนถี่หนำซ้ำยังทวีความรุนแรงมากขึ้นอีกด้วย “ขอยาแก้ปวดท้องหน่อยสิ ปวดท้องจัง!” เธอออกปากหน้านิ่ว มือข้างหนึ่งกุมท้องแน่น คนที่ยิ้มแป้นแล้นตกใจจนหน้าซีดเจื่อน ซักถามอาการคนป่วยยกใหญ่ “คุณหนูปวดท้องแบบไหนคะ?! ปวดประจำเดือน ปวดแสบ ปวดบิด ปวดจี๊ด ๆ ปวดมวน หรือปวดหน่วง ๆ คะ?” คุณหนูคนสวยถึงกับร้องโอย โบกมือไล่ ทั้งรักทั้งชังในความจุกจิกจู้จี้อันเป็นเอกลักษณ์ของแม่บ้านคนดี “ยาอะไรก็รีบ ๆ เอามาเถอะ ฟังฤดีถามฉันชักจะปวดหัวตุบ ๆ ขึ้นมาด้วยแล้วสิเนี่ย!” หญิงผอมเกร็งเผ่นแผล็วออกประตูไปโดยเร็ว ส่วนคนปวดท้องแข็งใจตักข้าวต้มคำเล็กเข้าปากตามด้วยน้ำส้มคั้นเพื่อรองท้อง ตั้งตัวเป็นหมอ...เดาเอาเองว่าเพราะทานอาหารไม่เป็นเวล่ำเวลาเลยโดนโรคกระเพาะเล่นงาน ฤดีแล่นกลับมาพร้อมกับขวดยาธาตุน้ำขาวและจอกใบเล็ก นางเขย่าขวดก่อนรินยาส่งให้เจ้านายสาวพลางถามอย่างห่วงใย “แวะไปหาหมอที่โรงพยาบาลก่อนดีไหมคะ?” คุณหนูส่ายหน้าดิก “ไม่เป็นไรหรอก กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย...” ยกจอกยาดื่มจนหมดแล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนเสื้อสูทให้เจ้าของ “ไม่ต้องห่วงนะฤดี ยังไงที่ที่ฉันต้องไปเช้านี้ก็ได้เจอหมอเหมือนกันน่ะแหละ!” คนปวดท้องมิวายทะเล้นพูดทีเล่นทีจริง ยักคิ้วแผล็บให้ฤดีที่ยืนหน้ามุ่ยเพราะกังวลเหลือใจ “คุณนี่ละก็น้า...เรื่องเจ็บเรื่องไข้ยังทำเป็นเล่น ดิฉันไม่สนุกด้วยนะคะ!” คนช่างจุกจิกบ่นอุบเสียงเขียว “อ้าว! ก็เจอหมอจริง ๆ นี่ ฉันต้องเอาเสื้อคืนให้หมอเอ็กซ์...เมื่อคืนลงรถเขาแล้วก็รีบเข้าบ้าน เพิ่งนึกได้เมื่อตะกี้” ฤดีได้ยินแล้วตาเหลือกตื่นใจ ร้องเสียงหลง “ฮ้า? ผู้ชายหล่อ ๆ คนเมื่อคืนเป็นคุณหมอหรือคะ?! เห็นมาดแล้วดิฉันหลงคิดว่าเป็นนายแบบโฆษณาเสียอีก! หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นในทีวีชอบกล...” คราวนี้คนที่เดินตัวปลิวกระบึงกระบอนเข้าบ้านไม่สนใครเป็นฝ่ายแปลกใจ “ฤดีเห็นหมอเอ็กซ์ด้วยเหรอ? ตอนไหน?” “พอคุณเดินเข้าบ้านเขาก็ตามมา ดิฉันนี่แหละเปิดประตูให้ เห็นเข้ามาคุยกับคุณท่านตั้งนานแน่ะค่ะ” “คุยอะไรกันนะ?” “ไม่รู้สิคะ ดิฉันยืนอยู่ไกลฟังไม่ถนัด” “ช่างเถอะ...” ปณิตาไม่ได้คิดติดใจอะไรนัก จะมีที่อยากรู้ก็แค่เรื่องเดียวเท่านั้น “นี่ฤดี...คุณพ่อตื่นรึยัง?” “ตื่นแล้วค่ะ ตอนดิฉันลงไปหยิบยาคุณท่านกำลังทานข้าวอยู่” “ท่านถามถึงฉันบ้างมั้ย? ไม่สงสัยเลยเหรอ...ตอนฤดีหยิบยาขึ้นมาน่ะ?” ดีไซน์เนอร์สาวเงี่ยหูรอฟังคำตอบด้วยใจรัวระทึก หวังว่าบิดาจะไม่มึนตึงเฉยชาใส่เธอนานนัก หญิงผิวเข้มมุ่นคิ้วคิดทวนเหตุการณ์ก่อนตอบนายสาวหนักแน่น “ไม่นี่คะ คุณท่านเรียกหาหนังสือพิมพ์กับขอน้ำผึ้งมาเติมกาแฟ...จากนั้นก็ไม่ว่าอะไรต่อ” “ไม่บ่นด้วยเหรอ?” คุณหนูถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ ทว่าฤดียังคงยืนกรานคำปฏิเสธ “สักคำก็ไม่มีบ่นเลยค่ะ!” ผู้ที่มักจะถูกถามถึงหรือไม่ก็บ่นอู้ลับหลังอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันยิ้มแกน ชาวาบไปทั้งตัว...ว่างโหวงในอก รู้สึกตัวว่าหมดสิ้นความสำคัญในสายตาบิดาเสียแล้ว ความเจ็บปวดที่ช่วงท้องนับเป็นเรื่องเล็กกะจิริดไปในทันที การตื่นนอนแต่เช้าตรู่ไม่ได้เป็นปัญหายุ่งยากสำหรับคนหน้าหล่อผิวใสเหมือนนายแบบโฆษณาสักนิดเลย หากแต่ว่ารอยช้ำบวมขนาดเท่าเหรียญสิบบาทที่ประทับกลางหน้าผากนี่สิที่สร้างความขุ่นข้องหมองใจให้เมโทรเซ็กช่วลกายตัวพ่อ อธิวัฒน์เป็นคนผิวขาวกระจ่างซ้ำยังเนียนละเอียดแบบที่ผู้หญิงบางคนต้องอาย รอยแดงช้ำไม่ใหญ่ไม่โตจึงแลดูมโหฬารและเตะตาน่าเกลียดเสียเหลือเกิน หนุ่มเนี้ยบลงมือทั้งหวี ปัด ป้าย ขยำขยี้ทรงผมสำหรับวันใหม่อยู่นานก็ยังไม่มีทีท่าจะพอใจ แต่อย่างไรเสียรอยโนก็ไม่เอื้ออำนวยให้เขาทำทรงโปรดเปิดหน้าผากโชว์โหงวเฮ้งได้ หมอหนุ่มจึงต้องทำใจยอมรับสภาพผมปัดเป๋ปรกหน้าผากแบบบอยแบนด์เกาหลีซึ่งทำให้เขาดูอ่อนวัยกว่าอายุจริงไปหลายปีแต่โดยดี... “โอ้โห! คุณเอ็กซ์ครับ กระชากวัยมากเลยครับ!” ดูเถอะ...ขนาดคนรถยังแซว! อธิวัฒน์นึกกรุ่น ๆ อยู่ในใจ หน้าที่การงานเช่นเขาภาพลักษณ์ภูมิฐานน่าเชื่อถือนับว่าสำคัญยิ่ง หรือเขาจะหาแว่นเลนส์ใสมาใส่เพิ่มอายุดีนะ... “คุณเอ็กซ์ไม่ลองหาแว่นใส ๆ กรอบใหญ่ ๆ มาใส่ละครับ รับรองเท่ระเบิดระเบ้อ ผมเห็นเด็กสมัยนี้ฮิตใส่กันจัง จะว่าไปก็เหมาะกับผมทรงใหม่ของคุณเอ็กซ์ดีนะครับ แบ๊ว ๆ ดี” ชายชุดซาฟารีกลีบโง้งเสนอความเห็นซึ่งชนโครมเข้ากับความคิดของนายน้อยพอดี แต่ผลที่ได้แตกกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง “เออ...ใส่แว่นคงยิ่งแล้วใหญ่!” ผู้บริหารหนุ่มรำพึงขุ่นขวางในลำคอขณะเดินไปที่รถเบนซ์ทะเบียน รอ 7777 อายุงานย่างเข้าขวบปีที่สามซึ่งจะใช้ขัดตาทัพระหว่างลูกรักเขาเข้าอู่เปลี่ยนไต คนรถหัวล้านเลี่ยนอยู่ห่างเห็นแต่เพียงปากเจ้านายขยับมุบมิบก็หลงคิดไปว่านายน้อยเห็นชอบในไอเดียอันประเสริฐเลิศหล้าของตน แกจึงยิ้มย่องเสียแก้มแทบปริ ครั้นเจ้านายก้าวเข้านั่งประจำที่ที่เบาะหลังดิบดีหัวใจหนุ่มใหญ่ก็ยิ่งพองโตเต้นจังหวะกระดี๊กระด๊าด้วยนึกถึงบรรดาสาว ๆ ขาวสวยที่อธิรเวช...หารู้ไม่ว่าจุดหมายปลายทางที่แท้จริงของเจ้านายในวันนี้นั้นอยู่หนใด! รถสีบรอนซ์คันโก้แล่นฉิวไปตามเส้นทางที่คุ้นเคย อธิวัฒน์หยิบเอาไอแพดมาเปิดดูข่าวสารบ้านเมืองระหว่างช่วงเวลาการเดินทางอันน่าหน่าย กระทั่งรถชะลอตัวเพื่อรอสัญญาณไฟเขียวตรงสี่แยกไฟแดงใหญ่ หมอหนุ่มวางตาจากหน้าจอที่จดจ้องอยู่ เอ่ยขรึม ๆ กับคนรถประจำตัว “เลี้ยวซ้ายนะ” ชายชุดซาฟารีเหลือบเห็นแววตาขึงขังของผู้เป็นนายจากกระจกมองหลังแล้วต้องเก็บกลืนคำถามซอกแซกไว้ บังคับรถไปตามคำสั่งที่เนวิเกเตอร์มาดเนี้ยบบอกมาเป็นระยะ “อีกสองร้อยเมตรเลี้ยวขวา...” คำสั่งสุดท้ายนี้เองทำเอาชายหัวล้านตาเหลือกโปน “คุณเอ็กซ์ครับ! นั่น...โรงพักนะครับ!” “ก็โรงพักน่ะสิ เห็นเป็นอะไร?” นายน้อยบ่นเบา ๆ พลางเก็บแทบเล็ตคอมพิวเตอร์เครื่องเล็กใส่กระเป๋าหนังแล้วเทินไว้บนกระเป๋าเอกสารใบเขื่องข้างตัว เบนซ์คันงามเคลื่อนเข้าไปหาที่จอดในอาณาบริเวณสถานีตำรวจอย่างเก้กัง นายฉลาดเก็บกลืนความสงสัยไว้จนล้นอก ยิ่งเห็นนายน้อยกระวีกระวาดลงจากรถแบบมีธุระเร่งร้อนด้วยแล้วเขาก็ยิ่งกระวนกระวายทนไม่ไหว นายหญิงมักจะสืบข่าวคราวลูกชายจากคนใกล้ตัวอย่างเขาอยู่ด้วย หากมีเรื่องอะไรผิดปกติเกี่ยวกับคุณเอ็กซ์แล้วเขาไม่รู้ล่ะก็ต้องโดนตำหนิใหญ่โตแน่ “กินข้าวหรือยัง?” หมอหนุ่มเอ่ยถามจังหวะเดียวกับที่คนรถจะถามถึงธุระปะปังในสถานที่อโคจรเช่นนี้ “เรียบร้อยแล้วครับ เอ่อ แล้วนี่คุณเอ็กซ์จะ...” หนนี้สายสืบถูกอุดปากด้วยธนบัตรใบละห้าร้อยที่ยื่นให้ตรงหน้า “งั้นก็เอาไปหากาแฟกิน แล้วกลับมารอผมที่รถ...มีอะไรสงสัยอีกมั้ย?” เจ้านายทิ้งคำถามแบบไม่ต้องการคำตอบ ถ้าขืนสงสัยก็คงไม่ฉลาด...คนขับรถยิ้มหวานตาเยิ้ม ไหว้ขอบคุณก่อนจะรับค่าน้ำชากาแฟมาด้วยความไวระดับงูฉกเพราะหากชักช้าเจ้านายรูปหล่ออาจเปลี่ยนใจ ร่างสูงสง่าในชุดสูทสีเข้มเสริมราศีเดินลิ่วเข้าไปในโรงพักเพื่อรายงานตัวก่อนจะไปยังศาลแขวง ผู้ต้องหาคดีเมาแล้วขับราวห้าหกคนที่ไม่ได้ประกันตัวทยอยออกจากห้องขังด้วยอาการสะลึมสะลือ อธิวัฒน์ก้มก้มหน้าก้มตาสนใจแต่ธุระของตนเองกระนั้นก็ยังมีคนรู้จักแล่นมาตบไหล่ทักทายดังบึ้ก “ไงไอ้จงอาง! นี่ข้าว่าจะโทรไปตามเอ็งพอดี” ลองทักด้วยชื่อเฉพาะเจาะจงแบบนี้ ไม่ต้องหันไปดูก็รู้ว่าใคร “ถ้าไม่รู้จักกัน คงคิดว่าเป็นตำรวจนอกเครื่องแบบ...มาซะเช้าเชียว” น้องชายประชด ยกมือรีดไหล่ข้างที่โดนตบห่วงสูทตัวสวยจะยับเสียทรง “หนอนตัวเป้งย่อมเสร็จนกตัวที่ตื่นเช้าจ้ะ!” ชายร่างใหญ่คล้ายหมีทำสำบัดสำนวน กระดกขาแว่นตาดำทรงกลมขึ้น ๆ ลง ๆ น่าขบขันทว่าไม่มีใครขำด้วยกระทั่งน้องชาย “เจอหนอนกี่ตัวแล้วล่ะ?” อธิวัฒน์ตีหน้าตาย เขาหมายความถึงหนอนที่เป็นหนอนจริง ๆ หากแต่ว่าหนอนของผู้กำกับกลับกลายเป็นอย่างอื่นไปเสีย “แพคคู่ดูโอเลยแหละจ้ะ!” มิตรตอบเสียงแผ่วคล้ายกระซิบ ยิ้มมุมปากดูชั่วร้าย ยกนิ้วโป้งชี้ไปทางด้านหลังซึ่งชายหนุ่มกับหญิงสาวยืนสนทนากันอยู่ “ตอนนี้หนอนยังเล่นตัวไม่ยอมให้นกกระเดือกลงคอหอย แต่คิดว่าอีกไม่นานหรอก...ที่สำคัญคือต้องงาบหนอนตัวเมียให้ได้ก่อน จากนั้นหนอนตัวผู้ก็จะติดกับ...เสร็จเรา!” อธิวัฒน์ทอดสายตาไปที่หญิงสาวสวยเปรี้ยวปราดเปรียวในชุดกระโปรงสีส้มอิฐทับด้วยเบลเซอร์ชีฟองสีน้ำตาลพิมพ์ลายลวดหนามผูกเกลียวตามแนวยาว ก่อนหน้านี้เธอมีตำแหน่งเป็นถึงนางเอกเพียงชั่วข้ามคืนก็โดนผู้กำกับปลดไปเป็นหนอนเสียแล้วสิ...นึกแล้วน่าสงสารชอบกล ส่วนชายหนุ่มร่างผอมสูงผมยาวประบ่ารวบตึงไว้ตรงท้ายทอยคนที่ดีไซน์เนอร์สาวโอภาปราศรัยด้วยนั้นเขาว่าเปรียบมันเป็นหนอนยังดีเกินไปด้วยซ้ำ “แถวบ้านผมมีต้นกล้วยออกปลีเหมือนพญานาคด้วยนะครับ ศักดิ์สิทธิ์มาก แต่ว่าน่าเสียดาย...” เจ้าของรถกระบะซอมซ่อโม้เรื่องเหลือเชื่อให้สาวผมแดงฟังแล้วก็แกล้งหยุดเสียกลางคันเรียกร้องความสนใจ พอปณิตาหลวมตัวหลุดปากถามนั่นแหละนับว่าเข้าทางมันทีเดียว “ขูดขอเลขได้แค่สามตัวเองน่ะครับ คือตอนนี้ผมอยากได้เลขสักสิบตัว...ไม่รู้ว่าจะขอกับพี่ได้มั้ย?” อธิวัฒน์เห็นปณิตาหัวเราะขำกับมุกหน้าด้านขอเบอร์โทรศัพท์ของหนุ่มรุ่นน้องแต่ไม่เต็มเหนี่ยวนัก ดวงหน้าเธอมีรอยหม่นเศร้าจารึกอยู่ และอาจเพราะเขาจับจ้องเธอนานเกินไปหรือสายตาของเขาไประคายผิวนวลเข้า หญิงสาวหันหน้าขวับมาทางเขา...ประสานสายตาแล้วเผยรอยยิ้มกว้าง “หมอคะ” ณิตาโบกมือไหว ๆ แทนการเชื้อเชิญ ชายหนุ่มคนที่หมายมั่นจะได้เลขสิบตัวถูกขัดจังหวะก็หน้าหงิกเง้าบอกบุญไม่รับ หมอเอ็กซ์รายงานตัวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าไปสมทบ ปณิตาซึ่งยืนคั่นกลางระหว่างสองหนุ่มต่างสไตล์...คนหนึ่งสวมสูทดำใหม่กริบจากห้องเสื้อชื่อดังราคาแพงหูอื้อส่วนอีกคนที่อายุน้อยกว่าแต่งกายเรียบง่ายธรรมดาเสื้อยืดสีพื้นกลางเก่ากลางใหม่กับกางเกงขาเดฟเอวต่ำฟิตเปรี๊ยะ เธอจึงต้องรับหน้าที่โซ่ข้อกลางแนะนำทั้งคู่ให้ได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ “น้องฮาร์ทคะนี่หมอเอ็กซ์ค่ะ หมอเอ็กซ์คะนี่น้องฮาร์ท” ชายสองคนจับมือกระชับไมตรีอย่างสนิทแนบแน่นสังเกตได้จากเส้นเอ็นที่ปูดขึ้นมาจากมือของทั้งสอง “สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามวัยน่า! เปลี่ยนทรงผมยังไงก็ช่วยลดอายุไม่ได้หรอกนะลุง!” “ถึงฉันจะอยู่มาจนปูนนี้แต่ฉันก็ไม่เคยโชว์ขอบกางเกงในหราให้ใครอุจาดตาก็แล้วกัน...ไอ้หน้าหนู” สองหนุ่มใช้เสียงต่ำเหมือนคำรามขู่กันเสียมากกว่า คนตรงหน้าจะชื่อเรียงเสียงไรไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเมื่อต่างฝ่ายต่างก็มีสมญานามที่จำขึ้นใจกันไปแล้ว “อ้าว? รู้จักกันแล้วหรือคะ? ยังงี้ฉันก็หน้าแตกเลยสิ” โซ่ข้อกลางเห็นสองหนุ่มเหน็บแนมกันยาวเหยียดราวรู้จักมักจี่ก็หน้าเหวอ ทว่าคำตอบที่ได้กลับมาจากทั้งคู่ยิ่งทำให้เธอเหวอหนักกว่าเดิม “ไม่ครับ” หมอหนุ่มปฏิเสธนุ่มนวลรักษาน้ำใจส่วนคนที่อ่อนวัยกว่ากลับทะลุขึ้นกลางปล้อง “เมื่อคืนผมกับลุงเรามีประสบการณ์ทางด้านหลังกันนิดหน่อยครับพี่ แค่ครั้งเดียวแต่ทั้งชีวิตผมคงลืมไม่ลงเลยทีเดียวแหละ!” คนเล่าปั้นหน้าขึงขังทำให้คนฟังอย่างดีไซน์เนอร์ผมแดงตาโตตะลึง ส่วนชายสูทดำที่ถูกพาดพิงถึงทำหน้าเหมือนปลาสำลักน้ำ เกิดสภาวะขาดแคลนหัวข้อสนทนาอยู่ชั่วครู่ ปณิตาจับรอยพิรุธบนใบหน้าสองหนุ่ม กระแอมทีหนึ่งแล้วพุ่งคำถามเข้ากลางเป้าหมายกำจัดความเคลือบแคลง “ตกลงใครได้ใครเสียล่ะคะ?” ฮาร์ทยักไหล่ ทิ้งรอยยิ้มที่เกินกลั้นไว้ตรงมุมปาก “อืม...มันก็พูดยากครับพี่ เราทั้งสองคน ‘ได้’ ซ่อมรถ แถมยังต้อง ‘เสีย’ อารมณ์สุด ๆ กันทั้งคู่ ถือว่าเจ๊า ๆ กันไปแหละ” “ก็อย่างว่า วัวเคยขา ม้าเคยขี่...รถเคยเสยก้นกัน” ผู้มีส่วนได้ส่วนเสียเสริมความด้วยสีหน้าเรียบเฉยเป็นงานเป็นการ อธิวัฒน์ยืนยืดตัวตรงหลังตึงผึ่งผาย หน้าเชิดเล็กน้อย มือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงแสล็กดูโก้หรูยิ่งกว่าท่าโพสต์ของนายแบบห้องเสื้อชื่อดังต่างประเทศ ขณะที่หนุ่มกาฬสินธุ์เขม่นมองส่งเสียงจิ๊กจั๊กหมั่นไส้ในมาด ‘ไฮโซเหลือรับประทาน’ ของคู่กรณี ฮาร์ทรู้ ‘ตาลุงนี่’ จงใจวางมาดข่ม... ข้อสงสัยเรื่องประสบการณ์ทางบั้นท้ายชวนสงสัยของสองหนุ่มถูกไขจนกระจ่างแจ้ง ประเด็นใหม่ก็ถูกจุดขึ้นทันทีโดยหญิงสาวคนเดียวในวง “เสร็จธุระที่ศาลแล้วว่างกันมั้ยคะ?” ปณิตาเอ่ยถาม ยิ้มหวานตาเป็นประกายวิบวับ ครั้นชายรุ่นน้องตอบรับทันควัน หมอเอ็กซ์บอกว่าวันนี้ไม่มีธุระเร่งร้อนอะไร เธอก็รุกคืบขั้นต่อไปด้วยน้ำเสียงใสออดอ้อน ประสานมือไว้ตรงหน้า กะพริบตาปริบ ๆ เอ่ยคำถามที่สวนทางกับภาพพจน์น่ารักน่าใคร่ที่สร้างขึ้นอย่างสิ้นเชิง “ถ้าอย่างนั้น...พวกเราไปหาอะไรดื่มฉลองเลิกศาลกันนะ!” แน่นอนว่าหนุ่มหน้าแหลมที่แสดงอาการปลาบปลื้มพี่สาวอย่างออกนอกหน้ารับปากไปไหนไปกันหนักแน่น ส่วนคุณชายฟอร์มจัดอย่างอธิวัฒน์อ้ำอึ้ง เขายังเข็ดกับเหตุการณ์ระทึกเมื่อคืนไม่หาย ณิตาทอดตามองเพื่อนชายคนที่เธอรู้สึกอบอุ่นสบายใจยามได้อยู่ใกล้อย่างละห้อย เขยิบตัวเข้าไปใกล้จังหวะที่เขากำลังลังเล เธอเอื้อมแตะแขนและเขย่าเบา ๆ “ไปด้วยกันนะคะหมอ...ไหน ๆ ก็ว่างพร้อมกันแล้ว รับรองวันนี้ไม่กลับดึกหรอก...สัญญา คนขับรถก็มีนี่คะ ถือว่าเพื่อนขอร้อง นะ ๆ” หญิงสาวรบเร้าอย่างเด็กจะเอาของเล่น แต่สิ่งที่ทำให้อธิวัฒน์อดรนทนไม่ได้กลับเป็นดวงตากลมโตฉาบรอยหมองคู่นั้น แม้จะรู้ทันเกมว่าเธอแสร้งทำเป็นเศร้าเพื่อให้เขาใจอ่อนก็ตามที หมอเอ็กซ์ลอบถอนหายใจ รับคำอ้อมแอ้ม ชายสมบูรณ์พรักพร้อมด้วยรูปและทรัพย์เช่นเขาเคยเจอแต่มารยาหญิงซัดใส่หมายลวงให้หลงรักหัวปักหัวปำ แต่นี่อะไร...สาวสวยเปรี้ยวเข็ดฟันคนนี้หวังใช้มารยาล่อหลอกให้เขาหลงเหล้าเมาหัวราน้ำเสียนี่! เล่นเอาเสาเข็มความมั่นใจในตัวเองสั่นสะเทือนเหมือนเจอแผ่นดินไหวเจ็ดริกเตอร์เลยทีเดียว “อะไรจ๊ะ? จะยกโขยงไปไหนกันจำเลยที่รักทั้งหลาย” ผู้กำกับหุ่นใหญ่คล้ายหมีกริซลี่ย์เดินส่ายอาดมาร่วมวงหลังจากที่ไปสืบเสาะข่าวสารใหม่ ๆ จากสหายชุดกากีอยู่พักใหญ่ “พี่มิตรรู้แล้วคงเลิกตื๊อให้ไปเล่นรายการทีวีอะไรนั่นซักทีนะ...” คนผมยาวสำเนียงเหน่อกำมือหลวม ๆ ยกขึ้นจรดปาก “ออกจากห้องพิจารณาคดีแล้วพวกเราจะแวะไปดื่มต่อน่ะครับ” “ยังไม่เข็ดกันอีก? ไอ้พวกโดนจับแล้วไม่จำไม่มีการบันทึกลงในซีรีบรัมอ่อน ๆ นี่แหละพี่โปรดนัก!” มิตรหัวเราะเสียงแหลมเหมือนตัวร้ายในหนัง ลูบเคราหยิกยาวดำเมี่ยมของตนเล่นอย่างมันเขี้ยว ดวงตาเล็กหรี่ไม่ปรากฏแววระย่ออย่างที่พวกคอทองแดงแอบหวัง “เข้ากล้องน่ะพอไหวแต่ให้เลิกเหล้าตั้งสามเดือนเนี่ยถึงกับลงแดงตายเชียวนะคะ ไม่เอาด้วยเด็ดขาด!” เหยื่อสาวย่นหน้าตาหยี พูดทีเล่นทีจริง ยกมือขอผ่าน “พี่ยังไม่เคยเห็นใครตายเพราะเลิกเหล้าสักคนนะจ๊ะ...ถ้าเป็นน้องเลิกรักพี่อันนั้นก็ว่าไปอย่าง จะลงไปนอนดิ้นกระแด่ว ๆ ตายตรงนี้เลยคอยดูสิเอ้า!” ศัลยแพทย์พะอืดพะอมกับคารมพี่ชายเครางามเต็มกลั้น ถามตัดบทเสียงขรึม “ตกลงว่าจะไม่ไปด้วยใช่ไหม?” “ไปสิ! ถามได้! คืนนี้ไปไหนไปกัน!” ผู้กำกับตอบฉุน ครั้นสะบัดหน้าพรืดไปหาหญิงสาวร่างสะโอดสะองในชุดเดรสยาวคลุมเข่าทับด้วยเสื้อนอกลวดลายแปลกตามิตรก็พูดจากะลิ้มกะเหลี่ย “จะให้ตามไปจนถึงขอบเตียงพี่ก็ไหวนะจ๊ะ...” “ข้ามศพผมไปก่อนเหอะพี่มิตร!” ฮาร์ทประกาศตัวลงสังเวียนชิงนางอย่างชัดแจ้ง ด้านมิตรก็ทำฮึ่ม ๆ ใส่ แพทย์ข้างสนามจำต้องควบหน้าที่กรรมการส่งสัญญาณหมดยก ไม่เช่นนั้นอาจเลยเวลาเข้าห้องพิจารณาคดีที่ศาลแขวงได้ ....................... (เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^) จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 22:33:14

ความคิดเห็นที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11795235/W11795235.html คุณBangkokian : ขอบคุณที่ช่วยติงเรื่องคำผิดมานะคะ ไม่งั้นคนเขียนได้ขายหน้าตอนส่งต้นฉบับแน่ๆ เลยค่ะ ^^a คุณก๊อตตี้ : คุณก๊อตตี้ว่าฮาก็ใจชื้นค่ะ ไม่รู้ต่อไปหมีมิตรจะยังฮาอยู่มั้ย พอดีมิตจี้เป็นประเภท 'หมีหยอกไก่' น่ะค่ะ ^O^ (อาจจะมีฮาแบบเสื่อม ๆ อยู่เล็กน้อยถึงปานกลาง) ขอบคุณกีฟจากคุณสามปอยหลวงและคุณนวลน้ำผึ้งด้วยนะคะ... ...แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านด้วย เลิฟ ๆ มากมายค่า จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 22:50:55

ความคิดเห็นที่ 3 ความจริงแอบปลื้มณิตามาตั้งแต่เรื่องที่แล้วล่ะครับ 555  ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกันในเรื่องนี้อีก ดีใจที่ได้บังเอิญมาเจออีกครั้ง และจะรอติดตามอ่านเช่นเคยนะครับ ^_^ ป.ล.  เปลี่ยนชื่อเพราะแบบถือถือหมดอายุ เลยจำเป็นต้องสมัครแบบจริงจังน่ะครับ จากคุณ : Bad people เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 06:56:17

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ^ คุณคิมบ๊อกใช่มั้ยเอ่ย? ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งเช่นกันค่า ^_^ ปล. ถ้าอ่านตอนเก่าแล้วลิ้งค์เสีย กดเข้าไปอ่านที่บล็อกนะคะ (แต่อาจงงเรื่องลำดับตอนที่มันจะเหลื่อมกันนิดหน่อย) แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 55 09:38:47 จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 09:25:41

ความคิดเห็นที่ 5 เข้าไปอ่านย้อนหลังมาหมดแล้วครับ คาดไม่ถึงเหมือนกันว่าจะจับคู่สองคนนี้มาจากเรื่องเดิม ปล หนังสือที่รวมเล่ม ผมหาซื้อได้ที่ไหนมั่งครับ B2S จะมีรึเปล่า ปล จำชื่อเดิมได้ด้วย ปลื้มนะครับเนี่ยะ 555 จากคุณ : Bad people เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 09:44:49

ความคิดเห็นที่ 6 B2S ก็มีชื่อหนังสืออยู่ในฐานข้อมูลนะคะ แต่หนังสือออกมาสักระยะแล้ว สาขาที่วางคงมีไม่เยอะ หรือจะลองเช็คสาขาจาก SE-ED ก็ได้ค่ะ http://www.se-ed.com/eshop/PopUp/ProductInBranch.aspx?No=9786165200721 หรือถ้าชอบแนวซื้อไปเบียดเสียดไปก็งานหนังสือที่บูธ สนพ. 1168 ค่ะ (แหม นักเขียนออกแนวฮาร์ดเซลล์ 555) ปล. คนเขียนจำคนอ่านของตัวเองได้เสมอแหละค่ะ ^O^ จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 10:50:24

ความคิดเห็นที่ 7 โห หมอเอ็กซ์ เครื่องดื่มขวดนึงก็ไม่ซื้อให้สาว ไม่ไหวเล้ย เอ พ่อโกรธปณิตาเรื่องอะไรนะคะ ความจำสั้นอะ แหะๆ เพิ่มเติม อา ไปเปิดตอนเก่า จำได้แล้วค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 55 21:07:11 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 21:05:03

ความคิดเห็นที่ 8 แวะมาชูป้ายไฟค่าาาา เมื่อไหร่จะมาแจกลายเซ็นอ่ะคะ จบเรื่องนี้เจว่าพอดีตุลาแน่ๆเลย  :P จากคุณ : J^_^J เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 03:31:10