ความคิดเห็นที่ 1 “ผีที่ไหนครับ?” ศศวรรธน์ถามรัวเร็วตกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้รู้ “อ้าว นี่ยังไม่รู้เหรอครับ ก็คืนก่อนวันที่คุณหวีจะเสีย ผมขี่รถตรวจตราให้หมู่บ้านตามปกติ แต่พอใกล้จะถึงบ้านคุณเท่านั้นแหละหมามันหอนกันเย็นไปหมด มองไปก็เห็นใครไม่รู้ขึ้นไปนั่งอยู่บนกำแพงนู่น คุณลองคิดดูสิกำแพงฝังแก้วคมซะขนาดนั้น ใครมันจะขึ้นไปนั่งห้อยเท้าอยู่ได้” “แล้วไอ้ผีที่เห็นนี่มันแต่งตัวยังไงครับ?” ทัตพงศ์ถามขึ้นเมื่ออะไรๆ มันชักจะเข้าเค้า “เป็นผู้ชายใส่เสื้อราชปะแตนนุ่งโจงกระเบนอย่างคนโบราณ ถือดาบเล่มยาวอยู่ในมือเลือดงี้อาบไปทั้งตัว พอผมมองเขาก็กระโดดจากกำแพงขึ้นไปอยู่บนหลังคาบ้านคุณเลย พอผมเล่าให้ฟังคุณหวีเลยให้เจ้าหมึกไปเอาน้ำมนต์ที่วัด ก่อนจะออกไปมันยังมาทักผมที่ป้อมเลย ที่ไหนได้เผลอแผล็บเดียวคุณหวีตกบันไดส่วนเจ้าหมึกก็รถคว่ำ ไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันหรือเปล่านะครับ” รปภ.เล่าก่อนจะรีบขอตัวเมื่อหันไปเห็นคนรู้จักเข้า ศศวรรธน์ชาไปทั้งตัวตั้งแต่ได้ยินคำว่า ถือดาบเล่มยาวอยู่ในมือ แค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าผีที่ว่านั่นต้องเป็นมัน ไอ้วิญญาณร้ายนั่นมันเข้ามาอยู่ในบ้านเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่แท้มันก็เป็นคนฆ่าแม่นมของเขา นี่เองใช่ไหมเรื่องที่ฉวีวรรณต้องการสื่อให้เขารู้ แต่เพราะอำนาจที่น้อยกว่าถึงไม่เคยบอกตรงๆ ได้สักครั้ง ชายหนุ่มสะดุ้งวาบเมื่อคิดถึงแม่ หรือว่าที่แม่เขาป่วยก็เป็นฝีมือของมันเหมือนกัน “เฮ้ย จะไปไหนวรรธน์” ทัตพงศ์ถามเมื่อเห็นเพื่อนวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน “กลับบ้าน ตอนนี้มันต้องอยู่ที่บ้านฉันแน่” “แล้วแกจะเอาอะไรไปสู้กับมัน ฉันว่ารอหลวงตากลับมาก่อนแล้วนิมนต์ท่านไปด้วยกันดีกว่าไหม?” เสียงนั้นหอบเพราะต้องวิ่งตามไปด้วย “ฉันรอไม่ได้ กว่าหลวงตาจะกลับก็เย็น อีกอย่างท่านก็เคยบอกแล้วว่ามันไม่ใช่กิจของสงฆ์ ฉันต้องกลับไปจัดการเอง ก่อนที่มันจะฆ่าใครในบ้านฉันอีก” ชายหนุ่มบอกพลางเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ทัตพงศ์เองก็ตามเข้าไปติดๆ ก่อนรถจะพุ่งฉิวออกไปทันที   รถของศศวรรธน์แล่นมาได้ไม่เท่าไรก็มาจอดติดอยู่กลางทาง เพราะจำนวนรถที่มากขึ้นในช่วงพักกลางวัน มือใหญ่ที่จับพวงมาลัยจึงเคาะนิ้วรัวๆ ราวกับจะเร่งให้ถนนโล่งขึ้นได้กระนั้น “วรรธน์แกเดาออกไหมว่ามันไปอยู่บ้านแกได้ยังไง?”                 “มันอาจจะตามหมึกมาตอนไปเอารถให้ฉัน” ศศวรรธน์ตอบก่อนจะฉุกใจคิดขึ้นมาได้ถึงความผิดปกติหลังจากที่นายหมึกออกจากโรงพยาบาลมาแล้ว และถ้าเขาเดาไม่ผิดธุวชิตคงสิงอยู่ในร่างของนายหมึกมาตลอด ยิ่งคิดชายหนุ่มก็ยิ่งร้อนใจเป็นห่วงไปหมดสารพัด โดยเฉพาะแม่ที่นอนเจ็บอยู่โรงพยาบาล                 “เอางี้ดีไหมฉันว่าเราไปหาหมอผีกันดีกว่า แกจำหมอเขมรที่เราเคยติดต่อไปก่อนจะเจอหลวงตาได้ไหม ให้เขาจับมันไปทำเป็นโหงพรายไว้รับใช้ซะเลย มันจะได้ทรมานชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อไว้สักที” ทัตพงศ์เสนออย่างแค้นแทนเพื่อน ตั้งแต่มีเรื่องผีๆ สางๆ เข้ามาในชีวิต พวกเขาก็ศึกษาเกี่ยวกับภูตผีวิญญาณกันมาตลอด จึงได้รู้ว่าการเป็นโหงพรายนั้นคือ วิญญาณตายโหงที่ถูกมัดไว้ด้วยอาคมคอยรับใช้คนที่เลี้ยงจนไม่ได้ไปผุดไปเกิด           “ดี” ศศวรรธน์ตอบรับทันควันด้วยไฟแค้นที่ลุกโพลงยิ่งกว่าที่เคยผ่านมา ชาติที่แล้วมันทำลายครอบครัวของเขายังไม่พอ ชาตินี้มันยังตามมาฆ่าแม่นมของเขาอีก ในเมื่อมันไม่ยอมเลิกราเขาก็จะตามจองล้างจองผลาญมันให้ถึงที่สุดเช่นกัน ชายหนุ่มกำมือแน่นจนรู้สึกถึงปลายเล็บที่จิกเข้าในเนื้อ เมื่อกุญแจมือแห่งความพยาบาทที่เคยผูกติดไว้กับคู่อาฆาตตั้งแต่ชาติที่แล้ว ได้รัดเขากับอีกฝ่ายให้แน่นขึ้นอีก พลันคำของหลวงตาก็ดังขึ้นในใจ           ‘เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ถ้าไม่อยากวนอยู่ที่เดิมเราก็ต้องยอมเป็นฝ่ายปล่อยก่อน’           “งั้นแกเอามือถือมา ฉันจะโทร.ไปนัดให้เองเดี๋ยวนี้เลย”           เสียงทัตพงศ์ที่เร่งมายิ่งบีบคั้นให้เขาต้องตัดสินใจว่าจะเอาอย่างไรดี ถ้าพักเรื่องความแค้นเอาไว้แล้วคิดกันด้วยเหตุผล เขาไม่นึกสนับสนุนไสยศาสตร์ทุกประเภท หากหมอผีที่ได้วิญญาณธุวชิตไปนำไปใช้ในทางที่ผิดหรือสั่งให้ไปทำร้ายคนอื่นจะมีอีกสักกี่คนที่ต้องเดือดร้อน ใจจริงแล้วเขาไม่อยากปล่อยมันไปเลย และยิ่งไม่อยากยอมแพ้มันด้วย ทว่าชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ของมนุษย์ไม่ใช่การเอาชนะผู้อื่น แต่คือการเอาชนะความแค้นในใจตนเอง ด้วยเหตุนี้อภัยทานจึงเป็นทานอันสูงสุด เพราะมันทำได้ยากอย่างนี้เอง           ศศวรรธน์พยายามบอกตัวเอง ก่อนจะกัดฟันกลั้นใจตอบไปว่า “ฉันจะปล่อยมันไป”           “เฮ้ย แต่มันฆ่าพี่หวีนะเว้ย แกไม่แค้นแทนพี่หวีเลยหรือไง”           “แค้นสิ แต่ถึงจับมันไว้พี่หวีก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี” มีแต่ทางนี้เท่านั้นที่เขาจะสร้างกุศลเพื่อฉวีวรรณได้ แม้ว่าใจจริงเขาจะไม่อยากให้อภัยมันเลยก็ตาม “ให้หลวงตาทำพิธีส่งมันไป ฉันกับมันจะได้หมดเวรหมดกรรมกันเสียที”           ทัตพงศ์อ้าปากอยากจะแย้งหากแล้วก็พยักหน้าอย่างจำใจยอมรับไปด้วย ไม่ใช่เรื่องสนุกนักหรอกที่จะต้องคอยจองเวรใครและคอยระวังไม่ให้ใครมาตามจองเวรตัวเองอยู่ตลอดเวลา           “เอาไงก็เอากัน แล้วนี่แกจะทำยังไงต่อ อย่าบอกนะว่าจะไปไล่มันมือเปล่า”           “ไม่ต้องห่วง ฉันมีวิธีไว้แล้ว” แม้จะยังไม่มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เขาก็ต้องลองเสี่ยงดู และหวังว่ามันจะอาศัยบ้านเขาอยู่นานจนนอนใจ ไม่รู้ตัวเสียก่อนว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับตัวเอง             เมื่อขับรถมาจอดหน้าบ้านชายหนุ่มก็เจอแมวที่กำลังยืนรอรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาลอยู่พอดี ในมือมีข้าวของหลายอย่างที่แม่เขาคงโทร.มาสั่งให้เอาไปให้           “ทำไมไม่ให้หมึกขับรถไปส่งล่ะแมว รถก็จอดอยู่นี่” ศศวรรธน์ลองถามพลางมองเข้าไปในบ้าน           “พี่หมึกไม่สบายค่ะ อารมณ์ไม่ดีนี่ยังไล่หนูให้รีบไปเลย” แมวรีบหันมาฟ้องขณะเปิดประตูให้ชายหนุ่มได้เอารถเข้าไปจอดด้านใน           “งั้นก็รีบไปเถอะ รถแท็กซี่มาโน่นแล้วเดี๋ยวฉันปิดประตูเอง” ทัตพงศ์อาสาขณะที่ผู้เป็นเพื่อนเดินไปเปิดท้ายรถหยิบถุงน้ำขนาดใหญ่ออกมา “เฮ้ย นี่มันน้ำมนต์ที่หลวงตาให้เอากลับมาให้คนที่บ้านกินด้วยนี่” เขาทักอย่างจำได้เพราะได้มาเหมือนกัน           “ใช่ และไอ้หมึกก็เป็นคนแรกที่จะได้กิน”             ศศวรรธน์ไม่รอช้าเขารีบเทน้ำมนต์ใส่ขันเงินใบใหญ่ที่วางอยู่ในครัว แล้วเดินตรงไปยังห้องของคนรับใช้ที่อยู่ไม่ห่างกันนั้นทันที ห้องของนายหมึกนั้นอยู่ลึกสุดเพราะเป็นผู้ชายคนเดียว เมื่อเดินไปถึงเขาก็เห็นประตูห้องแง้มไว้อยู่แล้ว ผลักเข้าไปเต็มแรงก็เห็นอีกฝ่ายลุกพรวดขึ้นนั่ง แววตาที่มองตรงมากร้าวแข็งและแดงเถือกไปด้วยเส้นเลือด ชายหนุ่มไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรทั้งนั้นก็สาดน้ำโครมใหญ่ใส่ทันที “อ๊ากกกกกก” เสียงนายหมึกร้องโหยหวนพร้อมกับลงไปดิ้นทุรนทุราย ทว่านอกจากร่างเนื้อที่มองเห็นแล้วยังมีอีกร่างหนึ่งเหลื่อมซ้อนขึ้นมา ท่าทางของมันดูเจ็บปวดทุกข์ทรมานยิ่งกว่านายหมึกหลายเท่านัก มันมองตรงมาอย่างอาฆาตคล้ายกับเสือร้ายที่บาดเจ็บ ก่อนจะหนีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงร่างที่นอนสลบเหมือดอยู่กับพื้น จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 23:37:47

ความคิดเห็นที่ 2 “เดี๋ยวฝากแกเอาหมึกไปส่งโรงพยาบาลก่อน ฉันจะอยู่จัดการทางนี้เอง” ทัตพงศ์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรับคำอย่างไม่มีทางเลือก แล้วรีบเข้าไปช่วยกันประคองคนเจ็บไปที่รถ ก่อนจะขับตรงไปโรงพยาบาลทันที หากไม่วายเหลือบมองกระจกหลังเป็นระยะด้วยความระแวง อย่างกลัวว่าคนที่นอนอยู่เบาะหลังนั้นจะลุกพรวดขึ้นมาบีบคออย่างในภาพยนตร์ที่เคยดู ศศวรรธน์ปิดประตูลงก่อนจะเดินไปหักก้านมะยมที่ปลูกไว้ มาใช้ปะพรมน้ำมนต์จากอีกถุงที่เหลือไปทั่วบ้าน แม้จะรู้ว่าถ้าไม่ได้โดนที่ตัวมันตรงๆ ก็อาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย เรียบร้อยแล้วก็กวาดมองไปทั่วบ้านอย่างใช้ความคิดว่าจะทำอะไรต่อดี พลันก็เหมือนมีบางสิ่งมาดลใจให้เขาหันไปมองศาลพระภูมิที่อยู่ด้านข้างของสนามหน้าบ้าน ชายหนุ่มจึงตรงเข้าไปจุดธูปกำใหญ่บอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางให้ขับไล่วิญญาณร้ายออกไปจากบ้านหลังนี้ และห้ามไม่ให้มันย้อนกลับเข้ามาที่นี่ได้อีก สิ้นคำอธิษฐานลมวูบใหญ่ก็พัดมาแรง ราวกับจะตอบรับคำขอของเขาและกวาดไล่สิ่งอัปมงคลทั้งปวงให้ออกไปจนหมดสิ้น สิ่งต่อไปที่ชายหนุ่มคิดถึงคือห้องพระบนบ้าน ทว่าเมื่อไปถึงประตูห้องกลับถูกล็อกเอาไว้ แม้แต่ในลิ้นชักเก็บกุญแจที่เขาค้นหาจนเหนื่อยก็ไม่มีกุญแจสำหรับห้องนี้ โชคดีที่ว่าตรงซอกประตูนั้นยังมีช่องว่างให้เขาสามารถใช้การ์ดแข็งๆ สอดเข้าไปแล้วค่อยๆ ดันตัวล็อกให้เลื่อนออกได้สำเร็จ มือใหญ่ยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ชุ่มไปทั้งหน้าและเนื้อตัวพลางพ่นลมออกจากปากยาวเหยียด ก่อนจะผลักบานประตูให้อ้ากว้างออกมากขึ้น ภายในห้องถูกปิดหน้าต่างไว้ทุกด้านจนมืดสนิท เมื่อเปิดไฟจึงเห็นว่ามีผ้าดำผืนใหญ่คลุมโต๊ะหมู่บูชาเอาไว้ บนพื้นมองเห็นคราบฝุ่นหนาจนเห็นเป็นรอยเท้าชัดเจน เขาส่ายหน้าพลางรีบเข้าไปดึงผ้าดำออกแล้วใช้เครื่องดูดฝุ่นเข้ามาทำความสะอาดเท่าที่ทำได้ ก่อนจะจุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัย ชายหนุ่มก้มลงกราบก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพระพุทธรูปหลายองค์ ที่บิดาของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นของเก่าสืบทอดกันมาหลายรุ่น สมัยเด็กๆ เขาจึงถูกชวนให้เข้ามาสวดมนต์ในห้องนี้พร้อมบิดาเสมอ จนกระทั่งไปเรียนต่อและบิดาเสียชีวิตลงเขาจึงไม่ได้เข้ามาในห้องนี้อีก บทสวดมนต์หลายบทถูกรื้อฟื้นขึ้นมาอีกครั้งเพื่อเป็นการปฏิบัติบูชา และอาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ปกปักรักษาทุกคนในบ้าน เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่อาจรู้ได้ กระทั่งกลิ่นควันธูปที่จุดไว้หายไปก่อนจะกลายเป็นกลิ่นฟอร์มาลีนโชยขึ้นมาจางๆ ฉุดให้เขาลืมตาขึ้นมองทว่าไม่พบใคร ยกนาฬิกาขึ้นดูก็เห็นว่าเกือบได้เวลาเผาฉวีวรรณแล้ว ชายหนุ่มจึงก้มลงกราบพระแล้วก้าวออกไปจากห้องเพื่อขับรถตรงไปที่วัดทันที   ศศวรรธน์มาถึงวัดก่อนได้เวลาเผาหลอกเพียงไม่นาน ทัตพงศ์เองหลังจากส่งนายหมึกเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก็ตามมาสมทบที่วัดเช่นกัน “หมอเขาว่าเจ้าหมึกขาดสารอาหาร ตั้งแต่มันกลับไปที่บ้านแกนี่มันได้กินข้าวบ้างหรือเปล่าวะ?” “ก็คงกินเฉพาะตอนที่มีคนอยู่ด้วย หลังจากนั้นธุวชิตมันคงไม่สนใจดูแลนักหรอก ก็ไม่ใช่ร่างของมันนี่” ศศวรรธน์ว่าอย่างอดไม่สบายใจไม่ได้ เพราะเรื่องของเขาแท้ๆ ที่พลอยทำให้คนอื่นต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วย ชายหนุ่มหันไปมองเมื่อเริ่มเคลื่อนศพเวียนซ้าย 3 รอบ ที่เรียกว่าเวียนแบบอุตราวัฏ สะท้อนใจลึกๆ เมื่อชายในผ้าเหลืองที่เดินนำหน้าอยู่นั้นไม่ใช่ตัวเอง ฉวีวรรณเป็นห่วงทั้งเขาและแม่กระทั่งตายไปแล้วก็ยังคอยติดตาม หากเขามิอาจทำได้แม้แต่การบวชหน้าไฟให้เพื่อทดแทนพระคุณ “ไม่ต้องห่วงนะครับพี่หวี ผมจะดูแลแม่แทนพี่หวีเอง จะไม่ยอมให้ใครมาทำอันตรายแม่ได้เป็นอันขาด พี่หวีหลับให้สบายเถอะนะครับ” ศศวรรธน์เอ่ยเมื่อได้เปิดโลงดูหน้าศพด้วยความอาลัยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเริ่มเผาจริง เขาพยักหน้าให้เจ้าหน้าที่ของวัดที่รออยู่ปิดโลงได้ จึงไม่มีโอกาสได้เห็นว่าดวงตาที่ปิดสนิทของฉวีวรรณมีหยดน้ำใสไหลออกมา   ทันทีที่เสร็จงานของฉวีวรรณสองหนุ่มก็รีบนำกระดูกของอรนลินไปฝากไว้กับหลวงตา ก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟัง “ดีแล้วที่ไม่ใช้อารมณ์ตัดสินทำอะไรลงไป จะได้ไม่ต้องมีเวรมีกรรมต่อกันอีก นี่ได้กระดูกมาครบแล้วจะทำพิธีสวดให้ก่อน แล้วจะหาวันให้เอาไปลอยอีกที” “ผมเป็นห่วงหลวงตาครับ ตอนนี้มันรู้แล้วว่าเราเอากระดูกมันมา ผมเกรงว่าหลวงตาจะไม่ปลอดภัย” ศศวรรธน์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล หากเขาก็ยังมืดแปดด้านไม่รู้ว่าจะเอากระดูกของธุวชิตไปเก็บที่ไหนก่อนดี “ไม่ต้องห่วง อาตมาเป็นบรรพชิตเขาคงไม่กล้าทำอะไรหรอก แต่ถึงจะทำก็คงทำไปตั้งนานแล้ว เขาเคยห้ามไม่ให้ยุ่งเรื่องอื่น แต่กับเรื่องกระดูกนี่ไม่เห็นเคยมาว่าอะไร เมื่อคืนโกศก็อยู่ที่นี่ทั้งคืน แม้แต่จะมาเข้าฝันยังไม่มีเลย คิดแล้วมันก็น่าแปลกนะ” ภิกษุชราตอบเสียงเนิบนาบพลางหันไปมองโกศเก่าๆ ที่วางอยู่ด้านหลัง “ก็เมื่อคืนมันไปอยู่กับผมนี่ครับ นี่ถ้าไม่ตั้งสติให้ดีผมจะทำอะไรไปบ้างก็ไม่รู้” ทัตพงศ์ทำหน้าแหยง เพราะยังขนลุกกับเรื่องที่เกิดและความคิดที่ถูกวิญญาณร้ายชักจูงไม่หาย หากเขาก็ไม่ได้เล่าให้ผู้เป็นเพื่อนฟังว่าตัวเองเผลอคิดอะไรไปบ้าง “มันคงอยากให้ผมตายอย่างมัน แต่ชีวิตผมยังมีอะไรอีกตั้งเยอะแยะ เรื่องอะไรจะยอม มันเองก็เถอะเป็นถึงคุณพระไม่น่าคิดสั้นเลย” “มนุษย์โชคร้ายก็ตรงที่มองไม่เห็นว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนนี่แหละ แล้วเห็นหรือยังล่ะว่าการฝึกสติที่สอนไปมันมีประโยชน์” “เห็นแล้วครับ ผมเลยขอกราบหลวงตาเป็นอาจารย์ รับผมเป็นลูกศิษย์ลูกหาสักคนนะครับ” ชายหนุ่มว่าแล้วก้มลงกราบ ทำเอาศศวรรธน์ที่มองอยู่แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ขณะที่หลวงตาพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มน้อยๆ อย่างเมตตาลูกศิษย์คนใหม่   ออกจากวัดแล้วศศวรรธน์ไม่ได้กลับบ้านแต่ตรงไปที่โรงพยาบาลเลย ห้องที่ฉวีวรรณพักอยู่นั้นเป็นห้องพิเศษจึงสะดวกสบายทุกอย่าง อีกทั้งเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้ยังเป็นลุงแท้ๆ ของทัตพงศ์ การบริการและดูแลรักษาจึงยิ่งพิเศษมากขึ้น “ที่วัดเรียบร้อยใช่ไหมลูก เออ แล้วเจ้าหมึกเป็นไงบ้าง อยู่ดีๆ ทำไมถึงต้องหามมาโรงพยาบาลอีก นี่แม่ให้แมวไปอยู่เฝ้าแล้ว ตอนทัตเข้ามาบอกทำเอาตกอกตกใจกันหมด” “เห็นคุณหมอว่าไม่เป็นไรมากนะครับ เพราะสมองหายบวมตั้งแต่ก่อนออกจากโรงพยาบาลคราวที่แล้ว ตอนนั้นก็รอแค่ทำกายภาพบำบัด แต่ตอนนี้คงไม่ต้องแล้วเพราะออกไปเดินปร๋อมาตั้งหลายวัน จะเหลือก็แค่บำรุงร่างกายหน่อย เพราะขาดสารอาหาร” นับว่าการที่ธุวชิตมาเข้าสิงร่างนายหมึกก็พอจะมีประโยชน์อยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็คงจะทำอย่างเดิมไม่ได้อีก เพราะเขาหาสร้อยพระไปให้คล้องคอไว้แล้ว “นั่นสิ ถึงว่าทำไมเจ้าหมึกมันถึงได้ผอมนัก ข้าวปลาไม่ค่อยกินแถมเก็บตัวเงียบ บางทีก็นอนนิ่งเป็นผักไปเลย แม่ยังสงสัยอยู่ว่ามันคงไม่สบาย แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะลูก วรรธน์ก็ไปอาบน้ำเถอะแม่ให้แมวมันเอาเสื้อผ้ามาเผื่อให้แล้ว” “ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวก็ได้ อ้อ วันนี้พอหลวงตาท่านรู้ว่าแม่ไม่สบาย ท่านเลยฝากของมาให้แม่ด้วยนะครับ เป็นน้ำมนต์กับสร้อยพระ” ชายหนุ่มว่าพลางเดินไปรินน้ำจากขวดใส่แก้วให้มารดา ก่อนจะช่วยสวมสร้อยพระให้ ส่วนที่เหลืออีกขวดเขาก็แจกจ่ายให้สมาชิกคนอื่นในบ้านได้ดื่มก่อนกลับจากวัดกันโดยถ้วนทั่ว “ฝากไปขอบคุณท่านด้วยนะลูก เอาไว้แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไปกราบท่านด้วยตัวเอง” จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 23:38:43

ความคิดเห็นที่ 3 “แล้ววันนี้แม่เป็นยังไงบ้างครับ?” เขาถามพลางช่วยจัดผ้าห่มให้ “ดีลูก ไม่อึดอัดแน่นหน้าอกแล้ว คุณหมอยังว่าขอดูอาการพรุ่งนี้อีกวัน ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้ วรรธน์รู้ไหมลิดาน่ะใกล้จะกลับแล้วนะ วันนี้แม่โทร.ไปคุยด้วยแต่ยังไม่ได้บอกเรื่องแต่งงานหรอกนะ เอาไว้รอให้วรรธน์เป็นคนขอกับน้องเอง” ฉวีวรรณเล่าด้วยน้ำเสียงปลาบปลื้ม เพราะวันนี้เธอได้โทร.ไปเกริ่นเรื่องนี้กับพ่อแม่ของวลิดาเอาไว้แล้ว ซึ่งทุกอย่างก็ไม่มีปัญหา ศศวรรธน์ลอบถอนใจเบาๆ ด้วยความอึดอัด เขาไม่อยากคุยหรือได้ยินเรื่องนี้ “ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” น้ำเสียงเหนื่อยๆ บอกก่อนจะผละไป ทิ้งให้แม่ตวัดค้อนมองตามที่ลูกชายยังไม่ได้ดังใจเสียทีเดียว   หญิงสาวเอื้อมมือออกไปนอกหน้าต่างเมื่อแลเห็นหยดน้ำค้างหยดลงเผาะผล็อย ทว่าทุกหยดกลับทะลุผ่านไม่มีหยดใดต้องมือเธอแม้แต่หยดเดียว เสียงทอดถอนใจเบาๆ จึงดังขึ้นพรอ้มกับดวงตาเศร้าสร้อยที่เงยขึ้นมองจันทร์เสี้ยวดังเคียวทองบนท้องฟ้า ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออ้อมแขนที่เคยคุ้นโอบมาจากทางด้านหลัง “คิดถึงผมอยู่ใช่ไหม?” เสียงทุ้มนั้นกระซิบถามอยู่ที่ข้างหู “คะ?” เธอขานรับอย่างงงๆ “ก็คุณอรยืนมองพระจันทร์อยู่นี่” อรนลินฟังแล้วยิ้มให้แทนคำตอบรับ เพราะจำได้เช่นกันว่า ‘ศศ’ คำเดียวแปลว่ากระต่าย หากชื่อเต็มของชายหนุ่มเมื่อสมาสแล้วจะหมายถึงพระจันทร์เต็มดวงนั่นเอง “เห็นกระต่ายบนนู้นไหม?”  ศศวรรธน์ถามพลางชี้นิ้วไปยังพระจันทร์เสี้ยวให้หญิงสาวต้องแหงนหน้ามองตาม “รู้ไหมว่ากระต่ายบนดวงจันทร์มันพูดได้ด้วยนะ” หญิงสาวฟังแล้วก็ยิ่งพิศวงหนัก “พูดว่าอะไรคะ?” “พูดว่าผมรักคุณ” ประโยคนั้นทำให้ดวงหน้าค่อนข้างซีดของหญิงสาวแดงเรื่อขึ้นได้อย่างอัศจรรย์ เธอก้มหน้าลงซ่อนรอยเขินเมื่อวงแขนของชายหนุ่มกระชับแน่นขึ้น ช่วยละลายความทุกข์ในใจให้เหลือไว้เพียงแผ่วจาง ศศวรรธน์มองกิริยานั้นแล้วอมยิ้มอย่างรักใคร่ระคนเอ็นดู ก่อนจะก้มลงแนบริมฝีปากที่ข้างแก้ม สัมผัสกลิ่นหอมอวลคล้ายดอกไม้ไทย เช่นเดียวกับกลิ่นที่ลอยมาจากเครื่องแขวนห้อยระย้าที่กลางห้อง เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แม้จะเหลือแค่วิญญาณเขาก็เต็มใจขอเพียงได้มีเธออยู่ในอ้อมกอดเท่านั้น “แล้วทำไมเมื่อวานนี้อยู่ๆ คุณหลวงถึงได้รีบกลับไปคะ?” ชายหนุ่มชะงักจุมพิตที่กำลังพร่างพรมลงบนไหล่เล็กๆ ทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น เขานิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะตอบว่า “พี่หวีเรียกผมกลับไป” “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” “ธุวชิตเป็นคนผลักพี่หวีตกบันไดตาย แล้วสิงร่างคนขับรถหลบอยู่ในบ้านผม” แววตาคมกร้าวขึ้นด้วยความโกรธที่คุกรุ่นขึ้นมาอีกครั้ง “อะไรนะคะ” อรนลินหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มทันทีด้วยความตกใจ “นี่เขาไม่ได้ไปรับส่วนบุญ แต่กลับไปอยู่บ้านคุณหลวงเองหรือคะ?” “ใช่ และมันก็รู้เรื่องกระดูกแล้วด้วย วันนี้ผมเลยไล่มันไป มันกลับมาที่นี่หรือเปล่าครับ?” วันนี้ก่อนจะถอดจิตมาหาอรนลินที่นี่ เขาก็เตรียมพร้อมเต็มที่ว่าจะได้เจอมันที่นี่ ทว่านอกจากหญิงสาวแล้วกลับยังไม่เห็นใคร “ไม่ค่ะ เขาไม่ได้กลับมา มีแต่ทัตพงศ์คนเดียวที่เข้ามาเอากระดูกออกไป คุณหลวงเอากระดูกของฉันให้หลวงตาไปแล้วใช่ไหมคะ?” “เรียบร้อยแล้วครับ แล้ววันนี้คุณอรไม่ได้ออกไปพร้อมกับทัตเหรอ? เห็นมันเล่าว่าอธิษฐานขอให้คุณอรตามไปด้วย เพราะขามาเจอธุวชิตตามไปเล่นงานถึงในรถ แต่โชคดีที่รอดมาได้” “เปล่าค่ะ ฉันไม่อยากให้เขากลัวก็เลยไม่ได้ตามไป ได้ยินเสียงเขาอธิษฐานเหมือนกัน แต่ทุกครั้งที่เจอทัตเขาก็อธิษฐานขอให้ฉันคุ้มครองเขาจากคุณพระอยู่แล้ว ฉันก็เลยไม่ได้เฉลียวใจว่าจะเกิดเรื่องขึ้น” ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความกังวล ธุวชิตรู้เรื่องทุกอย่างแล้วเขาคงไม่ปล่อยให้เธอไปง่ายๆ แน่ แต่นั่นก็ยังไม่สำคัญเท่ากับที่เขาจะทำร้ายคนในครอบครัวของเธอ “แล้วเขาทำอะไรคุณแม่ของคุณหลวงหรือเปล่าคะ?” “ที่แม่ผมป่วยก็คงเพราะฝีมือมันนี่แหละ แต่ไม่ต้องห่วงนะในเมื่อรู้แล้วเราก็มีทางที่จะรับมือมันได้ ได้ยินเสียงมันร้องผมก็รู้แล้วว่าน้ำมนต์ของหลวงตาใช้ได้ผล แต่คุณอรอย่าอยู่ที่นี่อีกเลยไปอยู่บ้านผมเถอะ ธุวชิตมันคงไม่กล้ากลับไปที่นั่นอีก เราจะได้อยู่ใกล้ๆ กันด้วย” อรนลินสบตาชายหนุ่มรู้ว่าเวลาที่จะได้อยู่ด้วยกันเหลืออีกไม่มากแล้ว “ฉันก็อยากไปค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน เพราะฉันตายที่นี่ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้” “ผมก็จะกลับมาด้วย ยังไงที่นี่ก็เป็นบ้านของผม เป็นเรือนหอของเรา ผมจะดูแลคุณอรเอง” หญิงสาวซบหน้าเข้ากับอกกว้างเมื่อวงแขนแกร่งโอบร่างเธอเข้าหา ดวงตามองออกไปยังพระจันทร์บนท้องฟ้า แม้เงามืดจะบังแสงอร่ามงามตานั้นไว้ให้เห็นเพียงเสี้ยวเดียว หากเธอรู้ว่าจันทร์งามในใจจะเต็มดวงอยู่เสมอ ด้วยความรักที่ชายหนุ่มมอบให้ ต่ำลงไปยังเบื้องล่างที่ไม่มีใครทันสังเกตเห็นนั้น บริเวณต้นหญ้าติดกับทางขึ้นบันไดเรือน เลือดสีดำไหลโกรกลงมาจากร่างที่ไหม้เกรียมไปทั้งตัว เนื้อแดงเต้นระริกนั้นคล้ายกับอาบไว้ด้วยน้ำกรดที่กัดลึกจนถึงกระดูก ดวงตาแดงฉานที่มองขึ้นไปยังชั้นบนริมหน้าต่างบานนั้น ลุกวาวราวกับสัตว์ร้ายเจ็บหนักที่กำลังจ้องนายพรานอย่างอาฆาตแค้น ก่อนจะเร้นกายหายไปในเงามืด ที่ซึ่งตนเองฝังวิญญาณเอาไว้จนมิอาจจากไปไหนได้   “ผลตรวจหัวใจเป็นปกติแล้วนะครับ งั้นที่ขอหมอกลับบ้านก็กลับวันนี้ได้เลย” นายแพทย์เจ้าของไข้บอกกับขจีรัตน์เมื่อเข้ามาตรวจในตอนเช้า “แต่เดี๋ยวทานข้าวทานยาซะก่อนนะครับ แล้วหมอจะสั่งยาบำรุงหัวใจให้กลับไปทานต่อที่บ้าน” เอ่ยจบก็ขอตัวออกจากห้องไป เพื่อให้คนไข้ได้ทานข้าว “แม่ทานข้าวนะครับ ผมจะเก็บของก่อนจะได้ไม่ต้องรอแมวมาเก็บอีกที พอส่งแม่กลับบ้านแล้วผมจะได้ไปวัดเก็บกระดูกพี่หวี” ศศวรรธน์บอกแล้วหันไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟาข้างผนังมาเริ่มเก็บข้าวของ ชายหนุ่มแอบยิ้มให้ร่างโปร่งแสงของหญิงสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ โดยไม่ให้มารดาสังเกตเห็น ก่อนจะหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทว่าผู้ที่เปิดเข้ามากลับไม่ใช่สาวใช้อย่างที่คิดไว้ อรนลินมองร่างบางระหงที่เดินทะลุผ่านตัวเธอไปหาชายหนุ่ม ก่อนจะมือยกไหว้แล้วทักเขาว่า “สวัสดีค่ะพี่วรรธน์ คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ?” “ลิดา...” ศศวรรธน์มองหญิงสาวตรงหน้าอย่างตกใจไม่คิดว่าเธอจะมาที่นี่ในเวลานี้ แม้เธอจะมองไม่เห็นอรนลิน แต่อรนลินเห็นเธอแน่นอน และเขาก็ห่วงความรู้สึกของผู้ที่ไม่มีใครมองเห็นเป็นที่สุด จบตอนที่ ๑๘ จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 23:39:38

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกะคนอ่านค่า จากคุณGTW : กำลังโล่งอกที่ทัตพงศ์ ไมโดนฝ่ายด้านมืดเข้าครอบงำ จนคิดจัดการศศวรรธน์และวลิดา ตามการล่อลวงโดยอาศัยความต้องการลึกๆของเขา เรียกว่าตอนอ่านก็ใจหายใจคว่ำ กลัวนายทัดเอออห่อหมกกับฝ่ายมารไปด้วย แล้วก็โล่งใจ แต่ก็มาตกใจกับตอนจบบทอีกครั้ง ไหนคุยว่าไส่พระ..แล้วเป็นไงทีนี้..? เรื่องนี้คุณ  นารีจำศีล เขียนสนุกและโดนใจผมมากที่สุด ในจำนวนทุกเรื่องที่ได้อ่านงานคุณนารี ไม่ได้หมายถึงว่าเรื่องที่แล้วๆ มาจะไม่ดีไม่สนุกหรืออะไรนะครับ หมายความว่าถ้าโดนบังคับให้เลือกเพียงหนึ่งเรื่อง คงจะเลือกเรื่องนี้..^^ คงเป็นเพราะโทนเรื่องที่ ร้าวเศร้าผสมลี้ลับทั้งหวานอร่อยผสมๆกันแบบลงตัว โดยที่ไม่ทิ้งลายมือเดิมของของคุณนารี ขอบคุณค่ะอาจารย์ ความจริงเรื่องนี้เขียนไปก็เกร็งไป 555 เพราะเพิ่งหัดเขียนนิยายผีเป็นเรื่องแรก ฝากอาจารย์ช่วยอ่านและติชมด้วยนะคะ ^____^ จากคุณTyra : ทัต!!!! อย่าตายนะ ทัตไม่ตายแล้วค่ะ คนเขียนยังต้องเก็บทัตไว้ทำอีกหลายอย่างค่ะ 555 จากคุณกิ่งฟ้า : กิ่งมาอ่านแล้วค่ะคุณนุ้ย ตอนนี้ผีร้ายน่ากลัวมากเลย แหมจบตอนสำคัญซะ อิอิ คงใกล้อวสานแล้วใช่หรือเปล่าคะ คุณนุ้ย เรื่องนี้คุณนุ้ยเขียนถึงผีได้น่ากลัวสุดๆ เลยค่ะ อยากรู้จังตอนจบจะเป็นไงน้อ แล้วกิ่งจะติดตามตอนต่อไปนะคะ เรื่องนี้คงอีกสัก 4-5 ตอนน่ะค่ะ ก็จบแล้ว พยายามไม่ให้เรื่องยืดมากค่ะ ตาคุณกิ่งหายดีหรือยังคะ? นุ้ยเข้าไปในบล็อกหลายครั้งยังเห็นปิดอยู่เลย ไว้จะเข้าไปเยี่ยมอีกค่ะ จากคุณ Travel to the moon : ลุ้นมากค่ะ   ทัตพงศ์จะตายมั้ย  >< ทัตไม่ตายค่ะ เดี๋ยวไม่มีใครอยู่คอยช่วยพระเอก อิ อิ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ จากคุณ scottie : มาตามเก็บค่า ขอบคุณค่ะ อ่านเจอแวบๆ ว่าช่วงนี้คุณสก๊อตตี้งานยุ่ง ขอให้เคลียร์งานได้เสร็จเร็วๆ นะคะ  ^^ จากคุณอรุสา (npuiy) : ตามอ่านต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะคุณปุ้ย ^^ จากคุณmaneekan : จบตอนแบบให้ลุ้นอีกแล้ว หวังว่าทัตคงไม่ตายนะ ไม่ตายค่ะ ดีใจจังตอนนี้มีคนห่วงทัตพงศ์หลายคนเลย เย้ๆ จากคุณกุลธิดา : จบบทได้คาใจมากค่ะ ทัตพงศ์จะเป็นอะไรหรือเปล่า ทัตพงศ์เป็นตัวละครระดับเอตัวหนึ่งค่ะ ห้ามตายเด็ดขาด 555 ขอบคุณกิฟจาก อาจารย์จี GTW, อาจารย์หนุ่ม สามปอยหลวง, คุณสุชาดาวดี, คุณTravel to the moon, คุณกิ่งฟ้า, พี่ษา พิมพ์นรา, คุณmementototem, คุณปุ้ย npuiy, คุณmaneekan, พี่ไก่ kdunagin, คุณเอิร์ธ กาแฟเย็นเพิ่มช็อต ด้วยค่ะ จากคุณ : ปริยาธร (นารีจำศีล) เขียนเมื่อ : 3 เม.ย. 55 23:41:05

ความคิดเห็นที่ 5 อันนี้เดาเอาคิดว่าถึงได้กระดูกของธุวชิตไปก็ไม่น่าจะปราบได้ เพราะว่าผีตนนี้ไม่ได้ขัดขวางการเอากระดูกเลย  ลุ้นและติดตามครับ จากคุณ : mementototem เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 09:56:18

ความคิดเห็นที่ 6 ลิดาน่าจะเป็นคนมาช่วยไขปัญหาอะไรรึเปล่าคะ เพราะก็เป็นหลานของอร แล้วสงสัยเรื่องกระดูกเหมือนกัน ทำไมคุณพระไม่เดือดร้อน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 13:13:25

ความคิดเห็นที่ 7 ไล่ออกจากบ้านได้แล้ว ลุ้นต่อไป ลิดาน่าจะได้มาเป็นกายเนื้อ เดาเอา แฮ่ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 20:52:43

ความคิดเห็นที่ 8 ตัวอะไรคะที่แอบมองศศวรรธ์กับอรนลิน ท่าทางน่ากลัว แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 11:13:49 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 07:54:08

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีค่ะคุณนุ้ย กิ่งเข้ามาอ่านแล้วค่ะ ตอนนี้สนุกมากๆเลยนะคะ อยากรู้จังเลยตอนจบจะเป็นยังไงน้อ กิ่งเดาไม่ถูกเลย คุณนุ้ยผูกเรื่องเก่งจังเลยทำให้คนอ่านเดาไม่ถูกเลยว่าจะไปอย่างไรต่อ   คุณนุ้ยอย่านานนักสิคะ รออ่านนานมาก อิอิ ตอนนี้ตากิ่งหายดีแล้วค่ะ พอดีไปปฏิบัติธรรมที่สำนักวิปัสสนาธรรมวัดถ้ำผาคอก จังหวัดเชียงรายต่อ อัก 7 วันค่ะ เพิ่งกลับวันที่ 1 นี้ ตอนนี้เปิดบล็อกแล้วค่ะ แต่ยังไม่ได้เอารูปลงเลยค่ะ ก็รองานตะพาบผ่านไปก่อนค่ะ ขอบคุณคุณนุ้ยมากนะคะที่ห่วงใย จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 14:36:40

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วน่ากลัวปนอยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:31:17

ความคิดเห็นที่ 11 มีความรู้สึกว่า ลิดาน่าจะมีส่วนร่วมในการปราบผีคุณพระไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ก็เดาไปเรื่อยค่ะ 55+ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 19:16:18 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 19:16:03

ความคิดเห็นที่ 12 เกือบไปแล้วนายทัตพงศ์ (ทัตพงศ์กับศศวรรธน์ เวลาอยู่ฉากเดียวกันจะรู้สึกถึงความแตกต่างของนิสัย กลับเป็นดีเพราะเอิ้ออีกฝ่ายให้เด่นขึ้นอีก) ฉากเหนือธรรมชาติแต่ละฉากท ำให้อ่านแล้วขนลุกดีจริงๆครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 05:56:27

ความคิดเห็นที่ 13 ลุ้นว่าจะได้แต่งหรือเปล่า แต่สงสารคุณอรจังเลยค่ะ จากคุณ : maneekan เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 55 18:20:00

ความคิดเห็นที่ 14 เฮ้ออนิจจาความรัก สงสารคุณอรจัง จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 11:27:41